Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Η γυναίκα έχει πάντα από τη φύση της κάτι παιδικό. Mια γυναίκα με αντρικά γνωρίσματα δεν είναι κατάλληλη να μεγαλώνει παιδιά. Φαντάσου ένα μωρό στην αγκαλιά μιας γυναίκας με χοντρή φωνή και με γένια. Η γυναίκα μένει πάντα ακόμα και στην εμφάνιση σαν παιδί. Το κύριο γνώρισμά της είναι η τρυφερότητα . Η γυναίκα είναι τρυφερή σαν μίσχος λουλουδιού. Ο άντρας δεν είναι το ίδιο όσο κι αν για να νεάζει ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο γίνεται γυναικοπρόσωπος.
Η γυναίκα χάριν των παιδιών έχει πάντα από τη φύση της κάτι παιδικό . Είναι τρυφερή όπως όλα τα νέα πλάσματα του Θεού. Στα ζώα τα τρυφερά πλάσματα λέγονται «μόσχοι» και στα φυτά τα τρυφερά τους μέρη λέγονται «μίσχοι» και «μοσχεύματα». Η γυναίκα μέχρι τα γεράματα διατηρεί την τρυφερότητα όχι μόνο στην ψυχή αλλά και στο πρόσωπο και στη φωνή . Ρώτησα κάποιο γιατρό, γιατί η γυναίκα έχει πάντα κάτι παιδικό στη φωνή, στην επιδερμίδα, στην κατασκευή, δεν σκληραίνει το πρόσωπο, δεν βγάζει γένια… «Οφείλεται στις ορμόνες» είπε.
Περίμενα να μου πει γιατί οι γυναίκες έχουν τέτοιες ορμόνες, αλλά ο γιατρός ήταν ένας ειδικός. Η ιατρική με την υπερβολική ειδίκευση δεν είναι πλέον σχολή του πανεπιστημίου, αλλά μια σχολή που βγάζει ειδικούς. Δεν σπουδάζει πια ο γιατρός θεολογία και φιλοσοφία και δεν έχει αποστολή να θεραπεύσει τον άνθρωπο, αλλά κάποιο μέλος τους σώματός του. Σαν να μην νοσεί ολόκληρος ο άνθρωπος όταν έχει άρρωστο κάποιο μέλος του. Κινδυνεύει κανείς με την υπερβολική ειδίκευση να αφεθεί χωρίς ιατρική βοήθεια και να χάσει τη ζωή του ακόμα κι αν βρίσκεται μέσα στους γιατρούς, γιατί δεν βρίσκεται ο ειδικός. Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα.
Είναι έγκλημα η εργασία των γυναικών και των παιδιών. Αντί η κοινωνία να αναγνωρίσει την προσφορά των γυναικών στην οικογένεια και να τις αμοίβει όχι μόνο ηθικά αλλά και οικονομικά, ώστε να είναι οικονομικά ανεξάρτητες τις φορτώνει μαζί με τη φροντίδα του σπιτιού και την εργασία έξω από το σπίτι. Ο άμεσος στόχος της νέας εποχής που έβγαλε τις γυναίκες και τα παιδιά στην εργασία είναι η διάλυση της οικογένειας με τελικό σκοπό τον περιορισμό του πληθυσμού της γης και την επιβολή μιας παγκόσμιας δικτατορίας.
Μαντεύω την ερώτηση: Κι όλες αυτές οι νέες κοπέλες που ζητούν να εργαστούν και να δημιουργήσουν οικογένεια μια που ένας μισθός δεν φτάνει για να συντηρηθεί μια οικογένεια; Οι νέες κοπέλες πρέπει να ξέρουν ότι θα γίνουν θύματα για να τα βγάλουν πέρα μοιρασμένες ανάμεσα στο επάγγελμα και στην οικογένεια.
Αλλά δεν έβγαλε η νέα εποχή στην τύχη τις γυναίκες στη δουλειά. Ο στόχος είναι η διάλυση της οικογένειας. Η γυναίκα μοιράστηκε στα δυο. Είναι στο σπίτι και στην οικογένεια, αλλά ο νους της είναι έξω από το σπίτι και το αντίθετο. Όλα αυτά δεν έγιναν στη τύχη. Ο ενδόμυχος φόβος των πλουσίων λαών είναι ο φόβος του υπερπληθυσμού. Τα τελευταία χρόνια που το κακό δρα απροκάλυπτα διάφοροι ηγέτες ακόμα και κυβερνήσεις εφαρμόζουν φανερά τα προγράμματά τους για την μείωση του πληθυσμού της γης με τη δικαιολογία ότι η γη δεν μπορεί να θρέψει τον πληθυσμό της. Η καταστροφή του περιβάλλοντος με τα επιθετικά μέσα που χρησιμοποιούν οι πλούσιες χώρες είναι μια πρόφαση για τη μείωση του πληθυσμού της γης. Οι προβλέψεις τους (βλέπε δηλώσεις Κίσσιγκερ) είναι να μειωθεί ο πληθυσμός της γης σε ένα δισεκατομμύριο κατοίκους. Ένα από τα μέτρα για να εξοντωθούν έξη δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι η διάλυση της οικογένειας, της κοινωνίας και των εθνών και η δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.
Λέγεται ότι δεν ήταν άνθρωπος αλλά δαίμονας αυτός που έβγαλε στην εργασία τη γυναίκα και το παιδί και που σχεδίασε την μία κατοικία πάνω στην άλλη και τη συγκέντρωση του πληθυσμού στις πόλεις για να αποκόψει τον άνθρωπο από τις ρίζες του.
• Κόμησσα Ντε Νοάϊγ, Γαλλίδα ποιήτρια
30.12.09
Η δύναμη του ονόματος
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Οι Σκοπιανοί θυμίζουν τον Ίβυκο και τους Γέρανους καθώς έχουν παντελή άγνοια της φοβερής δύναμης του ονόματος. Αντίθετα με τους Εβραίους που προσέχουν τα ονόματα (το όνομα του Θεού δεν το προφέρουν ποτέ) οι Σκοπιανοί χρησιμοποιούν με το σκοπό της οικειοποιήσεως το όνομα Μακεδονία! Ελπίζουν ότι ο αληθής κύριός του θα κουραστεί κάποτε η θα καμφθεί απ΄ τις διάφορες πιέσεις εις βάρος του και θα παραιτηθεί από αυτό υπογράφοντας συνθήκη με την οποία παραχωρεί το όνομα σ΄ αυτούς!!
"Να οι γέρανοι του Ιβύκου" είπε ένας απ΄ τους αρχαίους φονιάδες του, την ώρα που οι Γέρανοι πετούσαν στον ουρανό, για να καταδικαστέί αυτός και οι λοιποί σενένοχοί του για το έγκλημα του φόνου που διέπραξαν. Ένα απλό όνομα που ειπώθηκε σε ένα ανύποπτο χρόνο, την ώρα που το πλήθος παρακαλουθούσε μια παράσταση στο θέατρο, οδήγησε στο θάνατο αυτών που είχαν την ατυχία να χρησιμοποιήσουν για μια στιγμή ένα ακατάληλο γι΄ αυτούς όνομα!
Τη δύναμη του ονόματος περιγράφει με πολύ παραστατικό τρόπο ο άγιος Διονύσιος ο Αρεπαγίτης στο βιβλίο του "Περί Θείων Ονομάτων". "Όπως ο φυσικός ήλιος " γράφει στο τέταρτο κεφάλαιο " χωρίς σκέψη και προαίρεση αλλά με το ίδιο το είναι του φωτίζει όλα όσα μπορούν να κοινωνούν στο φως που τους αναλογεί, όμοια και το όνομα σκορπά σε όλα τα όντα τη θετική ( ή αρνητική γι' αυτούς που κακώς το χρησιμοποιούν) επιρροή του. Κι όπως η παρουσία του νοητού φωτός είναι δύναμη που συνάγει και ενώνει όσους φωτίζονται, όμοια και η άγνοια προκαλεί τη διαίρεση όσων βρίσκονται στην πλάνη ή χρησιμοποιούν το δόλο και το ψεύδος.
Δεν είναι ωραίο λοιπόν αυτό που κάνουν οι Σκοπιανοί, αλλά δεν το καταλαβαίνουν. Το ωραίο, συνεχίζει στο ίδιο βιβλίο ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης έχει μέσα του κατά υπεροχή την ωραιότητα κάθε ωραίου και την προβάλλει. Χάρη στο ωραίο υπάρχουν οι συνάψεις όλων και οι φιλίες και οι σχέσεις. Το ωραίο ένωσε τα πάντα. Αυτό είναι το τελικό αίτιο, γιατί όλα γίνονται για χάρη του. "Όλοι αγαπούν το αγαθό" ( Διοτίμα). Εκτός απ΄ τους πονηρούς, επιτήδειους και αχαρίστους , όπως καλή ώρα οι Σκοπιανοί, οι οποίοι ενώ την δωρεάν χρηματική βοήθεια της Ελλάδος και τις άλλες διευκολύνσεις τις θέλουν και τις επιζητούν, την αλήθεια την προδίδουν και τολμούν να χρησιμοποιούν με το σκοπό της ιδιοποιήσεως το όνομα της Μακεδονίας!
Αλλά όπως φαίνεται δεν γνωρίζουν τους Έλληνες, ούτε τη Χριστιανική Ορθόδοξη Παράδοση και τον ομαδικό ενοχικό αρχέτυπο του Ιούδα! Διαφορετικά δεν θα τολμούσαν να το κάνουν. Θα γνώριζαν οπωσδήποτε τις φοβερές συνέπειες της προδοσίας που συνδέεται χωρίς άλλο με την ονομασία της Μακεδονίας είτε ως νόσφιση από μέρους τους είτε ως ακατανόητη, απίστευτη ,εγκληματική ( αν γινόταν ποτέ) παραχώρηση (!) από μέρους των Ελλήνων.
Όπως κανένας Έλληνας δε θα δεχόταν ποτέ να ονομαστεί ο γιος του Ιούδας, για να τον στιγματίζει σε όλη του τη ζωή το βάρος της ομαδικής ενοχής του Ιούδα , όμοια δεν θα δεχόταν κανένας Έλληνας πολιτικός να συνδεθεί το όνομά του με παρόμοια ενοχή υπογράφοντας τη συνθήκη της παραχώρησης, γιατί περί αυτής πρόκειται, της ονομασίας της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς. Πολύ περισσότερο όταν αυτοί, όπως είναι γνωστόν τοις πάσι, επιφυλάσσουν δικαίωμα εδαφικών διεκδικήσεων εις βάρος της Ελλάδος!
Τελικά ίσως το όνομα της αγαπημένης μας Μακεδονίας να συμβάλει στο να προσέξουν επί τέλους οι Έλληνες πολιτικοί την ανανέωση των ονομάτων, ώστε αρχίζοντας από το δικό τους όνομα οι πολιτικοί να είναι πολιτικοί!
Οι Σκοπιανοί θυμίζουν τον Ίβυκο και τους Γέρανους καθώς έχουν παντελή άγνοια της φοβερής δύναμης του ονόματος. Αντίθετα με τους Εβραίους που προσέχουν τα ονόματα (το όνομα του Θεού δεν το προφέρουν ποτέ) οι Σκοπιανοί χρησιμοποιούν με το σκοπό της οικειοποιήσεως το όνομα Μακεδονία! Ελπίζουν ότι ο αληθής κύριός του θα κουραστεί κάποτε η θα καμφθεί απ΄ τις διάφορες πιέσεις εις βάρος του και θα παραιτηθεί από αυτό υπογράφοντας συνθήκη με την οποία παραχωρεί το όνομα σ΄ αυτούς!!
"Να οι γέρανοι του Ιβύκου" είπε ένας απ΄ τους αρχαίους φονιάδες του, την ώρα που οι Γέρανοι πετούσαν στον ουρανό, για να καταδικαστέί αυτός και οι λοιποί σενένοχοί του για το έγκλημα του φόνου που διέπραξαν. Ένα απλό όνομα που ειπώθηκε σε ένα ανύποπτο χρόνο, την ώρα που το πλήθος παρακαλουθούσε μια παράσταση στο θέατρο, οδήγησε στο θάνατο αυτών που είχαν την ατυχία να χρησιμοποιήσουν για μια στιγμή ένα ακατάληλο γι΄ αυτούς όνομα!
Τη δύναμη του ονόματος περιγράφει με πολύ παραστατικό τρόπο ο άγιος Διονύσιος ο Αρεπαγίτης στο βιβλίο του "Περί Θείων Ονομάτων". "Όπως ο φυσικός ήλιος " γράφει στο τέταρτο κεφάλαιο " χωρίς σκέψη και προαίρεση αλλά με το ίδιο το είναι του φωτίζει όλα όσα μπορούν να κοινωνούν στο φως που τους αναλογεί, όμοια και το όνομα σκορπά σε όλα τα όντα τη θετική ( ή αρνητική γι' αυτούς που κακώς το χρησιμοποιούν) επιρροή του. Κι όπως η παρουσία του νοητού φωτός είναι δύναμη που συνάγει και ενώνει όσους φωτίζονται, όμοια και η άγνοια προκαλεί τη διαίρεση όσων βρίσκονται στην πλάνη ή χρησιμοποιούν το δόλο και το ψεύδος.
Δεν είναι ωραίο λοιπόν αυτό που κάνουν οι Σκοπιανοί, αλλά δεν το καταλαβαίνουν. Το ωραίο, συνεχίζει στο ίδιο βιβλίο ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης έχει μέσα του κατά υπεροχή την ωραιότητα κάθε ωραίου και την προβάλλει. Χάρη στο ωραίο υπάρχουν οι συνάψεις όλων και οι φιλίες και οι σχέσεις. Το ωραίο ένωσε τα πάντα. Αυτό είναι το τελικό αίτιο, γιατί όλα γίνονται για χάρη του. "Όλοι αγαπούν το αγαθό" ( Διοτίμα). Εκτός απ΄ τους πονηρούς, επιτήδειους και αχαρίστους , όπως καλή ώρα οι Σκοπιανοί, οι οποίοι ενώ την δωρεάν χρηματική βοήθεια της Ελλάδος και τις άλλες διευκολύνσεις τις θέλουν και τις επιζητούν, την αλήθεια την προδίδουν και τολμούν να χρησιμοποιούν με το σκοπό της ιδιοποιήσεως το όνομα της Μακεδονίας!
Αλλά όπως φαίνεται δεν γνωρίζουν τους Έλληνες, ούτε τη Χριστιανική Ορθόδοξη Παράδοση και τον ομαδικό ενοχικό αρχέτυπο του Ιούδα! Διαφορετικά δεν θα τολμούσαν να το κάνουν. Θα γνώριζαν οπωσδήποτε τις φοβερές συνέπειες της προδοσίας που συνδέεται χωρίς άλλο με την ονομασία της Μακεδονίας είτε ως νόσφιση από μέρους τους είτε ως ακατανόητη, απίστευτη ,εγκληματική ( αν γινόταν ποτέ) παραχώρηση (!) από μέρους των Ελλήνων.
Όπως κανένας Έλληνας δε θα δεχόταν ποτέ να ονομαστεί ο γιος του Ιούδας, για να τον στιγματίζει σε όλη του τη ζωή το βάρος της ομαδικής ενοχής του Ιούδα , όμοια δεν θα δεχόταν κανένας Έλληνας πολιτικός να συνδεθεί το όνομά του με παρόμοια ενοχή υπογράφοντας τη συνθήκη της παραχώρησης, γιατί περί αυτής πρόκειται, της ονομασίας της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς. Πολύ περισσότερο όταν αυτοί, όπως είναι γνωστόν τοις πάσι, επιφυλάσσουν δικαίωμα εδαφικών διεκδικήσεων εις βάρος της Ελλάδος!
Τελικά ίσως το όνομα της αγαπημένης μας Μακεδονίας να συμβάλει στο να προσέξουν επί τέλους οι Έλληνες πολιτικοί την ανανέωση των ονομάτων, ώστε αρχίζοντας από το δικό τους όνομα οι πολιτικοί να είναι πολιτικοί!
"ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΚΔΟΤΗΣ"
Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
m_lagouvardos@hotmail.com
"Ούτως λογιζέσθω άνθρωπος,
ως υπηρέτης Χριστού"
(Κορινθ.Α,4,1)
Ζητείται εκδότης να αναλάβει (με το αζημίωτο) την έκδοσιν βιβλίου
που απέριψαν είκοσι (20)εκδότες. Τίτλος του βιβλίου "ΙΗΣΟΥΣ". (Το ρεκόρ
απόρριψης κατέχει κάποιος Αμερικανός με πενήντα (!) απορρίψεις,το μικρό του όνομα είνα Πωλ, ).
Αιτία της απόρριψης του υπό έκδοσιν βιβλίου μου "ΙΗΣΟΥΣ" στην Ελλάδα είναι
για μεν τους κοσμικούς εκδότες, ότι το βιβλίο είναι θρησκευτικό για δε τους θρησκευτικούς ότι είναι κοσμικό!
Από την Αμερική έλαβα ένα γράμμα από τον Άρθουρ Μύλλερ. Γράφει ο κ.
Μύλλερ:" Τέτοια βιβλία σαν τα δικά σου γράφω κι εγώ. Από το τελευταίο μου βιβλίο
(μου τό 'στειλε μαζί με το γράμμα του) πουλήθηκε ένα (!) αντίτυπο."
Καταλήγοντας στο γράμμα του ο φίλος Αμερικανός συγγραφέας γράφει επί λέξει:"Μην
μπλέξεις με Αμερικανούς εκδότες".
ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ
"Ο Ιησούς στην πόλη Ναϊν" (Δεν το βρήκα ακόμα στη χαρτο-θάλασσά μου)
m_lagouvardos@hotmail.com
"Ούτως λογιζέσθω άνθρωπος,
ως υπηρέτης Χριστού"
(Κορινθ.Α,4,1)
Ζητείται εκδότης να αναλάβει (με το αζημίωτο) την έκδοσιν βιβλίου
που απέριψαν είκοσι (20)εκδότες. Τίτλος του βιβλίου "ΙΗΣΟΥΣ". (Το ρεκόρ
απόρριψης κατέχει κάποιος Αμερικανός με πενήντα (!) απορρίψεις,το μικρό του όνομα είνα Πωλ, ).
Αιτία της απόρριψης του υπό έκδοσιν βιβλίου μου "ΙΗΣΟΥΣ" στην Ελλάδα είναι
για μεν τους κοσμικούς εκδότες, ότι το βιβλίο είναι θρησκευτικό για δε τους θρησκευτικούς ότι είναι κοσμικό!
Από την Αμερική έλαβα ένα γράμμα από τον Άρθουρ Μύλλερ. Γράφει ο κ.
Μύλλερ:" Τέτοια βιβλία σαν τα δικά σου γράφω κι εγώ. Από το τελευταίο μου βιβλίο
(μου τό 'στειλε μαζί με το γράμμα του) πουλήθηκε ένα (!) αντίτυπο."
Καταλήγοντας στο γράμμα του ο φίλος Αμερικανός συγγραφέας γράφει επί λέξει:"Μην
μπλέξεις με Αμερικανούς εκδότες".
ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ
"Ο Ιησούς στην πόλη Ναϊν" (Δεν το βρήκα ακόμα στη χαρτο-θάλασσά μου)
Ο κύριος κι ο υπηρέτης
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
«Δούλος γίνομαι, υπηρέτης δε γίνομαι»
(Καραγκιόζης)
Οι πέντε δυνατές θέσεις μεταξύ κυρίου (πολίτες) και υπηρέτη (δημόσιες υπηρεσίες) είναι αυτές: Πρώτη θέση: κύριος επάνω, υπηρέτης κάτω. Δεύτερη θέση: κύριος κάτω, υπηρέτης επάνω. Τρίτη θέση: κύριος και υπηρέτης μαζί. Τέταρτη θέση: κύριος και υπηρέτης χώρια. Πέμπτη θέση: κύριος και υπηρέτης ούτε μαζί ούτε χώρια. .
Θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε την καθεμιά θέση χωριστά.
Πρώτη θέση: «Κύριος επάνω, υπηρέτης κάτω». Πώς ερμηνεύεται το σχήμα αυτό στις σχέσεις των πολιτών με τις δημόσιες υπηρεσίες; Οι σχέσεις των πολιτών με τις δημόσιες υπηρεσίες ρυθμίζονται απ’ τη γενική αρχή, ότι σκοπός των δημοσίων υπηρεσιών είναι η εξυπηρέτηση των πολιτών. Άρα οι δημόσιες υπηρεσίες σε σχέση με τους πολίτες δεν είναι σκοπός, αλλά μέσον προς εξυπηρέτηση του σκοπού.
Δεύτερη θέση: κύριος κάτω, υπηρέτης επάνω: Σ’ αυτή τη θέση οι δημόσιες υπηρεσίες κατεξουσιάζουν τους πολίτες, αντί να τους υπηρετούν. Οι δημόσιες υπηρεσίες βρίσκονται επάνω κι οι πολίτες κάτω. Οι δημόσιοι υπηρέτες φέρονται σαν να έγιναν οι υπηρεσίες για τους ίδιους , σαν να έγινε η δικαιοσύνη για τους δικαστές, η βουλή για τους βουλευτές, η διοίκηση για τους διοικητικούς υπαλλήλους κ.ο.κ. και οι πολίτες δυστυχούν.
Η διαστροφή αυτή των δημοσίων υπηρεσιών τους οδηγεί στο να χρησιμοποιούν παν πονηρόν μέσον για να επιτυγχάνουν του σκοπού των. Αλλάζουν
πρόσωπο, χαρακτήρα, πολιτική, οι δεξιές γίνονται αριστερές , οι αριστερές δεξιές, αρκεί να κατέχουν τις θέσεις τους. Αλλάζουν ακόμα και τα ονόματά τους, όταν γίνονται μισητές. Το ίδιο κάνουν τα πολιτικά κόμματα, ακόμα και η εξουσία και τα ίδια τα πολιτεύματα. Ονομάζονται «δημοκρατίες» ενώ δεν έχουν καμία σχέση με το πολίτευμα αυτό.
Στα ονόματα και στη γλώσσα γίνονται οι πιο μεγάλες αυθαιρεσίες, γιατί κανείς δεν φοβάται να μη κατηγορηθεί ότι ψεύδεται , αφού κανένας δεν τα πιστεύει. Αν ρωτήσεις π.χ. γιατί το τάδε κόμμα ονομάζεται δημοκρατικό ή σοσιαλιστικό, αφού δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία ή με το σοσιαλισμό, θα λάβεις την απάντηση, «είναι ένα όνομα». Ρώτησα μια φορά κάποιον που άκουγε ένα τραγούδι με ανόητους στίχους, πως το ακούει. «Τραγούδι είναι», είπε.
Τρίτη θέση: κύριος και υπηρέτης μαζί. Είναι το λεγόμενο «κράτος με το ανθρώπινο πρόσωπο». Η θέση αυτή είναι σωστή όταν πάνε καλά τα πράγματα , π.χ. στις γιορτές, στις δεξιώσεις, στις παρελάσεις κλπ. Όταν δεν πάνε καλά τα πράγματα τότε φαίνεται η αδυναμία του κράτους.
Μια φορά εντεταλμένοι αστυνομικοί ,παρουσία δικαστικού, προσήλθαν λίαν πρωί στην αγροικία ενός φυγόποινου για να τον συλλάβουν. Είχε πάει μεσημέρι, ο ήλιος έκαιγε στο θεσσαλικό κάμπο κι οι αστυνομικοί δεν είχαν πείσει ακόμα τον φυγόποινο να τους ακολουθήσει. Κανένας τους δεν ήταν εκπαιδευμένος στο να συλλάβει κάποιον που αντιστέκεται. Ήταν όλοι τους του γραφείου. Δεν είχε συγκροτηθεί ακόμα η υπηρεσία των ειδικών δυνάμεων. Ταλαιπωρημένος , διψασμένος, έξω στον κάμπο Ιούλιο μήνα, κοίταζα απ΄ τον ίσκιο ενός δέντρου τους αστυνομικούς και τους πολίτες . Τι καλά να μη χρειαζόταν ποτέ η βία. Αλλά κανένας δεν πάει με τη θέλησή του στη φυλακή. Το κράτος δεν μπορεί να απαλλαγεί εντελώς απ΄ τη δύναμη να επιβληθεί όταν πρέπει.
Τέταρτη θέση: Κύριος και υπηρέτης χώρια. Η υποκρισία βασιλεύει στη χώρα και δεν υπάρχει καμιά επαφή ανάμεσα στους πολίτες και στις δημόσιες υπηρεσίες. Πολίτες και κράτος ξεχνούν το καθήκον της αληθείας και προσπαθούν να παγιδεύσουν και να εξαπατήσουν ο ένας τον άλλον. Η ίδια κατάσταση είναι και στην Πέμπτη θέση όπου ισχύει η παροιμία “αυτοί μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε”.
«Ελευθερία»
«Δούλος γίνομαι, υπηρέτης δε γίνομαι»
(Καραγκιόζης)
Οι πέντε δυνατές θέσεις μεταξύ κυρίου (πολίτες) και υπηρέτη (δημόσιες υπηρεσίες) είναι αυτές: Πρώτη θέση: κύριος επάνω, υπηρέτης κάτω. Δεύτερη θέση: κύριος κάτω, υπηρέτης επάνω. Τρίτη θέση: κύριος και υπηρέτης μαζί. Τέταρτη θέση: κύριος και υπηρέτης χώρια. Πέμπτη θέση: κύριος και υπηρέτης ούτε μαζί ούτε χώρια. .
Θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε την καθεμιά θέση χωριστά.
Πρώτη θέση: «Κύριος επάνω, υπηρέτης κάτω». Πώς ερμηνεύεται το σχήμα αυτό στις σχέσεις των πολιτών με τις δημόσιες υπηρεσίες; Οι σχέσεις των πολιτών με τις δημόσιες υπηρεσίες ρυθμίζονται απ’ τη γενική αρχή, ότι σκοπός των δημοσίων υπηρεσιών είναι η εξυπηρέτηση των πολιτών. Άρα οι δημόσιες υπηρεσίες σε σχέση με τους πολίτες δεν είναι σκοπός, αλλά μέσον προς εξυπηρέτηση του σκοπού.
Δεύτερη θέση: κύριος κάτω, υπηρέτης επάνω: Σ’ αυτή τη θέση οι δημόσιες υπηρεσίες κατεξουσιάζουν τους πολίτες, αντί να τους υπηρετούν. Οι δημόσιες υπηρεσίες βρίσκονται επάνω κι οι πολίτες κάτω. Οι δημόσιοι υπηρέτες φέρονται σαν να έγιναν οι υπηρεσίες για τους ίδιους , σαν να έγινε η δικαιοσύνη για τους δικαστές, η βουλή για τους βουλευτές, η διοίκηση για τους διοικητικούς υπαλλήλους κ.ο.κ. και οι πολίτες δυστυχούν.
Η διαστροφή αυτή των δημοσίων υπηρεσιών τους οδηγεί στο να χρησιμοποιούν παν πονηρόν μέσον για να επιτυγχάνουν του σκοπού των. Αλλάζουν
πρόσωπο, χαρακτήρα, πολιτική, οι δεξιές γίνονται αριστερές , οι αριστερές δεξιές, αρκεί να κατέχουν τις θέσεις τους. Αλλάζουν ακόμα και τα ονόματά τους, όταν γίνονται μισητές. Το ίδιο κάνουν τα πολιτικά κόμματα, ακόμα και η εξουσία και τα ίδια τα πολιτεύματα. Ονομάζονται «δημοκρατίες» ενώ δεν έχουν καμία σχέση με το πολίτευμα αυτό.
Στα ονόματα και στη γλώσσα γίνονται οι πιο μεγάλες αυθαιρεσίες, γιατί κανείς δεν φοβάται να μη κατηγορηθεί ότι ψεύδεται , αφού κανένας δεν τα πιστεύει. Αν ρωτήσεις π.χ. γιατί το τάδε κόμμα ονομάζεται δημοκρατικό ή σοσιαλιστικό, αφού δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία ή με το σοσιαλισμό, θα λάβεις την απάντηση, «είναι ένα όνομα». Ρώτησα μια φορά κάποιον που άκουγε ένα τραγούδι με ανόητους στίχους, πως το ακούει. «Τραγούδι είναι», είπε.
Τρίτη θέση: κύριος και υπηρέτης μαζί. Είναι το λεγόμενο «κράτος με το ανθρώπινο πρόσωπο». Η θέση αυτή είναι σωστή όταν πάνε καλά τα πράγματα , π.χ. στις γιορτές, στις δεξιώσεις, στις παρελάσεις κλπ. Όταν δεν πάνε καλά τα πράγματα τότε φαίνεται η αδυναμία του κράτους.
Μια φορά εντεταλμένοι αστυνομικοί ,παρουσία δικαστικού, προσήλθαν λίαν πρωί στην αγροικία ενός φυγόποινου για να τον συλλάβουν. Είχε πάει μεσημέρι, ο ήλιος έκαιγε στο θεσσαλικό κάμπο κι οι αστυνομικοί δεν είχαν πείσει ακόμα τον φυγόποινο να τους ακολουθήσει. Κανένας τους δεν ήταν εκπαιδευμένος στο να συλλάβει κάποιον που αντιστέκεται. Ήταν όλοι τους του γραφείου. Δεν είχε συγκροτηθεί ακόμα η υπηρεσία των ειδικών δυνάμεων. Ταλαιπωρημένος , διψασμένος, έξω στον κάμπο Ιούλιο μήνα, κοίταζα απ΄ τον ίσκιο ενός δέντρου τους αστυνομικούς και τους πολίτες . Τι καλά να μη χρειαζόταν ποτέ η βία. Αλλά κανένας δεν πάει με τη θέλησή του στη φυλακή. Το κράτος δεν μπορεί να απαλλαγεί εντελώς απ΄ τη δύναμη να επιβληθεί όταν πρέπει.
Τέταρτη θέση: Κύριος και υπηρέτης χώρια. Η υποκρισία βασιλεύει στη χώρα και δεν υπάρχει καμιά επαφή ανάμεσα στους πολίτες και στις δημόσιες υπηρεσίες. Πολίτες και κράτος ξεχνούν το καθήκον της αληθείας και προσπαθούν να παγιδεύσουν και να εξαπατήσουν ο ένας τον άλλον. Η ίδια κατάσταση είναι και στην Πέμπτη θέση όπου ισχύει η παροιμία “αυτοί μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε”.
«Ελευθερία»
Το πνεύμα των εορτών και η θεραπευτική τους αξία
Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Μιλώντας σε εκπαιδευτικούς θα αρχίσω την ομιλία μου με μια εμπειρία από τα μαθητικά μου χρόνια στο σχολείο. Ήμουν μαθητής γυμνασίου όταν ένιωσα για πρώτη φορά τη μεγάλη σύγκρουση δύο διαφορετικών πολιτισμών : του Ελληνικού και της Ελληνο-ορθόδοξης παιδείας του,την οποία είχα δεχτεί απ΄ την οικογένεια, το Σχολείο και την Εκκλησία με τον Δυτικό Κόσμο και την ξενόφερτη (Ευρωπαϊκή) Παιδεία , που μου μετέδιδαν οι καθηγητές μου στο Γυμνάσιο. Η σύγκρουση αυτή μου προκάλεσε μια ρωγμή στην ψυχή που δεν έκλεισε ποτέ. Η σύγκρουση των δύο αυτών πολιτισμών οφείλεται , όπως πολύ αργότερα κατάλαβα, στη διαφορετική αντίληψη για το ΠΝΕΥΜΑ.
Ο Ελληνο-ορθόδοξος πολιτισμός διδάσκει ότι το πνεύμα είναι <<βιώματα>> με θεμέλιο την αρετή . Ενώ ο Δυτικός Πολιτισμός (που είναι επίσης Ελληνικός) διδάσκει ότι το πνεύμα είναι <<γνώσεις>>χωρίς απαραίτητο θεμέλιο την αρετή (ηθικότητα).
Είναι το ίδιο χάσμα που έγινε επί Σωκράτη ανάμεσα στη Φιλοσοφία και στη Σοφιστεία, συνεχίστηκε στο Βυζάντιο με την Εικονομαχία και που συνεχίζεται στις μέρες μας ανάμεσα στην τεχνοκρατία και στον αθεϊσμό της ( ο Θεός απέθανε) και στην Πίστη.
Μεγάλα φωτισμένα πνεύματα στη Δύση , όπως ο Έλιοτ, ο Ουναμούνο, ο Καμύ κ.α. επισήμαναν το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους δυο πολιτισμούς. Ο Έλιοτ είπε, ότι ο Δυτικός Κόσμος απέκτησε γνώσεις, αλλά έχασε τη Γνώση. Σήμερα στη Δύση αρπάζουν την ψυχή με υλικά ανταλλάγματα.
(Απόσπασμα από ομιλία)
Μιλώντας σε εκπαιδευτικούς θα αρχίσω την ομιλία μου με μια εμπειρία από τα μαθητικά μου χρόνια στο σχολείο. Ήμουν μαθητής γυμνασίου όταν ένιωσα για πρώτη φορά τη μεγάλη σύγκρουση δύο διαφορετικών πολιτισμών : του Ελληνικού και της Ελληνο-ορθόδοξης παιδείας του,την οποία είχα δεχτεί απ΄ την οικογένεια, το Σχολείο και την Εκκλησία με τον Δυτικό Κόσμο και την ξενόφερτη (Ευρωπαϊκή) Παιδεία , που μου μετέδιδαν οι καθηγητές μου στο Γυμνάσιο. Η σύγκρουση αυτή μου προκάλεσε μια ρωγμή στην ψυχή που δεν έκλεισε ποτέ. Η σύγκρουση των δύο αυτών πολιτισμών οφείλεται , όπως πολύ αργότερα κατάλαβα, στη διαφορετική αντίληψη για το ΠΝΕΥΜΑ.
Ο Ελληνο-ορθόδοξος πολιτισμός διδάσκει ότι το πνεύμα είναι <<βιώματα>> με θεμέλιο την αρετή . Ενώ ο Δυτικός Πολιτισμός (που είναι επίσης Ελληνικός) διδάσκει ότι το πνεύμα είναι <<γνώσεις>>χωρίς απαραίτητο θεμέλιο την αρετή (ηθικότητα).
Είναι το ίδιο χάσμα που έγινε επί Σωκράτη ανάμεσα στη Φιλοσοφία και στη Σοφιστεία, συνεχίστηκε στο Βυζάντιο με την Εικονομαχία και που συνεχίζεται στις μέρες μας ανάμεσα στην τεχνοκρατία και στον αθεϊσμό της ( ο Θεός απέθανε) και στην Πίστη.
Μεγάλα φωτισμένα πνεύματα στη Δύση , όπως ο Έλιοτ, ο Ουναμούνο, ο Καμύ κ.α. επισήμαναν το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους δυο πολιτισμούς. Ο Έλιοτ είπε, ότι ο Δυτικός Κόσμος απέκτησε γνώσεις, αλλά έχασε τη Γνώση. Σήμερα στη Δύση αρπάζουν την ψυχή με υλικά ανταλλάγματα.
(Απόσπασμα από ομιλία)
29.12.09
Ο Οικουμενισμός και η εξέγερση των μαζών
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Ο Οικουμενισμός επινοεί διάφορες θεωρίες για να αιτιολογήσει την απομάκρυνσή του από την Πίστη, όπως την παρέδωσαν οι Απόστολοι και οι Πατέρες , την μία , ενιαία πίστη. που δεν αλλάζει με την εποχή αλλά μένει σταθερή στον Ιησού Χριστό όπως είναι ο αυτός χθες και σήμερα και εις τους αιώνες των αιώνων.
