Τρεις δρόμοι σωτηρίας

Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου

Τις περισσότερες μαζικές δολοφονίες στον κόσμο τις έκαναν οι αρχαίοι Αζτέκοι. Σε μια μόνο μέρα σκότωσαν 28.000 ανθρώπους ως θυσία στους θεούς στην πρωτεύουσά τους την Τενοτσιλτάν. Για τους Ρωμαίους και τους διωγμούς τους εναντίον των Χριστιανών δεν υπάρχει αριθμός. Οι αναγραφόμενοι στα Συναξάρια των Αγίων μάρτυρες, το νέφος των μαρτύρων που ανέρχονται σε κάποια εκατομμύρια είναι μόνον ένα ελάχιστο δείγμα που μπόρεσε να καταγραφεί, με τις συνθήκες εκείνης της εποχής. Δεν νομίζω ότι τους αρχαίους Αζτέκους και τους αρχαίους Ρωμαίους τους ξεπέρασε κανείς άλλος στις ανθρωποθυσίες, αν εξαιρέσουμε τις ανεξιχνίαστες δολοφονίες των γυναικών στις αμβλώσεις.
Στην αρχαία Ελλάδα δεν είναι δύσκολο να υποθέσεις τον μεγάλο αριθμό δολοφονιών, αν σκεφτείς ότι ακόμα και στη θρησκεία τους οι θεοί τους σκοτώνονταν μεταξύ τους και κανένας δεν τιμωρούνταν, σύμφωνα με το "δίκαιο" του ισχυροτέρου. Και μόνο να σκεφτείς ότι ο πατέρας των θεών, ο Δίας ήταν γιος του Κρόνου, που ...έτρωγε τα παιδιά του!
Ακόμα και μετά την διακήρυξη του σεβασμού της ζωής από το Χριστό όσοι παρέμειναν ειδωλολάτρες δεν ξέχασαν τις παλιές συνήθειες των ανθρωποθυσιών, όπως μαρτυρούν τα σχετικά τοπωνύμια σε όλη την Ελλάδα (γεροντόβραχος, γεροπόταμος κ.α.).
Στη μικρή Ελλάδα, στις μέρες μας, οι δολοφονίες των αγέννητων παιδιών ανέρχονται σε μισό εκατομμύριο περίπου το χρόνον δηλαδή γύρω στις χίλιες με δύο χιλιάδες αμβλώσεις την ημέρα, αν εξαιρέσουμε τις Κυριακές και τις αργίες. Οι δολοφονίες αυτές παραμένουν ανεξιχνίαστες κι αυτοί που τις διαπράττουν κυκλοφορούν ανάμεσά μας ελεύθεροι και ανενόχλητοι.
Γιατί άραγε οι περισσότερες από τις δολοφονίες που μένουν ανεξιχνίαστες διαπράττονται από γυναίκες; Γιατί οι άνδρες συλλαμβάνονται, φυλακίζονται ή βάζουν τέλος στη ζωή τους υπό το βάρος των τύψεων της συνειδήσεως;
Την απάντηση δίνει το λαϊκό άσμα περιγράφοντας με δυο λέξεις την ψυχοσύσταση της φόνισσας: "Δε λυπάται.Δε λυπάται." Ποιος είναι ο λόγος και η γυναίκα είναι πιο σκληρή από τον άντρα. Γιατί ο άντρας τρώγεται μέσα του και πεθαίνει, ενώ η γυναίκα επιβιώνει; Μια απάντηση ως προς τη διαφορετική ψυχοσύσταση της γυναίκας ανταποκρίνεται στην ανάγκη για την επιβίωση του γένους. Δεν λυπούνται, δεν πονούν και δεν υποφέρουν από τις τύψεις. Η ζωή τους πριν και μετά το φόνο είναι ίδια. Δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό στο φέρσιμό τους, που να τις προδώσει.
Μόνον οι άγιοι διακρίνουν το σημάδι του φόνου σε κάποιον ακόμα και πριν τον διαπράξει. Το γεγονός αυτό κατέγραψε στους Αδελφούς Καραμαζώφ ο Ντοστογιέφσκι. Ο Γέρων Ζωσιμάς προσκύνησε τον Δημήτρη Καραμαζώφ, για την τραγική του ζωή, αφού θα γινόταν ο φονιάς του πατέρα του.
Το σημάδι αυτό που οι άγιοι με την πνευματική τους όραση βλέπουν στο φονιά είναι το σημάδι του αρχαίου όφεως, του διαβόλου. Ότι υπάρχει αυτό το σημάδι μαρτυρεί το ίδιο το όνομα "δρακονταειδής" που σημαίνει αυτόν που έχει τη μορφή του δράκοντος (φιδιού).
Πώς μπορεί άραγε να γλιτώσει κανείς από τον Πονηρό σ΄ αυτόν τον μάταιο και πονηρό κόσμο; Υπάρχουν τρεις δρόμοι σωτηρίας. Ένας δρόμος σωτηρίας είναι ο δρόμο της φυγής. Γνώρισα κάποιον, που κάθε φορά που στριμώχνονταν και έφτανε στα όριά του, το έβαζε στα πόδια, λέγοντας "με τη φυγή θα σωθούμε". Ένας άλλος δρόμος σωτηρίας είναι αυτός του γέλιου. Ούτε ο διάβολος μπορεί να βλάψει αυτόν που γελάει. Ο δρόμος αυτός είναι πιο δύσκολος, γιατί πως μπορεί κανείς να βλέπει το χάρο με τα μάτια και να γελάει. Ο τρίτος δρόμος σωτηρίας είναι η υπόσχεση του Κυρίου Ιησού σ' αυτούς που θα τον ακολουθήσουν. Θα σας δώσω τη δύναμη, είπε ο Κύριος Ιησούς, να πατάτε επάνω σε όφεις και σε σκορπιούς και σε όλη τη δύναμη του εχθρού και να μη σας βλάφτει.