Το διανοητικό κλίμα στην Ευρώπη

Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου 

        Οι δυτικοί χωρίζουν τον κόσμο σε καλούς και σε κακούς. Kαλοί είναι αυτοί που είναι καλοί σε μας και κακοί είναι οι άλλοι.Με αυτή τη διάκριση ο δυτικός κόσμος εφησυχάζει ότι τα πυρηνικά βρίσκονται στα χέρια των καλών, δηλαδή στα δικά τους και σ΄ αυτών που είναι καλοί μαζί τους. Εμείς βέβαια που άλλοτε είμαστε δικοί τους και άλλοτε όχι , δεν είμαστε και τόσο ήσυχοι αν τα πυρηνικά βρίσκονται σε καλά χέρια και θέλουμε να μην υπάρχουν καθόλου.
       Η Ορθοδοξία που δεν βλέπει καλούς και κακούς, αλλά αρρώστους και θεραπευμένους δεν θέλει τα όπλα. Αυτοί που χρειάζονται τα όπλα για να νιώθουν ασφαλείς δεν είναι ανάμεσα στους θεραπευμένους. Ιδίως αν για να πουλήσουν τα όπλα τους βάζουν διχόνοιες στους λαούς και ανάβουν φωτιές στον κόσμο.
       Στον στυγνό οικονομισμό που επιβλήθηκε στην ανθρωπότητα με την συμπαιγνία επιστήμης, τεχνολογίας και εμπορίου, οι άνθρωποι είναι δούλοι των χρημάτων. Ο προορισμός του ανθρώπου, σύμφωνα με τον οικονομισμό, είναι να εξυπηρετεί την κυκλοφορία των χρημάτων. Βλέπουν τον άνθρωπο ως εργαλείο και ως μέσον προς εξυπηρέτηση οποιουδήποτε σκοπού. Την ιδέα αυτή την ασπάζονται και πολλοί δικοί μας, που άφησαν την πίστη και ακολούθησαν τη φιλοδοξία τους. Ο άνθρωπος δεν είναι εργαλείο. Ο άνθρωπος χειρίζεται τα εργαλεία, και μάλιστα με ευτράπελο τρόπο, όπως πολύ σοφά λέει ο φιλόσοφος Ιβάν Ίλιτς.
      Πάρτε παράδειγμα πολλούς που κυκλοφορούν ακριβά αυτοκίνητα, που αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες. Πολλοί από αυτούς, ιδίως νέοι, τρέχουν ακόμα κι αν η κατάσταση στο δρόμο δεν το επιτρέπει , μόνο και μόνο επειδή τρέχει το αυτοκίνητό τους. Το αυτοκίνητό τους εξυπηρετεί αυτούς ή αυτοί εξυπηρετούν το αυτοκίνητό τους;
     Αυτοί παρασύρθηκαν από την υλική ευμάρεια. Αλλά κι οι φτωχοί που στερούνται δεν πάνε πίσω
Κάποιος που πήγαινε σε ξένα μνημόσυνα για τα κόλυβα,έτρωγε γλυκά, αν και δεν του επέτρεπε η υγεία του. .
-Εσύ δεν κάνει να τρως γλυκά, του είπε ο διπλανός του. Σου τα απαγόρεψε ο γιατρός.
-Μα αφού είναι τζάμπα, είπε ο άνθρωπος.
       Για να δώσουμε μια πληρέστερη εικόνα για το διανοητικό κλίμα στη Δυτική Ευρώπη, θα κάνουμε χάριν του φίλου αναγνώστη, μια μικρή προσέγγιση στην έννοια του χρήματος.
       Αν ο κόσμος ήταν μια χαρτοπαιχτική λέσχη κι η ζωή μας ήταν συμμετοχή στα παιχνίδια της λέσχης, θα χρειαζόμαστε κάρτες της χαρτοπαιχτικής λέσχης για να μετέχουμε στα παιχνίδια.
       Έτσι θα μας έδιναν έναν αριθμό από αυτές τις κάρτες, τις οποίες θα τις χρεωνόμαστε και μετά το τέλος των παιχνιδιών θα τις εξαργυρώναμε και θα εξοφλούσαμε το χρέος των καρτών.
      Οι κάρτες θα είχαν την αξία που θα τις έδιδε η χαρτοπαιχτική λέσχη. Η ίδια η αξία τους θα ήταν ανύπαρκτη, όπως είναι σχεδόν ανύπαρκτη η αξία του χρήματος. Η χαρτοπαιχτική λέσχη θα ξόδευε μόνο το υλικό κι αν ήταν από χαρτί θα ξόδευε μόνο το χαρτί και το τυπογραφική μελάνι. Μπορούσε όμως την ονομαστική τους αξία να την καθορίζει στο ύψος που ήθελε κάθε φορά η χαρτοπαιχτική λέσχη.
      'Εως εδώ έτσι γίνεται και με το χρήμα. Η διαφορά είναι στα δύο αυτά σημεία: 1) ότι το χρήμα το δανειζόμαστε με τόκο, δηλαδή το χρήμα είναι έντοκο χρέος και 2) ο ιδιοκτήτης ρυθμίζει όπως θέλει την ρευστότητα του χρήματος. Έτσι δίνει στην αγορά πάντα μικρότερη ποσότητα, ώστε το χρέος, να μην μπορεί να αποπληρωθεί κι οι οφειλέτες να μην μπορούν από τεχνητή έλλειψη ρευστού, να ξεχρεωθούν ποτέ.
       Έτσι είναι, εντελώς σχηματοποιημένο βέβαια, το θέμα του χρήματος (χρέους), κατά τον συγγραφέα Σέλντομ Εμράϊ, αν κατάλαβα καλά το βιβλίο του. .
     Τελειώνω με κάτι ευχάριστο:
Φαίνεται σαν να μην υπάρχει "αντίπαλον δέος" στη γερμανική πολιτική. Υπάρχει και δεν προέρχεται από την Ελλάδα.Προέρχεται από τους άλλους ευρωπαΪκούς λαούς, όταν δουν ότι οι Γερμανοί είναι επικίνδυνοι και γι΄ αυτούς.
    Άκουσε,, τέλος, φίλε αναγνώστη τα μηνύματα της αποχής και της συμμετοχής: Το μήνυμα της αποχής λέει: "Καταλαβαίνω ποιος είσαι και τί κάνεις." Ενώ το μήνυμα της συμμετοχής λέει: "Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Συνέχισε αυτό που κάνεις".

Τα μηνύματα της αποχής και της συμμετοχής

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Τα μηνύματα της αποχής και της συμμετοχής είναι αυτά:
Το μήνυμα της αποχής λέει: "Καταλαβαίνω ποιος είσαι και τί κάνεις."
Το μήνυμα της συμμετοχής λέει: "Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Συνέχισε αυτό που κάνεις".

'Ανθρωποι και πράγματα

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Τα πράγματα εξυπηρετούν τους ανθρώπους ή οι άνθρωποι εξυπηρετούν τα πράγματα;

Στον στυγνό οικονομισμό που επιβλήθηκε στην ανθρωπότητα με την συμπαιγνία επιστήμης, τεχνολογίας και εμπορίου, οι άνθρωποι είναι δούλοι των χρημάτων. Ο προορισμός του ανθρώπου, σύμφωνα με τον οικονομισμό, είναι να εξυπηρετεί την κυκλοφορία των χρημάτων.

Ο άνθρωπος δεν είναι εργαλείο, ούτε μέσον προς εξυπηρέτηση οποιουδήποτε σκοπού. Ο άνθρωπος χειρίζεται τα εργαλεία, και μάλιστα με ευτράπελο τρόπο, όπως πολύ σοφά λέει ο φιλόσοφος Ιβάν Ίλιτς.

Πάρτε παράδειγμα πολλούς που κυκλοφορούν ακριβά αυτοκίνητα, που αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες. Πολλοί από αυτούς, ιδίως νέοι, τρέχουν ακόμα κι αν η κατάσταση στο δρόμο δεν το επιτρέπει , μόνο και μόνο επειδή τρέχει το αυτοκίνητό τους. Το αυτοκίνητό τους εξυπηρετεί αυτούς ή αυτοί εξυπηρετούν το αυτοκίνητό τους;

Αυτοί παρασύρθηκαν από την υλική ευμάρεια. Αλλά κι οι φτωχοί που στερούνται δεν πάνε πίσω

Κάποιος που πήγαινε σε ξένα μνημόσυνα για τα κόλυβα,έτρωγε γλυκά, αν και δεν του επέτρεπε η υγεία του. .
-Εσύ δεν κάνει να τρως γλυκά, του είπε ο διπλανός του. Σου τα απαγόρεψε ο γιατρός.
-Μα αφού είναι τζάμπα, είπε ο άνθρωπος.

Το αντίδοτο στο ζήλο της εξουσίας

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Αν ,παρ΄ ελπίδα,  σας καταλάβει ο ζήλος της εξουσίας, αναρωτηθείτε, αν θα επιθυμούσατε την εξουσία, αν δεν την επιθυμούσε κανείς.

Αυτό δείχνει ότι η φύση του ζήλου της εξουσίας είναι συνυφασμένη με την αντιζηλία και τις έριδες.

Όταν δυο πίθηκοι θέλουν κι οι δυο ένα καρύδι, δεν το παίρνει κανείς, για να μην γίνουν αντίζηλοι και κατασπαράξει ο ένας τον άλλον.

Ο άνθρωπος όμως δεν το σκέφτεται αυτό. Ή το σκέφτεται και το αποδέχεται. .

Αυτή είναι η μόνη σκέψη που ίσως σας βοηθήσει να μην πέσετε στην παγίδα της φιλοδοξίας.

Η Ορθοδοξία είναι ιατρική

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Στην Αμερική, στη χώρα όπου ο ανταγωνισμός είναι επιστήμη, ανταγωνίζονται όχι μόνο στο καλύτερο, αλλά και στο χειρότερο. Παράδειγμα ανταγωνίζονται για να αναδειχθεί η πιο διάσημη πόλη της Αμερικής, αλλά και η πιο άσημη πόλη της Αμερικής και γιορτάζουν το ίδιο, τόσον οι κάτοικοι της διάσημης όσο και οι κάτοικοι της άσημης, αυτής που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον που να την ξεχωρίζει από τις άλλες.