Οι οικουμενιστές πρεσβεύουν ότι οι θρησκείες στις οποίες περιλαμβάνουν και την Ορθοδοξία, αν και δεν είναι θρησκεία, κατέχουν μέρος της αλήθειας, είναι με άλλα λόγια εν μέρει αληθείς και εν μέρει ψευδείς. Ιδίως η Ορθοδοξία η οποία γι΄ αυτούς πάσχει από διάφορες αγκυλώσεις, (έτσι ονομάζουν την σταθερότητα στην πίστη όπως την παρέδωσαν οι Απόστολοι και οι Πατέρες).
Η Ορθοδοξία για τους οικουμενιστές πρέπει να εξελιχθεί και να γίνει σύγχρονη ακολουθώντας την εποχή. Για τους οικουμενιστές η πίστη είναι δυναμική , δεν υπάρχει τίποτε σταθερό και η μόνη σταθερότητα είναι η διαρκής αλλαγή. Αυτό που στην Ορθοδοξία σύμφωνα με το Ευαγγέλιο είναι αμαρτία, το να ακολουθεί η πίστη μας το σχήμα της κάθε εποχής (παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου και η επιθυμία αυτού- μη συσχηματίζεσθε με τον κόσμο) αυτό για τους οικουμενιστές είναι αρετή.
Η παγκοσμιοποίηση επιδιώκει να επιβάλλει την ομοιομορφία παντού στα έθνη, στους λαούς, στους πολιτισμούς, στις παραδόσεις, για να είναι εφικτή η παγκόσμια τυραννία. Τη ίδια ομοιομορφία επιδιώκει να επιβάλει σε όλους τους λαούς της γης ο Οικουμενισμός σαν ένα είδος θρησκευτικής παγκοσμιοποίησης. Για τους οικουμενιστές φτάνει να συμφωνήσουν οι αρχηγοί για να είναι ενωμένοι όλοι για να υπάρχει μια πίστη σε όλους τους λαούς . Αυτό είναι το νόημα της ενώσεως των εκκλησιών και των θρησκειών. Για τον Οικουμενισμό η συμφωνία των αρχηγών δεν είναι απαραίτητο να βασίζεται στην κοινή πίστη αν και το πρότυπο της αληθινής ενότητας, το να γίνουμε όλοι ένα στην πίστη, το έδωσε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός: «Τα πρόβατα τα εμά» είπε « της φωνής μου ακούει. καγώγινώσκω αυτά και ακολουθούσι μοι. καγώ ζωήν αιώνιον δίδωμι αυτοίς και ου μη απόλλωνται εις τον αιώνα, και ουχ αρπάσει τις αυτά εκ της χειρός μου» (Ιωάν.10,27-29).
Οι οικουμενιστές με τους διαλόγους τους έχουν σκοπό να επιβάλουν εκ των άνω μια συμβατική (τυπική) ένωση χωρίς κοινή πίστη,(οικουμενισμός). Εξάλλου η συμβατική (τυπική)"ενότητα" αντί της αληθινής ενότητας στη θρησκεία, στην κοινωνία, στην οικογένεια, δεν είναι ξένη στο Δυτικό κόσμο, όπου δεν πιστεύουν πια στην ειλικρινή επικοινωνία και στην αγάπη την οποία θεωρούν ανέφικτη!
Η αλήθεια, η ελευθερία , κάθε αρετή είναι ενιαία. Δεν είναι κανείς εν μέρει άνθρωπος και εν μέρει απάνθρωπος, ούτε έχει εν μέρει ήθος και εν μέρει δεν έχει ήθος. Η μισή αλήθεια είναι ολόκληρο ψέμα. Όταν ο ποντικός περάσει μέσα από την κατσαρόλα, όλο το φαγητό πετιέται.
Ο Οικουμενισμός δεν ακολουθεί το Λόγο του Θεού, αλλά βλέπει τους πιστούς με κοσμικό πνεύμα και όχι με το πνεύμα της Διδασκαλίας του Ιησού Χριστού Ο Ιησούς δεν καταφρονεί κανέναν άνθρωπο και δεν ήρθε στον κόσμο να σώσει μια ελίτ φιλοσόφων ούτε τους άρχοντες του κόσμου τούτου. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Βρέχει επί δικαίους και αδίκους.
Στην Ορθοδοξία δεν διακρίνονται οι πιστοί από τα αξιώματα αλλά από την αγιότητα. Απλοί αγράμματοι μοναχοί υπήρξαν άγιοι και πατριάρχες και θρησκευτικοί φιλόσοφοι έχασαν την πίστη τους. Οι Απόστολοι του Ιησού Χριστού ήταν απλοί ψαράδες.
Συμπέρασμα: Δεν μπορεί να υπάρξει "ένωση", να γίνουμε όλοι ένα, όπως ένα είναι τα θεϊκά πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, χωρίς να υπάρχει μία πίστη, μία ποίμνη, ένας ποιμήν. "Τα πρόβατα τα εμά της φωνής μου ακούουσι. Γνωρίζω τα εμά και γνωρίζομαι υπό των εμών".
Ζούμε στην εποχή της εξέγερσης των μαζών. Οι άνθρωποι γίνονται μάζα όταν δεν συνδέονται μεταξύ τους σε μια αληθινή ενότητα με βάση την κοινή πίστη στον Ιησού Χριστό και στη Χριστιανική Διδασκαλία που θεμελίωσε την αξιοπρέπεια και το σεβασμό του ανθρώπου. Οι αιρέσεις και ο Οικουμενισμός που συγκεντρώνει όλες μαζί τις αιρέσεις άφησαν το μεγάλο μέρος του Δυτικού κόσμου χωρίς την αληθινή πίστη. Ο Δυτικός κόσμος στην εποχή μας είναι ένας κόσμος που δύει.
Ο Οικουμενισμός επινοεί διάφορες θεωρίες για να αιτιολογήσει την απομάκρυνσή του από την Πίστη, όπως την παρέδωσαν οι Απόστολοι και οι Πατέρες , την μία , ενιαία πίστη. που δεν αλλάζει με την εποχή αλλά μένει σταθερή στον Ιησού Χριστό όπως είναι ο αυτός χθες και σήμερα και εις τους αιώνες των αιώνων.
Οι οικουμενιστές πρεσβεύουν ότι οι θρησκείες στις οποίες περιλαμβάνουν και την Ορθοδοξία, αν και δεν είναι θρησκεία, κατέχουν μέρος της αλήθειας, είναι με άλλα λόγια εν μέρει αληθείς και εν μέρει ψευδείς. Ιδίως η Ορθοδοξία η οποία γι΄ αυτούς πάσχει από διάφορες αγκυλώσεις, (έτσι ονομάζουν την σταθερότητα στην πίστη όπως την παρέδωσαν οι Απόστολοι και οι Πατέρες).
Η Ορθοδοξία για τους οικουμενιστές πρέπει να εξελιχθεί και να γίνει σύγχρονη ακολουθώντας την εποχή. Για τους οικουμενιστές η πίστη είναι δυναμική , δεν υπάρχει τίποτε σταθερό και η μόνη σταθερότητα είναι η διαρκής αλλαγή. Αυτό που στην Ορθοδοξία σύμφωνα με το Ευαγγέλιο είναι αμαρτία, το να ακολουθεί η πίστη μας το σχήμα της κάθε εποχής (παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου και η επιθυμία αυτού- μη συσχηματίζεσθε με τον κόσμο) αυτό για τους οικουμενιστές είναι αρετή.
Η παγκοσμιοποίηση επιδιώκει να επιβάλλει την ομοιομορφία παντού στα έθνη, στους λαούς, στους πολιτισμούς, στις παραδόσεις, για να είναι εφικτή η παγκόσμια τυραννία. Τη ίδια ομοιομορφία επιδιώκει να επιβάλει σε όλους τους λαούς της γης ο Οικουμενισμός σαν ένα είδος θρησκευτικής παγκοσμιοποίησης. Για τους οικουμενιστές φτάνει να συμφωνήσουν οι αρχηγοί για να είναι ενωμένοι όλοι για να υπάρχει μια πίστη σε όλους τους λαούς . Αυτό είναι το νόημα της ενώσεως των εκκλησιών και των θρησκειών. Για τον Οικουμενισμό η συμφωνία των αρχηγών δεν είναι απαραίτητο να βασίζεται στην κοινή πίστη αν και το πρότυπο της αληθινής ενότητας, το να γίνουμε όλοι ένα στην πίστη, το έδωσε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός: «Τα πρόβατα τα εμά» είπε « της φωνής μου ακούει. καγώγινώσκω αυτά και ακολουθούσι μοι. καγώ ζωήν αιώνιον δίδωμι αυτοίς και ου μη απόλλωνται εις τον αιώνα, και ουχ αρπάσει τις αυτά εκ της χειρός μου» (Ιωάν.10,27-29).
Οι οικουμενιστές με τους διαλόγους τους έχουν σκοπό να επιβάλουν εκ των άνω μια συμβατική (τυπική) ένωση χωρίς κοινή πίστη,(οικουμενισμός). Εξάλλου η συμβατική (τυπική)"ενότητα" αντί της αληθινής ενότητας στη θρησκεία, στην κοινωνία, στην οικογένεια, δεν είναι ξένη στο Δυτικό κόσμο, όπου δεν πιστεύουν πια στην ειλικρινή επικοινωνία και στην αγάπη την οποία θεωρούν ανέφικτη!
Η αλήθεια, η ελευθερία , κάθε αρετή είναι ενιαία. Δεν είναι κανείς εν μέρει άνθρωπος και εν μέρει απάνθρωπος, ούτε έχει εν μέρει ήθος και εν μέρει δεν έχει ήθος. Η μισή αλήθεια είναι ολόκληρο ψέμα. Όταν ο ποντικός περάσει μέσα από την κατσαρόλα, όλο το φαγητό πετιέται.
Ο Οικουμενισμός δεν ακολουθεί το Λόγο του Θεού, αλλά βλέπει τους πιστούς με κοσμικό πνεύμα και όχι με το πνεύμα της Διδασκαλίας του Ιησού Χριστού Ο Ιησούς δεν καταφρονεί κανέναν άνθρωπο και δεν ήρθε στον κόσμο να σώσει μια ελίτ φιλοσόφων ούτε τους άρχοντες του κόσμου τούτου. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Βρέχει επί δικαίους και αδίκους.
Στην Ορθοδοξία δεν διακρίνονται οι πιστοί από τα αξιώματα αλλά από την αγιότητα. Απλοί αγράμματοι μοναχοί υπήρξαν άγιοι και πατριάρχες και θρησκευτικοί φιλόσοφοι έχασαν την πίστη τους. Οι Απόστολοι του Ιησού Χριστού ήταν απλοί ψαράδες.
Συμπέρασμα: Δεν μπορεί να υπάρξει "ένωση", να γίνουμε όλοι ένα, όπως ένα είναι τα θεϊκά πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, χωρίς να υπάρχει μία πίστη, μία ποίμνη, ένας ποιμήν. "Τα πρόβατα τα εμά της φωνής μου ακούουσι. Γνωρίζω τα εμά και γνωρίζομαι υπό των εμών".
Ζούμε στην εποχή της εξέγερσης των μαζών. Οι άνθρωποι γίνονται μάζα όταν δεν συνδέονται μεταξύ τους σε μια αληθινή ενότητα με βάση την κοινή πίστη στον Ιησού Χριστό και στη Χριστιανική Διδασκαλία που θεμελίωσε την αξιοπρέπεια και το σεβασμό του ανθρώπου. Οι αιρέσεις και ο Οικουμενισμός που συγκεντρώνει όλες μαζί τις αιρέσεις άφησαν το μεγάλο μέρος του Δυτικού κόσμου χωρίς την αληθινή πίστη. Ο Δυτικός κόσμος στην εποχή μας είναι ένας κόσμος που δύει.
28.12.09
Μια φορά στην Αθήνα
Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Ένας μύθος που τον διάβασα σε κάποιο βιβλίο του Φώτη Κόντογλου μιλάει για
την καλοπέραση που νεκρώνει τον άνθρωπο.Πρόκειται γι΄ αυτή τη στιχομυθία ανάμεσα
σ' ένα χταποδάκι και στη μάνα του:
-Μάνα,με χτυπούν.
-Κάνε υπομονή παιδί μου.
-Μάνα με κόβουν.
-Μην απελπίζεσαι θα γιάνουν οι πληγές σου".
-Μάνα με βράζουν στο κρασί.
-Αχ,παιδάκι μου, σε χάνω".
Μια φορά στην Αθήνα, στην Ομόνοια περπατούσα άκρη- άκρη για να φυλάγομαι απ’ τη βροχή και πέρασα κοντά από κάποιους περιθωριακούς που έστεκαν κάτω από την τέντα ενός περιπτέρου. Ίσως άγγιξα κάποιον χωρίς να το θέλω. Ένας από αυτούς με πλησίασε θυμωμένος, έτοιμος να με χτυπήσει. Κάποιος άλλος όμως τον εμπόδισε. "Άφησέ τον" είπε " γιαχωβάς είναι". Έτσι γλίτωσα επειδή έμοιαζα με γιαχωβά.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Και μόνο τώρα καταλαβαίνω
τί εννοούσε ο περιθωριακός της Ομόνοιας με το χαρακτηρισμό του «γιαχωβά».Τώρα καταλαβαίνω επίσης γιατί η στρατιωτική θητεία των Σπαρτιατών διαρκούσε εξήντα πέντε χρόνια (!) δηλαδή ολόκληρη τη ζωή. Ολόκληρη τη ζωή οι Σπαρτιάτες έβλεπαν τον εχθρό μπροστά τους και ετοιμάζονταν να τον αντιμετωπίσουν. Με τίποτε δεν πίστευαν ότι σ' αυτή τη ζωή θα ησυχάσουν ποτέ. Ο εφησυχασμός γα τους Σπαρτιάτες δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό τους. Αντίθετα οι χιλιασμός πρεσβεύει ότι η βασιλεία του Θεού και η ειρήνη είναι βασιλεία και ειρήνη αυτού του κόσμου.
Οι Σπαρτιάτες δεν ξεγελιόνταν με τα παχιά λόγια των πολιτικών για καλύτερες μέρες και για έξοδο από το τούνελ κ.α. Τους πολιτικούς αυτούς τους θεωρούσαν επικίνδυνους και τους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι. Τους θεωρούσαν επικίνδυνους γιατί τα μεγάλα λόγια έκαναν τους νέους να εφησυχάζουν, να μην αγωνίζονται και να χάνουν την αντρεία τους. Γίνονταν τρυφηλοί, τους άρεσαν τα μαλακά ρούχα , τα στολίδια και τα χτενίσματα, όπως τις γυναίκες. Νέοι και ενήλικες είχαν κύριο μέλημά τους τη διασκέδαση, με τι και πως θα αποφύγουν την κούραση και θα βρουν ολοένα καινούρια διασκέδαση
Έχοντας αυτά υπόψη θα καταλάβεις γιατί η Ορθοδοξία είναι πάντοτε πολεμούμενη. Σύμφωνα με τη Διδασκαλία του Ιησού Χριστού ο κόσμος είναι παροδικός. Δεν είναι αιώνιος. Ο κόσμος θα καταστραφεί είτε με το πυρ είτε με το ψύχος, λένε οι επιστήμονες. Όλα αυτά είναι προσωρινά. Η αληθινή ζωή είναι η μέλλουσα ζωή. Τώρα έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην αυτοσυγκράτηση (εγκράτεια) και στην παραφροσύνη.
Ο Σωκράτης δίδασκε την αυτοσυγκράτηση , το σεβασμό και την υπακοή στους νόμους. Η δημοκρατία έλεγε δεν λειτουργεί όταν οι πολίτες δεν αυτοσυγκρατούνται.
Στην Αθήνα τώρα δεν είναι ανάγκη να δώσεις αφορμή, για να πέσεις θύμα της βίας, όπως παρά λίγο θα έπεφτα εγώ με τους περιθωριακούς. Τη βία δεν την προκαλεί το περιθώριο, αλλά συμμετέχουμε όλοι σ΄ αυτήν. Κατά το φιλόσοφο Ρενέ Ζιράρ η αιτία της μαζικής βίας είναι η παράβαση της Δέκατης Εντολής που αναφέρεται στην επιθυμία που προκαλεί την εξέγερση του άλλου.
Το δίλημμα του σημερινού κόσμου είναι να επιλέξει τον ασκητισμό ή την παραφροσύνη. Ο ασκητισμός δεν κάνει κατάχρηση του κόσμου. Ο σημερινός κόσμος μέχρι σήμερα, στις πλούσιες χώρες επιλέγει δυστυχώς την παραφροσύνη. Παράδειγμα η στάση των πλουσίων χωρών όσον αφορά την καταστροφή του περιβάλλοντος!
Ένας ασκητής ζούσε μόνος στο βουνό. Χαιρόταν την ησυχία και την ομορφιά του βουνού. Δεν ένιωθε να του λείπει τίποτα. Η αίσθηση της παρουσίας του Ιησού του έδινε ό,τι χρειαζόταν. Ένα βράδυ γυρνώντας στο κελί του είδε κάποιον κλέφτη και τον λυπήθηκε γιατί δεν βρήκε τίποτα να πάρει. Κοιτάζοντας την όμορφη νύχτα με την ησυχία και το φεγγαρόφωτο ψιθύρισε: "Να μπορούσα να σου χαρίσω αυτήν την ομορφιά!" .
Ένας μύθος που τον διάβασα σε κάποιο βιβλίο του Φώτη Κόντογλου μιλάει για
την καλοπέραση που νεκρώνει τον άνθρωπο.Πρόκειται γι΄ αυτή τη στιχομυθία ανάμεσα
σ' ένα χταποδάκι και στη μάνα του:
-Μάνα,με χτυπούν.
-Κάνε υπομονή παιδί μου.
-Μάνα με κόβουν.
-Μην απελπίζεσαι θα γιάνουν οι πληγές σου".
-Μάνα με βράζουν στο κρασί.
-Αχ,παιδάκι μου, σε χάνω".
Μια φορά στην Αθήνα, στην Ομόνοια περπατούσα άκρη- άκρη για να φυλάγομαι απ’ τη βροχή και πέρασα κοντά από κάποιους περιθωριακούς που έστεκαν κάτω από την τέντα ενός περιπτέρου. Ίσως άγγιξα κάποιον χωρίς να το θέλω. Ένας από αυτούς με πλησίασε θυμωμένος, έτοιμος να με χτυπήσει. Κάποιος άλλος όμως τον εμπόδισε. "Άφησέ τον" είπε " γιαχωβάς είναι". Έτσι γλίτωσα επειδή έμοιαζα με γιαχωβά.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Και μόνο τώρα καταλαβαίνω
τί εννοούσε ο περιθωριακός της Ομόνοιας με το χαρακτηρισμό του «γιαχωβά».Τώρα καταλαβαίνω επίσης γιατί η στρατιωτική θητεία των Σπαρτιατών διαρκούσε εξήντα πέντε χρόνια (!) δηλαδή ολόκληρη τη ζωή. Ολόκληρη τη ζωή οι Σπαρτιάτες έβλεπαν τον εχθρό μπροστά τους και ετοιμάζονταν να τον αντιμετωπίσουν. Με τίποτε δεν πίστευαν ότι σ' αυτή τη ζωή θα ησυχάσουν ποτέ. Ο εφησυχασμός γα τους Σπαρτιάτες δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό τους. Αντίθετα οι χιλιασμός πρεσβεύει ότι η βασιλεία του Θεού και η ειρήνη είναι βασιλεία και ειρήνη αυτού του κόσμου.
Οι Σπαρτιάτες δεν ξεγελιόνταν με τα παχιά λόγια των πολιτικών για καλύτερες μέρες και για έξοδο από το τούνελ κ.α. Τους πολιτικούς αυτούς τους θεωρούσαν επικίνδυνους και τους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι. Τους θεωρούσαν επικίνδυνους γιατί τα μεγάλα λόγια έκαναν τους νέους να εφησυχάζουν, να μην αγωνίζονται και να χάνουν την αντρεία τους. Γίνονταν τρυφηλοί, τους άρεσαν τα μαλακά ρούχα , τα στολίδια και τα χτενίσματα, όπως τις γυναίκες. Νέοι και ενήλικες είχαν κύριο μέλημά τους τη διασκέδαση, με τι και πως θα αποφύγουν την κούραση και θα βρουν ολοένα καινούρια διασκέδαση
Έχοντας αυτά υπόψη θα καταλάβεις γιατί η Ορθοδοξία είναι πάντοτε πολεμούμενη. Σύμφωνα με τη Διδασκαλία του Ιησού Χριστού ο κόσμος είναι παροδικός. Δεν είναι αιώνιος. Ο κόσμος θα καταστραφεί είτε με το πυρ είτε με το ψύχος, λένε οι επιστήμονες. Όλα αυτά είναι προσωρινά. Η αληθινή ζωή είναι η μέλλουσα ζωή. Τώρα έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην αυτοσυγκράτηση (εγκράτεια) και στην παραφροσύνη.
Ο Σωκράτης δίδασκε την αυτοσυγκράτηση , το σεβασμό και την υπακοή στους νόμους. Η δημοκρατία έλεγε δεν λειτουργεί όταν οι πολίτες δεν αυτοσυγκρατούνται.
Στην Αθήνα τώρα δεν είναι ανάγκη να δώσεις αφορμή, για να πέσεις θύμα της βίας, όπως παρά λίγο θα έπεφτα εγώ με τους περιθωριακούς. Τη βία δεν την προκαλεί το περιθώριο, αλλά συμμετέχουμε όλοι σ΄ αυτήν. Κατά το φιλόσοφο Ρενέ Ζιράρ η αιτία της μαζικής βίας είναι η παράβαση της Δέκατης Εντολής που αναφέρεται στην επιθυμία που προκαλεί την εξέγερση του άλλου.
Το δίλημμα του σημερινού κόσμου είναι να επιλέξει τον ασκητισμό ή την παραφροσύνη. Ο ασκητισμός δεν κάνει κατάχρηση του κόσμου. Ο σημερινός κόσμος μέχρι σήμερα, στις πλούσιες χώρες επιλέγει δυστυχώς την παραφροσύνη. Παράδειγμα η στάση των πλουσίων χωρών όσον αφορά την καταστροφή του περιβάλλοντος!
Ένας ασκητής ζούσε μόνος στο βουνό. Χαιρόταν την ησυχία και την ομορφιά του βουνού. Δεν ένιωθε να του λείπει τίποτα. Η αίσθηση της παρουσίας του Ιησού του έδινε ό,τι χρειαζόταν. Ένα βράδυ γυρνώντας στο κελί του είδε κάποιον κλέφτη και τον λυπήθηκε γιατί δεν βρήκε τίποτα να πάρει. Κοιτάζοντας την όμορφη νύχτα με την ησυχία και το φεγγαρόφωτο ψιθύρισε: "Να μπορούσα να σου χαρίσω αυτήν την ομορφιά!" .
Ο δρόμος της φωτιάς
Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
"Οι Τούρκοι πολεμούν, δεν προκαλούν απλώς την Ελλάδα"
Στο βιβλίο «Ο δρόμος του Σαμουράϊ» του Μιγιαμότο Μουσάσι (1584-1645), στο κεφάλαιο «Ο δρόμος της φωτιάς» ο συγγραφέας περιγράφει την τεχνική του μάχεσθαι. Διαβάζοντας το κεφάλαιο αυτό νομίζει κανείς ότι ο συγγραφέας περιγράφει λεπτομερώς την πολεμική τακτική που εφαρμόζει η Τουρκία εναντίον της Ελλάδος τα τελευταία χρόνια.
Ο Σαμουράϊ εξηγώντας την στρατηγική του, δίνει τις παρακάτω οδηγίες ως προς την τεχνική του μάχεσθαι: «Να εξωθείτε τον εχθρό, εκεί όπου μπορεί να στραβοπατήσει. Να του προκαλείτε την αίσθηση, ότι κινδυνεύει, με το να τον ταλαιπωρείτε και να τον ξαφνιάζετε. Επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι να διατηρείτε συνεχώς το πνεύμα του εχθρού αναποφάσιστο. Η πρωτοβουλία θα ανήκει έτσι πάντοτε σε σας.»
« Να δημιουργείτε τρόμο με το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Να δημιουργείτε σύγχυση. Πρέπει να κάνετε τον εχθρό, να χάσει την αποφασιστικότητά του. Προσποιηθείτε και κάνετε να νομίζει ο εχθρός, ότι θα εμπλακείτε στενά μαζί του, μόνο και μόνο για να του προκαλείτε σύγχυση. Αυτή είναι η ουσία της τέχνης του μάχεσθαι».
Αυτή είναι η ουσία της τέχνης του μάχεσθαι. Εννοείται ότι όταν μια χώρα δέχεται αυτόν τον πόλεμο από μια άλλη, εκτός του ότι πρέπει να αντιμετωπίζει τις πολεμικές ενέργειες του εχθρού, σαν πολεμικές ενέργειες, με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, ταυτοχρόνως πρέπει να είναι έτοιμη είτε ως προς την υλική προπαρασκευή είτε ως προς το ηθικό των ανθρώπων. Αντί του εφησυχασμού και της παράδοσης στον ψευδοευδαιμονισμό, να τονίζεται η αγάπη για την ελευθερία και ο σεβασμός των ηθικών αξιών, γιατί η αληθινή δύναμη είναι πνευματική.
Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να μετριάζεται ο τόνος των οποιωνδήποτε αντιπαραθέσεων. Να δίδεται έμφαση στην ενότητα, στα στοιχεία που μας ενώνουν. Ο καθένας ας υπερασπίζεται, στο δικό του χώρο τις ανώτερες αξίες, αυτές για τις οποίες αξίζει κανείς να ζει ή και να πεθάνει. Η αγάπη για την υλική δύναμη, την απογυμνωμένη από τις αξίες της ζωής, έφερε την αταξία και το χάος.
Ύστερα από όλα αυτά, έχοντας υπόψη τη στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος, γεννάται το ερώτημα, έχουν αντιληφθεί οι Ελληνικές Κυβερνήσεις και οι Έλληνες ότι οι Τούρκοι πολεμούν, δεν προκαλούν απλώς την Ελλάδα;
Δεν ωφελεί να μη λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Πρέπει να πάψουμε να τρεφόμαστε με αυταπάτες θεωρώντας τον πόλεμο των Τούρκων προκλήσεις. Η τακτική αυτή ευνοεί τον εχθρό. Οι Τούρκοι είναι επιτήδειοι στο να εμφανίζονται ουδέτεροι.
(«Η ζωή είναι πνευματική», Εκδόσεις των φίλων, Αθήνα 1998)
"Οι Τούρκοι πολεμούν, δεν προκαλούν απλώς την Ελλάδα"
Στο βιβλίο «Ο δρόμος του Σαμουράϊ» του Μιγιαμότο Μουσάσι (1584-1645), στο κεφάλαιο «Ο δρόμος της φωτιάς» ο συγγραφέας περιγράφει την τεχνική του μάχεσθαι. Διαβάζοντας το κεφάλαιο αυτό νομίζει κανείς ότι ο συγγραφέας περιγράφει λεπτομερώς την πολεμική τακτική που εφαρμόζει η Τουρκία εναντίον της Ελλάδος τα τελευταία χρόνια.
Ο Σαμουράϊ εξηγώντας την στρατηγική του, δίνει τις παρακάτω οδηγίες ως προς την τεχνική του μάχεσθαι: «Να εξωθείτε τον εχθρό, εκεί όπου μπορεί να στραβοπατήσει. Να του προκαλείτε την αίσθηση, ότι κινδυνεύει, με το να τον ταλαιπωρείτε και να τον ξαφνιάζετε. Επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι να διατηρείτε συνεχώς το πνεύμα του εχθρού αναποφάσιστο. Η πρωτοβουλία θα ανήκει έτσι πάντοτε σε σας.»
« Να δημιουργείτε τρόμο με το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Να δημιουργείτε σύγχυση. Πρέπει να κάνετε τον εχθρό, να χάσει την αποφασιστικότητά του. Προσποιηθείτε και κάνετε να νομίζει ο εχθρός, ότι θα εμπλακείτε στενά μαζί του, μόνο και μόνο για να του προκαλείτε σύγχυση. Αυτή είναι η ουσία της τέχνης του μάχεσθαι».
Αυτή είναι η ουσία της τέχνης του μάχεσθαι. Εννοείται ότι όταν μια χώρα δέχεται αυτόν τον πόλεμο από μια άλλη, εκτός του ότι πρέπει να αντιμετωπίζει τις πολεμικές ενέργειες του εχθρού, σαν πολεμικές ενέργειες, με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, ταυτοχρόνως πρέπει να είναι έτοιμη είτε ως προς την υλική προπαρασκευή είτε ως προς το ηθικό των ανθρώπων. Αντί του εφησυχασμού και της παράδοσης στον ψευδοευδαιμονισμό, να τονίζεται η αγάπη για την ελευθερία και ο σεβασμός των ηθικών αξιών, γιατί η αληθινή δύναμη είναι πνευματική.
Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να μετριάζεται ο τόνος των οποιωνδήποτε αντιπαραθέσεων. Να δίδεται έμφαση στην ενότητα, στα στοιχεία που μας ενώνουν. Ο καθένας ας υπερασπίζεται, στο δικό του χώρο τις ανώτερες αξίες, αυτές για τις οποίες αξίζει κανείς να ζει ή και να πεθάνει. Η αγάπη για την υλική δύναμη, την απογυμνωμένη από τις αξίες της ζωής, έφερε την αταξία και το χάος.
Ύστερα από όλα αυτά, έχοντας υπόψη τη στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος, γεννάται το ερώτημα, έχουν αντιληφθεί οι Ελληνικές Κυβερνήσεις και οι Έλληνες ότι οι Τούρκοι πολεμούν, δεν προκαλούν απλώς την Ελλάδα;
Δεν ωφελεί να μη λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Πρέπει να πάψουμε να τρεφόμαστε με αυταπάτες θεωρώντας τον πόλεμο των Τούρκων προκλήσεις. Η τακτική αυτή ευνοεί τον εχθρό. Οι Τούρκοι είναι επιτήδειοι στο να εμφανίζονται ουδέτεροι.
(«Η ζωή είναι πνευματική», Εκδόσεις των φίλων, Αθήνα 1998)
Για την υπεράσπιση της εθνικής μας συνείδησης
του Μίκη Θεοδωράκη
Σ’ αυτή την ιστορική καμπή που βρισκόμαστε, τρία είναι τα κύρια μέτωπα στα οποία οφείλουμε να πάρουμε σαφή στάση:
Το πρώτο αφορά την Κύπρο και το σχέδιο Ανάν. Το δεύτερο αφορά τα Σκόπια και το όνομα «Μακεδονία». Και το τρίτο την υπεράσπιση της ελληνικότητας μπροστά στην επίθεση που δέχεται από ελληνικές και διεθνείς οργανωμένες δυνάμεις.
1) Κύπρος: Παρά το ότι ο ελληνοκυπριακός λαός απέρριψε το Σχέδιο Ανάν με μεγάλη πλειροψηφία (70%), εν τούτοις τόσο μέσα στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα υπάρχουν πρόσωπα και δυνάμεις που συνωμοτούν, ώστε με την δημιουργία καταλλήλων συνθηκών να το επιβάλουν τελικά, μιας και η επικράτησή του εξακολουθεί να αποτελεί βασικό στόχο της πολιτικής των ΗΠΑ, που θέλουν μʼ αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν ένα σημαντικό στρατηγικό έρεισμα για τα άμεσα και μακροπρόθεσμα σχέδιά τους στην Μέση Ανατολή.
Είναι ανάγκη λοιπόν να βρεθεί ένας τρόπος, ώστε να ακουστεί η φωνή της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που δεν συμφωνεί στην εφαρμογή αυτού του Σχεδίου, το οποίο είναι αντίθετο με τα συμφέροντα της Κύπρου και ειδικότερα των Ελληνοκυπρίων, που αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνικού Έθνους.
2) Σκόπια: Δεν θα πρέπει να έχει για μας καμμιά απολύτως σημασία το γεγονός ότι τα έχουν ήδη αναγνωρίσει με το όνομά τους πολλά κράτη δια διάφορους εμφανείς λόγους. Στην πραγματικότητα όσοι το κάνουν, αγνοούν ή και περιφρονούν την ιστορική αλήθεια. Άγνοια ασυγχώρητη, που οδηγεί στην ουσιαστική γελοιοποίησή τους. Το γεγονός και μόνο ότι έτσι θα νομίζουν ότι με την επιλογή τους αυτή θα συνυπάρχουν με τα τρισέγγονα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, θα αποτελεί γιʼ αυτούς αιτία χλευασμού και υποτίμησης της σοβαρότητάς τους. Και υποθέτουμε ότι είναι περιττό να επαναλάβουμε εδώ τα λόγια του ίδιου του πρώην Προέδρου των Σκοπίων κ. Γκλιγκόρωφ, ότι δηλαδή οι Σκοπιανοί είναι Σλαύοι , η εθνικότητά τους Σλαυική και η γλώσσα τους ένα μείγμα Σλαυικής και Βουλγαρικής διαλέκτου.
Εκείνο όμως που θα πρέπει να μας αφορά ως Έλληνες, είναι το γεγονός ότι ορισμένοι ηγέτες των Σκοπιανών αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν το όνομα «Μακεδονία», ανακηρύσσοντας τους εαυτούς τους ως μοναδικούς απογόνους-κληρονόμους της αρχαίας Μακεδονίας, του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου και με το εύρημα της «Μακεδονίας του Αιγαίου» να διεκδικούν χωρίς ντροπή τα εδάφη της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας από δύση σε ανατολή χαράζοντας σαν σύνορα στον νότο τις παρυφές του Ολύμπου! Φτάνουν στο σημείο μάλιστα να διατείνονται ότι η Θεσσαλονίκη, που την προορίζουν ως πρωτεύουσά τους, βρίσκεται σήμερα υπό ελληνική κατοχή!
Πρόκειται για ένα βλακώδες, αισχρό και προσβλητικό παραλήρημα, απέναντι στο οποίο το μόνο που ταιριάζει σʼ έναν υπεύθυνο λαό και ένα υπεύθυνο κράτος είναι η απόλυτη περιφρόνησή. Που σημαίνει ότι δεν δεχόμαστε καμμιά σχέση και ακόμα πιο πολύ καμμιά συζήτηση μαζί τους. Είτε μόνοι μας είτε με τη μεσολάβηση του
ΟΗΕ όπως γίνεται σήμερα. Και το μόνο που οφείλουμε να πράξουμε είναι να δηλώσουμε καθαρά ότι εμείς δεν πρόκειται ποτέ να τους χαρίσουμε το όνομα «Μακεδονία» και ότι δεν θέλουμε να έχουμε καμμιά σχέση οικονομική και διπλωματική μαζί τους.
Κλείνουμε τα σύνορα. Και δεν καταδεχόμαστε ούτε να τους εμποδίσουμε να μπουν στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης, που τόσο πολύ επιθυμεί την παρουσία ανάμεσά τους των γνήσιων απογόνων του … Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ας τους χαίρονται λοιπόν, μιας και στην πραγματικότητα απολαμβάνουν την πλήρη εύνοια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που έχουν ήδη μεταβάλει μαζί με το Κόσοβο και τα μισά Σκόπια σε μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές τους βάσεις στον κόσμο. Με άλλα λόγια αποτελούν ήδη ένα στρατηγικής σημασίας προτεκτοράτο των ΗΠΑ και για τον λόγο αυτόν οι απειλές τους με στόχο τα εδάφη μας θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπʼ όψιν.
