Λουκιανού Ερμής και Χάροντας

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Ο Λουκιανός γεννήθηκε το 119-130 μ.Χ στα Σαμόσατα της Συρίας από φτωχούς γονείς που τον προόριζαν να γίνει λιθοξόος. Αυτός όμως ήθελε να γίνει φιλόσοφος και συγγραφέας. Αγαπούσε τα γράμματα και παρά την οικονομική δυσπραγία της οικογένειας σπούδασε ρητορική εγκαταστάθηκε στην Αθήνα -ήταν πολύ Έλληνας για να ζήσει μακριά απ΄ την Ελλάδα- και εγκατέλειψε τη ρητορική και τις δίκες για να αφοσιωθεί στη φιλοσοφία και στο γράψιμο. Ο διάλογος του Ερμή και του Χάροντα είναι ένας απ΄ τους νεκρικούς διαλόγους του.
Η εποχή που έζησε ο Λουκιανός, η Ελληνιστική εποχή- φαίνεται ότι δε διαφέρει ως προς τη νοοτροπία με τη δική μας εποχή, στην οποία όλες οι αξίες ευτελίζονται για να αντικατασταθούν από το χρήμα. Ο κόσμος και τότε , όπως και τώρα στηρίζει όλες τις ελπίδες του και τις προσδοκίες του στην ανάπτυξη της οικονομίας. Το χρήμα λοιπόν είναι το κύριο θέμα του διαλόγου μεταξύ του θεού Ερμή και του Χάροντα. Οι θεοί της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας είχαν όλα τα χαρίσματα και τα ελαττώματα των ανθρώπων και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό.
Η υπόθεση του διαλόγου είναι κάποια χρεωστικά του Χάροντα στον Ερμή για τα πράγματα που του έφερε για τη βάρκα του, μια άγκυρα, ένα λουρί για τους σκαρμούς, κερί για καλαφάτισμα κ.α. Ο Ερμής συνόδευε τις ψυχές στον Άδη κι ο Χάροντας τις μετέφερε από την μια όχθη του Αχέροντα στην άλλη με το πορθμείο του Άδη .
Φαίνεται ότι για το ίδιο χρέος είχαν τσακωθεί ξανά οι δυο τους, γιατί ο διάλογος αρχίζει με αυτά τα λόγια του Ερμή: «Αν θες, καπετάνιο, ας λογαριάσουμε πόσα λεφτά μου χρωστάς ίσαμε τώρα, για να μην αρπαχτούμε πάλι γι’ αυτό το ζήτημα».
Οι περιγραφές των ψυχών που παρεμπιμπτόντως όπως θα δούμε γίνονται στον παρόντα διάλογο δεν πρέπει να μας παραξενεύουν , γιατί οι θεοί σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία έβλεπαν τις ψυχές, που ήταν όμοιες με τα σώματά τους. Κανείς από τους θνητούς δεν μπορούσε να δει τις ψυχές εκτός από τον τυφλό μάντη Τειρεσία. Μόνο αυτός μπορούσε να βλέπει τις ασώματες ψυχές. Οι θεοί του έδωσαν αυτό το μοναδικό χάρισμα σαν αντιστάθμισμα που τον τύφλωσαν επειδή είδε τη θεά Αθηνά γυμνή.
Ο Τειρεσίας αποζημιώθηκε για τη φυσική του τύφλωση γιατί μπορούσε να βλέπει έκτοτε τα πνευματικά, τα μη βλεπόμενα από αυτούς που είχαν τη φυσική τους όραση. Ίσως με αυτό θέλει να πει η αρχαία μυθολογία πως όποιος βλέπει πολύ τα υλικά χάνει τα πνευματικά. Πρέπει δηλαδή να μην προσκολλιέσαι στα υλικά για να βλέπεις τα πνευματικά. Τώρα όμως κανείς δεν κάνει πίσω στις υλικές απολαύσεις και στην καλοπέραση ούτε και οι πιο πνευματικοί από τους ανθρώπους της εποχής μας.
Αναρωτιέμαι ποιο είναι το ενδιαφέρον της ιστορίας του Λουκιανού . Για ποιο λόγο ασχολήθηκε με την χρηματική αυτή διαφορά μεταξύ του Ερμή και του Χάροντα; Για μένα το ενδιαφέρον της ιστορίας αυτής του Λουκιανού, πιστεύω ότι αυτό ισχύει και για τον ίδιο, είναι η κατάντια του ανθρώπου ο οποίος δεν αλλάζει ποτέ ούτε με το θάνατο. «Ο λύκος την τρίχα αλλάζει» λέει η λαϊκή παροιμία εννοείται όσο ζει. Κατά πως διηγείται όμως ο Λουκιανός στο διάλογό του δεν αλλάζει ούτε μετά το θάνατο. Η ψυχή παίρνει μαζί της την κακία της και στον άλλο κόσμο. Αυτό θέλει να πει η παροιμία «μόνο μια κακία μένει».
Οι άνθρωποι της εποχής του μας λέει ο Λουκιανός ακόμα κι όταν έφταναν σε κάποιο ανώτερο επίπεδο δεν ελευθερώνονταν από τα πάθη τους και τις κακίες τους ιδίως από το χειρότερο από όλα τα πάθη , την προσκόλληση στο χρήμα. Ο Λουκιανός ήταν μαθητής του Σωκράτη που έλεγε πως επιστήμη χωρίς αρετή είναι κακουργία.
Να πάρουμε όμως τώρα μια γεύση από το διάλογο αυτόν του Λουκιανού : Ο Χάροντας δεν έχει να πληρώσει το χρέος που του ζητεί ο Ερμής και προβάλλει τη δικαιολογία ότι αυτήν την εποχή υπάρχει μεγάλη αναδουλειά, οικονομική ύφεση όπως θα λέγαμε σήμερα.
Ερμής: «Λοιπόν σαν πότε λες να μου τα δώσεις». Χάροντας:- «Ερμή μου, τώρα είναι αδύνατο. Μόλις όμως μου στείλεις καμπόσους μαζεμένους, καμιά επιδημία ή πόλεμος, τότε θα μπορέσω να έχω κάποιο κέρδος, κάνοντας καμιά κομπίνα στα ναύλα εξαιτίας της κοσμοσυρροής.»
Ο Ερμής συμφωνεί με τον Χάροντα ότι αυτό είναι το κακό με την ειρήνη και θυμάται άλλες εποχές που ο Χάροντας ξοφλούσε τα χρέη του γιατί υπήρχε μεγάλη κίνηση. «Θυμήσου» λέει στο Χάροντα «σε ποια κατάσταση έφταναν οι παλαιοί εδώ πέρα, όλοι τους παλικάρια, βουτηγμένοι στο αίμα κι οι περισσότεροι τραυματίες. Μα τώρα πια έρχονται ή γιατί πέθανε κανείς φαρμακωμένος απ’ το παιδί του ή από τη γυναίκα του, ή κανένας με πρησμένη κοιλιά και τα σκέλη του απ’ την καλοπέραση, όλοι τους κατακίτρινοι και κακομοίρηδες, τελείως αλλιώτικοι από κείνους. Κι όπως δείχνει το πράγμα, οι πιο πολλοί τους έρχονται επειδή ο ένας είχε βάλει στο μάτι τα χρήματα του αλλουνού».
Πείτε μου, ευγενικέ αναγνώστη, σε τι διαφέρει η δική μας εποχή από την Ελληνιστική εποχή του Λουκιανού, αν κρίνουμε από αυτούς που έχουν βάλει στο μάτι τα χρήματα του Ελληνικού λαού;

(Λουκιανού Διάλογοι, Εταιρικοί, Ενάλιοι, Θεών και Νεκρικοί, Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια Αικατερίνης Τσοτάκου-Καρβέλη, Εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα 1995).

Ο λόγος σαρξ εγένετο

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Διδασκαλία οι πιστοί ακολουθούν το παράδειγμα του Κυρίου Ιησού και γίνονται όμοιοι με Άυτόν δηλαδή ο λόγος ενσαρκώνεται και σ΄ αυτούς. Δεν διακρίνεται ο λόγος απ΄ τον άνθρωπο. Δεν αυτονομείται ο λόγος. Αυτό σημαίνει επίσης το ρηθέν "το ύφος είναι ο άνθρωπος".
Γι’ αυτό είμαστε εναντίον της ανωνυμίας. Γι΄ αυτό το λόγο επίσης είμαστε εναντίον της μη αναγραφής των πνευματικών στοιχείων (θρήσκευμα) στην ταυτότητα του ανθρώπου. Πόσο αληθινά μπορεί να είναι τα λόγια αυτού που κρύβεται πίσω απ΄ την ανωνυμία;
Θα μου πείτε «αι ημέραι πονηραί εισίν». Με τις μάσκες γίνονται ακόμα πιο πονηρές. Καλύτερα να σωπάσουμε, για να μην γινόμαστε θέατρο σκιών.
Στο χωριό μου όταν σε ρωτούσε κάποιος παλιός για ποιο πράγμα μιλάς θα σού ’λεγε «τι μολογάς»; Όποιος μιλούσε «μολογούσε» δηλαδή συνέδεε τα λόγια του με αυτό που είναι. Ομολογώ σημαίνει «ομού λέγω», δηλαδή φανερώνω τον εαυτό μου.
Το να κρύβεσαι και να μιλάς (ανωνυμία) ή παίζεις (υπήρχε ένα παιδικό παιχνίδι που λεγόταν «κρύψου και φώναξε») ή κάνεις το καραγκιόζη, δηλαδή άλλα λες, άλλα σκέφτεσαι και άλλα πράττεις.
Τέτοιους διαλυμένους ανθρώπους στο χωριό δεν τους είχε κανένας σε υπόληψη. Γελούσαν μαζί τους και σκάρωναν διάφορες ιστορίες, για το πώς κρύβονταν στον κίνδυνο. Τώρα το παιδικό παιχνίδι της Δεσκάτης «κρύψου και φώναξε» το επέβαλε η παγκοσμιοποίηση παντού με απώτερο σκοπό την επιβολή ενός παγκόσμιου δικτάτορα. Σοβαροί άνθρωποι παίζουν πιστεύοντας ότι υπερασπίζονται αυτό που πιστεύουν χωρίς να το συνδέουν με το πρόσωπό τους κρυμμένοι πίσω απ΄ την ανωνυμία τους. Άλλοι πάλι είναι πονηροί και «ρίχνουν άδεια να πιάσουν γεμάτα» ή ρίχνουν δολώματα για να ψαρέψουν τους «αφελείς». Το «ωραίο» είναι ότι με το «κρυφτούλι» πολλοί πιστεύουν ότι υπερασπίζονται την Ορθοδοξία με τα λόγια τους, ενώ στην πράξη την προδίδουν.
«Ο λόγος σάρξ εγένετο». Αυτό δεν ισχύει μόνο για τον Κύριο Ιησού, αλλά και για κείνους που τον αγαπούν και που θέλουν να τον μοιάσουν. Η ανωνυμία είναι εναντίον της διδασκαλίας του Ιησού. Υπήρχαν μαθητές του Κυρίου που δια τον φόβο των Ιουδαίων κρύβονταν. Γι΄ αυτούς το Ευαγγέλιο γράφει πως αγάπησαν περισσότερο την δόξα των ανθρώπων από τον Ιησού. Κρύβομαι και μιλώ σημαίνει χωρίζω το λόγο μου από τον εαυτό μου είτε από υποκρισία, όπως οι Φαρισαίοι που ο Κύριος τους παρομοίωσε με «τάφους», είτε σαν παιχνίδι.
Ο Οδυσσέας όταν ρωτήθηκε από τον Κύκλωπα (γένος βάρβαρον, ου προέθεντο τον Θεόν ενώπιον αυτών-ψαλμ.53) απήντησε "ούτιν με κικλήσκουσι" (Κανέναν με λένε).
Ο Οδυσσέας χρησιμοποίησε τις μεθόδους του κόσμου. Μίλησε στον Κύκλωπα στη γλώσσα του.Δεν ήταν ελεύθερος. Όταν ελευθερώθηκε απ΄ τη σκλαβιά
των μονομερών απόψεων (Μονόφθαλμοι Κύκλωπες) έπαψε την αυτονόμηση του λόγου και συνέδεσε το λόγο του με τον εαυτό του "ο Οδυσσέας είμαι ο γιος του Λαέρτη, που η πατρίδα του είναι η Ιθάκη", είπε.
Ο Όμηρος με τον Οδυσσέα διδάσκει ότι ο άνθρωπος όσο είναι δέσμιος του εγωισμού ( Κύκλωψ, αυτός που περιστρέφεται γύρω απ΄ τον εαυτό του, ο εγωιστής) 1)δεν έχει φόβο Θεού, 2)δεν έχει αληθινή επαφή με τους άλλους, 3) δεν είναι ελεύθερος και 4) δεν έχει πνευματική ταυτότητα, δηλαδή δεν γνωρίζει τον εαυτό του.
Πάντοτε, από μικρό παιδί με φόβιζαν οι μάσκες με την νεκρική ακινησία τους.
Οι μάσκες στο τραγικό θέατρο δεν έκρυβαν τα πρόσωπα των ηρώων, αλλά τα φανέρωναν. Όλοι γνώριζαν τα πρόσωπα που φορούσαν τις μάσκες. Το ίδιο και οι κόθορνοι. Τους φορούσαν για να τονίσουν αυτό που είναι και όχι για να δείξουν αυτό που δεν είναι.
Το συμπέρασμα είναι ότι η Ορθοδοξία στηρίζεται στο παράδειγμα, στο βίωμα, στο πρόσωπο του Γέροντα κα στην σχέση Γέροντα υποτακτικού και όχι στη σχολαστική γνώση. Από τη γνώση δεν πηγαίνεις στην αγάπη. Σ’ αυτό έσφαλε ο προτεσταντισμός και οι οργανώσεις που ίδρυσαν οι Βαυαροί στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο λόγος που κατέστρεψαν τετρακόσια μοναστήρια. Από την αγάπη πηγαίνεις στη γνώση.
Όσο αγαπούμε τον γλυκύτατο Ιησού τόσο πιο πολύ Τον γνωρίζουμε. Το ίδιο και τον εαυτό μας. Για να τον γνωρίσουμε πρέπει να τον αγαπήσουμε.
"Μόνο αν μ΄ αγαπήσει κάποιος όπως είμαι, θα τολμήσω κι εγώ να κοιτάξω τον εαυτό μου" ΄(Ίγκμαρ Μπέργκμαν, Φθινοπωρινή συμφωνία). «Σκιάς όναρ άνθρωπος» χωρίς τη θεόσδοτη αίγλη. (Πίνδαρος).

