Tου Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
<< Άρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν>>*
Ψαλμ.118
Οι άρχοντες κατεξουσιάζουν τους λαούς, γράφει το Ευαγγέλιο. Η Αγία Γραφή λέει πως αυτός που κάνει κακό μισεί την ίδια του την ψυχή. Μόνον ηλίθιοι ή παράφρονες μισούν την ίδια τους την ψυχή. Είναι οι άρχοντες ηλίθιοι ή παράφρονες;
Ένα παράδειγμα ηλιθιότητας αρχόντων, είναι το παράδειγμα της Παιδείας. Στην Παιδεία, στην πιο ευαίσθητη από άποψη εθνικής σημασίας λειτουργία του κράτους, ανέκαθεν τα δημόσια αξιώματα αναλαμβάνουν άσχετα ή ανάξια άτομα, ακόμα και άτομα που τρέφουν εχθρικά αισθήματα προς το έθνος και προς τα Ελληνόπουλα!
Με τα άτομα αυτά στην Παιδεία, στο εγγύς μέλλον, η επόμενη κρίση που θα βασανίζει την πατρίδα μας και θα απειλεί την Ελληνική κοινωνία με διάλυση δεν θα είναι οικονομική, αλλά θα είναι κρίση ταυτότητας , με κίνδυνο να χάσουν οι Έλληνες ακόμα και την κρατική τους οντότητα. Έτσι θα ολοκληρωθεί η ξενοκρατία που υπάρχει ήδη εν τοις πράγμασιν, αφού θα λάβει και τυπική μορφή.
Τα έθνη (τα εθνικά θέματα πάνε κατά διαβόλου) στενάζουν . Οι λαοί , (το λεγόμενο ‘κοινωνικό κράτος’ είναι ψέμα) βογγούν. Πόσο είναι ηλίθιοι οι άρχοντες έχει προσωπική πείρα ο κάθε πολίτης. Δε χρειάζεται λογικά επιχειρήματα για να πεισθεί. Δεν είναι ανάγκη να θεωρητικολογεί κανείς. Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα, πώς έξυπνοι και φιλόσοφοι λαοί, δοκιμασμένοι από την πείρα και τα βάσανα της ζωής, λαοί με αρχαία παράδοση , όπως ο Ελληνικός λαός, έχουν ηλίθιους άρχοντες!
Ο λόγος των αρχαίων Ελλήνων λέγεται σπερματικός γιατί περιέχονται σ΄ αυτόν σπέρματα της Διδασκαλίας του Κυρίου Ιησού. Γι΄ αυτό οι Έλληνες σοφοί, οι Έλληνες τραγικοί, οι Έλληνες φιλόσοφοι λέγονται προ Χριστού χριστιανοί.
Παράδειγμα ο ηθικός χαρακτήρας και το μεγαλείο του προσώπου της Αντιγόνης του Σοφοκλή είναι καθαρά χριστιανικός.
Ο Κρέων, ο βασιλιάς των Θηβών , είχε απαγορεύσει την ταφή του αδερφού της Αντιγόνης Πολυνείκη. Οι αρχαίοι τιμούσαν τους νεκρούς με την ταφή, με τα μνήματα, με τα επιτάφια επιγράμματα και γενικά με το σεβασμό που ταιριάζει στον άνθρωπο. Μόνο τα ζώα περιφρονούν τους νεκρούς τους. Η Αντιγόνη είχε αντρεία ψυχή και δε δείλιασε μπροστά στη βία του τυράννου. Ήταν πάνω από τη βία γιατί πίστευε ότι ο άνθρωπος είναι ανώτερος από το φόβο, όταν υπακούει στις Εντολές του Θεού. Η Αντιγόνη επειδή πίστευε ότι είναι σωστό να γίνει σεβαστός ο θείος νόμος που απαιτούσε να τιμούνται οι νεκροί, αψήφησε τη βασιλική διαταγή και έθαψε τον αδελφό της αδιαφορώντας αν έθετε σε κίνδυνο τη ζωή της. Ο Κρέων έδωσε τότε διαταγή να τη θάψουν ζωντανή, όπως και έγινε. Τελικά μετανόησε και έτρεξε να την ελευθερώσει, ήταν όμως αργά, γιατί η Αντιγόνη ήταν νεκρή.
Είναι δύσκολο πράγμα να το πιστέψει κανείς, πόσο χαμηλά κίνητρα κρύβονται πίσω από μεγάλες αποφάσεις. Μπορείς να το πιστέψεις ότι εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν το βιο τους, την πατρίδα τους, υπέφεραν τα πάνδεινα, έχασαν τη ζωή τους, οικογένειες έχασαν τους δικούς τους, πέθαναν από την πείνα και τις κακουχίες, για τον εγωισμό ή για την αρχομανία κάποιου ανθρώπου; Ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Κάσσιος π.χ. πολέμησε με τους Πάρθους και έχασε όλο του το στράτευμα και τη ζωή του, για να μην πούνε ότι ένας Ρωμαίος αυτοκράτωρ δείλιασε. Έστειλε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο βέβαιο θάνατο. Ο Πύρρος πάλι κέρδισε έναν αβέβαιο πόλεμο, αλλά έχασε το μισό του στράτευα. Μια τέτοια νίκη ακόμα να κερδίσω, είπε, και θα μείνω χωρίς στράτευμα. Από τότε όταν νικάει κανείς νίκη σαν του Πύρρου η νίκη αυτή ονομάζεται πύρρεια νίκη.
Είναι χαρακτηριστική του παραλογισμού του Πύρρου η στιχομυθία αυτή με τον σύμβουλό του τον φιλόσοφο Κινέα: Ο Κινέας ρώτησε κάποια στιγμή τον Πύρρο: ΄
- «τι σκέπτεσαι να κάνεις μετά την εκστρατεία που ανέλαβες αν αποδειχθεί επιτυχής»;
- «Άλλη», του απήντησε ο Πύρρος.
- «Και μετά από την άλλη»; συνέχισε ο Κινέας,
- «Και άλλη, κι άλλη, και αφού καταλάβουμε όλη τη Χώρα, θ΄ αναπαυθούμε, Κινέα, φιλοσοφούντες».
- «Και γιατί τάχα να μη κάνουμε αυτό από τώρα»; παρατήρησε ο φιλόσοφος!
Οι άρχοντες σε όλη τους τη ζωή επιζητούν νίκες. Κανένας άρχοντας δεν αγαπάει την ήττα, αν και η ήττα χαρίζει σοφία. Ο σοφός νικάει υποχωρώντας. Οι άρχοντες όμως επιζητούν νίκες πάντοτε. Ίσως γι΄ αυτό η ηλιθιότητα είναι ανίκητη. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα για ηλίθιους άρχοντες. Οι αρχαίοι ΄Ελληνες που ήταν έξυπνος λαός δεν επιδίωκαν δημόσια αξιώματα. Δεν ξόδευαν ολόκληρες περιουσίες για να τα αποκτήσουν, όπως κάνουν οι σημερινοί πολιτικοί με σκοπό βέβαια να τις πάρουν πίσω αυγατισμένες. Τα δημόσια αξιώματα στην αρχαία Ελλάδα ήταν υποχρεωτικά. Οι άρχοντες όμως ήταν άμισθοι, κα αναλάμβαναν μαζί με το αξίωμα και τα έξοδα της λειτουργίας του. Όταν έκαναν λάθη τα πλήρωναν με τη ζωή τους, όπως ο Φωκίων που ήπιε το κώνειο όταν ηττήθηκε, αν και χάρισε εκατό νίκες στους Αθηναίους.
Είναι πολύ σπάνιες, αν όχι ανύπαρκτες οι περιπτώσεις στις οποίες φιλόσοφοι έγιναν άρχοντες. Ο Πλάτων, που πίστευε ότι πρέπει να άρχουν οι φιλόσοφοι, παραλίγο να χάσει τη ζωή του όταν πήγε σε κάποιον ηλίθιο τύραννο στη Σικελία για να του δείξει τη θεωρία του. Το ίδιο κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του κι ο Κομφούκιος, ο αρχαίος σοφός της Κίνας, όταν πήγε να πείσει έναν αρχιληστή να γίνει άρχοντας και να ληστεύει τον κόσμο με νόμιμο τρόπο. Ο Κομφούκιος δεν έγινε ποτέ άρχοντας ο ίδιος . Ήταν τόσο τρομακτική η εμπειρία του με τον τρομερό αρχιληστή που δε δέχτηκε ποτέ να αναλάβει δημόσιο αξίωμα. (Ο αρχιληστής μισούσε τους φιλοσόφους και τους διανοουμένους και ευχόταν να είχαν όλοι έναν λαιμό, για να τον κόψει).
* Σημείωση: Ο στίχος του Δαβίδ, άρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν και από των λόγων σου εδειλίασεν η καρδία μου, ο οποίος ψάλλεται κατά τη νεκρώσιμη ακολουθία σημαίνει τα εξής: Ενώπιον των αλλοθρήσκων αρχόντων η καρδία μου δεν εδειλίασε. Επεφύλαξε το αίσθημα τούτο ως αίσθημα ευλαβείας υπέρ των θείων λόγων. Τον Θεόν αυτός φοβείται να μη δυσαρεστήσει, όχι τους επιγείους τυράννους. (πρωτ.Κωνσταντίνος Ν. Καλλινίκος).
30.5.10
Πώς μπόρεσε ο Ντοστογιέφσκι; (Σχόλιο στον Αμέθυστο)
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Πώς μπόρεσε ο Ντοστογιέφσκι να χωρίσει την αγάπη από την αλήθεια και να προτιμήσει την αγάπη;
Όπως εκμυστηρεύεται ο ίδιος, όταν του χαρίσαν τη ζωή, η πρώτη σκέψη που του ήρθε στο νου ήταν πώς δεν αγαπάει όλους τους ανθρώπους;
Εύρον καγώ την οδόν δια της μετανοίας. Το απολωλός πρόβατον είναι απωλολός γιατί δεν ξέρει την αλήθεια ή τη δικαιοσύνη;
Για μένα, από την προσωπική μου εμπειρία η αλήθεια και η δικαιοσύνη από μόνες τους είναι υποκρισία.
Στον κίνδυνο κανείς δεν ζητεί απ΄ το Θεό δικαιοσύνη ή αλήθεια, αλλά το έλεος, που είναι η αγάπη στην υπέρτατη μορφή της.
Κύριε ελέησόν με.
Μπόζε, μπόζε,
νες λιμπόφ
νε μόζε
Θέ μου, Θέ μου,
δίχως αγάπη
δε γίνεται
ΣΧΟΛΙΑ:
O Αμέθυστος είπε:
Αγαπητέ μας κ.Μόσχο, βαρειές κουβέντες είπατε σήμερα. Πιστεύετε στ`αλήθεια ότι η εμπειρία σας θα σάς οδηγήσει στόν Κύριο;
Στόν κίνδυνο αγαπητέ, όπως σε ένα αεροπλάνο πού ταρακουνιέται, γίνονται όλοι πιστοί.
Η σωτηρία αγαπητέ είναι συνέργεια.
Εσείς τί βάζετε, άν δέν βάζετε την αλήθεια;
Η σωτηρία μας αγαπητέ εξαρτάται από την αγάπη τη δική ΜΑΣ. Ο Θεός είναι Αγάπη. Τί απαντά ο Κύριος στον δεύτερο πειρασμό; "ΟΎΚ ΕΚΠΕΙΡΆΣΕΙΣ ΚΥΡΙΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΣΟΥ".
Το μπόζε-μπόζε είναι ρώσικα;
Καί σείς με τούς Ρώσους προσπαθείτε να γίνετε Χριστιανός;
May 30, 2010 10:28 AM
O Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος είπε:
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σας στο φτωχό μου ιστολόγιο. Αν και με ανησύχησε ο τίτλος του σχολίου σας.
Το παράδειγμα του αεροπλάνου δεν είναι επιτυχυμένο γιατί γίνεται σύγχυση της εμπειρίας των αγίων με τις εκδηλώσεις του κατωτέρου ψυχισμού.
Η εμπειρία δεν είναι συναισθήματα. Πολλοί συγχέουν τον εσωτερικό άνθρωπο με αυτά.
Η Ορθοδοξία είναι εμπειρική. Δεν αυτονομείται η γνώση και η αλήθεια. Είναι μάταιη η γνώση αυτού του ειδους λέει ο Εκκλησιαστής. Ματαιότης: βάρος και θλίψις πνεύματος.
Ει αληθώς προσεύξη θεολόγος εί, γράφει ο όσιος Νείλος.
Τα λόγια του Κυρίου για την αιώνια ζωή οπωσδήποτε δεν εννοούν τη γνώση ως φιλοσοφικό πρόβλημα, τουτέστιν ως αντικείμενο της γνωσιολογίας.
Στην Ορθόδοξη Παράδοση πιστεύουμε ότι η αιώνια ζωή είναι η κοινωνία με τον Ιησούν Χριστόν. Αυτό πιστεύουμε από την προσωπικήν εμπειρίαν των αγίων και την ιδική μας, σε όσους η χάρις δίδει τας ενεργείας της.
Ο ακολουθών τας ενεργείας της χάριτος, οι οποίες καταργούν τον Διάβολο, ζη δια του Χριστού και εν τω Χριστώ.
Εμβαθύνουμε στους βίους των αγίων (στην εφηρμοσμένην δογματικήν).
Να επαναλαμβάνουμε και ημείς την ζωήν του Ιησού. Μιμηταί μου γίνεσθε κατά τον Απόστολον.
ΣΥΝ ΠΑΣΙΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΖΟΥΜΕ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ.
Αυτά σημείωσα σήμερα στο σημειωματάριό μου.
Η σωτηρία είναι συνέργεια. ΌΝτως.
Στη συνέργεια ΚΑΙ Η ΑΓΆΠΗ ΕΊΝΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑ, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από ΜΑΣ. Ο Θεός που είναι αγάπη, δεν εξαρτάται από μας.
Πού βάζουμε σε δοκιμασία την αγάπη του Κυρίου;
Οι Ρώσοι είναι οι μόνοι σήμερα που δέχονται ότι είναι ελληνοορθόδοξοι, πνευματικοί απόγονοι του Βυζαντίου.
Εμείς ούτε την Ελληνορθοδοξία ονομάζουμε, ούτε το Βυζάντιο, ούτε το Θεό.
Μήπως ξεφύγαμε από την οδόν δια της μετανοίας;
Πιστεύω ότι τα πάντα έγιναν για τη μνήμη του Θεού. Το σπουδαιότερο έργο του ορθοδόξου είναι η νήψη. Να προσέχουμε να μη γίνει στην καρδιά μας ρήμα αργόν. Αυτό γίνεται με τη νοερά προσευχή.
Νοερά προσευχή, νοερά προσευχή και πάλι νοερά προσευχή, η οποία δίχως ταπείνωση και δίχως αγάπη για τον Κύριο και τον κόσμο Του άπαντα δε γίνεται.
Ρωτάτε, εγώ τι βάζω, αν δε βάζω την αλήθεια. Ο Ορθόδοξοι βάζουμε το Χριστό. Ο Κύριος μιλώντας για τον εαυτό Του δεν αυτονομεί την αλήθεια, αλλά τη συνδέει άμεσα με την οδόν και τη ζωή. Εγώ ειμί η αλήθεια και η οδός και η ζωή. Όσοι γυρεύουν την αλήθεια για την αλήθεια, δεν ακολουθούν τον Κύριο, αλλά τον εαυτό τους.
Με την έννοια της αναζήτησης όχι του εαυτού , αλλά του Κυρίου Ιησού, ένας άγιος είπε: Την ασθένειαν ηρετισάμην.
Την ίδια έννοια του πειρασμού της ασθενείας έχουν τα λόγια του Αγίου Αντωνίου. Πάρε τους πειρασμούς και ουδείς σώζεται.
Τίποτε δεν θα σε φέρει στο Θεό εκτός από την προσευχή.(Ρουμάνος ερημίτης)
Πώς μπόρεσε ο Ντοστογιέφσκι να χωρίσει την αγάπη από την αλήθεια και να προτιμήσει την αγάπη;
Όπως εκμυστηρεύεται ο ίδιος, όταν του χαρίσαν τη ζωή, η πρώτη σκέψη που του ήρθε στο νου ήταν πώς δεν αγαπάει όλους τους ανθρώπους;
Εύρον καγώ την οδόν δια της μετανοίας. Το απολωλός πρόβατον είναι απωλολός γιατί δεν ξέρει την αλήθεια ή τη δικαιοσύνη;
Για μένα, από την προσωπική μου εμπειρία η αλήθεια και η δικαιοσύνη από μόνες τους είναι υποκρισία.
Στον κίνδυνο κανείς δεν ζητεί απ΄ το Θεό δικαιοσύνη ή αλήθεια, αλλά το έλεος, που είναι η αγάπη στην υπέρτατη μορφή της.
Κύριε ελέησόν με.
Μπόζε, μπόζε,
νες λιμπόφ
νε μόζε
Θέ μου, Θέ μου,
δίχως αγάπη
δε γίνεται
ΣΧΟΛΙΑ:
O Αμέθυστος είπε:
Αγαπητέ μας κ.Μόσχο, βαρειές κουβέντες είπατε σήμερα. Πιστεύετε στ`αλήθεια ότι η εμπειρία σας θα σάς οδηγήσει στόν Κύριο;
Στόν κίνδυνο αγαπητέ, όπως σε ένα αεροπλάνο πού ταρακουνιέται, γίνονται όλοι πιστοί.
Η σωτηρία αγαπητέ είναι συνέργεια.
Εσείς τί βάζετε, άν δέν βάζετε την αλήθεια;
Η σωτηρία μας αγαπητέ εξαρτάται από την αγάπη τη δική ΜΑΣ. Ο Θεός είναι Αγάπη. Τί απαντά ο Κύριος στον δεύτερο πειρασμό; "ΟΎΚ ΕΚΠΕΙΡΆΣΕΙΣ ΚΥΡΙΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΣΟΥ".
Το μπόζε-μπόζε είναι ρώσικα;
Καί σείς με τούς Ρώσους προσπαθείτε να γίνετε Χριστιανός;
May 30, 2010 10:28 AM
O Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος είπε:
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σας στο φτωχό μου ιστολόγιο. Αν και με ανησύχησε ο τίτλος του σχολίου σας.
Το παράδειγμα του αεροπλάνου δεν είναι επιτυχυμένο γιατί γίνεται σύγχυση της εμπειρίας των αγίων με τις εκδηλώσεις του κατωτέρου ψυχισμού.
Η εμπειρία δεν είναι συναισθήματα. Πολλοί συγχέουν τον εσωτερικό άνθρωπο με αυτά.
Η Ορθοδοξία είναι εμπειρική. Δεν αυτονομείται η γνώση και η αλήθεια. Είναι μάταιη η γνώση αυτού του ειδους λέει ο Εκκλησιαστής. Ματαιότης: βάρος και θλίψις πνεύματος.
Ει αληθώς προσεύξη θεολόγος εί, γράφει ο όσιος Νείλος.
Τα λόγια του Κυρίου για την αιώνια ζωή οπωσδήποτε δεν εννοούν τη γνώση ως φιλοσοφικό πρόβλημα, τουτέστιν ως αντικείμενο της γνωσιολογίας.
Στην Ορθόδοξη Παράδοση πιστεύουμε ότι η αιώνια ζωή είναι η κοινωνία με τον Ιησούν Χριστόν. Αυτό πιστεύουμε από την προσωπικήν εμπειρίαν των αγίων και την ιδική μας, σε όσους η χάρις δίδει τας ενεργείας της.
Ο ακολουθών τας ενεργείας της χάριτος, οι οποίες καταργούν τον Διάβολο, ζη δια του Χριστού και εν τω Χριστώ.
Εμβαθύνουμε στους βίους των αγίων (στην εφηρμοσμένην δογματικήν).
Να επαναλαμβάνουμε και ημείς την ζωήν του Ιησού. Μιμηταί μου γίνεσθε κατά τον Απόστολον.
ΣΥΝ ΠΑΣΙΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΖΟΥΜΕ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ.
Αυτά σημείωσα σήμερα στο σημειωματάριό μου.
Η σωτηρία είναι συνέργεια. ΌΝτως.
Στη συνέργεια ΚΑΙ Η ΑΓΆΠΗ ΕΊΝΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑ, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από ΜΑΣ. Ο Θεός που είναι αγάπη, δεν εξαρτάται από μας.
Πού βάζουμε σε δοκιμασία την αγάπη του Κυρίου;
Οι Ρώσοι είναι οι μόνοι σήμερα που δέχονται ότι είναι ελληνοορθόδοξοι, πνευματικοί απόγονοι του Βυζαντίου.
Εμείς ούτε την Ελληνορθοδοξία ονομάζουμε, ούτε το Βυζάντιο, ούτε το Θεό.
Μήπως ξεφύγαμε από την οδόν δια της μετανοίας;
Πιστεύω ότι τα πάντα έγιναν για τη μνήμη του Θεού. Το σπουδαιότερο έργο του ορθοδόξου είναι η νήψη. Να προσέχουμε να μη γίνει στην καρδιά μας ρήμα αργόν. Αυτό γίνεται με τη νοερά προσευχή.
Νοερά προσευχή, νοερά προσευχή και πάλι νοερά προσευχή, η οποία δίχως ταπείνωση και δίχως αγάπη για τον Κύριο και τον κόσμο Του άπαντα δε γίνεται.
Ρωτάτε, εγώ τι βάζω, αν δε βάζω την αλήθεια. Ο Ορθόδοξοι βάζουμε το Χριστό. Ο Κύριος μιλώντας για τον εαυτό Του δεν αυτονομεί την αλήθεια, αλλά τη συνδέει άμεσα με την οδόν και τη ζωή. Εγώ ειμί η αλήθεια και η οδός και η ζωή. Όσοι γυρεύουν την αλήθεια για την αλήθεια, δεν ακολουθούν τον Κύριο, αλλά τον εαυτό τους.
Με την έννοια της αναζήτησης όχι του εαυτού , αλλά του Κυρίου Ιησού, ένας άγιος είπε: Την ασθένειαν ηρετισάμην.
Την ίδια έννοια του πειρασμού της ασθενείας έχουν τα λόγια του Αγίου Αντωνίου. Πάρε τους πειρασμούς και ουδείς σώζεται.
Τίποτε δεν θα σε φέρει στο Θεό εκτός από την προσευχή.(Ρουμάνος ερημίτης)
Το αίσθημα που είναι διάχυτο παντού
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Το αίσθημα που είναι διάχυτο σήμερα παντού είναι το αίσθημα της αγωνίας και του φόβου.
Αισθανόμαστε σαν να είμαστε υπό διωγμόν ή σαν να γίνεται σεισμός.
Έτσι συμβούλευε κάποιος πνευματικός: γράψε σα να γίνεται σεισμός.
Πώς θα ναι η Εκκλησία μετά από λίγα
χρόνια;
Αν ο επίσκοπος
στηρίζει την μέριμνά του στο κράτος
, πώς ο φτωχός κόσμος θα
στηρίξει την μέριμνά του στον Κύριο;
Τώρα που το κράτος απειλεί να του κόψει
ακόμα και το ψωμί και τα φάρμακα;
Αν ο επίσκοπος μιας μεγάλης πόλεως
δεν έχει εμπιστοσύνη στους πιστούς, πως οι πιστοί
θα χουν εμπιστοσύνη μεταξύ τους;
Οι Έλληνες είμαστε τώρα ξενητεμένοι
στον τόπο μας. Το αίσθημα της αποξένωσης θα το νιώσεις παντού. Ο Καμί στον Ξένο του, έγραφε, ότι δεν βρίσκει πουθενά τόπο να ακουμπήσει την καρδιά του. Το σπουδαίο αυτό βιβλίο του αρχίζει με αυτά τα λόγια: σήμερα πέθανε η μητέρα. Αχ, πόσο μας στηρίζουν τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ιδίως η μητερα!
Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν. Εάν έχουμε διατροφές και σκεπάσματα, ας αρκεστούμε σ΄ αυτά, γράφει ο Απόστολος.
Θα βρουμε άραγε καταφύγιο
στην ζώσα ενορία (ζώσα γιατί ξέρουν τις ανάγκες ο ένας του άλλου και τις συμμερίζονται);
Έτσι φαντάζομαι ότι γινόταν στην ξενητειά. Ο παππούς μου πήγε τρεις φορές στην Αμερική.
Η εμπιστοσύνη, η αλληλεγγύη,η ενότητα είναι αναγκαία
. Αυτό που προέχει είναι το πνεύμα. Όταν προέχει το πνεύμα τα αγαθά που μοιραζόμαστε μεταξύ μας πολλαπλασιάζονται. Όταν προέχει το υλιστικό φρόνημα ο καθένας τρέχει να κρυφτεί απ΄ τον άλλον, λές και είναι η ζωή ένα κόκκαλο, να το γλύψει, και να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα.
Δεν είναι όπως ήταν μέχρι τώρα η
έριμνα για τους φτωχούς.
Τώρα είμαστε όλοι φτωχοί.
Η ενότητα είναι η δύναμη των μικρών
και των φτωχών λαών.
Γι΄ αυτό ευτελίζουν τις αξίες,
για να μην είναι δυνατή η ενότητα,
για να χειραγωγούν τους λαούς.
Το αίσθημα που είναι διάχυτο σήμερα παντού είναι το αίσθημα της αγωνίας και του φόβου.
Αισθανόμαστε σαν να είμαστε υπό διωγμόν ή σαν να γίνεται σεισμός.
Έτσι συμβούλευε κάποιος πνευματικός: γράψε σα να γίνεται σεισμός.
Πώς θα ναι η Εκκλησία μετά από λίγα
χρόνια;
Αν ο επίσκοπος
στηρίζει την μέριμνά του στο κράτος
, πώς ο φτωχός κόσμος θα
στηρίξει την μέριμνά του στον Κύριο;
Τώρα που το κράτος απειλεί να του κόψει
ακόμα και το ψωμί και τα φάρμακα;
Αν ο επίσκοπος μιας μεγάλης πόλεως
δεν έχει εμπιστοσύνη στους πιστούς, πως οι πιστοί
θα χουν εμπιστοσύνη μεταξύ τους;
Οι Έλληνες είμαστε τώρα ξενητεμένοι
στον τόπο μας. Το αίσθημα της αποξένωσης θα το νιώσεις παντού. Ο Καμί στον Ξένο του, έγραφε, ότι δεν βρίσκει πουθενά τόπο να ακουμπήσει την καρδιά του. Το σπουδαίο αυτό βιβλίο του αρχίζει με αυτά τα λόγια: σήμερα πέθανε η μητέρα. Αχ, πόσο μας στηρίζουν τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ιδίως η μητερα!
Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν. Εάν έχουμε διατροφές και σκεπάσματα, ας αρκεστούμε σ΄ αυτά, γράφει ο Απόστολος.
Θα βρουμε άραγε καταφύγιο
στην ζώσα ενορία (ζώσα γιατί ξέρουν τις ανάγκες ο ένας του άλλου και τις συμμερίζονται);
Έτσι φαντάζομαι ότι γινόταν στην ξενητειά. Ο παππούς μου πήγε τρεις φορές στην Αμερική.
Η εμπιστοσύνη, η αλληλεγγύη,η ενότητα είναι αναγκαία
. Αυτό που προέχει είναι το πνεύμα. Όταν προέχει το πνεύμα τα αγαθά που μοιραζόμαστε μεταξύ μας πολλαπλασιάζονται. Όταν προέχει το υλιστικό φρόνημα ο καθένας τρέχει να κρυφτεί απ΄ τον άλλον, λές και είναι η ζωή ένα κόκκαλο, να το γλύψει, και να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα.
Δεν είναι όπως ήταν μέχρι τώρα η
έριμνα για τους φτωχούς.
Τώρα είμαστε όλοι φτωχοί.
Η ενότητα είναι η δύναμη των μικρών
και των φτωχών λαών.
Γι΄ αυτό ευτελίζουν τις αξίες,
για να μην είναι δυνατή η ενότητα,
για να χειραγωγούν τους λαούς.
28.5.10
Στώμεν καλώς
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Περισσότεροι δικηγόροι, περισσότερες δικαστικές υποθέσεις.
Περισσότεροι φιλόλογοι, περισσότεροι οι μη αγαπώντες το βιβλίο.
Περισσότεροι δρόμοι, περισσότερα αυτοκίνητα.
Περισσότερες γνώσεις, περισσότερο βάρος και θλίψις πνεύματος.
Περισσότερες γνώσεις των αντρών για τις γυναίκες και των γυναικών για τους άντρες περισσότερα διαζύγια.
Αν θέλεις να χάσεις την πίστη σου, πιάσε φιλία με την αναλυτική επιστήμη της θεολογίας.
Μέτοχος εγώ ειμί πάντων των φοβουμένων σε και των φυλασσόντων τας εντολάς σου, ελέησόν με Κύριε.
Ας λυπηθούν οι επιστήμονες τον κόσμο.
Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος, δια της Θεοτόκου και πάντων σου των αγίων ελέησον και σώσον ημάς και τον κόσμο σου άπαντα.
Μάταιη η επιστημονική προσέγγιση της πίστεως και της εν Χριστώ ζωής. Το βίωμα του Ιησού είναι όπως το αισθητικό βίωμα. Η ομορφιά δεν είναι για να την αναλύεις με το επιστημονικό πείραμα, αλλά για να την αγαπάς. Ακόμα κι αν ξέρεις όλες τις θεωρίες της αισθητικής δεν θα προσθέσεις τίποτε στην αισθητική απόλαυση, αν δεν έχεις την αίσθηση του ωραίου.
Μία είναι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή, ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Μπόζε, Mπόζε, νες λιμπόφ νε μόζε. Θέ μου Θέ μου δίχως αγάπη (με τη γνώση και την επιστήμη) δε γίνεται.
Περισσότεροι δικηγόροι, περισσότερες δικαστικές υποθέσεις.
Περισσότεροι φιλόλογοι, περισσότεροι οι μη αγαπώντες το βιβλίο.
Περισσότεροι δρόμοι, περισσότερα αυτοκίνητα.
Περισσότερες γνώσεις, περισσότερο βάρος και θλίψις πνεύματος.
Περισσότερες γνώσεις των αντρών για τις γυναίκες και των γυναικών για τους άντρες περισσότερα διαζύγια.
Αν θέλεις να χάσεις την πίστη σου, πιάσε φιλία με την αναλυτική επιστήμη της θεολογίας.
Μέτοχος εγώ ειμί πάντων των φοβουμένων σε και των φυλασσόντων τας εντολάς σου, ελέησόν με Κύριε.
Ας λυπηθούν οι επιστήμονες τον κόσμο.
Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος, δια της Θεοτόκου και πάντων σου των αγίων ελέησον και σώσον ημάς και τον κόσμο σου άπαντα.
Μάταιη η επιστημονική προσέγγιση της πίστεως και της εν Χριστώ ζωής. Το βίωμα του Ιησού είναι όπως το αισθητικό βίωμα. Η ομορφιά δεν είναι για να την αναλύεις με το επιστημονικό πείραμα, αλλά για να την αγαπάς. Ακόμα κι αν ξέρεις όλες τις θεωρίες της αισθητικής δεν θα προσθέσεις τίποτε στην αισθητική απόλαυση, αν δεν έχεις την αίσθηση του ωραίου.
Μία είναι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή, ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Μπόζε, Mπόζε, νες λιμπόφ νε μόζε. Θέ μου Θέ μου δίχως αγάπη (με τη γνώση και την επιστήμη) δε γίνεται.
27.5.10
Γιατί η τηλεόραση θέλει πέταμα, (Απάντηση στο Ζωντανό Ιστολόγιο)
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Θα σου πω εν συντομία γιατί πιστεύω ότι η τηλεόραση θέλει πέταμα.
Δεν είναι εύκολο να πειστείς. Απόδειξη ότι όλος ο κόσμος την έχει στα σπίτια τους.
Είναι θέμα πειθούς. Η τηλεόραση πείθει τα θύματά της, ότι φταίνε τα ίδια που είναι θύματά της.
Αυτό είναι όλο το μυστικό.
Η πειθώ είναι ικανότητα του διαβόλου, Η μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου,λέει ο Μπωντλέρ, είναι ότι πείθει τα θύματά του ότι δεν υπάρχει.
Η τηλεόραση είναι μια από τις μεθόδους του κόσμου τούτου που με την ικανότητά της να πείθει τα θύματά της ότι φταίνε τα ίδια που είναι θύματα διαιωνίζει τον θυματοποιητικό μηχανισμό της βίας.
Σκέψου λίγο την προπαγάνδα που ασκείται σε βάρος των Ελλήνων, για να πεισθούν ότι φταίνε οι ίδιοι γιατί είναι κλέφτες,ψεύτες, τεμπέληδες, δανείζονται χωρίς να επιστρέφουν τα δάνεια κ.α.
Η τηλεόραση είναι μία από τις μεθόδους του κόσμου τούτου που έχει τη δύναμη να πείθει ότι τα θύματά της φταίνε τα ίδια.
Ένα παράδειγμα του τί θα γινόταν αν κάποια μέθοδος του κόσμου τούτου δεν είχε αυτήν την ικανότητα.
Ξέρεις πόσα θύματα προκαλεί το αυτοκίνητο; Μια ολόκληρη πόλη κάθε λίγα χρόνια τα εγκαταλείπει όλα εδώ και πηγαίνει στον ουρανό. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τους δικούς τους και βυθίζονται στη λύπη και στο πένθος. Χώρα αυτοί που μένουν μια ζωή ανάπηροι.
Φαντάζεσαι αν όλος αυτός ο κόσμος εξεγειρόταν εναντίον των βιομηχάνων, των εμπόρων αυτοκινήτων, των πολιτικών που είναι υπεύθυνοι για την καλή κατάσταση του οδικού δικτύου της χώρας• Φαντάζεσαι αν όλος αυτός ο κόσμος δεν είχε πεισθεί ότι έγινε θύμα, γιατί φταίει ο ίδιος;
Την ξέρεις την παροιμία για τους πολιτικούς, ότι τέτοιο κεφάλι, τέτοιος σκούφος του χρειάζεται!
Ε, λοιπόν, οι Μαραθώνιοι της αγάπης και οι υποτροφίες των ιδρυμάτων των πλουσίων που έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους όλο τον πλούτο της Γης είναι γι΄’ αυτήν την πειθώ του διαβόλου.
Για να πείσουν τον κόσμο ότι ο διαβολος της βίας και οι μέθοδοι του κόσμου τούτου είναι καθαροί, γιατί φταίνε τα ίδια τα θύματα.
Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.
Δεν θέλεις να πετάξεις την τηλεόραση, γιατί έχει και καλά προγράμματα;
Δεν θέλεις ούτε να σκέφτεσαι πως οι μέθοδοι του κόσμου τούτου που χτυπούν στη γειτονιά μας μπορεί να έρθουν και σέ μας.Ο Κύριος, ο γλυκύτατος Ιησούς είπε να ζούμε στον κόσμο αυτόν, αλλά να μην είμαστε από τα στοιχεία αυτού του κόσμου.
Θα με ρωτήσεις, εσύ την πέταξες την τηλεόραση; -Όχι γιατί ποτέ δεν είχα. Μου την απαγορεύει ο γιατρός.
Θα σου πω εν συντομία γιατί πιστεύω ότι η τηλεόραση θέλει πέταμα.