Μετά από όλα αυτά η συμμετοχή μας στις διαδικασίες που μας επιβάλλονται άνωθεν για δήθεν σύνθετες ονομασίες για όλες τις χρήσεις και πράσινα άλογα -γιατί αυτό που θα γίνει τελικά είναι να παραμείνει το όνομα «Μακεδονία»- αποτελεί απαράδεκτη υποχώρηση, που θίγει την σοβαρότητα και την αξιοπρέπειά μας. Πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά ότι.η στάση αυτή δεν ταιριάζει σε λαούς όπως ο δικός μας, που είχε το θάρρος να αντιταχθεί στους ισχυρούς σε δύσκολες και κρίσιμες περιόδους προστατεύοντας την ιστορία του, την τιμή και την υπερηφάνεια του.
3) Το τρίτο και σημαντικότερο εθνικό πρόβλημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει, είναι η αποκάλυψη και καταγγελία στον ελληνικό λαό των κύκλων, ομάδων και οργανώσεων που σε συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς επιδιώκουν την κατεδάφιση της ελληνικότητας.
Μεταξύ των διεθνών οργανώσεων πρωτεύοντα ρόλο έπαιξε το «Ίδρυμα Σόρος», που συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων των δυνάμεων που αποφάσισαν την διάλυση της Γιουγκοσλαυίας, τον πόλεμο στην Γεωργία και την αποσύνθεσή της, την υποταγή στη Δύση της Ουκρανίας και που σήμερα αναμοχλεύουν τους εθνικισμούς στην Αλβανία προετοιμάζοντας το όραμα για την Μεγάλη Αλβανία με τη δημιουργία του Κοσόβου και με στόχο την Ήπειρο (Τσαμουριά) αλλά και στα Σκόπια με την ενίσχυση της προβολής της «Μακεδονίας του Αιγαίου».
Όσον αφορά τη χώρα μας, με στόχο το χτύπημα της ελληνικότητας αποβλέπουν στην αποδιοργάνωση της συνοχής του ελληνικού έθνους ξεκινώντας από την παραμόρφωση ιδιαίτερα της σύγχρονης ιστορίας μας -πριν, κατά και μετά την επανάσταση του 1821- και την εξάλειψη του ελληνικού πολιτισμού, παραδοσιακού και σύγχρονου.
Ορισμένοι Έλληνες, ουσιαστικοί πράκτορες αυτών των ύποπτων διεθνών οργανώσεων εργάζονται εδώ και πολύ καιρό συστηματικά. Έχουν διεισδύσει μέσα στους πλέον σημαντικούς και ευπαθείς τομείς της κοινωνικής μας ζωής, όπως η Παιδεία, η εξωτερική πολιτική, τα ΜΜΕ, καθώς και στους κομματικούς χώρους έχοντας ήδη κατορθώσει να σταθεροποιήσουν ένα σημαντικό προγεφύρωμα με την οικονομική ενίσχυση των ξένων και στηριζόμενοι στην άγνοια των πολλών και στην αποσιώπηση εκ μέρους των οπορτουνιστών έχουν ήδη προξενήσει μεγάλες βλάβες στην παραδοσιακή συνοχή του λαού μας τουλάχιστον ως προς τις παραδοσιακές του αξίες, που τον έκαναν να είναι αυτός που είναι. Σε πείσμα όλων των δεινών που κατά καιρούς δοκιμάζουν την αντοχή του.
Επομένως η καλλιέργεια του πατριωτισμού αποτελεί σήμερα την μοναδική απάντηση, ώστε ο λαός μας να μπορέσει να αποκρούσει ενημερωμένος, ενωμένος και άγρυπνος αυτό το σατανικό σχέδιο ξεσκεπάζοντας και απομονώνοντας τους εχθρούς του, όποιοι και αν είναι και όπου κι αν βρίσκονται.
Αρκετά κοιμηθήκαμε έως τώρα. Καιρός να ξυπνήσουμε, να εγερθούμε, να εξεγερθούμε και ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε όπως αρμόζει τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν την ιστορία, τον πολιτισμό, το ήθος, τις παραδόσεις και τελικά την ακεραιότητά μας.
Αθήνα, 21.12.2009
Το παραπάνω κείμενο εστάλη στο Στέφανο Ληναίο, μαζί με την επιστολή:
Αγαπητέ μου Στέφανε,
Προχτές το βράδυ στην ΝΕΤ ο Νίκος Δήμου στην εκπομπή «Στα άκρα» επαναλάμβανε τις γνωστές απόψεις Ρεπούση-Λιάκου-Κουλούρη-Άννας Φραγκουδάκη και του νέου «φρούτου», της κ. Δραγώνα, βουλευτού του ΠΑΣΟΚ και «ειδικής γραμματέως του Ενιαίου Διοικητικού Τομέα Θεμάτων Εκπαιδευτικού
Σχεδιασμού Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων» δηλαδή στην καρδιά της διαμόρφωσης της σκέψης, των γνώσεων και του ήθους των Ελλήνων του μέλλοντος. Στην συμμορία συμμετέχει και ο κ. Νίκος Μουζέλης, σύζυγος της κ. Θ. Δραγώνα, καθηγητής του LSE (?) και επιστημονικός υπεύθυνος του «Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ»!!! Άλλο ένα πόστο-κλειδί. Το 1999 συναντάμε την κ. Δραγώνα μαζί με τους «επιφανέστερους Έλληνες αναθεωρητές ιστοριογράφους» σε διεθνές συνέδριο στην Χάλκη του CDRSEE (Κέντρο για την Δημοκρατία και την Συμφιλίωση στην Νοτιοανατολική Ευρώπη) και του ΕΛΙΑΜΕΠ (έδρα του κ. Βερέμη) με θέμα την «Εθνική Μνήμη» (δηλ. λέω εγώ, «πώς θα καταργήσουμε την εθνική μας μνήμη»). Η κ. Δραγώνα στο βιβλίο της «Τι είνʼ η πατρίδα μας;» πιάνει τον … ταύρο από τα κέρατα (θαύμασε ύφος γραφής): «Η ελληνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού. Κοντολογίς κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχθήκαμε για να κονομήσουμε (!!!) πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων». (Τρέμετε άθλιοι «κονομάκηδες» Σεφέρη και Ελύτη, που στην ομιλία σας κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ υμνήσατε την συνέχεια του ελληνικόυ έθνους από τον Όμηρο έως σήμερα). Στο εν λόγω βιβλίο της η σύμβουλος της κ. Άννας Διαμαντοπούλου αναφέρει σχετικά: «Η αρχαιότητα χρησιμοποιείται σαν πρότυπο υπεριστορικό (!) με αποτέλεσμα να «αποδεικνύει» την αναξιότητα της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτισμού της».
Επίσης το Έθνος περιγράφεται ως «οντότητα υπερχρονική και στατική» με αποτέλεσμα να ναρκοθετείται η έννοια της εξέλιξης και να καλλιεργούνται αντίθετα με τις αξίες της εποχής μας εθνοκεντρισμός και ξενοφοβία».
Ο μόνος που απάντησε δημοσίως σ΄ αυτά από ό,τι γνωρίζω, είναι ο Κώστας Γεωργουσόπουλος σε τελευταίο άρθρο του στα «ΝΕΑ», ο οποίος προς τιμήν του απαντώντας σε σχετικό με τα παραπάνω άρθρο της κ. Άννας Φραγκουδάκη, στενής φίλης και ομοϊδεάτισσας της ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας: «Η κ. Φραγκουδάκη θεωρεί πως κάθε αναφορά σε πατρίδα, πατριωτισμό, έθνος είναι συντηρητική, δεξιά και σχεδόν φασιστική πολιτική (…). Έτσι καλό θα είναι να απαλειφθούν από τα σχολικά βιβλία όλα τα ποιήματα, τα διηγήματα και τα δοκίμια που αναφέρουν θετικούς χαρακτηρισμούς ως έννοιες «πατρίδα», «έθνος». Πρέπει ευθύς να αφαιρεθούν από τα σχολικά εγχειρίδια όλες οι αναφορές που υπάρχουν στο έργο του Σολομού και ιδίως στον πατριδοκαπηλικό «Ύμνο εις την Ελυθερίαν» στις έννοιες «πατρίδα» και «έθνος». Αν δεν γίνεται να καταχωνιαστεί η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» του Παπαρηγόπουλου, καλό θα είναι να καεί. Οπωσδήποτε όμως θα πρέπει να καεί και μάλιστα δημοσίως το φασιστικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα «Για την Πατρίδα». Να εξοβελισθούν τα δεκατετράστιχα του Παλαμά «Πατρίδες» (…). Εντός σύντομης προθεσμίας πρέπει να αλλάξουν όνομα η ποδοσφαιρική ομάδα «Εθνικός», το «Εθνικό Θέατρο», η εφημερίδα «Έθνος», το «Πατριωτικό Ίδρυμα», το «Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών», το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, η Εθνική Λυρική Σκηνή κλπ. κλπ.»
Όπως καταλαβαίνεις, μπροστά σ΄ αυτή την βαρυχειμωνιά που μας προέκυψε ξαφνικά, ένας μονάχα κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη. Εκτός πια κι αν όλοι οι Έλληνες, ανώνυμοι και επώνυμοι, έχουν περιπέσει σε χειμερία νάρκη ή έχουν (έχουμε) χάσει τα ανακλαστικά μας ως Έλληνες πατριώτες…
Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός, πρώτον να ενημερώσουμε όσο γίνεται πιο πλατειά, πιο υψηλά και πιο βαθειά τους Έλληνες πολίτες, ανεξάρτητα από μόρφωση, ιδιότητα, ειδικότητα, επάγγελμα και αξίωμα. Δεύτερον να αποκαλύψουμε τη συνωμοσία και τους συνωμότες έναν-έναν, να αποκαλύψουμε τις απόψεις, τις προσπάθειες, τις πράξεις και τα έργα τους και κυρίως αυτούς που κρύβονται πίσω τους, που φαίνεται ότι είναι τόσο ισχυροί και επικίνδυνοι, ώστε να έχουν ως τώρα κατορθώσει να τους προωθήσουν στα νευραλγικότερα σημεία της εθνικής μας ζωής και ειδικά στην Παιδεία, στα ΜΜΕ, ακόμα και στο Κέντρο όπου σχεδιάζεαι η εξωτερική μας πολιτική, στο Υπουργείο Εξωτερικών! Τρίτον, να προβάλουμε τις λεπτομερείς αποκαλύψεις του «ΑΡΔΗΝ» για την ΕΛΙΑΜΕΠ, που φαίνεται ότι παίζει τον ρόλο της ραχοκοκκαλιάς από όπου εκπορεύονται οι ειδικευμένες ομάδες των συνωμοτών. Τέταρτον, να περάσουμε όσο γίνεται περισσότερο στην αντεπίθεση, αφού πρώτα πεισθούν όλοι ότι η πατρίδα μας αντιμετωπίζει τον μεγαλύτερο ίσως κίνδυνο στην ιστορία της, γιατί αυτή τη φορά προέρχεται από τα μέσα και όχι από έξω, όπως έως τώρα.
Δεν αντιμετωπίζουμε εχθρικούς στρατούς με όπλα που τραυματίζουν και σκοτώνουν τα σώματα αλλά την ψυχή μας! Γιατί έχουμε μέσα στο σώμα μας έναν καρκίνο, που αν τον αφήσουμε να γενικευθεί, το αποτέλεσμα θα είναι να καταστραφούν τα ευαίσθητά μας «όργανα», δηλαδή οι αξίες, πάνω στις οποίες στηρίζεται η ίδια η ζωή του «σώματος», που είναι η ελληνική κοινωνία, η ελληνική πατρίδα και το ελληνικό έθνος, που κατ΄ εικόνα και ομοίωσή τους γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και γίναμε αυτοί που είμαστε -καλοί, κακοί αλλά είμαστε εμείς και όχι κάποιοι απρόσωποι, όπως επιχειρούν ως φαίνεται να μας κάνουν, ξένοι και ντόπιοι συνωμότες, για τα δικά τους συμφέροντα.
Επειδή γνωρίζω ότι συμφωνείς μ΄ αυτές τις απόψεις, σου στέλνω μαζί με το γράμμα αυτό (που αν νομίζεις μπορεί να πάρει δημοσιότητα), μια προσωπική έκκληση προς τους συμπατριώτες μας, με τον τίτλο «Για την υπεράσπιση της εθνικής μας συνείδησης».
Πιστεύω ακράδαντα ότι όπως στην εποχή της Εθνικής Αντίστασης ο κύριος στόχος ήταν η Ελευθερία της πατρίδας και τον καιρό της Αντίστασης κατά της Χούντας η Δημοκρατία, σήμερα που προβάλλουν όλο και πιο πολύ οι κίνδυνοι, τόσο εξωτερικοί όσο και εσωτερικοί, για την ακεραιότητα της πατρίδας μας (κάθε μορφής), ο κύριος στόχος όλων των Ελλήνων, ανεξάρτητα από ιδεολογίες και κόμματα, θα πρέπει να είναι ο Πατριωτισμός.
Σε χαιρετώ με αγάπη,
Μίκης Θεοδωράκης
πηγή: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=22683#22683
Σ’ αυτή την ιστορική καμπή που βρισκόμαστε, τρία είναι τα κύρια μέτωπα στα οποία οφείλουμε να πάρουμε σαφή στάση:
Το πρώτο αφορά την Κύπρο και το σχέδιο Ανάν. Το δεύτερο αφορά τα Σκόπια και το όνομα «Μακεδονία». Και το τρίτο την υπεράσπιση της ελληνικότητας μπροστά στην επίθεση που δέχεται από ελληνικές και διεθνείς οργανωμένες δυνάμεις.
1) Κύπρος: Παρά το ότι ο ελληνοκυπριακός λαός απέρριψε το Σχέδιο Ανάν με μεγάλη πλειροψηφία (70%), εν τούτοις τόσο μέσα στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα υπάρχουν πρόσωπα και δυνάμεις που συνωμοτούν, ώστε με την δημιουργία καταλλήλων συνθηκών να το επιβάλουν τελικά, μιας και η επικράτησή του εξακολουθεί να αποτελεί βασικό στόχο της πολιτικής των ΗΠΑ, που θέλουν μʼ αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν ένα σημαντικό στρατηγικό έρεισμα για τα άμεσα και μακροπρόθεσμα σχέδιά τους στην Μέση Ανατολή.
Είναι ανάγκη λοιπόν να βρεθεί ένας τρόπος, ώστε να ακουστεί η φωνή της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που δεν συμφωνεί στην εφαρμογή αυτού του Σχεδίου, το οποίο είναι αντίθετο με τα συμφέροντα της Κύπρου και ειδικότερα των Ελληνοκυπρίων, που αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνικού Έθνους.
2) Σκόπια: Δεν θα πρέπει να έχει για μας καμμιά απολύτως σημασία το γεγονός ότι τα έχουν ήδη αναγνωρίσει με το όνομά τους πολλά κράτη δια διάφορους εμφανείς λόγους. Στην πραγματικότητα όσοι το κάνουν, αγνοούν ή και περιφρονούν την ιστορική αλήθεια. Άγνοια ασυγχώρητη, που οδηγεί στην ουσιαστική γελοιοποίησή τους. Το γεγονός και μόνο ότι έτσι θα νομίζουν ότι με την επιλογή τους αυτή θα συνυπάρχουν με τα τρισέγγονα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, θα αποτελεί γιʼ αυτούς αιτία χλευασμού και υποτίμησης της σοβαρότητάς τους. Και υποθέτουμε ότι είναι περιττό να επαναλάβουμε εδώ τα λόγια του ίδιου του πρώην Προέδρου των Σκοπίων κ. Γκλιγκόρωφ, ότι δηλαδή οι Σκοπιανοί είναι Σλαύοι , η εθνικότητά τους Σλαυική και η γλώσσα τους ένα μείγμα Σλαυικής και Βουλγαρικής διαλέκτου.
Εκείνο όμως που θα πρέπει να μας αφορά ως Έλληνες, είναι το γεγονός ότι ορισμένοι ηγέτες των Σκοπιανών αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν το όνομα «Μακεδονία», ανακηρύσσοντας τους εαυτούς τους ως μοναδικούς απογόνους-κληρονόμους της αρχαίας Μακεδονίας, του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου και με το εύρημα της «Μακεδονίας του Αιγαίου» να διεκδικούν χωρίς ντροπή τα εδάφη της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας από δύση σε ανατολή χαράζοντας σαν σύνορα στον νότο τις παρυφές του Ολύμπου! Φτάνουν στο σημείο μάλιστα να διατείνονται ότι η Θεσσαλονίκη, που την προορίζουν ως πρωτεύουσά τους, βρίσκεται σήμερα υπό ελληνική κατοχή!
Πρόκειται για ένα βλακώδες, αισχρό και προσβλητικό παραλήρημα, απέναντι στο οποίο το μόνο που ταιριάζει σʼ έναν υπεύθυνο λαό και ένα υπεύθυνο κράτος είναι η απόλυτη περιφρόνησή. Που σημαίνει ότι δεν δεχόμαστε καμμιά σχέση και ακόμα πιο πολύ καμμιά συζήτηση μαζί τους. Είτε μόνοι μας είτε με τη μεσολάβηση του
ΟΗΕ όπως γίνεται σήμερα. Και το μόνο που οφείλουμε να πράξουμε είναι να δηλώσουμε καθαρά ότι εμείς δεν πρόκειται ποτέ να τους χαρίσουμε το όνομα «Μακεδονία» και ότι δεν θέλουμε να έχουμε καμμιά σχέση οικονομική και διπλωματική μαζί τους.
Κλείνουμε τα σύνορα. Και δεν καταδεχόμαστε ούτε να τους εμποδίσουμε να μπουν στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης, που τόσο πολύ επιθυμεί την παρουσία ανάμεσά τους των γνήσιων απογόνων του … Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ας τους χαίρονται λοιπόν, μιας και στην πραγματικότητα απολαμβάνουν την πλήρη εύνοια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που έχουν ήδη μεταβάλει μαζί με το Κόσοβο και τα μισά Σκόπια σε μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές τους βάσεις στον κόσμο. Με άλλα λόγια αποτελούν ήδη ένα στρατηγικής σημασίας προτεκτοράτο των ΗΠΑ και για τον λόγο αυτόν οι απειλές τους με στόχο τα εδάφη μας θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπʼ όψιν.
Μετά από όλα αυτά η συμμετοχή μας στις διαδικασίες που μας επιβάλλονται άνωθεν για δήθεν σύνθετες ονομασίες για όλες τις χρήσεις και πράσινα άλογα -γιατί αυτό που θα γίνει τελικά είναι να παραμείνει το όνομα «Μακεδονία»- αποτελεί απαράδεκτη υποχώρηση, που θίγει την σοβαρότητα και την αξιοπρέπειά μας. Πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά ότι.η στάση αυτή δεν ταιριάζει σε λαούς όπως ο δικός μας, που είχε το θάρρος να αντιταχθεί στους ισχυρούς σε δύσκολες και κρίσιμες περιόδους προστατεύοντας την ιστορία του, την τιμή και την υπερηφάνεια του.
3) Το τρίτο και σημαντικότερο εθνικό πρόβλημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει, είναι η αποκάλυψη και καταγγελία στον ελληνικό λαό των κύκλων, ομάδων και οργανώσεων που σε συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς επιδιώκουν την κατεδάφιση της ελληνικότητας.
Μεταξύ των διεθνών οργανώσεων πρωτεύοντα ρόλο έπαιξε το «Ίδρυμα Σόρος», που συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων των δυνάμεων που αποφάσισαν την διάλυση της Γιουγκοσλαυίας, τον πόλεμο στην Γεωργία και την αποσύνθεσή της, την υποταγή στη Δύση της Ουκρανίας και που σήμερα αναμοχλεύουν τους εθνικισμούς στην Αλβανία προετοιμάζοντας το όραμα για την Μεγάλη Αλβανία με τη δημιουργία του Κοσόβου και με στόχο την Ήπειρο (Τσαμουριά) αλλά και στα Σκόπια με την ενίσχυση της προβολής της «Μακεδονίας του Αιγαίου».
Όσον αφορά τη χώρα μας, με στόχο το χτύπημα της ελληνικότητας αποβλέπουν στην αποδιοργάνωση της συνοχής του ελληνικού έθνους ξεκινώντας από την παραμόρφωση ιδιαίτερα της σύγχρονης ιστορίας μας -πριν, κατά και μετά την επανάσταση του 1821- και την εξάλειψη του ελληνικού πολιτισμού, παραδοσιακού και σύγχρονου.
Ορισμένοι Έλληνες, ουσιαστικοί πράκτορες αυτών των ύποπτων διεθνών οργανώσεων εργάζονται εδώ και πολύ καιρό συστηματικά. Έχουν διεισδύσει μέσα στους πλέον σημαντικούς και ευπαθείς τομείς της κοινωνικής μας ζωής, όπως η Παιδεία, η εξωτερική πολιτική, τα ΜΜΕ, καθώς και στους κομματικούς χώρους έχοντας ήδη κατορθώσει να σταθεροποιήσουν ένα σημαντικό προγεφύρωμα με την οικονομική ενίσχυση των ξένων και στηριζόμενοι στην άγνοια των πολλών και στην αποσιώπηση εκ μέρους των οπορτουνιστών έχουν ήδη προξενήσει μεγάλες βλάβες στην παραδοσιακή συνοχή του λαού μας τουλάχιστον ως προς τις παραδοσιακές του αξίες, που τον έκαναν να είναι αυτός που είναι. Σε πείσμα όλων των δεινών που κατά καιρούς δοκιμάζουν την αντοχή του.
Επομένως η καλλιέργεια του πατριωτισμού αποτελεί σήμερα την μοναδική απάντηση, ώστε ο λαός μας να μπορέσει να αποκρούσει ενημερωμένος, ενωμένος και άγρυπνος αυτό το σατανικό σχέδιο ξεσκεπάζοντας και απομονώνοντας τους εχθρούς του, όποιοι και αν είναι και όπου κι αν βρίσκονται.
Αρκετά κοιμηθήκαμε έως τώρα. Καιρός να ξυπνήσουμε, να εγερθούμε, να εξεγερθούμε και ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε όπως αρμόζει τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν την ιστορία, τον πολιτισμό, το ήθος, τις παραδόσεις και τελικά την ακεραιότητά μας.
Αθήνα, 21.12.2009
Το παραπάνω κείμενο εστάλη στο Στέφανο Ληναίο, μαζί με την επιστολή:
Αγαπητέ μου Στέφανε,
Προχτές το βράδυ στην ΝΕΤ ο Νίκος Δήμου στην εκπομπή «Στα άκρα» επαναλάμβανε τις γνωστές απόψεις Ρεπούση-Λιάκου-Κουλούρη-Άννας Φραγκουδάκη και του νέου «φρούτου», της κ. Δραγώνα, βουλευτού του ΠΑΣΟΚ και «ειδικής γραμματέως του Ενιαίου Διοικητικού Τομέα Θεμάτων Εκπαιδευτικού
Σχεδιασμού Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων» δηλαδή στην καρδιά της διαμόρφωσης της σκέψης, των γνώσεων και του ήθους των Ελλήνων του μέλλοντος. Στην συμμορία συμμετέχει και ο κ. Νίκος Μουζέλης, σύζυγος της κ. Θ. Δραγώνα, καθηγητής του LSE (?) και επιστημονικός υπεύθυνος του «Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ»!!! Άλλο ένα πόστο-κλειδί. Το 1999 συναντάμε την κ. Δραγώνα μαζί με τους «επιφανέστερους Έλληνες αναθεωρητές ιστοριογράφους» σε διεθνές συνέδριο στην Χάλκη του CDRSEE (Κέντρο για την Δημοκρατία και την Συμφιλίωση στην Νοτιοανατολική Ευρώπη) και του ΕΛΙΑΜΕΠ (έδρα του κ. Βερέμη) με θέμα την «Εθνική Μνήμη» (δηλ. λέω εγώ, «πώς θα καταργήσουμε την εθνική μας μνήμη»). Η κ. Δραγώνα στο βιβλίο της «Τι είνʼ η πατρίδα μας;» πιάνει τον … ταύρο από τα κέρατα (θαύμασε ύφος γραφής): «Η ελληνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού. Κοντολογίς κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχθήκαμε για να κονομήσουμε (!!!) πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων». (Τρέμετε άθλιοι «κονομάκηδες» Σεφέρη και Ελύτη, που στην ομιλία σας κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ υμνήσατε την συνέχεια του ελληνικόυ έθνους από τον Όμηρο έως σήμερα). Στο εν λόγω βιβλίο της η σύμβουλος της κ. Άννας Διαμαντοπούλου αναφέρει σχετικά: «Η αρχαιότητα χρησιμοποιείται σαν πρότυπο υπεριστορικό (!) με αποτέλεσμα να «αποδεικνύει» την αναξιότητα της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτισμού της».
Επίσης το Έθνος περιγράφεται ως «οντότητα υπερχρονική και στατική» με αποτέλεσμα να ναρκοθετείται η έννοια της εξέλιξης και να καλλιεργούνται αντίθετα με τις αξίες της εποχής μας εθνοκεντρισμός και ξενοφοβία».
Ο μόνος που απάντησε δημοσίως σ΄ αυτά από ό,τι γνωρίζω, είναι ο Κώστας Γεωργουσόπουλος σε τελευταίο άρθρο του στα «ΝΕΑ», ο οποίος προς τιμήν του απαντώντας σε σχετικό με τα παραπάνω άρθρο της κ. Άννας Φραγκουδάκη, στενής φίλης και ομοϊδεάτισσας της ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας: «Η κ. Φραγκουδάκη θεωρεί πως κάθε αναφορά σε πατρίδα, πατριωτισμό, έθνος είναι συντηρητική, δεξιά και σχεδόν φασιστική πολιτική (…). Έτσι καλό θα είναι να απαλειφθούν από τα σχολικά βιβλία όλα τα ποιήματα, τα διηγήματα και τα δοκίμια που αναφέρουν θετικούς χαρακτηρισμούς ως έννοιες «πατρίδα», «έθνος». Πρέπει ευθύς να αφαιρεθούν από τα σχολικά εγχειρίδια όλες οι αναφορές που υπάρχουν στο έργο του Σολομού και ιδίως στον πατριδοκαπηλικό «Ύμνο εις την Ελυθερίαν» στις έννοιες «πατρίδα» και «έθνος». Αν δεν γίνεται να καταχωνιαστεί η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» του Παπαρηγόπουλου, καλό θα είναι να καεί. Οπωσδήποτε όμως θα πρέπει να καεί και μάλιστα δημοσίως το φασιστικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα «Για την Πατρίδα». Να εξοβελισθούν τα δεκατετράστιχα του Παλαμά «Πατρίδες» (…). Εντός σύντομης προθεσμίας πρέπει να αλλάξουν όνομα η ποδοσφαιρική ομάδα «Εθνικός», το «Εθνικό Θέατρο», η εφημερίδα «Έθνος», το «Πατριωτικό Ίδρυμα», το «Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών», το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, η Εθνική Λυρική Σκηνή κλπ. κλπ.»
Όπως καταλαβαίνεις, μπροστά σ΄ αυτή την βαρυχειμωνιά που μας προέκυψε ξαφνικά, ένας μονάχα κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη. Εκτός πια κι αν όλοι οι Έλληνες, ανώνυμοι και επώνυμοι, έχουν περιπέσει σε χειμερία νάρκη ή έχουν (έχουμε) χάσει τα ανακλαστικά μας ως Έλληνες πατριώτες…
Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός, πρώτον να ενημερώσουμε όσο γίνεται πιο πλατειά, πιο υψηλά και πιο βαθειά τους Έλληνες πολίτες, ανεξάρτητα από μόρφωση, ιδιότητα, ειδικότητα, επάγγελμα και αξίωμα. Δεύτερον να αποκαλύψουμε τη συνωμοσία και τους συνωμότες έναν-έναν, να αποκαλύψουμε τις απόψεις, τις προσπάθειες, τις πράξεις και τα έργα τους και κυρίως αυτούς που κρύβονται πίσω τους, που φαίνεται ότι είναι τόσο ισχυροί και επικίνδυνοι, ώστε να έχουν ως τώρα κατορθώσει να τους προωθήσουν στα νευραλγικότερα σημεία της εθνικής μας ζωής και ειδικά στην Παιδεία, στα ΜΜΕ, ακόμα και στο Κέντρο όπου σχεδιάζεαι η εξωτερική μας πολιτική, στο Υπουργείο Εξωτερικών! Τρίτον, να προβάλουμε τις λεπτομερείς αποκαλύψεις του «ΑΡΔΗΝ» για την ΕΛΙΑΜΕΠ, που φαίνεται ότι παίζει τον ρόλο της ραχοκοκκαλιάς από όπου εκπορεύονται οι ειδικευμένες ομάδες των συνωμοτών. Τέταρτον, να περάσουμε όσο γίνεται περισσότερο στην αντεπίθεση, αφού πρώτα πεισθούν όλοι ότι η πατρίδα μας αντιμετωπίζει τον μεγαλύτερο ίσως κίνδυνο στην ιστορία της, γιατί αυτή τη φορά προέρχεται από τα μέσα και όχι από έξω, όπως έως τώρα.
Δεν αντιμετωπίζουμε εχθρικούς στρατούς με όπλα που τραυματίζουν και σκοτώνουν τα σώματα αλλά την ψυχή μας! Γιατί έχουμε μέσα στο σώμα μας έναν καρκίνο, που αν τον αφήσουμε να γενικευθεί, το αποτέλεσμα θα είναι να καταστραφούν τα ευαίσθητά μας «όργανα», δηλαδή οι αξίες, πάνω στις οποίες στηρίζεται η ίδια η ζωή του «σώματος», που είναι η ελληνική κοινωνία, η ελληνική πατρίδα και το ελληνικό έθνος, που κατ΄ εικόνα και ομοίωσή τους γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και γίναμε αυτοί που είμαστε -καλοί, κακοί αλλά είμαστε εμείς και όχι κάποιοι απρόσωποι, όπως επιχειρούν ως φαίνεται να μας κάνουν, ξένοι και ντόπιοι συνωμότες, για τα δικά τους συμφέροντα.
Επειδή γνωρίζω ότι συμφωνείς μ΄ αυτές τις απόψεις, σου στέλνω μαζί με το γράμμα αυτό (που αν νομίζεις μπορεί να πάρει δημοσιότητα), μια προσωπική έκκληση προς τους συμπατριώτες μας, με τον τίτλο «Για την υπεράσπιση της εθνικής μας συνείδησης».
Πιστεύω ακράδαντα ότι όπως στην εποχή της Εθνικής Αντίστασης ο κύριος στόχος ήταν η Ελευθερία της πατρίδας και τον καιρό της Αντίστασης κατά της Χούντας η Δημοκρατία, σήμερα που προβάλλουν όλο και πιο πολύ οι κίνδυνοι, τόσο εξωτερικοί όσο και εσωτερικοί, για την ακεραιότητα της πατρίδας μας (κάθε μορφής), ο κύριος στόχος όλων των Ελλήνων, ανεξάρτητα από ιδεολογίες και κόμματα, θα πρέπει να είναι ο Πατριωτισμός.
Σε χαιρετώ με αγάπη,
Μίκης Θεοδωράκης
πηγή: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=22683#22683
27.12.09
Οικουμενιστική «Ιστορία της Ορθοδοξίας»
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
«ει τις λαλεί, ως λόγια Θεού (..) ίνα εν πάσι δοξάζηται ο Θεός Ι
διά Ιησού Χριστού, ω εστιν η δόξα και το κράτος εις τους
αιώνας, Αμήν» (_Πέτρου Δ΄, 11-12)
Το Ευαγγέλιο καταγράφει το ιστορικό της γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Θεοτόκου Μαρίας, όπως το Άγιον Πνεύμα ελάλησεν δια των Προφητών από καταβολής κόσμου, ώστε κανείς να μην αρνηθεί την ιστορικότητα του προσώπου της Παναγίας και του «εν σαρκί εληλυθότος» Κυρίου και Θεού ημών Ιησού Χριστού, Όστις εκοινώνησε σαρκός και αίματος παραπλησίως γενόμενος άνθρωπος.
«Διό και ο Θεός αυτόν υπερύψωσε και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ παν όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψει επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού πατρός» (Φιλ. Β΄, 9-11).
Η Ορθοδοξία για να φυλάξει την ενσάρκωση του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού τιμά την Παρθένο Μαρία ως Θεοτόκο και μητέρα του Θεού. Η Εκκλησία μας δεν βαπτίζει κανέναν με το όνομα του Ιησού, για να μην θεωρηθεί ο Χριστός συμβολικός και όχι όπως είναι ο μόνος Θεάνθρωπος και Σωτήρας του κόσμου όπως είπε «εγώ ειμί το Α και το Ω».
Το μέγα αυτό ιστορικό γεγονός της ενανθρωπήσεως του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού αγνοείται παντελώς όπως φαίνεται από το πνεύμα της συγγραφικής ομάδας που συνέγραψε την «Ιστορία της Ορθοδοξίας»! Αυτή την εντύπωση δημιουργεί η απλή ανάγνωση της εισαγωγής και των περιεχομένων του πρώτου τόμου της επτάτομης «Ιστορίας της Ορθοδοξίας» ο οποίος φέρει τον υπότιτλο «Οι απαρχές της Ορθοδοξίας». Ευχόμεθα η συνέχεια να μας διαψεύσει, αν και η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Θα παραθέσουμε μερικές εκφράσεις ενδεικτικές του οικουμενιστικού προσανατολισμού των συντακτών της «Ιστορίας της Ορθοδοξίας».
Η Νέα εποχή και η θρησκεία της η αίρεση που συγκεντρώνει όλες τις αιρέσεις ο Οικουμενισμός αρνούνται την ενσάρκωση ως πραγματικό γεγονός και την εκλαμβάνουν ως σύμβολο. Η Νέα Εποχή με σκοπό να επιβάλει μια θρησκεία σε όλο τον κόσμο (παγκόσμια θρησκεία) διαστρεβλώνει την αλήθεια και διδάσκει διεστραμμένα ότι κάθε άνθρωπος είναι κατ’ ουσίαν χριστός και κάθε γυναίκα που γεννάει είναι χριστοτόκος, αφού γεννάει χριστόν.
Η Νέα Εποχή, η θρησκεία της ο Οικουμενισμός και οι θιασώτες του δεν θεωρούν την ενσάρκωση του Χριστού ως ιστορικό γεγονός αλλά ως σύμβολο της κατ’ ουσίαν ενσάρκωσης του Θεού σε κάθε άνθρωπο. Ο Απόστολος Παύλος στην προς Φιλιππησίους επιστολή του γράφει για την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού με τέτοια σαφήνεια, ώστε να μην επιδέχεται καμιά παρερμηνεία: «μη τα εαυτών έκαστος σκοπείτε, αλλά και τα ετέρων έκαστος. Τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ό και εν Χριστώ Ιησού. ος εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’ εαυτόν εκκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου γενόμενος, θανάτου δε σταυρού.»
Το όνομα του Ιησού που πρέπει κατά την Αγία Γραφή και κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας αδιαλείπτως να μνημονεύουμε, διότι πας ο επικαλούμενος το όνομα του Κυρίου σωθήσεται, οι οικουμενιστές συντάκτες της «Ιστορίας της Ορθοδοξίας», χάριν της φιλίας του κόσμου , απαξιώνουν να το αναφέρουν έστω και μία φορά,, για να επαληθευτεί το ρηθέν του Αγίου « εάν ήμουν φίλος του κόσμου δεν θα ήμουν δούλος του Χριστού. Η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού».
