Ο πλούσιος θα πάει στον άγιο!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

              Ο πλούσιος θα πάει στον άγιο! Ο πλούσιος νέος πηγαίνει στον Κύριο για να ρωτήσει πώς θα σωθεί. Ο ευνούχος της Κανδάκη επίσης ζητάει από τους Αποστόλους να τον κατηχήσουν στην διδασκαλία του Χριστού και βαπτίζεται αυτός κι η οικογένειά του. Ο Εκατόνταρχος πηγαίνει στον Ιησού και παρακαλεί για τη σωτηρία του υπηρέτη του. Ο νομοδιδάσκαλος Νικόδημος, μέλος του ιουδαϊκού συνεδρίου, πηγαίνει νύχτα στον Ιησού. Αγωνιά για τη σωτηρία του. Πώς μπορεί κανείς να ξαναγεννηθεί; Τί είναι πνευματική γέννηση; Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν το νου του.

            Ο πλούσιος θα πάει στον άγιο για να θεραπευτεί αυτός κι η οικογένειά του. Ο άγιος προς τι θα πάει στον πλούσιο; Για να αποκτήσει πλούτη ή άξιώματα ή φήμη; Μα τα έχει αρνηθεί εκ των προτέρων όλα αυτά.

            Κάποιος αρχιεπίσκοπος στέλνει  απεσταλμένους σ΄ έναν ασκητή στην έρημο και τον καλεί να τον κάνει επίσκοπο. Ο ασκητής κόβει το αυτί του για να μην πάει. Οι απεσταλμένοι φεύγουν  και επιστρέφουν. "Ο αρχιεπίσκοπος λέει πως γίνεσαι επίσκοπος και με κομμένο αυτί", λένε στον ασκητή. Ο ασκητής παίρνει το μαχαίρι και κόβει τη μύτη του. "Δεν μπορώ να γίνω επίσκοπος με κομμένη μύτη", λέει. Οι απεσταλμένοι φεύγουν μα ξαναγυρίζουν: "Ο αρχιεπίσκοπος σε θέλει και με κομμένη μύτη" , του λένε. "Και με κομμένη μύτη μπορεί να γίνει επίσκοπος, αυτός που είναι άξιος!"

        

         

       

Ενάντια στην αθλιότητα!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

        Όχι στην αθλιότητα! Φτωχοί ναί, άθλιοι όχι!  Ο φτωχός διατηρεί την αξιοπρέπειά του.
διευθύνει τα του οίκου του. Είναι σχετικά αυτάρκης , όταν αυτοπεριορίζεται και ζει λιτή ζωή. Τέλος μπορεί να  προβλέπει τα μέλλοντα,  τουλάχιστον αυτά που πλησιάζουν.

     Η φτώχεια δεν είναι στην ποιότητα του "είναι" του φτωχού  και της ζωής του, αλλά στην  ποσότητα: δεν έχει αφθονία αγαθών. Φτωχός μπορεί κανείς να είναι με τη θέλησή του, γιατί θα δούμε την οδό της εθελοντικής φτώχειας που οδηγεί.

   Δεν είναι κανείς φτωχός στην πνευματική ζωή και στον σεβασμό του ανθρώπου, ως αξία αυτή καθεαυτή. Το ότι είναι κανείς φτωχός δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιείται ως μέσον για οποιοδήποτε σκοπό. Ο φτωχός νιώθει εσωτερικά πλούσιος σε αρετές. Αυτό το νόημα έχει η παροιμία, ότι φτωχός είναι μόνο ο διάβολος!

     Η αθλιότητα είναι στην ποιότητα της ζωής. Είναι άθλιος όχι σ΄  αυτά που έχει κανείς, αλλά σ΄ αυτό που είναι.  Άθλιος είναι αυτός που ζει στην αβεβαιότητα, στην ανασφάλεια, στη βία και γενικά κάτω από συνθήκες φόβου και τρόμου αλλά κι αυτός που έφερε τον εαυτό του σ΄ αυτήν την κατάσταση εξαιτίας της εμμονής του στην αμαρτία!

   'Όχι στην αθλιότητα! Ας δούμε  ποιος είναι, από ψυχολογική άποψη, ο δρόμος του πλούτου και της αφθονίας και ποιος είναι ο δρόμος της θεληματικής φτώχειας  στη σημερινή εποχή:

    Μιλώντας με όρους της ψυχολογίας, το κυνήγι της αφθονίας οδηγεί στην ψυχική και πνευματική διάλυση και στη σχιζοφρενική αυτο-αλλοτρίωση η οποία γίνεται αισθητή ως τραγική μοναξιά. Ο άνθρωπος λατρεύει τα υλικά πράγματα με τα οποία ταυτίζει τον εαυτό του. Τα έχει όλα, αλλά νιώθει μοναξιά, τη γνωστή μοναξιά του πλουσίου. Παραδείγματα από τη σύγχρονη ζωή υπάρχουν άπειρα.

      Αντιθέτως ο  δρόμος της θεληματικής φτώχειας, της θεληματικής στέρησης για την αγάπη του Θεού,  οδηγεί στην ψυχική και πνευματική ενότητα και στην ολοκλήρωση του προσώπου. Ο άνθρωπος γίνεται υιός του Θεού και κληρονόμος Του.   Είτε ζούμε , είτε πεθαίνουμε είμαστε του Θεού. Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου "ουδέν έχω και τα πάντα κατέχω"!

      Η πορεία του σημερινού ανθρώπου μοιάζει με την πορεία των Εβραίων στην έρημο, όταν έβγαιναν από τη γη  φαρμακερά φίδια και τους σκότωναν. Υπήρχε δεινός των θηρίων θυμός, όπως λέει ο σχετικός ύμνος της Εκκλησίας μας. Ο Μωϋσής ύψωσε τότε  ένα χάλκινο φίδι σε περίβλεπτο σημείο, κι όποιος ενατένιζε το φίδι αυτό δεν πέθαινε από το δηλητήριο των φιδιών.

     Το ομοίωμα των φιδιών που προκαλούσαν το θάνατο, έσωζε από το θάνατο!  Το γεγονός αυτό είναι μια παραβολή για την  Ενσάρκωση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος και ανεβαίνει επάνω στο σταυρό για να σώσει με το θάνατό του τον άνθρωπο από το θάνατο.

     Προσπαθώντας να μοιάσουμε κατά πάντα  τον Κύριό μας, ατενίζουμε επάνω στο σταυρό Του όπως οι Εβραίοι ατένιζαν στο χάλκινο φίδι στην πορεία τους στην έρημο. Τώρα στη δική μας πορεία στην έρημο της σύγχρονης εποχή δεν θα φοβούμαστε τους σημερινούς όφεις, όσο δεν θα  αφήνουμε από τα μάτια μας ούτε στιγμή τον σταυρό του Κυρίου.

      Όπως ο  Απόστολος Παύλος δεν είχε άλλη καύχηση  παρά μόνον  τον Ιησού κι αυτόν εσταυρωμένον,  την ίδια καύχηση θα έχουμε κι εμείς, γιατί θα νιώθουμε την παρουσία του Κυρίου Ιησού σε κάθε συμβάν της ζωής μας.

     Τί θα μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού; "πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών." ( Προς Ρωμαίους, κεφ.Η΄, 38).

     (Κι είμαι πραγματικά βέβαιος πως ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε κάτι άλλο είτε στον ουρανό είτε στον άδη ούτε κανένα άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού για μας, όπως αυτή φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας.)

Βήματα προς την απελευθέρωση!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

         « Όταν ο λαός ξυπνάει ο τύραννος φεύγει». «Θα γνωρίσετε την αλήθεια κι η αλήθεια θα σας ελευθερώσει». 

           Η Αγία Γραφή καταγράφει τα βήματα προς την απελευθέρωση: Πρώτο βήμα είναι η εκλογή αρχόντων οι οποίοι  υπερασπίζονται την Ορθοδοξία, αντί να την πολεμούν και να την υποσκάπτουν.(Β΄ Χρονικών, 1-13).

         Ο ελληνικός λαός βλέπει τους άρχοντες, όπως τους περιγράφει η Αγία Γραφή: "αλαζονικούς, θρασείς, αδίκους, δόλιους, συκοφάντες...Δια τούτο ο Θεός θα τους καταργήσει.... Ο κόσμος θα γελάσει με τον άνθρωπο που δεν στηρίχθηκε στο Θεό, αλλά στα πλούτη του και σε εφήμερα και μάταια πράγματα »: "  (Ψαλμός 51ος).

        Ένα ακόμα βήμα προς την απελευθέρωση είναι ο φόβος  των αρχόντων: Θα φοβηθούν, λέει ο προφήτης Ησαϊας στο "κατηγορώ" του,  όπως μπροστά σε ένα ποτάμι που το σπρώχνει η θύελλα:

       «Θα φοβηθούν γιατί είναι άδικοι, γιατί φορτώνουν δυσβάστακτα φορτία στους καταπιεσμένους και τους δένουν με άδικα συναλλάγματα»! «Παραμερίστηκε η ορθή κρίση κι έγινε απρόσιτη η δικαιοσύνη. Η τιμιότητα στις αγορές παραβιάζεται κι η ευθύτητα δεν υπάρχει πουθενά». (Ησαϊας 58, 59).

         Η συγκέντρωση του πλούτου στους λίγους είναι καλή, κατά την άποψη των αρχόντων. Σύμφωνα με τη "θεωρία της παγκοσμιοποίησης"  «όταν όλος ο πλούτος συγκεντρωθεί στους λίγους, θα ξεχειλίσει και θα καλύψει και τις ανάγκες των φτωχών »!

         Με ποιο τρόπο θα αντιμετωπισθούν οι ανάγκες των φτωχών, ώσπου να συγκεντρωθεί όλος ο πλούτος στους λίγους, για να ξεχειλίσει και να καλύψει και τις ανάγκες των φτωχών;  

        Η περίπτωση του πλουσίου νέου που θέλει να γίνει μαθητής του Ιησού δείχνει πόσο μεγάλη είναι η προσκόλληση του πλούτου!     

         «Πήγαινε, πούλησε τα υπάρχοντά σου και δός τα  στους φτωχούς και ακολούθησέ με», λέει στο νέο ο Κύριος. Ο  νέος φεύγει λυπημένος:  «ην γαρ πλούσιος σφόδρα». Ήταν πολύ πλούσιος, σημειώνει ο άγιος Ευαγγελιστής. 

 

Η αγάπη κι η αναζήτηση του Θεού!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

        "Κύριος φωτισμός μου και Σωτήρ μου, Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου."   "Προς σε κεκράξομαι ο Θεός μου."

         Συχνά έχουμε την αίσθηση ότι ο Θεός ζητά τη δική μας υποστήριξη έναντι των εχθρών Του. Η αίσθηση αυτή σημαίνει ότι δεν έχουμε ειρήνη με αυτούς που μισούν την ειρήνη. Τα λόγια του Δαβίδ "μετά των μισούντων την ειρήνη ήμην ειρηνικός " μας φαίνονται ακατανόητα.

        Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος λέει πως ο αγαπών (ή ο ζητών) τον Θεόν εν αυτώ εστί. Μήπως ο Θεός δεν θέλει την υποστήριξή μας - δεν την χρειάζεται άλλωστε - και θέλει την αναζήτησή μας και την αγάπη μας; Κάποιος άγιος είπε πως ο αγαπών τον Θεόν μοιάζει με τον μανικόν εραστήν που αναζητεί διαρκώς την αγαπημένη του. Αυτό είναι το θέμα του Άσματος Ασμάτων.

      Όταν ο Απόστολος Παύλος γράφει για οικονομία και για οικονόμους του Θεού, εννοεί οικονομία και οικονόμους της Εκκλησίας. Τα χαρίσματα που πρέπει να διαθέτει ο οικονόμος του Θεού είναι χαρίσματα απέναντι στους άλλους: να μην είναι υπερόπτης, να μην είναι ευέξαπτος, να μην είναι μέθυσος, να μην είναι φιλόνικος κ.α. (Προς Τίτον κεφ.Ι,7).

     Με το σκεπτικό της αναζήτησης του Θεού άρχισα να τηρώ το πνευματικό μου ημερολόγιο. Σκόρπιες σελίδες του παραθέτω εδώ με το γενικό τίτλο "επεκαλούντο τον Κύριον και αυτός εισήκουσεν αυτών",  προς τέρψιν του ευγενικού αναγνώστη:

      27.4.2012
   
      "Ο Θεός ο ειπών εκ σκότους φως λάμψαι" (Β΄ Κορινθίους, κεφ.δ΄, 6-15)

      "Προς σε κεκράξομαι ο Θεός μου" ( Ψαλμ. ΚΖ΄)


       2.5.2012

      "Τω καιρώ εκείνω εφανέρωσεν εαυτόν ο Ιησούς τοις μαθηταίς αυτού, εγερθείς εκ νεκρών."

       "Κύριε, εγώ πεπίστευκα ότι συ ει ο Χριστός ο Υιός του Θεού." (Ιωάν. ΙΑ΄ 1-45)

       "Βασιλείαν ασάλευτον παραλαμβάνοντες έχωμεν χάριν δι΄ ης λατρεύομεν ευαρέστως τω Θεώ μετά αιδούς και ευλαβείας. Και γαρ ο Θεός ημών πυρ καταναλίσκον." (Εβρ.ΙΒ΄, 28-29)

       "Ο ευρών την ψυχήν αυτού απωλέσει αυτήν, και ο απωλέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν." (Ματθ. κεφ. ι΄, 37-42).

       "Δοκιμάζειν υμάς τί το θέλημα του Θεού." (Ρωμ. ΙΒ¨, 1-3)


      5.5.2012

      "Κύριε, βοήθει μοι" (Ματθ. κεφ. ιε΄21-28)

      "Υμείς εστε ναός Θεού ζώντος" ( Β΄Κορινθίους, κεφ. στ΄, 16-18)


      10.5.2012

     "Αμήν λέγω υμίν, απ΄ άρτι όψεσθε τον ουρανόν ανεωγότα και τοις αγγέλοις του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον Υιόν του ανθρώπου." (Ιωάν. κεφ.Α, 44-52)

     "Πίστει Μωϋσής (...) μείζονα πλούτον ηγησάμενος των Αιγύπτου θησαυρών τον ονειδισμόν του Χριστού." ( Εβρ. κεφ. ια΄, 24-26).


      11.5.2012

     "Ουδείς εαυτώ ζη, ουδείς εαυτώ αποθνήσκει" (Ματθ. ιε΄, 32-39)





   
      

Η ζωντανή μεταφορά

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου


         Αφορμή για να γράψω για τη μεταφορά μου έδωσαν οι  εξής στίχοι του Ευαγγελίου. " Ο δε εμβλέψας αυτοίς είπε: Τί  ουν εστι το γεγραμμένον τούτο "λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας; Πας ο πεσών επ΄ εκείνον τον λίθον συνθλασθήσεται. εφ΄ ον δ΄αν πέση, λικμήσει αυτόν."

      Η έννοια των στίχων είναι "όστις ήθελε κηρυχθεί πολέμιος του Ιησού Χριστού αρνούμενος την Θεότητα αυτού, ούτος εαυτόν θέλει βλάψει, διότι θέλει κολασθή. Όσοι όμως ήθελον γίνει αίτιοι της σταυρώσεως αυτού υβριστικώς φερόμενοι, τούτων ο όλεθρος θέλει είναι άφευκτος και φοβερός. (Βαρθολομαίου Γεργιάδου, Επισκόπου Κορίνθου, Ερμηνεία των Τεσσάρων Ευαγγελίων, Εκδ.δημουργία, σελ.203).

       Στη μεταφορά υπάρχουν δύο νοήματα  το πραγματικό  και το  πνευματικό. Όταν διαβάζουμε μια μεταφορά προσέχουμε το πραγματικό έχοντας πάντα στο νου μας το πνευματικό νόημα που μπορεί να μεταφέρει.
        
        Η μεταφορά είναι ζωντανή γιατί είναι μια πρόκληση που διαρκεί μέχρι να δεχθούμε το νόημά της. Η κυριολεξία γίνεται κουραστική και πεθαίνει με την επανάληψη. Η μεταφορά αντιθέτως διατηρεί τη ζωντάνια της , έως ότου ο νους μας ανοίξει και  δυνηθεί να κατανοήσει την έννοιά της χάρις στην ικανότητα της αναλογικής σκέψης.

        Πόσες φορές μπορώ να ακούω ή να διαβάζω μια μεταφορά και να μην τη βαριέμαι  π.χ. τη μεταφορά του ακρογωνιαίου λίθου ή του λίθου που  απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες και αυτός εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας!

        Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μεταφορικά ονομάζεται   "Ακρογωνιαίος λίθος"  κι οι μαθητές Του ονομάζονται "ζώντες λίθοι".   Ακρογωνιαίος λίθος λέγεται το αγκωνάρι στο οποίο οικοδομούνται οι λίθοι του οικοδομήματος.

        Θα μπορούσε να γραφεί στην κυριολεξία η έννοια της μεταφοράς, ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία και ότι οι μαθητές Του κι όλοι οι πιστοί βασίζονται σ΄Αυτόν. Η κυριολεξία θα ενδιέφερε το πολύ πολύ τη λογική μας. Η μεταφορά συνεγείρει όλον τον άνθρωπο. Γι΄ αυτό ο
Κύριός μας χρησιμοποιεί τη μεταφορά και μιλάει  ως ποιητής με εικόνες και με παραβολές. Τα λόγια του  κατεβαίνουν στο βάθος της καρδιάς κι αλλάζουν τη βούληση του ανθρώπου.  

     

     

   

   

Καθημερινοί Άγγελοι ζουν δίπλα μας!

Καθημερινοί Αγγελοι ζουν δίπλα μας.

Πέμπτη, 02 Αύγουστος 2012

Συντάχθηκε Απο Τον/Την Αννυ Λιγνού

 Κατηγορία: ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΑ

• 
• 
• 

Lou Xiaoying

Η απίστευτη ιστορία της Κινέζας ρακοσυλλέκτριας Lou Xiaoying η οποία κατάφερε μέσα σε 40 χρόνια να σώσει και να αναθρέψει 30 εγκαταλελειμμένα μωρά!

Στην Κίνα, η βρεφοκτονία και η βρεφική εγκατάλειψη είναι σε τρομερή έξαρση λόγω των σκληρών πολιτικών μέτρων που επιτρέπουν μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια που ζει σε πόλη.

Έτσι οι Κινέζοι ωθούμενοι από τη φτώχεια και την τεράστια πολιτική πίεση αναγκάζονται να προβούν σε εγκατάλειψη μωρών εφόσον είναι τα δεύτερα της οικογένειας ή ακόμα και σε βρεφοκτονίες αν το πρώτο τους παιδί είναι κορίτσι. Νομίζουν ότι ένα αγόρι θα ανταποκριθεί καλύτερα στις οικονομικές ανάγκες της οικογένειας.

Τρομακτικά περιστατικά νεογέννητω

η ζωη στα σκουπίδια

ν μωρών πεταμένων σε κάδους σκουπιδιών, είναι καθημερινό φαινόμενο. Πρόσφατα στα φώτα της δημοσιότητας ήρθε περιστατικό μικρού κοριτσιού το οποίο έφερε μαχαιριά στο λαιμό. (Ευτυχώς, στο μωρό μετά τη γενική κατακραυγή παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και τώρα βρίσκεται σε άριστη υγεία και στο δρόμο για την υιοθεσία). 

Ποιος όμως γονιός έχων σώας τα φρένας μπορεί να προβεί σε τέτοιο έγκλημα; Δύσκολο να απαντηθεί. Γεγονός όμως είναι ότι το ανάλγητο κράτος προβαίνει ακόμα και σε υποχρεωτικές εκτρώσεις, όπως στην περίπτωση νεαρής κινέζας που την υπέβαλαν σε έκτρωση μια και δεν είχε να πληρώσει το πρόστιμο (ναι, πρόστιμο για την ανθρώπινη ζωή) και ύστερα της έβαλαν για τιμωρία στο κρεβάτι της σακούλα με το εκτρωμένο έμβρυο. Παγώνει ο νους και μόνο στη σκέψη, γιαυτό και δεν θα αναρτήσουμε τις σχετικές φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και σε κάνουν να νοιώθεις οργή και ντροπή που ανήκεις στο ανθρώπινο γένος.

Και πως μπορεί κανείς να αντισταθεί σε τόσο μεγάλες δυνάμεις;

Στον αντίποδα όλων αυτών, η υπέροχη 88χρονη πια, ρακοσυλλέκτρια Lou Xiaoying η οποία, παρέα με τον άντρα της κατάφεραν να σώσουν και να αναθρέψουν 30 μωρά χωρίς να τους πεθάνει κανένα! Πάμπτωχοι από χρήματα, πάμπλουτοι από αγάπη και ευδαιμονία!

(το άρθρο συνεχίζεται παρακάτω)

η Lou, ο άντρας της και τα παιδιά τους!

Θέλοντας να τους προσφέρουν πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορούσαν, φρόντισαν για την τροφή τους, το ρουχισμό τους, την ανατροφή τους αλλά και το πνεύμα τους, μεγαλώνοντας οι ίδιοι 4 από αυτά και δίνοντας τα υπόλοιπα σε άκληρους φίλους και συγγενείς ώστε να πάνε σχολείο και να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα.

«πήγαινα πάντα αιφνιδιαστικά στα σπίτια των παιδιών να ελέγξω πως περνάνε και πάντα φρόντιζα τις Κυριακές να είναι μαζί μου για να βγαίνουμε βόλτα στα δάση και τη φύση, ώστε να νοιώθουν την φροντίδα, την αγάπη και την προστασία που χρειάζονταν».

Η ιστορία της Λου ξεκίνησε το 1972 στους δρόμους της πόλης Jinhua όταν είχε βγει, κατά την καθημερινή συνήθειά της, να ψάξει για χρήσιμα αντικείμενα από τα σκουπίδια από τους κάδους. Εκεί μέσα, βρήκε πεταμένο ένα μικρό κοριτσάκι. Ο κίνδυνος αν την ανακάλυπταν θα ήταν μεγάλος, λέει η ίδια σε συνέντευξή της, στην κινέζικη εφημερίδα Yanzhao Metro Daily:

«Δεν το σκέφθηκα ούτε στιγμή. Θ

ο Ζαγκ Γκιλιν

α είχε πεθάνει αν δεν την είχαμε πάρει να τη φροντίσουμε. Τότε ακριβώς κατάλαβα ότι αγαπάω τα παιδιά και θα ήθελα να τους προσφέρω ό,τι καλύτερο μπορούσα! Το να τη βλέπουμε να μεγαλώνει ήταν για μας μοναδικό! Όλα αυτά τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και φροντίδα. 