Δεν είναι εύκολο να πειστείς. Απόδειξη ότι όλος ο κόσμος την έχει στα σπίτια τους.
Είναι θέμα πειθούς. Η τηλεόραση πείθει τα θύματά της, ότι φταίνε τα ίδια που είναι θύματά της.
Αυτό είναι όλο το μυστικό.
Η πειθώ είναι ικανότητα του διαβόλου, Η μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου,λέει ο Μπωντλέρ, είναι ότι πείθει τα θύματά του ότι δεν υπάρχει.
Η τηλεόραση είναι μια από τις μεθόδους του κόσμου τούτου που με την ικανότητά της να πείθει τα θύματά της ότι φταίνε τα ίδια που είναι θύματα διαιωνίζει τον θυματοποιητικό μηχανισμό της βίας.
Σκέψου λίγο την προπαγάνδα που ασκείται σε βάρος των Ελλήνων, για να πεισθούν ότι φταίνε οι ίδιοι γιατί είναι κλέφτες,ψεύτες, τεμπέληδες, δανείζονται χωρίς να επιστρέφουν τα δάνεια κ.α.
Η τηλεόραση είναι μία από τις μεθόδους του κόσμου τούτου που έχει τη δύναμη να πείθει ότι τα θύματά της φταίνε τα ίδια.
Ένα παράδειγμα του τί θα γινόταν αν κάποια μέθοδος του κόσμου τούτου δεν είχε αυτήν την ικανότητα.
Ξέρεις πόσα θύματα προκαλεί το αυτοκίνητο; Μια ολόκληρη πόλη κάθε λίγα χρόνια τα εγκαταλείπει όλα εδώ και πηγαίνει στον ουρανό. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τους δικούς τους και βυθίζονται στη λύπη και στο πένθος. Χώρα αυτοί που μένουν μια ζωή ανάπηροι.
Φαντάζεσαι αν όλος αυτός ο κόσμος εξεγειρόταν εναντίον των βιομηχάνων, των εμπόρων αυτοκινήτων, των πολιτικών που είναι υπεύθυνοι για την καλή κατάσταση του οδικού δικτύου της χώρας• Φαντάζεσαι αν όλος αυτός ο κόσμος δεν είχε πεισθεί ότι έγινε θύμα, γιατί φταίει ο ίδιος;
Την ξέρεις την παροιμία για τους πολιτικούς, ότι τέτοιο κεφάλι, τέτοιος σκούφος του χρειάζεται!
Ε, λοιπόν, οι Μαραθώνιοι της αγάπης και οι υποτροφίες των ιδρυμάτων των πλουσίων που έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους όλο τον πλούτο της Γης είναι γι΄’ αυτήν την πειθώ του διαβόλου.
Για να πείσουν τον κόσμο ότι ο διαβολος της βίας και οι μέθοδοι του κόσμου τούτου είναι καθαροί, γιατί φταίνε τα ίδια τα θύματα.
Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.
Δεν θέλεις να πετάξεις την τηλεόραση, γιατί έχει και καλά προγράμματα;
Δεν θέλεις ούτε να σκέφτεσαι πως οι μέθοδοι του κόσμου τούτου που χτυπούν στη γειτονιά μας μπορεί να έρθουν και σέ μας.Ο Κύριος, ο γλυκύτατος Ιησούς είπε να ζούμε στον κόσμο αυτόν, αλλά να μην είμαστε από τα στοιχεία αυτού του κόσμου.
Θα με ρωτήσεις, εσύ την πέταξες την τηλεόραση; -Όχι γιατί ποτέ δεν είχα. Μου την απαγορεύει ο γιατρός.
Μην ψάχνεις. Δεν είναι εκεί ο Ιησούς.
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Μην ψάχνεις. Δεν είναι εκεί ο Ιησούς.
Μην ψάχνεις. Δεν είναι εκεί ο Ιησούς.
26.5.10
Εμείς αφήνουμε το Θεό να επέμβει. Οι ξένοι έχουν τον άνθρωπο.
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Λέγει ο μαρτυρών ταύτα. Ναι έρχομαι ταχύ.
Αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού.
Αποκάλυψη
Ο Άντονυ Μπλουμ παραθέτει το παρακάτω ανέκδοτο σε κάποιο βιβλίο του : Μια φορά πήγε ένας ασθενής στον ψυχίατρο. Ο ψυχίατρος τον έβαλε να ξαπλώσει σ’ ένα ντιβάνι και του είπε να μιλάει για οτιδήποτε. Αυτός θα καθόταν στο γραφείο του πίσω από την κουρτίνα, όπου υποτίθεται θα κρατούσε σημειώσεις. Ο ασθενής άρχισε να μιλάει για οτιδήποτε ερχόταν στο μυαλό του. Ύστερα από λίγη ώρα αντιλήφθηκε ότι ήταν μόνος του . Πράγματι, τράβηξε την κουρτίνα και είδε ότι ο γιατρός έλειπε. Στο γραφείο του υπήρχε ένα μαγνητόφωνο ανοιχτό. Ο ασθενής ακούμπησε το μαγνητόφωνό του κοντά στο μαγνητόφωνο του γιατρού, και πήγε στο κοντινό καφενείο. Εκεί συνάντησε το γιατρό που έπινε τον καφέ του.
-Τι κάνεις εδώ; τον ρώτησε ο γιατρός . Εσύ έπρεπε να βρίσκεσαι στο ιατρείο μου και να μιλάς.
- Το μαγνητόφωνό μου μιλάει στο μαγνητόφωνό σας, είπε ο άνθρωπος.
Η Επιστήμη (οι επίσκοποι πρέπει να έχουν πτυχίο πανεπιστημίου), είναι η οδός δια της αναλυτικής σκέψεως, η οποία είναι μέθοδος του κόσμου τούτου. Η επιστήμη είναι εκ του κόσμου τούτου. Σκέπτομαι άρα υπάρχω. Για την επιστήμη τα μυστήρια της Εκκλησίας είναι μύθοι και ως μυθολογία διατηρούνται. Η λατρεία είναι αναπαράσταση και οι κληρικοί ένα είδος ηθοποιοί. Τα πράγματα είναι σύμβολα και τα γεγονότα παραβολές.
Η Πίστη είναι ζωή. Ο Κύριος είναι η ζωή ημών. Είτε ζώμεν είτε θνήσκομεν του Κυρίου εσμέν. Εμέ κάμψει παν γόνυ.
Η Επιστήμη είναι μέθοδος του κόσμου τούτου δια της αναλύσεως, του πειράματος και της στατιστικής, τουτέστιν δια της ψιλής γνώσεως.
Η Εκκλησία είναι θείον εγκαθίδρυμα και αγιάζει τους πιστούς οι οποίοι ακούουν της φωνής του Κυρίου Ιησού και ακολουθούν το παράδειγμα Αυτού, της Θεοτόκου και πάντων των αγίων. Δίδαξόν με οδόν εν η πορεύσομαι. Εύρον καγώ την οδόν δια της μετανοίας. Η Εκκλησία ακολουθεί όχι την οδόν της επηρμένης Επιστήμης, αλλά την ταπεινήν οδόν δια της μετανοίας.
Αθρόον ο κριτής επελεύσεται και εκάστου αι πράξεις γυμνωθήσονται, αλλά φόβω κράξομεν εν τω μέσω της νυκτός, άγιος, άγιος, άγιος εί ο Θεός , δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.
«Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το άγιον,
βρύει προφητείας, ιερέας τελειοί,
αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξεν,
αλιείς θεολόγους ανέδειξεν,
όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας.
Ομοούσιε και ομόθρονε, τω πατρί και τω Υιώ,
Παράκλητε, δόξα σοι
Ο πατήρ μου και η μήτηρ μου εγκατέλιπόν με, ο δε Κύριος προσελάβετό με.
Λέγει ο μαρτυρών ταύτα. Ναι έρχομαι ταχύ.
Αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού.
Αποκάλυψη
Ο Άντονυ Μπλουμ παραθέτει το παρακάτω ανέκδοτο σε κάποιο βιβλίο του : Μια φορά πήγε ένας ασθενής στον ψυχίατρο. Ο ψυχίατρος τον έβαλε να ξαπλώσει σ’ ένα ντιβάνι και του είπε να μιλάει για οτιδήποτε. Αυτός θα καθόταν στο γραφείο του πίσω από την κουρτίνα, όπου υποτίθεται θα κρατούσε σημειώσεις. Ο ασθενής άρχισε να μιλάει για οτιδήποτε ερχόταν στο μυαλό του. Ύστερα από λίγη ώρα αντιλήφθηκε ότι ήταν μόνος του . Πράγματι, τράβηξε την κουρτίνα και είδε ότι ο γιατρός έλειπε. Στο γραφείο του υπήρχε ένα μαγνητόφωνο ανοιχτό. Ο ασθενής ακούμπησε το μαγνητόφωνό του κοντά στο μαγνητόφωνο του γιατρού, και πήγε στο κοντινό καφενείο. Εκεί συνάντησε το γιατρό που έπινε τον καφέ του.
-Τι κάνεις εδώ; τον ρώτησε ο γιατρός . Εσύ έπρεπε να βρίσκεσαι στο ιατρείο μου και να μιλάς.
- Το μαγνητόφωνό μου μιλάει στο μαγνητόφωνό σας, είπε ο άνθρωπος.
Η Επιστήμη (οι επίσκοποι πρέπει να έχουν πτυχίο πανεπιστημίου), είναι η οδός δια της αναλυτικής σκέψεως, η οποία είναι μέθοδος του κόσμου τούτου. Η επιστήμη είναι εκ του κόσμου τούτου. Σκέπτομαι άρα υπάρχω. Για την επιστήμη τα μυστήρια της Εκκλησίας είναι μύθοι και ως μυθολογία διατηρούνται. Η λατρεία είναι αναπαράσταση και οι κληρικοί ένα είδος ηθοποιοί. Τα πράγματα είναι σύμβολα και τα γεγονότα παραβολές.
Η Πίστη είναι ζωή. Ο Κύριος είναι η ζωή ημών. Είτε ζώμεν είτε θνήσκομεν του Κυρίου εσμέν. Εμέ κάμψει παν γόνυ.
Η Επιστήμη είναι μέθοδος του κόσμου τούτου δια της αναλύσεως, του πειράματος και της στατιστικής, τουτέστιν δια της ψιλής γνώσεως.
Η Εκκλησία είναι θείον εγκαθίδρυμα και αγιάζει τους πιστούς οι οποίοι ακούουν της φωνής του Κυρίου Ιησού και ακολουθούν το παράδειγμα Αυτού, της Θεοτόκου και πάντων των αγίων. Δίδαξόν με οδόν εν η πορεύσομαι. Εύρον καγώ την οδόν δια της μετανοίας. Η Εκκλησία ακολουθεί όχι την οδόν της επηρμένης Επιστήμης, αλλά την ταπεινήν οδόν δια της μετανοίας.
Αθρόον ο κριτής επελεύσεται και εκάστου αι πράξεις γυμνωθήσονται, αλλά φόβω κράξομεν εν τω μέσω της νυκτός, άγιος, άγιος, άγιος εί ο Θεός , δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.
«Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το άγιον,
βρύει προφητείας, ιερέας τελειοί,
αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξεν,
αλιείς θεολόγους ανέδειξεν,
όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας.
Ομοούσιε και ομόθρονε, τω πατρί και τω Υιώ,
Παράκλητε, δόξα σοι
Ο πατήρ μου και η μήτηρ μου εγκατέλιπόν με, ο δε Κύριος προσελάβετό με.
24.5.10
Το <μυστικό της υποδουλώσεως των Ελλήνων> (Απάντηση σε σχόλιο του Αμέθυστου).
Μου έρχονται στο νου αυτές οι δυο ιστορίες, μία από το Ευαγγέλιο
και μία από τη σοφία της Άπω Ανατολής (δεν θυμάμαι σε ποιο βιβλίο
τη διάβασα).
Στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο, πως όταν έχεις κάτι εναντίον του αδελφού σου
μην πηγαίνεις το δώρο σου στην Εκκλησία. Να το αφήσεις έξω από το ναό και να πας να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου. Κατόπιν να ρθεις να προσφέρεις το δώρο σου στην Εκκλησία.
Είναι τόσο συνηθισμένο να σκέφτεται κανείς ότι η Εκκλησία είναι η Εκκλησία και η μνησικακία είναι μνησικακία! Μια Κυριακή πήγα στην εκκλησία με κάποιο φίλο μου. Όταν σχόλασε η εκκλησία ο φίλος μου αυτός μου είπε: Δεν μπορώ να καταλάβω πως οι ίδιοι που στέκονται σαν αρνάκια στην εκκλησία όταν βγαίνουν εξω είναι ικανοί να κάνουν μήνυση ακόμα και στις εικόνες των αγίων!
Η άλλη ιστορία λέει τα εξής:
Μια φορά πήγε κάποιος σε έναν ασκητή, που ζούσε
στην έρημο και του ζήτησε να τον ελευθερώσει γιατί ένιωθε σαν ένας σκλάβος.
-Ποιος σ΄ έχει σκλαβωμένο; τον ρώτησε ο ασκητής.
-Δεν ξέρω απάντησε ο άνθρωπος.
- Ψάξε να βρεις ποιος σ΄ έχει σκλαβωμένο και μετά ναρθείς
να σε ελευθερώσω, είπε ο ασκητής.
Ο άνθρωπος έψαξε, έψαξε , αλλά δεν μπόρεσε να βρει
ποιος τον έχει σκλαβωμένο.
Πήγε ξανά στον ασκητή και του είπε:
-Δεν ξέρω, ποιος μ’ έχει σκλαβωμένο.
Βλέπεις, σε ελευθέρωσα, είπε ο ασκητής
Εννοείται ότι την ελευθερία δεν μπορεί να μας την προσφέρει κανείς, εκτός από τη
Χάρη του Θεού, που μας επισκέπτεται όταν είμαστε καθαροί από τα πάθη με την μετάνοια , την ψυχική συντριβή και την μετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας.
και μία από τη σοφία της Άπω Ανατολής (δεν θυμάμαι σε ποιο βιβλίο
τη διάβασα).
Στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο, πως όταν έχεις κάτι εναντίον του αδελφού σου
μην πηγαίνεις το δώρο σου στην Εκκλησία. Να το αφήσεις έξω από το ναό και να πας να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου. Κατόπιν να ρθεις να προσφέρεις το δώρο σου στην Εκκλησία.
Είναι τόσο συνηθισμένο να σκέφτεται κανείς ότι η Εκκλησία είναι η Εκκλησία και η μνησικακία είναι μνησικακία! Μια Κυριακή πήγα στην εκκλησία με κάποιο φίλο μου. Όταν σχόλασε η εκκλησία ο φίλος μου αυτός μου είπε: Δεν μπορώ να καταλάβω πως οι ίδιοι που στέκονται σαν αρνάκια στην εκκλησία όταν βγαίνουν εξω είναι ικανοί να κάνουν μήνυση ακόμα και στις εικόνες των αγίων!
Η άλλη ιστορία λέει τα εξής:
Μια φορά πήγε κάποιος σε έναν ασκητή, που ζούσε
στην έρημο και του ζήτησε να τον ελευθερώσει γιατί ένιωθε σαν ένας σκλάβος.
-Ποιος σ΄ έχει σκλαβωμένο; τον ρώτησε ο ασκητής.
-Δεν ξέρω απάντησε ο άνθρωπος.
- Ψάξε να βρεις ποιος σ΄ έχει σκλαβωμένο και μετά ναρθείς
να σε ελευθερώσω, είπε ο ασκητής.
Ο άνθρωπος έψαξε, έψαξε , αλλά δεν μπόρεσε να βρει
ποιος τον έχει σκλαβωμένο.
Πήγε ξανά στον ασκητή και του είπε:
-Δεν ξέρω, ποιος μ’ έχει σκλαβωμένο.
Βλέπεις, σε ελευθέρωσα, είπε ο ασκητής
Εννοείται ότι την ελευθερία δεν μπορεί να μας την προσφέρει κανείς, εκτός από τη
Χάρη του Θεού, που μας επισκέπτεται όταν είμαστε καθαροί από τα πάθη με την μετάνοια , την ψυχική συντριβή και την μετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας.
22.5.10
Γράφοντας (1975-2010)
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Άρχισα να γράφω , εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, σαν μια αναζήτηση χωρίς να ξέρω τι ψάχνω και χωρίς να ξέρω τι μπορεί να μου προσφέρει το γράψιμο στην αναζήτησή μου. Ζητούσα λίγη ησυχία στην ψυχή μου και δεν την έβρισκα πουθενά. Έγραψα καμιά ντουζίνα βιβλία. Τα περισσότερα, αν όχι όλα , είναι ερανισμένα από την Αγία Γραφή, από τα πατερικά κείμενα και από διάφορους αξιοσημείωτους συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πάντα είχα το ίδιο κριτήριο στο γράψιμο: αν αυτό που γράφω με βοηθάει στη ζωή μου. Οτιδήποτε έγραψα με βοήθησε κάποτε σε κάποια δύσκολη κατάσταση. Κάτι από αυτά μπορεί να το πάρω μαζί μου φεύγοντας. Πράγματι τι θα πάρουμε μαζί μας περνώντας μέσα από τα τελώνια. Ίσως μόνο το Όνομα του Ιησού. Αν διαβάσεις για τα τελώνια που περνάει η ψυχή στην πορεία της προς τον ουρανό, μετά το σωματικό θάνατο, θα δεις ότι μόνο το καλύτερο από μας, αν υπάρχει, μόνο αυτό ζει. Κανείς δεν παίρνει μαζί του την κακία του. Η κακία μένει εδώ, αν αναθεωρήσουμε τη ζωή μας με ειλικρινή μετάνοια και ψυχική συντριβή. Η Αγία Γραφή από την αρχή έως το τέλος επαναλαμβάνει όποιος επικαλείται το Όνομα του Κυρίου Ιησού θα σωθεί.
Με αυτό το κόσκινο λίγα μόνο πράγματα άξιζε να γραφούν. Για όλα τα άλλα ισχύει η ίδια σκέψη: ότι αν ήταν να αρχίσω το γράψιμο τώρα , δεν θα τα έγραφα ξανά. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορώ να ζω και χωρίς αυτά. Υπάρχουν όμως μερικές σκέψεις και αισθήματα, που θα τις έγραφα ξανά και που θα ήθελα να είναι πάντοτε ζωντανές στη μνήμη μου. Ποιες είναι αυτές οι σκέψεις; Είναι οι σκέψεις που θα υπογράμμιζα στα βιβλία που έγραψα. Ότι τα πάντα υπάρχουν για τη μνήμη του Θεού. Στον <Ήσυχο άνθρωπο> στο δοκίμιο για τον Επίκτητο θα υπογράμμιζα αυτές τις σκέψεις: <Ο Επίκτητος λέει, να μη στενοχωριόμαστε εξ αιτίας των άλλων. Η συμβουλή του είναι <μη δίνεις σημασία σ΄ αυτό>. Εμείς μπορούμε να δώσουμε βαθύτερο περιεχόμενο στα λόγια του Επίκτητου. Για μας η ζωή είναι αναζήτηση του Θεού. Η φράση <μη δίνει σημασία σ΄ αυτό> σημαίνει <μη δίνεις σημασία σ΄ αυτό, δεν είναι εκεί ο Θεός>.
Μια άλλη σκέψη που μένει πάντα ζωντανή στη μνήμη μου είναι τα λόγια του Κυρίου Ιησού να ζούμε στον κόσμο χωρίς να είμαστε εκ του κόσμου. Τα λόγια αυτά σημαίνουν να μην χρησιμοποιούμε τις μεθόδους του κόσμου ούτε να νιώθουμε τα αισθήματα του κόσμου. Για μας πίσω από όλα βρίσκεται το χέρι του Θεού. Ακόμα και στην πιο μεγάλη απελπισία. Ιδίως σ΄ αυτήν. Όλα αυτά τα χρόνια έγραφα με αφορμή τη μια διάψευση μετά την άλλη. Την ψυχική και πνευματική αυτή στάση την περιγράφει με μεγάλη σαφήνεια και ακρίβεια στο βιβλίο του <Η οδός των ασεβών> o Γάλλος φιλόσοφος Ρενέ Ζιράρ. Ο Ζιράρ γράφει πως στη στάση της σκεπτικιστικής αποθάρρυνσης και αμφιβολίας τα μάτια μας κρατούνται κλειστά. Πως η ίδια η αποθάρρυνση προκαλεί την ανατροπή της και η καταστροφική και δύσπιστη στιγμή της κριτικής είναι ήδη ο Χριστός, που συμβαδίζει. Ο Χριστός , γράφει το Ευαγγέλιο, συμβαδίζει με τους αποθαρρυμένους μαθητές και τους εξηγεί τις Γραφές. Αλλά <οι οφθαλμοί αυτών εκρατούντο δια να μη γνωρίσωσιν αυτόν>. Ο Ζιράρ κάνει αυτήν την κορυφαία παρατήρηση στην περιγραφή του Ευαγγελίου: < Ο Χριστός μιλάει μέσα από το κείμενο του Ευαγγελίου και καθιστά πραγματικά έγκυρες ελπίδες που μοιάζουν τελείως παράλογες και, στις μέρες μας μάλιστα από τις πιο ένοχες. Δεν υποδηλώνει μήπως, ότι όλες οι αληθινές επιθυμίες μας θα εκπληρωθούν ταυτόχρονα;>
Τα λόγια του Ευαγγελίου με τα οποία τελειώνει η διήγηση για την εμφάνιση του Ιησού στους μαθητές προς Εμμαούς, βγαίνουν μέσα από κάθε αποθαρρυμένη καρδιά που βρίσκει ξανά το θάρρος και την πίστη στη ζωή: <Και είπον προς αλλήλους. Δεν εκαίετο η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ’ οδόν και μας εξήγει τας γραφάς;>
( Κατά Λουκάν, ΚΔ,32).
Άρχισα να γράφω , εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, σαν μια αναζήτηση χωρίς να ξέρω τι ψάχνω και χωρίς να ξέρω τι μπορεί να μου προσφέρει το γράψιμο στην αναζήτησή μου. Ζητούσα λίγη ησυχία στην ψυχή μου και δεν την έβρισκα πουθενά. Έγραψα καμιά ντουζίνα βιβλία. Τα περισσότερα, αν όχι όλα , είναι ερανισμένα από την Αγία Γραφή, από τα πατερικά κείμενα και από διάφορους αξιοσημείωτους συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πάντα είχα το ίδιο κριτήριο στο γράψιμο: αν αυτό που γράφω με βοηθάει στη ζωή μου. Οτιδήποτε έγραψα με βοήθησε κάποτε σε κάποια δύσκολη κατάσταση. Κάτι από αυτά μπορεί να το πάρω μαζί μου φεύγοντας. Πράγματι τι θα πάρουμε μαζί μας περνώντας μέσα από τα τελώνια. Ίσως μόνο το Όνομα του Ιησού. Αν διαβάσεις για τα τελώνια που περνάει η ψυχή στην πορεία της προς τον ουρανό, μετά το σωματικό θάνατο, θα δεις ότι μόνο το καλύτερο από μας, αν υπάρχει, μόνο αυτό ζει. Κανείς δεν παίρνει μαζί του την κακία του. Η κακία μένει εδώ, αν αναθεωρήσουμε τη ζωή μας με ειλικρινή μετάνοια και ψυχική συντριβή. Η Αγία Γραφή από την αρχή έως το τέλος επαναλαμβάνει όποιος επικαλείται το Όνομα του Κυρίου Ιησού θα σωθεί.
Με αυτό το κόσκινο λίγα μόνο πράγματα άξιζε να γραφούν. Για όλα τα άλλα ισχύει η ίδια σκέψη: ότι αν ήταν να αρχίσω το γράψιμο τώρα , δεν θα τα έγραφα ξανά. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορώ να ζω και χωρίς αυτά. Υπάρχουν όμως μερικές σκέψεις και αισθήματα, που θα τις έγραφα ξανά και που θα ήθελα να είναι πάντοτε ζωντανές στη μνήμη μου. Ποιες είναι αυτές οι σκέψεις; Είναι οι σκέψεις που θα υπογράμμιζα στα βιβλία που έγραψα. Ότι τα πάντα υπάρχουν για τη μνήμη του Θεού. Στον <Ήσυχο άνθρωπο> στο δοκίμιο για τον Επίκτητο θα υπογράμμιζα αυτές τις σκέψεις: <Ο Επίκτητος λέει, να μη στενοχωριόμαστε εξ αιτίας των άλλων. Η συμβουλή του είναι <μη δίνεις σημασία σ΄ αυτό>. Εμείς μπορούμε να δώσουμε βαθύτερο περιεχόμενο στα λόγια του Επίκτητου. Για μας η ζωή είναι αναζήτηση του Θεού. Η φράση <μη δίνει σημασία σ΄ αυτό> σημαίνει <μη δίνεις σημασία σ΄ αυτό, δεν είναι εκεί ο Θεός>.
Μια άλλη σκέψη που μένει πάντα ζωντανή στη μνήμη μου είναι τα λόγια του Κυρίου Ιησού να ζούμε στον κόσμο χωρίς να είμαστε εκ του κόσμου. Τα λόγια αυτά σημαίνουν να μην χρησιμοποιούμε τις μεθόδους του κόσμου ούτε να νιώθουμε τα αισθήματα του κόσμου. Για μας πίσω από όλα βρίσκεται το χέρι του Θεού. Ακόμα και στην πιο μεγάλη απελπισία. Ιδίως σ΄ αυτήν. Όλα αυτά τα χρόνια έγραφα με αφορμή τη μια διάψευση μετά την άλλη. Την ψυχική και πνευματική αυτή στάση την περιγράφει με μεγάλη σαφήνεια και ακρίβεια στο βιβλίο του <Η οδός των ασεβών> o Γάλλος φιλόσοφος Ρενέ Ζιράρ. Ο Ζιράρ γράφει πως στη στάση της σκεπτικιστικής αποθάρρυνσης και αμφιβολίας τα μάτια μας κρατούνται κλειστά. Πως η ίδια η αποθάρρυνση προκαλεί την ανατροπή της και η καταστροφική και δύσπιστη στιγμή της κριτικής είναι ήδη ο Χριστός, που συμβαδίζει. Ο Χριστός , γράφει το Ευαγγέλιο, συμβαδίζει με τους αποθαρρυμένους μαθητές και τους εξηγεί τις Γραφές. Αλλά <οι οφθαλμοί αυτών εκρατούντο δια να μη γνωρίσωσιν αυτόν>. Ο Ζιράρ κάνει αυτήν την κορυφαία παρατήρηση στην περιγραφή του Ευαγγελίου: < Ο Χριστός μιλάει μέσα από το κείμενο του Ευαγγελίου και καθιστά πραγματικά έγκυρες ελπίδες που μοιάζουν τελείως παράλογες και, στις μέρες μας μάλιστα από τις πιο ένοχες. Δεν υποδηλώνει μήπως, ότι όλες οι αληθινές επιθυμίες μας θα εκπληρωθούν ταυτόχρονα;>
Τα λόγια του Ευαγγελίου με τα οποία τελειώνει η διήγηση για την εμφάνιση του Ιησού στους μαθητές προς Εμμαούς, βγαίνουν μέσα από κάθε αποθαρρυμένη καρδιά που βρίσκει ξανά το θάρρος και την πίστη στη ζωή: <Και είπον προς αλλήλους. Δεν εκαίετο η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ’ οδόν και μας εξήγει τας γραφάς;>
( Κατά Λουκάν, ΚΔ,32).
21.5.10
Ελευθερία και αυτοσυνειδησία
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Κάποτε πριν χρόνια επισκέφτηκα στη φυλακή κάποιο νέο κρατούμενο που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Τον λυπόμουν γιατί δεν είχε καμιά επαφή με κανέναν. Είχε κλειστεί στον εαυτό του. Ήρθε στο γραφείο όπου τον περίμενα και στάθηκε στην πόρτα. Ήξερα ότι προσπάθησε να πεθάνει καταπίνοντας μπαταρίες, αλλά σώθηκε με χειρουργική επέμβαση. Ήταν αδύνατος και η επιδερμίδα στο πρόσωπό του ήταν τεντωμένη κι άσπρη σαν χαρτί. <Θέλω να πεθάνω>. Αυτά ήταν τα μόνα λόγια που είπε. Μερικούς μήνες αργότερα έμαθα ότι αυτοκτόνησε.
O σκηνοθέτης Έρικ Σκόλμπζιεργκ μιλώντας για την ταινία του <Η γενιά του Προζάκ> είπε τα εξής: <Δεν ξέρω, αν ως κοινωνία έχουμε φτάσει στο σημείο, που να τα βγάζουμε πέρα με τον πόνο, με την απώλεια. Αλλά είναι μέρος της ζωής και πρέπει να το αποδεχόμαστε και να το θεραπεύουμε. Οι έφηβοι πρέπει να πάψουν ν’ αυτοκτονούν>.* (Tα τελευταία χρόνια στις αναπτυγμένες χώρες οι απόπειρες αυτοκτονίας των νέων πενταπλασιάστηκαν!).
Είναι τόσες πολλές οι περιπτώσεις απελπισμένων ανθρώπων, ιδίως νέων, που τις δέχεται κανείς παθητικά. Νιώθεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα να βοηθήσεις, όταν σου τυχαίνει μια τέτοια περίπτωση, όπως τύχαινε σε μένα λόγω της δουλειάς μου (προανάκριση). Τι να πεις σε κάποιον που δεν θέλει να ζει; Ο Χεμινγουαίη στο <Ο ήλιος ανατέλλει ξανά> γράφει μιλώντας για τη χρεοκοπία : < Έρχεται βαθμιαία και μετά ξαφνικά>. Έτσι χτυπάει η κατάθλιψη. Ξυπνάς το πρωί και φοβάσαι μήπως ζήσεις.
Πολλοί πιστεύουν ότι αν υποτιμήσουν τη ζωή, θα νιώσουν λιγότερο πόνο, αν τη χάσουν. Από αυτό συμπεραίνει κανείς πως όποιος υποτιμάει τη ζωή, στην πραγματικότητα θέλει να αυτοκτονήσει. Πώς υποτιμάται η ζωή; Τί είναι υποτίμηση της ζωής; Ο ευτελισμός των πνευματικών αξιών και της αξίας του ανθρώπου γενικά είναι υποτίμηση της ζωής. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα στα οποία η ζωή του ανθρώπου δεν έχει αξία υποτιμούν τον άνθρωπο και τη ζωή του με τη στέρηση των ελευθεριών του. Δεν είναι ελεύθερος ο άνθρωπος να φέρει όνομα, να είναι πρόσωπο και να έχει προσωπικές ελευθερίες. Οι ναζί για να περιφρονήσουν τα ονόματα των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως Εβραίων, τους έδωσαν αριθμούς και τους επέβαλαν ομοιόμορφη ενδυμασία. Ομοιόμορφη ενδυμασία επέβαλε και ο Μάο στους Κινέζους.
Έχετε παρατηρήσει στις προθήκες τα ομοιώματα που παρουσιάζουν άντρες και γυναίκες δίχως κεφάλι με μόνο το σώμα. Δεν ενδιαφέρει η εικόνα του ανθρώπου, αλλά του ενδύματος. Αξία έχει, είπε κάποιος σχεδιαστής ενδυμάτων, να ντύσεις μια κρεμάστρα.
Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα μεταχειρίζονται την ανωνυμία, την απροσωπία και την ομοιομορφία για να πλήξουν την ελευθερία του ανθρώπου. Όχι όνομα, όχι πρόσωπο, όχι σκέψη και αισθήματα. Αυτό που βάλλεται σήμερα περισσότερο από το καθετί είναι η σκέψη.
Ακούγονται παράξενα τα λόγια του Έλιοτ, που κάνει έκκληση σε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους, να αγωνιστούν για να αφυπνίσουν τον κόσμο, για να εμποδίσουν την αυτοκτονία της ανθρωπότητας.
<Η ανθρωπότητα είναι περιττή>. Γράφει στο βιβλίο της <Η οικονομική φρίκη>
η Βιβιάν Φορεστέρ. Η Φορεστέρ συνδέει το οικονομικό πρόβλημα με το πρόβλημα ης Παιδείας. <Η σκέψη δε μαθαίνεται, είναι το πιο διαδεδομένο πράγμα στον κόσμο, το πιο αυθόρμητο, το πιο οργανικό. Όμως είναι επίσης και το πράγμα από το οποίο μας αποτρέπουν περισσότερο. Μπορεί να ξεμάθουμε να σκεφτόμαστε. Όλα συντείνουν σ΄ αυτό> (Εκδόσεις Σύνορα, μετάφραση Αγγέλα Βερυκοκάκη).
Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να αποκτήσει αυτοσυνειδησία ως σύνολο αν όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι και δεν έχουν το γνώθι σ΄ αυτόν, αν εμποδίζουν το φως του Θεού να τους φωτίσει. <Σκιάς όναρ άνθρωπος> γράφει ο Πίνδαρος στον όγδοο πυθιόνικό του στον νικητή στην πάλη Αιγινήτη, αν δεν έλθει η χάρη του Θεού η <διόσδοτη αίγλη>, όπως την αποκαλεί.
* (Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου, Ο Θεός του Θερισμού, Βιβλιοπωλεία Παιδεία, Κανάρη 11 Λάρισα 41223, τηλ.2410-239038,284304, σελ.198).
Κάποτε πριν χρόνια επισκέφτηκα στη φυλακή κάποιο νέο κρατούμενο που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Τον λυπόμουν γιατί δεν είχε καμιά επαφή με κανέναν. Είχε κλειστεί στον εαυτό του. Ήρθε στο γραφείο όπου τον περίμενα και στάθηκε στην πόρτα. Ήξερα ότι προσπάθησε να πεθάνει καταπίνοντας μπαταρίες, αλλά σώθηκε με χειρουργική επέμβαση. Ήταν αδύνατος και η επιδερμίδα στο πρόσωπό του ήταν τεντωμένη κι άσπρη σαν χαρτί. <Θέλω να πεθάνω>. Αυτά ήταν τα μόνα λόγια που είπε. Μερικούς μήνες αργότερα έμαθα ότι αυτοκτόνησε.
O σκηνοθέτης Έρικ Σκόλμπζιεργκ μιλώντας για την ταινία του <Η γενιά του Προζάκ> είπε τα εξής: <Δεν ξέρω, αν ως κοινωνία έχουμε φτάσει στο σημείο, που να τα βγάζουμε πέρα με τον πόνο, με την απώλεια. Αλλά είναι μέρος της ζωής και πρέπει να το αποδεχόμαστε και να το θεραπεύουμε. Οι έφηβοι πρέπει να πάψουν ν’ αυτοκτονούν>.* (Tα τελευταία χρόνια στις αναπτυγμένες χώρες οι απόπειρες αυτοκτονίας των νέων πενταπλασιάστηκαν!).
Είναι τόσες πολλές οι περιπτώσεις απελπισμένων ανθρώπων, ιδίως νέων, που τις δέχεται κανείς παθητικά. Νιώθεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα να βοηθήσεις, όταν σου τυχαίνει μια τέτοια περίπτωση, όπως τύχαινε σε μένα λόγω της δουλειάς μου (προανάκριση). Τι να πεις σε κάποιον που δεν θέλει να ζει; Ο Χεμινγουαίη στο <Ο ήλιος ανατέλλει ξανά> γράφει μιλώντας για τη χρεοκοπία : < Έρχεται βαθμιαία και μετά ξαφνικά>. Έτσι χτυπάει η κατάθλιψη. Ξυπνάς το πρωί και φοβάσαι μήπως ζήσεις.
