Ο άνθρωπος φαίνεται στον κίνδυνο

  

Ο άνθρωπος φαίνεται στον κίνδυνο, ποιός είναι αληθινά και μάλιστα στον έσχατο κίνδυνο, του θανάτου. Στο Άγιον Όρος όταν οι μοναχοί μιλούν για την αγιότητα κάποιου, λένε, "να δούμε πώς θα αποθάνει".

Στην αρχαία Ελλάδα δεν απένειμαν δημόσια αξίωμα σ' αυτόν που δεν διακρίνεται για το ήθος του. Η αρχή αυτή πρέπει να ισχύει και στην σύγχρονη εποχή για τους πολιτικούς και για όλους όσου κατέχουν δημόσια δημόσια αξιώματα. Στους νόμους, οι οποίοι έχουν σχέση με το ήθος, πρέπει το ήθος να ορίζεται ρητώς για να μην χάνεται με την ερμηνεία. Παράδειγμα ο νόμος του ¨Πόθεν έσχες" έχει οπωσδήποτε σχέση με το ήθος των δημοσίων ανδρών. Αλλά πώς θαρρείτε εφαρμόζεται. Όχι πώς κατέχει κανείς , αλλά πόσα κατέχει.

Οι πολιτικοί, λόγω της θέσης τους στη Βουλή, κρίνουν θέματα που αφορούν τη ζωή και το θάνατο των πολιτών. Κι αφού στη δημοκρατία δεν είναι κανείς πάνω από το νόμο, οι νόμοι ισχύουν όχι μόνο για τους απλούς πολίτες αλλά και για τους πολιτικούς και ιδίως αυτούς που ασκούν την εξουσία, ως κυβέρνηση του τόπου.

Η χώρα μας βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο του πολέμου,.Αν ξεσηκωθούν οι λαθρο-εισβολείς, οι οποίοι είναι όλοι νέοι, και κατευθύνονται από τον εχθρό, τίί θα κάνουν οι πολιτικοί, για να προστατέψουν τον κόσμο από την επιδρομή αλλοφύλων;

Οι πολιτικοί, όπως κάνουν υπεύθυνη δήλωση για το πόθεν έσχες, πρέπει να δηλώνουν επίσης, ότι δεν θα φύγουν από τη χώρα, όταν αυτή κινδυνεύει. Αν και η ρήση αυτή περιλαμβάνεται στον όρκου. Η δημοκρατία είναι ευθύνη. Πρέπει να θεσπιστεί νόμος, που να ορίζει ποινές γι' αυτούς, πως σαν τους δικτάτορες, όταν κινδυνεύει η ζωή τους, καταφεύγουν σε άλλες χώρες. Η δημοκρατία δεν το ανέχεται αυτό.

Μόσχος Λαγκουβάρδος

Η αίσθηση της παρουσίας του Θεού

 

 

Όταν με τη λογική δεν υπάρχουν περιθώρια αισιοδοξίας, ο χριστιανός υπερβαίνει  τα κάθε είδους εμπόδια , υπό την προϋπόθεση ότι δε λυπεί τον Ιησού με τις πράξεις του. Με την προϋπόθεση αυτή βλέπει τον Κύριο να τον στηρίζει για να μην κλονιστεί. Έχει αυτό που λέγεται «θεϊκή παρρησία» ή «αίσθηση της παρουσίας του Θεού» έχουμε δηλαδή το θάρρος να καταφεύγουμε στο Θεό και να πιστεύουμε ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει. Ζητείτε και πιστεύετε ότι λαμβάνετε και θα λάβετε. Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, κρούετε και ανοιγήσεται, υπό την  προϋπόθεση ότι πιστεύουμε. Δεν έχουμε θεϊκή παρρησία ούτε αίσθηση της παρουσίας του Θεού, χωρίς πίστη στο Θεό. 

Στην επίθεση του τρόμου αμυνόμαστε με την αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Πρέπει να έχουμε μέσα μας το Θεό για να έχουμε την αίσθηση της παρουσίας Του. Στην ιταμότητα του επιτιθεμένου πρέπει να αντιτάξουμε τον θείο έρωτα, όπως έκαναν οι Τρεις Παίδες εν τη καμίνω. Λέει ο ύμνος

«Ιταμώ πυρί τε και θυμώ, θείος έρως αντιταττόμενος».

(Στην προκλητική αναίδεια του τυράννου και στη φωτιά, αντιτάσσοντας τον θείο έρωτα).

Όταν αντιμετωπίζουμε τον τρόμο, να επικαλούμαστε τη θεία βοήθεια.

 «Ότι τοiς αγγέλοiς αυτού εντελείται περί σου,

του διαφυλάξαι σε εν πάσαις ταις οδοίς σου.

Επί χειρών αρούσι σε,

μήποτε προσκόψης επί λίθον τον πόδα σου» Ψαλμός 90ός

 Οι αρχαίοι, σύμφωνα με την μυθολογία τους, όταν αντιμετώπιζαν τον τρόμο, δεν κοίταζαν τον τρόμο κατά πρόσωπο, για να μην τους ακινητοποιήσει. Σαν τον Περσέα που κοιτάζοντας την Μέδουσα μέσα στον καθρέφτη, της έκοψε το κεφάλι.

 Ο καθρέφτης είναι ένα σύμβολο της δύναμης που δεν γνωρίζει ο εχθρός. Η δύναμή μας είναι η ελπίδα μας και η πίστη μας στο Χριστό. Έχουμε ένα θησαυρό μέσα μας, λέει ο Απόστολος Παύλος, κρυμμένο μέσα σε οστράκινα σκεύη. Στον τρόμο επικαλούμαστε το Χριστό

Η αρχή ενός δοκιμίου

  Οι δυσκολίες της ζωής με αναγκάζουν να σκεφτώ, γιατί υπάρχω. Είναι η ύπαρξή μου οντότητα που μένει αιώνια ή είναι η φθορά και το εφήμερο του αθεϊσμού; Σύμφωνα με τον αθεϊσμό ο άνθρωπος είναι «ον προς θάνατον», υπάρχει ,δηλαδή, για να πεθάνει. Η σκέψη μου για το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, με οδηγεί στην πίστη στην ύπαρξη του Θεού και στην αιώνια ζωή. Νιώθω την ανάγκη να στηρίζω την ύπαρξή μου σε κάτι που δεν είναι η φθορά και το εφήμερο, σε κάτι που είναι αιώνιο και για το οποίο αξίζει να ζω.

