«Όταν νόμισαν ότι νίκησαν έπαθαν πανωλεθρία»
Θεοδώρητος Κύρου
Η Ορθοδοξία διώκεται από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Πολλοί από μας αναζητάμε παρηγορία ακόμη και στη σκέψη της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας . Ευτυχώς τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία ούτε εξωτερικοί ούτε εσωτερικοί εχθροί μπορούν να την πειράξουν. Ο Κύριος είπε στους μαθητές Του «Μην χαίρεσθε ότι και τα δαιμόνια υποτάσσεται υμίν. Να χαίρεσθε επειδή τα ονόματά σας είναι γραμμένα στο βιβλίο της ζωής». Το κακό δεν πρέπει να μας απελπίζει. Όταν το κακό θριαμβεύει συντρίβεται.
Κάποιος επισκέφτηκε στο βουνό έναν γέρο Ρουμάνο χριστιανό ορθόδοξο μοναχό και τον ρώτησε για τη ζωή του. « Δεν είναι εύκολο να ’σαι ορθόδοξος χριστιανός. Μόνο το Θεό χρειαζόμαστε. Τίποτε δεν σε πάει κοντά στο Θεό περισσότερο από την προσευχή και την ταπείνωση», είπε. (You tube: It’s not easy to be orthodox christian).
Δεν είναι εύκολο να είσαι ορθόδοξος χριστιανός . Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε επίγνωση ότι έχουμε ανάγκη θεραπείας και καταφεύγουμε στην Εκκλησία για να θεραπευτούμε. «Διά τους Πατέρες δεν διαχωρίζονται οι άνθρωποι εις ηθικούς και ανηθίκους, ή εις καλούς και κακούς βάσει ηθικών κανόνων. Ο διαχωρισμός αυτός είναι επιφανειακός. Εις το βάθος διακρίνεται η ανθρωπότης εις ψυχικά αρρώστους, εις θεραπευομένους και εις θεραπευμένους. Όλοι όσοι δεν είναι εις την κατάστασιν του φωτισμού είναι ψυχικά άρρωστοι., αφού η νοερά ενέργειά τους είναι συγκεχυμένη με την λογικήν και τα πάθη των ως εκ τούτου είναι αδέσποτα.» (Ι.Σ. Ρωμανίδης).
Ο ορθόδοξος χριστιανός είναι ταπεινός. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε για τον εαυτό Του: «Είμαι πράος και ταπεινός». Στον κόσμο διαρκώς συναντάμε εμπόδια. Η ψυχή μας γεμίζει θλίψη. Ο Χριστός μας δίνει θάρρος.: « Στον κόσμο θα έχετε θλίψη. Μη φοβάστε αυτούς που μπορούν να σκοτώσουν το σώμα, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα την ψυχή .Μη φοβάστε, εγώ νίκησα τον κόσμο». Η νίκη του Χριστού είναι και νίκη του χριστιανού. Ο χριστιανός δεν φοβάται το θάνατο. Η αληθινή ζωή αρχίζει μετά το θάνατο του σώματος.
Το Ευαγγέλιο και ολόκληρη η Αγία Γραφή μας παρακινεί να χαιρόμαστε. Κάποιος μέτρησε και βρήκε ότι η Αγία Γραφή επαναλαμβάνει την παρότρυνσή της να χαιρόμαστε οκτακόσιες οκτώ φορές !
Οκτακόσιες οκτώ φορές μας λέει η Αγία Γραφή να χαιρόμαστε, να ευχαριστούμε, να ευλογούμε , να ψάλουμε, να δοξάζουμε το Θεό με ύμνους, με ψαλμούς, με αίνους, με άσματα και ωδές πνευματικές, με το λόγο, με το ρυθμό, με τη μελωδία, με αισθήματα χαράς, θαυμασμού , αγάπης και λατρείας. Να χαιρόμαστε χωρίς να ξεχνάμε ότι ο κόσμος είναι γεμάτος θλίψεις. Χαίρετε και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς. «Να χαίρεσθε, επειδή τα ονόματά σας είναι γραμμένα στο βιβλίο της ζωής».
Η Ορθοδοξία διώκεται από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Αλλά πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Το κακό όταν θριαμβεύει συντρίβεται. Παράδειγμα ο διωγμός των Χριστιανών στη Ρωσία. Όταν οι διώκτες μπορούσαν να φυλακίζουν ακόμα και να σκοτώνουν ελεύθερα ως εχθρούς του λαού τους ορθοδόξους χριστιανούς αντιλήφθηκαν ότι εξοντώνουν τους καλύτερους πολίτες και ηττήθηκαν. Όπου το κακό φάνηκε στο αληθινά τρομακτικό του μέγεθος, εκεί η χάρη του Θεού το υπερκάλυψε. Όπου επλεόνασε η αμαρτία υπερπερίσσευσε η χάρις
«Το παράδοξο είναι , γράφει ο καθηγητής Ι.Σ. Ρωμανίδης , ότι ο μοναχισμός είναι η Ορθόδοξος μορφή του κομμουνισμού με μακράν ιστορίαν επιτυχίας, ενώ ο Μαρξισμός είναι εισέτι αδοκίμαστον δόγμα. Αι επιτυχίαι του Μαρξισμού είναι ακόμη σχέδια και υποσχέσεις (…)
Οι Νεομάρτυρες της Τουρκοκρατίας απέδειξαν επανειλημμένως ότι η δύναμη αυτή του προσευχομένου Αγίου Πνεύματος μέσα εις την καρδίαν του πιστού ήτο πολύ μεγαλυτέρα από τα χειρότερα βασανιστήρια που ημπορούσαν οι Τούρκοι να επινοήσουν ( Ρωμαίοι ή Ρωμηοί Πατέρες της Εκκλησίας, Εκδόσεις Π. Πουρναρά, Επόπτης Εκδόσεως Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης, Καθηγητής Πανεπιστημίου, Θεσσαλονίκη 1991).
29.10.09
Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος, Γκούντυ Άλεν: «Ζέλινγκ»
Γκούντυ Άλεν: «Ζέλινγκ»
Βλέποντας την ταινία του Γκούντυ Άλεν «Ζέλινγκ» αναρωτιόμουν όλη την ώρα , αν είμαι σαν τον ήρωα της ταινίας ένας χαμαιλέων με ανθρώπινη μορφή, που αυτομάτως γίνεται σαν τους άλλους, γιατί θέλει να τον συμπαθούν ή είμαι ο εαυτός μου.
Βέβαια οι δικές μου εμπειρίες όπως και του κάθε θεατή της ενδιαφέρουσας αυτής χιουμοριστικής ταινίας του Γκούντυ Άλεν δεν είναι ίδιες με αυτές που ωθούν τον ήρωα της ταινίας να γίνει ένας χαμαιλέων με ανθρώπινη μορφή, είναι όμως παραπλήσιες στον παραλογισμό τους. Με αυτές τις εμπειρίες του ο ήρωας έφτασε να πιστεύει ότι είναι ένα τίποτα και ότι η ζωή του είναι ένα ψέμα. Αναρωτιόμουν επίσης πώς ενώ ο άνθρωπος ποθεί να ζει αιώνια και η ζωή του να έχει νόημα δεν μπορεί να ξεπεράσει την αντίληψη ότι ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε και η ζωή είναι ένα ψέμα.
Ο Γκούντυ Άλεν δημιουργώντας έναν ανθρώπινο χαμαιλέοντα , τον Ζέλινγκ τον βάζει μέσα από μια ταινία που έχει τη μορφή ενός ντοκυμαντέρ να περιγράφει τον εαυτό του με ένα τρόπο που ο θεατής γελάει όχι με τον ήρωα , αλλά με τον ίδιο τον εαυτό του, γιατί ο Ζέλινκγ είναι ο εαυτός μας και η ζωή του είναι η ζωή μας, πριν συνειδητοποιήσουμε ποιο είναι το θεμέλιο της ζωής.
Η ιατρική επιστήμη της εποχής του χαρακτήρισε την περίπτωση του Ζέλινγκ ως μοναδικό ιατρικό φαινόμενο στα παγκόσμια χρονικά της ιατρικής επιστήμης. Η ταινία αποτελεί και ένα κωμικό σχόλιο για την επιστήμη που ζει στον κόσμο της θεωρώντας την πιο κοινή εμπειρία του ανθρώπου σαν ένα μοναδικό φαινόμενο στα παγκόσμια ιατρικά χρονικά.
Η δόκτωρ Φλέτσερ μια νεαρή νευρωτική ψυχίατρος , την οποία υποδύεται η Μία Φάροου, προσπαθεί να μπει στην ψυχή του ασθενή της και άθελά της εισχωρεί και στη δική της ψυχή καθώς η εξέταση μετατρέπεται σε αυτοεξέταση. Την ίδια αυτοεξέταση κάνει κι ο θεατής παρακολουθώντας την θεραπευτική μέθοδό της.
Ο Ζέλινγκ, είναι ένας γιος Εβραίου ηθοποιού στην Αμερική. Τα μόνα λόγια που θυμάται απ΄ τον πατέρα του είναι η συμβουλή του να ετοιμάζει το τέλος του, γιατί η ζωή είναι ένας παραλογισμός. Για την οικογένειά τους ο Ζέλινγκ λέει: «Ο αδερφός μου μ΄ έδερνε.. Η αδερφή μου έδερνε αυτόν. Ο πατέρας μου έδερνε τα αδέρφια μου κι εμένα. Η μητέρα μου έδερνε τον πατέρα, τ’ αδέρφια μου κι εμένα μαζί. Οι γείτονες έδερναν την οικογένειά μας. Οι παραπέρα έδερναν τους γείτονες κι εμάς (…) Δώδεκα χρονών πηγαίνω στη συναγωγή ρωτάω τον ραβίνο για το νόημα της ζωής. Μου λέει το νόημα της ζωής, μα το λέει στα Εβραϊκά. Δεν ξέρω όμως Εβραϊκά. Μου ζητάει 600 δολάρια για μαθήματα Εβραϊκών.»
Αν αντικαταστήσουμε το ρήμα «δέρνω» με το ρήμα «εκμεταλλεύομαι» δηλαδή χρησιμοποιώ κάποιον ως μέσον, ο Ζέλινγκ και η οικογένειά του αποτελεί μια μεταφορά αυτού που συμβαίνει στο σύγχρονο κόσμο όπου όλοι εκμεταλλεύονται όλους και κανείς δεν αναγνωρίζει ούτε στους άλλους, ούτε στον εαυτό του την αξία του ανθρώπου. «Επειδή οι άνθρωποι δεν βλέπουν ούτε στον ίδιο τον εαυτό τους ούτε στον αδελφό τους την αυθεντική και αιώνια αξία τους, γίνονται θηριωδώς κακοί στις αμοιβαίες σχέσεις τους και τόσο εύκολα σκοτώνουν ο ένας τον άλλον» (Αρχ. Σωφρόνιος, «Γράμματα στη Ρωσία).
Ο Ζέλινγκ ύστερα από διάφορες περιπέτειες και ξεκαρδιστικά απρόοπτα, μέσα από την γκρίζα σοβαρότητα ενός ντοκυμαντέρ ιατρικού ενδιαφέροντος θεραπεύεται με τη θεραπεία που η ιατρική επιστήμη την αγνοεί , τη θεραπεία με την αγάπη. Η ταινία επαληθεύει τα λόγια της Βίβλου : « Δεν θεραπεύουν τα βότανα, αλλά ο Λόγος του Θεού», ο Χριστός που είναι η αληθινή ζωή των ανθρώπων.
Το μήνυμα της ταινίας είναι ότι μάταια αγωνίζεται κανείς να κερδίσει την συμπάθεια των πολλών με το να είναι όμοιος με τους άλλους. Αντιθέτως με το να μην είναι ο εαυτός του και με το να ζει μια ξένη ζωή αρνείται το μόνο με το οποίο μπορεί να κερδίσει την αληθινή αγάπη, τη μόνη που θεραπεύει και που δίνει νόημα στη ζωή του ανθρώπου.
Ο δημιουργός της ταινίας παρουσιάζει την κεντρική ιδέα της ταινίας με αυτό το σχόλιο για τον ήρωά του : « Είναι παράδοξο: Όχι η έγκριση των πολλών, μα η αγάπη μιας γυναίκας άλλαξε τη ζωή του»
Σε κάποιο σημείο η ψυχίατρος λέει στον ασθενή της: « Να είσαι ο εαυτός σου και όχι αυτό που θέλεις». Το να αλλάζουμε τον εαυτό μας γιατί θέλουμε να είναι άλλος από αυτός που είναι πραγματικά είναι σαν να μην τον θεωρούμε ως αυτοσκοπό, αλλά ως μέσον. Δεν θα πρέπει να εκμεταλλευόμαστε ούτε τον εαυτό μας και να τον χρησιμοποιούμε ως μέσον μόνο και μόνο για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε. Και μόνο η αγάπη μπορεί να σταματήσει την εκμετάλλευση . «Κανείς δεν μπορεί να βάλει θεμέλιο άλλο από αυτό που υπάρχει ο Ιησούς Χριστός».
Βλέποντας την ταινία του Γκούντυ Άλεν «Ζέλινγκ» αναρωτιόμουν όλη την ώρα , αν είμαι σαν τον ήρωα της ταινίας ένας χαμαιλέων με ανθρώπινη μορφή, που αυτομάτως γίνεται σαν τους άλλους, γιατί θέλει να τον συμπαθούν ή είμαι ο εαυτός μου.
Βέβαια οι δικές μου εμπειρίες όπως και του κάθε θεατή της ενδιαφέρουσας αυτής χιουμοριστικής ταινίας του Γκούντυ Άλεν δεν είναι ίδιες με αυτές που ωθούν τον ήρωα της ταινίας να γίνει ένας χαμαιλέων με ανθρώπινη μορφή, είναι όμως παραπλήσιες στον παραλογισμό τους. Με αυτές τις εμπειρίες του ο ήρωας έφτασε να πιστεύει ότι είναι ένα τίποτα και ότι η ζωή του είναι ένα ψέμα. Αναρωτιόμουν επίσης πώς ενώ ο άνθρωπος ποθεί να ζει αιώνια και η ζωή του να έχει νόημα δεν μπορεί να ξεπεράσει την αντίληψη ότι ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε και η ζωή είναι ένα ψέμα.
Ο Γκούντυ Άλεν δημιουργώντας έναν ανθρώπινο χαμαιλέοντα , τον Ζέλινγκ τον βάζει μέσα από μια ταινία που έχει τη μορφή ενός ντοκυμαντέρ να περιγράφει τον εαυτό του με ένα τρόπο που ο θεατής γελάει όχι με τον ήρωα , αλλά με τον ίδιο τον εαυτό του, γιατί ο Ζέλινκγ είναι ο εαυτός μας και η ζωή του είναι η ζωή μας, πριν συνειδητοποιήσουμε ποιο είναι το θεμέλιο της ζωής.
Η ιατρική επιστήμη της εποχής του χαρακτήρισε την περίπτωση του Ζέλινγκ ως μοναδικό ιατρικό φαινόμενο στα παγκόσμια χρονικά της ιατρικής επιστήμης. Η ταινία αποτελεί και ένα κωμικό σχόλιο για την επιστήμη που ζει στον κόσμο της θεωρώντας την πιο κοινή εμπειρία του ανθρώπου σαν ένα μοναδικό φαινόμενο στα παγκόσμια ιατρικά χρονικά.
Η δόκτωρ Φλέτσερ μια νεαρή νευρωτική ψυχίατρος , την οποία υποδύεται η Μία Φάροου, προσπαθεί να μπει στην ψυχή του ασθενή της και άθελά της εισχωρεί και στη δική της ψυχή καθώς η εξέταση μετατρέπεται σε αυτοεξέταση. Την ίδια αυτοεξέταση κάνει κι ο θεατής παρακολουθώντας την θεραπευτική μέθοδό της.
Ο Ζέλινγκ, είναι ένας γιος Εβραίου ηθοποιού στην Αμερική. Τα μόνα λόγια που θυμάται απ΄ τον πατέρα του είναι η συμβουλή του να ετοιμάζει το τέλος του, γιατί η ζωή είναι ένας παραλογισμός. Για την οικογένειά τους ο Ζέλινγκ λέει: «Ο αδερφός μου μ΄ έδερνε.. Η αδερφή μου έδερνε αυτόν. Ο πατέρας μου έδερνε τα αδέρφια μου κι εμένα. Η μητέρα μου έδερνε τον πατέρα, τ’ αδέρφια μου κι εμένα μαζί. Οι γείτονες έδερναν την οικογένειά μας. Οι παραπέρα έδερναν τους γείτονες κι εμάς (…) Δώδεκα χρονών πηγαίνω στη συναγωγή ρωτάω τον ραβίνο για το νόημα της ζωής. Μου λέει το νόημα της ζωής, μα το λέει στα Εβραϊκά. Δεν ξέρω όμως Εβραϊκά. Μου ζητάει 600 δολάρια για μαθήματα Εβραϊκών.»
Αν αντικαταστήσουμε το ρήμα «δέρνω» με το ρήμα «εκμεταλλεύομαι» δηλαδή χρησιμοποιώ κάποιον ως μέσον, ο Ζέλινγκ και η οικογένειά του αποτελεί μια μεταφορά αυτού που συμβαίνει στο σύγχρονο κόσμο όπου όλοι εκμεταλλεύονται όλους και κανείς δεν αναγνωρίζει ούτε στους άλλους, ούτε στον εαυτό του την αξία του ανθρώπου. «Επειδή οι άνθρωποι δεν βλέπουν ούτε στον ίδιο τον εαυτό τους ούτε στον αδελφό τους την αυθεντική και αιώνια αξία τους, γίνονται θηριωδώς κακοί στις αμοιβαίες σχέσεις τους και τόσο εύκολα σκοτώνουν ο ένας τον άλλον» (Αρχ. Σωφρόνιος, «Γράμματα στη Ρωσία).
Ο Ζέλινγκ ύστερα από διάφορες περιπέτειες και ξεκαρδιστικά απρόοπτα, μέσα από την γκρίζα σοβαρότητα ενός ντοκυμαντέρ ιατρικού ενδιαφέροντος θεραπεύεται με τη θεραπεία που η ιατρική επιστήμη την αγνοεί , τη θεραπεία με την αγάπη. Η ταινία επαληθεύει τα λόγια της Βίβλου : « Δεν θεραπεύουν τα βότανα, αλλά ο Λόγος του Θεού», ο Χριστός που είναι η αληθινή ζωή των ανθρώπων.
Το μήνυμα της ταινίας είναι ότι μάταια αγωνίζεται κανείς να κερδίσει την συμπάθεια των πολλών με το να είναι όμοιος με τους άλλους. Αντιθέτως με το να μην είναι ο εαυτός του και με το να ζει μια ξένη ζωή αρνείται το μόνο με το οποίο μπορεί να κερδίσει την αληθινή αγάπη, τη μόνη που θεραπεύει και που δίνει νόημα στη ζωή του ανθρώπου.
