ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΥΓΕΣ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Οι λέξεις δεν είναι κραυγές είναι νόημα. Ο κόσμος χωρίς τους Έλληνες, θα γίνει άκαρδος, ανούσιος, σκληρός,, χωρίς νόημα.

Πνοή, πνεύμα, πνέει, πνεύμων, ψύχει (την καρδιά), ψυχή, άνεμος, animus κ.λ.π.

"λογισμὸς μὲν δὴ τοίνυν ἐστὶ νοῦς μετὰ ὀρθοῦ λόγου ... 30 ὁ γὰρ λογισμὸς τῶν μὲν ἀρετῶν ἐστιν ἡγεμών, τῶν δέ παθῶν αὐτοκράτωρ."
Μακκαβαίων Δ' 1-30

(Διότι ο λογισμός είναι ηγεμών μεν των αρετών, κυρίαρχος δε των παθών. .. Διότι ο ορθοφρονών νους διώχνει τα πάθη των ορέξεων.)
moschoblog.blogspot.com

Μη φοβάστε την κλειστοφοβία

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ο ακούσιος εγκλεισμός σε κάποιο χώρο , σε άλλους προκαλεί πανικό, αυτό που ονομάζουμε κλειστοφοβία , σε άλλους όχι. Γιατί νιώθουμε πανικό όταν κλεινόμαστε κάπου π.χ στον χαλασμένο ανελκυστήρα;
Ο φόβος συνδέεται με κάποιον συγκεκριμένο κίνδυνο. Γιατί μας πανικοβάλει ό,τι εμποδίζει την ελευθερία; Ποιος είναι ο συγκεκριμένος κίνδυνος από τη δέσμευση της ελευθερίας; Δεν είναι κανείς κίνδυνος. Η κλειστοφοβία είναι από τα παιδικά μας χρόνια. Βρίσκεται μακριά, στα παιδικά μας χρόνια κείται, όπως θα ‘λεγε ο ποιητής.
Η κλειστοφοβία είναι ενοχή. Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων με τις σωματικές ηδονές, λέει μια μυστική ιερατική ευχή. Η φιληδονία δημιουργεί ενοχές, ιδίως όταν η σαρκική επιθυμία ξυπνάει ,πριν την ώρα της , στην παιδική ηλικία. Οι γονείς πρέπει να προσέχουν να μην ξυπνήσει η σαρκική ηδονή στο παιδί από τις εικόνες που βλέπει.
Οι Έλληνες συνειδητοποιούμε ότι χωρίς ελευθερία δεν μπορούμε να ζήσουμε. Εννοούμε τη ζωή ως ελευθερία. «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Τώρα που νιώθουμε ότι δεν είμαστε ισχυροί απέναντι στους εχθρούς μας, που επιβουλεύονται την ελευθερία της πατρίδος μας, νιώθουμε όλοι σαν να ζούμε ένα βαρύ πένθος. Δεν έχουμε όρεξη να χαρούμε. Δεν τραγουδάμε πια ούτε χορεύουμε.
Η λέξη «πανικός» προέρχεται από το όνομα του μυθολογικού τέρατος , (μισό άνθρωπος και μισό τράγος), τον Πάνα, τον μυθολογικό θεό της μουσικής. Ίσως επειδή η μουσική μπαίνει κατ’ ευθείαν στην ψυχή και την αιχμαλωτίζει με τη δύναμη της υποβολής που διαθέτει. Πανικός είναι η υποδούλωση της ψυχής. Η ψυχή μας χάνει την ελευθερία της. Και δίχως ελευθερία δεν αντέχουμε να ζούμε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Για τους Έλληνες η ελευθερία είναι η σωτηρία της ψυχής!
Η σωματική ηδονή , άραγε όταν ξυπνάει πριν την ώρα της σε ένα παιδί, μπορεί λόγω του ότι υπερβαίνει τις δυνάμεις του , να προκαλέσει κατόπιν στον ενήλικο τη φοβία της στέρησης της ελευθερίας, του αυτεξούσιου.
Η σωματική ηδονή είναι τόσο δυνατή που νιώθεται σαν απώλεια της ελευθερίας ή και σαν θάνατος (έκσταση) . ΟΙ σωματικές ηδονές είναι σκοτάδι. Ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, αποδίδει τις φοβίες στα έργα του σκότους, όπως αποκαλεί τις σωματικές ηδονές και θεωρεί ως αντίδοτο, το να έχουμε μέσα μας το Χριστό.
« Νυν γαρ εγγύτερον ημών η σωτηρία ή όταν επιστεύσαμεν. Η νυξ προέκοψεν η δε ημέρα ήγγικεν. Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός. Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν. Μη κώμοις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις, μη έριδι και ζήλω. Αλλ’ ενδύσασθε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και της σαρκός πρόνοιαν μη ποιεισθε εις επιθυμίας» .
(Τώρα η τελική σωτηρία βρίσκεται πιο κοντά μας παρά τότε που πιστέψαμε. Η νύχτα όπου να ‘ναιφεύγει, και η μέρα κοντεύει να ‘ρθει. Γι’ αυτό ας πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους, κι ας φορέσουμε τα όπλα του φωτός. Η διαγωγή μας να είναι κόσμια, τέτοια που ταιριάζει στο φως. Ας πάψουν τα φαγοπότια και τα μεθύσια, η ασύδοτη κι ακόλαστη ζωή, οι φιλονικίες κι οι φθόνοι. Ντυθήτε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και μην αφήνετε τον αμαρτωλό εαυτό σας να σας παρασύρει στην ικανοποίηση των επιθυμιών σας.)
moschoblog.blogspot.com

Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου


Είμαστε πολλοί, που δεν έχουμε πολιτικές φιλοδοξίες. Όμως θέλουμε να βοηθήσουμε την πολιτική κατάσταση να γίνει καλύτερη από τη σημερινή. Πώς μπορούμε;

Το πρώτο βήμα είναι να ενωθούμε και να συμφωνήσουμε γι' αυτά που μπορούμε να κάνουμε. Τί μπορούμε να κάνουμε; Μπορούμε να γίνουμε συνειδητοί και να βοηθήσουμε και άλλους να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση και να σκεφτούν, τί μπορούμε να κάνουμε.

Νομίζω ότι η πολιτική κατάσταση δεν έχει προοπτική πέραν της προοπτικής των πολιτικών να εκλεγούν. Μπορούμε να τους πείσουμε να είναι ειλικρινείς απέναντι στους ψηφοφόρους τους και να λάβουν θέση απέναντι σ'τα αιτήματα του εκλογικού σώματος.

Και το σπουδαιότερο από όλα : Ποιά είναι η θέση τους απέναντι στο όνομα της Μακεδονίας. Αν είναι υπέρ της ακύρωσης του προσυμφώνου των Πρεσπών ή όχι. Και είναι υπέρ, σε ποιές ενέργειες  θα προβούν για την ακύρωσή του.

