Εναντίον της δωρεάς οργάνων του σώματος;

Μόσχου .Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

«Θεέ μου το θάνατό του δώσε στον καθένα»

Ρίλκε

Είναι η ανθρώπινη ζωή απόλυτη αξία ώστε κάθε άλλη αξία να έρχεται σε δεύτερη μοίρα; Κατά τη Χριστιανική Διδασκαλία η ζωή δεν είναι απόλυτη αξία. Υπάρχουν άλλες αξίες ανώτερες από τη ζωή όπως είναι η πίστη, η αγάπη, η ελευθερία ή άλλες πνευματικές αξίες για τις οποίες αξίζει κανείς να ζει και να πεθαίνει. Η Πρώτη Εντολή του Ευαγγελίου είναι η αγάπη του Θεού και του πλησίον. Αυτός που θέλει να ακολουθήσει τον Ιησού Χριστό και δεν μισεί τη ζωή του δεν είναι άξιος.. Οι γονείς βάζουν την αγάπη των παιδιών τους πάνω απ΄ τη ζωή τους. Οι αρχαίοι έβαζαν την πατρίδα πάνω απ΄ τη ζωή τους.

Ο λαός πιστεύει ότι ο κόσμος αυτός «αφού υπάρχει θάνατος και το κορμί θα λιώσει» είναι μάταιος και πονηρός και η ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο ψεύτικη. Δεν είναι λοιπόν για τον κόσμο απόλυτη αξία η ζωή του σώματος και το ίδιο το σώμα και τα όργανά του. Υπάρχουν και άλλα πράγματα που έχουν μεγαλύτερη αξία απ’ τη ζωή. Για τους αρχαίους π.χ. η πατρίδα είναι μεγαλύτερη αξία από τη ζωή . Για τον νεομάρτυρα της Ορθοδοξίας Ευγένιο , τον Ρώσο στρατιώτη, στην Τσετσενία, η πίστη έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή. Ο Ευγένιος αποκεφαλίστηκε από Ισλαμιστές για την ομολογία της πίστης του στον Ιησού Χριστό και την άρνησή του να γίνει Μωαμεθανός!

Η δωρεά οργάνων προϋποθέτει ότι η ζωή είναι απόλυτο αγαθό; Δεν πρέπει να υπολογίζει κανείς ακόμα και το ενδεχόμενο να μην είναι ο θάνατος ενός ανθρώπου οριστικός και αμετάκλητος ή ή ώρα του θανάτου του να μην είναι ακριβής . Κανείς δεν ξέρει την ώρα του θανάτου. Τη φετινή Πρωτοχρονιά πέθανε μια γυναίκα πάνω στη γέννα με το παιδί της. Ευτυχώς δεν ήταν δωρήτρια οργάνων ούτε αυτή ούτε το παιδί της , γιατί κι οι δυο τους επανήλθαν στη ζωή σε μια κλινική του Κολοράντο.

Οι γιατροί που είχαν διαπιστώσει το θάνατο της μητέρας και του παιδιού δεν μπορούν να δώσουν καμιά εξήγηση για την επάνοδό τους στη ζωή. Ποιος ξέρει πόσοι νεκροί επανέρχονται στη ζωή ακόμα και μέσα στα μνήματα; Πάμπολλα βιβλία έχουν γραφτεί για περιπτώσεις ανθρώπων που πέθαναν και επανήλθαν στη ζωή

Η διαπίστωση του θανάτου δεν μπορεί να είναι απόλυτα ακριβής γιατί κανείς δεν ξέρει την πραγματική ώρα του θανάτου. Οι γιατροί κρίνουν σύμφωνα με τους κανόνες της Ιατρικής Επιστήμης οι οποίοι στηρίζονται στην ανάλυση και στη στατιστική, αν και κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι είναι η ζωή και τι είναι ο θάνατος, πότε αρχίζουν και πότε τελειώνουν.

Η δωρεά οργάνων σώζει ζωές. Κανείς όμως δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα πίσω από τη δωρεά να υποκρύπτεται αγοραπωλησία. Στις Ινδίες και στη Λατινική Αμερική το ίδιο, υπάρχουν φτωχοί που πουλάνε το νεφρό τους για να ζήσουν ή άλλα μέλη του σώματός τους. Η εμπορευματοποίηση του ανθρωπίνου σώματος στις φτωχές χώρες είναι το αποτέλεσμα ότι υποβαθμίστηκε η ίδια η αξία του ανθρώπου. Η αίρεση στην πίστη γίνεται δυστυχία των φτωχών λαών στη ζωή.

Η Ιατρική συνεργάζεται με το Εμπόριο και την Βιομηχανία. Ποιος θα φυλάξει τους φτωχούς λαούς από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης ζωής και του ανθρωπίνου σώματος . Ποιος θα αποτρέψει την εμπορία των οργάνων του σώματος; Ποιος θα φυλάξει το σεβασμό της ιερότητας της ζωής και του θανάτου. Ο Ιησούς στην παραβολή του βοσκού που εγκαταλείπει τα πρόβατα για να βρει το ένα που χάθηκε δείχνει την αξία που πρέπει να έχει η ζωή και ο άνθρωπος σαν μοναδική ύπαρξη.

Πολλοί συνάνθρωποί μας στηρίζουν τις ελπίδες τους στις μεταμοσχεύσεις οργάνων. Η Ιατρική ακολουθεί το δρόμο της θεραπεύοντας το σώμα του ανθρώπου και διατηρώντας το στη ζωή με κάθε τρόπο. Η Εκκλησία όμως υπάρχει για να φυλάει την ιερότητα του ανθρώπου. Το ανθρώπινο σώμα είναι ο οίκος του Θεού, ο ναός του Αγίου Πνεύματος.

Εξοικειωμένοι με την τρέχουσα αντίληψη του ανθρώπου-μηχανή κανείς δεν συγκινείται πια που κάθε μέρα σκοτώνονται 120.000 αγέννητα παιδιά και στους αυτοκινητοδρόμους της Ελλάδος κάθε 10 με 15 χρόνια χάνουν τη ζωή τους 30.000 άνθρωποι - ο πληθυσμός μιας πόλης σαν την Βέροια ή τη Νάουσα.

Οι γιατροί στα νοσοκομεία απηύδησαν. Μαύρισε η ψυχής τους βλέποντας την κατάντια του ανθρώπου που πεθαίνει πνιγμένος στα μηχανήματα και στα καλώδια.

Δεν αφήνουν πια κανέναν να πεθάνει ήσυχα στο σπίτι του, στο οικείο περιβάλλον του, περιτριγυρισμένος απ΄ τους δικούς του, με κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο να του κρατάει τρυφερά το χέρι και να του ψιθυρίζει ενθαρρυντικά λόγια αγάπης.

Ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή . Η Εκκλησία προσεύχεται για την ιερότητα του ανθρώπου και για την σωτηρία του. Η Εκκλησία αγιάζει τον κόσμο. Δεν ασκεί κοσμική εξουσία. Η κοσμική εξουσία ανήκει στους άρχοντες. Η Εκκλησία προσεύχεται για τους άρχοντες να ασκούν την εξουσία τους με σεβασμό της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής. Το κύριο μέλημα της είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Αν η κοσμική εξουσία π.χ. επιτρέπει τις αμβλώσεις , η Εκκλησία δεν μπορεί να είναι υπέρ των αμβλώσεων. Η Εκκλησία είναι υπέρ του σεβασμού της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής και συγκεκριμένα της ζωής του αγέννητου παιδιού. Το ίδιο και με τη δωρεά οργάνων του σώματος. Αν η κοσμική εξουσία επιτρέπει τη δωρεά οργάνων του σώματος η Εκκλησία δεν μπορεί να είναι υπέρ της δωρεάς χωρίς φειδώ και χωρίς το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής. Η Εκκλησία είναι υπέρ του σεβασμού της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής και προσεύχεται ο Θεός να φυλάει τους ανθρώπους από την κατάχρηση του κόσμου.