Ο δημιουργός της ταινίας παρουσιάζει την κεντρική ιδέα της ταινίας με αυτό το σχόλιο για τον ήρωά του : « Είναι παράδοξο: Όχι η έγκριση των πολλών, μα η αγάπη μιας γυναίκας άλλαξε τη ζωή του»
Σε κάποιο σημείο η ψυχίατρος λέει στον ασθενή της: « Να είσαι ο εαυτός σου και όχι αυτό που θέλεις». Το να αλλάζουμε τον εαυτό μας γιατί θέλουμε να είναι άλλος από αυτός που είναι πραγματικά είναι σαν να μην τον θεωρούμε ως αυτοσκοπό, αλλά ως μέσον. Δεν θα πρέπει να εκμεταλλευόμαστε ούτε τον εαυτό μας και να τον χρησιμοποιούμε ως μέσον μόνο και μόνο για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε. Και μόνο η αγάπη μπορεί να σταματήσει την εκμετάλλευση . «Κανείς δεν μπορεί να βάλει θεμέλιο άλλο από αυτό που υπάρχει ο Ιησούς Χριστός».
27.10.09
Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος, Αιώνια λιακάδα του Άσπιλου Πνεύματος 2
Αιώνια λιακάδα του Ασπίλου Πνεύματος
«πολλοίσιν γαρ εγώ γε οδυσσάμενος τόδ’ ικάνω»
(Ομήρου Οδύσσεια ραψ.τ,407)
Η πρώτη ανάμνηση της ζωής μου είναι το πέρασμα ενός επικίνδυνου ποταμού. Η εικόνα αυτή τυπώθηκε τόσο βαθιά μέσα μου που επηρέασε όλη μου τη ζωή. Έζησα όλους τους φόβους που μπορείς να φανταστείς σε επικίνδυνα ποτάμια είτε στην πραγματικότητα είτε στο όνειρο. Ποτέ δεν μπόρεσα να δω ποτάμι χωρίς δέος και χωρίς το αίσθημα ζάλης και ναυτίας.
Το πέρασμα του Αλιάκμονα, στην κοιλάδα χαμηλά πίσω απ΄ τη Βουνάσα, την πιο ψηλή βουνοκορφή των Καμβουνίων σημάδεψε όχι μόνο την παιδική μου ηλικία αλλά και ολόκληρη την ύπαρξή μου, σαν μια αρχετυπική εικόνα, που την κουβαλώ απ΄ τους προγόνους μου. Ήμουν άλλωστε μόνο δύο ή τριών χρόνων όταν συνέβη και τη θυμάμαι τόσο καλά, στην παραμικρή της λεπτομέρεια. Θυμάμαι το σκυλάκι που προσπαθούσε να σώσει τη ζωή του καθώς το παρέσυραν τα ορμητικά νερά του Αλιάκμονα.
Μερικά χρόνια αργότερα ξανάζησα το φόβο του επικίνδυνου ποταμού. Ήταν θυμάμαι μια παγερή χειμωνιάτικη μέρα και ταξίδευα με τη γιαγιά μου απ΄ τη Δεσκάτη στον Τίρναβο για να δω τη μητέρα μου, γιατί έμενα με τους παππούδες μου από τότε που οι Βούλγαροι σκότωσαν τον πατέρα μου στη Φλώρινα το 1944. Το ταξίδι που τώρα διαρκεί μία ώρα και είκοσι λεπτά, διαρκούσε δύο μέρες. Για να πας από τον Τίρναβο έως τη Δεσκάτη έπρεπε να μείνεις ένα βράδι στην Ελασσόνα συνήθως φιλοξενούμενος σε κάποιον συγγενή, αφού κανένας δεν πήγαινε σε ξενοδοχείο, όταν υπήρχαν συγγενείς.
Το στρατιωτικό αυτοκίνητο στο οποίο επιβαίναμε μαζί με μερικούς άλλους επιβάτες, δεν χωρούσε πιο πολλούς, σταμάτησε στη μέση του ποταμού. Τα δρομολόγια εκείνη την εποχή ήταν πολύ επικίνδυνα και ταξίδευες μόνο αν υπήρχε μεγάλη ανάγκη, γιατί ούτε δρόμοι υπήρχαν κι αυτοί που υπήρχαν ήταν γεμάτοι νάρκες. Έτσι τα ταξίδια γίνονταν με στρατιωτικά αυτοκίνητα λίγο πιο μεγάλα από ένα τζιπ για να είναι ευέλικτα στους στενούς και κακοτράχαλους δρόμους, τα λεγόμενα «τριών τετάρτων».
Τα ορμητικά νερά του ποταμού Βούλγαρη, κοντά στο Κεφαλόβρυσο ήταν πιο βαθιά από ό,τι υπολόγιζαν ο οδηγός κι ο βοηθός του που όταν το αυτοκίνητο βρισκόταν στη μέση του ποταμού , τα νερά μπήκαν στον κινητήρα και το «τριών τετάρτων» σταμάτησε.. Μείναμε άφωνοι από το φόβο και το δέος, πέντε έξη επιβάτες που είμαστε μέσα. Μόνο ο θόρυβος ακουγόταν των νερών που ολοένα ανέβαιναν πιο ψηλά κι απειλούσαν να μπουν στην καρότσα και να το παρασύρουν στα βαθιά . Η γιαγιά μου που με κρατούσε στην αγκαλιά της προσευχόταν ψιθυριστά στον άγιο Κωνσταντίνο τον προστάτη άγιό της να μας σώσει.
Ήταν χειμώνας του 1947 ή του 1948. Ο ανταρτοπόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμα. Πάνω απ΄ τους μπροστινούς τροχούς, στα φτερά του «τριών- τετάρτων» κάθονταν δυο στρατιώτες κρατώντας τα ανιχνευτικά μηχανήματα για τις νάρκες, που ήταν τώρα χωμένοι μέχρι την κοιλιά μέσα στο παγωμένο νερό.
Αυτή όμως δεν ήταν η τελευταία περιπέτειά μου σε ποτάμια. Μια φορά σε ηλικία δέκα ή έντεκα χρονών προσπάθησα να περάσω μόνος μου τον Αλιάκμονα περπατώντας επάνω στον κορμό ενός δέντρου. Υπήρχε ένας μεγάλος κορμός που φαινόταν να ενώνει τη μια όχθη με την άλλη σαν μια γέφυρα για απερίσκεπτους, όπως εγώ. Περπάτησα ισορροπώντας πάνω στον κορμό που ενώ φαινόταν σταθερός μέχρι τη μέση, από εκεί και κάτω έχασε τη σταθερότητά του κι άρχισε αργά-αργά να κινείται και να γυρίζει γύρω απ΄ τον εαυτό του ώσπου δίχως να το καταλάβω χώθηκε ολόκληρος μαζί με εμένα κάτω απ΄ το νερό. Ευτυχώς κάποιος γενναίος άνθρωπος αψηφώντας τον κίνδυνο πήδησε στο ποτάμι και μ’ έβγαλε στην όχθη.
Η γενναία αυτή πράξη αυταπάρνησης καθώς και άλλες παρόμοιες γενναίες πράξεις θα μπορούσαν να θεμελιώσουν την πίστη μου σ’ ένα κόσμο που μας περιβάλλει με αγάπη και στοργή, αν είχα τότε την πνευματική ωριμότητα να καταλάβω το βαθύτερο νόημά τους. Δεν θα ήταν ανάγκη να νιώσω όλη αυτή την πίκρα και την κατάθλιψη της αποξένωσης , της μοναξιάς και της περιπλάνησης. Αλλά αυτά τα σκέφτεται κανείς πολύ αργότερα καθώς συνεχίζεται το ταξίδι του Οδυσσέα και τα παθήματα μέχρι το φτάσιμο στην Ιθάκη.
Αυτού του είδους η μάθηση είναι εμπειρία. Μαθαίνει κανείς ό,τι παθαίνει. « Μπορούμε να μάθουμε πολλά» λέει ο δρ. Τζον Φίνκερ « για την ανθρώπινη φύση, την προσφορά και τη θεραπεία, αν πορευόμαστε πιο αργά, ακούμε και αισθανόμαστε. Τότε θα καταλάβουμε ότι η ζωή μας περιβάλλεται από αγάπη και στοργή.» Μπορούμε να μάθουμε πολλά, αν δεν ξεχάσουμε τον προορισμό μας, τον τελικό σκοπό που δίνει το βαθύτερο νόημα της ζωής μας.
Τα παθήματα στη ζωή μου νομίζω ότι δεν σταμάτησαν ποτέ. Το ότι σώθηκα έξη φορές απ’ το θάνατο από πνιγμό πιστεύω ότι έφταναν για να πιστέψω ότι ο Θεός προσέχει τη ζωή μου και νοιάζεται για μένα; Προς τί λοιπόν η τόση λύπη, η απόγνωση , η απελπισία, ο φόβος και η δειλία; Όλα αυτά γεμίζουν την ψυχή με τόση πίκρα που είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι ως άνθρωπος αξίζεις για να σε περιβάλλει ο Θεός με την αγάπη Του και τη στοργή Του. Χρειάζεται δύναμη και θάρρος να πιστέψεις ότι ο άνθρωπος έχει αιώνια αξία. «Οι άνθρωποι επειδή δε βλέπουν ούτε στον ίδιο τον εαυτό τους ούτε στον αδελφό τους την αυθεντική και αιώνια αξία τους γίνονται τόσο θηριωδώς κακοί στις αμοιβαίες σχέσεις τους, και τόσο εύκολα σκοτώνουν ο ένας τον άλλον.»(Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Γράμματα στη Ρωσία).
Η πρώτη εμπειρία όπως και η πρώτη μέρα της ζωής είναι σημαδιακή. Πολλοί πεθαίνουν τη μέρα που γεννήθηκαν ή φοβούνται να μη ξαναζήσουν αυτό που γνώρισαν την πρώτη μέρα που ήταν σε θέση να θυμούνται τον εαυτό τους. Μια παροιμία λέει ότι με αυτό που ζει κανείς , με αυτό και πεθαίνει . Η Αγία Γραφή ορίζει την εικόνα ως το σχέδιο μέσα στο οποίο πορεύεται κανείς. Δηλαδή ο άνθρωπος σχηματίζει μια εικόνα για τον εαυτό του και τον κόσμο και με αυτή ζει. Ποια εικόνα θα σχημάτιζα για τον εαυτό μου και για τον κόσμο, όταν οι πρώτες εικόνες που αντίκρισα στη ζωή μου ήταν εικόνες πολέμου και οι πρώτες εμπειρίες μου ήταν εμπειρίες από χιονισμένα βουνά και επικίνδυνα ποτάμια; Το πέρασμα του ποταμού υπήρξε για μένα η αρχετυπική εικόνα γι΄ αυτό που ήμουν και γι΄ αυτό που είναι ο κόσμος: Ο κόσμος είναι ένα επικίνδυνο πέρασμα.
Πολλοί σκέφτονται μοιρολατρικά. Οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονται ότι ο άνθρωπος γεννιέται για να πεθάνει και όλη του τη ζωή προσπαθεί να ξεχάσει το θάνατο. Ως χριστιανός δεν είμαι μοιρολάτρης . Για έναν χριστιανό η μνήμη του θανάτου είναι αρετή, ενώ η λήθη του θανάτου είναι αμαρτία.
Όλη αυτή η ζωή, όλο αυτό το ταξίδι της ζωής, τα συμβάντα, οι εμπειρίες, οι σκέψεις , τα αισθήματα , όταν την εκλάβουμε στην έσχατη πραγμάτωσή της, θα φανεί ως μια και μοναδική πράξη. Για μένα που πάντοτε ένιωθα στην ψυχή μου μια διαρκή ανησυχία κι ανυπομονησία η πράξη αυτή μοιάζει με το πέρασμα επικίνδυνου ποταμού. Μιλώντας γενικά μπορώ να παρομοιάσω τη ζωή μου σαν το πέρασμα μέσα από την απελπισία και την απόγνωση στο φως της καθαρής συνείδησης και της ψυχικής γαλήνης.
Στο τέλος της κινηματογραφικής ταινίας του Τσάρλι Κάουφμαν «Η αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού» ακούγεται αυτό το τραγούδι: « Όλοι μαθαίνουν κάποτε. / Αιώνια λιακάδα του Άσπιλου Πνεύματος!/ Πόσο ευτυχισμένος είναι ο αθώος!»
«πολλοίσιν γαρ εγώ γε οδυσσάμενος τόδ’ ικάνω»
(Ομήρου Οδύσσεια ραψ.τ,407)
Η πρώτη ανάμνηση της ζωής μου είναι το πέρασμα ενός επικίνδυνου ποταμού. Η εικόνα αυτή τυπώθηκε τόσο βαθιά μέσα μου που επηρέασε όλη μου τη ζωή. Έζησα όλους τους φόβους που μπορείς να φανταστείς σε επικίνδυνα ποτάμια είτε στην πραγματικότητα είτε στο όνειρο. Ποτέ δεν μπόρεσα να δω ποτάμι χωρίς δέος και χωρίς το αίσθημα ζάλης και ναυτίας.
Το πέρασμα του Αλιάκμονα, στην κοιλάδα χαμηλά πίσω απ΄ τη Βουνάσα, την πιο ψηλή βουνοκορφή των Καμβουνίων σημάδεψε όχι μόνο την παιδική μου ηλικία αλλά και ολόκληρη την ύπαρξή μου, σαν μια αρχετυπική εικόνα, που την κουβαλώ απ΄ τους προγόνους μου. Ήμουν άλλωστε μόνο δύο ή τριών χρόνων όταν συνέβη και τη θυμάμαι τόσο καλά, στην παραμικρή της λεπτομέρεια. Θυμάμαι το σκυλάκι που προσπαθούσε να σώσει τη ζωή του καθώς το παρέσυραν τα ορμητικά νερά του Αλιάκμονα.
Μερικά χρόνια αργότερα ξανάζησα το φόβο του επικίνδυνου ποταμού. Ήταν θυμάμαι μια παγερή χειμωνιάτικη μέρα και ταξίδευα με τη γιαγιά μου απ΄ τη Δεσκάτη στον Τίρναβο για να δω τη μητέρα μου, γιατί έμενα με τους παππούδες μου από τότε που οι Βούλγαροι σκότωσαν τον πατέρα μου στη Φλώρινα το 1944. Το ταξίδι που τώρα διαρκεί μία ώρα και είκοσι λεπτά, διαρκούσε δύο μέρες. Για να πας από τον Τίρναβο έως τη Δεσκάτη έπρεπε να μείνεις ένα βράδι στην Ελασσόνα συνήθως φιλοξενούμενος σε κάποιον συγγενή, αφού κανένας δεν πήγαινε σε ξενοδοχείο, όταν υπήρχαν συγγενείς.
Το στρατιωτικό αυτοκίνητο στο οποίο επιβαίναμε μαζί με μερικούς άλλους επιβάτες, δεν χωρούσε πιο πολλούς, σταμάτησε στη μέση του ποταμού. Τα δρομολόγια εκείνη την εποχή ήταν πολύ επικίνδυνα και ταξίδευες μόνο αν υπήρχε μεγάλη ανάγκη, γιατί ούτε δρόμοι υπήρχαν κι αυτοί που υπήρχαν ήταν γεμάτοι νάρκες. Έτσι τα ταξίδια γίνονταν με στρατιωτικά αυτοκίνητα λίγο πιο μεγάλα από ένα τζιπ για να είναι ευέλικτα στους στενούς και κακοτράχαλους δρόμους, τα λεγόμενα «τριών τετάρτων».
Τα ορμητικά νερά του ποταμού Βούλγαρη, κοντά στο Κεφαλόβρυσο ήταν πιο βαθιά από ό,τι υπολόγιζαν ο οδηγός κι ο βοηθός του που όταν το αυτοκίνητο βρισκόταν στη μέση του ποταμού , τα νερά μπήκαν στον κινητήρα και το «τριών τετάρτων» σταμάτησε.. Μείναμε άφωνοι από το φόβο και το δέος, πέντε έξη επιβάτες που είμαστε μέσα. Μόνο ο θόρυβος ακουγόταν των νερών που ολοένα ανέβαιναν πιο ψηλά κι απειλούσαν να μπουν στην καρότσα και να το παρασύρουν στα βαθιά . Η γιαγιά μου που με κρατούσε στην αγκαλιά της προσευχόταν ψιθυριστά στον άγιο Κωνσταντίνο τον προστάτη άγιό της να μας σώσει.
Ήταν χειμώνας του 1947 ή του 1948. Ο ανταρτοπόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμα. Πάνω απ΄ τους μπροστινούς τροχούς, στα φτερά του «τριών- τετάρτων» κάθονταν δυο στρατιώτες κρατώντας τα ανιχνευτικά μηχανήματα για τις νάρκες, που ήταν τώρα χωμένοι μέχρι την κοιλιά μέσα στο παγωμένο νερό.
Αυτή όμως δεν ήταν η τελευταία περιπέτειά μου σε ποτάμια. Μια φορά σε ηλικία δέκα ή έντεκα χρονών προσπάθησα να περάσω μόνος μου τον Αλιάκμονα περπατώντας επάνω στον κορμό ενός δέντρου. Υπήρχε ένας μεγάλος κορμός που φαινόταν να ενώνει τη μια όχθη με την άλλη σαν μια γέφυρα για απερίσκεπτους, όπως εγώ. Περπάτησα ισορροπώντας πάνω στον κορμό που ενώ φαινόταν σταθερός μέχρι τη μέση, από εκεί και κάτω έχασε τη σταθερότητά του κι άρχισε αργά-αργά να κινείται και να γυρίζει γύρω απ΄ τον εαυτό του ώσπου δίχως να το καταλάβω χώθηκε ολόκληρος μαζί με εμένα κάτω απ΄ το νερό. Ευτυχώς κάποιος γενναίος άνθρωπος αψηφώντας τον κίνδυνο πήδησε στο ποτάμι και μ’ έβγαλε στην όχθη.
Η γενναία αυτή πράξη αυταπάρνησης καθώς και άλλες παρόμοιες γενναίες πράξεις θα μπορούσαν να θεμελιώσουν την πίστη μου σ’ ένα κόσμο που μας περιβάλλει με αγάπη και στοργή, αν είχα τότε την πνευματική ωριμότητα να καταλάβω το βαθύτερο νόημά τους. Δεν θα ήταν ανάγκη να νιώσω όλη αυτή την πίκρα και την κατάθλιψη της αποξένωσης , της μοναξιάς και της περιπλάνησης. Αλλά αυτά τα σκέφτεται κανείς πολύ αργότερα καθώς συνεχίζεται το ταξίδι του Οδυσσέα και τα παθήματα μέχρι το φτάσιμο στην Ιθάκη.