Αν αυτό ίσχυε στις εκλογές θα εκλέγαμε όχι μόνο το καλύτερο κόμμα, αλλά και το χειρότερο. Γιατί όχι αυτό θα μας φύλαγε απ΄ το να ψηφίσουμε π.χ. τον Σύριζα και να μας προκύψει η Νέα Δημοκρατία.

Η αγάπη μας για το καλύτερο και για το χειρότερο θα βοηθούσε στη συνεργασία μεταξύ τους. Ούτε οι λίγοι καλοί μπορούν μόνοι τους να κάνουν τα πάντα ούτε οι πολλοί χειρότεροι είναι εντελώς ανήμποροι. Όλοι χρειάζονται. Οι κοινωνίες είναι ευτυχισμένες όταν υπάρχει ομόνοια και ειρήνη και όχι ανταγωνισμός και μίσος μεταξύ τους.

Η μεγαλύτερη προσφορά των εκλογών είναι η συνειδητοποίηση του θεάτρου που παίζεται στην πολιτική. Ποιος από αυτούς που ψηφίζουν γνωρίζει τους καλύτερους από τους χειρότερους και ποιος μπορεί να τους διακρίνει; Ούτε τον εαυτό μας δεν ξέρουμε αν είναι καλύτερος ή χειρότερος από χθες ή θα είναι καλύτερος ή χειρότερος μετά δέκα λεπτά της ώρας.

Η Ορθοδοξία δεν δέχεται την διάκριση των ανθρώπων σε καλύτερους και σε χειρότερους, ούτε τον ανταγωνισμό μεταξύ τους, που είναι η αιτία όλων των κακών. Ο ανταγωνισμός δυο ανθρώπων για την Ωραία Ελένη, ήταν η αιτία ενός μακροχρόνιου πολέμου που γέμισε δυστυχία αμέτρητες οικογένειες.

Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν θεραπευμένοι και αθεράπευτοι που μπορούν να θεραπευτούν.

Οι καλοί και οι κακοί υπάρχουν στις θρησκείες. Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία. Είναι ιατρική.

Εκφράζουν τους Έλληνες τα πολιτικά κόμματα;

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Το πολιτικό σύστημα είναι σύστημα των φεουδαρχών της Δύσης. Εννοείται ότι ως δικό τους δημιούργημα εκφράζει και τη βουλησιαρχία τους.
Εκφράζει άραγε και τους Έλληνες; Στους Έλληνες κανένας δεν ακούει ευχάριστα αυτόν που αυτοπροβάλλεται.Το φεουδαρχικό σύστημα της Δύσης έκανε την αυτοπροβολή επιστήμη.
Τί λέει το φεουδαρχικό σύστημα για την ειλικρίνεια; Δεν έχει σημασία η ειλικρίνεια. Η υποκρισία είναι αποδεκτή από το φεουδαρχικό σύστημα.
Τα πολιτικά κόμματα είναι υποκριτικά όσον αφορά τη συμμετοχή τους στην ψηφοφορία και την αποχή αυτών που απέχουν από αυτήν. .Θεωρούν τη συμμετοχή τους στις εκλογές έντιμη και νόμιμη, ενώ την αποχή των άλλων την υποτιμούν και τη θεωρούν μη νόμιμη.
Είναι έντιμο να προβάλει το κάθε κόμμα τον εαυτό του ως μόνη αξία και να υποτιμά την αξία των άλλων; Δεν είναι αυτό σαν να θεωρεί ότι μόνο η δική του συμμετοχή υπάρχει; Τα άλλα κόμματα είτε συμμετέχουν είτε απέχουν είναι το ίδιο.
Πώς αναγνωρίζει το κάθε κόμμα στον εαυτό του την ευχέρεια να μην του αρέσουν τα άλλα κόμματα, και στους άλλους δεν τους επιτρέπει να μην τους αρέσει κανένα απολύτως κόμμα. Δεν είναι αυτό μεγάλη υποκρισία.
Αν δεν σ΄ αρέσει παρά μόνο το δικό σου κόμμα, πρέπει να αφήσεις και στην αποχή να μην της αρέσει κανένα κόμμα.
Τί έχουν να πουν τα κόμματα, που κανένα δεν πλησίασε τα ποσοστά της αποχής.
Πώς δέχονται τα κόμματα να καταλαμβάνουν την εξουσία, ενώ το μεγαλύτερο τμήμα των πολιτών δεν τους θέλει;

"Πολίτης Κέϊν"

 Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

       Η κινηματογραφική ταινία «Πολίτης Κέϊν» του Όρσον Ουέλλες, είναι ίσως η καλύτερη ταινία του κινηματογράφου που γυρίστηκε ποτέ. Η κεντρική ιδέα του έργου είναι τα τραύματα που προκαλεί στην ψυχή του παιδιού η απόσπασή του απ΄ το φυσικό του περιβάλλον, από τους γονείς του κι από το σπίτι του. Στην ουσία του πρόκειται για την καταφρόνηση της οικογένειας για χάρη των χρημάτων και του πλούτου. Το θέμα αυτό ετέθη στη σύγχρονη εποχή με την απουσία της μητέρας απ΄ το σπίτι και την ανάθεση της ανατροφής των παιδιών σε ξένους, (οικιακοί βοηθοί, παιδαγωγοί, δάσκαλοι, ψυχολόγοι κ.α..)

       Το δράμα ξεκινάει όταν οι γονείς του μικρού Κέϊν, φτωχοί χωρικοί, αναθέτουν την ανατροφή του σε ξένους ανθρώπους, στην πόλη, με αντάλλαγμα τα χρήματα και ειδικότερα την προσδοκία μιας πλούσιας ζωής. Την αιτία αυτή του δράματος υπαινίσσονται τόσον η λέξη του τίτλου «πολίτης» , κάτοικος της πόλης, όσον και τα τελευταία λόγια του ήρωα, το όνομα «Ρόουζμπαντ», που είναι το όνομα ενός μικρού έλκυθρου, με το οποίο έπαιζε ο μικρός Κέϊν, όταν ζούσε κοντά στους γονείς του.

       Ο Πολίτης Κέην έγινε πάμπλουτος, απόκτησε τα πάντα, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να γεμίσει το κενό που άφησε στην ψυχή του η απουσία της αγάπης των γονιών του. Τα ψυχικά τραύματα που δέχτηκε μεγαλώνοντας ανάμεσα σε ξένους ανθρώπους, στους οποίους τον έδωσαν οι γονείς του, με αντάλλαγμα τα χρήματα, δεν θεραπεύτηκαν ποτέ.

      Στην εποχή μας το δράμα αυτό είναι συνυφασμένο με τη ζωή του κατοίκου της πόλης. Καθένας που κατοικεί σε μια σύγχρονη πόλη είναι , κατά κάποιο τρόπο, ένας «πολίτης Κέην», γιατί αναγκάζεται να βάλει την οικογένεια σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το επάγγελμα. Ένας «πολίτης Κέϊν» είναι επίσης και η γυναίκα με την εργασία της έξω απ΄ το σπίτι, όταν αναγκάζεται να βάλει σε δεύτερη μοίρα την οικογένεια, χάριν της επαγγελματικής επιτυχίας.

     Ο Κέϊν δημιούργησε μια οικονομική αυτοκρατορία, αλλά δεν έδινε σ΄ αυτήν μεγαλύτερη σημασία από αυτήν που είχε η ανάμνηση του «ρόουζμπαντ» , του μικρού έλκυθρου, με το οποίο έπαιζε όταν ζούσε με τους γονείς του. Ο Κέϊν, με δυο λόγια, υπήρξε ένας άνθρωπος που απέκτησε τα πάντα και έχασε τα πάντα

     Είναι απορίας άξιον, πώς ένας τέτοιος άνθρωπος, με τόσο μεγάλες ικανότητες, δεν μπορούσε να κοιτάξει στην ψυχή του, για να δει από τι πάσχει και να τη θεραπεύσει. Ίσως η πάθησή του ήταν ακριβώς σ΄ αυτό το «κοίταγμα», στην αποφυγή του να κοιτάξει μέσα στην ψυχή του.

       Το τελευταίο πλάνο της ταινίας, δείχνει την καταμέτρηση ενός πλήθους αντικειμένων στις συσκευασίες τους, στον πελώριο άδειο πύργο, όπου κείται το πτώμα του πολίτη Κέϊν, κι από όπου αναδύεται μαύρος καπνός πίσω από κιγκλιδώματα που θυμίζουν φυλακή.  

        Κάθε άνθρωπος έχει μέσα στην ψυχή του έναν ιερό χώρο, έναν ποιοτικό κόσμο, στον οποίο τοποθετεί τα πρόσωπα, που ικανοποίησαν κάποτε τις απόλυτες ανάγκες του, τον πατέρα και τη μητέρα. Κανείς δεν μπορεί να τους βγάλει από εκεί, χωρίς να πληγώσει αθεράπευτα την ψυχή του. Αυτό να έχουν στο νου τους οι γονείς, για να μην κατηγορούν ο ένας τον άλλον, όταν χωρίζουν, προκαλώντας αθεράπευτα τραύματα, στις ψυχές των παιδιών τους.

Οι σημερινοί γονείς

Το Μόσχου Λαγκουβάρδου

Οι σημερινοί γονείς για να επικοινωνούν με τα παιδιά τους και να είναι φίλοι μαζί τους, δεν φέρονται σαν γονείς προς παιδιά. Άλλοτε φέρονται σαν να ήταν κι οι ίδιοι παιδιά κι άλλοτε φέρονται σαν να ήταν τα παιδιά τους ενήλικοι.

Αυτό το είδος της "μεταφοράς" είναι εντελώς ψεύτικο. Διδάσκουν δηλαδή στα παιδιά τους τα ψέμματα. Τους μαθαίνουν έναν κανόνα που δεν υπάρχει και το χειρότερο τους μαθαίνουν να στηρίζονται στο υποθετικό, αντί στο πραγματικό. Έτσι το παιδί πιστεύει ότι το υποθετικό είναι πιο πραγματικό απ΄ το πραγματικό.

Με αυτόν τον τρόπο όταν μεγαλώνουν δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα . Δεν βλέπουν τα πράγματα όπως είναι, αλλά όπως θα ήθελαν να είναι.. Αυτός ο τρόπος στην τέχνη λέγεται σουρεαλισμός, δηλαδή υπερ-πραγματικότητα.

