Κατά της ανωνυμίας

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

«Εν κρυπτώ ελάλησα ουδέν»

Ιωάν.18,20

“Τα δικαιώματα Κυρίου», λέει ο Δαβίδ, « ευθέα, ευφραίνοντα καρδίαν…αληθινά, δικαιωμένα αφ΄ εαυτών, επιθυμητά υπέρ χρυσίον και λίθον τίμιον πολύν και γλυκύτερα υπέρ μέλι και κηρίον». (Ψαλμ. 18,10-12).

Σχολιάζοντας τους στίχους αυτούς ο άγιος Ιωάννης του Σταυρού στο Πνευματικό του άσμα γράφει: « Για τούτο η ψυχή λαχταρά να βυθιστεί σ΄ αυτά τα διανοήματα, για να τα γνωρίσει σε όλο το βάθος τους. Σε αντάλλαγμα θα ήταν μεγάλη παρηγοριά και ευχαρίστηση για την ψυχή να υποστεί τα βάσανα και τις στενοχώριες του κόσμου, και κάθε τι που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μέσο γι’ αυτήν την γνώση, όσο δύσκολο και οδυνηρό να ήταν».

Οι σκέψεις αυτές μας βοηθούν να καταλάβουμε τη στάση που υπαγορεύει η πίστη στο Χριστό μπροστά στο τραγικό. Δεν ωραιοποιούμε την τραγικότητα. Η καρδιά μας είναι συντετριμμένη και ταπεινή. Έχουμε επίγνωση της αμαρτωλότητάς μας και πιστεύουμε στο μέγα έλεος του Θεού. Γι’ αυτό σεβόμαστε τα ονόματα . Ο πνευματικός κόσμος αρχίζει από τη στιγμή που ο Αδάμ έδωσε ονόματα στα πράγματα. Αυτή είναι η στιγμή που αρχίζει η πνευματική ζωή.Τα ψευδώνυμα και η ανωνυμία δείχνει ότι κατά κάποιο τρόπο εγκαταλείπουμε τον πολιτισμό και καταφεύγουμε στην άγρια φύση, εξωτερική ή εσωτερική.

Ένα από τα ανησυχητικά σημάδια ότι η εποχή μας ίσως είναι η τελευταία εποχή του πολιτισμού και ότι αυτό που θα ακολουθήσει είναι η αγριότητα, είναι η καταστροφή των αληθινών σχέσεων, που στηρίζονται στην άμεση επαφή και στην ειλικρίνεια .

Η άγρια φύση, θα μας καταστρέψει, αν δεν μπορέσουμε να εγκολπωθούμε όσο είναι καιρός, όσο έχουμε δυνάμεις να επιστρέψουμε, το μέγιστο μάθημα ότι η ζωή και η ευτυχία είναι σχέσεις. Ότι η ευτυχία είναι αληθινή μόνο όταν την μοιράζεσαι και ότι όταν συγχωράμε, αγαπάμε. Κι όταν αγαπάμε το φως του Θεού λάμπει επάνω μας.

Ο άνθρωπος δίχως την εκ Θεού φώτιση δεν είναι αληθινός, Είναι μια σκιά ή μάλλον όνειρο σκιάς, «σκιάς όναρ». Με το φως του Θεού ελευθερώνεται απ΄ το φόβο και την αγωνία. Το πρόσωπό του λάμπει. Η καρδιά του είναι ειρηνική.

Ο μέγας ποιητής της αρχαιότητας Πίνδαρος γράφει στον όγδοο ύμνο του προς τον νικητή στην πάλη Αιγινήτη Αριστομένη: «Αλλ’ όταν αίγλα διόσδοτος ( όταν φώτιση του Θεού) έλθη, λαμπρόν φέγγος έπεστιν ανδρών ( λαμπρόν φέγγος λάμπει επάνω στους ανθρώπους) και μείλιχος αιών ( και η καρδιά τους είναι μειλίχια και ειρηνική).

________________________________

Υποσημείωση:

"Να ένας νεοεποχίτης, φιλοκυβερνητικός, γερμανόφιλος κ.α." , θα πει καλόπιστα ο ευγενικός αναγνώστης. Αν καλοσκεφτεί όμως -δεύτερες σκέψεις κρείττονες- θα πει ότι στους καιρούς που ζούμε , όπως και σε όλους τους καιρούς, εκείνο που προέχει είναι το πνεύμα. Η μεγαλύτερη συμβολή στο πνεύμα είναι το θάρρος της γνώμης . Δεν είναι ούτε η αποκάλυψη της αχρειότητος της εξουσίας ούτε η ενημέρωση του πολίτη. Η εξουσία δεν στηρίζεται στην αγάπη του λαού, αλλά στο φόβο του. Όσο τρέφουμε το φόβο και την ανασφάλεια τόσο καλύτερα για τον εξουσιαστή. Η εικόνα που θέλει να περάσει στον κόσμο είναι η εικόνα κάποιου που είναι ικανός για όλα. Το να κρυβόμαστε ενισχύει την εικόνα αυτή. Με αυτό το σκεπτικό καταφερόμαστε κατά της ανωνυμίας, πλήν χωρίς μίσος για τους ανωνύμους. Χρειάζονται κι αυτοί!