Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Ευχαριστώ το Θεό και σας που μπαίνετε στον κόπο και βάζετε πολλές φορές τα πράγματα στη θέση τους.
Το γράψιμό μου, αγαπητέ κ. Κυπριανέ, είναι μια πνευματική υποθήκη στα παιδιά μου. Δεν θα τό ΄θελα να μην μπορούν να βγάλουν άκρη.
Ο πατέρας μου είχε σαν χόμπυ να αντιγράφει βιβλία που τον ενδιέφεραν ή και μικρές αστείες ιστορίες.
Μάταια ψάχνω να βρω μια σειρά που να λέει πώς νιώθει. Ούτε μία!
Τί κρίμα! Σκοτώθηκε όταν ήμουν τριών χρονών και δεν τον θυμάμαι.
Μια φορά συνάντησα ένα συνταξιούχο ειρηνοδίκη, που η μάνα του πέθανε στη γέννα. Δεν την είχε δει ούτε σε φωτογραφία.
Παρακαλούσε το Θεό στην προσευχή του να του δείξει τη μορφή της μάνας του στο όνειρο.
Κάποιο βράδυ είδε αυτό το όνειρο.
Είδε μια σιλουέτα ντυμένη στα μαύρα στην κορυφή ενός λόφου, που τον καλούσε.
Ανέβηκε με κομμένη ανάσα και πλησίασε στην μαυροντυμένη γυναίκα.
Τον έπιασε απ΄ τους ώμους και του είπε:"Έλα, κοίταξέ με, εγώ είμαι".
Τα μάτια του ειρηνοδίκη είχαν βουρκώσει καθώς μου διηγιόταν το όνειρό του.
Το χρωστούμε στους απογόνους μας να εκφράσουμε τον εαυτό μας. Να πούμε ποιοι είμαστε, πώς σκεφτόμαστε και πώς νιώθουμε. Η άγνοια είναι αμαρτία!
Όταν ρώτησα ένα πνευματικό φίλο πως πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή, μου είπε: "Πιστεύω γιατί το νιώθω ως καθήκον, να προσεύχομαι γι΄ αυτούς. Αν δεν υπήρχαν δεν θα το ένιωθα."
Τα ζώα νοιάζονται για τα όμοιά τους όσο είναι ζωντανά, ακόμα και τραυματισμένα ή άρρωστα. Μόλις πεθάνουν αδιαφορούν εντελώς. Μπορούν και να φάνε το πτώμα τους.
Όταν ό άνθρωπος ταυτίζει τον εαυτό του με το σώμα του νιώθει σαν το ζώο. Θέλει το σώμα του να καεί.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο άνθρωπος δεν έχει πνεύμα, αλλά είναι μόνο σάρκα από την επιθυμία να καεί μετά το θάνατο του σώματος.
Πρόκειται για την επιθυμία της ανυπαρξίας, που είναι πέρα για πέρα εωσφορική.
Ο Διάβολος απειλεί το Θεό με την ανυπαρξία.
Δεν έχουμε την ευχέρεια να διαλέξουμε μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Έχουμε μόνο την ευχέρεια να επιλέξουμε μεταξύ της μακάριας ύπαρξης και της κολασμένης.
Η αυτοκτονία είναι ένα μάταιο πράγμα. Δεν μπορεί κανείς να διαλέξει την ανυπαρξία, ό,τιδήποτε κι αν κάνει το σώμα του, στάχτη ή σκόνη.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Έγραψα τις σκέψεις μου αυτές ως απάντηση στο παρακάτω σχόλιο του κ. Κυπριανού:
Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Του Κυπριανού Χριστοδουλίδη
ΜΛ : "Ο κόσμος συγχέει την ψυχική με την πνευματική κατάσταση. Ψυχή έχουν και τα ζώα, αλλά μόνον οι άνθρωποι έχουν πνεύμα".
Κυπριανός Χ : Ναι, υπάρχει σύγχυση. Διότι το σώμα έχει ψυχή, αλλά στερείται η ψυχή του σώματος - αν δεν το επιδιώξει ο άνθρωπος - πνεύματος. Έτσι, μένει μόνο με την ψυχή του σώματος. Εναπόκειται σ΄ αυτόν να επιδιώξει, να αποκτήσει και να αποκαλύψει, την ψυχή της ψυχής. Δεν είναι άλλη από την ψυχή του πνεύματος. Την οποία έχουμε όλοι, αλλά δεν φροντίζουμε να καθαρίσουμε την εικόνα που μας δόθηκε. Το ενδιαφέρον μας είναι μόνο η ψυχή του σώματος, μας βοηθούν οι ψυχίατροι, οι ψυχολόγοι και κάποιοι άλλοι, αλλά αυτό που επιτυγχάνουμε δεν είναι η αποκάλυψη της ψυχής του πνεύματος.
Η διαφορά ανάμεσα στον "ψυχικό άνθρωπο" και στον "πνευματικό άνθρωπο", είναι ακριβώς αυτή. Ο πρώτος έχει την ψυχή του σώματος, ο δεύτερος έχει, εκτός από την ψυχή του σώματος, και την ψυχή του πνεύματος.
Το μικρό σας δοκίμιο δεν θα έλεγα ότι στερεί τον αναγνώστη του από σημαντική, αποκαλυπτική οπωσδήποτε, βοήθεια.
Λέξεις-Κλειδιά:
Πνεύμα, ψυχή, πνευματικός άνθρωπος, ψυχικός άνθρωπος, επιθυμία της ανυπαρξίας, ταύτιση του ανθρώπου με το σώμα του, αποτέφρωση...
30.6.10
"Κάθε ποίημα ένα επιτύμβιο" (Έλιοτ)
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Ιησού αεί εκζητών
κοιμηθήσομαι και υπνώσω
και εν αυτώ συν Θεώ εγερθήσομαι
ότι Κύριος αντιλήψεταί μου
Ιησού αεί εκζητών
κοιμηθήσομαι και υπνώσω
και εν αυτώ συν Θεώ εγερθήσομαι
ότι Κύριος αντιλήψεταί μου
29.6.10
«Στις ασθένειες νιώθω δυνατός»
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Τι σημαίνουν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου «στις ασθένειες νιώθω δυνατός»(Η δύναμίς μου εν ασθενείαις τελειούται);Πώς μπορούμε να νιώθουμε δυνατοί στις ασθένειες; Να κάτι που θα ’πρεπε να το ξέρουμε όλοι, ιδίως αυτές τις μέρες που έρχονται , αν όλα αυτά που φοβούμαστε, συμβούν!
Τι πρέπει να κάνουμε για να νιώθουμε δυνατοί όταν βρισκόμαστε σε θέση αδυναμίας, όπως η αρρώστια ή οτιδήποτε άλλο; Μήπως είναι χάρισμα του Θεού και δεν εξαρτάται από μας ; Αλλά ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν, ακόμα και οι αμαρτωλοί, όταν μετανοούν.
Πολλοί δεν πιστεύουν ότι ο Θεός δέχεται την μετάνοια. Στο Γεροντικό αναφέρεται μια τέτοια περίπτωση. (Το Γεροντικό περιέχει διηγήσεις από την ζωή των αγίων ερημιτών των πρώτων χριστιανικών αιώνων). Παραθέτουμε τη σχετική διήγηση από το το Γεροντικό των Εκδόσεων Ορθοδόξου ιδρύματος o Απόστολος Βαρνάβας: « Eρωτήθηκε ο Αββάς Μιώς από ένα στρατιώτη , εάν άραγε δέχεται μετάνοια ο Θεός. (Αββάς είναι Συριακή λέξη και σημαίνει πατέρας). Ο Αββάς μετά οπού τον εδίδαξε με πολλούς λόγους, λέγει εις αυτόν. Ειπέ μου αγαπητέ, εάν σχισθή το χιτώνιόν σου, το ρίπτεις έξω; Λέγει, όχι. Αλλά το ράπτω και το χρησιμοποιώ. Λέγει εις αυτόν ο γέρων. Εάν εσύ λυπάσαι το φόρεμά σου, ο Θεός δεν θα λυπηθή το ιδικόν του πλάσμα;”
Ένας φίλος μου, σεβάσμιος ιερέας, ήταν στο στρατό ασυρματιστής. Σήμερα, μου είπε κάποτε ο φίλος μου, που το αρέσει να διηγείται ιστορίες πνευματικές, οι άνθρωποι είναι σαν χαλασμένοι ασύρματοι. Δεν επικοινωνούν ούτε μεταξύ τους ούτε, το σπουδαιότερο, με το Θεό. Στον πόλεμο ο στρατός επικοινωνεί με το επιτελείο και λαμβάνει ενισχύσεις, όταν χρειάζεται σε κάποια μάχη. Στον αόρατο πνευματικό πόλεμο στις μέρες μας από πού θα πάρουμε ενισχύσεις, αφού δεν επικοινωνούμε με το Θεό και απομακρυνόμαστε ολοένα και περισσότερο από Αυτόν;
Οι γιατροί λένε πως το μισό της θεραπείας εξαρτάται από την ψυχική και την πνευματική κατάσταση του ασθενή. (Ο κόσμος συγχέει την ψυχική με την πνευματική κατάσταση. Ψυχή έχουν και τα ζώα, αλλά μόνον οι άνθρωποι έχουν πνεύμα). Ό άνθρωπος έχει ανάγκη να προσεύχεται. Ο Απόστολος Παύλος προσευχόταν ακόμα και στη θεοσκότεινη φυλακή, όπου τον είχαν κλεισμένο.
Από τη δική του πείρα γράφει στις επιστολές του, ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσεύχεται και να επικαλείται το όνομα του Ιησού.
Αν είναι αλήθεια αυτό που λένε οι γιατροί, ότι πρέπει να έχουμε ακμαίο ηθικό για να θεραπευτούμε, αυτό σημαίνει ότι αυτοί που χάνουν το ηθικό τους, τους παίρνει η κάτω βόλτα. Σε μια ειδική έρευνα διαπιστώθηκε ότι οι περισσότεροι θάνατοι μετά τις χειρουργικές επεμβάσεις συμβαίνουν σ΄ αυτούς που είναι εγκαταλειμμένοι και που έχουν χάσει την ελπίδα τους.
Σε ποιον στηρίζει ο σημερινός άνθρωπος τις ελπίδες του και από ποιον ζητεί ηθική δύναμη , όταν χτυπάει τις πόρτες που πίσω τους δεν βρίσκεται παρά η φθορά και ο θάνατος; Εννοώ τις πόρτες όπως είναι η τηλεόραση, οι χαμηλές συγκινήσεις όπως π.χ. το ποδόσφαιρο ή όπως είναι η διασκέδαση, το αλκοόλ κ.α;
Οι άνθρωποι που μοιάζουν με χαλασμένους ασυρμάτους “αρνούνται να μιμηθούν το μόνο πρότυπο, με το οποίο δεν θα συναντήσουν κανένα εμπόδιο, το πρότυπο του Ιησού. Σ’ Αυτόν δεν υπάρχει καμία προσκτητική επιθυμία. Συνεπώς κάθε θέληση προσανατολισμένη προς τον Ιησού δεν θα προσκρούσει στο παραμικρό εμπόδιο. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρύ. (..) Ζητάτε και θα σας δοθεί, ερευνάτε και θα βρήτε, κτυπάτε και θα σας ανοιχθεί η πόρτα. Διότι καθένας που ζητά, λαμβάνει, και καθένας που ερευνά , βρίσκει, και εις εκείνον που χτυπά, θα του ανοιχθή η πόρτα.” (Ματθ.Ζ,7-8).
“Καθώς αρνούμαστε να ακούσουμε αυτό που μας λέγεται, σφυρηλατούμε για τους εαυτούς μας ένα πεπρωμένο αδυσώπητο. Και κανείς άλλος εκτός από εμάς τους ίδιους δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος γι΄ αυτό».
(Ρενέ Ζιράρ , Κεκρυμμένα από καταβολής, Εκδόσεις Μαρή Α. Ε. ).
Τι σημαίνουν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου «στις ασθένειες νιώθω δυνατός»(Η δύναμίς μου εν ασθενείαις τελειούται);Πώς μπορούμε να νιώθουμε δυνατοί στις ασθένειες; Να κάτι που θα ’πρεπε να το ξέρουμε όλοι, ιδίως αυτές τις μέρες που έρχονται , αν όλα αυτά που φοβούμαστε, συμβούν!
Τι πρέπει να κάνουμε για να νιώθουμε δυνατοί όταν βρισκόμαστε σε θέση αδυναμίας, όπως η αρρώστια ή οτιδήποτε άλλο; Μήπως είναι χάρισμα του Θεού και δεν εξαρτάται από μας ; Αλλά ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν, ακόμα και οι αμαρτωλοί, όταν μετανοούν.
Πολλοί δεν πιστεύουν ότι ο Θεός δέχεται την μετάνοια. Στο Γεροντικό αναφέρεται μια τέτοια περίπτωση. (Το Γεροντικό περιέχει διηγήσεις από την ζωή των αγίων ερημιτών των πρώτων χριστιανικών αιώνων). Παραθέτουμε τη σχετική διήγηση από το το Γεροντικό των Εκδόσεων Ορθοδόξου ιδρύματος o Απόστολος Βαρνάβας: « Eρωτήθηκε ο Αββάς Μιώς από ένα στρατιώτη , εάν άραγε δέχεται μετάνοια ο Θεός. (Αββάς είναι Συριακή λέξη και σημαίνει πατέρας). Ο Αββάς μετά οπού τον εδίδαξε με πολλούς λόγους, λέγει εις αυτόν. Ειπέ μου αγαπητέ, εάν σχισθή το χιτώνιόν σου, το ρίπτεις έξω; Λέγει, όχι. Αλλά το ράπτω και το χρησιμοποιώ. Λέγει εις αυτόν ο γέρων. Εάν εσύ λυπάσαι το φόρεμά σου, ο Θεός δεν θα λυπηθή το ιδικόν του πλάσμα;”
Ένας φίλος μου, σεβάσμιος ιερέας, ήταν στο στρατό ασυρματιστής. Σήμερα, μου είπε κάποτε ο φίλος μου, που το αρέσει να διηγείται ιστορίες πνευματικές, οι άνθρωποι είναι σαν χαλασμένοι ασύρματοι. Δεν επικοινωνούν ούτε μεταξύ τους ούτε, το σπουδαιότερο, με το Θεό. Στον πόλεμο ο στρατός επικοινωνεί με το επιτελείο και λαμβάνει ενισχύσεις, όταν χρειάζεται σε κάποια μάχη. Στον αόρατο πνευματικό πόλεμο στις μέρες μας από πού θα πάρουμε ενισχύσεις, αφού δεν επικοινωνούμε με το Θεό και απομακρυνόμαστε ολοένα και περισσότερο από Αυτόν;
Οι γιατροί λένε πως το μισό της θεραπείας εξαρτάται από την ψυχική και την πνευματική κατάσταση του ασθενή. (Ο κόσμος συγχέει την ψυχική με την πνευματική κατάσταση. Ψυχή έχουν και τα ζώα, αλλά μόνον οι άνθρωποι έχουν πνεύμα). Ό άνθρωπος έχει ανάγκη να προσεύχεται. Ο Απόστολος Παύλος προσευχόταν ακόμα και στη θεοσκότεινη φυλακή, όπου τον είχαν κλεισμένο.
Από τη δική του πείρα γράφει στις επιστολές του, ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσεύχεται και να επικαλείται το όνομα του Ιησού.
Αν είναι αλήθεια αυτό που λένε οι γιατροί, ότι πρέπει να έχουμε ακμαίο ηθικό για να θεραπευτούμε, αυτό σημαίνει ότι αυτοί που χάνουν το ηθικό τους, τους παίρνει η κάτω βόλτα. Σε μια ειδική έρευνα διαπιστώθηκε ότι οι περισσότεροι θάνατοι μετά τις χειρουργικές επεμβάσεις συμβαίνουν σ΄ αυτούς που είναι εγκαταλειμμένοι και που έχουν χάσει την ελπίδα τους.
Σε ποιον στηρίζει ο σημερινός άνθρωπος τις ελπίδες του και από ποιον ζητεί ηθική δύναμη , όταν χτυπάει τις πόρτες που πίσω τους δεν βρίσκεται παρά η φθορά και ο θάνατος; Εννοώ τις πόρτες όπως είναι η τηλεόραση, οι χαμηλές συγκινήσεις όπως π.χ. το ποδόσφαιρο ή όπως είναι η διασκέδαση, το αλκοόλ κ.α;
Οι άνθρωποι που μοιάζουν με χαλασμένους ασυρμάτους “αρνούνται να μιμηθούν το μόνο πρότυπο, με το οποίο δεν θα συναντήσουν κανένα εμπόδιο, το πρότυπο του Ιησού. Σ’ Αυτόν δεν υπάρχει καμία προσκτητική επιθυμία. Συνεπώς κάθε θέληση προσανατολισμένη προς τον Ιησού δεν θα προσκρούσει στο παραμικρό εμπόδιο. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρύ. (..) Ζητάτε και θα σας δοθεί, ερευνάτε και θα βρήτε, κτυπάτε και θα σας ανοιχθεί η πόρτα. Διότι καθένας που ζητά, λαμβάνει, και καθένας που ερευνά , βρίσκει, και εις εκείνον που χτυπά, θα του ανοιχθή η πόρτα.” (Ματθ.Ζ,7-8).
“Καθώς αρνούμαστε να ακούσουμε αυτό που μας λέγεται, σφυρηλατούμε για τους εαυτούς μας ένα πεπρωμένο αδυσώπητο. Και κανείς άλλος εκτός από εμάς τους ίδιους δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος γι΄ αυτό».
(Ρενέ Ζιράρ , Κεκρυμμένα από καταβολής, Εκδόσεις Μαρή Α. Ε. ).
27.6.10
.jpg)
ΜΠΟΡΙΣ ΠΑΣΤΕΡΝΑΚ (Δοκίμιο)
(Η πρώτη και η τελευταία παράγραφος):
"Πνεύμα μου η ζωή"(Ιώβ)
"Στα μικρά αυτά δοκίμια λογοτεχνίας και κινηματογράφου καταγράφουμε την προσωπική ομολογία την οποία εκμυστηρεύτηκε στο έργο του ο δημιουργός του, συγγραφέας ή σκηνοθέτης. Είναι ωραίο , όταν διαβάζεις π.χ. κάποιο λογοτεχνικό κείμενο να νιώθεις πίσω από αυτό την παρουσία ενός ανθρώπου, παρά ενός συγγραφέα! Μια μεγάλη Ρωσίδα ποιήτρια, Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα, θεωρούσε τη λογοτεχνία πίσω απ΄ την οποία δε νιώθεις τη ζωή "αισθητικισμό" και την αποκαλούσε ειρωνικά "belle letters" (ωραίο γράμμα), δηλαδή κενό."
....................................................................................
"Τί πίστευε στη ζωή του Ο Παστερνάκ; Στην αρχή του Δόκτορα Ζιβάγκο γράφει: " Υπάρχει τίποτα στον κόσμο που να αξίζει την αφοσίωσή μας; Ελάχιστα πράγματα. Νομίζω πως πρέπει να είμαστε αφοσιωμένοι στην αθανασία, το άλλο αυτό, κάπως τονισμένο, όνομα της ζωής. Πρέπει να είμαστε πιστοί στην αθανασία, πιστοί στο Χριστό."
(Από το βιβλίο Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ,Μικρά δοκίμια λογοτεχνίας και κινηματογράφου, του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου, ΔΙΑΝΟΜΗ Βιβλιοπωλεία ΠΑΙΔΕΙΑ, Λάρισα τηλ.2410. 239038).
"Πνεύμα μου η ζωή"(Ιώβ)
"Στα μικρά αυτά δοκίμια λογοτεχνίας και κινηματογράφου καταγράφουμε την προσωπική ομολογία την οποία εκμυστηρεύτηκε στο έργο του ο δημιουργός του, συγγραφέας ή σκηνοθέτης. Είναι ωραίο , όταν διαβάζεις π.χ. κάποιο λογοτεχνικό κείμενο να νιώθεις πίσω από αυτό την παρουσία ενός ανθρώπου, παρά ενός συγγραφέα! Μια μεγάλη Ρωσίδα ποιήτρια, Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα, θεωρούσε τη λογοτεχνία πίσω απ΄ την οποία δε νιώθεις τη ζωή "αισθητικισμό" και την αποκαλούσε ειρωνικά "belle letters" (ωραίο γράμμα), δηλαδή κενό."
....................................................................................
"Τί πίστευε στη ζωή του Ο Παστερνάκ; Στην αρχή του Δόκτορα Ζιβάγκο γράφει: " Υπάρχει τίποτα στον κόσμο που να αξίζει την αφοσίωσή μας; Ελάχιστα πράγματα. Νομίζω πως πρέπει να είμαστε αφοσιωμένοι στην αθανασία, το άλλο αυτό, κάπως τονισμένο, όνομα της ζωής. Πρέπει να είμαστε πιστοί στην αθανασία, πιστοί στο Χριστό."
(Από το βιβλίο Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ,Μικρά δοκίμια λογοτεχνίας και κινηματογράφου, του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου, ΔΙΑΝΟΜΗ Βιβλιοπωλεία ΠΑΙΔΕΙΑ, Λάρισα τηλ.2410. 239038).
23.6.10
Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν το Θεό
του Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολζενίτσιν,
Όταν πρωτοπήγα στο σχολείο στην πόλη Ροστόβ, στον ποταμό Ντόν – θυμάμαι ότι στο δρόμο μου περνούσα ένα αστραφτερό σήμα της Ένωσης των Αθεϊστών Αγωνιστών – οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν, με την παρότρυνση των μελών της Komsomol, επειδή συνόδευα τη μητέρα μου στην τελευταία εκκλησία που απέμενε στην πόλη, και μου άρπαξαν το σταυρό που φορούσα στο λαιμό μου.
Αργότερα θυμάμαι την εξήγηση που έδιναν μερικοί γέροι για τις μεγάλες συμφορές που είχαν πέσει στη Ρωσία: «Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν το Θεό γι’ αυτό συνέβησαν όλα αυτά» .
Από τότε πέρασα 50 ολόκληρα χρόνια μελετώντας την ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης. Έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία, έχω συγκεντρώσει εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες κι έχω συνεισφέρει με οκτώ δικά μου βιβλία στην προσπάθεια να ξεκαθαριστούν τα χαλάσματα που άφησε πίσω της η μεγάλη αυτή εξέγερση.
Αλλά αν μου ζητούσε κάποιος να διατυπώσω όσο πιο επιγραμματικά γίνεται τη βασική αιτία της καταστροφικής αυτής Επανάστασης, που εξολόθρευσε 60 περίπου εκατομμύρια συμπατριωτών μου, δεν θα έβρισκα φράση πιο ταιριαστή από εκείνη: «Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν το Θεό γι’ αυτό συνέβησαν όλα αυτά».
Ο ξεπεσμός της ανθρώπινης συνείδησης, που στερήθηκε τη θεία της διάσταση, είναι ένας από τους πιο αποφασιστικότερους παράγοντες όλων των μεγάλων εγκλημάτων αυτού του αιώνα. Όλες οι προσπάθειες να βρούμε διέξοδο από τις σημερινές συμφορές της ανθρωπότητας θα είναι μάταιες, όσο δεν αναπροσανατολίζουμε τη Συνείδησή μας, με Μετάνοια, προς το Δημιουργό του Κόσμου. Το νόημα της ζωής δε συνίσταται στην επιδίωξη της υλικής επιτυχίας αλλά στην αναζήτηση της πνευματικής καταδίωξης και ανάπτυξης. Ολόκληρη η ύπαρξή μας πάνω στη Γη δεν είναι παρά μία παροδική, μεταβατική φάση προς κάτι υψηλότερο. Ένα σκαλί της σκάλας. Μόνοι τους οι υλικοί νόμοι δεν μπορούν να εξηγήσουν τη Ζωή, ούτε να της δώσουν νόημα και κατεύθυνση.
Απέναντι στις φρούδες ελπίδες των δύο περασμένων αιώνων δεν έχουμε να αντιτάξουμε παρά μόνο τούτο: μία αποφασισμένη Αναζήτηση για να αγγίξουμε και πάλι το ζεστό χέρι του Θεού, το οποίο τόσο απερίσκεπτα απαρνηθήκαμε. Μόνον έτσι μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αντικρίσουμε τα λάθη αυτού του δυστυχισμένου 20ού αιώνα και να οδηγήσουμε τα χέρια μας σωστά ώστε να τα διορθώσουμε.