Στη Φιλοκαλία στο κεφάλαιον της Προσευχής του Ιησού διαβάζουμε τα εξής: «Όθεν ο θειότατος Παύλος οπού αξιώθη να αναβή έως τρίτου ουρανού, λέγει το Κύριε Ιησού. ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν, ειμή εν Πνεύματι Αγίω. Και με το να λέγη, πως δεν ημπορεί τινάς να ειπή τούτο το όνομα του Κυρίου Ιησού, πάρεξ με Πνεύμα Άγιον, φανερώνει ο Απόστολος Παύλος με τρόπον πολλά θαυμάσιον, πως αυτό το όνομα είναι πολλά υψηλόν και δεν είναι βολετόν να το ειπή τινάς αλλεοτρόπως πάρεξ με Πνεύμα Άγιον. Και ο Θεολόγος Ιωάννης οπού εβρόντησε τα πνευματικά και θεολογικά, επήρε το τέλος του Παύλου και το έκαμεν αρχήν και λέγει: « Παν πνεύμα ο ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα εκ του Θεού εστί» Και με το να αποφασίζη πάλιν ούτος ο θείος Απόστολος, πως κάθε πνεύμα οπού ομολογεί τούτο το όνομα του Ιησού Χριστού είναι από τον Θεόν, αποδείχνει με αυτό οπού λέγει, πως το όνομα και η ομολογία του Ιησού Χριστού είναι της θείας και πνευματικής χάριτος και δεν είναι απλώς και ως έτυχε.»
«Το Άγιο Πνεύμα» γράφει ο στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής μπορεί να το λάβει μόνο ο αληθινά πιστός δηλαδή όποιος ομολογεί την Ορθόδοξη πίστη. εκείνος που την ομολογεί ορθά, χωρίς οποιαδήποτε προσθήκη ή αφαίρεση ή αλλαγή, αλλά έτσι όπως την παρέδωσαν σε μας οι Απόστολοι και την ανέπτυξαν και την επικύρωσαν οι Άγιοι Πατέρες στις Οικουμενικές Συνόδους. Κάθε αμφιβολία και σοφιστεία σχετικά με την πίστη είναι απείθεια και ο απειθής δεν μπορεί να είναι ναός ή οίκος του Αγίου Πνεύματος».( Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής, Εκδόσεις Άθως, σελ.262).
Οκτάτομη είναι η οικουμενική « Ιστορία της Ορθοδοξίας» γραμμένη από την οικουμενιστική άποψη. Ο πρώτος τόμος είναι ογκώδης και πολυτελής. «Μέγα βιβλίον» έλεγαν οι αρχαίοι «μέγα κακόν»! Οι συντάκτες της, πρόκειται για συγγραφική ομάδα, αποφεύγουν όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, να αναφέρουν το όνομα του Ιησού, πολύ περισσότερο να ομολογήσουν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός και παραλείπουν να αφιερώσουν έστω και ένα κεφάλαιο ή μία παράγραφο στον Ιησού. Τουλάχιστον στον πρώτο τόμο ο οποίος είναι αφιερωμένος στις «απαρχές της Ορθοδοξίας». «Απαρχές της Ορθοδοξίας» είναι ο υπότιτλος με το διφορούμενο νόημά του, καθώς υπαινίσσεται ότι η Ορθοδοξία πρέπει να αλλάζει και να προσαρμόζεται κάθε φορά ανάλογα με την εποχή, ως να μην είναι ο Ιησούς Χριστός ο αυτός χθες, σήμερα και εις τους αιώνας των αιώνων.
Το λυπηρό είναι ότι την έκδοση χαιρετίζει ο Πατριάρχης με εκτενές γράμμα, στο οποίο επίσης δεν αναφέρεται ούτε μία φορά το όνομα του Ιησού!
Η στάση της συγγραφικής ομάδας είναι η αναμενόμενη αν λάβουμε υπόψη ότι η ιστορία της είναι γραμμένη από την οικουμενιστική άποψη. Η οικουμενιστική «Ιστορία της Ορθοδοξίας» χωρίς Ιησού Χριστό είναι γραμμένη από μη «ομολογιακή άποψη» ομολογεί στην εισαγωγή της η συντακτική ομάδα. Είναι μη «ομολογιακή» που σημαίνει ότι παραλείπει την ομολογία ότι ο Ιησούς είναι Θεός εν σαρκωθείς ως άνθρωπος, προφανώς για να διευκολύνει την «ένωση» όλων των θρησκειών σε μία παγκόσμια θρησκεία , για να μην υπάρχει διαφορά οτιδήποτε κι αν πιστεύει κανείς ή δεν πιστεύει.
Η ένωση σε μια πανθρησκεία κατά τους θιασώτες του Οικουμενισμού δεν είναι θέμα πίστης αλλά εξαρτάται από τη συμφωνία των θρησκευτικών ηγετών. Η προοπτική της ένωσης είναι ανεξάρτητη από την κοινή πίστη. Επιδιώκεται από μια ελίτ θρησκευτικών «διανοητών» μεταξύ των οποίων και ορθόδοξοι, αληθινοί ή κατ΄ όνομα, ο Θεός το ξέρει, οι οποίοι ξεχωρίζουν όχι για την αγιότητα , αλλά για τους επιστημονικούς τίτλους των!
Οι πιστοί με βιβλία σαν την οικουμενική «Ιστορία της Ορθοδοξίας» και με κάθε είδους προπαγάνδα ενθαρρύνονται να ακολουθούν διάφορους ιδιόρρυθμους δρόμους, να αμφισβητούν την Ορθόδοξη Παράδοση, ώστε να απογυμνώνεται η Ορθοδοξία από τους φυσικούς συμμάχους της που είναι ο Κλήρος και ο Λαός, που ακολουθεί τον Ορθόδοξο Δρόμο, όπως τον χάραξαν οι άγιοι Απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Η Ορθοδοξία υποστηρίζουν οι οικουμενιστές είναι μία θρησκεία όπως όλες οι άλλες. Η Ορθοδοξία δεν κατέχει όλη την αλήθεια , αλλά όπως κάθε άλλη θρησκεία κατέχει ένα μέρος της αλήθειας. Η θρησκεία η οποία ενώνει όλες τις θρησκείες σε μία παγκόσμια θρησκεία είναι η αληθινή θρησκεία επειδή είναι παγκόσμια..
Η άποψη αυτή είναι απλοϊκή. Αληθινό δεν είναι κάτι επειδή γίνεται αποδεκτό ως αληθινό από τους περισσότερους ή και από όλους . Η αλήθεια δεν εξαρτάται από το αν γίνεται αποδεκτή από πολλούς ή από λίγους ή από κανέναν. Η αληθινή πίστη είναι καθολική όχι γιατί τη δέχονται όλοι και ομολογούν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός, αλλά γιατί είναι αληθινή είτε τη δέχονται πολλοί , είτε λίγοι, είτε δεν τη δέχεται κανείς.
Η οικουμενιστική «Ιστορία της Ορθοδοξίας», προτίμησε να μην «σκοντάψει» στον Ιησού αλλά να τον αγνοήσει και να τον παρακάμψει παρόλο που κανείς δεν μπορεί να το κάνει γιατί ο Ιησούς όπως ειπώθηκε από τους προφήτες είναι το σημείον το αντιλεγόμενον, ο λίθος ο οποίος κείται εις πτώσιν ή ανάστασιν πολλών. Λίθος ον αποδοκίμασαν οι οικοδομούντες εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας. Καλύτερα να τον πολεμούσε. Το έργο της θα ήταν τουλάχιστον αληθινό στις προθέσεις του. Αγνοώντας τον Ιησού η συγγραφική ομάδα κατάφερε να αφαιρέσει κάθε αξία από την «Ιστορία» της, γιατί αυτός που αποφεύγει το σημείον το αντιλεγόμενον δεν εμποδίζεται να κάνει το έργο του, αλλά στερεί από αυτό κάθε τι για το οποίο άξιζε να το κάνει.
Η συγγραφική ομάδα αγνόησε κατ’ αρχήν τα λόγια «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» όπως και τα λόγια «ος με επαισχυνθήσεται….»
Θα ήταν τίμιο να γράφουν φανερά τις προθέσεις τους αντί να τις κρύβουν κάτω από αοριστολογίες και γενικόλογες εκφράσεις τις οποίες οφείλουν να διευκρινήσουν
ώστε να μην παραπλανάται το αναγνωστικό τους κοινό.
Η οικουμενιστική «Ιστορία της Ορθοδοξίας» από τον τρόπο που είναι γραμμένη δείχνει πώς γίνονται οι διάλογοι μεταξύ των θρησκευτικών ηγετών και των οργάνων τους για την ένωση των θρησκειών. Οι εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας είναι φανερό ότι πριν συμμετάσχουν στους διαλόγους πρέπει να αρνηθούν την ύπαρξη του Ιησού και να ξεχάσουν ακόμα και το όνομά Του. Εις το όνομα τίνος γίνονται οι θρησκευτικοί αυτοί διάλογοι;
Με τον καιρό οι δήθεν «εκπρόσωποι» της Ορθοδοξίας (στην πραγματικότητα δεν εκπροσωπούν παρά τους θρησκευτικούς «ηγέτες» κατά τα πρότυπα των αρχόντων της κοσμικής εξουσίας ) αντικαθιστούν την Εντολή της διαρκούς μνήμης του ονόματος του Ιησού με τη λήθη. Ερχόμενοι στην Ελλάδα μετά την μακρά ή σύντομη παραμονή τους στις διάφορες χώρες όπου γίνονται τα συνέδριά τους προσπαθούν να κάνουν και τους άλλους να ξεχάσουν τον Ιησού είτε συνειδητά είτε από συνήθεια παραλείποντας στις ομιλίες τους να αναφέρουν το όνομα του Ιησού, που ο λαός περιμένει να είναι το σημείο αναφοράς τους!
Αυτό είναι το «κέρδος» των διαλόγων που διαρκούν χρόνια και χρόνια, η λήθη του ονόματος του Ιησού και η μη αίσθηση της παρουσίας Του, αν εξαιρέσουμε τις ταξιδιωτικές χαρές και τις απολαύσεις των τυχερών που συμμετέχουν στα παγκόσμια αυτά συνέδρια.
Ένα ισπανικό τραγούδι των ναυτικών μιλάει για την ματαιότητα να συσχηματίζεται κανείς με τον κόσμο που όπως λέει ο Κύριός μας «παρέρχεται το σχήμα του κόσμου και η επιθυμία αυτού»: «Ασί ες λα βίτα κουέστα./ Φούμε και σάλε/ τσένερε και ρέστα» ( Έτσι είν’ η ζωή αυτή/ καπνός που φεύγει / στάχτη που μένει).
«Ο καιρός πλησιάζει. Όποιος κάνει το κακό, ας κάνει ακόμη το κακό, ο ρυπαρός ας είναι ακόμη ρυπαρός, ο καλός ας κάνει ακόμη το καλό, και ο άγιος ας αγιαστεί ακόμη. Να, έρχομαι γρήγορα, και φέρνω μαζί μου την ανταμοιβή μου, για να αποδώσω στον καθένα σύμφωνα με το έργο του. Εγώ είμαι το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, η αρχή και το τέλος».
«Εγώ ο Ιησούς έστειλα τον άγγελό μου σ΄ εσάς με τη μαρτυρία αυτή για τις εκκλησίες. Εγώ είμαι η ρίζα και το γένος του Δαβίδ, το λαμπρό πρωινό αστέρι»
(…) Εκείνος που μαρτυρεί αυτά λέγει: «Ναι, έρχομαι γρήγορα». Αμήν, ναι, να έρθεις Κύριε Ιησού.»( Αποκάλυψη ΚΒ΄κεφάλαιον).
Ας προσευχόμαστε κι ας παρακαλούμε τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Υιό και Λόγο του Θεού του ζώντος δια της Θεοτόκου και πάντων των αγίων να φωτίζει αυτούς που βρίσκονται στην πλάνη για να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία . Η Ορθοδοξία ιδίως για μας τους Έλληνες είναι ο μόνος συνεκτικός δεσμός μας μαζί με την Ελληνική μας γλώσσα. Ας λυπηθούμε τουλάχιστον την πατρίδα μας. Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης που αγωνιζόταν για την πίστη και για την ελευθερία της πατρίδας έλεγε: «Αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά και δέκα μάτια νά ’χω τυφλός θα νάμαι»!
«ει τις λαλεί, ως λόγια Θεού (..) ίνα εν πάσι δοξάζηται ο Θεός Ι
διά Ιησού Χριστού, ω εστιν η δόξα και το κράτος εις τους
αιώνας, Αμήν» (_Πέτρου Δ΄, 11-12)
Το Ευαγγέλιο καταγράφει το ιστορικό της γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Θεοτόκου Μαρίας, όπως το Άγιον Πνεύμα ελάλησεν δια των Προφητών από καταβολής κόσμου, ώστε κανείς να μην αρνηθεί την ιστορικότητα του προσώπου της Παναγίας και του «εν σαρκί εληλυθότος» Κυρίου και Θεού ημών Ιησού Χριστού, Όστις εκοινώνησε σαρκός και αίματος παραπλησίως γενόμενος άνθρωπος.
«Διό και ο Θεός αυτόν υπερύψωσε και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ παν όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψει επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού πατρός» (Φιλ. Β΄, 9-11).
Η Ορθοδοξία για να φυλάξει την ενσάρκωση του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού τιμά την Παρθένο Μαρία ως Θεοτόκο και μητέρα του Θεού. Η Εκκλησία μας δεν βαπτίζει κανέναν με το όνομα του Ιησού, για να μην θεωρηθεί ο Χριστός συμβολικός και όχι όπως είναι ο μόνος Θεάνθρωπος και Σωτήρας του κόσμου όπως είπε «εγώ ειμί το Α και το Ω».
Το μέγα αυτό ιστορικό γεγονός της ενανθρωπήσεως του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού αγνοείται παντελώς όπως φαίνεται από το πνεύμα της συγγραφικής ομάδας που συνέγραψε την «Ιστορία της Ορθοδοξίας»! Αυτή την εντύπωση δημιουργεί η απλή ανάγνωση της εισαγωγής και των περιεχομένων του πρώτου τόμου της επτάτομης «Ιστορίας της Ορθοδοξίας» ο οποίος φέρει τον υπότιτλο «Οι απαρχές της Ορθοδοξίας». Ευχόμεθα η συνέχεια να μας διαψεύσει, αν και η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Θα παραθέσουμε μερικές εκφράσεις ενδεικτικές του οικουμενιστικού προσανατολισμού των συντακτών της «Ιστορίας της Ορθοδοξίας».
Η Νέα εποχή και η θρησκεία της η αίρεση που συγκεντρώνει όλες τις αιρέσεις ο Οικουμενισμός αρνούνται την ενσάρκωση ως πραγματικό γεγονός και την εκλαμβάνουν ως σύμβολο. Η Νέα Εποχή με σκοπό να επιβάλει μια θρησκεία σε όλο τον κόσμο (παγκόσμια θρησκεία) διαστρεβλώνει την αλήθεια και διδάσκει διεστραμμένα ότι κάθε άνθρωπος είναι κατ’ ουσίαν χριστός και κάθε γυναίκα που γεννάει είναι χριστοτόκος, αφού γεννάει χριστόν.
Η Νέα Εποχή, η θρησκεία της ο Οικουμενισμός και οι θιασώτες του δεν θεωρούν την ενσάρκωση του Χριστού ως ιστορικό γεγονός αλλά ως σύμβολο της κατ’ ουσίαν ενσάρκωσης του Θεού σε κάθε άνθρωπο. Ο Απόστολος Παύλος στην προς Φιλιππησίους επιστολή του γράφει για την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού με τέτοια σαφήνεια, ώστε να μην επιδέχεται καμιά παρερμηνεία: «μη τα εαυτών έκαστος σκοπείτε, αλλά και τα ετέρων έκαστος. Τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ό και εν Χριστώ Ιησού. ος εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’ εαυτόν εκκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου γενόμενος, θανάτου δε σταυρού.»
Το όνομα του Ιησού που πρέπει κατά την Αγία Γραφή και κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας αδιαλείπτως να μνημονεύουμε, διότι πας ο επικαλούμενος το όνομα του Κυρίου σωθήσεται, οι οικουμενιστές συντάκτες της «Ιστορίας της Ορθοδοξίας», χάριν της φιλίας του κόσμου , απαξιώνουν να το αναφέρουν έστω και μία φορά,, για να επαληθευτεί το ρηθέν του Αγίου « εάν ήμουν φίλος του κόσμου δεν θα ήμουν δούλος του Χριστού. Η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού».
Στη Φιλοκαλία στο κεφάλαιον της Προσευχής του Ιησού διαβάζουμε τα εξής: «Όθεν ο θειότατος Παύλος οπού αξιώθη να αναβή έως τρίτου ουρανού, λέγει το Κύριε Ιησού. ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν, ειμή εν Πνεύματι Αγίω. Και με το να λέγη, πως δεν ημπορεί τινάς να ειπή τούτο το όνομα του Κυρίου Ιησού, πάρεξ με Πνεύμα Άγιον, φανερώνει ο Απόστολος Παύλος με τρόπον πολλά θαυμάσιον, πως αυτό το όνομα είναι πολλά υψηλόν και δεν είναι βολετόν να το ειπή τινάς αλλεοτρόπως πάρεξ με Πνεύμα Άγιον. Και ο Θεολόγος Ιωάννης οπού εβρόντησε τα πνευματικά και θεολογικά, επήρε το τέλος του Παύλου και το έκαμεν αρχήν και λέγει: « Παν πνεύμα ο ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα εκ του Θεού εστί» Και με το να αποφασίζη πάλιν ούτος ο θείος Απόστολος, πως κάθε πνεύμα οπού ομολογεί τούτο το όνομα του Ιησού Χριστού είναι από τον Θεόν, αποδείχνει με αυτό οπού λέγει, πως το όνομα και η ομολογία του Ιησού Χριστού είναι της θείας και πνευματικής χάριτος και δεν είναι απλώς και ως έτυχε.»
«Το Άγιο Πνεύμα» γράφει ο στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής μπορεί να το λάβει μόνο ο αληθινά πιστός δηλαδή όποιος ομολογεί την Ορθόδοξη πίστη. εκείνος που την ομολογεί ορθά, χωρίς οποιαδήποτε προσθήκη ή αφαίρεση ή αλλαγή, αλλά έτσι όπως την παρέδωσαν σε μας οι Απόστολοι και την ανέπτυξαν και την επικύρωσαν οι Άγιοι Πατέρες στις Οικουμενικές Συνόδους. Κάθε αμφιβολία και σοφιστεία σχετικά με την πίστη είναι απείθεια και ο απειθής δεν μπορεί να είναι ναός ή οίκος του Αγίου Πνεύματος».( Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής, Εκδόσεις Άθως, σελ.262).
Οκτάτομη είναι η οικουμενική « Ιστορία της Ορθοδοξίας» γραμμένη από την οικουμενιστική άποψη. Ο πρώτος τόμος είναι ογκώδης και πολυτελής. «Μέγα βιβλίον» έλεγαν οι αρχαίοι «μέγα κακόν»! Οι συντάκτες της, πρόκειται για συγγραφική ομάδα, αποφεύγουν όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, να αναφέρουν το όνομα του Ιησού, πολύ περισσότερο να ομολογήσουν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός και παραλείπουν να αφιερώσουν έστω και ένα κεφάλαιο ή μία παράγραφο στον Ιησού. Τουλάχιστον στον πρώτο τόμο ο οποίος είναι αφιερωμένος στις «απαρχές της Ορθοδοξίας». «Απαρχές της Ορθοδοξίας» είναι ο υπότιτλος με το διφορούμενο νόημά του, καθώς υπαινίσσεται ότι η Ορθοδοξία πρέπει να αλλάζει και να προσαρμόζεται κάθε φορά ανάλογα με την εποχή, ως να μην είναι ο Ιησούς Χριστός ο αυτός χθες, σήμερα και εις τους αιώνας των αιώνων.
Το λυπηρό είναι ότι την έκδοση χαιρετίζει ο Πατριάρχης με εκτενές γράμμα, στο οποίο επίσης δεν αναφέρεται ούτε μία φορά το όνομα του Ιησού!
Η στάση της συγγραφικής ομάδας είναι η αναμενόμενη αν λάβουμε υπόψη ότι η ιστορία της είναι γραμμένη από την οικουμενιστική άποψη. Η οικουμενιστική «Ιστορία της Ορθοδοξίας» χωρίς Ιησού Χριστό είναι γραμμένη από μη «ομολογιακή άποψη» ομολογεί στην εισαγωγή της η συντακτική ομάδα. Είναι μη «ομολογιακή» που σημαίνει ότι παραλείπει την ομολογία ότι ο Ιησούς είναι Θεός εν σαρκωθείς ως άνθρωπος, προφανώς για να διευκολύνει την «ένωση» όλων των θρησκειών σε μία παγκόσμια θρησκεία , για να μην υπάρχει διαφορά οτιδήποτε κι αν πιστεύει κανείς ή δεν πιστεύει.
Η ένωση σε μια πανθρησκεία κατά τους θιασώτες του Οικουμενισμού δεν είναι θέμα πίστης αλλά εξαρτάται από τη συμφωνία των θρησκευτικών ηγετών. Η προοπτική της ένωσης είναι ανεξάρτητη από την κοινή πίστη. Επιδιώκεται από μια ελίτ θρησκευτικών «διανοητών» μεταξύ των οποίων και ορθόδοξοι, αληθινοί ή κατ΄ όνομα, ο Θεός το ξέρει, οι οποίοι ξεχωρίζουν όχι για την αγιότητα , αλλά για τους επιστημονικούς τίτλους των!
Οι πιστοί με βιβλία σαν την οικουμενική «Ιστορία της Ορθοδοξίας» και με κάθε είδους προπαγάνδα ενθαρρύνονται να ακολουθούν διάφορους ιδιόρρυθμους δρόμους, να αμφισβητούν την Ορθόδοξη Παράδοση, ώστε να απογυμνώνεται η Ορθοδοξία από τους φυσικούς συμμάχους της που είναι ο Κλήρος και ο Λαός, που ακολουθεί τον Ορθόδοξο Δρόμο, όπως τον χάραξαν οι άγιοι Απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Η Ορθοδοξία υποστηρίζουν οι οικουμενιστές είναι μία θρησκεία όπως όλες οι άλλες. Η Ορθοδοξία δεν κατέχει όλη την αλήθεια , αλλά όπως κάθε άλλη θρησκεία κατέχει ένα μέρος της αλήθειας. Η θρησκεία η οποία ενώνει όλες τις θρησκείες σε μία παγκόσμια θρησκεία είναι η αληθινή θρησκεία επειδή είναι παγκόσμια..
Η άποψη αυτή είναι απλοϊκή. Αληθινό δεν είναι κάτι επειδή γίνεται αποδεκτό ως αληθινό από τους περισσότερους ή και από όλους . Η αλήθεια δεν εξαρτάται από το αν γίνεται αποδεκτή από πολλούς ή από λίγους ή από κανέναν. Η αληθινή πίστη είναι καθολική όχι γιατί τη δέχονται όλοι και ομολογούν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός, αλλά γιατί είναι αληθινή είτε τη δέχονται πολλοί , είτε λίγοι, είτε δεν τη δέχεται κανείς.
Η οικουμενιστική «Ιστορία της Ορθοδοξίας», προτίμησε να μην «σκοντάψει» στον Ιησού αλλά να τον αγνοήσει και να τον παρακάμψει παρόλο που κανείς δεν μπορεί να το κάνει γιατί ο Ιησούς όπως ειπώθηκε από τους προφήτες είναι το σημείον το αντιλεγόμενον, ο λίθος ο οποίος κείται εις πτώσιν ή ανάστασιν πολλών. Λίθος ον αποδοκίμασαν οι οικοδομούντες εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας. Καλύτερα να τον πολεμούσε. Το έργο της θα ήταν τουλάχιστον αληθινό στις προθέσεις του. Αγνοώντας τον Ιησού η συγγραφική ομάδα κατάφερε να αφαιρέσει κάθε αξία από την «Ιστορία» της, γιατί αυτός που αποφεύγει το σημείον το αντιλεγόμενον δεν εμποδίζεται να κάνει το έργο του, αλλά στερεί από αυτό κάθε τι για το οποίο άξιζε να το κάνει.
Η συγγραφική ομάδα αγνόησε κατ’ αρχήν τα λόγια «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» όπως και τα λόγια «ος με επαισχυνθήσεται….»
Θα ήταν τίμιο να γράφουν φανερά τις προθέσεις τους αντί να τις κρύβουν κάτω από αοριστολογίες και γενικόλογες εκφράσεις τις οποίες οφείλουν να διευκρινήσουν
ώστε να μην παραπλανάται το αναγνωστικό τους κοινό.
Η οικουμενιστική «Ιστορία της Ορθοδοξίας» από τον τρόπο που είναι γραμμένη δείχνει πώς γίνονται οι διάλογοι μεταξύ των θρησκευτικών ηγετών και των οργάνων τους για την ένωση των θρησκειών. Οι εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας είναι φανερό ότι πριν συμμετάσχουν στους διαλόγους πρέπει να αρνηθούν την ύπαρξη του Ιησού και να ξεχάσουν ακόμα και το όνομά Του. Εις το όνομα τίνος γίνονται οι θρησκευτικοί αυτοί διάλογοι;
Με τον καιρό οι δήθεν «εκπρόσωποι» της Ορθοδοξίας (στην πραγματικότητα δεν εκπροσωπούν παρά τους θρησκευτικούς «ηγέτες» κατά τα πρότυπα των αρχόντων της κοσμικής εξουσίας ) αντικαθιστούν την Εντολή της διαρκούς μνήμης του ονόματος του Ιησού με τη λήθη. Ερχόμενοι στην Ελλάδα μετά την μακρά ή σύντομη παραμονή τους στις διάφορες χώρες όπου γίνονται τα συνέδριά τους προσπαθούν να κάνουν και τους άλλους να ξεχάσουν τον Ιησού είτε συνειδητά είτε από συνήθεια παραλείποντας στις ομιλίες τους να αναφέρουν το όνομα του Ιησού, που ο λαός περιμένει να είναι το σημείο αναφοράς τους!
Αυτό είναι το «κέρδος» των διαλόγων που διαρκούν χρόνια και χρόνια, η λήθη του ονόματος του Ιησού και η μη αίσθηση της παρουσίας Του, αν εξαιρέσουμε τις ταξιδιωτικές χαρές και τις απολαύσεις των τυχερών που συμμετέχουν στα παγκόσμια αυτά συνέδρια.
Ένα ισπανικό τραγούδι των ναυτικών μιλάει για την ματαιότητα να συσχηματίζεται κανείς με τον κόσμο που όπως λέει ο Κύριός μας «παρέρχεται το σχήμα του κόσμου και η επιθυμία αυτού»: «Ασί ες λα βίτα κουέστα./ Φούμε και σάλε/ τσένερε και ρέστα» ( Έτσι είν’ η ζωή αυτή/ καπνός που φεύγει / στάχτη που μένει).
«Ο καιρός πλησιάζει. Όποιος κάνει το κακό, ας κάνει ακόμη το κακό, ο ρυπαρός ας είναι ακόμη ρυπαρός, ο καλός ας κάνει ακόμη το καλό, και ο άγιος ας αγιαστεί ακόμη. Να, έρχομαι γρήγορα, και φέρνω μαζί μου την ανταμοιβή μου, για να αποδώσω στον καθένα σύμφωνα με το έργο του. Εγώ είμαι το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, η αρχή και το τέλος».
«Εγώ ο Ιησούς έστειλα τον άγγελό μου σ΄ εσάς με τη μαρτυρία αυτή για τις εκκλησίες. Εγώ είμαι η ρίζα και το γένος του Δαβίδ, το λαμπρό πρωινό αστέρι»
(…) Εκείνος που μαρτυρεί αυτά λέγει: «Ναι, έρχομαι γρήγορα». Αμήν, ναι, να έρθεις Κύριε Ιησού.»( Αποκάλυψη ΚΒ΄κεφάλαιον).
Ας προσευχόμαστε κι ας παρακαλούμε τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Υιό και Λόγο του Θεού του ζώντος δια της Θεοτόκου και πάντων των αγίων να φωτίζει αυτούς που βρίσκονται στην πλάνη για να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία . Η Ορθοδοξία ιδίως για μας τους Έλληνες είναι ο μόνος συνεκτικός δεσμός μας μαζί με την Ελληνική μας γλώσσα. Ας λυπηθούμε τουλάχιστον την πατρίδα μας. Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης που αγωνιζόταν για την πίστη και για την ελευθερία της πατρίδας έλεγε: «Αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά και δέκα μάτια νά ’χω τυφλός θα νάμαι»!
24.12.09
Anonymous said...
Anonymous said...
καλά χριστούγεννα εύχομαι σε όλους μας. ακόμα και στους αλλοδαπούς αλλόθρησκους. γιατί άλλο να εύχεσαι και να σέβεσαι τους συνανθρώπους σου και άλλο να τους επιβάλεις τις προτιμήσεις και τα σύμβολα σου. και ως προς την επιβολή, για να μην υπάρχει παρεξήγηση, όταν γνωρίζω ότι πάω σε έναν τόπο Χριστιανικό με εκκλησιες, σταυρούς και εικόνες και σε μια κοινωνία που έχει στηριχτεί και παίρνει ελπίδα από όλα αυτά, δεν μπορώ να αισθάνομαι ότι απειλούμαι ούτε ότι καταπιέζομαι από αυτά. ποσο μάλλον ότι μου επιβάλει κάποιος να αλλαξοπιστήσω με το ζόρι. αυτό που συμβαίνει στην ευρώπη είναι πρωτοφανές. μου θυμίζει το "ήρθαν τα αγρια να διώξουν τα ημερα". είναι σαν να πηγαίνω εγώ στην Κίνα να εργαστώ ή ο,τι άλλο και να διαμαρτύρομαι ότι με καταπιέζουν τα βουδιστικά
καλά χριστούγεννα εύχομαι σε όλους μας. ακόμα και στους αλλοδαπούς αλλόθρησκους. γιατί άλλο να εύχεσαι και να σέβεσαι τους συνανθρώπους σου και άλλο να τους επιβάλεις τις προτιμήσεις και τα σύμβολα σου. και ως προς την επιβολή, για να μην υπάρχει παρεξήγηση, όταν γνωρίζω ότι πάω σε έναν τόπο Χριστιανικό με εκκλησιες, σταυρούς και εικόνες και σε μια κοινωνία που έχει στηριχτεί και παίρνει ελπίδα από όλα αυτά, δεν μπορώ να αισθάνομαι ότι απειλούμαι ούτε ότι καταπιέζομαι από αυτά. ποσο μάλλον ότι μου επιβάλει κάποιος να αλλαξοπιστήσω με το ζόρι. αυτό που συμβαίνει στην ευρώπη είναι πρωτοφανές. μου θυμίζει το "ήρθαν τα αγρια να διώξουν τα ημερα". είναι σαν να πηγαίνω εγώ στην Κίνα να εργαστώ ή ο,τι άλλο και να διαμαρτύρομαι ότι με καταπιέζουν τα βουδιστικά
Τα σύμβολά μας
του π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού
Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την απομάκρυνση του σημείου του Σταυρού από τις αίθουσες των σχολείων στη γείτονα Ιταλία έδωσε την ευκαιρία σε ορισμένους κύκλους, που αυτοαποκαλούνται μονίμως ως «προοδευτικοί» στα καθ’ ημάς, να ζητήσουν την αποκαθήλωση τόσο των εικόνων όσο και οποιωνδήποτε θρησκευτικών συμβόλων όχι μόνο από τα σχολεία, αλλά και από όλους τους δημόσιους χώρους (δικαστήρια, υπηρεσίες, κοινοβούλιο και αλλού).
Παράλληλα, το μόνιμο αίτημα της κατάργησης του όρκου επανήλθε και, σε συνδυασμό με τις προτάσεις-αποφάσεις της πολιτείας σχετικά με τη φορολόγηση της ακίνητης εκκλησιαστικής περιουσίας και τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα των Μητροπόλεων, δίνεται η εντύπωση ότι το πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι η παρουσία της Εκκλησίας στο δημόσιο βίο.
Τόσο οι εικόνες και οι σταυροί, όσο και ο όρκος, αποτελούν για την πολιτεία σύμβολα, τα οποία δείχνουν τη σχέση του κράτους με την Εκκλησία στο διάβα της Ιστορίας. Μας οδηγούν στη συναλληλία του Βυζαντίου, όταν το κράτος λειτουργούσε με νόμους, οι οποίοι ήταν στηριγμένοι στην ηθική του Ευαγγελίου και η κοινωνία πορευόταν θεωρώντας ως αυτονόητη τη σχέση της με την πίστη. Γνωρίζουμε όλοι ότι ο πολιτισμός του Βυζαντίου, τόσο σε υλικό, όσο και σε αξιακό επίπεδο, παραμένει ένας από τους κορυφαίους πολιτισμούς της Παγκόσμιας Ιστορίας. Όλοι, «πλην Λακεδαιμονίων».
Μας οδηγούν στο κράτος το οποίο προέκυψε μετά την Επανάσταση του 1821. Η πολιτεία, παρά την αυταρχική πολιτική της εις βάρος της Εκκλησίας (πραξικοπηματική ανακήρυξη του Αυτοκεφάλου σε σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, δήμευση της μοναστηριακής περιουσίας, κρατικοποίηση της πίστης), θέλησε να δείξει τόσο ότι υπήρχε ευγνωμοσύνη στην Εκκλησία για τη συμβολή της στη διατήρηση της ταυτότητας και της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων, όσο και ότι ήθελε να την αξιοποιήσει για την κοινωνική ενότητα και συνοχή. Έτσι, στην καθημερινή λειτουργία της παιδείας και της δικαιοσύνης όσο και στον τρόπο οργάνωσης των θεσμών ευρύτερα, καθιερώθηκαν τα σύμβολα αυτά, τα οποία δηλώνουν την ιστορικοθρησκευτική συνέχεια του Ελληνισμού.
Η εποχή μας πρεσβεύει μία νέα θρησκεία. Αυτή των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Θα ήταν άτοπο, βεβαίως, να αρνηθεί κανείς ότι ο σεβασμός της κοινωνίας στο ανθρώπινο πρόσωπο, στην ελευθερία, στον αυτοπροσδιορισμό του, στην περιουσία του, στην τιμή του, στην ευκαιρία να είναι πολίτης σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου και αν ζει, δεν αποτελεί στοιχείο προόδου και πολιτισμού. Το ερώτημα όμως που ανακύπτει είναι αν τελικά υπάρχει συλλογικός βίος, ο οποίος προηγείται του ατομικού, όταν, μάλιστα, οι συλλογικές επιλογές της κοινωνίας δεν υποχρεώνουν το άτομο να παραβιάσει τις βασικές αρχές του.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων λειτουργεί στη λογική της αδιαφορίας για το συλλογικό βίο. Κρίνει εντελώς τεχνοκρατικά τη ζωή των λαών και των ανθρώπων, αδιαφορεί για το συλλογικό βίο στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι, η ουσία της προσφυγής σ’ αυτό από την Ιταλίδα φιλανδικής καταγωγής έγκειται στο ότι το ατομικό προηγείται του συλλογικού, κάτι που έρχεται σε αντίφαση με τη συλλογική προσφορά παιδείας την οποία το κράτος καλείται να προσφέρει στους νέους.
Σύσσωμη η ιταλική κοινωνία αντέδρασε στην απόφαση του Δικαστηρίου, αρνούμενη να την εφαρμόσει. Ο συλλογικός βίος, ακόμη και στην εποχή της εκκοσμίκευσης και του ατομοκεντρισμού, παραμένει στόχος της κοινωνίας. Το αντίθετο θα ήταν τραγικό.
Γι’ αυτό και τα σύμβολα, τα οποία εκφράζουν την παράδοση και την ιστορία ενός λαού, όσο και αν έχουν αποδομηθεί από την ηθική της παγκοσμιοποίησης και του θρησκευτικού αποχρωματισμού, παραμένουν λόγοι για τους οποίους οι θεσμικοί φορείς θεωρούν καθήκον τους να στηρίξουν.