(H αρχή του δοκιμίου για το νόημα της ύπαρξης , που θα δημοσιευτεί , πρώτα ο Θεός, στην μεθεπομένη Παρασκευή στην εφημερίδα larissanet.)

ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΤΗΤΑ

Είναι άλλο να γνωρίζουμε τις αμαρτίες μας και άλλο να μην τις γνωρίζουμε. Όταν γνωρίζουμε τις αμαρτίες μας, πιστεύουμε στο Θεό και προσπαθούμε να μην αμαρτάνουμε. Όταν δεν τις γνωρίζουμε δεν πιστεόυμε στο Θεό και δεν προσπαθούμε να μην αμαρτάνουμε.

Θα μου πείτε γιατί όταν δεν γνωρίζουμε τις αμαρτίες μας, δεν πιστεύουμε στο Θεό;

Διότι οι αμαρτίες τελούνται ενώπιον του Θεού. Αν δεν υπάρχει για μας Θεός, δεν γνωρίζουμε και τις αμαρτίες μας.

Ο 50ός Ψαλμός μιλάει καθαρά για την πίστη στο Θεό και για τις αμαρτίες του ανθρώπου: Παραθέτω μερικούς στίχους:

4.Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου

και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με.

5.Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω

και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός.

6.Σοί μόνω ήμαρτον

και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα."

Μόσχος Λαγκουβάρδος

ΔΥΟ ΕΙΔΗ ΖΩΗΣ

  

Υπάρχουν δύο είδη ζωής του ανθρώπου: Η ζωή του πνεύματος και η ζωή του σώματος. Η ζωή του σώματος, δηλαδή το "σαρκικό φρόνημα" αντιμάχεται τη ζωή του πνεύματος.

Πάντα υπήρχε αυτή η διαφορά, αλλά όχι κατ' "επίγνωση". Δεν γνώριζαν ότι υπήρχε, όπως πολλοί δεν γνωρίζουν ακόμα και σήμερα. Ένα παράδειγμα είναι η διαφορά στις θυσίες. Υπάρχουν θυσίες σωματικές και θυσίες πνευματικές.

Στις σωματικές θυσίες, αιματηρές πάντα, ο θυσιάζων δίνει το αίμα του στο Θεό, για να λυπηθεί ο Θεός το δικό του. Καθώς ραντίζει με το αίμα του πετεινού ο θυσιάζων, λέει μυστικά αυτήν την ευχή: Κύριε, πάρε το αίμα του πετεινού αυτού και λυπήσου το δικό μας. (σκηνή από το ντοκυμαντέρ "Κυνηγοί αγρίων μελισσών". Στις πνευματικές θυσίες , αυτός που κάνει τη θυσία, θυσιάζει το σαρκικό φρόνημα, δηλαδή τη δουλεία του στις επιθυμίες του σώματος, για να δεχθεί τη δικαιοσύνη, την ειρήνη και τη χαρά, με ένα λόγο τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Για να αποκτήσουμε τη ζωή του πνεύματος πρέπει να αναγεννηθούμε πνευματικά, δηλαδή να γεννηθούμε εκ πνεύματος, μέσα στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.

Ναι, θα μου πείτε, δεν είναι όλος ο κόσμος χριστιανικός. Κι όμως η απαίτηση για τη δικαιοσύνη, την ειρήνη και την πνευματική χαρά, είναι καθολική, δηλαδή ισχύει σε όλο τον κόσμο και σε κάθε εποχή. Η εποχή που έρχεται, είπε κάποιος Εβραίος φιλόσοφος, η θα είναι χριστιανικός ή δεν θα υπάρξει.

Ο Χριστός ήλθε για να ζούμε τη ζωή του Θεού. Ο παλαιός άνθρωπος πρέπει να πεθάνει, για να γεννηθεί ο πνευματικός. Το σαρκικό φρόνημα γεννά σαρκικό φρόνημα. Η ζωή του σαρκικού φρονήματος δεν δέχεται βελτίωση. Το σαρκικό φρόνημα γεννά σαρκικό φρόνημα.

Από τότε που η επιστήμη μετέχει στη σκευωρία μαζί με τη βιομηχανία και το εμπόριο, η επιστήμη είναι επικίνδυνη για την ζωή στον πλανήτη. Η ανθρωπότητα διαισθανόταν τον κίνδυνο για τη ζωή και πριν την επιστήμη. Προφήτες, ,φιλόσοφοι, ποιητές, φωτεινά πνεύματα, εκφράζουν την ανησυχία τους . Παράγει γαρ, ο κόσμος και η επιθυμία αυτού, λέει ο Ιησούς.

Τα πάντα ρέουν, λέει ο Ηρακλειτος, εννοώντας τα πράγματα, που ρέουν, εννοώντας το "σαρκικό φρόνημα", όπως ονομάζεται στην χριστιανική ορθόδοξη Διδασκαλία. Ο Σωκράτης διδάσκει την αυτοεξεταση και την γνώση του εαυτού. |Δεν αξίζει η ζωή χωρίς την αυτοεξέταση, λέει, με την έννοια ότι η ζωή χωρίς το πνεύμα θα καταστραφεί. Ο Πίνδαρος παρομοιάζει τη ζωή χωρίς το πνεύμα με όνειρο σκιάς. Και μόνο όταν έρθει το πνεύμα η ζωή διαρκεί.