Ο κόσμος μας παρασύρεται σ’ έναν ανεμοστρόβιλο. Αλλά μόνον στις ώρες τέτοιων δοκιμασιών εκδηλώνονται και τα υψηλότερα χαρίσματα του Ανθρωπίνου Πνεύματος.
πηγή: http://anastasiosk.blogspot.com/2010/06/blog-post_5821.html
αναδημοσίευση από: http://exagorefsis.blogspot.com/
-zoiforos
Τελευταία ανανέωση ( 22.06.10 )
Όταν πρωτοπήγα στο σχολείο στην πόλη Ροστόβ, στον ποταμό Ντόν – θυμάμαι ότι στο δρόμο μου περνούσα ένα αστραφτερό σήμα της Ένωσης των Αθεϊστών Αγωνιστών – οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν, με την παρότρυνση των μελών της Komsomol, επειδή συνόδευα τη μητέρα μου στην τελευταία εκκλησία που απέμενε στην πόλη, και μου άρπαξαν το σταυρό που φορούσα στο λαιμό μου.
Αργότερα θυμάμαι την εξήγηση που έδιναν μερικοί γέροι για τις μεγάλες συμφορές που είχαν πέσει στη Ρωσία: «Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν το Θεό γι’ αυτό συνέβησαν όλα αυτά» .
Από τότε πέρασα 50 ολόκληρα χρόνια μελετώντας την ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης. Έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία, έχω συγκεντρώσει εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες κι έχω συνεισφέρει με οκτώ δικά μου βιβλία στην προσπάθεια να ξεκαθαριστούν τα χαλάσματα που άφησε πίσω της η μεγάλη αυτή εξέγερση.
Αλλά αν μου ζητούσε κάποιος να διατυπώσω όσο πιο επιγραμματικά γίνεται τη βασική αιτία της καταστροφικής αυτής Επανάστασης, που εξολόθρευσε 60 περίπου εκατομμύρια συμπατριωτών μου, δεν θα έβρισκα φράση πιο ταιριαστή από εκείνη: «Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν το Θεό γι’ αυτό συνέβησαν όλα αυτά».
Ο ξεπεσμός της ανθρώπινης συνείδησης, που στερήθηκε τη θεία της διάσταση, είναι ένας από τους πιο αποφασιστικότερους παράγοντες όλων των μεγάλων εγκλημάτων αυτού του αιώνα. Όλες οι προσπάθειες να βρούμε διέξοδο από τις σημερινές συμφορές της ανθρωπότητας θα είναι μάταιες, όσο δεν αναπροσανατολίζουμε τη Συνείδησή μας, με Μετάνοια, προς το Δημιουργό του Κόσμου. Το νόημα της ζωής δε συνίσταται στην επιδίωξη της υλικής επιτυχίας αλλά στην αναζήτηση της πνευματικής καταδίωξης και ανάπτυξης. Ολόκληρη η ύπαρξή μας πάνω στη Γη δεν είναι παρά μία παροδική, μεταβατική φάση προς κάτι υψηλότερο. Ένα σκαλί της σκάλας. Μόνοι τους οι υλικοί νόμοι δεν μπορούν να εξηγήσουν τη Ζωή, ούτε να της δώσουν νόημα και κατεύθυνση.
Απέναντι στις φρούδες ελπίδες των δύο περασμένων αιώνων δεν έχουμε να αντιτάξουμε παρά μόνο τούτο: μία αποφασισμένη Αναζήτηση για να αγγίξουμε και πάλι το ζεστό χέρι του Θεού, το οποίο τόσο απερίσκεπτα απαρνηθήκαμε. Μόνον έτσι μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αντικρίσουμε τα λάθη αυτού του δυστυχισμένου 20ού αιώνα και να οδηγήσουμε τα χέρια μας σωστά ώστε να τα διορθώσουμε.
Ο κόσμος μας παρασύρεται σ’ έναν ανεμοστρόβιλο. Αλλά μόνον στις ώρες τέτοιων δοκιμασιών εκδηλώνονται και τα υψηλότερα χαρίσματα του Ανθρωπίνου Πνεύματος.
πηγή: http://anastasiosk.blogspot.com/2010/06/blog-post_5821.html
αναδημοσίευση από: http://exagorefsis.blogspot.com/
-zoiforos
Τελευταία ανανέωση ( 22.06.10 )
18.6.10
Επιστρέφοντας στο πνεύμα της δραχμής
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
“Zηλούτε τα πνευματικά”
Απόστολος
Θα γυρίσω στο πνεύμα της δραχμής. Εννοώ θα ζω πνευματικά με τη δραχμή και μόνο σωματικά θα ζω με τον ωμό υλισμό του ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να θυμάμαι πάντα την απάτη του ευρώ για να μην γίνομαι θύμα του. Αφορμή για να κάνω την παραπάνω σκέψη ήταν ένα μικρό βάζο με ταχίνι, που το αγόρασα τριάμισυ ευρώ.
Επιστρέφοντας στο σπίτι με το βαζάκι στο χέρι σκέφτηκα ότι τρ5ιάμισυ ευρώ είναι
Χίλιες εκατόν ενενήντα δραχμές. Όταν το συνειδητοποίησα ένιωσα φρίκη. Θα έδινα ποτέ τόσα χρήμα για ένα μικρό βάζο με ταχίνι; Οπωσδήποτε όχι. Δεν θα ξανάτρωγα στη ζωή μου ταχίνι, όπως δεν έφαγα ποτέ χαβιάρι, γιατί είναι τροφή για τους πλούσιους. Με αυτήν την σκέψη θα ξεχώριζα τις τροφές σε τροφές πλουσίων και τροφές φτωχών και μαζί θα ξεχώριζα και τους ανθρώπους σε πλούσιους και σε φτωχούς. Θα ήμουν τρελός, αν όντας ένας φτωχός άνθρωπος αγόραζα αυτά που μόνο οι πλούσιοι μπορούν να τα αγοράσουν.
Θα μου πείτε ότι το ευρώ ανέβασε στα ύψη όλα τα είδη . Αν πράγματι δεν έβρισκα τίποτα φθηνό να αγοράσω θα αναγκαζόμουν να διακρίνω τις ανάγκες μου ανάλογα με την ελαστικότητά τους. Θα έκανα μια ιεραρχία των αναγκών. Μπορώ να ζήσω χωρίς
ένα πράγμα και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ένα άλλο πράγμα. Έτσι θα χώριζα τα πράγματα διαλέγοντας αυτά που είναι απαραίτητα, φτάνοντας ακόμα και στον ασκητισμό του Ευαγγελίου. Αν έχουμε διατροφές και σκεπάσματα να αρκούμαστε σ΄ αυτά.
Την ίδια διάκριση θα απαιτούσαμε να κάνει και το κράτος, αν θέλει να είναι σύμμαχος με το λαό ή θέλει να είναι αντίπαλός του. Έως πότε όμως θα είναι αντίπαλός του. Κάποια μέρα η αντιπαλότητα του κράτους θα φέρει την κοινωνική εξέγερση. Αυτή είναι το αντίπαλο δέος για τις δυνάμεις που νομίζουν ότι δεν υπάρχει αντίπαλον δέος π.χ. η Αμερική ή και για του ς πολιτικούς που νομίζουν ότι θα είναι αιωνίως στην εξουσία και ξεχνούν ότι είναι θνητοί και εκτεθειμένοι στη φθορά.
Διάκριση του κράτους ως συμμάχου του λαού σημαίνει ότι το όριο της φτώχειας είναι τόσο ανεκτό, ώστε θα επιθυμούσε κανείς να ζήσει ως φτωχός, αν δεν είναι δούλος της φιλαργυρίας, της φιληδονίας και της ματαιοδοξίας του. Και πριν από όλα αυτοί που καταλαμβάνουν την εξουσία δεν πρέπει να παραμένουν σ΄ αυτήν ούτε μια μέρα, αν δεν είναι σε θέση να εξαλείψουν την ανεργία των νέων, με τη σημερινή απάνθρωπη μορφή της. Όσο χρόνο βρίσκονται στην εξουσία να ψάχνουν να βρουν πιο άξιους από αυτούς, στους οποίους να την παραδώσουν. Αν έχουν αναλάβει δεσμεύσεις στους ξένους πρέπει να δώσουν λόγο γι΄ αυτό, επειδή η εξουσία ανήκει στους Έλληνες και όχι στους ξένους. Κανένας δεν θα ψήφιζε κάποιον πολιτικό, ο οποίος θα έλεγε την αλήθεια, όπως όφειλε να την πει, ότι επιδιώκει την εξουσία για να υπηρετήσει ξένα συμφέροντα. Κι αυτή είναι επίσης μια απάτη ορισμένων πολιτικών παράλληλη με την απάτη του ευρώ.
Οι Έλληνες είμαστε μάρτυρες του ότι το ευρώ, επιβλήθηκε στη χώρα μας με μια χονδροειδή απάτη, η οποία εξακολουθεί επί χρόνια ως ένα έγκλημα διαρκείας. Τις συνέπειες του εγκλήματος βιώνει ο Ελληνικός λαός με τη γενική σύγχυση , την αβεβαιότητα , την έλλειψη καλής πίστης και χρηστών ηθών και γενικά με την έκπτωση όλων των αξιών του πολιτισμού της χώρας μας . Η επιβολή του Ευρώ στην Ελλάδα με τον τρόπο που μεθοδεύτηκε χωρίς προηγουμένη ενημέρωση και πνευματική προσαρμογή συνοδεύτηκε με τον ωμό υλισμό που διέπει αυτούς που επέβαλαν στη χώρα μας το νόμισμα αυτό.
(Συνεχίζεται)
“Zηλούτε τα πνευματικά”
Απόστολος
Θα γυρίσω στο πνεύμα της δραχμής. Εννοώ θα ζω πνευματικά με τη δραχμή και μόνο σωματικά θα ζω με τον ωμό υλισμό του ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να θυμάμαι πάντα την απάτη του ευρώ για να μην γίνομαι θύμα του. Αφορμή για να κάνω την παραπάνω σκέψη ήταν ένα μικρό βάζο με ταχίνι, που το αγόρασα τριάμισυ ευρώ.
Επιστρέφοντας στο σπίτι με το βαζάκι στο χέρι σκέφτηκα ότι τρ5ιάμισυ ευρώ είναι
Χίλιες εκατόν ενενήντα δραχμές. Όταν το συνειδητοποίησα ένιωσα φρίκη. Θα έδινα ποτέ τόσα χρήμα για ένα μικρό βάζο με ταχίνι; Οπωσδήποτε όχι. Δεν θα ξανάτρωγα στη ζωή μου ταχίνι, όπως δεν έφαγα ποτέ χαβιάρι, γιατί είναι τροφή για τους πλούσιους. Με αυτήν την σκέψη θα ξεχώριζα τις τροφές σε τροφές πλουσίων και τροφές φτωχών και μαζί θα ξεχώριζα και τους ανθρώπους σε πλούσιους και σε φτωχούς. Θα ήμουν τρελός, αν όντας ένας φτωχός άνθρωπος αγόραζα αυτά που μόνο οι πλούσιοι μπορούν να τα αγοράσουν.
Θα μου πείτε ότι το ευρώ ανέβασε στα ύψη όλα τα είδη . Αν πράγματι δεν έβρισκα τίποτα φθηνό να αγοράσω θα αναγκαζόμουν να διακρίνω τις ανάγκες μου ανάλογα με την ελαστικότητά τους. Θα έκανα μια ιεραρχία των αναγκών. Μπορώ να ζήσω χωρίς
ένα πράγμα και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ένα άλλο πράγμα. Έτσι θα χώριζα τα πράγματα διαλέγοντας αυτά που είναι απαραίτητα, φτάνοντας ακόμα και στον ασκητισμό του Ευαγγελίου. Αν έχουμε διατροφές και σκεπάσματα να αρκούμαστε σ΄ αυτά.
Την ίδια διάκριση θα απαιτούσαμε να κάνει και το κράτος, αν θέλει να είναι σύμμαχος με το λαό ή θέλει να είναι αντίπαλός του. Έως πότε όμως θα είναι αντίπαλός του. Κάποια μέρα η αντιπαλότητα του κράτους θα φέρει την κοινωνική εξέγερση. Αυτή είναι το αντίπαλο δέος για τις δυνάμεις που νομίζουν ότι δεν υπάρχει αντίπαλον δέος π.χ. η Αμερική ή και για του ς πολιτικούς που νομίζουν ότι θα είναι αιωνίως στην εξουσία και ξεχνούν ότι είναι θνητοί και εκτεθειμένοι στη φθορά.
Διάκριση του κράτους ως συμμάχου του λαού σημαίνει ότι το όριο της φτώχειας είναι τόσο ανεκτό, ώστε θα επιθυμούσε κανείς να ζήσει ως φτωχός, αν δεν είναι δούλος της φιλαργυρίας, της φιληδονίας και της ματαιοδοξίας του. Και πριν από όλα αυτοί που καταλαμβάνουν την εξουσία δεν πρέπει να παραμένουν σ΄ αυτήν ούτε μια μέρα, αν δεν είναι σε θέση να εξαλείψουν την ανεργία των νέων, με τη σημερινή απάνθρωπη μορφή της. Όσο χρόνο βρίσκονται στην εξουσία να ψάχνουν να βρουν πιο άξιους από αυτούς, στους οποίους να την παραδώσουν. Αν έχουν αναλάβει δεσμεύσεις στους ξένους πρέπει να δώσουν λόγο γι΄ αυτό, επειδή η εξουσία ανήκει στους Έλληνες και όχι στους ξένους. Κανένας δεν θα ψήφιζε κάποιον πολιτικό, ο οποίος θα έλεγε την αλήθεια, όπως όφειλε να την πει, ότι επιδιώκει την εξουσία για να υπηρετήσει ξένα συμφέροντα. Κι αυτή είναι επίσης μια απάτη ορισμένων πολιτικών παράλληλη με την απάτη του ευρώ.
Οι Έλληνες είμαστε μάρτυρες του ότι το ευρώ, επιβλήθηκε στη χώρα μας με μια χονδροειδή απάτη, η οποία εξακολουθεί επί χρόνια ως ένα έγκλημα διαρκείας. Τις συνέπειες του εγκλήματος βιώνει ο Ελληνικός λαός με τη γενική σύγχυση , την αβεβαιότητα , την έλλειψη καλής πίστης και χρηστών ηθών και γενικά με την έκπτωση όλων των αξιών του πολιτισμού της χώρας μας . Η επιβολή του Ευρώ στην Ελλάδα με τον τρόπο που μεθοδεύτηκε χωρίς προηγουμένη ενημέρωση και πνευματική προσαρμογή συνοδεύτηκε με τον ωμό υλισμό που διέπει αυτούς που επέβαλαν στη χώρα μας το νόμισμα αυτό.
(Συνεχίζεται)
14.6.10
Γράμματα σε φίλους (3o)
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Αγαπητή φίλη Μ.,
Δεν αμφέβαλα καθόλου ότι θα με συγχωρήσετε για την αδιακρισία μου. Γι' αυτό σας έγραψα.
Το γράμμα σας μου έδωσε χαρά. Νιώθω χαρά και θαυμασμό κάθε φορά που γνωρίζω αληθινούς
ανθρώπους. Κάποτε έγραψα ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά για μένα, και ο φίλος μου ο Γιώργος
στο κριτικό του σημείωμα για το βιβλίο μου 'Ένας ήσυχος άνθρωπος' τόνισε αυτή τη φράση, ως την
σπουδαιότερη από όλες!
Εν συντομία πρέπει να σας εξηγήσω τί συνέβη. Κατά καιρούς διάφοροι φίλοι
μου υποδεικνύουν ότι είναι παράτολμο να γράφω αυτό που πιστεύω φανερώνοντας
το όνομά μου.
Κάποιος από αυτούς τους υπέρ το δέον προσεκτικούς φίλους, όταν
μου έφερε τσάϊ από το Άγιον Όρος και μέ κάλεσε στο τηλέφωνο να συναντηθούμε
για να μου το δώσει, με μάλωσε γιατί τον ευχαρίστησα λέγοντας το όνομά του στο τηλέφωνο.:
"Ευχαριστώ Κώστα" για την ευγένειά σου. "Μη λες ονόματα", είπε.
Κάθε τόσο, θα λαμβάνετε και σεις μηνύματα για τραπεζικούς λογαριασμούς στο Μαρόκο
και αλλού. Δεν πέρασε πολύς καιρός που η ΤΡάπεζα με ειδοποίησε ότι αποκρυπτογράφησαν τον αριθμό
του λογαριασμού μου. Φαντασθείτε, στην υπερευαισθησία μου - όταν ήμουν 23 χρονών χειρουργήθηκα για την υπερευαισθησία μου στον ΑΧΕΠΑ, στη Θεσσαλονίκη - πόσο ταράχτηκα όταν είδα στο Ιντερνέτ, ότι στο όνομά σας
υπάρχει κάποιο τραπεζικό ίδρυμα στο Μαρόκο, στο οποίο υπηρετεί και κάποιος Κώστας...
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Για να σας πω την αλήθεια χάρηκα που έμαθα για σας. Κουράζεσαι να νιώθεις ότι
υπάρχουν γύρω σου κάποιοι άνθρωποι. Εδώ ήταν ένας άνθρωπος και εκεί ήταν ένας τόπος. Πρίν λίγο διάβαζα στο βιβλίο του Παύλου Ευδοκίμωφ γι' αυτό το θέμα. Έλεγε πώς δεν υπάρχει μυστήριο στην Ορθόδοξη Πίστη ανεξάρτητο από ένα συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός.
'Προσπαθώ να γνωρίσω τη βιωματική διάσταση..'. Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος λέει πως ο εκζητών τον Θεόν εν αυτώ εστί.
'Μόνο ο άνθρωπος φανερώνει το Θεό, αυτός ο άνθρωπος είναι ο Ιησούς, και γι΄ αυτό πριν αναγνωρίσουμε την παρουσία του Χριστού σε κάθε άνθρωπο, πρέπει να αναγνωρίσουμε την παρουσία του Τριαδικού Θεού στον Ιησού Χριστό. Αυτό που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο δεν είναι μόνο η σχέση του με τον πλησίον, αλλά πριν απ΄ όλα η σχέση του με τον Θεάνθρωπο Ιησού. (Ευδοκίμωφ)
Με φιλικά αισθήματα
Μόσχος
1-14 Ιουνίου 2010, Αγίου μάρτυρος Ιουστίνου του Φιλοσόφου
Αγαπητή φίλη Μ.,
Δεν αμφέβαλα καθόλου ότι θα με συγχωρήσετε για την αδιακρισία μου. Γι' αυτό σας έγραψα.
Το γράμμα σας μου έδωσε χαρά. Νιώθω χαρά και θαυμασμό κάθε φορά που γνωρίζω αληθινούς
ανθρώπους. Κάποτε έγραψα ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά για μένα, και ο φίλος μου ο Γιώργος
στο κριτικό του σημείωμα για το βιβλίο μου 'Ένας ήσυχος άνθρωπος' τόνισε αυτή τη φράση, ως την
σπουδαιότερη από όλες!
Εν συντομία πρέπει να σας εξηγήσω τί συνέβη. Κατά καιρούς διάφοροι φίλοι
μου υποδεικνύουν ότι είναι παράτολμο να γράφω αυτό που πιστεύω φανερώνοντας
το όνομά μου.
Κάποιος από αυτούς τους υπέρ το δέον προσεκτικούς φίλους, όταν
μου έφερε τσάϊ από το Άγιον Όρος και μέ κάλεσε στο τηλέφωνο να συναντηθούμε
για να μου το δώσει, με μάλωσε γιατί τον ευχαρίστησα λέγοντας το όνομά του στο τηλέφωνο.:
"Ευχαριστώ Κώστα" για την ευγένειά σου. "Μη λες ονόματα", είπε.
Κάθε τόσο, θα λαμβάνετε και σεις μηνύματα για τραπεζικούς λογαριασμούς στο Μαρόκο
και αλλού. Δεν πέρασε πολύς καιρός που η ΤΡάπεζα με ειδοποίησε ότι αποκρυπτογράφησαν τον αριθμό
του λογαριασμού μου. Φαντασθείτε, στην υπερευαισθησία μου - όταν ήμουν 23 χρονών χειρουργήθηκα για την υπερευαισθησία μου στον ΑΧΕΠΑ, στη Θεσσαλονίκη - πόσο ταράχτηκα όταν είδα στο Ιντερνέτ, ότι στο όνομά σας
υπάρχει κάποιο τραπεζικό ίδρυμα στο Μαρόκο, στο οποίο υπηρετεί και κάποιος Κώστας...
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Για να σας πω την αλήθεια χάρηκα που έμαθα για σας. Κουράζεσαι να νιώθεις ότι
υπάρχουν γύρω σου κάποιοι άνθρωποι. Εδώ ήταν ένας άνθρωπος και εκεί ήταν ένας τόπος. Πρίν λίγο διάβαζα στο βιβλίο του Παύλου Ευδοκίμωφ γι' αυτό το θέμα. Έλεγε πώς δεν υπάρχει μυστήριο στην Ορθόδοξη Πίστη ανεξάρτητο από ένα συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός.
'Προσπαθώ να γνωρίσω τη βιωματική διάσταση..'. Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος λέει πως ο εκζητών τον Θεόν εν αυτώ εστί.
'Μόνο ο άνθρωπος φανερώνει το Θεό, αυτός ο άνθρωπος είναι ο Ιησούς, και γι΄ αυτό πριν αναγνωρίσουμε την παρουσία του Χριστού σε κάθε άνθρωπο, πρέπει να αναγνωρίσουμε την παρουσία του Τριαδικού Θεού στον Ιησού Χριστό. Αυτό που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο δεν είναι μόνο η σχέση του με τον πλησίον, αλλά πριν απ΄ όλα η σχέση του με τον Θεάνθρωπο Ιησού. (Ευδοκίμωφ)
Με φιλικά αισθήματα
Μόσχος
1-14 Ιουνίου 2010, Αγίου μάρτυρος Ιουστίνου του Φιλοσόφου
Γράμματα σε φίλους (2o)
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Αγαπητή φίλη Ε.,
Από τότε που έσβησα απ΄ το λεξιλόγιό μου τις λέξεις ΠΟΤΕ ΠΙΑ
ο θάνατος είναι ύπνος κι ο ύπνος είναι θάνατος.
Ο Εχθρός του ανθρώπου στη βιασύνη του να φθείρει την κορωνίδα
της δημιουργίας του Θεού τον άνθρωπο.
Φέρνει στο νου εικόνες τις οποίες συνδέει με το ΠΟΤΕ ΠΙΑ,
για να μας φθείρει. Παράδειγμα. Έρχεται στο νου μου η εικόνα
ενός μικρού μαγαζιού ξηρών καρπών. Λέω ΠΟΤΕ ΠΙΑ δεν θα
πάρω δαμάσκηνα για τη μητέρα μου και θλίβομαι κατάκαρδα!
Το αντίδοτο είναι στις εικόνες αυτές του Εχθρού η Προσευχή,
Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ανάπαυσον την ψυχή της
δούλης σου.
Έτσι χωρίς να το θέλει ο Εχθρός γίνεται υπηρέτης του ανθρώπου.
Μας βοηθάει νά έχουμε τη ζωντανή ανάμνηση της Προσευχής.
Μόλις την ξεχνάμε, μας φέρνει ο γελοίος την εικόνα, για να
αρπάξουμε ξανά το όπλο της προσευχής και για να μην είμαστε
αμελείς.
H λύπη, αν δεν την δεχθείς με εποικοδομητικό τρόπο, δηλαδή
με την προσευχή και τη δεχθείς παθητικά, σε φθείρει.
Σήμερα έκανα την πρωινή μου βόλτα με τους ψαλμούς στο χέρι μου.
Τους άνοιξα στην τύχη και διάβασα τον πρώτο στίχο. Είναι αυτός:
" Αντί του αγαπάν με ενδιέβαλόν με, εγώ δε προσευχόμην."
Η μητέρα μου όπως και η μητέρα της μας προετοίμασε για τη
λύπη του χωρισμού, να τη δεχθούμε εποικοδομητικά. Δυο χρόνια#
μας γύμναζε όχι χωρίς οδύνη και κόπο, κατάκοιτη, κινώντας μόνο
το δεξί της χέρι.
Εύχομαι ο Κύριος να αναπαύει τις ψυχές των αγαπημένων σου.