Αιρετικοί (Σχόλια)

Ανωνύμου

Οι αιρετικοί δεν είναι υποχρεωτικά ανήθικοι αλλά μπορεί να είναι ενάρετοι και πολύ μορφωμένοι άνθρωποι. Έπεσαν όμως σε αίρεση επειδή προσπάθησαν να εξηγήσουν με τη λογική τους το Μυστήριο του Θεού, προσπάθησαν να εξηγήσουν αυτό που δεν μπορεί να εξηγηθεί! Η ανθρώπινη λογική είναι σίγουρα χρήσιμη αλλά ο Θεός είναι υπέρλογο Μυστήριο.
Νομίζω πάντως ότι η υπερηφάνεια μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να απορρίπτει την Αλήθεια και να ασπάζεται την αίρεση, ακόμη και αν ο άνθρωπος αυτός είναι πολύ έξυπνος.
Αν απορείτε για τη σημερινή κατάσταση του Οικουμενισμού, προσωπικά νομίζω ότι οι Οικουμενιστές ή δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού αλλά υποκρίνονται προκειμένου να ασκούν επιρροή στον λαό ή αν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, τότε έχουν υιοθετήσει την πίστη της μασονίας η οποία είναι σαφώς αντιχριστιανική και ακυρώνει την Ορθοδοξία παρόλο που δηλώνει ότι την δέχεται! Οι μασόνοι λένε "Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός", αλλά λένε επίσης και "Ο Κύριος ημών Βούδδας" και ως εκ τούτου έχουν απορρίψει τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό.
Γιατί κάποιοι που άκουσαν για τον Χριστό δεν πιστεύουν; Αρνούνται το φως γιατί το να δεχτεί κάποιος το φως σημαίνει ότι θα ελεχθεί από αυτό, οπότε ή θα μετανοήσει ή θα επιμείνει στα πονηρά του έργα...
Όσον αφορά τη φωνή της συνειδήσεως, υπάρχει και η περίπτωση της λεγόμενης πωρωμένης συνείδησης. Ο Άγιος Νικόλαος αναφέρει (τροποποιώ λίγο το κείμενο για συντομία).
"Ο Νόμος του Θεού είχε σφραγιστεί στις ψυχές των ανθρώπων πριν το γραπτό Νόμο. Όμως ο Νόμος ήρθε όταν η συνείδηση των ανθρώπων είχε αδυνατίσει τόσο που δεν ήταν πλέον σε θέση να κατευθύνει τους ανθρώπους...Αλλά και ο γραπτός Νόμος εν τέλει αδυνάτισε και έπρεπε να δοθεί ένα τρίτο φάρμακο, το οποίο δόθηκε μέσω του Ευαγγελίου, το χαρμόσυνο μήνυμα του ενσαρκωμένου Θεού και προσωπικά εμφανιζόμενου μεταξύ των ανθρώπων...Έτσι, η Συνείδηση μας πρέπει να εκτιμηθεί και να μετρηθεί με το Ευαγγέλιο. Η συνείδηση αμφιβητείται, το Ευαγγέλιο είναι αναμφισβήτητο. Αν η συνείδηση αντίκειται στο Ευαγγέλιο, τότε έχουμε τυφλό οδηγό και σύμβουλο για την κόλαση. Αν συμφωνεί με το Ευαγγέλιο, τότε όλα είναι καλά." Αναφορά:Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς "Περί του Νόμου του Θεού" εκδόσεις Χρόες

Να μη δεχόμαστε κατάμουτρα το ασυνείδητο των άλλων

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Να μην δεχόμαστε κατάμουτρα το ασυνείδητο των άλλων σημαίνει να μην αναπαράγουμε στο νου μας τήν παθητική φαντασία τους είτε ως φανταστικές εικόνες , είτε ως περιγραφές.
Πρέπει να επαγρυπνούμε και να φυλάγουμε τις πύλες εισόδου του ασυνειδήτου στην ψυχή μας που είναι οι αισθήσεις η όραση, η ακοή, ακόμα κι ο νους. Να μην τις αφήνουμε αφύλακτες για να μην μπαίνει το ασυνείδητο των άλλων μέσα στην ψυχή μας και την αιχμαλωτίζει.
Παραθέτω σχετικά σχόλια στο ιστολόγιο amethystos με αφορμή αναρτήσεις που προκαλούν τρόμο στον αναγνώστη με το άρθρο του Τόμας Χορν.
Ποιος είναι ο Τόμας Χορν;Στην εποχή μας οι φανταστικές εικόνες στο μυαλό των ανθρώπων γίνονται πραγματικές στη ζωή. Αυτό το γράψιμο μοιάζει με "προγραφή" , με προσχεδιασμό ή με ευχή. Είναι επικίνδυνο να δεχόμαστε στη "μάπα" το ασυνείδητο των άλλων. Ξέρουμε και ο εχθρός το ξέρει πως όταν θριαμβεύει ηττάται. Ο θρίαμβος του κακού είναι η καταστροφή του. Σε κάποιο αρχαίο κείμενο ο συγγραφέας σημειώνει για κάποιους που όταν ετοιμάστηκαν να αλαλάξουν για τη νίκη τους διαπίστωσαν ότι έπαθαν πανωλεθρία.Ο παγκόσμιος δικτάτορ θα είναι αθάνατος; Προετοίμαζαν και τον Κρισναμούρτι από μικρό παιδί,αλλά ο άνθρωπος τα παράτησε αφού αποκήρυξε όλους όσους στήριζαν τις ελπίδες τους σ΄ αυτόν.
Μήπως δείχνοντας τη φρίκη αφενός την εκθειάζουμε και αφετέρου εξοικοιώνουμε τον κόσμο με αυτήν.Τα νεύρα του κόσμου σμπαραλιάζουν κάποτε απ΄το πολύ τέντωμα και χάνουν την ελαστικότητά τους.Έτσι ζητούν ολοένα μεγαλύτερες συγκινήσεις. Στο τέλος ούτε ο ίδιος ο Αντίχριστος αν παρουσιαστεί μπροστά τους δεν θα τους κάνει εντύπωση.
"Έκαστος δε βλεπέτω πώς εποικοδομεί"

Κυριακή, 28 Μάρτιος, 2010
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Ρίιιγος...πολικόν και μεταφυσικόν ριιίγος...τι να πρωτοθαυμάσω; τον ζήλον των νεοεποχιτών, ιδιαζόντως ικανών μαέστρων της μουσικής του μέλλοντος αιώνος, η τον βαρβάτον και καπάτσον ζήλον της ορθοδόξου(;) πανίερης ,σεπτής αντικατασκοπίας; δεν ημπορώ να επιλέξω..μένω..και παραμένω με το ρίιιγος
Κυριακή, 28 Μάρτιος, 2010

Ο/Η Σαλογραια είπε...
Και γω ειρωνευόμουν με σκαιότητα ΌΛΑ τα σενάρια συνωμοσίας, μέχρι που έμαθα ότι το 94 τοις εκατό του ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ, τον ΚΑΤΕΧΟΥΝ 100 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ.
ΌΤΑΝ ΔΙΑΒΑΣΑ ΌΤΙ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ 4% ΤΟ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΑ 6 ΔΙΣ...ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ
Ε Ν Τ Ε Λ Ω Σ ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΑ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ΤΡΑΠΟΥΛΑΣ, ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΦΕΛΕΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΑΛΛΟ...
Και βέβαια, του πάμπλουτου, Εσχάτου, Ενός ΗΓΕΤΗ που θα απομείνει, τα μυαλά, θα φουσκώσουν τόσο, που θα ξεχάσει ότι ειναι θνητός και θα ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ ΝΑ ΛΑΤΡΕΥΤΕΙ ΩΣ ΘΕΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΘΕΙ Ο ΑΦΑΤΟΣ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΑΠΟ ΥΛΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ...
ΑΠΟ Ε Π Α Ρ Σ Η ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΡΕΣΤΑ ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΣ.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΑΓΕ ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΣΧΑΤΕΣ ΜΕΡΕΣ;
ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ...
ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ...
Συχωρέστε με και για την ενόχληση και ΚΑΛΟ ΠΆΣΧΑ δια τους επιθυμούντας διαβαίνειν..."

Το Ευαγγέλιο είναι ο Καταστατικός Χάρτης της Χαράς. Η διδασκαλία του Κυρίου είναι διδασκαλία χαράς. Μακάριοι εστέ. Είτε τη θλίψη του κόσμου δεις είτε τη χαρά δια του Σταυρού η κατάληξη είναι η χαρά. "Μη φοβείσθε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον". Η νίκη του Κυρίου δια του Σταυρού είναι μετατροπή της ήττας σε νίκη. Ακόμα και η αποθάρρυνση οδηγεί στη χαρά, γιατί η ίδια η αποθάρρυνση προκαλεί την καταστροφή της. Ο θρίαμβος του Κακού είναι η αυτοκαταστροφή του.

Ο αγώνας δεν είναι με σάρκα και αίμα. Αυτό που προέχει είναι το πνεύμα.
Το μόνο που έχει να φοβηθεί κανείς είναι το φόβο, δηλαδή το αδύνατο πνεύμα του. Γι' αυτό διαφωνούμε με ό,τι πάει να κάμψει το ηθικό μας.
Η εικόνα (και η περιγραφή εικόνα είναι) μπαίνει κατ΄ευθείαν στην ψυχή και παρακάμπτει το νου, όπως γίνεται με τα όνειρα, όταν ο νους μας κοιμάται.
Να ξυπνήσουμε και να μην αφήνουμε τις υποβολές να κάμψουν το πνεύμα μας.
Να μην αδολεσχούμε με το πονηρό, για να μην μας ΄καταλάβει πνεύμα δειλίας.
Να αδολεσχούμε με το Θεό (με την νοερά προσευχή) για να έχουμε τη χάρη του Θεού, που είναι πνεύμα ανδρείας, ειρήνης, δικαιοσύνης και χαράς εν πνεύματι αγίω. Αμήν

Όσο γι΄ αυτόν που έχει συγκεντρώσει όλο τόν πλούτο της Γης στα χέρια του αυτός φοβάται τον εαυτό του γιατί δεν πιστεύει στο Θεό. Ποιος θα τον γλιτώσει απ΄ το φοβο του αυτόν; Μια ανάσα μας χωρίζει απ΄ το θάνατο. Πώς είναι βέβαιος γα τη ζωή του, όταν υπάρχουν θανατηφόρες ασθένειες που χτυπούν ακόμα και τους απόλυτα υγιείς;

Καλά τα γράφεις, αλλά ποιος σ΄ ακούει;

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

"Μπορώ να σκέφτομαι σωστά,που σημαίνει να έχω επίγνωση ότι
το θεμέλιο της σκέψης μου είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός"