Οι αρχαίοι Έλληνες απαιτούσαν από τους άρχοντες να διαθέτουν "ήθος". Η αυτοεξέταση και το ήθος, αποτελεί την ουσία της ορθοδοξίας. Στο λαό μας είναι κοινή πεποίθηση ότι οι συμφορές της πατρίδας μας οφείλονται στην έλλειψη ορθόδοξης χριστιανικής παιδείας.

Δεν έχουμε παιδεία ούτε εξουσία Ελληνο-ορθοδοξη. Αυτή είναι η πεποίθηση του ελληνικού λαού. Είναι τραγικό ένας λαός, ο ελληνικός, με χριστιανική Παράδοση, να μην έχει δική του εξουσία και να του επιβάλλονται εξουσίες ξένες προς την δική του Παράδοση.

Το νόημα της ζωής σ' έναν άθεο κόσμο και η αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας

  

                                  
 Το νόημα της ζωής ‘σ  έναν άθεο κόσμο

Εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα ενός κόσμου που ζει χωρίς Θεό, στις νομικές συνέπειες και όχι στο νόημα της ζωής. Για ποιους λόγους αξίζει να ζει κανείς θα αποφασίζουν κάθε φορά οι ψυχολόγοι, οι δικηγόροι και τα δικαστήρια! Τα δικαστήρια θα καλούνται να αποφασίσουν για ποιους λόγους αξίζει να ζει κανείς και για ποιους δεν αξίζει.

Πολλοί δικηγόροι και δικαστές σήμερα πιστεύουν ότι δεν αξίζει να ζει κανείς αν δεν έχει λεφτά. Αν μια κοινωνία λατρεύει το χρήμα, γιατί να μη σκοτώνει τους φτωχούς ανθρώπους; Στην πραγματικότητα αυτό κάνει, αλλά στα κρυφά. Το μεγαλύτερο φόρο αίματος τον πληρώνουν οι φτωχοί, οι αγράμματοι, οι έγχρωμοι, αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Η «θάλασσα μέσα μου» είναι μια ταινία με ψυχολογικό περιεχόμενο. Θέτει το ερώτημα αν ο άνθρωπος που θέλει να πεθάνει είναι συνειδητός ή είναι δέσμιος του ασυνείδητου, αν η επιθυμία του θανάτου είναι συνειδητή ή ασυνείδητη. Αναρωτιέται ο θεατής που δεν έχει προκαταλήψεις, αν είναι πράγματι ελεύθερη η απόφαση που λαμβάνει κανείς ευρισκόμενος σε κατάσταση απόγνωσης;

Τον τελευταίο καιρό έρχεται στο προσκήνιο ολοένα και πιο συχνά το θέμα της νομιμοποίησης της ευθανασίας. Καθόλου παράξενο σ' ένα κόσμο, σαν τον Δυτικό, όπου η έλλειψη του νοήματος της ζωής, ο φόβος, η αβεβαιότητα, η αποξένωση και η απόγνωση είναι οι συνέπειες της αλαζονείας και της υποκρισίας του. Ο κόσμος αυτός αντί να βοηθήσει τα θύματά του να βρουν ένα νόημα στη ζωή τους, τα βοηθάει να πεθάνουν. Τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη πενταπλασιάστηκε (!) ο αριθμός των αυτοκτονιών των νέων.

«Είθε να δουν πάντα τα πέρατα της γης το σωτήριον τον θεού ημών». Θα μπούμε στο νόημα του στίχου, αν ως «γη» εννοήσουμε τον άνθρωπο, που υποδηλώνει.

«Ο οφθαλμός είναι το φως του σώματος. Αν ο οφθαλμός είναι σκοτεινός, όλο το σώμα είναι σκοτεινό», λέει το Ευαγγέλιο.

  Η αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας 
 
Η λέξη αποδόμηση είναι από την αρχιτεκτονική τέχνη και επιστήμη. Είναι άραγε ένας ευφημισμός για το "γκρέμισμα". Στην αποδόμηση της κοινωνίας είναι "γκρέμισμα" της κοινωνίας; Ουσιαστικά είναι, αλλά ο τρόπος διαφέρει. Δεν γκρεμίζεται όλο το οικοδόμημα. Αφήνεται να καταπέσει από μόνο του, για να μην ευθύνονται οι "κατεδαφιστές". 
Πώς αφήνεται να καταπέσει; Αφαιρούνται ένα -ενα τα στηρίγματα, αυτά που φέρουν το βάρος του οικοδομήματος και τα οποία διαρκούν. Αφαιρούνται οι "δομές". Τα άλλα στοιχεία δεν είναι δομές, κι αν αφαιρεθούν δεν κινδυνεύει το οικοδόμημα. 
Έτσι οι κατεδαφιστές είναι κρυφοί, όπως είναι η υγρασία, που διαβρώνει τα θεμέλια του οικοδομήματος. 
Τί κάνουν δηλαδή αυτοί που αποδομούν την κοινωνία; Εξευτελίζουν τις αξίες που διαρκούν και τις αντικαθιστούν με "αξίες" που δεν διαρκούν. 
Εξευτελίζουν την πίστη στο Χριστό και την υποκαθιστούν με την πίστη στο "Κόμμα". Δεν την καταδιώκουν φανερά, για να μην αντισταθεί, αλλά την υποκαθιστούν με τον τρόπο της αποδόμησης ενός οικοδομήματος. Την διαβρώνουν στις δομές της. 
Αντικαθιστούν την Αλήθεια, την Οδό και τη Ζώή με την αλήθεια του Κόμματος που την προσαρμόζει κάθε φορά στις περιστάσεις. Το Κόμμα κάνει αυτοκριτική και μερικές εκκαθαρίσεις αυτών που έπεσαν στην δυσμένεια και δίνει τη γραμμή, που θα ακολουθήσει η ζωή για όσα χρόνια κρίνει το ίδιο. 
Δυο πολιτισμοί συγκρούονται. Ο πολιτισμός που στηρίζεται στην Αλήθεια του Χριστού και ο πολιτισμός που στηρίζεται στις οργανώσεις. Οι οργανώσεις σκοτώνουν την αθωότητα και επιβάλλουν την εξουσία τους δήθεν χάριν του λαού, ενώ η αλήθεια είναι ότι θυσιάζουν τον αθώο για να στηρίξουν την εξουσία τους. "Συμφέρει δήθεν να χαθεί ένας άνθρωπος, για να σωθεί ο λαός; (ποιός θα είναι στη θέση του θύματος κάθε φορά;, Ο Χριστός κατήργησε τις θυσίες).