Η προμάμμη μου έχασε οχτώ δικούς της μαζί. Έξη θυγατέρες, ένα
γιο και τον άντρα της και έμεινε μόνη με τη γιαγιά μου Βασιλική.
Και συμβούλευε τη γιαγιά μου: Να μη δώσουμε δικαίωμα στον κόσμο.
Τέτοια στωϊκή αξιοπρέπεια έδειχναν οι άνθρωποι κάποτε, για να αρέσουν
στο Θεό.
Τον Αμέθυστο πρέπει να τον ευγνωμονώ. Με απάλλαξε απ΄ την
νοητική περιέργεια να επισκέπτομαι διάφορα ιστολόγια. Τί δουλειά
είχα εκεί;
ΔΕν υπάρχει καλό που κάνεις σε κάποιον και δε θαρθεί και σε σένα.
Άρα, θα νιώσει κι αυτός το καλό που μου έκανε.
Και δεν υπάρχει κακό που κάνουμε σε κάποιον, που δεν το κάνουμε
και στον Ιησού. Πιστεύω ότι ζήτησε συγνώμην από τον Κύριο και την
έχει λάβη ήδη. Ας είναι καλά.
Με αγάπη
Μόσχος
1-14 Ιουνίου 2010, Αγίου Μάρτυρος Ιουστίνου του Φιλοσόφου
Αγαπητή φίλη Ε.,
Από τότε που έσβησα απ΄ το λεξιλόγιό μου τις λέξεις ΠΟΤΕ ΠΙΑ
ο θάνατος είναι ύπνος κι ο ύπνος είναι θάνατος.
Ο Εχθρός του ανθρώπου στη βιασύνη του να φθείρει την κορωνίδα
της δημιουργίας του Θεού τον άνθρωπο.
Φέρνει στο νου εικόνες τις οποίες συνδέει με το ΠΟΤΕ ΠΙΑ,
για να μας φθείρει. Παράδειγμα. Έρχεται στο νου μου η εικόνα
ενός μικρού μαγαζιού ξηρών καρπών. Λέω ΠΟΤΕ ΠΙΑ δεν θα
πάρω δαμάσκηνα για τη μητέρα μου και θλίβομαι κατάκαρδα!
Το αντίδοτο είναι στις εικόνες αυτές του Εχθρού η Προσευχή,
Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ανάπαυσον την ψυχή της
δούλης σου.
Έτσι χωρίς να το θέλει ο Εχθρός γίνεται υπηρέτης του ανθρώπου.
Μας βοηθάει νά έχουμε τη ζωντανή ανάμνηση της Προσευχής.
Μόλις την ξεχνάμε, μας φέρνει ο γελοίος την εικόνα, για να
αρπάξουμε ξανά το όπλο της προσευχής και για να μην είμαστε
αμελείς.
H λύπη, αν δεν την δεχθείς με εποικοδομητικό τρόπο, δηλαδή
με την προσευχή και τη δεχθείς παθητικά, σε φθείρει.
Σήμερα έκανα την πρωινή μου βόλτα με τους ψαλμούς στο χέρι μου.
Τους άνοιξα στην τύχη και διάβασα τον πρώτο στίχο. Είναι αυτός:
" Αντί του αγαπάν με ενδιέβαλόν με, εγώ δε προσευχόμην."
Η μητέρα μου όπως και η μητέρα της μας προετοίμασε για τη
λύπη του χωρισμού, να τη δεχθούμε εποικοδομητικά. Δυο χρόνια#
μας γύμναζε όχι χωρίς οδύνη και κόπο, κατάκοιτη, κινώντας μόνο
το δεξί της χέρι.
Εύχομαι ο Κύριος να αναπαύει τις ψυχές των αγαπημένων σου.
Η προμάμμη μου έχασε οχτώ δικούς της μαζί. Έξη θυγατέρες, ένα
γιο και τον άντρα της και έμεινε μόνη με τη γιαγιά μου Βασιλική.
Και συμβούλευε τη γιαγιά μου: Να μη δώσουμε δικαίωμα στον κόσμο.
Τέτοια στωϊκή αξιοπρέπεια έδειχναν οι άνθρωποι κάποτε, για να αρέσουν
στο Θεό.
Τον Αμέθυστο πρέπει να τον ευγνωμονώ. Με απάλλαξε απ΄ την
νοητική περιέργεια να επισκέπτομαι διάφορα ιστολόγια. Τί δουλειά
είχα εκεί;
ΔΕν υπάρχει καλό που κάνεις σε κάποιον και δε θαρθεί και σε σένα.
Άρα, θα νιώσει κι αυτός το καλό που μου έκανε.
Και δεν υπάρχει κακό που κάνουμε σε κάποιον, που δεν το κάνουμε
και στον Ιησού. Πιστεύω ότι ζήτησε συγνώμην από τον Κύριο και την
έχει λάβη ήδη. Ας είναι καλά.
Με αγάπη
Μόσχος
1-14 Ιουνίου 2010, Αγίου Μάρτυρος Ιουστίνου του Φιλοσόφου
13.6.10
ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΦΙΛΗ,
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
“Εξομολογείσθε τω Κυρίω και επικαλείσθε το όνομα αυτού,
Απαγγείλατε εν τοις έθνεσι τα έργα αυτού.” Ψαλμ. 104
Αγαπητή φίλη, σε ευχαριστώ.
Αν δεν συμφιλιωνόμουν αμέσως με τους εχθρούς μου δεν θα άντεχα τριάντα τρία χρόνια στο μεροκάματο του τρόμου. Δεν έχω τίποτε με τον Αμέθυστο. Απλώς μου έδωσε αφορμή να γράψω όπως πάντα για κάτι που δεν το ξέρω και δεν το καταλαβαίνω.
Το μυστικό να μη κρατώ κακία είναι απλό:προσεύχεσαι με ειλικρίνεια, με όλη τη δύναμη της ψυχής σου υπέρ αυτού που σε λύπησε και εύχεσαι αντί της λύπης τη χαρά γι΄ αυτόν.
Έτσι έχεις την ικανοποίηση ότι κάνεις αυτό που θέλει ο Ιησούς. Δεν το κάνεις εσύ, αλλά η η αγάπη σου για τον Ιησού. Ο γαρ ζυγός γλυκός και το φορτίο ελαφρύ γιατί δεν το φορτώνεσαι εσύ, αλλά η αγάπη σου για τον Ιησού.
Έτσι να κάνεις, λέει ο Απόστολος Παύλος και θα βάλεις καλάθι αναμμένα κάρβουνα στο κεφάλι αυτού που σε λύπησε. Ακριβέστερα, θα βάλει ο ίδιος καλάθι κάρβουνα πάνω στο κεφάλι του.
Δεν είμαι δυνατός. Το πρότυπο είναι δυνατό.
Δεν κρατάω κακία σε κανέναν. Αλίμονο. Έχω αδύνατη καρδιά.
Σήμερα πέθανε η μητέρα μου. Νιώθω το πικρό αίσθημα της ξενητείας.
Να ζητήσω συγνώμην, πράγματι γιατί αφού δεν μου άρεσε το διανοητικό πιγκ πογκ, γιατί το έπαιξα. Δεν θα το ξανακάνω.
Το ιστολόγιό μου το άνοιξα για να αποθηκεύω τα κείμενα που γράφω. Κάποια κυρία μου ζήτησε να επιτρέπω σχόλια και το έκανα. Ύστερα διάβαζα συγχρόνων διανοητών. Δεν θα το ξανακάνω.
Γράφω για τον εαυτό μου όχι από εγωισμό, αλλά για να βοηθήσω τον εαυτό μου. Είναι φανερό, ότι γράφω αυτό που δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω μου είναι βαρετό.
Ίσως γι΄ αυτό ο Αμέθυστος με θεωρεί μεγαλομανή, γιατί γράφω για θέματα που δεν ξέρω. Γράφω για να μάθω, όχι γιατί θέλω να αποκτήσω δύναμη και δόξα. Σήμερα δεν έχουν σε υπόληψη αυτούς που γράφουν όπως εγώ. Έχουν σε υπόληψη αυτούς που θεωρητικολογούν. Αλλά εγώ δεν αγαπώ τη θεωρητικολογία. Μου αρέσει η ομορφιά στις κοινές στιγμές.
Ο Αμέθυστος ανακάλυψε σε μένα τον μεγαλομανή. Μεγαλομανής είναι αυτός που καταπιάνεται με θέματα ανώτερα απ΄ τις δυνάμεις του και που επιθυμεί με μανία τη δύναμη και τη δόξα.Τον ευχαριστώ. Μπορεί να είμαι και δεν το ξέρω. Ποιος ξέρει ακριβώς τον εαυτό του. Φοβόμουν ότι είμαι μόνο κρυπτο-εγωιστής.
Αλήθεια, πώς θεραπεύεται η μεγαλομανία; Νομίζω ότι θεραπεύεται με το να μην ασχολείται κανείς με θέματα που είναι υπεράνω των δυνάμεών του. Αυτό θα κάνω. Θα συνεχίσω αυτό το αγαπημένο μου εξομολογητικό, ανεκδοτολογικό γράψιμο, που αρέσει όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε παιδιά, σε απλούς ανθρώπους, χωρικούς, εργάτες, τεχνίτες κ.α.
Για τη δόξα και τη δύναμη πιστεύω, όπως ο λαός , ότι ο ποιητής μετά θάνατον δοξάζεται. Γράφω γι΄ αυτούς που θάρθουν. Αυτοί ούτε κριτική κάνουν, ούτε επαινούν, ούτε υβρίζουν. Πώς να μην τους αγαπώ;
Όσο για την ύβρη Σαλογραία, θα σου το ξαναπώ, έχει σημασία μόνο ως απουσία ψυχής. Και στον Παράδεισο να σε στείλει κανείς, αν με αυτόν τον τρόπο σε κάνει να νιώσεις ότι απουσιάζει η ψυχή και ότι ο κόσμος είναι πράγματι, όπως φοβάσαι, άκαρδος, αυτή είναι η ζημιά.
Εσύ σώνει και καλά το πας σε πράγματα που έχουν πεθάνει για μένα κι εγώ έχω πεθάνει γι΄ αυτά.
Κύριος ποιμαίνει με...
Προορώμην τον Κύριόν μου ότι εκ δεξιών μου εστί , ίνα μη σαλευθώ.
Καληνύχτα.
2/16 Ιουνίου 2010
Αγίου Νικηφόρου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Ομολογητού
“Εξομολογείσθε τω Κυρίω και επικαλείσθε το όνομα αυτού,
Απαγγείλατε εν τοις έθνεσι τα έργα αυτού.” Ψαλμ. 104
Αγαπητή φίλη, σε ευχαριστώ.
Αν δεν συμφιλιωνόμουν αμέσως με τους εχθρούς μου δεν θα άντεχα τριάντα τρία χρόνια στο μεροκάματο του τρόμου. Δεν έχω τίποτε με τον Αμέθυστο. Απλώς μου έδωσε αφορμή να γράψω όπως πάντα για κάτι που δεν το ξέρω και δεν το καταλαβαίνω.
Το μυστικό να μη κρατώ κακία είναι απλό:προσεύχεσαι με ειλικρίνεια, με όλη τη δύναμη της ψυχής σου υπέρ αυτού που σε λύπησε και εύχεσαι αντί της λύπης τη χαρά γι΄ αυτόν.
Έτσι έχεις την ικανοποίηση ότι κάνεις αυτό που θέλει ο Ιησούς. Δεν το κάνεις εσύ, αλλά η η αγάπη σου για τον Ιησού. Ο γαρ ζυγός γλυκός και το φορτίο ελαφρύ γιατί δεν το φορτώνεσαι εσύ, αλλά η αγάπη σου για τον Ιησού.
Έτσι να κάνεις, λέει ο Απόστολος Παύλος και θα βάλεις καλάθι αναμμένα κάρβουνα στο κεφάλι αυτού που σε λύπησε. Ακριβέστερα, θα βάλει ο ίδιος καλάθι κάρβουνα πάνω στο κεφάλι του.
Δεν είμαι δυνατός. Το πρότυπο είναι δυνατό.
Δεν κρατάω κακία σε κανέναν. Αλίμονο. Έχω αδύνατη καρδιά.
Σήμερα πέθανε η μητέρα μου. Νιώθω το πικρό αίσθημα της ξενητείας.
Να ζητήσω συγνώμην, πράγματι γιατί αφού δεν μου άρεσε το διανοητικό πιγκ πογκ, γιατί το έπαιξα. Δεν θα το ξανακάνω.
Το ιστολόγιό μου το άνοιξα για να αποθηκεύω τα κείμενα που γράφω. Κάποια κυρία μου ζήτησε να επιτρέπω σχόλια και το έκανα. Ύστερα διάβαζα συγχρόνων διανοητών. Δεν θα το ξανακάνω.
Γράφω για τον εαυτό μου όχι από εγωισμό, αλλά για να βοηθήσω τον εαυτό μου. Είναι φανερό, ότι γράφω αυτό που δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω μου είναι βαρετό.
Ίσως γι΄ αυτό ο Αμέθυστος με θεωρεί μεγαλομανή, γιατί γράφω για θέματα που δεν ξέρω. Γράφω για να μάθω, όχι γιατί θέλω να αποκτήσω δύναμη και δόξα. Σήμερα δεν έχουν σε υπόληψη αυτούς που γράφουν όπως εγώ. Έχουν σε υπόληψη αυτούς που θεωρητικολογούν. Αλλά εγώ δεν αγαπώ τη θεωρητικολογία. Μου αρέσει η ομορφιά στις κοινές στιγμές.
Ο Αμέθυστος ανακάλυψε σε μένα τον μεγαλομανή. Μεγαλομανής είναι αυτός που καταπιάνεται με θέματα ανώτερα απ΄ τις δυνάμεις του και που επιθυμεί με μανία τη δύναμη και τη δόξα.Τον ευχαριστώ. Μπορεί να είμαι και δεν το ξέρω. Ποιος ξέρει ακριβώς τον εαυτό του. Φοβόμουν ότι είμαι μόνο κρυπτο-εγωιστής.
Αλήθεια, πώς θεραπεύεται η μεγαλομανία; Νομίζω ότι θεραπεύεται με το να μην ασχολείται κανείς με θέματα που είναι υπεράνω των δυνάμεών του. Αυτό θα κάνω. Θα συνεχίσω αυτό το αγαπημένο μου εξομολογητικό, ανεκδοτολογικό γράψιμο, που αρέσει όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε παιδιά, σε απλούς ανθρώπους, χωρικούς, εργάτες, τεχνίτες κ.α.
Για τη δόξα και τη δύναμη πιστεύω, όπως ο λαός , ότι ο ποιητής μετά θάνατον δοξάζεται. Γράφω γι΄ αυτούς που θάρθουν. Αυτοί ούτε κριτική κάνουν, ούτε επαινούν, ούτε υβρίζουν. Πώς να μην τους αγαπώ;
Όσο για την ύβρη Σαλογραία, θα σου το ξαναπώ, έχει σημασία μόνο ως απουσία ψυχής. Και στον Παράδεισο να σε στείλει κανείς, αν με αυτόν τον τρόπο σε κάνει να νιώσεις ότι απουσιάζει η ψυχή και ότι ο κόσμος είναι πράγματι, όπως φοβάσαι, άκαρδος, αυτή είναι η ζημιά.
Εσύ σώνει και καλά το πας σε πράγματα που έχουν πεθάνει για μένα κι εγώ έχω πεθάνει γι΄ αυτά.
Κύριος ποιμαίνει με...
Προορώμην τον Κύριόν μου ότι εκ δεξιών μου εστί , ίνα μη σαλευθώ.
Καληνύχτα.
2/16 Ιουνίου 2010
Αγίου Νικηφόρου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Ομολογητού
11.6.10
Άγιος Λουκάς ο Ιατρός
Άγιος Λουκάς ο Ιατρός
"Πίστευε ότι η ζωή είναι στα χέρια του Θεού καί ο θάνατος πέρασμα από τα πρόσκαιρα στα αιώνια".
Παρά την αξιόλογη πρόοδο της Ιατρικής Επιστήμης, συμβαίνουν συχνά πολλά περιστατικά λανθασμένων ιατρικών διαγνώσεων, αποτυχημένων επεμβάσεων και θεραπειών, κρούσματα ανευθυνότητας, κακίστης συμπεριφοράς ιατρών, οικονομικής εκμετάλλευσης ασθενών κ.α.
Στον αντίποδα όλων αυτών, αποτελεί πρότυπο αγιότητας η ζωή και το έργο ενός αξιόλογου επιστήμονα Ιατρού συνάμα και ποιμένα της Εκκλησίας...
Το κοσμικό του όνομα Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι. Γεννήθηκε το 1877 στην πόλη Κερτς της Κριμαίας και μεγάλωσε στο Κίεβο της Ουκρανίας ασχολούμενος με σοβαρά φιλοσοφικά και θεολογικά ζητήματα, μελετώντας επιμελώς την Αγία Γραφή.
Σπούδασε Ιατρική και στις αρχές του 20ου αιώνα διαπρέπει και αριστεύει σε όλα τους τομείς της. Θέτει στόχο να υπηρετήσει τον πάσχοντα συνάνθρωπο, ιδιαιτέρως τον φτωχό της επαρχίας, ασκώντας την φιλανθρωπία, έχοντας πρότυπα τους Αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό.
Βαθύτατα Ορθόδοξος, ζει με την πεποίθηση ότι η κοινωνική αδικία, η καταπίεση και οι πόλεμοι, νικώνται μόνο με την χριστιανική πίστη, τον ανθρωπισμό, την φιλανθρωπία και την αγάπη.
Υπηρετεί εθελοντής στον Ερυθρό Σταυρό χειρουργώντας ακατάπαυστα Ρώσους τραυματίες από τα χαράματα ως τη νύχτα με απίστευτη επιτυχία, θεραπεύοντας πολλούς τυφλούς. Διορίζεται γιατρός σε νοσοκομείο που όμως τον απωθούν οι άσχημες συνθήκες, οι ακατάρτιστοι και αδιάφοροι συνεργάτες, η προχειρότητα. Διάνυσε μεγάλες αποστάσεις για να εξετάζει ασθενείς, έχοντας αποκτήσει υπέρμετρη φήμη.
Δημιουργεί οικογένεια και ζει σε φτωχόσπιτα μεγαλώνοντας τέσσερα παιδιά. Παρά τις αντιξοότητες εκπονεί διδακτορική διατριβή για την μέθοδο της τοπικής αναισθησίας που ήταν στα πρώτα βήματά της. Επιζητεί γνώσεις για να δουλεύει επιστημονικά, χωρίς να τον ενδιαφέρει η δόξα και το χρήμα, αλλά η ανακούφιση του αρρώστου από τους πόνους. Σύντομα δημοσιεύονται 40 επιστημονικά ιατρικά έργα του για να κάνει πιο εύκολο το έργο των γιατρών, κάνοντας πρωτόγνωρες ανακαλύψεις. Δουλεύει σε επαρχιακά νοσοκομεία χωρίς κατάλληλα μέσα, κάνοντας απίστευτη δουλειά και εκπληκτικές μελέτες έναντι πενιχρού μισθού, που πολλές φορές διαθέτει για να κάνει αναλύσεις και έρευνες. Εγχειρεί ουροδόχο κύστη, εγκέφαλο, έντερα, στομάχι, χολή, σπλήνα, καρδιά, νεφρά, σπονδυλική στήλη, αρθρώσεις νεύρα, οφθαλμούς, γυναικολογικά κ.α.
Με την Οκτωβριανή επανάσταση (1917) ο ρωσικός λαός υπετάγη σε «καινούργιους τσάρους» για να μην ξανασηκώσει κεφάλι μέσα σ' ένα γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο. Η λαίλαπα του αθεϊσμού και των διωγμών εξαπλώθηκε παντού, οι άνθρωποι έχαναν άδικα τη ζωή τους. Ο Βαλεντίν κατηγορείται από έναν αλκοολικό, κλεπτομανή υπάλληλο και συλλαμβάνεται από την «λαϊκή εξουσία» μειονεκτικών και μικρονόων ατόμων. Θα καταδικαζόταν με την εσχάτη των ποινών, αλλά αθωώθηκε με μέσον! Και ενώ γλιτώνει εκείνος το θάνατο, πεθαίνει η γυναίκα του σε ηλικία μόλις 38 ετών και μένει μόνος του με 4 παιδιά. Κουράγιο του δίνει η βαθιά πίστη στον Θεό και η αγάπη στους πάσχοντες. Συνεχίζει την ιατρική χωρίς να υπάρχει περίπτωση να δεχθεί «δώρο» ασθενή.
Πριν εγχειρήσει έκανε το σημείο του Σταυρού. Προσευχόταν και σταύρωνε το σώμα που θα εγχειρούσε. Στο χειρουργείο είχε κρεμασμένη την εικόνα της Παναγίας, αντιδρώντας έντονα όταν το «καθεστώς» τον διέταξε να την ξεκρεμάσει. Είχε ενεργή πνευματική και εκκλησιαστική ζωή, συμμετέχοντας όρθιος στις λειτουργίες, τηρώντας όλες τις επιταγές της Εκκλησίας. Αν καί αρχίατρος Καθηγητής Πανεπιστημίου, χειροτονείται ιερέας, κάτι που ήταν επικίνδυνο επί κομουνισμού.
Ο Ιησούς Χριστός είναι γι' αυτόν το άπαν.
Θα υπέμεινε τις προκλήσεις για χάρη Του, συνεχίζοντας και τα ιατρικά του καθήκοντα, φορώντας το ράσο και τον Σταυρό του. Αγωνίζεται να σώσει ανθρώπους από φοβερές επιδημίες. Ταυτόχρονα λειτουργούσε, κήρυττε, ενίσχυε πιστούς προφυλάσσοντάς τους από σχισματικούς, κινδυνεύοντας από τους άθεους και την αντιθρησκευτική προπαγάνδα.
Μελετούσε Αγία Γραφή και θεολογικά βιβλία, παράλληλα δίδασκε στο Πανεπιστήμιο, χειρουργούσε στο νοσοκομείο ατέλειωτες ώρες, έκανε έρευνες σε εργαστήρια και νεκροτομεία με κίνδυνο την υγεία του, ώσπου εκάρη μοναχός! Του εδόθη το όνομα Λουκάς. Εξελέγη ομόφωνα και χειροτονήθηκε Επίσκοπος Τασκένδης και Τουρκεστάν. Αμέσως συκοφαντήθηκε και συνελήφθηκε ως «εχθρός του λαού» εκείνος που είχε σώσει χιλιάδες ζωές! Ακολούθησαν 11 χρόνια φυλακίσεων και εξοριών. Ρίχθηκε σε μπουντρούμια της GPU. Εξορίστηκε στη Μόσχα και οδηγήθηκε στη Λουμπλάνκα στις φυλακές Μποντύρκι, έχοντας τα πρώτα σημάδια καρδιακής ανεπάρκειας, αφήνοντας τα παιδιά και το ποίμνιό του στην αγάπη του Θεού. Μετήχθη στις φυλακές Ταγκάνκα. Η ανθρώπινη συμπεριφορά του εκτιμήθηκε, επηρεάζοντας θετικά ακόμα και σεσημασμένους κακοποιούς συγκρατουμένους του. Εκτοπίζεται βαριά άρρωστος στη Σιβηρία, καταλήγει στην πόλη Γενισέισκ.
