Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Είδα χθες στον ύπνο μου ένα όνειρο που η κεντρική του ιδέα ήταν η ανελέητη συμπεριφορά. Έδειχνε πώς νιώθουμε όταν μας αρνούνται το έλεος. Πράγματι η ανελέητη συμπεριφορά θλίβει το πνεύμα . Βάρος και θλίψη πνεύματος, αυτά είναι τα αισθήματα που έδειξε ολοζώντανα το όνειρό μου.Αναρωτιέμαι, συνειδητοποιούμε , άραγε, τι κάνουμε όταν αρνούμαστε το έλεος, σ’ αυτόν που μας το ζητεί;
Μ’ αρέσει η επιστολή του Ιούδα, όχι του Ισκαριώτη, για την ειλικρίνειά της. Η επιστολή αρχίζει με τα λόγια αυτά: Έλεος υμίν και ειρήνη και αγάπη πληθυνθείη. Αγαπητοί, πάσαν σπουδήν ποιούμενος γράφειν υμίν, ,περί της κοινής σωτηρίας, ανάγκην έσχον γράψαι υμίν παρακαλών επαγωνίζεσθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει.»
(Εύχομαι το έλεος, η ειρήνη και η αγάπη να πληθαίνουν ανάμεσά σας. Αγαπητοί μου, πάντοτε είχα μεγάλη επιθυμία να σας γράψω για τη σωτηρία που χάρισε σε όλους μας ο Θεός. Τώρα όμως αναγκάζομαι να σας γράψω για να σας προτρέψω να συνεχίσετε τον αγώνα για την πίστη, που έχει δοθεί μια για πάντα στο λαό του Θεού.)
Η ανελέητη συμπεριφορά είναι βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. «Διά τούτο λέγω υμίν, πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις, η δε του Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται τοις ανθρώποις.» (Ματθ.12,31).
(Γι’ αυτό σας βεβαιώνω πως κάθε αμαρτία και προσβολή κατά του Θεού θα συγχωρηθεί στους ανθρώπους , η προσβολή όμως κατά του Αγίου Πνεύματος δε θα τους συγχωρηθεί.)
Γιατί άραγε; Διότι για να συγχωρηθεί κάποιος, πρέπει να ζητήσει συγχώρηση. Πρέπει να έχει έλεος, δηλαδή υπέρτατη αγάπη. Η αγάπη δεν ζητεί το δικό της θέλημα, αλλά το θέλημα του Χριστού. Αλλά ο βλάσφημος είναι βλάσφημος γι αυτό ακριβώς, γιατί βάζει τον εαυτό του πάνω απ΄ το Θεό. Η βλασφημία είναι στην πραγματικότητα αμετανοησία.
Με την αμετανοησία ο άνθρωπος φτάνει μέχρι την αυτοκτονία, στην εποχή μας δε, λόγω της γενικής αμετανοησίας, η ανθρωπότητα κινδυνεύει να αυτοκτονήσει. Μεγάλα πνεύματα κρούουν τον κίνδυνο και ζητούν να αγωνιστούμε ο καθένας όπως μπορεί, για να εμποδίσουμε την αυτοκτονία της ανθρωπότητας.