Καλά τα γράφεις, αλλά ποιος σ’ ακούει, μου λένε συχνά κάποιοι άνθρωποι στο δρόμο. Η καλύτερη απάντηση στο ερώτημα γιατί γράφεις αν και δεν σ΄ ακούει κανείς είναι αυτή που μου έδωσε κάποιος φίλος μου. (Το γράψιμο φαίνεται ότι είναι υπόθεση των φίλων. Το μη εμπορικό βιβλίο είναι ένα ακριβό δώρο στους φίλους): «Εσύ να γράφεις» μου είπε «κι ας μην διαβάζει κανείς τα γραφόμενά σου. Ο Θεός θεωρεί ότι τα διαβάζουν όλοι». Αν δεν ξέρεις αν διαβάζει κανείς τα γραφόμενά σου κι αν τα δέχεται ή τα απορρίπτει, γράφεις για τον ιδανικό αναγνώστη ή γι΄ αυτούς που θά ’ρθουν.
Γιατί γράφω και γιατί ονομάζω τα κείμενα αυτά «δοκίμια»; Τί είναι το δοκίμιο; Όταν αναρωτιέμαι γιατί γράφω η απάντηση που έρχεται αυθόρμητα στο νου μου είναι ότι γράφω σαν αναζήτηση. Δοκιμάζω με το γράψιμο αν κάτι είναι αληθινό ή όχι. Γι’ αυτό ονομάζω το γράψιμο αυτό «δοκίμιο» γιατί είναι δοκιμές. Λένε ότι το δοκίμιο ξεκίνησε απ΄ τον προφορικό λόγο, με σκοπό την πειθώ. Δεν εξαντλείς το θέμα σου, ωστόσο αναζητάς κάποια στοιχεία για να πειστείς για κάτι. Το γράψιμο για μένα είναι ένα είδος επαλήθευσης με τα στοιχεία που ανακαλώ από την εμπειρία μου, από τη μνήμη μου και από τα βιβλία.
Ο φίλος μου Λουκιανός που είναι ένας θυμόσοφος κι αγαπάει την προφορική σοφία της εμπειρίας και όχι τη σοφία απ΄ τα βιβλία , μου είπε κάποτε: «Να γράφεις σαν πνευματική υποθήκη προς τα παιδιά σου». Αυτή είναι για μένα μια σοφή κουβέντα, που ο φίλος μου την έβγαλε απ΄ την καρδιά του, χωρίς να την έχει διαβάσει πουθενά. Δεν του αρέσει να μιλάει για τις γνώσεις του απ΄ τα βιβλία. Νομίζω ότι δεν διαβάζει τίποτε ούτε εφημερίδες.
Ο Αμερικανός φιλόσοφος Χένρυ Ντέϊβιντ Θορώ στο βιβλίο του «Ουώλντεν» γράφει τι περιμένει από τον συγγραφέα. «Το μόνο που ζητώ από ένα συγγραφέα είναι να μου μιλήσει απλά και ειλικρινά για τη δική του ζωή, να μου μιλήσει έτσι όπως θα έγραφε στους δικούς του ξενιτεμένος σε χώρα μακρινή. Γιατί αν έζησε με ειλικρίνεια, θα πρέπει να έζησε σε μία άλλη χώρα άγνωστή μου».
Το κίνητρο της αγάπης υπάρχει στο Ευαγγέλιο, στην πρώτη επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Θεσσαλονικείς, στην οποία ο Απόστολος του Κυρίου εκμυστηρεύεται τις σκέψεις του γιατί γράφει. Ο Απόστολος Παύλος γράφει ότι το κίνητρό μας πρέπει να είναι αυτό της μητέρας προς τα τέκνα. Το ίδιο κίνητρο συναντάμε στην αρχαία εποχή στον Ξενοφώντα, όταν αναφέρεται στον Αγησίλαο ο οποίος φερόταν στους άλλους «ως πατήρ προς τέκνα».

Το κίνητρό μου είναι η κατανόηση, δηλαδή η αγάπη, αφού αγάπη είναι η υπέρτατη κατανόηση. Με το γράψιμο είναι σαν να δοκιμάζω αν είναι κάτι αληθινό με τα στοιχεία που ανακαλώ από την εμπειρία μου, από τη μνήμη μου ή από τα βιβλία. Γι΄ αυτό ονομάζω το γράψιμό μου δοκίμιο, γιατί δοκιμάζω αν κάτι είναι αληθινό.
Από όσες εκμυστηρεύσεις άκουσα για το γράψιμο αυτή του Αποστόλου Παύλου, όπως είπα, μου αρέσει περισσότερο. Είθε ο Θεός να μας δίνει δύναμη, κουράγιο και καθαρότητα καρδιάς να ακολουθήσουμε τα λόγια του. Επίσης μου αρέσει αυτό που λένε, πως μόνο αυτό που λέγεται με αγάπη θα ακουστεί. Είθε το κίνητρό μου όχι μόνο στο γράψιμο, αλλά και στις σκέψεις μου και στα έργα μου να είναι η αγάπη.
Ένα άλλο πάλι μου αρέσει, αυτό που λέει ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ: Απόκτησε την εσωτερική σου ειρήνη και χίλιοι άνθρωποι γύρω σου θα σωθούν. Τα λόγια αυτά είναι εκφράζουν την Ορθοδοξία, η οποία δίνει μεγαλύτερη αξία στον άνθρωπο, στις εμπειρίες του και στα βιώματά του από ό,τι στις γνώσεις. Οι άγιοι της Εκκλησίας μας παροτρύνουν να μην γράφουμε, αν είμαστε επιρρεπείς στα πάθη κι αν δεν έχουμε καθαρή καρδιά. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Εντούτοις κι αυτό που λέει η θύραθεν σοφία έχει κάποια αξία, ιδίως ως απάντηση σ΄ αυτούς που τους έχει κυριεύσει και εξουδετερώσει η προπαγάνδα που επιδιώκει να καταργήσει το πρόσωπο του ανθρώπου και να μεταβάλει τους ανθρώπους σε ένα ανθρώπινο κοπάδι. Κατά τη θύραθεν σοφία ακόμα και η σκέψη που κάνεις στο δωμάτιό σου, χωρίς να την εξαγορεύσεις, αν είναι σωστή θα ακουστεί παντού και θα συμβάλει στο γενικό καλό. Άρα δεν ισχύει αυτό που λέγεται από ηττοπάθεια, ότι είμαι μόνος και δεν μπορώ να κάνω τίποτα . Αν δεν μπορώ να κάνω τίποτα , μπορώ να σκέφτομαι σωστά, που σημαίνει να έχω επίγνωση ότι το θεμέλιο της σκέψης μου είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

Πρόβλημα για την δημοκρατία αποτελεί η τηλεόραση

«Η δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν θέσει υπό έλεγχο την τηλεόραση".
Κ. Popper, φιλόσοφος

- Η τηλεόραση αποτελεί ένα πρόβλημα για τη δημοκρατία. Γιατί; -



Σύμφωνα με τον Popper, η αμαρτία της τηλεόρασης έγκειται στο γεγονός ότι αυτή εισάγει στην κοινωνία τη βία.
Ο ίδιος (φωτο) παραλληλίζει την τηλεόραση με τον πόλεμο, επειδή, όπως σημειώνει, «και η πρώτη και ο δεύτερος οδηγούν στην απώλεια των κανονικών συναισθημάτων που βιώνει κάποιος σ’ έναν κόσμο καλά οργανωμένο, όπου το έγκλημα αποτελεί εξαίρεση».



Έπειτα, όσο αυξάνεται η βία στην κοινωνία, τόσο περισσότερο αναπτύσσεται ο μηχανισμός καταστολής του κράτους με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της δημοκρατίας.
«Πρέπει να καταλάβουμε - γράφει ο Popper - ότι η πολιτισμένη συμπεριφορά των ανθρώπων δεν είναι αποτέλεσμα μιας τυχαιότητας, αλλά καρπός μιας μακράς εκπαιδευτικής διαδικασίας.





Σε τι συνίσταται ο πολιτισμένος τρόπος συμπεριφοράς;


Συνίσταται στον περιορισμό της βίας.


Ο πυρήνας της εκπαιδευτικής διαδικασίας δεν έγκειται μόνο στην εκμάθηση γεγονότων αλλά στην επίγνωση της σημασίας που έχει η εξάλειψη της βίας.
Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο έχοντας μια αποστολή: να προσαρμοστούν στο περιβάλλον τους.

Γι’ αυτό, η πνευματική τους εξέλιξη εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από το περιβάλλον τους.


Η τηλεόραση είναι μέρος του περιβάλλοντος των παιδιών [...] αυτή παράγει βία και την εισάγει στα σπίτια, όπου χωρίς την τηλεόραση η βία θα ήταν ανύπαρκτη».



Για τους λόγους αυτούς, ο Popper προτείνει το εξής:
Όλοι όσοι ασχολούνται με την τηλεόραση να εφοδιαστούν με μια άδεια, ένα είδος διπλώματος, που θα το αποκτούν κατόπιν εξετάσεων και το οποίο ενδεχομένως να ακυρώνεται σε περίπτωση που αυτοί καταπατούν ένα συγκεκριμένο κώδικα ηθικής.



Σε όποιον αντιτάσσει το επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε μια μορφή λογοκρισίας, απαντά: «Εμείς [οι τηλεθεατές] δεν μπορούμε να λογοκρίνομε, σε αντίθεση με εκείνους [τους παραγωγούς της τηλεόρασης], που μπορούν να ασκούν λογοκρισία όποτε τους αρέσει, χωρίς εμείς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα».
Πράγματι, αν σκεφτούμε πόσο σκληρή και μακροχρόνια είναι η προετοιμασία ενός εκπαιδευτικού, προκειμένου να διδάξει σε μια ολιγομελή σχολική τάξη, δεν μπορεί παρά να μας προκαλεί κατάπληξη το γεγονός, ότι κάποιος μπορεί να δασκαλεύει εκατομμύρια ανθρώπους αρκεί να είναι ωραίος, λαμπερός και να «γράφει καλά» στην τηλεοπτική κάμερα!




(Από το βιβλίο "Η τηλεόραση και τα παιδιά μας " του Tito Squillaci, εκδόσεις Ακρίτας, σελ.72)

Οι αριστεροί διανοούμενοι

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Σ’ ένα κόσμο διαφθοράς

«ότι αλλότριοι επανέστησαν επ’ εμέ και κραταιοί
εζήτησαν την ψυχήν μου, και ου προέθεντο τον Θεόν
ενώπιον αυτών»(Ψαλμ.53)

Σ’ ένα κόσμο διαφθοράς αριστεροί και δεξιοί πολέμησαν την Πίστη και την Παράδοση, οι πρώτοι με τη χλεύη, την ψυχολογική ή την απόλυτη βία κι οι δεύτεροι με την καπηλεία. Τώρα αυτοί οι αριστεροί και οι δεξιοί χύνουν κροκοδείλια δάκρια γιατί οι νέοι δεν έχουν ιδανικά και γιατί οι πάντες έχουν διαφθαρεί και δεν υπάρχει ούτε ένας με καθαρή συνείδηση.
Ο προφήτης και βασιλιάς Δαβίδ έγραψε πριν χιλιάδες χρόνια αυτόν τον ψαλμό σ΄ έναν κόσμο διαφθοράς. Πρόκειται για τον 52ο ψαλμό, που σε ελεύθερη απόδοση λέει: «Είπε ο άφρων μέσα του, δεν υπάρχει Θεός. Αυτός και οι όμοιοί του διεφθάρησαν απ΄ την κακία τους. Έγιναν αηδιαστικοί και σιχαμεροί με τις παρανομίες τους. Κανείς από αυτούς δεν σκέφτεται και δεν πράττει το αγαθό. Ο Θεός έσκυψε απ΄ τον ουρανό για να δει τους υιούς των ανθρώπων, αν υπάρχει κανείς μεταξύ τους που να έχει σύνεση και γνώση του Θεού ή που να αναζητεί το Θεό και να προσεύχεται σ’ αυτόν. Είδε ότι όλοι έχουν παρεκκλίνει από την ορθή οδό. Έγιναν διεφθαρμένοι και αχρείοι. Δεν υπάρχει κανείς που να ζητεί το αγαθό, δεν υπάρχει ούτε ένας. Δεν θα βάλουν επί τέλους ποτέ γνώση και δεν θα συνετισθούν όλοι αυτοί που διαπράττουν παρανομίες; Αυτοί που κατατρώγουν τον λαό μου με τόση ευκολία. Ποτέ δεν στράφηκαν προς το Θεό, ποτέ δεν επικαλέσθηκαν τον Κύριο. Αυτοί φοβήθηκαν και πανικοβλήθηκαν εκεί όπου δεν υπήρχε φόβος.»
Η Αριστερά με τον άκρατο ιδεαλισμό της αποξένωσε τους νέους από την Πίστη και την Παράδοση. Σ' αυτό βοήθησε και η Δεξιά που καπηλεύτηκε όπως επί δικτατορίας των συνταγματαρχών, την πίστη στην Ορθοδοξία, στην Πατρίδα, στην Οικογένεια. Οι πατροπαράδοτες αξίες παραδόθηκαν στη χλεύη και αντί αυτών προβλήθηκε η ιδέα της διαρκούς ανάπτυξης της οικονομίας και της αδιάκοπης προόδου με τη διαστρεβλωμένη έννοια του μίσους για το παλιό, για τη συντήρηση. Η πρόοδος σήμαινε μίσος για το παλιό με αποτέλεσμα την αποτελμάτωση της κοινωνίας. Οι κοινωνίες δεν ανανεώνονται με το μίσος στην αρχαία σοφία, αλλά με την εμβάθυνση σ΄ αυτήν.
Αριστερά και δεξιά κόμματα έχουν κοινό σύνθημα το «ολοένα μπροστά», «ανήκομε στη Δύση» ή οτιδήποτε άλλο παρόμοιο που δείχνει ότι έχουν καταληφθεί από το δαίμονα της φυγής, οτιδήποτε αρκεί να φύγουμε απ’ την ελληνική πραγματικότητα.
Άλλη ξενόφερτη ιδέα που η Αριστερά αντέγραψε από τη Δύση και την διαστρέβλωσε είναι η ιδέα του διεθνισμού, που οδήγησε στην υποτίμηση σε καθετί εθνικό, ενώ η έννοια του διεθνισμού δεν είναι η υποτίμηση του Έθνους, αλλά η ανύψωση του Έθνους και η υπέρβαση. Δεν υποτιμούνται τα έθνη, αλλά υπερβαίνονται τα εμπόδια που βάζουν στο δρόμο τους αυτοί που πολεμούν ή καπηλεύονται τα έθνη και κάνουν τα έθνη και τους λαούς να στενάζουν.
Η διαστρέβλωση και η παρανόηση των ξενόφερτων ιδεών της Αριστεράς οφείλεται στο ότι δεν είχαμε ποτέ ελληνική επιστήμη ούτε ελληνική παιδεία από τότε που η φραγκοκρατία διαδέχθηκε την οθωμανική αυτοκρατορία. Η φραγκοκρατία συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τον ίδιο πάντοτε στόχο τη διάλυση και την εξουθένωση του Ελληνισμού και ειδικότερα της Ορθοδοξίας, αν και δεν νοείται Ορθοδοξία μη πολεμουμένη. Η ουσία της Ορθοδοξίας είναι ότι μετατρέπει την ήττα σε νίκη. Αυτή είναι η χαρά δια του Σταυρού.
Η Αριστερά και η Δεξιά στην Ελλάδα ούτε οι ίδιες μπορούν να ανανεωθούν και να αφήσουν τους μύθους, τις προκαταλήψεις και τις προσκολλήσεις , ούτε το λαό αφήνουν να ασχοληθεί με τα ειρηνικά του έργα για να μη γίνεται θύμα των ξένων.
Μερικοί διανοούμενοι της Αριστεράς στην Ελλάδα, που έστω και αργά ελευθερώθηκαν απ΄ τον ιδεαλισμό τους και αντιλήφθηκαν την ελληνική πραγματικότητα, επικαλούνται το ήθος, τη μόρφωση και τον πολιτισμό για τη σωτηρία της πατρίδος, αν και οι ίδιοι συνέβαλαν στην απομάκρυνση του κόσμου απ΄ το Θεό και στην αποξένωση των νέων από την Πίστη. Δεξιά και Αριστερά με τον τρόπο της η καθεμιά αρπάζει την ψυχή του λαού, τα βιώματα και τις εμπειρίες του, με αντάλλαγμα τις ξενόφερτες φροϋδικο-νιτσεϊκο-μαρξιστικές ιδέες της. Βιώματα του Ελληνικού λαού ευτελίζονται ως αναχρονιστικά για να προβληθεί ο δυτικός κόσμος (ένας κόσμο που δύει) και για να καταδειχθεί η άγνοια και η περιφρόνηση για την ελληνική πραγματικότητα.
"Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν" είπε ο Κύριος. Ο Απόστολος Παύλος γράφει για την ανανέωση της κοινωνίας και για την αναγέννηση του Έθνους και της Πατρίδας: «Καθένας ας προσέχει πώς εποικοδομεί. Κανένας δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο από αυτό που υπάρχει και που είναι ο Ιησούς Χριστός». (Κορ.Α΄,3,10)