Μένει σε μικρό μοναστήρι που το δωμάτιό του γίνεται αφιλοκερδώς ιατρείο. Στο νοσοκομείο της πόλης χειρουργεί ολημερίς κάνοντας για πρώτη φορά ακόμα και μεταμόσχευση νεφρού με πενιχρά μέσα! Δεν κρατάει κακία στους διώκτες του λέγοντας: «έδωσα τον όρκο του Ιπποκράτη, να βοηθώ όλους όσους έχουν ανάγκη». Σ' όσους θεράπευε έλεγε: «Ο Θεός σας θεράπευσε». Εις ένδειξη «ευγνωμοσύνης» εκδιώχθηκε απ' τις αρχές πιο μακριά, στο μικρό χωριό Χάγια (8 σπίτια), με το χιόνι ως τις στέγες! Επέστρεψε στη φυλακή του Γενισέισκ, ξαναεκτοπίσθηκε 2000χλμ μακρύτερα στο Τουρουχάνσκ όπου εγχειρίζει, θεραπεύει, διδάσκει την τεχνική των εγχειρήσεων με αγάπη και ενδιαφέρον! Δεν είχε ούτε μια αποτυχημένη επέμβαση. Ο απλός κόσμος τον περιέβαλε με μεγάλη αγάπη. Τα πλήθη τον επευφημούσαν καί απ' όπου περνούσε άπλωναν τα ενδύματά τους στο δρόμο, τον έραιναν με άνθη. Όμως το τυφλό μίσος της άθεης εξουσίας, του απαγόρευε να ευλογεί τους ασθενείς και να κάνει κηρύγματα. Εξορίστηκε ξανά στην άκρη της γης, στον Αρκτικό ωκεανό, στην κατεψυγμένη ζώνη που τον χειμώνα δεν βγαίνει ο ήλιος! Στο μικρό χωριό Πλάχινο (3 σπίτια). Το κρύο δριμύ, ζει 3 μήνες κάτω από τραγικές συνθήκες ώσπου επιστρέφει στο Τουρουχάνσκ, γιατί εκεί επαναστάτησαν οι κάτοικοι ζητώντας πίσω τον Ιατρό και Επίσκοπο που έσωζε ζωές. Εξορίστηκε ξανά στο Κρασνογιάρσκ και από εκεί αφήνεται ελεύθερος να επιστρέψει στην Τασκένδη όλος χαρά που θα έβλεπε τα παιδιά και το ποίμνιό του. Η χαρά δεν διαρκεί πολύ. Μετατίθεται από το Πατριαρχείο λόγω έχθρας.
Αναγκάζεται να παραιτηθεί από Επίσκοπος, εξακολουθώντας να θεραπεύει ασθενείς. Βοηθώντας νέους, απόρους, ακόμα και όσους αντιστρατευόταν την Εκκλησία. Φυλακίζεται εκ νέου επειδή θεωρήθηκε συνυπεύθυνος για την αυτοκτονία ενός ψυχασθενούς που θα... ανάσταινε νεκρούς! Βαριά άρρωστος εξορίζεται στη Σιβηρία, στην άθλια φυλακή Κατλάς (1930) και από εκεί βορειότερα στον Αρχάγγελο. Νοσηλεύτηκε στο Λένινγκραντ όπου του αφαιρέθηκε όγκος. Αφέθηκε ελεύθερος. Περιπλανήθηκε περνώντας πειρασμούς και επιστρέφει στην Τασκένδη κάνοντας έρευνες στον τομέα της χειρουργικής των πυογόνων λοιμώξεων πριν την εποχή της αντιβίωσης. Τα «Δοκίμιά» του (1934) άνοιγαν νέους δρόμους στην χειρουργική και έγιναν τα βιβλία των γιατρών. Καθημερινά έδειχνε την ευαισθησία του προς τον ασθενή, τόνιζε πως ο γιατρός πρέπει να αγαπάει τον άρρωστο, να κάνει το παν για να σώζει ζωές. Δυσανασχετούσε για τους φιλοχρήματους αδιάφορους και ψυχρούς γιατρούς που εκμεταλλευόταν τον ανθρώπινο πόνο, γιατί έτσι η ιατρική γινόταν κτηνώδης απάτη. Δεν άντεχε την αδιαφορία και την αμέλεια.
Σε ηλικία 60 ετών συνελήφθη από το κόμμα με ανόητες αιτιάσεις. Ανακρίνεται 13 ημερονύκτια, βασανιζόμενος. Φυλακίζεται 2 χρόνια στα βρωμερά υπόγεια της ΝΚVD διωκόμενος εξαιτίας της πίστεώς του στον Θεό! Ακόμα και όταν υπήρξε πόρισμα του ειδικού συμβουλίου να τον εκτελέσουν, τον έσωσε ο ίδιος ο Στάλιν λέγοντας: «τέτοιους ανθρώπους δεν μπορούμε να τους εξολοθρεύουμε». Εξορίζεται στη Σιβηρία, στη Μεγάλη Μούρτα. Ζητεί δουλειά στο νοσοκομείο για ένα πιάτο φαΐ. Χειρουργούσε ακατάπαυστα, προσευχόμενος μόνος στο δάσος αφού οι Εκκλησίες είχαν γκρεμισθεί.
Με την εισβολή των Γερμανών στη Ρωσία το 1941, ο Επίσκοπος Λουκάς θλίβεται για τα δεινά του πολέμου. Χωρίς να κρατεί κακία στους Ρώσους εξουσιαστές, ζητεί να προσφέρει οικειοθελώς τις ιατρικές του γνώσεις για τους τραυματίες πολέμου. Διορίστηκε αρχίατρος στο Κρασνογιάρσκ. Σώζει ζωές.
Αλλά του επιβάλλουν να παρουσιάζεται δύο φορές την εβδομάδα στην αστυνομία ως «εχθρός του λαού»!
Σχεδόν καθημερινά έμενε νηστικός γιατί απαγόρευαν μόνο σ' εκείνον να σιτίζεται στο νοσοκομείο επειδή είχε εικόνες στο δωμάτιό του!
Εργαζόταν με άξεστο προσωπικό και γιατρούς που δεν γνώριζαν τις αρχές της ιατρικής, φτάνοντας σε σημείο εγκληματικών πράξεων. Κάθε θάνατος ασθενούς του προξενούσε βαθιά θλίψη. Για τους μελλοθάνατους ήθελε να τους γνωστοποιείται ο επικείμενος θάνατος, ώστε αν ήθελαν να μετανοούσαν και να πέθαιναν σαν Χριστιανοί.
Πίστευε ότι η ζωή είναι στα χέρια του Θεού καί ο θάνατος πέρασμα από τα πρόσκαιρα στα αιώνια.
Την δύσκολη αυτή εποχή η Ορθόδοξη Εκκλησία παρά τα όσα τραβούσε, κάνει εράνους και βοηθάει τον Κόκκινο στρατό, κάτι που εκτιμάει ο Στάλιν. Ο Λουκάς προάγεται σε Αρχιεπίσκοπο Κρασνογιάρσκ. Όμως σ' ολόκληρη τη Σιβηρία το «καθεστώς» δεν είχε αφήσει ούτε μία Εκκλησία που να λειτουργεί. Σ' έναν μικρό κοιμητηριακό ναό του επιτρέπεται να λειτουργεί και να κηρύττει το Λόγο του Θεού μετά από 16 χρόνια, δίνοντας ταυτόχρονα διαλέξεις σε συνέδρια χειρούργων καταχειροκροτούμενος.
Για όλες τις δυσκολίες της ζωής, θεωρούσε ότι ήταν θέλημα του Θεού. Το 1943 η σοβιετική κυβέρνηση εκτιμά τη συμπαράσταση της Εκκλησίας στον πόλεμο. Με την οπισθοχώρηση των Γερμανών μετατίθεται σε νοσοκομείο του Ταμπώφ. Χειρουργεί 8-9 ώρες ημερησίως. Βρίσκει γκρεμισμένες και κατεστραμμένες από άθεους Εκκλησίες. Λειτουργεί και κηρύττει. Σε άρθρα του επισημαίνει ότι τα πολιτικά ιδεώδη δίχως πίστη, Ευαγγέλιο και Θεό είναι ελλιπή και ανεπαρκή. Ενδιαφέρεται για το πλησίασμα των απομακρυσμένων από την Εκκλησία, την κατήχηση παιδιών και νέων. Το 1945 αρχίζουν να τον βραβεύουν, αναγνωρίζοντας το τεράστιο έργο του. Η μεγαλύτερη τιμητική διάκριση ήταν το βραβείο «Στάλιν» για τις επιστημονικές του μελέτες που συνοδευόταν με 2000 ρούβλια που μοίρασε σε ορφανά και θύματα πολέμου. Μαζί του ανέβηκε το κύρος της διωκόμενης και συκοφαντημένης Εκκλησίας. Εξέφρασε όμως και το παράπονό του: «Θα μπορούσα να βοηθήσω κι' άλλο αν ''εσείς'' δεν με είχατε συλλάβει χωρίς λόγο και δεν με τραβούσατε για 11 χρόνια στις εξορίες και στα μπουντρούμια». Η φήμη του απλώνεται παντού. Στο πρόσωπό του συμπορευόταν αρμονικά η πίστη και η επιστήμη. Ο πιστός επιστήμονας στέκεται με σεβασμό και αγάπη απέναντι στον ασθενή του, όπως του υπαγορεύει το Ευαγγέλιο.
Η άνευ Θεού επιστήμη είναι «σύγχυση».
Μετά την κρατική αναγνώριση ήρθε και η εκκλησιαστική. Το 1946 σε ηλικία 70 ετών μετατίθεται στην Κριμαία ως Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως (αρχαία Ελληνική Ταυρίδα). Προσπαθεί να σώσει τις Εκκλησίες τον ευσεβή λαό από φανατισμό, μισαλλοδοξία και μίσος προς τους αλλόθρησκους και τους άθεους, τονίζοντας ότι στην Ορθοδοξία ταιριάζει μόνο η αγάπη, η βοήθεια, η φιλοξενία.
Όμως, το κομουνιστικό κόμμα δεν άλλαξε την αρνητική θέση του. Τον απομάκρυναν από τη χειρουργική και τα ιατρικά συμβούλια γιατί φορούσε ράσο! Εξαιτίας της απουσίας του πέθαιναν οι πιο βαριά άρρωστοι. Δεχόταν όμως ασθενείς στο φτωχό διαμέρισμά του. Όσοι ήθελαν να τον πληρώσουν επειδή θεραπεύθηκαν, τους έδινε διευθύνσεις φτωχών! Μόνο που έβλεπε τον ασθενή ήξερε από τι έπασχε.
Πολλούς ασθενείς, όταν τους σταύρωνε γινόντουσαν υγιείς. Αυτόν τον ΑΓΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ οι αστυνομικοί τον παρατηρούσαν επειδή φορούσε Σταυρό στο στήθος του ως. κακό παράδειγμα για τη νεολαία, ενώ εκείνοι που είχαν κρεμασμένο πάνω τους το περίστροφο ήταν «καλό» παράδειγμα!
Από το 1952 άρχισε να χάνει την όρασή του. Μετακινείται ψηλαφίζοντας. Η επερχόμενη τύφλωση δεν λύγισε την θέλησή του. Την δέχτηκε ως θέλημα του Θεού πιστεύοντας ότι κάθε άνθρωπος που αγαπά τον Κύριο δεν μπορεί να είναι τυφλός γιατί τον φωτίζει το Θείο φως. Αν και τυφλός δεν έπαψε να ενδιαφέρεται για το ποίμνιο και τους ασθενείς κάνοντας αλάνθαστες διαγνώσεις ψηλαφώντας!
Μετά τον Στάλιν, επί Χρουστσόφ, ξεσπάει νέο κύμα διωγμών κατά της Εκκλησίας. Οι εκκλησιαζόμενοι φωτογραφίζονταν και φακελωνόντουσαν από τις μυστικές υπηρεσίες. Ο Λουκάς αγωνίζεται ως το τέλος. Το καθεστώς κλείνει όσες Εκκλησίες απέμειναν. Το αντιεκκλησιαστικό μένος το 1960 φθάνει στο αποκορύφωμα. Τον Λουκά εκτιμούσαν ακόμα και οι Εβραίοι. Τον αποκαλούσαν Άγιο Παντελεήμονα της εποχής. Θεραπευτής ψυχών και σωμάτων.
Οι διωγμοί, του δημιουργούν αφόρητη θλίψη. Παραδομένος στο θέλημα του Θεού υπέμεινε τα πάντα.
Εκοιμήθη ημέρα Κυριακή, 11 Ιουνίου 1961. Ημέρα που εόρταζαν Πάντες οι εν Ρωσία Άγιοι. Ο κόσμος θρηνούσε για την οσιακή κοίμησή του. Ακόμα και στην εβραϊκή συναγωγή έγινε σύναξη και προσευχή! Το πανίσχυρο άθεο κράτος τον φοβόταν ακόμα και νεκρό. Απαγόρευσαν την εκφορά του με τα πόδια από κεντρική λεωφόρο, διέταξαν να μη σηκώσουν φέρετρο, να μη ψάλλουν. Η αγανάκτηση του κόσμου ξεχείλισε. Οι κομματικοί υποχώρησαν. Οι δρόμοι γέμισαν κόσμο. Η πομπή κράτησε τρεισήμισι ώρες αντί 3 λεπτών που ήθελε το «κόμμα». Όλοι τον αγαπούσαν, εκτός αυτοί που είχαν άλλες καταβολές.
Έκτοτε τα θαύματά του πολλά και στην Ελλάδα. Τον Μάρτιο 1996, 4.000 άνθρωποι παραβρέθηκαν στην ανακομιδή των λειψάνων του που ευωδίαζαν. Η καρδιά του ήταν άφθαρτη! Ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η μνήμη του εορτάζεται στις 11 Ιουνίου. Η ζωή του, ας γίνει παράδειγμα σε ποιμένες, γιατρούς, πολιτικούς και σε κάθε άνθρωπο.
Στρατής Ανδριώτης
"Πίστευε ότι η ζωή είναι στα χέρια του Θεού καί ο θάνατος πέρασμα από τα πρόσκαιρα στα αιώνια".
Παρά την αξιόλογη πρόοδο της Ιατρικής Επιστήμης, συμβαίνουν συχνά πολλά περιστατικά λανθασμένων ιατρικών διαγνώσεων, αποτυχημένων επεμβάσεων και θεραπειών, κρούσματα ανευθυνότητας, κακίστης συμπεριφοράς ιατρών, οικονομικής εκμετάλλευσης ασθενών κ.α.
Στον αντίποδα όλων αυτών, αποτελεί πρότυπο αγιότητας η ζωή και το έργο ενός αξιόλογου επιστήμονα Ιατρού συνάμα και ποιμένα της Εκκλησίας...
Το κοσμικό του όνομα Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι. Γεννήθηκε το 1877 στην πόλη Κερτς της Κριμαίας και μεγάλωσε στο Κίεβο της Ουκρανίας ασχολούμενος με σοβαρά φιλοσοφικά και θεολογικά ζητήματα, μελετώντας επιμελώς την Αγία Γραφή.
Σπούδασε Ιατρική και στις αρχές του 20ου αιώνα διαπρέπει και αριστεύει σε όλα τους τομείς της. Θέτει στόχο να υπηρετήσει τον πάσχοντα συνάνθρωπο, ιδιαιτέρως τον φτωχό της επαρχίας, ασκώντας την φιλανθρωπία, έχοντας πρότυπα τους Αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό.
Βαθύτατα Ορθόδοξος, ζει με την πεποίθηση ότι η κοινωνική αδικία, η καταπίεση και οι πόλεμοι, νικώνται μόνο με την χριστιανική πίστη, τον ανθρωπισμό, την φιλανθρωπία και την αγάπη.
Υπηρετεί εθελοντής στον Ερυθρό Σταυρό χειρουργώντας ακατάπαυστα Ρώσους τραυματίες από τα χαράματα ως τη νύχτα με απίστευτη επιτυχία, θεραπεύοντας πολλούς τυφλούς. Διορίζεται γιατρός σε νοσοκομείο που όμως τον απωθούν οι άσχημες συνθήκες, οι ακατάρτιστοι και αδιάφοροι συνεργάτες, η προχειρότητα. Διάνυσε μεγάλες αποστάσεις για να εξετάζει ασθενείς, έχοντας αποκτήσει υπέρμετρη φήμη.
Δημιουργεί οικογένεια και ζει σε φτωχόσπιτα μεγαλώνοντας τέσσερα παιδιά. Παρά τις αντιξοότητες εκπονεί διδακτορική διατριβή για την μέθοδο της τοπικής αναισθησίας που ήταν στα πρώτα βήματά της. Επιζητεί γνώσεις για να δουλεύει επιστημονικά, χωρίς να τον ενδιαφέρει η δόξα και το χρήμα, αλλά η ανακούφιση του αρρώστου από τους πόνους. Σύντομα δημοσιεύονται 40 επιστημονικά ιατρικά έργα του για να κάνει πιο εύκολο το έργο των γιατρών, κάνοντας πρωτόγνωρες ανακαλύψεις. Δουλεύει σε επαρχιακά νοσοκομεία χωρίς κατάλληλα μέσα, κάνοντας απίστευτη δουλειά και εκπληκτικές μελέτες έναντι πενιχρού μισθού, που πολλές φορές διαθέτει για να κάνει αναλύσεις και έρευνες. Εγχειρεί ουροδόχο κύστη, εγκέφαλο, έντερα, στομάχι, χολή, σπλήνα, καρδιά, νεφρά, σπονδυλική στήλη, αρθρώσεις νεύρα, οφθαλμούς, γυναικολογικά κ.α.
Με την Οκτωβριανή επανάσταση (1917) ο ρωσικός λαός υπετάγη σε «καινούργιους τσάρους» για να μην ξανασηκώσει κεφάλι μέσα σ' ένα γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο. Η λαίλαπα του αθεϊσμού και των διωγμών εξαπλώθηκε παντού, οι άνθρωποι έχαναν άδικα τη ζωή τους. Ο Βαλεντίν κατηγορείται από έναν αλκοολικό, κλεπτομανή υπάλληλο και συλλαμβάνεται από την «λαϊκή εξουσία» μειονεκτικών και μικρονόων ατόμων. Θα καταδικαζόταν με την εσχάτη των ποινών, αλλά αθωώθηκε με μέσον! Και ενώ γλιτώνει εκείνος το θάνατο, πεθαίνει η γυναίκα του σε ηλικία μόλις 38 ετών και μένει μόνος του με 4 παιδιά. Κουράγιο του δίνει η βαθιά πίστη στον Θεό και η αγάπη στους πάσχοντες. Συνεχίζει την ιατρική χωρίς να υπάρχει περίπτωση να δεχθεί «δώρο» ασθενή.
Πριν εγχειρήσει έκανε το σημείο του Σταυρού. Προσευχόταν και σταύρωνε το σώμα που θα εγχειρούσε. Στο χειρουργείο είχε κρεμασμένη την εικόνα της Παναγίας, αντιδρώντας έντονα όταν το «καθεστώς» τον διέταξε να την ξεκρεμάσει. Είχε ενεργή πνευματική και εκκλησιαστική ζωή, συμμετέχοντας όρθιος στις λειτουργίες, τηρώντας όλες τις επιταγές της Εκκλησίας. Αν καί αρχίατρος Καθηγητής Πανεπιστημίου, χειροτονείται ιερέας, κάτι που ήταν επικίνδυνο επί κομουνισμού.
Ο Ιησούς Χριστός είναι γι' αυτόν το άπαν.
Θα υπέμεινε τις προκλήσεις για χάρη Του, συνεχίζοντας και τα ιατρικά του καθήκοντα, φορώντας το ράσο και τον Σταυρό του. Αγωνίζεται να σώσει ανθρώπους από φοβερές επιδημίες. Ταυτόχρονα λειτουργούσε, κήρυττε, ενίσχυε πιστούς προφυλάσσοντάς τους από σχισματικούς, κινδυνεύοντας από τους άθεους και την αντιθρησκευτική προπαγάνδα.
Μελετούσε Αγία Γραφή και θεολογικά βιβλία, παράλληλα δίδασκε στο Πανεπιστήμιο, χειρουργούσε στο νοσοκομείο ατέλειωτες ώρες, έκανε έρευνες σε εργαστήρια και νεκροτομεία με κίνδυνο την υγεία του, ώσπου εκάρη μοναχός! Του εδόθη το όνομα Λουκάς. Εξελέγη ομόφωνα και χειροτονήθηκε Επίσκοπος Τασκένδης και Τουρκεστάν. Αμέσως συκοφαντήθηκε και συνελήφθηκε ως «εχθρός του λαού» εκείνος που είχε σώσει χιλιάδες ζωές! Ακολούθησαν 11 χρόνια φυλακίσεων και εξοριών. Ρίχθηκε σε μπουντρούμια της GPU. Εξορίστηκε στη Μόσχα και οδηγήθηκε στη Λουμπλάνκα στις φυλακές Μποντύρκι, έχοντας τα πρώτα σημάδια καρδιακής ανεπάρκειας, αφήνοντας τα παιδιά και το ποίμνιό του στην αγάπη του Θεού. Μετήχθη στις φυλακές Ταγκάνκα. Η ανθρώπινη συμπεριφορά του εκτιμήθηκε, επηρεάζοντας θετικά ακόμα και σεσημασμένους κακοποιούς συγκρατουμένους του. Εκτοπίζεται βαριά άρρωστος στη Σιβηρία, καταλήγει στην πόλη Γενισέισκ.
Μένει σε μικρό μοναστήρι που το δωμάτιό του γίνεται αφιλοκερδώς ιατρείο. Στο νοσοκομείο της πόλης χειρουργεί ολημερίς κάνοντας για πρώτη φορά ακόμα και μεταμόσχευση νεφρού με πενιχρά μέσα! Δεν κρατάει κακία στους διώκτες του λέγοντας: «έδωσα τον όρκο του Ιπποκράτη, να βοηθώ όλους όσους έχουν ανάγκη». Σ' όσους θεράπευε έλεγε: «Ο Θεός σας θεράπευσε». Εις ένδειξη «ευγνωμοσύνης» εκδιώχθηκε απ' τις αρχές πιο μακριά, στο μικρό χωριό Χάγια (8 σπίτια), με το χιόνι ως τις στέγες! Επέστρεψε στη φυλακή του Γενισέισκ, ξαναεκτοπίσθηκε 2000χλμ μακρύτερα στο Τουρουχάνσκ όπου εγχειρίζει, θεραπεύει, διδάσκει την τεχνική των εγχειρήσεων με αγάπη και ενδιαφέρον! Δεν είχε ούτε μια αποτυχημένη επέμβαση. Ο απλός κόσμος τον περιέβαλε με μεγάλη αγάπη. Τα πλήθη τον επευφημούσαν καί απ' όπου περνούσε άπλωναν τα ενδύματά τους στο δρόμο, τον έραιναν με άνθη. Όμως το τυφλό μίσος της άθεης εξουσίας, του απαγόρευε να ευλογεί τους ασθενείς και να κάνει κηρύγματα. Εξορίστηκε ξανά στην άκρη της γης, στον Αρκτικό ωκεανό, στην κατεψυγμένη ζώνη που τον χειμώνα δεν βγαίνει ο ήλιος! Στο μικρό χωριό Πλάχινο (3 σπίτια). Το κρύο δριμύ, ζει 3 μήνες κάτω από τραγικές συνθήκες ώσπου επιστρέφει στο Τουρουχάνσκ, γιατί εκεί επαναστάτησαν οι κάτοικοι ζητώντας πίσω τον Ιατρό και Επίσκοπο που έσωζε ζωές. Εξορίστηκε ξανά στο Κρασνογιάρσκ και από εκεί αφήνεται ελεύθερος να επιστρέψει στην Τασκένδη όλος χαρά που θα έβλεπε τα παιδιά και το ποίμνιό του. Η χαρά δεν διαρκεί πολύ. Μετατίθεται από το Πατριαρχείο λόγω έχθρας.
Αναγκάζεται να παραιτηθεί από Επίσκοπος, εξακολουθώντας να θεραπεύει ασθενείς. Βοηθώντας νέους, απόρους, ακόμα και όσους αντιστρατευόταν την Εκκλησία. Φυλακίζεται εκ νέου επειδή θεωρήθηκε συνυπεύθυνος για την αυτοκτονία ενός ψυχασθενούς που θα... ανάσταινε νεκρούς! Βαριά άρρωστος εξορίζεται στη Σιβηρία, στην άθλια φυλακή Κατλάς (1930) και από εκεί βορειότερα στον Αρχάγγελο. Νοσηλεύτηκε στο Λένινγκραντ όπου του αφαιρέθηκε όγκος. Αφέθηκε ελεύθερος. Περιπλανήθηκε περνώντας πειρασμούς και επιστρέφει στην Τασκένδη κάνοντας έρευνες στον τομέα της χειρουργικής των πυογόνων λοιμώξεων πριν την εποχή της αντιβίωσης. Τα «Δοκίμιά» του (1934) άνοιγαν νέους δρόμους στην χειρουργική και έγιναν τα βιβλία των γιατρών. Καθημερινά έδειχνε την ευαισθησία του προς τον ασθενή, τόνιζε πως ο γιατρός πρέπει να αγαπάει τον άρρωστο, να κάνει το παν για να σώζει ζωές. Δυσανασχετούσε για τους φιλοχρήματους αδιάφορους και ψυχρούς γιατρούς που εκμεταλλευόταν τον ανθρώπινο πόνο, γιατί έτσι η ιατρική γινόταν κτηνώδης απάτη. Δεν άντεχε την αδιαφορία και την αμέλεια.