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΚΛΗΤΟΙ;

  "Στόμα ταπεινών μελετά σοφίαν," Παρ.11:2

.

Στο δείπνο της παραβολής του Ιησού, κλήθηκαν πολλοί, αλλά δεν πήγαν. Βρήκαν διάφορες δικαιολογίες, και δεν πήγαν. "Αγρόν ηγόρασα, έχε με παραιτημένον". Η σκέψη τους και η καρδιά τους είναι προσανατολισμένη προς το υλικό κέρδος, προς την υλική απολαβή. και στο δείπνο που είναι καλεσμένοι δεν υπάρχει τέτοια απολαβή.

Στο δείπνο της παραβολής η απολαβή είναι πνευματική. Προς τί να πάνε οι καλεσμένοι, που δεν ενδιαφέρονται για το πνεύμα τους; Παραιτούνται από την πρόσκληση. Πηγαίνουν μόνο κάποιοι φτωχοί, ανάπηροι, τυφλοί , ταπεινοί. Αυτοί, αν και στερούνται τα υλικά αγαθά, δεν είναι η σκέψη τους και η καρδιά τους προσκολλημένη στα υλικά.

Πολλοί είναι κλητοί στη βασιλεία του Θεού, αλλά λίγοι είναι οι εκλεκτοί. Στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η άγουσα στη ζωή. Δεν πηγαίνουν οι πολλοί κλητοί στο δείπνο της παραβολής του Ιησού, επειδή το δείπνο είναι πνευματικό. Δεν περιμένουν κανένα υλικό κέρδος από αυτό. Τί έχω να κερδίσω εγώ, από αυτό το δείπνο; λέει καθένας από αυτούς στον εαυτό του και παραιτείται από την πρόσκληση.

ΝΑ ΜΗΝ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ (ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ) ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ

 

Το μήνυμα που λαμβάνει καθένας από εμάς, όταν συναντιέται με τους άλλους στο δρόμο είναι "φύγε από το δρόμο μου". Αυτό λέει μέσα από την καρδιά του, καθένας που φοβάται ότι θα μολυνθεί από τον ιό ακόμα κι αν περπατάει στον ίδιο δρόμο με κάποιον άλλον. Έτσι καθένας δίνει το μήνυμα στους άλλους πως δεν θέλει την ενότητα, αλλά θέλει την διαίρεση και την απομόνωση . Έτσι κάνουν τα μυρμήγκια όταν θέλουν να πεθάνουν. Βγάζουν φτερά και τραβάνε το καθένα το μοναχικό του δρόμο προς το θάνατο.

Τα μυρμήγκια που πεθαίνουν εγκαταλείπουν τη φωλιά τους πετώντας σε διάφορες κατευθύνσεις το καθένα χωριστά. Δεν θα δείς ποτέ δύο μαζί να πετάνε προς την ίδια κατεύθυνση. Τα μυρμήγκια πεθαίνουν μόνα, όπως άλλωστε και οι άνθρωποι. Μόνο όσο αγαπάμε τη ζωή αποζητάμε την συντροφιά ο ένας του άλλου.

Το αντίθετο συμβαίνει όταν δεν θέλουμε να ζούμε, γιατί φοβούμαστε, όπως συμβαίνει τη σημερινή εποχή του φόβου, που απειλεί με εξόντωση την ανθρωπότητα. Ο καθένας τραβάει το δρόμο του και δεν θέλει να συναντήσει άλλον άνθρωπο. Τέτοια μηνύματα θανάτου λαμβάνουμε αμέτρητα, κάθε μέρα.

Δεν στέλνουμε στο ανοσοποιητικό μας σύστημα το μήνυμα ότι θέλουμε να ζήσουμε. Αντιθέτως στέλνουμε το μήνυμα ότι δεν θέλουμε να ζήσουμε. Τα μηνύματα αυτά με σημεία είναι πιο δυνατά από τις λέξεις, γιατί τυπώνονται κατ' ευθείαν στο ασυνείδητο. Η εικόνα της διάλυσης και της απομόνωσης, είναι εικόνα θανάτου. Με το λόγο, μπορούμε να έχουμε αντίλογο πειστικό. Με την εικόνα, είναι αδύνατο να έχουμε αντίλογο. Η εικόνα εισχωρεί κατ' ευθείαν στο υποσυνείδητο, πριν προλάβει το το συνειδητό να την εμποδίσει.,

Κύριε των δυνάμεων,

βοηθός γενού.

Άλλον γαρ εκτός Σου

βοηθόν εν θλίψαισι

ουκ έχομεν

Κύριε των δυνάμεων

ελέησον ημάς.

ελέησον ημάς.

Η Εκκλησία είναι το στήριγμα των πιστών στις δοκιμασίες. Ποιός νους αποφάσισε να εμποδίσει τον πιστό λαό, να δεχθεί τη Θεία βοήθεια τις δύσκολες αυτές ημέρες; Τί φοβερή άγνοια!