Είναι μοναδικά κι αξιαγάπητα ανθρώπινα όντα. Δεν το χωράει ο νους μου πως είναι δυνατόν κάποιοι να τα παρατάνε στα σκουπίδια. Η κόρη μου αυτή, είναι σήμερα 40 χρόνων κι έχει δικό της παιδί πια!»

Η καταπληκτική αυτή γιαγιά νοσηλεύεται σήμερα σε νοσοκομείο λόγω νεφρικής ανεπάρκειας, όπου την φροντίζουν και την περιβάλλουν όλα της τα παιδιά και αναπολεί:

«τον πιο μικρό μου γιο, τον Ζανγκ Γκιλιν που είναι σήμερα μόλις 7 χρονών, τον βρήκα πεταμένο σε έναν κάδο σκουπιδιών. Ήμουν τότε 82 χρονών. Πάρα πολύ μεγάλη για να αναθρέψω ένα ακόμη παιδί. Όμως δεν μπορούσα με τίποτε να τον αφήσω στο έλεος του Θεού. Τον κοίταζα και μου χαμογελούσε. Ήταν τόσο γλυκός! Ηταν αδύνατο να μην τον φροντίσω!

ο Ζιανγκ Γκιλιν

Τον πήρα λοιπόν στο σπίτι μας στην εξοχή (σ.σ. μια παράγκα που μπάζει από παντού, μέσα σε ένα δάσος) και τον φρόντισα και τον περιέθαλψα. Του έδωσα το όνομα Ζανγκ Γκιλιν που σημαίνει Σπάνιος και Πολύτιμος! Με βοήθησαν και τα μεγαλύτερα παιδιά μου στην ανατροφή του. τώρα πια είναι ένας απόλυτα υγιής και χαρούμενος νεαρός! 

Ξέρω πως οι μέρες μου ίσως δεν είναι πολλές. Θα ήθελα όμως πριν φύγω να τον δω κι αυτόν να πηγαίνει στο σχολείο.»

Η Λου εκτός των υπολοίπων 30 παιδιών της έχει και μία βιολογική κόρη η οποία έχει εμπνευσθεί από τη μητέρα της και έχει αφιερώσει τη ζωή της στην αναζήτηση και την υποστήριξη εγκαταλελειμμένων παιδιών. Η ιστορία τους έχει ευαισθητοποιήσει ολόκληρη την Κίνα των χιλιάδων εγκαταλελειμμένων παιδιών, και το έργο της έχει βρει παντού επώνυμους και ανώνυμους μιμητές.

Η Λου έχει αποκτήσει δίκαια το προσωνύμιο «Επίγειος Άγγελος» και αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να έχεις τίποτα απολύτως για να δώσεις αγάπη και φροντίδα. Κι ακόμα μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο καθένας μας, από όποια θέση κι αν βρίσκεται μπορεί να γίνει διάβολος ή άγγελος.

Δική μας επιλογή.

www.e-fungus.gr

Από το Ευαγγέλιο και τον Απόστολο της Έκτης Ώρας

Από το Ευαγγέλιο:

"Και έλεγε του Ιησού. Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. Και είπεν αυτώ ο Ιησούς. Αμήν  λέγω σοι, σήμερον μετ΄ εμού έση εν τω παραδείσω." (Λουκ.ΚΓ΄, 32-39)

--

Από τον Απόστολο:

"Ιδού εγώ και τα παιδία α μοι έδωκεν ο Θεός". Επεί ουν "τα παιδία" κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος, και αυτός παραπλησίως μετέσχε των αυτών, ίνα δια του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τούτ'  έστι τον διάβολον, και απαλλάξει τούτους, όσοι φόβω θανάτου δια παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας (... ) Εν ώ γαρ πέπονθεν αυτός πειρασθείς, δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι." (Εβρ. Κεφ.Β΄, 11-18).

Η αποχή της Αποκάλυψης: "Μη συγκοινωνήσετε στις αμαρτίες τους"

Παρασκευή, 4 Νοεμβρίου 2011

Η αποχή της Αποκάλυψης: "Μη συγκοινωνήσετε στις αμαρτίες τους"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Εξέλθετε εξ αυτής ο λαός μου, ίνα μη συγκοινωνήσητε ταις αμαρτίαις αυτής και ίνα μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.

Αυτά τα λόγια της Αποκάλυψης είναι απειλητικά για όσους παρασύρουν το λαό να συγκατανεύσει στην υποδούλωσή του και να νομιμοποιήσει την αδικία.

Ο λαός του Θεού, διατηρεί μέσα στην καρδιά του την αλήθεια του Ευαγγελίου. Ακούει τα λεγόμενα της Αποκάλυψης με την ευαισθησία του και με τη συνείδησή του. Ό,τι λέγεται με αγάπη θα ακουστεί. Ο λαός ακούει την Αποκάλυψη και επιλέγει την αποχή γιατί δεν επιθυμεί να είναι είναι κοινωνός στις αμαρτίες της εξουσίας και στις πληγές που έρχονται, ως οργή Θεού εναντίον της. Δεν ακολουθεί αυτούς που τον θέλουν συγκοινωνό τους.

Ο λαός φεύγει από τα χαμηλά αυτά πεδία και σαν τον Λωτ που εγκαταλείπει τα Σόδομα ανεβαίνει στο όρος Σιγώρ. Ανάβαση στο όρος είναι η αποχή. Σήκωσα τα μάτια μου στα βουνά, από όπου περιμένω να έρθει η βοήθειά μου. Στα βουνά της μη ανάμιξης στις πονηρίες, τις δολοπλοκίες, στις υποκρισίες και στα ψεύδη.

Η Αποκάλυψη του Ιωάννου μιλάει για την αποχή του λαού ως φυγή από κάθε συμμετοχή
σε μια πολιτεία η οποία διαβάλλεται παντού, ακόμα και η ίδια διαβάλλει τον εαυτό της.
Είναι η εποχή που το κακό δρα απροκάλυπτα.

Η Αποκάλυψη του αγίου Ιωάννη περιγράφει την διεφθαρμένη πολιτεία (τη Βαβυλώνα) ως σύμβολο κάθε διαβεβλημένου καθεστώτος. Λέει στο λαό να αποδώσει στη διαφθορά της Βαβυλώνας διπλά σύμφωνα με τα έργα της όταν αποκαλυφθούν. Έφτασαν λέει οι αμαρτίες των διεφθαρμένων καθεστώτων μέχρι το ουρανό.

Η Βαβυλωνία, η πόρνη η μεγάλη, λέει είμαι βασίλισσα, δεν είμαι χήρα, εννοεί έχει προστάτες, και πένθος δεν θα δω. Αλλά η Αποκάλυψη προειδοποιεί, ότι θα έρθουν σ΄ αυτην μέσα σε μια μέρα (θυμηθείτε τον καιρό που έπεσε η Σοβιετική Ένωση, η μεγάλη) πληγές και θάνατος και πένθος και λιμός. Και εν πυρί κατακαυθήσεται.

Φύγετε από αυτήν ο λαός μου, για να μη συγκοινωνήσετε, να μην γίνετε συμμέτοχοι στις ανομίες της και για να μην λάβετε από τις πληγές της.

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ:

Από το κατά Μάρκον ευαγγέλιον, κεφ. ιγ', 14-23:

 "Όταν ίδητε το "βδέλυγμα της ερημώσεως"... εστώς όπου ου δει... τότε οι εν τη Ιουδαία φυγέτωσαν εις τα όρη... εγερθήσονται γαρ ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία και τέρατα προς το αποπλανάν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Υμείς δε βλέπετε..."

Από την Β΄Επιστολή του Αποστόλου Πέτρου, κεφ. Β΄, 9-22:

 "Οίδε Κύριος ευσεβείς εκ πειρασμού ρύεσθαι, αδίκους δε....κολαζομένους...οπίσω σαρκός εν επιθυμίαις μιασμού πορευομένους και κυριότητας καταφρονούντας. Τολμηταί αυθάδεις!.....Ούτοι δε ως άλογα ζώα φυσικά γεγενημμένα εις άλωσιν και φθοράν... εν οις αγνοούσιν βλασφημούντες, εν τη φθορά αυτών καταφθαρήσονται."

Από το βιβλίο του Γ.Δ. Ροδίτη, Οι Κρυπτοχριστιανοί, Μια δραματική σελίδα από το Συναξάρι της πολύπαθης Ρωμιοσύνης, Εκδόσεις Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος:

"Η Εκκλησία, με επικεφαλής το Πατριαρχείο και με όλο το δίκτυο των μητροπόλεων, των επισκοπών, των μονών και ενοριών, έμεινε όρθια και απετέλεσε τη  μ ο ν α δ ι κ ή   ο ρ γ α ν ω μ έ ν η  δ ύ ν α μ η  σ ε   ε θ ν ι κ ή  κλ ί μ α κ α , γύρω από την οποία συσπειρώθηκε το σκλαβωμένο Γένος.
Κι όμως βρίσκονται σήμερα έλληνες που κλείνουν πεισματικά τα μάτια τους μπροστά σ΄΄ αυτές τις χιλιομαρτυρημένες αλήθειες και πολεμούν με πάθος την Εκκλησία, από ιδεολογική προκατάληψη."

Σχόλιο:

Όπως επί τουρκοκρατίας το ίδιο και σήμερα, το βδέλυγμα της ερημώσεως βρίσκεται εκεί όπου δεν πρέπει και αποπλανά ακόμα και τους εκλεκτούς.

Όπως τότε το σκλαβωμένο Γένος και σήμερα θα φύγει εις τα όρη, δηλαδή θα συσπειρωθή γύρω από την Εκκλησία, ως τη μόνη οργανωμένη δύναμη σε εθνική κλίμακα.

"Πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής" Ματθ. 16,18)

Η οδός δια της μετανοίας!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

      "Στην περικοπή του Ευαγγελίου, η οποία θα μπορούσε να έχει ως τίτλο τα λόγια του Κυρίου, "μή κτήσησθε" ο αναφερόμενος σ΄ αυτήν νέος, ρωτάει τον Κύριο, τί να κάνει για να σωθεί. Ο Κύριος του απαντάει να τηρεί τις Εντολές. Ο νέος λέει, πως όλες τις Εντολές τις τηρεί από τα νεανικά του χρόνια.  Ένα σου λείπει, προσθέτει ο Κύριος, πούλησε τα υπάρχοντά σου κι ακολούθησέ με.

    Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας για τη σωτηρία του γράφει πως θεώρησε τα υπάρχοντα ως σκύβαλα. Θεώρησε ότι τα αποκτήματα του ανθρώπου όχι μόνο δεν έχουν καμιά αξία για τη σωτηρία του, αλλά είναι και το μεγαλύτερο εμπόδιο.