Σε ηλικία 60 ετών συνελήφθη από το κόμμα με ανόητες αιτιάσεις. Ανακρίνεται 13 ημερονύκτια, βασανιζόμενος. Φυλακίζεται 2 χρόνια στα βρωμερά υπόγεια της ΝΚVD διωκόμενος εξαιτίας της πίστεώς του στον Θεό! Ακόμα και όταν υπήρξε πόρισμα του ειδικού συμβουλίου να τον εκτελέσουν, τον έσωσε ο ίδιος ο Στάλιν λέγοντας: «τέτοιους ανθρώπους δεν μπορούμε να τους εξολοθρεύουμε». Εξορίζεται στη Σιβηρία, στη Μεγάλη Μούρτα. Ζητεί δουλειά στο νοσοκομείο για ένα πιάτο φαΐ. Χειρουργούσε ακατάπαυστα, προσευχόμενος μόνος στο δάσος αφού οι Εκκλησίες είχαν γκρεμισθεί.
Με την εισβολή των Γερμανών στη Ρωσία το 1941, ο Επίσκοπος Λουκάς θλίβεται για τα δεινά του πολέμου. Χωρίς να κρατεί κακία στους Ρώσους εξουσιαστές, ζητεί να προσφέρει οικειοθελώς τις ιατρικές του γνώσεις για τους τραυματίες πολέμου. Διορίστηκε αρχίατρος στο Κρασνογιάρσκ. Σώζει ζωές.
Αλλά του επιβάλλουν να παρουσιάζεται δύο φορές την εβδομάδα στην αστυνομία ως «εχθρός του λαού»!
Σχεδόν καθημερινά έμενε νηστικός γιατί απαγόρευαν μόνο σ' εκείνον να σιτίζεται στο νοσοκομείο επειδή είχε εικόνες στο δωμάτιό του!
Εργαζόταν με άξεστο προσωπικό και γιατρούς που δεν γνώριζαν τις αρχές της ιατρικής, φτάνοντας σε σημείο εγκληματικών πράξεων. Κάθε θάνατος ασθενούς του προξενούσε βαθιά θλίψη. Για τους μελλοθάνατους ήθελε να τους γνωστοποιείται ο επικείμενος θάνατος, ώστε αν ήθελαν να μετανοούσαν και να πέθαιναν σαν Χριστιανοί.
Πίστευε ότι η ζωή είναι στα χέρια του Θεού καί ο θάνατος πέρασμα από τα πρόσκαιρα στα αιώνια.
Την δύσκολη αυτή εποχή η Ορθόδοξη Εκκλησία παρά τα όσα τραβούσε, κάνει εράνους και βοηθάει τον Κόκκινο στρατό, κάτι που εκτιμάει ο Στάλιν. Ο Λουκάς προάγεται σε Αρχιεπίσκοπο Κρασνογιάρσκ. Όμως σ' ολόκληρη τη Σιβηρία το «καθεστώς» δεν είχε αφήσει ούτε μία Εκκλησία που να λειτουργεί. Σ' έναν μικρό κοιμητηριακό ναό του επιτρέπεται να λειτουργεί και να κηρύττει το Λόγο του Θεού μετά από 16 χρόνια, δίνοντας ταυτόχρονα διαλέξεις σε συνέδρια χειρούργων καταχειροκροτούμενος.
Για όλες τις δυσκολίες της ζωής, θεωρούσε ότι ήταν θέλημα του Θεού. Το 1943 η σοβιετική κυβέρνηση εκτιμά τη συμπαράσταση της Εκκλησίας στον πόλεμο. Με την οπισθοχώρηση των Γερμανών μετατίθεται σε νοσοκομείο του Ταμπώφ. Χειρουργεί 8-9 ώρες ημερησίως. Βρίσκει γκρεμισμένες και κατεστραμμένες από άθεους Εκκλησίες. Λειτουργεί και κηρύττει. Σε άρθρα του επισημαίνει ότι τα πολιτικά ιδεώδη δίχως πίστη, Ευαγγέλιο και Θεό είναι ελλιπή και ανεπαρκή. Ενδιαφέρεται για το πλησίασμα των απομακρυσμένων από την Εκκλησία, την κατήχηση παιδιών και νέων. Το 1945 αρχίζουν να τον βραβεύουν, αναγνωρίζοντας το τεράστιο έργο του. Η μεγαλύτερη τιμητική διάκριση ήταν το βραβείο «Στάλιν» για τις επιστημονικές του μελέτες που συνοδευόταν με 2000 ρούβλια που μοίρασε σε ορφανά και θύματα πολέμου. Μαζί του ανέβηκε το κύρος της διωκόμενης και συκοφαντημένης Εκκλησίας. Εξέφρασε όμως και το παράπονό του: «Θα μπορούσα να βοηθήσω κι' άλλο αν ''εσείς'' δεν με είχατε συλλάβει χωρίς λόγο και δεν με τραβούσατε για 11 χρόνια στις εξορίες και στα μπουντρούμια». Η φήμη του απλώνεται παντού. Στο πρόσωπό του συμπορευόταν αρμονικά η πίστη και η επιστήμη. Ο πιστός επιστήμονας στέκεται με σεβασμό και αγάπη απέναντι στον ασθενή του, όπως του υπαγορεύει το Ευαγγέλιο.
Η άνευ Θεού επιστήμη είναι «σύγχυση».
Μετά την κρατική αναγνώριση ήρθε και η εκκλησιαστική. Το 1946 σε ηλικία 70 ετών μετατίθεται στην Κριμαία ως Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως (αρχαία Ελληνική Ταυρίδα). Προσπαθεί να σώσει τις Εκκλησίες τον ευσεβή λαό από φανατισμό, μισαλλοδοξία και μίσος προς τους αλλόθρησκους και τους άθεους, τονίζοντας ότι στην Ορθοδοξία ταιριάζει μόνο η αγάπη, η βοήθεια, η φιλοξενία.
Όμως, το κομουνιστικό κόμμα δεν άλλαξε την αρνητική θέση του. Τον απομάκρυναν από τη χειρουργική και τα ιατρικά συμβούλια γιατί φορούσε ράσο! Εξαιτίας της απουσίας του πέθαιναν οι πιο βαριά άρρωστοι. Δεχόταν όμως ασθενείς στο φτωχό διαμέρισμά του. Όσοι ήθελαν να τον πληρώσουν επειδή θεραπεύθηκαν, τους έδινε διευθύνσεις φτωχών! Μόνο που έβλεπε τον ασθενή ήξερε από τι έπασχε.
Πολλούς ασθενείς, όταν τους σταύρωνε γινόντουσαν υγιείς. Αυτόν τον ΑΓΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ οι αστυνομικοί τον παρατηρούσαν επειδή φορούσε Σταυρό στο στήθος του ως. κακό παράδειγμα για τη νεολαία, ενώ εκείνοι που είχαν κρεμασμένο πάνω τους το περίστροφο ήταν «καλό» παράδειγμα!
Από το 1952 άρχισε να χάνει την όρασή του. Μετακινείται ψηλαφίζοντας. Η επερχόμενη τύφλωση δεν λύγισε την θέλησή του. Την δέχτηκε ως θέλημα του Θεού πιστεύοντας ότι κάθε άνθρωπος που αγαπά τον Κύριο δεν μπορεί να είναι τυφλός γιατί τον φωτίζει το Θείο φως. Αν και τυφλός δεν έπαψε να ενδιαφέρεται για το ποίμνιο και τους ασθενείς κάνοντας αλάνθαστες διαγνώσεις ψηλαφώντας!
Μετά τον Στάλιν, επί Χρουστσόφ, ξεσπάει νέο κύμα διωγμών κατά της Εκκλησίας. Οι εκκλησιαζόμενοι φωτογραφίζονταν και φακελωνόντουσαν από τις μυστικές υπηρεσίες. Ο Λουκάς αγωνίζεται ως το τέλος. Το καθεστώς κλείνει όσες Εκκλησίες απέμειναν. Το αντιεκκλησιαστικό μένος το 1960 φθάνει στο αποκορύφωμα. Τον Λουκά εκτιμούσαν ακόμα και οι Εβραίοι. Τον αποκαλούσαν Άγιο Παντελεήμονα της εποχής. Θεραπευτής ψυχών και σωμάτων.
Οι διωγμοί, του δημιουργούν αφόρητη θλίψη. Παραδομένος στο θέλημα του Θεού υπέμεινε τα πάντα.
Εκοιμήθη ημέρα Κυριακή, 11 Ιουνίου 1961. Ημέρα που εόρταζαν Πάντες οι εν Ρωσία Άγιοι. Ο κόσμος θρηνούσε για την οσιακή κοίμησή του. Ακόμα και στην εβραϊκή συναγωγή έγινε σύναξη και προσευχή! Το πανίσχυρο άθεο κράτος τον φοβόταν ακόμα και νεκρό. Απαγόρευσαν την εκφορά του με τα πόδια από κεντρική λεωφόρο, διέταξαν να μη σηκώσουν φέρετρο, να μη ψάλλουν. Η αγανάκτηση του κόσμου ξεχείλισε. Οι κομματικοί υποχώρησαν. Οι δρόμοι γέμισαν κόσμο. Η πομπή κράτησε τρεισήμισι ώρες αντί 3 λεπτών που ήθελε το «κόμμα». Όλοι τον αγαπούσαν, εκτός αυτοί που είχαν άλλες καταβολές.
Έκτοτε τα θαύματά του πολλά και στην Ελλάδα. Τον Μάρτιο 1996, 4.000 άνθρωποι παραβρέθηκαν στην ανακομιδή των λειψάνων του που ευωδίαζαν. Η καρδιά του ήταν άφθαρτη! Ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η μνήμη του εορτάζεται στις 11 Ιουνίου. Η ζωή του, ας γίνει παράδειγμα σε ποιμένες, γιατρούς, πολιτικούς και σε κάθε άνθρωπο.
Στρατής Ανδριώτης
10.6.10
Το "κάλπικο φέρσιμο"
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
"Ει γαρ ο αδελφός σου λυπείται, φησίν, ουκ έτι κατά αγάπην περιπατείς"
Απόστολος
Πάντοτε με απασχολούσε η ψεύτικη κατηγορία ακόμα κι αυτή που ήταν ολοφάνερα ψεύτικη.Δεν καταλάβαινα γιατί της έδινα σημασία, αφού ήταν ψεύτικη. Γιατί δεν διέκρινα το ψεύτικο απ΄ το αληθινό; Αν με πλήρωνε κάποιος με κάλπικο νόμισμα, θα το δεχόμουν ως αληθινό; Οπωσδήποτε όχι. Γιατί δεν φερόμουν με το κάλπικο φέρσιμο όπως με το κάλπικο νόμισμα, που το επιστρέφεις σ΄ αυτόν που σου το δίνει;
Κάποιοι το είχαν σαν παιχνίδι που το μάθαιναν από παιδιά, το να πληρώνουν κάποιον με το ίδιο νόμισμα. Δεν ήξερα γιατί δεν είχα την ικανότητα να κάνω το ίδιο. Έπαιρνα όλα τα πράγματα ως αληθινά. Έπρεπε να με βασανίσει κάτι πολύ για να δεχθώ ότι δεν είναι αληθινό. Διάβασα κάπου ότι η ευκολοπιστία είναι το ελάττωμα αυτών που αγαπούν την αλήθεια.
Ο σκοπός μου δεν είναι να αποδείξω ότι είμαι φιλαλήθης. Το θέμα μου είναι η απορία μου γιατί νιώθουμε πόνο από μια ψεύτικη προσβολή;
Αν παρόλο που διακρίνουμε το ψεύτικο από το αληθινό, το ψεύτικο μας λυπεί, ενώ δεν πρέπει να του δώσουμε σημασία, αυτό σημαίνει ότι κάτι άλλο μας λυπεί στις ψεύτικες κατηγορίες και στις ύβρεις. Μας λυπεί η έλλειψη αγάπης. Αν τα ίδια λόγια λέγονταν με αγάπη, δεν θα μας λυπούσαν. Θα μας έδιναν χαρά.
Στον εξηκοστό λόγο του με τίτλο περί του μη λυπείν τινά ο μοναχός Αντίοχος ο εκ Γαλατίας γράφει: "Ει ο αγαπών τον αδελφόν αυτού, τον Θεόν αγαπά, και ο μη αγαπών τον αδελφόν αυτού, ουδέ τον Θεόν αγαπά. Κατά τον Απόστολον Ιωάννην δήλον εστιν, ότι και ο λυπών τον αδελφόν αυτού, τον Θεόν λυπεί. Μη λυπείτε γαρ, φησι, το Πνεύμα το άγιον εν ω εσφραγίσθητε.
"Ει γαρ ο αδελφός σου λυπείται, φησίν, ουκ έτι κατά αγάπην περιπατείς"
Απόστολος
Πάντοτε με απασχολούσε η ψεύτικη κατηγορία ακόμα κι αυτή που ήταν ολοφάνερα ψεύτικη.Δεν καταλάβαινα γιατί της έδινα σημασία, αφού ήταν ψεύτικη. Γιατί δεν διέκρινα το ψεύτικο απ΄ το αληθινό; Αν με πλήρωνε κάποιος με κάλπικο νόμισμα, θα το δεχόμουν ως αληθινό; Οπωσδήποτε όχι. Γιατί δεν φερόμουν με το κάλπικο φέρσιμο όπως με το κάλπικο νόμισμα, που το επιστρέφεις σ΄ αυτόν που σου το δίνει;
Κάποιοι το είχαν σαν παιχνίδι που το μάθαιναν από παιδιά, το να πληρώνουν κάποιον με το ίδιο νόμισμα. Δεν ήξερα γιατί δεν είχα την ικανότητα να κάνω το ίδιο. Έπαιρνα όλα τα πράγματα ως αληθινά. Έπρεπε να με βασανίσει κάτι πολύ για να δεχθώ ότι δεν είναι αληθινό. Διάβασα κάπου ότι η ευκολοπιστία είναι το ελάττωμα αυτών που αγαπούν την αλήθεια.
Ο σκοπός μου δεν είναι να αποδείξω ότι είμαι φιλαλήθης. Το θέμα μου είναι η απορία μου γιατί νιώθουμε πόνο από μια ψεύτικη προσβολή;
Αν παρόλο που διακρίνουμε το ψεύτικο από το αληθινό, το ψεύτικο μας λυπεί, ενώ δεν πρέπει να του δώσουμε σημασία, αυτό σημαίνει ότι κάτι άλλο μας λυπεί στις ψεύτικες κατηγορίες και στις ύβρεις. Μας λυπεί η έλλειψη αγάπης. Αν τα ίδια λόγια λέγονταν με αγάπη, δεν θα μας λυπούσαν. Θα μας έδιναν χαρά.
Στον εξηκοστό λόγο του με τίτλο περί του μη λυπείν τινά ο μοναχός Αντίοχος ο εκ Γαλατίας γράφει: "Ει ο αγαπών τον αδελφόν αυτού, τον Θεόν αγαπά, και ο μη αγαπών τον αδελφόν αυτού, ουδέ τον Θεόν αγαπά. Κατά τον Απόστολον Ιωάννην δήλον εστιν, ότι και ο λυπών τον αδελφόν αυτού, τον Θεόν λυπεί. Μη λυπείτε γαρ, φησι, το Πνεύμα το άγιον εν ω εσφραγίσθητε.
Miguel Hernantez, Eterna sombra
Miguel Hernantez
Eterna sombra
.............................
.............................
Soy una ventana que escucha
por donde va tenebrosa la vida.
Pero hay un rayo de sol en la lucha
que siempre deja la sombra vencida
Μιγκέλ Ερνάντεθ (Ισπανία)
Αιώνια σκιά
..............................
..............................
Είμαι ένα ανοιχτό παράθυρο
από όπου η ζοφερή ζωή περνάει.
Όμως υπάρχει στον αγώνα μια ηλιαχτίδα
που πάντα τη σκιά νικάει.
(Μετ.Μ.Λ.)
Eterna sombra
.............................
.............................
Soy una ventana que escucha
por donde va tenebrosa la vida.
Pero hay un rayo de sol en la lucha
que siempre deja la sombra vencida
Μιγκέλ Ερνάντεθ (Ισπανία)
Αιώνια σκιά
..............................
..............................
Είμαι ένα ανοιχτό παράθυρο
από όπου η ζοφερή ζωή περνάει.
Όμως υπάρχει στον αγώνα μια ηλιαχτίδα
που πάντα τη σκιά νικάει.
(Μετ.Μ.Λ.)
Θά 'θελα να πεθάνω ευδιάθετος
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
«Θησαυρίσατε θησαυρούς εν ουρανοίς»
Ευαγγέλιο
Θά ' θελα να πεθάνω ευδιάθετος, όπως μου αρέσει να ζω. Θεωρώ την καλή διάθεση το μεγαλύτερο αγαθό. Πάντοτε αγαπούσα την καλή διάθεση τη δική μου και των άλλων, γι΄ αυτό απέφευγα να την χαλάσω με οτιδήποτε, ακόμα και με πράγματα που οι άλλοι θεωρούσαν πιο σημαντικά. Όμως νομίζω ότι όλοι για την καλή διάθεση αγωνίζονται, έστω και χωρίς να το ξέρουν.
Λοιπόν , μια που τίποτα δεν θα πάρω μαζί μου, ούτε τα βιβλία που τόσο αγαπώ, να έπαιρνα τουλάχιστον την καλή διάθεση. Αυτό σημαίνει ότι προτιμώ τη θεληματική φτώχεια. Η καλή διάθεση δεν πάει μαζί με τον πλούτο. Δεν είδα κανέναν πλούσιο με καλή διάθεση. Ο πλούτος θέλει πολλές θυσίες, πολλές σκοτούρες. Θυμάστε εκείνο το ανέκδοτο με τη φτωχή οικογένεια που κάθε βράδυ χόρευε και τραγουδούσε κι όταν απέκτησε χρήματα σταμάτησαν οι χοροί και τα τραγούδια;
Θα ΄θελα να πεθάνω ευδιάθετος. Ένας φίλος μου παρακαλούσε το Θεό να πεθάνει ευδιάθετος. Πιστεύω ότι πέθανε ευδιάθετος. Δεν ήμουν κοντά του - πέθανε στην Αμερική- αλλά ξέρω ότι πέθανε υγιής! Όλες οι εξετάσεις ήταν άριστες. Σάκχαρο, χοληστερίνη, αιματοκρίτης, πίεση 8/12. Εν τοιαύτη περιπτώσει, γιατί πεθαίνω, ρώτησε το γιατρό του. Πεθαίνεις γιατί το θέλεις, it depend of you, του είπε ο γιατρός. Ο φίλος μου πέθανε στον ύπνο του, πιθανόν βλέποντας κάποιο γλυκό όνειρο. Ναι αλλά ο φίλος μου εγκατέλειψε την επιθυμία του πλούτου και διάλεξε τη θεληματική φτώχεια. Κάποτε θέλησε να αγοράσει κάποιο ακίνητο στο όνομά μου -ως αλλοδαπός δεν μπορούσε να αγοράσει στην Πάτμο ακίνητο στο όνομά του- αλλά δε δέχτηκα. Κατά καιρούς μετανιώνω για την απόφασή μου αυτή, αλλά πάλι συνέρχομαι και ψηφίζω ξανά υπέρ της θεληματικής (ανθρώπινης και ευλογημένης) φτώχειας. (Δεν έχει καμία σχέση με την αναγκαστική, την καταραμένη δυσβάστακτη φτώχεια). Ο φίλος μου αυτός πίστευε ότι μόνο την Ευχή του Ιησού μπορούμε να πάρουμε μαζί μας.
Η θεληματική φτώχεια είναι το γιατρικό και για την καταραμένη φτώχεια και για την ακόρεστη επιθυμία του πλούτου. Η θεληματική φτώχεια κάνει τη φτώχεια υποφερτή και για τους φτωχούς και για τους πλούσιους, κλασικό παράδειγμα ο αρχαίος Κυνικός φιλόσοφος Κράτης.
Όλα τα χαλάει η μιμητική επιθυμία. Μιμητική επιθυμία είναι η επιθυμία για πράγματα που τα θέλουν όλοι ή αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, με αποτέλεσμα τη σύγκρουση. Ενώ στη μη μιμητική επιθυμία δεν υπάρχουν συγκρούσεις, γιατί η μη μιμητική επιθυμία δε δημιουργεί αντιπάλους. Π.χ. ένα τριμμένο και χιλιομπαλωμένο ράσο ενός μοναχού, που το άφησε στο φράχτη, κανείς δεν θα συγκρουστεί με κάποιον άλλον για να το πάρει.
Το παράδειγμα με το λαγήνι δείχνει ότι όταν οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι από την μιμητική επιθυμία (όποιος ακολουθεί τον Ιησού εγκαταλείπει την μιμητική επιθυμία), δεν δημιουργούνται συγκρούσεις μεταξύ τους.
Ένας μοναχός ρώτησε έναν άλλο μοναχό πιο έμπειρο να του πει πως μαλώνουν οι άνθρωποι στον κόσμο, γιατί δεν ήξερε. Θα βάλουμε ένα λαγήνι ανάμεσά μας. Εγώ θα λέω είναι δικό μου. Εσύ θα λές είναι δικό μου. Και έτσι θα μαλώσουμε. Έτσι και έγινε. Έβαλαν το λαγήνι ανάμεσά τους. Αυτό το λαγήνι είναι δικό μου, είπε ο έμπειρος μοναχός. Παρ΄το και πήγαινε στην ευχή του Θεού, είπε ο δόκιμος μοναχός.
Στο ανέκδοτο αυτό βλέπουμε ότι είναι αδύνατο να συγκρουστούν δυο άνθρωποι, όταν δεν έχουν μιμητική επιθυμία, όταν δεν επιθυμούν τα πράγματα που είναι επιθυμητά κι από άλλους.
Οι συγκρούσεις, οι ταραχές, οι πόλεμοι, και τα μίση προκαλούνται απ΄ τις μιμητικές επιθυμίες. Οι επιθυμίες για πράγματα που δεν τα θέλει κανείς δεν είναι μιμητικές και δεν προκαλούν συγκρούσεις .Οι μοναχοί π.χ. πρέπει να είναι τόσο ακτήμονες που να μην υπάρχει τίποτε στο κελί τους, που να θέλει κάποιος να το πάρει. Τα ρούχα τους πρέπει να είναι κουρέλια, που να τα αφήνουν στο δρόμο και να μην τα αγγίζει κανείς.
Η θεληματική ανακατανομή του πλούτου με τον περιορισμό των μεγάλων εισοδημάτων και την αύξηση των χαμηλών εισοδημάτων, θα κάνει τον πλούτο δυσβάστακτο και την φτώχεια ελκυστική. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που οι πλούσιοι μίσησαν τα πλούτη τους και διάλεξαν να ζήσουν απλά και ταπεινά.
Μια που το κράτος δεν φρόντισε με την Παιδεία να μορφώσει τέτοιους ανθρώπους, αλλά το αντίθετο καλλιέργησε την επιθυμία του πλουτισμού και το μίσος της φτώχειας, πρέπει τώρα να εφαρμόσει την αναγκαστική ανακατανομή των εισοδημάτων.
Η χρυσή τομή είναι το επίπεδο της φτώχειας, να εξασφαλίζει μια ανθρώπινη ζωή, ώστε να μην είναι μισητή και καταραμένη η φτώχεια. Αυτά όμως δεν γίνονται με τη βία. Πρέπει να καλλιεργήσει κανείς το πνεύμα του, ώστε να αγαπήσει τη φτώχεια και να μισήσει τον πλούτο.
Με το πνεύμα που επικρατεί σήμερα στον κόσμο η ριζική ανακατανομή των εισοδημάτων είναι ουτοπία.
«Θησαυρίσατε θησαυρούς εν ουρανοίς»
Ευαγγέλιο
Θά ' θελα να πεθάνω ευδιάθετος, όπως μου αρέσει να ζω. Θεωρώ την καλή διάθεση το μεγαλύτερο αγαθό. Πάντοτε αγαπούσα την καλή διάθεση τη δική μου και των άλλων, γι΄ αυτό απέφευγα να την χαλάσω με οτιδήποτε, ακόμα και με πράγματα που οι άλλοι θεωρούσαν πιο σημαντικά. Όμως νομίζω ότι όλοι για την καλή διάθεση αγωνίζονται, έστω και χωρίς να το ξέρουν.