Τί λόγο θα δώσουμε στο Θεό, όταν εμποδίζουμε το Άγιο Πνεύμα, (το ανοσοποιητικό μας σύστημα) να μας φυλάξει από την ασθένεια και το θάνατο;

Μόσχος Λαγκουβάρδος

 

 

 

TO ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ

 

 

Το μοντέρνο καταστρέφει το αισθητικό κριτήριο του ανθρώπου. Το μοντέρνο ούτε το ίδιο έχει γούστο ούτε το γούστο των άλλων αφήνει ανέγγιχτο. Ας κάνουμε μια δοκιμή: Όταν βλέπουμε μασκοφόρους στο δρόμο εξεγείρεται το γούστο μας ή αδρανεί. Αν αδρανεί, αυτό σημαίνει ότι το γούστο μας είναι νεκρό ή βρίσκεται σε λήθαργο.

Όταν ήρθαν οι Ελληνοαμερικάνοι στην Ελλάδα, γελούσαμε με το ντύσιμό τους (παρδαλές φαρδιές γραβάτες, παντελόνια σαν πυτζάμες, υποδήματα άσπρα το χειμώνα), που ακόμα και στον ύπνο μας θα ντρεπόμαστε να φορέσουμε τα ρούχα αυτά.

Πού κατέληξε η καταστροφή του αισθητικού κριτηρίου των Ελλήνων; Κατέληξε στο γελοίο, που δεν περιορίστηκε στο χώρο της αισθητικής, αλλά επεκτάθηκε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, ακόμα και στην ίδια τη δημοκρατία.

Οι Έλληνες ως αισθητικός λαός, θα δεχθούν τα πάντα, εκτός από αυτό που δεν είναι ωραίο! Θα σου πουν «αυτό δεν είναι ωραίο», που σημαίνει ότι δεν το δέχονται με τίποτε! Με την επέλαση του μοντέρνου, δεν είναι πια βέβαιο ότι εξακολουθούν με την ίδια δύναμη οι Έλληνες αγαπούν το ωραίο

Οι Έλληνες που αγαπούν τον Θεάνθρωπο Ιησού, ως τον κάλλιστον των ανθρώπων. Που ακόμα και τους ευρισκόμενους στην Κόλαση, τους παρουσιάζουν στις αγιογραφίες ευπρεπισμένους. .

Αγαπώ τη Θεία Λειτουργία, την ύψιστη αυτή μορφή της αισθητικής. Αγαπώ τη στιγμή, που ο ιερέας εκφωνεί τη λέξη, "Δύναμις". Είναι μια ευχή στο ΄΄Αγιο Πνεύμα", να μας δίνει δύναμη στο ωραίο, στο αληθινό και στο ηθικό. Αν χάσουμε το ηθικό μας χάνουμε τα πάντα.

¨ΔΟΣ ΑΙΜΑ, ΛΑΒΕ ΠΝΕΥΜΑ'"

 

"Δος αίμα, λάβε πνεύμα".Δεν είναι εσωτερικά ελεύθερος κανείς χωρίς αγώνα. Στην τραγωδία της ζωής συμβαίνει όπως στην τραγωδία στην Τέχνη. Η κάθαρση του θεατή από τα πάθη, κατά τον ορισμό του Αριστοτέλους, γίνεται με την μέθεξη του θεατή στα παθήματα των ηρώων. Όπως στην Τέχνη έτσι και στη ζωή, πονάμε για να ελευθερωθούμε από τα πάθη.

Δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς αγώνα.. "Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή". Το σπαθί στον Εθνικό ύμνο συμβολίζει τον αγώνα για την ελευθερία."Τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία" (Ματθ. 17:21) (Τούτο το δαιμονικό γένος δεν βγαίνει παρά μόνον με προσευχή και νηστεία,. ) Οι δαίμονες δεν φεύγουν χωρίς προσευχή και νηστεία.

Πρέπει να πεις στο δαιμονικό πάθος "εγώ έχω πεθάνει για σένα κι εσύ έχεις πεθάνει για μένα". Πρέπει να γίνουν και τα δύο. Και εμείς πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να στερηθούμε την απόλαυση και το αντικείμενο της απόλαυσης πρέπει να το απομυθοποιήσουμε. Πρέπει να λέμε σε κάθε πειρασμό τα λόγια αυτά π.χ. στους πιο συνηθισμένους δαίμονες της φιλοχρηματίας, τη λαγνείας , της ματαιοδοξίας, πρέπει να λέμε, εγώ έχω πεθάνει για σένα κι εσύ έχεις πεθάνει για μένα.

Οι δαίμονες, επειδή δεν γνωρίζουν τον εσωτερικό άνθρωπο, πιστεύουν ό,τι φαίνεται εξωτερικά. Αν εξωτερικά φαινόμαστε θαρραλέοι, για τους δαίμονες είμαστε θαρραλέοι.

Ευτυχώς ο Θεός, δεν επέτρεψε στο δαιμονικό γένος , να ερευνά τον εσωτερικό άνθρωπο. Το ίδιο και οι άνθρωποι, οι οποίοι κατέχονται από τους δαίμονες και χρησιμοποιούν τις μεθόδους τους, δεν γνωρίζουν τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου.

Αν και έχουν μεγάλη πονηρία, είναι πνευματικά "φελοί". Γι' αυτό η τηλεόραση, η οποία κατέχεται από τους δαίμονες, είναι τόσο επιφανειακή, ρηχή, ανούσια. «Δεν ξέρουν τί τους γίνεται»,θα ‘λεγε ο Ιωάννης Ρωμανίδης.

Μόσχος Λαγκουβάρδος

"

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΕΛΙΑ ΚΑΖΑΝ, ΤΟ ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

  

Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο "ΜΙΑ ΖΩΗ", εκδόσεις ελληνική ευρωεκδοτική, ο Ελία Καζάν γράφει πως αυτό που λέγεται "ανοσοποιητικό σύστημα" είναι το Άγιο Πνεύμα, που δεν μας φυλάει, όταν ο άνθρωπος δεν θέλει να ζει.

Γράφει "Η σάρκα και το πνεύμα βρίσκονται σε μια αλληλεξάρτηση. Όταν ένα άτομο δεν ενδιαφέρεται , ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, να συνεχίσει τη ζωή του, τότε συμβαίνει μέσα του κάτι μυστηριώδες και καταστρεπτικό.