Επαιτεία της βασιλείας του Θεού

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Έμεινα άϋπνος τη νύχτα σκεφτόμενος τι θα κάνω αν πέσει λιμός κι αν ο λαός μας γίνει όχλος. Η σκέψη για την πείνα ή τη μαζική βία που απειλεί τη χώρα μας δεν μ΄ άφησε να κοιμηθώ. Είδα κι αυτό το άσχημο όνειρο: Βρίσκομαι κοντά σ΄ ένα μαύρο ταύρο, που μόλις με αντιλαμβάνεται στρέφεται προς το μέρος μου. Τα κέρατά του είναι μυτερά σαν την άκρη του σπαθιού. Ξεμακραίνω γρήγορα πατώντας επάνω σε συντρίμμια.

Ξύπνησα απ΄ τον τρόμο μου κι αμέσως ήρθαν στο νου μου τα λόγια του Κυρίου Ιησού: “Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και πάντα ταύτα προστεθήσονται.” Ένιωσα μια απέραντη γαλήνη στην ψυχή μου και μια σιγουριά ότι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο είναι η επαιτεία.

Αν πέσει λιμός, σκέφτηκα, θα γίνω επαίτης. Είμαι ήδη επαίτης στην αγάπη μια ολόκληρη ζωή. Ας αρχίσω τώρα μια άλλη, ευλογημένη επαιτεία, την επαιτεία της βασιλείας του Θεού: “Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν. Πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται.”

(Ζητείτε και θα σας δοθεί, ερευνάτε και θα βρήτε, κτυπάτε και θα σας ανοιχθή η πόρτα. Διότι καθένας που ζητά, λαμβάνει, και καθένας που ερευνά , βρίσκει, και εις εκείνον που κτυπά , θα του ανοιχθή η πόρτα. (Ματθ. Κεφ.ζ, 7-8)

Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν ακόμα ζητιάνοι! Ο φιλόσοφος Ιβάν Ίλιτς λέει, πως ο μόνος έντιμος τρόπος να εξοικονομείς τα προς το ζην είναι η επαιτεία. Ο αρχαίος κυνικός φιλόσοφος Διογένης εκπαιδευόταν στην επαιτεία ζητώντας ελεημοσύνη από ένα άγαλμα.!

Μόσχο, είπα στον εαυτό μου, είτε με λιμό , είτε χωρίς, ζεις στην άγρια φύση, εσωτερική και εξωτερική. Ο σκοπός που ο Πανάγαθος σε έφερε εδώ είναι να εξανθρωπίσεις την άγρια φύση σου, να την ημερώσεις, να την εξαγνίσεις, να την εξαγιάσεις… Την άγρια φύση δεν την μισείς. Την ευλογείς και φυλάγεσαι απ΄ αυτήν.

Ζω στην άγρια φύση σημαίνει φυλάττω τον κήπο και κρατώ τα άγρια ζώα μακρυά.

Το Ευαγγέλιο που αναγιγνώσκεται τη γιορτή του εν αγίοις πατρός ημών Ιωάννου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, του Χρυσοστόμου αρχίζει με αυτά τα λόγια: “ Είπεν ο Κύριος, εγώ ειμί η θύρα. δι΄ εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται και εισελεύσεται και εξελεύσεται και νομήν ευρήσει.” (Εγώ είμαι η θύρα. Όποιος περάσει από μένα θα βρει σωτηρία. Και θα μπαίνει και θα βγαίνει και θα βρίσκει βοσκή.)

Τα λόγια αυτά του Κυρίου Ιησού έδωσαν ανάπαυση στην ψυχή μου. Ο δε Απόστολος της γιορτής του Αγίου Ιωάννου αρχίζει με τα λόγια , τοιούτος έπρεπεν ημίν αρχιερεύς όσιος, άκακος, αμίαντος… και τελειώνει με τα λόγια, εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς, και αγίων λειτουργός και της σκηνής της αληθινής, ήν έπηξεν ο Κύριος, και ουκ άνθρωπος.

Είναι η σκηνή η αληθινή μια μεταφορά της σωτηρίας του ανθρώπου;

Η ορθόδοξη απάντηση στις προκλήσεις της εποχής μας;

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Την άγρια φύση δεν την μισούμε, απλώς φυλαγόμαστε από αυτήν.

Οι ορθόδοξοι χριστιανοί δεχόμαστε , όπως πάντοτε (δεν νοείται ορθοδοξία μη πολεμουμένη) αμέτρητες προκλήσεις οι οποίες κατευθύνονται από τις δυνάμεις του Εχθρού με τον ίδιο σκοπό, να λάβουμε μέρος στο παιχνίδι του ανταγωνισμού του κόσμου.

Επιδιώκουν να κατεβάσουν την Εκκλησία από το πνευματικό της επίπεδο στο επίπεδο του κοσμικού ανταγωνισμού και του μίσους των αντιπάλων. Να εγκαταλείψει με άλλα λόγια η Εκκλησία την πνευματική της υπόσταση ως σώμα του Κυρίου Ιησού και να γίνει μια οντότητα του κόσμου τούτου.

Αυτοί που προκαλούν τους ορθοδόξους χριστιανούς δεν διάβασαν ποτέ το Ευαγγέλιο , ούτε τους Πατέρες της Εκκλησίας. Είναι εντελώς αδαείς ως προς την αλήθεια της πίστεως. Διάβασαν Νίτσε, ο οποίος επίσης χωρίς να διαβάσει ποτέ το Ευαγγέλιο, κατηγορούσε τους χριστιανούς ότι είναι μνησίκακοι δούλοι, που φιλούν το χέρι, που δεν μπορούν να το δαγκώσουν.

Με αυτές τις απλοϊκές γνώσεις π.χ. οι πολιτικοί οι οποίοι μάχονται την Ορθοδοξία, προκαλούν τους ορθοδόξους χριστιανούς, πιστεύοντας ότι προσφέρουν έργο στην κοινωνία!

Πώς θα απαντήσουμε στις προκλήσεις τους οι ορθόδοξοι χριστιανοί; Θα απαντήσουμε με το μίσος; Ή θα γίνουμε οικουμενιστές για να γίνουμε αρεστοί στους εχθρούς της Ορθοδοξίας; Θα χάσουμε την ψυχή μας ή ακόμα χειρότερα θα γίνουμε σκάνδαλο να χάσουν αμέτρητες ψυχές την ελπίδα της σωτηρίας τους ;

Ο δρόμος του μίσους είναι δρόμος της ανταπόδοσης. Μάχαιραν έδωκες μάχαιραν θα λάβεις. “Εν ω μέτρω μετρείτε αντιμετρηθέσεται υμίν,”. Ο άλλος δρόμος του σκανδάλου είναι τρομερός. “και ος αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, καλόν εστίν αυτώ μάλλον ει περίκειται λίθος μυλικός περί τον τράχηλον αυτού και βέβληται εις την θάλασσαν.”(Μάρκ.Κεφ. Ι΄).

“Βλέπετε πώς ακούετε”. Προσέχετε τις προκλήσεις. Δεν επιθυμούμε τα ίδια πράγματα με αυτούς που μας προκαλούν. Δεν τους μιμούμαστε στις επιθυμίες τους. Ο πιστός που ακολουθεί τον Κύριο Ιησού έχει εγκαταλείψει την μιμητική επιθυμία. Δεν απαντάμε στις προκλήσεις με το μίσος. Ποια είναι, λοιπόν, η απάντηση των ορθοδόξων χριστιανών στις προκλήσεις; Η μόνη οδός που μας απομένει πλέον είναι η οδός που συμφιλιώνει χωρίς να αποκλείει κανέναν και δεν έχει καμία συνδιαλλαγή με τη βία.

Ο Θεός ου λαμβάνει πρόσωπον, δεν είναι ο Θεός προσωπολήπτης. Όπως ο πατέρας προς τα παιδιά του. Όποιο δάχτυλο και να κόψεις πονάει. Προσευχόμαστε υπέρ των εχθρών μας όπως υπέρ της άγριας φύσης. Την άγρια φύση δεν την μισούμε, απλώς φυλαγόμαστε από αυτήν.