Στα καθ’ ημάς η σπουδή μονίμως πρυτανεύει. Ζούμε σε μία πραγματικότητα στην οποία δεσπόζει η λογική του άμετρου εκσυγχρονισμού: το συλλογικό οφείλει να είναι στο περιθώριο του βίου μας και το ατομοκεντρικό να δεσπόζει. Αποτέλεσμα: η φαυλοκρατία. Αντί λοιπόν οι όποιοι εκσυγχρονιστές και «προοδευτικοί» της κοινωνίας μας να εξετάζουνε ποιοι θεσμοί μπορούν να εγγυηθούν πραγματικά τη διαφύλαξη των ατομικών δικαιωμάτων και της κοινωνικής δικαιοσύνης, στρέφουν την μήνη τους, ακολουθώντας έναν στείρο υλισμό, εναντίον της κατ’ εξοχήν έκφρασης του συλλογικού, που είναι η Εκκλησία. Εκκλησία, παιδεία και πολιτική μαθαίνουν στον άνθρωπο να είναι υπεύθυνος πολίτης και να εργάζεται όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους. Ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο, δεν είναι μόνο η ιστορία η οποία πρέπει να παραμείνει ακέραιη στις συνειδήσεις μας. Είναι και τα ίδια τα σύμβολα της παράδοσής μας, τα οποία μαρτυρούν ότι ο καθένας μας δεν υπάρχει μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους.
Η κρίση η οποία κυριαρχεί στην κοινωνία μας έχει τις ρίζες της στο σβήσιμο της συλλογικής συνείδησης και στην καλλιέργεια ενός ανθρώπινου τύπου ο οποίος νοιάζεται μόνο για το ατομικό. Αυτός ο τύπος ενοχλείται ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο από ό,τι θυμίζει συλλογικότητα. Γι’ αυτό προσφεύγει σε θεσμούς οι οποίοι δημιουργήθηκαν για να διαγράψουν τελικά μακροπρόθεσμα κάθε έκφραση κοινής πορείας που δίνει νόημα στο βίο μας. Η τελική απάντηση, όμως, εναπόκειται στον κάθε λαό και στην κάθε κοινωνία.
Άλλωστε, όσο κι αν φαίνεται λαϊκίστικο, η όποια δικαστική απόφαση δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, όταν μάλιστα αυτό επιθυμεί να διαφυλάξει ό,τι οδήγησε τελικά στη δημιουργία αυτών των θεσμών. Την ανάγκη για προστασία από την αυθαιρεσία των πολλών. Η κατάληξη να υπάρχει πλέον αυθαιρεσία των λίγων ή του ενός, οι οποίοι θέλουν να περιχαρακωθούν στην ιδιωτεία τους και να την επιβάλουν σε όλους, μαρτυρεί ότι η κρίση είναι πολύ πιο βαθιά από όσο φαίνεται. Κι εδώ απαιτείται πλέον συλλογική αντίδραση.
Η πολιτική σήμερα στην πατρίδα μας δε συζητά για τη σχέση συλλογικού και ατομικού. Μόνο η εξουσία την ενδιαφέρει. Απομένουν Εκκλησία και παιδεία να μπολιάσουν την κοινωνία μας με ψήγματα πνευματικού αναπροσανατολισμού, τα οποία θα δημιουργήσουν πρόσωπα που δε θα σκέφτονται τον εαυτό τους και μόνο, αλλά θα λειτουργούν στην προοπτική της συλλογικότητας. Η όποια κρίση δεν θα ξεπεραστεί με οικονομικές παροχές, αλλά στην προοπτική της προσφοράς και της θυσίας για το σύνολο. Χωρίς όμως σύμβολα, χωρίς πρότυπα και προοπτικές συλλογικότητας, μάτην κοπιώμεν.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Ι. Μ. Κέρκυρας Παξών & Διαποντίων νήσων
πηγή: http://aktines.blogspot.com/2009/12/blog-post_1986.html
Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την απομάκρυνση του σημείου του Σταυρού από τις αίθουσες των σχολείων στη γείτονα Ιταλία έδωσε την ευκαιρία σε ορισμένους κύκλους, που αυτοαποκαλούνται μονίμως ως «προοδευτικοί» στα καθ’ ημάς, να ζητήσουν την αποκαθήλωση τόσο των εικόνων όσο και οποιωνδήποτε θρησκευτικών συμβόλων όχι μόνο από τα σχολεία, αλλά και από όλους τους δημόσιους χώρους (δικαστήρια, υπηρεσίες, κοινοβούλιο και αλλού).
Παράλληλα, το μόνιμο αίτημα της κατάργησης του όρκου επανήλθε και, σε συνδυασμό με τις προτάσεις-αποφάσεις της πολιτείας σχετικά με τη φορολόγηση της ακίνητης εκκλησιαστικής περιουσίας και τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα των Μητροπόλεων, δίνεται η εντύπωση ότι το πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι η παρουσία της Εκκλησίας στο δημόσιο βίο.
Τόσο οι εικόνες και οι σταυροί, όσο και ο όρκος, αποτελούν για την πολιτεία σύμβολα, τα οποία δείχνουν τη σχέση του κράτους με την Εκκλησία στο διάβα της Ιστορίας. Μας οδηγούν στη συναλληλία του Βυζαντίου, όταν το κράτος λειτουργούσε με νόμους, οι οποίοι ήταν στηριγμένοι στην ηθική του Ευαγγελίου και η κοινωνία πορευόταν θεωρώντας ως αυτονόητη τη σχέση της με την πίστη. Γνωρίζουμε όλοι ότι ο πολιτισμός του Βυζαντίου, τόσο σε υλικό, όσο και σε αξιακό επίπεδο, παραμένει ένας από τους κορυφαίους πολιτισμούς της Παγκόσμιας Ιστορίας. Όλοι, «πλην Λακεδαιμονίων».
Μας οδηγούν στο κράτος το οποίο προέκυψε μετά την Επανάσταση του 1821. Η πολιτεία, παρά την αυταρχική πολιτική της εις βάρος της Εκκλησίας (πραξικοπηματική ανακήρυξη του Αυτοκεφάλου σε σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, δήμευση της μοναστηριακής περιουσίας, κρατικοποίηση της πίστης), θέλησε να δείξει τόσο ότι υπήρχε ευγνωμοσύνη στην Εκκλησία για τη συμβολή της στη διατήρηση της ταυτότητας και της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων, όσο και ότι ήθελε να την αξιοποιήσει για την κοινωνική ενότητα και συνοχή. Έτσι, στην καθημερινή λειτουργία της παιδείας και της δικαιοσύνης όσο και στον τρόπο οργάνωσης των θεσμών ευρύτερα, καθιερώθηκαν τα σύμβολα αυτά, τα οποία δηλώνουν την ιστορικοθρησκευτική συνέχεια του Ελληνισμού.
Η εποχή μας πρεσβεύει μία νέα θρησκεία. Αυτή των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Θα ήταν άτοπο, βεβαίως, να αρνηθεί κανείς ότι ο σεβασμός της κοινωνίας στο ανθρώπινο πρόσωπο, στην ελευθερία, στον αυτοπροσδιορισμό του, στην περιουσία του, στην τιμή του, στην ευκαιρία να είναι πολίτης σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου και αν ζει, δεν αποτελεί στοιχείο προόδου και πολιτισμού. Το ερώτημα όμως που ανακύπτει είναι αν τελικά υπάρχει συλλογικός βίος, ο οποίος προηγείται του ατομικού, όταν, μάλιστα, οι συλλογικές επιλογές της κοινωνίας δεν υποχρεώνουν το άτομο να παραβιάσει τις βασικές αρχές του.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων λειτουργεί στη λογική της αδιαφορίας για το συλλογικό βίο. Κρίνει εντελώς τεχνοκρατικά τη ζωή των λαών και των ανθρώπων, αδιαφορεί για το συλλογικό βίο στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι, η ουσία της προσφυγής σ’ αυτό από την Ιταλίδα φιλανδικής καταγωγής έγκειται στο ότι το ατομικό προηγείται του συλλογικού, κάτι που έρχεται σε αντίφαση με τη συλλογική προσφορά παιδείας την οποία το κράτος καλείται να προσφέρει στους νέους.
Σύσσωμη η ιταλική κοινωνία αντέδρασε στην απόφαση του Δικαστηρίου, αρνούμενη να την εφαρμόσει. Ο συλλογικός βίος, ακόμη και στην εποχή της εκκοσμίκευσης και του ατομοκεντρισμού, παραμένει στόχος της κοινωνίας. Το αντίθετο θα ήταν τραγικό.
Γι’ αυτό και τα σύμβολα, τα οποία εκφράζουν την παράδοση και την ιστορία ενός λαού, όσο και αν έχουν αποδομηθεί από την ηθική της παγκοσμιοποίησης και του θρησκευτικού αποχρωματισμού, παραμένουν λόγοι για τους οποίους οι θεσμικοί φορείς θεωρούν καθήκον τους να στηρίξουν.
Στα καθ’ ημάς η σπουδή μονίμως πρυτανεύει. Ζούμε σε μία πραγματικότητα στην οποία δεσπόζει η λογική του άμετρου εκσυγχρονισμού: το συλλογικό οφείλει να είναι στο περιθώριο του βίου μας και το ατομοκεντρικό να δεσπόζει. Αποτέλεσμα: η φαυλοκρατία. Αντί λοιπόν οι όποιοι εκσυγχρονιστές και «προοδευτικοί» της κοινωνίας μας να εξετάζουνε ποιοι θεσμοί μπορούν να εγγυηθούν πραγματικά τη διαφύλαξη των ατομικών δικαιωμάτων και της κοινωνικής δικαιοσύνης, στρέφουν την μήνη τους, ακολουθώντας έναν στείρο υλισμό, εναντίον της κατ’ εξοχήν έκφρασης του συλλογικού, που είναι η Εκκλησία. Εκκλησία, παιδεία και πολιτική μαθαίνουν στον άνθρωπο να είναι υπεύθυνος πολίτης και να εργάζεται όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους. Ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο, δεν είναι μόνο η ιστορία η οποία πρέπει να παραμείνει ακέραιη στις συνειδήσεις μας. Είναι και τα ίδια τα σύμβολα της παράδοσής μας, τα οποία μαρτυρούν ότι ο καθένας μας δεν υπάρχει μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους.
Η κρίση η οποία κυριαρχεί στην κοινωνία μας έχει τις ρίζες της στο σβήσιμο της συλλογικής συνείδησης και στην καλλιέργεια ενός ανθρώπινου τύπου ο οποίος νοιάζεται μόνο για το ατομικό. Αυτός ο τύπος ενοχλείται ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο από ό,τι θυμίζει συλλογικότητα. Γι’ αυτό προσφεύγει σε θεσμούς οι οποίοι δημιουργήθηκαν για να διαγράψουν τελικά μακροπρόθεσμα κάθε έκφραση κοινής πορείας που δίνει νόημα στο βίο μας. Η τελική απάντηση, όμως, εναπόκειται στον κάθε λαό και στην κάθε κοινωνία.
Άλλωστε, όσο κι αν φαίνεται λαϊκίστικο, η όποια δικαστική απόφαση δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, όταν μάλιστα αυτό επιθυμεί να διαφυλάξει ό,τι οδήγησε τελικά στη δημιουργία αυτών των θεσμών. Την ανάγκη για προστασία από την αυθαιρεσία των πολλών. Η κατάληξη να υπάρχει πλέον αυθαιρεσία των λίγων ή του ενός, οι οποίοι θέλουν να περιχαρακωθούν στην ιδιωτεία τους και να την επιβάλουν σε όλους, μαρτυρεί ότι η κρίση είναι πολύ πιο βαθιά από όσο φαίνεται. Κι εδώ απαιτείται πλέον συλλογική αντίδραση.
Η πολιτική σήμερα στην πατρίδα μας δε συζητά για τη σχέση συλλογικού και ατομικού. Μόνο η εξουσία την ενδιαφέρει. Απομένουν Εκκλησία και παιδεία να μπολιάσουν την κοινωνία μας με ψήγματα πνευματικού αναπροσανατολισμού, τα οποία θα δημιουργήσουν πρόσωπα που δε θα σκέφτονται τον εαυτό τους και μόνο, αλλά θα λειτουργούν στην προοπτική της συλλογικότητας. Η όποια κρίση δεν θα ξεπεραστεί με οικονομικές παροχές, αλλά στην προοπτική της προσφοράς και της θυσίας για το σύνολο. Χωρίς όμως σύμβολα, χωρίς πρότυπα και προοπτικές συλλογικότητας, μάτην κοπιώμεν.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Ι. Μ. Κέρκυρας Παξών & Διαποντίων νήσων
πηγή: http://aktines.blogspot.com/2009/12/blog-post_1986.html
22.12.09
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, Η προσευχή του Ιησού, (αποσπάσματα)
Η προσευχή του Ιησού λέγεται μ' αυτά τα λόγια: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν». Αρχικά λεγόταν χωρίς την προσθήκη των λέξεων «τον αμαρτωλόν». Οι λέξεις αυτές προστέθηκαν στα άλλα λόγια της προσευχής μεταγενέστερα. Οι τελευταίες αυτές λέξεις, παρατηρεί ο άγιος Νείλος Σόρσκυ, πού υποδηλώνουν συνείδηση και ομολογία της πτώσης, είναι ταιριαστές για μας και ευάρεστες στο Θεό, πού μας έδωσε εντολή να προσευχόμαστε για να αναγνωρίζουμε και να εξομολογούμαστε την αμαρτωλότητά μας. (….)
Αυτός ο τρόπος προσευχής, το να προσεύχεται δηλαδή κανείς λέγοντας την προσευχή του Ιησού, είναι θειος θεσμός, πού θεσπίστηκε όχι μέσω Αποστόλου ή Αγγέλου, αλλά από τον Υιόν του Θεού, πού είναι Θεός ο ίδιος. Μετά τον μυστικό δείπνο, ανάμεσα σ' άλλες υψηλές, ύστατες εντολές και οδηγίες, ο Κύριος Ιησούς Χριστός θέσπισε την προσευχή στο όνομα Του. Έδωσε αυτό τον τρόπο προσευχής σαν μια νέα, εξαίρετη και ανεκτίμητη δωρεά. Οι Απόστολοι γνώριζαν ήδη μερικώς τη δύναμη του ονόματος του Ιησού, μ' αυτό θεράπευσαν ανίατες αρρώστιες και υπέταξαν δαίμονες, και μ' αυτό τους κατανίκησαν, τους έδεσαν και τους εξέβαλαν. Αυτό το πανίσχυρο και θαυμαστό όνομα ό Κύριος μας αφήνει εντολή να το χρησιμοποιούμε στην προσευχή. Υποσχέθηκε ότι τέτοια προσευχή θα είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική. «Ό,τι αν αιτήσητε τον πατέρα», είπε στους αγίους Αποστόλους, «εν τω ονόματι μου, τούτο ποιήσω, ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υίω. Εάν τι αιτήσητε εν τω ονόματι μου, εγώ ποιήσω» (Ίωάν. 14,13). « Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι όσα αν αιτήσετε τον πατέρα εν τω ονόματι μου, δώσει υμίν. Έως άρτι ουκ ητήσατε ουδέν εν τω ονόματί μου αιτείτε και λήψεσθε, ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη» ( Ίωάν. 16,23-24)
Η αγαθοεργός δύναμη της προσευχής του Ιησού εμπεριέχεται στο ίδιο το θείο όνομα του Θεανθρώπου, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μολονότι στην Αγία Γραφή υπάρχει πλούσια μαρτυρία, πού αποδείχνει το μεγαλείο του ονόματος του Θεού, εν τούτοις η σπουδαιότητα του ονόματος αυτού εξηγήθηκε με ιδιαίτερη ακρίβεια από τον άγιο Απόστολο Πέτρο μπροστά στο εβραϊκό συνέδριο, όταν ερωτήθηκε «εν ποία δυνάμει ή εν ποίω ονόματι» είχε θεραπεύσει κάποιον άνθρωπο χωλό εκ γενετής. «Τότε Πέτρος, πλησθείς Πνεύματος Αγίου, είπε προς αυτούς, άρχοντες του λαού και πρεσβύτεροι του Ισραήλ, ει ημείς σήμερον ανακρινόμεθα επί ευεργεσία ανθρώπου ασθενούς, εν τίνι ούτος σέσωσται, γνωστόν έστω πάσιν υμίν και παντί τω λαώ Ισραήλ ότι εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, ον υμείς εσταυρώσατε, ον ο Θεός ήγειρεν εκ νεκρών, εν τούτω ούτος παρέστηκεν ενώπιον υμών υγιής. Ούτος εστίν ο λίθος ο εξουθενηθείς υφ' υμών των οικοδομούντων, ο γενόμενος εις κεφαλήν γωνίας. Και ουκ εστίν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα εστίν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πράξ. 4,8-12). Η μαρτυρία αυτή είναι του Αγίου Πνεύματος. Του Αποστόλου το στόμα, η γλώσσα και η φωνή ήταν απλώς του Πνεύματος τα όργανα.
Ένα άλλο σκεύος του Αγίου Πνεύματος, ο Απόστολος των εθνών, δίνει μια παρόμοια μαρτυρία. «Πάς γαρ», λέγει, «ος αν ςπικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται» (Ρωμ. 10,13). «Χριστός Ιησούς... έταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Διό και ό Θεός αυτόν υπερύψωσε και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ πάν όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού, πάν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθόνιων» (Φιλ. 2,5-10).
Βλέποντας μακριά στο μέλλον, ο Δαυίδ, ένας πρόγονος του Ιησού κατά σάρκα, έψαλλε τη μεγαλωσύνη του ονόματος του Ιησού και ζωηρά περιέγραψε την επενέργεια και το αποτέλεσμα αυτού του ονόματος, τον αγώνα πού γίνεται με το όνομα αυτό σαν μέσο ενάντια στις πηγές της αμαρτίας, τη δύναμη του να σώζει εκείνους πού προσεύχονται με αυτό το όνομα από την αιχμαλωσία στα πάθη και τους δαίμονες και το θρίαμβο εκείνων πού κερδίζουν πνευματική νίκη με το όνομα του Ιησού. Ας ακούσουμε τί λέει ο θεόπνευστος Δαυίδ: «Κύριε ο Κύριος ημών, ως θαυμαστόν το όνομα σου εν πάση τη γη! Ότι επήρθη η μεγαλοπρέπεια σου υπεράνω των ουρανών. Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον ένεκα των έχθρων σου του καταλυσαι εχθρόν και εκδικητήν» (Ψαλμ. 8,2-3). Ακριβώς! Η μεγαλοπρέπεια του ονόματος του Ιησού ξεπερνά την αντίληψη των λογικών πλασμάτων
της γης και του ουρανού.
Τη μεγαλοπρέπεια του τη συλλαμβάνει μ' ένα τρόπο ακατανόητο η παιδιάστικη απλότητα και πίστη. Μ' αυτό το ανιδιοτελές πνεύμα πρέπει να προσεγγίσουμε την προσευχή στο όνομα του Ιησού και μ' αύτη να συνεχίσουμε. Η έμμονη μας και η προσοχή μας στην προσευχή πρέπει να μοιάζει με την αδιάκοπη προσπάθεια του παιδιού όταν αναζήτα τα στήθη της μάνας του. Τότε η προσευχή στο όνομα του Ιησού θα στεφθεί με πλήρη επιτυχία, οι αόρατοι εχθροί θα νικηθούν και «ο εχθρός και εκδικητής» τελικά θα συντριβεί.
Η Προσευχή του Ιησού
από το βιβλίο «ΥΙΕ ΜΟΥ ΔΟΣ ΜΟΙ ΣΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ...»
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ
Ορθόδοξη αναφορά στην καρδιακή ή νοερά προσευχή του Ιησού
Γ' ΕΚΔΟΣΗ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Αρχιμ. Επιφανίου (Ευθυβούλου) Χαραλ. Ασσιώτη
ΕΚΔΟΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ
"zoiforos.gr"
Αυτός ο τρόπος προσευχής, το να προσεύχεται δηλαδή κανείς λέγοντας την προσευχή του Ιησού, είναι θειος θεσμός, πού θεσπίστηκε όχι μέσω Αποστόλου ή Αγγέλου, αλλά από τον Υιόν του Θεού, πού είναι Θεός ο ίδιος. Μετά τον μυστικό δείπνο, ανάμεσα σ' άλλες υψηλές, ύστατες εντολές και οδηγίες, ο Κύριος Ιησούς Χριστός θέσπισε την προσευχή στο όνομα Του. Έδωσε αυτό τον τρόπο προσευχής σαν μια νέα, εξαίρετη και ανεκτίμητη δωρεά. Οι Απόστολοι γνώριζαν ήδη μερικώς τη δύναμη του ονόματος του Ιησού, μ' αυτό θεράπευσαν ανίατες αρρώστιες και υπέταξαν δαίμονες, και μ' αυτό τους κατανίκησαν, τους έδεσαν και τους εξέβαλαν. Αυτό το πανίσχυρο και θαυμαστό όνομα ό Κύριος μας αφήνει εντολή να το χρησιμοποιούμε στην προσευχή. Υποσχέθηκε ότι τέτοια προσευχή θα είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική. «Ό,τι αν αιτήσητε τον πατέρα», είπε στους αγίους Αποστόλους, «εν τω ονόματι μου, τούτο ποιήσω, ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υίω. Εάν τι αιτήσητε εν τω ονόματι μου, εγώ ποιήσω» (Ίωάν. 14,13). « Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι όσα αν αιτήσετε τον πατέρα εν τω ονόματι μου, δώσει υμίν. Έως άρτι ουκ ητήσατε ουδέν εν τω ονόματί μου αιτείτε και λήψεσθε, ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη» ( Ίωάν. 16,23-24)
Η αγαθοεργός δύναμη της προσευχής του Ιησού εμπεριέχεται στο ίδιο το θείο όνομα του Θεανθρώπου, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μολονότι στην Αγία Γραφή υπάρχει πλούσια μαρτυρία, πού αποδείχνει το μεγαλείο του ονόματος του Θεού, εν τούτοις η σπουδαιότητα του ονόματος αυτού εξηγήθηκε με ιδιαίτερη ακρίβεια από τον άγιο Απόστολο Πέτρο μπροστά στο εβραϊκό συνέδριο, όταν ερωτήθηκε «εν ποία δυνάμει ή εν ποίω ονόματι» είχε θεραπεύσει κάποιον άνθρωπο χωλό εκ γενετής. «Τότε Πέτρος, πλησθείς Πνεύματος Αγίου, είπε προς αυτούς, άρχοντες του λαού και πρεσβύτεροι του Ισραήλ, ει ημείς σήμερον ανακρινόμεθα επί ευεργεσία ανθρώπου ασθενούς, εν τίνι ούτος σέσωσται, γνωστόν έστω πάσιν υμίν και παντί τω λαώ Ισραήλ ότι εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, ον υμείς εσταυρώσατε, ον ο Θεός ήγειρεν εκ νεκρών, εν τούτω ούτος παρέστηκεν ενώπιον υμών υγιής. Ούτος εστίν ο λίθος ο εξουθενηθείς υφ' υμών των οικοδομούντων, ο γενόμενος εις κεφαλήν γωνίας. Και ουκ εστίν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα εστίν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πράξ. 4,8-12). Η μαρτυρία αυτή είναι του Αγίου Πνεύματος. Του Αποστόλου το στόμα, η γλώσσα και η φωνή ήταν απλώς του Πνεύματος τα όργανα.
Ένα άλλο σκεύος του Αγίου Πνεύματος, ο Απόστολος των εθνών, δίνει μια παρόμοια μαρτυρία. «Πάς γαρ», λέγει, «ος αν ςπικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται» (Ρωμ. 10,13). «Χριστός Ιησούς... έταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Διό και ό Θεός αυτόν υπερύψωσε και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ πάν όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού, πάν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθόνιων» (Φιλ. 2,5-10).
Βλέποντας μακριά στο μέλλον, ο Δαυίδ, ένας πρόγονος του Ιησού κατά σάρκα, έψαλλε τη μεγαλωσύνη του ονόματος του Ιησού και ζωηρά περιέγραψε την επενέργεια και το αποτέλεσμα αυτού του ονόματος, τον αγώνα πού γίνεται με το όνομα αυτό σαν μέσο ενάντια στις πηγές της αμαρτίας, τη δύναμη του να σώζει εκείνους πού προσεύχονται με αυτό το όνομα από την αιχμαλωσία στα πάθη και τους δαίμονες και το θρίαμβο εκείνων πού κερδίζουν πνευματική νίκη με το όνομα του Ιησού. Ας ακούσουμε τί λέει ο θεόπνευστος Δαυίδ: «Κύριε ο Κύριος ημών, ως θαυμαστόν το όνομα σου εν πάση τη γη! Ότι επήρθη η μεγαλοπρέπεια σου υπεράνω των ουρανών. Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον ένεκα των έχθρων σου του καταλυσαι εχθρόν και εκδικητήν» (Ψαλμ. 8,2-3). Ακριβώς! Η μεγαλοπρέπεια του ονόματος του Ιησού ξεπερνά την αντίληψη των λογικών πλασμάτων
της γης και του ουρανού.
Τη μεγαλοπρέπεια του τη συλλαμβάνει μ' ένα τρόπο ακατανόητο η παιδιάστικη απλότητα και πίστη. Μ' αυτό το ανιδιοτελές πνεύμα πρέπει να προσεγγίσουμε την προσευχή στο όνομα του Ιησού και μ' αύτη να συνεχίσουμε. Η έμμονη μας και η προσοχή μας στην προσευχή πρέπει να μοιάζει με την αδιάκοπη προσπάθεια του παιδιού όταν αναζήτα τα στήθη της μάνας του. Τότε η προσευχή στο όνομα του Ιησού θα στεφθεί με πλήρη επιτυχία, οι αόρατοι εχθροί θα νικηθούν και «ο εχθρός και εκδικητής» τελικά θα συντριβεί.
Η Προσευχή του Ιησού
από το βιβλίο «ΥΙΕ ΜΟΥ ΔΟΣ ΜΟΙ ΣΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ...»
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ
Ορθόδοξη αναφορά στην καρδιακή ή νοερά προσευχή του Ιησού
Γ' ΕΚΔΟΣΗ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Αρχιμ. Επιφανίου (Ευθυβούλου) Χαραλ. Ασσιώτη
ΕΚΔΟΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ
"zoiforos.gr"
20.12.09
" Η καρδιά μας είν' καλή"
Μ.E.Λαγκουβάρδου
«Συ δε νήφε εν πάσι» Τιμ. 4,5
(Σύ δε να έχεις πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα
τα μάτια της ψυχής σου)
«Η καρδιά μας είν’ καλή».Θυμάμαι τα λόγια αυτά του κυρ Άγγελου, του πταισματοδίκη με τον οποίο υπηρετούσαμε μαζί στη Βέροια, αν και πέρασαν από τότε πολλά χρόνια. "Η καρδιά μας είν΄ καλή" έλεγε κάθε φορά αναστενάζοντας. Τα λόγια του έβγαιναν απ’ την καρδιά του σαν μια ευχή που μαθαίνουμε από παιδιά όπως «Δόξα σοι ο Θεός» ή «Χριστέ και Παναγιά» ή «Θεός με βλέπει» κ.α..
Η καρδιά που δεν έχει μέσα της κακία για κανέναν και για τίποτα είναι ο άμεσος στόχος του ανθρώπου και το σημείο αναφοράς του σύμφωνα με τη Διδασκαλία του Χριστού. Η ιατρική επίσης στις καλύτερες στιγμές της δίνει προσοχή στη μεγάλη αυτή αλήθεια και αναγνωρίζει ότι ο λόγος του Θεού θεραπεύει. Παράδειγμα το βιβλίο του γιατρού Τζώρτζ Γκρόντεκ που τελειώνει με αυτά τα λόγια: «Όποιος έχει καθαρή καρδιά και δεν κατακρίνει ούτε απωθεί δεν θα πάθει τίποτα. (…) Τίμιος δεν είναι παρά αυτός που λέει σαν τον τελώνη «Το έλεος του Θεού ας είναι μαζί μου»
Στην ποίηση η καθαρότητα της καρδιάς είναι το κύριο θέμα . Όλη η τραγική ποίηση αναφέρεται στην καθαρότητα της καρδιάς. Η ουσία της τραγωδίας είναι η κάθαρση από τα πάθη. Ο Αριστοτέλης στην Αισθητική του γράφει πως ο σκοπός της τραγωδίας είναι η κάθαρση : «Η τραγωδία πετυχαίνει με το έλεος και το φόβο την κάθαρση της ψυχής από τα πάθη». Αλλά και οι απλοί άνθρωποι, που δεν αλλοίωσαν το αισθητικό τους κριτήριο συνδέουν το ωραίο με το καλό. Δεν υπάρχει ωραίο χωρίς ήθος. Η ωραιότητα είναι ιερότητα. «Αυτό δεν είναι ωραίο» λέμε όταν κάτι δεν είναι καλό.
Ο ποιητής Καβάφης περιγράφει με ποιητικά λόγια την καθαρότητα της καρδιάς από τα πάθη στο περίφημο ποίημά του «Ιθάκη»: « Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας/ τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα τους συναντήσεις/ αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου»
Ένας φίλος μου μιλώντας για τον πατέρα του θαύμαζε με τι ηρεμία ο γέρος του δέχτηκε το θάνατο. Ο γέρος του είχε καλή καρδιά. Όταν ο γιατρός τον ρώτησε: «Τι έχεις μπάρμπα- Θεοχάρη;» «Τί έχω;» απάντησε ήσυχα . «Δε βλέπεις ; Πεθαίνω. ». Η πραότητα με την οποία οι απλοί και ταπεινοί άνθρωποι δέχονται το θάνατο δείχνει ότι η καρδιά τους είν’ καλή. Είναι ωραίοι ακόμα και στην αρρώστια και στο θάνατο. Δεν έχουν εγωισμό και δεν χάνουν την ελπίδα τους. Η αγάπη του καλού όπως και η αγάπη του ωραίου διακρίνει ανέκαθεν τους Έλληνες. Ένα παράδειγμα από τα αρχαία χρόνια.
Ο Δαρείος την παραμονή της μάχης του Μαραθώνα έστειλε κατασκόπους για να μάθει για για το ηθικό των Ελλήνων. Ήξερε ότι οι Έλληνες ήταν λίγοι σε σύγκριση με τους Πέρσες. Οι απεσταλμένοι του Δαρείου έμειναν κατάπληκτοι, όταν ιείδαν τους Έλληνες να λούζονται και να στολίζονται. « Δαρείε, τι μας έφερες εδώ;» του είπαν. «Πώς θα νικήσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Αυτοί ντύνονται και στολίζονται σαν να πηγαίνουν σε γλέντι!» Οι Έλληνες πολεμιστές πίστευαν ότι το ωραίο φυλάει τον άνθρωπο. Το ωραίο ελκύει το καλό. Το όμοιο ελκύει το όμοιο.
Ο Κυνικός φιλόσοφος Διογένης Σινωπεύς όταν τον πήγαιναν στην Κόρινθο για να τον πουλήσουν ως δούλο στο σκλαβοπάζαρο, σε όλη τη διαδρομή τραγουδούσε, αστειευόταν, γελούσε, ενώ οι άλλοι έκλαιγαν με στεναγμούς Ήταν κόσμος από διάφορα επαγγέλματα. Τα περισσότερα παράπονα και τα κλάματα ήταν αυτών που ήταν καλομαθημένοι. «Τον καλομαθημένο να τον κλαις».
Ο δουλέμπορος προκειμένου να βρει τους κατάλληλους αγοραστές για τους δούλους του ζήτησε να του πουν τι επαγγέλλεται ο καθένας . «Εσύ τι ξέρεις να κάνεις;» ρώτησε τον Διογένη. « Εγώ ξέρω να διευθύνω ανθρώπους» είπε ο Διογένης. «Για σένα πρέπει να βρούμε κάποιον που θέλει αφεντικό» είπε ο δουλέμπορος. Πράγματι βρέθηκε κάποιος που θαύμασε το ελεύθερο πνεύμα του Διογένη και του ανέθεσε την μόρφωση των παιδιών του. Στην εποχή μας δεν υπάρχουν δάσκαλοι που να διδάσκουν τη θεληματική φτώχεια.
Ο λόγος που πρέπει να μάθουμε τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να πολεμάμε με τις δυσκολίες και να νικάμε είναι ότι μας περισφίγγουν από παντού επιτακτικές ανάγκες σαν το Δαβίδ όταν έγραφε «ανέβησαν ύδατα έως ψυχής μου». Τώρα πρέπει να αναπτύξουμε το αγωνιστικό μας πνεύμα, αντί να συνηθίζουμε παθητικά στην ήττα.. Να προσέξουμε την καθαρότητα της καρδιάς.Τα ΜΜΕ εργάζονται ασταμάτητα να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι τίποτε άλλο δεν έχει αξία στη ζωή παρά μόνο το χρήμα.
Προσέχετε θα εμφανιστούν δάσκαλοι που θα διδάσκουν διεστραμμένα, γράφει πριν δυο χιλιάδες χρόνια.ο Απόστολος.
"Ελευθερία"
«Συ δε νήφε εν πάσι» Τιμ. 4,5
(Σύ δε να έχεις πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα
τα μάτια της ψυχής σου)
«Η καρδιά μας είν’ καλή».Θυμάμαι τα λόγια αυτά του κυρ Άγγελου, του πταισματοδίκη με τον οποίο υπηρετούσαμε μαζί στη Βέροια, αν και πέρασαν από τότε πολλά χρόνια. "Η καρδιά μας είν΄ καλή" έλεγε κάθε φορά αναστενάζοντας. Τα λόγια του έβγαιναν απ’ την καρδιά του σαν μια ευχή που μαθαίνουμε από παιδιά όπως «Δόξα σοι ο Θεός» ή «Χριστέ και Παναγιά» ή «Θεός με βλέπει» κ.α..
Η καρδιά που δεν έχει μέσα της κακία για κανέναν και για τίποτα είναι ο άμεσος στόχος του ανθρώπου και το σημείο αναφοράς του σύμφωνα με τη Διδασκαλία του Χριστού. Η ιατρική επίσης στις καλύτερες στιγμές της δίνει προσοχή στη μεγάλη αυτή αλήθεια και αναγνωρίζει ότι ο λόγος του Θεού θεραπεύει. Παράδειγμα το βιβλίο του γιατρού Τζώρτζ Γκρόντεκ που τελειώνει με αυτά τα λόγια: «Όποιος έχει καθαρή καρδιά και δεν κατακρίνει ούτε απωθεί δεν θα πάθει τίποτα. (…) Τίμιος δεν είναι παρά αυτός που λέει σαν τον τελώνη «Το έλεος του Θεού ας είναι μαζί μου»
Στην ποίηση η καθαρότητα της καρδιάς είναι το κύριο θέμα . Όλη η τραγική ποίηση αναφέρεται στην καθαρότητα της καρδιάς. Η ουσία της τραγωδίας είναι η κάθαρση από τα πάθη. Ο Αριστοτέλης στην Αισθητική του γράφει πως ο σκοπός της τραγωδίας είναι η κάθαρση : «Η τραγωδία πετυχαίνει με το έλεος και το φόβο την κάθαρση της ψυχής από τα πάθη». Αλλά και οι απλοί άνθρωποι, που δεν αλλοίωσαν το αισθητικό τους κριτήριο συνδέουν το ωραίο με το καλό. Δεν υπάρχει ωραίο χωρίς ήθος. Η ωραιότητα είναι ιερότητα. «Αυτό δεν είναι ωραίο» λέμε όταν κάτι δεν είναι καλό.