   Για τον Απόστολο Παύλο το  μεγάλο εμπόδιο της σωτηρίας  από το οποίο πηγάζουν όλα τα άλλα εμπόδια είναι πνευματικό, είναι ο νόμος ο γραμμένος στα μέλη του, ο οποίος αντιστρατεύεται το νόμο του πνεύματος. Το νόμο αυτόν τον κουβαλάει σαν ένα πτώμα απ΄ το οποίο μόνος του δεν μπορεί να απαλλαγεί. Υπακούοντας στον νόμο τον γραμμένο στα μέλη του,  αυτό που μισεί αυτό πράττει.

    Οι Στωικοί πίστευαν πως πρέπει να ζει κανείς λιτά για χάρη της αξιοπρέπειας. Το σημείο αναφοράς δεν είναι ο Θεός, αλλά ο εαυτός τους. Δεν θέλουν  να αρέσουν στο Θεό, αλλά στον εαυτό τους. Με τη φιλοσοφία τους αυτή διαπράττουν το μεγαλύτερο αμάρτημα:  Βάζουν το Θεό σε δεύτερη μοίρα και τον εαυτό τους πάνω από όλα. Πρόκειται για την πτώση του Εωσφόρου.

      Η Εντολή του Κυρίου Ιησού να μην αποκτάμε ή να μην επιθυμούμε είναι ο μακαρισμός της πτωχείας, το "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι". Αν είμαστε πτωχοί τω πνεύματι, κι οι επιθυμίες μας κι οι πράξεις μας θα απορρέουν από αυτό. Θα θέλουμε να είμαστε πτωχοί τω πνεύματι γιατί αγαπάμε τον Κύριον Ιησού. Η αγάπη του Ιησού θα σηκώσει  το φορτίο μας.

      Το πνεύμα της πτωχείας μπορεί σε κάποιον να γίνει αισθητό με την πίστη ότι δεν είναι τίποτε χωρίς τον Ιησού Χριστό.  Η αίσθηση αυτή ακολουθεί την μετάνοια. Ο στίχος "καρδία συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει"  μιλάει για την μετάνοια.Για κερδίσει ο πιστός τη ζωή του πρέπει να τη χάσει.

       Ο δαιμονισμένος τον οποίο θεράπευσε ο Ιησούς, ζήτησε από τον Κύριο να μείνει κοντά Του:
Υπόστρεφε εις τον οίκον σου, του είπε ο Κύριος, και διηγού όσα εποίησέ σοι ο Θεός!

e-mail: moschos.lagouvardos@gmail.com

    

Δόξα σοι ο Θεός!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

        Στο ιστολόγιο "Με παρρησία" διάβασα τα εξής παραινετικά  προς τους νέους λόγια του σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου, :  "Είναι πολύ καλύτερο να διεκδικείς τη ζωή σου, παρά να την κληρονομείς! ". Ο σεβασμιώτατος ενθαρρύνει τους νέους να κάνουν τη δική τους επανάσταση και να διεκδικήσουν τη ζωή τους, χωρίς να λησμονήσουν και το παρελθόν. 

      Φοβάμαι ότι τα λόγια αυτά έχουν κάποια ασάφεια, και πρέπει να διευκρινιστούν. Το κληρονομείν απορρέει από τη γέννηση. Η γέννηση διακρίνεται από κάθε άλλο τρόπο μεταβίβασης, από το γεγονός ότι διατηρεί όλα τα γνωρίσματα του μεταβιβάζοντος. 

      Αυτός είναι ο λόγος, πιστεύω, που η Εκκλησία ενθαρρύνει την σχέση της πατρότητας, όσον αφορά, την μετάδοση της διδασκαλίας. Αυτός ήταν ο τρόπος και των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων: "ώσπερ πατήρ προς τέκνα". Η Εκκλησία μας δεν ονομάζει τους επισκόπους και τους  ιερείς διδασκάλους, αλλά πατέρες. Και ο ίδιος ο σεβασμιώτατος ομιλεί προς τους νέους ώσπερ πατήρ προς τέκνα και όχι ως διδάσκαλος! 

     Γιατί είναι πολύ καλύτερο να διεκδικείς τη ζωή σου από το να την κληρονομείς; Δεν είναι καλύτερος τρόπος μετάδοσης της ζωής ο ειρηνικός τρόπος του Ιησού και είναι καλύτερος τρόπος μετάδοσης η επανάσταση ή η διεκδίκηση μέσω των δικαστηρίων; 

    Ο λαός μας ντρέπεται όταν αναγκάζεται να συρθεί στις πόρτες των δικαστηρίων της διεκδίκησης. Ούτε ένας άνθρωπος του λαού δεν πηγαίνει στο δικαστήριο, χωρίς να ντραπεί που πηγαίνει στις πόρτες αυτές! Ως προς την επαναστατική διεκδίκηση της  είναι γνωστό σε όλους ότι τη βία την πληρώνουν τα θύματα.

     Δεν είναι σώνει και καλά παθητική η στάση του κληρονόμου. Από τους ασθενείς που θεράπευσε ο Κύριος μόνο ένας, ο παράλυτος, έπασχε από ψυχική παραλυσία, την οποία θεράπευσε ο Ιησούς πριν θεραπεύσει και τη σωματική του παράλυση.

    Στο Ευαγγέλιο η κληρονομία και οι κληρονόμοι, όπου αναφέρονται, δεν αναφέρονται με απαξίωση, όπως οι αναφέρονται οι υποκριτές και εκείνοι που μετατρέπουν τον ναό του Θεού σε οίκον εμπορίου.

Προφανώς η μείωση του κληρονομείν έναντι του διεκδικείν γίνεται από μέρους του Σεβασμιωτάτου, για να τονιστεί η ενεργητική στάση των νέων, οι οποίοι ενθαρρύνονται να είναι ενεργητικοί προς δόξαν Θεού. Είτε εσθίετε, είτε πίνετε, είτε ότι άλλο ποιείτε είς δόξαν Θεού ποιήτε.

    Μακάρι να ακούμε πιο συχνά   από τους νέους αυτό που δεν έλειπε ποτέ από τα χείλη των γονέων τους, το "δόξα σοι ο Θεός"! 

      

     

  

        

Η κενοδοξία κι η θεραπεία της!

 Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

        Ενώ όλα τα αμαρτήματα ο Ιησούς τα κατεδίκασε με τη διδασκαλία Του, στους εμπόρους του ναού  ο Κύριος χρησιμοποίησε το μαστίγιο. Ο Κύριος εκδίωξε τους εμπόρους του ναού για την κενοδοξία τους.

        Οι έμποροι του ναού δεν διέκριναν το πολύτιμο από το ευτελέστερο, το πραγματικό απ΄ το απατηλό. Είναι οι σημερινοί σχιζοφρενείς που δεν έχουν τη δύναμη να διακρίνουν την πραγματικότητα από τους μύθους, την αλήθεια από τις ψευδαισθήσεις. "Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε" είπε ο Κύριος. Η αγρυπνία κι η προσευχή, με τη χάρη του Θεού,θα φυλάξει την καρδιά μας καθαρή για το Θεό.

       "Πρόσεχε να μη βάλεις μάταια πράγματα στην καρδιά σου", λέει η Αγία Γραφή. Τα λόγια αυτά σημαίνουν ότι πρέπει να προσέχουμε να είναι η καρδιά μας πάντοτε καθαρή για το Θεό. Ο Θεός μας προίκισε με το βασιλικό χάρισμα, για να κυριαρχούμε στα πάθη μας.

      Το πάθος της κενοδοξίας  είναι το φοβερό αμάρτημα του να βάλει ο άνθρωπος το Θεό σε δεύτερη μοίρα! Αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα, με την κενοδοξία: ο άνθρωπος  βάζει την αγάπη του Θεού σε δεύτερη μοίρα. Εξαρτάται σε ποιον θέλει να αρέσει κανείς, στο Θεό ή στους ανθρώπους.

     Στο πάθος της κενοδοξίας κρύβεται η ανθρωπαρέσκεια, το να θέλουμε να αρέσουμε στους άλλους. Εκείνοι που λιγότερο ή περισσότερο υπηρετούν το πάθος αυτό, ανταγωνίζονται με τους άλλους, κοπιάζουν, υποβάλλονται σε θυσίες, για να ικανοποιήσουν την ανάγκη να αρέσουν.

     Η ανθρωπαρέσκεια  στον πιστό είναι ανοησία. Ο πιστός νοιάζεται να αρέσει στο Θεό. Αυτός που έχει μπροστά του το γάργαρο νερό της πηγής δεν τρέχει σε αμφίβολης καθαρότητας ρυάκια για να ξεδιψάσει τη δίψα του.

     Ο μακαρίτης ο εκ μητρός παππούς μου Αγγελάκης έλεγε πάντα την ευχή, "στο Θεό ν΄ αρέσει"! Οτιδήποτε έκανε, έλεγε , στο Θεό ν΄ αρέσει. Εφάρμοζε τη διδαχή της Εκκλησίας, που λέει, πως είτε τρώτε, είτε πίνετε, είτε ό,τι άλλο ποιείτε, προς δόξαν Θεού ποιείτε.

     Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο παππούς μου ένιωθε ωραία με τον εαυτό του και γιατί ποτέ δεν αναζητούσε τις παρέες. Είχε μόνο λίγους καλούς φίλους, με τους οποίους τους συνέδεαν κοινά ενδιαφέροντα, όπως η Πίστη, η αγάπη για τη Φύση, το κυνήγι του άγριου μελιού κ.α.

     Η πίστη κι η αγάπη του Θεού θεραπεύει την κενοδοξία. Ο άνθρωπος νιώθει την ειρήνη του Χριστού μέσα του, γιατί είναι αυτάρκης, όπως ο Θεός. Τον ενδιαφέρει να αρέσει στο Θεό. Η αυτάρκεια είναι το γνώρισμα του Θεού και των πιστών που αγαπούν το Θεό κι είναι μαζί Του.
"Ο αγαπών τον Θεόν", λέει ο άγιος Μακάριος, ο Αιγύπτιος "εν αυτώ εστί."  "Η αίσθηση της παρουσίας του Ιησού, μας δίδει ό,τι χρειαζόμαστε!"(Τόμας Μέρτον)

   

   

      

«Υπεροψία και μέθη»

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

                                «Ουκ έγνω ο άνθρωπος τί το γενόμενον

                            Και τί το εσόμενον οπίσω αυτού, τίς αναγγελεί αυτώ;»

                                                                                  (Εκκλ.10,14)

   

       Το να είναι κανείς γεμάτος με οτιδήποτε, ακόμα και με αρετές και χαρίσματα, είναι ένα μάταιο πράγμα. "Περισπασμόν πονηρόν έδωκεν ο Θεός στους υιούς των ανθρώπων" λέει η Γραφή: "Ιδού τα πάντα ματαιότης και θλίψις πνεύματος".

        Γνωρίζω κάποιον που κάνει συλλογή από έπιπλα: Μάζεψε τόσα πολλά στο διαμέρισμά του που στο τέλος έμεινε ο ίδιος απέξω! Όταν ανέφερα το περιστατικό αυτό σε κάποιο φίλο μου μαθητή του Φρόϊντ, μου είπε, πως πρόκειται για διαστροφή του ερωτικού πάθους! Η λίμπιντο του ανθρώπου αυτού, είπε ο φίλος μου, βλέπει  την γυναίκα ως έπιπλο! Ο άνθρωπος αναζητάει στα έπιπλα την ιδανική γυναίκα!