Βλασφημία του Αγίου Πνεύματος είναι η συμπεριφορά του πονηρού δούλου της Παραβολής, που ενώ του χαρίστηκαν τα χρέη, αυτός έδειξε ανελέητη συμπεριφορά προς τον οφειλέτην του. Ποια είναι η κατάληξή του; Δείτε τι γράφει το Ευαγγέλιο. Παραθέτουμε την περικοπή στο πρωτότυπο και σε μετάφραση:
«Ιδόντες δε οι σύνδουλοί αυτού τα γενόμενα ελυπήθησαν σφόδρα, και ελθόντες διεσάφησαν τω κυρίω εαυτών πάντα τα γενόμενα. Τότε προσκαλεσάμενος αυτόν ο κύριος αυτού λέγει αυτώ. Δούλε πονηρέ, πάσαν οφειλήν εκείνην αφήκα σοι, επεί παρεκάλεσάς με . ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλόν σου, ως και εγώ σε ελέησα; Και οργισθείς ο κύριος αυτού παρέδωκεν αυτόν τοις βασανισταίς έως ου αποδώ παν το οφειλόμενον αυτώ.» (Ματθ.18,29)
(Όταν το είδαν αυτό οι συνδουλοί του, λυπήθηκαν πάρα πολύ , και πήγαν και διηγήθηκαν στον κύριό τους όλα όσα έγιναν. Τότε ο κύριος τον κάλεσε και του λέει: «κακέ δούλε, σου χάρισα όλο εκείνο το χρέος, επειδή με παρεκάλεσες. Δεν έπρεπε κι εσύ να σπλαχνιστείς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σπλαχνίστηκα εσένα; Και οργισμένος τον παρέδωσε στους βασανιστές, ώσπου να ξεπληρώσουν όσα του χρωστούσε).
19.8.19
Για την ελευθερία και τον προορισμό του ανθρώπου
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη επιστολή του προς τους Κορίνθιους, γράφει για την ελευθερία και τον προορισμό του ανθρώπου "Σοφίαν λαλούμεν εν τοις τελείοις, σοφίαν δε ου του αιώνος τούτου ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου, των καταργουμένων. αλλά λαλούμε σοφίαν Θεού εν μυστηρίω, την αποκεκρυμμένην, ην προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών, ην ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου έγνωκεν. ει γαρ έγνωσαν ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν, αλλά καθώς γέγραπται, α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν." Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Δεν εξεχωρίζει πρόσωπα, αλλά αποδίδει το αξίωμα του ανθρώπου σε όλους ανεξαιρέτως του ανθρώπους.
Πρέπει να έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εατό μας, χωρίς να είμαστε υπερήφανοι ή εγωιστές. Η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας στηρίζεται στην πίστη στο Θεό. Πιστεόυμε ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο, πράγμα που σημαίνει ότι ο άνθρωπος αξίζει το ενδιαφέρον του Θεού. Αν χάσουμε τη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, οι άλλοι θα το καταλάβουν και θα θελήσουν να μας κάνουν θύματα. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που γεννήθηκε να είναι ελεύθερο και κανείς δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως μέσον. Ο άνθρωπος είναι αυτοσκοπός. Πλάστηκε για να είναι ελεύθερος. Τα πάντα έγιναν για την εξυπηρέτηση του ανθρώπου. Η αλήθεια αυτή αποδείχθηκε και από την Επιστήμη, η οποία διατύπωσε την λεγόμενη "ανθρωπική αρχή".
Ο Χώκινγκ πρόβαλε την αντίρρηση ότι η δημιουργία είναι υπερβαίνει τις ανάγκες του ανθρώπου. Θα μπορούσε, είπε, και με λιγότερα, να εξηπηρετηθεί ο άνθρωπος. Ο Χώκινγκ παραβλέπει ότι στην κάθε δημιουργία αποτυπώνονται τα χαρακτηριστικά του δημιουργού. Η Δημουργία του Θεού δοξάζει την πανσοφία και την παντοδυναμία του Θεού. Ο Δαβίδ αναφωνεί θαυμάζοντας το μεγαλείο της Δημιουργίας "Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας !"
Ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη επιστολή του προς τους Κορίνθιους, γράφει για την ελευθερία και τον προορισμό του ανθρώπου "Σοφίαν λαλούμεν εν τοις τελείοις, σοφίαν δε ου του αιώνος τούτου ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου, των καταργουμένων. αλλά λαλούμε σοφίαν Θεού εν μυστηρίω, την αποκεκρυμμένην, ην προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών, ην ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου έγνωκεν. ει γαρ έγνωσαν ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν, αλλά καθώς γέγραπται, α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν." Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Δεν εξεχωρίζει πρόσωπα, αλλά αποδίδει το αξίωμα του ανθρώπου σε όλους ανεξαιρέτως του ανθρώπους.