Ο ποιητής Καβάφης περιγράφει με ποιητικά λόγια την καθαρότητα της καρδιάς από τα πάθη στο περίφημο ποίημά του «Ιθάκη»: « Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας/ τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα τους συναντήσεις/ αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου»
Ένας φίλος μου μιλώντας για τον πατέρα του θαύμαζε με τι ηρεμία ο γέρος του δέχτηκε το θάνατο. Ο γέρος του είχε καλή καρδιά. Όταν ο γιατρός τον ρώτησε: «Τι έχεις μπάρμπα- Θεοχάρη;» «Τί έχω;» απάντησε ήσυχα . «Δε βλέπεις ; Πεθαίνω. ». Η πραότητα με την οποία οι απλοί και ταπεινοί άνθρωποι δέχονται το θάνατο δείχνει ότι η καρδιά τους είν’ καλή. Είναι ωραίοι ακόμα και στην αρρώστια και στο θάνατο. Δεν έχουν εγωισμό και δεν χάνουν την ελπίδα τους. Η αγάπη του καλού όπως και η αγάπη του ωραίου διακρίνει ανέκαθεν τους Έλληνες. Ένα παράδειγμα από τα αρχαία χρόνια.
Ο Δαρείος την παραμονή της μάχης του Μαραθώνα έστειλε κατασκόπους για να μάθει για για το ηθικό των Ελλήνων. Ήξερε ότι οι Έλληνες ήταν λίγοι σε σύγκριση με τους Πέρσες. Οι απεσταλμένοι του Δαρείου έμειναν κατάπληκτοι, όταν ιείδαν τους Έλληνες να λούζονται και να στολίζονται. « Δαρείε, τι μας έφερες εδώ;» του είπαν. «Πώς θα νικήσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Αυτοί ντύνονται και στολίζονται σαν να πηγαίνουν σε γλέντι!» Οι Έλληνες πολεμιστές πίστευαν ότι το ωραίο φυλάει τον άνθρωπο. Το ωραίο ελκύει το καλό. Το όμοιο ελκύει το όμοιο.
Ο Κυνικός φιλόσοφος Διογένης Σινωπεύς όταν τον πήγαιναν στην Κόρινθο για να τον πουλήσουν ως δούλο στο σκλαβοπάζαρο, σε όλη τη διαδρομή τραγουδούσε, αστειευόταν, γελούσε, ενώ οι άλλοι έκλαιγαν με στεναγμούς Ήταν κόσμος από διάφορα επαγγέλματα. Τα περισσότερα παράπονα και τα κλάματα ήταν αυτών που ήταν καλομαθημένοι. «Τον καλομαθημένο να τον κλαις».
Ο δουλέμπορος προκειμένου να βρει τους κατάλληλους αγοραστές για τους δούλους του ζήτησε να του πουν τι επαγγέλλεται ο καθένας . «Εσύ τι ξέρεις να κάνεις;» ρώτησε τον Διογένη. « Εγώ ξέρω να διευθύνω ανθρώπους» είπε ο Διογένης. «Για σένα πρέπει να βρούμε κάποιον που θέλει αφεντικό» είπε ο δουλέμπορος. Πράγματι βρέθηκε κάποιος που θαύμασε το ελεύθερο πνεύμα του Διογένη και του ανέθεσε την μόρφωση των παιδιών του. Στην εποχή μας δεν υπάρχουν δάσκαλοι που να διδάσκουν τη θεληματική φτώχεια.
Ο λόγος που πρέπει να μάθουμε τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να πολεμάμε με τις δυσκολίες και να νικάμε είναι ότι μας περισφίγγουν από παντού επιτακτικές ανάγκες σαν το Δαβίδ όταν έγραφε «ανέβησαν ύδατα έως ψυχής μου». Τώρα πρέπει να αναπτύξουμε το αγωνιστικό μας πνεύμα, αντί να συνηθίζουμε παθητικά στην ήττα.. Να προσέξουμε την καθαρότητα της καρδιάς.Τα ΜΜΕ εργάζονται ασταμάτητα να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι τίποτε άλλο δεν έχει αξία στη ζωή παρά μόνο το χρήμα.
Προσέχετε θα εμφανιστούν δάσκαλοι που θα διδάσκουν διεστραμμένα, γράφει πριν δυο χιλιάδες χρόνια.ο Απόστολος.
"Ελευθερία"
15.12.09
Οι Κυνικοί φιλόσοφοι
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Νομίζω ότι σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά η φιλοσοφία των Κυνικών που περιφρονούσαν τα χρήματα και ζούσαν όσο γίνεται πιο απλά με χιούμορ και με ειρήνη με τον εαυτό τους και τους άλλους είναι ένα καλό αντίδοτο στη σημερινή εποχή που σπρώχνει τον κόσμο στην κατάθλιψη . Σήμερα όλοι, χωρίς εξαίρεση, είμαστε ψυχικά άρρωστοι. Τόσο πολύ που η ψυχιατρική πλέον δεν θεωρείται επιστήμη, αλλά φιλοσοφία γιατί δεν υπάρχουν ψυχικές αρρώστιες αλλά διαφορετικές στάσεις ζωής. Όταν όλοι είμαστε ψυχικά άρρωστοι κανείς δεν είναι ψυχικά άρρωστος. Η ιατρική επιστήμη στηρίζεται στην στατιστική και στην ανάλυση.
Πριν αναφερθούμε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις για την Κυνική φιλοσοφία και τους Κυνικούς θα παραθέσουμε από το Λεξικό μια εικόνα για τη σχολή τους , αν και η φιλοσοφία των Κυνικών δεν είναι θεωρία, αλλά είναι η ίδια η ζωή τους. Το όνομά τους «κυνικοί» θα νόμιζε κανείς ότι το πήραν γιατί η ζωή τους με το να παρα-είναι απλή δεν διέφερε και πολύ από την σκυλίσια ζωή. Αλλά δεν αληθεύει αυτή η εκδοχή. Το όνομά τους το πήραν από τον τόπο όπου ίδρυσαν τη σχολή τους , που είναι το γυμνάσιο «Κυνόσαργες». Ιδρυτής είναι ένας από τους μαθητές του Σωκράτη ο Αντισθένης και μέλη της ο Διογένης Σινωπεύς, ο Κράτης με τη σύζυγό του Ιππαρχία και ο Μόνιμος.
Να τι λέει το λεξικό για τη σχολή τους: « Οι εκπρόσωποι του κυνισμού εισηγούνταν στον άνθρωπο την καταπολέμηση των επιθυμιών του και την αποστροφή του στις ηδονές. Αδιαφορούσαν για το χρήμα, διακήρυσσαν την αξία της κοινοκτημοσύνης και κατήγγειλαν τα αγαθά του πολιτισμού προβάλλοντας, αντί του τελευταίου αυτού, ως ιδανική κατάσταση του ανθρώπου τη διαβίωσή του στη φύση.»
(Θεοδόση Πελεγρίνη, Λεξικό της Φιλοσοφίας, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα).
Οι κυνικοί αδιαφορούσαν για το χρήμα και δέχονταν με στωικότητα και με χιούμορ τις δυσκολίες της ζωής . Ένα δείγμα του χιούμορ των κυνικών είναι αυτό: Κάποιος από τους κυνικούς ζήτησε κάτι από έναν δύστροπο άνθρωπο και εκείνος δεν του το έδινε. «Για να σου το δώσω» είπε «πρέπει να με πείσεις». «Αν είχα τη δύναμη να σε πείσω» του είπε ο κυνικός «θα σε έπειθα να πας να κρεμαστείς».
Έτσι σκέφτονταν και έτσι μιλούσαν οι κυνικοί. Να φαντασθείς, ευγενικέ αναγνώστη, ότι ο Κράτης που ήταν πολύ πλούσιος, όταν έγινε κυνικός πούλησε όλα τα υπάρχοντά του και το θησαυρό που μάζεψε ανοίχτηκε με μια βάρκα στο πέλαγος και τον φουντάρησε έτσι που ακόμα ψάχνουν να βρουν το θησαυρό του στη θάλασσα . Ο Κράτης βρήκε και μια γυναίκα , την Ιππαρχία, που είχε τα ίδια μυαλά με αυτόν και έζησαν την υπόλοιπη ζωή τους ως επαίτες.
Η επαιτεία για τους κυνικούς που πίστευαν ότι όλα είναι κοινά είναι ίσως ο μόνος έντιμος τρόπος να εξοικονομεί κανείς τα προς το ζην. Τους κυνικούς ακολουθεί κατά κάποιο τρόπο και ο σύγχρονος φιλόσοφος Ιβάν Ίλιτς («Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα», Ευτραπελία» κ.α.) ο οποίος υποστηρίζει ότι στις σύγχρονες κοινωνίες που ζουν υπό τη «δυναστεία της οικονομίας» μόνο με το ποδήλατο πρέπει να μετακινείται κανείς.
Ο Ίλιτς υποστηρίζει επίσης ότι η δυνατότητα ύπαρξης μιας πόλης, που αποτελεί το πεδίο όπου αναζητείται από κοινού το καλό, έχει εξαφανιστεί. Κάτι ανάλογο δηλαδή με τους Κυνικούς που πίστευαν στην απλή ζωή στη φύση. «Την πολιτική διαδικασία σήμερα » συνεχίζει ο Ίλιτς « την ορίζουν οι τεχνικές της πληροφορίας, της επικοινωνίας και της διαχείρισης και η πολιτική ζωή δεν είναι παρά ένας ευφημισμός.
(…) Το καλό μπορεί να προέλθει μόνο από την προσωπική συμπληρωματικότητα, που είχε στο νου του ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Μόνον η αφοσίωση φίλων μπορεί να δημιουργήσει χώρους που επιτρέπουν αυτό που ζητάς: έναν ελάχιστο χώρο όπου μπορούμε να συμφωνήσουμε στην αναζήτηση του καλού» («Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα», Εκδόσεις «Νησίδες» σελ.118-119). Ο ίδιος χώρος που ήταν επίσης ο καυμός του Καμύ, που έλεγε: «Δεν βρίσκω τόπο να ακουμπήσει η καρδιά μου».
"Ελευθερία"
Νομίζω ότι σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά η φιλοσοφία των Κυνικών που περιφρονούσαν τα χρήματα και ζούσαν όσο γίνεται πιο απλά με χιούμορ και με ειρήνη με τον εαυτό τους και τους άλλους είναι ένα καλό αντίδοτο στη σημερινή εποχή που σπρώχνει τον κόσμο στην κατάθλιψη . Σήμερα όλοι, χωρίς εξαίρεση, είμαστε ψυχικά άρρωστοι. Τόσο πολύ που η ψυχιατρική πλέον δεν θεωρείται επιστήμη, αλλά φιλοσοφία γιατί δεν υπάρχουν ψυχικές αρρώστιες αλλά διαφορετικές στάσεις ζωής. Όταν όλοι είμαστε ψυχικά άρρωστοι κανείς δεν είναι ψυχικά άρρωστος. Η ιατρική επιστήμη στηρίζεται στην στατιστική και στην ανάλυση.
Πριν αναφερθούμε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις για την Κυνική φιλοσοφία και τους Κυνικούς θα παραθέσουμε από το Λεξικό μια εικόνα για τη σχολή τους , αν και η φιλοσοφία των Κυνικών δεν είναι θεωρία, αλλά είναι η ίδια η ζωή τους. Το όνομά τους «κυνικοί» θα νόμιζε κανείς ότι το πήραν γιατί η ζωή τους με το να παρα-είναι απλή δεν διέφερε και πολύ από την σκυλίσια ζωή. Αλλά δεν αληθεύει αυτή η εκδοχή. Το όνομά τους το πήραν από τον τόπο όπου ίδρυσαν τη σχολή τους , που είναι το γυμνάσιο «Κυνόσαργες». Ιδρυτής είναι ένας από τους μαθητές του Σωκράτη ο Αντισθένης και μέλη της ο Διογένης Σινωπεύς, ο Κράτης με τη σύζυγό του Ιππαρχία και ο Μόνιμος.
Να τι λέει το λεξικό για τη σχολή τους: « Οι εκπρόσωποι του κυνισμού εισηγούνταν στον άνθρωπο την καταπολέμηση των επιθυμιών του και την αποστροφή του στις ηδονές. Αδιαφορούσαν για το χρήμα, διακήρυσσαν την αξία της κοινοκτημοσύνης και κατήγγειλαν τα αγαθά του πολιτισμού προβάλλοντας, αντί του τελευταίου αυτού, ως ιδανική κατάσταση του ανθρώπου τη διαβίωσή του στη φύση.»
(Θεοδόση Πελεγρίνη, Λεξικό της Φιλοσοφίας, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα).
Οι κυνικοί αδιαφορούσαν για το χρήμα και δέχονταν με στωικότητα και με χιούμορ τις δυσκολίες της ζωής . Ένα δείγμα του χιούμορ των κυνικών είναι αυτό: Κάποιος από τους κυνικούς ζήτησε κάτι από έναν δύστροπο άνθρωπο και εκείνος δεν του το έδινε. «Για να σου το δώσω» είπε «πρέπει να με πείσεις». «Αν είχα τη δύναμη να σε πείσω» του είπε ο κυνικός «θα σε έπειθα να πας να κρεμαστείς».
Έτσι σκέφτονταν και έτσι μιλούσαν οι κυνικοί. Να φαντασθείς, ευγενικέ αναγνώστη, ότι ο Κράτης που ήταν πολύ πλούσιος, όταν έγινε κυνικός πούλησε όλα τα υπάρχοντά του και το θησαυρό που μάζεψε ανοίχτηκε με μια βάρκα στο πέλαγος και τον φουντάρησε έτσι που ακόμα ψάχνουν να βρουν το θησαυρό του στη θάλασσα . Ο Κράτης βρήκε και μια γυναίκα , την Ιππαρχία, που είχε τα ίδια μυαλά με αυτόν και έζησαν την υπόλοιπη ζωή τους ως επαίτες.
Η επαιτεία για τους κυνικούς που πίστευαν ότι όλα είναι κοινά είναι ίσως ο μόνος έντιμος τρόπος να εξοικονομεί κανείς τα προς το ζην. Τους κυνικούς ακολουθεί κατά κάποιο τρόπο και ο σύγχρονος φιλόσοφος Ιβάν Ίλιτς («Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα», Ευτραπελία» κ.α.) ο οποίος υποστηρίζει ότι στις σύγχρονες κοινωνίες που ζουν υπό τη «δυναστεία της οικονομίας» μόνο με το ποδήλατο πρέπει να μετακινείται κανείς.
Ο Ίλιτς υποστηρίζει επίσης ότι η δυνατότητα ύπαρξης μιας πόλης, που αποτελεί το πεδίο όπου αναζητείται από κοινού το καλό, έχει εξαφανιστεί. Κάτι ανάλογο δηλαδή με τους Κυνικούς που πίστευαν στην απλή ζωή στη φύση. «Την πολιτική διαδικασία σήμερα » συνεχίζει ο Ίλιτς « την ορίζουν οι τεχνικές της πληροφορίας, της επικοινωνίας και της διαχείρισης και η πολιτική ζωή δεν είναι παρά ένας ευφημισμός.
(…) Το καλό μπορεί να προέλθει μόνο από την προσωπική συμπληρωματικότητα, που είχε στο νου του ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Μόνον η αφοσίωση φίλων μπορεί να δημιουργήσει χώρους που επιτρέπουν αυτό που ζητάς: έναν ελάχιστο χώρο όπου μπορούμε να συμφωνήσουμε στην αναζήτηση του καλού» («Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα», Εκδόσεις «Νησίδες» σελ.118-119). Ο ίδιος χώρος που ήταν επίσης ο καυμός του Καμύ, που έλεγε: «Δεν βρίσκω τόπο να ακουμπήσει η καρδιά μου».
"Ελευθερία"
14.12.09
Κληρικοί και πολιτικοί
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
« Αθέμιτον εστίν ελπίζειν επ΄ άνθρωπον»
Αντίοχος ο εκ Γαλατίας
Το πάθος της αρχομανίας ήταν συνηθισμένο μέχρι τώρα στους πολιτικούς. Στην εποχή μας η αρχομανία ως επιθυμία κατοχής και άσκησης εξουσίας καταλαμβάνει ακόμα και τους κληρικούς αν και δεν ταιριάζει ιδίως στους επισκόπους οι οποίοι είναι «εις τύπον Χριστού». «Ημών το πολίτευμα» γράφει ο Παύλος « εν ουρανοίς υπάρχει, εξ ού και Σωτήρα απεκδεχόμεθα τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν».
Οι πολιτικοί έχουν σκοπό τους την εξουσία και για να επιτύχουν το σκοπό τους θέτουν τους στόχους τους και τις επιδιώξεις τους. Ποιος είναι ο στόχος των κληρικών που πέφτουν στην αρχομανία εκτός από τα «αργύρια», το άλλο σοβαρότατο πάθος μαζί με την αρχομανία; Οι κληρικοί έχουν την ιεροσύνη. Η αποστολή της Εκκλησίας είναι ο αγιασμός των πιστών. Οι κληρικοί είναι πνευματικοί πατέρες. Πολλούς πολιτικούς έχομε αλλά όχι πολλούς πατέρες.
Τι θέλει ο αρχομανής κληρικός; Ο Θεός του χάρισε την ιεροσύνη για να προσεύχεται και να αγιάζει τον κόσμο. Ένας πατριάρχης π.χ. τί θέλει παραπάνω από αυτό που είναι ; Θέλει να γίνει θεός, σαν τον πάπα; Ο πάπας υποκαθιστά το Χριστό. Αν βέβαια ο πατριάρχης ανήλθε στο θρόνο όχι χάρη στο Άγιο Πνεύμα, αλλά χάρη στους πολιτικούς και στις μεθόδους τους, δεν είναι ταπεινός , δεν ευγνωμονεί ούτε ευχαριστεί το Θεό αλλά τους πολιτικούς και γίνεται υποχείριό τους.
Οι αρχαίοι για να φυλαχτούν απ΄ την αρχομανία των αρχόντων πρόσεχαν σε ποιους απένειμαν δημόσια αξιώματα. Δεν έδιναν αξιώματα σ’ αυτούς που δεν διακρίνονταν για το ήθος τους. Ήταν πολύ αυστηροί πολλές φορές και άδικοι με τους άρχοντες. Παράδειγμα πώς φέρθηκαν στον Φωκίωνα στον οποίο χρωστούσαν αιώνια ευγνωμοσύνη.
Ο Φωκίων χάρισε στους Αθηναίους εκατόν νίκες. Μέχρι τα γεράματά του τον καλούσαν να βοηθήσει την πατρίδα του και ποτέ δεν εφείσθη κόπων και θυσιών. Μια φορά μόνον ηττήθηκε, κι αυτή τη φορά όχι από υπαιτιότητα δική του κι οι Αθηναίοι τον τιμώρησαν με την ποινή του θανάτου!
Ο Πλούταρχος που έγραψε το βίο του τελειώνει το λόγο του για τον Φωκίωνα με αυτά τα λόγια: «Εν τούτοις όσα έγιναν σχετικά με τον Φωκίωνα, θύμισαν στους Αθηναίους το Σωκράτη, αφού το σφάλμα αυτό ήταν απόλυτα όμοιο με κείνο και όμοια και η δυστυχία που ήρθε στην πόλη». Τα λόγια αυτά του Πλουτάρχου είναι προφητικά για τη δυστυχία που έρχεται στην πόλη εξαιτίας της αδικίας.
Η συμπεριφορά των κληρικών των διαλόγων για την απατηλή « ένωση των εκκλησιών» και για την παγκόσμια θρησκεία είναι άδικη κι αν συνεχιστεί θα φέρει δυστυχία στην πατρίδα μας.. Οι συζητήσεις και οι διάλογοι των κληρικών για την παγκόσμια θρησκεία και για την απατηλή «ένωση των εκκλησιών» δεν θα άρχιζαν ποτέ κι αν άρχιζαν δεν θα συνεχίζονταν, αν οι μετέχοντες σ΄ αυτές οικουμενιστές κληρικοί εμβάθυναν στους λόγους των αγίων Πατέρων κι αν παραδειγματίζονταν από το βίο τους. Θα θυμούνταν ότι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή είναι ο Χριστός και ότι ουδείς δύναται θείναι θεμέλιον άλλον παρά τον κείμενον Ιησούν Χριστόν;
Οι πολιτικοί έχουν ίσως το ελαφρυντικό ότι είναι κοσμικοί και ως κοσμικοί δεν γνωρίζουν και δεν αγαπούν όσο πρέπει ούτε το έργο και τον βίο των πατέρων, ούτε ακόμη και την Ορθοδοξία. Οι πολιτικοί στην πλειονότητά τους αποξενώθηκαν από ό,τι είχαν δεχθεί από την οικογένεια, το σχολείο και την Εκκλησία και εγκολπώθηκαν τις ιδέες, τις γνώσεις και τη νοοτροπία των δυτικών. Δεν έχουν κριτήρια και δεν διακρίνουν τη διαφορά του Δυτικού Κόσμου από την Ορθοδοξία από την οποία ο κόσμος αυτός αποσπάστηκε εδώ και χίλια χρόνια.
Στη Δύση η κοινωνία είναι συμβατική. Ο Δυτικός κόσμος θεωρεί την επικοινωνία ανειλικρινή (τυπική) και την αγάπη ανέφικτη. Το θεμέλιο της κοινωνίας τους είναι το «κοινωνικό συμβόλαιο» και όχι ο Χριστός. Με απλά λόγια όπως τα άκουσα από το στόμα ενός απλού ανθρώπου : « Εμείς αφήνουμε το Θεό να επέμβει. Έχουμε εμπιστοσύνη στη Θεία Δικαιοσύνη. Οι ξένοι έχουν τον άνθρωπο. Ο θεός τους είναι ο άνθρωπος ».
Μια φορά ο γέρων Παϊσιος μιλώντας για τον αγιασμό Ορθοδόξων και Καθολικών σε έναν Καθολικό που είχε καλή διάθεση είπε τα εξής: «Μία από τις σπουδαιότερες διαφορές μας (εννοεί στον αγιασμό)είναι αυτή: Εσείς βάζετε τον εγκέφαλο εμείς την πίστη. Με τη λογική σας περιορίζετε τη θεϊκή δύναμη, γιατί τη Θεία Χάρη την πετάτε στην άκρη. Εσείς στον αγιασμό ρίχνετε συντηρητικό, για να μη χαλάσει. Εμείς στα χαλασμένα ρίχνουμε αγιασμό, για να γίνονται καλά. Πιστεύουμε στη Χάρη που αγιάζει και ο αγιασμός κρατάει και 200 και 500 χρόνια. Δεν χαλάει ποτέ.» (Γέροντος Παϊσίου «Χαριτωμένες διδαχές».
Οι οικουμενιστές συζητούν για την ένωση και για την παγκόσμια θρησκεία σαν να είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία σύμβαση.
Οι πραγματικοί κληρικοί τιμούν την ιεροσύνη τους και δεν κάνουν πολιτική σε μια εποχή που ο κόσμος έχει μεγαλύτερη ανάγκη από πατέρες, παρά από πολιτικούς.
« Αθέμιτον εστίν ελπίζειν επ΄ άνθρωπον»
Αντίοχος ο εκ Γαλατίας
Το πάθος της αρχομανίας ήταν συνηθισμένο μέχρι τώρα στους πολιτικούς. Στην εποχή μας η αρχομανία ως επιθυμία κατοχής και άσκησης εξουσίας καταλαμβάνει ακόμα και τους κληρικούς αν και δεν ταιριάζει ιδίως στους επισκόπους οι οποίοι είναι «εις τύπον Χριστού». «Ημών το πολίτευμα» γράφει ο Παύλος « εν ουρανοίς υπάρχει, εξ ού και Σωτήρα απεκδεχόμεθα τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν».
Οι πολιτικοί έχουν σκοπό τους την εξουσία και για να επιτύχουν το σκοπό τους θέτουν τους στόχους τους και τις επιδιώξεις τους. Ποιος είναι ο στόχος των κληρικών που πέφτουν στην αρχομανία εκτός από τα «αργύρια», το άλλο σοβαρότατο πάθος μαζί με την αρχομανία; Οι κληρικοί έχουν την ιεροσύνη. Η αποστολή της Εκκλησίας είναι ο αγιασμός των πιστών. Οι κληρικοί είναι πνευματικοί πατέρες. Πολλούς πολιτικούς έχομε αλλά όχι πολλούς πατέρες.
Τι θέλει ο αρχομανής κληρικός; Ο Θεός του χάρισε την ιεροσύνη για να προσεύχεται και να αγιάζει τον κόσμο. Ένας πατριάρχης π.χ. τί θέλει παραπάνω από αυτό που είναι ; Θέλει να γίνει θεός, σαν τον πάπα; Ο πάπας υποκαθιστά το Χριστό. Αν βέβαια ο πατριάρχης ανήλθε στο θρόνο όχι χάρη στο Άγιο Πνεύμα, αλλά χάρη στους πολιτικούς και στις μεθόδους τους, δεν είναι ταπεινός , δεν ευγνωμονεί ούτε ευχαριστεί το Θεό αλλά τους πολιτικούς και γίνεται υποχείριό τους.
Οι αρχαίοι για να φυλαχτούν απ΄ την αρχομανία των αρχόντων πρόσεχαν σε ποιους απένειμαν δημόσια αξιώματα. Δεν έδιναν αξιώματα σ’ αυτούς που δεν διακρίνονταν για το ήθος τους. Ήταν πολύ αυστηροί πολλές φορές και άδικοι με τους άρχοντες. Παράδειγμα πώς φέρθηκαν στον Φωκίωνα στον οποίο χρωστούσαν αιώνια ευγνωμοσύνη.
Ο Φωκίων χάρισε στους Αθηναίους εκατόν νίκες. Μέχρι τα γεράματά του τον καλούσαν να βοηθήσει την πατρίδα του και ποτέ δεν εφείσθη κόπων και θυσιών. Μια φορά μόνον ηττήθηκε, κι αυτή τη φορά όχι από υπαιτιότητα δική του κι οι Αθηναίοι τον τιμώρησαν με την ποινή του θανάτου!
Ο Πλούταρχος που έγραψε το βίο του τελειώνει το λόγο του για τον Φωκίωνα με αυτά τα λόγια: «Εν τούτοις όσα έγιναν σχετικά με τον Φωκίωνα, θύμισαν στους Αθηναίους το Σωκράτη, αφού το σφάλμα αυτό ήταν απόλυτα όμοιο με κείνο και όμοια και η δυστυχία που ήρθε στην πόλη». Τα λόγια αυτά του Πλουτάρχου είναι προφητικά για τη δυστυχία που έρχεται στην πόλη εξαιτίας της αδικίας.
Η συμπεριφορά των κληρικών των διαλόγων για την απατηλή « ένωση των εκκλησιών» και για την παγκόσμια θρησκεία είναι άδικη κι αν συνεχιστεί θα φέρει δυστυχία στην πατρίδα μας.. Οι συζητήσεις και οι διάλογοι των κληρικών για την παγκόσμια θρησκεία και για την απατηλή «ένωση των εκκλησιών» δεν θα άρχιζαν ποτέ κι αν άρχιζαν δεν θα συνεχίζονταν, αν οι μετέχοντες σ΄ αυτές οικουμενιστές κληρικοί εμβάθυναν στους λόγους των αγίων Πατέρων κι αν παραδειγματίζονταν από το βίο τους. Θα θυμούνταν ότι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή είναι ο Χριστός και ότι ουδείς δύναται θείναι θεμέλιον άλλον παρά τον κείμενον Ιησούν Χριστόν;
Οι πολιτικοί έχουν ίσως το ελαφρυντικό ότι είναι κοσμικοί και ως κοσμικοί δεν γνωρίζουν και δεν αγαπούν όσο πρέπει ούτε το έργο και τον βίο των πατέρων, ούτε ακόμη και την Ορθοδοξία. Οι πολιτικοί στην πλειονότητά τους αποξενώθηκαν από ό,τι είχαν δεχθεί από την οικογένεια, το σχολείο και την Εκκλησία και εγκολπώθηκαν τις ιδέες, τις γνώσεις και τη νοοτροπία των δυτικών. Δεν έχουν κριτήρια και δεν διακρίνουν τη διαφορά του Δυτικού Κόσμου από την Ορθοδοξία από την οποία ο κόσμος αυτός αποσπάστηκε εδώ και χίλια χρόνια.
Στη Δύση η κοινωνία είναι συμβατική. Ο Δυτικός κόσμος θεωρεί την επικοινωνία ανειλικρινή (τυπική) και την αγάπη ανέφικτη. Το θεμέλιο της κοινωνίας τους είναι το «κοινωνικό συμβόλαιο» και όχι ο Χριστός. Με απλά λόγια όπως τα άκουσα από το στόμα ενός απλού ανθρώπου : « Εμείς αφήνουμε το Θεό να επέμβει. Έχουμε εμπιστοσύνη στη Θεία Δικαιοσύνη. Οι ξένοι έχουν τον άνθρωπο. Ο θεός τους είναι ο άνθρωπος ».
Μια φορά ο γέρων Παϊσιος μιλώντας για τον αγιασμό Ορθοδόξων και Καθολικών σε έναν Καθολικό που είχε καλή διάθεση είπε τα εξής: «Μία από τις σπουδαιότερες διαφορές μας (εννοεί στον αγιασμό)είναι αυτή: Εσείς βάζετε τον εγκέφαλο εμείς την πίστη. Με τη λογική σας περιορίζετε τη θεϊκή δύναμη, γιατί τη Θεία Χάρη την πετάτε στην άκρη. Εσείς στον αγιασμό ρίχνετε συντηρητικό, για να μη χαλάσει. Εμείς στα χαλασμένα ρίχνουμε αγιασμό, για να γίνονται καλά. Πιστεύουμε στη Χάρη που αγιάζει και ο αγιασμός κρατάει και 200 και 500 χρόνια. Δεν χαλάει ποτέ.» (Γέροντος Παϊσίου «Χαριτωμένες διδαχές».
Οι οικουμενιστές συζητούν για την ένωση και για την παγκόσμια θρησκεία σαν να είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία σύμβαση.
Οι πραγματικοί κληρικοί τιμούν την ιεροσύνη τους και δεν κάνουν πολιτική σε μια εποχή που ο κόσμος έχει μεγαλύτερη ανάγκη από πατέρες, παρά από πολιτικούς.
11.12.09
Ορθοδοξία αιωνίως πολεμουμένη
"Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε. Μη φοβείστε εγώ νενίκηκα τον κόσμον". Τί σημαίνουν αυτά τα λόγια; Από την εμπειρία του γνωρίζει κάθε χριστιανός. Η Ορθοδοξία σ΄ αυτόν τον κόσμο πολεμείται αλλά ουδέποτε ηττάται.
Ο εχθρός ορμάει στα παιδιά!
Μ.Ε.Λακουβάρδου
«Μη φοβηθείτε αυτούς που σκοτώνουν το σώμα
αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή»
Ματθ.10,28
Ο εχθρός ορμάει στα παιδιά, αλλά για τις κυβερνήσεις, τα πολιτικά κόμματα, την κοινωνία ολόκληρη «πέρα βρέχει». Ακόμα κι οι ίδιοι οι γονείς εφησυχάζουν αφού το αγαθό που κινδυνεύει ,η ψυχή , δεν είναι γι’ αυτούς το πολυτιμότερο από όλα , πιο πολύτιμο κι απ΄ την ίδια τη ζωή. «Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει όλο τον κόσμο και στερηθεί την ψυχήν αυτού;» λέει το Ευαγγέλιο. Η ελληνική κοινωνία (και η ελληνική οικογένεια ) δεν ανησυχεί για τις ψυχές των παιδιών της αν και γνωρίζει τους κινδύνους που τις απειλούν!
Τα αρχαία χρόνια επιτρέπονταν οι ανθρωποθυσίες και κανείς δεν διαμαρτυρόταν γι’ αυτήν την βαρβαρότητα. Τα θύματα ήταν κυρίως νέοι. Παράδειγμα τα θύματα του βασιλιά των Αθηνών Αιγαία , που για να διατηρήσει το καθεστώς του θυσίαζε μερικές δεκάδες νέων κάθε χρόνο. Απορεί κανείς πώς οι Αθηναίοι γονείς των παιδιών αυτών αποδέχονταν παθητικά τη θυσία τους;
Μήπως όμως αποδεχόμαστε κι εμείς τώρα παθητικά τη νέα βαρβαρότητα, που τείνει να επιβληθεί σε όλο τον κόσμο και δεν το πήραμε είδηση; Μήπως χρησιμοποιούνται μέθοδοι που η ανθρωπότητα υπό το φως της Χριστιανικής Διδασκαλίας έχει καταδικάσει; Δυο παραδείγματα απ΄ την εποχή μας, το παράδειγμα των αυτοκινήτων και το παράδειγμα της τηλεόρασης είναι ενδεικτικά:
Στην εποχή μας κάθε δέκα χρόνια περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στα αυτοκινητιστικά ατυχήματα.( Οι αιτίες είναι γνωστές, η μεγάλη ταχύτητα, η μη τήρηση των κανόνων οδήγησης κ.α.). Τέσσερις χιλιάδες από αυτούς είναι παιδιά. Ποιοι από τους πατέρες και ποιες από τις μητέρες των παιδιών αυτών εγκατέλειψαν τα αυτοκίνητά τους ; Όσον αφορά την τηλεόραση: Κανείς δεν αμφιβάλλει για τη βλάβη που προκαλεί σε όλους , ιδιαιτέρως όμως στις ψυχές των παιδιών. Ποια ελληνική οικογένεια έβαλε το δέκτη της τηλεόρασης στην αποθήκη;
Ένας Γεωργιανός θρύλος λέει πως υπήρξε ένας σοφός βασιλιάς στη Γεωργία που για να προστατεύει το πιο πολύτιμο θησαυρό της χώρας του την αγνότητα και την αθωότητα των παιδιών έχτισε έναν πύργο, τον Πύργο του Σουράμ. Ο πύργος όμως αυτός ολοένα χτιζόταν και ολοένα έπεφτε κι οι Γεωργιανοί της εποχής του σοφού βασιλιά δεν ησύχαζαν ποτέ γιατί ήξεραν ότι δίχως τον πύργο ο εχθρός θα ορμήσει στα παιδιά. Το κύριο μέλημά τους ήταν αυτό, να φυλάξουν την αγνότητα και την αθωότητα των παιδιών τους απ΄ τη διαφθορά.
Όταν ακούς αυτόν τον θρύλο ο νους σου πάει στη σύγχρονη εποχή και στην αδιαφορία του κόσμου για τα παιδιά. Δεν είναι για τον σύγχρονο άνθρωπο υπέρτατο αγαθό η ψυχή του παιδιού και δεν αξίζει να ενδιαφερθεί να τη φυλάξει;
Όλα τα έμβια όντα που έχουν αναπτυγμένη την έλλογη ή την ενστικτώδη νοημοσύνη τους φροντίζουν για τα παιδιά τους. Δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους ανθρώπους της εποχής μας. Οι άνθρωποι της σύγχρονης εποχής αδιαφορούν για ό,τι πολυτιμότερο έχουν τα παιδιά τους, την ψυχή. Μακάρι να πρόσεχε και η κοινωνία των ανθρώπων τα παιδιά της και να φρόντιζε για την ψυχή τους, όπως φροντίζει για την οικονομία και για τα περιουσιακά ζητήματα..