"Εν τη οικία του πατρός μου πολλαί μοναί εισιν"

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η ψυχή μοιάζει με το σώμα. Είναι σωστό αυτό που λένε, πώς όπως είναι το σώμα (η μορφή) έτσι είναι (μοιάζει) κι η ψυχή. Αν υπήρχε φωτογραφική μηχανή να φωτογραφήσουμε την ψυχή, θα βλέπαμε πως έχει τη μορφή του σώματος. Έτσι εξηγείται πως όταν αφήσουμε το σώμα μας εδώ στη γη, για να πάμε στον πνευματικό κόσμο των ασωμάτων, θα γνωριζόμαστε μεταξύ μας και θα γνωρίζουμε επίσης τον εαυτό μας. Αν η ψυχή μας δεν είχε τη μορφή του σώματος, δεν θα γνωρίζαμε ούτε τον εαυτό μας.
Το βράδυ, συνήθως, όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε, αν νιώθουμε κάποια σωματική ενόχληση, σκεφτόμαστε, τι έφταιξε άραγε; Τι μας πείραξε; Την ίδια αυτοεξέταση κάνουμε αν νιώθουμε ότι η συνείδησή μας διαμαρτύρεται σε κάτι. Στην αυτοεξέταση διαπιστώνουμε ότι υπάρχει αντιστοιχία ψυχής και σώματος. Διαπιστώνουμε επίσης ότι πρώτα πάσχει από κάτι η ψυχή και κατόπιν το πάθος της υποφέρει και το σώμα. Π.χ. αν κάναμε λάθος σκέψεις, μπορεί να νιώσουμε πονοκέφαλο κι αν κάναμε λάθος στον ηθικό τομέα, μπορεί να νιώθουμε ενοχλήσεις στην καρδιά. Στα σημεία που υποφέρει η ψυχή , στα αντίστοιχα στοιχεία υποφέρει και το σώμα. Άρα η ψυχή μοιάζει με το σώμα.
Αν δεν έμοιαζε η ψυχή με το σώμα, δεν θα υπήρχε παράδεισος. Πώς θα χαιρόμαστε στον ουρανό, αν δεν γνωρίζουμε τους αγαπημένους μας, κι αν δεν γνωρίζουμε ούτε τον εαυτό μας ;
Τα λόγια του Κυρίου "εν τη οικία του πατρός μου πολλαί μοναί εισίν", πιθανόν σημαίνουν ότι στον ουρανό θα λάβουμε τα σώματά μας (μοναί), άλλης υφής, οπωσδήποτε όμως θα είναι "μοναι" (κατοικίες), όπως και στη γη το σώμα είναι κατοικία (ναός) του πνεύματος. Η πίστη μας στην Ανάσταση είναι πίστη στην ανάσταση των σωμάτων, αφού η ψυχή μας δεν θα πεθάνει με το θάνατο του σώματος.

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η άρνηση της αιωνιότητας δεν είναι άγνοια. Η άγνοια θεραπεύεται. Είναι έλλειψη λογικής. Με άλλα λόγια είναι λίγο μυαλό. Αυτός που έχει έλλειψη λογικής, έχει λίγο μυαλό, είναι λιγόμυαλος. Δεν τον "κόβει", όπως έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου Βασιλική. Όταν στο χωριό μου έλεγαν για κάποιον, ότι δεν τον "κόβει", σήμαινε να παραιτηθείς από αυτόν. Δεν έχει θεραπεία, παρά μόνο με ένα θαύμα!

Για να καταλάβουμε την αιωνιότητα σε σχέση με τον άνθρωπο και τον χρόνο του, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πρώτα την "μη αιωνιότητα" ή αλλιώς, το πρόσκαιρο, το παροδικό, το επιπρόσθετο, με ένα λόγο , τη φθορά.

Όλα τα πράγματα λένε οι αρνητές της αιωνιότητας, αρχίζουν και τελειώνουν κάποτε. Τίποτε δε μένει. Το ίδιο ακριβώς λέει και ο Ηράκλειτος, (τα πάντα ρει και ουδέν μένει. Δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης), το ίδιο και η Αγία Γραφή, στο βιβλίο του Εκκλησιαστή (ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης). Το ίδιο λέει και ο Κύριός μας "παράγει ο κόσμος και η επιθυμία αυτού".

Το ίδιο λένε, αλλά για ποιά πράγματα το λένε: Ο Ηράκλειτος πίστευε στο Θεό και ο συγγραφέας του Εκκλησιαστή επίσης. Το ίδιο λένε ότι δεν μένουν τα πράγματα που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ για να μείνουν.
Οι αρνητές της αιωνιότητας αρνούνται την αιωνιότητα των αιωνίων πραγμάτων, της αρετής π.χ. και της αλήθειας. Την αρετή και την αλήθεια τη θεωρούν προσωρινή, ενώ θεωρούν αιώνια την φθορά των  φθαρτών πραγμάτων, π.χ. της "εξ-ουσίας, που όπως το λέει και η λέξη, στερείται ουσίας, δηλαδή στερείται του στοιχείου που μένει για πάντα, του στοιχείου της αιωνιότητας. Δεν είναι αιώνια η αρετή, αλλά είναι αιώνια η κακία!

Ότι οι αρνητές δεν είναι απλώς αδαείς φαίνεται από το δόλο τους ότι αρνούνται την αιωνιότητα στα αιώνια στοιχεία της ζωής και τη δέχονται στα φτωχά και ασθενή στοιχεία αυτού του κόσμου. Οι αρνητές θα αρρωστήσουν όταν δούνε ότι αυτό που λάτρεψαν είναι ένα ψέμα, και ότι αυτό που τους άρεσε κάποτε, τώρα έπαψε να τους αρέσει.

Παράδειγμα οι νέοι μας λίγα χρόνια πριν τρελαίνονταν για τη ροκ μουσική. Τους έλεγα, τί θα κάνετε όταν δεν θα σας αρέσει. Απαντούσαν ότι θα τους αρέσει για πάντα. Κι όμως τώρα δεν τους αρέσει. Κι αν δεν βρουν κάτι να τους αρέσει, θα χρειαστούν ψυχολογική υποστήριξη. Η Εκπαίδευση καταδιώκει την Πίστη στο Χριστό και την μοναδική θεραπεία της μέσω του αγιασμού του κόσμου.

Η αναζήτηση του αληθινού Θεού

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Μια φορά, κάποιος έκανε μια ομιλία. Στο τέλος της ομιλίας τον περίμενε στην έξοδο του πνευματικού κέντρου, ένας γέρος που τον ρώτησε:
-Τι ψάχνεις;
Ο άνθρωπος σκέφτηκε, σκέφτηκε, ώσπου βρήκε τι έπρεπε να απαντήσει: έπρεπε να ρωτήσει το γέρο, «εσύ τι ψάχνεις;» Αλλά ο γέρος είχε φύγει.
Είτε με επίγνωση είχε χωρίς επίγνωση, αυτό που ψάχνουμε είναι ο Θεός. Ο Σωκράτης έλεγε, δεν αξίζει η ζωή, αν δεν αναζητάς. Και ο βωμός στον άγνωστο Θεό, αυτό ακριβώς σημαίνει: την αναζήτηση του αληθινού Θεού!
Οι χριστιανοί ορθόδοξοι αναζητάμε την παρουσία του Κυρίου στη ζωή μας. "Αγρυπνείτε, δεόμενοι εν παντί". Δεν είναι η αναζήτησή μας, μια φιλοσοφική αναζήτηση. Είναι η δίψα της ψυχής μας για τον Κύριον. Εδίψησέ σε η ψυχή μου τον Κύριον.
Οι στίχοι αυτοί του Δαβίδ, χρυσίον πεπυρωμένον επταπλασίως:
"Αγαπήσω σε, Κϋριε, η ισχύς μου. Κύριος στερέωμά μου και καταφυγή μου και ρύστης μου.
Ο Θεός μου βοηθός μου, και ελπιώ επ΄αυτόν. "