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Το δυσαγγέλιον των χιλιαστών του Θερμοκηπισμού αντί Κοινωνικού, από Ωραίας Πύλης, στην Μητρόπολη Δημητριάδος

πηγή: NovaFM

Συντάχθηκε απο τον/την Γ.Β.Κ.

Έτσι λοιπόν, ανήμερα Του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου,διαβάστηκε επείγουσα εγκύκλιος της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος από Ωραίας Πύλης, με το κήρυγμα του Al Gore και του εσμού των νέων Χιλιαστών της Καταστροφολογίας Θερμοκηπιστών Προτεσταντών.

Αντί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, το χιλιαστικό δυσαγγέλιο των Αρχόντων του κόσμου τούτου, από Ωραίας Πύλης. Ούτε λέξη περί Ευαγγελισμού ή περι Εθνικής Εορτής

Αντί λόγου παρηγορητικού, λόγος τρομοκρατίας........

Αντί του 'Χαίρε Κεχαριτωμένη" αντιεπιστημονικές ασυναρτησίες των Προτεσταντών και των ωνημένων ΜΜΕ που ελέγχουν οι τραπεζίτες, οι Masters of War και τα φερέφωνά τους, περί ... ανόδου της στάθμης της θαλάσσης, θερμοκηπίου, επικείμενης καταστροφής και Τέλους του Κόσμου.

Αντί του μάννα χολήν... με επείγουσα εγκύκλιο προς ανάγνωσιν ανήμερα της Μεγάλης Εορτής. Αντί του 'Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετα σού", Παγκόσμια ... Ώρα της Γής, "εορτή" αυτών που δεν έχουν Αγίους.

Εκ γραφίδος Αρχιερέως και στόματος ποιμένων, κατα την ώρα που οι πιστοί ετοιμάζονται να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων, αντί Κοινωνικού ο...κώδων του κινδύνου που κρούουν κάποιοι χρηματοδοτούμενοι, οι αστήρικτες εν πολλοίς θεωρίες κάποιων "επιστημόνων" της καταστροφής.

Αντί της Ελπίδας, το Κράτος του Φόβου. Ευχαριστούμε πολύ, Σεβασμιώτατε.

Τό Σάββατο 27 Μαρτίου δεν είναι Παγκόσμια Ημέρα κάτι, είναι Σάββατο του Λαζάρου, το ξεχάσατε;

Αλήθεια, τις ηλεκτρικές καμπάνες, πώς θα τις σημάνουν; Χωρίς ρεύμα;

Η "εκκλησιαστική καταδούλωσις" και τα " άθεα γράμματα".

Η "εκκλησιαστική καταδούλωσις" της Αντιβασιλείας
χειρότερη από αυτή του Σουλτάνου

"Στον ισχυρισμό του Μαύρερου, ότι η Αντιβασιλεία διώρθωσε τα περί την Εκκλησία του Σουλτάνου δικαιώματα, ο Κ. Οικονόμος εξανίσταται, γράφοντας ότι "είθε μη ταύτα διώρθου΄, καν διεδέχετο (καθώς θέλεις). διότι η Μαυρερική διόρθωσις απέβη χείρω και φρικτοτέρα της (καθώς είπας) τουρκικής αυτογνωμοσύνης, μάλλον δε κυρία και αληθής και πρώτη και μόνη παρά τοις Ορθοδόξοις εκκλησιαστική καταδούλωσις!"(...)Ο Σουλτάνος δεν κατέστρεψε τετρακόσια μοναστήρια διώκοντας τους μοναχούς και συλαγωγώντας τα αφιερωθέντα στο Θεό, με σκοπό τη σύστασι εκκλησιαστικού ταμείου.... Η διάλυσις των μοναστηρίων ήταν δυστύχημα για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία. Τούτο το δυστύχημα ανήκει "εις εκείνας τας θεηλάτους συμφοράς" το μέγεθος των οποίων ούτε ο λόγος, ούτε η γραφίδα, αλλά "μόνη του πάθους και των εξ αυτού κακών η αυτοψία παρίστησιν εναργώς εις την φαντασίαν".

(απόσπασμα από την "Αλληλογραφία Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων κατά την περίοδον 1810-1819" του Ιωάννου Δ. Μπουγάτσου.
(Περιοδικόν ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ, τ.17, σ.217).


Τα άθεα γράμματα

“Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του.

Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να περπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που’ ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους.

Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος, τ’ άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξερριζώσουνε. Αφανίζουνε τα μοναστήρια, πομπεύουνε τους καλογέρους και τις καλόγριες, κλέβουνε τ’ άγια δισκοπότηρα και τα πουλούνε γι’ ασήμι που θα στολίσει τις βρωμογυναίκες. Αρπάζουνε τ’ άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της.

Τ’ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας; Κι αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στυφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που ν’ αξίζει μια γραμμή από τα ευαγγέλια. Αλλά τι λέω μια αράδα; Ούτε μία λέξη που να μοιάζει με μία του Θεοτοκικού αυτού βιβλίου. Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή, και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν το λόγο του Πλάστη. Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απ’ τ’ άγια συναξάρια το πως ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου.

Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ’ αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ’ άθεα γράμματα. Μας μιλάνε για τους αρχαίους. Κι εγώ ο ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας σας λέγω πως κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παλικάρια, σε μεγαλείο και σε δόξα τον Άγιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε γιά μια πατρίδα, ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού, και όχι γιά μιαν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο.”

Αποσπάσματα από το βιβλίο του ΚΩΣΤΗ ΜΠΑΣΤΙΑ, «ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ» – ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ 1987
Αφιέρωμα για το '21 .

Πηγή: Ρεσάλτο

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΛΗΡΩΝΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΑ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΛΗΡΩΝΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΕΙΣΠΡΑΤΤΕΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΟΣ.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΡΑ ΜΥΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΜΑΣ.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΜΙΣΟΥΝ ΤΗΝ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ.

ΑΣ ΜΑΣ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ & ΤΑ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΑ ΛΑΜΟΓΙΑ

ο κατάλογος που ακολουθεί ας μη διαβαστεί από αιρετικούς πάσης φύσεως….πειράζει στο στομάχι!


Α’ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Α’ Από τους αρχιερείς της Πελοποννήσου οι:
1) Παλ. Πατρών Γερμανός
2) Ρέοντος και Πραστού Διονύσιος
3) Δαμαλών Ιωνάς
4) Έλους Άνθιμος
5) Κερνίτσης Προκόπιος
6) Κορίνθου Κύριλλος
7) Ανδρούσης Ιωσήφ
8 ) Τριπολιτζάς Δανιήλ
9) Βρεσθένης Θεοδώρητος
10) Λακεδαιμονίας Χρύσανθος
11) πρ. Τριπολιτζάς Διονύσιος
12) Μαΐνης Νεόφυτος
13) Μαΐνης Ιωσήφ
14) Μαλτζίνης Ιωακείμ
15) Χαριουπόλεως Βησσαρίων
16) Ζαρνάτας Γαβριήλ
17) Ανδρουβίτσας Θεόκλητος
18) Πλάτζης Ιερεμίας
19) Καρυουπόλεως Κύριλλος
20) Μηλέας Ιωσήφρα λόγος πιο κάτω για τον καθένα από αυτούς.

Β’ Από τους αρχιερείς της Στερεάς Ελλάδος οι:
21) Αθηνών Διονύσιος
22) Ταλαντίου Νεόφυτος
23) Λιτζάς και Αγράφων Δοσίθεος
24) Θηβών Παίσιος
25) Λοιδωρικίου Ιωαννίκιος
26) Μενδενίστης Γρηγόριος
27) Μενδενίτσης Διονύσιος

Γ’ Από τους αρχιερείς των Νήσων Αιγαίου Πελάγους οι:
28) Καρύστου Νεόφυτος
29) Παροναξίας Ιερόθεος
30) Σάμου Κύριλλος
31) Χίου Δανιήλ
32) Σκιάθου και Σκοπέλου Ευγένιος
33) Σκύρου Γρηγόριος
34) Αιγίνης, Πόρου και Ύδρας Γεράσιμος
35) Άνδρου Διονύσιος
36) Τζιάς και Θερμίων Νικόδημος

Α’ Από τη Θεσσαλία σπεύδουν οι:
37) Πρ. Λαρίσης Κύριλλος
38) Δημητριάδος Αθανάσιος
39) Δημητριάδος Παρθένιος
40) Σταγών Αμβρόσιος
41) Φαναριοφαρσάλων Γεράσιμος

Β’ Από την Ήπειρο οι:
42) πρ. Άρτης και Ναυπάκτου Πορφύριος
43) πρ. Παραμυθιάς Προκόπιος
44) πρ. Παραμυθιάς Αμβρόσιος
45) Περιστεράς Λεόντιος
46) πρ. Ρωγών Μακάριος

Γ’ Από την Μακεδονία οι:
47) Αρδαμερίου Ιγνάτιος
48) Ειρηνουπόλεως και Βατοπεδίου Γρηγόριος
49) Σιατίστης Ιωαννίκιος

Δ’ Από τη Θράκη οι:
50) Μετρών Μελέτιος
51) Σηλυβρίας Μακάριος
52) Παμφίλου Κύριλλος
53) Θεοδωρουπόλεως Άνθιμος

Ε’ Από τη Μικρά Ασία οι:
54) Μοσχονησίων Βαρθολομαίος
55) Ηλιουπόλεως Άνθιμος
56) πρ. Αγκύρας Αγαθάγγελος
57) Μυρρίνης Σωφρόνιος
58) Ελαίας Παΐσιος
59) Κομάνων Αγαθάγγελος
60) Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος και
61) Μολδοβλαχίας Βενιαμίν.
62) Μεθώνης Γρηγόριος
63) Σαλώνων Ησαΐας
64) Ρωγών Ιωσήφ
65) Ιερισσού και Αγίου Όρους Ιγνάτιος
66) Πλαταμώνος Γεράσιμος
67) Μαρωνείας Κωνστάντιος και
68) Σωζοπόλεως Παΐσιος
69) Αδριανουπόλεως Γεράσιμος
70) Βιζύης Ιωάσαφ
71) Αγαθουπόλεως Ιωσήφ
72) Βάρνας Φιλόθεος και
73) Ευδοκιάδος Γρηγόριος
οι οποίοι, πέρα από την αγωνιστική τους παρουσία, δοκιμάσθηκαν, βασανίσθηκαν ή αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τις επαρχίες τους όπως θα γίνει αναλυτικώτε


Β’ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Α Οι Πατριάρχες
1) Ευγένιος
2) Άνθιμος
3) Χρύσανθος
4) Αγαθάγγελος