Έγινα μάρτυρας ενός γεγονότος, που μοιάζει με θαύμα. Είδα μπροστά μου χιλιάδες μυρμήγκια να μετακινούν τις νύμφες τους για να τις φυλάξουν από τον άμεσο κίνδυνο στον οποίο εντελώς ξαφνικά και ανεπάντεχα βρέθηκε η φωλιά τους. Τα μυρμήγκια μετακίνησαν με τέτοια εκπληκτική ταχύτητα τις νύμφες τους σε ειδικές κρύπτες, χωρίς το παραμικρό λάθος, την παραμικρή άστοχη κίνηση! Η μετακίνηση ήταν τόσο γρήγορη που δεν προλάβαινε το μάτι να τη δει. Το μόνο που μπορούσες να δεις ήταν το αποτέλεσμα που ήταν καμία νύφη ξεχασμένη, εγκαταλειμμένη, εκτεθειμένη σε κίνδυνο! Μόνο αν είχαν εξασκηθεί χιλιάδες χιλιάδων φορές θα μπορούσαν να κατορθώσουν ένα τέτοιο επίτευγμα αν δεν είχε προνοήσει γι΄ αυτά η σοφία του παντοδύναμου και πάνσοφου Δημιουργού!
Ο Δαβίδ περιγράφει στον 120ό ψαλμό του τα συναισθήματα του πιστού που έχει στήριγμά του το Θεό. Γράφει: «Η βοήθειά μου παρά Kυρίου,/ του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην./ Μη δως εις σάλον τον πόδα σου,/ μηδέ νυστάξει ο φυλάσσων σε./ Ιδού ου νυστάξει ουδέ υπνώσει/ ο φυλάσων τον Ισραήλ./ Κύριος φυλάξει σε,/ Κύριος σκέπη σου επί χείρα δεξιάν σου. Ημέρας ο ήλιος ου συγκαύσει σε. ουδέ η σελήνη την νύκτα/ Κύριος φυλάξει σε από παντός κακού, / φυλάξει την ψυχήν σου ο Κύριος./ Κύριος φυλάξει την είσοδόν σου και την έξοδόν σου/ από του νυν και έως του αιώνος».
Θα κάνουμε πολύ δρόμο να συναντήσουμε έναν αληθινό άνθρωπο. Θα σηκώνουμε τα μάτια μας στα ψηλά βουνά, από όπου θα περιμένουμε να έρθει η βοήθειά μας. Τα ψηλά βουνά είναι οι άγιοι και οι όσιοι της εκκλησίας μας οι οποίοι προσεύχονται διαρκώς για όσους τους επικαλούνται και για όλους τους ανθρώπους.
Αργά ή γρήγορα οι άνθρωποι θα δουν τη ματαιότητα της ζωής χωρίς πίστη στο Θεό κι ανιδιοτελή αγάπη μεταξύ τους. Θα νιώσουν το μεγάλο κενό μέσα τους και την έλλειψη νοήματος , που χωρίς αυτό κανείς δεν μπορεί να ζήσει μακρά και ευτυχισμένη ζωή.
(«Ο Θεός του θερισμού», Βιβλιοπωλεία «Παιδεία» Λάρισας)
«Μη φοβηθείτε αυτούς που σκοτώνουν το σώμα
αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή»
Ματθ.10,28
Ο εχθρός ορμάει στα παιδιά, αλλά για τις κυβερνήσεις, τα πολιτικά κόμματα, την κοινωνία ολόκληρη «πέρα βρέχει». Ακόμα κι οι ίδιοι οι γονείς εφησυχάζουν αφού το αγαθό που κινδυνεύει ,η ψυχή , δεν είναι γι’ αυτούς το πολυτιμότερο από όλα , πιο πολύτιμο κι απ΄ την ίδια τη ζωή. «Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει όλο τον κόσμο και στερηθεί την ψυχήν αυτού;» λέει το Ευαγγέλιο. Η ελληνική κοινωνία (και η ελληνική οικογένεια ) δεν ανησυχεί για τις ψυχές των παιδιών της αν και γνωρίζει τους κινδύνους που τις απειλούν!
Τα αρχαία χρόνια επιτρέπονταν οι ανθρωποθυσίες και κανείς δεν διαμαρτυρόταν γι’ αυτήν την βαρβαρότητα. Τα θύματα ήταν κυρίως νέοι. Παράδειγμα τα θύματα του βασιλιά των Αθηνών Αιγαία , που για να διατηρήσει το καθεστώς του θυσίαζε μερικές δεκάδες νέων κάθε χρόνο. Απορεί κανείς πώς οι Αθηναίοι γονείς των παιδιών αυτών αποδέχονταν παθητικά τη θυσία τους;
Μήπως όμως αποδεχόμαστε κι εμείς τώρα παθητικά τη νέα βαρβαρότητα, που τείνει να επιβληθεί σε όλο τον κόσμο και δεν το πήραμε είδηση; Μήπως χρησιμοποιούνται μέθοδοι που η ανθρωπότητα υπό το φως της Χριστιανικής Διδασκαλίας έχει καταδικάσει; Δυο παραδείγματα απ΄ την εποχή μας, το παράδειγμα των αυτοκινήτων και το παράδειγμα της τηλεόρασης είναι ενδεικτικά:
Στην εποχή μας κάθε δέκα χρόνια περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στα αυτοκινητιστικά ατυχήματα.( Οι αιτίες είναι γνωστές, η μεγάλη ταχύτητα, η μη τήρηση των κανόνων οδήγησης κ.α.). Τέσσερις χιλιάδες από αυτούς είναι παιδιά. Ποιοι από τους πατέρες και ποιες από τις μητέρες των παιδιών αυτών εγκατέλειψαν τα αυτοκίνητά τους ; Όσον αφορά την τηλεόραση: Κανείς δεν αμφιβάλλει για τη βλάβη που προκαλεί σε όλους , ιδιαιτέρως όμως στις ψυχές των παιδιών. Ποια ελληνική οικογένεια έβαλε το δέκτη της τηλεόρασης στην αποθήκη;
Ένας Γεωργιανός θρύλος λέει πως υπήρξε ένας σοφός βασιλιάς στη Γεωργία που για να προστατεύει το πιο πολύτιμο θησαυρό της χώρας του την αγνότητα και την αθωότητα των παιδιών έχτισε έναν πύργο, τον Πύργο του Σουράμ. Ο πύργος όμως αυτός ολοένα χτιζόταν και ολοένα έπεφτε κι οι Γεωργιανοί της εποχής του σοφού βασιλιά δεν ησύχαζαν ποτέ γιατί ήξεραν ότι δίχως τον πύργο ο εχθρός θα ορμήσει στα παιδιά. Το κύριο μέλημά τους ήταν αυτό, να φυλάξουν την αγνότητα και την αθωότητα των παιδιών τους απ΄ τη διαφθορά.
Όταν ακούς αυτόν τον θρύλο ο νους σου πάει στη σύγχρονη εποχή και στην αδιαφορία του κόσμου για τα παιδιά. Δεν είναι για τον σύγχρονο άνθρωπο υπέρτατο αγαθό η ψυχή του παιδιού και δεν αξίζει να ενδιαφερθεί να τη φυλάξει;
Όλα τα έμβια όντα που έχουν αναπτυγμένη την έλλογη ή την ενστικτώδη νοημοσύνη τους φροντίζουν για τα παιδιά τους. Δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους ανθρώπους της εποχής μας. Οι άνθρωποι της σύγχρονης εποχής αδιαφορούν για ό,τι πολυτιμότερο έχουν τα παιδιά τους, την ψυχή. Μακάρι να πρόσεχε και η κοινωνία των ανθρώπων τα παιδιά της και να φρόντιζε για την ψυχή τους, όπως φροντίζει για την οικονομία και για τα περιουσιακά ζητήματα..
Έγινα μάρτυρας ενός γεγονότος, που μοιάζει με θαύμα. Είδα μπροστά μου χιλιάδες μυρμήγκια να μετακινούν τις νύμφες τους για να τις φυλάξουν από τον άμεσο κίνδυνο στον οποίο εντελώς ξαφνικά και ανεπάντεχα βρέθηκε η φωλιά τους. Τα μυρμήγκια μετακίνησαν με τέτοια εκπληκτική ταχύτητα τις νύμφες τους σε ειδικές κρύπτες, χωρίς το παραμικρό λάθος, την παραμικρή άστοχη κίνηση! Η μετακίνηση ήταν τόσο γρήγορη που δεν προλάβαινε το μάτι να τη δει. Το μόνο που μπορούσες να δεις ήταν το αποτέλεσμα που ήταν καμία νύφη ξεχασμένη, εγκαταλειμμένη, εκτεθειμένη σε κίνδυνο! Μόνο αν είχαν εξασκηθεί χιλιάδες χιλιάδων φορές θα μπορούσαν να κατορθώσουν ένα τέτοιο επίτευγμα αν δεν είχε προνοήσει γι΄ αυτά η σοφία του παντοδύναμου και πάνσοφου Δημιουργού!
Ο Δαβίδ περιγράφει στον 120ό ψαλμό του τα συναισθήματα του πιστού που έχει στήριγμά του το Θεό. Γράφει: «Η βοήθειά μου παρά Kυρίου,/ του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην./ Μη δως εις σάλον τον πόδα σου,/ μηδέ νυστάξει ο φυλάσσων σε./ Ιδού ου νυστάξει ουδέ υπνώσει/ ο φυλάσων τον Ισραήλ./ Κύριος φυλάξει σε,/ Κύριος σκέπη σου επί χείρα δεξιάν σου. Ημέρας ο ήλιος ου συγκαύσει σε. ουδέ η σελήνη την νύκτα/ Κύριος φυλάξει σε από παντός κακού, / φυλάξει την ψυχήν σου ο Κύριος./ Κύριος φυλάξει την είσοδόν σου και την έξοδόν σου/ από του νυν και έως του αιώνος».
Θα κάνουμε πολύ δρόμο να συναντήσουμε έναν αληθινό άνθρωπο. Θα σηκώνουμε τα μάτια μας στα ψηλά βουνά, από όπου θα περιμένουμε να έρθει η βοήθειά μας. Τα ψηλά βουνά είναι οι άγιοι και οι όσιοι της εκκλησίας μας οι οποίοι προσεύχονται διαρκώς για όσους τους επικαλούνται και για όλους τους ανθρώπους.
Αργά ή γρήγορα οι άνθρωποι θα δουν τη ματαιότητα της ζωής χωρίς πίστη στο Θεό κι ανιδιοτελή αγάπη μεταξύ τους. Θα νιώσουν το μεγάλο κενό μέσα τους και την έλλειψη νοήματος , που χωρίς αυτό κανείς δεν μπορεί να ζήσει μακρά και ευτυχισμένη ζωή.
(«Ο Θεός του θερισμού», Βιβλιοπωλεία «Παιδεία» Λάρισας)
9.12.09
Μας αρπάζουν την ψυχή
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Διαβάζω το βιβλίο των αμαρτιών μου. Γράφει: "Ανθρωπαρέσκεια». Δεν πρέπει να απαλλαγώ κάποτε από το πάθος μου αυτό; Δεν υπάρχουν άλλα πιο πολύτιμα πράγματα για μένα απ΄ το να με επιβραβεύουν για τα κείμενα που γράφω; Δεν πρέπει να απαλλαγώ κάποτε από τη ματαιοδοξία μου;"
Κάτι άλλαξε τον τελευταίο καιρό.Οι εφημερίδες δεν θέλουν τα άρθρα μου. Κι εγώ που σκοτώνομαι να τα γράφω! Πόσο με ευχαριστούν να διαβάζω τα λόγια του αγίου «αν άρεσα στους ανθρώπους δεν θά ’μουν δούλος του Χριστού».
Η βασιλεία του Θεού είναι τόσο μικρή σαν τον σπόρο του σιναπιού και γίνεται ολόκληρο δέντρο. Σε τρεις μέρες, στις 12 Δεκεμβρίου συμπληρώνω τα εξήντα εννιά μου χρόνια και μπαίνω στα εβδομήντα κι ακόμα η βασιλεία του Θεού μέσα μου είναι τόσο μικρή όσο ένας σπόρος του σιναπιού; Τόσο λίγο πολύτιμη είναι για μένα; Πώς επιτρέπω σε μηδαμινά πράγματα να έχουν μεγάλη σημασία για μένα;
Μοιάζω τους φτωχούς Αφρικάνους που τους ξεγελούσαν οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες και τους έπαιρναν τα διαμάντια με αντάλλαγμα καθρεφτάκια, ψεύτικες χάντρες κιι άλλα τέτοια ευτελή αντικείμενα. Εμάς εδώ τώρα οι αποικιοκράτες της εποχής μας αρπάζουν την ψυχή με υλικά ανταλλάγματα. Η ξενοκρατία δεν τελείωσε
ποτέ στον τόπο μας. Ποτέ δεν είχαμε ελληνικό κράτος.
Ο ενδοτισμός και η παθητικότητα αυτών που καταλαμβάνουν την εξουσία είναι ο ίδιος τόσο στα εθνικά θέματα όσο και στα θέματα της εθνικής οικονομίας, της ανεργίας, της παιδείας, της οικογένειας που είναι επίσης εθνικά θέματα. Τρανό παράδειγμα το λάθος των διαπραγματεύσεων με τους Σκοπιανούς για το αδιαπραγμάτευτο όνομα της Μακεδονίας.
Ο απλός κόσμος τώρα, όπως πάντα, αγωνιά για τα εθνικά θέματα. Είναι φανερό ότι τα πολιτικά κόμματα ανταγωνίζονται ποιο θα εφαρμόσει το μαρξισμό στην Ελλάδα από «φιλία» για το λαό! «ι τσι βρα λαόλ» όπως λένε οι βλάχοι. Ζούμε σε μια ιδιόρρυθμη κομμουνιστική χώρα! Ήδη οι Έλληνες δρέπουμε τους πικρούς καρπούς της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, της έλλειψης της καλής πίστης και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης, της διάλυσης της οικογένειας, της αμοιβαία καχυποψίας , της αποξένωσης. Επαληθεύονται τα λόγια του Ντοστογιέφσκι στους Αδελφούς Καραμαζώφ και του Καμύ στον Ξένο: " Δεν βρίσκω πουθενά ένα τόπο να ακουμπήσει η καρδιά μου".
Διαβάζω το βιβλίο των αμαρτιών μου. Γράφει: "Ανθρωπαρέσκεια». Δεν πρέπει να απαλλαγώ κάποτε από το πάθος μου αυτό; Δεν υπάρχουν άλλα πιο πολύτιμα πράγματα για μένα απ΄ το να με επιβραβεύουν για τα κείμενα που γράφω; Δεν πρέπει να απαλλαγώ κάποτε από τη ματαιοδοξία μου;"
Κάτι άλλαξε τον τελευταίο καιρό.Οι εφημερίδες δεν θέλουν τα άρθρα μου. Κι εγώ που σκοτώνομαι να τα γράφω! Πόσο με ευχαριστούν να διαβάζω τα λόγια του αγίου «αν άρεσα στους ανθρώπους δεν θά ’μουν δούλος του Χριστού».
Η βασιλεία του Θεού είναι τόσο μικρή σαν τον σπόρο του σιναπιού και γίνεται ολόκληρο δέντρο. Σε τρεις μέρες, στις 12 Δεκεμβρίου συμπληρώνω τα εξήντα εννιά μου χρόνια και μπαίνω στα εβδομήντα κι ακόμα η βασιλεία του Θεού μέσα μου είναι τόσο μικρή όσο ένας σπόρος του σιναπιού; Τόσο λίγο πολύτιμη είναι για μένα; Πώς επιτρέπω σε μηδαμινά πράγματα να έχουν μεγάλη σημασία για μένα;
Μοιάζω τους φτωχούς Αφρικάνους που τους ξεγελούσαν οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες και τους έπαιρναν τα διαμάντια με αντάλλαγμα καθρεφτάκια, ψεύτικες χάντρες κιι άλλα τέτοια ευτελή αντικείμενα. Εμάς εδώ τώρα οι αποικιοκράτες της εποχής μας αρπάζουν την ψυχή με υλικά ανταλλάγματα. Η ξενοκρατία δεν τελείωσε
ποτέ στον τόπο μας. Ποτέ δεν είχαμε ελληνικό κράτος.
Ο ενδοτισμός και η παθητικότητα αυτών που καταλαμβάνουν την εξουσία είναι ο ίδιος τόσο στα εθνικά θέματα όσο και στα θέματα της εθνικής οικονομίας, της ανεργίας, της παιδείας, της οικογένειας που είναι επίσης εθνικά θέματα. Τρανό παράδειγμα το λάθος των διαπραγματεύσεων με τους Σκοπιανούς για το αδιαπραγμάτευτο όνομα της Μακεδονίας.
Ο απλός κόσμος τώρα, όπως πάντα, αγωνιά για τα εθνικά θέματα. Είναι φανερό ότι τα πολιτικά κόμματα ανταγωνίζονται ποιο θα εφαρμόσει το μαρξισμό στην Ελλάδα από «φιλία» για το λαό! «ι τσι βρα λαόλ» όπως λένε οι βλάχοι. Ζούμε σε μια ιδιόρρυθμη κομμουνιστική χώρα! Ήδη οι Έλληνες δρέπουμε τους πικρούς καρπούς της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, της έλλειψης της καλής πίστης και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης, της διάλυσης της οικογένειας, της αμοιβαία καχυποψίας , της αποξένωσης. Επαληθεύονται τα λόγια του Ντοστογιέφσκι στους Αδελφούς Καραμαζώφ και του Καμύ στον Ξένο: " Δεν βρίσκω πουθενά ένα τόπο να ακουμπήσει η καρδιά μου".
Οι διαπραγματεύσεις με τους Σκοπιανούς είναι λάθος
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Το λάθος της Ελλάδος με την νόσφιση του ονόματος της Μακεδονίας από τους Σκοπιανούς, γιατί για νόσφιση πρόκειται, είναι ακριβώς αυτό. Ότι διαπραγματεύεται μαζί τους όπως με κάποιους που την κλέβουν φανερά, ενώ εκείνη κάνει "τα στραβά μάτια". (Νοσφίζομαι σημαίνει ιδιοποιούμαι, σφετερίζομαι κάτι που δεν μου ανήκει)Οι Ελληνικές κυβερνήσεις όσο συνεχίζουν την τακτική των διαπραγματεύσεων με τον κλέφτη θα γίνονται αφορμή να γελάει όλος ο κόσμος με τους Έλληνες ιδίως οι επίβουλοι εχθροί τους.
Οι Έλληνες πολιτικοί δεν έχουν καταλάβει ακόμα, ότι καμία χώρα στον κόσμο ούτε και όλες μαζί οι χώρες του κόσμου δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν τους Σκοπιανούς να φέρουν το όνομα της Μακεδονίας εκτός από την Ελλάδα. Καμία αναγνώριση μεγάλης ή μικρής χώρας δεν εξυπηρετεί τα σχέδιά τους. Το ίδιο άχρηση είναι γι΄ αυτούς και η αναγνώριση όλων των χωρών του κόσμου, χωρίς την παραχώρηση της Ελλάδος.
Αυτός είναι ο λόγος που οι Σκοππιανοί δεν έχουν ανάγκη να διαπραγματεύονται με οποιονδήποτε άλλον το όνομα, παρά μόνο με την Ελλάδα, γιατί από καμιά άλλη χώρα δεν μπορούν να διεκδικήσουν εδάφη με βάση το όνομα της Μακεδονίας παρά μόνο από την Ελλάδα. Η υπογραφή της Ελλάδος δεν είναι απλή αναγνώριση, αλλά είναι παραχώρηση η οποία δημιουργεί τίτλον κυριότητας και νόμω βάσιμη αιτία για τις εδαφικές τους διεκδικήσεις εις βάρος της.
Η παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς εν γνώσει των εδαφικών τους απαιτήσεων αποτελεί οπωσδήποτε προδοτική ενέργεια και κανένας Έλληνας πολιτικός δεν θα τολμήσει να προβεί σ΄ αυτήν , ούτε όλα μαζί τα πολιτικά κόμματα .
Αν η Ελλάδα υποχωρήσει εδώ οι απαιτήσεις εις βάρος της δεν θα σταματήσουν ποτέ με αποτέλεσμα να υπάρχει στην περιοχή μας μια μόνιμη απειλή της ειρήνης. Οι Έλληνες θα πληρώνουμε συνεχώς την παθητική στάση και την ενδοτικότητα και δειλία των πολιτικών μας των τελευταίων ετών.
Το ψέμα διαφέρει από την αλήθεια επειδή προσπαθεί να πείσει ότι είναι αληθινό, ενώ η αλήθεια δεν έχει ανάγκη να αποδείξει ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Το ψέμα φοβάται να μην αποκαλυφθεί. Αν αποκαλυφθεί συνήθως εξαφανίζεται, σαν το φίδι κάτω από την πέτρα. Στην εποχή μας που το κακό δρα απροκάλυπτα ο κλέφτης έχει αποκτήσει αυθάδεια και θρασύτητα και ζητεί δικαιώματα αντί να σκύβει το κεφάλι κάτω από ντροπή.
Αυτός που πληρώνει με κάλπικο νόμισμα έχει ανάγκη να πείσει ότι είναι γνήσιο. Αυτός που το λαμβάνει πρέπει απλώς να έχeι τα μάτια του ανοιχτά για να αποκαλύψει την απάτη. Αρκεί που αποκαλύπτει ότι είναι κάλπικο και δεν το δέχεται. Δεν έχει ανάγκη να συζητάει και να διαπραγματεύεται με αυτούς που μεταχειρίζονται τη νοθεία και την απάτη.
moschoblog.blogspot
Το λάθος της Ελλάδος με την νόσφιση του ονόματος της Μακεδονίας από τους Σκοπιανούς, γιατί για νόσφιση πρόκειται, είναι ακριβώς αυτό. Ότι διαπραγματεύεται μαζί τους όπως με κάποιους που την κλέβουν φανερά, ενώ εκείνη κάνει "τα στραβά μάτια". (Νοσφίζομαι σημαίνει ιδιοποιούμαι, σφετερίζομαι κάτι που δεν μου ανήκει)Οι Ελληνικές κυβερνήσεις όσο συνεχίζουν την τακτική των διαπραγματεύσεων με τον κλέφτη θα γίνονται αφορμή να γελάει όλος ο κόσμος με τους Έλληνες ιδίως οι επίβουλοι εχθροί τους.
Οι Έλληνες πολιτικοί δεν έχουν καταλάβει ακόμα, ότι καμία χώρα στον κόσμο ούτε και όλες μαζί οι χώρες του κόσμου δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν τους Σκοπιανούς να φέρουν το όνομα της Μακεδονίας εκτός από την Ελλάδα. Καμία αναγνώριση μεγάλης ή μικρής χώρας δεν εξυπηρετεί τα σχέδιά τους. Το ίδιο άχρηση είναι γι΄ αυτούς και η αναγνώριση όλων των χωρών του κόσμου, χωρίς την παραχώρηση της Ελλάδος.
Αυτός είναι ο λόγος που οι Σκοππιανοί δεν έχουν ανάγκη να διαπραγματεύονται με οποιονδήποτε άλλον το όνομα, παρά μόνο με την Ελλάδα, γιατί από καμιά άλλη χώρα δεν μπορούν να διεκδικήσουν εδάφη με βάση το όνομα της Μακεδονίας παρά μόνο από την Ελλάδα. Η υπογραφή της Ελλάδος δεν είναι απλή αναγνώριση, αλλά είναι παραχώρηση η οποία δημιουργεί τίτλον κυριότητας και νόμω βάσιμη αιτία για τις εδαφικές τους διεκδικήσεις εις βάρος της.
Η παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς εν γνώσει των εδαφικών τους απαιτήσεων αποτελεί οπωσδήποτε προδοτική ενέργεια και κανένας Έλληνας πολιτικός δεν θα τολμήσει να προβεί σ΄ αυτήν , ούτε όλα μαζί τα πολιτικά κόμματα .
Αν η Ελλάδα υποχωρήσει εδώ οι απαιτήσεις εις βάρος της δεν θα σταματήσουν ποτέ με αποτέλεσμα να υπάρχει στην περιοχή μας μια μόνιμη απειλή της ειρήνης. Οι Έλληνες θα πληρώνουμε συνεχώς την παθητική στάση και την ενδοτικότητα και δειλία των πολιτικών μας των τελευταίων ετών.
Το ψέμα διαφέρει από την αλήθεια επειδή προσπαθεί να πείσει ότι είναι αληθινό, ενώ η αλήθεια δεν έχει ανάγκη να αποδείξει ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Το ψέμα φοβάται να μην αποκαλυφθεί. Αν αποκαλυφθεί συνήθως εξαφανίζεται, σαν το φίδι κάτω από την πέτρα. Στην εποχή μας που το κακό δρα απροκάλυπτα ο κλέφτης έχει αποκτήσει αυθάδεια και θρασύτητα και ζητεί δικαιώματα αντί να σκύβει το κεφάλι κάτω από ντροπή.
Αυτός που πληρώνει με κάλπικο νόμισμα έχει ανάγκη να πείσει ότι είναι γνήσιο. Αυτός που το λαμβάνει πρέπει απλώς να έχeι τα μάτια του ανοιχτά για να αποκαλύψει την απάτη. Αρκεί που αποκαλύπτει ότι είναι κάλπικο και δεν το δέχεται. Δεν έχει ανάγκη να συζητάει και να διαπραγματεύεται με αυτούς που μεταχειρίζονται τη νοθεία και την απάτη.
moschoblog.blogspot
8.12.09
Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Θα γίνονταν οι πόλεμοι, αν υπήρχε φόβος Κυρίου; Θα υπήρχαν τα θύματα του Στάλιν, του Μάο, του Χίτλερ ;
Στην Αφρική, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική, λαοί λιμοκτονούν. Σε όλο τον κόσμο η ανεργία των νέων είναι μόνιμη κατάσταση. Θα γινόταν αυτό, αν υπήρχε φόβος Θεού; Μια ελίτ τραπεζιτών, πολιτικών, διανοουμένων, καταστρώνει σχέδια εις βάρος της ανθρωπότητας, αναζητεί τρόπους να μειώσει τον πληθυσμό της Γης από έξι δισεκατομμύρια σε ένα δισεκατομμύριο κατοίκους.
Θα μετείχε κανείς σε παρόμοια συνέδρια, αν δεν ήταν εντελώς αθεόφοβος;
Θα τολμούσε να ζητήσει δημόσιο αξίωμα για να εργαστεί για τους άλλους ή να κατέχει τέτοιο αξίωμα; Θα έθετε την επιστήμη του, αν είχε φόβου Θεού, στην υπηρεσία αυτών που σχεδιάζουν την εξόντωση δισεκατομμυρίων ανθρώπων (πειράματα με ανθρώπους, στείρωση, δηλητήρια, δηλητηριασμένες τροφές, αρρώστιες, κατασκευή όπλων, πυρηνικά);
Η αιτία που προκαλεί τους πολέμους δεν είναι οι οικονομικοί λόγοι, όπως διαδίδουν αυτοί που τους προκαλούν , για να κρύψουν την αληθινή αιτία, που είναι ο φόβος του υπερπληθυσμού και τα σχέδια περιορισμού του πληθυσμού με την εξόντωση δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Θα έκαναν τέτοια σχέδια, αν είχαν φόβο Θεού; Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα προκαλούν τους πολέμους όχι για το χρήμα, ( το χρήμα το κατέχουν ήδη, έχουν συγκεντρώσει όλο τον πλούτο της Γης στα χέρια τους), αλλά για την εξόντωση μέγιστου μέρους του πληθυσμού της Γης . Η αξεδίψαστη δίψα τους για τον πλούτο και την εξουσία, τους αρρωσταίνει με το φόβο του υπερπληθυσμού. Είναι άρρωστοι. Η Γη μπορεί να θρέψει όλους τους κατοίκους της , χωρίς την επιθετική τεχνολογία. Θα μετείχε κανείς σε τέτοια άνομα συνέδρια, αν είχε φόβο Θεού; Το μεγαλύτερο όπλο που έχουν στα χέρια τους , αυτοί που αποφασίζουν πίσω απ΄ τις κουρτίνες για τη ζωή μας, είναι η τηλεόραση και ο μοναδικός τους αντίπαλος είναι η κριτική σκέψη.
Παραθέτω τα λόγια κάποιου Αμερικανού ηθοποιού προς τους θεατές της τηλεόρασης: « Δεν θέλουν τα παιδιά σου να μορφωθούν. Δεν θέλουν να σκέφτεστε και πολύ. Γι’ αυτό η χώρα μας και ο κόσμος μας βρίθει από ψυχαγωγία με μέσα μαζικής ενημέρωσης, τηλεοπτικά σόου, πάρκα διασκέδασης, ναρκωτικά, αλκοόλ.., για να κρατιέται το ανθρώπινο μυαλό απασχολημένο, ώστε να μην μπείτε εμπόδιο στους σημαντικούς ανθρώπους, με το να σκέφτεστε πάρα πολύ. Καλά θα κάνετε να ξυπνήσετε και να καταλάβετε, πως υπάρχουν άνθρωποι που καθοδηγούν τη ζωή σας και σεις δεν το ξέρετε καν. (….) Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι άνθρωποι πίσω απ΄ τις κουρτίνες είναι ένα συνειδητοποιημένο, πληροφορημένο κοινό, ικανό να αναπτύξει κριτική σκέψη. Γι’ αυτό ένα διαρκώς απατηλό πνεύμα εποχής εξέρχεται μέσω της θρησκείας (εννοεί προφανώς τον οικουμενισμό), των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του εκπαιδευτικού συστήματος »
Αν αληθεύουν αυτά που λέει ο καλός αυτός Αμερικανός, τα δύσκολα δεν ήρθαν ακόμα. Ας είμαστε χαρούμενοι. Ο Θεός έχει μεγάλη υπομονή!
Θα γίνονταν οι πόλεμοι, αν υπήρχε φόβος Κυρίου; Θα υπήρχαν τα θύματα του Στάλιν, του Μάο, του Χίτλερ ;
Στην Αφρική, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική, λαοί λιμοκτονούν. Σε όλο τον κόσμο η ανεργία των νέων είναι μόνιμη κατάσταση. Θα γινόταν αυτό, αν υπήρχε φόβος Θεού; Μια ελίτ τραπεζιτών, πολιτικών, διανοουμένων, καταστρώνει σχέδια εις βάρος της ανθρωπότητας, αναζητεί τρόπους να μειώσει τον πληθυσμό της Γης από έξι δισεκατομμύρια σε ένα δισεκατομμύριο κατοίκους.
Θα μετείχε κανείς σε παρόμοια συνέδρια, αν δεν ήταν εντελώς αθεόφοβος;
Θα τολμούσε να ζητήσει δημόσιο αξίωμα για να εργαστεί για τους άλλους ή να κατέχει τέτοιο αξίωμα; Θα έθετε την επιστήμη του, αν είχε φόβου Θεού, στην υπηρεσία αυτών που σχεδιάζουν την εξόντωση δισεκατομμυρίων ανθρώπων (πειράματα με ανθρώπους, στείρωση, δηλητήρια, δηλητηριασμένες τροφές, αρρώστιες, κατασκευή όπλων, πυρηνικά);
Η αιτία που προκαλεί τους πολέμους δεν είναι οι οικονομικοί λόγοι, όπως διαδίδουν αυτοί που τους προκαλούν , για να κρύψουν την αληθινή αιτία, που είναι ο φόβος του υπερπληθυσμού και τα σχέδια περιορισμού του πληθυσμού με την εξόντωση δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Θα έκαναν τέτοια σχέδια, αν είχαν φόβο Θεού; Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα προκαλούν τους πολέμους όχι για το χρήμα, ( το χρήμα το κατέχουν ήδη, έχουν συγκεντρώσει όλο τον πλούτο της Γης στα χέρια τους), αλλά για την εξόντωση μέγιστου μέρους του πληθυσμού της Γης . Η αξεδίψαστη δίψα τους για τον πλούτο και την εξουσία, τους αρρωσταίνει με το φόβο του υπερπληθυσμού. Είναι άρρωστοι. Η Γη μπορεί να θρέψει όλους τους κατοίκους της , χωρίς την επιθετική τεχνολογία. Θα μετείχε κανείς σε τέτοια άνομα συνέδρια, αν είχε φόβο Θεού; Το μεγαλύτερο όπλο που έχουν στα χέρια τους , αυτοί που αποφασίζουν πίσω απ΄ τις κουρτίνες για τη ζωή μας, είναι η τηλεόραση και ο μοναδικός τους αντίπαλος είναι η κριτική σκέψη.
Παραθέτω τα λόγια κάποιου Αμερικανού ηθοποιού προς τους θεατές της τηλεόρασης: « Δεν θέλουν τα παιδιά σου να μορφωθούν. Δεν θέλουν να σκέφτεστε και πολύ. Γι’ αυτό η χώρα μας και ο κόσμος μας βρίθει από ψυχαγωγία με μέσα μαζικής ενημέρωσης, τηλεοπτικά σόου, πάρκα διασκέδασης, ναρκωτικά, αλκοόλ.., για να κρατιέται το ανθρώπινο μυαλό απασχολημένο, ώστε να μην μπείτε εμπόδιο στους σημαντικούς ανθρώπους, με το να σκέφτεστε πάρα πολύ. Καλά θα κάνετε να ξυπνήσετε και να καταλάβετε, πως υπάρχουν άνθρωποι που καθοδηγούν τη ζωή σας και σεις δεν το ξέρετε καν. (….) Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι άνθρωποι πίσω απ΄ τις κουρτίνες είναι ένα συνειδητοποιημένο, πληροφορημένο κοινό, ικανό να αναπτύξει κριτική σκέψη. Γι’ αυτό ένα διαρκώς απατηλό πνεύμα εποχής εξέρχεται μέσω της θρησκείας (εννοεί προφανώς τον οικουμενισμό), των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του εκπαιδευτικού συστήματος »
Αν αληθεύουν αυτά που λέει ο καλός αυτός Αμερικανός, τα δύσκολα δεν ήρθαν ακόμα. Ας είμαστε χαρούμενοι. Ο Θεός έχει μεγάλη υπομονή!
Έγκλημα και τιμωρία
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι είναι έγκλημα να καταφρονείς την οικογένειά σου και ότι είναι άξιοι τιμωρίας αυτοί που βάζουν την εργασία τους πάνω από την αγάπη των παιδιών τους και πάνω από την τιμή και το σεβασμό των γονιών τους. Ο Πλάτων πρότεινε την ποινή του θανάτου για κείνους που εγκαταλείπουν τους γέρους τους αβοήθητους.
Κατά τη Χριστιανική Διδασκαλία οι άνθρωποι που θεωρούν άλλα αγαθά πολυτιμότερα από την αγάπη δεν χρειάζονται τιμωρία, αλλά θεραπεία, γιατί είναι άρρωστοι. Κατά τη Χριστιανική Διδασκαλία ο Θεός είναι αγάπη. Ένα παράδειγμα αγάπης στο Ευαγγέλιο – όλο το Ευαγγέλιο είναι παραδείγματα αγάπης- είναι η περικοπή που αρχίζει με αυτά τα λόγια: « Του Ιησού γενομένου εν Βηθανία εν οικία Σίμωνος του λεπρού, προσήλθεν αυτώ γυνή αλάβαστρον μύρου έχουσα βαρυτίμου, και κατέχεεν επί την κεφαλήν αυτού ανακειμένου.» Η αγάπη του Ιησού για την γυναίκα αυτήν είναι πιο πολύτιμη από τα πιο πολύτιμα μύρα και από οτιδήποτε ο κόσμος θεωρεί πολύτιμο.
Στην Ρωσική κινηματογραφική ταινία «Οστρόβ», στο αριστούργημα αυτό του κινηματογράφου, μια μητέρα φέρνει το άρρωστο δεκάχρονο παιδί της στον στάρετς Ανατόλιο, απελπισμένη απ΄ τους γιατρούς. Τρεις χειρουργικές επεμβάσεις δεν το έκαναν καλά και το πόδι του παιδιού της αρχίζει να σαπίζει επάνω στο γοφό. Ο στάρετς δεν βλέπει μόνο το άρρωστο πόδι του παιδιού , αλλά και την άρρωστη ψυχή της μητέρας του που βάζει την καριέρα της πάνω από την αγάπη του παιδιού της και τους θεραπεύει με τη δύναμη του Θεού και τους δυο.