Αυτού του είδους η μάθηση είναι εμπειρία. Μαθαίνει κανείς ό,τι παθαίνει. « Μπορούμε να μάθουμε πολλά» λέει ο δρ. Τζον Φίνκερ « για την ανθρώπινη φύση, την προσφορά και τη θεραπεία, αν πορευόμαστε πιο αργά, ακούμε και αισθανόμαστε. Τότε θα καταλάβουμε ότι η ζωή μας περιβάλλεται από αγάπη και στοργή.» Μπορούμε να μάθουμε πολλά, αν δεν ξεχάσουμε τον προορισμό μας, τον τελικό σκοπό που δίνει το βαθύτερο νόημα της ζωής μας.
Τα παθήματα στη ζωή μου νομίζω ότι δεν σταμάτησαν ποτέ. Το ότι σώθηκα έξη φορές απ’ το θάνατο από πνιγμό πιστεύω ότι έφταναν για να πιστέψω ότι ο Θεός προσέχει τη ζωή μου και νοιάζεται για μένα; Προς τί λοιπόν η τόση λύπη, η απόγνωση , η απελπισία, ο φόβος και η δειλία; Όλα αυτά γεμίζουν την ψυχή με τόση πίκρα που είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι ως άνθρωπος αξίζεις για να σε περιβάλλει ο Θεός με την αγάπη Του και τη στοργή Του. Χρειάζεται δύναμη και θάρρος να πιστέψεις ότι ο άνθρωπος έχει αιώνια αξία. «Οι άνθρωποι επειδή δε βλέπουν ούτε στον ίδιο τον εαυτό τους ούτε στον αδελφό τους την αυθεντική και αιώνια αξία τους γίνονται τόσο θηριωδώς κακοί στις αμοιβαίες σχέσεις τους, και τόσο εύκολα σκοτώνουν ο ένας τον άλλον.»(Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Γράμματα στη Ρωσία).
Η πρώτη εμπειρία όπως και η πρώτη μέρα της ζωής είναι σημαδιακή. Πολλοί πεθαίνουν τη μέρα που γεννήθηκαν ή φοβούνται να μη ξαναζήσουν αυτό που γνώρισαν την πρώτη μέρα που ήταν σε θέση να θυμούνται τον εαυτό τους. Μια παροιμία λέει ότι με αυτό που ζει κανείς , με αυτό και πεθαίνει . Η Αγία Γραφή ορίζει την εικόνα ως το σχέδιο μέσα στο οποίο πορεύεται κανείς. Δηλαδή ο άνθρωπος σχηματίζει μια εικόνα για τον εαυτό του και τον κόσμο και με αυτή ζει. Ποια εικόνα θα σχημάτιζα για τον εαυτό μου και για τον κόσμο, όταν οι πρώτες εικόνες που αντίκρισα στη ζωή μου ήταν εικόνες πολέμου και οι πρώτες εμπειρίες μου ήταν εμπειρίες από χιονισμένα βουνά και επικίνδυνα ποτάμια; Το πέρασμα του ποταμού υπήρξε για μένα η αρχετυπική εικόνα γι΄ αυτό που ήμουν και γι΄ αυτό που είναι ο κόσμος: Ο κόσμος είναι ένα επικίνδυνο πέρασμα.
Πολλοί σκέφτονται μοιρολατρικά. Οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονται ότι ο άνθρωπος γεννιέται για να πεθάνει και όλη του τη ζωή προσπαθεί να ξεχάσει το θάνατο. Ως χριστιανός δεν είμαι μοιρολάτρης . Για έναν χριστιανό η μνήμη του θανάτου είναι αρετή, ενώ η λήθη του θανάτου είναι αμαρτία.
Όλη αυτή η ζωή, όλο αυτό το ταξίδι της ζωής, τα συμβάντα, οι εμπειρίες, οι σκέψεις , τα αισθήματα , όταν την εκλάβουμε στην έσχατη πραγμάτωσή της, θα φανεί ως μια και μοναδική πράξη. Για μένα που πάντοτε ένιωθα στην ψυχή μου μια διαρκή ανησυχία κι ανυπομονησία η πράξη αυτή μοιάζει με το πέρασμα επικίνδυνου ποταμού. Μιλώντας γενικά μπορώ να παρομοιάσω τη ζωή μου σαν το πέρασμα μέσα από την απελπισία και την απόγνωση στο φως της καθαρής συνείδησης και της ψυχικής γαλήνης.
Στο τέλος της κινηματογραφικής ταινίας του Τσάρλι Κάουφμαν «Η αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού» ακούγεται αυτό το τραγούδι: « Όλοι μαθαίνουν κάποτε. / Αιώνια λιακάδα του Άσπιλου Πνεύματος!/ Πόσο ευτυχισμένος είναι ο αθώος!»
25.10.09
Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος , Αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού
Αιώνια λιακάδα του Άσπιλου Πνεύματος
Όταν ήμουν μικρός κινδύνεψα να πνιγώ σ΄ ένα επικίνδυνο ποτάμι και κάποιος με έσωσε. Από τότε κι άλλες φορές κινδύνεψα και σώθηκα σαν από θαύμα. Νιώθω ευγνωμοσύνη στο Θεό αν και θα μπορούσε κανείς να προβάλλει την αντίρρηση: "Εσύ γλίτωσες, ενώ άλλοι δε γλίτωσαν. Δεν περιβάλλει όλους τους ανθρώπους με αγάπη και στοργή ο Θεός;" Μια τέτοια αντίρρηση μπορεί να κάνει μόνον αυτός που προσπαθεί να πλησιάσει το Θεό όχι με την εμπειρία του αλλά με επιστημονικό τρόπο.
Η εμπειρία αξίζει γι' αυτόν τον ίδιο που τη ζει και γι΄ αυτούς που έχουν τις ίδιες εμπειρίες και καμιά απόδειξη δεν μπορεί να την κάμψει και να την διαψεύσει "Η Ορθοδοξία είναι εμπειρική.". Ο καλύτερος τρόπος για να πιστέψουμε στην ύπαρξη του Θεού και στην πρόνοιά Του (ο Θεός περιβάλλει με αγάπη και στοργή τον άνθρωπο) , είναι να αγαπούμε και να θαυμάζουμε κάποιον που πιστεύει, όπως είναι οι άγιοι. Τότε χωρίς λόγια, χωρίς επιστημονικές αναλύσεις, χωρίς αποδείξεις ή πίστη γίνεται κτήμα μας αναφαίρετο και σαν αυτόν που βρήκε σ΄ ένα κτήμα θησαυρό και πούλησε τα πάντα και το αγόρασε έτσι θα νιώθουμε κι εμείς , όταν αποκτήσουμε την εσωτερική μας ειρήνη, γιατί τότε κατέχουμε το ύψιστο νόημα και τον έσχατο σκοπό της ζωής μας. Τότε κάθε τραγωδία υποχωρεί και χίλιοι άνθρωποι γύρω σου σώζονται. Αυτό εννοεί ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, ο άγιος της χαράς, όταν λέει
«απόκτησε την εσωτερική σου ειρήνη και χίλιοι άνθρωποι γύρω σου θα σωθούν.
Στην κινηματογραφική ταινία του Τσάρλι Κάουφμαν « Η αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού» ακούγεται στο τέλος αυτό το τραγούδι: «Όλοι μαθαίνουν κάποτε/ Ο κόσμος ξεχνάει / κι ο κόσμος ξέχασε/ Αιώνια λιακάδα του Άσπιλου Πνεύματος! Κάθε προσευχή δεκτή / και ευχή παραιτημένη./ Πόσο ευτυχισμένος είναι ο αθώος!»
Όταν ήμουν μικρός κινδύνεψα να πνιγώ σ΄ ένα επικίνδυνο ποτάμι και κάποιος με έσωσε. Από τότε κι άλλες φορές κινδύνεψα και σώθηκα σαν από θαύμα. Νιώθω ευγνωμοσύνη στο Θεό αν και θα μπορούσε κανείς να προβάλλει την αντίρρηση: "Εσύ γλίτωσες, ενώ άλλοι δε γλίτωσαν. Δεν περιβάλλει όλους τους ανθρώπους με αγάπη και στοργή ο Θεός;" Μια τέτοια αντίρρηση μπορεί να κάνει μόνον αυτός που προσπαθεί να πλησιάσει το Θεό όχι με την εμπειρία του αλλά με επιστημονικό τρόπο.
Η εμπειρία αξίζει γι' αυτόν τον ίδιο που τη ζει και γι΄ αυτούς που έχουν τις ίδιες εμπειρίες και καμιά απόδειξη δεν μπορεί να την κάμψει και να την διαψεύσει "Η Ορθοδοξία είναι εμπειρική.". Ο καλύτερος τρόπος για να πιστέψουμε στην ύπαρξη του Θεού και στην πρόνοιά Του (ο Θεός περιβάλλει με αγάπη και στοργή τον άνθρωπο) , είναι να αγαπούμε και να θαυμάζουμε κάποιον που πιστεύει, όπως είναι οι άγιοι. Τότε χωρίς λόγια, χωρίς επιστημονικές αναλύσεις, χωρίς αποδείξεις ή πίστη γίνεται κτήμα μας αναφαίρετο και σαν αυτόν που βρήκε σ΄ ένα κτήμα θησαυρό και πούλησε τα πάντα και το αγόρασε έτσι θα νιώθουμε κι εμείς , όταν αποκτήσουμε την εσωτερική μας ειρήνη, γιατί τότε κατέχουμε το ύψιστο νόημα και τον έσχατο σκοπό της ζωής μας. Τότε κάθε τραγωδία υποχωρεί και χίλιοι άνθρωποι γύρω σου σώζονται. Αυτό εννοεί ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, ο άγιος της χαράς, όταν λέει
«απόκτησε την εσωτερική σου ειρήνη και χίλιοι άνθρωποι γύρω σου θα σωθούν.
Στην κινηματογραφική ταινία του Τσάρλι Κάουφμαν « Η αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού» ακούγεται στο τέλος αυτό το τραγούδι: «Όλοι μαθαίνουν κάποτε/ Ο κόσμος ξεχνάει / κι ο κόσμος ξέχασε/ Αιώνια λιακάδα του Άσπιλου Πνεύματος! Κάθε προσευχή δεκτή / και ευχή παραιτημένη./ Πόσο ευτυχισμένος είναι ο αθώος!»
19.10.09
Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος, Η πολιτική, οι παροιμίες και το χιούμορ
«Δεν απέκρυψα το έλεός σου και την αλήθειάν σου
από σύναξιν λαού»
Δαβίδ
Πολιτική είναι ο πολιτισμός ή αλλιώς η μόρφωση με την πραγματική της έννοια και πολιτικός είναι ο πολιτισμένος ή ο μορφωμένος. Αυτό εννοεί ο Πλάτων όταν λέει ότι πρέπει να κυβερνούν οι φιλόσοφοι, δηλαδή αυτοί που είναι ελεύθεροι από τα πάθη της ματαιοδοξίας ( αρχομανίας) , της φιλαργυρίας και της φιληδονίας.
Το ίδιο ισχύει όχι μόνο για την πολιτική, αλλά και για κάθε έκφραση του πολιτισμού. Για το γραπτό λόγο π.χ. (και για τον προφορικό το ίδιο), ο άγιος Νικήτας γράφει ότι αυτές οι τέσσερις αιτίες πρέπει να σε παρακινούν να γράψεις : Πρώτη αιτία είναι η ελευθερία από τα πάθη., δεύτερη είναι η καθαρότητα του νου, τρίτη είναι να έχεις το Θεό μέσα σου (η εν ημίν της Αγίας Τριάδος ενοίκισις) και τέταρτη αιτία είναι η δικαιοσύνη.
Ο Δαβίδ στον 39 ψαλμό του μιλάει για τη δικαιοσύνη ως μία από τις αιτίες που σε παρακινεί να γράφεις απλά και τίμια για το λαό: «Ιδού ούτε εμπόδισα ούτε θα σφαλίσω ποτέ τα χείλη μου να διακηρύττουν αυτά. Κύριε συ γνωρίζεις τούτο. Ποτέ δεν έκρυψα μέσα στην καρδιά μου και δεν παρασιώπησα την δικαιοσύνη σου. Αλλά την αλήθεια των λόγων σου και την αξιοπιστία των υποσχέσεών σου και την σωτηρία που μου χάρισες την ανήγγειλα. Δεν απέκρυψα το έλεός σου και την αλήθειάν σου από σύναξιν λαού» (Ι.Θ.Κολιτσάρα).
Αν παραβάλεις την σημερινή πολιτική με τις παροιμίες θα δεις ότι οι πιο πολλές παροιμίες έχουν στόχο την υποκρισία της πολιτικής. Δεν ενδιαφέρει τη σημερινή πολιτική η αλήθεια και το δίκαιο αλλά το κέρδος το ατομικό, το κομματικό, της παράταξης , οτιδήποτε άλλο εκτός από την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
Η νοοτροπία αυτή με την παθητική της επιτηδειότητα έχει επικρατήσει σχεδόν παντού, γιατί λείπει η ανδρεία που είναι η ουσία της αληθινής μόρφωσης. Αν η σημερινή πολιτική ήταν ειλικρινής οι περισσότερες παροιμίες θα ήταν περιττές. Ο κόσμος στη βία και στην καταπίεση αντιτάσσει τη σοφία για να φτιάξει παροιμίες και το χιούμορ για να φτιάξει ανέκδοτα ή Καραγκιόζη.
Σε εποχές που η πολιτική οικειοποιείται το χιούμορ του Καραγκιόζη, ο κόσμος γελάει με την πολιτική και ό Καραγκιόζης χάνει την πελατεία του όπως στην εποχή μας και πέφτει σε παρακμή. Γιατί να δεις Καραγκιόζη όταν μπορείς να δεις τις δηλώσεις, τα σχόλια και τις ειδήσεις της τηλεόρασης;
Οι παροιμίες είναι αληθινές για όλους, πράγμα που σημαίνει ότι ισχύουν σε όλους. Έτσι πρέπει να είναι και η πολιτική. Η αληθινή παροιμία είναι για όλες τις εποχές και για όλους τους ανθρώπους. Η αληθινή πολιτική επίσης πρέπει να είναι αληθινή για όλους, φίλους και εχθρούς.
Τέτοια πολιτική, εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις, δεν υπήρξε και δεν υπάρχει πουθενά. Ενδεικτικό είναι ότι μερικοί πολιτικοί μιλούν όχι για μία πολιτική, αλλά για πολλές. Αυτό είναι αποτέλεσμα του ότι δεν έχουν σημείο αναφοράς το Λόγο του Θεού του ζώντος και δεν πιστεύουν στη μία και μοναδική αλήθεια, η οποία ισχύει για όλους, αλλά σε πολλές αλήθειες , ανάλογα με το τι έχει να ωφεληθεί κανείς. Το κριτήριο είναι η ωφέλεια του πολιτικού ή του κόμματος ή της παράταξης. Είναι όπως ένας υπουργός που πριν να υπογράψει μια απόφαση σκέφτεται, τι έχει να ωφεληθεί ή τι έχει να χάσει.»
Μια περιεκτική λαϊκή παροιμία που ταιριάζει στην πολιτική είναι η παροιμία «ο κόσμος τό ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι». Είναι τόση η πνευματική κωφότητα της πολιτικής, ώστε να μην αντιλαμβάνεται αυτό που είναι γνωστό σε όλους; Δεν αντιλαμβάνεται ή υποκρίνεται ότι δεν αντιλαμβάνεται, που είναι το ίδιο.
Δεν είναι ανάγκη να έχει κανείς τη σοφία του Σωκράτη για να αντιληφθεί την υποκρισία και την πνευματική γυμνότητα της πολιτικής. Η πολιτική όμως αδιαφορεί για την εικόνα που έχει ο κόσμος γι’ αυτήν. Ο κόσμος γρήγορα αλλάζει γνώμη. Όταν ακούει τα ίδια ψέματα στο τέλος τα πιστεύει.
Ευτυχώς ο Δημιουργός του ανθρώπου έχει καλά στερεωμένο μέσα στην ψυχή το κριτήριο της αλήθειας. Όσοι εμφανίζονται ότι δήθεν δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, απλώς υποκρίνονται . Ακόμα και στην ψυχή του πιο πωρωμένου εγκληματία υπάρχουν ίχνη ελευθερίας.
από σύναξιν λαού»
Δαβίδ
Πολιτική είναι ο πολιτισμός ή αλλιώς η μόρφωση με την πραγματική της έννοια και πολιτικός είναι ο πολιτισμένος ή ο μορφωμένος. Αυτό εννοεί ο Πλάτων όταν λέει ότι πρέπει να κυβερνούν οι φιλόσοφοι, δηλαδή αυτοί που είναι ελεύθεροι από τα πάθη της ματαιοδοξίας ( αρχομανίας) , της φιλαργυρίας και της φιληδονίας.
Το ίδιο ισχύει όχι μόνο για την πολιτική, αλλά και για κάθε έκφραση του πολιτισμού. Για το γραπτό λόγο π.χ. (και για τον προφορικό το ίδιο), ο άγιος Νικήτας γράφει ότι αυτές οι τέσσερις αιτίες πρέπει να σε παρακινούν να γράψεις : Πρώτη αιτία είναι η ελευθερία από τα πάθη., δεύτερη είναι η καθαρότητα του νου, τρίτη είναι να έχεις το Θεό μέσα σου (η εν ημίν της Αγίας Τριάδος ενοίκισις) και τέταρτη αιτία είναι η δικαιοσύνη.
Ο Δαβίδ στον 39 ψαλμό του μιλάει για τη δικαιοσύνη ως μία από τις αιτίες που σε παρακινεί να γράφεις απλά και τίμια για το λαό: «Ιδού ούτε εμπόδισα ούτε θα σφαλίσω ποτέ τα χείλη μου να διακηρύττουν αυτά. Κύριε συ γνωρίζεις τούτο. Ποτέ δεν έκρυψα μέσα στην καρδιά μου και δεν παρασιώπησα την δικαιοσύνη σου. Αλλά την αλήθεια των λόγων σου και την αξιοπιστία των υποσχέσεών σου και την σωτηρία που μου χάρισες την ανήγγειλα. Δεν απέκρυψα το έλεός σου και την αλήθειάν σου από σύναξιν λαού» (Ι.Θ.Κολιτσάρα).