Β Οι Αρχιερείς
5) Χαλκηδόνος Άνθιμος
6) Νικομηδείας Πανάρετος
7) Δέρκων Ιερεμίας
8 ) Θεσσαλονίκης Ματθαίος
9) Μυτιλήνης Καλλίνικος
10) Σμύρνης Παΐσιος
11) Εφέσου Μακάριος
12) Δέρκων Νικηφόρος
13) Προύσης Νικόδημος
14) Σβορνικίου Γαβριήλ
15) Αδριανουπόλεως Γεράσιμος
16) Ηρακλείας Ιγνάτιος
17) Τορνόβου Ιλαρίων
18) Ρασκοπρεσρένης Ζαχαρίας
19) Βιζύης Ιωάσαφ
20) Φιλιππουπόλεως Σαμουήλ
21) Χαλκηδόνος Αγαθάγγελος
22) Αγαθουπόλεως Ιωσήφ
23) Βάρνας Φιλόθεος
24) Ρόδου Αγάπιος
25) Ιωαννίνων Γαβριήλ
26) Άρτης Άνθιμος
27) Ευδοκιάδος Γρηγόριος
28) πρ. Ελασσώνος Σαμουήλ
29) Ρέοντος και Πραστού Διονύσιος
30) Βρεσθένης Θεοδώρητος
31) Ευρίπου Γρηγόριος
32) Σερρών Χρύσανθος
33) Τριπολιτζάς Δανιήλ
34) Ανδρούσης Ιωσήφ
35) Κορίνθου Κύριλλος
36) Βιδύνης Γερμανός
37) Λαρίσης Μελέτιος
38) Αρκαδίας (Κρήτης) Νεόφυτος
39) Διδυμοτείχου Καλλίνικος
40) Μυριοφύτου Σεραφείμ.
41) Νύσσης Ιωσήφ
42) πρ. Μήλου Διονύσιος


Γ’ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΘΥΜΑΤΑ

Α Οι Πατριάρχες
1) Γρηγόριος Ε
2) Κύριλλος ΣΤ

Β Οι Αρχιερείς
3) Εφέσου Διονύσιος
4) Αγχιάλου Ευγένιος
5) Νικομηδείας Αθανάσιος
6) Τορνόβου Ιωαννίκιος
7) Αδριανουπόλεως Δωρόθεος
8 ) Θεσσαλονίκης Ιωσήφ
9) Δέρκων Γρηγόριος
10) Σωζοπόλεως Παΐσιος
17) Μαρωνείας Κωνστάντιος
12) Γάνου και Χώρας Γεράσιμος
13) Μυριοφύτου και Περιστάσεως Νεόφυτος
14) Σαμμακοβίου Ιγνάτιος
15) Μονεμβασίας Χρύσανθος
16) Χριστιανουπόλεως Γερμανός
17) Άργους και Ναυπλίου Γρηγόριος
18) Ωλένης Φιλάρετος
19) Δημητσάνης Φιλόθεος
20) Κορώνης Γρηγόριος
21) Μεθώνης Γρηγόριος
22) Σαλώνων Ησαΐας
23) Ρωγών Ιωσήφ
24) Λαρίσης Πολύκαρπος
25) Λαρίσης Κύριλλος
26) Γηρομερίου Αγαθάγγελος
27) Κίτρους Μελέτιος
28 Ιερισσού και Αγ. Όρους Ιγνάτιος
29) Πλαταμώνος Γεράσιμος
30) Χίου Πλάτων
31) Κύπρου Κυπριανός
32) Πάψου Χρύσανθος
33) Κιτίου Μελέτιος
34) Κυρηνείας Λαυρέντιος
35) Κρήτης Γεράσιμος
36) Κνωσού Νεόφυτος
37) Χερσονήσου Ιωακείμ
38) Ρεθύμνης Γεράσιμος
39) Κυδωνίας Καλλίνικος
40) Λάμπης Ιερόθεος
41) Πέτρας Ιωακείμ
42) Σητείας Ζαχαρίας
43) Κισάμου Μελχισεδέκ
44) Διουπόλεως Καλλίνικος
45) Νύσσης Μελέτιος

Πηγή:Τρελογιάννης

Γιατί η τηλεόραση θέλει πέταμα

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

"Υπάρχει μια ζωή αόρατη, η ζωή της ψυχής"
(π.Πορφύριος, πηγή:Τρελο-γιάννης)

Η τηλεόραση θέλει πέταμα όχι γιατί δεν έχει καλά προγράμματα. Η τηλεόραση θέλει πέταμα είτε με καλά είτε με κακά προγράμματα. Θέλει πέταμα γιατί είναι επικίνδυνη σαν διαδικασία. Η τηλεόραση στερεί τον θεατή από την δυνατότητα επαφής με τον εσωτερικό του κόσμο.Τον αποξενώνει απ' την πνευματική του ζωή. Ο κόσμος γίνεται ένας τόπος, που όπως λέει ο Καμύ, δεν έχεις που να ακουμπήσεις την καρδιά σου.
Ο θεατής της τηλεόρασης ακόμα κι όταν επιλέγει τα καλύτερα προγράμματα κινείται μέσα σ΄ έναν εικονικό κόσμο, σαν τον ονειροπόλο που έχει χάσει την επαφή του με την πραγμαικότητα. Στον αληθινό άνθρωπο ο νους είναι ο κυρίαρχος και η φαντασία υπακούει. Στον θεατή της τηλεόρασης η φαντασία και ο εικονικός της κόσμος είναι ο κυρίαρχος και ο νους ο υπηρέτης. Η τηλεόραση μετατρέπει το θεατή σε χαλασμένο ασύρματο που δεν έχει πια καμιά επαφή με τον εσωτερικό άνθρωπο και τον εσωτερικό του κόσμο.
Το παράδοξο είναι ότι ο θεατής πείθεται ότι με την τηλεόραση είναι μέσα στα πράγματα. Δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει την εικόνα από την πραγματικότητα, την ουσία από τα επιφαινόμενα, σύμφωνα με τη διάκριση του Αριστοτέλη. Ο Πλάτων θεωρούσε τον εικονικό κόσμο "τρίτον τι της αληθείας" κι ο Πίνδαρος ονόμαζε τον άνθρωπο που δεν έχει εσωτερική ζωή "σκιάς όναρ", δηλαδή μια σκιά του Άδη, που ονειρεύεται. Μόνο ένα θαύμα σαν αυτό της ανάστασης των νεκρών μπορεί να δώσει ζωή σ΄ αυτόν τον άνθρωπο.
Ο Θεατής τhς τηλεόρασης εκλαμβάνει τις εικόνες της πραγματικότητας ως την ίδια την πραγματικότητα. Η σύγχυσή του αυτή επεκτείνεται και στην καθημερινή του ζωή. Σκέφτεται τη ζωή αντί να τη ζεί. Συγχέει το πράγμα με την εικόνα.Κανείς δεν μπορεί να έχει μια πραγματική σχέση με την νοερή εικόνα κάποιου. Η πραγματική σχέση "απαιτεί ζωντανή συνάντηση με το άλλο πρόσωπο. Απαιτεί αλληλεπίδραση στην καρδιά, στην ψυχή, στο μυαλό και στο σώμα." (Ματθαίου Γκαλατίν,Διψώντας για το Θεό, Εκδόσεις "Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος", Μήλεσι 2000).Ο άνθρωπος αυτός χάνει τη ζωή του.
Φαντασθείτε λοιπόν έναν κόσμο γεμάτο ψεύτικους ανθρώπους, που νομίζουν ότι ζουν ενώ είναι νεκροί. Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, πάντοτε κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους ζωντανούς και μερικοί νεκροί, αλλά ήταν λίγοι. Ήταν αυτοί που δραπέτευσαν από τον Άδη, όταν ο Ηρακλής σκότωσε για λίγα μήλα τον κέρβερο τον φύλακα του Άδη και έμεινε ο Άδης αφύλακτος.
Το ίδιο έγκλημα με τον Ηρακλή κάνει κι η τηλεόραση,που κλέβει την αληθινή ζωή και την αντικαθστά με μια ψεύτικη, εικονική ζωή. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι ο Άδης είναι ο σκοτεινός εκείνος τόπος, όπου οι ψυχές δεν βλέπουν τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων και βλέπούν μόνο σκιές. Μήπως τώρα στον εικονικό κόσμο της τηλεόρασης βλέπει κανείς τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων;

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ-Χαιρετίσματα στην εξουσία με σπέσιαλ αφιέρωση

(αναδημοσίευση από το http://anastasiosk.blogspot.com)


Εξουσιάζετε τους ανθρώπους μέχρι τη στιγμή που θα τους πάρετε τα πάντα.

Όταν όμως τους αφήσετε χωρίς τίποτα, τους χάσατε!

Είναι ελεύθεροι.

Αλεξάντερ Σολζενίτσιν


Πηγή: Σαλογραία


Σχόλιο για τη φιλοσοφία του Χάϊντεγκερ περί του «είναι» και περί του «τίποτα» στο ιστολόγιο amethystos

Η ύπαρξη ως λειτουργία ή η ύπαρξη ως ανυπαρξία είναι η αντίληψη της απολυταρχικής Ανατολής περί μη ύπαρξης της ουσίας, υπό δυτικό ένδυμα.
Πρέπει να ξέρουμε ποιοι είναι οι φιλόσοφοι αυτοί, σαν τον Χάϊντεγκερ, τί διάβασαν και ποιους αντέγραψαν και πόσο τα γραφόμενά τους είναι σκέτος ορθολογισμός ή έχουν έστω και την παραμικρή σχέση με την εμπειρία τους.
Τα κείμενά τους θα μας βοηθήσουν να δούμε πώς ο δυτικός κόσμος έφτασε στα σημερινά αδιέξοδα και σε τι κίνδυνο μας βάζουν οι δικοί μας διανοούμενοι που αντιγράφουν τους δυτικούς χωρίς να αναζητούν τις καταβολές της σκέψης τους.

Η απολυταρχία της Ανατολής που χάρις στους αγώνες των Ελλήνων δεν επιβλήθηκε με τη δύναμη των όπλων στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, απειλεί να επιβληθεί τώρα με την επιπολαιότητα των διανοουμένων της Δύσης και με τα έργα των "καταραμένων" ποιητών και καλλιτεχνών του δυτικού κόσμου, ενός κόσμου που δύει.

Πίσω απ’ την επιπολαιότητα κρύβεται η δίψα για δύναμη δίχως ηθικά όρια, στην οποία πρέπει να προσθέσουμε και τον ενδόμυχο φόβο του υπερπληθυσμού που νιώθει αυτός ο εύπορος κόσμος. Δεν φοβούνται οι φτωχοί που δεν έχουν ούτε στέγη , ούτε ψωμί και φοβούνται οι πλούσιοι. Αυτή είναι η τιμωρία τους για την αλαζονεία τους στην ευμάρειά τους.

«Αναβαίνουσιν έως των ουρανών, και καταβαίνουσιν έως των αβύσσων, η ψυχή αυτών ετήκετο./Εταράχθησαν ως ο μεθύων κα πάσα η σοφία αυτών κατεπόθη.(...) Έθετο ποταμούς είς έρημον και διεξόδους υδάτων εις δίψαν./ Γην καρποφόρον εις άλμην, από κακίας των κατοικούντων εν αυτή.(....) Και ολιγώθησαν και εκακώθησαν από θλίψεως κακών και οδύνης./ Εξεχύθη εξουδένωσις επ' άρχοντας αυτών, και επλάνησεν αυτούς εν αβάτω και ουχ οδώ./

Και εβοήθησε πένητι εκ πτωχείας και έθετο ως πρόβατα πατριάς./ Όψονται ευθείς και ευφρανθήσονται, και πασα ανομία εμφράξει το στόμα αυτής./
Τίς σοφός και φυλάξει ταύτα, και συνήσει τα ελέη του Κυρίου;» (Ψαλμ.106)

Μ.Λ.