Για τα παιδιά δεν υπάρχουν σαφή όρια που να χωρίζουν τη ζωή απ΄ το παιχνίδι. Όλη η ζωή τους είναι παιχνίδι. Παιχνίδι είναι και να φέρονται σαν να διευθύνουν αυτά την οικογένεια και οι γονείς σαν να είναι παιδιά. Για τους μεγάλους όμως αυτό δεν είναι παιχνίδι. Ο πατέρας κυρίως νιώθει πως δεν είναι πατέρας. Το να είσαι σαν παιδί απ΄ το να είσαι παιδί δεν διαφέρει και πολύ. Στο τέλος και τα παιδιά βλέπουν τον πατέρα σαν τον μεγάλο αδελφό τους, κι η σύζυγος κάπως έτσι βλέπει το σύζυγό της.

Τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα περισσότερο, αν σκεφτείς ότι όλοι μας κουβαλάμε εντός μας ένα συνήθως επαναστατημένο παιδί. Στο ερώτημα , λοιπόν, ποιος κυβερνάει τη σημερινή οικογένεια, η απάντηση είναι, την κυβερνούν τα παιδιά.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την εξουσία, την οποία καταλαμβάνουν στην εποχή μας, μεγάλα παιδιά. Ο κόσμος δεν μπορεί να τους πάρει στα σοβαρά και να τους εμπιστευθεί, γι΄ αυτό γεμίζει με άγχος που δηλητηριάζει τη ζωή και τη σκοτώνει.

Μια αίσθηση παιδισμού και θηλυπρέπειας θα χαρακτηρίζει τον κόσμο μας όσο οι ενήλικοι δεν είναι ενήλικοι και τα παιδιά δεν είναι παιδιά κι οι γέροι δεν είναι γέροι.
Πρέπει να αφήσουμε τις ψευδαισθήσεις για να ζήσουμε ως πραγματικοί άνθρωποι σε έναν πραγματικό κόσμο.

"Ευφραίνου εν Κυρίω"

Του Κωνσταντίνου Στεργίου

Η εξόδιος ακολουθία του Λυκούργου Αγγελόπουλου σήμερα και πριν τον τελευταίο ασπασμό, γυρίζουν στο μυαλό μου οι στιγμές με το δάσκαλο.
Είχα την τύχη να έχω στη βυζαντινή μουσική δύο Δασκάλους. Τον Βάιο Λάσκο στα μαθητικά χρόνια μου χρόνια στα Τρίκαλα (να είναι καλά και να του δίνει δύναμη ο Θεός) και τον Λυκούργο Αγγελόπουλο στην Αθήνα στα φοιτητικά μου χρόνια και μετά. Και οι δύο μου δίδαξαν, πως η μουσική μας μαθαίνεται στο στασίδι και πως στο στασίδι θα πας για να ψάλλεις και να προσευχηθείς και όχι να σχολιάσεις, να κουτσομπολέψεις ή να θαυμάσεις τον …δάσκαλο.
Ο Λυκούργος ήταν ένας ΔΑΣΚΑΛΟΣ. Πατώντας στα χνάρια του Καρά, έβγαλε μαθητές. Αυτό ήταν το τάλαντό του. Δεν ξέρω μέρος της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης και αλλού που να μην υπάρχει κάποιος σε στασίδι που να πέρασε απ΄ το δάσκαλο.
Ο δάσκαλος πάλεψε μέχρι και με τα χέρια με τους απογόνους του Σακελλαρίδη στην Αγία Ειρήνη, την ώρα που οι «παραδοσιακοί» ψάλτες βάζαν σεγόντα.
Ο δάσκαλος μας έμαθε να διαβάζουμε, να μελετάμε. Ατέλειωτες ώρες. Γιατί ό,τι ψέλνεις θα πρέπει να είναι κτήμα σου. Το ένα μάτι στο κείμενο, το άλλο στο δάσκαλο. Δεν ξέρω πόσες επαγγελματικές χορωδίες γράφαν σε πρόβες τις ώρες της ΕΛΒΥΧ, ειδικά κοντά σε κάποιες εκδηλώσεις.
Ο δάσκαλος μας έμαθε τη αγιορείτικη παράδοση. Μέσα από τις καταγραφές του, τον Διακοδιονύση και τις ολονύκτιες αγρυπνίες με το αγιορείτικο τυπικό στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Και όλα προετοιμασμένα με πολύ κόπο.
Ο δάσκαλος "ξέθαψε" τους πατριαρχικούς ψάλτες Μανουήλ Χρυσάφη, Ιωάννη Τραπεζούντιο, Δανιήλ, Ιάκωβο, Πέτρο, Κωνσταντίνο και έμαθε σε όλους τα λειτουργικά του Νικολαΐδη, την ώρα που για τους άλλους ψάλτες «πατριαρχικά» ήταν τα …λειτουργικά του Μάρκου Βασιλείου (δεν ήταν ψάλτης του πατριαρχείου) και τα …τσεκούρια στις καταλήξεις.
Ο δάσκαλος μας έμαθε να μην μένουμε με το στόμα ανοικτό με τη «θέση» που έκανε ένας ψάλτης αναλύοντας μισή πεταστή.
Ο δάσκαλος ερχόταν στο πανηγύρι σου, σ’ όποια εκκλησίτσα και να έψελνες και σε όποιο στασίδι δεξί ή αριστερό, ψέλνοντας δίπλα σου, μαζί σου, για να σε βοηθήσει και όχι για να επιδειχθεί.
Ο δάσκαλος σε όποια εκδήλωση της χορωδίας και αν πήγαινες, έβγαζε και σου έδινε κάτι. Για τον κόπο σου, την προσπάθειά σου. Κι ας ήταν για σένα σχολείο και ευλογία.
Ο δάσκαλος μας έμαθε το ρυθμό στο μέλος, το ευσχημόνως και κατά τάξιν και τα κρατήματα, τα άρρητα ρήματα των αγγέλων, το νανούρισμα της Παναγιάς.
Ευφραίνου εν Κυρίω Δάσκαλε, αγάλλου και χόρευε υμνώντας με τους αγγέλους εν ουρανοίς.
Καλή Ανάσταση.

ΠΕΡI ΕΚΛΟΓΩΝ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Προχθές την Κυριακή , μετά την εκκλησία, ήμουν με μια παρέα, που είχε ως θέμα συζητήσεως αν έπρεπε να συμμετάσχουμε στις εκλογές ή να απόσχουμε.
Τί συμφέρει στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή η συμμετοχή στις Εκλογές ή η αποχή. Το αγωνιώδες αυτό ερώτημα τους απασχολούσε όλους, άντρες και γυναίκες.
Στη συζήτηση υποστηρίχθηκαν με πάθος κι οι δύο εκδοχές. Αυτοί που υποστήριζαν την συμμετοχή είπαν ότι ενώ δεν θέλουν κανένα κόμμα, θα ψηφίσουν γιατί φοβούνται ότι αν δεν ψηφίσουν θα εκλεγούν οι χειρότεροι. Για την αποχή δεν έβλεπαν ότι έχει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα, όπως δείχνουν μέχρι τώρα τα πράγματα.
Οι υποστηριχτές της αποχής , μεταξύ αυτών κι εγώ, είπαμε ότι η αποχή δείχνει ότι τα κόμματα δεν εκπροσωπούν, παρά τη μειοψηφία και ότι η δημοκρατία μας δεν λειτουργεί, αφού επιτρέπει στην μειοψηφία, να κυβερνά. Η αποχή δείχνει επίσης η μέγιστη πλειονότητα των Ελλήνων, θεωρεί υπεύθυνο το πολιτικό σύστημα για την παρούσα κατάσταση και δεν νομιμοποιεί κανένα από αυτά να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο. Η αποχή θα οδηγήσει στην ψήφιση νέου Συντάγματος, με το οποίο θα είναι δυνατή η λειτουργία της δημοκρατίας.
Συνεπώς η αποχή είναι πιο αποτελεσματική από την συμμετοχή , γιατί είναι η φωνή, η οποία δείχνει ότι οι Έλληνες δεν δέχονται ότι φταίνε, ότι αυτά που υφίστανται είναι άδικα και ότι υπαίτια είναι η μη λειτουργία της δημοκρατίας.
Είναι πιο αποτελεσματική από την συμμετοχή για τους εξής δύο λόγους;
Πρώτον γιατί η απουσία της φωνής θα μετατρέψει τους Έλληνες σε αιώνια θύματα, που αποδέχονται κάθε "άδικη βία", ως δίκαιη και βέβαια, θα την τραβάει ο οργανισμός τους, κατά το κοινώς λεγόμενο.
Και δεύτερον γιατί η φωνή που καταγγέλλει την άδικη βία θα αναγκάσει τους διώκτες να δώσουν λόγο για τις πράξεις τους.
Δείτε στην ιστορία ,τί συνέβη, όπου το αθώο θύμα δεν δέχθηκε το ρόλο του θύματος και πριν από όλα στην ιστορία του Χριστού.
Ο λόγος είναι το μεγαλύτερο όπλο του λαού. Και γι΄ αυτό οι διώκτες επιδιώκουν να δεχθεί ο κόσμος, ότι αυτός φταίει για όσα παθαίνει και εν πολλοίς το πετυχαίνουν, αν δεν υπήρχε η φωνή της αποχής.
Δεν είναι τυχαία η τεράστια προσπάθεια να πεισθεί ο κόσμος ότι ο ίδιος φταίει για όσα παθαίνει. Πολλοί πείθονται, γιατί νομίζουν ότι η αποχή δεν σημαίνει τίποτε. Η φωνή του Νώε και του Ίδιου του Χριστού δεν παύει ποτέ να καταγγέλλει την άδικη σφαγή.

"Λαός μου, τί εποίησά σοι" και τί μοι ανταπέδωκας.
Αντί του μάνα, χολήν./Αντί του ύδατος,όξος./
Αντί του αγαπάν με/ σταυρόν με προσηλώσατε./
Καλέσω μου τα έθνη/ κακείνα με δοξάσουσιν.".


























.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η Ορθοδοξία είναι θεραπεία τόσο των διωκομένων από τις διώξεις όσο και των διωκτών από την κακία τους. Ζητάμε απ΄ το Θεό όχι μόνο να μας βοηθήσει στον αγώνα μας να ελευθερωθούμε από τους διώκτες μας, αλλά να μας βοηθήσει να αγωνιστούμε για να ελευθερώσουμε και τους διώκτες μας από την κακία τους. Οτιδήποτε άλλο κάνουμε συντηρεί , ενισχύει και επεκτείνει τη βία.