Αν παραβάλεις την σημερινή πολιτική με τις παροιμίες θα δεις ότι οι πιο πολλές παροιμίες έχουν στόχο την υποκρισία της πολιτικής. Δεν ενδιαφέρει τη σημερινή πολιτική η αλήθεια και το δίκαιο αλλά το κέρδος το ατομικό, το κομματικό, της παράταξης , οτιδήποτε άλλο εκτός από την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
Η νοοτροπία αυτή με την παθητική της επιτηδειότητα έχει επικρατήσει σχεδόν παντού, γιατί λείπει η ανδρεία που είναι η ουσία της αληθινής μόρφωσης. Αν η σημερινή πολιτική ήταν ειλικρινής οι περισσότερες παροιμίες θα ήταν περιττές. Ο κόσμος στη βία και στην καταπίεση αντιτάσσει τη σοφία για να φτιάξει παροιμίες και το χιούμορ για να φτιάξει ανέκδοτα ή Καραγκιόζη.
Σε εποχές που η πολιτική οικειοποιείται το χιούμορ του Καραγκιόζη, ο κόσμος γελάει με την πολιτική και ό Καραγκιόζης χάνει την πελατεία του όπως στην εποχή μας και πέφτει σε παρακμή. Γιατί να δεις Καραγκιόζη όταν μπορείς να δεις τις δηλώσεις, τα σχόλια και τις ειδήσεις της τηλεόρασης;
Οι παροιμίες είναι αληθινές για όλους, πράγμα που σημαίνει ότι ισχύουν σε όλους. Έτσι πρέπει να είναι και η πολιτική. Η αληθινή παροιμία είναι για όλες τις εποχές και για όλους τους ανθρώπους. Η αληθινή πολιτική επίσης πρέπει να είναι αληθινή για όλους, φίλους και εχθρούς.
Τέτοια πολιτική, εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις, δεν υπήρξε και δεν υπάρχει πουθενά. Ενδεικτικό είναι ότι μερικοί πολιτικοί μιλούν όχι για μία πολιτική, αλλά για πολλές. Αυτό είναι αποτέλεσμα του ότι δεν έχουν σημείο αναφοράς το Λόγο του Θεού του ζώντος και δεν πιστεύουν στη μία και μοναδική αλήθεια, η οποία ισχύει για όλους, αλλά σε πολλές αλήθειες , ανάλογα με το τι έχει να ωφεληθεί κανείς. Το κριτήριο είναι η ωφέλεια του πολιτικού ή του κόμματος ή της παράταξης. Είναι όπως ένας υπουργός που πριν να υπογράψει μια απόφαση σκέφτεται, τι έχει να ωφεληθεί ή τι έχει να χάσει.»
Μια περιεκτική λαϊκή παροιμία που ταιριάζει στην πολιτική είναι η παροιμία «ο κόσμος τό ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι». Είναι τόση η πνευματική κωφότητα της πολιτικής, ώστε να μην αντιλαμβάνεται αυτό που είναι γνωστό σε όλους; Δεν αντιλαμβάνεται ή υποκρίνεται ότι δεν αντιλαμβάνεται, που είναι το ίδιο.
Δεν είναι ανάγκη να έχει κανείς τη σοφία του Σωκράτη για να αντιληφθεί την υποκρισία και την πνευματική γυμνότητα της πολιτικής. Η πολιτική όμως αδιαφορεί για την εικόνα που έχει ο κόσμος γι’ αυτήν. Ο κόσμος γρήγορα αλλάζει γνώμη. Όταν ακούει τα ίδια ψέματα στο τέλος τα πιστεύει.
Ευτυχώς ο Δημιουργός του ανθρώπου έχει καλά στερεωμένο μέσα στην ψυχή το κριτήριο της αλήθειας. Όσοι εμφανίζονται ότι δήθεν δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, απλώς υποκρίνονται . Ακόμα και στην ψυχή του πιο πωρωμένου εγκληματία υπάρχουν ίχνη ελευθερίας.
15.10.09
Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος, Διαφορετικοί άνθρωποι διαφορετικές παραδόσεις
Στην ορθόδοξη παράδοση προσευχόμαστε όρθιοι μπροστά στις εικόνες, τις οποίες ασπαζόμαστε μετά το τέλος της προσευχής. Οι Ρώσοι κι οι άλλοι ελληνο-ορθόδοξοι λαοί εξακολουθούν να προσεύχονται και να λατρεύουν το Θεό όρθιοι. Μόνο για λίγους πολύ γέρους υπήρχαν τα στασίδια στις άκρες, που εμείς ακολουθώντας τους πρακτικούς και ορθολογιστές Καθολικούς τα καταργήσαμε και βάλαμε καρέκλες παντού σε όλο το χώρο του ναού, σαν να είναι κακό να προσεύχεται κανείς όρθιος. Στον ναό της Αγίας Τριάδας Θεσσαλονίκης ο Γιακοστίδης παρέμενε όρθιος μέχρι το τέλος της Θείας Λειτουργίας, αν και ήταν 100 χρονών.
Μια φορά κάποιος δημοσιογράφος είδε ένα γέρο που παρακολουθούσε όρθιος την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Τον ρώτησε πόσων ετών είναι. «Εκατόν επτά» , είπε ο γέρος. Μεταξύ των άλλων ερωτήσεων, τον ρώτησε, αν φοβάται το θάνατο. Ο γέρος χαμογέλασε. «Τί να τον φοβηθώ;» είπε. «Περιμένω να πάω με τους άλλους».
Οι Κινέζοι παλιά, ίσως κα τώρα, δεν παρουσίαζαν το θάνατο, όπως εμείς, που τον παρουσιάζουμε σαν απώλεια και σαν ήττα. Όταν πέθαινε κανείς έλεγαν απλά: "Πήγε με τους πολλούς". Ενώ οι Εβραίοι έλεγαν για τον θανόντα: "προσετέθη στους πατέρες του". Στην Αμερική κάνουν ότι δε βλέπουν το θάνατο. Μακιγιάρουν τους νεκρούς και βάφουν ροζ τα γραφεία κηδειών .Εμείς πάλι εδώ στην Ελλάδα μιμούμενοι τους Αμερικάνους μετονομάσαμε τα γραφεία κηδειών σε γραφεία τελετών, για να μην μας θυμίζουν το θάνατο. Αν και η μνήμη του θανάτου είναι θεραπευτική πολλών παθών ιδίως του πάθους της φιλοχρηματίας και της ματαιοδοξίας.
Και ενώ κρύβουμε το θάνατο, όταν είμαστε αναγκασμένοι να τον δούμε, τον παρουσιάζαμε σαν ήττα και σαν μεγάλη, τη μεγαλύτερη απώλεια. Οι αρχαίοι Αθηναίοι ξεπέρασαν κάθε όριο του φόβου του θανάτου, ώστε ποινικοποίησαν ακόμα και την απλή αναφορά σ΄ αυτόν. Φαίνεται απίστευτο. Αυτοί που έφερναν την είδηση του θανάτου τιμωρούνταν με θάνατο! Όλα αυτά φανερώνουν τη διαφορετική στάση ζωής διαφορετικών ανθρώπων και παραδόσεων.
«Έχασε τη μάχη για τη ζωή» γράφουν συχνά οι εφημερίδες για να αναγγείλουν το θάνατο κάποιου ύστερα από μακρά ανίατη ασθένεια ή από θανάσιμο
τραυματισμό. Δηλαδή κάθε νεκρός είναι και ένας νικημένος και φυσικά ένας ντροπιασμένος αφού καθένας θα μπορούσε να σκεφτεί: " Δε φτάνει που έχασε τη ζωή του νικήθηκε κιόλας".
Όλα αυτά θα ήταν διαφορετικά, αν εμβαθύναμε στο νόημα των ονομάτων.
Ο Κομφούκιος λέει πως καμιά κοινωνία δεν μπορεί να ανανεωθεί, αν δεν εμβαθύνει στο νόημα των ονομάτων. Μια κινέζικη παροιμία επίσης λέει κάτι παραπλήσιο: "Ετοιμάσου να κατακτήσεις ένα λαό, που ξέχασε την ετυμολογία της γλώσσας του".
Εμείς στην Ελλάδα δεν ξεχάσαμε την ετυμολογία, απλώς δεν τη δάσκουμε στους νέους , γιατί με το μονοτονικό σύστημα, δεν μπορείς να διδάξεις την ετυμολογία της Ελληνικής γλώσσας. Έτσι η Ελληνική διδάσκεται πλέον όπως μια ξένη γλώσσα και μάλιστα δύσκολη, που στις εποχές της ευκολίας και των ανέσεων αργά ή γρήγορα, θα εγκαταλειφθεί, ιδίως, αν υπάρξει και δεύτερη εθνική γλώσσα.
Οι Κινέζοι όπως εμείς έχουμε 24 γράμματα του αλφαβήτου, αυτοί έχουν πάνω από 3.500 ιδεογράμματα να διδάξουν στα παιδιά τους. "Γιατί δεν τα καταργείται τα ιδεογράμματα, για να μην κουράζονται τα παιδιά και χάνουν το χρόνο τους, να τα μαθαίνουν;.» τους ρώτησαν. Και οι Κινέζοι με την αρχαία σοφία τους απάντησαν:
«Η εκμάθηση των ιδεογραμμάτων οξύνει το μυαλό των μαθητών».
Όπως είναι γνωστό σε όσους προσεύχονται η προσευχή είναι έργο και μάλιστα από τα πιο δύσκολα. Χρειάζεται να ασκήσεις βία στον εαυτό σου για να συγκεντρώσεις το νου σου στα θεία λόγια μέσα στην καρδιά σου. Για να ξεπεράσεις τη δυσκολία αυτή, μπορείς την ώρα της προσευχής σε όρθια στάση να διαβάσεις κάποιο ιερό βιβλίο. Έτσι η μελέτη, που είναι απείρως πιο εύκολη, αντικαθιστά την προσευχή.
Θα κλείσω αυτό το δοκίμιο με μια προσωπική εμπειρία. Μερικά χρόνια πριν στεκόμουν όρθιος στην εκκλησία τρεις ή τέσσερις ώρες και δεν αισθανόμουν
καμιά κούραση. Στεκόμουν όρθιος, ευθυτενής και αλύγιστος και ένιωθα υπερήφανος γιατί μπορούσα να το κάνω. Μέχρι που κατάλαβα ότι αυτό δεν γινόταν χάριν της προσευχής και της λατρείας, αλλά χάριν της υπερηφάνειας και της ματαιοδοξίας. Όταν το κατάλαβα δεν μπόρεσα να σταθώ όρθιος ούτε δέκα λεπτά. Και δε φτάνει μόνο αυτό. Λίγες μέρες μετά υποβλήθηκα σε εγχείριση για κήλη στο βουβώνα, προφανώς απ΄ την πολύωρη ορθοστασία.
Πόσοι άλλοι τέτοιοι ή παρόμοιοι δαίμονες μας ταλαιπωρούν και δεν το παίρνουμε είδηση, όσο είμαστε δέσμιοι των παθών μας:
Μια φορά κάποιος δημοσιογράφος είδε ένα γέρο που παρακολουθούσε όρθιος την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Τον ρώτησε πόσων ετών είναι. «Εκατόν επτά» , είπε ο γέρος. Μεταξύ των άλλων ερωτήσεων, τον ρώτησε, αν φοβάται το θάνατο. Ο γέρος χαμογέλασε. «Τί να τον φοβηθώ;» είπε. «Περιμένω να πάω με τους άλλους».
Οι Κινέζοι παλιά, ίσως κα τώρα, δεν παρουσίαζαν το θάνατο, όπως εμείς, που τον παρουσιάζουμε σαν απώλεια και σαν ήττα. Όταν πέθαινε κανείς έλεγαν απλά: "Πήγε με τους πολλούς". Ενώ οι Εβραίοι έλεγαν για τον θανόντα: "προσετέθη στους πατέρες του". Στην Αμερική κάνουν ότι δε βλέπουν το θάνατο. Μακιγιάρουν τους νεκρούς και βάφουν ροζ τα γραφεία κηδειών .Εμείς πάλι εδώ στην Ελλάδα μιμούμενοι τους Αμερικάνους μετονομάσαμε τα γραφεία κηδειών σε γραφεία τελετών, για να μην μας θυμίζουν το θάνατο. Αν και η μνήμη του θανάτου είναι θεραπευτική πολλών παθών ιδίως του πάθους της φιλοχρηματίας και της ματαιοδοξίας.
Και ενώ κρύβουμε το θάνατο, όταν είμαστε αναγκασμένοι να τον δούμε, τον παρουσιάζαμε σαν ήττα και σαν μεγάλη, τη μεγαλύτερη απώλεια. Οι αρχαίοι Αθηναίοι ξεπέρασαν κάθε όριο του φόβου του θανάτου, ώστε ποινικοποίησαν ακόμα και την απλή αναφορά σ΄ αυτόν. Φαίνεται απίστευτο. Αυτοί που έφερναν την είδηση του θανάτου τιμωρούνταν με θάνατο! Όλα αυτά φανερώνουν τη διαφορετική στάση ζωής διαφορετικών ανθρώπων και παραδόσεων.
«Έχασε τη μάχη για τη ζωή» γράφουν συχνά οι εφημερίδες για να αναγγείλουν το θάνατο κάποιου ύστερα από μακρά ανίατη ασθένεια ή από θανάσιμο
τραυματισμό. Δηλαδή κάθε νεκρός είναι και ένας νικημένος και φυσικά ένας ντροπιασμένος αφού καθένας θα μπορούσε να σκεφτεί: " Δε φτάνει που έχασε τη ζωή του νικήθηκε κιόλας".
Όλα αυτά θα ήταν διαφορετικά, αν εμβαθύναμε στο νόημα των ονομάτων.
Ο Κομφούκιος λέει πως καμιά κοινωνία δεν μπορεί να ανανεωθεί, αν δεν εμβαθύνει στο νόημα των ονομάτων. Μια κινέζικη παροιμία επίσης λέει κάτι παραπλήσιο: "Ετοιμάσου να κατακτήσεις ένα λαό, που ξέχασε την ετυμολογία της γλώσσας του".
Εμείς στην Ελλάδα δεν ξεχάσαμε την ετυμολογία, απλώς δεν τη δάσκουμε στους νέους , γιατί με το μονοτονικό σύστημα, δεν μπορείς να διδάξεις την ετυμολογία της Ελληνικής γλώσσας. Έτσι η Ελληνική διδάσκεται πλέον όπως μια ξένη γλώσσα και μάλιστα δύσκολη, που στις εποχές της ευκολίας και των ανέσεων αργά ή γρήγορα, θα εγκαταλειφθεί, ιδίως, αν υπάρξει και δεύτερη εθνική γλώσσα.
Οι Κινέζοι όπως εμείς έχουμε 24 γράμματα του αλφαβήτου, αυτοί έχουν πάνω από 3.500 ιδεογράμματα να διδάξουν στα παιδιά τους. "Γιατί δεν τα καταργείται τα ιδεογράμματα, για να μην κουράζονται τα παιδιά και χάνουν το χρόνο τους, να τα μαθαίνουν;.» τους ρώτησαν. Και οι Κινέζοι με την αρχαία σοφία τους απάντησαν:
«Η εκμάθηση των ιδεογραμμάτων οξύνει το μυαλό των μαθητών».
Όπως είναι γνωστό σε όσους προσεύχονται η προσευχή είναι έργο και μάλιστα από τα πιο δύσκολα. Χρειάζεται να ασκήσεις βία στον εαυτό σου για να συγκεντρώσεις το νου σου στα θεία λόγια μέσα στην καρδιά σου. Για να ξεπεράσεις τη δυσκολία αυτή, μπορείς την ώρα της προσευχής σε όρθια στάση να διαβάσεις κάποιο ιερό βιβλίο. Έτσι η μελέτη, που είναι απείρως πιο εύκολη, αντικαθιστά την προσευχή.
Θα κλείσω αυτό το δοκίμιο με μια προσωπική εμπειρία. Μερικά χρόνια πριν στεκόμουν όρθιος στην εκκλησία τρεις ή τέσσερις ώρες και δεν αισθανόμουν
καμιά κούραση. Στεκόμουν όρθιος, ευθυτενής και αλύγιστος και ένιωθα υπερήφανος γιατί μπορούσα να το κάνω. Μέχρι που κατάλαβα ότι αυτό δεν γινόταν χάριν της προσευχής και της λατρείας, αλλά χάριν της υπερηφάνειας και της ματαιοδοξίας. Όταν το κατάλαβα δεν μπόρεσα να σταθώ όρθιος ούτε δέκα λεπτά. Και δε φτάνει μόνο αυτό. Λίγες μέρες μετά υποβλήθηκα σε εγχείριση για κήλη στο βουβώνα, προφανώς απ΄ την πολύωρη ορθοστασία.
Πόσοι άλλοι τέτοιοι ή παρόμοιοι δαίμονες μας ταλαιπωρούν και δεν το παίρνουμε είδηση, όσο είμαστε δέσμιοι των παθών μας:
12.10.09
Φώτης Κόντογλου, "Ο διάβολος...μιλά, ο αλιτήριος για αγάπη"
«Ο διάβολος,
άμα θελήσει να κάνει
το πιο πονηρό παιχνίδι του,
μιλά, ο αλιτήριος για αγάπη»
του μακαριστού Φώτη Κόντογλου
από το βιβλίο του «Μυστικά άνθη», εκδ. «Αστήρ», σελ. 51-53
Παρακάτω σας παραθέτουμε ένα κείμενο του αείμνηστου συγγραφέα της ρωμηοσύνης Φώτη Κόντογλου που σχολιάζει την συνάντηση του Πατριάρχη Αθηναγόρα με τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄ και τα γενικότερα οικουμενιστικά ανοίγματα της εποχής του στιγματίζοντας ιδιαίτερα την κυριαρχούσα και άνευ αποτελέσματος αγαπολογία.
Μάλιστα ο ίδιος ο Πατριάρχης Αθηναγόρας είπε: «Κι όταν είδε ο ένας τον άλλο, αι χείρες μας ήνοιξαν αυτομάτως. Ο ένας ερρίφθη εις την αγκάλην του άλλου. Όταν μας ηρώτησαν πως εφιληθήκαμεν, αδελφοί, ύστερα από 900 χρόνια - Ερωτάς πως; Επήγαμε οι δύο μας χέρι με χέρι εις το δωμάτιόν του, και είχαμεν μίαν μυστικήν ομιλίαν οι δύο μας. Τι είπαμεν; Ποιός ξέρει τι λέγουν δύο ψυχές όταν ομιλούν! Ποιός ξέρει τι λέγουν δύο καρδίαι, όταν ανταλλάσσουν αισθήματα»
Κείμενο επίκαιρο και σήμερα όσο ποτέ, γραμμένο πριν από, περίπου, σαράντα χρόνια, μετά τις συναντήσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα με τον πάπα Παύλο ΣΤ'; και την έναρξη των οικουμενιστικών συναντήσεων.