Η ψυχή μεταφέρει το μήνυμα και η προστατευτική δύναμη του σώματος - το ανοσοποιητικό σύστημα όπως λέγεται- παραδίδει σιγά σιγά το σώμα στην ασθένεια, η οποία περιμένει υπομονητικά γι' αυτό το άνοιγμα.

Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι ενιαίο και το εσώτερο μέρος του είναι αυτό που συνηθίζουμε να το λέμε πνεύμα , καμιά φορά και Άγιο Πνεύμα, επειδή είναι άγιο. Αυτό είναι που πρέπει να επιβιώσει, κι όταν δεν επιβιώνει, δεν επιβιώνουμε κι εμείς. Έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος σκοτώνει τον εαυτό του.." (ΕΛΙΑ ΚΑΖΑΝ, ΜΙΑ ΖΩΗ, Εκδ.ελληνική ευρωεκδοτική,)

Μ.Λαγκουβάρδος

Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

  Η πίστη και οι νόμοι της φύσεως

  Η πίστη και οι νόμοι της φύσεως διαφέρουν μεταξύ τους. Η πίστη είναι πνευματική. Οι φυσικοί νόμοι είναι υλικοί. Το ίδιο διαφέρει ο πνευματικός άνθρωπος από τον φυσικό ή βιολογικό όπως λέγεται, άνθρωπο. Έγινε ο μεν πρώτος Αδαμ, λέει η Γραφή, ως ψυχή ζώσα.  Και έγινε ο δεύτερος Αδάμ, ο Χριστός , εις πνεύμα ζωοποιόν, πνεύμα που δίνει ζωή. Εκείνο που προέχει στον φυσικό άνθρωπο είναι οι φυσικές ανάγκες  και .εκείνο που προέχει στον πνευματικό άνθρωπο , είναι η πνευματική του αναγέννηση και η ένωση με το Θεό.

Η πίστη είναι σαν την γιορτή, μέρα ξεχωριστή, στην οποία το κάθε πράγμα είναι μοναδικό, και  έχει τη δική του σημασία. Ενώ οι φυσικοί νόμοι επαναλαμβάνονται σαν μηχανή. Η φυσική ζωή είναι μηχανιστική. Ο φυσικός άνθρωπος ζει μηχανιστικά. Όλα είναι ανάγκες. Τα πάντα είναι ίδια κι όμοια σαν τα κεριά του Καβάφη. Έτσι που κάνουν την κάθε μέρα να μην διαφέρει από την άλλη. Ο πνευματικός  άνθρωπος είναι ο καινούριος άνθρωπος , αναγεννημένος εκ πνεύματος , με την πίστη στην Ανάσταση του Χριστού και στην δική του ανάσταση, με τη γενική ανάσταση των σωμάτων. Το σώμα του δεν θα χαθεί για πάντα. Το σώμα του θα λάβει νέα, άφθαρτη υπόσταση, θα γίνει νέο είδος κοντά στο Θεό. «Εν τη οικία του πατρός μου πολλαί μοναί εισί» (Στην οικία του πατρός μου, υπάρχουν πολλές κατοικίες (σώματα).  

Γνωρίζομε καλά τη διαφορά ανάμεσα στη συνηθισμένη ημέρα  και στη γιορτή. Η γιορτή είναι τελετουργική και ο άνθρωπος της γιορτής είναι τελετουργικός. Στη δουλειά μας φοράμε τα ρούχα της δουλειάς. Αλλιώς νιώθουμε και αλλιώς εκφραζόμαστε στις διαφορετικές εκφάνσεις της ζωής. Δεν θα πάει  μια γυναίκα, στη λαΪκή αγορά,  να αγοράσει πατάτες και ντομάτες , φορώντας την ακριβή της γούνα , αν δεν θέλει  να γελάσει ο κόσμος  μαζί της. Ή δεν θα πάει ο καλεσμένος σε γάμο και σε γιορτή,  με τα ρούχα της δουλειάς, αν δεν θέλει να τον διώξουν, για την προσβολή του.

Η διαφορά στη συνείδηση του ανθρώπου ισχύει και στη φύση και στους φυσικούς νόμους. Η Φύση συστενάζει και συνωδίνει με τον άνθρωπο, λέει η Γραφή. "Οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν" (ξέρουμε καλά ότι ως τώρα όλη η κτίση στενάζει και κραυγάζει από πόνο σαν την ετοιμόγεννη γυναίκα).Και δεν στενάζει μόνο η φύση, αλλά και εμείς στενάζουμε γιατί λαχταρούμε να γίνουμε παιδιά του Θεού και να γλυτώσει το σώμα μας από τη φθορά

Στη Γραφή βλέπουμε τη διαφορά  ανάμεσα στον πνευματικό άνθρωπο και στον φυσικό,  και τη διαφορά ανάμεσα στους πνευματικούς και στους φυσικούς νόμους. Γράφει στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους ο Απόστολος Παύλος, παραθέτουμε τα λόγια του, σε ερμηνευτική απόδοση:

"Γιατί, αν ζείτε σύμφωνα με τις επιθυμίες του φυσικού ανθρώπου, σας περιμένει βέβαιος θάνατος. Αν όμως νεκρώνετε τις αμαρτωλές επιθυμίες σας με τη βοήθεια του Πνεύματος, θα ζήσετε. Πραγματικά όσοι καθοδηγούνται από το Πνεύμα του Θεού, αυτοί είναι παιδιά του Θεού. Γιατί το πνεύμα που σας έδωσε ο Θεός δεν εμπνέει φόβο για το Θεό ούτε κάνει τους ανθρώπους δούλους, αλλά παιδιά του Θεού."