Η διαδικασία της τηλεόρασης αναιρεί την ορθόδοξη πνευματικότητα.

Του Μόσχου Εμμαηουήλ Λαγκουβάρδου

Η διαδικασία της τηλεόρασης αναιρεί την ορθόδοξη πνευματικότητα.
Τί δουλειά έχει ένας ορθόδοξος επίσκοπος στην τηλοψία;

H τηλεόραση,στην προσπάθειά της να βλάψει, άθελά της έκανε και κάτι καλό στην Ορθοδοξία.
Σαν τους εγκάθετους των αρχιερέων και των γραμματέων, που για να παγιδέψουν τον Ιησού, έλεγαν την αλήθεια.

Την ψευδο-ελευθερία δεν την υπερασπίζεται κανείς

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Οι διώκτες για να κάνουν τους ανθρώπους δούλους με τη θέλησή τους διαστρεβλώνουν την ελευθερία. Δεν την πολεμούν. Αν την πολεμούσαν θα βρίσκονταν υπερασπιστές να την υπερασπιστούν. Την ψευδο -ελευθερία κανείς δεν θα την υπερασπιστεί.

Το καθήκον καθενός από εμάς είναι να νιώσει την καλή ανησυχία για την ακριβή γνώση της πραγματικής ελευθερίας. Είμαστε πραγματικά ελεύθεροι; ;H είμαστε σαν υπνωτισμένοι και δεν ξέρουμε που βρισκόμαστε, τι κάνουμε και γιατί;

Μόνο ο θάνατος μας εξισώσει με όλους τους ανθρώπους: “ Άραγε τις έστι, βασιλεύς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης, δίκαιος ή αμαρτωλός.” Αλλά ας μην περιμένουμε από το θάνατο για να νιώσουμε ότι είμαστε άνθρωποι ανάμεσα σε ανθρώπους. Περιμένουμε η ζωή μας να είναι ανθρώπινη. Αυτή είναι η ελευθερία μας και δεν θα την έχουμε αν δεν την υπερασπιστούμε από αυτούς που την νοθεύουν, τη διαστρεβλώνουν, την υποσκάπτουν και την υποκαθιστούν με την ψευδο-ελευθερία τους.

Αν δεν υπερασπιζόμαστε την ελευθερία μας, τον αυτοσεβασμό, την αυτοεκτίμηση, τις πνευματικές αξίες μας, τα δικαιώματά μας σημαίνει ότι δεν είμαστε ελεύθεροι . Ελευθερία είναι να αγωνίζεσαι για την ελευθερία. Η δήθεν ελευθερία που έχουμε τώρα είναι ψευδο-ελευθερία. Κανείς δεν υπερασπίζεται την ψευδο-ελευθερία. Οι διώκτες είναι ήσυχοι όσο ο κόσμος δεν αγωνίζεται για την πραγματική ελευθερία του. Είναι βέβαιοι ότι με την Εκπαίδευση των τελευταίων ετών ολοένα και λιγότεροι γνωρίζουν τη διαφορά.

Οι διώκτες της εποχής του Χριστού, οι αρχιερείς και οι γραμματείς φοβούνταν το λαό. Δεν επιτίθενται ευθέως κατά του Ιησού και της διδασκαλίας Του. Όχι μόνο δεν επιτίθενται αλλά εγκωμιάζουν Αυτόν και τη διδασκαλία Του. Ένα παράδειγμα απ΄ το ευαγγελικό κείμενο: “ Τω καιρώ εκείνω , εζήτουν οι αρχιερείς και οι γραμματείς επιβαλείν επί τον Ιησούν τας χείρας εν αυτή τη ώρα, και εφοβήθησαν τον λαόν. (…) Απέστειλαν εγκαθέτους, υποκρινομένους …. Και επηρώτησαν αυτόν λέγοντες. Διδάσκαλε, οίδαμεν (γνωρίζουμε ) ότι ορθώς λέγεις (…) και την οδόν του Θεού διδάσκεις. έξεστιν ημίν δούναι φόρον Καίσαρι ή ου; (Πρέπει να πληρώνουμε φόρο στον Καίσαρα ή δεν πρέπει;)

Ακόμα ένα παράδειγμα από την Β΄Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους, στην οποία ο Απόστολος διακρίνει την αληθινή ελευθερία από την ψευδο-ελευθερία., διακηρύττει την πίστη του στην Ανάσταση. Πρέπει να νιώθουμε μετρημένη θλίψη για τη φθορά του εξωτερικού ανθρώπου και να χαιρόμαστε γιατί ο εσωτερικός άνθρωπος ανανεώνεται μέρα με την ημέρα., όταν έχουμε το νου μας στα ανώτερα, στα μη βλεπόμενα , στα πνευματικά.

Οι Κυνικοί Φιλόσοφοι

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Νομίζω ότι σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά η φιλοσοφία των Κυνικών που περιφρονούσαν τα χρήματα και ζούσαν όσο γίνεται πιο απλά με χιούμορ και με ειρήνη με τον εαυτό τους και τους άλλους είναι ένα καλό αντίδοτο στη σημερινή εποχή που σπρώχνει τον κόσμο στην κατάθλιψη . Σήμερα όλοι, χωρίς εξαίρεση, είμαστε ψυχικά άρρωστοι. Τόσο πολύ που η ψυχιατρική πλέον δεν θεωρείται επιστήμη, αλλά φιλοσοφία γιατί δεν υπάρχουν ψυχικές αρρώστιες αλλά διαφορετικές στάσεις ζωής. Όταν όλοι είμαστε ψυχικά άρρωστοι κανείς δεν είναι ψυχικά άρρωστος. Η ιατρική επιστήμη στηρίζεται στην στατιστική και στην ανάλυση.

Πριν αναφερθούμε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις για την Κυνική φιλοσοφία και τους Κυνικούς θα παραθέσουμε από το Λεξικό μια εικόνα για τη σχολή τους , αν και η φιλοσοφία των Κυνικών δεν είναι θεωρία, αλλά είναι η ίδια η ζωή τους. Το όνομά τους «κυνικοί» θα νόμιζε κανείς ότι το πήραν γιατί η ζωή τους με το να παρα-είναι απλή δεν διέφερε και πολύ από την σκυλίσια ζωή. Αλλά δεν αληθεύει αυτή η εκδοχή. Το όνομά τους το πήραν από τον τόπο όπου ίδρυσαν τη σχολή τους , που είναι το γυμνάσιο «Κυνόσαργες». Ιδρυτής είναι ένας από τους μαθητές του Σωκράτη ο Αντισθένης και μέλη της ο Διογένης Σινωπεύς, ο Κράτης με τη σύζυγό του Ιππαρχία και ο Μόνιμος.

Να τι λέει το λεξικό για τη σχολή τους: « Οι εκπρόσωποι του κυνισμού εισηγούνταν στον άνθρωπο την καταπολέμηση των επιθυμιών του και την αποστροφή του στις ηδονές. Αδιαφορούσαν για το χρήμα, διακήρυσσαν την αξία της κοινοκτημοσύνης και κατήγγειλαν τα αγαθά του πολιτισμού προβάλλοντας, αντί του τελευταίου αυτού, ως ιδανική κατάσταση του ανθρώπου τη διαβίωσή του στη φύση.»
(Θεοδόση Πελεγρίνη, Λεξικό της Φιλοσοφίας, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα).

Οι κυνικοί αδιαφορούσαν για το χρήμα και δέχονταν με στωικότητα και με χιούμορ τις δυσκολίες της ζωής . Ένα δείγμα του χιούμορ των κυνικών είναι αυτό: Κάποιος από τους κυνικούς ζήτησε κάτι από έναν δύστροπο άνθρωπο και εκείνος δεν του το έδινε. «Για να σου το δώσω» είπε «πρέπει να με πείσεις». «Αν είχα τη δύναμη να σε πείσω» του είπε ο κυνικός «θα σε έπειθα να πας να κρεμαστείς».