Οι Στωικοί πίστευαν ότι σ΄ ένα κόσμο που δεν τηρεί την Οδό, ο μόνος τρόπος να ζεις είναι η ανοχή και η αποχή. Να να μην απαντάς στη βία με τη βία (Ανοχή) και να μην συμμετέχεις στην ανομία των διωκτών (Αποχή). Ανέχου τη βία και απέχου από τη βία.

Η φιλοσοφία τους, η οποία ήκμασε στα χρόνια του Χριστού δεν απέχει από τη Χριστιανική Διδασκαλία. Ο Χριστός δίδαξε να μην απαντάμε στη βία με τη βία (Ανοχή), αλλά να απέχουμε από τη βία, και επί πλέον να απαντάμε στη βία με την αγάπη

Η στάση του χριστιανού είναι θετική. Δεν απέχει απλώς από τη βία, αλλά ενεργεί για την θεραπεία της. Αγωνίζεται όχι μόνο να ελευθερωθεί από τον διώκτη του, αλλά να ελευθερώσει και το διώκτη του απ΄ την κακία του.

Η Ορθοδοξία είναι θεραπεία τόσο των διωκομένων από τις διώξεις όσο και των διωκτών από την κακίας τους. Οτιδήποτε άλλο κάνουμε συντηρεί , ενισχύει και επεκτείνει τη βία.

" Ο ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ" ΤΟΥ ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η κινηματογραφική ταινία του Ακίρα Κουροσάβα "Μεθυσμένος Άγγελος" έχει θέμα τη ζωή ενός ασυνήθιστους γιατρού, που είναι διπλά μεθυσμένος από το αλκοόλ που πίνει και από τη συμπόνια και την αγάπη που νιώθει για το δυστυχισμένο άνθρωπο.

Η ταινία παράλληλα με τη ζωή του γιατρού περιγράφει και τη ζωή δύο ασθενών τους, μιας νεαρής σπουδάστριας και ενός φτωχού γκάγκστερ που πάσχουν από την ίδια ανίατη για την εποχή εκείνη νόσο, τη φυματίωση βαριάς μορφής.
¨
Η κοπέλα, μια γιαπωνέζα στις αρχές του 20 αιώνα στην Ιαπωνία, τηρεί πιστά τις οδηγίες του γιατρού της, που κάθε φορά μαζί με την φαρμακευτική αγωγή τη διδάσκει να πιστεύει στο πνεύμα. Το ρητό που της επαναλαμβάνει σε κάθε επίσκεψη είναι αυτό: "Αυτό που προέχει είναι το Πνεύμα".

Η τελευταία στιχομυθία μεταξύ γιατρού και της κοπέλας, που επισκέπτεται το γιατρό της κρατώντας τις ακτινογραφίες που δείχνουν ότι αποθεραπεύτηκε από τη φοβερή αρρώστια της είναι αυτή:

ΚΟΠΕΛΑ:(χαρούμενη) " Γιατρέ, αυτός που έχει δυνατό το πνεύμα του, δεν φοβάται τη φυματίωση."

ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ : Αυτός που έχει δυνατό το πνεύμα του, δεν φοβάται τίποτα.

Με τον άλλον όμως ασθενή η κατάληξη είναι τραγική. Ο φτωχός γκάγκστερ δεν μπορεί να ακολουθήσει τις συμβουλές του γιατρού, όχι γιατί δεν το θέλει, αλλά γιατί δεν τον αφήνει το περιβάλλον των κακοποιών μέσα στο οποίο ζει και η υγεία του ολοένα χειροτερεύει.

Ο γκάγκστερ κάθε φορά που πηγαίνει για εξέταση δεν έχει χρήματα και αντί να πληρώσει το γιατρό, τον δέρνει και τον βρίζει..

Το έργο τελειώνει με μια σκηνή που σου σπαράζει την καρδιά. Ο ασθενής που είναι άφραγκος ως συνήθως,δέρνει το γιατρό και φεύγει με βρισιές, ενώ πνίγεται στο βήχα.

Ο γιατρός σηκώνεται από το πάτωμα, που ήταν πεσμένος, πηγαίνει στο παράθυρο και κοιτάζει στο δρόμο τον φτωχό άνθρωπο που περπατάει μέσα στη βροχή,"Ψήνεται στον πυρετό και δεν έχει ούτε σακάκι να φορέσει." λέει ο λυπημένα.

Η ψυχή δεν πρέπει να συγχίζεται για τους εσωτερικούς πειρασμούς και λογισμούς

Ἡ ψυχὴ δὲν πρέπει νὰ συγχίζεται γιὰ τοὺς ἐσωτερικοὺς πειρασμοὺς καὶ λογισμούς

Εἶναι πολλὰ τὰ καλὰ ποὺ προξενεῖ στὴν ψυχὴ ἡ πικρότητα καὶ αὐτὴ ἡ πνευματικὴ ξηρασία, δηλαδὴ ἡ στέρησις τῆς πνευματικῆς χαρᾶς καὶ γλυκύτητος, ἂν τὰ δεχθοῦμε μὲ ταπείνωσι καὶ ὑπομονή, πράγματα ποὺ ἂν τὰ καταλάβαινε ὁ ἄνθρωπος, χωρὶς ἀμφιβολία δὲν θὰ τὸν ἐνοχλοῦσε αὐτὸ τόσο πολὺ καὶ δὲν θὰ λυπόταν τόσο ὅταν τοῦ συνέβαιναν γιατὶ θὰ δεχόταν τὴν πικρότητα καὶ τὴν στέρησι αὐτή, ὄχι ὡς σημεῖο μίσους ποὺ τοῦ δείχνει ὁ Θεός, ἀλλὰ ὡς σημεῖο μεγάλης καὶ ἐξαιρετικῆς ἀγάπης, καὶ θὰ τὴν δεχόταν ὡς ἐξαίρετη χάρι ποὺ τοῦ κάνει ὁ Θεός. Διότι οἱ παρόμοιες καταστάσεις δὲ συμβαίνουν σὲ ὅλους, παρὰ σὲ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ δοθοῦν ὁλοκληρωτικὰ στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ μποροῦν νὰ τοὺς ζημιώσουν. Καὶ γενικὰ δὲ συμβαίνουν στὴν ἀρχὴ τῆς ἐπιστροφῆς τους, ἀλλὰ ἀφοῦ ὑπηρετήσουν τὸν Θεὸ γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα καὶ ἀφοῦ καθαρίσουν μέτρια τὴν καρδιά τους μὲ τὴν ἱερὴ προσευχὴ καὶ κατάνυξι καὶ αἰσθανθοῦν ἐν μέρει στὴν καρδιά τους κάποια γλυκύτητα πνευματική, θέρμη καὶ χαρά, καὶ ἀποφασίσουν νὰ ἀφιερωθοῦν ὁλοκληρωτικὰ στὸν Θεὸ καὶ νὰ τὸν ὑπηρετήσουν μὲ περισσότερη τελειότητα καὶ ὅταν ἤδη ἔχουν ἀρχίσει τὸ ἔργο. Γιατὶ ποτὲ δὲν βλέπουμε τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἐκείνους, ποὺ εἶναι δοσμένοι στὰ πράγματα τοῦ κόσμου, νὰ παραπονοῦνται γιὰ παρόμοιους πειρασμούς. Ἔτσι φαίνεται καθαρὰ ὅτι ἡ πικρότητα αὐτὴ εἶναι ἕνα τίμιο καὶ ἀκριβὸ φαγητό, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς προσκαλεῖ ἐκείνους ποὺ ἀγαπᾷ νὰ τοὺς φιλοξενήσῃ. Καὶ ἂν στὴ γεῦσι μας...
δὲν εἶναι νόστιμο, παρὰ ταῦτα μᾶς ὠφελεῖ χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζουμε τότε ποὺ τὸ γευόμαστε. Γιατὶ ἡ ψυχὴ ποὺ βρίσκεται σὲ τέτοια ξηρασία καὶ πικρὴ γεῦσι καὶ ἔχει τέτοιους πειρασμοὺς καὶ λογισμούς, ποὺ μόνο νὰ τοὺς σκεφθοῦμε μᾶς ταράσσουν, ἂς φαρμακώνουν τὴν καρδιὰ καὶ σχεδὸν παραλύουν ὅλον τὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο, μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀποκτᾷ φόβο, μῖσος καὶ ἀποστροφὴ τοῦ ἑαυτοῦ της καὶ ἐκείνην τὴν ταπείνωσι ποὺ μᾶς ζητᾷ ὁ Θεὸς καὶ ἐπὶ πλέον ἀποκτᾷ θερμότερη ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, ἀκριβέστερη προσοχὴ στοὺς λογισμούς, δυνατώτερο στομάχι γιὰ νὰ μπορῇ νὰ χωνεύῃ τοὺς πειρασμοὺς χωρὶς βλάβη καὶ γυμνασμένα αἰσθητήρια, γιὰ νὰ μπορῇ νὰ διακρίνῃ μὲ εὐκολία τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, ὅπως εἶπε ὁ Παῦλος (Ἑβρ. 5,14). Ἡ ψυχὴ ὅμως ποὺ τότε δὲν καταλαβαίνει τὰ μυστικὰ αὐτὰ αἴτια, σιχαίνεται καὶ ἀποφεύγει τὴν πικρότητα ποὺ λέχθηκε, σὰν νὰ μὴ θέλῃ ποτὲ νὰ μείνη χωρὶς πνευματικὴ γεῦσι καὶ ἡδονὴ καὶ χωρὶς αὐτὴν κάθε ἄλλη ἄσκησι τὴν θεωρεῖ χαμένο καιρὸ καὶ κόπο χωρὶς προκοπή.

Πηγή:Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό

Υπέρ της αποχής

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

- Σε συγχαίρω, μου είπε ο φίλος μου, όταν του έδωσα πίσω το φάκελο για κάποιον δικό του. Αλλά δεν καταλαβαίνω, γιατί είσαι υπέρ της αποχής; Γιατί δεν απολαμβάνεις το ωραίο αυτό αίσθημα, ότι ενδιαφέρονται για σένα γνωστοί και φίλοι, που βάζουν υποψηφιότητα.