Λοιπόν , μια που τίποτα δεν θα πάρω μαζί μου, ούτε τα βιβλία που τόσο αγαπώ, να έπαιρνα τουλάχιστον την καλή διάθεση. Αυτό σημαίνει ότι προτιμώ τη θεληματική φτώχεια. Η καλή διάθεση δεν πάει μαζί με τον πλούτο. Δεν είδα κανέναν πλούσιο με καλή διάθεση. Ο πλούτος θέλει πολλές θυσίες, πολλές σκοτούρες. Θυμάστε εκείνο το ανέκδοτο με τη φτωχή οικογένεια που κάθε βράδυ χόρευε και τραγουδούσε κι όταν απέκτησε χρήματα σταμάτησαν οι χοροί και τα τραγούδια;
Θα ΄θελα να πεθάνω ευδιάθετος. Ένας φίλος μου παρακαλούσε το Θεό να πεθάνει ευδιάθετος. Πιστεύω ότι πέθανε ευδιάθετος. Δεν ήμουν κοντά του - πέθανε στην Αμερική- αλλά ξέρω ότι πέθανε υγιής! Όλες οι εξετάσεις ήταν άριστες. Σάκχαρο, χοληστερίνη, αιματοκρίτης, πίεση 8/12. Εν τοιαύτη περιπτώσει, γιατί πεθαίνω, ρώτησε το γιατρό του. Πεθαίνεις γιατί το θέλεις, it depend of you, του είπε ο γιατρός. Ο φίλος μου πέθανε στον ύπνο του, πιθανόν βλέποντας κάποιο γλυκό όνειρο. Ναι αλλά ο φίλος μου εγκατέλειψε την επιθυμία του πλούτου και διάλεξε τη θεληματική φτώχεια. Κάποτε θέλησε να αγοράσει κάποιο ακίνητο στο όνομά μου -ως αλλοδαπός δεν μπορούσε να αγοράσει στην Πάτμο ακίνητο στο όνομά του- αλλά δε δέχτηκα. Κατά καιρούς μετανιώνω για την απόφασή μου αυτή, αλλά πάλι συνέρχομαι και ψηφίζω ξανά υπέρ της θεληματικής (ανθρώπινης και ευλογημένης) φτώχειας. (Δεν έχει καμία σχέση με την αναγκαστική, την καταραμένη δυσβάστακτη φτώχεια). Ο φίλος μου αυτός πίστευε ότι μόνο την Ευχή του Ιησού μπορούμε να πάρουμε μαζί μας.
Η θεληματική φτώχεια είναι το γιατρικό και για την καταραμένη φτώχεια και για την ακόρεστη επιθυμία του πλούτου. Η θεληματική φτώχεια κάνει τη φτώχεια υποφερτή και για τους φτωχούς και για τους πλούσιους, κλασικό παράδειγμα ο αρχαίος Κυνικός φιλόσοφος Κράτης.
Όλα τα χαλάει η μιμητική επιθυμία. Μιμητική επιθυμία είναι η επιθυμία για πράγματα που τα θέλουν όλοι ή αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, με αποτέλεσμα τη σύγκρουση. Ενώ στη μη μιμητική επιθυμία δεν υπάρχουν συγκρούσεις, γιατί η μη μιμητική επιθυμία δε δημιουργεί αντιπάλους. Π.χ. ένα τριμμένο και χιλιομπαλωμένο ράσο ενός μοναχού, που το άφησε στο φράχτη, κανείς δεν θα συγκρουστεί με κάποιον άλλον για να το πάρει.
Το παράδειγμα με το λαγήνι δείχνει ότι όταν οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι από την μιμητική επιθυμία (όποιος ακολουθεί τον Ιησού εγκαταλείπει την μιμητική επιθυμία), δεν δημιουργούνται συγκρούσεις μεταξύ τους.
Ένας μοναχός ρώτησε έναν άλλο μοναχό πιο έμπειρο να του πει πως μαλώνουν οι άνθρωποι στον κόσμο, γιατί δεν ήξερε. Θα βάλουμε ένα λαγήνι ανάμεσά μας. Εγώ θα λέω είναι δικό μου. Εσύ θα λές είναι δικό μου. Και έτσι θα μαλώσουμε. Έτσι και έγινε. Έβαλαν το λαγήνι ανάμεσά τους. Αυτό το λαγήνι είναι δικό μου, είπε ο έμπειρος μοναχός. Παρ΄το και πήγαινε στην ευχή του Θεού, είπε ο δόκιμος μοναχός.
Στο ανέκδοτο αυτό βλέπουμε ότι είναι αδύνατο να συγκρουστούν δυο άνθρωποι, όταν δεν έχουν μιμητική επιθυμία, όταν δεν επιθυμούν τα πράγματα που είναι επιθυμητά κι από άλλους.
Οι συγκρούσεις, οι ταραχές, οι πόλεμοι, και τα μίση προκαλούνται απ΄ τις μιμητικές επιθυμίες. Οι επιθυμίες για πράγματα που δεν τα θέλει κανείς δεν είναι μιμητικές και δεν προκαλούν συγκρούσεις .Οι μοναχοί π.χ. πρέπει να είναι τόσο ακτήμονες που να μην υπάρχει τίποτε στο κελί τους, που να θέλει κάποιος να το πάρει. Τα ρούχα τους πρέπει να είναι κουρέλια, που να τα αφήνουν στο δρόμο και να μην τα αγγίζει κανείς.
Η θεληματική ανακατανομή του πλούτου με τον περιορισμό των μεγάλων εισοδημάτων και την αύξηση των χαμηλών εισοδημάτων, θα κάνει τον πλούτο δυσβάστακτο και την φτώχεια ελκυστική. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που οι πλούσιοι μίσησαν τα πλούτη τους και διάλεξαν να ζήσουν απλά και ταπεινά.
Μια που το κράτος δεν φρόντισε με την Παιδεία να μορφώσει τέτοιους ανθρώπους, αλλά το αντίθετο καλλιέργησε την επιθυμία του πλουτισμού και το μίσος της φτώχειας, πρέπει τώρα να εφαρμόσει την αναγκαστική ανακατανομή των εισοδημάτων.
Η χρυσή τομή είναι το επίπεδο της φτώχειας, να εξασφαλίζει μια ανθρώπινη ζωή, ώστε να μην είναι μισητή και καταραμένη η φτώχεια. Αυτά όμως δεν γίνονται με τη βία. Πρέπει να καλλιεργήσει κανείς το πνεύμα του, ώστε να αγαπήσει τη φτώχεια και να μισήσει τον πλούτο.
Με το πνεύμα που επικρατεί σήμερα στον κόσμο η ριζική ανακατανομή των εισοδημάτων είναι ουτοπία.
9.6.10
Μη θελήσετε να ερευνήσετε τα έργα του καιρού αυτού ( Αββάς Ησαϊας)
Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
"Μη θελήσετε να ερευνήσετε τα έργα του καιρού αυτού, για να μη γίνετε σαν τα αφοδευτήρια, όπου ο καθένας πηγαίνει να αποβάλει όσα βρίσκονται στην κοιλιά του και υπάρχει μεγάλη δυσωδία, αλλά να γίνετε μάλλον θυσιαστήριο του Θεού αγνό, κάνοντας τον ιερέα που βρίσκεται μέσα, να βάζει πάντοτε θυμίαμα από το πρωί ως το βράδυ, ώστε να μη μείνει το θυσιαστήριο χωρίς θυμίαμα".*
Ο Αββάς Ησαϊας μιλώντας για τον ιερέα και για το θυμίαμα εννοεί τη Νοερά Προσευχή. Ο ιερέας είναι το Άγιον Πνεύμα και το θυμίαμα είναι η Νοερά Προσευχή. Το πνεύμα προσεύχεται για μας εντός μας με ανέκφραστο τρόπο. Ας κατευθυνθεί η προσευχή μου ως θυμίαμα στο Θεό, λέει ο στίχος του ψαλμού.
Το πνευματικό νόημα της μεταφοράς του αγίου είναι το Ασυνείδητο. Ο άγιος θέλει να σε βοηθήσει να καταλάβεις τι είναι το Ασυνείδητο, για να ξέρεις τον τρόπο που αντιδρά ο οργανισμός σου στα γεγονότα που απειλούν την επιβίωσή σου. Θα ξέρεις τί ρόλο παίζουν οι μιμητικές επιθυμίες (αυτές που δεν έχουν πρότυπο τον Ιησού), ότι για να τις ικανοποιήσεις χτυπάς τις πόρτες που πίσω τους υπάρχει μόνο ο θάνατος.
Ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν. Κανείς να μη χαθεί. Αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους, είπε. Εκείνος που ακολουθεί τον Ιησού έχει εγκαταλείψει τις μιμητικές επιθυμίες.
Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Εννοείται ότι μετέχουμε στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.
Το δεύτερο βήμα είναι να πετάξεις την τηλεόραση και να μην παρακολουθείς τα ιστολόγια που μεταδίδουν κατά σύστημα το φόβο και τη σύγχυση του αρνητικού ασυνειδήτου. ( Αρνητικό ασυνείδητο είναι ότι σκοτεινό υπάρχει μέσα μας π.χ. τα πάθη, τα οποία δεν ξέρουμε τι είναι και γιατί υπάρχουν. Ο άνθρωπος δε γεννιέται με αυτά, αλλά με το φως του Ιησού, που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο.)
Το παρακάτω παράδειγμα με το μυλωνά και το διάβολο δείχνει πως η κούραση και η αηδία φέρνει τον άνθρωπο σε τέτοια σύγχυση, που αντί να αποφύγει ό,τι προκαλεί την κούραση και την αηδία π.χ. την τηλεόραση, απορρίπτει την ίδια του τη ζωή και όλα αυτά για τα οποία αξίζει να ζει.
Ένας μυλωνάς έψηνε στη σούβλα ένα κοτόπουλο. Πήγε κι ο διάβολος κι έψηνε στη σούβλα ένα βάτραχο. Κάθε λίγο και λιγάκι ο διάβολος σήκωνε το βάτραχο και τον χτυπούσε στο κοτόπουλο λέγοντας, εσύ κοτόπουλο, εγώ βάτραχο, εσύ κοτόπουλο, εγώ βάτραχο. Ώσπου ο μυλωνάς σιχάθηκε και πέταξε το κοτόπουλο.
Τι νομίζεις θα μείνει στην ψυχή σου ,αν ακούς όλη την ώρα να μιλάνε για βατράχους;
(Αββά Ησαϊου , Λόγοι ΚΘ΄, Σοφοκλής Γ. Δημητρακόπουλος, Έκδ. Απόστολος Βαρνάβας, Αθήναι 2004)
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
"Μη θελήσετε να ερευνήσετε τα έργα του καιρού αυτού, για να μη γίνετε σαν τα αφοδευτήρια, όπου ο καθένας πηγαίνει να αποβάλει όσα βρίσκονται στην κοιλιά του και υπάρχει μεγάλη δυσωδία, αλλά να γίνετε μάλλον θυσιαστήριο του Θεού αγνό, κάνοντας τον ιερέα που βρίσκεται μέσα, να βάζει πάντοτε θυμίαμα από το πρωί ως το βράδυ, ώστε να μη μείνει το θυσιαστήριο χωρίς θυμίαμα".*
Ο Αββάς Ησαϊας μιλώντας για τον ιερέα και για το θυμίαμα εννοεί τη Νοερά Προσευχή. Ο ιερέας είναι το Άγιον Πνεύμα και το θυμίαμα είναι η Νοερά Προσευχή. Το πνεύμα προσεύχεται για μας εντός μας με ανέκφραστο τρόπο. Ας κατευθυνθεί η προσευχή μου ως θυμίαμα στο Θεό, λέει ο στίχος του ψαλμού.
Το πνευματικό νόημα της μεταφοράς του αγίου είναι το Ασυνείδητο. Ο άγιος θέλει να σε βοηθήσει να καταλάβεις τι είναι το Ασυνείδητο, για να ξέρεις τον τρόπο που αντιδρά ο οργανισμός σου στα γεγονότα που απειλούν την επιβίωσή σου. Θα ξέρεις τί ρόλο παίζουν οι μιμητικές επιθυμίες (αυτές που δεν έχουν πρότυπο τον Ιησού), ότι για να τις ικανοποιήσεις χτυπάς τις πόρτες που πίσω τους υπάρχει μόνο ο θάνατος.
Ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν. Κανείς να μη χαθεί. Αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους, είπε. Εκείνος που ακολουθεί τον Ιησού έχει εγκαταλείψει τις μιμητικές επιθυμίες.
Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Εννοείται ότι μετέχουμε στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.
Το δεύτερο βήμα είναι να πετάξεις την τηλεόραση και να μην παρακολουθείς τα ιστολόγια που μεταδίδουν κατά σύστημα το φόβο και τη σύγχυση του αρνητικού ασυνειδήτου. ( Αρνητικό ασυνείδητο είναι ότι σκοτεινό υπάρχει μέσα μας π.χ. τα πάθη, τα οποία δεν ξέρουμε τι είναι και γιατί υπάρχουν. Ο άνθρωπος δε γεννιέται με αυτά, αλλά με το φως του Ιησού, που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο.)
Το παρακάτω παράδειγμα με το μυλωνά και το διάβολο δείχνει πως η κούραση και η αηδία φέρνει τον άνθρωπο σε τέτοια σύγχυση, που αντί να αποφύγει ό,τι προκαλεί την κούραση και την αηδία π.χ. την τηλεόραση, απορρίπτει την ίδια του τη ζωή και όλα αυτά για τα οποία αξίζει να ζει.
Ένας μυλωνάς έψηνε στη σούβλα ένα κοτόπουλο. Πήγε κι ο διάβολος κι έψηνε στη σούβλα ένα βάτραχο. Κάθε λίγο και λιγάκι ο διάβολος σήκωνε το βάτραχο και τον χτυπούσε στο κοτόπουλο λέγοντας, εσύ κοτόπουλο, εγώ βάτραχο, εσύ κοτόπουλο, εγώ βάτραχο. Ώσπου ο μυλωνάς σιχάθηκε και πέταξε το κοτόπουλο.
Τι νομίζεις θα μείνει στην ψυχή σου ,αν ακούς όλη την ώρα να μιλάνε για βατράχους;
(Αββά Ησαϊου , Λόγοι ΚΘ΄, Σοφοκλής Γ. Δημητρακόπουλος, Έκδ. Απόστολος Βαρνάβας, Αθήναι 2004)
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
7.6.10
Ο φόβος που ακινητοποιεί (Διορθωμένο)
Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Στην αρχή του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου ο Κύριος Ιησούς Χριστός ο Υιός και Λόγος του Θεού του ζώντος ονομάζεται το φως, που είναι η ζωή των ανθρώπων. Όταν ο άνθρωπος κυριαρχείται από το φόβο του ασυνειδήτου (του σκοτεινού, του αγνώστου) μέσα του, δεν ζει, γιατί δεν έχει μέσα του το φως , τον ήλιο της δικαιοσύνης, που είναι η ζωή των ανθρώπων.
Πόσο η πίστη έχει εισχωρήσει βαθιά μέσα στην ψυχή του ανθρώπου στη λαϊκή μας παράδοση. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια που όπως μου εκμυστηρεύθηκε φίλος αναγνώστης του έλεγε η γιαγιά του, ότι αν συνεχίσει να φοβάται τόσο πολύ, στο τέλος θα ξεχάσει να ζει.
Ο φόβος που κυριαρχεί μέσα μας μέσω του αγνώστου είναι ο φόβος του Ασυνειδήτου, όταν δεν γνωρίζουμε τι φοβερά πράγματα θα συμβούν και γιατί. Ασυνείδητο είναι το άγνωστο που κυριαρχεί μέσα μας με το φόβο που παγώνει το αίμα μας και μας ακινητοποιεί.
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας στη μυθολογία τους προσωποποίησαν το φόβο του Ασυνειδήτου. To σύμβολο του Ασυνειδήτου είναι το υγρό στοιχείο και ειδικότερα η θάλασσα που λέγεται και αλός ή πόντος. Εξουσιαστής και εξουσιάστρια του φόβου που μας προκαλεί το άγνωστο είναι ο φοβερός Ποσειδώνας ο θεός της θάλασσας και η φοβερή Μέδουσα. Ποσειδώνας είναι το όνομα της Μέδουσας στον αρσενικό τύπο. Οι Ισπανοί που είναι απόγονοι των αρχαίων Φωκαέων ονομάζουν το φόβο miedo από το όνομα της Μέδουσας . Tengo miedo, θα πει έχω φόβο, φoβάμαι.
Οι γοργόνες μία από τις οποίες ήταν η Μέδουσα ήταν φοβερές στην όψη. Είχαν χρυσά φτερά και χάλκινα χέρια, ισχυρούς χαυλιόδοντες, όπως οι κάπροι, και φίδια στο κεφάλι, που τυλίγονταν σαν ζώνη γύρω στο σώμα. Όποιος αντίκριζε τη φοβερή όψη τους, έχανε την αναπνοή του και γινόταν, εκεί που στεκόταν, πέτρα.
Το χαρακτηριστικό λοιπόν στοιχείο του φόβου, που μας προκαλεί το αρνητικό ασυνείδητό μας είναι η ακινητοποίηση. Ο φόβος αυτός μπορεί να ακινητοποιήσει ένα άτομο και ολόκληρο λαό, ο φόβος του αγνώστου, που υπάρχει μέσα μας και μας καταδυναστεύει.
Αναρωτήθηκες, ευγενικέ αναγνώστη, γιατί ξεφύτρωσαν αυτή την εποχή τόσοι πολλοί πρόθυμοι αναμεταδότες του φόβου; Τί σκοπό έχουν; Γιατί χρησιμοποιούν το φόβο που ακινητοποιεί; Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ακινητοποιήσεις κάποιον. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι να του μεταδίδεις το φόβο.
Τί μπορούμε να κάνουμε για να μην μας ακινητοποιεί , ο φόβος; Το αντίδοτο είναι ο τρόπος που κοιτάζουμε αυτό που μας φοβίζει. Να μην το κοιτάζουμε μέσα από τις δικές μας δυνάμεις. Αλλά να το κοιτάζουμε μέσα από τις δυνάμεις του Κυρίου Ιησού. Δεν φοβούμαστε γιατί είμαστε δυνατοί, αλλά γιατί είναι δυνατός Αυτός που μας αγαπάει. Έβλεπα μπροστά μου πάντα τον κύριό μου, γράφει ο Δαβίδ σε κάποιο ψαλμό του, για να μη σαλευθώ. Ο Κύριος μας προστατεύει απ΄ το αρνητικό ασυνείδητο, από την κυριαρχία του σκότους μέσα μας.
Πρέπει να μιλάμε για το φόβο για άλλα πράγματα , πλην του φόβου του Θεού;
Δεν άκουσα ποτέ στη ζωή μου τους απλούς ανθρώπους να μιλούν για το φόβο για άλλα πράγματα, πλην του φόβου του Θεού. "Τί να φοβηθώ; Άμα τα έχεις καλά με το Θεό, δεν φοβάσαι τίποτα", μου είπε κάποτε ένας βενζινάς, στις 6 η ώρα το πρωί. Στη Φιλοκαλία, στις 63 περιπτώσεις φόβου, μόνο η μία αναφέρεται στο φόβο για άλλα πράγματα. Όλες οι άλλες αναφέρονται στο φόβο του Θεού.
Κάποιος συγγραφέας γράφει για τους φόβους τα εξής: "Αν συγκεντρώσετε όλες τις φοβερές σκέψεις που υπάρχουν στο μυαλό του μέσου ανθρώπου, τις εξετάσετε αντικειμενικά και προσπαθήσετε να τις αξιολογήσετε πόσο τον ωφέλησαν, θα ανακαλύψετε ότι όλες οι φοβερές σκέψεις, όχι απλά μερικές, είναι άχρηστες. Δεν προσφέρουν τίποτα απολύτως. Μηδέν εις το πηλίκον."
Η τέχνη και η επιστήμη σε συνεργασία με την τεχνολογία, το εμπόριο και τη βιομηχανία εκμεταλλεύεται στο έπακρο το φόβο. Πρέπει να συμβάλλουμε σ΄ αυτήν την εκμετάλλευση ή να εμποδίσουμε το φόβο και την απελπισία που οδηγεί στην αυτοκτονία;
Ο φόβος δεν συνεκτίσθη με τη φύση του ανθρώπου.Ο φόβος είναι ένα από τα γνωρίσματα της άλογης φύσης των ζώων, η οποία κάλυψε την θεία εικόνα του ανθρώπου. Mετά την παράβαση έγινε φανερή στον άνθρωπο η των αλόγων ζώων ομοίωση. (Φιλοκαλία, Β΄,102).
Στην αρχή του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου ο Κύριος Ιησούς Χριστός ο Υιός και Λόγος του Θεού του ζώντος ονομάζεται το φως, που είναι η ζωή των ανθρώπων. Όταν ο άνθρωπος κυριαρχείται από το φόβο του ασυνειδήτου (του σκοτεινού, του αγνώστου) μέσα του, δεν ζει, γιατί δεν έχει μέσα του το φως , τον ήλιο της δικαιοσύνης, που είναι η ζωή των ανθρώπων.
Πόσο η πίστη έχει εισχωρήσει βαθιά μέσα στην ψυχή του ανθρώπου στη λαϊκή μας παράδοση. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια που όπως μου εκμυστηρεύθηκε φίλος αναγνώστης του έλεγε η γιαγιά του, ότι αν συνεχίσει να φοβάται τόσο πολύ, στο τέλος θα ξεχάσει να ζει.
Ο φόβος που κυριαρχεί μέσα μας μέσω του αγνώστου είναι ο φόβος του Ασυνειδήτου, όταν δεν γνωρίζουμε τι φοβερά πράγματα θα συμβούν και γιατί. Ασυνείδητο είναι το άγνωστο που κυριαρχεί μέσα μας με το φόβο που παγώνει το αίμα μας και μας ακινητοποιεί.
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας στη μυθολογία τους προσωποποίησαν το φόβο του Ασυνειδήτου. To σύμβολο του Ασυνειδήτου είναι το υγρό στοιχείο και ειδικότερα η θάλασσα που λέγεται και αλός ή πόντος. Εξουσιαστής και εξουσιάστρια του φόβου που μας προκαλεί το άγνωστο είναι ο φοβερός Ποσειδώνας ο θεός της θάλασσας και η φοβερή Μέδουσα. Ποσειδώνας είναι το όνομα της Μέδουσας στον αρσενικό τύπο. Οι Ισπανοί που είναι απόγονοι των αρχαίων Φωκαέων ονομάζουν το φόβο miedo από το όνομα της Μέδουσας . Tengo miedo, θα πει έχω φόβο, φoβάμαι.
Οι γοργόνες μία από τις οποίες ήταν η Μέδουσα ήταν φοβερές στην όψη. Είχαν χρυσά φτερά και χάλκινα χέρια, ισχυρούς χαυλιόδοντες, όπως οι κάπροι, και φίδια στο κεφάλι, που τυλίγονταν σαν ζώνη γύρω στο σώμα. Όποιος αντίκριζε τη φοβερή όψη τους, έχανε την αναπνοή του και γινόταν, εκεί που στεκόταν, πέτρα.
Το χαρακτηριστικό λοιπόν στοιχείο του φόβου, που μας προκαλεί το αρνητικό ασυνείδητό μας είναι η ακινητοποίηση. Ο φόβος αυτός μπορεί να ακινητοποιήσει ένα άτομο και ολόκληρο λαό, ο φόβος του αγνώστου, που υπάρχει μέσα μας και μας καταδυναστεύει.
Αναρωτήθηκες, ευγενικέ αναγνώστη, γιατί ξεφύτρωσαν αυτή την εποχή τόσοι πολλοί πρόθυμοι αναμεταδότες του φόβου; Τί σκοπό έχουν; Γιατί χρησιμοποιούν το φόβο που ακινητοποιεί; Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ακινητοποιήσεις κάποιον. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι να του μεταδίδεις το φόβο.
Τί μπορούμε να κάνουμε για να μην μας ακινητοποιεί , ο φόβος; Το αντίδοτο είναι ο τρόπος που κοιτάζουμε αυτό που μας φοβίζει. Να μην το κοιτάζουμε μέσα από τις δικές μας δυνάμεις. Αλλά να το κοιτάζουμε μέσα από τις δυνάμεις του Κυρίου Ιησού. Δεν φοβούμαστε γιατί είμαστε δυνατοί, αλλά γιατί είναι δυνατός Αυτός που μας αγαπάει. Έβλεπα μπροστά μου πάντα τον κύριό μου, γράφει ο Δαβίδ σε κάποιο ψαλμό του, για να μη σαλευθώ. Ο Κύριος μας προστατεύει απ΄ το αρνητικό ασυνείδητο, από την κυριαρχία του σκότους μέσα μας.