Έτσι σκέφτονταν και έτσι μιλούσαν οι κυνικοί. Να φαντασθείς, ευγενικέ αναγνώστη, ότι ο Κράτης που ήταν πολύ πλούσιος, όταν έγινε κυνικός πούλησε όλα τα υπάρχοντά του και το θησαυρό που μάζεψε ανοίχτηκε με μια βάρκα στο πέλαγος και τον φουντάρησε έτσι που ακόμα ψάχνουν να βρουν το θησαυρό του στη θάλασσα . Ο Κράτης βρήκε και μια γυναίκα , την Ιππαρχία, που είχε τα ίδια μυαλά με αυτόν και έζησαν την υπόλοιπη ζωή τους ως επαίτες.

Η επαιτεία για τους κυνικούς που πίστευαν ότι όλα είναι κοινά είναι ίσως ο μόνος έντιμος τρόπος να εξοικονομεί κανείς τα προς το ζην. Τους κυνικούς ακολουθεί κατά κάποιο τρόπο και ο σύγχρονος φιλόσοφος Ιβάν Ίλιτς («Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα», Ευτραπελία» κ.α.) ο οποίος υποστηρίζει ότι στις σύγχρονες κοινωνίες που ζουν υπό τη «δυναστεία της οικονομίας» μόνο με το ποδήλατο πρέπει να μετακινείται κανείς.

Ο Ίλιτς υποστηρίζει επίσης ότι η δυνατότητα ύπαρξης μιας πόλης, που αποτελεί το πεδίο όπου αναζητείται από κοινού το καλό, έχει εξαφανιστεί. Κάτι ανάλογο δηλαδή με τους Κυνικούς που πίστευαν στην απλή ζωή στη φύση. «Την πολιτική διαδικασία σήμερα » συνεχίζει ο Ίλιτς « την ορίζουν οι τεχνικές της πληροφορίας, της επικοινωνίας και της διαχείρισης και η πολιτική ζωή δεν είναι παρά ένας ευφημισμός.

(…) Το καλό μπορεί να προέλθει μόνο από την προσωπική συμπληρωματικότητα, που είχε στο νου του ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Μόνον η αφοσίωση φίλων μπορεί να δημιουργήσει χώρους που επιτρέπουν αυτό που ζητάς: έναν ελάχιστο χώρο όπου μπορούμε να συμφωνήσουμε στην αναζήτηση του καλού» («Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα», Εκδόσεις «Νησίδες» σελ.118-119). Ο ίδιος χώρος που ήταν επίσης ο καυμός του Καμύ, που έλεγε: «Δεν βρίσκω τόπο να ακουμπήσει η καρδιά μου».

"Ελευθερία"

Μαζί με το ευρώ ήρθε κι η μιζέρια στην Ελλάδα

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Δεν είναι ωραία η ζωή να φοβάσαι την οικονομία, να φοβάσαι το θάνατο από την πείνα ή από το κρύο ή από την έλλειψη φαρμάκων. Από τα αρχαία χρόνια οι εξουσιαστές χρησιμοποιούσαν το φόβο για να κατεξουσιάζουν τον κόσμο. Για τον ίδιο λόγο πολεμούν την πίστη, που δίνει θάρρος και ελπίδα στον κόσμο, και τον στηρίζει για να μη γίνεται υποχείριο της εξουσίας.

Με την αποθάρρυνση στην ψυχή μου από το φόβο της οικονομικής κρίσης διάβασα το όγδοο κεφάλαιο του κατά Μάρκον Ευαγγελίου. Είναι εκεί που οι μαθητές του Ιησού ταξίδευαν με το καϊκι και διαπίστωσαν ότι ξέχασαν να πάρουν ψωμί μαζί τους. Ο Ιησούς αναστέναξε και τους είπε:, δεν είσασταν μπροστά και δεν είδατε το θαύμα με τις χιλιάδες τα ψωμιά; Ακόμα δεν καταλαβαίνετε; Τόσο πωρωμένη είναι η καρδιά σας;

Σαράντα αιώνες μιλούν για το δημιουργό του κόσμου και το δημιουργό του καθενός από εμάς. Σαράντα αιώνες, αλλά δεν καταλαβαίνουμε κι ανησυχούμε αν και έχουμε το Θεό μέσα μας, σ΄ αυτό το σώμα, που είναι ένα θαύμα από μόνο του.

Αυτή η ζωή με τη σκέψη διαρκώς στην οικονομία, στο φόβο του θανάτου από την πείνα, από το κρύο ή από την έλλειψη φαρμάκων είναι τουλάχιστον μίζερη. Ένας φίλος μου που έζησε όλη του τη ζωή σε κάποια αναπτυγμένη χώρα της Ευρώπης είχε συχαθεί αυτή ακριβώς τη μιζέρια της. Μπορούσαν να περιμένουν στη σειρά απ΄ το πρωί ως το βράδυ για μερικές δεκάρες.

Αυτή τη μιζέρια δεν την είχαμε ούτε όταν πεθαίναμε της πείνας. Ακόμα και στο πολιορκημένο Μεσολόγγι ο πόλεμος “εμπόδισμα δεν ήταν στις κορασιές να τραγουδούν και στα παιδιά να παίζουν”.

Η χαρά στην Ορθόδοξη πατρίδα μας είναι από την πίστη στην Παναγία, στον Ιησού και στην Ανάστασή Του. Η μιζέρια είναι έλλειψη της θείας χάρης.. Οι μίζεροι φοβούνται τον ίδιο τον εαυτό τους, γιατί δεν πιστεύουν στο Θεό.

Διάλογος Κυρίου Ιησού και Οικουμενιστών (Κατά το ευαγγελικό κείμενο και τις αιρετικές δοξασίες των οικουμενιστών)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

“υμείς δε μη κληθήτε ραββί. Εις γαρ υμών ο διδάσκαλος (…) και πατέρα μη καλέσητε υμών επί της γης, είς γαρ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ κληθήτε καθηγηταί, εις γαρ υμών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός.” (Ευαγγέλιο)

ΙΗΣΟΥΣ: - Ένας είναι ο διδάσκαλός σας, ο Χριστός.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ : -Όχι. Οι διδάσκαλοι είναι πολλοί, το μήνυμα είναι ένα, περί αγάπης..

ΙΗΣΟΥΣ: - Ένας είναι ο ουράνιος πατέρας σας, όπως σας τον αποκάλυψε ο Χριστός στη διδασκαλία Του.

ΟΙΚ.: - Όχι, δεν είναι ο Θεός, όπως τον αποκάλυψε ο Χριστός,ουράνιος πατέρας μας, αλλά όπως μιλούν για το Θεό κι οι άλλες θρησκείες. Όλες οι θρησκείες οδηγούν στην αλήθεια. Καμία δεν κατέχει όλη την αλήθεια (οικουμενιστική θεωρία των κλάδων).

ΙΗΣΟΥΣ:- Ένας είναι ο οδηγός σας, ο Χριστός.

ΟΙΚ.: - Όχι, πολλοί είναι οι οδηγοί μας και όλοι οδηγούν στην αλήθεια.

Θα έλεγα στους οικουμενιστές: σαράντα αιώνες προφήτες, απόστολοι, ιεράρχες, μάρτυρες, όσιοι, άγιοι μιλούν για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και σεις ακόμα δεν άκουσατε γι΄ αυτό; Είναι συνταρακτικό! Ο Ιησούς ρωτάει τους μαθητές Του, για τον κόσμο, ποιος λένε ότι είναι κι οι μαθητές Του απαντούν: άλλοι λένε είσαι ο Ηλίας, άλλοι ο Ιωάννης, άλλοι ότι είσαι προφήτης.