Πολλοί πιστεύουν ότι αν υποτιμήσουν τη ζωή, θα νιώσουν λιγότερο πόνο, αν τη χάσουν. Από αυτό συμπεραίνει κανείς πως όποιος υποτιμάει τη ζωή, στην πραγματικότητα θέλει να αυτοκτονήσει. Πώς υποτιμάται η ζωή; Τί είναι υποτίμηση της ζωής; Ο ευτελισμός των πνευματικών αξιών και της αξίας του ανθρώπου γενικά είναι υποτίμηση της ζωής. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα στα οποία η ζωή του ανθρώπου δεν έχει αξία υποτιμούν τον άνθρωπο και τη ζωή του με τη στέρηση των ελευθεριών του. Δεν είναι ελεύθερος ο άνθρωπος να φέρει όνομα, να είναι πρόσωπο και να έχει προσωπικές ελευθερίες. Οι ναζί για να περιφρονήσουν τα ονόματα των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως Εβραίων, τους έδωσαν αριθμούς και τους επέβαλαν ομοιόμορφη ενδυμασία. Ομοιόμορφη ενδυμασία επέβαλε και ο Μάο στους Κινέζους.
Έχετε παρατηρήσει στις προθήκες τα ομοιώματα που παρουσιάζουν άντρες και γυναίκες δίχως κεφάλι με μόνο το σώμα. Δεν ενδιαφέρει η εικόνα του ανθρώπου, αλλά του ενδύματος. Αξία έχει, είπε κάποιος σχεδιαστής ενδυμάτων, να ντύσεις μια κρεμάστρα.
Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα μεταχειρίζονται την ανωνυμία, την απροσωπία και την ομοιομορφία για να πλήξουν την ελευθερία του ανθρώπου. Όχι όνομα, όχι πρόσωπο, όχι σκέψη και αισθήματα. Αυτό που βάλλεται σήμερα περισσότερο από το καθετί είναι η σκέψη.
Ακούγονται παράξενα τα λόγια του Έλιοτ, που κάνει έκκληση σε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους, να αγωνιστούν για να αφυπνίσουν τον κόσμο, για να εμποδίσουν την αυτοκτονία της ανθρωπότητας.
<Η ανθρωπότητα είναι περιττή>. Γράφει στο βιβλίο της <Η οικονομική φρίκη>
η Βιβιάν Φορεστέρ. Η Φορεστέρ συνδέει το οικονομικό πρόβλημα με το πρόβλημα ης Παιδείας. <Η σκέψη δε μαθαίνεται, είναι το πιο διαδεδομένο πράγμα στον κόσμο, το πιο αυθόρμητο, το πιο οργανικό. Όμως είναι επίσης και το πράγμα από το οποίο μας αποτρέπουν περισσότερο. Μπορεί να ξεμάθουμε να σκεφτόμαστε. Όλα συντείνουν σ΄ αυτό> (Εκδόσεις Σύνορα, μετάφραση Αγγέλα Βερυκοκάκη).
Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να αποκτήσει αυτοσυνειδησία ως σύνολο αν όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι και δεν έχουν το γνώθι σ΄ αυτόν, αν εμποδίζουν το φως του Θεού να τους φωτίσει. <Σκιάς όναρ άνθρωπος> γράφει ο Πίνδαρος στον όγδοο πυθιόνικό του στον νικητή στην πάλη Αιγινήτη, αν δεν έλθει η χάρη του Θεού η <διόσδοτη αίγλη>, όπως την αποκαλεί.
* (Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου, Ο Θεός του Θερισμού, Βιβλιοπωλεία Παιδεία, Κανάρη 11 Λάρισα 41223, τηλ.2410-239038,284304, σελ.198).
20.5.10
"Ευλογείτε μη καταράσθε" (απάντηση σε ευλογημένο σχόλιο)
Αξιαγάπητη φωτογραφία.
Ευχαριστώ για τα ευγενικά σας λόγια!
Έχουμε τις ίδιες αγάπες, τον παππού,
το άρωμα στη μαγειρική, στα ονόματα....
Κάποιος θύμωσε που έγραψα ότι τα ονόματα
είναι αληθινά.
Πράγματι είναι δύσκολο να αγαπήσεις
το όνομά σου, ακόμα κι αν είναι ωραίο,
πόσο μάλλον αν δεν είναι ωραίο.
Τί γίνεται όταν το όνομα δεν είναι ωραίο;
Στις Παραδόσεις του Ελληνικού λαού,
στην παράδοση της Μονοβύζας π.χ. όλα
τα δεινά προέρχονται από αυτήν. Ακόμα
και κατολισθήσεις, αλλαγές κοίτης ποταμών
κ.α.
Έλα όμως στη θέση της Μονοβύζας!
Ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, άρσεν και θήλυ,
όποιο δάχτυλο κι αν κόψεις πονάει το ίδιο.
Στην αρχή μαθαίνεις την αγάπη αγαπώντας
τον αξιαγάπητο, σε μας, τον παππού, ύστερα
προχωρείς στα πιο δύσκολα, μέχρι που φτάνεις
να αγαπήσεις το σταυρό:
‘Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού
χαρά εν όλω τω κόσμω.
Δια παντός ευλογούντες τον Κύριον,
υμνούμεν την ανάστασιν αυτού,
σταυρόν γαρ υπομείνας δι΄ ημάς,
θανάτω θάνατον ώλεσεν‘.
Ό,τι βλέπουμε, αγγίζουμε, μυρίζουμε
με αγάπη γίνεται όμορφο.
Υπάρχουν όμως πράγματα που δεν
ευλογούνται.
Τί κάνουμε με αυτά;
Κάποτε ευλογούσα κάτι που φοβόμουν
και με ευλογούσε και εκείνο και όχι
μόνο δεν το φοβόμουν, αλλά το
αγαπούσα κιόλας.
ΔΕν έκανα τίποτε σπουδαίο:
Απλώς έκανα προς αυτό το σημείο
του σταυρού, λέγοντας:
" Εις το Όνομα του Κυρίου Ιησού,
Να σαι ευλογημένο, σπίτι του Μόσχου".
Έμενα σ΄ ένα γιαπί, στην άκρη της πόλης,
χωρίς γείτονες, δίπλα στις γραμμές του
τραίνου, μισοτελειωμένο, ΄τρία από τα
δωμάτια ήταν με τους ασβέστες και τα
χώματα.
Σήμερα συνάντησα κάποιον πολύ ταραγμένο
άνθρωπο. Χάρις σ΄ αυτόν σκέφτηκα πως
θα μπορούσαμε "δια πράξεων να αναγνώσουμε
της Γραφής τα νοήματα".
Αν ο Κύριος Ιησούς κοιμάται στην πλώρη,
να μην Τον ξυπνήσουμε και να ευλογήσομε
την τρικυμία με αυτά τα λόγια: "Να σαι
ευλογημένη"
Ο Κύριος είπε "ευλογείτε, μην καταράσθε".
Ευλόγησον!
Μόσχος
Υ.Γ.
Είναι ευλογημένο να αναρτήσω στο
ιστολόγιό μου τη φωτογραφία σου;
Ευχαριστώ για τα ευγενικά σας λόγια!
Έχουμε τις ίδιες αγάπες, τον παππού,
το άρωμα στη μαγειρική, στα ονόματα....
Κάποιος θύμωσε που έγραψα ότι τα ονόματα
είναι αληθινά.
Πράγματι είναι δύσκολο να αγαπήσεις
το όνομά σου, ακόμα κι αν είναι ωραίο,
πόσο μάλλον αν δεν είναι ωραίο.
Τί γίνεται όταν το όνομα δεν είναι ωραίο;
Στις Παραδόσεις του Ελληνικού λαού,
στην παράδοση της Μονοβύζας π.χ. όλα
τα δεινά προέρχονται από αυτήν. Ακόμα
και κατολισθήσεις, αλλαγές κοίτης ποταμών
κ.α.
Έλα όμως στη θέση της Μονοβύζας!
Ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, άρσεν και θήλυ,
όποιο δάχτυλο κι αν κόψεις πονάει το ίδιο.
Στην αρχή μαθαίνεις την αγάπη αγαπώντας
τον αξιαγάπητο, σε μας, τον παππού, ύστερα
προχωρείς στα πιο δύσκολα, μέχρι που φτάνεις
να αγαπήσεις το σταυρό:
‘Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού
χαρά εν όλω τω κόσμω.
Δια παντός ευλογούντες τον Κύριον,
υμνούμεν την ανάστασιν αυτού,
σταυρόν γαρ υπομείνας δι΄ ημάς,
θανάτω θάνατον ώλεσεν‘.
Ό,τι βλέπουμε, αγγίζουμε, μυρίζουμε
με αγάπη γίνεται όμορφο.
Υπάρχουν όμως πράγματα που δεν
ευλογούνται.
Τί κάνουμε με αυτά;
Κάποτε ευλογούσα κάτι που φοβόμουν
και με ευλογούσε και εκείνο και όχι
μόνο δεν το φοβόμουν, αλλά το
αγαπούσα κιόλας.
ΔΕν έκανα τίποτε σπουδαίο:
Απλώς έκανα προς αυτό το σημείο
του σταυρού, λέγοντας:
" Εις το Όνομα του Κυρίου Ιησού,
Να σαι ευλογημένο, σπίτι του Μόσχου".
Έμενα σ΄ ένα γιαπί, στην άκρη της πόλης,
χωρίς γείτονες, δίπλα στις γραμμές του
τραίνου, μισοτελειωμένο, ΄τρία από τα
δωμάτια ήταν με τους ασβέστες και τα
χώματα.
Σήμερα συνάντησα κάποιον πολύ ταραγμένο
άνθρωπο. Χάρις σ΄ αυτόν σκέφτηκα πως
θα μπορούσαμε "δια πράξεων να αναγνώσουμε
της Γραφής τα νοήματα".
Αν ο Κύριος Ιησούς κοιμάται στην πλώρη,
να μην Τον ξυπνήσουμε και να ευλογήσομε
την τρικυμία με αυτά τα λόγια: "Να σαι
ευλογημένη"
Ο Κύριος είπε "ευλογείτε, μην καταράσθε".
Ευλόγησον!
Μόσχος
Υ.Γ.
Είναι ευλογημένο να αναρτήσω στο
ιστολόγιό μου τη φωτογραφία σου;
Ο αγώνας με τους λογισμούς
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
<Πρόσεχε μη βάζεις καρδιά σε μάταια πράγματα>
(Δευτ.15,9)
Το πρωί με σταμάτησε κάποιος άγνωστός μου στο δρόμο. Έστησε στην άκρη το ποδήλατό του και με πλησίασε. <Είσαι συγγραφέας;> με ρώτησε. <Ε, ναι, >, είπα με κάποιο δισταγμό, γιατί δεν ήξερα τι εννοεί. Ότι ζω με το γράψιμο; Ότι είμαι ένας ερασιτέχνης; Ή είμαι αυτός που τον λένε κοροϊδευτικά <ποέτα>; Το τελευταίο αποκλειόταν γιατί μου είπε ότι του αρέσει να γράφει ποιήματα. Μου είπε ότι τον λένε Δημήτρη και ότι ο λόγος που με ήθελε δεν ήταν η λογοτεχνία, αλλά η κοινωνική και πολιτική αδικία. Ένιωθε απογοητευμένος γιατί στη ζωή ευημερούν οι άδικοι ενώ οι δίκαιοι καταδιώκονται και δυστυχούν.
Παρόλο που ένιωθε ότι με κουράζει μου διηγήθηκε διάφορες περιπτώσεις που έδειχναν την αδικία που επικρατεί στον κόσμο. Και έτσι που η μία περίπτωση συνδεόταν με την άλλη η διήγησή του έπαιρνε σε μάκρος και δεν έλεγε να σταματήσει. Του είπα ότι δεν με κουράζει. Πράγματι δεν ένιωθα κουρασμένος. Σύμφωνα με κάποιο ρητό < όταν πιάνεις τον εαυτό σου να λέει μ’ έκλεψαν, με συκοφάντησαν, με αδίκησαν, βρίσκεσαι σε λάθος δρόμο>.
Ο Δημήτρης είχε εμπιστοσύνη στο λόγο, για την ανανέωση της κοινωνίας. Θεωρούσε ότι είναι καθήκον αυτού που γράφει και δημοσιεύει να γράφει απλά και χρήσιμα πράγματα για το λαό. Η πίστη αυτή στην αποστολή του λόγου είναι καλή και πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι που σαν λαός έχουμε έμφυτη εμπιστοσύνη στο Λόγο.
Ο απλός αυτός άνθρωπος πίστευε ότι μόνο με το λόγο θα μπορέσει να βάλει κάποια τάξη στις σκέψεις του και θα βρει ένα τρόπο να ησυχάσει τους λογισμούς του. <Σ’ ακούω τόση ώρα >, του είπα κάποια στιγμή αγγίζοντάς τον φιλικά στον ώμο. <Θέλω να μ΄ ακούσεις κι εσύ τώρα. Θέλω να σου πω ότι δεν ωφελεί να χανόμαστε στην περιπτωσιολογία. Θέλω να μου πεις με ένα λόγο, τί συμπέρασμα έβγαλες από όλα αυτά. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα: Τον ξέρεις τον Νέλσον Μαντέλα, που πέρασε όλη του τη ζωή στη φυλακή. Πόσες αδικίες θα είδαν τα μάτια του, όταν ο λαός του ζούσε κάτω απ΄ το φυλετικό καθεστώς των λευκών! Λοιπόν, ο Νέλσον Μαντέλα, στην αυτοβιογραφία του αποφεύγει να περιγράψει τα βάσανα του λαού του και τα δικά του.
Ποιος είχε περισσότερα να πει για κοινωνικές αδικίες που μπήκε στη φυλακή νέος και βγήκε γέρος; Ο Μαντέλα λοιπόν, αντί να διηγηθεί τί τράβηξε, έγραψε για την ελευθερία, ότι είναι ενιαία, τόσο των διωκομένων όσο και των διωκτών. Δεν είναι ελεύθεροι οι διωκόμενοι από την καταπίεση όσο δεν είναι ελεύθεροι και οι διώκτες απ΄ την κακία τους και τα πάθη τους>.
Δεν ξέρω αν κατάλαβε τα λόγια του Μαντέλα. <Θέλεις ν’ ακούσεις τι πιστεύω; Εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν άλυτα προβλήματα. Ότι τα πιο σπουδαία προβλήματα είναι άλυτα. Αυτό πιστεύω και στηρίζω τις ελπίδες μου στο Θεό>. <Ναι, ο Θεός...>, είπε. Ύστερα με ρώτησε ξανά πως με λένε και ανέβηκε στο ποδήλατό του και έφυγε.
Συνέχισα το δρόμο μου σκεφτόμενος τον Δημήτρη. Ήταν ένας άνθρωπος απογοητευμένος. Είχε πιστέψει αυτούς που υπόσχονταν ν’ αλλάξουν τον κόσμο και να τον κάνουν καλύτερο ενώ στην πράξη επιβράβευαν τους άδικους και κατεδίωκαν τους καλύτερους πολίτες.
Ο Δημήτρης εκτός από την ανεργία και τη φτώχεια είχε προβλήματα με την υγεία του. Ήταν απελπισμένος. Ένιωθε ότι η ζωή του πήγε χαμένη. Ό,τι και να του έλεγα δεν θα ησύχαζε με τίποτε ούτε στιγμή. Στο μυαλό του και στην ψυχή του είχε μια διαρκή τρικυμία. Δεν ησύχαζε ούτε στον ύπνο του.
Είμαστε ανίσχυροι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον σε τέτοιες καταστάσεις. Τα λόγια όμως που λέγονται με αγάπη θα ακουστούν. Η ιστορία του Ευαγγελίου για τη θαλασσοταραχή είναι σαν μια παραβολή που θα έκανε καλό να την ακούσει ο Δημήτρης. Θα τη διαβάσω τώρα γι’ αυτόν και θα την ακούσει με τα αυτιά της ψυχής του.
Διάβασέ την, ευγενικέ αναγνώστη, στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, κεφ.4, στ.39,κάθε φορά που νιώθεις θαλασσοταραχή μέσα σου.
<Πρόσεχε μη βάζεις καρδιά σε μάταια πράγματα>
(Δευτ.15,9)
Το πρωί με σταμάτησε κάποιος άγνωστός μου στο δρόμο. Έστησε στην άκρη το ποδήλατό του και με πλησίασε. <Είσαι συγγραφέας;> με ρώτησε. <Ε, ναι, >, είπα με κάποιο δισταγμό, γιατί δεν ήξερα τι εννοεί. Ότι ζω με το γράψιμο; Ότι είμαι ένας ερασιτέχνης; Ή είμαι αυτός που τον λένε κοροϊδευτικά <ποέτα>; Το τελευταίο αποκλειόταν γιατί μου είπε ότι του αρέσει να γράφει ποιήματα. Μου είπε ότι τον λένε Δημήτρη και ότι ο λόγος που με ήθελε δεν ήταν η λογοτεχνία, αλλά η κοινωνική και πολιτική αδικία. Ένιωθε απογοητευμένος γιατί στη ζωή ευημερούν οι άδικοι ενώ οι δίκαιοι καταδιώκονται και δυστυχούν.
Παρόλο που ένιωθε ότι με κουράζει μου διηγήθηκε διάφορες περιπτώσεις που έδειχναν την αδικία που επικρατεί στον κόσμο. Και έτσι που η μία περίπτωση συνδεόταν με την άλλη η διήγησή του έπαιρνε σε μάκρος και δεν έλεγε να σταματήσει. Του είπα ότι δεν με κουράζει. Πράγματι δεν ένιωθα κουρασμένος. Σύμφωνα με κάποιο ρητό < όταν πιάνεις τον εαυτό σου να λέει μ’ έκλεψαν, με συκοφάντησαν, με αδίκησαν, βρίσκεσαι σε λάθος δρόμο>.
Ο Δημήτρης είχε εμπιστοσύνη στο λόγο, για την ανανέωση της κοινωνίας. Θεωρούσε ότι είναι καθήκον αυτού που γράφει και δημοσιεύει να γράφει απλά και χρήσιμα πράγματα για το λαό. Η πίστη αυτή στην αποστολή του λόγου είναι καλή και πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι που σαν λαός έχουμε έμφυτη εμπιστοσύνη στο Λόγο.
Ο απλός αυτός άνθρωπος πίστευε ότι μόνο με το λόγο θα μπορέσει να βάλει κάποια τάξη στις σκέψεις του και θα βρει ένα τρόπο να ησυχάσει τους λογισμούς του. <Σ’ ακούω τόση ώρα >, του είπα κάποια στιγμή αγγίζοντάς τον φιλικά στον ώμο. <Θέλω να μ΄ ακούσεις κι εσύ τώρα. Θέλω να σου πω ότι δεν ωφελεί να χανόμαστε στην περιπτωσιολογία. Θέλω να μου πεις με ένα λόγο, τί συμπέρασμα έβγαλες από όλα αυτά. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα: Τον ξέρεις τον Νέλσον Μαντέλα, που πέρασε όλη του τη ζωή στη φυλακή. Πόσες αδικίες θα είδαν τα μάτια του, όταν ο λαός του ζούσε κάτω απ΄ το φυλετικό καθεστώς των λευκών! Λοιπόν, ο Νέλσον Μαντέλα, στην αυτοβιογραφία του αποφεύγει να περιγράψει τα βάσανα του λαού του και τα δικά του.
Ποιος είχε περισσότερα να πει για κοινωνικές αδικίες που μπήκε στη φυλακή νέος και βγήκε γέρος; Ο Μαντέλα λοιπόν, αντί να διηγηθεί τί τράβηξε, έγραψε για την ελευθερία, ότι είναι ενιαία, τόσο των διωκομένων όσο και των διωκτών. Δεν είναι ελεύθεροι οι διωκόμενοι από την καταπίεση όσο δεν είναι ελεύθεροι και οι διώκτες απ΄ την κακία τους και τα πάθη τους>.
Δεν ξέρω αν κατάλαβε τα λόγια του Μαντέλα. <Θέλεις ν’ ακούσεις τι πιστεύω; Εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν άλυτα προβλήματα. Ότι τα πιο σπουδαία προβλήματα είναι άλυτα. Αυτό πιστεύω και στηρίζω τις ελπίδες μου στο Θεό>. <Ναι, ο Θεός...>, είπε. Ύστερα με ρώτησε ξανά πως με λένε και ανέβηκε στο ποδήλατό του και έφυγε.
Συνέχισα το δρόμο μου σκεφτόμενος τον Δημήτρη. Ήταν ένας άνθρωπος απογοητευμένος. Είχε πιστέψει αυτούς που υπόσχονταν ν’ αλλάξουν τον κόσμο και να τον κάνουν καλύτερο ενώ στην πράξη επιβράβευαν τους άδικους και κατεδίωκαν τους καλύτερους πολίτες.
Ο Δημήτρης εκτός από την ανεργία και τη φτώχεια είχε προβλήματα με την υγεία του. Ήταν απελπισμένος. Ένιωθε ότι η ζωή του πήγε χαμένη. Ό,τι και να του έλεγα δεν θα ησύχαζε με τίποτε ούτε στιγμή. Στο μυαλό του και στην ψυχή του είχε μια διαρκή τρικυμία. Δεν ησύχαζε ούτε στον ύπνο του.
Είμαστε ανίσχυροι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον σε τέτοιες καταστάσεις. Τα λόγια όμως που λέγονται με αγάπη θα ακουστούν. Η ιστορία του Ευαγγελίου για τη θαλασσοταραχή είναι σαν μια παραβολή που θα έκανε καλό να την ακούσει ο Δημήτρης. Θα τη διαβάσω τώρα γι’ αυτόν και θα την ακούσει με τα αυτιά της ψυχής του.
Διάβασέ την, ευγενικέ αναγνώστη, στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, κεφ.4, στ.39,κάθε φορά που νιώθεις θαλασσοταραχή μέσα σου.
19.5.10
"Ο Θεός του Θερισμού"
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Στον Ζαν Λυκ Γκοντάρ
«Δεήθητε ουν του κυρίου του θερισμού όπως
εκβάλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού»
(Ματθ.9,38)
Πάντοτε με ενδιέφερε να ξέρω πώς σκέφτονται και πως νιώθουν οι άνθρωποι στις πιο οριακές στιγμές της ζωής τους, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με καταστάσεις ζωής και θανάτου. Στους βίους των αγίων , των μεγάλων ποιητών και συγγραφέων και γενικά οποιουδήποτε αξιοσημείωτου ανθρώπου εκείνο που με ενδιέφερε πάνω από όλα ήταν ο τρόπος που πέθανε. Όχι τόσο πώς έζησαν όλοι αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι, αλλά πώς πέθαναν. Άλλωστε λένε ότι όπως ζει κανείς έτσι και πεθαίνει!
Είναι πολύ ενδιαφέρον και μου αρέσει πάντοτε να το ακούω το πώς ένιωσε και τι σκέφτηκε ο αγαπημένος μου Ρώσος συγγραφέας Φεντόρ Ντοστογιέφσκι. Όπως είναι γνωστό ο Ντοστογιέφσκι καταδικάστηκε σε θάνατο και η ποινή του μετετράπη σε ισόβια δεσμά, την ώρα που περίμενε το θάνατο μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα!
Η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα μαζί με το άκουσμα της χάρης ήταν γιατί δεν αγαπούσε όλους τους ανθρώπους! Με τη χάρη πλημμύρισε την ψυχή του η αγάπη για όλους και για όλα. Του φαινόταν το πιο φυσικό πράγμα να αγαπούμε όλους τους ανθρώπους σαν τον εαυτό μας.
‘Eνα αιώνα αργότερα ο Νέλσον Μαντέλα ,όταν έβγαινε απ΄ τη φυλακή όπου είχε περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, ένιωθε το ίδιο. « Όταν έβγαινα απ΄ τη φυλακή» γράφει στην αυτοβιογραφία του « αυτή ήταν η αποστολή μου: να απελευθερώσω αμφότερους, τον καταπιεζόμενο και τον καταπιεστή. Γιατί για να είσαι ελεύθερος δεν αρκεί να βγάλεις τις αλυσίδες κάποιου. Πρέπει να ζεις με ένα τρόπο που σέβεται και προάγει την ελευθερία των άλλων. Η ελευθερία είναι αδιαίρετη, τόσο των διωκομένων όσο και των διωκτών. Ο διωκόμενος κι ο διώκτης το ίδιο, έχουν αποστερηθεί την ανθρωπιά τους»
Μια συλλογή από τέτοιες μαρτυρίες αποτελεί το καινούριο βιβλίο μου με τον τίτλο «Ο Θεός του Θερισμού», ένα εγκώμιο στις μεγάλες μορφές του πνεύματος ! Έδωσα τον τίτλο αυτόν από ένα στίχο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, γιατί η κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι η καλοσύνη και η αγάπη. Αντίθετα με την τρέχουσα αντίληψη ,ότι δεν μπορεί να ζήσει κανείς με την καλοσύνη, μια πλειάδα μορφών του πνεύματος εκόμισαν στην Τέχνη το μήνυμα της καλοσύνης και της αγάπης.
Ανάμεσα στις μορφές αυτές περιλαμβάνονται συγγραφείς και σκηνοθέτες του κινηματογράφου όπως είναι οι Ρώσοι Ντοστογιέφσκι και Αντρέϊ Ταρκόσφκι, ο Ιάπωνας Ακίρα Κουροσάβα, ο Γερμανός Ράϊνερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ο Πολωνός Κριστόφ Κισλόφσκι, ο Γάλλος Ζαν Λυκ Γκοντάρ κ.α. Το υψηλό νόημα ενός έργου Τέχνης είναι το στοιχείο της υπεροχής του. Οι ιδιοφυείς αυτοί πνευματικοί δημιουργοί καλλιεργούν την πνευματική ζωή, ιδίως των νέων ανθρώπων ρυθμίζοντας την ψυχή τους και διαπλάθοντας τη διάνοιά τους!
(Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου,"Ο Θεός του Θερισμού", Διανομή, Βιβλιοπωλεία Παιδεία, Λάρισα=
Στον Ζαν Λυκ Γκοντάρ
«Δεήθητε ουν του κυρίου του θερισμού όπως
εκβάλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού»
(Ματθ.9,38)
Πάντοτε με ενδιέφερε να ξέρω πώς σκέφτονται και πως νιώθουν οι άνθρωποι στις πιο οριακές στιγμές της ζωής τους, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με καταστάσεις ζωής και θανάτου. Στους βίους των αγίων , των μεγάλων ποιητών και συγγραφέων και γενικά οποιουδήποτε αξιοσημείωτου ανθρώπου εκείνο που με ενδιέφερε πάνω από όλα ήταν ο τρόπος που πέθανε. Όχι τόσο πώς έζησαν όλοι αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι, αλλά πώς πέθαναν. Άλλωστε λένε ότι όπως ζει κανείς έτσι και πεθαίνει!
Είναι πολύ ενδιαφέρον και μου αρέσει πάντοτε να το ακούω το πώς ένιωσε και τι σκέφτηκε ο αγαπημένος μου Ρώσος συγγραφέας Φεντόρ Ντοστογιέφσκι. Όπως είναι γνωστό ο Ντοστογιέφσκι καταδικάστηκε σε θάνατο και η ποινή του μετετράπη σε ισόβια δεσμά, την ώρα που περίμενε το θάνατο μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα!
Η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα μαζί με το άκουσμα της χάρης ήταν γιατί δεν αγαπούσε όλους τους ανθρώπους! Με τη χάρη πλημμύρισε την ψυχή του η αγάπη για όλους και για όλα. Του φαινόταν το πιο φυσικό πράγμα να αγαπούμε όλους τους ανθρώπους σαν τον εαυτό μας.
‘Eνα αιώνα αργότερα ο Νέλσον Μαντέλα ,όταν έβγαινε απ΄ τη φυλακή όπου είχε περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, ένιωθε το ίδιο. « Όταν έβγαινα απ΄ τη φυλακή» γράφει στην αυτοβιογραφία του « αυτή ήταν η αποστολή μου: να απελευθερώσω αμφότερους, τον καταπιεζόμενο και τον καταπιεστή. Γιατί για να είσαι ελεύθερος δεν αρκεί να βγάλεις τις αλυσίδες κάποιου. Πρέπει να ζεις με ένα τρόπο που σέβεται και προάγει την ελευθερία των άλλων. Η ελευθερία είναι αδιαίρετη, τόσο των διωκομένων όσο και των διωκτών. Ο διωκόμενος κι ο διώκτης το ίδιο, έχουν αποστερηθεί την ανθρωπιά τους»
Μια συλλογή από τέτοιες μαρτυρίες αποτελεί το καινούριο βιβλίο μου με τον τίτλο «Ο Θεός του Θερισμού», ένα εγκώμιο στις μεγάλες μορφές του πνεύματος ! Έδωσα τον τίτλο αυτόν από ένα στίχο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, γιατί η κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι η καλοσύνη και η αγάπη. Αντίθετα με την τρέχουσα αντίληψη ,ότι δεν μπορεί να ζήσει κανείς με την καλοσύνη, μια πλειάδα μορφών του πνεύματος εκόμισαν στην Τέχνη το μήνυμα της καλοσύνης και της αγάπης.
Ανάμεσα στις μορφές αυτές περιλαμβάνονται συγγραφείς και σκηνοθέτες του κινηματογράφου όπως είναι οι Ρώσοι Ντοστογιέφσκι και Αντρέϊ Ταρκόσφκι, ο Ιάπωνας Ακίρα Κουροσάβα, ο Γερμανός Ράϊνερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ο Πολωνός Κριστόφ Κισλόφσκι, ο Γάλλος Ζαν Λυκ Γκοντάρ κ.α. Το υψηλό νόημα ενός έργου Τέχνης είναι το στοιχείο της υπεροχής του. Οι ιδιοφυείς αυτοί πνευματικοί δημιουργοί καλλιεργούν την πνευματική ζωή, ιδίως των νέων ανθρώπων ρυθμίζοντας την ψυχή τους και διαπλάθοντας τη διάνοιά τους!
(Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου,"Ο Θεός του Θερισμού", Διανομή, Βιβλιοπωλεία Παιδεία, Λάρισα=
18.5.10
Το θάρρος του υπάρχειν
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
«Ο Θεός ορφανά κάνει, εγκαταλειμμένα όχι"
(Ελληνική λαϊκή παροιμία)
Όπως πάνε τα πράγματα ανησυχούμε ολοένα και περισσότερο για την τύχη των παιδιών μας. Τί θα γίνουν τα παιδιά μας μέσα σε ένα τόσο άκαρδο κόσμο, όπου κανένας δε νοιάζεται για κανένα. Όπου η ανεργία άλλαξε μορφή. Δεν είναι παροδική. Ένα μεγάλο ποσοστό νέων δεν θα βρουν ποτέ δουλειά και δεν θα κάνουν ποτέ δική τους οικογένεια. Και το χειρότερο θα πειστούν ότι φταίνε οι ίδιοι που δεν θα βρουν δουλειά , γιατί δεν είναι άξιοι σαν τους άλλους και θα βασανίζονται σε όλη τους τη ζωή με αισθήματα αυτολύπησης, εγκατάλειψης, απελπισίας και κατάθλιψης. Κατά τη νέα τάξη πραγμάτων για να ζει κανείς πρέπει να αξίζει , κατά την άποψη του άθεου κράτους, να ζει.
Όποιο είναι το κράτος τέτοια είναι και η παιδεία του. Το σύγχρονο άθεο κράτος εκφράζει τη νοοτροπία του πλούτου. Δεν είναι το κράτος πια ο σύμμαχος του πολίτη, γιατί δεν υπάρχει ούτε πολίτης, ούτε πόλη, ούτε πολιτισμός, ούτε δημοκρατία. Η διεύρυνση των ήδη διευρυμένων κερδών των πλουτοκρατών είναι πάνω από όλα. Αυτός είναι ο στόχος του σύγχρονου άθεου κράτους και όποιος επιβιώσει επιβίωσε. Άλλωστε ο ενδόμυχος φόβος τους είναι ο υπερπληθυσμός της Γης. Οι νέοι πρέπει να μάθουν ότι αξίζει να ζουν μόνο όσοι , κατά την άποψη του άθεου κράτους, είναι άξιοι να ζουν.
Και το ενδιαφέρον του σύγχρονου κράτους για τα άτομα με ειδικές ανάγκες ή για το περιβάλλον ή για τα σπάνια είδη ζώων που κινδυνεύουν να χαθούν; Είναι αληθινό το ενδιαφέρον αυτό των πλουτοκρατών που κυβερνούν τον κόσμο, όταν οι ίδιοι προκαλούν τη μεγαλύτερη μόλυνση της Γης, οι ίδιοι προκαλούν τους πολέμους, (εκατόν σαράντα μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο) , τους βομβαρδισμούς, το εμπόριο των όπλων, των ναρκωτικών, τις αρρώστιες, όταν οι ίδιοι διαιωνίζουν τη φτώχεια και εκμεταλλεύονται τους φτωχούς λαούς , όταν αντί να βοηθήσουν τις οικονομίες τους τις καταστρέφουν, όπως τελευταία, την Ελληνική οικονομία, όταν οι ίδιοι δεν συμφωνούν να περιορίσουν τη ρύπανση, να ενισχύσουν οικονομικά τις φτωχές χώρες, βοηθώντας του φτωχούς λαούς να σταθούν στα πόδια τους , αντί να τους πουλούν τα όπλα τους για να σκοτώνονται;
Χθες συνάντησα στην πλατεία το Βασίλη. «Ξέρεις τί έλεγε ο άγιος Νεκτάριος;» με ρώτησε. Δεν ήξερα. Ήξερα τί έλεγε ο άγιος Χρυσόστομος. Ότι θαρθεί εποχή (είναι άραγε αυτή που ζούμε;) που δεν θα ήθελα ούτε τα παπούτσια μου να βρεθούν σ΄ αυτήν. «Τί έλεγε ο άγιος Νεκτάριος»; «Έλεγε, πότε ήξω και οφθήσομαι του προσώπου του Θεού» (Πότε θα φτάσω να δω το πρόσωπο του Θεού). Αυτή είναι η καλή νοσταλγία και η καλή αλλοίωση του ανθρώπου. Η νοσταλγία που μας βασανίζει δεν προέρχεται απ΄ την καλή αυτή αλλοίωση. Είναι νοσταλγία από φόβο κι από έλλειψη θάρρους. Από φόβο για το θάνατο κι από έλλειψη θάρρους για τη ζωή. Είναι η νοσταλγία της ανυπαρξίας.
Αν θέλεις να δεις, ευγενικέ αναγνώστη, αν έχεις το θάρρος του υπάρχειν ή σε έχει πιάσει νοσταλγία της ανυπαρξίας το κριτήριο είναι αυτό: Είναι για σένα πάνω από όλα πως να αποφύγεις τα εμπόδια, τις δυσκολίες και τον πόνο και πώς να βρεις διασκέδαση ή δεν είναι αυτό για σένα η υπερέχουσα επιθυμία; Όταν η αναζήτηση της διασκέδασης και η αποφυγή του πόνου γίνεται «επιστήμη», τότε , λένε , ότι πάσχουμε από νοσταλγία της ανυπαρξίας. Ευχόμαστε μέσα μας να μην είχαμε γεννηθεί. Έτσι χάνουμε το χρόνο μας και χανόμαστε και οι ίδιοι στην ανούσια καθημερινότητα; Τρέχουμε πίσω από ευτελή πράγματα και περιφρονούμε τα πολύτιμα.