         Διαστροφή του ερωτικού πάθους είναι επίσης η συγκέντρωση γνώσεων. Κι οι γνώσεις, λέει η Γραφή, είναι βάρος και θλίψις πνεύματος. "Ο προσθείς γνώσιν προσθέτει άλγος!" Τί ωραία θα ήταν  να μην ξέραμε τίποτε για την οικονομική κρίση!  Μήπως που ξέρουμε, σε τί ωφελεί; Μερικοί είναι τόσο εθισμένοι με την συσσώρευση γνώσεων, που φοβούνται πως αν δεν ενημερώνονται καθημερινά από την τηλεόραση , κάποιο μεγάλο κακό θα συμβεί στην Ελλάδα!

         Πολλοί ρίχνουν το φταίξιμο στους ανίκανους πολιτικούς. Το ΚΚΕ δήλωσε προχθές, πως δεν φταίνε οι πολιτικοί, αλλά φταίει ο καπιταλισμός. Στο ότι φταίει πάντα ο καπιταλισμός συμφωνώ κι εγώ. Φταίει γιατί έφτασε στα όριά του. Όπως όταν κάποιος τρώει πολύ θα αναγκαστεί να μην τρώει καθόλου, έτσι γίνεται τώρα με τον καπιταλισμό. Η λύση  είναι να πεισθούν οι πλούσιοι να γίνουν φτωχοί. Τα συστήματα όταν φτάνουν στα όριά τους φέρνουν την αντίθετη κατάσταση, ανατρέπονται από μόνα τους. Γι΄  αυτό εφησυχάζουν οι Έλληνες.

          Πώς κοινωνούν μεταξύ τους τα υπερφίαλα "Εγώ"; Ο άνθρωπος με τα έπιπλα βρήκε τη λύση αγοράζοντας έπιπλα. Ποια είναι η λύση για τα υπερφίαλα "Εγώ", το είδος του ανθρώπου, που είναι σαν φιάλη γεμάτη ως επάνω, μεθυσμένος από τον εαυτό του;

           Στην παραβολή των βασιλικών γάμων υπάρχει ένας τέτοιος τύπος υπερφίαλου "Εγώ". Ο άνθρωπος πήγε στο γάμο χωρίς ένδυμα γάμου. Και δεν φτάνει αυτό, όταν τον ρώτησαν γιατί δεν φόρεσε ένδυμα γάμου, θύμωσε. Έτσι διέταξε ο βασιλιάς να τον δέσουν χειροπόδαρα και να τον βγάλουν έξω, στο σκότος το εξωτερικό, δηλαδή αυτό που είναι μακριά από όλους, κι όπου δεν ακούς παρά τα  δόντια που χτυπάνε από το φόβο. Πρόκειται για το μαρτύριο της μοναξιάς του ανθρώπου, ο οποίος έχει κορεσθεί από τον ίδιο τον εαυτό του!

        Είναι φανερό ότι η παραβολή αναφέρεται στην υπερηφάνεια και στον εγωισμό του ανθρώπου, ο οποίος είναι τόσο φουσκωμένος από τον εαυτό του, ώστε δεν κάνει τίποτε για τους άλλους και περιμένει τα πάντα από τους άλλους. Το νόημα της παραβολής είναι η ακοινωνησία, η οποία θεραπεύεται με την ταπείνωση.

        Δεν ήταν ο μόνος που πρόσβαλε το βασιλιά, με την υποτιμητική του συμπεριφορά. Άλλοι δεν πήγαν καθόλου στο γάμο. Το συμπέρασμα της παραβολής είναι τα λόγια "Πολλοί οι κλητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί".

        Η υπεροψία είναι κρυμμένο πάθος. Πολλοί κάτω από μια εξωτερική ταπεινότητα κρύβουν ένα υπερφίαλο "Εγώ". Πρέπει να βάλουμε καλά στο νου μας τα λόγια του Κυρίου με τα οποία μας προσκαλεί κοντά Του και να τα κάνουμε πράξη: "Δεύτε πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρύ."

         Δεν κυνηγάς πράγματα, μου είπε κάποτε ένας πνευματικός. Η αναζήτηση του ανθρώπου είναι ο Θεός. Όλη η κόλαση του υπερφίαλου εγώ είναι η αίσθηση της απουσίας του Θεού. Ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους , στους δε ταπεινούς δίδει χάριν.

Φαντασία και πραγματικότητα!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

     


 "Μόνο το αληθινό είναι ωραίο"
                                   (Μπουαλώ)

   

       Στον εικονικό κόσμο μας πρέπει να ξέρουμε το ρόλο του φανταστικού στη ζωή μας. Πρέπει να ξέρουμε ότι το ψέμα γίνεται πιο εύκολα δεκτό παρά η αλήθεια. Σ΄  αυτό στηρίζεται η γοητεία της τέχνης. 

     Είναι γνωστή η ιταλική παροιμία,  «κι αν δεν είναι αληθινό, είναι καλά ειπωμένο ».Ο κόσμος κοιτάζει αυτό που φαίνεται ή που ακούγεται ωραία κι αδιαφορεί για το αληθινό, αν και μόνο το αληθινό είναι ωραίο.

      Αν δεν αγαπάμε την αλήθεια ούτε το ωραίο αγαπάμε, κι αφού δεν το αγαπάμε δεν το αναζητάμε και δεν έχουμε απαίτηση γι΄ αυτό. Οι απλοί μπορούν να ακούν κάτι τρελό, ένα ηλίθιο τραγούδι π.χ. χωρίς να τους ενοχλεί. Όταν τους λες, πώς μπορούν να ακούν αυτό το ηλίθιο τραγούδι , χωρίς να ενοχλούνται, απαντούν, «μα είναι ένα τραγούδι.» Το ίδιο απαντούν για  τα λόγια των πολιτικών: «Δεν είναι παρά λόγια πολιτικών! »

        Κάνει εντύπωση, πώς στα χωριά οι άντρες δεν μάλωναν με τις γυναίκες τους κι οι οικογένειες δεν διαλύονταν, όπως σήμερα που ένας στους τρεις γάμους διαλύεται! Οι άντρες δεν μάλωναν με τις γυναίκες τους γιατί δεν περίμεναν από αυτές  να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν. Το ίδιο κι οι γυναίκες για τους άντρες. Δεν υπήρχε κάτι να τους ενοχλήσει όταν και τα δύο φύλα ακολουθούσαν τους παραδοσιακούς ρόλους τους.

      Δεν άκουγες πουθενά παράπονα των αντρών για τις γυναίκες. Δεν θεωρούνταν άντρας αυτός που έκανε πόλεμο με τη γυναίκα. Ο πόλεμος ήταν καθαρά αντρική υπόθεση. Μια φορά την ώρα της μάχης  αποκαλύφθηκε ότι πολεμούσαν γυναίκες, γιατί φάνηκε το στήθος κάποιας πολεμίστριας. «Γυναίκειος είναι ο κούρσος», ακούστηκε μια φωνή, κι ο πόλεμος σταμάτησε ξαφνικά ,για λίγες στιγμές, ώσπου  να συνέρθουν από την έκπληξη οι πολεμιστές!

     Στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Σερβία έλαβε μέρος και μια αμερικανίδα πιλότος βομβαρδιστικού. Στον δημοσιογράφο που τη ρώτησε πώς συμβιβάζεται το επάγγελμά της με την ιδιότητα της μητέρας, όταν γνωρίζει ότι ανάμεσα στα θύματα υπάρχουν και παιδιά, η αμερικανίδα πιλότος  βομβαρδιστικού απάντησε: «η ιδιότητα της μητέρας δεν με εμποδίζει να κάνω σωστά  τη δουλειά μου»!

      Οι άντρες και οι γυναίκες στα χωριά μας δεν συγκρούονταν μεταξύ τους. Τα δύο φύλα αντιπαρέρχονταν το ένα το άλλο, σαν τους στρατούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Δαρείου, που δεν συγκρούστηκαν  από λάθος υπολογισμό! Δεν συγκρούονταν μεταξύ τους,  όχι γιατί υποτιμούσε το ένα φύλο το άλλο. Δεν υπήρχε υποτίμηση αλλά διάκριση. Οι άντρες ήθελαν να είναι πραγματικοί άντρες κι οι γυναίκες ήθελαν να είναι πραγματικές  γυναίκες. Η φαντασία δεν είχε θέση στη ζωή τους. Η φαντασία ήταν για το θέατρο.

     Τους ξεχωριστούς ρόλους  των δύο φύλων αμφισβήτησαν στην αρχή  οι γυναίκες του θεάτρου, του κινηματογράφου και γενικά της τέχνης. Όταν κάποιες γυναίκες συγγραφείς, ποιήτριες, ζωγράφοι, ηθοποιοί, απέκτησαν φήμη, αμφισβήτησαν τη διαφορά μεταξύ των δύο φύλων και εμφανίζονταν ντυμένες με αντρικά ρούχα ή και μιμήθηκαν τις συνήθειες των αντρών, κάπνιζαν τσιγάρο, μεθούσαν απ΄ το αλκοόλ, ξενυχτούσαν στα νυχτερινά κέντρα και απέφευγαν να δεσμευτούν δημιουργώντας οικογένεια!

     Ο μεγάλος Σουηδός σκηνοθέτης του κινηματογράφου Ιγκμαρ Μπέργκμαν, στην ταινία του "Φθινοπωρινή συμφωνία" περιγράφει τις καταστροφικές συνέπειες της εργασίας των γυναικών έξω από το σπίτι και της εγκατάλειψης της οικογένειας.

      Ο αρχαίος ελληνικός μύθος του Σισύφου είναι η τιμωρία του άντρα που βάζει το επάγγελμά του πάνω από την οικογένειά του. Η τιμωρία της ύβρης αυτής είναι το μαρτύριο του ανικανοποιήτου. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν προβλέψει ότι στην  ίδια ύβρη  θά  ΄πεφταν κι οι γυναίκες,  με την εξωτερική εργασία. Πολλές γυναίκες εργαζόμενες έξω από το σπίτι, είτε με τη θέλησή τους, είτε από ανάγκη,  έβαλαν σε δεύτερη μοίρα την οικογένειά τους , χάριν του επαγγέλματος. Για τους αρχαίους Έλληνες η εξωτερική εργασία της γυναίκας αποτελεί ύβρη, για δε τη σύγχρονη κοινωνία είναι ένα ακόμα άλυτο πρόβλημα.

      Ο τεχνικός πολιτισμός έδωσε τη δυνατότητα σ΄ αυτούς που διαθέτουν τα τεχνικά μέσα να επηρεάζουν τις μάζες. Οι πολλοί που πέφτουν θύματα της άθλιας προπαγάνδας βρίσκονται σε αδυναμία να ξεχωρίσουν το πραγματικό απ΄  το φανταστικό! Η αδυναμία αυτή δεν είναι παρά σχιζοφρένεια. Όποιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει το πραγματικό απ΄  το φανταστικό είναι σχιζοφρενής. Αν αυτή είναι η σχιζοφρένεια, δεν θα βρεις άνθρωπο την εποχή αυτή που δεν πάσχει από σχιζοφρένεια και πρώτοι από όλους οι πολιτικοί! Οι πολιτικοί λένε παραμύθια στον κόσμο, αν και είναι οι μόνοι που τα πιστεύουν. Αυτοί είναι που δεν ξεχωρίζουν με τίποτε τους μύθους από την πραγματικότητα!