Αναμνήσεις από τον Αλέκο

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Από το μακαρίτη τον Αλέκο έμαθα πολλά. Είναι από τους λίγους ανθρώπους που θαυμάζω. Λέω "είναι", και όχι "ήταν" , γιατί πιστεύω ότι οι νεκροί ζουν και έχουν πλήρη διαύγεια. Δεν κοιμούνται ούτε βρίσκονται σε λήθαργο κι ας τους λέμε "κεκοιμημένους".
Η αληθινή ζωή αρχίζει με το θάνατο. Τώρα βλέπουμε μέσα από τον καθρέφτη του σώματος. Μετά το θάνατο, βλέπουμε τα ίδια τα πράγματα καθώς είναι και όχι τα είδωλά τους στον καθρέφτη. Λέμε τους νεκρούς κεκοιμημένους, γιατί δεν έχουμε άλλη καλύτερη λέξη. Έξάλλου ο θάνατος μοιάζει με ύπνο.
Τον Αλέκο τον θαύμαζα .Σε μένα η μάθηση είναι θαυμασμός. Θαυμάζω κάτι, το μιμούμαι και έτσι το μαθαίνω. Αν δεν θαυμάζουμε δε μαθαίνουμε. Το ότι είμαστε λαός που αγαπάει το ωραίο, ,που το θαυμάζει και το μιμείται εξηγεί γιατί μαθαίνουμε εύκολα.
Μ' άρεσε ότι μιλούσε με μεταφορές. Θα γινόταν καλός ποιητής, αν έγραφε ποίηση. Ήξερε τη μεταφορική χρήση της γλώσσας. Αυτό είναι χάρισμα. Ή το έχει κανείς από τη μάνα του ή δεν το έχει. Δεν αποχτιέται, όπως και η αίσθηση του χιούμορ.
Ο Αλέκος είχε χιούμορ. Έλεγε σε μένα για το γράψιμο:΄Ελα βάλε εσύ τις λέξεις σου στη σειρά. Γράφω λογοτεχνία, για τον Αλέκο, σήμαινε "βάζω τις λέξεις στη σειρά". Ένα άλλο που έλεγε πάντα, ήταν το πώς να πορεύεται κανείς στη ζωή του. Πώς να βλέπει τα πράγματα από ψηλά: "Κοίταζε ψηλά" , μού 'λεγε, για να δείξει ότι του άρεσε να γράφω για το Χριστό.

Εγρήγορση

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ο χειρότερος από όλους τους νόμους και ο πιο δύσκολος είναι ο νόμος της αμαρτίας. Δύσκολος γιατί ενώνεται με τα μέλη του σώματος και αντιστρατεύεται από εκεί το πνεύμα. Μέχρι που δεν μας υποτάσσει είναι χρήσιμος για την ελευθερία. Η ελευθερία για να υπάρξει πρέπει να συναντάει αντίσταση, αλλιώς δεν υπάρχει χωρίς αντίσταση, ελευθερία του «καναπέ».

Αντίσταση είναι π.χ. το σκοτάδι στην παραβολή των δέκα παρθένων, που τις εμποδίζει να δουν το Νυμφίο. Οι πέντε φρόνιμες έχουν μαζί τους λάδι για τις λαμπάδες τους. Είναι δηλαδή σε διαρκή εγρήγορση (ετοιμότητα) , αντίθετα με τις πέντε μωρές που δεν έχουν μαζί τους λάδι, δεν είναι δηλαδή σε διαρκή εγρήγορση. Όταν έρχεται ο Νυμφίος εν τω μέσω της νυκτός ,δεν τον βλέπουν. Είναι μακάριος , όπως λέει το οικείο τροπάριο, αυτός που βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση. «Ιδού ο νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός./ Και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ουν ψυχή μου ,/ μη τω ύπνω κατενεχθείς και τω θανάτω παραδοθείς.»

Η παραβολή αυτή του Χριστού δείχνει ότι η βασιλεία του Θεού μοιάζει με την διαρκή εγρήγορση των πέντε φρονίμων παρθένων. Πρέπει να βρισκόμαστε σε διαρκή εγρήγορση, να είμαστε πάντοτε έτοιμοι, γιατί δεν ξέρουμε τη μέρα και την ωρα, που ο Υιός του ανθρώπου έρχεται.

Θυμάμαι μια φορά, ο πατέρας μου βλέποντας να διαβάζω συνεχώς τη Γραφή, μου ζήτησε να του πω, κάτι που θεωρώ, το πιο σημαντικό, που πρέπει να ξέρει ένας πιστός και του είπα ένα στίχο του Δαβίδ, που τον αντέγραψε και τον έφερε πάντοτε μαζί του, το στίχο: «Ετοίμη η καρδία μου, ο Θεός, ετοίμη η καρδία μου, άσομαι και ψαλώ εν τη δόξη μου. Εξεγέρθητι, η δόξα μου. Εξεγέρθητι, ψαλτήριον και κιθάρα. Εξεγερθήσομαι όρθρου.» (Ψαλμ. 56)

Τρεις φορές ο ψαλμός επαναλαμβάνει το ρήμα «Εξηγέρθητι» (Ξυπνείστε). Ο Δαβίδ ξυπνούσε πρωί. «Εξεγερθήσομαι όρθου».

Πρόσεχε τον εαυτό σου

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Προσοχή του εαυτού σημαίνει να μην αφήνουμε να γεννηθεί μέσα στην καρδιά μας καμιά μάταιη επιθυμία . Nα μη μας κατηγορεί σε τίποτε η συνείδησή μας. Ο εχθρός του ανθρώπου βρίσκεται παντού, στη γη, στα υποχθόνια , στα επουράνια. Μόνο στην καθαρή συνείδηση δεν πλησιάζει.
Μη φοβάσαι, μόνον πίστευε. Ο Κύριος ενθαρρύνει με αυτά τα λόγια τον Ιάειρο που φοβάται για τη ζωή του παιδιού του. Η πίστη δεν είναι μια απλή διανοητική στάση, μια γνωστική κατάσταση, η οποία μας αφήνει αδιάφορους.
Η πίστη μας μεταμορφώνει. Δεν είμαστε όπως τότε που δεν πιστεύαμε. Η πίστη μας κάνει καινούριους ανθρώπους, αναγεννημένους πνευματικά. Μας ανεβάζει πιο ψηλά από την καθημερινότητα .Βλέπουμε τα πράγματα με το πνεύμα του Χριστού, απελευθερωμένοι από την υποδούλωση στα φτωχά και ασθενή στοιχεία αυτού του κόσμου, στα πάθη.
Ο Ιάειρος, προστρέχει στον Ιησού για να σώσει το παιδί του, «πολλά λέγων», σημειώνει ο Ευαγγελιστής. Ο Ιάειρος μετά τη συνάντησή του με τον Κύριο, δεν είναι πια ο ίδιος, όπως ήταν πριν. Μένει σιωπηλός, γεμάτος ελπίδα στην καρδιά του.

Η πνευματική δύναμη είναι ανώτερη (πόλεις οχυράς επέβη σοφός)

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η πνευματική δύναμη είναι ανώτερη από τη φυσική δύναμη. Η φυσική δύναμη χωρίς ηθικό κατέχεται από πνεύμα δειλίας και πανικού και ηττάται. Οι Έλληνες έχουμε επίγνωση της υπεροχής της πνευματικής δύναμης. Ο Διγενής δεν είναι φυσική δύναμη. Είναι πνεύμα αγάπης της πατρίδας.

Από τον Όμηρο ακόμα και πριν από αυτόν οι Έλληνες έχουν επίγνωση ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα, που ζητεί φυσική δύναμη, αλλά και πνεύμα (ήλιο, φως) που ζητεί τον ουρανό. Στην Ιλιάδα ο Όμηρος γράφει ότι αντίθετα με τους επιθχονίους, όπως ονομάζει το γήινο άνθρωπο, που δεν έχει συνείδηση του ουράνιου εαυτού, έκαναν σπονδές στην πνευματική δύναμη.