O Ιησούς απευθύνεται στους ίδιους, τους ρωτάει: εσείς ποιος λέτε ότι είμαι; Συ είσαι ο Υιός του Θεού, απάντησε ο Πέτρος. Ο Ιησούς τότε τους επιτίμησε να μη μιλούν γι΄Αυτόν. Γιατί άραγε; Ίσως για να μη θεωρητικολούν με τέτοια επιπολαιότητα ( ή δολιότητα) σαν τους οικουμενιστές.

Ο Ιησούς για να μην υπάρξει πια κανείς ποτέ που θα αμφισβητήσει το ιστορικό πρόσωπο του Χριστού, τους λέει όλα όσα θα συμβούν στο πρόσωπό Του. Κανένας δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο Κύριος γνωρίζει ότι θα εμφανιστούν οι αιρετικοί και οι χειρότεροι από όλους , οι οικουμενιστές.

"Υμείς δε τίνα με λέγετε είναι; Αποκριθείς δε ο Πέτρος λέγει αυτώ: Συ ει ο Χριστός. Και επετίμησεν αυτοίς ίνα μηδενί λέγωσι περί αυτού. Και ήρξατο διδάσκειν αυτούς, ότι δει τον υιόν του ανθρώπου πολλά παθείν, και αποδοκιμασθήναι από των πρεσβυτέρων και αρχιερέων και γραμματέων, και αποκτανθήναι, και μετά τρεις ημέρας αναστήναι."

Οι οικουμενιστές και γενικά οι αιρετικοί πάσχουν από υπέρμετρο εγωισμό . Η αίρεση διαλύει την ενότητα και τη συνοχή της κοινωνίας και την υποκαθιστά με την ψευδο-ένωση, η οποία δημιουργείται για λόγους σκοπιμότητας,. Δεν είναι αιρετικοί επειδή δεν γνωρίζουν το λάθος τους, αλλά επειδή μεταξύ του σωστού και του λάθους διαλέγουν το λάθος.

Οι αιρετικοί δεν ενδιαφέρονται για το σωστό ή το λάθος. Ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος διαλέγουν το λάθος. Δεν τους ενδιαφέρει, αν οι άνθρωποι που ζούν μέσα σε κοινωνίες, οι οποίες δεν έχουν αληθινούς δεσμούς μεταξύ τους, αλλά στηρίζονται στο ψέμα και στην υποκρισία δεν είναι ευτυχισμένοι. Ότι με την υποκρισία και τα ψέματα το κενό που δημιουργεί η απουσία του Θεανθρώπου δεν θα μείνει κενό, αλλά θα καλυφθεί απ΄ τον υπάνθρωπο.

Γράφοντας , λοιπόν, για τους αιρετικούς δεν απευθύνεσαι σ΄ αυτούς,, αλλά σ΄ εκείνους που είναι πιθανόν να παρασυρθούν από τις αιρέσεις τους και να χάσουν την ψυχή τους.

Κατά καιρούς εμφανίστηκαν διάφοροι αιρετικοί χριστομάχοι ή πνευματομάχοι κ.α. ΟΙ αιρετικοί της εποχής μας είναι οι λεγόμενοι οικουμενιστές, που ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν κατά τίνος από τα δόγματα της Ορθοδοξίας στρέφονται γιατί στρέφονται εναντίον της Ορθοδοξίας στο σύνολό της.

Το όνομά τους προέρχεται από τη λέξη οικουμένη. Ο οικουμενισμός ως αίρεση αρνείται τη θεότητα του Ιησού Χριστού. Δεν είναι ο Ιησούς Χριστός ο σωτήρ του κόσμου. Όλοι οι δρόμοι κατά τους οικουμενιστές οδηγούν στη σωτηρία του ανθρώπου. Δεν υπάρχει μια αλήθεια που σώζει τον άνθρωπο, υπάρχουν πολλές αλήθειες και καμία δεν είναι πλήρης,. Μόνο όλες μαζί αποτελούν την πλήρη αλήθεια. Ο οικουμενισμός είναι η παγκοσμιοποίηση στην πίστη.

Οι οικουμενιστές είναι από όλες τις απόψεις απλοϊκοί, είτε από την άποψη της Πίστης, είτε από την άποψη της Γνωσιολογίας, είτε από την άποψη της Ηθικής. Από την άποψη της πίστης είναι απλοϊκοί, γιατί η ενότητα στην πίστη δεν έχει έννοια ποσοτική , αλλά ποιοτική. Μια επιφανειακή ενότητα των θρησκειών σε όλο τον κόσμο, χωρίς ενότητα στην πίστη δεν είναι ενότητα πίστης.

Από την άποψη της αλήθειας (γνωσιολογία) ο οικουμενισμός είναι απλοϊκός, καθόσον αγνοεί, ότι ουσιαστικό στοιχείο της αλήθειας sine qua non είναι η καθολικότητα, με την έννοια ότι αυτό που είναι αληθινό είναι αληθινό παντού, είτε αναγνωρίζεται ως αληθινό είτε όχι.

Τέλος από την άποψη της ηθικής είναι απαράδεκτοι οι οικουμενισμές διότι την ψευδοένωση αλληλοαναιρούμενων θρησκειών, την παρουσιάζουν για λόγους σκοπιμότητας ως αληθινή ένωση εξαπατώντας εκείνους που από άγνοια ή επιπολαιότητα τους ακολουθούν.

Η Εκκλησία "θεραπεύει" τις αιρέσεις αλλά παραιτείται από τους αιρετικούς και τους αφήνει στην αρρώστια τους μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν.

Τό θέμα είναι ότι οι πιστοί δεν κολλάνε απ΄ τις αιρέσεις, αλλά απ΄ τους αιρετικούς.
Εκείνοι που τους γνωρίζουν μπορούν να φυλάγονται μόνοι τους.Εκείνοι που δεν τους γνωρίζουν δεν πρέπει να έχουν την αρωγή της Εκκλησίας;

Νιώθω την οδύνη του Κληρικού και του Εκπαιδευτικού σε μια τέτοια εποχή σαν τη δική μας.

Πρέπει να προσευχόμαστε γι΄ αυτούς.

____________________________________

Υποσημείωση:

1)Μαρκ. Κεφ.Η΄27-31, 2) Ρωμ. Κεφ.Η΄14-21, 3) Ματθ.Κεφ.ΚΓ΄6-11, 4) Φιλιπ.Κεφ. Δ΄4-9. 5) Κορ.Κεφ.ΙΑ΄23-32, Ματθ.ΚΣΤ΄26- 29, Μαρκ. ΙΔ΄22-26. ¨Λουκ.Κεφ.ΚΒ΄17-20. "Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού....", "Τον συνάναρχον Λόγον Πατρί και Πνεύματι...."

Το όνομα του Ιησού

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η Αγία Γραφή λέει πως όποιος επικαλείται το όνομα του Κυρίου θα σωθεί. Αυτό επαναλαμβάνει ακατάπαυστα η Εκκλησία μας και μας καλεί να συμμετέχουμε επίσης στη μυστηριακή της ζωή και κυρίως να κοινωνούμε των αχράντων μυστηρίων. Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά;

Ο Κύριός μας στο Ευαγγέλιο εφιστά την προσοχή μας στην προσευχή, να μην ξεφεύγουμε και ματαιολογούμε. Για να καταλάβουμε τι είναι μάταια λόγια, μας λέει, ότι δεν ωφελεί να τον φωνάζουμε «Κύριε, Κύριε,» ενώ η καρδιά μας δεν νιώθει ότι είναι ο Κύριός μας. «Αυτό το γένος» είπε «με τα χείλια του με τιμά, ενώ η καρδιά του βρίσκεται μακριά από μένα». Το ουσιώδες λοιπόν της επίκλησης είναι η καρδιά μας να βρίσκεται κοντά στον Κύριο. Μόνον έτσι τα λόγια της προσευχής μας δεν θα είναι μάταια.