-Ακριβώς γι΄ αυτό είμαι υπέρ της αποχής. Γιατί΄δεν θέλω να νιώσω το κενό, όταν την επομένη των εκλογών, όλος αυτός ο κόσμος θα με αγνοήσει παντελώς.

-Μήπως το ίδιο δεν θα γίνει και με εμάς που θα ψηφίσουμε; Μήπως κι εμείς δεν θα έχουμε την πικρή γεύση ότι έγραψαν την ψήφο μας στα παλιά τους τα παπούτσια;

-Είναι άλλο να πίνεις το ποτήρι της απογοήτευσης λίγο λίγο και ανεπαίσθητα, παρά να το κατεβάσεις ολόκληρο με μιας.

-Δεν έχεις κανένα πιο ουσιαστικό λόγο, από αυτόν, υπέρ της αποχής.

-Ο ουσιαστικός λόγος είναι ότι ξέρω, όπως όλοι ξέρουν, ότι η δημοκρατία δεν λειτουργεί και δεν είναι μόνον οι πολιτικοί υπεύθυνοι γι΄ αυτό. Αν είμαστε ειλικρινείς το νόημα της αποχής είναι ακριβώς αυτό. Ότι η δημοκρατία δεν λειτουργεί γιατί δεν είναι καν δημοκρατία, και φέρει μόνο το όνομά της.

Ενώ όλοι ξέρουμε ότι η δημοκρατία δεν λειτουργοί και ότι δεν είναι καν δημοκρατία, εντούτοις ψηφίζοντας νομιμοποιούμε τη λεγόμενη δημοκρατία και εμποδίζουμε τη χώρα μας να αποκτήσει αληθινή δημοκρατία, όπως της αξίζει.

Το θάρρος του υπάρχειν

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Ο Πάουλ Τίλιχ στο βιβλίο του "Το θάρρος του υπάρχειν" γράφει κάπου, πως όταν η αναζήτηση της διασκέδασης γίνεται επιστήμη, τότε δεν έχουμε το θάρρος να υπάρχουμε. Θα προτιμούσαμε να μην ζούμε.

Γιατί η αναζήτηση της διασκέδασης (ευχαρίστησης, ηδονής) μας οδηγεί σ'  αυτή τη δειλία για τη ζωή;
Για να απαντήσουμε σ΄ αυτό το ερώτημα πρέπει να στηριχθούμε σ΄ αυτό που υπάρχει, που σημαίνει ότι δεχόμαστε ότι ζούμε όπως μπορούμε και όχι όπως θέλουμε. Συνεπώς σκεφτόμαστε με βάση αυτό που είναι και όχι αυτό που θα  θέλαμε να είναι.

Στην πραγματικότητα η ηδονή δεν είναι απόλυτη ούτε μπορεί να ζει κανείς για την ηδονή, αποφεύγοντας τις δυσκολίες. Για να πας σε ένα ήσυχο μέρος, δεν μπορείς να πάς από ένα ήσυχο μέρος. Έτσι είναι η πραγματικότητα. Για να πάς κάπου να ξεκουραστείς θα πάς από κάπου που θα κουραστείς. Απόλυτη είναι η ηδονή μόνον σ΄ αυτόν που δε ζει στην πραγματικότητα.

Η αναζήτηση της ηδονής δεν είναι αυτόνομη. Θα μου πείτε ,γιατί όχι; Γιατί η ζωή μας διδάσκει ότι δεν γίνεται χωρίς αγώνα. Ακόμα κι αν μπορούσε κανείς να ζει χωρίς να αγωνίζεται με τις δυσκολίες της ζωής, αυτό το είδος της ζωής οδηγεί στην ατροφία και στο μαρασμό. Ατροφούν και μαραίνονται ακόμα και τα όργανα της ηδονής. Και η ίδια η ηδονή δεν θέλει αυτόν που τα παρατάει όλα για χάρη της.

Είναι προς όφελός μας που η ηδονή όσο γλυκιά κι αν είναι δεν γίνεται να την κάνουμε σκοπό στη ζωή μας, όπως υποστηρίζει ο Επίκουρος στην θεωρία του., Αυτός που θα τον ακολουθήσει όχι μόνο στη θεωρία, αλλά και στην πράξη, αργά ή γρήγορα θα πάθει μαρασμό. του νου στην αρχή κι ύστερα και της ψυχής και του σώματος. Ακόμα κι αν περιορίσει την αυτονομία της ηδονής στις πνευματικές ηδονές, σύμφωνα με την επικούρεια θεωρία.

Ο άνθρωπος ως πνεύμα, ψυχή και σώμα είναι καμωμένος για να δουλεύει στην μεγαλύτερή του ένταση. Παράδειγμα ο εγκέφαλος που τον τρέφουν οι δυσκολίες και όσο πιο πολύ τον κουράζουμε τόσο περισσότερο ανανεώνεται κι όσο πιο πολύ τον αφήνουμε αχρησιμοποίητο, τόσο πιο πολύ απειλείται από μαρασμό. Το ίδιο και η ψυχή αυτού που ζει για την ηδονή σιγά σιγά αποχαυνώνεται, χάνει την ανδρεία της, και τελικά τρέμει τη σκιά της από το φόβο για την ίδια τη ζωή. Βέβαια τα λάθη στην περιοχή του νου και της ψυχής, τα πληρώνει τελικά το σώμα μας, γιατί είναι αθώο. Η κατάχρηση είναι του νου και της ψυχής.

Μας φέρονται σαν να είμαστε αποικία;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

"Με ανέτρεψαν γιατί δεν έκανα την Ιταλία αποικία σαν την Ελλάδα
"Δεν εκπλήσσομαι, με ανέτρεψαν επειδή στάθηκα εμπόδιο στην πολιτική της Γερμανίας",
                                                                                            Σύλβιο Μπερλουσκόνι

Κανείς από τους δικούς μας πολιτικούς δεν μιλάει για τη μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία. Όλοι, από τους απλούς πολιτικούς μέχρι τον πρόεδρο της βουλής, μιλούν για περιορισμό της κυριαρχίας, ειδικότερα ως προς την οικονομία. Ένα μέρος μόνο της κυριαρχίας δέχονται ότι παρεχώρησε η Ελλάδα, και συγκεκριμένα το μέρος της εθνικής οικονομίας.

Αυτό όμως που χαρακτηρίζει μια αποικία είναι αυτά τα δύο στοιχεία, ότι στην αποικία μένουν κυρίως οι ιθαγενείς και ζούν όλον τον «παράδεισο» που τους έχει ετοιμάσει η μητρόπολη και ότι η αποικία δεν έχει εθνική οικονομία, διότι η οικονομία της διευθύνεται από τον αποικιοκράτη προς το συμφέρον του φυσικά.

Η μητρόπολη (ο αποικιοκράτης) είναι αυτός που ασκεί άμεσα κυριαρχικά δικαιώματα στις αποικίες και καθορίζει την κοινωνική δομή, την διακυβέρνηση και τις οικονομικές λειτουργίες.

Δηλαδή ο αποικιοκράτης καθορίζει την διακυβέρνηση, με άλλα λόγια, όλα τα κόμματα είναι δικά του και όποιο κι αν ψηφίσει ο λαός, ψηφίζει τον αποικιοκράτη. .

Σε περίπτωση μεγάλης αποχής, ο αποικιοκράτης ξέρει ότι κανένα από τα «στημένα» κόμματα δεν μπορούν να επιβληθούν στους ιθαγενείς και φυσικά τα αλλάζει με άλλα κόμματα με τους ίδιους πολιτικούς και με άλλα ονόματα. Στην περίπτωση αυτή οι ιθαγενείς αντί κόμματα και πολιτική, αλλάζουν αρρώστια. Γι' αυτό τα κόμματα έχουν αγωνία μήπως είναι μεγάλη η αποχή.

; Αυτό που ενδιαφέρει τον αποικιοκράτη δεν είναι η ευτυχία ή η δυστυχία των ιθαγενών των οποίων η ζωή γίνεται ολοένα και πιο βασανιστική, αλλά η απομύζηση κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής της αποικίας.

Οι ιθαγενείς, αυτοί που δεν είναι όργανα της αποικιοκρατίας, έχουν μια μόνο ελπίδα να απελευθερωθούν από την εκμετάλλευση του αποικιοκράτη και να αναλάβει ο λαός ο ίδιος την διακυβέρνηση και τις οικονομικές λειτουργίες της χώρας του. Δηλαδή να δοθεί ένα τέλος στα βάσανά του. Άραγε πώς είναι αυτό το τέλος;

Η ιστορία των αποικιών, λόγω του ότι οι αποικιοκράτες πιστεύουν ότι έχουν ανώτερο πολιτισμό από τους ιθαγενείς , επιβάλλουν σ΄ αυτούς τα δικά τους ήθη, τη γλώσσα, τον πολιτισμό τους, όποιον διαθέτουν και στην πραγματικότητα εξαφανίζουν τον πολιτισμό των ιθαγενών. Το παράδοξο είναι όταν ο αποικιοκράτης είναι απολίτιστος και έρχεται να εκπολιτίσει τον λαό, για να τον εκμεταλλευτεί με πολιτισμένο τρόπο.

Ηιστορία δείχνει ότι οι αποικιοκρατία ΄, όπου υπήρξε στα νεώτερα χρόνια, με τη μορφή της στυγνής εκμετάλλευσης τελείωσε με τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών που στέναζαν κάτω από αυτήν.

Συμμετοχή ή Αποχή;

Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου

Τα κόμματα μαζί με τη φροντίδα τους να συγκεντρώσουν το μεγαλύτερο αριθμό ψήφων για τον εαυτό του το καθένα, έχουν επί πλέον  ακόμα μια αγωνία. Αγωνιούν και για την αποχή. Οι αρθρογράφοι τους κι η τηλεόραση εξηγούν τα πλεονεκτήματα της συμμετοχής και τα μειονεκτήματα της αποχής.