Ο Κύριος είπε στους Μαθητές Του, ότι το πνεύμα αυτών που τον ακολουθούν εξαγνίζει και το σώμα τους. Παύει η αντίθεση ανάμεσα στο σώμα και στο πνεύμα και ο άνθρωπος ειρηνεύει με τον εαυτό του και με τους άλλους. Τους είπε επί λέξει: « Όσα εάν δήσητε επί της γης, έσται δεδεμένα εν τω ουρανώ. Και όσα εάν λύσητε επί της γης , έστται λελυμένα εν τω ουρανώ.»

Αυτούς που θέλουν να παραμένουν γήινοι, τους επιχθονίους, όπως τους ονομάζει ο
Όμηρος, η Εκκλησία μας τους προτρέπει να μάθουν τη δικαιοσύνη. "Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης."  Το σώμα του ανθρώπου δεν είναι εντελώς στερημένο από αρετές. Η σωφροσύνη, η δικαιοσύνη κ.ά. είναι αρετές σωματικές για να ζούμε ειρηνικά με τους άλλους. Έως ότου ζητήσουν τις αρετές που εξαγνίζουν την ψυχή, ας μάθουν τη δικαιοσύνη.

Για να καταλάβουμε τη διαφορά ανάμεσα στην εξαγνιστική αρετή της συνείδησης και στις σωματικές αρετές, να πάρουμε το παράδειγμα της κληρονομίας. Διαφέρει ο κληρονόμος που έχει επίγνωση ότι είναι κληρονόμος, από τον κληρονόμο, που δεν έχει επίγνωση. Όταν δεν έχει επίγνωση είναι όσον αφορά την κληρονομία σαν μια γάτα, η οποία δε νοιάζεται παρά μόνο για το γάλα της. ακόμα κι αν είναι κληρονόμος μιας τεράστιας περιουσίας  κάποιου εκκεντρικού Αμερικάνου εκατομμυριούχου,.

Πολλοί έχουν αντίρρηση ως προς την υπεροχή του πνεύματος.  Πιστεύουν ότι το  πνεύμα , όπως είναι λεπτεπίλεπτο , ηττάται από τη φυσική δύναμη. Η αντίρρηση αυτή δεν ευσταθεί. Τα μαμούθ εξαφανίστηκαν ενώ τα μικρά ζώα, ως λεπτότερα και πιο ευλύγιστα επιβιώνουν.  Η βαμπακιά όταν είναι να ξεραθεί, ξεραίνει πρώτα τα μεγάλα και σκληρά φύλλα που βρίσκονται κάτω κοντά στη ρίζα και κατόπιν τα λεπτότερα που βρίσκονται επάνω , κοντά στον ανθό.

Μια άλλη αντίρρηση για το πνεύμα είναι ότι δεν επιβάλλεται με τη βία σ' αυτούς που το αρνούνται.  "Σοφίαν δε και παιδείαν ασεβείς εξουθενήσουσιν."  Πράγματι δεν είναι για όλους η πίστη. Αν και όλοι οι άνθρωποι αποτελούνται από σώμα και πνεύμα. Όλοι έχουν πνεύμα, αλλάδεν έχουν όλοι επίγνωση. "Μακάριος (ευτυχισμένος) λέει η Γραφή , είναι αυτός που βρήκε σοφίαν. Σε αγαθή καρδιά θα αναπαυθεί η σοφία. Αυτός όμως που δεν έχει καρδιά, δεν θα μπορέσει να βρει σοφία. Πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό, που μας χάρισε σοφία και δύναμη!

"Πάντα προς δόξαν Θεού ποιείτε"

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Προς τι και γιατί γίνονται όλα αυτά; Το ερώτημα αυτό μας απασχολεί συνήθως μετά τα πενήντα. Μέχρι τα πενήντα μπορούμε να είμαστε ξένοιαστοι χαροκόποι. Μετά τα πενήντα όμως , όταν η ζωή αρχίζει να γέρνει προς τη δύση της, αρχινάμε να φιλοσοφούμε. Μερικά πράγματα έχουν πεθάνει για μας και μεις έχουμε πεθάνει για μερικά πράγματα. Η φιλοσοφία είναι σπουδή θανάτου ή αλλιώς φιλοσοφία είναι να ξέρεις να διακρίνεις τα πνεύματα. Δεν είναι το ίδιο πνεύμα να αγαπάς τους εχθρούς σου, με το πνεύμα να μισείς τους εχθρούς σου.

Οι οπαδοί του Μαρξ παρανόησαν τη θεωρία του της πάλης των τάξεων, μπορεί κι ο ίδιος να την παρανόησε, γιατί κανείς δε διακρίνει τα πνεύματα. Υπάρχουν πράγματι διαφορετικές τάξεις, αλλά πρόοδος δεν είναι η δικτατορία μιας τάξης επί των άλλων. Πρόοδος είναι να προοδεύουν όλες οι τάξεις με πνεύμα ομόνοιας και ενότητας. Οι τάξεις, όπως κι οι άνθρωποι είναι ισότιμοι. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα αντί να εξομαλύνουν τις διαφορές ανάμεσα στις τάξεις, τις κάνουν μεγαλύτερες. Οι πλούσιοι πλουσιότεροι κι οι φτωχοί φτωχότεροι.

Προς τι, λοιπόν, και γιατί γίνονται όλα αυτά; Ο πιστός στο Χριστό ζητεί από τον Κύριο και Θεό του, να του γνωρίσει το δρόμο, στον οποίο θα πορευτεί. Ο χριστιανός έχει την ελπίδα του στο Χριστό. Αλλά δεν είναι όλοι πιστοί. Είναι μεγάλη ευθύνη να πιστεύεις. Στην πραγματικότητα δεν συνειδητοποιούμε την ευθύνη αυτή. Δεν συνειδητοποιούμε το γεγονός ότι η πίστη είναι από την αρχή, από καταβολής κόσμου. Κι αν δεν εκτιμάμε την αξία της πίστης γινόμαστε ολιγόπιστοι και ρηχοί πνευματικά.

Δεν είναι όλοι πιστοί. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι θα ζήσουμε σ’ ένα κόσμο, που δεν πιστεύει ούτε προσεύχεται. Ο κόσμος αυτός είναι εχθρικός απέναντι στους πιστούς. Οι ηγέτες του Σοβιετικού καθεστώτος κατεδίωξαν την πίστη στο Χριστό. Ελέχθη, πως οι διώξεις σταμάτησαν όταν αντιλήφθηκαν ότι σκοτώνουν τους καλύτερους πολίτες.
Πόσα πράγματα αγνοούμε για την πίστη! Όλη τη ζωή να διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, θα ανακαλύπτεις πάντοτε καινούρια πράγματα που θα γεμίζουν την ψυχή σου με χαρά και αγαλλίαση.

Οι χριστιανοί πιστεύουμε ότι ο Θεός βοηθάει τους ανθρώπους και ότι είναι απροσωπόληπτος. Βρέχει επί δικαίου και αδίκους. Χαιρόμαστε όταν γνωρίζουμε ότι μας σκέφτονται και ότι ενδιαφέρονται για μας. Πόσο ασύγκριτα μεγάλη είναι η χαρά μας , όταν γνωρίζουμε ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για μας και μας βοηθάει!