Αν η καρδιά μας είναι κοντά στον Κύριο τότε τα λόγια έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Ο Κύριος γνωρίζει τι έχουμε ανάγκη. Είναι όμως απαραίτητο να επικαλούμαστε το όνομά του Ιησού, γιατί αυτό συνδέεται με τη μνήμη του Ιησού. Η επίκληση του ονόματος μας φέρνει κοντά στην παρουσία του Κυρίου. Έτσι βγαίνει το συμπέρασμα ότι αρκεί η επίκληση του ονόματος του Ιησού να σώσει τον άνθρωπο, που το επικαλείται με την ενεργητική αίσθηση της παρουσίας Του.

Στον πέμπτο τόμο της Φιλοκαλίας, στο κεφάλαιο που επιγράφεται «Ανωνύμου τινός αγίου λόγος θαυμάσιος περί των λόγων της θείας προσευχής» ο ανώνυμος άγιος γράφει για την επίκληση του Ονόματος του Ιησού, πως το Όνομα του Ιησού οι θείοι Απόστολοι το είχαν μόνον αυτό δια τελείαν και ολόκληρον προσευχήν. «μάλιστα το γλυκύτατον όνομα Ιησού, οπού το είχαν δια τελείαν και ολόκληρον προσευχήν και αγωνίζοντο εις όλην τους την ζωήν ακατάπαυστα, πώς να χορτάσουν την γλυκύτητα του Ιησού, και πάντοτε ήσαν πεινώντες και διψώντες τον Ιησούν.»

Στο βιβλίο «Παρουσία του Χριστού» γραμμένο από ένα μοναχό της Εκκλησίας της Ανατολής, Εκδόσεις Δόμος, ο συγγραφέας εκφράζει τη βαθιά επιθυμία του να έχει την σταθερή αίσθηση της παρουσίας του Ιησού. « Αν δεν μπορούσα να αισθάνομαι την παρουσία σου, τουλάχιστον η πίστη μου να ήταν τόσο ζωντανή, ώστε να είμαι βέβαιος πάντοτε ότι είσαι εδώ, μαζί μου. Και να καθιστώ την όλη μου συμπεριφορά σύμφωνη με μια τέτοια βεβαιότητα!».

Πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας ζούνε μόνοι στα διαμερίσματά τους . Με το όνομα του Ιησού και την αίσθηση της παρουσίας του, το μυαλό τους δεν θα ’ναι σαν το ξέφραγο αμπέλι. Το όνομα του Ιησού θα γίνει ο σύμμαχός τους και θα τους προστατεύει στους φόβους τους και στις μαύρες σκέψεις τους , που τους βασανίζουν. Ο Ιησούς είναι παρών, όπως είπε : « Ιδού εγώ μεθ΄ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος.»

Μια λιγόλογη προσευχή κι ακόμα πιο καλά ακόμα και μόνη η επίκληση του Ονόματος του Ιησού είναι ένας μεγάλος σύμμαχος και συμπαραστάτης για το μοναχικό άνθρωπο της σύγχρονης πόλης, για να μη μένει ανυπεράσπιστος στην απελπισία και στην απόγνωση.

Το ίδιο το νόημα της Ορθοδοξίας είναι όπως κι η επίκληση του Ονόματος του Ιησού κι η μνήμη της Διδασκαλίας του είναι ένα αφάνταστα καλό νέο για το σύγχρονο άνθρωπο: «Ορθοδοξία σημαίνει» γράφει ο Ρώσος θεολόγος Γιελχάνωφ « να βάζουμε όλη μας την πίστη στην ενεργητική παρουσία της θρησκευτικής ζωής κι όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους».

"ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ" Βιβλιοπωλεία ΠΑΙΔΕΙΑ Λάρισας

Ετικέτες: Επίκληση ονόματος Ιησού, Ορθοδοξία, Γιελχάνωφ, Αίσθηση παρουσίας Ιησού,

ΨΗΛΑ ΤΑ ΛΑΒΑΡΑ! ΟΥΤΕ ΧΑΜΗΛΑ, ΟΥΤΕ ΠΙΣΩ! (Τέταρτη ή πέμπτη η Γαλανόλευκη, αντί επικεφαλής της παρέλασης στη Λάρισα.)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Αν θέλουμε κάτι πρέπει να αγωνιστούμε γι΄ αυτό. Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Η ιδέα ότι “ο κόσμος τραβάει το δρόμο του και το χορτάρι μεγαλώνει μοναχό του “ είναι εκ του πονηρού.

Τα πάντα, ακόμα και το παραμικρό, υπονομεύονται και πρέπει να αγωνιστούμε για τις αξίες της ζωής μας και για την ίδια τη ζωή μας. Ο νοών νοείτω!

_________________________

Υποσημείωση:

Τέταρτη ή πέμπτη στη σειρά η Γαλανόλευκη, αντί επικεφαλής της παρέλασης στη Λάρισα. Τέταρτη ή πέμπτη και όχι όρθια, ψηλά, αλλά χαμηλωμένη και οριζόντια, σε θέση υποστολής! Μπράβο σ΄ αυτούς που το σκέφτηκαν!

Ετικέτες: Γαλανόλευκη, Λάβαρα,

ΣΤΟ ΖΑΡΚΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

ΣΤΟ ΖΑΡΚΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΑΝ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΛΟΠΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ, ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙ. ΤΟ ΖΑΡΚΟ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ' ΤΡΙΚΑΛΩΝ.

Η Παναγία και η πνευματική υπόσταση του ανθρώπου

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκυβάρδου

« Ιταμώ θυμώ τε και πυρί, θείος έρως αντιταττόμενος.»

Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός

Ένας Έλληνας αεροπόρος, στον πόλεμο του 1912 , όπως διηγείται ο ίδιος, την ώρα της φοβερής μάχης, άκουγε μέσα του τα λόγια ενός ύμνου, που επαναλαμβάνονταν σαν μια αυτενεργούμενη προσευχή. Δεν έπαψε καθόλου η προσευχή αυτή, όσο διαρκούσε η φοβερή μάχη, είπε ο γενναίος αυτός άντρας . Ήταν τα λόγια αυτά ενός ύμνου , που ψάλλεται στον όρθρο, το Δεκαπενταύγουστο: «Ιταμώ θυμώ τε και πυρί, θείος έρως αντιταττόμενος»:

Ο ύμνος είναι έργο του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού και αναφέρεται στο μαρτύριο «των τριών παίδων εν τη καμίνω», που ο Ναβουχοδονόσωρ τους έριξε στη φωτιά. Στον ιταμό θυμό του τυράννου και στη φωτιά , οι μάρτυρες αντέταξαν το θείο έρωτα, την υπερέχουσα αγάπη του Θεού, που τους βοήθησε να υπερβούν το μαρτύριο: «Το μεν πυρ εδρόσιζε, τω δε θυμώ εγέλα» γράφει ο Άγιος.

Η Παναγία είναι η πνευματική υπόσταση του ανθρώπου! Περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία με τα οποία ο άνθρωπος , αν και ζει μέσα στον κόσμο υπερβαίνει αυτόν τον κόσμο και γίνεται πνευματικός άνθρωπος. Απολαμβάνει τη μεγάλη χαρά να είναι από αυτή εδώ τη ζωή ένας «πολίτης του ουρανού».

Αυτό δεν είναι θεωρίες σοφών ανθρώπων. Είναι πραγματικότητα την οποία βιώνουν οι άγιοι από αυτόν εδώ τον κόσμο και πρώτη από αυτούς, εβίωσε η υπεραγία Θεοτόκος. «Ουκ εισίν εκ του κόσμου καθώς εγώ ουκ ειμί εκ του κόσμου» (Δεν ανήκουν στον κόσμο, όπως και εγώ δεν προέρχομαι απ΄ τον κόσμο).

Στο ερώτημα που βασανίζει τους ανθρώπους που θέλουν να ακολουθήσουν το δρόμο του Θεού, και βασανίζονται αν είναι εφικτή η ζωή της πλήρους υπακοής στο Θεό , την απάντηση δίνει το πρόσωπο και η ζωή της Παναγίας.