Η σκέψη διώκεται (Η εικόνα εναντίον του λόγου)

Tου Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Είναι ο λόγος και η σκέψη υπό διωγμόν και γιατί; Ποιοι φοβούνται την ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται ελεύθερα, να κρίνει και να αποφασίζει για τη ζωή του; Τι ρόλο παίζει η εικόνα; Πώς η εικόνα εναντιώνεται στο λόγο και στη σκέψη; Πώς η εικόνα αντικαθιστά τη σκέψη; Είναι η εικόνα το μέσον για την κατάργηση της σκέψης;
Ακούμε συχνά να λένε ότι η εικόνα είναι δέκα χιλιάδες λέξεις. Αυτό ακούγεται καλά αλλά δεν είναι αλήθεια. Είναι ένας μύθος που ο Εχθρός χρησιμοποιεί για να δείξει την υπεροχή της εικόνας έναντι του λόγου. Η αλήθεια είναι πως η εικόνα παρακάμπτει το νου και πηγαίνει κατ΄ ευθείαν στην ψυχή. Ο νους μένει αδρανής, παραλύει, νυστάζει ή κοιμάται. Με αδρανή, παράλυτο, νυσταγμένο ή κοιμισμένο νου, πώς θα σκεφτούμε δέκα χιλιάδες λέξεις για την κάθε εικόνα που βλέπουμε;
Στην τηλεόραση οι εικόνες είναι αμέτρητες, αλλά οι σκέψεις μας μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού ή δεν υπάρχουν καθόλου, γιατί έχουμε ταυτιστεί με τις εικόνες. Όσο πιο γρήγορα κινούνται τόσο η ταύτιση είναι μεγαλύτερη μέχρι που φθάνει να μας υπνωτίσει, δηλαδή να εξουδετερώσει το νου και τη σκέψη. Είναι επίσης αδύνατο να σκεφτούμε όταν έχουμε το νου μας εξασθενημένο είτε γιατί μας κατέλαβε πνεύμα δειλίας είτε γιατί φορτωθήκαμε με βάσανα και φροντίδες που ξεπερνούν την αντοχή μας. Το μόνο που θέλει κανείς είναι να κοιμηθεί ή να ξεχαστεί που είναι το ίδιο, αν πρόκειται να λάβουμε μια θέση στο ζαλισμένο κοπάδι. Αν δεν θέλουμε να βρεθούμε εκεί ας ακούσουμε τα λόγια του Κυρίου Ιησού: «Έλθετε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» κι ας Τον ακολουθήσουμε. Το φορτίο των Εντολών Του είναι ελαφρύ σ΄ αυτούς που έχουν αγαθή προαίρεση.
Το μόνο όπλο που διαθέτουν οι λαοί απέναντι στους άρχοντες που τους κατεξουσιάζουν είναι η σκέψη. Η σκέψη στην εποχή μας είναι υπό διωγμόν. Η εικόνα αντικαθιστά παντού το λόγο. Παντού η εικόνα παραγκωνίζει το λόγο. Στα σχολικά βιβλία, στις εφημερίδες, στα περιοδικά ολοένα λιγοστεύει ο λόγος και τη θέση του καταλαμβάνει η εικόνα. Η σκέψη χρειάζεται δύναμη , θάρρος, ηθικό ακμαίο. Αποθαρρυμένοι, δειλοί, παθητικοί, συνηθισμένοι στην ήττα δεν έχουμε τη δύναμη να σκεφτούμε.
Η Εκπαίδευση αντικαθιστά το λόγο με την εικόνα επειδή η σκέψη κουράζει τους μαθητές. Η αντικατάσταση του λόγου από την εικόνα οδηγεί τον κριτικό νου σε μαρασμό και τη σκέψη σε αδράνεια. Σιγά σιγά παραιτούμαστε από την ικανότητα να σκεφτόμαστε κι αναλαμβάνουν οι άλλοι να σκέφτονται για μας. «Ανεπαισθήτως έχτισαν γύρω μου τείχη», γράφει ο Καβάφης στο ομώνυμο ποίημά του. Το επόμενο βήμα είναι η απώλεια της ελευθερίας. Οι λαοί δεν είναι πια συγκροτημένα σύνολα ανθρώπων που τους συνδέουν κοινοί στόχοι και κοινή προσπάθεια για το κοινό καλό, αλλά είναι ένα ζαλισμένο κοπάδι.
Η εικόνα είναι της φαντασίας ενώ ο λόγος είναι του νου. Ο άνθρωπος που δεν σκέφτεται πορεύεται μέσα στην εικόνα , όπως ο υπνοβάτης στα όνειρά του ή όπως μια αγελάδα που επιστρέφει στο στάβλο περπατώντας μέσα στην εικόνα που έχει στη μνήμη της για το δρόμο που οδηγεί στο στάβλο. Ο υπνοβάτης και το ζώο δεν ξέρει που βρίσκεται, τι κάνει και γιατί. Στην ίδια κατάσταση βρίσκεται επίσης το ζαλισμένο κοπάδι, που θέλουν να κάνουν τον κόσμο τα όργανα της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης.
Ο άνθρωπος χειραγωγείται μέσω των εικόνων. Μέσω των εικόνων μας διατάζουν να αγοράζουμε τα είδη που θέλουν αυτοί που έχουν τον έλεγχο των εικόνων. Η ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται κλονίζεται επίσης όταν τον καταλαμβάνει πνεύμα δειλίας. Όταν ταυτιζόμαστε με τα βάσανα δεν μπορούμε να σκεφτούμε. Ο εχθρός του ανθρώπου για να καταργήσει την ικανότητα να σκεφτόμαστε μας βάζει μπροστά μας το ένα εμπόδιο μετά το άλλο. Αλίμονο, αντί να σκεφτούμε πώς να τα υπερβούμε, αφεθούμε στις εικόνες, δηλαδή το ρίξουμε στον ύπνο. Έτσι έκανε ό αρχηγός του στρατού του αρχαίου Ισραήλ, όταν νικήθηκε. Πήγε στη σκηνή μιας γυναίκας του εχθρού και το έριξε στον ύπνο, αφού έβαλε τη γυναίκα να φυλάει στην είσοδο. Η γυναίκα όταν βεβαιώθηκε ότι κοιμάται πήρε το τσεκούρι και του έκοψε το κεφάλι. Η ιστορία αυτή είναι μια παραβολή για το νου και τη φαντασία. Ο στρατηγός του Ισραήλ είναι ο νους και η σκέψη. Η γυναίκα του εχθρού είναι η φαντασία και η εικόνα.
Η παθητική φαντασία, δηλαδή η φαντασία όταν κοιμούμαστε ή όταν ονειροπολούμε, είναι κατά τους νηπτικούς Πατέρες της Εκκλησίας μας η γέφυρα από όπου περνούν οι δαίμονες και αιχμαλωτίζουν την ψυχή. Γινόμαστε ένα με τις εικόνες που μας γεμίζουν φόβο, που δεν μας αφήνουν να σκεφτούμε ελεύθερα. Ο άνθρωπος βουβαίνεται στον πόνο του. Πρέπει να σημειωθεί εδώ πως μιλώντας για την εικόνα εννοούμε την εικόνα των αισθητών πραγμάτων και όχι τις πνευματικές εικόνες της Εκκλησίας οι οποίες δεν μας κοιμίζουν, αλλά μας κρατούν σε διαρκή εγρήγορση στην παρουσία του Θεού ανάμεσά μας. Ο Κύριος συνεδύασε τη διδασκαλία με το πάθος και με τη θεραπεία. Η πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό είναι πίστη στην Ανάσταση.

"Ελευθερία"


Σαλογραια είπε...
Φίλτατε Emmanouil

μου θύμισες το Μάρσαλ Μάκ Λούαν στο έργο του MEDIA εκεί που γράφει ότι δεν έχει σημασία τι έργα βλέπουμε στην τυφλεόραση.

Μόνο το γεγονός ότι τη ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ, ΑΛΛΟΙΏΝΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ, ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΠΟΤΕ ΠΡΙΝ!

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ,λέει ο Μάκ Λούαν ΤΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΣΟΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ.

-ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ!

Τον λάτρεψα το μακαρίτη, γι αυτή του την τοποθέτηση!

23 Μαρτίου 2010 12:41 μ.μ.

Πηγή:Ιστολόγιο "Σαλογραία"

Μια απάντηση στον κ. Μπαμπινιώτη

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Αξιότιμε κ. Μπαμπινιώτη,
διάβασα το το κείμενό σας "Λόγος για τη χαμένη μας παρρησία", που δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο "Θρησκευτικά".
Τί εννοείτε "εσωστρέφεια"; Δεν νομίζετε ότι ο όρος αυτός χρήζει ερμηνείας, δεδομένου ότι χρησιμοποιείται ήδη κατά κόρον από τον "Οικουμενισμό"; Όλοι οι πλανώντες και πλανώμενοι του "Οικουμενισμού" συμφωνούν στις δύο αυτές κατηγορίες κατά της Ορθοδοξίας, στην "εσωστρέφεια" και στις "αγκυλώσεις. Τί είναι "εσωστρέφεια"; Είναι το "κακόμοιρο ύφος των θεολόγων" όπως επισημαίνετε στο λόγο σας;Νομίζω ότι δεν περιρίζετε το χαρακτηρισμό της εσωστρέφειας στους θεολόγους, τους οποίους αναφέρετε ενδεικτικώς.

Εν τέλει είσθε αισιόδοξος και περιγράφετε με λόγια ενθαρρυντικά τη θετική σας στάση.
Δεν δίνετε όμως στον αναγνώστη να καταλάβει ποιο είναι το έρεισμά σας ώστε να συμμεριστεί και εκείνος την αισιοδοξία σας. Φαίνεται ότι πιστεύετε στην αξία του ανθρώπου, ο οποίος έχει εγκαταλείψει την "εσωστρέφειά" του. Πώς γίνεται αυτή η απελευθέρωση; Ποιο είναι το πρότυπο; Είναι φανερό ότι το σημείο αναφοράς σας, μακάρι να κάνω λάθος, είναι ο άνθρωπος. Πιστεύετε στον άνθρωπο. Ο δυτικός κόσμος με την πίστη του στον άνθρωπο απομακρύνθηκε στη μεγάλη πλεινότητά του απ το Θεό. Ακόμα και η επιστημονική έρευνα δεν έχει πλέον το θεμέλιο του ήθους. Δύναμη χωρίς ηθικά όρια. Πειράματα χωρίς ηθικά όρια. ΌΠως επί ναζισμού. Η ελπίδα του είναι ο άνθρωπος. Το μοντέλο αυτό του ανθρώπου ο οποίος δεν πιστεύει παρά στον άνθρωπο τείνει να επιβληθεί σε όλη τη Γη.
Αυτός ο κόσμος βρίσκεται ήδη στη δύση του. Η απομάκρυνσή του απ το Θεό και η νομιζόμενη νίκη του κατά του χριστιανισμού είναι η ήττα του.
"Η χριστιανική ιδέα ότι η ήττα του Χριστού μεταβάλλεται σε νίκη έχει ήδη πραγματωθεί ανάμεσά μας με την κατάρρευση της μαρξιστικο-φρουδικο-νιτσεικής κουλτούρας, με την οξεία κρίση όλων των αξιών που η μεταχριστιανική εποχή πίστευε ότι αντιθέτει νικηφόρα στον χριστιανισμό"(Ρενέ Ζιράρ, Η αρχαία οδός των ασεβών,Εκδ.Εξάντας,σελ.220,Αθήνα 1991)
Κύριε Μπαμπινιώτη, έχετε μεγάλη επιρροή στους άρχοντες ιδίως της Παιδείας. Θα βοηθούσατε αν το σημείο αναφοράς σας ήταν ο Κύριος Ιησούς.
"Έκαστος δε βλεπέτω πώς εποικοδομεί. θεμέλιον γαρ άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστιν Ιησούς Χριστός"
(Κορ. Α΄, 3.10).
Ο Κύριος είπε:"Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν".

Τι να απαντήσουμε όταν κάποιος μας λέει ότι δεν υπάρχει Θεός

Tοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ἐπιστολή σέ πνευματικό του παιδί από το βιβλίο «Δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται»


Ένας συνάδελφός σου σού ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!» Καί αἰσθάνεσαι σά νά σέ χτυπᾶ μέ μαστίγιο.


Κι ἐσύ ἀγωνιᾶς γιά τήν ψυχή του καί τή ζωή του. Καί καλά σκέφτεσαι.


Ἄν δέν ὑπάρχει ὁ Ζῶν κι ὁ Παντοδύναμος Θεός κι ἄν δέν εἶναι ἰσχυρότερος ἀπό τό θάνατο, τότε ὁ θάνατος εἶναι ὁ μοναδικός κυρίαρχος.


Καί ἡ κάθε ζωντανή ὕπαρξη δέν εἶναι παρά ἕνα κλωτσοσκούφι τοῦ θανάτου. Ἕνα ποντικάκι στό στόμα τῆς γάτας.


Μία φορά, ἀντικρούοντας τόν, τοῦ εἶπες: «Ὁ Θεός ὑπάρχει. Γιά σένα δέν ὑπάρχει». Καί δέν ἔσφαλες. Γιατί ἐκεῖνοι πού ἀποκόπτονται ἀπό τόν Αἰώνιο καί Ζωοδότη Κύριο ἐδῶ στήν γῆ, ἀποκόπτονται ἀπό τή ζωή τήν πραγματική. Καί ἔτσι οὔτε ἐδῶ, οὔτε στήν ἄλλη ζωή θά γευθοῦν τό μεγαλεῖο του Θεοῦ καί τῆς πλάσης Του. Καί καλύτερα νά μήν εἴχαμε γεννηθεῖ, παρά νά εἴμαστε ἀποκομμένοι ἀπό τόν Θεό.


Ἄν ἤμουν στή θέση σου, θά τοῦ ἔλεγα τά ἑξῆς:


* Κάνεις λάθος, φίλε μου! Ὀρθότερο θά ἦταν, ἄν ἔλεγες: «Ἐγώ δέν ἔχω Θεό». Διότι τό βλέπεις, ὅτι ὑπάρχουν τόσοι ἄνθρωποι γύρω σου, πού ἔχουν Θεό καί γι’ αὐτό διακηρύττουν ὅτι ὑπάρχει Θεός. Λοιπόν, μή λές: «Δέν ὑπάρχει Θεός»! Περιορίσου νά λές: «Ἐγώ δέν ἔχω Θεό»!


* Κάνεις λάθος! Μιλᾶς σάν τόν ἄρρωστο, πού λέει ὅτι δέν ὑπάρχει πουθενά ὑγεία!


* Κάνεις λάθος! Μοιάζεις μέ τόν τυφλό πού λέει: «Δέν ὑπάρχει φῶς στόν κόσμο». Ὅμως φῶς ὑπάρχει. Καί εἶναι διάχυτο παντοῦ. Αὐτός ὁ δυστυχής δέν ἔχει τό φῶς του. Καί θά μιλοῦσε σωστά ἄν ἔλεγε: «Ἐγώ δέν ἔχω μάτια καί δέν βλέπω φῶς».