Η ανάγνωση κι η μελέτη του Ευαγγελίου και ο εκκλησιασμός μου δίνουν χαρά και δύναμη. Τους στίχους αυτούς του Δαβίδ τους ζω. «Εξομολογείσθε τω Κυρίω και επικαλείσθε το όνομα αυτού, απαγγείλατε εν τοις έθνεσι τα έργα αυτού/ Άσατε αυτώ και ψάλατε αυτώ, διηγήσασθε πάντα τα θαυμάσια αυτού.» Χαίρομαι ότι μπορούμε να ζούμε και να εργαζόμαστε χάριν του Θεού. Τίποτε να μη γίνεται χωρίς το Θεό.
moschoblog.blogspot.com

Ταπείνωση και υπερηφάνεια

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Στο χωριό μου, όταν τύχαινε ναρθεί κάποιο σημαίνον πρόσωπο, (βουλευτής ή νομάρχης ή κάποιος άλλος κρατικός αξιωματούχος). άκουγες μερικούς χωριανούς να διαφοροποιούνται σε αναφορά με το σημαίνον αυτό πρόσωπο. Ήταν οι ταπεινοί που έλεγαν ότι το σημαίνον πρόσωπο τους γνωρίζει και μπορεί και να τους θυμηθεί και ήταν και οι περήφανοι, που έλεγαν ότι γνωρίζουν το σημαίνον πρόσωπο που επισκέφτηκε το χωριό τους.

¨Ο Θεός με ξέρει και έχει μια θέση για μένα εκεί επάνω.» Τα λόγια αυτά ενός ταπεινού πιστού δείχνουν ότι η πίστη στο Θεό, μας δίνει τη δύναμη να μην ταυτιζόμαστε με ό,τι βρίσκεται μπροστά μας. Αλλά να τηρούμε μια απόσταση από τα πράγματα ως υποκείμενα. Το περιβάλλον είναι το υλικό της ζωής , είναι αντικείμενο προς επεξεργασία πνευματική, από την οποία φαίνεται η πνευματικότητα του κάθε ανθρώπου.

Η ίδια διάκριση σε δύο κατηγορίες γίνεται κα με το Θεό. Οι ταπεινοί λένε «με ξέρει ο Θεός». Οι υπερήφανοι λένε «ξέρω το Θεό». Και οι υπέρμετρα υπερήφανοι λένε «Δεν υπάρχει Θεός». Αυτοί ξέρουν ότι δεν υπάρχει Θεός. Γνωρίζουν το Θεό και είναι σε θέση να ξέρουν ότι δεν υπάρχει πουθενά στο Σύμπαν. Αν υπήρχε θα το ήξεραν.

Από τις τρεις αυτές κατηγορίες μόνον η πρώτη κατηγορία γνωρίζει το Θεό, ενώ η δεύτερη και η Τρίτη δεν γνωρίζουν το Θεό. Ούτε κι ο Θεός τους γνωρίζει. «Ουκ οίδα υμάς», δεν σας γνωρίζω, θα τους πει όταν ζητήσουν, στη μεγάλη ανάγκη, τη βοήθεια του Θεού.

Στην επιστολή του προς τους Γαλάτες ο Απόστολος Παύλος, με οδύνη της καρδιάς του, αναρωτιέται αν μάταια κοπίασε να μεταδώσει σ’ αυτούς την Πίστη. Τώρα, τους γράφει, που γνωρίσαν το Θεό, ή μάλλον που ο Θεός τους γνώρισε, επιστρέφουν πάλι στην υποδούλωσή τους στα ασθενή και φτωχά στοιχεία και παρατηρούν τα άστρα και τους πλανήτες, που καμίαν δύναμιν δεν έχουν να τους χαρίσουν τα αιώνια αγαθά, μηδέ μπορούν να τους ωφελήσουν πνευματικώς εις την ψυχήν

"Μουσικήν ποίει και εργάζου"

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η χάρη ,  γράφει κάπου ο Απόστολος Παύλος, τρέχει και δοξάζεται. Η χάρη τρέχει σημαίνει επικοινωνεί Σημαίνει ότι έχει φωνή και μεταδίδεται από τον ένα στον άλλον. Η χάρη είναι ελεύθερη φωνή. Εκφράζει τη σκέψη του ανθρώπου. Είμαστε άραγε ο καθένας  μια ελεύθερη φωνή; Εκφράζουμε ελεύθερα τη σκέψη μας; Το τελευταίο μάθημα που ο Θεός δίδαξε στο Σωκράτη ήταν αυτό: "Μουσικήν ποίει και εργάζου".

Ο Σωκράτης στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, όπως διαβάζουμε στο Φαίδωνα,  έγραφε δημοτική ποίηση. Δηλαδή ποίηση που μπορούσε να καταλάβουν οι άνθρωποι. Επικοινωνούσε, με άλλα λόγια, με τους ανθρώπους, λίγα λεπτά πριν το θάνατό του. Όσο διαρκούσε η προετοιμασία του δηλητηρίου που θα του έδινε ο δήμιος σε εκτέλεση της ποινής που του επέβαλαν οι Αθηναίοι.

Με αυτήν την έννοια ο Πλάτων είπε, «δώστε μου τους ήχους (τις φωνές) και πάρτε τους νόμους». Ο Γκαίτε επίσης κατανοούσε τη μεγάλη σημασία που έχει η φωνή του ανθρώπου: «Ο άνθρωπος", είπε, "βουβαίνεται στον πόνο του. Εμένα μού ‘δωσε ο Θεός το χάρισμα να λέω το τι υποφέρω». Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το χάρισμα της φωνής, δηλαδή της έκφρασης της σκέψης του. Αλλά δεν υπάρχει ελεύθερη σκέψη χωρίς γνώση του εαυτού.  Ελεύθερη σκέψη προϋποθέτει αυτογνωσία. Αν δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να εκφράζουμε τη σκέψη μας.

Είμαστε άραγε φωνή, δηλαδή γνώση και έκφραση του εαυτού μας; Αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο μας. Αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο, το κάνουν μέσω της φωνής. Αν μπορούσαμε να τους βουβάνουμε, αν ο τύπος ήταν στα χέρια των εθνών και των λαών, δεν θα στέναζαν τα έθνη και δε θα βογγούσαν οι λαοί. Φωνή λαού οργή Θεού, λέει η παροιμία, η οποία εκφράζει τη δύναμη της φωνής. Ο ήχος γκρέμισε τα τείχη της Ιεριχούς! Με τη φωνή «αέρα» νικούσαν οι Έλληνες τους πολυπληθέστερους εχθρούς τους.

Γιατί είμαι αισιόδοξος

  Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Είμαι αισιόδοξος
γιατί ο Κύριος
νίκησε τον κόσμον"
και γιατί ξέρω,
πως όταν το κακό ετοι-

μάζεται να θριαμβεύσει
παθαίνει πανω-
λεθρία. Παράδειγμα
η πανωλεθρία
των ολοκληρωτικών

και των αποικιο-
κρατικών
καθεστώτων.

Η Εκκλησία αγιάζει τον κόσμο

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Αυτοί που πολεμούν την Εκκλησία φέρνουν εμπόδια στον αγιασμό του κόσμου. Η Εκκλησία είναι η μόνη που έχει την αποστολή να εξαγνίζει και να εξαγιάζει τον κόσμο. Κανείς εκτός από την Εκκλησία μαζί με την ελληνική γλώσσα, δεν έχει τη δύναμη της μεταμόρφωσης και της πνευματικής αναγέννησης ενός κόσμου, που τον σπαράσσουν τα πάθη και οι διαιρέσεις. Η Εκκλησία είναι η μόνη, η οποία προσεύχεται χωρίς διακοπή υπέρ της ειρήνης του κόσμου. Η μόνη που οδυνάται έως ότου μορφωθεί μέσα στον άνθρωπο ο Χριστός.

Όσον αφορά την ελληνική γλώσσα είναι ευλογία Κυρίου και έλεος, ότι παντού φιλόσοφοι και γενικά αναζητούντες την αλήθεια της υπάρξεως , κατανοούν την σημασία της και αγωνίζονται για την διδασκαλία της σε όλα τα μέρη της γης.