Πρέπει να μιλάμε για το φόβο για άλλα πράγματα , πλην του φόβου του Θεού;
Δεν άκουσα ποτέ στη ζωή μου τους απλούς ανθρώπους να μιλούν για το φόβο για άλλα πράγματα, πλην του φόβου του Θεού. "Τί να φοβηθώ; Άμα τα έχεις καλά με το Θεό, δεν φοβάσαι τίποτα", μου είπε κάποτε ένας βενζινάς, στις 6 η ώρα το πρωί. Στη Φιλοκαλία, στις 63 περιπτώσεις φόβου, μόνο η μία αναφέρεται στο φόβο για άλλα πράγματα. Όλες οι άλλες αναφέρονται στο φόβο του Θεού.
Κάποιος συγγραφέας γράφει για τους φόβους τα εξής: "Αν συγκεντρώσετε όλες τις φοβερές σκέψεις που υπάρχουν στο μυαλό του μέσου ανθρώπου, τις εξετάσετε αντικειμενικά και προσπαθήσετε να τις αξιολογήσετε πόσο τον ωφέλησαν, θα ανακαλύψετε ότι όλες οι φοβερές σκέψεις, όχι απλά μερικές, είναι άχρηστες. Δεν προσφέρουν τίποτα απολύτως. Μηδέν εις το πηλίκον."
Η τέχνη και η επιστήμη σε συνεργασία με την τεχνολογία, το εμπόριο και τη βιομηχανία εκμεταλλεύεται στο έπακρο το φόβο. Πρέπει να συμβάλλουμε σ΄ αυτήν την εκμετάλλευση ή να εμποδίσουμε το φόβο και την απελπισία που οδηγεί στην αυτοκτονία;
Ο φόβος δεν συνεκτίσθη με τη φύση του ανθρώπου.Ο φόβος είναι ένα από τα γνωρίσματα της άλογης φύσης των ζώων, η οποία κάλυψε την θεία εικόνα του ανθρώπου. Mετά την παράβαση έγινε φανερή στον άνθρωπο η των αλόγων ζώων ομοίωση. (Φιλοκαλία, Β΄,102).
6.6.10
Σχόλια για το φόβο
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Αναρωτήθηκες, αγαπητέ αναγνώστη, γιατί ξεφύτρωσαν αυτή την εποχή τόσοι πολλοί πρόθυμοι να αναμεταδίδουν το φόβο; Τί σκοπό έχουν; Γιατί χρησιμοποιούν το φόβο που ακινητοποιεί; Ποιοι θέλουν να ακινητοποιήσουν τον Ελληνικό Λαό;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ακινητοποιήσεις κάποιον. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι να του μεταδίδεις το φόβο.
Τί μπορούμε να κάνουμε για να μην μας ακινητοποιεί ως λαό, ο φόβος; Το αντίδοτο είναι ο τρόπος που κοιτάζουμε αυτό που μας φοβίζει. Να μην το κοιτάζουμε μέσα από τις δικές μας δυνάμεις. Αλλά να το κοιτάζουμε μέσα από τις δυνάμεις του Κυρίου Ιησού. Δεν φοβούμαστε γιατί είμαστε δυνατοί, αλλά γιατί είναι δυνατός Αυτός που μας αγαπάει.
Πρέπει να μιλάμε για το φόβο , πλην του φόβου του Θεού;
Δεν άκουσα ποτέ στη ζωή μου τους απλούς ανθρώπους να μιλούν για το φόβο, πλην του φόβου του Θεού.
Ακούστε τα λόγια τους:
"Τί να φοβηθώ; Άμα τα έχεις καλά με το Θεό, δεν φοβάσαι τίποτα".
(Ένας βενζινάς, στις 6 η ώρα το πρωί).
Δικηγόρος προς το μάρτυρα: "Μη φοβάσαι. Να τα πεις όλα."
Μάρτυρας: " Γιατί να φοβηθώ; Μόνο το Θεό φοβάμαι".
Στη Φιλοκαλία, στις 63 περιπτώσεις φόβου, μόνο η μία αναφέρεται στο φόβο για άλλα πράγματα. Όλες οι άλλες αναφέρονται στο φόβο του Θεού.
(Στη γλώσσα μας η απουσία του φόβου του Θεού εκφράζεται με το όνομα "Μήδεια", "αθεόφοβος, αθεόφοβη΅κ.α.)
Κάποιος συγγραφέας γράφει για τους φόβους τα εξής: Αν συγκεντρώσει κανείς όλους τους φόβους που νιώθει ένας άνθρωπος στη ζωή του, θα δει ότι όλοι τους, πλην του φόβου του Θεού, υπήρξαν εντελώς άχρηστοι.
"Αν συγκεντρώσετε όλες τις φοβερές σκέψεις που υπάρχουν στο μυαλό του μέσου ανθρώπου, τις εξετάσετε αντικειμενικά και προσπαθήσετε να τις αξιολογήσετε πόσο τον ωφέλησαν, θα ανακαλύψετε ότι όλες οι φοβερές σκέψεις, όχι απλά μερικές, είναι άχρηστες.Δεν προσφέρουν τίποτα απολύτως. Μηδέν εις το πηλίκον."
Ο ίδιος ο Κύριος λέγει για το μεγαλύτερο από τους φόβους, το φόβο του θανάτου, να μην φοβούμαστε από των αποκτεινόντων το σώμα.
Η Τέχνη και η Επιστήμη σε συνεργασία με την τεχνολογία, το εμπόριο και τη βιομηχανία εκμεταλλεύεται στο έπακρο το φόβο.
Πρέπει να συμβάλλουμε σ΄ αυτήν την εκμετάλλευση ή να εμποδίσουμε το φόβο και την απελπισία που οδηγεί στην αυτοκτονία;
Μη φοβάσαι, Ζη Κύριος.
Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής.
Είτε ζούμε είτε αποθνήσκουμε του Κυρίου εσμέν.
Απόκτησε την ειρήνη του Ιησού και χίλιοι άνθρωποι θα σωθούν γύρω σου (Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, με μια μικρή παραλλαγή).
Ο φόβος δεν συνεκτίσθη με τη φύση του ανθρώπου.Ο φόβος είναι ένα από τα γνωρίσματα της άλογης φύσης των ζώων, η οποία κάλυψε την θεία εικόνα του ανθρώπου. Mετά την παράβαση έγινε φανερή στον άνθρωπο η των αλόγων ζώων ομοίωση. (Φιλοκαλία, Β΄,102).
Για να είμαστε, πιστεύω , στην Ορθόδοξη Πίστη, δεν πρέπει να δίνουμε βαρύτητα στο φόβο: Πρώτον γιατί ο Ιησούς νίκησε τον κόσμο και Δεύτερον γιατί η Ορθόδοξη Πίστη μετατρέπει την ήττα σε νίκη.
Εμείς όμως με την νηπτική άσκηση πρέπει να φυλάγουμε την ψυχή μας από μάταια ρήματα.
Ο Θεός να μας φυλάει από αυτά.
Ακόμα και οι επιστήμονες αποφαίνονται ότι στις περιπτώσεις του φόβου, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο ίδιος ο φόβος.
"Προορώμην τον Κύριόν μου, ότι εκ δεξιών μου εστί, ίνα μη σαλευθώ".
Αναρωτήθηκες, αγαπητέ αναγνώστη, γιατί ξεφύτρωσαν αυτή την εποχή τόσοι πολλοί πρόθυμοι να αναμεταδίδουν το φόβο; Τί σκοπό έχουν; Γιατί χρησιμοποιούν το φόβο που ακινητοποιεί; Ποιοι θέλουν να ακινητοποιήσουν τον Ελληνικό Λαό;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ακινητοποιήσεις κάποιον. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι να του μεταδίδεις το φόβο.
Τί μπορούμε να κάνουμε για να μην μας ακινητοποιεί ως λαό, ο φόβος; Το αντίδοτο είναι ο τρόπος που κοιτάζουμε αυτό που μας φοβίζει. Να μην το κοιτάζουμε μέσα από τις δικές μας δυνάμεις. Αλλά να το κοιτάζουμε μέσα από τις δυνάμεις του Κυρίου Ιησού. Δεν φοβούμαστε γιατί είμαστε δυνατοί, αλλά γιατί είναι δυνατός Αυτός που μας αγαπάει.
Πρέπει να μιλάμε για το φόβο , πλην του φόβου του Θεού;
Δεν άκουσα ποτέ στη ζωή μου τους απλούς ανθρώπους να μιλούν για το φόβο, πλην του φόβου του Θεού.
Ακούστε τα λόγια τους:
"Τί να φοβηθώ; Άμα τα έχεις καλά με το Θεό, δεν φοβάσαι τίποτα".
(Ένας βενζινάς, στις 6 η ώρα το πρωί).
Δικηγόρος προς το μάρτυρα: "Μη φοβάσαι. Να τα πεις όλα."
Μάρτυρας: " Γιατί να φοβηθώ; Μόνο το Θεό φοβάμαι".
Στη Φιλοκαλία, στις 63 περιπτώσεις φόβου, μόνο η μία αναφέρεται στο φόβο για άλλα πράγματα. Όλες οι άλλες αναφέρονται στο φόβο του Θεού.
(Στη γλώσσα μας η απουσία του φόβου του Θεού εκφράζεται με το όνομα "Μήδεια", "αθεόφοβος, αθεόφοβη΅κ.α.)
Κάποιος συγγραφέας γράφει για τους φόβους τα εξής: Αν συγκεντρώσει κανείς όλους τους φόβους που νιώθει ένας άνθρωπος στη ζωή του, θα δει ότι όλοι τους, πλην του φόβου του Θεού, υπήρξαν εντελώς άχρηστοι.
"Αν συγκεντρώσετε όλες τις φοβερές σκέψεις που υπάρχουν στο μυαλό του μέσου ανθρώπου, τις εξετάσετε αντικειμενικά και προσπαθήσετε να τις αξιολογήσετε πόσο τον ωφέλησαν, θα ανακαλύψετε ότι όλες οι φοβερές σκέψεις, όχι απλά μερικές, είναι άχρηστες.Δεν προσφέρουν τίποτα απολύτως. Μηδέν εις το πηλίκον."
Ο ίδιος ο Κύριος λέγει για το μεγαλύτερο από τους φόβους, το φόβο του θανάτου, να μην φοβούμαστε από των αποκτεινόντων το σώμα.
Η Τέχνη και η Επιστήμη σε συνεργασία με την τεχνολογία, το εμπόριο και τη βιομηχανία εκμεταλλεύεται στο έπακρο το φόβο.
Πρέπει να συμβάλλουμε σ΄ αυτήν την εκμετάλλευση ή να εμποδίσουμε το φόβο και την απελπισία που οδηγεί στην αυτοκτονία;
Μη φοβάσαι, Ζη Κύριος.
Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής.
Είτε ζούμε είτε αποθνήσκουμε του Κυρίου εσμέν.
Απόκτησε την ειρήνη του Ιησού και χίλιοι άνθρωποι θα σωθούν γύρω σου (Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, με μια μικρή παραλλαγή).
Ο φόβος δεν συνεκτίσθη με τη φύση του ανθρώπου.Ο φόβος είναι ένα από τα γνωρίσματα της άλογης φύσης των ζώων, η οποία κάλυψε την θεία εικόνα του ανθρώπου. Mετά την παράβαση έγινε φανερή στον άνθρωπο η των αλόγων ζώων ομοίωση. (Φιλοκαλία, Β΄,102).
Για να είμαστε, πιστεύω , στην Ορθόδοξη Πίστη, δεν πρέπει να δίνουμε βαρύτητα στο φόβο: Πρώτον γιατί ο Ιησούς νίκησε τον κόσμο και Δεύτερον γιατί η Ορθόδοξη Πίστη μετατρέπει την ήττα σε νίκη.
Εμείς όμως με την νηπτική άσκηση πρέπει να φυλάγουμε την ψυχή μας από μάταια ρήματα.
Ο Θεός να μας φυλάει από αυτά.
Ακόμα και οι επιστήμονες αποφαίνονται ότι στις περιπτώσεις του φόβου, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο ίδιος ο φόβος.
"Προορώμην τον Κύριόν μου, ότι εκ δεξιών μου εστί, ίνα μη σαλευθώ".
5.6.10
"Έκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά νηπίοις"
25 Εν εκείνω τω καιρώ αποκριθείς ο Ιησούς είπεν. Εξομολογούμαι σοι, πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι έκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά νηπίοις.26 ναι ο πατήρ, ότι ούτως ευδοκία εγένετο έμπροσθέν σου. 27 Πάντα μοι παρεδόθη υπό του πατρός μου, και ουδείς επιγιγνώσκει τον υιόν ει μη ο πατήρ, ουδέ τον πατέρα τις επιγιγνώσκει ει μη ο υιός και ω εάν βούληται ο υιός αποκαλύψαι.
28 Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. 29 άρατε τον ζυγόν μου εφ΄ υμάς και μάθετε απ΄ εμού, ότι πραύς ειμι και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ται ψυχαίς υμών. 30 Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν.
(Ματθαίος ΙΑ,25-30)
Σημείωση 1:
Ο Θεός στους υπερηφάνους αντιτάσσεται και στους ταπεινούς δίνει χάρη και αποκαλύπτει σ΄ αυτούς τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας Του.
Από τον ψαλμό της μετανοίας:
"Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι"(Ψαλμ.50).
"Αν αρνούμαστε να ακούσουμε αυτό που μας λέγεται στη διδασκαλία του Κυρίου Ιησού Χριστού σφυρηλατούμε ένα αδυσώπητο πεπρωμένο για τον εαυτό μας" (Ρενέ Ζιράρ).
Σημείωση 2:
Οι άγιοι διδάσκουν να μην δίνουμε βαρύτητα στα όνειρα. Για ποιο λόγο;
Για το λόγο ότι το παράλογο στα όνειρα γίνεται λογικό στη ζωή.
Το ίδιο συνέβη στην Τέχνη.
Καθένας από μας ας δουλέψει επάνω στην ενότητα, πρώτα μέσα του και μετά και έξω και όχι στη διάλυση.
Η διάλυση στην ψυχή εκδηλώνεται και στα πράγματα.
Είναι σαν κολλητική αρρώστια, να μεταδίδουμε επαυξάνοντας ο ένας στον άλλον τους φόβους μας.
Ο Κύριος μας φυλάει από την αρρώστια αυτή, όταν δεν εμποδίζουμε τη χάρη Του.
"Προορώμην τον Κύριόν μου, ότι εκ δεξιών μου εστί, ίνα μη σαλευθώ".
28 Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. 29 άρατε τον ζυγόν μου εφ΄ υμάς και μάθετε απ΄ εμού, ότι πραύς ειμι και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ται ψυχαίς υμών. 30 Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν.
(Ματθαίος ΙΑ,25-30)
Σημείωση 1:
Ο Θεός στους υπερηφάνους αντιτάσσεται και στους ταπεινούς δίνει χάρη και αποκαλύπτει σ΄ αυτούς τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας Του.
Από τον ψαλμό της μετανοίας:
"Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι"(Ψαλμ.50).
"Αν αρνούμαστε να ακούσουμε αυτό που μας λέγεται στη διδασκαλία του Κυρίου Ιησού Χριστού σφυρηλατούμε ένα αδυσώπητο πεπρωμένο για τον εαυτό μας" (Ρενέ Ζιράρ).
Σημείωση 2:
Οι άγιοι διδάσκουν να μην δίνουμε βαρύτητα στα όνειρα. Για ποιο λόγο;
Για το λόγο ότι το παράλογο στα όνειρα γίνεται λογικό στη ζωή.
Το ίδιο συνέβη στην Τέχνη.
Καθένας από μας ας δουλέψει επάνω στην ενότητα, πρώτα μέσα του και μετά και έξω και όχι στη διάλυση.
Η διάλυση στην ψυχή εκδηλώνεται και στα πράγματα.
Είναι σαν κολλητική αρρώστια, να μεταδίδουμε επαυξάνοντας ο ένας στον άλλον τους φόβους μας.
Ο Κύριος μας φυλάει από την αρρώστια αυτή, όταν δεν εμποδίζουμε τη χάρη Του.
"Προορώμην τον Κύριόν μου, ότι εκ δεξιών μου εστί, ίνα μη σαλευθώ".
4.6.10
Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων
16Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων. γίνεσθε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί.
17προσέχετε δε από των ανθρώπων. παραδώσουσιν υμάς εις συνέδρια και εν ταις συναγωγαίς αυτών μαστιγώσουσιν υμάς.18 και επί ηγεμόνας δε και βασιλείς αχθήσεσθε ένεκεν εμού και εις μαρτύριον αυτοίς και τοις έθνεσιν.19 όταν δε παραδώσιν ημάς, μη μεριμνήσητε πώς ή τί λαλήσητε. δοθήσεται υμίν εν εκείνη τη ώρα τί λαλήσητε.20ου γαρ υμείς εστε οι λαλούντες αλλά το πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν.
21Παραδώσει δε αδελφός αδελφόν εις θάνατον και πατήρ τέκνον, και επαναστήσονται τέκνα επί γονείς και θανατώσουσιν αυτούς.22 και έσεσθε μισούενοι υπό πάντων δια το όνομά μου. ο δε υπομείνας εις τέλος σωθήσεται.
23Όταν δε διώκωσιν υμάς εν τη πόλει ταύτη, φεύγετε εις την ετέραν. αμήν γαρ λέγω υμίν, ου μη τελέσητε τας πόλεις του ισραήλ έως αν έλθη ο υιός του ανθρώπου.
24ουκ έστιν μααθητής υπέρ τον διδάσκαλον ουδέ δούλος υπέ τον κύριον αυτού.25αρκετόν τω μαθητή ίνα γένηται ως ο διδάσκαλος αυτούς και ο δούλος ως ο κύριος αυτού. ει τον οικοδεσπότην Βεελζεβούλ επεκάλεσαν πόσω μάλλον τους οικιακούς αυτού.
26Μη ουν φοβηθήτε αυτούς. ουδέν γαρ εστιν κεκαλυμμένον ο οθκ αποκαλυφθήσεται και κρυπτόν ο ου γνωσθήσεται.27 ο λέγω υμίν εν τη σκοτία είπατε εν τω φωτί, και ο εις το ους ακούετε κηρύξατε επί των δωμάτων,
28και μη φοβεισθε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι. φοβίσθε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απωλ΄σαι εν γεέννη.29 ουχί δύο στρουθία ασσαρίου πωλείται; και εν εξ αυτών ου πεσείται επί την γην άνευ του πατρός υμών. 30 υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισίν.31 μη ουν φοβείσθε. πολλών στρουθίων διαφέρετε υμείς.
32 Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμεί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν τοις ουρανοίς. 33όστις δ΄ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων,αρνήσομαι καγώ αυτόν έμπροσθεν του πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.
(Ματθαίος Ι΄,16-33)
Σημείωση 1η:
"Ζωή δε κυρίως εστίν ο ειπών, εγώ ειμί η ζωή"(Άγιος Μάξιμος,Φιλ.Β΄,27).
"Ο λέγων εν αυτώ μένειν οφείλει καθώς εκείνος περιεπάτησεν και αυτός (ούτως) περιπατείν".
(Όποιος λέγει ότι μένει εν αυτώ, οφείλει να ζη όπως έζησε και ο Χριστός) (A΄, Ιω.β΄,6).
Οποιοδήποτε άλλο πρότυπο εκτός από το πρότυπο του Ιησού κι αν ακολουθήσω θα με οδηγήσει σε αδιέξοδο.
"Καθώς αρνούμαστε να ακούσουμε αυτό που μας λέγεται, σφυρηλατούμε για τους εαυτούς μας ένα πεπρωμένο αδυσώπητο" (Ρενέ Ζιράρ,Κεκρυμμένα από καταβολής κόσμου).
Τί αρνούμαστε να ακούσουμε;
Αρνούμαστε ν’ ακούσουμε το "Εγώ ειμί η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή".
"Αιτείται και δοθήσεται υμίν,ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν. πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται".
Ακολουθώ το Χριστό σημαίνει εγκαταλείπω την μιμητική επιθυμία. Παύω να επιθυμώ ό,τι δεν αρέσει στο Θεό. Εγκαταλείπω την επιθυμία που με χωρίζει απ΄ το Θεό.
"Τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού του Κυρίου ημών".
"Τα θύματα της μιμητικής επιθυμίας", γράφει ο Ζιράρ στο ίδιο βιβλίο, " κτυπούν όλες τις πόρτες που είναι ερμητικά κλειστές, ψάχνουν μονάχα εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα να βρουν. Από τη μια μεριά είναι η οδός κάτω, η οδός του πάντα χαμένου στοιχήματος, εφόσον επιδιώκει να βρίσκεται εκεί όπου μόνον ο θάνατος κατοικεί, και από την άλλη είναι η οδός η άνω, η οδός της Βασιλείας, φαινομενικώς άγονη, αλλά στην πραγματικότητα η μόνη γόνιμη και η μόνη όντως εύκολη, γιατί οι πολύ υπαρκτοί φραγμοί που μας αναμένουν δεν είναι τίποτε συγκρινόμενοι με τα εμπόδια που ορθώνει η μιμητική επιθυμία." (Ρενέ Ζιράρ, Κεκρυμμένα από καταβολής,Μετάφραση Κωνσταντίνος Ι. Γκότσης, Εκδ.Γ.Α. Κουρής Α.Ε., Αθήναι 1994).
17προσέχετε δε από των ανθρώπων. παραδώσουσιν υμάς εις συνέδρια και εν ταις συναγωγαίς αυτών μαστιγώσουσιν υμάς.18 και επί ηγεμόνας δε και βασιλείς αχθήσεσθε ένεκεν εμού και εις μαρτύριον αυτοίς και τοις έθνεσιν.19 όταν δε παραδώσιν ημάς, μη μεριμνήσητε πώς ή τί λαλήσητε. δοθήσεται υμίν εν εκείνη τη ώρα τί λαλήσητε.20ου γαρ υμείς εστε οι λαλούντες αλλά το πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν.
21Παραδώσει δε αδελφός αδελφόν εις θάνατον και πατήρ τέκνον, και επαναστήσονται τέκνα επί γονείς και θανατώσουσιν αυτούς.22 και έσεσθε μισούενοι υπό πάντων δια το όνομά μου. ο δε υπομείνας εις τέλος σωθήσεται.
23Όταν δε διώκωσιν υμάς εν τη πόλει ταύτη, φεύγετε εις την ετέραν. αμήν γαρ λέγω υμίν, ου μη τελέσητε τας πόλεις του ισραήλ έως αν έλθη ο υιός του ανθρώπου.
24ουκ έστιν μααθητής υπέρ τον διδάσκαλον ουδέ δούλος υπέ τον κύριον αυτού.25αρκετόν τω μαθητή ίνα γένηται ως ο διδάσκαλος αυτούς και ο δούλος ως ο κύριος αυτού. ει τον οικοδεσπότην Βεελζεβούλ επεκάλεσαν πόσω μάλλον τους οικιακούς αυτού.
26Μη ουν φοβηθήτε αυτούς. ουδέν γαρ εστιν κεκαλυμμένον ο οθκ αποκαλυφθήσεται και κρυπτόν ο ου γνωσθήσεται.27 ο λέγω υμίν εν τη σκοτία είπατε εν τω φωτί, και ο εις το ους ακούετε κηρύξατε επί των δωμάτων,
28και μη φοβεισθε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι. φοβίσθε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απωλ΄σαι εν γεέννη.29 ουχί δύο στρουθία ασσαρίου πωλείται; και εν εξ αυτών ου πεσείται επί την γην άνευ του πατρός υμών. 30 υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισίν.31 μη ουν φοβείσθε. πολλών στρουθίων διαφέρετε υμείς.
32 Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμεί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν τοις ουρανοίς. 33όστις δ΄ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων,αρνήσομαι καγώ αυτόν έμπροσθεν του πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.
(Ματθαίος Ι΄,16-33)
Σημείωση 1η:
"Ζωή δε κυρίως εστίν ο ειπών, εγώ ειμί η ζωή"(Άγιος Μάξιμος,Φιλ.Β΄,27).