Μεγάλο, πολύ μεγάλο και σπουδαίο είναι ένα ζήτημα που δεν του δώσανε σχεδόν καθόλου προσοχή οι περισσότεροι Έλληνες. Κι αυτό είναι το ότι από καιρό αρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοί να θέλουν και να επιδιώκουν να δέσουν στενές σχέσεις με τούς παπικούς, που επί τόσους αιώνες μας ρημάξανε. Γιατί, στ΄ αληθινά, δεν υπάρχει πιο μεγάλος αντίμαχος της φυλής μας, κι επίμονος αντίμαχος, που, σώνει και καλά, θέλει να σβήσει την Ορθοδοξία. Οι δεσποτάδες που είπα πως τους έπιασε, άξαφνα κι αναπάντεχα, ο έρωτας με τους Λατίνους, λένε πως το κάνουνε από «αγάπη». Μα αυτό είναι χονδροειδεστάτη δικαιολογία και καλά θα κάνουνε να παρατήσουνε αυτά τα ροσόλια της «αγάπης», που την κάνανε ρεζίλι. Ο διάβολος, άμα θελήσει να κάνει το πιο πονηρό παιγνίδι του, μιλά, ο αλιτήριος για αγάπη. Ότι είπε ο Χριστός, το λέγει κι αυτός κάλπικα, για να ξεγελάσει. Τώρα, στα καλά καθούμενα, τους ρασοφόρους μας στην Πόλη, τους έπιασε παροξυσμός της αγάπης για τούς Ιταλιάνους, που στέκουνται, όπως πάντα, κρύοι και περήφανοι και δεν γυρίζουνε να τους δούνε αυτούς τους «εν Χριστώ αδελφούς», που όσα τους κάνανε από τον καιρό των Σταυροφόρων ίσαμε τώρα, δεν τους τα κάνε μήτε Τούρκος, μήτε Τάταρος, μήτε Μωμαχετάνος. Ίσως κι οι δικοί μας να κάνουν από παρεξηγημένη καλωσύνη.
Όπως είπα, οι περισσότεροι δικοί μας δεν δώσανε καμμιά σημασία σ΄ αυτές τις φιλοπαπικές κινήσεις, που είναι θάνατος για το γένος μας και που τις κινήσανε οι καταχθόνιες δυνάμεις που πολεμάνε τον Χριστό και που με τα λεπτά τούς αγοράζουνε όλους, δεν δώσανε λοιπόν καμμιά σημασία, γιατί τα θεωρούνε τιποτένια πράγματα, αν δεν είναι κι οι ίδιοι αγορασμένοι, άξια μοναχά για κάποιους στενοκέφαλους παλιοημερολογίτες και φανατικούς αποπετρωμένους χριστιανούς. Τώρα τα μυαλά γινήκανε φαρδειά, και καταγίνονται με άλλα, κοσμοϊστορικά προβλήματα! «Θα καθόμαστε να κυττάζουμε τώρα παπάδες κι Ορθοδοξίες»; Μα αυτούς δεν τους μέλει κι αν εξαφανισθεί από τον κόσμο κάθε ελληνικό πράγμα. Και θα εξαφανισθεί όχι τόσο εύκολα με τον αμερικανισμό που πάθαμε, όσο αν γίνουμε στη θρησκεία παπικοί. Γιατί γι αυτού πάμε. Παπική Ελλάδα θα πει εξαφάνιση της Ελλάδας. Να γιατί είπα πως είναι πολύ σπουδαίο ζήτημα αυτές οι ερωτοτροπίες που αρχίσανε κάποιοι κληρικοί δικοί μας με τούς παπικούς, κι η αιτία είναι το ότι δεν νοιώσανε τι είναι Ορθόδοξα ολότελα, μ όλο που είναι δεσποτάδες.
Το κακό είναι πως ο λαός δεν πήρε, καλά-καλά, είδηση για τη συνωμοσία. Ποιός να τον πληροφορήσει αφού οι γραμματισμένοι τα θεωρούνε αυτά τα πράγματα ανάξια για τη μοντέρνα σοφία τους, και τρέχουν σημαιοφόροι σε κάθε νεωτερισμό;
Από τότε που αρχίσανε οι λυκοφιλίες ανάμεσα στους δικούς μας και στους παπικούς (και σημείωσε πως οι δικοί μας φαγωθήκανε πρώτοι να πιάσουνε σχέση με τους Λατίνους σαν να πήρανε από κάπου διαταγή, κι ολοένα μιλάνε για «τον διάλογον» μαζί τους, δίχως να ξέρουνε καλά-καλά τι λένε), από τότε λοιπόν, ακούμε, κάθε τόσο, κάτι πράγματα θεατρικά, άνοστα, ανόητα, δίχως καμμιά σοβαρότητα, όπως είναι η λεγόμενη «Διάσκεψις της Ρόδου», τα νέα παρεκκλήσια του Βατικανού, κ.τ.λ. Στη Ρόδο πήγανε οι δικοί μας με σκοπό να πουλήσουν την Ορθοδοξία, γιατί γι΄ αυτούς είναι καθυστερημένη μορφή του Χριστιανισμού, δηλαδή ένας βλάχικος χριστιανισμός, και ν΄ αρχίσουν τον «διάλογον», που να τον πάρει η ευχή αυτόν τον «διάλογον». Και τι κάνανε; Τίποτα! Λόγια πολλά και χαμένα, που να ντρέπεται κι ο τελευταίος Έλληνας Ορθόδοξος.
Προχθές πάλι μάθαμε πως ο Πάπας εγκαινίασε ένα νέο παρεκκλήσιο στο Βατικανό και έβαλε για εικόνες (μη χειρότερα!) τις φωτογραφίες του Πάπα και του Αθηναγόρα, «ο οποίος ίσταται όπισθεν του Ποντίφηκος»! Φαντασθείτε παρεκκλήσιο με φωτογραφίες (τι ακαλαίσθητα πράγματα!). Ο Πάπας λοιπόν θα προσεύχεται μπροστά στις δικές του φωτογραφίες! Δηλαδή τρελλάθηκαν οι άνθρωποι! Αυτά δεν τα κάνανε μήτε οι αραπάδες της Αφρικής. Συλλογίζομαι πόση σοβαρότητα έχουν οι Μουσουλμάνοι στη θρησκεία τους, και που καταντήσανε τη θρησκεία του Χριστού αυτοί οι αθεόφοβοι Ιταλιάνοι, που προσκυνάνε αγάλματα της Παναγιάς με κοκκινάδια, με σκουλαρίκια και με δαχτυλίδια. Κι εμείς οι Ορθόδοξοι, που φυλάξαμε το βαθύ μυστήριο της ευσέβειας, τώρα, στα καλά καθούμενα, πάμε να γίνουμε ένα μ' αυτούς που γελοιοποιήσανε τον Χριστό όσο κανένας άθεος.
Αλλά, από που να πιάσει κανένας και που να τελειώσει; Όσοι ήτανε έως τώρα αδιάφοροι για τη θρησκεία και για την Εκκλησία, και που πολλοί απ΄ αυτούς τις περιπαίζανε μάλιστα, όλοι αυτοί γινήκανε έξαφνα παπόφιλοι, και μασάνε σαν μαστίχι την ψεύτικη λέξη «αγάπη». Μεγαλύτερο ρεζιλίκι δεν έγινε. Εμείς οι άλλοι που είμαστε κολλημένοι από νεότητος στην Εκκλησία μας, είμαστε στενοκέφαλοι, μοχθηροί, γυμνοί από αγάπη κι από αληθινή ευσέβεια. Η μόδα είναι τώρα να φαίνεσαι άνθρωπος της εποχής μας, που ένοιωσε τα «αιτήματά» της.
[...]
Πίστη ασάλευτη στην Ορθοδοξία, που εμείς οι προκομμένοι την πήραμε κληρονομιά και την πουλάμε «αντί πινακίου φακής» και ασπασμού της παντόφλας του Πάπα! Μα σε τέτοιο σημείο εκφυλισθήκαμε; Αιτία είναι η έμφυτη ματαιοδοξία μας, που μας κάνει να θέλουμε να φαινόμαστε έξυπνοι συγχρονισμένοι, προοδευτικοί, κι όχι καθυστερημένοι. Με τη συναίσθηση της κατωτερότητας που αποχτήσαμε, φοβόμαστε σαν τον διάβολο μήπως μας πούνε «παλιά μυαλά, παλιοημερολογίτες, καθυστερημένους». Και τρέχουμε να πάμε πρώτοι σε κάθε κίνηση που περνά για «μοντέρνα», θέλεις μίμηση της «αφηρημένης ζωγραφικής», θέλεις ακαταλαβίστικες «λογοτεχνίες» (καημένη λογοτεχνία, που κατάντησες!), θες φιλοπαπισμός, θες αμερικανισμός, στα πάντα, στα ντυσίματά μας (προ πάντων της νεολαίας), στον τρόπο που μιλάμε και σκεπτόμαστε, ακόμα και στις χειρονομίες. Δηλαδή, καταντήσαμε μαϊμούδες του ανθρωπίνου γένους «εν ονόματι της προόδου και της θαυμάσιας εποχής μας».
πηγή: http://paterikiorthodoxia.pblogs.gr/tags/uncategorized/pages/2.html
Τελευταία ανανέωση ( 12.10.09 )
άμα θελήσει να κάνει
το πιο πονηρό παιχνίδι του,
μιλά, ο αλιτήριος για αγάπη»
του μακαριστού Φώτη Κόντογλου
από το βιβλίο του «Μυστικά άνθη», εκδ. «Αστήρ», σελ. 51-53
Παρακάτω σας παραθέτουμε ένα κείμενο του αείμνηστου συγγραφέα της ρωμηοσύνης Φώτη Κόντογλου που σχολιάζει την συνάντηση του Πατριάρχη Αθηναγόρα με τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄ και τα γενικότερα οικουμενιστικά ανοίγματα της εποχής του στιγματίζοντας ιδιαίτερα την κυριαρχούσα και άνευ αποτελέσματος αγαπολογία.
Μάλιστα ο ίδιος ο Πατριάρχης Αθηναγόρας είπε: «Κι όταν είδε ο ένας τον άλλο, αι χείρες μας ήνοιξαν αυτομάτως. Ο ένας ερρίφθη εις την αγκάλην του άλλου. Όταν μας ηρώτησαν πως εφιληθήκαμεν, αδελφοί, ύστερα από 900 χρόνια - Ερωτάς πως; Επήγαμε οι δύο μας χέρι με χέρι εις το δωμάτιόν του, και είχαμεν μίαν μυστικήν ομιλίαν οι δύο μας. Τι είπαμεν; Ποιός ξέρει τι λέγουν δύο ψυχές όταν ομιλούν! Ποιός ξέρει τι λέγουν δύο καρδίαι, όταν ανταλλάσσουν αισθήματα»
Κείμενο επίκαιρο και σήμερα όσο ποτέ, γραμμένο πριν από, περίπου, σαράντα χρόνια, μετά τις συναντήσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα με τον πάπα Παύλο ΣΤ'; και την έναρξη των οικουμενιστικών συναντήσεων.
Μεγάλο, πολύ μεγάλο και σπουδαίο είναι ένα ζήτημα που δεν του δώσανε σχεδόν καθόλου προσοχή οι περισσότεροι Έλληνες. Κι αυτό είναι το ότι από καιρό αρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοί να θέλουν και να επιδιώκουν να δέσουν στενές σχέσεις με τούς παπικούς, που επί τόσους αιώνες μας ρημάξανε. Γιατί, στ΄ αληθινά, δεν υπάρχει πιο μεγάλος αντίμαχος της φυλής μας, κι επίμονος αντίμαχος, που, σώνει και καλά, θέλει να σβήσει την Ορθοδοξία. Οι δεσποτάδες που είπα πως τους έπιασε, άξαφνα κι αναπάντεχα, ο έρωτας με τους Λατίνους, λένε πως το κάνουνε από «αγάπη». Μα αυτό είναι χονδροειδεστάτη δικαιολογία και καλά θα κάνουνε να παρατήσουνε αυτά τα ροσόλια της «αγάπης», που την κάνανε ρεζίλι. Ο διάβολος, άμα θελήσει να κάνει το πιο πονηρό παιγνίδι του, μιλά, ο αλιτήριος για αγάπη. Ότι είπε ο Χριστός, το λέγει κι αυτός κάλπικα, για να ξεγελάσει. Τώρα, στα καλά καθούμενα, τους ρασοφόρους μας στην Πόλη, τους έπιασε παροξυσμός της αγάπης για τούς Ιταλιάνους, που στέκουνται, όπως πάντα, κρύοι και περήφανοι και δεν γυρίζουνε να τους δούνε αυτούς τους «εν Χριστώ αδελφούς», που όσα τους κάνανε από τον καιρό των Σταυροφόρων ίσαμε τώρα, δεν τους τα κάνε μήτε Τούρκος, μήτε Τάταρος, μήτε Μωμαχετάνος. Ίσως κι οι δικοί μας να κάνουν από παρεξηγημένη καλωσύνη.
Όπως είπα, οι περισσότεροι δικοί μας δεν δώσανε καμμιά σημασία σ΄ αυτές τις φιλοπαπικές κινήσεις, που είναι θάνατος για το γένος μας και που τις κινήσανε οι καταχθόνιες δυνάμεις που πολεμάνε τον Χριστό και που με τα λεπτά τούς αγοράζουνε όλους, δεν δώσανε λοιπόν καμμιά σημασία, γιατί τα θεωρούνε τιποτένια πράγματα, αν δεν είναι κι οι ίδιοι αγορασμένοι, άξια μοναχά για κάποιους στενοκέφαλους παλιοημερολογίτες και φανατικούς αποπετρωμένους χριστιανούς. Τώρα τα μυαλά γινήκανε φαρδειά, και καταγίνονται με άλλα, κοσμοϊστορικά προβλήματα! «Θα καθόμαστε να κυττάζουμε τώρα παπάδες κι Ορθοδοξίες»; Μα αυτούς δεν τους μέλει κι αν εξαφανισθεί από τον κόσμο κάθε ελληνικό πράγμα. Και θα εξαφανισθεί όχι τόσο εύκολα με τον αμερικανισμό που πάθαμε, όσο αν γίνουμε στη θρησκεία παπικοί. Γιατί γι αυτού πάμε. Παπική Ελλάδα θα πει εξαφάνιση της Ελλάδας. Να γιατί είπα πως είναι πολύ σπουδαίο ζήτημα αυτές οι ερωτοτροπίες που αρχίσανε κάποιοι κληρικοί δικοί μας με τούς παπικούς, κι η αιτία είναι το ότι δεν νοιώσανε τι είναι Ορθόδοξα ολότελα, μ όλο που είναι δεσποτάδες.
Το κακό είναι πως ο λαός δεν πήρε, καλά-καλά, είδηση για τη συνωμοσία. Ποιός να τον πληροφορήσει αφού οι γραμματισμένοι τα θεωρούνε αυτά τα πράγματα ανάξια για τη μοντέρνα σοφία τους, και τρέχουν σημαιοφόροι σε κάθε νεωτερισμό;
Από τότε που αρχίσανε οι λυκοφιλίες ανάμεσα στους δικούς μας και στους παπικούς (και σημείωσε πως οι δικοί μας φαγωθήκανε πρώτοι να πιάσουνε σχέση με τους Λατίνους σαν να πήρανε από κάπου διαταγή, κι ολοένα μιλάνε για «τον διάλογον» μαζί τους, δίχως να ξέρουνε καλά-καλά τι λένε), από τότε λοιπόν, ακούμε, κάθε τόσο, κάτι πράγματα θεατρικά, άνοστα, ανόητα, δίχως καμμιά σοβαρότητα, όπως είναι η λεγόμενη «Διάσκεψις της Ρόδου», τα νέα παρεκκλήσια του Βατικανού, κ.τ.λ. Στη Ρόδο πήγανε οι δικοί μας με σκοπό να πουλήσουν την Ορθοδοξία, γιατί γι΄ αυτούς είναι καθυστερημένη μορφή του Χριστιανισμού, δηλαδή ένας βλάχικος χριστιανισμός, και ν΄ αρχίσουν τον «διάλογον», που να τον πάρει η ευχή αυτόν τον «διάλογον». Και τι κάνανε; Τίποτα! Λόγια πολλά και χαμένα, που να ντρέπεται κι ο τελευταίος Έλληνας Ορθόδοξος.
Προχθές πάλι μάθαμε πως ο Πάπας εγκαινίασε ένα νέο παρεκκλήσιο στο Βατικανό και έβαλε για εικόνες (μη χειρότερα!) τις φωτογραφίες του Πάπα και του Αθηναγόρα, «ο οποίος ίσταται όπισθεν του Ποντίφηκος»! Φαντασθείτε παρεκκλήσιο με φωτογραφίες (τι ακαλαίσθητα πράγματα!). Ο Πάπας λοιπόν θα προσεύχεται μπροστά στις δικές του φωτογραφίες! Δηλαδή τρελλάθηκαν οι άνθρωποι! Αυτά δεν τα κάνανε μήτε οι αραπάδες της Αφρικής. Συλλογίζομαι πόση σοβαρότητα έχουν οι Μουσουλμάνοι στη θρησκεία τους, και που καταντήσανε τη θρησκεία του Χριστού αυτοί οι αθεόφοβοι Ιταλιάνοι, που προσκυνάνε αγάλματα της Παναγιάς με κοκκινάδια, με σκουλαρίκια και με δαχτυλίδια. Κι εμείς οι Ορθόδοξοι, που φυλάξαμε το βαθύ μυστήριο της ευσέβειας, τώρα, στα καλά καθούμενα, πάμε να γίνουμε ένα μ' αυτούς που γελοιοποιήσανε τον Χριστό όσο κανένας άθεος.
Αλλά, από που να πιάσει κανένας και που να τελειώσει; Όσοι ήτανε έως τώρα αδιάφοροι για τη θρησκεία και για την Εκκλησία, και που πολλοί απ΄ αυτούς τις περιπαίζανε μάλιστα, όλοι αυτοί γινήκανε έξαφνα παπόφιλοι, και μασάνε σαν μαστίχι την ψεύτικη λέξη «αγάπη». Μεγαλύτερο ρεζιλίκι δεν έγινε. Εμείς οι άλλοι που είμαστε κολλημένοι από νεότητος στην Εκκλησία μας, είμαστε στενοκέφαλοι, μοχθηροί, γυμνοί από αγάπη κι από αληθινή ευσέβεια. Η μόδα είναι τώρα να φαίνεσαι άνθρωπος της εποχής μας, που ένοιωσε τα «αιτήματά» της.
[...]