Πρέπει να έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εατό μας, χωρίς να είμαστε υπερήφανοι ή εγωιστές. Η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας στηρίζεται στην πίστη στο Θεό. Πιστεόυμε ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο, πράγμα που σημαίνει ότι ο άνθρωπος αξίζει το ενδιαφέρον του Θεού. Αν χάσουμε τη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, οι άλλοι θα το καταλάβουν και θα θελήσουν να μας κάνουν θύματα. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που γεννήθηκε να είναι ελεύθερο και κανείς δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως μέσον. Ο άνθρωπος είναι αυτοσκοπός. Πλάστηκε για να είναι ελεύθερος. Τα πάντα έγιναν για την εξυπηρέτηση του ανθρώπου. Η αλήθεια αυτή αποδείχθηκε και από την Επιστήμη, η οποία διατύπωσε την λεγόμενη "ανθρωπική αρχή".
Ο Χώκινγκ πρόβαλε την αντίρρηση ότι η δημιουργία είναι υπερβαίνει τις ανάγκες του ανθρώπου. Θα μπορούσε, είπε, και με λιγότερα, να εξηπηρετηθεί ο άνθρωπος. Ο Χώκινγκ παραβλέπει ότι στην κάθε δημιουργία αποτυπώνονται τα χαρακτηριστικά του δημιουργού. Η Δημουργία του Θεού δοξάζει την πανσοφία και την παντοδυναμία του Θεού. Ο Δαβίδ αναφωνεί θαυμάζοντας το μεγαλείο της Δημιουργίας "Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας !"
13.8.19
Περί ομορφιάς
Του Μόσχου Λαγκυβάρδου
Μόνο η χαρά του ωραίου είναι άμεση, χωρίς προκαθορισμένη ιδέα. Η ομορφιά και η χάρη μπαίνει στην ψυχή, χωρίς κριτική σκέψη.
--
Και εδίδου αυτοίς εξουσίαν των πνευμάτων των ακαθάρτων...
δύναμιν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων
--
Νους έξω σκεδανύμενος δαιμονιώδης ή κτηνώδης
--
Κύριε, διάλυσον το εν εμοί σκότος
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
--
Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο! Πώς η ομορφιά καθαρίζει τη συνείδηση από κάθε κακό και καλό λογισμό; Δοκίμασέ το και θα το ξέρεις
--
Στην ελληνική ορθόδοξη παράδοση αυτό που δεν είναι ωραίο δεν είναι δεκτό! Έτσι νιώθουμε την ταπείνωση.
--
Ο εγωισμός είναι ανατροφή που λάβαμε από λύκους. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος θα μας σώσει. Το ωραίο μας κάνει ταπεινούς.
·
Μόνο η χαρά του ωραίου είναι άμεση, χωρίς προκαθορισμένη ιδέα. Η ομορφιά και η χάρη μπαίνει στην ψυχή, χωρίς κριτική σκέψη.
--
Και εδίδου αυτοίς εξουσίαν των πνευμάτων των ακαθάρτων...
δύναμιν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων
--
Νους έξω σκεδανύμενος δαιμονιώδης ή κτηνώδης
--
Κύριε, διάλυσον το εν εμοί σκότος
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
--
Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο! Πώς η ομορφιά καθαρίζει τη συνείδηση από κάθε κακό και καλό λογισμό; Δοκίμασέ το και θα το ξέρεις
--
Στην ελληνική ορθόδοξη παράδοση αυτό που δεν είναι ωραίο δεν είναι δεκτό! Έτσι νιώθουμε την ταπείνωση.