Τη νοσταλγία της ανυπαρξίας εκφράζουν επίσης τα λόγια του τραγουδιού: «Χάθηκα μέσα στους δρόμους που μ΄ έδεσαν για πάντα…Χάθηκα γιατί δεν είχα τα φτερά».Αν μείνουμε αιώνια στην νοσταλγία της ανυπαρξίας χαθήκαμε πραγματικά. «Ποιος θα μας δώσει φτερά να φτάσουμε να δούμε το πρόσωπο του Θεού;»
Το Βιβλίο της Αποκαλύψεως τελειώνει με αυτή τη στιχομυθία του Ιησού με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη: « Ιησούς: -Ναι έρχομαι ταχύ.» Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού. Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού μετά πάντων των αγίων, αμήν».
«Ο Θεός ορφανά κάνει, εγκαταλειμμένα όχι"
(Ελληνική λαϊκή παροιμία)
Όπως πάνε τα πράγματα ανησυχούμε ολοένα και περισσότερο για την τύχη των παιδιών μας. Τί θα γίνουν τα παιδιά μας μέσα σε ένα τόσο άκαρδο κόσμο, όπου κανένας δε νοιάζεται για κανένα. Όπου η ανεργία άλλαξε μορφή. Δεν είναι παροδική. Ένα μεγάλο ποσοστό νέων δεν θα βρουν ποτέ δουλειά και δεν θα κάνουν ποτέ δική τους οικογένεια. Και το χειρότερο θα πειστούν ότι φταίνε οι ίδιοι που δεν θα βρουν δουλειά , γιατί δεν είναι άξιοι σαν τους άλλους και θα βασανίζονται σε όλη τους τη ζωή με αισθήματα αυτολύπησης, εγκατάλειψης, απελπισίας και κατάθλιψης. Κατά τη νέα τάξη πραγμάτων για να ζει κανείς πρέπει να αξίζει , κατά την άποψη του άθεου κράτους, να ζει.
Όποιο είναι το κράτος τέτοια είναι και η παιδεία του. Το σύγχρονο άθεο κράτος εκφράζει τη νοοτροπία του πλούτου. Δεν είναι το κράτος πια ο σύμμαχος του πολίτη, γιατί δεν υπάρχει ούτε πολίτης, ούτε πόλη, ούτε πολιτισμός, ούτε δημοκρατία. Η διεύρυνση των ήδη διευρυμένων κερδών των πλουτοκρατών είναι πάνω από όλα. Αυτός είναι ο στόχος του σύγχρονου άθεου κράτους και όποιος επιβιώσει επιβίωσε. Άλλωστε ο ενδόμυχος φόβος τους είναι ο υπερπληθυσμός της Γης. Οι νέοι πρέπει να μάθουν ότι αξίζει να ζουν μόνο όσοι , κατά την άποψη του άθεου κράτους, είναι άξιοι να ζουν.
Και το ενδιαφέρον του σύγχρονου κράτους για τα άτομα με ειδικές ανάγκες ή για το περιβάλλον ή για τα σπάνια είδη ζώων που κινδυνεύουν να χαθούν; Είναι αληθινό το ενδιαφέρον αυτό των πλουτοκρατών που κυβερνούν τον κόσμο, όταν οι ίδιοι προκαλούν τη μεγαλύτερη μόλυνση της Γης, οι ίδιοι προκαλούν τους πολέμους, (εκατόν σαράντα μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο) , τους βομβαρδισμούς, το εμπόριο των όπλων, των ναρκωτικών, τις αρρώστιες, όταν οι ίδιοι διαιωνίζουν τη φτώχεια και εκμεταλλεύονται τους φτωχούς λαούς , όταν αντί να βοηθήσουν τις οικονομίες τους τις καταστρέφουν, όπως τελευταία, την Ελληνική οικονομία, όταν οι ίδιοι δεν συμφωνούν να περιορίσουν τη ρύπανση, να ενισχύσουν οικονομικά τις φτωχές χώρες, βοηθώντας του φτωχούς λαούς να σταθούν στα πόδια τους , αντί να τους πουλούν τα όπλα τους για να σκοτώνονται;
Χθες συνάντησα στην πλατεία το Βασίλη. «Ξέρεις τί έλεγε ο άγιος Νεκτάριος;» με ρώτησε. Δεν ήξερα. Ήξερα τί έλεγε ο άγιος Χρυσόστομος. Ότι θαρθεί εποχή (είναι άραγε αυτή που ζούμε;) που δεν θα ήθελα ούτε τα παπούτσια μου να βρεθούν σ΄ αυτήν. «Τί έλεγε ο άγιος Νεκτάριος»; «Έλεγε, πότε ήξω και οφθήσομαι του προσώπου του Θεού» (Πότε θα φτάσω να δω το πρόσωπο του Θεού). Αυτή είναι η καλή νοσταλγία και η καλή αλλοίωση του ανθρώπου. Η νοσταλγία που μας βασανίζει δεν προέρχεται απ΄ την καλή αυτή αλλοίωση. Είναι νοσταλγία από φόβο κι από έλλειψη θάρρους. Από φόβο για το θάνατο κι από έλλειψη θάρρους για τη ζωή. Είναι η νοσταλγία της ανυπαρξίας.
Αν θέλεις να δεις, ευγενικέ αναγνώστη, αν έχεις το θάρρος του υπάρχειν ή σε έχει πιάσει νοσταλγία της ανυπαρξίας το κριτήριο είναι αυτό: Είναι για σένα πάνω από όλα πως να αποφύγεις τα εμπόδια, τις δυσκολίες και τον πόνο και πώς να βρεις διασκέδαση ή δεν είναι αυτό για σένα η υπερέχουσα επιθυμία; Όταν η αναζήτηση της διασκέδασης και η αποφυγή του πόνου γίνεται «επιστήμη», τότε , λένε , ότι πάσχουμε από νοσταλγία της ανυπαρξίας. Ευχόμαστε μέσα μας να μην είχαμε γεννηθεί. Έτσι χάνουμε το χρόνο μας και χανόμαστε και οι ίδιοι στην ανούσια καθημερινότητα; Τρέχουμε πίσω από ευτελή πράγματα και περιφρονούμε τα πολύτιμα.
Τη νοσταλγία της ανυπαρξίας εκφράζουν επίσης τα λόγια του τραγουδιού: «Χάθηκα μέσα στους δρόμους που μ΄ έδεσαν για πάντα…Χάθηκα γιατί δεν είχα τα φτερά».Αν μείνουμε αιώνια στην νοσταλγία της ανυπαρξίας χαθήκαμε πραγματικά. «Ποιος θα μας δώσει φτερά να φτάσουμε να δούμε το πρόσωπο του Θεού;»
Το Βιβλίο της Αποκαλύψεως τελειώνει με αυτή τη στιχομυθία του Ιησού με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη: « Ιησούς: -Ναι έρχομαι ταχύ.» Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού. Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού μετά πάντων των αγίων, αμήν».
16.5.10
Σχόλιο στην "ανούσια πίστη"
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Είναι φανερό ότι έχετε λάβει ανώτατη παιδεία. Άλλωστε σκέφτεσθε ως επιστήμων. Η επιστήμη στηρίζεται στην ανάλυση και στην στατιστική.
Ο επιστημονικός νους, το λογιστικό όπως ονομάζεται, είναι μόνο μια αίσθηση της ψυχής. Δεν μπορείς να βεβαιωθείς με τον κριτικό νου πόσο είσαι ελεύθερος ή όχι. Ο κριτικός (επιστημονικός) νους στηρίζεται στην αιτιοκρατία. Η ανελευθερία κι ο καταναγκασμός δεν μετέχει της ελευθερίας "των ελευθερίων λόγων" κατά τον Αριστοτέλη. Είναι σαν να πιστεύεις ότι θα ξέρεις τι είναι φιλία αν διαβάσεις την αγγλική ή τη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια. Με το δύο και δύο κάνουν τέσσερα δεν μετέχεις της ομορφιάς, της καλοσύνης, της αλήθειας και της ελευθερίας. Για τον κριτικό (επιστημονικό) νου ό,τι δεν επαληθεύεται στο επιστημονικό πείραμα δεν υπάρχει. Οι πνευματικές αξίες δεν επαληθεύονται, άρα δεν υπάρχουν. Ούτε αγάπη, ούτε καλοσύνη, ούτε φιλία, ούτε αίσθημα, ούτε ομορφιά, ούτε θαυμασμός, ούτε εσωτερικός άνθρωπος υπάρχει. Υπάρχει μόνον αυτός που ξέρει πόσο πρέπει να πληρώσει στη ΔΕΗ και στον ΟΤΕ.
Αυτός είναι ο θετικισμός. Η επιστήμη δεν μπορεί να αναλύσει τη ζωή. Η ανάλυση υπάρχει στην ίδια την επιστήμη , για τις ανάγκες της ίδιας και δεν είναι η πραγματικότητα. Ζωή δεν είναι η σκέψη για τη ζωή. Όπως δεν είναι γλυκό η σκέψη για το γλυκό.
Ορθόδοξος ή ανορθόδοξος είναι κανείς αν μετέχει ή δεν μετέχει του θείου Λόγου, που είναι ο Κύριος Ιησούς.
Ο Ντοστογιέφσκι χώριζε τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, στους αγγελικούς και στους δαιμονικούς , αναλόγως του κατά πόσον μετέχουν ή όχι της ελευθερίας. Αν ο ελεύθερος (αγγελικός) επέβαλε στον εαυτό του ή στους άλλους, την ελευθερία του θα έπαυε την ίδια στιγμή να είναι ελεύθερος. Αν ο δαιμονικός έπαυε να επιβάλλει στον εαυτό του ή στους άλλους την ανελευθερία του θα έπαυε την ίδια στιγμή να είναι δαιμονικός.
Το γνώρισμα του αγγελικού είναι η μη επιβολή της ελευθερίας και του δαίμονα και του δαιμονικού είναι η επιβολή της ανελευθερίας.
Ο επιστημονικός νους και ή επιστήμη άλλαξε το όνομα των δαιμόνων και νομίζει ότι έπαψαν να υπάρχουν. Στην επιστημονική γλώσσα τους δαίμονες τους ονομάζουν "ψυχικές και πνευματικές καταστάσεις που δρουν αυτόνομα και στερούν την ελευθερία του ανθρώπου".
Η Ορθοδοξία δεν είναι επιβολή ανελευθερίας. Δεν έχει αξία να πιστεύεις και να αγαπάς με ιδιοτέλεια.
Όπως δεν έχει αξία να είναι κάποιος φίλος σου από ανάγκη.
Συνήθως κρίνουμε την Ορθοδοξία με βάση τις γνώσεις μας για τις θρησκείες.
Δεν αγαπάει κανείς τον Κύριο Ιησού με βάση λογικά επιχειρήματα. Δεν είναι αυτός ο δρόμος. Η πίστη ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός δεν είναι γνώσεις, θεωρίες επιστημονικές ή φιλοσοφικές ή κανόνες ή τρόποι ή μέθοδοι.
Φτάνεις κάποτε να συνειδητοποιήσεις ότι όπως λέει ο λαός "δίχως αγάπη δε γίνεται". Κι αν το συνειδητοποιήσεις αυτό θα καταλάβεις επίσης την αδυναμία να εκλογικέψεις την αγάπη ή να την επιβάλεις με τη βία.
Ο Ιησούς αντί να επιβάλει τη βία προτίμησε να την υποστεί.
Οι Ρώσοι λένε: "Μπόζε, ΜΠόζε, νες λιμπόφ νε μόζε". Το ανελεύθερο καθεστώς των κομμουνιστών επέβαλε την ανελευθερία του επί 80 χρόνια.Από τις οκτακόσιες είκοσι τέσσερις εκκλησίες έμειναν είκοσι τέσσερις. Κάποτε έγινε αντιληπτό ότι σκοτώνουν τους καλύτερους πολίτες τους.
Είναι φανερό ότι έχετε λάβει ανώτατη παιδεία. Άλλωστε σκέφτεσθε ως επιστήμων. Η επιστήμη στηρίζεται στην ανάλυση και στην στατιστική.
Ο επιστημονικός νους, το λογιστικό όπως ονομάζεται, είναι μόνο μια αίσθηση της ψυχής. Δεν μπορείς να βεβαιωθείς με τον κριτικό νου πόσο είσαι ελεύθερος ή όχι. Ο κριτικός (επιστημονικός) νους στηρίζεται στην αιτιοκρατία. Η ανελευθερία κι ο καταναγκασμός δεν μετέχει της ελευθερίας "των ελευθερίων λόγων" κατά τον Αριστοτέλη. Είναι σαν να πιστεύεις ότι θα ξέρεις τι είναι φιλία αν διαβάσεις την αγγλική ή τη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια. Με το δύο και δύο κάνουν τέσσερα δεν μετέχεις της ομορφιάς, της καλοσύνης, της αλήθειας και της ελευθερίας. Για τον κριτικό (επιστημονικό) νου ό,τι δεν επαληθεύεται στο επιστημονικό πείραμα δεν υπάρχει. Οι πνευματικές αξίες δεν επαληθεύονται, άρα δεν υπάρχουν. Ούτε αγάπη, ούτε καλοσύνη, ούτε φιλία, ούτε αίσθημα, ούτε ομορφιά, ούτε θαυμασμός, ούτε εσωτερικός άνθρωπος υπάρχει. Υπάρχει μόνον αυτός που ξέρει πόσο πρέπει να πληρώσει στη ΔΕΗ και στον ΟΤΕ.
Αυτός είναι ο θετικισμός. Η επιστήμη δεν μπορεί να αναλύσει τη ζωή. Η ανάλυση υπάρχει στην ίδια την επιστήμη , για τις ανάγκες της ίδιας και δεν είναι η πραγματικότητα. Ζωή δεν είναι η σκέψη για τη ζωή. Όπως δεν είναι γλυκό η σκέψη για το γλυκό.
Ορθόδοξος ή ανορθόδοξος είναι κανείς αν μετέχει ή δεν μετέχει του θείου Λόγου, που είναι ο Κύριος Ιησούς.
Ο Ντοστογιέφσκι χώριζε τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, στους αγγελικούς και στους δαιμονικούς , αναλόγως του κατά πόσον μετέχουν ή όχι της ελευθερίας. Αν ο ελεύθερος (αγγελικός) επέβαλε στον εαυτό του ή στους άλλους, την ελευθερία του θα έπαυε την ίδια στιγμή να είναι ελεύθερος. Αν ο δαιμονικός έπαυε να επιβάλλει στον εαυτό του ή στους άλλους την ανελευθερία του θα έπαυε την ίδια στιγμή να είναι δαιμονικός.
Το γνώρισμα του αγγελικού είναι η μη επιβολή της ελευθερίας και του δαίμονα και του δαιμονικού είναι η επιβολή της ανελευθερίας.
Ο επιστημονικός νους και ή επιστήμη άλλαξε το όνομα των δαιμόνων και νομίζει ότι έπαψαν να υπάρχουν. Στην επιστημονική γλώσσα τους δαίμονες τους ονομάζουν "ψυχικές και πνευματικές καταστάσεις που δρουν αυτόνομα και στερούν την ελευθερία του ανθρώπου".
Η Ορθοδοξία δεν είναι επιβολή ανελευθερίας. Δεν έχει αξία να πιστεύεις και να αγαπάς με ιδιοτέλεια.
Όπως δεν έχει αξία να είναι κάποιος φίλος σου από ανάγκη.
Συνήθως κρίνουμε την Ορθοδοξία με βάση τις γνώσεις μας για τις θρησκείες.
Δεν αγαπάει κανείς τον Κύριο Ιησού με βάση λογικά επιχειρήματα. Δεν είναι αυτός ο δρόμος. Η πίστη ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός δεν είναι γνώσεις, θεωρίες επιστημονικές ή φιλοσοφικές ή κανόνες ή τρόποι ή μέθοδοι.
Φτάνεις κάποτε να συνειδητοποιήσεις ότι όπως λέει ο λαός "δίχως αγάπη δε γίνεται". Κι αν το συνειδητοποιήσεις αυτό θα καταλάβεις επίσης την αδυναμία να εκλογικέψεις την αγάπη ή να την επιβάλεις με τη βία.
Ο Ιησούς αντί να επιβάλει τη βία προτίμησε να την υποστεί.
Οι Ρώσοι λένε: "Μπόζε, ΜΠόζε, νες λιμπόφ νε μόζε". Το ανελεύθερο καθεστώς των κομμουνιστών επέβαλε την ανελευθερία του επί 80 χρόνια.Από τις οκτακόσιες είκοσι τέσσερις εκκλησίες έμειναν είκοσι τέσσερις. Κάποτε έγινε αντιληπτό ότι σκοτώνουν τους καλύτερους πολίτες τους.
«Ως στρουθίον εκ της παγίδος »
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
«Μπόζε Μπόζε, νες λιμπόφ νε μόζε»
(Θέ μου Θέ μου, δίχως αγάπη δε γίνεται)
Κάθε φορά που πηγαίνω στο γερο- πνευματικό μου, στον παπα-Κώστα , στον Άγιο Κωνσταντίνο του Βόλου, μ’ ακούει προσεκτικά και μου λέει με δακρυσμένα μάτια: «Μην εμποδίζεις, παιδί μου, τη χάρη να σ΄ επισκεφθεί». Παρά τις συμβουλές του πνευματικού μου και παρά τις επώδυνες εμπειρίες της απουσίας της χάρης δεν συνειδητοποίησα ακόμα πόσο μεγάλη ανάγκη είναι η χάρη. Ούτε οι συμβουλές, ούτε τα βιβλία βοηθάνε, αν δεν έχεις πνευματικό οδηγό κοντά σου. Ούτε ο ψυχολόγος βοηθάει, ιδίως αυτός, γιατί ποτέ δεν θα πλήρωνες κάποιον για να του ανοίξεις την καρδιά σου. Χώρια ότι δεν θα σου έφταναν τα λεφτά του Ωνάση , για να τον έχεις να σε βοηθήσει όταν τον χρειαστείς. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να μην μπλέκουμε με τους δαίμονες; Να μη γινόμαστε μπαίγνιο στα χέρια τους;
Δαίμονες στη σύγχρονη επιστημονική γλώσσα είναι οι ψυχικές και πνευματικές καταστάσεις που δρούν αυτόνομα μέσα μας και δεσμεύουν την ελευθερία μας. Θα παίρναμε μια ιδέα για τους δαίμονες , αν εμβαθύναμε στα λόγια του Αποστόλου Παύλου από την επιστολή του προς τους Ρωμαίους(κεφ.7,15) καθώς και στους στίχους του Δαβίδ που ακολουθούν: «Αυτό που μισώ» γράφει ο Απόστολος Παύλος « αυτό κάνω. Ποιος θα με γλιτώσει από το πτώμα αυτό του θανάτου που φέρω μαζί μου»; καθώς και στους στίχους του 125ου ψαλμού του Δαβίδ που ακολουθούν: « Ειμή Κύριος ην εν ημίν (αν δεν ήταν ο Κύριος μέσα μας,) εν τω επαναστήναι ανθρώπους εφ΄ ημάς, άρα ζώντες κατέπιον ημάς (....). Η ψυχή ημών ως στρουθίον ερρύσθη εκ της παγίδος των θηρευόντων. (Η ψυχή μας σαν ένα στρουθί γλίτωσε από την παγίδα των κυνηγών). Η παγίς συνετρίβη και ημείς ερρύσθημεν (η παγίδα συνετρίβη κι εμείς γλιτώσαμε).
(Συνεχίζεται)
«Μπόζε Μπόζε, νες λιμπόφ νε μόζε»
(Θέ μου Θέ μου, δίχως αγάπη δε γίνεται)
Κάθε φορά που πηγαίνω στο γερο- πνευματικό μου, στον παπα-Κώστα , στον Άγιο Κωνσταντίνο του Βόλου, μ’ ακούει προσεκτικά και μου λέει με δακρυσμένα μάτια: «Μην εμποδίζεις, παιδί μου, τη χάρη να σ΄ επισκεφθεί». Παρά τις συμβουλές του πνευματικού μου και παρά τις επώδυνες εμπειρίες της απουσίας της χάρης δεν συνειδητοποίησα ακόμα πόσο μεγάλη ανάγκη είναι η χάρη. Ούτε οι συμβουλές, ούτε τα βιβλία βοηθάνε, αν δεν έχεις πνευματικό οδηγό κοντά σου. Ούτε ο ψυχολόγος βοηθάει, ιδίως αυτός, γιατί ποτέ δεν θα πλήρωνες κάποιον για να του ανοίξεις την καρδιά σου. Χώρια ότι δεν θα σου έφταναν τα λεφτά του Ωνάση , για να τον έχεις να σε βοηθήσει όταν τον χρειαστείς. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να μην μπλέκουμε με τους δαίμονες; Να μη γινόμαστε μπαίγνιο στα χέρια τους;
Δαίμονες στη σύγχρονη επιστημονική γλώσσα είναι οι ψυχικές και πνευματικές καταστάσεις που δρούν αυτόνομα μέσα μας και δεσμεύουν την ελευθερία μας. Θα παίρναμε μια ιδέα για τους δαίμονες , αν εμβαθύναμε στα λόγια του Αποστόλου Παύλου από την επιστολή του προς τους Ρωμαίους(κεφ.7,15) καθώς και στους στίχους του Δαβίδ που ακολουθούν: «Αυτό που μισώ» γράφει ο Απόστολος Παύλος « αυτό κάνω. Ποιος θα με γλιτώσει από το πτώμα αυτό του θανάτου που φέρω μαζί μου»; καθώς και στους στίχους του 125ου ψαλμού του Δαβίδ που ακολουθούν: « Ειμή Κύριος ην εν ημίν (αν δεν ήταν ο Κύριος μέσα μας,) εν τω επαναστήναι ανθρώπους εφ΄ ημάς, άρα ζώντες κατέπιον ημάς (....). Η ψυχή ημών ως στρουθίον ερρύσθη εκ της παγίδος των θηρευόντων. (Η ψυχή μας σαν ένα στρουθί γλίτωσε από την παγίδα των κυνηγών). Η παγίς συνετρίβη και ημείς ερρύσθημεν (η παγίδα συνετρίβη κι εμείς γλιτώσαμε).
(Συνεχίζεται)
Οι πολιτικοί δεν είναι βλάκες ούτε αδαείς.
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Δεν υπάρχουν βλάκες ούτε αδαείς πολιτικοί. Οι Έλληνες πολιτικοί γνωρίζουν γιατί οι Σκοπιανοί δεν αρκούνται που Αμερικάνοι, Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί και όλα σχεδόν τα κράτη τους ονομάζουν με το όνομα της Μακεδονίας . Γνωρίζουν όπως όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι τα κράτη δε σκοτίζονται τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο , ούτε τι είναι δίκαιο και τι άδικο.
Ότι τα κράτη (δηλαδή οι κυβερνήσεις) δε νοιάζονται για το αληθινό και για το δίκαιο φαίνεται κι από την κατανομή του παγκοσμίου προϊόντος . Αν αυτή η κατανομή είναι αληθινή και δίκαιη τότε τι είναι ψεύδος και άδικο; Όταν τα 80% του ακαθαρίστου παγκοσμίου προϊόντος το νέμονται τα αναπτυγμένα κράτη (το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού) και μόνο το υπόλοιπο 20% διατίθεται για τον υπόλοιπο κόσμο! Όταν το 94% του παγκόσμιου πλούτου βρίσκεται στην κατοχή 100 οικογενειών! Κι όταν συνεχίζονται οι εξοπλισμοί και η κατασκευή ολοένα πιο καταστρεπτικών όπλων από τις κατασκευάστριες χώρες, αν και τα πυρηνικά που υπάρχουν μπορούν να καταστρέψουν τη Γη τριάντα φορές!
Όποιος νομίζει ότι νοιάζονται τα κράτη για το αληθινό και για το δίκαιο, ας λάβει υπόψη του ότι μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγιναν εκατόν σαράντα πόλεμοι, ας θυμηθεί τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, ας θυμηθεί το Ιράκ, το Αφγανιστάν, ας λάβει υπόψη του ότι οι φτωχοί λαοί ζητούν ψωμί για να θρέψουν τα παιδιά τους και φάρμακα και τους στέλνουν όπλα για να σκοτώνονται μεταξύ τους εφαρμόζοντας την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» εις βάρος των φτωχών λαών.
Οι Έλληνες πολιτικοί που θα υπογράψουν την αναγνώριση των Σκοπίων με το όνομα της Μακεδονίας (αν και δεν πρόκειται να βρεθεί κανείς να τολμήσει να το κάνει) δεν αγνοούν ότι αναγνωρίζοντας τους Σκοπιανούς ως Μακεδόνες θέτουν με την πράξη τους αυτή, εν γνώσει τους, σε άμεσο κίνδυνο την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και θα λογοδοτήσουν γι’ αυτό στη Δικαιοσύνη και όχι απλώς στην Ιστορία ή θα πάνε σπίτι τους, όπως λέγεται ότι οι πολιτικοί δεν δικάζονται και πηγαίνουν στο σπίτι τους, όταν διαπράττουν εγκλήματα.
Ούτε ευήθεια ούτε άγνοια συγχωρείται όταν είναι γνωστός τοις πάσιν ο αλυτρωτισμός των Σκοπιανών και οι εδαφικές αξιώσεις τους εις βάρος της Ελλάδος.
Οι πολιτικοί δεν είναι βλάκες ούτε αδαείς. Όχι μόνο οι Παμμακεδονικές οργανώσεις ή άλλες οργανώσεις, όπως Δικηγορικοί Σύλλογοι της χώρας, Νομικές Σχολές ή και απλοί πολίτες θα εγκαλέσουν τους πολιτικούς αυτούς στη Δικαιοσύνη, αλλά και η ίδια η Δικαιοσύνη θα κινηθεί αυτεπαγγέλτως εναντίον τους για να λογοδοτήσουν για την πράξη τους. Οι πολιτικοί δεν είναι βλάκες ούτε αδαείς, γιατί γνωρίζουν ότι ο Ελληνικός λαός δεν πρόκειται ποτέ να ονομάσει Μακεδόνες τους Σλάβους όχι μόνο γιατί δεν είναι αληθινό και δίκαιο, αλλά γιατί προσβάλλει ευθέως το φιλότιμό του ως λαού. Οι πολιτικοί γνωρίζουν επίσης ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, διότι αυτή είναι και η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Κανείς δεν θα τολμήσει να πάει κόντρα όχι μόνο στη Δικαιοσύνη ή μόνο στο φιλότιμο του λαού, αλλά και στην ίδια τη Δημοκρατία, για την οποία φανερά τουλάχιστον όλοι «κόπτονται».
Σημείωση:
Και μια ευχή: Μακάρι κάποιος να το μετέφραζε!
Δεν υπάρχουν βλάκες ούτε αδαείς πολιτικοί. Οι Έλληνες πολιτικοί γνωρίζουν γιατί οι Σκοπιανοί δεν αρκούνται που Αμερικάνοι, Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί και όλα σχεδόν τα κράτη τους ονομάζουν με το όνομα της Μακεδονίας . Γνωρίζουν όπως όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι τα κράτη δε σκοτίζονται τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο , ούτε τι είναι δίκαιο και τι άδικο.
Ότι τα κράτη (δηλαδή οι κυβερνήσεις) δε νοιάζονται για το αληθινό και για το δίκαιο φαίνεται κι από την κατανομή του παγκοσμίου προϊόντος . Αν αυτή η κατανομή είναι αληθινή και δίκαιη τότε τι είναι ψεύδος και άδικο; Όταν τα 80% του ακαθαρίστου παγκοσμίου προϊόντος το νέμονται τα αναπτυγμένα κράτη (το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού) και μόνο το υπόλοιπο 20% διατίθεται για τον υπόλοιπο κόσμο! Όταν το 94% του παγκόσμιου πλούτου βρίσκεται στην κατοχή 100 οικογενειών! Κι όταν συνεχίζονται οι εξοπλισμοί και η κατασκευή ολοένα πιο καταστρεπτικών όπλων από τις κατασκευάστριες χώρες, αν και τα πυρηνικά που υπάρχουν μπορούν να καταστρέψουν τη Γη τριάντα φορές!
Όποιος νομίζει ότι νοιάζονται τα κράτη για το αληθινό και για το δίκαιο, ας λάβει υπόψη του ότι μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγιναν εκατόν σαράντα πόλεμοι, ας θυμηθεί τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, ας θυμηθεί το Ιράκ, το Αφγανιστάν, ας λάβει υπόψη του ότι οι φτωχοί λαοί ζητούν ψωμί για να θρέψουν τα παιδιά τους και φάρμακα και τους στέλνουν όπλα για να σκοτώνονται μεταξύ τους εφαρμόζοντας την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» εις βάρος των φτωχών λαών.
Οι Έλληνες πολιτικοί που θα υπογράψουν την αναγνώριση των Σκοπίων με το όνομα της Μακεδονίας (αν και δεν πρόκειται να βρεθεί κανείς να τολμήσει να το κάνει) δεν αγνοούν ότι αναγνωρίζοντας τους Σκοπιανούς ως Μακεδόνες θέτουν με την πράξη τους αυτή, εν γνώσει τους, σε άμεσο κίνδυνο την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και θα λογοδοτήσουν γι’ αυτό στη Δικαιοσύνη και όχι απλώς στην Ιστορία ή θα πάνε σπίτι τους, όπως λέγεται ότι οι πολιτικοί δεν δικάζονται και πηγαίνουν στο σπίτι τους, όταν διαπράττουν εγκλήματα.
Ούτε ευήθεια ούτε άγνοια συγχωρείται όταν είναι γνωστός τοις πάσιν ο αλυτρωτισμός των Σκοπιανών και οι εδαφικές αξιώσεις τους εις βάρος της Ελλάδος.
Οι πολιτικοί δεν είναι βλάκες ούτε αδαείς. Όχι μόνο οι Παμμακεδονικές οργανώσεις ή άλλες οργανώσεις, όπως Δικηγορικοί Σύλλογοι της χώρας, Νομικές Σχολές ή και απλοί πολίτες θα εγκαλέσουν τους πολιτικούς αυτούς στη Δικαιοσύνη, αλλά και η ίδια η Δικαιοσύνη θα κινηθεί αυτεπαγγέλτως εναντίον τους για να λογοδοτήσουν για την πράξη τους. Οι πολιτικοί δεν είναι βλάκες ούτε αδαείς, γιατί γνωρίζουν ότι ο Ελληνικός λαός δεν πρόκειται ποτέ να ονομάσει Μακεδόνες τους Σλάβους όχι μόνο γιατί δεν είναι αληθινό και δίκαιο, αλλά γιατί προσβάλλει ευθέως το φιλότιμό του ως λαού. Οι πολιτικοί γνωρίζουν επίσης ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, διότι αυτή είναι και η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Κανείς δεν θα τολμήσει να πάει κόντρα όχι μόνο στη Δικαιοσύνη ή μόνο στο φιλότιμο του λαού, αλλά και στην ίδια τη Δημοκρατία, για την οποία φανερά τουλάχιστον όλοι «κόπτονται».
Σημείωση:
Και μια ευχή: Μακάρι κάποιος να το μετέφραζε!
14.5.10
Πολλοί πλάνοι και αντίχριστοι
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
«Πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει».
Οι οικουμενιστές με οποιοδήποτε ένδυμα κι αν εμφανίζονται ρητώς ή "εν τοις πράγμασιν" αρνούνται την ομολογία ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός. Με τις θεωρίες τους περί «κλάδων», περί πολλών «εκκλησιών», με τη συμμετοχή τους σε παγκόσμια συμβούλια, σε συνέδρια, σε διαλόγους, σε συμπροσευχές κ.α. διαδηλώνουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο σε όλους (συγγράφουν ακόμη και βιβλία τα οποία αναγιγνώσκει άγνωστος αριθμός ανύποπτων πιστών), ότι ο Κύριος Ιησούς δεν είναι ο Θεός.
Δεν πρέπει η Εκκλησία να γνωρίζει ποιοι είναι αυτοί οι πλάνοι που εισήλθαν στον κόσμο, ώστε να προφυλάσσεται από αυτούς, ιδίως οι νέοι;
Όλες οι θρησκείες για τους οικουμενιστές, τους μεταρρυθμιστές, τους νεωτεριστές, τους ιδιόρρυθμους και γενικά τους αιρετικούς έχουν μέρος μόνον της αλήθειας και ότι «όλοι οι δρόμοι» οδηγούν στην αλήθεια. Ο Κύριος δεν είναι όπως είπε η οδός και η αλήθεια και η ζωή και η μόνη θύρα των προβάτων. Για τους οικουμενιστές το μήνυμα είναι ένα, οι αναμεταδότες είναι πολλοί.
Γεννάται το ερώτημα γιατί οι πλάνοι αφήνονται ανενόχλητοι να πλανεύουν τον κόσμο ενώ το Ευαγγέλιο γράφει γι’ αυτόν που δεν ομολογεί ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Θεός τα εξής: «μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε. Ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς». Γιατί η Εκκλησία αφήνει τα μέλη της απροστάτευτα στο πιο μεγάλο κίνδυνο, να απωλέσουν την πίστη τους στο Θεό;
Όταν πρόκειται για άλλα θέματα π.χ. οικονομικά, θέματα για την προστασία της ιδιοκτησίας, θέματα κοινωνικά, οι επίσκοποι είναι ευαίσθητοι και δεν αφήνουν τους πιστούς και τους εαυτούς τους αβοήθητους στον κίνδυνο, αλλά λαμβάνουν θέση και καλώς πράττουν και ενημερώνουν τον κόσμο.
Γιατί όταν πρόκειται για τους οικουμενιστές που δρουν φανερά και χωρίς κανέναν ενδοιασμό αφήνουν τους πιστούς χωρίς να τους προφυλάξουν από τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχουν από τους πλάνους; Γιατί δεν τους κατονομάζουν ποιοι είναι , αφού τους γνωρίζουν πολύ καλά, με βάση τα κριτήρια του Ευαγγελίου;
Πώς αιτιολογούν την παράλειψή τους αυτή; Δεν πιστεύουν ότι οι πιστοί κινδυνεύουν; Εξέλιπε ο κίνδυνος τον οποίο επισήμανε ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς;
Δεν ισχύουν τα λόγια του Ευαγγελίου, αν και ο Ίδιος είπε, ότι όλος ο κόσμος θα παρέλθει αλλά η Διδασκαλία Του δεν θα παρέλθει, ότι ούτε ένα γιώτα δεν θα αλλάξει;
Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες και για να μην βρίσκουν δικαιολογίες οι Ποιμένες όσον αφορά την φύλαξη του ποιμνίου ο Κύριος χρησιμοποιεί την πιο μεγάλη μεταφορά που υπάρχει στο σύμπαν, τη μεταφορά της αστραπής. Είναι τόσο φανερός ο κίνδυνος, ώστε δεν μπορεί να κρυφτεί από κανέναν, όπως δεν μπορεί να κρυφτεί το φως της αστραπής. Ο Κύριος μιλώντας για τον Σατανά είπε τα εξής: «Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν πίπτοντα εις την γην».