Πίστη ασάλευτη στην Ορθοδοξία, που εμείς οι προκομμένοι την πήραμε κληρονομιά και την πουλάμε «αντί πινακίου φακής» και ασπασμού της παντόφλας του Πάπα! Μα σε τέτοιο σημείο εκφυλισθήκαμε; Αιτία είναι η έμφυτη ματαιοδοξία μας, που μας κάνει να θέλουμε να φαινόμαστε έξυπνοι συγχρονισμένοι, προοδευτικοί, κι όχι καθυστερημένοι. Με τη συναίσθηση της κατωτερότητας που αποχτήσαμε, φοβόμαστε σαν τον διάβολο μήπως μας πούνε «παλιά μυαλά, παλιοημερολογίτες, καθυστερημένους». Και τρέχουμε να πάμε πρώτοι σε κάθε κίνηση που περνά για «μοντέρνα», θέλεις μίμηση της «αφηρημένης ζωγραφικής», θέλεις ακαταλαβίστικες «λογοτεχνίες» (καημένη λογοτεχνία, που κατάντησες!), θες φιλοπαπισμός, θες αμερικανισμός, στα πάντα, στα ντυσίματά μας (προ πάντων της νεολαίας), στον τρόπο που μιλάμε και σκεπτόμαστε, ακόμα και στις χειρονομίες. Δηλαδή, καταντήσαμε μαϊμούδες του ανθρωπίνου γένους «εν ονόματι της προόδου και της θαυμάσιας εποχής μας».
πηγή: http://paterikiorthodoxia.pblogs.gr/tags/uncategorized/pages/2.html
Τελευταία ανανέωση ( 12.10.09 )
Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος, Προετοιμασία
«Μη θησαυρίζετε υμιν θησαυρούς επί της γης
όπου σης και βρώσις αφανίζει.»
Ματθ. 6,19
Πολλοί ανησυχούν για το μέλλον και νιώθουν την ανάγκη να προετοιμάσουν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους για να μη βρεθούν ανέτοιμοι στα εμπόδια που τυχόν θα συναντήσουν μπροστά τους . Πολύς κόσμος νιώθει την καλή αυτή ανησυχία. Η ανησυχία είναι καλή όταν δεν σε ακινητοποιεί, αλλά σε παρακινεί να προετοιμάζεσαι . Να προετοιμάζεσαι για να μη βρεθείς ανέτοιμος να ξεπεράσεις τα εμπόδια που θα βρεθούν στο δρόμο σου. Το αντίθετο είναι ο εφησυχασμός. Το ότι πολλοί δεν έχουν άλλη ανησυχία, απ΄ την διασκέδαση και την ευχαρίστηση, αυτό δεν είναι καλό σημάδι. Για ποιο σκοπό τους αποκοιμίζουν με την καλοπέραση, που μπορεί να εξαφανιστεί απ’ τη μια στιγμή στην άλλη;
Πολλοί ανησυχούν για το μέλλον και νιώθουν την ανάγκη να προετοιμάζονται. Το ερώτημα είναι τι είδους είναι αυτή η προετοιμασία και πως προετοιμάζεται κανείς. Είναι προετοιμασία που έχει σχέση με την πολιτική, την κοινωνική, την οικονομική κατάσταση; Είναι προετοιμασία καθαρά προσωπική και δεν αφορά παρά μόνον τον ίδιο που νιώθει την ανάγκη;
Η γενιά που πέρασε ήταν εκπαιδευμένη στο χάος. Έζησε δύσκολες καταστάσεις , που η νέα γενιά δεν μπορεί ούτε να τις φανταστεί. Δεν έχουν όλες οι γενιές τις ίδιες εμπειρίες. Ποιες εμπειρίες π.χ. επέβαλαν στους αρχαίους Σπαρτιάτες να παρατείνουν τη στρατιωτική θητεία εξήντα πέντε χρόνια;
Πριν εξετάσουμε το ζήτημα το ζήτημα της προετοιμασίας για το μέλλον καλόν είναι να έχουμε μια ιδέα για τα εμπόδια, που προβλέπουν, όσοι προβλέπουν, ότι αργά ή γρήγορα θα συμβούν. Σαν τι χειρότερο από αυτά που ξέρουμε ενδέχεται να συμβεί. Αρρώστιες, θάνατοι, ανεργία, δυσκολίες στις σχέσεις, στην οικογένεια, στα οικονομικά, στα εθνικά θέματα, παντού. Τι άλλο θα βρεθεί; Ο διάβολος έχει εξαντλήσει όλη του την επινοητικότητα εις βάρος του ανθρώπου. Μήπως είναι ένας αστήρικτος φόβος και οι χειρότερες μέρες ανήκουν στο παρελθόν; Μήπως πρέπει να λησμονήσουμε το παρελθόν και να δούμε το μέλλον με αισιοδοξία πλέον; Τι είδους χειρότερες μέρες από αυτές που ξέρουμε μας περιμένουν;
Όντως είναι καλύτερο για την ψυχική διάθεση να απαριθμεί κανείς τις ευτυχίες του παρά τις δυστυχίες. Το θέμα όμως που συζητάμε επιβάλλει να αναφερθούμε και σ΄ αυτές.
Επειδή είμαι ένας απ΄ τους πολλούς που ανησυχούν για το μέλλον , θα μιλήσω προσωπικά. Θα αναφέρω στην αρχή ενδεικτικώς μερικά γεγονότα, που για μένα δεν προμηνύουν ό,τι καλύτερο υπάρχει για το μέλλον, όπως είναι η υποτίμηση του ενηλίκου, η γελοιοποίηση του γέρου, η πνευματική γυμνότητα του νέου, η περιφρόνηση των ονομάτων, που τείνουν να αντικατασταθούν από αριθμούς, η αλλοίωση της γλώσσας, ο σύγχρονος αναλφαβητισμός με το γραμμικό σύστημα, που κανένας δεν μπορεί εύκολα ή και καθόλου να αναγνώσει, η κατάργηση της βασικής αρχής της αθωότητας που προστατεύει τον άνθρωπο και την ελευθερία του, (κανείς δεν θεωρείται εκ των προτέρων ένοχος, πριν η ενοχή του αποδειχθεί σε δίκαιη και αδιάβλητη δίκη από το φυσικό δικαστή) και πολλά άλλα, που δείχνουν ότι αυτοσκοπός δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά το χρήμα και η εξουσία. Άφησα τελευταίο, αλλά για μένα είναι το σπουδαιότερο, την απομάκρυνση των νέων από την Εκκλησία.
Τα γεγονότα αυτά με κάνουν να αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να προετοιμαστούμε για τις χαώδεις συνθήκες ζωής όπως είναι π.χ. οι συνθήκες ζωής σε στρατόπεδα συγκέντρωσης; Ήδη το ενδεχόμενο της επιβολής δελτίου στα τρόφιμα, έτσι που αφανίστηκε η γεωργία στον τόπο μας και κανείς δεν έχει τη στοιχειώδη αυτάρκεια ζωής ούτε στο πιο απομακρυσμένο χωριό της πατρίδας μας , είναι ορατή. Πολλοί λένε ότι στην Κατοχή αν υπήρχε ανεπτυγμένη αλιεία δεν θα χανόταν τόσος κόσμος.
Το πρόβλημα είναι ηθικό. Αυτό σημαίνει ότι και η πιο ανθηρή οικονομία και η πιο σταθερή ειρήνη δεν είναι βέβαιη ότι δεν θα αλλάξει απ΄ τη μια στιγμή στην άλλη.
Αυτό δεν είναι εύκολο να το συνειδητοποιήσουν οι πολλοί, επειδή έχουν εγκαταλειφθεί και είναι ξεγραμμένοι από αυτούς που διευθύνουν την Παιδεία.
Κι αφού το πρόβλημα είναι ηθικό και η προετοιμασία πρέπει να είναι ηθική.
Κανείς δε γίνεται δούλος, αν έχει το πνεύμα του ελεύθερο. "Τί αξία έχει ένας δρόμος αν δεν οδηγεί στην Εκκλησία;"
Ο αναγνώστης που ενδιαφέρεται περισσότερο ας ιδεί την κινηματογραφική ταινία του Τζων Φυρς «Τυφλή ελπίδα». Σχετικό είναι επίσης το ομώνυμο δοκίμιό μας στο βιβλίο «Ο Θεός του Θερισμού», (Διανομή βιβλιοπωλεία «Παιδεία», Λάρισα).
όπου σης και βρώσις αφανίζει.»
Ματθ. 6,19
Πολλοί ανησυχούν για το μέλλον και νιώθουν την ανάγκη να προετοιμάσουν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους για να μη βρεθούν ανέτοιμοι στα εμπόδια που τυχόν θα συναντήσουν μπροστά τους . Πολύς κόσμος νιώθει την καλή αυτή ανησυχία. Η ανησυχία είναι καλή όταν δεν σε ακινητοποιεί, αλλά σε παρακινεί να προετοιμάζεσαι . Να προετοιμάζεσαι για να μη βρεθείς ανέτοιμος να ξεπεράσεις τα εμπόδια που θα βρεθούν στο δρόμο σου. Το αντίθετο είναι ο εφησυχασμός. Το ότι πολλοί δεν έχουν άλλη ανησυχία, απ΄ την διασκέδαση και την ευχαρίστηση, αυτό δεν είναι καλό σημάδι. Για ποιο σκοπό τους αποκοιμίζουν με την καλοπέραση, που μπορεί να εξαφανιστεί απ’ τη μια στιγμή στην άλλη;
Πολλοί ανησυχούν για το μέλλον και νιώθουν την ανάγκη να προετοιμάζονται. Το ερώτημα είναι τι είδους είναι αυτή η προετοιμασία και πως προετοιμάζεται κανείς. Είναι προετοιμασία που έχει σχέση με την πολιτική, την κοινωνική, την οικονομική κατάσταση; Είναι προετοιμασία καθαρά προσωπική και δεν αφορά παρά μόνον τον ίδιο που νιώθει την ανάγκη;
Η γενιά που πέρασε ήταν εκπαιδευμένη στο χάος. Έζησε δύσκολες καταστάσεις , που η νέα γενιά δεν μπορεί ούτε να τις φανταστεί. Δεν έχουν όλες οι γενιές τις ίδιες εμπειρίες. Ποιες εμπειρίες π.χ. επέβαλαν στους αρχαίους Σπαρτιάτες να παρατείνουν τη στρατιωτική θητεία εξήντα πέντε χρόνια;
Πριν εξετάσουμε το ζήτημα το ζήτημα της προετοιμασίας για το μέλλον καλόν είναι να έχουμε μια ιδέα για τα εμπόδια, που προβλέπουν, όσοι προβλέπουν, ότι αργά ή γρήγορα θα συμβούν. Σαν τι χειρότερο από αυτά που ξέρουμε ενδέχεται να συμβεί. Αρρώστιες, θάνατοι, ανεργία, δυσκολίες στις σχέσεις, στην οικογένεια, στα οικονομικά, στα εθνικά θέματα, παντού. Τι άλλο θα βρεθεί; Ο διάβολος έχει εξαντλήσει όλη του την επινοητικότητα εις βάρος του ανθρώπου. Μήπως είναι ένας αστήρικτος φόβος και οι χειρότερες μέρες ανήκουν στο παρελθόν; Μήπως πρέπει να λησμονήσουμε το παρελθόν και να δούμε το μέλλον με αισιοδοξία πλέον; Τι είδους χειρότερες μέρες από αυτές που ξέρουμε μας περιμένουν;
Όντως είναι καλύτερο για την ψυχική διάθεση να απαριθμεί κανείς τις ευτυχίες του παρά τις δυστυχίες. Το θέμα όμως που συζητάμε επιβάλλει να αναφερθούμε και σ΄ αυτές.
Επειδή είμαι ένας απ΄ τους πολλούς που ανησυχούν για το μέλλον , θα μιλήσω προσωπικά. Θα αναφέρω στην αρχή ενδεικτικώς μερικά γεγονότα, που για μένα δεν προμηνύουν ό,τι καλύτερο υπάρχει για το μέλλον, όπως είναι η υποτίμηση του ενηλίκου, η γελοιοποίηση του γέρου, η πνευματική γυμνότητα του νέου, η περιφρόνηση των ονομάτων, που τείνουν να αντικατασταθούν από αριθμούς, η αλλοίωση της γλώσσας, ο σύγχρονος αναλφαβητισμός με το γραμμικό σύστημα, που κανένας δεν μπορεί εύκολα ή και καθόλου να αναγνώσει, η κατάργηση της βασικής αρχής της αθωότητας που προστατεύει τον άνθρωπο και την ελευθερία του, (κανείς δεν θεωρείται εκ των προτέρων ένοχος, πριν η ενοχή του αποδειχθεί σε δίκαιη και αδιάβλητη δίκη από το φυσικό δικαστή) και πολλά άλλα, που δείχνουν ότι αυτοσκοπός δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά το χρήμα και η εξουσία. Άφησα τελευταίο, αλλά για μένα είναι το σπουδαιότερο, την απομάκρυνση των νέων από την Εκκλησία.
Τα γεγονότα αυτά με κάνουν να αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να προετοιμαστούμε για τις χαώδεις συνθήκες ζωής όπως είναι π.χ. οι συνθήκες ζωής σε στρατόπεδα συγκέντρωσης; Ήδη το ενδεχόμενο της επιβολής δελτίου στα τρόφιμα, έτσι που αφανίστηκε η γεωργία στον τόπο μας και κανείς δεν έχει τη στοιχειώδη αυτάρκεια ζωής ούτε στο πιο απομακρυσμένο χωριό της πατρίδας μας , είναι ορατή. Πολλοί λένε ότι στην Κατοχή αν υπήρχε ανεπτυγμένη αλιεία δεν θα χανόταν τόσος κόσμος.
Το πρόβλημα είναι ηθικό. Αυτό σημαίνει ότι και η πιο ανθηρή οικονομία και η πιο σταθερή ειρήνη δεν είναι βέβαιη ότι δεν θα αλλάξει απ΄ τη μια στιγμή στην άλλη.
Αυτό δεν είναι εύκολο να το συνειδητοποιήσουν οι πολλοί, επειδή έχουν εγκαταλειφθεί και είναι ξεγραμμένοι από αυτούς που διευθύνουν την Παιδεία.
Κι αφού το πρόβλημα είναι ηθικό και η προετοιμασία πρέπει να είναι ηθική.
Κανείς δε γίνεται δούλος, αν έχει το πνεύμα του ελεύθερο. "Τί αξία έχει ένας δρόμος αν δεν οδηγεί στην Εκκλησία;"
Ο αναγνώστης που ενδιαφέρεται περισσότερο ας ιδεί την κινηματογραφική ταινία του Τζων Φυρς «Τυφλή ελπίδα». Σχετικό είναι επίσης το ομώνυμο δοκίμιό μας στο βιβλίο «Ο Θεός του Θερισμού», (Διανομή βιβλιοπωλεία «Παιδεία», Λάρισα).
7.10.09
Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος, Η μεγάλη αποστολή των «κομμάτων εξουσίας»
«Θα γνωρίσετε την αλήθεια και
η αλήθεια θα σας ελευθερώσει»
Ιωάν. 8,32
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι τόσο μπερδεμένος, που δε γνωρίζει αν είναι ελεύθερος ή αν έχει στερηθεί την ελευθερία του. Οι Εβραίοι στην Αίγυπτο είχαν ξεχάσει ότι ήταν δούλοι των Αιγυπτίων, επειδή περνούσαν καλά. Ο Μωυσής διέλυσε τις ψευδαισθήσεις τους και έβαλε πάλι μέσα στην καρδιά τους τον πόθο της ελευθερίας.
Ο Αίσωπος , δούλος του Ξάνθου, για να αποδείξει ότι στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι και δεν ξέρουν που πηγαίνουν, άφησε να τον κλείσουν στη φυλακή.
Θα διηγηθούμε την ιστορία αυτή όπως έγινε: Μια μέρα ο κύριός του τον έστειλε σε κάποια δουλειά. Στο δρόμο τον συνάντησαν οι δορυφόροι (οι αστυνομικοί της εποχής εκείνης) και τον ρώτησαν που πηγαίνει. « Δεν ξέρω που πηγαίνω », απάντησε ο Αίσωπος. «Δεν ξέρεις πού πηγαίνεις; Ακολούθησέ μας» είπαν οι αστυνομικοί και τον οδήγησαν στη φυλακή. «Αλήθεια δεν ξέρω που πηγαίνω;» επανέλαβε ο Αίσωπος στη φυλακή. «Ο κύριός μου μ’ έστειλε για δουλειά κι εγώ βρίσκομαι στη φυλακή».
Ένας παλιός μύθος λέει: Μια φορά ένας άνθρωπος επισκέφτηκε κάποιον σοφό και του ζήτησε να τον βοηθήσει να ελευθερωθεί, γιατί δεν ήταν πραγματικά ελεύθερος. « Για να σε βοηθήσω» του είπε ο γέροντας, « πρέπει να μου πεις ποιος στερεί την ελευθερία σου.». Ο άνθρωπος σκέφτηκε πολύ ώρα κι ύστερα είπε: « Αληθινά δεν ξέρω ποιος στερεί την ελευθερία μου».
Η Αγία Γραφή, στον προφήτη Ησαϊα λέει, ότι θα σκληρυνθούν τόσο πολύ οι καρδιές των ανθρώπων, για να μη δουν ότι είναι άρρωστοι και θεραπευτούν. Σε μια τέτοια εποχή, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δε θά ’θελα να βρεθούν ούτε τα παπούτσια μου.
Τί σχέση έχει ο μύθος αυτός με την πολιτική; Ο μύθος μιλάει για την ελευθερία του ανθρώπου και για το ότι συχνά δεν ξέρουμε ούτε ότι είμαστε δούλοι ούτε ποιοι μας υποδουλώνουν. Δεν ξέρουμε γιατί δεν έχουμε ταπείνωση. Μόνο η ταπείνωση ξεριζώνει όλα τα πάθη και ιδίως το πάθος της αλαζονείας. (Για τον αναγνώστη που ενδιαφέρεται περισσότερο για το θέμα αυτό υπάρχει ένα μήνυμα στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο ζ΄,24-29 και η΄,1-4-)
Συμβαίνει ό,τι και με τις ασθένειες. Οι γιατροί το βλέπουν συχνά στους ασθενείς τους . Κανείς δεν θέλει να ξέρει ότι η αιτία της ασθένειάς του βρίσκεται μέσα του. Όλοι αποδίδουν την ασθένειά τους σε εξωτερικά αίτια, ιδίως οι απλοί άνθρωποι. Άλλος πιστεύει ότι η αιτία είναι γιατί ,μικρός, έπεσε από το δέντρο ή γιατί τον κλώτσησε το μουλάρι ή οτιδήποτε άλλο. Πάντα η αιτία είναι εξωτερική, ποτέ εσωτερική. Κανείς δεν ακούει ευχάριστα ότι η αιτία βρίσκεται μέσα του.