Χωρίς αγάπη δε γίνεται . Δεν ισοπεδώνονται όλα, εννοώ στην τελετουργία, ώστε να μη διαφέρει η ιερουργία από την καθημερινή ρουτίνα, χωρίς οι συμμετέχοντες σ' αυτήν την φθορά , να στερηθούμε και την θεραπευτική της δύναμη. Δεν μετέχουμε ως άξιοι, όπως γίνεται στις εκδηλώσεις της καθημερινότητας, αλλά ως "τραυματισμένοι και δεόμενοι ελέους".

Γνωρίζουμε τη δύναμη των ιερών εικόνων και της ιερουργίας, από την προσωπική μας πείρα. Βέβαια όσο ζητάμε από την εκκλησία και δεν πιστεύουμε, δεν λαμβάνουμε. Ζητείτε και πιστεύετε ότι λαμβάνετε, λέει ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός!

 

 

 

 

 

 

Είναι δύσκολο να ζεις με την υπερηφάνεια

 

Το πρωί κρατούσα ένα βάζο στα χέρια μου και πέρασε απ' το νου μου μια σκέψη υπερηφάνειας. Το βάζο γλίστρησε απ' τα χέρια μου και έσπασε στο δάπεδο. Στο νου μου ήρθε η φράση του Αποστόλου Παύλου, "Η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής", από τον ύμνο του στην αγάπη. Η αγάπη δε ζητεί το δικό της.

Είναι δύσκολο να ζεις με την υπερηφάνεια. Είναι δύσκολο να ζεις ακόμα και με τον υπερήφανο εαυτό σου. Η υπερηφάνεια χαλάει τα πάντα. Πολλούς τους βάζει ο δαίμων της υπερηφάνειας να αυτοκτονήσουν. Θα γλύτωναν τη ζωή τους, αν ταπείνωναν τον εαυτό τους. Ακόμα και ο Ιούδας δεν θα αυτοκτονούσε, αν ταπείνωνε τον εαυτό του και ζητούσε συγχώρηση για το έγκλημά του.

Γι' αυτό η Γραφή λέει, πως όταν δεις την υπερηφάνεια στην καρδιά σου, να την βγάλεις γρήγορα έξω. Η υπερηφάνεια είναι σαν τις βατσινιές. Είναι αδύνατο να την πλησιάσεις και να μην γρατσουνιστείς. Είναι έμφυτο το να μην δέχεται κανείς με ευχαρίστηση αυτόν που βάζει τον εαυτό του πάνω από τους άλλους.

Μόσχος Λαγκουβάρδος

ΜΑΡΤΥΡΕΣ

  Οι μάρτυρες δέχονται το μαρτύριο, ενώ μπορούν να το αποφύγουν. Δέχονται να μαρτυρήσουν υπέρ της αλήθειας, για τους επερχομένους,.

Οι μαθητές του Ιησού γνωρίζουν ότι θα σταυρώσουν τον Κύριό τους. Ο Ιησούς τους μίλησε για το θάνατό Του. Ο Πέτρος προσπάθησε να τον αποτρέψει να δεχθεί να πιεί το πικρό ποτήρι του μαρτυρικού θανάτου..

Κάποτε αναρωτήθηκα, γιατί ανακηρύσσονται μάρτυρες της Εκκλησίας ο Τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος και η οικογένειά του. Γνώριζε ποιά ήταν η τύχη η δική του και της οικογένειάς του, με την επικράτηση της επανάστασης των μπολσεβίκων, και δέχτηκε το μαρτύριό του.

Πολλοί φίλοι τους υπήρχαν στην Ευρώπη, που θα μπορούσαν να τους δεχθούν, τουλάχιστον τα παιδιά τους, αλλά δεν έφυγε κανείς.

Τα λόγια του Ησαϊα για το Χριστό, ταιριάζουν σε κάθε μάρτυρα της πίστεως: "ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη και ως αμνός εναντίον του κείροντος αυτόν, άφωνος ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού. εν τη ταπεινώσει η κρίσις αυτού ήρθη. την γενεάν αυτού τίς διηγήσεται; ότι αίρεται από της γης η ζωή αυτού, από των ανομιών του λαού μου ήχθη εις θάνατον."

Μόσχος Λαγκουβάρδος

ΤΟ Πείραμα της υποταγής

"Αγρυπνείτε δεόμενοι εν παντί", λέει ο Κύριος. Η Εντολή αυτή του Χριστού είναι μαζί και προφητεία , η οποία επαληθεύεται στην εποχή μας, διότι έχουμε απτές αποδείξεις ότι ο εφησυχασμός του σημερινού ανθρώπου, μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο.

Η Εντολή του Χριστού δίδεται προς στον καινούριο άνθρωπο, τον αναγεννημένο εκ Πνεύματος, για δύο λόγους, διότι κινδυνεύει η ύπαρξη της ζωής του ανθρώπου στη γη και διότι μόνο η "δέηση" , δηλαδή η σύνδεση του ανθρώπου με την πηγή της ζωής , το Θεό , μπορεί να εμποδίσει την αυτοκτονία της ανθρωπότητας.

Να γίνετε "δεόμενοι όπως εγω" προτρέπει τους Γαλάτες ((δ, 12) ,το στόμα του Χριστού, ο Απόστολος Παύλος. Ο ποιητής Τόμας Έλιοτ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Η ανθρωπότητα ύστερα από την υποταγή της στο φόβο, οδηγείται στην αυτοκτονία. Ο Έλιοτ καλεί τους ανθρώπους που έχουν νου για να σκέφτονται, να εμποδίσουν την αυτοκτονία της ανθρωπότητας.

Από το φόβο, που η προπαγάνδα, σκόρπισε σε όλη τη Γη, συμμετείχε η ανθρωπότητα στο πείραμα της υποταγής! Το πείραμα πέτυχε. Δεν απομένει να εφαρμοστεί και στην πράξη. Η υποταγή της ανθρωπότητας θα μείνει ως η μόνη πραγματικότητα.