      Το παράλογο  , όσο οι άνθρωποι μπορούσαν να διακρίνουν το πραγματικό απ΄  το φανταστικό, έμενε στο χώρο της φαντασίας. Η διάκριση αυτή δεν είναι πια εφικτή. Το παράλογο στην φαντασία μετατρέπεται σε λογικό στη ζωή! Η ζωή αντιγράφει  την τέχνη! Τα γεγονότα δεν είναι αληθινά, αν δεν  τα δείξει η τηλεόραση!          
____________

*  Ιερώνυμου Μπος, Στον κήπο των επιγείων απολαύσεων







     

Η χαρά του Λόγου του Θεού!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

       Τη νύχτα έβλεπα στον ύπνο μου ότι βρέχει μια απαλή, χαρούμενη βροχή. Πάντοτε χαιρόμουν με την πρωινή, ανοιξιάτικη βροχή. Ένιωθα ότι μαζί μου χαίρονταν και ο κήπος, τα δέντρα,τα λουλούδια. Η χαρά μου με έκανε να νιώθω ένα με όλα αυτά τα όμορφα πράγματα του Θεού.

     Έτσι όταν σήμερα το πρωί διάβασα στο Ευαγγέλιο τα λόγια του Κυρίου :"Μακάριος ος φάγεται άριστον εν τη βασιλεία του Θεού", ένιωσα την χαρά να ξυπνάς κάποιο ανοιξιάτικο πρωί με τον ήχο της σιγανής βροχής που πέφτει στα δένδρα και στη χλόη και να νιώθεις μια αγαπημένη παρουσία να σου ετοιμάζει το άριστόν σου!

Έκλεισα το Ευαγγέλιο, που το έχω και σαν φυλαχτό και  το έσφιξα στην αγκαλιά μου  προσέχοντας να μη χαθεί το υπέροχο αίσθημα  που ένιωθα.

Θυμήθηκα τους στίχους της δεύτερης ωδή του Μωυσέως που αναφέρεται στο Λόγο του Θεού: "καταβήτω ως δρόσος τα ρήματά μου, ως όμβρος επ΄ άγρωστιν και ωσεί νιφετός επί χόρτον".

H δεύτερη ωδή του Μωυσές αρχίζει με αυτό το αίσθημα της χαράς της βροχής:

"Πρόσεχε,ουρανέ, και λαλήσω, και ακουέτω γη ρήματα εκ στόματός μου.
 Προσδοκάσθω ως υετός το απόφθεγμά μου, και καταβήτω ως δρόσος τα ρήματά μου, ως όμβρος επ΄ άγρωστιν και ωσεί νιφετός επί χόρτον."

Ο Απόστολος Παύλος, γράφει στην επιστολή του προς τους Εφεσίους για το ήθος του λόγου:

 "Πας λόγος σαπρός εκ του στόματός υμών μη εκπορευέσθω, αλλ’  ει τις αγαθός προς οικοδομήν της χρείας, ίνα δω χάριν τοις ακούουσιν. Και μη λυπήται το Πνεύμα το Άγιον του Θεού, εν ω εσφραγίσθητε εν ημέρα απολυτρώσεως. Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κρκαυγή και βλασφημία αρθήτω αφ΄ υμών συν πάση κακία.  γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαχνοι, χαριζόμενοι  εαυτοίς καθώς και ο Θεός  εν Χριστώ εχαρίσατο ημίν." (Εφεσ.Δ΄, 25-32)

"Εγώ είμαι"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

              "Η ψυχή μου εν ταις χερσί σου διαπαντός,
                και του νόμου σου ουκ επελαθόμην"
                               Κάθισμα 17ον, ψαλμ ΡΙΗ (II8)

     
        Μια μέρα, ο μικρότερος αδελφός μου, όταν ήταν γυμνασιόπαιδο, είχε τόσο λερωθεί, καθώς έπαιζε  με τ΄ άλλα παιδιά στη γειτονιά, που είχε γίνει αγνώριστος. Όταν γύρισε στο σπίτι, χτύπησε το κουδούνι κι η μητέρα μου που άνοιξε την πόρτα, θέλοντας να τον πειράξει, τον ρώτησε ποιος είναι: "εγώ είμαι", απάντησε ο αδερφός μου.

       Η μητέρα  διηγούνταν αυτό το περιστατικό  για να μας κάνει να γελάσουμε. Το κωμικό στοιχείο  έγκειται στο παράδοξο, του να αμφιβάλλει κανείς για τον εαυτό του.  Στην προκειμένη περίπτωση το ότι κλονίστηκε η βεβαιότητα του αδερφού μου , ότι είναι αυτός ο ίδιος , μια που  η μητέρα του δεν τον αναγνώρισε, μας έκανε να γελάμε. Όπως γελάει κανείς με κάποιον μεθυσμένο, που ξυπνώντας σ΄ ένα δωμάτιο σκοτεινό από τις κατεβασμένες κουρτίνες, νομίζει ότι τυφλώθηκε και φωνάζει "δε βλέπω, δε βλέπω".
   
      Κανείς δεν αμφιβάλλει, όσο ζει κι έχει τις αισθήσεις του,  για την ταυτότητά του. Η αίσθηση της ουσίας του διαρκεί όσο ζει και , όπως πιστεύουμε, και μετά το θάνατο του σώματος.

      Η μορφή, όπως και το όνομα είναι από τα πιο βασικά στοιχεία της ταυτότητας. Στα ολοκληρωτικά συστήματα, αντικαθιστούν το όνομα με αριθμό, για να κλονίσουν το αίσθημα της ταυτότητος των εγκλείστων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και να κάμψουν το ηθικό τους.

      Ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα και πνεύμα (ψυχή). Το σώμα αλλάζει διαρκώς. Δεν είμαστε οι ίδιοι που είμαστε παιδιά. Κάθε εφτά χρόνια λένε, πως αλλάζουν όλα τα κύτταρα του σώματος. Η μορφή του σώματος παραμένει, όπως η καμπύλη στον καταρράκτη.

      Δεν είναι το ίδιο και με την ψυχή. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ΄  εικόνα και ομοίωσή Του. Ο Θεός είναι αγάπη. Κι η ψυχή του ανθρώπου είναι εικόνα της αγάπης του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος  μιλώντας για την αγάπη, μιλάει για την ψυχή ότι είναι αθάνατη. Η αγάπη , λέει, ουδέποτε εκπίπτει

      Η ψυχή δεν είναι όπως η μορφή του σώματος, μια κενή μορφή, όπως η καμπύλη του νερού στον καταρράκτη. Η ψυχή μετέχει στις ενέργειες του Θεού, οι Οποίες την ζωοποιούν ή χωρίζεται απ΄  το Θεό με την αμαρτία και παύει να ζει. Αυτό σημαίνουν τα λόγια της Αγίας Γραφής: Ο ποιών την αμαρτίαν μισεί την εαυτού ψυχήν.

     "Μέτοχος εγώ ειμή πάντων των φοβουμένων σε", λέει ο στίχος του Δαβίδ. Το Ευαγγέλιο γράφει επίσης για το πόσο μεγάλη σημασία έχει η μετοχή: "Πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει. Ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον πατέρα και τον υιόν έχει. Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ουκ έχει , μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε. Ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς."
(Ιωάν. Β΄Καθολική 1-13)

    Η αίσθηση του "εγώ είμαι" της ψυχής του ανθρώπου μετέχει κατά χάριν στις ενέργειες του "Εγώ ειμί" του Θεού. Το Άγιο Πνεύμα,ο Παράκλητος, κράζει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου αποκαλώντας τον Θεό, Πατέρα. "Αββά, ο Πατήρ".Ο Κύριος Ιησούς είπε ότι θα στείλει τον Παράκλητο και ο Παράκλητος θα μας διδάξει πώς να προσευχόμαστε. Από τον Παράκλητο μαθαίνουμε ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας μας..

    Με την μετοχή του στις ενέργειες του Θεού  ο άνθρωπος έχει την αίσθηση του "εγώ είμαι", ως εικόνας του "Εγώ ειμί" του Θεού. Γίνεται κατά χάριν Θεός. Αμαρτάνοντας έχουμε την αίσθηση όχι μόνο της απομάκρυνσής μας απ΄ το Θεό, αλλά και της απώλειας της ψυχής μας. Η αμαρτία είναι διάλυση του δεσμού μας με το Θεό και της ίδιας της ψυχής μας.

    Αν όπως λένε οι γιατροί όλες οι αρρώστιες είναι ψυχοσωματικές, δηλαδή αρρωσταίνει πρώτα η ψυχή κι ύστερα η αρρώστια εκδηλώνεται στο σώμα, πρέπει να τρέμουμε στην ιδέα της αμαρτίας ή στην ιδέα , ότι αδικήσαμε κάποιον. Πόσο αναγκαία είναι η ιερά Εξομολόγηση που μας καθαρίζει από τις αμαρτίες μας! Πρέπει ο πνευματικός να μας λέει, παιδί μου μην αμαρτάνεις για να μην πέσεις στα χέρια των γιατρών. Ευτυχείς αυτοί που διδάσκονται από το λόγο του Θεού και δεν περιμένουν να τους διδάξουν τα παθήματά τους.

    Αυτό ζητάμε κάθε μέρα με την προσευχή του Πάτερ ημών, όταν προσευχόμαστε "μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού" . Με τα λόγια αυτά  ζητάμε απ΄ τον Θεό, να μας βοηθήσει να μαθαίνουμε από το Λόγο του Θεού, ώστε να μην χρειάζεται να μαθαίνουμε απ   τα παθήματά μας και να μας ελευθερώνει από το πονηρό πνεύμα.

    Ερμηνεύοντας τον αριστοτελικό όρο ενδελέχεια  (ένδον + λέχος),  ως αγάπη και διαρκή ζήλο για το Θεό και τους άλλους , πιστεύουμε ότι κι ο Αριστοτέλης είναι πιστός στο Θεό, ένας προ Χριστού χριστιανός!

   

   

   

 

   

       

Η λογοτεχνία των κεντρώνων

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

         Ο Αριστοτέλης ,αν δεν κάνω λάθος, θεωρεί ουσιαστικό στοιχείο της ψυχής την  "ενδελέχεια" *. Αν πράγματι, κατά τον Αριστοτέλη,  η ψυχή  ταυτίζεται με την διαρκή και με  αγάπη ακατάπαυτη φροντίδα, ( η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει),   νομίζω ότι καταλαβαίνω τί θέλει να πει.

       Ο Καρλ Γιουγκ , επίσης , διακρίνοντας  το ασυνείδητο σε αρνητικό και σε θετικό, είναι φανερό ότι στηρίζεται στη "ενδελέχεια" του Αριστοτέλη. Ο Γιουγκ υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος κληρονομεί και τις πνευματικές αρχές των προγόνων του.