Με το ίδιο πνεύμα γράφει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, με τέτοια καθαρότητα, σαφήνεια και ακρίβεια, ώστε να μη δύναται να σταθεί η παραμικρή αμφιβολία και να μη δύναται να προβληθεί καμιά δικαιολογία για την παράλειψη:
Ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής γράφει επίσης ότι «πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον». «Πολλοί πλάνοι εισήλθον στον κόσμο». Δεν είναι κρυμμένοι κάπου έξω από τον κόσμο. Βρίσκονται μέσα στον κόσμο, κατέχουν θέσεις υψηλές, αντιπροσωπεύουν την Εκκλησία σε παγκόσμια συμβούλια, συνέδρια σε διαλόγους ατέρμονους και σε συζητήσεις , σε ομιλίες, σε συμπροσευχές και σε συλλειτουργίες, σε φωτογραφήσεις σε στάσεις εναγκαλισμών και ασπασμών και σε άλλα παρόμοια ων ουκ έστιν αριθμός.
Ποιοι είναι αυτοί οι πλάνοι που εισήλθαν στον κόσμο; Είναι «οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί», οι μη ομολογούντες ότι ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος. Είναι αυτοί που δεν ομολογούν ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Θεός, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι και άλλες διδασκαλίες είναι αληθινές και δεν είναι η Διδασκαλία του Κυρίου Ιησού η μόνη αληθινή. Το μήνυμα για τους οικουμενιστές είναι ένα, οι αναμεταδότες είναι πολλοί. Το μήνυμα είναι ένα οι θρησκείες είναι πολλές.
Οι οικουμενιστές διαβάζουν το Ευαγγέλιο επιλεκτικά, όπως κάθε ολοκληρωτισμός και απολυταρχία στον κόσμο. Και το πιο ολοκληρωτικό καθεστώς έχει νόμους. Μόνο που τους εφαρμόζει επιλεκτικά. Στην επιλεκτική εφαρμογή γνωρίζεται η υποκρισία, το ψεύδος και η τυραννία.
«Πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει».
«Πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει».
Οι οικουμενιστές με οποιοδήποτε ένδυμα κι αν εμφανίζονται ρητώς ή "εν τοις πράγμασιν" αρνούνται την ομολογία ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός. Με τις θεωρίες τους περί «κλάδων», περί πολλών «εκκλησιών», με τη συμμετοχή τους σε παγκόσμια συμβούλια, σε συνέδρια, σε διαλόγους, σε συμπροσευχές κ.α. διαδηλώνουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο σε όλους (συγγράφουν ακόμη και βιβλία τα οποία αναγιγνώσκει άγνωστος αριθμός ανύποπτων πιστών), ότι ο Κύριος Ιησούς δεν είναι ο Θεός.
Δεν πρέπει η Εκκλησία να γνωρίζει ποιοι είναι αυτοί οι πλάνοι που εισήλθαν στον κόσμο, ώστε να προφυλάσσεται από αυτούς, ιδίως οι νέοι;
Όλες οι θρησκείες για τους οικουμενιστές, τους μεταρρυθμιστές, τους νεωτεριστές, τους ιδιόρρυθμους και γενικά τους αιρετικούς έχουν μέρος μόνον της αλήθειας και ότι «όλοι οι δρόμοι» οδηγούν στην αλήθεια. Ο Κύριος δεν είναι όπως είπε η οδός και η αλήθεια και η ζωή και η μόνη θύρα των προβάτων. Για τους οικουμενιστές το μήνυμα είναι ένα, οι αναμεταδότες είναι πολλοί.
Γεννάται το ερώτημα γιατί οι πλάνοι αφήνονται ανενόχλητοι να πλανεύουν τον κόσμο ενώ το Ευαγγέλιο γράφει γι’ αυτόν που δεν ομολογεί ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Θεός τα εξής: «μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε. Ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς». Γιατί η Εκκλησία αφήνει τα μέλη της απροστάτευτα στο πιο μεγάλο κίνδυνο, να απωλέσουν την πίστη τους στο Θεό;
Όταν πρόκειται για άλλα θέματα π.χ. οικονομικά, θέματα για την προστασία της ιδιοκτησίας, θέματα κοινωνικά, οι επίσκοποι είναι ευαίσθητοι και δεν αφήνουν τους πιστούς και τους εαυτούς τους αβοήθητους στον κίνδυνο, αλλά λαμβάνουν θέση και καλώς πράττουν και ενημερώνουν τον κόσμο.
Γιατί όταν πρόκειται για τους οικουμενιστές που δρουν φανερά και χωρίς κανέναν ενδοιασμό αφήνουν τους πιστούς χωρίς να τους προφυλάξουν από τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχουν από τους πλάνους; Γιατί δεν τους κατονομάζουν ποιοι είναι , αφού τους γνωρίζουν πολύ καλά, με βάση τα κριτήρια του Ευαγγελίου;
Πώς αιτιολογούν την παράλειψή τους αυτή; Δεν πιστεύουν ότι οι πιστοί κινδυνεύουν; Εξέλιπε ο κίνδυνος τον οποίο επισήμανε ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς;
Δεν ισχύουν τα λόγια του Ευαγγελίου, αν και ο Ίδιος είπε, ότι όλος ο κόσμος θα παρέλθει αλλά η Διδασκαλία Του δεν θα παρέλθει, ότι ούτε ένα γιώτα δεν θα αλλάξει;
Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες και για να μην βρίσκουν δικαιολογίες οι Ποιμένες όσον αφορά την φύλαξη του ποιμνίου ο Κύριος χρησιμοποιεί την πιο μεγάλη μεταφορά που υπάρχει στο σύμπαν, τη μεταφορά της αστραπής. Είναι τόσο φανερός ο κίνδυνος, ώστε δεν μπορεί να κρυφτεί από κανέναν, όπως δεν μπορεί να κρυφτεί το φως της αστραπής. Ο Κύριος μιλώντας για τον Σατανά είπε τα εξής: «Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν πίπτοντα εις την γην».
Με το ίδιο πνεύμα γράφει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, με τέτοια καθαρότητα, σαφήνεια και ακρίβεια, ώστε να μη δύναται να σταθεί η παραμικρή αμφιβολία και να μη δύναται να προβληθεί καμιά δικαιολογία για την παράλειψη:
Ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής γράφει επίσης ότι «πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον». «Πολλοί πλάνοι εισήλθον στον κόσμο». Δεν είναι κρυμμένοι κάπου έξω από τον κόσμο. Βρίσκονται μέσα στον κόσμο, κατέχουν θέσεις υψηλές, αντιπροσωπεύουν την Εκκλησία σε παγκόσμια συμβούλια, συνέδρια σε διαλόγους ατέρμονους και σε συζητήσεις , σε ομιλίες, σε συμπροσευχές και σε συλλειτουργίες, σε φωτογραφήσεις σε στάσεις εναγκαλισμών και ασπασμών και σε άλλα παρόμοια ων ουκ έστιν αριθμός.
Ποιοι είναι αυτοί οι πλάνοι που εισήλθαν στον κόσμο; Είναι «οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί», οι μη ομολογούντες ότι ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος. Είναι αυτοί που δεν ομολογούν ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Θεός, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι και άλλες διδασκαλίες είναι αληθινές και δεν είναι η Διδασκαλία του Κυρίου Ιησού η μόνη αληθινή. Το μήνυμα για τους οικουμενιστές είναι ένα, οι αναμεταδότες είναι πολλοί. Το μήνυμα είναι ένα οι θρησκείες είναι πολλές.
Οι οικουμενιστές διαβάζουν το Ευαγγέλιο επιλεκτικά, όπως κάθε ολοκληρωτισμός και απολυταρχία στον κόσμο. Και το πιο ολοκληρωτικό καθεστώς έχει νόμους. Μόνο που τους εφαρμόζει επιλεκτικά. Στην επιλεκτική εφαρμογή γνωρίζεται η υποκρισία, το ψεύδος και η τυραννία.
«Πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει».
13.5.10
Ενάντια στην πρόκληση μαζικού πανικού και φόβου! (Μήπως η εξουσία το παράκανε;)
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
"Αμφισβητούμε κάθε επίσημη ή ευρέως αποδεκτή εκδοχή που σπέρνει μαζικό φόβο και πανικό στην κοινωνία, παραλύει την ελεύθερη κριτική σκέψη και επιβάλλει καταπιεστικά μέτρα. Ασκούμε κριτική σε νόμους, πολιτικές και κυβερνητικές πρακτικές που ενισχύουν την κρατική εξουσία και μειώνουν τις ατομικές μας ελευθερίες ή υπονομεύουν το έθνος.
Παρασκευή, 12 Φεβρουαρίου 2010 ( Ιστολόγιο "Πολιτική Διαφωνία")
Σκεφθείτε αν χιλιάδες πολίτες μεταξύ των οποίων πολλοί ασθενείς, γέροι, ανήμποροι, άντρες και γυναίκες που γίνονται κάθε φορά θύματα της ανησυχίας και του πανικού που προκαλούν οι τηλεοπτικοί σταθμοί. οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, σκεφθείτε τί θα γίνει άν χιλιάδες ζητήσουν δικαστική προστασία για την βλάβη της ψυχικής και σωματικής τους υγείας εξαιτίας του δημόσιου πανικού!
Η βλάβη της δημόσιας υγείας εξαιτίας του πανικού είναι πραγματική και κανείς δεν μπορεί να την αρνηθεί εμπίπτει δε στις «σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», για τις οποίες δεν απαιτείται απόδειξη, κατά την νομολογία του Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Υπάρχουν γνωματεύσεις επιστημόνων από όλο τον κόσμο ως προς αυτό το θέμα. Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το σκεπτικό μιας ad hoc αποφάσεως του Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων: «ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ μείζονος συνθέσεως ΑΙΤΗΣΗ. 22978 ... τον έκανε να αισθάνεται τον πανικό και το φόβο για τη ζωή του. Όλα αυτά είναι μια μορφή βασανιστηρίων .... στη ζωή, την υγεία και τη σωματική ή ψυχική ευεξία των προσώπων, ..... δεν απαιτείται η απόδειξη σε περιπτώσεις σοβαρών παραβιάσεων, όπως το άρθρο 3, ...» .
Μήπως η εξουσία το παράκανε;
Η τήρηση των κανόνων που διέπουν την άσκηση της εξουσίας αφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Μακρά και επίμονη προπαγάνδα ευτέλισε την αξία του πατριωτισμού. Αν ο πατριωτισμός δεν έχει αξία δεν τους πέφτει λόγος τους Έλληνες αν τηρούνται ή όχι οι κανόνες της χρηστής διοίκησης. Ευτελίστηκε ο πατριωτισμός και μαζί του και οι Έλληνες. Η εξουσία ασκείται σαν να είναι οι Έλληνες ψεύτες, κλέφτες, απατεώνες και δε συμμαζεύεται! Πρέπει να αποδείξει ο πολίτης ότι δεν είναι ψεύτης, κλέφτης, απατεώνας και οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς. Καλός , έντιμος, ειλικρινής, άξιος σεβασμού πολίτης πάντως δεν είναι μέχρι να το αποδείξει. Ως τότε ο πολίτης πρέπει να «κάθεται επάνω σε αναμμένα κάρβουνα». Ψάχνοντας η εξουσία με καχυποψία κάτι θα βρει.
Ο λαός μας ξέρει γιατί προσέχει τον εισαγγελέα και όχι το δικαστή. Είναι να μη σε δει η εξουσία με ύποπτο μάτι. Δεν ξέρεις κατόπιν τι μπορεί να γίνει. Κανείς δεν σε βεβαιώνει ότι δε θα γίνει κάποιο λάθος. Άντε να ξεμπλέξεις μετά. Έχουν πείρα οι Έλληνες από την καχυποψία της εξουσίας στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τώρα και επί της κατ΄ όνομα δημοκρατίας. Εξαρτάται τι θα δείξουν τα χαρτιά, οι αριθμοί κλπ. και τι διάθεση έχουν τα όργανα της εξουσίας, είναι σε καλή διάθεση ή έχουν τις κακές τους.
Μήπως η εξουσία το παράκανε; Είναι όλοι οι Έλληνες ψεύτες , κλέφτες, απατεώνες και πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι γιατί η εξουσία βλέπει τους πάντες με καχυποψία; Που βασίζεται η εξουσία; Η εξουσία στα δημοκρατικά πολιτεύματα πηγάζει απ’ το λαό, δηλαδή απ΄ τους πολίτες. Είναι ποτέ δυνατόν η εξουσία να βλέπει τον λαό με καχυποψία; Μήπως τον βλέπει με καχυποψία γιατί ούτε πηγάζει ούτε στηρίζεται στο λαό;
Ποιους εξυπηρετεί η αυτού του είδους άσκηση της εξουσίας; Ποια είναι τα πρότυπα της εξουσίας; Είναι η εξουσία αυτοσκοπός ή τάχθηκε να υπηρετεί και ποιους τάχθηκε να υπηρετεί; Τους ψεύτες, τους κλέφτες και τους απατεώνες ή τους καλούς και αγαθούς πολίτες; Η εξουσία χρησιμοποιεί την Εκπαίδευση για να μορφώσει τους Έλληνες. Με ποια πρότυπα επιδιώκει η εξουσία να μορφώσει τους Έλληνες;
Τί έκανα σήμερα για να εμποδίσω αυτούς που εργάζονται μέρα νύχτα και χρησιμοποιούν ολα τα επιστημονικά, τεχνικά και οικονομικά μέσα για να χειραγωγούν τους πολίτες με σκοπό να επιβάλουν την παγκόσμια τυραννία τους;
Τί σκέφτηκα, τί ένιωσα, τί συνειδητοποίησα σήμερα, σε τί ήμουν καλύτερος από πριν, με μεγαλύτερη πνευματική διαύγεια, με καθαρότερη καρδιά, με αίσθημα ευθύνης, με αλληλεγγύη, με αγάπη για τους άλλους , ακόμα και για τους εχθρούς, με αξιοπρέπεια, με σεβασμό και το σπουδαιότερο με αγάπη για τον Κύριο Ιησού πάνω από όλα;
"Αμφισβητούμε κάθε επίσημη ή ευρέως αποδεκτή εκδοχή που σπέρνει μαζικό φόβο και πανικό στην κοινωνία, παραλύει την ελεύθερη κριτική σκέψη και επιβάλλει καταπιεστικά μέτρα. Ασκούμε κριτική σε νόμους, πολιτικές και κυβερνητικές πρακτικές που ενισχύουν την κρατική εξουσία και μειώνουν τις ατομικές μας ελευθερίες ή υπονομεύουν το έθνος.
Παρασκευή, 12 Φεβρουαρίου 2010 ( Ιστολόγιο "Πολιτική Διαφωνία")
Σκεφθείτε αν χιλιάδες πολίτες μεταξύ των οποίων πολλοί ασθενείς, γέροι, ανήμποροι, άντρες και γυναίκες που γίνονται κάθε φορά θύματα της ανησυχίας και του πανικού που προκαλούν οι τηλεοπτικοί σταθμοί. οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, σκεφθείτε τί θα γίνει άν χιλιάδες ζητήσουν δικαστική προστασία για την βλάβη της ψυχικής και σωματικής τους υγείας εξαιτίας του δημόσιου πανικού!
Η βλάβη της δημόσιας υγείας εξαιτίας του πανικού είναι πραγματική και κανείς δεν μπορεί να την αρνηθεί εμπίπτει δε στις «σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», για τις οποίες δεν απαιτείται απόδειξη, κατά την νομολογία του Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Υπάρχουν γνωματεύσεις επιστημόνων από όλο τον κόσμο ως προς αυτό το θέμα. Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το σκεπτικό μιας ad hoc αποφάσεως του Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων: «ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ μείζονος συνθέσεως ΑΙΤΗΣΗ. 22978 ... τον έκανε να αισθάνεται τον πανικό και το φόβο για τη ζωή του. Όλα αυτά είναι μια μορφή βασανιστηρίων .... στη ζωή, την υγεία και τη σωματική ή ψυχική ευεξία των προσώπων, ..... δεν απαιτείται η απόδειξη σε περιπτώσεις σοβαρών παραβιάσεων, όπως το άρθρο 3, ...» .
Μήπως η εξουσία το παράκανε;
Η τήρηση των κανόνων που διέπουν την άσκηση της εξουσίας αφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Μακρά και επίμονη προπαγάνδα ευτέλισε την αξία του πατριωτισμού. Αν ο πατριωτισμός δεν έχει αξία δεν τους πέφτει λόγος τους Έλληνες αν τηρούνται ή όχι οι κανόνες της χρηστής διοίκησης. Ευτελίστηκε ο πατριωτισμός και μαζί του και οι Έλληνες. Η εξουσία ασκείται σαν να είναι οι Έλληνες ψεύτες, κλέφτες, απατεώνες και δε συμμαζεύεται! Πρέπει να αποδείξει ο πολίτης ότι δεν είναι ψεύτης, κλέφτης, απατεώνας και οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς. Καλός , έντιμος, ειλικρινής, άξιος σεβασμού πολίτης πάντως δεν είναι μέχρι να το αποδείξει. Ως τότε ο πολίτης πρέπει να «κάθεται επάνω σε αναμμένα κάρβουνα». Ψάχνοντας η εξουσία με καχυποψία κάτι θα βρει.
Ο λαός μας ξέρει γιατί προσέχει τον εισαγγελέα και όχι το δικαστή. Είναι να μη σε δει η εξουσία με ύποπτο μάτι. Δεν ξέρεις κατόπιν τι μπορεί να γίνει. Κανείς δεν σε βεβαιώνει ότι δε θα γίνει κάποιο λάθος. Άντε να ξεμπλέξεις μετά. Έχουν πείρα οι Έλληνες από την καχυποψία της εξουσίας στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τώρα και επί της κατ΄ όνομα δημοκρατίας. Εξαρτάται τι θα δείξουν τα χαρτιά, οι αριθμοί κλπ. και τι διάθεση έχουν τα όργανα της εξουσίας, είναι σε καλή διάθεση ή έχουν τις κακές τους.
Μήπως η εξουσία το παράκανε; Είναι όλοι οι Έλληνες ψεύτες , κλέφτες, απατεώνες και πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι γιατί η εξουσία βλέπει τους πάντες με καχυποψία; Που βασίζεται η εξουσία; Η εξουσία στα δημοκρατικά πολιτεύματα πηγάζει απ’ το λαό, δηλαδή απ΄ τους πολίτες. Είναι ποτέ δυνατόν η εξουσία να βλέπει τον λαό με καχυποψία; Μήπως τον βλέπει με καχυποψία γιατί ούτε πηγάζει ούτε στηρίζεται στο λαό;
Ποιους εξυπηρετεί η αυτού του είδους άσκηση της εξουσίας; Ποια είναι τα πρότυπα της εξουσίας; Είναι η εξουσία αυτοσκοπός ή τάχθηκε να υπηρετεί και ποιους τάχθηκε να υπηρετεί; Τους ψεύτες, τους κλέφτες και τους απατεώνες ή τους καλούς και αγαθούς πολίτες; Η εξουσία χρησιμοποιεί την Εκπαίδευση για να μορφώσει τους Έλληνες. Με ποια πρότυπα επιδιώκει η εξουσία να μορφώσει τους Έλληνες;
Τί έκανα σήμερα για να εμποδίσω αυτούς που εργάζονται μέρα νύχτα και χρησιμοποιούν ολα τα επιστημονικά, τεχνικά και οικονομικά μέσα για να χειραγωγούν τους πολίτες με σκοπό να επιβάλουν την παγκόσμια τυραννία τους;
Τί σκέφτηκα, τί ένιωσα, τί συνειδητοποίησα σήμερα, σε τί ήμουν καλύτερος από πριν, με μεγαλύτερη πνευματική διαύγεια, με καθαρότερη καρδιά, με αίσθημα ευθύνης, με αλληλεγγύη, με αγάπη για τους άλλους , ακόμα και για τους εχθρούς, με αξιοπρέπεια, με σεβασμό και το σπουδαιότερο με αγάπη για τον Κύριο Ιησού πάνω από όλα;
12.5.10
Τα ίχνη του ανέμου (Η έννοια της καύσης των νεκρών)
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
(Μια περίληψη απ΄ το βιβλίο "Ένας ήσυχος άνθρωπος")
Η στάση προς το σώμα του ανθρώπου είναι ανάλογη με την αντίληψη για τη ζωή: Όπως η ζωή έτσι και ο θάνατος (Cuale vite, tale morte).
Έτσι είναι αυτή η ζωή, καπνός που φεύγει, στάχτη που μένει. (Asi es la vita cuesta, fume que sale, cenere que resta).(Tραγούδι των ναυτικών).
"Πέρασα το ποτάμι, γ.. το άλογό σου" (Ελληνική παροιμία για την αχαριστία).
Στην Ανατολή όπου εδώ και χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι ζουν κάτω από απολυταρχικά καθεστώτα,(βοηθούν και οι θρησκείες τους) αποδέχονται ως μοιραία την υποβάθμιση της ζωής. Επιζητούν την εκμηδένιση, την εξάλειψη κάθε ίχνους, ώστε να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα να ξαναυπάρξουν ως άνθρωποι, επιλέγοντας άλλες μορφές ζωής, όπως φυτά ή ζώα. Στις Ινδίες π.χ. πάμπολλες κάστες από την άποψη της αξίας είναι κατώτερες των ζώων.
Η φωτιά ταιριάζει σ΄ αυτές τις αντιλήψεις για τη ζωή. Η φωτιά μετατρέπει την οργανική ύλη σε ανόργανη, σε μηδέν. Η στάχτη είναι το σύμβολο του μηδενός. Κανένας ζωντανός οργανισμός δεν την πλησιάζει. Η φωτιά είναι το μόνο από τα στοιχεία του κόσμου, που δεν ανακυκλώνεται.
Παράδοξος ο πόθος της ανυπαρξίας, της νιρβάνα, του σβυσίματος του προσώπου στο μηδέν, στο αιώνιο και απόλυτο σκοτάδι. Οργή και στάχτη και κονιορτός το σώμα μας. Έτσι φέρονται σ΄ ένα σύντροφο κι ένα φίλο; Γιατί αυτή η αγνωμοσύνη και μάλιστα στο τέλος; Δεν είναι το σώμα άγιο, ως ενδιαίτημα της ψυχής, ένας ναός του πνεύματος; Στάχτη για να μη θυμίζει τίποτα; Να μη θέλει κανείς ούτε την πρόσκαιρη ανάμνηση του μνήματος; Τί έλλειψη ευαισθησίας και τι βαρβαρότητα στα ποιητικά αριστουργήματα που χρωστούν την ύπαρξή τους στα μνήματα. Πλούτος συναισθημάτων, αγάπη , θλίψη, τρυφερότητα, νοσταλγία. Που θα ακουμπήσει όλος αυτός ο πόνος σε ένα τεφροδοχείο; Ύπήρξαν μεγάλοι ποιητές που τα ωραιότερα ποιήματά τους είναι επιτάφια, τόσο δικοί μας όσο και ξένοι.
Μπορείς να φανταστείς, ευγενικέ αναγνώστη, τη βροχή να κατεβάζει στη γη εκτός από ραδιενεργό σκόνη και ανθρώπινα αποκαϊδια; Πήγε κάποιος στην Ινδία και είδε ένα σκύλο να κραταέι ένα ανθρώπινο αποκαϊδι στο στόμα του.
(Μια περίληψη απ΄ το βιβλίο "Ένας ήσυχος άνθρωπος")
Η στάση προς το σώμα του ανθρώπου είναι ανάλογη με την αντίληψη για τη ζωή: Όπως η ζωή έτσι και ο θάνατος (Cuale vite, tale morte).
Έτσι είναι αυτή η ζωή, καπνός που φεύγει, στάχτη που μένει. (Asi es la vita cuesta, fume que sale, cenere que resta).(Tραγούδι των ναυτικών).
"Πέρασα το ποτάμι, γ.. το άλογό σου" (Ελληνική παροιμία για την αχαριστία).
Στην Ανατολή όπου εδώ και χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι ζουν κάτω από απολυταρχικά καθεστώτα,(βοηθούν και οι θρησκείες τους) αποδέχονται ως μοιραία την υποβάθμιση της ζωής. Επιζητούν την εκμηδένιση, την εξάλειψη κάθε ίχνους, ώστε να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα να ξαναυπάρξουν ως άνθρωποι, επιλέγοντας άλλες μορφές ζωής, όπως φυτά ή ζώα. Στις Ινδίες π.χ. πάμπολλες κάστες από την άποψη της αξίας είναι κατώτερες των ζώων.
Η φωτιά ταιριάζει σ΄ αυτές τις αντιλήψεις για τη ζωή. Η φωτιά μετατρέπει την οργανική ύλη σε ανόργανη, σε μηδέν. Η στάχτη είναι το σύμβολο του μηδενός. Κανένας ζωντανός οργανισμός δεν την πλησιάζει. Η φωτιά είναι το μόνο από τα στοιχεία του κόσμου, που δεν ανακυκλώνεται.
Παράδοξος ο πόθος της ανυπαρξίας, της νιρβάνα, του σβυσίματος του προσώπου στο μηδέν, στο αιώνιο και απόλυτο σκοτάδι. Οργή και στάχτη και κονιορτός το σώμα μας. Έτσι φέρονται σ΄ ένα σύντροφο κι ένα φίλο; Γιατί αυτή η αγνωμοσύνη και μάλιστα στο τέλος; Δεν είναι το σώμα άγιο, ως ενδιαίτημα της ψυχής, ένας ναός του πνεύματος; Στάχτη για να μη θυμίζει τίποτα; Να μη θέλει κανείς ούτε την πρόσκαιρη ανάμνηση του μνήματος; Τί έλλειψη ευαισθησίας και τι βαρβαρότητα στα ποιητικά αριστουργήματα που χρωστούν την ύπαρξή τους στα μνήματα. Πλούτος συναισθημάτων, αγάπη , θλίψη, τρυφερότητα, νοσταλγία. Που θα ακουμπήσει όλος αυτός ο πόνος σε ένα τεφροδοχείο; Ύπήρξαν μεγάλοι ποιητές που τα ωραιότερα ποιήματά τους είναι επιτάφια, τόσο δικοί μας όσο και ξένοι.
Μπορείς να φανταστείς, ευγενικέ αναγνώστη, τη βροχή να κατεβάζει στη γη εκτός από ραδιενεργό σκόνη και ανθρώπινα αποκαϊδια; Πήγε κάποιος στην Ινδία και είδε ένα σκύλο να κραταέι ένα ανθρώπινο αποκαϊδι στο στόμα του.
ΖΟΡΜΠΑΣ - Ο ΈΛΛΗΝΑΣ. ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΈΛΛΗΝΑΣ
Πηγή : Τρελο-Γιάννης
Ο θείος Ορέστης είχε την απάντηση
Παλιά καραβάνα ο θείος Ορέστης. Η ζωή του μυθιστόρημα. Άνοιξε κι έκλεισε καμιά δεκαριά μαγαζιά. Μετά μπάρκαρε, ύστερα ξαναστέριωσε, αλλά το μεγάλο του χούι δεν το άφησε ποτέ. Τον τζόγο. Κάθε είδους. Άλογα, προπό, καζίνο μέχρι χρηματιστήριο. Φτιάχνει και σπουδαίο σπληνάντερο κι όπως καταλαβαίνεις δεν θα άφηνα με τίποτα την ευκαιρία να πιω μαζί του κανά δυο τσίπουρα και να πούμε και δυο λόγια για τα οικονομικά. Εξάλλου, ξέρει κανείς καλύτερα από έναν τζογαδόρο τα κόλπα των κερδοσκόπων; Κανείς. Ο Γιώργος ο Πιστολάς ίσως, αλλά πού να τον βρεις αυτόν.
-Για πες ρε θείο, πως τα βλέπεις εσύ τα πράματα τώρα;
-Δηλαδή σαν τι θέλεις να σου πω ρε; Με ρώτησε με το ένα μάτι μισόκλειστο, σαν να κρατούσα φλος ρουαγιάλ.
-Να ρε θείο, λένε θα ʽρθει το ΔουΝουΤου γιατί φαλιρίσαμε και τέτοια. Εσύ τι πιστεύεις;
-Μπαρμπούτσαλα, μου αντιγυρίζει.
-Τι θες να πεις θείο;
-Ρε χαμένο, φάε μεζέ και πιες το τσιπουράκι σου και μην ανησυχείς για τίποτα και κυρίως μην ακούς τις μπούρδες που σου λένε.
-Ε, πώς ρε θείε. Εδώ μειώνουνε μισθούς και πάμε για απολύσεις και…
-Άντε ρε σταμάτα! Θες να μάθεις τι γίνεται;
-Ναι, τι λέμε τώρα;
-Άκου λοιπόν. Τι είναι η Ελλάδα ρε; Να σου πω εγώ τι είναι. Δυο πράματα όλα κι όλα. Ή μάλλον τρία. Απλά και όμορφα. Ήλιος, θάλασσα και ο κόσμος. Οι Έλληνες δηλαδή. Κατάλαβες;
-Όχι.
-Αφού είσαι χαμένος. Ήλιος ρε. Δηλαδή τουρισμός. Αυτό είναι το ένα μεγάλο μας κεφάλαιο. Δεν τον έχουν οι Ευρωπαίοι. Όσο άσχημα και να το χειριζόμαστε, το κεφάλαιο από τον τουρισμό θα ʽρθει. Και θα ʽρθει καλοκαίρι. Και τότε δε θα ʽχουμε ανάγκη πολλά δανεικά. Κάθε χρόνο το ίδιο γίνεται. Ένα το κρατούμενο. Το δεύτερο, θάλασσα. Ναυτιλία. Νησιά. Το ʽχουμε κι αυτό. Ο πρώτος στόλος παγκοσμίως. Κι αυτό δεν το ʽχουν οι άλλοι. Δυο κεφάλαια που δεν έχει κανείς. Χρήμα, βρέξει χιονίσει. Όχι τοξικά ομόλογα και παλιόχαρτα. Άρα ό,τι και να γίνει, η Ελλάδα θα ʽχει χρήμα. Λιγότερο ή περισσότερο, θα ʽχει. Οι Ευρωπαίοι έτσι και δεν σκεφτούνε καμμιά οικονομική παπαρδέλα – ομόλογα, μετοχές, ασφάλειες- χαρτιά δηλαδή πού θα βρούνε κεφάλαιο ρε; Να σʼ το πάω πιο μακριά ή θα σε μπλοκάρω;
-Για προχώρα.
-Στον ήλιο βάλε και φτηνή πηγή ενέργειας. Φωτοβολταϊκά. Έχουν οι Ευρωπαίοι ήλιο; Όχι ρε χαμένε. Στη θάλασσα βάλε και την αξία της παραθαλάσσιας γης. Και τις μεταφορές. Άπλωσε τη σκέψη σου. Βάλε και προϊόντα της γης. Με λίγα λόγια: οι Έλληνες ό,τι και να γίνει θα την βγάλουν καθαρή. Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν φυσικό κεφάλαιο. Και θέλουν πολλή ενέργεια. Κάνει κρύο αγόρι μου στη Βόρεια Ευρώπη. Και ενέργεια χρειάζονται από αλλού. Απ’ τη Ρωσία ας πούμε. Εμείς τι να την κάνουμε την ενέργεια ρε; Να ζεσταινόμαστε το Μάρτη; Ή να τροφοδοτήσουμε την ανύπαρκτη βιομηχανία μας;
-Δηλαδή τι θες να πεις ρε θείο;
-Ακόμα δεν κατάλαβες; Είσαι το μέλλον ρε. Σα χώρα σου λέω. Όχι εσύ γιατί όπως μου τα λες δεν πιάνεις μία. Λοιπόν, τι σου έχει πει ο Γιώργος μέχρι τώρα; Πράσινη ενέργεια και πτώχευση δεν σου λέει; Τι σημαίνει αυτό όλο μαζί; Φτηνή ενέργεια για όποιον σε αγοράσει ρε. Από τα δικά σου χωράφια θα περάσουν οι αγωγοί ενέργειας και τα δικά σου λιμάνια και σιδηρόδρομους θέλουν οι Κινέζοι για να τροφοδοτούν την Ευρώπη ρεεεε! Η Ελλάδα λοιπόν ήταν ακριβή και θα γινόταν ακόμα πιο πολύ αφού οι Ευρωπαίοι δεν είχαν μία μετά την κρίση. Οπότε σου την φέρανε. Θέλουν να σε αγοράσουν φτηνά γιατί θα παίξει πολύ χοντρά το παιχνίδι αυτό στα χρόνια που έρχονται. Έρχομαι τώρα στο τρίτο πράμα που σου είπα. Οι Έλληνες. Τι έχουν οι Έλληνες ρε;
-Ε…Ιστορία;
-Είσαι για τα μπάζα. Κεφάλαια ρε. Πάντα δε σε λέγανε φτωχό κράτος με πλούσιους πολίτες; Το κράτος λοιπόν είναι φτωχό και χρεωμένο γιατί σου πλήρωνε διάφορα. Κι εσύ μασούριαζες τα φράγκα. Κι έπαιρνες και σπίτια και αυτοκίνητα και μπιντέδες. Σ’ όλη την Ευρώπη οι πολίτες είναι καταχρεωμένοι και το κράτος πλούσιο. Εδώ είναι τ’ ανάποδο. Τώρα αυτό θα αλλάξει. Γιατί; Θα σου πω γιατί. Το χρήμα το πήραν οι Τράπεζες από τα Κράτη για να σωθούνε. Τα κράτη γίνανε ελλειμματικά και ποιος θα βάλει το χέρι στην τσέπη; Οι Έλληνες. Από που θα ζήσεις τώρα; Θα πουλήσεις αυτοκίνητα, σπίτια, χωράφια. Θα φας από τα έτοιμα. Γιατί πολύ απλά το Κράτος στα παίρνει πίσω αφού σου κόβει το μισθό, τις θέσεις εργασίας, τις παροχές. Οπότε θα πληρώσεις εσύ από ίδια κεφάλαιά σου που λέμε.
-Κάτσε ρε θείο. Δηλαδή δεν πτωχεύουμε;
-Ρε χαμένε πώς θα πτωχεύσεις; Φαντάσου μια επιχείρηση που λέγεται Ελλάδα. Έχει καμιά 300αριά δισ. ευρώ σε ακίνητα του δημοσίου. Έχει σε ρευστό στις τράπεζες κοντά στα 250 δισ. και βάλε. Και μόνο στις ελληνικές. Παράγει κάθε χρόνο ένα κατά κεφαλήν ΑΕΠ κοντά στα 25 χιλιάρικα σε ευρώ. Έχει τα πάγια κεφάλαια που σου είπα – ήλιο και θάλασσα, δηλαδή τουρισμό και ναυτιλία – και επιπλέον έσοδα πάγια από δασμούς λόγω της θέσης της και μόνο. Όλοι από δω περνάνε. Άρα έχεις κοντά στο 1 τρισ. και βάλε αξία και χρωστάς περίπου το ένα τρίτο. Τα μισά σου λέω εγώ. Και χωρίς να κάνεις και τίποτα σπουδαίο, γιατί εδώ που τα λέμε δεν έχεις εξαγωγές και δεν παράγεις και κάτι σοβαρό. Άρα ρε χαμένε, πώς να πτωχεύσεις και ποιο ΔουΝουΤου μου τσαμπουνάς; Αφού μόνο και μόνο από τη θέση που βρίσκεσαι, τη γεωγραφική, έχεις ένα τρισ. πάγια κεφάλαια και χρωστάς τα μισά!