Αν πράγματι η αποχή είναι ευνοϊκή για τα κόμματα, γιατί αγωνιούν, μήπως ο κόσμος προτιμήσει την αποχή; Γιατί ούτε ένα κόμμα, ούτε ένας υποψήφιος, με μια εξαίρεση, κάποιον γνωστό μου. δεν τάσσεται υπέρ της αποχής;

Γιατί δεν θέλουν τα κόμματα να είναι μεγάλη η αποχή; Μήπως δεν θέλουν να δει κάποιος παράγοντας, ότι τα κόμματα αυτά δεν εκπροσωπούν πια τους Έλληνες;

Μήπως η αποχή έχει μεγαλύτερα και σημαντικότερα αποτελέσματα από την συμμετοχή;

Τα κόμματα, έτσι που επιδιώκουν με κάθε τρόπο,να κερδίσουν τις εκλογές, χρησιμοποιώντας ακόμα και διαφημίσεις, δείχνουν ότι το σπουδαιότερο γι' αυτά είναι η εκλογή τους.

Βέβαια ο απλός κόσμος, παρά τις συνεχείς διαψεύσεις, έχει την προσοχή του στραμμένη σ΄ αυτό που είναι το σπουδαιότερο,στα έργα.; "Έργα καλά να κάνουν", εύχεται σε όποιον εκλεγεί!

Το ερώτημα είναι ,του άξιζε αυτόν τον κόσμο, τέτοιος καιροσκοπισμός των κομμάτων;

Ο παραλογισμός στα σχολεία (Θεολογικές και παιδαγωγικές θεωρίες του παραλόγου)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Πώς θα μπορέσουν να διδάξουν στα ανήλικα παιδιά μας όλες τις μεγάλες θρησκείες και δεν θα τα αρρωστήσουν από την τρυφερή τους ηλικία; Ώριμοι ενήλικες δεν αντέχουν να διδαχθούν όλες τις θρησκείες χωρίς να διαταραχθεί η ψυχική, πνευματική και σωματική τους υγεία.

Πώς θα διδάξουν στα παιδιά ότι όλες οι θρησκείες λένε την αλήθεια, για όλα τα βασικά θέματα, όταν σε όλα τα θέματα οι διδασκαλίες τους αντικρούει η μια την άλλη;

Κατά τη χριστιανική διδασκαλία η ιδιοτέλεια είναι «το θεμέλιον όλων των προσωπικών και κοινωνικών νοσημάτων» «Επικατάρατος πας ος επικαλείται το όνομα του Θεού επί ματαίω». Στις μαγικές θρησκείες επικαλείται κανείς το πνεύμα για ιδιοτελείς σκοπούς (μαγεία)

Πώς θα διδάξουν στα ανήλικα παιδιά ότι όλες οι θρησκείες λένε την αλήθεια για το Θεό, αφού η χριστιανική λέει πως υπάρχει Θεός, ενώ η βουδιστική λέει πώς δεν υπάρχει;
Για την προσευχή τι θα διδάξουν; Να προσεύχονται για να υπάρξουν ή να προσεύχονται να μην υπάρξουν; Θα τα διδάξουν ότι μπορούν να επιλέξουν την ύπαρξη ή την ανυπαρξία; Η χριστιανική διδασκαλία διδάσκει ότι δεν έχουμε επιλογή μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, αλλά μόνο μεταξύ ευτυχισμένης ύπαρξης και δυστυχισμένης.

Γνωρίζουν οι μεταρρυθμιστές του μαθήματος των θρησκευτικών, τί πρεσβεύουν όλες οι θρησκείες και υποστηρίζουν ότι όλες οι διδασκαλίες των θρησκειών, είναι αληθινές, για να τις διδάσκουν στα ανήλικα παιδιά μας στο σχολείο, ακόμα και τις μαγικές με τις καταστροφικές λατρείες τους;

Αγνοούν οι μεταρρυθμιστές, ότι η Ορθοδοξία είναι θεραπεία της αρρώστιας της θρησκείας; Γνωρίζουν την ευθύνη που αναλαμβάνουν, αντί να ενισχύσουν τη θεραπεία, χάριν της υγείας του λαού, την υποσκάπτουν και την αποδυναμώνουν;
Άραγε για χάριν τίνος; Για την αιτία όλων ασθενειών, την ιδιοτέλεια;

Διδάσκαλοι αυτού του είδους θα δείξουν στους μαθητές τους, πως ούτε οι ίδιοι πιστεύουν , ούτε τους άλλους αφήνουν να πιστέψουν.

Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η μάνα του Στάλιν ήθελε να δει το γιο της ιερέα. Ήταν μια απλή γυναίκα του λαού, μια ορθόδοξη πιστή και παρέμεινε η ίδια χωρίς να επηρεαστεί από τα μεγαλεία του γιου της. Ακόμα κι όταν ο γιος της έγινε δικτάτωρ της Σοβιετικής Ένωσης δεν έπαψε να του λέει: "Αχ, Ιωσήφ, εγώ ήθελα να γίνεις ιερέας".

Είναι δύσκολο για τον ορθόδοξο πιστό, αυτόν που πιστεύει αληθινά, να καταλάβει, πώς δεν βλέπει ο κόσμος ότι η Ιερωσύνη είναι το ύψιστο αξίωμα. Αναρωτιέται ο πιστός, τί παραπάνω ζητούν αυτοί, που δεν είναι ικανοποιημένοι με το χάρισμα του φωτισμού; Κι ακόμα πιο πολύ, τί περισσότερο ζητούν εκείνοι που δέχθηκαν την μεγάλη ευεργεσία του Θεού, να βλέπουν τη δόξα Του στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού; .

Πώς γίνεται να κάνουμε αυτό που μισούμε;

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

"Αλλ΄ ο μισώ , τούτο ποιώ", γράφει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους. Αυτό που μισώ, αυτό πράττω. Πώς γίνεται να κάνουμε αυτό που μισούμε; Αν, λέει, αυτό που δε θέλω, αυτό κάνω, σημαίνει ότι καθόλου δεν το κατεργάζομαι εγώ, αλλά το κατεργάζεται η "οικούσα εν εμοί αμαρτία". Στα μέλη του σώματός μου, συνεχίζει ο Απόστολος, βλέπω "άλλον νόμον" που με αιχμαλωτίζει στον νόμον που υπάρχει στα μέλη μου και αντιστρατεύεται το νόμο του νου μου.

Ο Απόστολος είναι φανερό ότι μιλάει για την επιθυμία του σώματος, και χρησιμοποιεί τη λέξη "νόμος" γιατί η επιθυμία του σώματος για την οποία μιλάει δεν είναι μια απλή επιθυμία χωρίς δύναμη να εξαναγκάσει αυτόν που τη νιώθει, να υπακούσει σ΄ αυτήν. Με τη λέξη "νόμος" εννοεί την επιθυμία που έχει τη δύναμη του εξαναγκασμού, ώστε να μην μπορεί αυτός που τη νιώθει, να την αγνοήσει.

. Υπάρχει δηλαδή μια άλλη επιθυμία στα μέλη του σώματός του, η οποία έχει τη δύναμη να τον εξαναγκάζει να υπακούσει σ΄ αυτήν και η οποία αντιστρατεύεται την επιθυμία του νου του,

Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, ένα πράγμα μπορούμε μόνο να κάνουμε για να δαμάσουμε την επιθυμία αυτή. Να μην τη δίνουμε τροφή, για να μην έχει δύναμη. Γι΄ αυτό ο Κύριος είπε, "τούτο το γένος δεν μπορεί να σωθεί, ειμή δια προσευχής και νηστείας". Η νηστεία είναι αυτό ακριβώς, να μη δίνουμε τροφή στην επιθυμία που μας αιχμαλωτίζει. Με την προσευχή θα διακρίνουμε κάθε φορά, αν πρόκειται για μη επιλήψιμη επιθυμία ή αν πρόκειται για την επιθυμία η οποία καταργεί την ελευθερία μας.

Το κριτήριο για να διακρίνουμε τις επιθυμίες μας, αν είναι κατά Θεόν ή είναι του εχθρού του ανθρώπου, τουτέστιν του διαβόλου, είναι το κριτήριο της ελευθερίας. Αν οι επιθυμίες μας δεσμεύουν την ελευθερία μας ή όχι. Οι επιθυμίες του Θεού σέβονται την ελευθερία μας. Το εντελώς αντίθετο συμβαίνει με τις επιθυμίες του διαβόλου, τις οποίες υπηρετούμε, όπως οι δούλοι τα αφεντικά τους.