     Τί έκπληξη ένιωσα όταν διαπίστωσα ότι αυτό που άρεσε σε μένα στη λογοτεχνία, άρεσε και στον πατέρα μου Μανώλη! Δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για τα ενδιαφέροντα του πατέρα μου,διότι σκοτώθηκε όταν ήμουν τριών χρονών. Από τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου έμαθα για τον χαρακτήρα του, αλλά δεν ήξερα τίποτε για τα ενδιαφέροντά του. Οι φωτογραφίες του έδειχναν έναν Κρητικό που φωτογραφίζεται πατώντας το πόδι του επάνω σε μια πέτρα. Φωτογραφιζόταν με το όπλο του και με ένα σκύλο που ξάπλωνε μπροστά του.   

    Το λογοτεχνικό είδος που αγαπούσε ήταν οι μικρές ιστορίες με κάποιο ευτράπελο περιεχόμενο. 

Εκμυστηρευόταν τον εσωτερικό του κόσμο, μέσα από τις ιστορίες των άλλων. Νομίζω ότι αυτός ο τρόπος εκμυστήρευσης διά μέσου των ιστοριών των άλλων, είναι η βάση της λογοτεχνίας των κεντρώνων ή της διακειμενικής λογοτεχνίας.

     Ο τρόπος αυτός ταιριάζει στο δοκίμιο με το νόημα που μου αρέσει να δίνω σ΄ αυτό, δηλαδή το νόημα του λογοτεχνικού και  φιλοσοφικού στοχασμού σε πρώτο πρόσωπο, με διπλό σκοπό: την ενδοσκοπική ανάλυση και τη μελέτη του εξωτερικού κόσμου σε σχέση με το άτομο.(Εγκυκλοπαίδεια Δομή).

     Η μεταφορά της ύφανσης με το κείμενο προέκυψε από την αντίληψη ότι κάθε συγγραφέας έχει στη διάθεσή του μία πρώτη ύλη, τα απειράριθμα νήματα της γλώσσας του, που τα συνταιριάζει με το δικό του τρόπο. (Τα περί κεντρώνων διάβασα στον πρόλογο του Μ.Ζ.Κοπιδάκη στο βιβλίο "Η Ανατομία της Μελαγχολίας", του Ρόμπερτ Μπέρτον, ο οποίος χρησιμοποίηση για τη συγγραφή του  βιβλίου του 13.333 παραθέματα!)

   Tο συνταίριασμα είναι, για τον φιλόσοφο Πασκάλ το πιο σπουδαίο: Δεν είπα τίποτε καινούριο, η διάταξη των πραγμάτων είναι καινούρια, λέει  ο Γάλλος φιλόσοφος για το βιβλίο του "Στοχασμοί". Ο Αρίσταρχος, ο Σαμόθραξ, (216-144 π.Χ.), ο οποίος έγραψε οκτακόσια βιβλία, είπε πως αν αφαιρέσει αυτά που πήρε από τους άλλους , τα βιβλία του θα μείνουν με λευκές σελίδες. Ο Αρίσταρχος  πίστευε ότι η καλύτερη ερμηνεία ενός κειμένου είναι το ίδιο το κείμενο. Είναι γνωστό το ρητό του για τον Όμηρο: "¨Ομηρον εξ Ομήρου σαφηνίζειν". Ο Αρίσταρχος πίστευε ότι ο σκοπός του ποιητή είναι η τέρψη της ψυχής.

     Τριάντα περίπου χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα μου, μια ηλικιωμένη γυναίκα μου έδωσε το ημερολόγιό του. Περίμενα να δω αυτά που έγραφε για τον εαυτό του, αλλά δεν υπήρχε ούτε μια σειρά η οποία να αναφέρεται στον ίδιο. Έγραφε σκέψεις των άλλων, ακόμα και ιστορίες, και επιστημονικές μελέτες! Έπρεπε να χρησιμοποιήσω την ίδια μέθοδο μελέτης των φωτογραφιών του, για να αποκρυπτογραφήσω τον εσωτερικό κόσμο του πατέρα μου. Προσπαθούσα να μάθω ποιος ήταν, από την επιλογή των αποσπασμάτων που κατέγραφε στο ημερολόγιό του, 

     Χάρηκα που κληρονόμησα την κλίση του πατέρα μου στην αγάπη του στα παραθέματα. Όταν ήμουν υποψήφιος φοιτητής της Νομικής και της Φιλολογίας, έγραψα μια έκθεση μιας σελίδας, στο φροντιστήριο του Θεάκου, στην πλατεία Κάνιγκος στην Αθήνα. Ο φιλόλογος την έδειξε στην τάξη ως παράδειγμα προς αποφυγήν: Παρέθετα τις σκέψεις δεκαπέντε συγγραφέων με τα ονόματά τους. Δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάτι για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και σώπασα. Δεν ήξερα ότι το κείμενο που έγραψα ήταν ένα μικρό δοκίμιο της λογοτεχνίας των κεντρώνων, μιας λογοτεχνίας με αρχαία παράδοση! 

     Παραθέτω το σχόλιο του κ. Ζοπιδάκη στον πρόλογό του στην Ανατομία της Μελαγχολίας του Μπέρτον, για την πληθώρα των παραθεμάτων: Η πρώτη ύλη για τη συγγραφή του προέρχεται από δύο κυρίως πηγές, ανεξάντλητες ωστόσο: Η πρώτη ύλη είναι τα βιβλία. Ο ΜΠέρτον συλλέγει το υλικό του από τους Έλληνες κλασικούς (-γνωρίζει αρχαία ελληνικά, αλλά προτιμά τις μεταφράσεις), τους Λτίνους, τη Βίβλο, τους Πατέρες της Εκκλησίας και από τους συγχρόνους του. Η δεύτερη πηγή είναι η αυτοπαρατηρησία. Ο Μπέρτον μιλάει εξ ιδίας πείρας, είναι ο ίδιος μελαγχολικός...)

    Χάρηκα όταν ο φίλος μου Ρόμπερτ Λαξ μου εκμυστηρεύθηκε πως θέλει να κάνει ένα βιβλίο με αυτά που υπογραμμίζει κανείς σ΄  ένα βιβλίο.  Η λογοτεχνία των κεντρώνων δεν είναι σημερινή εφεύρεση. Ξεκινάει από τα αρχαία χρόνια. Κέντρων σημαίνει "τάπητας από σπαράγματα ποικίλων υφασμάτων" και μεταφορικώς "κείμενο που συγκροτείται από αποσπάσματα άλλων κειμένων".  

______________________________________________

 * Σημείωση:

Φαίνεται ότι ο αριστοτελικός όρος  "ενδελέχεια" ερμηνεύεται ανάλογα με αυτό που πιστεύουν οι ερμηνευτές του.

Ο δυτικός κόσμος κάτω από την επίδραση θετικιστικών ιδεών, στη μεγάλη του πλειονότητα , δεν πιστεύει ότι η αγάπη είναι εφικτή και ότι  η ψυχή είναι αθάνατη και ζει  μετά  το θάνατο του σώματος.   

Όσοι λοιπόν επηρεάστηκαν από τον θετικισμό και τον υλισμό  αρνούνται την ύπαρξη ουσίας. Ουσία, κατ΄ αυτούς,  είναι η διαρκής αλλαγή. Δεν υπάρχει ουσία, δηλαδή διάρκεια, άρα και η ψυχή δεν διαρκεί μετά το θάνατο του σώματος. Ούτε η αγάπη. 

Η "ενδελέχεια" ,λοιπόν, με την ερμηνεία που δίδουν στον όρο αυτόν,  "εν" + "τέλος" ,  ταιριάζει σ΄ αυτούς που δεν πιστεύουν στην αθανασία της ψυχής. 
  

Ο Αριστοτέλης όμως λέει πως "ενδελέχεια"  (ψυχή) ενός όντος είναι η ουσία του. 

Άρα "ενδελέχεια"  "ένδον" + "λέχος"  σημαίνει ότι η ψυχή είναι "εσωτερική ουσία",αφού η λέξη "ένδον" σημαίνει το εσωτερικό και η λέξη "λέχος" σημαίνει "ουσία".

      

Μνήμη θανάτου

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

                                            "Συ , Κύριε, φυλάξαις ημάς και διατηρήσαις ημάς"
     

     Ο Κύριος στην επί γης ζωή Του, κάθε φορά που συναντούσε ανθρώπους τους ενθάρρυνε και τους μετέδιδε την ειρήνη Του. "Μη φοβείσθε, εγώ ειμί". Ο άνθρωπος φοβάται τους άλλους και σήμερα τον ίδιο τον εαυτό του.

      Στην Εκκλησία μας η μνήμη του θανάτου είναι αρετή. Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ είχε δίπλα στο κρεβάτι ακουμπισμένο ένα γήινο φέρετρο για τον εαυτό του. Και δίπλα στο κελί του είχε ανοίξει το λάκκο για το μνήμα του.

       Ο Απόστολος Παύλος αναφερόταν πολύ ήρεμα για την αναχώρησή του, σαν να επρόκειτο για κάτι πολύ απλό, το να πεθάνει. Η ζωή του ήταν μια εμπειρία σταυρικού θανάτου. Ζούσε καθημερινά τη Σταύρωση του Χριστού. "Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι΄ ου  εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω".

       Στο  Άγιον Όρος  λένε, να δούμε πώς θα πεθάνει  όταν γίνεται λόγος για την αγιότητα κάποιου μοναχού.  Ο κατά Θεόν θάνατος  διαφέρει από τον κατά κόσμον θάντον, όπως κι η ζωή κατά Θεόν ζωή διαφέρει από την ζωή κατά κόσμον. Το ίδιο συμβαίνει και μετά το θάνατο: άλλη είναι η τύχη του πιστού κι άλλη η τύχη εκείνου που δεν πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός.

       Η παραβολή του πτωχού Λαζάρου και του πλουσίου αναφέρεται στην μετά θάνατο ζωή. Ο Λάζαρος οδηγείται από τους αγγέλους του Θεού στους κόλπους του Αβραάμ: "Εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ."

     Ο Αβραάμ είναι ο πατέρας όλων των πιστών, αυτών που αναγεννήθηκαν πνευματικά δια του βαπτίσματος. Ο Αδάμ παραμένει ο πατέρας όλων αυτών που δεν πίστεψαν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός.
Είναι γνωστό αυτό που λέγεται κατά το θάνατο κάποιου ανθρώπου, ότι "προσετέθη στους πατέρες του".

      Στους πιστούς  ο θάνατος δεν είναι εξαφάνιση. Ο άνθρωπος ζει μετά το σωματικό του θάνατο και  είναι λογικό ότι μεταβαίνουμε ανάλογα με αυτό που είμαστε, στον πατέρα μας, αφού κληρονομούμε όλα τα δικά του γνωρίσματα. Τα παιδιά του Αβραάμ, του πατέρα όλων των πιστών, επιστρέφουν στον κόλπο του Αβραάμ, τον Παράδεισο, και τα παιδιά του Αδάμ, επιστρέφουν στον φυσικό τους γεννήτορα , με τον οποίο τους συνδέει η φυσική συγγένεια της γέννησης από αυτόν.