Ο μύθος σημαίνει ότι αν θέλουμε να μη χαθούμε σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα πρέπει να ξέρουμε το σκοπό της ζωής μας. Ο Οδυσσέας ήξερε πως ο σκοπός του ήταν η επιστροφή του στην Ιθάκη και σώθηκε. Οι σύντροφοί του που δεν ήξεραν ποιος είναι ο σκοπός της ζωής τους χάθηκαν.
Η μέγιστη αποστολή των κομμάτων που καταλαμβάνουν την εξουσία αυτήν την εποχή στην Ελλάδα είναι να διαλύσουν τους μύθους και τις ψευδαισθήσεις χάρη της αυτογνωσίας πολιτών και πολιτικών.
η αλήθεια θα σας ελευθερώσει»
Ιωάν. 8,32
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι τόσο μπερδεμένος, που δε γνωρίζει αν είναι ελεύθερος ή αν έχει στερηθεί την ελευθερία του. Οι Εβραίοι στην Αίγυπτο είχαν ξεχάσει ότι ήταν δούλοι των Αιγυπτίων, επειδή περνούσαν καλά. Ο Μωυσής διέλυσε τις ψευδαισθήσεις τους και έβαλε πάλι μέσα στην καρδιά τους τον πόθο της ελευθερίας.
Ο Αίσωπος , δούλος του Ξάνθου, για να αποδείξει ότι στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι και δεν ξέρουν που πηγαίνουν, άφησε να τον κλείσουν στη φυλακή.
Θα διηγηθούμε την ιστορία αυτή όπως έγινε: Μια μέρα ο κύριός του τον έστειλε σε κάποια δουλειά. Στο δρόμο τον συνάντησαν οι δορυφόροι (οι αστυνομικοί της εποχής εκείνης) και τον ρώτησαν που πηγαίνει. « Δεν ξέρω που πηγαίνω », απάντησε ο Αίσωπος. «Δεν ξέρεις πού πηγαίνεις; Ακολούθησέ μας» είπαν οι αστυνομικοί και τον οδήγησαν στη φυλακή. «Αλήθεια δεν ξέρω που πηγαίνω;» επανέλαβε ο Αίσωπος στη φυλακή. «Ο κύριός μου μ’ έστειλε για δουλειά κι εγώ βρίσκομαι στη φυλακή».
Ένας παλιός μύθος λέει: Μια φορά ένας άνθρωπος επισκέφτηκε κάποιον σοφό και του ζήτησε να τον βοηθήσει να ελευθερωθεί, γιατί δεν ήταν πραγματικά ελεύθερος. « Για να σε βοηθήσω» του είπε ο γέροντας, « πρέπει να μου πεις ποιος στερεί την ελευθερία σου.». Ο άνθρωπος σκέφτηκε πολύ ώρα κι ύστερα είπε: « Αληθινά δεν ξέρω ποιος στερεί την ελευθερία μου».
Η Αγία Γραφή, στον προφήτη Ησαϊα λέει, ότι θα σκληρυνθούν τόσο πολύ οι καρδιές των ανθρώπων, για να μη δουν ότι είναι άρρωστοι και θεραπευτούν. Σε μια τέτοια εποχή, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δε θά ’θελα να βρεθούν ούτε τα παπούτσια μου.
Τί σχέση έχει ο μύθος αυτός με την πολιτική; Ο μύθος μιλάει για την ελευθερία του ανθρώπου και για το ότι συχνά δεν ξέρουμε ούτε ότι είμαστε δούλοι ούτε ποιοι μας υποδουλώνουν. Δεν ξέρουμε γιατί δεν έχουμε ταπείνωση. Μόνο η ταπείνωση ξεριζώνει όλα τα πάθη και ιδίως το πάθος της αλαζονείας. (Για τον αναγνώστη που ενδιαφέρεται περισσότερο για το θέμα αυτό υπάρχει ένα μήνυμα στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο ζ΄,24-29 και η΄,1-4-)
Συμβαίνει ό,τι και με τις ασθένειες. Οι γιατροί το βλέπουν συχνά στους ασθενείς τους . Κανείς δεν θέλει να ξέρει ότι η αιτία της ασθένειάς του βρίσκεται μέσα του. Όλοι αποδίδουν την ασθένειά τους σε εξωτερικά αίτια, ιδίως οι απλοί άνθρωποι. Άλλος πιστεύει ότι η αιτία είναι γιατί ,μικρός, έπεσε από το δέντρο ή γιατί τον κλώτσησε το μουλάρι ή οτιδήποτε άλλο. Πάντα η αιτία είναι εξωτερική, ποτέ εσωτερική. Κανείς δεν ακούει ευχάριστα ότι η αιτία βρίσκεται μέσα του.
Ο μύθος σημαίνει ότι αν θέλουμε να μη χαθούμε σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα πρέπει να ξέρουμε το σκοπό της ζωής μας. Ο Οδυσσέας ήξερε πως ο σκοπός του ήταν η επιστροφή του στην Ιθάκη και σώθηκε. Οι σύντροφοί του που δεν ήξεραν ποιος είναι ο σκοπός της ζωής τους χάθηκαν.
Η μέγιστη αποστολή των κομμάτων που καταλαμβάνουν την εξουσία αυτήν την εποχή στην Ελλάδα είναι να διαλύσουν τους μύθους και τις ψευδαισθήσεις χάρη της αυτογνωσίας πολιτών και πολιτικών.
5.10.09
Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος, Νίκη στις βουλευτικές εκλογές
Νίκη στις βουλευτικές εκλογές:(Δεν έχει σημασία που είναι νίκη του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο είναι με τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας ή οποιουδήποτε άλλου κόμματος):«Νίκη στις βουλευτικές εκλογές. Η τηλεόραση και οι εφημερίδες του ΠΑΣΟΚ νίκησαν τις εφημερίδες και την τηλεόραση της Νέας Δημοκρατίας».
Κάποιος αναγνώστης είπε σχετικά: « Πρώτα να αλλάξουμε (μετά - νοήσουμε) εμείς και ύστερα θα έρθουν οι αγνοί και καθαροί πολιτικοί. Αλλιώς, φωνή βοώντος...»
Θυμήθηκα το μότο της κινηματογραφικής ταινίας του Μιχάλκοφ "12":: "Μην αναζητάς την αλήθεια της ζωής εδώ. Προσπάθησε να νιώσεις την πραγματικότητα της ύπαρξης".
Δεν ξέρω τίνος είναι τα λόγια που έβαλε για μότο στην ταινία του ο Μιχάλκοφ. Πιθανόν να είναι του Τωβία από την Αγία Γραφή; Αξίζει να διαβάσεις τους λόγους του Τωβία στην Αγία Γραφή. Στην έκδοση SEPTUAGINTA , στα περιεχόμενα του πρώτου τόμου είναι δέκατο ένατο στη σειρά, πριν απ΄τους Μακκαβαίους.
Το μότο στην ταινία του Μιχάλκοφ είναι γραμμένο στα αγγλικά. Ο Έλληνας μεταφραστής το απέδωσε με αυτά τα λόγια: "Μην αναζητάς την αλήθεια της ζωής εδώ. Προσπάθησε να νιώσεις την πραγματικότητα της ύπαρξης". Η κατά λέξη μετάφραση από τα αγγλικά είναι κάπως έτσι :"Μην αναζητάς τη αλήθεια στις λεπτομέρειες στα γήινα, αλλά στην ουσία της ίδιας της ζωής".
Ποια είναι η ουσία αυτής της ίδιας της ζωής, που αξίζει να την αναζητάς;
Το Ευαγγέλιο λέει, πως το να γνωρίσουν οι άνθρωποι και να πιστέψουν εις ένα μόνον αληθινόν Θεόν και εις τον σαρκωθέντα μονογενή Υιόν Του, αυτό τους φέρει στην αιώνια ζωή.
Μην αναζητάς την αλήθεια της ζωής στις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής, αν θες να μην αχρηστεύσεις τη ζωή σου και χάσεις την ψυχή σου.
"Ο κόσμος γίνεται ένα παράξενο, τρελό, επώδυνο μέρος και η ζωή μέσα σ΄ αυτόν μια απογοητευτική και δυσάρεστη κατάσταση γι΄ αυτούς που δε γνωρίζουν το Θεό.
Περιφρονείστε τη μελέτη του Θεού και θα καταδικάσετε τον εαυτό σας να σκοντάφτει και να ολισθαίνει στη ζωή σαν τυφλός, να μη διαθέτετε ούτε αίσθηση προσανατολισμού, ούτε κατανόηση για το τι σας περιβάλλει. Με αυτόν τον τρόπο μπορείτε να αχρηστεύσετε τη ζωή σας και να χάσετε την ψυχή σας" (Τζέϊ Πάρκερ).
(Μια ζωντανή περιγραφή για το πώς αχρηστεύετε η ζωή, θα δει ο αναγνώστης στην ταινία του Μιχάλκοφ «12», αν έχει γερά νεύρα να αντέξει μέχρι το τέλος.)
Αξίζει να ερανιστούμε από τους λόγους του Τωβία μερικά σοφά λόγια που θα μας βοηθήσουν στη ζωή μας: "Όταν αιχμαλωτίσθηκα στη Νινευή ,γράφει ο Τωβίας, στους λόγους του, όλοι οι αδελφοί μου και συγγενείς μου έτρωγαν από τους άρτους των εθνών. Εγώ όμως συγκράτησα την ψυχή μου να μη φάω, γιατί με όλη μου την ψυχή θυμόμουν το Θεό." Ο Τωβίας ενθάρρυνε το γιο του με αυτά τα λόγια: Δε θα φοβάσαι που μπορεί μας λείπει το ψωμί, αν έχεις φόβο Θεού μέσα σου, αν αποφύγεις την αμαρτία και η ζωή σου είναι θεάρεστη.
Ο Τωβίας πιστεύει ότι η αλήθεια της ζωής είναι ο Θεός, που πρέπει ο άνθρωπος να τον αναζητά και να τον έχει με όλη του την ψυχή στη μνήμη του. Με τη μνήμη του Θεού δεν θα χαθεί στις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής.
Κάποιος αναγνώστης είπε σχετικά: « Πρώτα να αλλάξουμε (μετά - νοήσουμε) εμείς και ύστερα θα έρθουν οι αγνοί και καθαροί πολιτικοί. Αλλιώς, φωνή βοώντος...»
Θυμήθηκα το μότο της κινηματογραφικής ταινίας του Μιχάλκοφ "12":: "Μην αναζητάς την αλήθεια της ζωής εδώ. Προσπάθησε να νιώσεις την πραγματικότητα της ύπαρξης".
Δεν ξέρω τίνος είναι τα λόγια που έβαλε για μότο στην ταινία του ο Μιχάλκοφ. Πιθανόν να είναι του Τωβία από την Αγία Γραφή; Αξίζει να διαβάσεις τους λόγους του Τωβία στην Αγία Γραφή. Στην έκδοση SEPTUAGINTA , στα περιεχόμενα του πρώτου τόμου είναι δέκατο ένατο στη σειρά, πριν απ΄τους Μακκαβαίους.
Το μότο στην ταινία του Μιχάλκοφ είναι γραμμένο στα αγγλικά. Ο Έλληνας μεταφραστής το απέδωσε με αυτά τα λόγια: "Μην αναζητάς την αλήθεια της ζωής εδώ. Προσπάθησε να νιώσεις την πραγματικότητα της ύπαρξης". Η κατά λέξη μετάφραση από τα αγγλικά είναι κάπως έτσι :"Μην αναζητάς τη αλήθεια στις λεπτομέρειες στα γήινα, αλλά στην ουσία της ίδιας της ζωής".
Ποια είναι η ουσία αυτής της ίδιας της ζωής, που αξίζει να την αναζητάς;
Το Ευαγγέλιο λέει, πως το να γνωρίσουν οι άνθρωποι και να πιστέψουν εις ένα μόνον αληθινόν Θεόν και εις τον σαρκωθέντα μονογενή Υιόν Του, αυτό τους φέρει στην αιώνια ζωή.
Μην αναζητάς την αλήθεια της ζωής στις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής, αν θες να μην αχρηστεύσεις τη ζωή σου και χάσεις την ψυχή σου.
"Ο κόσμος γίνεται ένα παράξενο, τρελό, επώδυνο μέρος και η ζωή μέσα σ΄ αυτόν μια απογοητευτική και δυσάρεστη κατάσταση γι΄ αυτούς που δε γνωρίζουν το Θεό.
Περιφρονείστε τη μελέτη του Θεού και θα καταδικάσετε τον εαυτό σας να σκοντάφτει και να ολισθαίνει στη ζωή σαν τυφλός, να μη διαθέτετε ούτε αίσθηση προσανατολισμού, ούτε κατανόηση για το τι σας περιβάλλει. Με αυτόν τον τρόπο μπορείτε να αχρηστεύσετε τη ζωή σας και να χάσετε την ψυχή σας" (Τζέϊ Πάρκερ).
(Μια ζωντανή περιγραφή για το πώς αχρηστεύετε η ζωή, θα δει ο αναγνώστης στην ταινία του Μιχάλκοφ «12», αν έχει γερά νεύρα να αντέξει μέχρι το τέλος.)
Αξίζει να ερανιστούμε από τους λόγους του Τωβία μερικά σοφά λόγια που θα μας βοηθήσουν στη ζωή μας: "Όταν αιχμαλωτίσθηκα στη Νινευή ,γράφει ο Τωβίας, στους λόγους του, όλοι οι αδελφοί μου και συγγενείς μου έτρωγαν από τους άρτους των εθνών. Εγώ όμως συγκράτησα την ψυχή μου να μη φάω, γιατί με όλη μου την ψυχή θυμόμουν το Θεό." Ο Τωβίας ενθάρρυνε το γιο του με αυτά τα λόγια: Δε θα φοβάσαι που μπορεί μας λείπει το ψωμί, αν έχεις φόβο Θεού μέσα σου, αν αποφύγεις την αμαρτία και η ζωή σου είναι θεάρεστη.
Ο Τωβίας πιστεύει ότι η αλήθεια της ζωής είναι ο Θεός, που πρέπει ο άνθρωπος να τον αναζητά και να τον έχει με όλη του την ψυχή στη μνήμη του. Με τη μνήμη του Θεού δεν θα χαθεί στις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής.
4.10.09
Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος ,Αγκυλώσεις και οικουμενισμός
«Επειδή εσύ υπάρχεις, Ιησού, υπάρχω κι εγώ αληθινά»
Άκουσα τις ομιλίες δύο ζηλωτών του οικουμενισμού , ενός κληρικού ( επισκόπου) και ενός εκπαιδευτικού- συγγραφέως. Ο κληρικός ήλθε στη Λάρισα και μίλησε σε μια μικρή συγκέντρωση, που έγινε στο πατάρι κάποιου βιβλιοπωλείου, με την ευκαιρία της παρουσίασης κάποιου βιβλίου, δεν γνωρίζω αν ήταν εν γνώσει του οικείου μητροπολίτου ή εν αγνοία του. Εν πάση περιπτώσει δεν το συνόδευε κανείς άλλος κληρικός της δικής του μητροπόλεως ή της μητροπόλεως Λαρίσης.
Ο καθηγητής-συγγραφέας αντιθέτως μίλησε μπροστά σε πάρα πολύ κόσμο, που είχε κατακλύσει το μεγάλο αμφιθέατρο του Χατζηγιάννειου Πνευματικού Κέντρου.
Ο ομιλητής ήταν γνωστός στο κοινό από τα βιβλία του , ιδίως από το ογκώδες, αλλά ενδιαφέρον βιβλίο του για τους ασκητές της Ορθοδοξίας.
Και οι δύο ομιλητές υπήρξαν μια μεγάλη δυσάρεστη έκπληξη για μένα.. Σαν να ήταν κι οι δυο συνεννοημένοι μίλησαν για πνευματικές «αγκυλώσεις» του Ελληνισμού απέναντι στην «ευρύτητα» του πνεύματος της Δύσης. Κι οι δυο υποστήριξαν με θέρμη ότι πρέπει οι Έλληνες να εγκαταλείψουμε τις «αγκυλώσεις» τις οποίες καλλιεργεί η Εκκλησία , το Σχολείο και η κοινωνία μας γενικά και να αποκτήσουμε την ευρύτητα του πνεύματος., την οποία διαθέτει ο δυτικός κόσμος.
Τί εννοούσαν άραγε με τον όρο «αγκυλώσεις» του Ελληνισμού και «ευρύτητα» του πνεύματος της Δύσης. Εννοούσαν ότι οι κοινωνίες της Δύσης πρέπει να γίνουν το υπόδειγμα για τους Έλληνες; Ότι οι ορθόδοξοι Έλληνες δεν διαθέτουμε την ευρύτητα του πνεύματος που χαρακτηρίζει τους δυτικούς και πρέπει να τους μιμηθούμε; Να τους μιμηθούμε και στην απομάκρυνσή τους απ΄ το Θεό ή στην απόφασή τους ως κοινωνίες, να μην στηρίζονται στο ήθος και να αναζητούν τη δύναμη χωρίς ηθικά όρια; Η επιστημονική έρευνα π.χ. διεξάγεται χωρίς ηθικά όρια στη Δύση.
Οι ομιλητές λες και ήταν από κάπου «δασκαλεμένοι» αναφέρθηκαν κι οι δυο στο Βυζάντιο, το οποίο παραλλήλισαν με τον Μεσαίωνα στη Δύση. Σε ερώτηση σε ποια ιστορικά ευρήματα και σε ποιες μαρτυρίες στηρίζουν τις απόψεις τους δεν έδωσαν καμία απάντηση, και άφησαν να εννοηθεί ότι μιλούν ως αυθεντίες. Άρα δεν πρέπει να αμφισβητεί κανείς τους ισχυρισμούς τους.
Στη συγκεκριμένη ερώτηση προς τον καθηγητή- συγγραφέα, γιατί μετά την επιστροφή του από το Πρίνστον, όπου προσκλήθηκε να δώσει διάφορες διαλέξεις, μιλάει, σαν να μη είναι αυτός που έγραψε το βιβλίο του για τους ασκητές της Ορθοδοξίας, ο ομιλητής επίσης δεν έδωσε καμία απάντηση. Πράγματι ο ένας ομιλητής είναι επίσκοπος κι ο άλλος καθηγητής πανεπιστημίου και μάλιστα με διεθνή ακτινοβολία.
Κάποιος άλλος ομιλητής, επίσης ανώτερος εκπαιδευτικός, πιο απλός από τους άλλους , μιλώντας σε διάλεξη που έγινε σε κάποια εκπαιδευτήρια στη Λάρισα, αναφέρθηκε κι αυτός στις περίφημες «αγκυλώσεις». Σε μια εποχή «πολυπολιτισμική» σαν τη δική μας, είπε, δεν μπορούμε να προβάλουμε την Ορθοδοξία και πρέπει να είμαστε περισσότερο διακριτικοί, για να μην προσβάλλουμε την πίστη των άλλων. Στην Ελλάδα τώρα ζουν πολλοί που πρεσβεύουν άλλα θρησκεύματα και δεν είναι φρόνιμο σε μας να προβάλλουμε την ορθόδοξη πίστη, ως τη μοναδική ορθή πίστη!