Ελληνική Αυτογνωσία

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

      Ασχολούμαι όλη μου τη ζωή με τη λογοτεχνία, γράφοντας και διαβάζοντας λογοτεχνικά έργα. Είναι επόμενο να είμαι επηρεασμένος από αυτήν. Άραγε αυτός είναι ο λόγος, που βλέπω τους Έλληνες περισσότερο ως ήρωες της λογοτεχνίας, παρά ως πραγματικούς ανθρώπους ή είναι έτσι πραγματικά. Πιστεύω ότι ισχύει το δεύτερο. Οι Έλληνες είναι τύποι της λογοτεχνίας και αξίζει να γράφονται λογοτεχνικά έργα γι΄ αυτούς. Ο ελληνικός λαός είναι ο πιο εξελιγμένος αισθητικά λαός του κόσμου.
      Οι Έλληνες ως άτομα και ως λαός επηρεαζόμαστε περισσότερο από το αίσθημα, παρά από τη λογική και στη λογοτεχνία αυτό που προέχει είναι το αίσθημα. Λογοτεχνία, στην οποία δεν υπάρχει πλούσιο αίσθημα, δεν είναι λογοτεχνία.
      Στη λογοτεχνία δεν νοιάζεται κανείς για τις εξηγήσεις. Η λογοτεχνία σου αρέσει ή δεν σου αρέσει. Δεν ψάχνεις να βρεις τη δικαιολογία που σου αρέσει ή δεν σου αρέσει. Όπως όταν σου αρέσει μια ωραία γυναίκα δεν έχει σημασία γιατί σου αρέσει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι σου αρέσει.
       Με την ίδια λογική ή καλύτερα με το ίδιο αίσθημα αγωνιζόμαστε να τα βγάλουμε πέρα με τις δυσκολίες της ζωής μας. Δεχόμαστε με ευκολία, χωρίς αντιρρήσεις και επιφυλάξεις, αυτό που μας αρέσει και προβληματιζόμαστε με αυτό που δεν μας αρέσει.
       Θα μου πείτε το ίδιο δεν κάνουν κι οι άλλοι; Από τί επηρεάζονται οι άλλοι; Ήξερα κάποιον, που διάλεγε ακόμα και την οδοντογιατρό του από την ομορφιά της. Κάποιος άλλος διέκρινε τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες: σ΄ αυτούς που χαμογελούν και σ΄ αυτούς που δεν χαμογελούν. Αυτό δεν νομίζω ότι γίνεται πουθενά στον κόσμο, εκτός απ΄ την Ελλάδα. Άλλος διέκρινε τους ανθρώπους σε ερωτικούς και ανέραστους και πίστευε ότι το μεγαλύτερο κακό στον κόσμο γίνεται από εκείνους που δεν αγαπούν κανέναν, ούτε και τον εαυτό τους.
        Τους ανθρώπους της κατηγορίας αυτής τους φοβόταν, μήπως πείσουν την ανθρωπότητα να αυτοκτονήσει μαζί τους. Το κριτήριο αυτού του ανθρώπου ήταν να φέρουμε στην εξουσία ανθρώπους που χαμογελούν, που διακρίνουν το ωραίο και που αγαπούν τον εαυτό τους. ¨Ηθελε αυτούς τους ανθρώπους στα δημόσια αξιώματα, γιατί οι άλλοι ήταν επικίνδυνοι για την ανθρωπότητα.
       Είναι οι Έλληνες περισσότερο ήρωες της λογοτεχνίας παρά πραγματικοί άνθρωποι , επειδή είναι λαός με αρχαία παράδοση στη λογοτεχνία και έχει καλλιεργήσει την ψυχή του. Ακόμα και το Θεό , Τον αγαπούν για την ωραιότητα του προσώπου Του. Ο πιο ωραίος άνθρωπος του κόσμου είναι ο Ιησούς Χριστός. Κι η πιο ωραία λαϊκή τέχνη είναι αυτή που είναι αφιερωμένη στους ναούς, τους οίκους τους Θεού και στους δικούς τους οίκους. Είναι αξεπέραστη η τέχνη του λαού στα δυο αυτά πανέμορφα πρόσωπα, στο πρόσωπο του Χριστού και της Παναγίας.
       Όλα μπορεί να τα δεχθεί ο ελληνικός λαός , χάρις στην καλή του καρδιά. Ένα μόνο δεν το δέχεται, την ασχήμια της ψυχής. "Αυτό δεν είναι ωραίο", λέει εννοώντας, ότι με τίποτα δεν δέχεται κάτι που δεν είναι ωραίο από την ψυχή. Όπως τώρα με τους ανέραστους αυτούς που με την προπαγάνδα και με την τοκογλυφία τους μετέτρεψαν όλο τον κόσμο σε εραστές της οικονομολογίας.       Αυτοί δεν μπορούν πια να θαυμάσουν τίποτα σ΄ αυτόν τον κόσμο, που εξαιτίας της αποστέρησης της ομορφιάς κινδυνεύει να οδηγηθεί στην ομαδική αυτοκτονία.

Το τέλος της Κρίσης

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η κρίση αφού έχει αρχή έχει και τέλος. Ποιο είναι το τέλος; Οι ιδέες του τέλους της κρίσης διαφέρουν από πολίτη σε πολίτη, από πολιτικό σε πολιτικό, από πολιτικό κόμμα σε πολιτικό κόμμα, από επάγγελμα σε επάγγελμα κ.ο.κ Ανάλογα με τη στάση τους απέναντι στην κρίση είναι και η ιδέα τους για το τέλος της κρίσης.

Διαφορετική είναι η ιδέα πολλών απλών ανθρώπων του λαού, οι οποίοι πιστεύουν ότι μόνον όταν η Ελλάδα αναγκαστεί να δώσει και την ψυχή της, θα βγει από την κρίση, γιατί κανένας δεν είναι διατεθειμένος να δώσει την ψυχή του. «Ας τα πάρουν όλα» είπε μια γριά |Ελληνίδα. «Ψυχή δεν θα πάρουν». Την ιδέα αυτή δεν μπορούν να την καταλάβουν οι πολιτικοί.

Η ιδέα των πολιτικών είναι ότι δεν θα βγούμε από την κρίση, διότι δεν ξέρουμε πως είναι χωρίς κρίση. Η ιδέα των πολιτών δεν διαφέρει ως προς αυτό. Οι πολίτες πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα βγει από την κρίση, όταν πάψει να κάνει λάθη, δηλαδή ποτέ. Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο η Ελλάδα ήταν και θα είναι σε κατάσταση κρίσης.

Διαφορετική είναι επίσης η ιδέα για το τέλος της κρίσης , μιας Βουλγάρας οικιακής βοηθού, η οποία έχει την ιδέα, πως η Ελλάδα δεν θα βγει από την κρίση, αν δεν πάψει να «ταϊζει» όλα τα έθνη.

Η δική μου ιδέα του τέλους της κρίσης είναι πιο κοντά στην γριά Ελληνίδα, η οποία πιστεύει αυτό που λέει το Ευαγγέλιο, να μη φοβούμαστε αυτούς που μπορούν να σκοτώσουν το σώμα και την ψυχή δεν μπορούν να την σκοτώσουν. Αυτό πιστεύω κι εγώ , αλλά θέλω να κάνω μια πρόταση με βάση την ιδέα μου αυτή.

Πρέπει να διατυπώσω την πρότασή μου με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει αντιληπτή. Κατ΄ αρχήν πρέπει να πω γιατί η πρότασή μου είναι διαφορετική. Είναι διαφορετική γιατί δεν ρίχνω το φταίξιμο για την κρίση εκεί όπου το ρίχνουν όλοι, στα λεφτά. Η κρίση δεν είναι σύγκρουση του Κεφαλαίου ούτε των άλλων συντελεστών της παραγωγής. Δεν είναι κρίση οικονομική και δεν τελειώνει με τις οικονομικές μεθόδους, όσο κι αν φαίνονται σωστές. Είναι σύγκρουση πολιτισμών.

Δεν είναι δική μου η ιδέα αυτή, ότι η σύγκρουση είναι σύγκρουση πολιτισμών. Είναι ιδέα του Γιάννη Τσαρούχη, την οποία, αν δεν κάνω λάθος, αναπτύσσει στο βιβλίο του, «Πτωχός ειμί και πένης». Δεν θυμάμαι επίσης τί γράφει στο βιβλίο του αυτό για την σύγκρουση πολιτισμών. Θυμάμαι όμως το συμπέρασμά του, ότι από τη σύγκρουση πολιτισμών βγαίνει νικητής ο ανώτερος πολιτισμός, αν ο κόσμος έχει επίγνωση του ανώτερου πολιτισμού. Η κρίση συνεπώς οφείλεται στο ότι με την επίδραση των αιρέσεων η Ελλάδα δεν έχει επίγνωση του ανώτερου πολιτισμού της Ορθοδοξίας.

Χωρίς επίγνωση είναι δίκαιο να καλέσει τα έθνη και να τα υπηρετεί. Αυτό που κάνει δηλαδή. Η πρότασή μου είναι να κληθούν όσοι έχουν επίγνωση της Ορθοδοξίας και να βγάλουν τους Έλληνες από τη θέση των υπηρετών στη θέση που τους ανήκει , των παιδιών του Θεού. Η έξοδος από την κρίση είναι η είσοδος στην Εκκλησία. Εκεί όπου είναι το σώμα (σώμα είναι ο Χριστός) συγκεντρώνονται και οι αετοί (αετοί είναι οι δίκαιοι), όπως είπε ο Ϊδιος ο Κύριός μας.

ΤΣΑΪ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Στο χωριό μου τα κύρια ροφήματα ήταν το τσάϊ του βουνού,κι ο καφές. Αλλά κανείς δεν αγαπούσε το τσάϊ ή τον καφέ, γι΄ αυτά τα ίδια, αλλά για την παρέα είτε στο σπίτι είτε στο καφενείο. Τσάϊ ή καφέ χωρίς παρέα έπιναν μόνον κάποιοι μίζεροι , που δεν ήθελαν ούτε να κεράσουν ούτε να τους κεράσεις.Ο τύπος αυτός ήταν σπάνιος μέχρι ανύπαρκτος στη μικρή μας κοινωνία.

Δεν ήξερες αν αγαπούσες τον καφέ περισσότερο ή την παρέα, χάρις στον καφέ.Στο χωριό μου ξέραμε πως όταν οι γυναίκες δεν είναι ευχαριστημένες, δεν φταίει το τσάΪ ή ο καφές, αλλά η παρέα. Γι΄ αυτό αυτοί που αγαπούσαν τις γυναίκες, βελτίωναν όσο μπορούσαν την παρέα τους. Δεν νομίζω ότι αυτό ισχύει στη σημερινή κοινωνία των πόλεων. Στις πόλεις όταν η γυναίκα δεν είναι ευχαριστημένη, ο σύζυγος αυξάνει το επίδομα, αν τυχαίνει να διαθέτει λεφτά. Αν δεν διαθέτει, αλίμονό του.

ΔΕν σας κάνει εντύπωση που οι πολιτικοί, ακόμα και στις προεκλογικές περιόδους δεν μιλούν για την πνευματική ευημερία,για την καλύτερη "παρέα" εννοώ ως πνευματική ευημερία. Μιλούν μόνο για καλύτερο τσάϊ ή καλύτερο καφέ, αν και μαζί με την πνευματική ευημερία, χειροτερεύουν ακόμα και τα υλικά αγαθά.

Οι πολιτικοί δεν μιλούν για την πνευματική ευημερία, γιατί αυτή είναι η πραγματική νίκη του λαού, η νίκη του Πνεύματος. Τίποτε άλλο δε διαρκεί. Οι υλικές παροχές είναι σαν τα παιχνίδια τα σημερινά των παιδιών , που δεν διαρκούν, παρά λίγες στιγμές κι ύστερα εξαφανίζονται κι αυτά και η επιθυμία τους.

Η αληθινή πρόοδος είναι η πνευματική. Η λεγόμενη προοδευτική παράταξη δεν πρέπει να έχει άλλο στο νου της απ΄ τον πολιτισμό. Πρόοδος δεν είναι να κάνεις ολοένα καινούρια εργαλεία, είναι και να τα χρησιμοποιείς για την ελευθερία των ανθρώπων.

Αυτή είναι η αληθινή πρόοδος. Το να παίζουν με την ανησυχία του κόσμου για την επιβίωσή μας, είναι σαν τα παιχνίδια που αγοράζουν στα μικρά παιδιά οι γονείς για να μην τους ενοχλούν.