Όσο υπάρχει ο κόσμος δεν θα λείψουν οι άνθρωποι οι οποίοι θα ακούν την πρόσκληση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και θα εγκαταλείπουν τα πάντα και θα Τον ακολουθούν. «Τω καιρώ εκείνω» λέει το Ευαγγέλιο, «παράγων ο Ιησούς εθεάσατο τελώνην και είπεν αυτώ: Ακολούθει μοι. Και καταλιπών άπαντα ηκολούθησεν αυτώ. Και εποίησε δοχήν μεγάλην ο Λευίς αυτώ εν τη οοικία αυτού. Και ην όχλος τελωνών πολύς, και άλλων, οι ήσαν μετ’΄αυτών κατακείμενοι. Και εγόγγυζον οι Γραμματείς αυτών και οι Φαρισαίοι προς τους Μαθητάς αυτού, διατί μετά τελωνών και αμαρτωλών εσθίετε και πίνετε; Και αποκριθείς ο Ιησούς, είπε προς αυτούς. Ου χρείαν έχουσιν οι υγιαίνοντες ιατρού, αλλ’ οι κακώς έχοντες. Ουκ ελήλυθα καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.» (Λουκ. ε΄, 27-32)

Λύτρωση, δικαίωμα ή χάρισμα;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Δεν είμαι ως χαρακτήρας απόλυτος. Κάποτε συνταξίδευα στο τραίνο, με κάποιον εντελώς διαφορετικό από μένα, έναν καλόν άνθρωπο, αλλά αυστηρό.  Σε όλα τα θέματα για τα οποία μιλήσαμε όσο διαρκούσε το ταξίδι, είχαμε διαφορετική άποψη. Είχα τη γνώμη και εξακολουθώ να την έχω, πως αν κάποιος είναι αυστηρός με τους άλλους, για να είναι συνεπής με τον εαυτό του, θα είναι το ίδιο ίσως και περισσότερο αυστηρός  με τον εαυτό του,  με τους φίλους του και με τους δικούς του.

Τί είναι αυστηρός χαρακτήρας; Πώς μπορούμε να τον διακρίνουμε;  Θα φέρω μερικά παραδείγματα: Ο αυστηρός χαρακτήρας δεν καταλαβαίνει κάτι που δε φαίνεται λογικό. Στην παραβολή των εργατών του αμπελώνος π.χ.,  ο κύριος του αμπελώνος δίνει την ίδια αμοιβή στους εργάτες που έπιασαν δουλειά «δώδεκα παρά πέντε» με αυτούς που δούλευαν από το πρωί μέχρι το μεσημέρι. Αυτό είναι άδικο για τον αυστηρό χαρακτήρα.

Είναι επίσης άδικη για τον αυστηρό χαρακτήρα,  η συμπεριφορά του πατέρα του ασώτου γιου:  γιορτάζει τον άσωτο γιο  και τον κανονικό γιο δεν τον γιορτάζει. Υπάρχουν πλείστα παραδείγματα που κρίνοντας με αυστηρότητα δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε. ΟΙ ακροάτριες σε μια ομάδα μελέτης της Αγίας Γραφής δεν μπορούσαν να καταλάβουν, πώς δεν είναι άδικο, ο επιστάτης να χαρίζει στους οφειλέτες  μέρος των οφειλών τους προς τον κύριον της περιουσίας.

Αναφέρομαι στον αυστηρό χαρακτήρα γιατί σχετικά με τη λύτρωση, πιστεύει πως η λύτρωση είναι ανταμοιβή του Θεού προς τον δίκαιο άνθρωπο. Η πίστη αυτή είναι ξένη προς την Εκκλησία μας, προς τον ορθόδοξο δρόμο. Η λύτρωση σύμφωνα με τη Διδασκαλία του Χριστού και την πίστη των Πατέρων της Εκκλησίας είναι χάρισμα.

Είναι πλάνη να θεωρούμε τη λύτρωση ως ανταμοιβή των έργων. Άλλωστε ο χριστιανός που πιστεύει στη λύτρωση ως χάρισμα, θα κάνει καί τά έργα της πίστης. Πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή. Αλλά η λύτρωση είναι χάρισμα. «Έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος του Χριστού, την άφεσιν των παραπτωμάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού, ης επερίσσευσεν εις ημάς εν πάση σοφία και φρονήσει, γνωρίσας ημίν το μυστήριον του θελήματος αυτού, κατά την ευδοκίαν αυτού…» (Εφ. Α'7-10)

Ότι η λύτρωση είναι χάρισμα  είναι λογικό. Ο Θεός ως παντογνώστης γνωρίζει τους λυτρωθέντας πριν ακόμα γεννηθούν.

Συγκρούσεις πολιτισμών

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου, κρίνοντας με υλικά κριτήρια , διακρίνονται κυρίως από την υπεροχή στον οπλισμό τους και κατά δεύτερο λόγο στην ποιότητα του πνεύματος. Δίδεται η εντύπωση ότι στις συγκρούσεις υπερτερεί η μεγαλύτερη υλική δύναμη, μια που φαίνεται ότι πρόκειται για συγκρούσεις της ύλης και όχι του πνεύματος.

Αν διακρίνουμε τις μεγάλες δυνάμεις με πνευματικά κριτήρια, η διάκριση μπορεί να μας εκπλήξει. Δυνάμεις που με υλικά κριτήρια, θεωρούνται μεγάλες, μπορεί ,με κριτήρια πνευματικά , να βρίσκονται στον πάτο της κλίμακος.

Στην πραγματικότητα , οι συγκρούσεις είναι μεταξύ πολιτισμών και δεν είναι συγκρούσεις υλικών δυνάμεων, όσο κι αν φαίνονται σε μια επιφανειακή εκτίμηση. Στις συγκρούσεις πολιτισμών νικάει πάντοτε ο ανώτερος πολιτισμός.(Γιάννης Τσαρούχης)

Για την νίκη της υλικής δύναμης ισχύει το ρητό "όταν ετοιμάζονταν να γιορτάσει το θρίαμβό της έπαθε πανωλεθρία." Αυτό σημαίνει πως η υλική δύναμη έχει όρια, που όταν φτάσει στα όριά της αυτοκαταστρέφεται. Είναι η περίπτωση του θριάμβου του μυρμηγκιού που πεθαίνει επάνω στο γλυκό.

Μία ηπιότερη μορφή θριάμβου-αυτοκαταστροφής είναι η λεγόμενη Πύρρειος νίκη. Όταν ο Πύρρος νίκησε του Πέρσες και έχασε το μισό στρατό του, είπε "ακόμα μια τέτοια νίκη και δεν θα μας μείνει καθόλου στρατός."

Μια Πύρρειος επίσης νίκη ήταν αυτή που σχεδίαζε ο Πύρρος. Μια μέρα εκμυστηρεύτηκε το σχέδιό του στον σύμβουλό του: Θα κάνω ακόμα μια εκστρατεία να καταλάβω την Καρχηδόνα και μετά θα ξεκουραστώ. Κι ο σοφός σύμβουλός  είπε στο βασιλιά: "Και δεν ξεκουράζεσαι από τώρα, για να γλιτώσουν τη ζωή τους χιλιάδες άνθρωποι;"

moschoblog.blogspot.com

Η δημοκρατία δε λειτουργεί χωρίς το ήθος

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Οι αγώνες της ελευθερίας της πατρίδος, γίνονται υπέρ πίστεως και πατρίδος. Το Σύνταγμα προτάσσει την Πίστη.  Αυτός είναι ο ορθόδοξος δρόμος. Όχι το ήθος,  όχι  η δικαιοσύνη και η ειρήνη και η χαρά  η πνευματική, τί μένει χωρίς τις ανθρώπινες αξίες, χάριν των οποίων αξίζει να ζει κανείς και να πεθαίνει; Μένει η θέληση του άρχοντα, δηλαδή το ολοκληρωτικό καθεστώς, η δικτατορία και η αποικιοκρατία.