-Και τα σπρεντ;
-Εδώ ήρθες στο στοιχείο μου. Το κουμάρι. Τον τζόγο ανεψιέ. Άκου λοιπόν. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε μαγαζάκι για να κλείσει ούτε καμμιά βόρεια χώρα να τους τραβήξει ένα χειμώνα στα μείον 25 με πετρέλαιο στον Θεό και να μη μπορεί να κουνηθεί. Δηλαδή δεν κινδυνεύει ο προϋπολογισμός της από απρόβλεπτους παράγοντες. Συν τα πάγια κεφάλαιά της, να μην τα ξαναλέω, από πλευράς δανεισμού είναι «λίρα εκατό». Υπάρχει καμμιά δεκαριά χιλιάδες χρόνια κι έχει κι ένα όνομα στην αγορά πολύ σπουδαίο. Δεν είναι ούτε κράτος που ιδρύθηκε χτες – όπως η Λετονία – αλλά ούτε και κράτος που μπορεί να το τουμπάρει ένας παγετώνας λόγω ανόδου του πετρελαίου, ούτε κι έχει και τη σούπερ διασυνδεδεμένη οικονομία, να πέσει το πέσο στο Μεξικό και να πτωχεύσει η κυρά-Γιαννούλα με το ψιλικατζίδικο εδώ δίπλα. Επιπλέον είναι και στο ευρώ. Και οι τζογαδόροι το ξέρουν αυτό πολύ καλά. Όλοι το ξέρουν πολύ καλά. Πάντα το ξέρανε. Λες να την δανείζανε πακτωλούς και ξαφνικά τους ήρθε και είπανε: «Αμάν! Ξεχάσαμε να πάρουμε τα δανεικά από τους Έλληνες!» Αυτοί ρε που δεν σε κερνάνε ούτε τσίχλα;
-Οπότε τι θέλουνε ρε θείο;
-Να γίνουμε πιο φτηνοί ρε. Να μπορούν να αγοράσουν από μας αυτά που σου είπα. Το κράτος είναι χρεωμένο, εσύ για να ζήσεις πρέπει να πουλήσεις, οπότε ποιος θα ʽρθει να αγοράσει; Ο ξένος αγόρι μου. Αυτός θα ʽρθει. Ζορίζονται ποιος θα πρωτοπρολάβει. Δεν σου κάνει εντύπωση πως για μια χώρα-κουτσουλιά τρέχουνε Τρισέδες, Μέρκελ, οικονομικοί οίκοι, Φίτσιδες, κανάλια διεθνή, ΔουΝουΤου, Διεθνείς κολοσσοί. Κι άλλες χώρες πτωχεύσανε, δεν κάνανε έτσι. Έχει πλάκα να τους βλέπεις να τρέχουνε έτσι ανταγωνιζόμενοι ποιος θα μας σώσει. Λες να γίνανε ξαφνικά καλοί Σαμαρείτες; Κι άλλοι ήταν και είναι σαν κι εμάς. Η Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ισλανδοί. Βγάλανε πρωτοσέλιδα στα περιοδικά τους; Γράφανε για μήνες στις εφημερίδες τους; Φτιάξανε και καλά ειδικούς μηχανισμούς μοναδικούς στην ιστορία – ΕΕ και ΔΝΤ – ειδικά για πάρτη τους για να τους σώσουνε; Όχι βέβαια. Εμείς τι έχουμε; Το μέλι; Όχι. Με δυο λόγια, υπάρχει πολύ χρήμα στη χώρα, πολύ κεφάλαιο – φυσικό και ιδιωτικό – και το μυριστήκανε. Και τρέχουνε τώρα από τα πέρατα της γης για να το αρπάξουνε φτηνά. Αυτό είναι όλο. Και θα μου πεις τώρα το μάθανε; Όχι. Το ξέρανε. Απλά τώρα που το χρήμα στις διεθνείς αγορές εξαερώθηκε από την κρίση, ψάχνουνε και στο τελευταίο στρώμα -δηλαδή χώρα- να βρούνε χρήμα και κεφάλαιο. Μ’ αρέσει που έρχονται και ξανάρχονται και αναγγέλλουν μέτρα κι άλλα μέτρα και ξανά-μανά να κάνουν ανακοινώσεις και συμβούλια κι ό,τι θες. Ανεψιέ έτσι και είχαμε πτωχεύσει στ’ αλήθεια λες να μας παρακαλάγανε; Λες να είχανε βάλει τα δισεκατομμύρια τους και μετά να μας λέγανε: «Σας παρακαλούμε καλοί μας Έλληνες, πάρτε μέτρα μη χάσουμε τα λεφτά μας!» . Για τέτοιους τους έχεις; Αμ’ θα ‘χανε πάρει τα μέτρα όχι χθες, αλλά προχθές! Σιγά την περίπλοκη οικονομία που έχει η Ελλάδα και θέλει τόση επιστήμη για να σωθεί και σιγά μη φοβούνται κοινωνικές εκρήξεις και μπούρδες. Γλυκαθήκανε οι ξένοι με τον ΟΤΕ και τώρα μυριστήκανε και υγιείς τραπεζούλες – που αυτοί δεν έχουνε – και κάτι άλλα ασημικά που μας μείνανε ξεχασμένα. Και κυρίως χωράφια κι αυτοκινητόδρομους και λιμάνια. Να ξέρεις ο πρώτος κλάδος που ανακάμπτει μετά την κρίση είναι οι μεταφορές, ρε άσχετε. Κι η Ελλάδα είναι σταυροδρόμι κι οι ξένοι ανακάμπτουν από μια παγκόσμια κρίση. Καταλαβαίνεις; Πάντως θα είχε πολλή πλάκα, ο Έλληνας συνταξιούχος με το δώρο του Πάσχα – έτσι και του το κόψουνε – να το ʽχει να το λέει ότι έσωσε τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Ένα δώρο Πάσχα ρε συ και μάλιστα του Έλληνα αξίζει η συνοχή κοτζάμ Ευρώπης ρε; Σαν πολύ φτηνά δεν μας την πουλάνε;
-Δηλαδή ρε θείο, ποιο είναι το συμπέρασμα;
-Τσάμπα τρομάζουνε τον κοσμάκη. Ούτε θα πτωχεύσουμε, ούτε ΔουΝουΤου θα εγκατασταθεί, ούτε τίποτα. Θα μας τα πάρουνε τ’ ασημικά, θα μας κόψουνε και κανά εικοσάευρο από το μισθό και τη σύνταξη, θα πουλήσουμε και κανάν ΟΣΕ – που ούτως ή άλλως θα το κάναμε όπως με την Ολυμπιακή – κι αυτό είναι όλο. Και την Κυβέρνηση την βολεύει το κλίμα γιατί θα σου πω τι θα γίνει: Θα μας φτιάξουνε ένα «χαρτί» κι έναν «μηχανισμό» και καλά για μπαμπούλα. Μαύρο κι άραχλο. Με απολύσεις και περικοπές του φόβου. Μετά θα βγαίνει ο Γιώργος και θα λέει: «Καθήστε καλά να κάνω αυτό ή εκείνο γιατί θα καταφύγω στο ΔουΝουΤου και ξέρετε τι μας περιμένει. Κι όποιος μου πάει κόντρα θα του χρεώσω και την προσφυγή της χώρα στο μηχανισμό». Και μετά όλοι θα κάθονται σούζα. Ένα τέτοιο χαρτί θέλει ο Γιώργος από το ΔΝΤ να το ʽχει για «πιστόλι» που λέει κι αυτός.
-Δηλαδή το «πιστόλι» δεν ήταν για τις αγορές;
-Όχι ρε χαμένε. Για μας το θέλει. Να το ʽχει πάνω στο τραπέζι να μας το δείχνει. Και να τον φωνάζουμε μετά: «Ο Γιώργος ο Σερίφης που έσωσε τη χώρα από το ΔΝΤ».
"Αμέθυστος"
Ο θείος Ορέστης είχε την απάντηση
Παλιά καραβάνα ο θείος Ορέστης. Η ζωή του μυθιστόρημα. Άνοιξε κι έκλεισε καμιά δεκαριά μαγαζιά. Μετά μπάρκαρε, ύστερα ξαναστέριωσε, αλλά το μεγάλο του χούι δεν το άφησε ποτέ. Τον τζόγο. Κάθε είδους. Άλογα, προπό, καζίνο μέχρι χρηματιστήριο. Φτιάχνει και σπουδαίο σπληνάντερο κι όπως καταλαβαίνεις δεν θα άφηνα με τίποτα την ευκαιρία να πιω μαζί του κανά δυο τσίπουρα και να πούμε και δυο λόγια για τα οικονομικά. Εξάλλου, ξέρει κανείς καλύτερα από έναν τζογαδόρο τα κόλπα των κερδοσκόπων; Κανείς. Ο Γιώργος ο Πιστολάς ίσως, αλλά πού να τον βρεις αυτόν.
-Για πες ρε θείο, πως τα βλέπεις εσύ τα πράματα τώρα;
-Δηλαδή σαν τι θέλεις να σου πω ρε; Με ρώτησε με το ένα μάτι μισόκλειστο, σαν να κρατούσα φλος ρουαγιάλ.
-Να ρε θείο, λένε θα ʽρθει το ΔουΝουΤου γιατί φαλιρίσαμε και τέτοια. Εσύ τι πιστεύεις;
-Μπαρμπούτσαλα, μου αντιγυρίζει.
-Τι θες να πεις θείο;
-Ρε χαμένο, φάε μεζέ και πιες το τσιπουράκι σου και μην ανησυχείς για τίποτα και κυρίως μην ακούς τις μπούρδες που σου λένε.
-Ε, πώς ρε θείε. Εδώ μειώνουνε μισθούς και πάμε για απολύσεις και…
-Άντε ρε σταμάτα! Θες να μάθεις τι γίνεται;
-Ναι, τι λέμε τώρα;
-Άκου λοιπόν. Τι είναι η Ελλάδα ρε; Να σου πω εγώ τι είναι. Δυο πράματα όλα κι όλα. Ή μάλλον τρία. Απλά και όμορφα. Ήλιος, θάλασσα και ο κόσμος. Οι Έλληνες δηλαδή. Κατάλαβες;
-Όχι.
-Αφού είσαι χαμένος. Ήλιος ρε. Δηλαδή τουρισμός. Αυτό είναι το ένα μεγάλο μας κεφάλαιο. Δεν τον έχουν οι Ευρωπαίοι. Όσο άσχημα και να το χειριζόμαστε, το κεφάλαιο από τον τουρισμό θα ʽρθει. Και θα ʽρθει καλοκαίρι. Και τότε δε θα ʽχουμε ανάγκη πολλά δανεικά. Κάθε χρόνο το ίδιο γίνεται. Ένα το κρατούμενο. Το δεύτερο, θάλασσα. Ναυτιλία. Νησιά. Το ʽχουμε κι αυτό. Ο πρώτος στόλος παγκοσμίως. Κι αυτό δεν το ʽχουν οι άλλοι. Δυο κεφάλαια που δεν έχει κανείς. Χρήμα, βρέξει χιονίσει. Όχι τοξικά ομόλογα και παλιόχαρτα. Άρα ό,τι και να γίνει, η Ελλάδα θα ʽχει χρήμα. Λιγότερο ή περισσότερο, θα ʽχει. Οι Ευρωπαίοι έτσι και δεν σκεφτούνε καμμιά οικονομική παπαρδέλα – ομόλογα, μετοχές, ασφάλειες- χαρτιά δηλαδή πού θα βρούνε κεφάλαιο ρε; Να σʼ το πάω πιο μακριά ή θα σε μπλοκάρω;
-Για προχώρα.
-Στον ήλιο βάλε και φτηνή πηγή ενέργειας. Φωτοβολταϊκά. Έχουν οι Ευρωπαίοι ήλιο; Όχι ρε χαμένε. Στη θάλασσα βάλε και την αξία της παραθαλάσσιας γης. Και τις μεταφορές. Άπλωσε τη σκέψη σου. Βάλε και προϊόντα της γης. Με λίγα λόγια: οι Έλληνες ό,τι και να γίνει θα την βγάλουν καθαρή. Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν φυσικό κεφάλαιο. Και θέλουν πολλή ενέργεια. Κάνει κρύο αγόρι μου στη Βόρεια Ευρώπη. Και ενέργεια χρειάζονται από αλλού. Απ’ τη Ρωσία ας πούμε. Εμείς τι να την κάνουμε την ενέργεια ρε; Να ζεσταινόμαστε το Μάρτη; Ή να τροφοδοτήσουμε την ανύπαρκτη βιομηχανία μας;
-Δηλαδή τι θες να πεις ρε θείο;
-Ακόμα δεν κατάλαβες; Είσαι το μέλλον ρε. Σα χώρα σου λέω. Όχι εσύ γιατί όπως μου τα λες δεν πιάνεις μία. Λοιπόν, τι σου έχει πει ο Γιώργος μέχρι τώρα; Πράσινη ενέργεια και πτώχευση δεν σου λέει; Τι σημαίνει αυτό όλο μαζί; Φτηνή ενέργεια για όποιον σε αγοράσει ρε. Από τα δικά σου χωράφια θα περάσουν οι αγωγοί ενέργειας και τα δικά σου λιμάνια και σιδηρόδρομους θέλουν οι Κινέζοι για να τροφοδοτούν την Ευρώπη ρεεεε! Η Ελλάδα λοιπόν ήταν ακριβή και θα γινόταν ακόμα πιο πολύ αφού οι Ευρωπαίοι δεν είχαν μία μετά την κρίση. Οπότε σου την φέρανε. Θέλουν να σε αγοράσουν φτηνά γιατί θα παίξει πολύ χοντρά το παιχνίδι αυτό στα χρόνια που έρχονται. Έρχομαι τώρα στο τρίτο πράμα που σου είπα. Οι Έλληνες. Τι έχουν οι Έλληνες ρε;
-Ε…Ιστορία;
-Είσαι για τα μπάζα. Κεφάλαια ρε. Πάντα δε σε λέγανε φτωχό κράτος με πλούσιους πολίτες; Το κράτος λοιπόν είναι φτωχό και χρεωμένο γιατί σου πλήρωνε διάφορα. Κι εσύ μασούριαζες τα φράγκα. Κι έπαιρνες και σπίτια και αυτοκίνητα και μπιντέδες. Σ’ όλη την Ευρώπη οι πολίτες είναι καταχρεωμένοι και το κράτος πλούσιο. Εδώ είναι τ’ ανάποδο. Τώρα αυτό θα αλλάξει. Γιατί; Θα σου πω γιατί. Το χρήμα το πήραν οι Τράπεζες από τα Κράτη για να σωθούνε. Τα κράτη γίνανε ελλειμματικά και ποιος θα βάλει το χέρι στην τσέπη; Οι Έλληνες. Από που θα ζήσεις τώρα; Θα πουλήσεις αυτοκίνητα, σπίτια, χωράφια. Θα φας από τα έτοιμα. Γιατί πολύ απλά το Κράτος στα παίρνει πίσω αφού σου κόβει το μισθό, τις θέσεις εργασίας, τις παροχές. Οπότε θα πληρώσεις εσύ από ίδια κεφάλαιά σου που λέμε.
-Κάτσε ρε θείο. Δηλαδή δεν πτωχεύουμε;
-Ρε χαμένε πώς θα πτωχεύσεις; Φαντάσου μια επιχείρηση που λέγεται Ελλάδα. Έχει καμιά 300αριά δισ. ευρώ σε ακίνητα του δημοσίου. Έχει σε ρευστό στις τράπεζες κοντά στα 250 δισ. και βάλε. Και μόνο στις ελληνικές. Παράγει κάθε χρόνο ένα κατά κεφαλήν ΑΕΠ κοντά στα 25 χιλιάρικα σε ευρώ. Έχει τα πάγια κεφάλαια που σου είπα – ήλιο και θάλασσα, δηλαδή τουρισμό και ναυτιλία – και επιπλέον έσοδα πάγια από δασμούς λόγω της θέσης της και μόνο. Όλοι από δω περνάνε. Άρα έχεις κοντά στο 1 τρισ. και βάλε αξία και χρωστάς περίπου το ένα τρίτο. Τα μισά σου λέω εγώ. Και χωρίς να κάνεις και τίποτα σπουδαίο, γιατί εδώ που τα λέμε δεν έχεις εξαγωγές και δεν παράγεις και κάτι σοβαρό. Άρα ρε χαμένε, πώς να πτωχεύσεις και ποιο ΔουΝουΤου μου τσαμπουνάς; Αφού μόνο και μόνο από τη θέση που βρίσκεσαι, τη γεωγραφική, έχεις ένα τρισ. πάγια κεφάλαια και χρωστάς τα μισά!
-Και τα σπρεντ;
-Εδώ ήρθες στο στοιχείο μου. Το κουμάρι. Τον τζόγο ανεψιέ. Άκου λοιπόν. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε μαγαζάκι για να κλείσει ούτε καμμιά βόρεια χώρα να τους τραβήξει ένα χειμώνα στα μείον 25 με πετρέλαιο στον Θεό και να μη μπορεί να κουνηθεί. Δηλαδή δεν κινδυνεύει ο προϋπολογισμός της από απρόβλεπτους παράγοντες. Συν τα πάγια κεφάλαιά της, να μην τα ξαναλέω, από πλευράς δανεισμού είναι «λίρα εκατό». Υπάρχει καμμιά δεκαριά χιλιάδες χρόνια κι έχει κι ένα όνομα στην αγορά πολύ σπουδαίο. Δεν είναι ούτε κράτος που ιδρύθηκε χτες – όπως η Λετονία – αλλά ούτε και κράτος που μπορεί να το τουμπάρει ένας παγετώνας λόγω ανόδου του πετρελαίου, ούτε κι έχει και τη σούπερ διασυνδεδεμένη οικονομία, να πέσει το πέσο στο Μεξικό και να πτωχεύσει η κυρά-Γιαννούλα με το ψιλικατζίδικο εδώ δίπλα. Επιπλέον είναι και στο ευρώ. Και οι τζογαδόροι το ξέρουν αυτό πολύ καλά. Όλοι το ξέρουν πολύ καλά. Πάντα το ξέρανε. Λες να την δανείζανε πακτωλούς και ξαφνικά τους ήρθε και είπανε: «Αμάν! Ξεχάσαμε να πάρουμε τα δανεικά από τους Έλληνες!» Αυτοί ρε που δεν σε κερνάνε ούτε τσίχλα;
-Οπότε τι θέλουνε ρε θείο;
-Να γίνουμε πιο φτηνοί ρε. Να μπορούν να αγοράσουν από μας αυτά που σου είπα. Το κράτος είναι χρεωμένο, εσύ για να ζήσεις πρέπει να πουλήσεις, οπότε ποιος θα ʽρθει να αγοράσει; Ο ξένος αγόρι μου. Αυτός θα ʽρθει. Ζορίζονται ποιος θα πρωτοπρολάβει. Δεν σου κάνει εντύπωση πως για μια χώρα-κουτσουλιά τρέχουνε Τρισέδες, Μέρκελ, οικονομικοί οίκοι, Φίτσιδες, κανάλια διεθνή, ΔουΝουΤου, Διεθνείς κολοσσοί. Κι άλλες χώρες πτωχεύσανε, δεν κάνανε έτσι. Έχει πλάκα να τους βλέπεις να τρέχουνε έτσι ανταγωνιζόμενοι ποιος θα μας σώσει. Λες να γίνανε ξαφνικά καλοί Σαμαρείτες; Κι άλλοι ήταν και είναι σαν κι εμάς. Η Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ισλανδοί. Βγάλανε πρωτοσέλιδα στα περιοδικά τους; Γράφανε για μήνες στις εφημερίδες τους; Φτιάξανε και καλά ειδικούς μηχανισμούς μοναδικούς στην ιστορία – ΕΕ και ΔΝΤ – ειδικά για πάρτη τους για να τους σώσουνε; Όχι βέβαια. Εμείς τι έχουμε; Το μέλι; Όχι. Με δυο λόγια, υπάρχει πολύ χρήμα στη χώρα, πολύ κεφάλαιο – φυσικό και ιδιωτικό – και το μυριστήκανε. Και τρέχουνε τώρα από τα πέρατα της γης για να το αρπάξουνε φτηνά. Αυτό είναι όλο. Και θα μου πεις τώρα το μάθανε; Όχι. Το ξέρανε. Απλά τώρα που το χρήμα στις διεθνείς αγορές εξαερώθηκε από την κρίση, ψάχνουνε και στο τελευταίο στρώμα -δηλαδή χώρα- να βρούνε χρήμα και κεφάλαιο. Μ’ αρέσει που έρχονται και ξανάρχονται και αναγγέλλουν μέτρα κι άλλα μέτρα και ξανά-μανά να κάνουν ανακοινώσεις και συμβούλια κι ό,τι θες. Ανεψιέ έτσι και είχαμε πτωχεύσει στ’ αλήθεια λες να μας παρακαλάγανε; Λες να είχανε βάλει τα δισεκατομμύρια τους και μετά να μας λέγανε: «Σας παρακαλούμε καλοί μας Έλληνες, πάρτε μέτρα μη χάσουμε τα λεφτά μας!» . Για τέτοιους τους έχεις; Αμ’ θα ‘χανε πάρει τα μέτρα όχι χθες, αλλά προχθές! Σιγά την περίπλοκη οικονομία που έχει η Ελλάδα και θέλει τόση επιστήμη για να σωθεί και σιγά μη φοβούνται κοινωνικές εκρήξεις και μπούρδες. Γλυκαθήκανε οι ξένοι με τον ΟΤΕ και τώρα μυριστήκανε και υγιείς τραπεζούλες – που αυτοί δεν έχουνε – και κάτι άλλα ασημικά που μας μείνανε ξεχασμένα. Και κυρίως χωράφια κι αυτοκινητόδρομους και λιμάνια. Να ξέρεις ο πρώτος κλάδος που ανακάμπτει μετά την κρίση είναι οι μεταφορές, ρε άσχετε. Κι η Ελλάδα είναι σταυροδρόμι κι οι ξένοι ανακάμπτουν από μια παγκόσμια κρίση. Καταλαβαίνεις; Πάντως θα είχε πολλή πλάκα, ο Έλληνας συνταξιούχος με το δώρο του Πάσχα – έτσι και του το κόψουνε – να το ʽχει να το λέει ότι έσωσε τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Ένα δώρο Πάσχα ρε συ και μάλιστα του Έλληνα αξίζει η συνοχή κοτζάμ Ευρώπης ρε; Σαν πολύ φτηνά δεν μας την πουλάνε;
-Δηλαδή ρε θείο, ποιο είναι το συμπέρασμα;
-Τσάμπα τρομάζουνε τον κοσμάκη. Ούτε θα πτωχεύσουμε, ούτε ΔουΝουΤου θα εγκατασταθεί, ούτε τίποτα. Θα μας τα πάρουνε τ’ ασημικά, θα μας κόψουνε και κανά εικοσάευρο από το μισθό και τη σύνταξη, θα πουλήσουμε και κανάν ΟΣΕ – που ούτως ή άλλως θα το κάναμε όπως με την Ολυμπιακή – κι αυτό είναι όλο. Και την Κυβέρνηση την βολεύει το κλίμα γιατί θα σου πω τι θα γίνει: Θα μας φτιάξουνε ένα «χαρτί» κι έναν «μηχανισμό» και καλά για μπαμπούλα. Μαύρο κι άραχλο. Με απολύσεις και περικοπές του φόβου. Μετά θα βγαίνει ο Γιώργος και θα λέει: «Καθήστε καλά να κάνω αυτό ή εκείνο γιατί θα καταφύγω στο ΔουΝουΤου και ξέρετε τι μας περιμένει. Κι όποιος μου πάει κόντρα θα του χρεώσω και την προσφυγή της χώρα στο μηχανισμό». Και μετά όλοι θα κάθονται σούζα. Ένα τέτοιο χαρτί θέλει ο Γιώργος από το ΔΝΤ να το ʽχει για «πιστόλι» που λέει κι αυτός.
-Δηλαδή το «πιστόλι» δεν ήταν για τις αγορές;
-Όχι ρε χαμένε. Για μας το θέλει. Να το ʽχει πάνω στο τραπέζι να μας το δείχνει. Και να τον φωνάζουμε μετά: «Ο Γιώργος ο Σερίφης που έσωσε τη χώρα από το ΔΝΤ».
"Αμέθυστος"
11.5.10
Τα "καλά" της ανωνυμίας (συμπληρωμένο)
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Έλαβα αυτό το μήνυμα σχετικά με την ανωνυμία και ειδικότερα αν έχει σημασία ή όχι, το ποιος λέει κάτι:
"Αγαπητέ, διάβασα κάπου (στον Αμέθυστο), ένα εξαιρετικό δικό σας σχόλιο, περί του ότι πιο πολλή σημασία από το ΤΙ λέει κάποιος, έχει ΣΗΜΑΣΙΑ, ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΠΟΙΟΣ.
ΕΧΕΤΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΚΙΟ.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΓΝΩΣΤΗ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΙΘΕΙ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ.(Σαλογραία).
Το μήνυμα αυτό αναφέρεται στο εξής σχόλιο: "Βλέπετε τί κάνει η ανωνυμία; Αυτό δεν το
καταλαβαίνει ο φίλος μας Αμέθυστος, ότι με την ανωνυμία θα σωπάσουν οι ελεύθερες
φωνές.
Το ερώτημα είναι αν θεραπεύεται το κακό χρησιμοποιώντας τις μεθόδους του.
Το παράδειγμα του Ιησου δείχνει ακριβώς το αντίθετο: Ότι δεν θεραπεύεται το κακό χρησιμοιώντας τις μεθόδους του. Ο Κύριος Ιησούς αντί να χρησιμοποιήσει τη βία προτίμησε να την υποστεί.
Επίσης οι ανωνυμογράφοι αγνοούν κάτι πολύ σημαντικό. Ότι για την πειθώ πρέπει να μιλάς φανερά.
"Κρυπτώς ελάλησα ουδέν", είπαν τα πάγχρυσα χείλη του γλυκύτατου Ιησού!
Κανείς δεν πείθεται πραγματικά με την ανωνυμία.
Ο Όμηρος με την ιστορία του Οδυσσέα και του Κύκλωπα, μας λέει καθαρά, ότι
σε μια εποχή που χρησιμοποιούμε ψευδώνυμα οι άνθρωποι δεν φοβούνται
το Θεό και η ζωή ΄γίνεται βάρβαρη.
"Ου προέθεντο τον Θεόν ενώπιον αυτών"
Η ζωή με τέτοιους ανθρώπους γίνεται βάρβαρη, "κυκλώπεια".
Θηριώδεις άνθρωποι που δεν βλέπουν πέρα απ΄ το "εγώ" (μονόφθαλμοι)
περιστρέφονται αιωνίως γύρω από αυτό.
Πώς θα επικοινωνήσουν αυτά τα πελώρια "εγώ" μεταξύ τους; Διαβάστε τον Όμηρο για να το δείτε.
Όσοι είναι παλιοί και έζησαν στα χωριά θυμούνται πως ο κόσμος τότε έστηνε γέφυρες επικοινωνίας θεωρώντας την επαφή μεταξύ τους σπουδαιότερη από τα λεγόμενά τους,
δηλαδή τις γνώσεις και τις πληροφορίες, τις οποίες ο σημερινός άνθρωπος αυτονομεί επειδή τάχα αξίζουν αυτές καθ΄ εαυτές.
Έτσι αποτιμώντας τις γνώσεις και τις πληροφορίες για τα παρερχόμενα χάνει το πιο πολύτιμο, την αληθινή επικοινωνία.
Το πρώτο που ήθελαν να ξέρουν , πριν ανοίξει κάποιος το στόμα του να πει κάτι είναι ποιος είναι, ποιο είναι το όνομά του,οι γονείς του, η καταγωγή του, πώς ζει, ποιοι είναι οι γνωστοί του, με ένα λόγο πιο είναι το ήθος του και το τελευταίο που ήθελαν να ξέρουν ήταν αυτό που έχει να πει. Αυτό που έχει να πει κανείς εξαρτάται από το ποιος είναι. Όταν μιλάμε για τον κόσμο δεν περιγράφουμε τον κόσμο, αλλά τον εαυτό μας. Τα λόγια έχουν άλλη σημασία στο στόμα του Μάρτν Λούθερ Κινγκ κι άλλη στο στόμα του Στάλιν.Η πρώτη ερώτηση σ΄ αυτόν που τους μετέφερε κάτι είναι "ποιος το λέει αυτό".
Απάντηση σε σχόλιο του "Σαντορινιού":
Αναφέρεστε στους πολίτες που υποφέρουν την αδικία και τους αποκαλείτε "ανώνυμους" κατ' αντιδιαστολήν με τους "επώνυμους" όχι με την αληθινή έννοια , αλλά με την έννοια του συρμού.
Νομίζω ότι τους υποτιμάτε τους πολίτες. Δε νομίζω ότι θα τολμούσε κανείς να αποκαλέσει κάποιον "ανώνυμο" με την έννοια αυτή χωρίς να προσβάλει το φιλότιμό του και χωρίς να αμφισβητήσει την ευθύνη, την ανδρεία,το θάρρος, την αυτοκτίμηση και τον αυτοσεβασμό του. Κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του ουτιδανό, ώστε να μην απολαμβάνει της τιμής να φέρει ένα και μοναδικό όνομα, με εξαίρεση τους κακοποιούς.
Θα ήθελα να ρωτήσω, τί έννοια έχει η υπογραφή μας, αν είμαστε ¨ανώνυμοι"; Αξία, κατά την άποψη αυτή, έχουν μόνο οι υπογραφές των"επωνύμων". Το όνομα είναι συνδεδεμένο με το πρόσωπο. Όχι όνομα , όχι πρόσωπο. Οι παλιοί έλεγαν, "με τί πρόσωπο θα αντικρύσω τον κόσμο". Όχι όνομα, όχι πρόσωπο, όχι συμμετοχή στα κοινά και αγώνες, παρά μόνον "ιδιωτεία". Πως θα κρυβόταν ο Σωκράτης μετά την καταδίκη του σε θάνατο από τους Αθηναίους συμπατριώτες του; Σε όλη του τη ζωή δίδασκε τον αυτοσεβασμό και τώρα που έπρεπε να το αποδείξει στην πράξη, θα κρυβόταν, όπως του πρότειναν οι μαθητές του να τον φυγαδεύσουν;
Στο Διάλογο του Λουκιανού "Μένιππος και Κέρβερος",ο Λουκιανός υπαινίσσεται κάτι τέτοιο, αλλά όχι για να μειώσει το Σωκράτη, που τον αγαπούσε και που τον είχε δάσκαλό του, αλλά για να δείξει την αχρειότητα του Μένιππου. Ο Μένιππος διέδιδε για το Σωκράτη, ότι του είπε ο Κέρβερος, (ένας σκύλος του Άδη) πως ο Σωκράτης φοβήθηκε όταν αντίκρυσε το ζοφερό σκοτάδι του θανάτου και τσίριζε σαν μωρό παιδί και θρηνούσε. Πως όλη η δήθεν αταραξία του Σωκράτη ήταν ψεύτικη για το θεαθήναι. Ακούστε τα λόγια τους:
"Μένιππος: - Ε, λοιπόν ο άνθρωπος ήταν σκέτος ψευτοφιλόσοφος και δεν αψηφούσε πραγματικά το θάνατο.
Κέρβερος:- Μπα, μα επειδή έβλεπε πως ήταν αδύνατο να τη γλιτώσει, παραπήρε ύφος, πως τάχα με τη θέλησή του δέχτηκε αυτό που χωρίς άλλο θα πάθαινε, για να τον θαυμάσουν οι θεατές. Κι αν γινόταν να μιλήσω γενικά για απαξάπαντες τους όμοιούς του, μέχρι στο στόμα του άδη κάνουν τους καμπόσους και τους αντρείους, μα η πραγματική δοκιμασία τους αρχίζει μόλις μπουν μέσα".
(Ο Μενιππος ενώ με τα λόγια ενός σκύλου του Κέρβερου αμφισβητεί την ανδρεία, δείτε παρακάτω πως την επικαλείται για τον εαυτό του. Με αυτόν τον τρόπο ο Λουκιανός εξουθενώνει τον Μένιππο και τον θεωρεί ένα μηδενικό):
"Μένιππος: Κι ελόγου μου πώς σου φάνηκα όταν κατέβηκα;
Κέρβερος: Μόνο εσύ στάθηκες άξιος της ράτσας σου, Μένιππε, και πριν από σένα ο Διογένης, γιατί δεν μπήκατε με το ζόρι, ούτε σπρώχνοντας, αλλά με τη θέλησή σας, γελώντας και λέγοντας σε όλους να πάνε κατά διαβόλου." (Λουκιανού Διάλογοι, Εισαγωγή,Μετάφραση, Σχόλια Αικατερίνης Τσοτάκου-Καρβέλη, Εκδόσεις Σοκόλη,Αθήνα 1995).
Έλαβα αυτό το μήνυμα σχετικά με την ανωνυμία και ειδικότερα αν έχει σημασία ή όχι, το ποιος λέει κάτι:
"Αγαπητέ, διάβασα κάπου (στον Αμέθυστο), ένα εξαιρετικό δικό σας σχόλιο, περί του ότι πιο πολλή σημασία από το ΤΙ λέει κάποιος, έχει ΣΗΜΑΣΙΑ, ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΠΟΙΟΣ.
ΕΧΕΤΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΚΙΟ.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΓΝΩΣΤΗ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΙΘΕΙ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ.(Σαλογραία).
Το μήνυμα αυτό αναφέρεται στο εξής σχόλιο: "Βλέπετε τί κάνει η ανωνυμία; Αυτό δεν το
καταλαβαίνει ο φίλος μας Αμέθυστος, ότι με την ανωνυμία θα σωπάσουν οι ελεύθερες
φωνές.
Το ερώτημα είναι αν θεραπεύεται το κακό χρησιμοποιώντας τις μεθόδους του.
Το παράδειγμα του Ιησου δείχνει ακριβώς το αντίθετο: Ότι δεν θεραπεύεται το κακό χρησιμοιώντας τις μεθόδους του. Ο Κύριος Ιησούς αντί να χρησιμοποιήσει τη βία προτίμησε να την υποστεί.
Επίσης οι ανωνυμογράφοι αγνοούν κάτι πολύ σημαντικό. Ότι για την πειθώ πρέπει να μιλάς φανερά.
"Κρυπτώς ελάλησα ουδέν", είπαν τα πάγχρυσα χείλη του γλυκύτατου Ιησού!
Κανείς δεν πείθεται πραγματικά με την ανωνυμία.
Ο Όμηρος με την ιστορία του Οδυσσέα και του Κύκλωπα, μας λέει καθαρά, ότι
σε μια εποχή που χρησιμοποιούμε ψευδώνυμα οι άνθρωποι δεν φοβούνται
το Θεό και η ζωή ΄γίνεται βάρβαρη.
"Ου προέθεντο τον Θεόν ενώπιον αυτών"
Η ζωή με τέτοιους ανθρώπους γίνεται βάρβαρη, "κυκλώπεια".
Θηριώδεις άνθρωποι που δεν βλέπουν πέρα απ΄ το "εγώ" (μονόφθαλμοι)
περιστρέφονται αιωνίως γύρω από αυτό.