* Κάνεις λάθος! Μιλᾶς σάν τό ζητιάνο, πού λέει: «Δέν ὑπάρχει χρυσάφι στή γῆ». Μά χρυσάφι ὑπάρχει! Καί ἐπάνω στή γῆ! Καί μέσα στή γῆ! Αὐτός δέν ἔχει χρυσάφι! Τό σωστό θά ἦταν νά ἔλεγε: «Ἐγώ δέν ἔχω χρυσό»!


* Κάνεις λάθος! Μοιάζεις μέ τόν παλιάνθρωπο πού λέει: «Δέν ὑπάρχει καλωσύνη στόν κόσμο». Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά πεῖ: «Ἐγώ δέν ἔχω ἴχνος καλοσύνης μέσα μου».


Αὐτό νά τοῦ πεῖς κι ἐσύ:


Συνάδελφε, κάνεις λάθος! Λάθος διακηρύττεις ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός! Γιατί, ὅταν κάτι δέν τό ἔχεις ἐσύ καί δέν τό γνωρίζεις ἐσύ, δέν σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει πουθενά κι ὅτι δέν τό ἔχει κανείς! Ποιός σου ἔδωσε τό δικαίωμα νά μιλᾶς ἐκ μέρους ὅλου του κόσμου; Ποιός σου ἔδωσε τήν ἄδεια νά διακηρύττεις, ὅτι τήν δική σου ἀρρώστια τήν ἔχουν ὅλοι; Ὅτι ὅλοι ἔχουν τήν δική σου πλάνη;


Φωνάζεις ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός! Τό διακηρύττεις σέ ὅλον τόν κόσμο! Πολεμᾶς τήν ἀλήθεια!


Ἐκεῖνοι πού δέν θέλουν νά ζοῦν μέ τόν Θεό εἶναι ἐλάχιστοι. Ἀλλά καί γι’ αὐτούς ὁ Θεός ὑπάρχει! Τούς περιμένει. Μέχρι τήν τελευταία πνοή σ’ αὐτή τή γῆ!


Καί μόνο ἄν δέν φροντίσουν νά μετανοήσουν, ἔστω στήν τελευταία τους στιγμή, μόνο τότε ὁ Θεός στήν ἄλλη ζωή θά πάψει νά ὑπάρχει γι’ αὐτούς.


Καί θά τούς διαγράψει ἀπό τό βιβλίο τῆς ζωῆς.


Γι’ αὐτό πές του, σέ παρακαλῶ φίλε μου.


Γιά τό καλό της ψυχῆς σου. Γιά τά ἐπουράνια ἀγαθά. Γιά τά δάκρυα πού ἔχυσε ὁ Χριστός καί τίς πληγές πού δέχθηκε γιά ὅλους μας. Ἄλλαξε μυαλό! Μετανόησε!


Διορθώσου! Καί γύρισε στήν Ἐκκλησία μας!


Πηγή: Το Ζωντανό Ιστολόγιο

Αιφνιδιαστική δήλωση στήριξης από την Ρωσία προς την Ελλάδα

19 Μαρτίου 2010
Αιφνιδιαστική δήλωση στήριξης από την Ρωσία προς την Ελλάδα

•Ο "από μηχανής θεός" τελικά εμφανίζεται και στο δράμα της σύγχρονης Ελλάδας και τον ρόλο αυτό αυτοβούλως ανέλαβε η ρωσική κυβέρνηση Μεντβέντεφ
Ξαφνική επίσημη δήλωση στήριξης από την Ρωσία στην Ελλάδα και την ελληνική οικονομία είχαμε πριν από λίγο. Όπως αναφέρουν πληροφορίες από την Μόσχα, η δήλωση στήριξης δεν είναι παρά μόνο η “κορυφή του παγόβουνου” σε μία σειρά ενεργειών που έχει αποφασίσει η ρωσική κυβέρνηση για να στηρίξει την Ελλάδα στην αρνητική οικονομική διεθνή συγκυρία.
Η δήλωση που έγινε πριν από λίγο από τον επίσημο εκρόσωπο του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Αντρέϊ Νεστερένκο είναι κάτι παραπάνω από “θερμή” και σίγουρα δεν είναι συνηθισμένο γεγονός, ειδικά από την Ρωσία.
Σημείο-κλειδί της δήλωσης είναι η φράση: “Η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει, όχι μόνο παραδοσιακά, φιλική προς την Ρωσία χώρα, αλλά και βασικός διεθνής εταίρος της, μεταξύ άλλων και στον εμπορικό-οικονομικό τομέα”.
Η δήλωση έχει να κάνει με την “ευχή” που εκφράστηκε ατύπως μεν, αλλά με τον ιδιαίτερα πειστικό τρόπο που έχει η κεντρική εξουσία στην Ρωσία, προς στις ρωσικές τράπεζες “Να προτιμήσουν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα”, ενώ θεωρείται και προειδοποίηση προς τους κύκλους που θέλουν να πιέσουν κερδοσκοποικά την Ελλάδα. Να σημειώσουμε ότι η Μόσχα τα τελευταία χρόνια έχει επενδύσει σημαντικά κεφάλαια στα ελληνικά κρατικά ομόλογα και δεν θέλει να δει την επένδυσή της στην ελληνική οικονομία να κινδυνεύει…
Iδού ολόκληρη η δήλωση:
“Η Ρωσία ελπίζει ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας θα κατορθώσει να επιλύσει τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, την οποία θεωρεί σημαντικό διεθνή εταίρο της. Όντως, η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι εύκολη αλλά αυτή η χώρα είναι και παραμένει, όχι μόνο παραδοσιακά, φιλική προς τη Ρωσία, αλλά και βασικός διεθνής εταίρος της, μεταξύ άλλων, και στον εμπορικό – οικονομικό τομέα. Τις συνέπειες της οξείας χρηματο-πιστωτικής κρίσης, που έχει ενσκήψει παγκοσμίως, τις υφίστανται όλες οι χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Ευχόμαστε ειλικρινά στους φίλους και εταίρους μας ταχύτατη επίλυση των προβλημάτων τους και ελπίζουμε ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας θα τα καταφέρει».
Σίγουρα η δήλωση εκπλήσσει και έρχεται την κατάλληλη στιγμή για την ελληνική κυβέρνηση που αναζητά ερείσματα διεθνώς. Οπωσδήποτε σχετίζεται και με το επικείμενο ταξίδι στη Μόσχα του υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Βενιζέλου στις 29-31/03/10, όπου η Μόσχα αναμένει να σφραγιστεί η υλοποίηση της διακρατικής συμφωνίας που υπάρχει για τα ΤΟΜΑ BMP-3HEL, όσο και με την χθεσινοβραδυνή κατάθεση του νομοσχεδίου στην Βουλή για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη.
Πηγή Ας μιλήσουμε επί τέλους

"Η Εκκλησία είναι ένα φυσικό εμπόδιο..."

του Σπύρου Μπαζίνα


Όπως τα περισσότερα θέματα που συζητούνται δημόσια στην χώρα μας, έτσι και το θέμα της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας γίνεται στην καλύτερη περίπτωση αντικείμενο επιφανειακής συζήτησης και στην χειρότερη περίπτωση αντικείμενο παραπλανητικής συζήτησης. Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι η σύγχυση υπό το κράτος της οποίας γίνονται τρομερά λάθη. Αποτέλεσμα αυτής της σύγχυσης είναι η υποστήριξη από πολλούς φτωχούς και τίμιους ανθρώπους (που όμως προφανώς δεν βρίσκονται κοντά στην Εκκλησία) της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας.


Αποτέλεσμα ανάλογης σύγχυσης είναι όμως και η παραίτηση κάποιων Μητροπολιτών από τον μισθό τους υπέρ του Κράτους. Ο μισθός του κλήρου δεν είναι δώρο του Κράτους ούτε και ιδιωτική περιουσία του κλήρου για να την διαθέτει ο κάθε κληρικός κατά το δοκούν. Το Κράτος μισθοδοτεί τον κλήρο έναντι της τεράστιας ακίνητης περιουσίας που η Εκκλησία έδωσε στο Κράτος και έναντι ποσοστού στα έσοδα των ναών που η Εκκλησία αποδίδει στο Κράτος.


Αν κάποιος Μητροπολίτης η άλλος κληρικός επιθυμεί να παραιτηθεί του μισθού του, έχει την υποχρέωση να επιστρέψει τον μισθό του στην Εκκλησία, και όχι στο Κράτος. Βέβαια, έτσι δημιουργεί την εντύπωση ότι έχει άλλη δυνατότητα να εξασφαλίσει τα προς το ζην και ότι το όποιο περίσσευμα από τον μισθό του μέχρι τώρα δεν τον δαπανούσε για το έργο της Εκκλησίας, πράγμα που δεν κάνει καλό ούτε στον ίδιο ούτε στην Εκκλησία.


Αν κάποιος Μητροπολίτης η άλλος κληρικός επιθυμεί να συνδράμει το Κράτος με δώρα η με την αποδοχή αντισυνταγματικής, παράνομης η άδικης φορολογίας, ας το κάνει από όποια ιδιωτική περιουσία διαθέτει, και όχι από την περιουσία της Εκκλησίας. Η ιεραρχία και ο κλήρος έχουν βέβαια το δικαίωμα να διαχειρίζονται περιουσιακά στοιχεία της Εκκλησίας αλλά μόνο προς όφελος της Εκκλησίας. Και πάντως δεν δικαιούνται να παραχωρούν περιουσιακά στοιχεία της Εκκλησίας στον οιοδήποτε. Διαφορετικά, διαπράττουν παράβαση καθήκοντος και με βάση τους νόμους του Κράτους που αφορούν τα ΝΠΔΔ αλλά και τους κανόνες της Εκκλησίας. Αν αυτοί που έκαναν δωρεές στην Εκκλησία ήθελαν να τα δώσουν στο Κράτος, μπορούσαν να τα δώσουν μόνοι τους και δεν θα χρειάζονταν την Εκκλησία για αυτόν τον σκοπό.


Πρέπει να το πούμε απλά και ξεκάθαρα. Η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας θα πλήξει αυτούς που ωφελούνται από το τεράστιο φιλανθρωπικό έργο της, τα ορφανά, τις χήρες, τους γέροντες, τους αρρώστους, τους αστέγους, τους πεινασμένους τους φυλακισμένους, τον απλό λαό δηλαδή και αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Έτσι, η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας δεν είναι μέτρο κοινωνικής δικαιοσύνης. Εκτός βέβαια αν γίνεται κατάχρηση της εκκλησιαστικής περιουσίας από μέλη της Εκκλησίας, κληρικούς η λαϊκούς, πράξη η οποία βέβαια εμπίπτει στα όρια του ποινικού νόμου και πάντως όχι του φορολογικού νόμου.


Εντελώς αντίθετα, η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι αντιλαϊκό μέτρο κοινωνικής αδικίας. Οι λίγο η πολύ βολεμένοι αφαιρούν από την φτωχούς και τους άκληρους κοινωνικούς πόρους για να πληρώσουν αυτοί λιγότερο. Η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι μια ακόμη φορολόγηση του φτωχού, του μισθοσυντήρητου του χαμηλοσυνταξιούχου και του πολύτεκνου. Εκ πρώτης όψεως, δίκιο φαίνεται να έχουν όσοι λένε ότι οποιαδήποτε φορολόγηση πρέπει να επιβάλλεται επί του περισσεύματος, όχι του σημερινού ελλείμματος της Εκκλησίας.


Όμως, σε μια εποχή τέτοιας ανάγκης του λαού δεν νοείται η Εκκλησία να έχει περίσσευμα. Όλες οι δυνάμεις πρέπει να δαπανώνται στη διακονία του λαού. Και επομένως, περίσσευμα για να δοθεί στο Κράτος ώστε να πληρώσουν λιγότερα αυτοί που έτσι κι αλλιώς έχουν περισσότερα από αυτούς που εξαρτώνται από το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας, δεν υπάρχει.


Η φορολόγηση των δωρεών προς την Εκκλησία είναι η αποθέωση του παραλόγου. Όποιοι βοηθούν, είτε από το περίσσευμα είτε από το υστέρημα τους, την Εκκλησία στο έργο της, γιατί το θεωρούν αξιόλογο, καλούνται να ενισχύσουν ένα σπάταλο, διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό Κράτος, το οποίο τώρα λέει ότι έβαλε μυαλό.


Όσα λεφτά και να δαπανήσει όμως το Κράτος για σχολεία, κατασκηνώσεις, νοσοκομεία, γηροκομεία η ορφανοτροφεία, δεν μπορεί να φτάσει την ποιότητα που προσφέρουν οι πιστοί εθελοντές της Εκκλησίας. Αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ένα τέτοιο Κράτος θα ενδιαφερθεί να συνεχίσει ένα τέτοιο κοινωνικό έργο με τους πόρους που θα αφαιρέσει από την Εκκλησία.


Η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας όμως σηματοδοτεί και κάτι άλλο. Η φιλανθρωπία γεννήθηκε με την γέννηση της Εκκλησίας. Δεν υπήρχε στον αρχαίο κόσμο. Άλλο αν όλες οι αρχαίες δοξασίες παρουσιάζονται σήμερα σαν ξαναζεσταμένη περσινή σούπα με κάποια μπαχάρια φιλανθρωπίας με αποκλειστικό σκοπό να παρασύρουν αφελείς, πονηρούς η κουρασμένα παλικάρια και να τους απομακρύνουν από την Εκκλησία (λαμβάνοντας με το αζημίωτο σαν αντάλλαγμα την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπινου προσώπου που η Εκκλησία φυλλαττει σαν κόρη οφθαλμού). Και η Εκκλησία ανδρώθηκε μεν με τους διωγμούς αλλά σταθεροποιήθηκε με τις φορολογικές απαλλαγές που οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες μας έδωσαν στην Εκκλησία.