 Οι πολίτες ωθούνται να πιστεύουν στη μοίρα και στην υποταγή στη μοίρα. Κανείς δεν θα αγωνιστεί για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Η δημοκρατία δε γεννήθηκε στην Ανατολή. Στην Ανατολή τα έθνη και οι λαοί στενάζουν κάτω από τη λατρεία της μοίρας. Ίσως είναι η ιδιοσυγκρασία τους παθητική και υποτακτική.

Η υποταγή στη θέληση του άρχοντα, στην εξουσία του άρχοντα σημαίνει παραίτηση από τον αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Κανείς δεν αγαπάει την αλήθεια πάνω και από την θέληση για εξουσία.

Οι αρχαίοι Έλληνες Λόγιοι που έδωσαν το όνομα αυτό στη θέληση του άρχοντα, γνώριζαν τί σημαίνει η "θέληση του άρχοντα" . Η λέξη εξουσία (εξ-ουσία) σημαίνει όχι αρετές, γιατί κάθε αρετή είναι ουσιαστική. Ουδέποτε εκπίπτει και είναι εις τον αιώνα τον άπαντα αξιοσέβαστη. Όποιος βάζει πάνω από τις αρετές του ανθρώπου, τη δύναμη, τη βία, τον εξαναγκασμό  είναι εξουσιαστικός. Είτε κατέχει την εξουσία είτε κατέχεται από τη δίψα της εξουσίας.

Η δημοκρατία δεν στηρίζεται στη βία, αλλά στην ελεύθερη αποδοχή., στην αυτοσυγκράτηση. Στο ήθος και στο σεβασμό των αξιών. Οι αρχαίοι δεν απένειμαν δημόσια αξιώματα σ' αυτούς που δεν ήταν ακέραιοι στο ήθος. Το πονηρό πνεύμα  είναι λειψό και αντιφατικό. Γιατί, αλεπού, έχεις μεγάλη ουρά; Γιατί είμαι μεγάλη, Γιατί, αλεπού, έχεις μικρό κεφάλι; Γιατί είμαι μικρή.

Ο λαός μας διαισθάνεται την μικρότητα του άρχοντα και τους αποκαλεί με τα χαϊδευτικά τους ονόματα με τα οποία οι μαμάδες φωνάζουν τα μωρά τους.  Μπορεί κανείς να είναι άρχοντας και να τον λένε με το χαϊδευτικό του όνομα; Εννοούν προφανώς ότι ο άρχοντας  στον δυστυχισμένο τόπο μας είναι η  ξενική κατοχή.

Η ζωή και το πνεύμα

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η γνωστή λαϊκή φράση «ένα μυαλό χειμώνα, καλοκαίρι» ανταποκρίνεται άραγε στην πραγματικότητα ή λέγεται γιατί οι Έλληνες αγαπάνε την διαλεκτική; Στην πραγματικότητα δεν μας διευθύνει ένα μυαλό αλλά πολλά. Με τη λέξη «μυαλό» δεν εννοούμε τον εγκέφαλο αλλά το νου με την έννοια του πνεύματος. Νους σημαίνει μυαλό, λογική, πνεύμα.

Αυτό που μας καθοδηγεί δεν είναι το μυαλό ή η λογική, αλλά το πνεύμα. Το μυαλό και η λογική είναι σαν την ταμειακή μηχανή σε μια επιχείρηση. Καταμετράει τα πάντα, αλλά δεν διευθύνει αυτή την επιχείρηση. Την επιχείρηση διευθύνει ο έχων την ευθύνη της διεύθυνσης. Έτσι και στην ζωή του ανθρώπου, δε διευθύνει το μυαλό αλλά το πνεύμα.

Δεν μπορούμε παραφράζοντας την λαϊκή ρήση να πούμε το ίδιο πνεύμα στο καλό και στο κακό. Άλλο είναι το αγαθό πνεύμα και άλλο είναι το πονηρό πνεύμα, αυτό που ξέπεσε και που οδηγεί τον άνθρωπο στη φθορά και στο θάνατο. Το αγαθό πνεύμα είναι ζωοποιό. Υπερασπίζεται και ενισχύει τη ζωή του ανθρώπου. Είναι οι άγγελοι του Θεού, που δημιουργήθηκαν για την εξυπηρέτηση του ανθρώπου. Ανάλογα με το πνεύμα που ακολουθούμε είναι και ο εαυτός μας πνεύμα ζωοποιόν ή πνεύμα αυτοκαταστροφικό.

moschoblog.blogspot.com

Η ελευθερία είναι πανανθρώπινο αγαθό!

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Είναι βέβαιο, ευγενικέ αναγνώστη, πως δε θα πηγαίναμε ποτέ σε αθλητικούς αγώνες, χωρίς προπόνηση. Πόσο μάλλον δε θα πηγαίναμε σε κάτι πιό σημαντικό από τους αθλητικούς αγώνες, όπως είναι ο αγώνας για την ελευθερία. Πιστεύω θα συμφωνούσες ότι είναι χρέος μας τώρα, να δούμε καθαρά, ότι δεν έχουμε ελευθερία.

Από πού ν’ αρχίσω για να δούμε πως δεν έχουμε ελευθερία. Θα αρχίσω από το πιο σημαντικό, από την ελευθερία της εργασίας των νέων. Η ελευθερία της εργασίας των νέων συμβαδίζει με την ελευθερία της οικογένειας. Είναι πρώτιστη η ελευθερία της εργασίας των νέων γιατί είναι προϋπόθεση της ελευθερίας της οικογένειας.

Έχουμε ελευθερία της εργασίας των νέων; Οι χιλιάδες νέοι που ξενιτεύονται για να βρουν δουλειά, είναι ατράνταχτη απόδειξη ότι δεν έχουμε ελευθερία της εργασίας των νέων στην Ελλάδα. Μήπως έχουμε ελευθερία της οικογένειας; Δεν είναι η οικογένεια υπό διωγμόν; Μπορούν οι άνεργοι νέοι ή και οι εργαζόμενοι με μισθούς πείνας να δημιουργήσουν οικογένεια; Δεν είναι αυτή κατάλυση της ελευθερίας της οικογένειας;

Έχουμε μήπως ελευθερίας της παιδείας; Είναι ελεύθερη η παιδεία, να διαμορφώνει ανθρώπους ελεύθερους, που να αγαπούν και να υπερασπίζονται τις αξίες για τις οποίες αξίζει κανείς να ζει και να πεθαίνει; Οπωσδήποτε δεν έχουμε ελεύθερη παιδεία, όπως ορίζει το Σύνταγμα. Θα μου πείτε και τί να κάνουμε; Πώς να υπερασπιστούμε την ελευθερία μας; Με ποιό όπλο να αγωνιστούμε για την ελευθερία;

Δεν αγνοεί κανείς ότι το όπλο μας για τον αγώνα για την ελευθερία είναι η σκέψη, η ελεύθερη από την προπαγάνδα, σκέψη. Άρα το κύριο μέλημά μας είναι να σκεφτόμαστε ελεύθερα. Να μην αφήνουμε τους άλλους να σκέφτονται και να αποφασίζουν για μας. Να έχουμε εμπιστοσύνη στην κριτική μας ικανότητα. Μπορούμε να ξέρουμε ποιους θα ψηφίσουμε, και τί πρόκειται να κάνουν αφού λάβουν την ψήφο μας. Κανείς δεν μπορεί να επικαλεσθεί άγνοια. Γνωρίζουμε όλοι καλά σε ποιους θα δώσουμε την ψήφο μας και σε ποιους όχι.