"Ο λέγων εν αυτώ μένειν οφείλει καθώς εκείνος περιεπάτησεν και αυτός (ούτως) περιπατείν".
(Όποιος λέγει ότι μένει εν αυτώ, οφείλει να ζη όπως έζησε και ο Χριστός) (A΄, Ιω.β΄,6).
Οποιοδήποτε άλλο πρότυπο εκτός από το πρότυπο του Ιησού κι αν ακολουθήσω θα με οδηγήσει σε αδιέξοδο.
"Καθώς αρνούμαστε να ακούσουμε αυτό που μας λέγεται, σφυρηλατούμε για τους εαυτούς μας ένα πεπρωμένο αδυσώπητο" (Ρενέ Ζιράρ,Κεκρυμμένα από καταβολής κόσμου).
Τί αρνούμαστε να ακούσουμε;
Αρνούμαστε ν’ ακούσουμε το "Εγώ ειμί η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή".
"Αιτείται και δοθήσεται υμίν,ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν. πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται".
Ακολουθώ το Χριστό σημαίνει εγκαταλείπω την μιμητική επιθυμία. Παύω να επιθυμώ ό,τι δεν αρέσει στο Θεό. Εγκαταλείπω την επιθυμία που με χωρίζει απ΄ το Θεό.
"Τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού του Κυρίου ημών".
"Τα θύματα της μιμητικής επιθυμίας", γράφει ο Ζιράρ στο ίδιο βιβλίο, " κτυπούν όλες τις πόρτες που είναι ερμητικά κλειστές, ψάχνουν μονάχα εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα να βρουν. Από τη μια μεριά είναι η οδός κάτω, η οδός του πάντα χαμένου στοιχήματος, εφόσον επιδιώκει να βρίσκεται εκεί όπου μόνον ο θάνατος κατοικεί, και από την άλλη είναι η οδός η άνω, η οδός της Βασιλείας, φαινομενικώς άγονη, αλλά στην πραγματικότητα η μόνη γόνιμη και η μόνη όντως εύκολη, γιατί οι πολύ υπαρκτοί φραγμοί που μας αναμένουν δεν είναι τίποτε συγκρινόμενοι με τα εμπόδια που ορθώνει η μιμητική επιθυμία." (Ρενέ Ζιράρ, Κεκρυμμένα από καταβολής,Μετάφραση Κωνσταντίνος Ι. Γκότσης, Εκδ.Γ.Α. Κουρής Α.Ε., Αθήναι 1994).
3.6.10
Δια τί μετά των τελωνών και αμαρτωλών εσθίει ο διδάσκαλος υμών;
9 και παράγων ο Ιησούς εκείθεν είδεν άνθρωπον καθήμενον επί το τελώνιον, Ματθαίον λεγόμενον, και λέγει αυτώ. ακολούθει μοι. και αναστάς ηκολούθησεν αυτώ.10και εγένετο αυτού ανακειμένου εν τη οικία, και ιδού πολλοί τελώναι και αμαρτωλοί ελθόντες συνανέκειντο τω Ιησού και τοις μαθηταίς αυτού.11 και ιδόντες οι Φαρισαίοι έλεγον τοις μαθηταίς αυτού, δια τί μετά των τελωνών και αμαρτωλών εσθίει ο διδάσκαλος υμών;12 ο δε ακούσας είπεν. ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού αλλ’ οι κακώς έχοντες.13 πορευθέντες δε μάθετε τί εστιν. έλεος θέλω και ου θυσίαν. ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς. (Ματθαίος 9,9-13).
Σημείωση 1:
"διότι έλεος θέλω και ου θυσίαν και επίγνωσιν Θεού ή ολοκαυτώματα.αυτοί δε εισίν ως άνθρωπος παραβαίνων διαθήκην. εκεί κατεφρόνησέ μου. Γαλαάδ πόλις εργαζομένη μάταια, ταράσσουσα ύδωρ." (Ωσηέ, Κεφ. ΣΤ΄, 6-8)
(Διότι εγώ προτιμώ την προς εμέ αγάπην σας και όχι τας τυπικάς θυσίας, την επίγνωσιν του θείου θελήματος περισσότερον από τα ολοκαυτώματα. Οι Ισραηλίται όμως παραβαίνουν και καταπατούν την Διαθήκην μου ως άνθρωπος αμαρτωλός και αναίσθητος. Η χώρα Γαλαάδ ακολουθεί τα μάταια είδωλα. Αναταράσσει την κοινωνίαν, όπως η θύελλα το ύδωρ της θαλάσσης) (Ιωάννη Θ. Κολιτσάρα,Η Παλαιά Διαθήκη, Δώδεκα προφήται, Κείμενον- Ερμηνευτική απόδοσις, Εκδ.Αδελφότης Θεολόγων Ζωή, Αθήναι 1999).
Σημείωση 2:
"ότι κρείσσον το έλεός σου υπέρ ζωάς‘, Ψαλμ.62,στ.4ος
(Παντός είδους ζωής, της των πλουτούντων και της των δυναστευόντων, της αφρόντιδος και της πολυφρόντιδος, της αβροδιαίτου και της ανειμένης, το σον έλεος προαιρούμαι) (Θεοδώρητος).
Σημείωση 3:
Αυτόν που αγαπάς τον έχεις πάντα στο νου σου. Τον θυμάσαι πάντα. Δεν κάνεις προσπάθεια για να τον θυμηθείς. Αν υπάρχει τόση δυστυχία γύρω μας είναι γιατί ξεχάσαμε το Θεό κι απομακρυνθήκαμε από Αυτόν. Δεν θέλουμε εξάρτηση από κανένα. Καθένας από μας θέλει το προβάδισμα. Κανένας δεν κάνει πίσω για τίποτα. Είναι αυτός και οι φίλοι του πρώτοι. Ο Θεός είναι με τους ελάχιστους, τους ανήμπορους, αυτούς που ελπίζουν και επικαλούνται το όνομά Του. Όπου είναι δύο ή τρεις συγκεντρωμένοι στο Όνομά μου είμαι μαζί τους. Το ίδιο όταν ο νους και η καρδιά ενώνονται στο όνομά Του.
Ο Θεός ζητεί από εμάς να τον αγαπάμε, να τον έχουμε πάντοτε στο νου μας, να επικαλούμαστε και να ομολογούμαι το όνομά Του ενώπιον των άλλων. Να μην ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας . Ο Θεός δεν θέλει θυσίες και θύματα.
Σημείωση 4η:
Όταν χάνουμε τον πατέρα μας, στο χωριό μου λέμε, ότι δεν υπάρχει πια ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο, που μπορεί να μας καμαρώσει, ο μόνος που μπορεί να νιώσει για μας αυτοπεποίθηση, υπερηφάνεια, ικανοποίηση, χαρά.
Ανάλογη είναι και η χαρά του γιου όταν συναντάει τον πατέρα του στο δρόμο.
Παραθέτω αυτό το ποίημα του Κινέζου ποιητή Χαν Σαν που σου δίνει την εντύπωση ότι κάποιος πατέρας μιλάει για το γιο του. Ανήκει στην ποιητική συλλογή Κρύο Βουνό και είναι μεταφρασμένο από τα αγγλικά:
Χαν Σάν ( 6ος αιών μ.Χ.)
Νέος καθώς ήταν ο κύριος Τούγκ,
ήρθε και τράβηξε προς του αυτοκράτορα το παλάτι.
Η μπλούζα του ήταν ωχροκίτρινη, σαν του χηναριού το χνούδι.
Το πρόσωπό του κι η όψη του, τόσο ωραία, σαν ζωγραφιά.
Πάντοτε πήγαινε επάνω σ΄ ένα άλογο με άσπρα πόδια,
σηκώνοντας κύματα από κόκκινη σκόνη.
Κι οι άνθρωποι που έβγαιναν στο δρόμο για να δουν,
θα ρώταγαν ο ένας τον άλλον, "τίνος γιος είναι αυτός;"
(Μετάφραση: Μ.Ε.Λαγκουβάρδου)
Σημείωση 1:
"διότι έλεος θέλω και ου θυσίαν και επίγνωσιν Θεού ή ολοκαυτώματα.αυτοί δε εισίν ως άνθρωπος παραβαίνων διαθήκην. εκεί κατεφρόνησέ μου. Γαλαάδ πόλις εργαζομένη μάταια, ταράσσουσα ύδωρ." (Ωσηέ, Κεφ. ΣΤ΄, 6-8)
(Διότι εγώ προτιμώ την προς εμέ αγάπην σας και όχι τας τυπικάς θυσίας, την επίγνωσιν του θείου θελήματος περισσότερον από τα ολοκαυτώματα. Οι Ισραηλίται όμως παραβαίνουν και καταπατούν την Διαθήκην μου ως άνθρωπος αμαρτωλός και αναίσθητος. Η χώρα Γαλαάδ ακολουθεί τα μάταια είδωλα. Αναταράσσει την κοινωνίαν, όπως η θύελλα το ύδωρ της θαλάσσης) (Ιωάννη Θ. Κολιτσάρα,Η Παλαιά Διαθήκη, Δώδεκα προφήται, Κείμενον- Ερμηνευτική απόδοσις, Εκδ.Αδελφότης Θεολόγων Ζωή, Αθήναι 1999).
Σημείωση 2:
"ότι κρείσσον το έλεός σου υπέρ ζωάς‘, Ψαλμ.62,στ.4ος
(Παντός είδους ζωής, της των πλουτούντων και της των δυναστευόντων, της αφρόντιδος και της πολυφρόντιδος, της αβροδιαίτου και της ανειμένης, το σον έλεος προαιρούμαι) (Θεοδώρητος).
Σημείωση 3:
Αυτόν που αγαπάς τον έχεις πάντα στο νου σου. Τον θυμάσαι πάντα. Δεν κάνεις προσπάθεια για να τον θυμηθείς. Αν υπάρχει τόση δυστυχία γύρω μας είναι γιατί ξεχάσαμε το Θεό κι απομακρυνθήκαμε από Αυτόν. Δεν θέλουμε εξάρτηση από κανένα. Καθένας από μας θέλει το προβάδισμα. Κανένας δεν κάνει πίσω για τίποτα. Είναι αυτός και οι φίλοι του πρώτοι. Ο Θεός είναι με τους ελάχιστους, τους ανήμπορους, αυτούς που ελπίζουν και επικαλούνται το όνομά Του. Όπου είναι δύο ή τρεις συγκεντρωμένοι στο Όνομά μου είμαι μαζί τους. Το ίδιο όταν ο νους και η καρδιά ενώνονται στο όνομά Του.
Ο Θεός ζητεί από εμάς να τον αγαπάμε, να τον έχουμε πάντοτε στο νου μας, να επικαλούμαστε και να ομολογούμαι το όνομά Του ενώπιον των άλλων. Να μην ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας . Ο Θεός δεν θέλει θυσίες και θύματα.
Σημείωση 4η:
Όταν χάνουμε τον πατέρα μας, στο χωριό μου λέμε, ότι δεν υπάρχει πια ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο, που μπορεί να μας καμαρώσει, ο μόνος που μπορεί να νιώσει για μας αυτοπεποίθηση, υπερηφάνεια, ικανοποίηση, χαρά.
Ανάλογη είναι και η χαρά του γιου όταν συναντάει τον πατέρα του στο δρόμο.
Παραθέτω αυτό το ποίημα του Κινέζου ποιητή Χαν Σαν που σου δίνει την εντύπωση ότι κάποιος πατέρας μιλάει για το γιο του. Ανήκει στην ποιητική συλλογή Κρύο Βουνό και είναι μεταφρασμένο από τα αγγλικά:
Χαν Σάν ( 6ος αιών μ.Χ.)
Νέος καθώς ήταν ο κύριος Τούγκ,
ήρθε και τράβηξε προς του αυτοκράτορα το παλάτι.
Η μπλούζα του ήταν ωχροκίτρινη, σαν του χηναριού το χνούδι.
Το πρόσωπό του κι η όψη του, τόσο ωραία, σαν ζωγραφιά.
Πάντοτε πήγαινε επάνω σ΄ ένα άλογο με άσπρα πόδια,
σηκώνοντας κύματα από κόκκινη σκόνη.
Κι οι άνθρωποι που έβγαιναν στο δρόμο για να δουν,
θα ρώταγαν ο ένας τον άλλον, "τίνος γιος είναι αυτός;"
(Μετάφραση: Μ.Ε.Λαγκουβάρδου)
Το τελευταίο άρθρο
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Τη δεκαετία του ’50 όταν με κατέλαβε ο ζήλος του γράφειν το πρόσωπο του συγγραφέα, για τους εφήβους εκείνης της εποχής ήταν σπουδαίο πρότυπο. Μαζεύαμε τα λεφτά για το κουλούρι για να αγοράσουμε τα βιβλία των συγγραφέων. Από μερικούς βιβλιοπώλες αγοράζαμε με πίστωση.Κανείς από μας που ζούσαμε στην επαρχία δεν είχε δει ποτέ του συγγραφέα.
Όταν αργότερα γνωρίσαμε κάποιους ήταν τόσο μεγάλη η απογοήτευση, γιατί τους είχαμε εξιδανικεύσει, ώστε κανονικά έπρεπε να εγκαταλείψουμε το γράψιμο. Μερικοί το εγκατέλειψαν. Σε όσους είχε γίνει πάθος, το πάθος του γράφειν κράτησε ολόκληρη ζωή.
Από τη δική μου προσωπική επαφή με διάσημους συγγραφείς απεκόμισα τις παρακάτω ιδέες για το γράψιμο: Μη γράφεις ούτε μισή σελίδα χωρίς να πληρωθείς. Μη γράφεις γιατί θα γεμίσεις εχθρούς. Μη γράφεις γιατί μόλις σταματήσεις θα σε ξεχάσουν όλοι. Μη γράφεις και δημοσιεύεις σε εφημερίδες, γιατί κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν γράφει στις εφημερίδες, ούτε διαβάζει εφημερίδες.
Από την προσωπική μου εμπειρία ως προς την εκτίμηση που έχει ο κόσμος γι΄ αυτόν που γράφει: Ο κόσμος έχει καλή ιδέα για το γράψιμο, αλλά όχι γι΄ αυτόν που γράφει.
Όσο για μένα πιστεύω ότι ο κόσμος έχει δίκιο. Η καλή ιδέα γι΄ αυτόν που γράφει είναι για μετά το θάνατό του."Ο ποιητής μετά το θάνατό του δοξάζεται". Μετά το θάνατό του δοξάζεται αν το έργο του νικήσει το χρόνο και το φθόνο.
Με αυτό το σκεπτικό καλύτερα να μη γράφει κανείς για τον τύπο, δηλαδή για τους συγκαιρινούς του. Καλύτερα να γράφει βιβλία για τους ιδανικούς αναγνώστες, γι΄ αυτούς που θα γεννηθούν, αν είναι να γεννηθούν.
Τη δεκαετία του ’50 όταν με κατέλαβε ο ζήλος του γράφειν το πρόσωπο του συγγραφέα, για τους εφήβους εκείνης της εποχής ήταν σπουδαίο πρότυπο. Μαζεύαμε τα λεφτά για το κουλούρι για να αγοράσουμε τα βιβλία των συγγραφέων. Από μερικούς βιβλιοπώλες αγοράζαμε με πίστωση.Κανείς από μας που ζούσαμε στην επαρχία δεν είχε δει ποτέ του συγγραφέα.
Όταν αργότερα γνωρίσαμε κάποιους ήταν τόσο μεγάλη η απογοήτευση, γιατί τους είχαμε εξιδανικεύσει, ώστε κανονικά έπρεπε να εγκαταλείψουμε το γράψιμο. Μερικοί το εγκατέλειψαν. Σε όσους είχε γίνει πάθος, το πάθος του γράφειν κράτησε ολόκληρη ζωή.
Από τη δική μου προσωπική επαφή με διάσημους συγγραφείς απεκόμισα τις παρακάτω ιδέες για το γράψιμο: Μη γράφεις ούτε μισή σελίδα χωρίς να πληρωθείς. Μη γράφεις γιατί θα γεμίσεις εχθρούς. Μη γράφεις γιατί μόλις σταματήσεις θα σε ξεχάσουν όλοι. Μη γράφεις και δημοσιεύεις σε εφημερίδες, γιατί κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν γράφει στις εφημερίδες, ούτε διαβάζει εφημερίδες.
Από την προσωπική μου εμπειρία ως προς την εκτίμηση που έχει ο κόσμος γι΄ αυτόν που γράφει: Ο κόσμος έχει καλή ιδέα για το γράψιμο, αλλά όχι γι΄ αυτόν που γράφει.
Όσο για μένα πιστεύω ότι ο κόσμος έχει δίκιο. Η καλή ιδέα γι΄ αυτόν που γράφει είναι για μετά το θάνατό του."Ο ποιητής μετά το θάνατό του δοξάζεται". Μετά το θάνατό του δοξάζεται αν το έργο του νικήσει το χρόνο και το φθόνο.
Με αυτό το σκεπτικό καλύτερα να μη γράφει κανείς για τον τύπο, δηλαδή για τους συγκαιρινούς του. Καλύτερα να γράφει βιβλία για τους ιδανικούς αναγνώστες, γι΄ αυτούς που θα γεννηθούν, αν είναι να γεννηθούν.
2.6.10
Τα πάντα έγιναν για τη μνήμη του Θεού
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Ψες το βράδι στο απέναντι μπαλκόνι ένα νεαρό ζευγάρι είχε τραπέζι τους φίλους του. Τους κοίταζα και χαιρόμουν για την αγάπη τους. Με τι χαρά έκαναν την προετοιμασία.Στο τέλος άναψαν τα κεριά και κάθισαν γύρω απ΄ το τραπέζι. Ο άντρας έβαλε κρασί στα ποτήρια κι άρχισαν να τρώνε. Δεν έκαναν σταυρό! Δεν είπαν καμιά ευχή!Τι διαφέρει ο άνθρωπος από το ζώο; Δε διαφέρει στο λόγο; Τους έβλεπα να τρώνε και σκεφτόμουν ότι αν τύχαινε να βρεθώ εκεί μαζί τους θα εύρισκαν κάποιο τρόπο να με διώξουν.Δεν ήμουν φίλος τους. Αγαπούσαν τους φίλους τους.Τί διαφέρει ο άνθρωπος από το ζώο; Και τα ζώα δεν αγαπούν τους φίλους τους; Πόσο διαφορετικό θα ήταν αν έκαναν το σταυρό τους με επίγνωση, με τη θύμηση του Θεού, με ευχαριστία για τις μύριες ευεργεσίες Του, με ευγνωμοσύνη. Δεν θα ένιωθα αποξένωση ούτε θά 'κανα τις λυπηρές αυτές σκέψεις, αν έκαναν το σταυρό τους. Η χαρά που ένιωθα μετέχοντας κι εγώ στη χαρά τους έγινε λύπη. Ένιωθα σαν να έβλεπα λιονταρόπουλα που τρώνε όλο χαρά που βρίσκονται μαζί και μοιράζονται το φαγητό τους. Αν βρισκόμουν εκεί δεν θα ένιωθα σαν άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους. Θα ήθελα να φύγω. Θα τους χαλούσα τη διάθεση. Μπορεί και να κάνω λάθος. Μπορεί να είχαν καλή διάθεση για τον ξένο. Πώς να το ξέρω;
Αν θυμούνταν το Θεό κι αν τον εγυνωμονούσαν για τη χαρά τους δεν θα ένιωθα ξένος ανάμεσά τους. Η αποξένωση έρχεται στην καρδιά μας κι ο φόβος, γιατί ο άνθρωπος απομακρύνθηκε απ΄ το Θεό.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνεις κάποιον πληγωμένο, αποθαρρυμένο άνθρωπο να νιώσει ότι δεν είναι μόνος στον κόσμο, ότι είναι ένας άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί του, ότι ο Θεός είναι ο πατέρας όλων των ανθρώπων. Ο πιο πρόσφορος τρόπος είναι απλώς να κάνεις το σταυρό σου και να θυμηθείς το Θεό. Ό,τι υπάρχει είναι σύμβολο που θυμίζει το Θεό κι ότι συμβαίνει είναι παραβολή που θυμίζει το Θεό, αν ο προσανατολισμός σου είναι στο Θεό.
Ειπώθηκε στους αρχαίους να αγαπήσεις τους φίλους σου και να μισήσεις τους εχθρούς σου. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε να αγαπήσεις τους εχθρούς σου. Να ευεργετείς αυτούς που σε καταριούνται.
Ψες το βράδι στο απέναντι μπαλκόνι ένα νεαρό ζευγάρι είχε τραπέζι τους φίλους του. Τους κοίταζα και χαιρόμουν για την αγάπη τους. Με τι χαρά έκαναν την προετοιμασία.Στο τέλος άναψαν τα κεριά και κάθισαν γύρω απ΄ το τραπέζι. Ο άντρας έβαλε κρασί στα ποτήρια κι άρχισαν να τρώνε. Δεν έκαναν σταυρό! Δεν είπαν καμιά ευχή!Τι διαφέρει ο άνθρωπος από το ζώο; Δε διαφέρει στο λόγο; Τους έβλεπα να τρώνε και σκεφτόμουν ότι αν τύχαινε να βρεθώ εκεί μαζί τους θα εύρισκαν κάποιο τρόπο να με διώξουν.Δεν ήμουν φίλος τους. Αγαπούσαν τους φίλους τους.Τί διαφέρει ο άνθρωπος από το ζώο; Και τα ζώα δεν αγαπούν τους φίλους τους; Πόσο διαφορετικό θα ήταν αν έκαναν το σταυρό τους με επίγνωση, με τη θύμηση του Θεού, με ευχαριστία για τις μύριες ευεργεσίες Του, με ευγνωμοσύνη. Δεν θα ένιωθα αποξένωση ούτε θά 'κανα τις λυπηρές αυτές σκέψεις, αν έκαναν το σταυρό τους. Η χαρά που ένιωθα μετέχοντας κι εγώ στη χαρά τους έγινε λύπη. Ένιωθα σαν να έβλεπα λιονταρόπουλα που τρώνε όλο χαρά που βρίσκονται μαζί και μοιράζονται το φαγητό τους. Αν βρισκόμουν εκεί δεν θα ένιωθα σαν άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους. Θα ήθελα να φύγω. Θα τους χαλούσα τη διάθεση. Μπορεί και να κάνω λάθος. Μπορεί να είχαν καλή διάθεση για τον ξένο. Πώς να το ξέρω;
Αν θυμούνταν το Θεό κι αν τον εγυνωμονούσαν για τη χαρά τους δεν θα ένιωθα ξένος ανάμεσά τους. Η αποξένωση έρχεται στην καρδιά μας κι ο φόβος, γιατί ο άνθρωπος απομακρύνθηκε απ΄ το Θεό.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνεις κάποιον πληγωμένο, αποθαρρυμένο άνθρωπο να νιώσει ότι δεν είναι μόνος στον κόσμο, ότι είναι ένας άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί του, ότι ο Θεός είναι ο πατέρας όλων των ανθρώπων. Ο πιο πρόσφορος τρόπος είναι απλώς να κάνεις το σταυρό σου και να θυμηθείς το Θεό. Ό,τι υπάρχει είναι σύμβολο που θυμίζει το Θεό κι ότι συμβαίνει είναι παραβολή που θυμίζει το Θεό, αν ο προσανατολισμός σου είναι στο Θεό.
Ειπώθηκε στους αρχαίους να αγαπήσεις τους φίλους σου και να μισήσεις τους εχθρούς σου. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε να αγαπήσεις τους εχθρούς σου. Να ευεργετείς αυτούς που σε καταριούνται.
1.6.10
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ Κεφάλαιο πρώτο
24 Πας ουν όστις ακούει μου τους λόγους τούτους και ποιεί αυτούς, ομοιωθήσεται ανδρί φρονίμω, όστις ωκοδόμησεν αυτού την οικίαν επί την πέτραν.25 και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέπεσαν τη οικία εκείνη, και ουκ έπεσεν, τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν.26 και πας ο ακούων μου τους λόγους τούτους και μη ποιών αυτούς ομοιωθήσεται ανδρί μωρώ, όστις ωκοδόμησεν αυτού την οικίαν επί την άμμον. Και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέκοψαν τη οικεία εκείνη, και έπεσεν και ην η πτώσις αυτής μεγάλη. (Ματθαίος ζ, 24-27).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)