Ο κόσμος αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο και θα ζητήσει τη βοήθεια του Θεού!

moschoblog.blogspot.com

ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΣΕΝΙΚΟΥ!

Τα περιστέρια έχουν διαφορετικούς στόχους: Τα θηλυκά έχουν στόχο την τροφή. Τα αρσενικά έχουν κύριο μέλημά τους τη συνεύρεσή τους με τα θηλυκά και παρεπιμπτόντως ασχολούνται με την εξεύρεση της τροφής.

Στο κέντρο όμως των Αθηνών και τα αρσενικά περιστέρια καπνισμένα, βρώμικα, ζαλισμένα απ΄τους θορύβους και την κίνηση στους δρόμους, αφήνουν τον κύριοστόχο τους - ας πάει στα κομμάτια κι η συνεύρεση - και καταγίνονται κι αυτά, όπως τα θηλυκά, με την τροφή.

Μόνο τις ώρες του απογεύματος που κάποιος βόρειος άνεμος φρεσκάρει την ατμόσφαιρα στο κέντρο, τα αρσενικά περιστέρια ξαναθυμούνται τη φύση τους, το αιώνιο κυνήγι των θηλυκών, κι αρχίζουν να φουσκώνουν πάλι τα φτερά τους, να φέρνουν γύρους γύρω από τον εαυτό τους, να τεντώνονται και να σκύβουν επιθετικά για να δείξουν όλη τη δύναμη, την ορμητικότητα και την αυτοσυγκράτηση του αρσενικού.

Κι όταν αποτυγχάνουν - τις περισσότερες φορές - φέρονται σαν να μη συνέβη τίποτα. Δεν πέφτουν σε μαρασμό, σε κατάθλιψη, σε αυτολύπη. Δεν τραγουδούν τραγούδια σαν αυτά των ανθρώπων, που όταν εγκαταλείπονται θρηνούν και οδύρονται: " Αχ, δίχως εσένα θα πεθάνω".

Μόσχος Λαγκουβάρδος

Η άρχουσα τάξη και ο λαός

 

Όταν η άρχουσα τάξη σφάλει, τα σφάλματά της τα πληρώνει, δυστυχώς και ο φτωχός λαός! Παράδειγμα ο λαός των Ισραηλιτών. Γράφει το Λεξικό: 

"Οι Ισραηλίται, ήτοι το βασίλειον των δέκα φυλών, άμα τω χωρισμώ αυτών την ειδωλολατρείαν ασπασάμενοι, και την αθεϊαν καλλιεργήσαντες, τάχιστα περιήλθον νεις διαφθοράν ηθών και εκ ταύτης εις εθνικήν παραλυσίαν. Διά ταύτα ειμωρήθησαν πρώτα μεν δια ξίφους, δεύτερον δια λιμού και άλλων κακών, και τρίτον, επανειλλημμένως εξκελεγχθέντες, και έτι μάλλον σκληρύνατες τους τραχήλους αυτών, τέλειον κατεστρα΄φησαν άνευ ελπίδος σωτηρίας. Διακοσια πενήντα τέσσερα έτη διήρκεσεν η βασιλεία του Ισραήλ , 975-721 π.Χ. (..) Αιχμαλωτισθέντες ουδέποτε επανήλθον, ουδ' απετέλεσαν ίδιον έθνος." (Γ.Κωνσταντίνου, Λεξικόν |Αγίων Γραφών, σ.482) 

Τί μας λέει η ιστορία αυτή του αρχαίου Ισραήλ; Αν είχε τη δύναμη ο φτωχός λαός, αν υπήρχε αληθινή δημοκρατία, έπρεπε να αφήσει την άρχουσα τάξη να ακολουθήσει τις επικίνδυνες λατρείες της και να μείνει πιστός στον αληθινό Θεό. , αντί να την ακολουθεί και να την μιμείται. 

Διαβάζοντας την ιστορία αυτή, σκέφτομαι μήπως και οι σημερινοί Έλληνες, μιμούμενοι την άρχουσα τάξη στην αθεϊα της παραδοθούμε σε βάρβαρο λαό, για να κλάψουμε πικρά, που δεν μας άρεσε ο Χριστός! 

Μόσχος Λαγκουβάρδος

Οι αδαείς δεν γνωρίζουν τη χάρη του Θεού

Οι αδαείς  δεν γνωρίζουν τη χάρη του Θεού. Δεν γνωρίζουν το Άγιο Πνεύμα και τα δώρα Του. Αγνοούν την ελευθερία. Μιλούν για δικαιοσύνη και ειρήνη, αλλά δεν έχουν ποτέ πνευματική εμπειρία. Οι αδαείς είναι οι κρύψαντες το τάλαντον της παραβολής. Εις μάτην εδέξαντο την χάρη του Θεού, λέει η Γραφή.

Η παραβολή του Ιησού γι΄ αυτόν που έκρυψε στη γη, το τάλαντο που του δόθηκε, μιλάει γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν στη χάρη του Θεού. Αγνοούν το Πνεύμα του Θεού και τα δώρα Του. Δεν έχουν εμπειρία της  δικαιοσύνης και της  ειρήνης και της πνευματικής χαράς. Και ποια είναι η κατάληξή τους; Εκβάλλονται εις το εξωτερικό σκοτάδι. Εκεί που είναι «ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων».

Πρέπει να  ‘ μαστε δεκτικοί κάθε στιγμή. «Το Πνεύμα φυσάει εκεί όπου το δέχονται…Η πιο βαθιά αρχή του ανθρώπου, είναι ο καλόδεχτος άγγελος.» (William James, Παραλλαγές της θρησκευτικής εμπειρίας, Εκδόσεις Printa). Σ’ αυτόν που θα δεχθεί τη χάρη, η χάρη θα αυξάνει και θα πορεύεται από δύναμη σε δύναμη. Αυτός που δεν έχει τη χάρη του Θεού, θα χάσει και τους ψεύτικους θεούς που έχει.

Μόσχος Λαγκουβάρδος