Έτσι κι η άρχουσα τάξη, συντηρητική ή προοδευτική παίζει με τον κόσμο. Μόλις ο κόσμος γίνεται ενοχλητικός, αυξάνουν τις παροχές, φορούν το προσωπείο του κοινωνικού κράτους και όλα είναι ήσυχα κι ωραία. Αλλά αυτό δεν είναι παρά εφησυχασμός, παθητικότητα και μοιρολατρία.

Η κοινωνία μας έχει αποτελματωθεί από το πνεύμα αυτό του εφησυχασμού και της παθητικότητας.Δεν έχουμε πρότυπα,να τα ακολουθήσουμε για να βγούμε από αυτήν την παγίδα. Η ελευθερία είτε είναι άγνωστη, είτε δεν είναι πειστική.

"Ήλιος και βροχή, παντρεύονται οι φτωχοί"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Με ήλιο και βροχή παντρεύονται οι φτωχοί! Πράγματι. Ενώ οι πλούσιοι με τα χρήματά τους παντρεύονται όποτε θέλουν, οι φτωχοί για να παντρευτούν ,περιμένουν να τους ευνοήσει ο ουρανός.

Οι πλούσιοι δε ζητούν απ΄ τον ουρανό τίποτε. Οι φτωχοί ζητούν τα πάντα και βέβαια την ευτυχία τους. Πού είναι καλύτερα να στηρίζεσαι, στα χρήματα ή στον ουρανό;

Ο Πλούτος κατά την αρχαία ελληνική μυθολογία είναι γιος του Ιασίωνα και εγγονός του Δία και της Ηλέκτρας. Ο πατέρας του ο Ιασίων, ερωτεύθηκε την Δήμητρα και προκάλεσε τη ζήλια του Δία, που έριξε κεραυνό και τον κεραυνοβόλησε. Ο Πρέλλερος νομίζει ότι ο Ιασίων που γέννησε τον Πλούτο, είναι δαίμων του γόνιμου όμβρου και της καρποφόρου κοιλάδος.

Στον Όμηρο ο Πλούτος συνδέεται με τον "όλβο", που σημαίνει "ευτυχία". Ο Όμηρος έχει μεγάλη δόση αθωότητας. Είναι σαν ένα μεγάλο παιδί. Συνδέει τον πλούτο με την ευτυχία. Μπορεί όμως να μην το πιστεύει αυτό ο Όμηρος κι απλώς περιγράφει την εποχή του. Οι πλούσιοι και τότε ήταν αγέλαστοι, με τις φροντίδες τους, να εξασφαλίσουν την πληθώρα των αγαθών τους.

Ότι ο Όμηρος δεν πιστεύει στην ευτυχία του πλούτου φαίνεται από αυτά που γράφει για την Πλουτώ, που είναι μία των Ωκεανίδων (πρβλ, θαλασσοδάνεια) και συμπαίκτρια της Περσεφόνης, συζύγου του Άδη.

Συμπέρασμα, όποιος παίζει με τον πλούτο, παίζει με το θάνατο. Ας ακούσουμε τα τελευταία λόγια των νεκρών, στη νεκρώσιμη ακολουθία τους:"Άραγε , τίς εστίν, βασιλεύς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός;" "Επελθών γαρ ο θάνατος, πάντα ταύτα εξηφάνισται."

ΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ζούμε ανάμεσα στους αθάνατους, εννοώ τους άλλους, που ενώ εμείς πεθαίνουμε, εκείνοι εξακολουθούν να ζουν μέχρι της Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Δεν είναι αλήθεια ότι νιώθω φθόνο γι΄ αυτούς.

Ούτε πιστεύω ότι ο Ζαν Πωλ Σαρτρ που θεωρεί τους άλλους κόλασή του, νιώθει φθόνο για τους άλλους. Απλώς υποφέρει από αυτούς που ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ. Τόσο μακρόπνοα σχέδια κάνουν, αν και δεν ξέρουν τί θα γίνει δέκα λεπτά αργότερα.

Προσωπικά δεν με νοιάζει που θα πεθάνω κι οι άλλοι θα εξακολουθούν να ζούν. Να παντρεύουν και να παντρεύονται και γενικά να ζουν αδιάφοροι, που θα λείπω από τον κόσμο τους.

Γράφω για τους αθάνατους, όχι από φθόνο για την θνητότητά μου. Γράφω για να βάλω μυαλό και να απολαύσω όσο ζω και μετά από αυτή τη ζωή, την παρουσία του Ιησού.

Να πάψω να αφήνω τις ανοησίες να εμποδίζουν την χαρά μου από την αίσθηση της παρουσίας του Κυρίου και Θεού ημών Ιησού Χριστού. 'Οταν τα πάγχρυσα χείλη Του λένε , "τί όφελος να κερδίσεις όλο τον κόσμο και να στερηθείς την ψυχή σου, εννοούν ακριβώς αυτό: Τί θα σε ωφελήσει να κερδίσεις όλο τον κόσμο και να στερηθείς την αίσθηση της παρουσίας του γλυκύτατου, του μόνου αξιαγάπητου Ιησού;

Σκηνές από ένα γάμο

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Σκηνές από ένα γάμο

Χθές παραβρέθηκα σ΄ ένα γάμο., στην Αγιά. Ο γάμος είναι ακόμα ένδειξη ζωντάνιας, χαράς, πίστης στη συνέχιση της ζωής και πάνω από όλα ένδειξη ότι πιστεύουμε ακόμα στο διπλό νόημα του γάμου και της οικογένειας, το φυσικό και το πνευματικό.
Ο γάμος έγινε στην Αγιά και το γλέντι στη Λάρισα. Οι φίλοι του ζευγαριού, τα «μπρατίμια», με το άσπρο μαντήλι στον ώμο, τα και οι παράνυμφοι. Μια νεανική παρουσία που δεν την βλέπεις τώρα πουθενά. Στις καφετέριες οι νέοι κάθονται σαν να έχουν παραιτηθεί από όλα,. Λείπουν μόνο οι ναργιλέδες μπροστά τους, αντί του νεσκαφέ ή του γαλλικού.
Η νέα εποχή δεν πιστεύει στην ανανέωση της κοινωνίας. Γι΄ αυτό κατήργησε την παράδοση και τη μελέτη της σοφίας του παρελθόντος. Θέλει τους νέους να ζουν μισοκοιμισμένοι.
Τα πάντα έχουν νόημα, μόνο αν κερδίζεις χρήματα κι αν αυτό που σκέφτεσαι ή που κάνεις εκφράζεται με τα χρήματα, όπως είναι για παράδειγμα η μετοχή στην εξουσία. Τα πολιτικά κόμματα ευαγγελίζονται την ευτυχία, με την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση του πλούτου των πλουσίων και τη μεγαλύτερη φτώχεια των φτωχών.
Ο φιλελευθερισμός κι η παγκοσμιοποίηση πρεσβεύουν πως όταν οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι., ο πλούτος θα ξεχειλίσει κάποτε και θα ταϊσει και τους φτωχούς. Η θεωρία αυτή θυμίζει την αισιοδοξία της πεθεράς που τάζει στον γαμπρό της ότι θα του πάρει σπίτι με πισίνα, όταν κερδίσει το λαχείο.
Ο κόσμος που δεν πείθεται απ΄ τους πολιτικούς κι από τις θεωρίες τους του φιλελευθερισμού, γλεντάει όπως μπορεί. Κι η ίδια η Γραφή παροτρύνει να χαιρόμαστε με ό,τι υπάρχει. Γράψε ένα καινούριο τραγούδι για το Θεό, λέει ο Δαβίδ.
Γράφω μετά από ένα ξενύχτι.. Οι άνθρωποι γλεντούν. ακόμα και στον πόλεμο και στις δικτατορίες, όπως η σημερινή. . Και εμπόδισμα δεν είναι στις κορασιές να τραγουδούν και στα παιδιά να παίζουν, στους ελεύθερους πολιορκημένους .
Θαυμάζω τους λαϊκούς συνθέτες που έγραψαν τα τραγούδια τους στη φτώχεια, ξενυχτώντας στις ταβέρνες και στα καπηλιά, σαν τον Μουφλουζέλη, που κάποια τέτοια νύχτα έγραψε για το Μίδα. Με το τραγούδι του για το Μίδα εμπνεύστηκα κι εγώ το άρθρο αυτό που γράφω σήμερα για την στήλη μου της Τρίτης, στην φίλη Ελευθερία.
Παραθέτω τους στίχους του Γιώργου Μοφλουζέλη:
«Με μια λάμπα πετρελαίου/Και μια κουβέρτα απ΄ το στρατό/
Κι ένα κορμί με δίχως έννοιες/Τέτοιο πορτραίτο είμαι γώ.
Μη μιλάς για μεγαλεία/άνθρωπέ μου, να χαρείς/
Κι άλλος ζούσε στο πιθάρι/ Όμως ήταν ευτυχής./
Και ο βασιλιάς ο Μίδας/ Έπαθε υποσιτισμό.»
Ο βασιλιάς ο Μίδας, ό,τι έπιανε στο χέρι του γινόταν χρυσάφι και έπαθε υποσιτισμό! Στην πραγματικότητα έτσι παθαίνουν κι η παγκοσμιοποίηση κι ο φιλελευθερισμός., γιατί μετατρέπουν τα πάντα σε εμπόρευμα. .
Οι μαθητές του Ιησού στην αρχή , διακονούσαν στα γεύματα των φτωχών..Μετά είπαν, ότι η δική μας αποστολή δεν είναι να «διακονούμε στα γεύματα»,, και επιδόθηκαν στη διακονία του Λόγου του Θεού..

ΣΥΓΧΥΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ

Του Μ. Λαγκουβάρδου

Οι Έλληνες βρισκόμαστε σε μεγάλη σύγχυση, επειδή κάνουμε το λάθος, να θεωρούμε ότι τα κόμματα διαφέρουν μεταξύ τους. Είναι δύσκολο να σκεφθούμε ότι ενδεχομένως , όλα τα κόμματα εκφράζουν τις ίδιες άγνωστες δυνάμεις. Στην περίπτωση αυτή , οι άγνωστες δυνάμεις λένε, "όποιον και να ψηφίσετε, είναι δικός μας". Το άκουσα να λέγεται από κάποιον και με ενέβαλε σ΄ αυτές τις σκέψεις. . Οπότε τί έννοια έχουν οι πολιτικές αναλύσεις, που αντί να μας φωτίσουν μας μπερδεύουν ακόμα περισσότερο;