Πώς, με ποιο τρόπο μπορεί κανείς να ζει υπακούοντας με όλη του την ψυχή στο θέλημα του Θεού; Αυτό είναι επίσης ένα άλλο βασανιστικό ερώτημα. Τα λόγια της Παναγίας όπως καταγράφονται στον ύμνο της δίνουν πλήρη απάντηση σ΄ αυτό. «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω Σωτήρι μου».

Το νόημα των λόγων αυτών είναι πως ο τρόπος να ζεις υπακούοντας στον Θεό, «να ζεις με το σταυρό στο χέρι», όπως λένε χαρακτηριστικά οι απλοί άνθρωποι, είναι να αγαπάς πάνω από όλα το Θεό. Η αγάπη του Θεού, ο «θείος έρως» όπως την ονομάζει ο Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, ως η πρωταρχική αγάπη του ανθρώπου, υπερνικάει τη δύναμη του Κακού. Κραταιά ως θάνατος αγάπη.

Η αγάπη του Θεού πάνω από όλα, «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου κλπ. , αυτή είναι η πρώτη Εντολή, η οποία αποτελεί το θεμέλιο του πνευματικού ανθρώπου και της πνευματικής ζωής.. Αν έχεις άλλες αξίες μεγαλύτερες απ΄ την αγάπη του Θεού, αν δεν «μεγαλύνει η ψυχή σου τον Κύριον.» όπως η ψυχή της Παναγίας, δεν έγινες ακόμα πνευματικός άνθρωπος και δεν απέκτησες ακόμα πνευματική υπόσταση.

Στην κλήση του Ιησού να τον ακολουθήσουν και να γίνουν μαθητές τους, οι κλητευόμενοι που δεν ήθελαν να τον ακολουθήσουν , εύρισκαν διάφορες δικαιολογίες να αρνηθούν. Κάποιος είπε, ότι πρέπει να πάει να θάψει τον πατέρα του. Ο Ιησούς του απάντησε, «άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς , συ δε απελθών διάγγελε την βασιλείαν του Θεού», (άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους, εσύ όμως πήγαινε να αναγγείλεις τη βασιλεία του Θεού) με την έννοια, ότι αν δεν αγαπάς πάνω από όλα το Θεό, τα πάντα είναι για σένα νεκρά. Νομίζεις ότι ζεις, ενώ απλώς φυτοζωείς.

Η πνευματική υπόσταση θεμελιώνεται στην υπερέχουσα αγάπη του Θεού και στην πίστη ότι ο Θεός είναι για τον πνευματικό άνθρωπο η πρωταρχική και η υπερέχουσα τα πάντα πνευματική αξία, που μπροστά της όλες οι άλλες αξίες της ζωής κάμπτονται, είναι δηλαδή λιγότερο πολύτιμες. Αυτό σημαίνουν τα λόγια, «παν γόνυ κάμψει και πάσα γλώσσα εξομολογήσσεται τω Θεώ».

("ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ" Βιβλιοπωλεία ΠΑΙΔΕΙΑ Λάρισας)

« Είναι όλοι καλοί ;»

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Κάποτε στη Θεσσαλονίκη πήγαινα στο καφενείο ενός συμπαθητικού Μικρασιάτη, εξήντα περίπου χρονών. Το όμορφο , βασανισμένο πρόσωπό του ανέδιδε μια γλυκιά έκφραση γεμάτη καλοσύνη. Ήμουν βέβαιος ότι ήταν ένας άνθρωπος με καλό χαρακτήρα. Χάρηκα, όταν τον άκουσα να λέει σε κάποιον συνομήλικό του : « Κατά βάθος είναι όλοι καλοί». Δυσκολεύτηκα να καταλάβω τι εννοούσε. Εννοούσε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί ή αυτός τους έβλεπε έτσι; Αλλά πώς μπορούσε ένας άνθρωπος με τις εμπειρίες ενός εξηντάρη, ένας άνθρωπος της αγοράς, να τους βλέπει όλους καλούς;

Στο καφενείο ερχόταν κάπου- κάπου και ο γαμπρός του, που ήταν εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας από αυτόν. Στάθμευε τη μοτοσικλέτα του μπροστά στο καφενείο, ανάμεσα στα τραπέζια και τις καρέκλες , όπου κάθονταν οι πελάτες του και έμπαινε στο κατάστημα χωρίς να χαιρετήσει κανέναν. Το ύφος του έδειχνε μια μόνιμη οργή. Σκεφτόμουν τι θα γίνει, όταν αναλάβει αυτός το καφενείο.

Το καφενείο ήταν για κάμποσα χρόνια ακόμα γεμάτο κόσμο. Ο κόσμος ερχόταν γιατί ο ιδιοκτήτης του ήταν καλός άνθρωπος . Ο γαμπρός πήγαινε και ερχόταν με την αστραφτερή μοτοσικλέτα του. Ύστερα έπαψε να έρχεται ο καλός άνθρωπος και το μαγαζί το ανέλαβε για ένα μικρό χρονικό διάστημα η κόρη του. Σταμάτησα κι εγώ να πηγαίνω γιατί έφυγα απ΄ τη Θεσσαλονίκη. Όταν γύρισα μετά από κάμποσο καιρό είδα ότι το καφενείο έκλεισε και μετατράπηκε σε κατάστημα πωλήσεως μοτοσικλετών.

Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω την πίστη του ανθρώπου αυτού στην καλοσύνη και στην αγάπη, παρόλο που με παρόμοιο τρόπο σκεφτόμουν κι εγώ. Η δυσκολία να δεχθούμε το κακό είναι ότι κάθε φορά, που σκεφτόμαστε τους ανθρώπους, ο νους μας πάει στους δικούς μας, σ’ αυτούς που δεν παύουμε ποτέ να τους αγαπάμε, ακόμα κι όταν έχουν φύγει.

Είναι δύσκολο να πεισθείς ότι δεν είναι καλοί όλοι οι άνθρωποι, ότι υπάρχουν κακοί άνθρωποι στον κόσμο. Πόσα πρέπει να πάθει κανείς για να μάθει ότι στον κόσμο υπάρχει το κακό. Ίσως γιατί όλοι οι άνθρωποι αγαπούν το καλό. Κατά την Ορθόδοξη Πίστη μας η τάση του ανθρώπου προς το καλό είναι έμφυτη. Ο ι άνθρωποι γεννιούνται καλοί και έχουν όλα τα εφόδια για να μπορούν να υπερνικήσουν τις τάσεις τους προς το κακό.

Σημαντικό ρόλο παίζουν τα παιδικά μας χρόνια. Όσοι είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια , μεγαλώνοντας κοντά σε πράους και ειρηνικούς ανθρώπους δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι δεν είναι όλοι καλοί και ότι υπάρχουν άνθρωποι κακοί . Ίσως δεν θα το πιστέψουν ποτέ.

Σύμφωνα με το μύθο του Αισώπου «ο Λύκος και ο Ερωδιός», μια φορά στάθηκε ένα κόκαλο στο λαιμό ενός λύκου. Ο λύκος φώναξε τον ερωδιό με το μακρύ του ράμφος, να το βγάλει και του υποσχέθηκε ότι θα τον ανταμείψει. Ο ερωδιός έβαλε το κεφάλι του στο στόμα του λύκου και έβγαλε το κόκαλο. Ύστερα περίμενε την ανταμοιβή. Ο λύκος του είπε: «Μικρή ανταμοιβή είναι που γλίτωσες από το στόμα του λύκου» ;

Ποια είναι η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε στην αρχή; Είναι όλοι καλοί; Ο Αίσωπος φαίνεται ότι θέλει να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη που έχουμε για τον εαυτό μας. Ο μύθος του μιλάει γι’ αυτόν που ζει με αυταπάτες, που πρέπει να είναι ευχαριστημένος, όταν γλιτώνει από αυτές. Μικρό κέρδος είναι που γλίτωσες απ΄ τις αυταπάτες σου και ελευθερώθηκες απ΄ τον ίδιο τον εαυτό σου, φαίνεται να λέει ο Αίσωπος στους ανθρώπους κάθε εποχής.