Η ελευθερία της σκέψης μας δόθηκε για να σκεφτόμαστε ως σύνολο. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε επίγνωση ότι η ελευθερία είναι προσωπική αλλά και κοινωνική υπόθεση. Είναι δικαίωμα αλλά και καθήκον. Αυτό το βλέπουμε όταν αγαπούμε και πονάμε για αγαθά που εκ πρώτης όψεως δεν μας αφορούν.

Θα αναρωτήθηκες, οπωσδήποτε, γιατί πονάς για τη γλώσσα την ελληνική. Μήπως είναι δική σου; Κι όμως την πονάς περισσότερο από ό,τι αν ήταν μόνο δική σου. Το ίδιο και με την ελευθερία της πατρίδος. Πονάμε περισσότερο από ό,τι αν ήταν προσωπική ελευθερία. Ένας νέος Βέλγος είπε για την αλήθεια του Ονόματος της Μακεδονίας, ότι και αν όλοι να σωπάσουν, ακόμα κι οι πέτρες, αυτός δεν θα σωπάσει να πιστεύει και να λέει την αλήθεια ότι η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική.

Στον αγώνα των Ελλήνων του 1821 για την ελευθερία από τους Τούρκους, πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους αμέτρητοι φιλέλληνες, νέοι από όλα τα μέρη του κόσμου. Γι΄αυτούς η ελευθερία είναι πανανθρώπινο αγαθό και ο αγώνας για την ελευθερία είναι επίσης πανανθρώπινος. Δεν αφορά μόνο αυτούς που στερήθηκαν την ελευθερία. Αφορά κάθε άνθρωπο που νιώθει μέσα στα σπλάχνα του τον πόθο της ελευθερίας. Πόσο αληθινό είναι αυτό που είπε κάποιος: «Πατρίδα όταν σε σκέφτομαι, νιώθω μέσα στα σπλάχνα μου χαλασμό.»

Υπάρχουν δυστυχώς παντού, οι ημιμαθείς και ανελεύθεροι εσωτερικά, που έχουν εσφαλμένη ιδέα για την πατρίδα και το έθνος. Επειδή διακατέχονται από το πονηρό πνεύμα της αρπαγής, νομίζουν πως η αγάπη του έθνους και της πατρίδας είναι η αρπαγή που έχουν μέσα τους. Δεν γνωρίζουν την ελευθερία και ούτε την επιθυμούν. Αυτοί γίνονται όργανα του πονηρού πνεύματος,στην κατάλυση της ελευθερίας.
Θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει, είπε ο Ιησούς, ο Κύριος και Θεός μας!

Το μίσος των πατέρων

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

'Εγραφα χθες για το μίσος των πατέρων. Ότι το μίσος των πατέρων δημιουργεί ταραγμένη ζωή. Δεν μπορεί με τίποτε να ησυχάσει αυτός που τρέφει μέσα στην καρδιά του μίσος για τους πατέρες τους.
Γράφοντας για το μίσος των πατέρων εννοώ και το μίσος των μητέρων. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου για να ζήσεις μακρά, χαρούμενη ζωή, λέει η Γραφή.

 Αυτοί που δεν συγχωρούν τον πατέρα τους ή τη μητέρα τους υποφέρουν στην ψυχή τους και στην εξωτερική ζωή συναντούν ανυπέρβλητα εμπόδια. Αυτός που μισεί τον πατέρα ή τη μητέρα, μισεί την ίδια του τη ζωή και δεν θέλει να ζει. Με αυτά τα συναισθήματα αδυνατίζει τον ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού του και σκοτώνει ο ίδιος τον εαυτό του.

Στην Αμερική, μου έλεγε κάποιος φίλος μου Αμερικανός συγγραφέας, ο φόβος είναι διαφορετικός. Δεν φοβάσαι μήπως μέσα στο πλήθος τραβήξει κάποιος το πιστόλι του και σε πυροβολήσει. Φοβάσαι μήπως εσύ ο ίδιος τραβήξεις το πιστόλι σου και αυτοπυροβοληθείς.
moschoblog.blogspot.com

Ο πωρωμένος άνθρωπος

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Άρχισα να γράφω για τον πωρωμένο άνθρωπο, τον στερημένο από ηθικά κριτήρια και η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου είναι ο φόβος του ανθρώπου αυτού. Ο άνθρωπος που δε θαυμάζει τα έργα του Θεού και δεν αγαπάει το Θεό, είναι ένας φοβισμένος άνθρωπος. Από το φόβο του μένει αναίσθητος μπροστά στο καλό, στο ωραίο και στο αληθινό. Δεν αγαπάει το Θεό που το δημιούργησε.

Το Ευαγγέλιο περιγράφει την κατάσταση του πωρωμένου ανθρώπου. Όταν ο Κύριος ξεμάκρυνε και άφησε μόνους τους μαθητές του στην τρικυμισμένη θάλασσα, οι μαθητές Του φοβήθηκαν όταν τον είδαν να περπατάει επάνω στη θάλασσα. Ο Ευαγγελιστής αποδίδει το φόβο τους στην πωρωμένη καρδιά τους. «ου γαρ συνήκαν επί τοις αρτοις» γράφει ο Ευαγγελιστής Μάρκος. Δεν κατάλαβαν το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων. Ή καρδιά τους ήταν πωρωμένη.

Η δικτατορία είναι ένα παράδειγμα πωρωμένης καρδιάς προς αποφυγήν. Ο δικτάτορας και τα όργανά του είναι ένας μεγάλος καθρέφτης στον οποίο μπορούμε να καθρεφτιστούμε. Κι αν είμαστε με πωρωμένη καρδιά όπως οι δικτάτορες , να αλλάξουμε γρήγορα. Ο καλύτερος τρόπος να μάθεις να πιστεύεις και να αγαπάς το ωραίο, το καλό, το αληθινό είναι να αγαπάς και να θαυμάζεις έναν πιστό άνθρωπο.

Διαβάζοντας τα δοκίμια του καινούριου βιβλίου μου , μ’ έκανε εντύπωση πώς δεν άλλαξε η σκέψη μου και η επιθυμία μου, αν και πέρασαν δυο τρεις δεκαετίες από τότε που τα έγραψα. Θα μπορούσα να τα γράψω και σήμερα χωρίς να αλλάξω ούτε μια φράση. Η επιθυμία μου για το Θεό παραμένει η ίδια και ακόμα μεγαλύτερη.

Αναζητώντας τον τίτλο του βιβλίου ανέτρεξα στους ψαλμούς του Δαβίδ, που εκφράζουν δύο πράγματα που εκφράζουν κι εμένα, μέχρι τα βάθη της ψυχής μου: το θαυμασμό για τα έργα του Κυρίου και την αναζήτηση του προσώπου του Θεού.

Έβαλα λοιπόν ως τίτλο τον στίχο του ΡΔ’ (104) ψαλμού του Δαβίδ «Εδίψησέ σε η ψυχή μου» και ως μόττο του βιβλίου τους στίχους του ιδίου ψαλμού : «Επαινείσθε εν τω ονόματι τω αγίω αυτού, ευφρανθήτω καρδία ζητούντων τον Κύριον/ Ζητήσατε τον Κύριον και κραταιώθητε, ζητήσατε το πρόσωπο αυτού διά παντός./ Μνήσθητι των θαυμασίων αυτού, ων εποίησε.»