 

         

Κάνει να λυπούνται οι νέοι;

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

    "Δεν είναι ο άνθρωπος που υπερασπίζεται το Θεό, αλλά ο Θεός τον άνθρωπο.
    Με άλλα λόγια: πρέπει κανείς όχι να υπερασπίζεται το Θεό αλλά να τον αναζητάει."
                                                                                                      Λέων Σεστώβ

        Κάνει να λυπούνται οι νέοι; Στα χωριά δεν εμπόδιζαν τα παιδιά να βλέπουν τους νεκρούς ή οτιδήποτε άλλο δυσάρεστο συνέβαινε. Στα χωριά, όσο ακολουθούσαν την Εκκλησία ήξεραν να ξεχωρίζουν ποια λύπη φθείρει τον άνθρωπο και τον αρρωσταίνει και φυσικά φύλαγαν τα παιδιά τους από αυτήν και ποια λύπη τον αναγεννάει στο σώμα και στην ψυχή!

       Τώρα , ο κόσμος στις πόλεις, ίσως και στα χωριά, δεν μπορεί να διακρίνει ποια λύπη είναι καλή και ποια είναι άσχημη, ποια λύπη είναι του Θεού και ποια  λύπη είναι του κόσμου. Η λύπη των νέων που δεν εισήχθησαν στις ανώτερες σχολές π.χ. είναι καλή, είναι εκ Θεού ή είναι άσχημη; Είναι το θέλημα Θεού να μείνουν απέξω χιλιάδες νέοι  ή είναι η  ανικανότητα της Εκπαίδευσης να μορφώσει όλους τους νέους που θέλουν να μορφωθούν;

     Είναι ασφαλή τα κριτήρια με τα οποία κρίνεται κάθε φορά ποιοι νέοι εισάγονται και ποιοι δεν εισάγονται; Τα κριτήρια δεν πρέπει να είναι σύμφωνα με ποιον άνθρωπο θέλουν οι διευθύνοντες την Εκπαίδευση; Γνωρίζουν ποιον άνθρωπο θέλουν να μορφώσουν;

      Προετοιμάζονται οι νέοι να αντιμετωπίσουν τη λύπη, όταν, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, από μόνοι μας διαλέγουμε το είδος της λύπης που θα μπει στην καρδιά μας. Είμαστε έτοιμοι να διαλέξουμε τη λύπη του Θεού ή εντελώς ανέτοιμοι θα αφήσουμε τη λύπη του κόσμου να μαράνει την ψυχή, ιδίως όταν πρόκειται για τους νέους ;

     Θα μου πείτε, υπάρχει καλή λύπη; Ποια είναι η λύπη του Θεού; Πώς την διακρίνουμε από την καταραμένη λύπη του κόσμου , που μας αρρωσταίνει και μας οδηγεί πριν την ώρα μας στο θάνατο;
Στον 108 ψαλμό του Δαβίδ διαβάζουμε τον παρακάτω στίχο, που δείχνει πως οι ίδιοι ζητάμε την κατάρα και διώχνουμε την ευλογία: "Και ηγάπησεν κατάραν, και ήξει αυτώ. και ουκ ηθέλησεν ευλογίαν και μακρυνθήσεται απ΄ αυτού."

       Λύπη του Θεού νιώθουμε όταν κοιτάζουμε μέσα στον πνευματικό καθρέφτη του Κυρίου Ιησού Χριστού και βλέπουμε τις αμαρτίες μας. Όταν με συντριμμένη καρδιά και με απόφαση να μην πέσουμε πάλι στις ίδιες αμαρτίες μετανοούμε και εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας. "Ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου". Ο αετός πέφτει και συντρίβεται στο νερό της θάλασσας, για να βγάλει το καινούριο του φτέρωμα. Με την εξομολόγηση νιώθουμε στο σώμα μας και στην ψυχή μας ανανεωμένοι και με καινούρια δύναμη να αγωνιστούμε για τη ζωή μας, με πίστη στον Κύριό μας και Σωτήρα μας.

   
 

   

 
   

     

"Ποιοι είμαστε;"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

       «Τις εστιν ο νικών τον κόσμον, ει μη ο πιστεύων ότι Ιησούς εστιν ο υιός του Θεού.» (Ιωάν. Καθολ. Α΄)

       Κάθε φορά που αναρωτιέμαι  "ποιος είμαι", ανοίγω  ένα φιλοσοφικό διάλογο με τον εαυτό μου. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο που ανατρέχω  στο Ευαγγέλιο ή σε κάποιο φιλόσοφο , όπως τώρα στον Διογένη, που τον συμπαθώ γιατί είναι εύθυμος. Ο φιλόσοφος, κατά το Διογένη, πρέπει να λέει την αλήθεια και να είναι εύθυμος. Να έχει το νου του στην Κόλαση και να μην απελπίζεται, όπως λέει ο άγιος Σιλουανός, ο αγιορείτης.

        Ο Διογένης ο Λαέρτιος ο Κυνικός φιλόσοφος της αρχαιότητας, είχε κάνει τη ζωή του την ίδια, φιλοσοφία. Π.χ. για τη φτώχεια του, (ο Διογένης προτιμούσε, όπως όλοι οι αρχαίοι Κυνικοί, να ζει φτωχά). Η φτώχεια, κατά τον Διογένη,  αποτελεί μια αυτόματη βοήθεια στη  φιλοσοφία: αυτά για τα οποία η φιλοσοφία  προσπαθεί να πείσει δια μέσου επιχειρημάτων, η φτώχεια τα επιβάλλει  αναγκαστικά στην πράξη.  Η φτώχεια είναι ένα είδος αρετής , που την διδάσκεται κανείς αυτόματα."

        Όταν οι Κυνικοί, ο Διογένης, ο Κράτης, ο Ζήνων, αντάλλαξαν τον πλούτο με την εσχάτη ένδεια  έδειξαν - σ΄ όσους μπορούν να το βλέπουν-  ποιος είναι ο φυσικός τρόπος, σύμφωνα με τον οποίο πρέπει να ζει ο άνθρωπος, και τί πλούτος υπάρχει στην απέριττη ζωή."1

        Ο Διογένης πίστευε, επίσης, ότι ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως αυτάρκης.  Όταν ο Διογένης έχασε το δούλο του, τον Μάνη, δεν έψαξε να τον βρει. Είναι φοβερό, είπε, ο Μάνης να μπορεί να ζει χωρίς το Διογένη, κι ο Διογένης να μην μπορεί να ζει χωρίς το Μάνη.

        Η ιστορία αυτή είναι και μια παραβολή αν στη θέση του Διογένη βάλουμε  την πνευματική φύση του ανθρώπου (το νου και την ψυχή)  και στη θέση του υπηρέτη βάλουμε  τη χοϊκή φύση του ανθρώπου, (το χοϊκό φρόνημα και τα πάθη).

        Ο Διογένης πίστευε ότι ο άνθρωπος έχει δύο φύσεις, την χοϊκή (σώμα, περιβάλλον), η οποία γεννήθηκε για να υπηρετεί την πνευματική του φύση (νους και ψυχή). Για τον Διογένη ευτυχία είναι η γαλήνη της ψυχής.

        Όταν πήγα στο σπίτι ενός φίλου, του Γιώργου,  να με φιλέψει, μου έδειξε στο σαλόνι τη θέση όπου υπήρχε το πορτραίτο του, ακριβώς απέναντι από την είσοδο. Όποιος έμπαινε στο διαμέρισμα το πρώτο πράγμα που αντίκριζε ήταν το πορτραίτο του.

        -Επειδή σου αρέσουν οι ιστορίες, είπε , θα σου πω την μικρή ιστορία αυτού του πορτραίτου.      

        Περίμενα να ακούσω την ιστορία του  με ενδιαφέρον, γιατί εκτός του ότι  ο Γιώργος  μιλάει αργά,  έχει επίσης το χάρισμα των απλών ανθρώπων, οι οποίοι αναφέρονται  σε γεγονότα και όχι σε σκέψεις και θεωρίες.

        Την εποχή αυτή της επιστημονικής  ανάλυσης  κανένας δεν μιλάει για  συγκεκριμένα πράγματα. Ζούμε την εποχή του αφηρημένου.  Ίσως επειδή για να δεις τα συγκεκριμένα πράγματα, πρέπει να τα δεις με αγάπη, ενώ στο αφηρημένο δεν υπάρχει θέση για την αγάπη.

        -Μια μέρα, καθώς κοίταζα, το πορτραίτο, είπε ο Γιώργος,  αναρωτήθηκα: "ποιος είμαι;"  Κι αφού δεν έλαβα καμιά απάντηση συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι κανένας. Έτσι ξεκρέμασα το κάδρο και έβαλα στη θέση του την εικόνα του Χριστού, που βλέπεις και μου έδειξε την εικόνα με τη μορφή του Κυρίου.  Από τότε κάθε φορά που μπαίνω και βγαίνω από το σπίτι μου, μιλώ στο Χριστό.

         .Ο καθηγητής κ. Κορναράκης στο βιβλίο του «Σχιζοφρένεια ή ασκητισμός» μιλάει για την αληθινή φύση του ανθρώπου. Λέει πως δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, ότι αυτό που θεωρούμε ότι είναι ο εαυτός μας δεν είναι παρά ένα προσωπείο, που πρέπει να το πετάξουμε για να βάλουμε το Χριστό μέσα μας. Η αληθινή ζωή είναι η εν Χριστώ ζωή. Για να ζήσει ο Χριστός μέσα μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη χοϊκή  μας φύση , ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα προσωπείο, που πρέπει να το αποβάλουμε.

          Ο κόσμος ωθείται να θεωρεί ως μόνη αξία τα χρήματα και την περιουσία.  Οι νομοθεσίες των κρατών προστατεύουν τα περιουσιακά δικαιώματα. Οι νομοθεσίες με την προστασία τους για τα περιουσιακά δίκαια περιφρονούν τον άνθρωπο ως αξία αυτή καθ΄ εαυτή. Ο άνθρωπος είναι για τις νομοθεσίες αυτές το μέσον για να κυκλοφορεί το χρήμα. Ο άνθρωπος ως πρόσωπο γεννημένο να έχει αξία από μόνο του, ο άνθρωπος που ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει  ως μέσον για οτιδήποτε άλλο,  περιφρονείται και τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται.

          Θλίβομαι που οι νέοι δεν βοηθούνται να συνειδητοποιήσουν τον αληθινό τους εαυτό. Τα βιβλία που προβάλλονται είναι γραμμένα από ανθρώπους οι  οποίοι δεν πιστεύουν οι ίδιοι , ούτε τους άλλους  αφήνουν να πιστέψουν. Θα μου πείτε, είναι τόσο απλό, να κάνεις τους νέους που δεν είναι ακόμα κοντά στην Εκκλησία, να επιστρέψουν σ΄ αυτήν; Η απάντηση είναι ότι η ίδια η ζωή ωθεί τους σημερινούς νέους να διακρίνουν ανάμεσα στο αληθινό και στο ψεύτικο. Ήδη είναι φανερό πού οδηγούν οι μύθοι, οι ψευδαισθήσεις, η παθητικότητα.

          Το αψευδές στόμα του Κυρίου Ιησού είπε, "Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν". Χωρίς το Χριστό είμαστε ανίσχυροι μπροστά στις αρχές και τις εξουσίες του σκότους του αιώνος τούτου.

1. (N.M.Σκουτερόπουλος, Οι αρχαίοι Κυνικοί, Εκδ.Γνώση.)