Πώς θα επικοινωνήσουν αυτά τα πελώρια "εγώ" μεταξύ τους; Διαβάστε τον Όμηρο για να το δείτε.
Όσοι είναι παλιοί και έζησαν στα χωριά θυμούνται πως ο κόσμος τότε έστηνε γέφυρες επικοινωνίας θεωρώντας την επαφή μεταξύ τους σπουδαιότερη από τα λεγόμενά τους,
δηλαδή τις γνώσεις και τις πληροφορίες, τις οποίες ο σημερινός άνθρωπος αυτονομεί επειδή τάχα αξίζουν αυτές καθ΄ εαυτές.
Έτσι αποτιμώντας τις γνώσεις και τις πληροφορίες για τα παρερχόμενα χάνει το πιο πολύτιμο, την αληθινή επικοινωνία.
Το πρώτο που ήθελαν να ξέρουν , πριν ανοίξει κάποιος το στόμα του να πει κάτι είναι ποιος είναι, ποιο είναι το όνομά του,οι γονείς του, η καταγωγή του, πώς ζει, ποιοι είναι οι γνωστοί του, με ένα λόγο πιο είναι το ήθος του και το τελευταίο που ήθελαν να ξέρουν ήταν αυτό που έχει να πει. Αυτό που έχει να πει κανείς εξαρτάται από το ποιος είναι. Όταν μιλάμε για τον κόσμο δεν περιγράφουμε τον κόσμο, αλλά τον εαυτό μας. Τα λόγια έχουν άλλη σημασία στο στόμα του Μάρτν Λούθερ Κινγκ κι άλλη στο στόμα του Στάλιν.Η πρώτη ερώτηση σ΄ αυτόν που τους μετέφερε κάτι είναι "ποιος το λέει αυτό".
Απάντηση σε σχόλιο του "Σαντορινιού":
Αναφέρεστε στους πολίτες που υποφέρουν την αδικία και τους αποκαλείτε "ανώνυμους" κατ' αντιδιαστολήν με τους "επώνυμους" όχι με την αληθινή έννοια , αλλά με την έννοια του συρμού.
Νομίζω ότι τους υποτιμάτε τους πολίτες. Δε νομίζω ότι θα τολμούσε κανείς να αποκαλέσει κάποιον "ανώνυμο" με την έννοια αυτή χωρίς να προσβάλει το φιλότιμό του και χωρίς να αμφισβητήσει την ευθύνη, την ανδρεία,το θάρρος, την αυτοκτίμηση και τον αυτοσεβασμό του. Κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του ουτιδανό, ώστε να μην απολαμβάνει της τιμής να φέρει ένα και μοναδικό όνομα, με εξαίρεση τους κακοποιούς.
Θα ήθελα να ρωτήσω, τί έννοια έχει η υπογραφή μας, αν είμαστε ¨ανώνυμοι"; Αξία, κατά την άποψη αυτή, έχουν μόνο οι υπογραφές των"επωνύμων". Το όνομα είναι συνδεδεμένο με το πρόσωπο. Όχι όνομα , όχι πρόσωπο. Οι παλιοί έλεγαν, "με τί πρόσωπο θα αντικρύσω τον κόσμο". Όχι όνομα, όχι πρόσωπο, όχι συμμετοχή στα κοινά και αγώνες, παρά μόνον "ιδιωτεία". Πως θα κρυβόταν ο Σωκράτης μετά την καταδίκη του σε θάνατο από τους Αθηναίους συμπατριώτες του; Σε όλη του τη ζωή δίδασκε τον αυτοσεβασμό και τώρα που έπρεπε να το αποδείξει στην πράξη, θα κρυβόταν, όπως του πρότειναν οι μαθητές του να τον φυγαδεύσουν;
Στο Διάλογο του Λουκιανού "Μένιππος και Κέρβερος",ο Λουκιανός υπαινίσσεται κάτι τέτοιο, αλλά όχι για να μειώσει το Σωκράτη, που τον αγαπούσε και που τον είχε δάσκαλό του, αλλά για να δείξει την αχρειότητα του Μένιππου. Ο Μένιππος διέδιδε για το Σωκράτη, ότι του είπε ο Κέρβερος, (ένας σκύλος του Άδη) πως ο Σωκράτης φοβήθηκε όταν αντίκρυσε το ζοφερό σκοτάδι του θανάτου και τσίριζε σαν μωρό παιδί και θρηνούσε. Πως όλη η δήθεν αταραξία του Σωκράτη ήταν ψεύτικη για το θεαθήναι. Ακούστε τα λόγια τους:
"Μένιππος: - Ε, λοιπόν ο άνθρωπος ήταν σκέτος ψευτοφιλόσοφος και δεν αψηφούσε πραγματικά το θάνατο.
Κέρβερος:- Μπα, μα επειδή έβλεπε πως ήταν αδύνατο να τη γλιτώσει, παραπήρε ύφος, πως τάχα με τη θέλησή του δέχτηκε αυτό που χωρίς άλλο θα πάθαινε, για να τον θαυμάσουν οι θεατές. Κι αν γινόταν να μιλήσω γενικά για απαξάπαντες τους όμοιούς του, μέχρι στο στόμα του άδη κάνουν τους καμπόσους και τους αντρείους, μα η πραγματική δοκιμασία τους αρχίζει μόλις μπουν μέσα".
(Ο Μενιππος ενώ με τα λόγια ενός σκύλου του Κέρβερου αμφισβητεί την ανδρεία, δείτε παρακάτω πως την επικαλείται για τον εαυτό του. Με αυτόν τον τρόπο ο Λουκιανός εξουθενώνει τον Μένιππο και τον θεωρεί ένα μηδενικό):
"Μένιππος: Κι ελόγου μου πώς σου φάνηκα όταν κατέβηκα;
Κέρβερος: Μόνο εσύ στάθηκες άξιος της ράτσας σου, Μένιππε, και πριν από σένα ο Διογένης, γιατί δεν μπήκατε με το ζόρι, ούτε σπρώχνοντας, αλλά με τη θέλησή σας, γελώντας και λέγοντας σε όλους να πάνε κατά διαβόλου." (Λουκιανού Διάλογοι, Εισαγωγή,Μετάφραση, Σχόλια Αικατερίνης Τσοτάκου-Καρβέλη, Εκδόσεις Σοκόλη,Αθήνα 1995).
9.5.10
Η οικονομική τρομοκρατία στην Ελλάδα
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
«Όταν όλα πάνε χάλια είσαι σε καλό δρόμο» (Γέρων Παϊσιος)
Η οικονομική κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα μοιάζει από μια άποψη με χαμένη υπόθεση απάτης στο δικαστήριο εξαιτίας της ανικανότητας ή και της προδοσίας των δικηγόρων. Τί πρέπει να κάνεις σ΄ αυτήν την περίπτωση; Να βρεις άλλο ικανό δικηγόρο; Να πιέσεις το δικηγόρο να κάνει το σωστό; Αν ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι δυνατό, τί πρέπει να κάνεις; Σ' αυτές τις περιπτώσεις νομίζω ότι το μόνο που σου μένει είναι να αγνοήσεις δικηγόρους και δικαστήρια και ο ίδιος να κάνεις τον αντίδικό σου να καταλάβει με οποιοδήποτε τρόπο ότι η απάτη του δεν θα περάσει.
Με κάποιο ανάλογο τρόπο, π.χ. με ένα δημοψήφισμα , πρέπει να απαντήσει κι ο λαός μας στην μεγάλης ολκής απάτη που γίνεται σε βάρος του , ότι η επιβουλή εις βάρος της οικονομίας της χώρας μας δεν θα περάσει. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε συνειδητοποιήσει ως λαός ότι η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί τη χώρα από την ξένη επιβουλή και ότι με τον συνεχή ενδοτισμό της δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ανοίγει ακόμα περισσότερο την αρπακτική διάθεση του εχθρού. Γι αυτό δεν θα αφήσουμε να μας κάμψουν το ηθικό με την οικονομική τρομοκρατία και με την προπαγάνδα που ασκείται εις βάρος μας με κάθε τρόπο.
Μια ελληνική παροιμία λέει «όποιος σκάβει το λάκκο τ’ αλλουνού πέφτει ο ίδιος μέσα». Οι οικονομικοί τρομοκράτες σκάβουν τώρα το λάκκο στους Έλληνες και σύμφωνα με την παροιμία θα πέσουν οι ίδιοι μέσα. Ας έχουν , λοιπόν, υπόψη τους όσοι ντόπιοι και ξένοι αποθαρρύνουν τώρα τους Έλληνες με την οικονομική τρομοκρατία τους, ότι η αποθάρρυνση προκαλεί την ανατροπή της. Όχι βέβαια μόνο, γιατί το λέει η παροιμία , αλλά και γιατί το λέει η καρδιά των Ελλήνων και το σπουδαιότερο , γιατί είναι γραμμένο στον Λόγο του Θεού. Άρα δεν είναι ανάγκη να πάμε μακριά για να δούμε πώς θα γίνει αυτό.
Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο στην αποθάρρυνση συμβαδίζει ο Ιησούς, όπως προς Εμμαούς και καθιστά έγκυρες ελπίδες που μοιάζουν τελείως παράλογες.
Ο σύγχρονος Γάλλος φιλόσοφος Ρενέ Ζιράρ, στο βιβλίο του «Η αρχαία οδός των ασεβών» παρατηρεί τα εξής: « Ο λόγος του Θεού αστράφτει σαν φως, ψυχρά και αμείλικτα ορθολογικό, με μια έννοια, και εντελώς το αντίθετο ταυτόχρονα, απαράδεκτο για τα μάτια του κόσμου, τρελό, αυτοδιαψευδόμενο, αφού μιλάει για το Χριστό, αφού ο Χριστός μιλάει μέσω αυτού, αφού καθιστά πραγματικά έγκυρες, ελπίδες που μοιάζουν τελείως παράλογες και στις μέρες μας μάλιστα από τις πιο ένοχες. Δεν υποδηλώνει μήπως ότι όλες οι αληθινές επιθυμίες μας θα εκπληρωθούν ταυτόχρονα;»
Πώς να νικήσουμε, πώς να μετατρέψουμε την ήττα σε νίκη, όταν ο εχθρός κατέχει όλα τα όπλα εναντίον μας και εμείς δεν έχουμε τίποτα; Είναι όντως έτσι τα πράγματα; Τι σημαίνουν τα λόγια «είδα το Σατανά (τον αιώνιο αντίπαλο, αυτόν που όλα τα εμπόδια ενάντια στη δημιουργία του Θεού είναι δικά του, το αρχαίο κακό) να πέφτει σαν αστραπή στη γη»; Τι άλλο μπορεί να σημαίνουν παρά ότι όλος ο κόσμος μπορεί να δει ότι η «νίκη» του εχθρού είναι πρόσκαιρη και ότι ο εχθρός κι αυτοί που γίνονται με τη θέλησή τους δούλοι του δεν θα προλάβουν να τη χαρούν;
Όντως είμαστε παντελώς ανυπεράσπιστοι απέναντι στην επιβουλία του εχθρού; Ο σκεπτικισμός αυτών που δεν πιστεύουν στην υπεροχή του πνεύματος συγκεντρώνεται σ΄ αυτήν εδώ την πρόταση, η οποία υπήρξε και το πολιτικό σύστημα της άθεης Αριστεράς: «Τι είναι το πνεύμα; Τρώγεται;» Με άλλα λόγια η πρόταση αυτών που ακολουθούν αυτήν την ιδέα είναι: «Ταϊστε μας, λοιπόν, και κάντε μας δούλους».
Ότι αυτό που προέχει είναι το πνεύμα μαρτυρούν όχι μόνο το Ευαγγέλιο, τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας, ο βίος των αγίων και των μαρτύρων, αλλά και σύγχρονοι δημιουργοί ανάμεσα στους μεγαλύτερους του κόσμου, ποιητές, συγγραφείς, φιλόσοφοι, σκηνοθέτες… Σύγχρονοι μεγάλοι δημιουργοί στηρίζουν με το έργο τους την πίστη στην υπεροχή του πνεύματος.
Το καίριο ερώτημα που προβάλλει στον καθένα από εμάς τώρα είναι τί να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την επιβουλία που απειλεί τη ζωή μας είτε ως πρόσωπα είτε ως λαός και ως έθνος. Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός και ποια είναι η απειλή του. Πρέπει να ξέρουμε , ότι διαθέτει όλα τα μέσα για να μας πολεμήσει. Δεν διαθέτει όμως τη δύναμη να μας αναγκάσει να παραδοθούμε με τη θέλησή μας. Ο Σατανάς γνωρίζει καλύτερα από εμάς, ότι κανένας δεν γίνεται δούλος, εάν έχει το πνεύμα του ελεύθερο. Οι δούλοι γίνονται δούλοι με τη θέλησή τους.
Με τα σημερινά δεδομένα ο Διάβολος "απειλεί" το Θεό με την ανυπαρξία. Εκατόν σαράντα πόλεμοι έγιναν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι άνθρωποι παρά τη φτώχεια και την ανέχεια δεν γίνονται δούλοι με τη θέλησή τους. Ο άνθρωπος δίνει μεγαλύτερη αξία στην ανώτερη ζωή και όχι στην καθημερινή μιζέρια. Προσπαθεί να ζει την κάθε μέρα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να την ξεπεράσει.
«Και βέβαια θα πεθάνουμε. Μα όχι τώρα ακριβώς», λέει ο άγιος Αυγουστίνος. Η ζωή μας είναι αυτό το «τώρα ακριβώς». Και ως προς αυτό το «τώρα ακριβώς» είμαστε ελεύθεροι. Δεν μπορεί κανείς να μας κάνει δούλους του, αν δεν παραδοθούμε από μόνοι μας, γιατί κανείς εκτός απ΄ το Θεό, δεν ξέρει το πνεύμα μας κι αφού δεν το ξέρει το πνεύμα μας δεν μπορεί να το υποδουλώσει.
Γράφοντας προσπαθούμε να απαντήσουμε στο καίριο ερώτημα, πως θα μετατρέψουμε , με τη βοήθεια του Θεού, την ήττα σε νίκη, για την οποία είμαστε απολύτως βέβαιοι! Είναι ένα ερώτημα που γεννάται μέσα στον καθένα από μας. «Μη φοβάστε» μας λέει ο Κύριος Ιησούς «εγώ νίκησα τον κόσμο». «Είδα το Σατανά να πέφτει σαν αστραπή στη Γη».
«Όταν όλα πάνε χάλια είσαι σε καλό δρόμο» (Γέρων Παϊσιος)
Η οικονομική κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα μοιάζει από μια άποψη με χαμένη υπόθεση απάτης στο δικαστήριο εξαιτίας της ανικανότητας ή και της προδοσίας των δικηγόρων. Τί πρέπει να κάνεις σ΄ αυτήν την περίπτωση; Να βρεις άλλο ικανό δικηγόρο; Να πιέσεις το δικηγόρο να κάνει το σωστό; Αν ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι δυνατό, τί πρέπει να κάνεις; Σ' αυτές τις περιπτώσεις νομίζω ότι το μόνο που σου μένει είναι να αγνοήσεις δικηγόρους και δικαστήρια και ο ίδιος να κάνεις τον αντίδικό σου να καταλάβει με οποιοδήποτε τρόπο ότι η απάτη του δεν θα περάσει.
Με κάποιο ανάλογο τρόπο, π.χ. με ένα δημοψήφισμα , πρέπει να απαντήσει κι ο λαός μας στην μεγάλης ολκής απάτη που γίνεται σε βάρος του , ότι η επιβουλή εις βάρος της οικονομίας της χώρας μας δεν θα περάσει. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε συνειδητοποιήσει ως λαός ότι η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί τη χώρα από την ξένη επιβουλή και ότι με τον συνεχή ενδοτισμό της δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ανοίγει ακόμα περισσότερο την αρπακτική διάθεση του εχθρού. Γι αυτό δεν θα αφήσουμε να μας κάμψουν το ηθικό με την οικονομική τρομοκρατία και με την προπαγάνδα που ασκείται εις βάρος μας με κάθε τρόπο.
Μια ελληνική παροιμία λέει «όποιος σκάβει το λάκκο τ’ αλλουνού πέφτει ο ίδιος μέσα». Οι οικονομικοί τρομοκράτες σκάβουν τώρα το λάκκο στους Έλληνες και σύμφωνα με την παροιμία θα πέσουν οι ίδιοι μέσα. Ας έχουν , λοιπόν, υπόψη τους όσοι ντόπιοι και ξένοι αποθαρρύνουν τώρα τους Έλληνες με την οικονομική τρομοκρατία τους, ότι η αποθάρρυνση προκαλεί την ανατροπή της. Όχι βέβαια μόνο, γιατί το λέει η παροιμία , αλλά και γιατί το λέει η καρδιά των Ελλήνων και το σπουδαιότερο , γιατί είναι γραμμένο στον Λόγο του Θεού. Άρα δεν είναι ανάγκη να πάμε μακριά για να δούμε πώς θα γίνει αυτό.
Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο στην αποθάρρυνση συμβαδίζει ο Ιησούς, όπως προς Εμμαούς και καθιστά έγκυρες ελπίδες που μοιάζουν τελείως παράλογες.
Ο σύγχρονος Γάλλος φιλόσοφος Ρενέ Ζιράρ, στο βιβλίο του «Η αρχαία οδός των ασεβών» παρατηρεί τα εξής: « Ο λόγος του Θεού αστράφτει σαν φως, ψυχρά και αμείλικτα ορθολογικό, με μια έννοια, και εντελώς το αντίθετο ταυτόχρονα, απαράδεκτο για τα μάτια του κόσμου, τρελό, αυτοδιαψευδόμενο, αφού μιλάει για το Χριστό, αφού ο Χριστός μιλάει μέσω αυτού, αφού καθιστά πραγματικά έγκυρες, ελπίδες που μοιάζουν τελείως παράλογες και στις μέρες μας μάλιστα από τις πιο ένοχες. Δεν υποδηλώνει μήπως ότι όλες οι αληθινές επιθυμίες μας θα εκπληρωθούν ταυτόχρονα;»
Πώς να νικήσουμε, πώς να μετατρέψουμε την ήττα σε νίκη, όταν ο εχθρός κατέχει όλα τα όπλα εναντίον μας και εμείς δεν έχουμε τίποτα; Είναι όντως έτσι τα πράγματα; Τι σημαίνουν τα λόγια «είδα το Σατανά (τον αιώνιο αντίπαλο, αυτόν που όλα τα εμπόδια ενάντια στη δημιουργία του Θεού είναι δικά του, το αρχαίο κακό) να πέφτει σαν αστραπή στη γη»; Τι άλλο μπορεί να σημαίνουν παρά ότι όλος ο κόσμος μπορεί να δει ότι η «νίκη» του εχθρού είναι πρόσκαιρη και ότι ο εχθρός κι αυτοί που γίνονται με τη θέλησή τους δούλοι του δεν θα προλάβουν να τη χαρούν;
Όντως είμαστε παντελώς ανυπεράσπιστοι απέναντι στην επιβουλία του εχθρού; Ο σκεπτικισμός αυτών που δεν πιστεύουν στην υπεροχή του πνεύματος συγκεντρώνεται σ΄ αυτήν εδώ την πρόταση, η οποία υπήρξε και το πολιτικό σύστημα της άθεης Αριστεράς: «Τι είναι το πνεύμα; Τρώγεται;» Με άλλα λόγια η πρόταση αυτών που ακολουθούν αυτήν την ιδέα είναι: «Ταϊστε μας, λοιπόν, και κάντε μας δούλους».
Ότι αυτό που προέχει είναι το πνεύμα μαρτυρούν όχι μόνο το Ευαγγέλιο, τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας, ο βίος των αγίων και των μαρτύρων, αλλά και σύγχρονοι δημιουργοί ανάμεσα στους μεγαλύτερους του κόσμου, ποιητές, συγγραφείς, φιλόσοφοι, σκηνοθέτες… Σύγχρονοι μεγάλοι δημιουργοί στηρίζουν με το έργο τους την πίστη στην υπεροχή του πνεύματος.
Το καίριο ερώτημα που προβάλλει στον καθένα από εμάς τώρα είναι τί να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την επιβουλία που απειλεί τη ζωή μας είτε ως πρόσωπα είτε ως λαός και ως έθνος. Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός και ποια είναι η απειλή του. Πρέπει να ξέρουμε , ότι διαθέτει όλα τα μέσα για να μας πολεμήσει. Δεν διαθέτει όμως τη δύναμη να μας αναγκάσει να παραδοθούμε με τη θέλησή μας. Ο Σατανάς γνωρίζει καλύτερα από εμάς, ότι κανένας δεν γίνεται δούλος, εάν έχει το πνεύμα του ελεύθερο. Οι δούλοι γίνονται δούλοι με τη θέλησή τους.
Με τα σημερινά δεδομένα ο Διάβολος "απειλεί" το Θεό με την ανυπαρξία. Εκατόν σαράντα πόλεμοι έγιναν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι άνθρωποι παρά τη φτώχεια και την ανέχεια δεν γίνονται δούλοι με τη θέλησή τους. Ο άνθρωπος δίνει μεγαλύτερη αξία στην ανώτερη ζωή και όχι στην καθημερινή μιζέρια. Προσπαθεί να ζει την κάθε μέρα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να την ξεπεράσει.
«Και βέβαια θα πεθάνουμε. Μα όχι τώρα ακριβώς», λέει ο άγιος Αυγουστίνος. Η ζωή μας είναι αυτό το «τώρα ακριβώς». Και ως προς αυτό το «τώρα ακριβώς» είμαστε ελεύθεροι. Δεν μπορεί κανείς να μας κάνει δούλους του, αν δεν παραδοθούμε από μόνοι μας, γιατί κανείς εκτός απ΄ το Θεό, δεν ξέρει το πνεύμα μας κι αφού δεν το ξέρει το πνεύμα μας δεν μπορεί να το υποδουλώσει.
Γράφοντας προσπαθούμε να απαντήσουμε στο καίριο ερώτημα, πως θα μετατρέψουμε , με τη βοήθεια του Θεού, την ήττα σε νίκη, για την οποία είμαστε απολύτως βέβαιοι! Είναι ένα ερώτημα που γεννάται μέσα στον καθένα από μας. «Μη φοβάστε» μας λέει ο Κύριος Ιησούς «εγώ νίκησα τον κόσμο». «Είδα το Σατανά να πέφτει σαν αστραπή στη Γη».
8.5.10
"Είδα το Σατανά να πέφτει σαν αστραπή πάνω στη Γη"
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Πώς να νικήσουμε, πώς να μετατρέψουμε την ήττα σε νίκη, όταν ο εχθρός κατέχει όλα τα όπλα εναντίον μας και εμείς δεν έχουμε τίποτα; Είναι όντως έτσι τα πράγματα;
Τι σημαίνουν τα λόγια «είδα το Σατανά (τον αιώνιο αντίπαλο, αυτόν που όλα τα εμπόδια ενάντια στη δημιουργία του Θεού είναι δικά του, το αρχαίο κακό) να πέφτει σαν αστραπή στη γη»; Τι άλλο μπορεί να σημαίνουν παρά ότι όλος ο κόσμος μπορεί να δει ότι η «νίκη» του εχθρού είναι πρόσκαιρη και ότι ο εχθρός κι αυτοί που γίνονται με τη θέλησή τους δούλοι του δεν θα προλάβουν να τη χαρούν;
Όντως είμαστε παντελώς ανυπεράσπιστοι απέναντι στην επιβουλία του εχθρού;
Ο σκεπτικισμός αυτών που δεν πιστεύουν στην υπεροχή του πνεύματος συγκεντρώνεται σ΄ αυτήν εδώ την πρόταση, η οποία υπήρξε και το πολιτικό σύστημα της άθεης Αριστεράς: «Τι είναι το πνεύμα; Τρώγεται;» Με άλλα λόγια η πρόταση αυτών που ακολουθούν αυτήν την ιδέα είναι: «Ταϊστε μας, λοιπόν, και κάντε μας δούλους».
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό υπάρχει στο Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο ισχύει για όλες τις εποχές και «γιώτα έν» καθώς είπε ο Κύριος Ιησούς , δεν αλλάζει στους αιώνες των αιώνων. Τα λόγια «ουκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» σημαίνουν ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει όπως το ζώο ζει μόνο με την τροφή.
Ότι αυτό που προέχει είναι το πνεύμα μαρτυρούν όχι μόνο το Ευαγγέλιο, τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας, ο βίος των αγίων και των μαρτύρων, αλλά και σύγχρονοι δημιουργοί ανάμεσα στους μεγαλύτερους του κόσμου, ποιητές, συγγραφείς, φιλοσόφους σκηνοθέτες. Σύγχρονοι μεγάλοι δημιουργοί στηρίζουν με το έργο τους την πίστη στην υπεροχή του πνεύματος.
Αξίζει να δεις τις ταινίες «Ο μεθυσμένος άγγελος» του Κουροσάβα, η «Θυσία» του Ταρκόφσκι, η «Τυφλή ελπίδα» του Τζων Φυρς για τα φριχτά βασανιστήρια που υπέστησαν επί τέσσερα χρόνια στο Λίβανο, ως όμηροι Ισλαμιστών Φονταμενταλιστών ο Ιρλανδός Μπράϊαν Κιένναν και ο Άγγλος δημοσιογράφος Τζων Μακάρθυ. (Ολόκληρο το βιβλίο μου «Ο Θεός του Θερισμού» είναι γραμμένο για τους σκηνοθέτες αυτούς, για τον Ακίρα Κουροσάβα, τον Αντρέϊ Ταρκόφσκι, τον Ίγκμαρ Μπέργκμαν, τον Ράϊνερ Βέρνερ Φασμπίντερ, τον Γκαμπριέλε Μουτσίνο, τον Τζιμ Τζάρμους, τον Νικήτα Μιχάλκοβ κ.α.).
Το καίριο ερώτημα που προβάλλει στον καθένα από εμάς τώρα είναι τί να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την επιβουλία που απειλεί τη ζωή μας είτε ως πρόσωπα είτε ως λαός και ως έθνος. Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός και ποια είναι η απειλή του. Γνωρίζουμε ότι όλα τα εμπόδια προέρχονται από τον ίδιο το
Σατανά, που απειλεί την ύπαρξη του ανθρώπου και της δημιουργίας με την ανυπαρξία.
Πρέπει να ξέρουμε επίσης, είναι άλλωστε φανερό σε όλους , ότι διαθέτει όλα τα μέσα για να μας πολεμήσει αλλά δεν διαθέτει το όπλο εκείνο με το οποίο θα μας αναγκάσει να παραδοθούμε με τη θέλησή μας. Ο Σατανάς γνωρίζει καλύτερα από εμάς, ότι κανένας δεν γίνεται δούλος, εάν έχει το πνεύμα του ελεύθερο. Οι δούλοι γίνονται δούλοι με τη θέλησή τους.
Με τα σημερινά δεδομένα ο Διάβολος "απειλεί" το Θεό με την ανυπαρξία:" Τον άνθρωπο, αν δεν τον ταίζεις γίνεται δούλος. Άρα δεν έχει ελεύθερο πνεύμα και δεν διαφέρει από το ζώο. Όποιος ελέγχει τον πλούτο ελέγχει και τους ανθρώπους".
Εκατόν σαράντα πόλεμοι έγιναν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν οι άνθρωποι με τη φτώχεια και την ανέχεια δεν αγωνίζονταν να διατηρήσουν την ελευθερία τους και ήταν ικανοποιημένοι να ζούν όπως τα ζώα με μόνο την τροφή, δεν θα υπέφεραν τα πάνδεινα με τους πολέμους. Ο άνθρωπος δίνει μεγαλύτερη αξία στην ανώτερη ζωή και όχι στην καθημερινή μιζέρια. Προσπαθεί να ζει την κάθε μέρα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να την ξεπεράσει.
«Και βέβαια θα πεθάνουμε. Μα όχι τώρα ακριβώς», λέει ο Αυγουστίνος. Η ζωή μας είναι αυτό το «τώρα ακριβώς». Και ως προς αυτό το «τώρα ακριβώς» είμαστε ελεύθεροι. Δεν μπορεί κανείς να μας κάνει δούλους του, αν δεν παραδοθούμε από μόνοι μας, γιατί κανείς εκτός απ΄ το Θεό, δεν ξέρει το πνεύμα μας κι αφού δεν το ξέρει το πνεύμα μας δεν μπορεί να το υποδουλώσει.
Γράφοντας προσπαθούμε να απαντήσουμε στο καίριο ερώτημα, πως θα μετατρέψουμε , με τη βοήθεια του Θεού, την ήττα σε νίκη, για την οποία είμαστε απολύτως βέβαιοι! Είναι ένα ερώτημα που γεννάται μέσα στον καθένα από μας. «Μη φοβάστε» μας λέει ο Κύριος Ιησούς «εγώ νίκησα τον κόσμο». «Είδα το Σατανά να πέφτει σαν αστραπή στη Γη».
Πώς να νικήσουμε, πώς να μετατρέψουμε την ήττα σε νίκη, όταν ο εχθρός κατέχει όλα τα όπλα εναντίον μας και εμείς δεν έχουμε τίποτα; Είναι όντως έτσι τα πράγματα;
Τι σημαίνουν τα λόγια «είδα το Σατανά (τον αιώνιο αντίπαλο, αυτόν που όλα τα εμπόδια ενάντια στη δημιουργία του Θεού είναι δικά του, το αρχαίο κακό) να πέφτει σαν αστραπή στη γη»; Τι άλλο μπορεί να σημαίνουν παρά ότι όλος ο κόσμος μπορεί να δει ότι η «νίκη» του εχθρού είναι πρόσκαιρη και ότι ο εχθρός κι αυτοί που γίνονται με τη θέλησή τους δούλοι του δεν θα προλάβουν να τη χαρούν;
Όντως είμαστε παντελώς ανυπεράσπιστοι απέναντι στην επιβουλία του εχθρού;
Ο σκεπτικισμός αυτών που δεν πιστεύουν στην υπεροχή του πνεύματος συγκεντρώνεται σ΄ αυτήν εδώ την πρόταση, η οποία υπήρξε και το πολιτικό σύστημα της άθεης Αριστεράς: «Τι είναι το πνεύμα; Τρώγεται;» Με άλλα λόγια η πρόταση αυτών που ακολουθούν αυτήν την ιδέα είναι: «Ταϊστε μας, λοιπόν, και κάντε μας δούλους».
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό υπάρχει στο Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο ισχύει για όλες τις εποχές και «γιώτα έν» καθώς είπε ο Κύριος Ιησούς , δεν αλλάζει στους αιώνες των αιώνων. Τα λόγια «ουκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» σημαίνουν ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει όπως το ζώο ζει μόνο με την τροφή.
Ότι αυτό που προέχει είναι το πνεύμα μαρτυρούν όχι μόνο το Ευαγγέλιο, τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας, ο βίος των αγίων και των μαρτύρων, αλλά και σύγχρονοι δημιουργοί ανάμεσα στους μεγαλύτερους του κόσμου, ποιητές, συγγραφείς, φιλοσόφους σκηνοθέτες. Σύγχρονοι μεγάλοι δημιουργοί στηρίζουν με το έργο τους την πίστη στην υπεροχή του πνεύματος.
Αξίζει να δεις τις ταινίες «Ο μεθυσμένος άγγελος» του Κουροσάβα, η «Θυσία» του Ταρκόφσκι, η «Τυφλή ελπίδα» του Τζων Φυρς για τα φριχτά βασανιστήρια που υπέστησαν επί τέσσερα χρόνια στο Λίβανο, ως όμηροι Ισλαμιστών Φονταμενταλιστών ο Ιρλανδός Μπράϊαν Κιένναν και ο Άγγλος δημοσιογράφος Τζων Μακάρθυ. (Ολόκληρο το βιβλίο μου «Ο Θεός του Θερισμού» είναι γραμμένο για τους σκηνοθέτες αυτούς, για τον Ακίρα Κουροσάβα, τον Αντρέϊ Ταρκόφσκι, τον Ίγκμαρ Μπέργκμαν, τον Ράϊνερ Βέρνερ Φασμπίντερ, τον Γκαμπριέλε Μουτσίνο, τον Τζιμ Τζάρμους, τον Νικήτα Μιχάλκοβ κ.α.).
Το καίριο ερώτημα που προβάλλει στον καθένα από εμάς τώρα είναι τί να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την επιβουλία που απειλεί τη ζωή μας είτε ως πρόσωπα είτε ως λαός και ως έθνος. Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός και ποια είναι η απειλή του. Γνωρίζουμε ότι όλα τα εμπόδια προέρχονται από τον ίδιο το
Σατανά, που απειλεί την ύπαρξη του ανθρώπου και της δημιουργίας με την ανυπαρξία.
Πρέπει να ξέρουμε επίσης, είναι άλλωστε φανερό σε όλους , ότι διαθέτει όλα τα μέσα για να μας πολεμήσει αλλά δεν διαθέτει το όπλο εκείνο με το οποίο θα μας αναγκάσει να παραδοθούμε με τη θέλησή μας. Ο Σατανάς γνωρίζει καλύτερα από εμάς, ότι κανένας δεν γίνεται δούλος, εάν έχει το πνεύμα του ελεύθερο. Οι δούλοι γίνονται δούλοι με τη θέλησή τους.
Με τα σημερινά δεδομένα ο Διάβολος "απειλεί" το Θεό με την ανυπαρξία:" Τον άνθρωπο, αν δεν τον ταίζεις γίνεται δούλος. Άρα δεν έχει ελεύθερο πνεύμα και δεν διαφέρει από το ζώο. Όποιος ελέγχει τον πλούτο ελέγχει και τους ανθρώπους".
Εκατόν σαράντα πόλεμοι έγιναν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν οι άνθρωποι με τη φτώχεια και την ανέχεια δεν αγωνίζονταν να διατηρήσουν την ελευθερία τους και ήταν ικανοποιημένοι να ζούν όπως τα ζώα με μόνο την τροφή, δεν θα υπέφεραν τα πάνδεινα με τους πολέμους. Ο άνθρωπος δίνει μεγαλύτερη αξία στην ανώτερη ζωή και όχι στην καθημερινή μιζέρια. Προσπαθεί να ζει την κάθε μέρα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να την ξεπεράσει.
«Και βέβαια θα πεθάνουμε. Μα όχι τώρα ακριβώς», λέει ο Αυγουστίνος. Η ζωή μας είναι αυτό το «τώρα ακριβώς». Και ως προς αυτό το «τώρα ακριβώς» είμαστε ελεύθεροι. Δεν μπορεί κανείς να μας κάνει δούλους του, αν δεν παραδοθούμε από μόνοι μας, γιατί κανείς εκτός απ΄ το Θεό, δεν ξέρει το πνεύμα μας κι αφού δεν το ξέρει το πνεύμα μας δεν μπορεί να το υποδουλώσει.
Γράφοντας προσπαθούμε να απαντήσουμε στο καίριο ερώτημα, πως θα μετατρέψουμε , με τη βοήθεια του Θεού, την ήττα σε νίκη, για την οποία είμαστε απολύτως βέβαιοι! Είναι ένα ερώτημα που γεννάται μέσα στον καθένα από μας. «Μη φοβάστε» μας λέει ο Κύριος Ιησούς «εγώ νίκησα τον κόσμο». «Είδα το Σατανά να πέφτει σαν αστραπή στη Γη».
