Το νόημα της ζωής σ' έναν άθεο κόσμο και η αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας

  

                                  
 Το νόημα της ζωής ‘σ  έναν άθεο κόσμο

Εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα ενός κόσμου που ζει χωρίς Θεό, στις νομικές συνέπειες και όχι στο νόημα της ζωής. Για ποιους λόγους αξίζει να ζει κανείς θα αποφασίζουν κάθε φορά οι ψυχολόγοι, οι δικηγόροι και τα δικαστήρια! Τα δικαστήρια θα καλούνται να αποφασίσουν για ποιους λόγους αξίζει να ζει κανείς και για ποιους δεν αξίζει.

Πολλοί δικηγόροι και δικαστές σήμερα πιστεύουν ότι δεν αξίζει να ζει κανείς αν δεν έχει λεφτά. Αν μια κοινωνία λατρεύει το χρήμα, γιατί να μη σκοτώνει τους φτωχούς ανθρώπους; Στην πραγματικότητα αυτό κάνει, αλλά στα κρυφά. Το μεγαλύτερο φόρο αίματος τον πληρώνουν οι φτωχοί, οι αγράμματοι, οι έγχρωμοι, αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Η «θάλασσα μέσα μου» είναι μια ταινία με ψυχολογικό περιεχόμενο. Θέτει το ερώτημα αν ο άνθρωπος που θέλει να πεθάνει είναι συνειδητός ή είναι δέσμιος του ασυνείδητου, αν η επιθυμία του θανάτου είναι συνειδητή ή ασυνείδητη. Αναρωτιέται ο θεατής που δεν έχει προκαταλήψεις, αν είναι πράγματι ελεύθερη η απόφαση που λαμβάνει κανείς ευρισκόμενος σε κατάσταση απόγνωσης;

Τον τελευταίο καιρό έρχεται στο προσκήνιο ολοένα και πιο συχνά το θέμα της νομιμοποίησης της ευθανασίας. Καθόλου παράξενο σ' ένα κόσμο, σαν τον Δυτικό, όπου η έλλειψη του νοήματος της ζωής, ο φόβος, η αβεβαιότητα, η αποξένωση και η απόγνωση είναι οι συνέπειες της αλαζονείας και της υποκρισίας του. Ο κόσμος αυτός αντί να βοηθήσει τα θύματά του να βρουν ένα νόημα στη ζωή τους, τα βοηθάει να πεθάνουν. Τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη πενταπλασιάστηκε (!) ο αριθμός των αυτοκτονιών των νέων.

«Είθε να δουν πάντα τα πέρατα της γης το σωτήριον τον θεού ημών». Θα μπούμε στο νόημα του στίχου, αν ως «γη» εννοήσουμε τον άνθρωπο, που υποδηλώνει.

«Ο οφθαλμός είναι το φως του σώματος. Αν ο οφθαλμός είναι σκοτεινός, όλο το σώμα είναι σκοτεινό», λέει το Ευαγγέλιο.

  Η αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας 
 
Η λέξη αποδόμηση είναι από την αρχιτεκτονική τέχνη και επιστήμη. Είναι άραγε ένας ευφημισμός για το "γκρέμισμα". Στην αποδόμηση της κοινωνίας είναι "γκρέμισμα" της κοινωνίας; Ουσιαστικά είναι, αλλά ο τρόπος διαφέρει. Δεν γκρεμίζεται όλο το οικοδόμημα. Αφήνεται να καταπέσει από μόνο του, για να μην ευθύνονται οι "κατεδαφιστές". 
Πώς αφήνεται να καταπέσει; Αφαιρούνται ένα -ενα τα στηρίγματα, αυτά που φέρουν το βάρος του οικοδομήματος και τα οποία διαρκούν. Αφαιρούνται οι "δομές". Τα άλλα στοιχεία δεν είναι δομές, κι αν αφαιρεθούν δεν κινδυνεύει το οικοδόμημα. 
Έτσι οι κατεδαφιστές είναι κρυφοί, όπως είναι η υγρασία, που διαβρώνει τα θεμέλια του οικοδομήματος. 
Τί κάνουν δηλαδή αυτοί που αποδομούν την κοινωνία; Εξευτελίζουν τις αξίες που διαρκούν και τις αντικαθιστούν με "αξίες" που δεν διαρκούν. 
Εξευτελίζουν την πίστη στο Χριστό και την υποκαθιστούν με την πίστη στο "Κόμμα". Δεν την καταδιώκουν φανερά, για να μην αντισταθεί, αλλά την υποκαθιστούν με τον τρόπο της αποδόμησης ενός οικοδομήματος. Την διαβρώνουν στις δομές της. 
Αντικαθιστούν την Αλήθεια, την Οδό και τη Ζώή με την αλήθεια του Κόμματος που την προσαρμόζει κάθε φορά στις περιστάσεις. Το Κόμμα κάνει αυτοκριτική και μερικές εκκαθαρίσεις αυτών που έπεσαν στην δυσμένεια και δίνει τη γραμμή, που θα ακολουθήσει η ζωή για όσα χρόνια κρίνει το ίδιο. 
Δυο πολιτισμοί συγκρούονται. Ο πολιτισμός που στηρίζεται στην Αλήθεια του Χριστού και ο πολιτισμός που στηρίζεται στις οργανώσεις. Οι οργανώσεις σκοτώνουν την αθωότητα και επιβάλλουν την εξουσία τους δήθεν χάριν του λαού, ενώ η αλήθεια είναι ότι θυσιάζουν τον αθώο για να στηρίξουν την εξουσία τους. "Συμφέρει δήθεν να χαθεί ένας άνθρωπος, για να σωθεί ο λαός; (ποιός θα είναι στη θέση του θύματος κάθε φορά;, Ο Χριστός κατήργησε τις θυσίες).