Από ποιες σκοτεινές εποχές πέρασε η ανθρωπότητα για να φτάσει στο φως της Χριστιανικής Διδασκαλίας το μαρτυρούν τα ευρήματα που υπάρχουν παντού. Ακόμα σώζονται τα διάφορα τοπωνύμια για τις τοποθεσίες όπου γκρέμιζαν ή έπνιγαν τους γέρους, τα άρρωστα παιδιά και τους ανήμπορους και φτωχούς ανθρώπους. Η ανθρωπότητα κάτω από το φως της Χριστιανικής Διδασκαλίας κατήργησε τις ανθρωποθυσίες και θέσπισε το σεβασμό του ανθρώπου είτε είναι άντρας η γυναίκα , δικός μας ή ξένος, πλούσιος ή φτωχός. Αν και οι νόμοι αυτοί δυστυχώς δεν εφαρμόζονται πλήρως παντού.
Τώρα η άγνοια η αμάθεια και η βαρβαρότητα επιστρέφει, σαν να λύθηκε ο Διάβολος, που η ενανθρώπιση του Κυρίου είχε δεσμεύσει, αλλά δεν πρέπει να μας θλίβει η σκοτεινή αυτή εποχή που ζούμε. Ο Απόστολος Παύλος περιγράφει τί θα συμβεί πριν από τη Δευτέρα Παρουσία με αυτά τα λόγια στην δεύτερη επιστολή του προς τους Θεσσαλονικείς. : « Δεν θα έρθει η ημέρα εκείνη, αν πρώτα δεν γίνει η αποστασία και δε φανερωθεί ο άνθρωπος της αμαρτίας, αυτός που είναι προορισμένος για την απώλεια. Αυτός θα εναντιωθεί και θα σηκώσει κεφάλι μπροστά σε καθετί που λέγεται θεός ή είναι αντικείμενο λατρείας. (…..). Και τώρα ξέρετε τί είναι εκείνο που τον εμποδίζει, ώστε να φανερωθεί όταν έρθει ο καιρός του.(….) Η μυστική δύναμη της ανομίας είναι ήδη επί το έργον. (….) Με κάθε είδους άνομα κι απατηλά μέσα θα παρασύρει όσους βαδίζουν προς την καταστροφή, επειδή δεν αγάπησαν την αλήθεια για να σωθούν. Γι’ αυτό ο Θεός θα επιτρέψει να ενεργήσει σ΄ αυτούς η πλάνη, για να πιστέψουν σ΄ αυτό το ψέμα. Έτσι, θα τιμωρηθούν όλοι όσοι δεν πίστεψαν στην αλήθεια και δέχθηκαν ολόψυχα την αδικία.»
Σε άλλη επιστολή του ο Απόστολος Παύλος παραινεί τους Χριστιανούς τί πρέπει να κάνουν στην εποχή σαν τι δική μας. Γράφει: « Όλα αυτά σας τα λέω επειδή, όπως ξέρετε, είναι κοντά το τέλος. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε απ΄ τον ύπνο. Τώρα η σωτηρία βρίσκεται πιο κοντά μας παρά τότε που πιστέψαμε. Η νύχτα προχώρησε, η μέρα πλησιάζει. Ας πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους και ας ντυθούμε τα όπλα του φωτός. «Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν. Μη κώμοις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις. Μη έριδι και ζήλω. Αλλ’ ενδύσασθε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και της σαρκός πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίας».
"Ελευθερία"
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι είναι έγκλημα να καταφρονείς την οικογένειά σου και ότι είναι άξιοι τιμωρίας αυτοί που βάζουν την εργασία τους πάνω από την αγάπη των παιδιών τους και πάνω από την τιμή και το σεβασμό των γονιών τους. Ο Πλάτων πρότεινε την ποινή του θανάτου για κείνους που εγκαταλείπουν τους γέρους τους αβοήθητους.
Κατά τη Χριστιανική Διδασκαλία οι άνθρωποι που θεωρούν άλλα αγαθά πολυτιμότερα από την αγάπη δεν χρειάζονται τιμωρία, αλλά θεραπεία, γιατί είναι άρρωστοι. Κατά τη Χριστιανική Διδασκαλία ο Θεός είναι αγάπη. Ένα παράδειγμα αγάπης στο Ευαγγέλιο – όλο το Ευαγγέλιο είναι παραδείγματα αγάπης- είναι η περικοπή που αρχίζει με αυτά τα λόγια: « Του Ιησού γενομένου εν Βηθανία εν οικία Σίμωνος του λεπρού, προσήλθεν αυτώ γυνή αλάβαστρον μύρου έχουσα βαρυτίμου, και κατέχεεν επί την κεφαλήν αυτού ανακειμένου.» Η αγάπη του Ιησού για την γυναίκα αυτήν είναι πιο πολύτιμη από τα πιο πολύτιμα μύρα και από οτιδήποτε ο κόσμος θεωρεί πολύτιμο.
Στην Ρωσική κινηματογραφική ταινία «Οστρόβ», στο αριστούργημα αυτό του κινηματογράφου, μια μητέρα φέρνει το άρρωστο δεκάχρονο παιδί της στον στάρετς Ανατόλιο, απελπισμένη απ΄ τους γιατρούς. Τρεις χειρουργικές επεμβάσεις δεν το έκαναν καλά και το πόδι του παιδιού της αρχίζει να σαπίζει επάνω στο γοφό. Ο στάρετς δεν βλέπει μόνο το άρρωστο πόδι του παιδιού , αλλά και την άρρωστη ψυχή της μητέρας του που βάζει την καριέρα της πάνω από την αγάπη του παιδιού της και τους θεραπεύει με τη δύναμη του Θεού και τους δυο.
Από ποιες σκοτεινές εποχές πέρασε η ανθρωπότητα για να φτάσει στο φως της Χριστιανικής Διδασκαλίας το μαρτυρούν τα ευρήματα που υπάρχουν παντού. Ακόμα σώζονται τα διάφορα τοπωνύμια για τις τοποθεσίες όπου γκρέμιζαν ή έπνιγαν τους γέρους, τα άρρωστα παιδιά και τους ανήμπορους και φτωχούς ανθρώπους. Η ανθρωπότητα κάτω από το φως της Χριστιανικής Διδασκαλίας κατήργησε τις ανθρωποθυσίες και θέσπισε το σεβασμό του ανθρώπου είτε είναι άντρας η γυναίκα , δικός μας ή ξένος, πλούσιος ή φτωχός. Αν και οι νόμοι αυτοί δυστυχώς δεν εφαρμόζονται πλήρως παντού.
Τώρα η άγνοια η αμάθεια και η βαρβαρότητα επιστρέφει, σαν να λύθηκε ο Διάβολος, που η ενανθρώπιση του Κυρίου είχε δεσμεύσει, αλλά δεν πρέπει να μας θλίβει η σκοτεινή αυτή εποχή που ζούμε. Ο Απόστολος Παύλος περιγράφει τί θα συμβεί πριν από τη Δευτέρα Παρουσία με αυτά τα λόγια στην δεύτερη επιστολή του προς τους Θεσσαλονικείς. : « Δεν θα έρθει η ημέρα εκείνη, αν πρώτα δεν γίνει η αποστασία και δε φανερωθεί ο άνθρωπος της αμαρτίας, αυτός που είναι προορισμένος για την απώλεια. Αυτός θα εναντιωθεί και θα σηκώσει κεφάλι μπροστά σε καθετί που λέγεται θεός ή είναι αντικείμενο λατρείας. (…..). Και τώρα ξέρετε τί είναι εκείνο που τον εμποδίζει, ώστε να φανερωθεί όταν έρθει ο καιρός του.(….) Η μυστική δύναμη της ανομίας είναι ήδη επί το έργον. (….) Με κάθε είδους άνομα κι απατηλά μέσα θα παρασύρει όσους βαδίζουν προς την καταστροφή, επειδή δεν αγάπησαν την αλήθεια για να σωθούν. Γι’ αυτό ο Θεός θα επιτρέψει να ενεργήσει σ΄ αυτούς η πλάνη, για να πιστέψουν σ΄ αυτό το ψέμα. Έτσι, θα τιμωρηθούν όλοι όσοι δεν πίστεψαν στην αλήθεια και δέχθηκαν ολόψυχα την αδικία.»
Σε άλλη επιστολή του ο Απόστολος Παύλος παραινεί τους Χριστιανούς τί πρέπει να κάνουν στην εποχή σαν τι δική μας. Γράφει: « Όλα αυτά σας τα λέω επειδή, όπως ξέρετε, είναι κοντά το τέλος. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε απ΄ τον ύπνο. Τώρα η σωτηρία βρίσκεται πιο κοντά μας παρά τότε που πιστέψαμε. Η νύχτα προχώρησε, η μέρα πλησιάζει. Ας πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους και ας ντυθούμε τα όπλα του φωτός. «Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν. Μη κώμοις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις. Μη έριδι και ζήλω. Αλλ’ ενδύσασθε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και της σαρκός πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίας».
"Ελευθερία"
7.12.09
"Μυστήριο τραίνο" του Τζιμ Τζάρμους
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Μυστήριο τραίνο είναι ο τίτλος της κινηματογραφικής ταινίας που έγραψε και σκηνοθέτησε ο διάσημος σκηνοθέτης του κινηματογράφου Τζιμ Τζάρμους, ο δημιουργός μιας σειράς ταινιών που έγιναν αγαπητές στο Ελληνικό κοινό, όπως είναι οι ταινίες: «Καφέ και τσιγάρο», «Στην παγίδα του νόμου» κ.ά.
Ένα νεαρό ζευγάρι Ιαπώνων ταξιδεύει με το τραίνο και φτάνει στο Μέμφις, την ιδιαίτερη πατρίδα του Έλβις Πρίσλεϋ, του βασιλιά του ροκ. Ένας φτωχός γερο-νέγρος στο σιδηροδρομικό σταθμό τους ζητάει σπίρτα, ανάβει το τεράστιο πούρο του και τους χαιρετάει στην Ιαπωνική γλώσσα. Η περιδιάβαση στις ίδιες έρημες γειτονιές, που ο θεατής ξέρει από άλλες ταινίες του Τζάρμους. Μια αενάως επαναλαμβανόμενη υποτονική μουσική που ταιριάζει στη θέα της νεκρής πόλης.
Ένα νεανικό ζευγάρι με τόσο καλούς χαρακτήρες, που σε κερδίζουν αμέσως, καθώς όλα τα κάνουν σαν παιχνίδι, σαν να είναι ο σκοπός της ζωής η οικειότητα με τον κόσμο και η χαρά. Η σκέψη τους γεφυρώνει τα αντίθετα. Η ζωή δεν είναι αποσπασματική και δεν οδηγεί στην αποξένωση. «Πάμε στο στούντιο όπου ηχογραφούσε ο Έλβις τα τραγούδια του;» ρωτάει η κοπέλα. «Πάμε στο σπίτι του » απαντάει ο νεαρός. Τελικά πηγαίνουν στο στούντιο πιστεύοντας ότι πηγαίνουν στο σπίτι του Έλβις. Φαίνεται να διαφωνούν ενώ συμφωνούν. Η διαφωνία τους είναι ένα παιχνίδι που παίζουν για να δείξουν ότι δεν παίρνουν στα σοβαρά τις διαφωνίες, γιατί είναι καλοί άνθρωποι και αγαπιούνται μεταξύ τους.
Αυτή είναι η μια άποψη για τη ζωή, η συνειδητή ζωή όπου η διαφωνία είναι η ποικιλία που σπάει τη μονοτονία και κάνει όμορφη τη ζωή. Η άλλη άποψη είναι η ασυνείδητη πλευρά της ζωής, όπου οι άνθρωποι έχουν προσκολληθεί σε ό,τι τους περιβάλλει και ζουν μηχανικά χωρίς να ξέρουν πού βρίσκονται, τί κάνουν και γιατί.
Δυο άγνωστες γυναίκες μένουν μαζί στο δωμάτιο του ξενοδοχείου: Μια Ιταλίδα, που ταξιδεύει μόνη, γιατί ο άντρας της πέθανε στο ταξίδι και μια Αμερικανίδα, που επίσης ταξιδεύει μόνη και άφραγκη, γιατί εγκατέλειψε τον άνεργο άντρα της. Τρεις φίλοι γυρίζουν άσκοπα στους νυχτερινούς δρόμους του Μέμφις επειδή έχουν αυτοκίνητο. Πυροβολούν στην τύχη όποιον βρεθεί μπροστά τους επειδή έχουν περίστροφο. Πίνουν όλη τη νύχτα αλκοόλ επειδή υπάρχει αλκοόλ. Κάποιος μπαίνει σ' ένα κουρείο τη νύχτα για να κουρευτεί επειδή υπάρχει κουρείο. «Θέλω να με κουρέψεις» λέει στον κουρέα. «Δεν κουρεύομαι ποτέ τη νύχτα»! Ο Τζάρμους γελάει με τον αυτοματισμό μιας ζωής χωρίς νόημα.
Όταν βλέπεις μια ταινία του Τζάρμους νιώθεις ότι είναι φτιαγμένη με κέφι . Ο σκηνοθέτης απολαμβάνει τη δημιουργία της την ώρα που πλάθει τις ιστορίες του. Ο Τζάρμους πιστεύει ότι για να κάνεις κάτι που θα δώσει χαρά στους άλλους πρέπει να το κάνεις με χαρά. «Μόνο αυτό που λέγεται με αγάπη θα ακουστεί». «Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός».
Ο Τζιμ Τζάρμους δημιουργεί το προσωπικό του στυλ με την σπονδυλωτή διάρθρωση των ταινιών του, την εμμονή του σε ορισμένα σταθερά μοτίβα που καθώς επαναλαμβάνονται προσδίδουν ενότητα στο έργο του. Η σταθερότητα άλλωστε στα εκφραστικά μέσα αποτελεί ουσιώδες στοιχείο του ύφους ενός δημιουργού.
Το νόημα του συνολικού έργου του Τζάρμους είναι η αγάπη για τη ζωή και η αναζήτηση της αυθεντικότητας, της αποδοχής και της χαράς. Ένα τέτοιο ταξίδι αναζήτησης της αυθεντικής ζωής είναι και το θέμα της ταινίας «Μυστήριο τραίνο». Μυστήριο, γιατί είναι ένα σύμβολο του να φτάνει κανείς στον εαυτό του αντί να φεύγει μακριά από αυτόν. Σύμβολο για ένα εκστατικό ταξίδι προς την ύψιστη οικειότητα με τον εαυτό μας και με τη ζωή.
Ο Τζάρμους αφηγείται με το δικό του χαριτωμένο χιούμορ την ιστορία των ηρώων του που μοιάζουν να βγαίνουν μέσα από το τέλμα, στο οποίο επικρατεί η αγωνία της μοναξιάς, η άγνοια του εαυτού, η θλίψη από τις διαλυμένες σχέσεις και η πίκρα για μια ζωή δίχως υψηλότερο νόημα. Το «Μυστήριο τραίνο» του οδηγεί εκεί όπου ο άνθρωπος με ανοιχτή καρδιά και με χιούμορ απολαμβάνει την οικειότητα με τον εαυτό του και με τη ζωή.
"Πολιτισμός: Δοκίμια Κινηματογράφου"
Μυστήριο τραίνο είναι ο τίτλος της κινηματογραφικής ταινίας που έγραψε και σκηνοθέτησε ο διάσημος σκηνοθέτης του κινηματογράφου Τζιμ Τζάρμους, ο δημιουργός μιας σειράς ταινιών που έγιναν αγαπητές στο Ελληνικό κοινό, όπως είναι οι ταινίες: «Καφέ και τσιγάρο», «Στην παγίδα του νόμου» κ.ά.
Ένα νεαρό ζευγάρι Ιαπώνων ταξιδεύει με το τραίνο και φτάνει στο Μέμφις, την ιδιαίτερη πατρίδα του Έλβις Πρίσλεϋ, του βασιλιά του ροκ. Ένας φτωχός γερο-νέγρος στο σιδηροδρομικό σταθμό τους ζητάει σπίρτα, ανάβει το τεράστιο πούρο του και τους χαιρετάει στην Ιαπωνική γλώσσα. Η περιδιάβαση στις ίδιες έρημες γειτονιές, που ο θεατής ξέρει από άλλες ταινίες του Τζάρμους. Μια αενάως επαναλαμβανόμενη υποτονική μουσική που ταιριάζει στη θέα της νεκρής πόλης.
Ένα νεανικό ζευγάρι με τόσο καλούς χαρακτήρες, που σε κερδίζουν αμέσως, καθώς όλα τα κάνουν σαν παιχνίδι, σαν να είναι ο σκοπός της ζωής η οικειότητα με τον κόσμο και η χαρά. Η σκέψη τους γεφυρώνει τα αντίθετα. Η ζωή δεν είναι αποσπασματική και δεν οδηγεί στην αποξένωση. «Πάμε στο στούντιο όπου ηχογραφούσε ο Έλβις τα τραγούδια του;» ρωτάει η κοπέλα. «Πάμε στο σπίτι του » απαντάει ο νεαρός. Τελικά πηγαίνουν στο στούντιο πιστεύοντας ότι πηγαίνουν στο σπίτι του Έλβις. Φαίνεται να διαφωνούν ενώ συμφωνούν. Η διαφωνία τους είναι ένα παιχνίδι που παίζουν για να δείξουν ότι δεν παίρνουν στα σοβαρά τις διαφωνίες, γιατί είναι καλοί άνθρωποι και αγαπιούνται μεταξύ τους.
Αυτή είναι η μια άποψη για τη ζωή, η συνειδητή ζωή όπου η διαφωνία είναι η ποικιλία που σπάει τη μονοτονία και κάνει όμορφη τη ζωή. Η άλλη άποψη είναι η ασυνείδητη πλευρά της ζωής, όπου οι άνθρωποι έχουν προσκολληθεί σε ό,τι τους περιβάλλει και ζουν μηχανικά χωρίς να ξέρουν πού βρίσκονται, τί κάνουν και γιατί.
Δυο άγνωστες γυναίκες μένουν μαζί στο δωμάτιο του ξενοδοχείου: Μια Ιταλίδα, που ταξιδεύει μόνη, γιατί ο άντρας της πέθανε στο ταξίδι και μια Αμερικανίδα, που επίσης ταξιδεύει μόνη και άφραγκη, γιατί εγκατέλειψε τον άνεργο άντρα της. Τρεις φίλοι γυρίζουν άσκοπα στους νυχτερινούς δρόμους του Μέμφις επειδή έχουν αυτοκίνητο. Πυροβολούν στην τύχη όποιον βρεθεί μπροστά τους επειδή έχουν περίστροφο. Πίνουν όλη τη νύχτα αλκοόλ επειδή υπάρχει αλκοόλ. Κάποιος μπαίνει σ' ένα κουρείο τη νύχτα για να κουρευτεί επειδή υπάρχει κουρείο. «Θέλω να με κουρέψεις» λέει στον κουρέα. «Δεν κουρεύομαι ποτέ τη νύχτα»! Ο Τζάρμους γελάει με τον αυτοματισμό μιας ζωής χωρίς νόημα.
Όταν βλέπεις μια ταινία του Τζάρμους νιώθεις ότι είναι φτιαγμένη με κέφι . Ο σκηνοθέτης απολαμβάνει τη δημιουργία της την ώρα που πλάθει τις ιστορίες του. Ο Τζάρμους πιστεύει ότι για να κάνεις κάτι που θα δώσει χαρά στους άλλους πρέπει να το κάνεις με χαρά. «Μόνο αυτό που λέγεται με αγάπη θα ακουστεί». «Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός».
Ο Τζιμ Τζάρμους δημιουργεί το προσωπικό του στυλ με την σπονδυλωτή διάρθρωση των ταινιών του, την εμμονή του σε ορισμένα σταθερά μοτίβα που καθώς επαναλαμβάνονται προσδίδουν ενότητα στο έργο του. Η σταθερότητα άλλωστε στα εκφραστικά μέσα αποτελεί ουσιώδες στοιχείο του ύφους ενός δημιουργού.
Το νόημα του συνολικού έργου του Τζάρμους είναι η αγάπη για τη ζωή και η αναζήτηση της αυθεντικότητας, της αποδοχής και της χαράς. Ένα τέτοιο ταξίδι αναζήτησης της αυθεντικής ζωής είναι και το θέμα της ταινίας «Μυστήριο τραίνο». Μυστήριο, γιατί είναι ένα σύμβολο του να φτάνει κανείς στον εαυτό του αντί να φεύγει μακριά από αυτόν. Σύμβολο για ένα εκστατικό ταξίδι προς την ύψιστη οικειότητα με τον εαυτό μας και με τη ζωή.
Ο Τζάρμους αφηγείται με το δικό του χαριτωμένο χιούμορ την ιστορία των ηρώων του που μοιάζουν να βγαίνουν μέσα από το τέλμα, στο οποίο επικρατεί η αγωνία της μοναξιάς, η άγνοια του εαυτού, η θλίψη από τις διαλυμένες σχέσεις και η πίκρα για μια ζωή δίχως υψηλότερο νόημα. Το «Μυστήριο τραίνο» του οδηγεί εκεί όπου ο άνθρωπος με ανοιχτή καρδιά και με χιούμορ απολαμβάνει την οικειότητα με τον εαυτό του και με τη ζωή.
"Πολιτισμός: Δοκίμια Κινηματογράφου"
6.12.09
Αγίου Ισαάκ του Σύρου, Προσευχή
Αγίου Ισαάκ του Σύρου
«Αξίωσόν με, Κύριε, γινώσκειν σε και αγαπάν, ουκ εν τη γνώσει τη εν τω σκορπισμώ του νου, τη εκ της γυμνασίας γινομένη, αλλ’ αξίωσόν με εκείνης της γνώσεως, εν η ο νους θεωρών σε, δοξάζει την φύσιν σου εν τη θεωρία τη κλεπτούση την αίσθησιν του κόσμου από της διανοίας. Αξίωσόν με υψωθήναι εκ της θέας του θελήματος της γεννώσης τας φαντασίας, και ιδείν σε εν τη βία του δεσμού του Σταυρού, εν τω μέρει τω δευτέρω της του νου σταυρώσεως, του εν ελευθερία αναπαυομένου από της ενεργείας των νοημάτων εν τη διηνεκεί σου θεωρία τη υπέρ φύσιν. Θες εν εμοί αύξησιν της αγάπης σου, ίνα οπίσω του έρωτός σου έλθω εκ του κόσμου τούτου. Κίνησον εν εμοί την κατανόησιν της ταπεινώσεώς σου, εν η εν τω κόσμω ανεστράφης, εν τω καταλύματι, ο εφόρεσας εκ των μελών ημών, μεσιτεία της αγίας Παρθένου· ίνα εν τη αδιαλείπτω μνήμη ταύτη δέξωμαι μεθ’ ηδονής την ταπείνωσιν της φύσεώς μου».
Αγίου Ισαάκ του Σύρου
«Αξίωσόν με, Κύριε, γινώσκειν σε και αγαπάν, ουκ εν τη γνώσει τη εν τω σκορπισμώ του νου, τη εκ της γυμνασίας γινομένη, αλλ’ αξίωσόν με εκείνης της γνώσεως, εν η ο νους θεωρών σε, δοξάζει την φύσιν σου εν τη θεωρία τη κλεπτούση την αίσθησιν του κόσμου από της διανοίας. Αξίωσόν με υψωθήναι εκ της θέας του θελήματος της γεννώσης τας φαντασίας, και ιδείν σε εν τη βία του δεσμού του Σταυρού, εν τω μέρει τω δευτέρω της του νου σταυρώσεως, του εν ελευθερία αναπαυομένου από της ενεργείας των νοημάτων εν τη διηνεκεί σου θεωρία τη υπέρ φύσιν. Θες εν εμοί αύξησιν της αγάπης σου, ίνα οπίσω του έρωτός σου έλθω εκ του κόσμου τούτου. Κίνησον εν εμοί την κατανόησιν της ταπεινώσεώς σου, εν η εν τω κόσμω ανεστράφης, εν τω καταλύματι, ο εφόρεσας εκ των μελών ημών, μεσιτεία της αγίας Παρθένου· ίνα εν τη αδιαλείπτω μνήμη ταύτη δέξωμαι μεθ’ ηδονής την ταπείνωσιν της φύσεώς μου».
Αγίου Ισαάκ του Σύρου
3.12.09
Διαφάνεια και αδιαφάνεια
Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Η ουσία του συνδικαλισμού είναι η προστασία των επαγγελματικών συμφερόντων των εργαζομένων από την αυθαιρεσία της εξουσίας , δηλαδή των κομμάτων που ασκούν την εξουσία. Στην Ελλάδα τα κόμματα αυτά καλώς ή κακώς είναι δύο η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, τα οποία και αυτοαποκαλούνται «κόμματα εξουσίας».
Με αυτήν την έννοια συνδικαλισμός που καθοδηγείται από τα κόμματα και ιδίως τα «κόμματα εξουσίας» είναι χωρίς ουσία. Δεν έχει σκοπό την προστασία των επαγγελματικών συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά μάλλον έχει σκοπό την προστασία των επαγγελματικών συμφερόντων των ιδίων των συνδικαλιστών. Κανείς δεν πιστεύει ότι οι συνδικαλιστές οι οποίοι καθοδηγούνται και ενισχύονται από τα «κόμματα της εξουσίας» θα διανοηθούν ποτέ να πάνε κόντρα σ΄ αυτά , για να υπερασπιστούν τα επαγγελματικά συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτού του είδους ο συνδικαλισμός είναι περισσότερο ένας μηχανισμός των κομμάτων για να μπαίνουν στο περιθώριο με διαφάνεια ή χωρίς διαφάνεια, όσοι δεν «συνεργάζονται» κοινώς «δε σκύβουν το κεφάλι».
Με αυτούς τους μηχανισμούς των κομμάτων εξουσίας τί έννοια έχει η διαφάνεια και πολύ περισσότερο η αξιοκρατία; Έχει άδικο ο πολίτης να θεωρεί τους συνδικαλιστές αυτού του είδους βαλτούς από το ένα ή το άλλο «κόμμα εξουσίας» να κάνουν το παν για να βάλουν στο περιθώριο όσους δεν «σκύβουν το κεφάλι»;
Θα μου πείτε υπάρχουν τα δικαστήρια στα οποία οι αδικούμενοι λόγω μη χρηστής διοίκησης μπορούν να προσφύγουν και να δικαιωθούν. Κι αν δικαιωθούν τι θα γίνει, όταν δεν εκτελούνται όλες οι αποφάσεις των δικαστηρίων; Ο πολίτης που δεν γνωρίζει νομίζει ότι όταν δικαιωθεί απ΄ το δικαστήριο η Διοίκηση θα επανορθώσει την αδικία εις βάρος του. Θα την επανορθώσει; Όχι πάντοτε. Υπάρχουν πλείστα παραδείγματα.
Σε μια δημοκρατική χώρα όλες οι αποφάσεις των δικαστηρίων εκτελούνται. Στις χώρες όπου η δημοκρατία δεν λειτουργεί γίνεται επιλεκτική εφαρμογή των νόμων και των δικαστικών αποφάσεων. Με άλλα λόγια δεν εκτελούνται οι αποφάσεις των δικαστηρίων που δεν είναι αρεστές στον αρμόδιο υπουργό, ο οποίος είναι συνήθως ενημερωμένος από τους συνδικαλιστές και τους κομματικούς παράγοντες.
Οι συνδικαλιστές μονοιάζουν όταν στρέφονται εναντίον αυτών που δεν ανήκουν σε καμιά συνδικαλιστική παράταξη. Λένε ότι η καμήλα δεν ξεχνάει ποτέ τους εχθρούς της, Και ο ανύπαρκτος συνδικαλισμός το ίδιο. Αλίμονο στον εργαζόμενο που δεν «συνεργάζεται».
Είναι αδιανόητο ο συνδικαλισμός να καθοδηγείται από τα κόμματα. Πολύ περισσότερο από τα «κόμματα εξουσίας». Στην πραγματικότητα ο συνδικαλισμός αυτός είναι ανύπαρκτος και μόνο κατά το όνομα είναι συνδικαλισμός. Οι λεγόμενοι συνδικαλιστές κακώς φέρουν το όνομα του συνδικαλιστή και απολαμβάνουν τις διευκολύνσεις και τα προνόμια του συνδικαλιστή. Τα «κόμματα εξουσίας» κι ο συνδικαλισμός είναι σαν τη φωτιά με το χιόνι. Ο ανύπαρκτος όμως «συνδικαλισμός» των δύο αυτών κομμάτων κατόρθωσε να πείσει τον κόσμο ότι συνυπάρχει μαζί τους.
Ύστερα από όλα αυτά τι έννοια έχει η διαφάνεια ή η αδιαφάνεια; Όταν υπογράφουν οι υπουργοί θα βλέπουμε χάριν της διαφάνειας τις υπογραφές τους στο διαδίκτυο! Κι όταν δεν υπογράφουν οι υπουργοί πάλι θα βλέπουμε που δεν υπογράφουν; Λέγεται ότι υπάρχουν χιλιάδες αποφάσεις των δικαστηρίων που δικαιώνουν τους πολίτες ανεκτέλεστες, γιατί δεν τις υπογράφουν οι υπουργοί.
Θα δει ο πολίτης που χάνει το δικαίωμά του την μη υπογραφή του υπουργού.
Κι αν τη δει τί έγινε; Ή διαφάνεια είναι αυτοσκοπός. Για τη διαφάνεια νοιάζεται ο πολίτης που αδικείται ή για το δίκιο του; Η διαφάνεια έχει αξία για τον πολίτη, αν ο υπουργός που δεν υπογράφει υποχρεούται να αποζημιώσει τον πολίτη. Ποιος θα τον υποχρεώσει να το κάνει; «Αν το άλας μωρανθεί» γράφει το Ευαγγέλιο « εν τίνι αλισθήσεται» (Αν το αλάτι χάσει την αρμύρα του, πώς θα την ξαναποκτήσει;).
Η ουσία του συνδικαλισμού είναι η προστασία των επαγγελματικών συμφερόντων των εργαζομένων από την αυθαιρεσία της εξουσίας , δηλαδή των κομμάτων που ασκούν την εξουσία. Στην Ελλάδα τα κόμματα αυτά καλώς ή κακώς είναι δύο η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, τα οποία και αυτοαποκαλούνται «κόμματα εξουσίας».
Με αυτήν την έννοια συνδικαλισμός που καθοδηγείται από τα κόμματα και ιδίως τα «κόμματα εξουσίας» είναι χωρίς ουσία. Δεν έχει σκοπό την προστασία των επαγγελματικών συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά μάλλον έχει σκοπό την προστασία των επαγγελματικών συμφερόντων των ιδίων των συνδικαλιστών. Κανείς δεν πιστεύει ότι οι συνδικαλιστές οι οποίοι καθοδηγούνται και ενισχύονται από τα «κόμματα της εξουσίας» θα διανοηθούν ποτέ να πάνε κόντρα σ΄ αυτά , για να υπερασπιστούν τα επαγγελματικά συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτού του είδους ο συνδικαλισμός είναι περισσότερο ένας μηχανισμός των κομμάτων για να μπαίνουν στο περιθώριο με διαφάνεια ή χωρίς διαφάνεια, όσοι δεν «συνεργάζονται» κοινώς «δε σκύβουν το κεφάλι».
Με αυτούς τους μηχανισμούς των κομμάτων εξουσίας τί έννοια έχει η διαφάνεια και πολύ περισσότερο η αξιοκρατία; Έχει άδικο ο πολίτης να θεωρεί τους συνδικαλιστές αυτού του είδους βαλτούς από το ένα ή το άλλο «κόμμα εξουσίας» να κάνουν το παν για να βάλουν στο περιθώριο όσους δεν «σκύβουν το κεφάλι»;
Θα μου πείτε υπάρχουν τα δικαστήρια στα οποία οι αδικούμενοι λόγω μη χρηστής διοίκησης μπορούν να προσφύγουν και να δικαιωθούν. Κι αν δικαιωθούν τι θα γίνει, όταν δεν εκτελούνται όλες οι αποφάσεις των δικαστηρίων; Ο πολίτης που δεν γνωρίζει νομίζει ότι όταν δικαιωθεί απ΄ το δικαστήριο η Διοίκηση θα επανορθώσει την αδικία εις βάρος του. Θα την επανορθώσει; Όχι πάντοτε. Υπάρχουν πλείστα παραδείγματα.
Σε μια δημοκρατική χώρα όλες οι αποφάσεις των δικαστηρίων εκτελούνται. Στις χώρες όπου η δημοκρατία δεν λειτουργεί γίνεται επιλεκτική εφαρμογή των νόμων και των δικαστικών αποφάσεων. Με άλλα λόγια δεν εκτελούνται οι αποφάσεις των δικαστηρίων που δεν είναι αρεστές στον αρμόδιο υπουργό, ο οποίος είναι συνήθως ενημερωμένος από τους συνδικαλιστές και τους κομματικούς παράγοντες.
Οι συνδικαλιστές μονοιάζουν όταν στρέφονται εναντίον αυτών που δεν ανήκουν σε καμιά συνδικαλιστική παράταξη. Λένε ότι η καμήλα δεν ξεχνάει ποτέ τους εχθρούς της, Και ο ανύπαρκτος συνδικαλισμός το ίδιο. Αλίμονο στον εργαζόμενο που δεν «συνεργάζεται».
Είναι αδιανόητο ο συνδικαλισμός να καθοδηγείται από τα κόμματα. Πολύ περισσότερο από τα «κόμματα εξουσίας». Στην πραγματικότητα ο συνδικαλισμός αυτός είναι ανύπαρκτος και μόνο κατά το όνομα είναι συνδικαλισμός. Οι λεγόμενοι συνδικαλιστές κακώς φέρουν το όνομα του συνδικαλιστή και απολαμβάνουν τις διευκολύνσεις και τα προνόμια του συνδικαλιστή. Τα «κόμματα εξουσίας» κι ο συνδικαλισμός είναι σαν τη φωτιά με το χιόνι. Ο ανύπαρκτος όμως «συνδικαλισμός» των δύο αυτών κομμάτων κατόρθωσε να πείσει τον κόσμο ότι συνυπάρχει μαζί τους.
Ύστερα από όλα αυτά τι έννοια έχει η διαφάνεια ή η αδιαφάνεια; Όταν υπογράφουν οι υπουργοί θα βλέπουμε χάριν της διαφάνειας τις υπογραφές τους στο διαδίκτυο! Κι όταν δεν υπογράφουν οι υπουργοί πάλι θα βλέπουμε που δεν υπογράφουν; Λέγεται ότι υπάρχουν χιλιάδες αποφάσεις των δικαστηρίων που δικαιώνουν τους πολίτες ανεκτέλεστες, γιατί δεν τις υπογράφουν οι υπουργοί.
Θα δει ο πολίτης που χάνει το δικαίωμά του την μη υπογραφή του υπουργού.
Κι αν τη δει τί έγινε; Ή διαφάνεια είναι αυτοσκοπός. Για τη διαφάνεια νοιάζεται ο πολίτης που αδικείται ή για το δίκιο του; Η διαφάνεια έχει αξία για τον πολίτη, αν ο υπουργός που δεν υπογράφει υποχρεούται να αποζημιώσει τον πολίτη. Ποιος θα τον υποχρεώσει να το κάνει; «Αν το άλας μωρανθεί» γράφει το Ευαγγέλιο « εν τίνι αλισθήσεται» (Αν το αλάτι χάσει την αρμύρα του, πώς θα την ξαναποκτήσει;).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)