Απάντηση σε σχόλιο
Δεν περίμενα τόσο ήπια και ευγενική απάντηση. Ομολογώ ότι υπήρξα υπερβολικός. Ζητώ συγνώμην. Αυτό συμβαίνει όταν γράφουμε βιαστικά και τα λόγια δεν ανταποκρίνονται στο αίσθημα.
Δεν πιστεύω ότι είναι φόβος η συνήθεια του ψευδώνυμου. Απλώς είναι μια συνήθεια και μαζί σε φυλάει.
Εκείνο που με πονάει είναι ο λόγος. Πιστεύω ότι ο λόγος δεν είναι αφηρημένος, αλλά συνδέεται κατ' ουσίαν με αυτόν που μιλάει ή γράφει. "Η προσωπική βιογραφία μας εξηγεί καλύτερα τα πράγματα... Το μοναδικό δεν είναι ατομικό, αλλά οικουμενικό...Τί άφησε δε, θα πείτε, ο Δον Κιχώτης. Θα σας πω ότι άφησε τον ίδιο τον εαυτό του και ότι ένας άνθρωπος, ένας ζωντανός και αιώνιος άνθρωπος, αξίζει για όλες τις θεωρίες και τις φιλοσοφίες...Πρέπει να αυξήσουμε την ανθρώπινη συνείδηση.." (Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, Το τραγικό αίσθημα της ζωής,Εκδόσεις Printa, Μετάφραση Η.Π.Νικολούλης,Αθήνα 1993).
Δεν πιστεύω ότι είναι φόβος η συνήθεια του ψευδώνυμου. Απλώς είναι μια συνήθεια και μαζί σε φυλάει.
Εκείνο που με πονάει είναι ο λόγος. Πιστεύω ότι ο λόγος δεν είναι αφηρημένος, αλλά συνδέεται κατ' ουσίαν με αυτόν που μιλάει ή γράφει. "Η προσωπική βιογραφία μας εξηγεί καλύτερα τα πράγματα... Το μοναδικό δεν είναι ατομικό, αλλά οικουμενικό...Τί άφησε δε, θα πείτε, ο Δον Κιχώτης. Θα σας πω ότι άφησε τον ίδιο τον εαυτό του και ότι ένας άνθρωπος, ένας ζωντανός και αιώνιος άνθρωπος, αξίζει για όλες τις θεωρίες και τις φιλοσοφίες...Πρέπει να αυξήσουμε την ανθρώπινη συνείδηση.." (Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, Το τραγικό αίσθημα της ζωής,Εκδόσεις Printa, Μετάφραση Η.Π.Νικολούλης,Αθήνα 1993).
ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Σάββατο, 08 Μαΐου 2010
ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
.
Με ποιά λογική τα ΜΜΕ συνεχίζουν τή δουλειά τους σχολιάζοντας και ανακοινώνοντας τίς κινήσεις τής κυβερνήσεως. Εφ`όσον ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΠΛΕΟΝ!
Μέ ποιά λογική συνεχίζουμε να μιλούμε γιά Ε.Ε. Από τη στιγμή πού δανειοδοτούν τήν Ελλάδα βάσει τής δικής τους νομοθεσίας; Ε.Ε. ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΠΛΕΟΝ.
Ο χρόνος πού θα απαιτηθεί έως ότου συνειδητοποιήσουμε αυτές τίς απλές συνέπειες τών αποφάσεων τής κυβερνήσεως χωρίς τήν ΣΥΜΦΩΝΊΑ τού Ελληνικού λαού, ο χρόνος αυτός θα είναι η φτώχεια μας. Η ΕΞΑΘΛΊΩΣΉ ΜΑΣ.
Ο Ελληνικός λαός ψήφισε τά προγράμματα ενός κόμματος και τα προγράμματα ενός άλλου κόμματος. Δέν ψήφισε τήν ΠΩΛΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ούτε ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΕ τήν κυβέρνησή του και τό κράτος του να γίνουν το εκτελεστικό όργανο τών αγοραστών, ούτε τίς διαβεβαιώσεις τής αντιπολιτεύσεως ότι διαφωνούμε μέν, αλλά δέν θα χαλάσουμε και τίς συμφωνίες!
ΠΩΣ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΑΚΟΜΗ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ;
ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΄ΗΔΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ.
ΠΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ;
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΑΣ, ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΓΙΝΕΙ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ;
Πηγή: Αμέθυστος
ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
.
Με ποιά λογική τα ΜΜΕ συνεχίζουν τή δουλειά τους σχολιάζοντας και ανακοινώνοντας τίς κινήσεις τής κυβερνήσεως. Εφ`όσον ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΠΛΕΟΝ!
Μέ ποιά λογική συνεχίζουμε να μιλούμε γιά Ε.Ε. Από τη στιγμή πού δανειοδοτούν τήν Ελλάδα βάσει τής δικής τους νομοθεσίας; Ε.Ε. ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΠΛΕΟΝ.
Ο χρόνος πού θα απαιτηθεί έως ότου συνειδητοποιήσουμε αυτές τίς απλές συνέπειες τών αποφάσεων τής κυβερνήσεως χωρίς τήν ΣΥΜΦΩΝΊΑ τού Ελληνικού λαού, ο χρόνος αυτός θα είναι η φτώχεια μας. Η ΕΞΑΘΛΊΩΣΉ ΜΑΣ.
Ο Ελληνικός λαός ψήφισε τά προγράμματα ενός κόμματος και τα προγράμματα ενός άλλου κόμματος. Δέν ψήφισε τήν ΠΩΛΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ούτε ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΕ τήν κυβέρνησή του και τό κράτος του να γίνουν το εκτελεστικό όργανο τών αγοραστών, ούτε τίς διαβεβαιώσεις τής αντιπολιτεύσεως ότι διαφωνούμε μέν, αλλά δέν θα χαλάσουμε και τίς συμφωνίες!
ΠΩΣ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΑΚΟΜΗ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ;
ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΄ΗΔΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ.
ΠΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ;
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΑΣ, ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΓΙΝΕΙ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ;
Πηγή: Αμέθυστος
"Είδα το Σατανά να πέφτει ως αστραπή στη Γη"
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Πώς να νικήσουμε, πώς να μετατρέψουμε την ήττα σε νίκη, όταν ο εχθρός κατέχει όλα τα όπλα εναντίον μας και εμείς δεν έχουμε τίποτα; Είναι όντως έτσι τα πράγματα;
Τι σημαίνουν τα λόγια «είδα το Σατανά (τον αιώνιο αντίπαλο, αυτόν που όλα τα εμπόδια ενάντια στη δημιουργία του Θεού είναι δικά του, το αρχαίο κακό) να πέφτει σαν αστραπή στη γη»; Τι άλλο μπορεί να σημαίνουν παρά ότι όλος ο κόσμος μπορεί να δει ότι η «νίκη» του εχθρού είναι πρόσκαιρη και ότι ο εχθρός κι αυτοί που γίνονται με τη θέλησή τους δούλοι του δεν θα προλάβουν να τη χαρούν;
Όντως είμαστε παντελώς ανυπεράσπιστοι απέναντι στην επιβουλία του εχθρού;
Ο σκεπτικισμός αυτών που δεν πιστεύουν στην υπεροχή του πνεύματος συγκεντρώνεται σ΄ αυτήν εδώ την πρόταση, η οποία υπήρξε και το πολιτικό σύστημα της άθεης Αριστεράς: «Τι είναι το πνεύμα; Τρώγεται;» Με άλλα λόγια η πρόταση αυτών που ακολουθούν αυτήν την ιδέα είναι: «Ταϊστε μας, λοιπόν, και κάντε μας δούλους».
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό υπάρχει στο Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο ισχύει για όλες τις εποχές και «γιώτα έν» καθώς είπε ο Κύριος Ιησούς , δεν αλλάζει στους αιώνες των αιώνων. Τα λόγια «ουκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» σημαίνουν ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει όπως το ζώο ζει μόνο με την τροφή. Ότι αυτό που προέχει είναι το πνεύμα μαρτυρούν όχι μόνο το Ευαγγέλιο, τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας, ο βίος των αγίων και των μαρτύρων, αλλά και σύγχρονοι δημιουργοί ανάμεσα στους μεγαλύτερους του κόσμου, ποιητές, συγγραφείς, φιλοσόφους σκηνοθέτες. Σύγχρονοι μεγάλοι δημιουργοί στηρίζουν με το έργο τους την πίστη στην υπεροχή του πνεύματος.
Αξίζει να δεις τις ταινίες «Ο μεθυσμένος άγγελος» του Κουροσάβα, η «Θυσία» του Ταρκόφσκι, η «Τυφλή ελπίδα» του Τζων Φυρς για τα φριχτά βασανιστήρια που υπέστησαν επί τέσσερα χρόνια στο Λίβανο, ως όμηροι Ισλαμιστών Φονταμενταλιστών ο Ιρλανδός Μπράϊαν Κιένναν και ο Άγγλος δημοσιογράφος Τζων Μακάρθυ. (Ολόκληρο το βιβλίο μου «Ο Θεός του Θερισμού» είναι γραμμένο για τους σκηνοθέτες αυτούς, για τον Ακίρα Κουροσάβα, τον Αντρέϊ Ταρκόφσκι, τον Ίγκμαρ Μπέργκμαν, τον Ράϊνερ Βέρνερ Φασμπίντερ, τον Γκαμπριέλε Μουτσίνο, τον Τζιμ Τζάρμους, τον Νικήτα Μιχάλκοβ κ.α.).
Το καίριο ερώτημα που προβάλλει στον καθένα από εμάς τώρα είναι τί να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την επιβουλία που απειλεί τη ζωή μας είτε ως πρόσωπα είτε ως λαός και ως έθνος. Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός και ποια είναι η απειλή του. Γνωρίζουμε ότι όλα τα εμπόδια προέρχονται από τον ίδιο το
Σατανά, που απειλεί την ύπαρξη του ανθρώπου και της δημιουργίας με την ανυπαρξία. Πρέπει να ξέρουμε επίσης, είναι άλλωστε φανερό σε όλους , ότι διαθέτει όλα τα μέσα για να μας πολεμήσει αλλά δεν διαθέτει το όπλο εκείνο με το οποίο θα μας αναγκάσει να παραδοθούμε με τη θέλησή μας. Ο Σατανάς γνωρίζει καλύτερα από εμάς, ότι κανένας δεν γίνεται δούλος, εάν έχει το πνεύμα του ελεύθερο. Οι δούλοι γίνονται δούλοι με τη θέλησή τους.
Με τα σημερινά δεδομένα ο Διάβολος "απειλεί" το Θεό με την ανυπαρξία. Τον άνθρωπο, αν δεν τον ταίζεις γίνεται δούλος. Άρα δεν έχει ελεύθερο πνεύμα και δεν διαφέρει από το ζώο. Όποιος ελέγχει τον πλούτο ελέγχει και τους ανθρώπους. Εκατόν σαράντα πόλεμοι έγιναν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν οι άνθρωποι με τη φτώχεια και την ανέχεια δεν αγωνίζονταν να διατηρήσουν την ελευθερία τους και ήταν ικανοποιημένοι να ζούν όπως τα ζώα με μόνο την τροφή, δεν θα υπέφεραν τα πάνδεινα με τους πολέμους. Ο άνθρωπος δίνει μεγαλύτερη αξία στην ανώτερη ζωή και όχι στην καθημερινή μιζέρια. Προσπαθεί να ζει την κάθε μέρα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να την ξεπεράσει.
«Και βέβαια θα πεθάνουμε. Μα όχι τώρα ακριβώς», λέει ο Αυγουστίνος. Η ζωή μας είναι αυτό το «τώρα ακριβώς». Και ως προς αυτό το «τώρα ακριβώς» είμαστε ελεύθεροι. Δεν μπορεί κανείς να μας κάνει δούλους του, αν δεν παραδοθούμε από μόνοι μας, γιατί κανείς εκτός απ΄ το Θεό, δεν ξέρει το πνεύμα μας κι αφού δεν το ξέρει το πνεύμα μας δεν μπορεί να το υποδουλώσει.
Γράφοντας προσπαθούμε να απαντήσουμε στο καίριο ερώτημα, πως θα μετατρέψουμε , με τη βοήθεια του Θεού, την ήττα σε νίκη, για την οποία είμαστε απολύτως βέβαιοι! Είναι ένα ερώτημα που γεννάται μέσα στον καθένα από μας. «Μη φοβάστε» μας λέει ο Κύριος Ιησούς «εγώ νίκησα τον κόσμο». «Είδα το Σατανά να πέφτει σαν αστραπή στη Γη».
Πώς να νικήσουμε, πώς να μετατρέψουμε την ήττα σε νίκη, όταν ο εχθρός κατέχει όλα τα όπλα εναντίον μας και εμείς δεν έχουμε τίποτα; Είναι όντως έτσι τα πράγματα;
Τι σημαίνουν τα λόγια «είδα το Σατανά (τον αιώνιο αντίπαλο, αυτόν που όλα τα εμπόδια ενάντια στη δημιουργία του Θεού είναι δικά του, το αρχαίο κακό) να πέφτει σαν αστραπή στη γη»; Τι άλλο μπορεί να σημαίνουν παρά ότι όλος ο κόσμος μπορεί να δει ότι η «νίκη» του εχθρού είναι πρόσκαιρη και ότι ο εχθρός κι αυτοί που γίνονται με τη θέλησή τους δούλοι του δεν θα προλάβουν να τη χαρούν;
Όντως είμαστε παντελώς ανυπεράσπιστοι απέναντι στην επιβουλία του εχθρού;
Ο σκεπτικισμός αυτών που δεν πιστεύουν στην υπεροχή του πνεύματος συγκεντρώνεται σ΄ αυτήν εδώ την πρόταση, η οποία υπήρξε και το πολιτικό σύστημα της άθεης Αριστεράς: «Τι είναι το πνεύμα; Τρώγεται;» Με άλλα λόγια η πρόταση αυτών που ακολουθούν αυτήν την ιδέα είναι: «Ταϊστε μας, λοιπόν, και κάντε μας δούλους».
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό υπάρχει στο Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο ισχύει για όλες τις εποχές και «γιώτα έν» καθώς είπε ο Κύριος Ιησούς , δεν αλλάζει στους αιώνες των αιώνων. Τα λόγια «ουκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» σημαίνουν ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει όπως το ζώο ζει μόνο με την τροφή. Ότι αυτό που προέχει είναι το πνεύμα μαρτυρούν όχι μόνο το Ευαγγέλιο, τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας, ο βίος των αγίων και των μαρτύρων, αλλά και σύγχρονοι δημιουργοί ανάμεσα στους μεγαλύτερους του κόσμου, ποιητές, συγγραφείς, φιλοσόφους σκηνοθέτες. Σύγχρονοι μεγάλοι δημιουργοί στηρίζουν με το έργο τους την πίστη στην υπεροχή του πνεύματος.
Αξίζει να δεις τις ταινίες «Ο μεθυσμένος άγγελος» του Κουροσάβα, η «Θυσία» του Ταρκόφσκι, η «Τυφλή ελπίδα» του Τζων Φυρς για τα φριχτά βασανιστήρια που υπέστησαν επί τέσσερα χρόνια στο Λίβανο, ως όμηροι Ισλαμιστών Φονταμενταλιστών ο Ιρλανδός Μπράϊαν Κιένναν και ο Άγγλος δημοσιογράφος Τζων Μακάρθυ. (Ολόκληρο το βιβλίο μου «Ο Θεός του Θερισμού» είναι γραμμένο για τους σκηνοθέτες αυτούς, για τον Ακίρα Κουροσάβα, τον Αντρέϊ Ταρκόφσκι, τον Ίγκμαρ Μπέργκμαν, τον Ράϊνερ Βέρνερ Φασμπίντερ, τον Γκαμπριέλε Μουτσίνο, τον Τζιμ Τζάρμους, τον Νικήτα Μιχάλκοβ κ.α.).
Το καίριο ερώτημα που προβάλλει στον καθένα από εμάς τώρα είναι τί να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την επιβουλία που απειλεί τη ζωή μας είτε ως πρόσωπα είτε ως λαός και ως έθνος. Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός και ποια είναι η απειλή του. Γνωρίζουμε ότι όλα τα εμπόδια προέρχονται από τον ίδιο το
Σατανά, που απειλεί την ύπαρξη του ανθρώπου και της δημιουργίας με την ανυπαρξία. Πρέπει να ξέρουμε επίσης, είναι άλλωστε φανερό σε όλους , ότι διαθέτει όλα τα μέσα για να μας πολεμήσει αλλά δεν διαθέτει το όπλο εκείνο με το οποίο θα μας αναγκάσει να παραδοθούμε με τη θέλησή μας. Ο Σατανάς γνωρίζει καλύτερα από εμάς, ότι κανένας δεν γίνεται δούλος, εάν έχει το πνεύμα του ελεύθερο. Οι δούλοι γίνονται δούλοι με τη θέλησή τους.
Με τα σημερινά δεδομένα ο Διάβολος "απειλεί" το Θεό με την ανυπαρξία. Τον άνθρωπο, αν δεν τον ταίζεις γίνεται δούλος. Άρα δεν έχει ελεύθερο πνεύμα και δεν διαφέρει από το ζώο. Όποιος ελέγχει τον πλούτο ελέγχει και τους ανθρώπους. Εκατόν σαράντα πόλεμοι έγιναν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν οι άνθρωποι με τη φτώχεια και την ανέχεια δεν αγωνίζονταν να διατηρήσουν την ελευθερία τους και ήταν ικανοποιημένοι να ζούν όπως τα ζώα με μόνο την τροφή, δεν θα υπέφεραν τα πάνδεινα με τους πολέμους. Ο άνθρωπος δίνει μεγαλύτερη αξία στην ανώτερη ζωή και όχι στην καθημερινή μιζέρια. Προσπαθεί να ζει την κάθε μέρα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να την ξεπεράσει.
«Και βέβαια θα πεθάνουμε. Μα όχι τώρα ακριβώς», λέει ο Αυγουστίνος. Η ζωή μας είναι αυτό το «τώρα ακριβώς». Και ως προς αυτό το «τώρα ακριβώς» είμαστε ελεύθεροι. Δεν μπορεί κανείς να μας κάνει δούλους του, αν δεν παραδοθούμε από μόνοι μας, γιατί κανείς εκτός απ΄ το Θεό, δεν ξέρει το πνεύμα μας κι αφού δεν το ξέρει το πνεύμα μας δεν μπορεί να το υποδουλώσει.
Γράφοντας προσπαθούμε να απαντήσουμε στο καίριο ερώτημα, πως θα μετατρέψουμε , με τη βοήθεια του Θεού, την ήττα σε νίκη, για την οποία είμαστε απολύτως βέβαιοι! Είναι ένα ερώτημα που γεννάται μέσα στον καθένα από μας. «Μη φοβάστε» μας λέει ο Κύριος Ιησούς «εγώ νίκησα τον κόσμο». «Είδα το Σατανά να πέφτει σαν αστραπή στη Γη».
7.5.10
Πώς να αγωνιστούμε για να μετατρέψουμε την ήττα σε νίκη;
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Όλοι μας ξέρουμε λίγο ή πολύ τι να κάνουμε στη δύσκολη κατάσταση που βρισκόμαστε και σε κάθε δύσκολη κατάσταση. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι πώς να το κάνουμε. Το πώς θα κάνουμε οτιδήποτε αποφασίσουμε να κάνουμε είναι αποκλειστική ευθύνη του καθενός από μας.
Έτσι ό,τι γράφω εδώ αφορά αποκλειστικά εμένα, μια που δεν ξέρω κανέναν άλλον
καλύτερα.
Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά ηθικό. Ένα παράδειγμα:
Μπαίνουν στο βαγόνι δυο οπλισμένοι και ακινητοποιούν εκατό επιβάτες. Τους ακινητοποιούν γιατί ενεργούν κι οι δύο σαν ένας.
Οι εκατό ακινητοποιούνται γιατί κανένας δεν είναι βέβαιος για τον άλλον.
Το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό (τα όπλα), αλλά ηθικό.
Όπως τώρα σε μας. Το πρόβλημα δεν είναι λογιστικό, διαχειριστικό ή οικονομικό. Είναιν πνευματικό. Υπάρχει μια σκευωρία λίγων που τους ενώνει, ώστε να ενεργούν σα΄ν ένας, όπως οι οπλισμένοι στο βαγόνι.
Το πρόβλημα είναι ηθικό. Αυτό που προέχει είναι το πνεύμα. Το δυνατό πνεύμα δεν φοβάται τίποτα. Έχουμε τώρα εμείς δυνατό πνεύμα;
Πώς έχουμε δυνατό πνεύμα αφού αδιαφορούμε για τον ευτελισμό των αξιών;
Όλοι μας ξέρουμε λίγο ή πολύ τι να κάνουμε στη δύσκολη κατάσταση που βρισκόμαστε και σε κάθε δύσκολη κατάσταση. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι πώς να το κάνουμε. Το πώς θα κάνουμε οτιδήποτε αποφασίσουμε να κάνουμε είναι αποκλειστική ευθύνη του καθενός από μας.
Έτσι ό,τι γράφω εδώ αφορά αποκλειστικά εμένα, μια που δεν ξέρω κανέναν άλλον
καλύτερα.
Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά ηθικό. Ένα παράδειγμα:
Μπαίνουν στο βαγόνι δυο οπλισμένοι και ακινητοποιούν εκατό επιβάτες. Τους ακινητοποιούν γιατί ενεργούν κι οι δύο σαν ένας.
Οι εκατό ακινητοποιούνται γιατί κανένας δεν είναι βέβαιος για τον άλλον.
Το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό (τα όπλα), αλλά ηθικό.
Όπως τώρα σε μας. Το πρόβλημα δεν είναι λογιστικό, διαχειριστικό ή οικονομικό. Είναιν πνευματικό. Υπάρχει μια σκευωρία λίγων που τους ενώνει, ώστε να ενεργούν σα΄ν ένας, όπως οι οπλισμένοι στο βαγόνι.
Το πρόβλημα είναι ηθικό. Αυτό που προέχει είναι το πνεύμα. Το δυνατό πνεύμα δεν φοβάται τίποτα. Έχουμε τώρα εμείς δυνατό πνεύμα;
Πώς έχουμε δυνατό πνεύμα αφού αδιαφορούμε για τον ευτελισμό των αξιών;
Το "αντίπαλον δέος"
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Το «αντίπαλον δέος» υπάρχει για όλες τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αμερικής , και καμία χώρα δεν αισθάνεται ότι ενεργεί με ασυδοσία και χωρίς να δίνει την εντύπωση στους πολίτες της, ότι σέβεται και τηρεί το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, ακόμα και οι χώρες που διοικούνται με απολυταρχικό τρόπο. Ο λόγος είναι ότι η ασυδοσία και η καταπάτηση του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών εκθέτει τη χώρα αυτή όχι μόνο στην διεθνή κοινή γνώμη , αλλά και στο εσωτερικό της , όπου την εμφανίζει ότι είναι επικίνδυνη για τους ίδιους τους πολίτες της.
Η υπόθεση ότι η Αμερική επιθυμεί την εποχή αυτή να ενισχύσει τους εξοπλισμούς της, ενθαρρύνοντας τις αυτονομιστικές διαθέσεις διαφόρων μειονοτήτων, αν και είναι μόνο μια υπόθεση, ωστόσο προκαλεί τρόμο, στο να τη σκέφτεται κανείς. Η υπόθεση του τρόμου, όπως μπορεί κανείς να την ονομάσει, δεν είναι δυστυχώς μόνο υπόθεση, αλλά είναι ,από μία άποψη, φοβερή πραγματικότητα, αφού παράγει αποτελέσματα το ίδιο καταστροφικά με τα όπλα. Ήδη τα όπλα που υπάρχουν μπορούν να καταστρέψουν τον πλανήτη τριάντα φορές!
Εκτός από αυτά υπάρχει ένα άλλο επίσης τρομερό, καταστρεπτικό όπλο, που βρίσκεται στα χέρια της Αμερικής και των άλλων μεγάλων δυνάμεων, το όπλο του άγχους που καταστρέφει σήμερα τους περισσότερους ανθρώπους, το ίδιο αποτελεσματικά όπως θα το έκανε η χρήση του οπλοστασίου των μεγάλων δυνάμεων, σε ένα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο!
Κατά την άποψη αυτή ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος διεξάγεται ήδη και η ανθρωπότητα υφίσταται τις τραγικές συνέπειές του (φτώχεια, αβεβαιότητα, αρρώστιες, έκλυση των ηθών, διάλυση της οικογένειας και των κοινωνιών, ευτελισμός των πνευματικών αξιών και αντικατάστασή τους από το χρήμα κ.α.) Κανείς πια δεν είναι βέβαιος για την ειρήνη που στηρίζεται στους ολοένα μεγαλύτερους εξοπλισμούς και στην παγκόσμια αναταραχή που προκαλείται για να δικαιολογήσει περισσότερα και τελειότερα όπλα.
Είναι δύσκολο να καταλάβεις την σημερινή πολιτική της Αμερικής. Τι σημαίνει η ενθάρρυνση της αυτονομιστικής διάθεσης των μειονοτήτων στις διάφορες χώρες, όπου υπάρχουν, η οποία θα απειλήσει την ενότητα των χωρών αυτών; Τι θα συμβεί αν, σύμφωνα με την πολιτική αυτή της ενθάρρυνσης για αυτοδιάθεση, ζητήσουν αυτοδιάθεση και οι έγχρωμοι της Αμερικής; Ήδη από χρόνια ακούγονται τέτοιες φωνές στην Αμερική. Η Αμερική θα στραφεί εναντίον της Αμερικής;
Το «αντίπαλον δέος» υπάρχει για όλες τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αμερικής , και καμία χώρα δεν αισθάνεται ότι ενεργεί με ασυδοσία και χωρίς να δίνει την εντύπωση στους πολίτες της, ότι σέβεται και τηρεί το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, ακόμα και οι χώρες που διοικούνται με απολυταρχικό τρόπο. Ο λόγος είναι ότι η ασυδοσία και η καταπάτηση του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών εκθέτει τη χώρα αυτή όχι μόνο στην διεθνή κοινή γνώμη , αλλά και στο εσωτερικό της , όπου την εμφανίζει ότι είναι επικίνδυνη για τους ίδιους τους πολίτες της.
Η υπόθεση ότι η Αμερική επιθυμεί την εποχή αυτή να ενισχύσει τους εξοπλισμούς της, ενθαρρύνοντας τις αυτονομιστικές διαθέσεις διαφόρων μειονοτήτων, αν και είναι μόνο μια υπόθεση, ωστόσο προκαλεί τρόμο, στο να τη σκέφτεται κανείς. Η υπόθεση του τρόμου, όπως μπορεί κανείς να την ονομάσει, δεν είναι δυστυχώς μόνο υπόθεση, αλλά είναι ,από μία άποψη, φοβερή πραγματικότητα, αφού παράγει αποτελέσματα το ίδιο καταστροφικά με τα όπλα. Ήδη τα όπλα που υπάρχουν μπορούν να καταστρέψουν τον πλανήτη τριάντα φορές!
Εκτός από αυτά υπάρχει ένα άλλο επίσης τρομερό, καταστρεπτικό όπλο, που βρίσκεται στα χέρια της Αμερικής και των άλλων μεγάλων δυνάμεων, το όπλο του άγχους που καταστρέφει σήμερα τους περισσότερους ανθρώπους, το ίδιο αποτελεσματικά όπως θα το έκανε η χρήση του οπλοστασίου των μεγάλων δυνάμεων, σε ένα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο!
Κατά την άποψη αυτή ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος διεξάγεται ήδη και η ανθρωπότητα υφίσταται τις τραγικές συνέπειές του (φτώχεια, αβεβαιότητα, αρρώστιες, έκλυση των ηθών, διάλυση της οικογένειας και των κοινωνιών, ευτελισμός των πνευματικών αξιών και αντικατάστασή τους από το χρήμα κ.α.) Κανείς πια δεν είναι βέβαιος για την ειρήνη που στηρίζεται στους ολοένα μεγαλύτερους εξοπλισμούς και στην παγκόσμια αναταραχή που προκαλείται για να δικαιολογήσει περισσότερα και τελειότερα όπλα.
Είναι δύσκολο να καταλάβεις την σημερινή πολιτική της Αμερικής. Τι σημαίνει η ενθάρρυνση της αυτονομιστικής διάθεσης των μειονοτήτων στις διάφορες χώρες, όπου υπάρχουν, η οποία θα απειλήσει την ενότητα των χωρών αυτών; Τι θα συμβεί αν, σύμφωνα με την πολιτική αυτή της ενθάρρυνσης για αυτοδιάθεση, ζητήσουν αυτοδιάθεση και οι έγχρωμοι της Αμερικής; Ήδη από χρόνια ακούγονται τέτοιες φωνές στην Αμερική. Η Αμερική θα στραφεί εναντίον της Αμερικής;
Η Αργεντινή προειδοποιεί την Ελλάδα. Καημένη Ελλάδα!
Η Αργεντινή προειδοποιεί την Ελλάδα για τα μέτρα λιτότητας
***
Καημένη Ελλάδα!
του Φώτη Κόντογλου
από το βιβλίο του «Ασάλευτο Θεμέλιο», Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ
Ὅλα ὑπηρετοῦνε τὰ γοῦστα αὐτῶν τῶν ἀφεντάδων. Μάλιστα τόσο πολὺ ἀγαποῦν αὐτοὶ τὴν Ἑλλάδα, ποὺ εἶναι ἐνθουσιασμένοι πὼς δὲν θὰ ἀφήσουνε τίποτα ἑλληνικὸ ὅπου πατήσουνε.
Καημένη Ἑλλάδα! Τί τέλος σὲ περίμενε! Μὰ δὲν ἔχεις μήτε κάποιον νὰ σὲ κλάψει, γιατὶ τὴν κηδεία σου τὴ γιορτάζουνε σὰν γάμο, μὲ χαρὲς καὶ μὲ τραγούδια, ποὺ αὐτὰ εὐτυχῶς δὲν εἶναι ἑλληνικά.
Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα, ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος, ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα, ὅποιος δὲν νιώθει καμιὰ εὐθύνη. Ἀλλιῶς τὸν λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν χώρα μας, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμά μας, τὴν παράδοσή μας, τὴν γλώσσα μας, θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός…
…Ἡ Ἑλλάδα ἔγινε ἕνα παζάρι ποὺ πουλιοῦνται ὅλα, σὲ ὅποιον θέλει νὰ τὸ ἀγοράσει.
Καταντήσαμε νὰ μὴν ἔχουμε ἀπάνω μας τίποτα ἑλληνικό, ἀπὸ τὸ σῶμα μας ἴσαμε τὸ πνεῦμα μας. Τὸ μασκάρεμα ἄρχισε πρῶτα ἀπὸ τὸ πνεῦμα, καὶ ὕστερα ἔφθασε καὶ στὸ σῶμα…
...Ἔρχεται καινούργιος κόσμος! Τὸ κολοσσαῖο μὲ τὰ οὐρλιάσματά του σκεπάζει τὶς ψαλμῳδίες ποὺ λένε οἱ μάρτυρες, περιμένοντας τὰ θηρία νὰ τοὺς φᾶνε…
***
Η Αργεντινή προειδοποιεί την Ελλάδα για τα μέτρα λιτότητας
από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 6-05-10
με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η πρόεδρος της Αργεντινής, Κριστίνια Φερνάντες ντε Κίρχνερ, προειδοποίησε σήμερα την Ελλάδα για τα μέτρα λιτότητας που μπορεί να πυροδοτήσουν κοινωνική αναταραχή, όπως αυτή που αντιμετώπισε η χώρα της την περασμένη δεκαετία.
«Οι συνταγές που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι ταυτόσημε με αυτές που εφαρμόστηκαν εδώ το 2001», είπε η Κίρχνερ, υπογραμμίζοντας τις ομοιότητες μεταξύ της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα και την κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση που συγκλόνισε την Αργεντινή προτού η χώρα κηρύξει στάση πληρωμών. «Τα άγρια μέτρα λιτότητας θα συναντήσουν αντίσταση. Θα τελειώσουν άσχημα», υποστήριξε.
πηγή: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_06/05/2010_336303
***
Καημένη Ελλάδα!
του Φώτη Κόντογλου
από το βιβλίο του «Ασάλευτο Θεμέλιο», Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ
Ὅλα ὑπηρετοῦνε τὰ γοῦστα αὐτῶν τῶν ἀφεντάδων. Μάλιστα τόσο πολὺ ἀγαποῦν αὐτοὶ τὴν Ἑλλάδα, ποὺ εἶναι ἐνθουσιασμένοι πὼς δὲν θὰ ἀφήσουνε τίποτα ἑλληνικὸ ὅπου πατήσουνε.
Καημένη Ἑλλάδα! Τί τέλος σὲ περίμενε! Μὰ δὲν ἔχεις μήτε κάποιον νὰ σὲ κλάψει, γιατὶ τὴν κηδεία σου τὴ γιορτάζουνε σὰν γάμο, μὲ χαρὲς καὶ μὲ τραγούδια, ποὺ αὐτὰ εὐτυχῶς δὲν εἶναι ἑλληνικά.
Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα, ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος, ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα, ὅποιος δὲν νιώθει καμιὰ εὐθύνη. Ἀλλιῶς τὸν λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν χώρα μας, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμά μας, τὴν παράδοσή μας, τὴν γλώσσα μας, θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός…
…Ἡ Ἑλλάδα ἔγινε ἕνα παζάρι ποὺ πουλιοῦνται ὅλα, σὲ ὅποιον θέλει νὰ τὸ ἀγοράσει.
Καταντήσαμε νὰ μὴν ἔχουμε ἀπάνω μας τίποτα ἑλληνικό, ἀπὸ τὸ σῶμα μας ἴσαμε τὸ πνεῦμα μας. Τὸ μασκάρεμα ἄρχισε πρῶτα ἀπὸ τὸ πνεῦμα, καὶ ὕστερα ἔφθασε καὶ στὸ σῶμα…
...Ἔρχεται καινούργιος κόσμος! Τὸ κολοσσαῖο μὲ τὰ οὐρλιάσματά του σκεπάζει τὶς ψαλμῳδίες ποὺ λένε οἱ μάρτυρες, περιμένοντας τὰ θηρία νὰ τοὺς φᾶνε…
***
Η Αργεντινή προειδοποιεί την Ελλάδα για τα μέτρα λιτότητας
από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 6-05-10
με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η πρόεδρος της Αργεντινής, Κριστίνια Φερνάντες ντε Κίρχνερ, προειδοποίησε σήμερα την Ελλάδα για τα μέτρα λιτότητας που μπορεί να πυροδοτήσουν κοινωνική αναταραχή, όπως αυτή που αντιμετώπισε η χώρα της την περασμένη δεκαετία.
«Οι συνταγές που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι ταυτόσημε με αυτές που εφαρμόστηκαν εδώ το 2001», είπε η Κίρχνερ, υπογραμμίζοντας τις ομοιότητες μεταξύ της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα και την κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση που συγκλόνισε την Αργεντινή προτού η χώρα κηρύξει στάση πληρωμών. «Τα άγρια μέτρα λιτότητας θα συναντήσουν αντίσταση. Θα τελειώσουν άσχημα», υποστήριξε.
πηγή: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_06/05/2010_336303
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)