--
Ο εγωισμός είναι ανατροφή που λάβαμε από λύκους. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος θα μας σώσει. Το ωραίο μας κάνει ταπεινούς.
·
12.8.19
Αυτογνωσία και "μεταπατερική θεολογία"
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Αν μας κατέλαβε ο πόθος της αυτογνωσίας, θα χρειαστούμε περισσότερη συλλογή, επίκληση, εκκλησιασμό, Θεία Κοινωνία, ελπίδα στην επίκληση του ονόματος του Θεού, αδιάλειπτη νοερά προσευχή, μελέτη των Πατέρων της Εκκλησίας κ.ά.
Συλλογή είναι το κράτημα του νου στην Κόλαση και επίκληση είναι η ελπίδα στη βοήθεια του Θεού. Αυτή είναι μια σύντομη ανάλυση του "κράτει τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι" του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη. Ο εκκλησιασμός και τα άλλα στοιχεία της αυτογνωσίας είναι γνωστά.
Αποκαλώ τα στοιχεία αυτά, "στοιχεία της αυτογνωσίας", γιατί δε γίνεται αυτογνωσία χωρίς εκκλησιασμό, Θεία Κοινωνία, επίκληση της θείας βοήθειας, αδιάλειπτη νοερά προσευχή και μελέτη των Γραφών , με το "καπνισμένο γιαλί" των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας.
Με το σκεπτικό αυτό τα περί "μεταπατερικής θεολογίας", δεν έχουν, θαρρώ, καμία σχέση με την αυτογνωσία!
Αν μας κατέλαβε ο πόθος της αυτογνωσίας, θα χρειαστούμε περισσότερη συλλογή, επίκληση, εκκλησιασμό, Θεία Κοινωνία, ελπίδα στην επίκληση του ονόματος του Θεού, αδιάλειπτη νοερά προσευχή, μελέτη των Πατέρων της Εκκλησίας κ.ά.
Συλλογή είναι το κράτημα του νου στην Κόλαση και επίκληση είναι η ελπίδα στη βοήθεια του Θεού. Αυτή είναι μια σύντομη ανάλυση του "κράτει τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι" του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη. Ο εκκλησιασμός και τα άλλα στοιχεία της αυτογνωσίας είναι γνωστά.
Αποκαλώ τα στοιχεία αυτά, "στοιχεία της αυτογνωσίας", γιατί δε γίνεται αυτογνωσία χωρίς εκκλησιασμό, Θεία Κοινωνία, επίκληση της θείας βοήθειας, αδιάλειπτη νοερά προσευχή και μελέτη των Γραφών , με το "καπνισμένο γιαλί" των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας.
Με το σκεπτικό αυτό τα περί "μεταπατερικής θεολογίας", δεν έχουν, θαρρώ, καμία σχέση με την αυτογνωσία!
11.8.19
Η πίστη στην ανάσταση των νεκρών
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η πίστη στην ανάσταση των νεκρών προϋποθέτει γνώση του εαυτού και του Θεού. Πιστεύουμε στην ανάσταση των νεκρών σημαίνει ότι διακρίνουμε την σαρκική σοφία από τη σοφία και τη δύναμη του Θεού. Μόνον άγνοια του εαυτού και του Θεού οδηγεί στην απιστία και στην απελπισία.
Γνωρίζουμε ότι δε δημιουργήσαμε οι άνθρωποι το Θεό. Αν θεωρούμε ότι εμείς δημιουργήσαμε το Θεό, τότε μαζί με εμάς πεθαίνει κι ο Θεός και ζωή μετά το θάνατο δεν υπάρχει. Αλλά γνωρίζοντας τον εαυτό μας, γνωρίζουμε ότι υπάρχουμε επειδή υπάρχει ο Θεός. Αν δεν υπάρχει ο Θεός ούτε εμείς υπάρχουμε.