Όσον αφορά όμως το νόημά του στη σύγχρονη εποχή, αν υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο, σε σχέση π.χ. με την πολιτική κατάσταση ή με την οικονομική κρίση, ποιος είναι λύκος και ποιος ερωδιός , ας το βρει ο αναγνώστης μόνος του.

Ανοικτή επιστολή προς τον σεβ. Μητροπολίτην Καλαβρύτων κύριον Αμβρόσιον για την κάρτα της κυβέρνησης

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Σεβασμιώτατε, ευλογείτε!

Επιτρέψτε μου να έκφράσω την άποψή μου ως προς την αποχήν της Διοίκησης της Εκκλησίας να λάβη εγκαίρως θέσιν (καιρός παντί πράγματι) εις το θέμα της "κάρτας της κυβέρνησης":

Κατ΄ αρχήν κακώς ονομάζεται "κάρτα του πολίτη", γιατί δεν υπάρχει πολίτης. Έως πότε θα επαναλαμβάνουμε ακρίτως έναν μύθο. Πολίτης, ,κατά τον Αριστοτέλη είναι ο μετέχων κρίσεως και αρχής (εξουσίας). Μετέχουν οι Έλληνες κρίσεως και αρχής; Ουδόλως.Έως πότε θά κάνουμε τα "στραβά μάτια" σε μύθους και ψευδαισθήσεις που διαιωνίζουν την κατάσταση της ανελευθερίας και προσβάλλουν ευθέως όχι μόνον την αυτοεκτίμησιν και προσωπικήν ελευθερίαν, αλλά και την ελευθερίαν της πίστεως. "Εν ελευθερία εκλήθημεν". Δεν εννοούμε εκείνους που έχουν συμφέρουν να καταλύουν την προσωπική ελευθερία των πιστών, αλλά εννοούμε εμάς τους πιστούς, αν πρέπει να υποκρινώμεθα ότι δήθεν δεν θίγεται η θρησκευτική μας ελευθερία.

Η Εκκλησία περιέχει κάθε έκφανση της ζωής του πιστού, άρα και την πολιτικήν.

Δεν είναι η Εκκλησία μέρος της πολιτικής ζωής , αλλά η πολιτική ζωή είναι μέρος της Εκκλησίας. Δεν υπάρχει για τους πιστούς τίποτε έξω από την _Εκκλησία.

Στην ψυχή των πιστών δημιουργείται η πίστη, ότι η Διοίκηση της Εκκλησίας φυγομαχεί υπό το πρόσχημα ότι δήθεν δεν είναι ενημερωμένη. Όταν όλοι οι πιστοί ανησυχούμε και αγωνιούμε η Διοίκηση της Εκκλησίας εφησυχάζει. Ταιριάζει ο εφησυχασμός στους Ιεράρχες;

Η σύνδεση της κάρτας με τον αριθμό του Αντιχρίστου: Η κάρτα είναι του Αντιχρίστου είτε συνδέεται με τον αριθμό είτε όχι.

Ασπάζομαι τη δεξιάν Σας

Μόσχος Λαγκουβάρδος

Περί λογικών ονείρων

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Συνήθως τα όνειρα, τουλάχιστον ως προς το φανερό περιεχόμενό τους, δεν έχουν λογική. Αυτός είναι ο λόγος που η Εκκλησία δεν δίδει βαρύτητα στα όνειρα. Εύκολα μπορεί να εξαπατηθεί κανείς από αυτά. Η Εκκλησία συμβουλεύει τους πιστούς να μην εμπιστεύονται τα όνειρα.

Ωστόσο υπάρχουν όνειρα τα οποία είναι εντελώς κατανοητά και συχνά έχουν άμεση σχέση με την πραγματικότητα. Τα όνειρα αυτά έχουν ενδιαφέρον διότι θέτουν ερωτήματα στα οποία η λογική δεν μπορεί να απαντήσει. Όπως είναι το ερώτημα πώς ο νους του κοιμωμένου σκέφτεται λογικά, ενώ βρίσκεται στη μέθη του ύπνου;

Ή ποιος δίνει τις πληροφορίες στον ονειρευόμενο για πράγματα που είναι αδύνατον ο ίδιος να γνωρίζει;

Παραδείγματα λογικών ονείρων είναι τα δύο όνειρα που ακολουθούν: Το πρώτο όνειρο το είδε η γιαγιά μου Βασιλική, πριν πολλά χρόνια, όταν δεν υπήρχαν ούτε τηλέφωνα, ούτε συγκοινωνίες. Η γιαγιά μου είδε στον ύπνο έναν άγιο άνθρωπο να της λέει, πως κινδυνεύει η ζωή της κόρης της και τη χρειάζεται . Η γιαγιά μου πήγε την άλλη μέρα στην πόλη όπου ζούσε η κόρη της και τη βρήκε βαριά άρρωστη. Η ζωή της διέτρεχε άμεσο κίνδυνο και γιατρός δε βρισκόταν λόγω της εμπόλεμης κατάστασης.

Το άλλο όνειρο το είδα εγώ μια νύχτα που ήμουν πολύ κουρασμένος. Τη νύχτα αυτή έγινε σεισμός, το κρεβάτι μου ταρακουνήθηκε, αλλά δεν ξύπνησα. Αυτός που σκηνοθέτησε το όνειρό μου είχε σκοπό να μη διαταραχτεί ο ύπνος μου, που τον είχα τόσο ανάγκη.

Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να με καθησυχάσει και μάλιστα πολύ γρήγορα, γιατί ένιωσα το σεισμό και θα ξυπνούσα , αν αυτός που ενδιαφερόταν για τον ύπνο μου δεν εύρισκε τρόπο να μην ξυπνήσω.

Η αδελφή μου Βασιλική ήταν το μόνο πρόσωπο που είχε τη δύναμη να με πείσει να μην ξυπνήσω. Ο δημιουργός του ονείρου μου "έφερε" την αδελφή μου από τη Θεσσαλονίκη στη Λάρισα, και την έβαλε να κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο με εμένα.

Είδα λοιπόν στον ύπνο μου ότι ξύπνησα απ΄ το σεισμό και ξύπνησα και την αδελφή μου που κοιμόταν στο διπλανό κρεβάτι.

-Έγινε σεισμός, είπα ανήσυχος.

-Όχι, δεν έγινε σεισμός, είπε η αδελφή μου.

-Δες τις λάμπες που κινούνται.

-Δεν είναι απ΄ το σεισμό. Αυτό συμβαίνει καμιά φορά, είπε η αδελφή μου κι εγώ την πίστεψα και συνέχισα τον ύπνο μου.

Τα λογικά όνειρα θέτουν, όπως είπα στην αρχή, μερικά ερωτήματα τα οποία δεν επιδέχονται λογική εξήγηση. Ποιος ενδιαφέρθηκε να μη διαταραχθεί ο ύπνος μου. Ποιος ήξερε ότι χρειαζόμουν τόσο πολύ τον ύπνο γιατί ήμουν πτώμα στην κούραση;

Ποιος ήξερε ότι ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να με καθησυχάσει στην ταραχή μου από το σεισμό ήταν η αδελφή μου; Ο ίδιος ο νους μου αποκλείεται, γιατί στη διάρκεια του ύπνου ο νους είναι αδρανής και τόσο αδιάφορος, ώστε να μπορεί να πει κανείς ότι ο ύπνος είναι αδιαφορία.

Όταν ο Ιησούς προσευχόταν στη Γεσθημανή και από την αγωνία του έσταζε το μέτωπό του ιδρώτα και αίμα, οι μαθητές Του κοιμούνταν. Φαντάσου τι πόνο και τι μοναξιά ένιωσε ο Κύριος με την αδιαφορία του ύπνου τους;

Είναι άραγε ο φύλακας άγγελός μας αυτός που δίνει το υλικό για τη δημιουργία των λογικών ονείρων ; Εμείς κοιμούμαστε ενώ εκείνος δίπλα μας αγρυπνά!