Οι ζηλωτές του οικουμενισμού έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο πολύς κόσμος είναι με το μέρος τους, γιατί επικαλούνται την αγάπη, αντί τον Ιησού. Όταν όμως διαψεύδονται στις προσδοκίες τους και αποκαλύπτονται τα κριτήριά τους και οι επιδιώξεις τους εξαφανίζονται..
Έχουν επίγνωση ότι ο οικουμενισμός τους φοβάται το φως και παρόλα αυτά επιμένουν στην αίρεσή τους;
Άκουσα τις ομιλίες δύο ζηλωτών του οικουμενισμού , ενός κληρικού ( επισκόπου) και ενός εκπαιδευτικού- συγγραφέως. Ο κληρικός ήλθε στη Λάρισα και μίλησε σε μια μικρή συγκέντρωση, που έγινε στο πατάρι κάποιου βιβλιοπωλείου, με την ευκαιρία της παρουσίασης κάποιου βιβλίου, δεν γνωρίζω αν ήταν εν γνώσει του οικείου μητροπολίτου ή εν αγνοία του. Εν πάση περιπτώσει δεν το συνόδευε κανείς άλλος κληρικός της δικής του μητροπόλεως ή της μητροπόλεως Λαρίσης.
Ο καθηγητής-συγγραφέας αντιθέτως μίλησε μπροστά σε πάρα πολύ κόσμο, που είχε κατακλύσει το μεγάλο αμφιθέατρο του Χατζηγιάννειου Πνευματικού Κέντρου.
Ο ομιλητής ήταν γνωστός στο κοινό από τα βιβλία του , ιδίως από το ογκώδες, αλλά ενδιαφέρον βιβλίο του για τους ασκητές της Ορθοδοξίας.
Και οι δύο ομιλητές υπήρξαν μια μεγάλη δυσάρεστη έκπληξη για μένα.. Σαν να ήταν κι οι δυο συνεννοημένοι μίλησαν για πνευματικές «αγκυλώσεις» του Ελληνισμού απέναντι στην «ευρύτητα» του πνεύματος της Δύσης. Κι οι δυο υποστήριξαν με θέρμη ότι πρέπει οι Έλληνες να εγκαταλείψουμε τις «αγκυλώσεις» τις οποίες καλλιεργεί η Εκκλησία , το Σχολείο και η κοινωνία μας γενικά και να αποκτήσουμε την ευρύτητα του πνεύματος., την οποία διαθέτει ο δυτικός κόσμος.
Τί εννοούσαν άραγε με τον όρο «αγκυλώσεις» του Ελληνισμού και «ευρύτητα» του πνεύματος της Δύσης. Εννοούσαν ότι οι κοινωνίες της Δύσης πρέπει να γίνουν το υπόδειγμα για τους Έλληνες; Ότι οι ορθόδοξοι Έλληνες δεν διαθέτουμε την ευρύτητα του πνεύματος που χαρακτηρίζει τους δυτικούς και πρέπει να τους μιμηθούμε; Να τους μιμηθούμε και στην απομάκρυνσή τους απ΄ το Θεό ή στην απόφασή τους ως κοινωνίες, να μην στηρίζονται στο ήθος και να αναζητούν τη δύναμη χωρίς ηθικά όρια; Η επιστημονική έρευνα π.χ. διεξάγεται χωρίς ηθικά όρια στη Δύση.
Οι ομιλητές λες και ήταν από κάπου «δασκαλεμένοι» αναφέρθηκαν κι οι δυο στο Βυζάντιο, το οποίο παραλλήλισαν με τον Μεσαίωνα στη Δύση. Σε ερώτηση σε ποια ιστορικά ευρήματα και σε ποιες μαρτυρίες στηρίζουν τις απόψεις τους δεν έδωσαν καμία απάντηση, και άφησαν να εννοηθεί ότι μιλούν ως αυθεντίες. Άρα δεν πρέπει να αμφισβητεί κανείς τους ισχυρισμούς τους.
Στη συγκεκριμένη ερώτηση προς τον καθηγητή- συγγραφέα, γιατί μετά την επιστροφή του από το Πρίνστον, όπου προσκλήθηκε να δώσει διάφορες διαλέξεις, μιλάει, σαν να μη είναι αυτός που έγραψε το βιβλίο του για τους ασκητές της Ορθοδοξίας, ο ομιλητής επίσης δεν έδωσε καμία απάντηση. Πράγματι ο ένας ομιλητής είναι επίσκοπος κι ο άλλος καθηγητής πανεπιστημίου και μάλιστα με διεθνή ακτινοβολία.
Κάποιος άλλος ομιλητής, επίσης ανώτερος εκπαιδευτικός, πιο απλός από τους άλλους , μιλώντας σε διάλεξη που έγινε σε κάποια εκπαιδευτήρια στη Λάρισα, αναφέρθηκε κι αυτός στις περίφημες «αγκυλώσεις». Σε μια εποχή «πολυπολιτισμική» σαν τη δική μας, είπε, δεν μπορούμε να προβάλουμε την Ορθοδοξία και πρέπει να είμαστε περισσότερο διακριτικοί, για να μην προσβάλλουμε την πίστη των άλλων. Στην Ελλάδα τώρα ζουν πολλοί που πρεσβεύουν άλλα θρησκεύματα και δεν είναι φρόνιμο σε μας να προβάλλουμε την ορθόδοξη πίστη, ως τη μοναδική ορθή πίστη!
Οι ζηλωτές του οικουμενισμού έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο πολύς κόσμος είναι με το μέρος τους, γιατί επικαλούνται την αγάπη, αντί τον Ιησού. Όταν όμως διαψεύδονται στις προσδοκίες τους και αποκαλύπτονται τα κριτήριά τους και οι επιδιώξεις τους εξαφανίζονται..
Έχουν επίγνωση ότι ο οικουμενισμός τους φοβάται το φως και παρόλα αυτά επιμένουν στην αίρεσή τους;
2.10.09
H μούγκα των ευρωπαϊκών MME
Η μούγκα των ευρωπαϊκών MME: αφού δεν ήταν χριστιανή, δεν ήταν εβραία, κι ήταν μονάχα γυναίκα, μετανάστρια, μουσουλμάνα !
Η Marwa El-Sherbini, 31 ετών, έφτασε στη Γερμανία πριν τρία χρόνια, συνοδεύοντας τον σύζυγό της Ali El-Sherbini, που ολοκλήρωνε τη διδακτορική του διατριβή στη φαρμακολογία, στο Ινστιτούτο Max Planck της Δρέσδης. Η Marwa ήταν φαρμακοποιός και μέλος της εθνικής ομάδας handball της Αιγύπτου. Τις σπουδές του συζύγου χρηματοδοτεί το Αιγυπτιακό κράτος, και η διατριβή επρόκειτο να υποστηριχτεί σε λίγους μήνες. Η μικρή οικογένεια επρόκειτο να επιστρέψει στην Αίγυπτο πριν το τέλος του χρόνου.
Ένα χρόνο πριν, ο Alex W., Γερμανός ρωσσικής καταγωγής, 28 ετών, άνεργος, την βρήκε να παίζει με το 2 ετών παιδί της σε μια παιδική χαρά. Εκείνη, φορούσε μαντήλα, κι αυτός την προσέβαλε: ισλαμίστρια, βρωμιάρα, τρομοκράτισσα, της επιτέθηκε δε κάποιες φορές, προσπαθώντας να της βγάλει την μαντήλα
Εκείνη του έκανε μήνυση για ρατσιστική προσβολή και ρατσιστική βία. Ο Alex W. καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό, σε πρόστιμο 780 ευρώ. Η ποινή του κρίθηκε μικρή και ο εισαγγελέας άσκησε έφεση, με την προοπτική μιας ενδεχόμενης φυλάκισης. Πολύ περισσότερο, που ο Alex W. είπε στην απολογία του, πως δεν θα προσέβαλε ποτέ κάποιον, παρά μόνο αν ήταν ίσος του.
Η υπόθεση έφτασε στο ακροατήριο, στο εφετείο της Δρέσδης, την Τετάρτη 1η Ιουλίου 2009, παρόντος του συζύγου της Ali El-Sherbini και του τρίχρονου πλέον παιδιού της. Την ώρα που κατέθετε η Marwa, έγγυος στο δεύτερο παιδί τους, ο κατηγορούμενος της επετέθη με στιλέττο, της κατάφερε 18 πλήγματα, από τα οποία και υπέκυψε, μέσα στην αίθουσα του εφετείου. Ο Ali, που έσπευσε σε βοήθειά της, μαχαιρώθηκε και αυτός και… κρατηθείτε: οι αστυνομικοί που κλήθηκαν (μέσω inerphone) να βοηθήσουν, θεώρησαν ότι ο Ali ήταν ο επιτιθέμενος (αφού είχε αράβικη φάτσα) και τον πυροβόλησαν. Βρίσκεται σε κώμα σε νοσοκομείο της Δρέσδης. Το παιδί είναι επίσης τραυματισμένο και παρακολουθείται από ψυχολόγους.
Ο εισαγγελέας είπε, πως επρόκειτο για μία πράξη ξενόφοβη ίσως, αλλά για μεμονωμένο περιστατικό από ανισόρροπο δράστη.
Την Κυριακή 5 Ιουλίου, ήρθε η οικογένεια της Marwa να παραλάβει τη σορό της, για να την κηδέψει την Δευτέρα στην Αλεξάνδρεια. Την ίδια μέρα έδινε διαδήλωση στη Δρέσδη, διαδήλωση, που μεταξύ άλλων καταδίκαζε τη σιωπή των γερμανικών και ευρωπαϊκών ΜΜΕ.
πηγή: http://exodoskafkara.blogspot.com/
Η Marwa El-Sherbini, 31 ετών, έφτασε στη Γερμανία πριν τρία χρόνια, συνοδεύοντας τον σύζυγό της Ali El-Sherbini, που ολοκλήρωνε τη διδακτορική του διατριβή στη φαρμακολογία, στο Ινστιτούτο Max Planck της Δρέσδης. Η Marwa ήταν φαρμακοποιός και μέλος της εθνικής ομάδας handball της Αιγύπτου. Τις σπουδές του συζύγου χρηματοδοτεί το Αιγυπτιακό κράτος, και η διατριβή επρόκειτο να υποστηριχτεί σε λίγους μήνες. Η μικρή οικογένεια επρόκειτο να επιστρέψει στην Αίγυπτο πριν το τέλος του χρόνου.
Ένα χρόνο πριν, ο Alex W., Γερμανός ρωσσικής καταγωγής, 28 ετών, άνεργος, την βρήκε να παίζει με το 2 ετών παιδί της σε μια παιδική χαρά. Εκείνη, φορούσε μαντήλα, κι αυτός την προσέβαλε: ισλαμίστρια, βρωμιάρα, τρομοκράτισσα, της επιτέθηκε δε κάποιες φορές, προσπαθώντας να της βγάλει την μαντήλα
Εκείνη του έκανε μήνυση για ρατσιστική προσβολή και ρατσιστική βία. Ο Alex W. καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό, σε πρόστιμο 780 ευρώ. Η ποινή του κρίθηκε μικρή και ο εισαγγελέας άσκησε έφεση, με την προοπτική μιας ενδεχόμενης φυλάκισης. Πολύ περισσότερο, που ο Alex W. είπε στην απολογία του, πως δεν θα προσέβαλε ποτέ κάποιον, παρά μόνο αν ήταν ίσος του.
Η υπόθεση έφτασε στο ακροατήριο, στο εφετείο της Δρέσδης, την Τετάρτη 1η Ιουλίου 2009, παρόντος του συζύγου της Ali El-Sherbini και του τρίχρονου πλέον παιδιού της. Την ώρα που κατέθετε η Marwa, έγγυος στο δεύτερο παιδί τους, ο κατηγορούμενος της επετέθη με στιλέττο, της κατάφερε 18 πλήγματα, από τα οποία και υπέκυψε, μέσα στην αίθουσα του εφετείου. Ο Ali, που έσπευσε σε βοήθειά της, μαχαιρώθηκε και αυτός και… κρατηθείτε: οι αστυνομικοί που κλήθηκαν (μέσω inerphone) να βοηθήσουν, θεώρησαν ότι ο Ali ήταν ο επιτιθέμενος (αφού είχε αράβικη φάτσα) και τον πυροβόλησαν. Βρίσκεται σε κώμα σε νοσοκομείο της Δρέσδης. Το παιδί είναι επίσης τραυματισμένο και παρακολουθείται από ψυχολόγους.
Ο εισαγγελέας είπε, πως επρόκειτο για μία πράξη ξενόφοβη ίσως, αλλά για μεμονωμένο περιστατικό από ανισόρροπο δράστη.
Την Κυριακή 5 Ιουλίου, ήρθε η οικογένεια της Marwa να παραλάβει τη σορό της, για να την κηδέψει την Δευτέρα στην Αλεξάνδρεια. Την ίδια μέρα έδινε διαδήλωση στη Δρέσδη, διαδήλωση, που μεταξύ άλλων καταδίκαζε τη σιωπή των γερμανικών και ευρωπαϊκών ΜΜΕ.
πηγή: http://exodoskafkara.blogspot.com/
Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος, Όταν ο λοχαγός Ντρέϋφους
Όταν ο λοχαγός Ντρέϋφους αγωνιζόταν να άρει την αδικία που έγινε είς βάρος του (δικαστική πλάνη), του απαντούσαν όπως οι Φαρισαίοι: ' Συμφέρει να χαθεί ένας άνθρωπος για να σωθεί ο λαός» .Συμφέρει να μην χάνουμε τον καιρόν μας με την άρση της αδικίας ενός προσώπου και να ασχολούμαστε με την άρση της αδικίας εις βάρος του λαού.
Αλλά αυτός που δεν νοιάζεται για την αδικία του πλησίον του , που τη βλέπει, το ίδιο δεν θα νοιαστεί και για την αδικία των πολλών που δεν τη βλέπει. Γι' αυτούς που σκέφτονται και ενεργούν έτσι ισχύει η παροιμία: «Τον λύκο τον βλέπουν τον τορό γυρεύουν».
Ο Γάλλος συγγραφέας Εμίλ Ζολά δεν ήταν υποκριτής. Πολέμησε την αδικία που έβλεπε στο πρόσωπο του λοχαγού Ντρέϋφους, γιατί πίστευε ότι η αδικία στο πρόσωπο του ενός είναι αδικία εις βάρος όλων. 'Ολοι μπορούν να διωχθούν άδικα, όλοι μπορούν να αδικηθούν και να μην μπορούν να βρουν το δίκιο τους, γιατί κανείς δεν ασχολείται με την περίπτωσή τους, επειδή είναι μεμονωμένη περίπτωση.
Η υποκρισία κρύβει το πραγματικό κάτω απ΄ το ιδεατό, κάτω από μεγάλες γενικές ιδέες, όπως είναι οι ιδέες του λαού, της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της ισότητας κ.α. , αλλά όχι για πάντα.. Ο Χριστός είπε στον υποκριτή. «Ου κρυβήσεται πόλις επάνω όρους κειμένη». Το ψέμα και η υποκρισία κάποτε θα αποκαλυφθεί. «Αθρόον ο κριτής επελεύσεται και εκάστου αι πράξεις γυμνωθήσονται». «Το ψέμα δεν πολυκαιρίζει», λέει η παροιμία.
Στην υποκρισία δε βλέπουμε το πραγματικό, αλλά το φανταστικό. Φαντάσου να πας στο νοσοκομείο για να γιατρευτείς και να σου πουν ότι δεν τους ενδιαφέρει το μεμονωμένο περιστατικό. Το καθήκον τους είναι η υγεία του λαού. Αυτό έγινε στην πραγματικότητα, όχι στο νοσοκομείο, ευτυχώς, αλλά σε παραπλήσια υπηρεσία, που έλαβε την εντολή να μην ασχολείται με τις μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά μόνο με τις περιπτώσεις των πολλών, από εκατό και πάνω ατόμων!
Η αντίληψη αυτή κάνει τον πολίτη να συνηθίζει στην ηττοπάθεια.
Αλλά αυτός που δεν νοιάζεται για την αδικία του πλησίον του , που τη βλέπει, το ίδιο δεν θα νοιαστεί και για την αδικία των πολλών που δεν τη βλέπει. Γι' αυτούς που σκέφτονται και ενεργούν έτσι ισχύει η παροιμία: «Τον λύκο τον βλέπουν τον τορό γυρεύουν».
Ο Γάλλος συγγραφέας Εμίλ Ζολά δεν ήταν υποκριτής. Πολέμησε την αδικία που έβλεπε στο πρόσωπο του λοχαγού Ντρέϋφους, γιατί πίστευε ότι η αδικία στο πρόσωπο του ενός είναι αδικία εις βάρος όλων. 'Ολοι μπορούν να διωχθούν άδικα, όλοι μπορούν να αδικηθούν και να μην μπορούν να βρουν το δίκιο τους, γιατί κανείς δεν ασχολείται με την περίπτωσή τους, επειδή είναι μεμονωμένη περίπτωση.
Η υποκρισία κρύβει το πραγματικό κάτω απ΄ το ιδεατό, κάτω από μεγάλες γενικές ιδέες, όπως είναι οι ιδέες του λαού, της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της ισότητας κ.α. , αλλά όχι για πάντα.. Ο Χριστός είπε στον υποκριτή. «Ου κρυβήσεται πόλις επάνω όρους κειμένη». Το ψέμα και η υποκρισία κάποτε θα αποκαλυφθεί. «Αθρόον ο κριτής επελεύσεται και εκάστου αι πράξεις γυμνωθήσονται». «Το ψέμα δεν πολυκαιρίζει», λέει η παροιμία.
Στην υποκρισία δε βλέπουμε το πραγματικό, αλλά το φανταστικό. Φαντάσου να πας στο νοσοκομείο για να γιατρευτείς και να σου πουν ότι δεν τους ενδιαφέρει το μεμονωμένο περιστατικό. Το καθήκον τους είναι η υγεία του λαού. Αυτό έγινε στην πραγματικότητα, όχι στο νοσοκομείο, ευτυχώς, αλλά σε παραπλήσια υπηρεσία, που έλαβε την εντολή να μην ασχολείται με τις μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά μόνο με τις περιπτώσεις των πολλών, από εκατό και πάνω ατόμων!
Η αντίληψη αυτή κάνει τον πολίτη να συνηθίζει στην ηττοπάθεια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)