Ο Θεός δεν είναι ο Θεός μόνο της δικής μας γενεάς, αλλά είναι δημιουργός όλων των γενεών και αυτών που υπήρξαν και αυτών που θα υπάρξουν μέχρι τη συντέλεια του αιώνος. Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά Θεός ζώντων. Άρα η ίδια η συνείδησή μας μαρτυρεί ότι υπάρχει ανάσταση νεκρών.
Αυτή είναι η καύχησή μας, η συνείδησή μας, γράφει ο Απόστολος Παύλος στη δεύτερη επιστολή του προς τους Κορινθίους. «Η συνείδησή μας μαρτυρεί ότι συμπεριφερθήκαμε στον κόσμο και πιο πολύ σ’ εσάς με την απλότητα και την ειλικρίνεια που δίνει ο Θεός , όχι με ανθρώπινη σοφία, αλλά με τη χάρη του Θεού.» (Κορ.Β΄, ι’ 12)
Η πίστη στην ανάσταση των νεκρών προϋποθέτει γνώση του εαυτού και του Θεού. Πιστεύουμε στην ανάσταση των νεκρών σημαίνει ότι διακρίνουμε την σαρκική σοφία από τη σοφία και τη δύναμη του Θεού. Μόνον άγνοια του εαυτού και του Θεού οδηγεί στην απιστία και στην απελπισία.
Γνωρίζουμε ότι δε δημιουργήσαμε οι άνθρωποι το Θεό. Αν θεωρούμε ότι εμείς δημιουργήσαμε το Θεό, τότε μαζί με εμάς πεθαίνει κι ο Θεός και ζωή μετά το θάνατο δεν υπάρχει. Αλλά γνωρίζοντας τον εαυτό μας, γνωρίζουμε ότι υπάρχουμε επειδή υπάρχει ο Θεός. Αν δεν υπάρχει ο Θεός ούτε εμείς υπάρχουμε.
Ο Θεός δεν είναι ο Θεός μόνο της δικής μας γενεάς, αλλά είναι δημιουργός όλων των γενεών και αυτών που υπήρξαν και αυτών που θα υπάρξουν μέχρι τη συντέλεια του αιώνος. Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά Θεός ζώντων. Άρα η ίδια η συνείδησή μας μαρτυρεί ότι υπάρχει ανάσταση νεκρών.
Αυτή είναι η καύχησή μας, η συνείδησή μας, γράφει ο Απόστολος Παύλος στη δεύτερη επιστολή του προς τους Κορινθίους. «Η συνείδησή μας μαρτυρεί ότι συμπεριφερθήκαμε στον κόσμο και πιο πολύ σ’ εσάς με την απλότητα και την ειλικρίνεια που δίνει ο Θεός , όχι με ανθρώπινη σοφία, αλλά με τη χάρη του Θεού.» (Κορ.Β΄, ι’ 12)
4.8.19
Μνήμη προγόνων
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Οι πρόγονοί μου ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι. Το σπίτι τους ήταν εκκλησία, ανοιχτό σε όλους. Στην προσευχή και στην εξυπηρέτηση των φτωχών εύρισκαν τη χαρά τους. Τίποτε δεν έδινε μεγαλύτερη χαρά στον παππού μου τον Αγγελάκη, απ΄ τη φιλοξενία. Την ίδια αγάπη της φιλοξενίας είχε κληρονομήσει κι η μητέρα μου Ελένη κι η γιαγιά μου Βασιλική, ο Θεός να αναπαύει την ψυχή τους.
Είχα την ευλογία του Θεού να μεγαλώσω ανάμεσα σε αγίους ανθρώπους. Σ’ αυτούς αποδίδω την κάθε ευεργεσία του Θεού σε μένα . Εκείνοι την άξιζαν . Δεν θεώρησα άξιο τον εαυτό μου για τις μύριες ευεργεσίες που δέχθηκα, για τις οποίες ευχαριστώ και δοξάζω το Θεό. . Από μικρός αγάπησα τη φιλοσοφία ως τρόπο ζωής και ο Θεός μου χάρισε κάτι ακόμα πιο πολύτιμο από την διδαχή των φιλοσόφων, την πίστη των αγίων. Οι πρόγονοί μου ήταν πιστοί χριστιανοί. Μέσω της πίστης τους στο Χριστό, ο Θεός τους αξίωσε να γνωρίσουν τον εαυτό τους.
Ζήτησα από τη μητέρα μου να μου πει ένα λόγο, για να τον συνδέσω με την ανάμνηση των αγαπημένων μου και μου είπε για τον παππού μου, ότι θεωρούσε πλούτο τις αρετές. Δεν είμαι φτωχός είχε πει κάποτε, όταν θέλησε κάποιος να τον πειράξει. Φτωχός είναι ο διάβολος. Ο άνθρωπος που τον πείραξε, δεν ξέρω , αν κατάλαβε την αναγωγή του παππού μου από το υλικό επίπεδο στο πνευματικό. Πράγματι ο παππούς υλικά ήταν φτωχός, αλλά είχε το Χριστό μέσα του. Όταν έφυγε απ΄ το χωριό, για να μείνει με την κόρη του στη Λάρισα, ένα πλήθος ανθρώπων συγκεντρώθηκε να τον αποχαιρετήσει και πολλοί έκλαιγαν.
Από την απάντηση αυτή που ταιριάζει απόλυτα στον παππού μου, καταλαβαίνω ότι ο παππούς μου είχε δει το φως του Χριστού μέσα του. Γνώριζε τον εαυτό του. Δεν άφηνε να τον διαμορφώνει το περιβάλλον ή τα ορμέμφυτά του. Ήταν ελεύθερος από την ψευδο-ταυτοποίηση με το περιβάλλον. Γνώριζε ότι αυτό που σε διαμορφώνει σε καταβάλει. Ο Απόστολος Παύλος υπέφερε στη σκέψη ότι οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν το Χριστό και ταυτίζουν τον εαυτό τους με το σώμα τους ή με ό,τι είναι μπροστά τους.
Δοξάζω το Θεό γιατί με ευεργέτησε δίνοντάς μου προγόνους αγίους. Για τη γιαγιά η μητέρα μου είπε, πως θα ταίριαζαν τα λόγια, που επαναλάμβανε πάντα «όλο με το καλό, όλο με το καλό». Πίστευε ότι το καλό συμβαδίζει με την πειθώ. Ο καλύτερος τρόπος να πείθουμε είναι το καλό.
Από τη μητέρα μου θυμάμαι πάντα τα λόγια της : «κάνε το σταυρό σου και μη φοβάσαι». , Πϊστευε ότι ο σταυρός είναι η δύναμη σε κάθε εμπόδιο και σε κάθε δυσκολία. Ο σταυρός του Χριστού συνδέεται άμεσα με το πνεύμα της θεϊκής παρρησίας. Με τίποτε άλλο δεν μπορούμε να είμαστε τόσο επάγρυπνοι στις επιθέσεις των δαιμόνων, όσο με το σημείο του σταυρού του Χριστού. Ακόμα κι η νοερά προσευχή εμποδίζεται μέσα στη σύγχυση και στο θόρυβο. Δεν έχουμε άλλο όπλο από τη σκέψη μας στο Χριστό, τη μνήμη του Θεού.
Οι πρόγονοί μου ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι. Το σπίτι τους ήταν εκκλησία, ανοιχτό σε όλους. Στην προσευχή και στην εξυπηρέτηση των φτωχών εύρισκαν τη χαρά τους. Τίποτε δεν έδινε μεγαλύτερη χαρά στον παππού μου τον Αγγελάκη, απ΄ τη φιλοξενία. Την ίδια αγάπη της φιλοξενίας είχε κληρονομήσει κι η μητέρα μου Ελένη κι η γιαγιά μου Βασιλική, ο Θεός να αναπαύει την ψυχή τους.
Είχα την ευλογία του Θεού να μεγαλώσω ανάμεσα σε αγίους ανθρώπους. Σ’ αυτούς αποδίδω την κάθε ευεργεσία του Θεού σε μένα . Εκείνοι την άξιζαν . Δεν θεώρησα άξιο τον εαυτό μου για τις μύριες ευεργεσίες που δέχθηκα, για τις οποίες ευχαριστώ και δοξάζω το Θεό. . Από μικρός αγάπησα τη φιλοσοφία ως τρόπο ζωής και ο Θεός μου χάρισε κάτι ακόμα πιο πολύτιμο από την διδαχή των φιλοσόφων, την πίστη των αγίων. Οι πρόγονοί μου ήταν πιστοί χριστιανοί. Μέσω της πίστης τους στο Χριστό, ο Θεός τους αξίωσε να γνωρίσουν τον εαυτό τους.
Ζήτησα από τη μητέρα μου να μου πει ένα λόγο, για να τον συνδέσω με την ανάμνηση των αγαπημένων μου και μου είπε για τον παππού μου, ότι θεωρούσε πλούτο τις αρετές. Δεν είμαι φτωχός είχε πει κάποτε, όταν θέλησε κάποιος να τον πειράξει. Φτωχός είναι ο διάβολος. Ο άνθρωπος που τον πείραξε, δεν ξέρω , αν κατάλαβε την αναγωγή του παππού μου από το υλικό επίπεδο στο πνευματικό. Πράγματι ο παππούς υλικά ήταν φτωχός, αλλά είχε το Χριστό μέσα του. Όταν έφυγε απ΄ το χωριό, για να μείνει με την κόρη του στη Λάρισα, ένα πλήθος ανθρώπων συγκεντρώθηκε να τον αποχαιρετήσει και πολλοί έκλαιγαν.
Από την απάντηση αυτή που ταιριάζει απόλυτα στον παππού μου, καταλαβαίνω ότι ο παππούς μου είχε δει το φως του Χριστού μέσα του. Γνώριζε τον εαυτό του. Δεν άφηνε να τον διαμορφώνει το περιβάλλον ή τα ορμέμφυτά του. Ήταν ελεύθερος από την ψευδο-ταυτοποίηση με το περιβάλλον. Γνώριζε ότι αυτό που σε διαμορφώνει σε καταβάλει. Ο Απόστολος Παύλος υπέφερε στη σκέψη ότι οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν το Χριστό και ταυτίζουν τον εαυτό τους με το σώμα τους ή με ό,τι είναι μπροστά τους.
Δοξάζω το Θεό γιατί με ευεργέτησε δίνοντάς μου προγόνους αγίους. Για τη γιαγιά η μητέρα μου είπε, πως θα ταίριαζαν τα λόγια, που επαναλάμβανε πάντα «όλο με το καλό, όλο με το καλό». Πίστευε ότι το καλό συμβαδίζει με την πειθώ. Ο καλύτερος τρόπος να πείθουμε είναι το καλό.
Από τη μητέρα μου θυμάμαι πάντα τα λόγια της : «κάνε το σταυρό σου και μη φοβάσαι». , Πϊστευε ότι ο σταυρός είναι η δύναμη σε κάθε εμπόδιο και σε κάθε δυσκολία. Ο σταυρός του Χριστού συνδέεται άμεσα με το πνεύμα της θεϊκής παρρησίας. Με τίποτε άλλο δεν μπορούμε να είμαστε τόσο επάγρυπνοι στις επιθέσεις των δαιμόνων, όσο με το σημείο του σταυρού του Χριστού. Ακόμα κι η νοερά προσευχή εμποδίζεται μέσα στη σύγχυση και στο θόρυβο. Δεν έχουμε άλλο όπλο από τη σκέψη μας στο Χριστό, τη μνήμη του Θεού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)