Η φορολόγηση της Εκκλησίας αποτελεί αντιστροφή αυτής της πολιτικής των τελευταίων δυο χιλιετιών και αρχή διωγμών για την Εκκλησία. Είναι και αυτό αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης που οδηγεί στην συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια ώστε έτσι οι λίγοι να εξαγοράσουν την ελευθερία των πολλών.


Η Εκκλησία είναι ένα φυσικό εμπόδιο σε αυτή την εξέλιξη και πρέπει να παραμεριστεί, με την σκανδαλολογία και τον διασυρμό των ταγών της, με την αφαίρεση της περιουσίας της και άλλα πολλά που ζούμε αυτήν την εποχή, όχι τυχαία και συμπτωματικά.


Η Εκκλησία, δηλαδή, η Ιεραρχία, ο κλήρος, οι μοναχοί και ο πιστός λαός, αυτό το γνωρίζει και δεν την φοβίζει. Αν η Ιεραρχία λυγίσει, ο μη γένοιτο, η Εκκλησία θα αναδείξει ηγέτες από τις τάξεις του κλήρου, των μοναχών αλλά και των λαϊκών.


Πηγή: romfea.

Οι δέ υπομένοντες τον Θεόν αλλάξουσιν ισχύν

Οι δέ υπομένοντες τον Θεόν αλλάξουσιν ισχύν,
πτεροφυήσουσιν ως αετοί..." (Ησ. Κεφ.μ, 31)

Πηγή:Σαλογραία

Δοκίμια Κινηματογράφου, Η "θυσία" του Αντρέι Ταρκόφσκι

του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Τι θα πρόσφερες στο Θεό, για να μη γίνει ποτέ ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, που θα αφανίσει τη ζωή από τη γή; Θα μπορούσες να προσφέρεις στο Θεό τις προσκολλήσεις σου στα δικαιώματά σου στην οικογένεια, στην ιδιοκτησία, στη φήμη, στα χρήματα, στις ανέσεις; Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της αριστουργηματικής κινηματογραφικής ταινίας του Αντρέι Ταρκόφσκι «Η Θυσία». Μια θυσία που μοιάζει με την αποταγή των μοναχών, που με αντάλλαγμα τη σωτηρία της ψυχής τους προσφέρουν τα πάντα στο Θεό, στον Οποίο άλλωστε ανήκουν. Αυτό σημαίνουν τα λόγια «Τα σα εκ των σων».

Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει, λέει ο Χριστός. Και όποιος αγαπάει τη γυναίκα του και τα παιδιά του και την ιδιοκτησία του περισσότερο από Αυτόν δεν είναι άξιος να λέγεται μαθητής Του. «Πήγαινε πούλησε τα κτήματα σον και ακολούθησε με» είπε στο νέο, που ήθελε να γίνει μαθητής του. Και στη Μάρθα την αδελφή του φίλου του Λάζαρου είπε «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζει περί πολλά», δηλαδή ασχολείσαι με ένα σωρό δευτερεύοντα πράγματα, ενώ ένα πράγμα, το πιο σημαντικό από όλα σου διαφεύγει: η ψυχή σου. «Τι θα δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής του;»

Ο ήρωας της ταινίας, ο Αλεξάντερ, ένας δημοσιογράφος, προσεύχεται στο Θεό να αποτρέψει την πυρηνική καταστροφή και τον προσφέρει ως θυσία ό,τι πολυτιμότερο έχει στη ζωή του. Σαν τον μοναχό παραιτείται από όλα του τα δικαιώματα, από το δικαίωμα να έχει οικογένεια, γυναίκα, παιδιά και από το δικαίωμα να έχει ιδιοκτησία.

Σαν τον μοναχό, που είναι ο μόνος άνθρωπος που κληρονομείται εν ζωή. Ο μοναχός χάνει τη ζωή του για χάρη του Χριστού και του Ευαγγελίου πιστεύοντας στα λόγια του Χριστού, πως αυτός που θέλει να σώσει τη ζωή του πρέπει να τη χάσει. Ο ήρωας της ταινίας βάζει φωτιά στο σπίτι του, ένα αρχοντικό σπίτι στην εξοχή, που όπως φαίνεται χρειάστηκε τους κόπους ολόκληρης ζωής για να το αποκτήσει και εγκαταλείπει την οικογένειά του τηρώντας την εντολή του Χριστού, ως τη μοναδική οδό σωτηρίας μπροστά στην απειλή μιας ολοκληρωτικής καταστροφής.

Ο Ταρκόφσκι είναι Ρώσος ορθόδοξος χριστιανός. Στην ταινία του «Η Θυσία» διαπραγματεύεται ένα θέμα, που είναι η πεμπτουσία της ορθόδοξης πίστης: την προσφορά αυτών που αγαπάει στο Θεό είτε ως ευχαριστία, είτε ως θυσία για να είναι η αγάπη του έμπρακτη και η ικεσία του αληθινή. Η Εκκλησία έχει το αποκλειστικό προνόμιο της θείας Ευχαριστίας και της ευχαριστιακής ζωής. Μετέχοντας στην Εκκλησία αναγνωρίζαμε ότι ο κόσμος είναι δημιουργία του Θεού και ότι εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες, αλλά διαχειριστές της πρόθυμοι κάθε στιγμή να προσφέρουμε τα πάντα σ' Αυτόν που του ανήκουν τα πάντα.

Η πράξη αυτή τον ήρωα του Ταρκόφσκι φαίνεται σαν ένας παραλογισμός, σ' αυτόν που κρίνει επιπόλαια . Τον παραλογισμό αυτόν θέλει να υποδηλώσει η εικόνα στην αρχή της ταινίας, όπου ο ήρωας μαζί με τον ανήλικο γιο του, που έχει προσωρινά χάσει τη μιλιά του, φυτεύουν ένα ξεραμένο δέντρο, με την ελπίδα ότι ποτίζοντάς το, ύστερα από μακρά επιμονή, το ξεραμένο δέντρο θα ανθίσει. «Εν αρχή είναι ο λόγος» Με τα λόγια αυτά του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου αρχίζει η ταινία και με αυτά τα λόγια που τα ψιθυρίζει ο γιος του ήρωα, όταν ξαναβρίσκει τη λαλιά του, τελειώνει. «Εν αρχή ην ο λόγος. Γιατί ήταν έτσι μπαμπά;» ρωτάει τον πατέρα που λείπει.

Είναι παραλογισμός να χάνεις τη ζωή σου, για να τη σώσεις; Η εμπειρία της τέλειας αγάπης διδάσκει πως όταν θυσιάζεις στο Θεό για χάρη των συνανθρώπων σου, ανακαλύπτεις, ότι δεν χάνεις, αλλά κερδίζεις. Όταν αντίθετα δεν θυσιάζεις, το μόνο που κερδίζεις σίγουρα είναι η πίκρα της αποξένωσης. Πόσοι από αγάπη στην περιουσία τους αποξενώθηκαν ακόμα κι από τους οικείους τους;



(Από το βιβλίο «Ο Θεός του θερισμού», έκδοση του συγγραφέα, Διανομή Βιβλιοπωλεία «Παιδεία», Λάρισα).

Αιρετικοί

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Έχω μια απορία με τους αιρετικούς: Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένα πνεύμα που αγαπάει τη φιλοσοφία και τη Γνώση, (δεν μπορώ να πιστέψω ότι ενασχολείται με το ζόρι με αυτήν), πώς δεν μπορεί να διακρίνει το ορθό απ΄ το εσφαλμένο (ή μπορεί να το διακρίνει και προτιμάει το ψέμα από την αλήθεα;).
Δεν αγαπούν όλοι οι άνθρωποι εκ φύσεως το αληθινό και αποστρέφτονται το ψεύτικο; Πως η φύση σε άλλους διαστρέφεται και σε άλλους όχι;
Βάζουν άλλα πράγματα πάνω απ΄ την αλήθεια και πάνω απο΄ την αγάπη του Κυρίου Ιησού;
Τι πληγή είναι αυτή; Και γιατί να πονάω επειδή κάποιοι διαστρέφουν την αλήθεια αν δεν ήταν έμφυτο να αγαπάμε την αλήθεια και να αποστρεφόμαστε το ψέμα;
Θαυμάζω την νοητική σας ψυχραμία να αποκαλύπτεται τα ψεύδη. Ο Θεός να σας δίνει δύναμη. Ίσως σε μένα φταίει που δεν κατέχω τη φιλοσοφία.
Είναι αθώο το ερώτημά μου: Δεν καταλαβαίνουν την αίρεση ή προτιμούν την αίρεση απ΄ την ορθή πίστη; Δεν τους ενοχλεί η συνείδησή τους; Η συνείδηση είναι σαν την κόρη του οφθαλμού. Όταν μπει ένα ξένο σώμα ερεθίζεται και δεν μπορεί να ησυχάσει ώσπου να βγει από εκεί. Πώς ησυχάζει η συνείδησή τους;Αν δεν είναι σε θέση να δουν την αλήθεια, να ακούσουν τη φωνή του Κυρίου, ας το κάνουν. Και ο αδικών αδικησάτω έτι. Αλλά αν μπορούν να ακούσουν τη φωνή και δεν την ακολουθούν , τι στην ευχή κάνουν; Μισούν την ίδια τους την ψυχή;

Πνευματικά λόγια από τον Pyotr Mamonov, πρωταγωνιστή της ταινίας 'OSTROV'

Το καλοκαίρι του 2006 ο Πέτρου Μαμώνοφ (Pyotr Mamonov) “κήρυξε” στο Σότσι στη Μαύρη Θάλασσα.Ήταν αμέσως μετά την πρεμιέρα της ταινίας “Ostrov” (Το Νησί).
Αυτό το κείμενο αποδεικνύει ότι ο τεράστιος αυτός ηθοποιός και μουσικός, καταλαβαίνει πολύ καλά τι είναι πνευματική ζωή και ότι ο ρόλος του στο έργο μόνο τυχαίος δεν ήταν.
"Ιστοσελίδα Κόκκινος Ουρανός"


- “Πόσο διεστραμμένα είναι όλα σήμερα! Οι κριτικοί συζητούσαν πρόσφατα για την ταινία “Ostrov” του Pavel Lunghin και μιλούσαν για την εκκλησία σαν να είναι κάτι μυθικό, σαν να είναι ο Ilya Murometz (πρόσωπο της παλαιάς ρωσικής παράδοσης σ.σ.)

Πώς να ζήσεις εάν δεν πιστεύεις τίποτα; Τριγυρίζω συγχυσμένος δεξιά και αριστερά.

Ενώ όταν έχεις πίστη, όσο κουρασμένος και να είσαι, θα δώσεις τη θέση σου σε μια γριούλα στο λεωφορείο. Κι αυτό είναι χριστιανισμός. Τρέχεις να πλύνεις τα πιάτα χωρίς να σου το ζητήσουν. Είναι αυτό μια χριστιανική πράξη; Είναι.


Μην επιμένεις συνεχώς ότι έχεις δίκιο. Μη φωνάζεις “Το φαγητό είναι κρύο”. Κάνε υπομονή δύο λεπτά να στο ξαναζεστάνουν. Η καημένη η γυναίκα σου θα το κάνει γρήγορα. Είναι και αυτή κουρασμένη. Ο καθένας με το ρυθμό του και τις έννοιες του. Γιατί όλο επιμένετε, «η γυναίκα είναι υποχρεωμένη…», «ο άντρας πρέπει…» κ.τ.λ.


Αγάπη είναι να πορεύεσαι με κάποιον και να τον υποφέρεις. Να, βλέπεις κάποιον πεσμένο με τα μούτρα στο χιόνι (συνηθισμένο στη Ρωσία σ.σ.).Εμείς γρήγορα θα σκεφτούμε ότι είναι μεθυσμένος. Κι αν έχει πάθει ανακοπή καρδιάς; Τι κι αν είναι μεθυσμένος. Βοήθησέ τον να σηκωθεί, βάλε τον σ’ ένα παραπέτο να μην παγώσει. Αλλά όχι. Εμείς συνεχίζουμε το δρόμο μας. Ξεφεύγουμε από τον ίδιο τον εαυτό μας. Πρέπει να ζούμε όχι λέγοντας: “Δώσε μου”, αλλά “πάρε από εμένα”. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν πως είναι να δώσεις το πουκάμισο που φοράς. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε ανάποδα.

Όσα είναι ευάρεστα στο Θεό τα απορρίπτουμε.

Το κυριότερο, μη διστάζεις να βοηθήσεις τον αδύνατο. Για μας ισχύει το αντίθετο – “κατάπιε τον”. Ο πλούσιος παίρνει από το φτωχό κι αυτό το λίγο. Κλέβει όσο πιο πολύ γίνεται και μετά κρύβεται πίσω από ψηλούς φράχτες, για να μην του τα πάρουν άλλοι.


Έχουμε μια στρεβλή αντίληψη για τον χριστιανισμό. Αλλά τα πράγματα είναι απλά. Πόσο αίμα μπορείς να δώσεις στον άλλο; Είναι γραμμένο: “όσα κάνεις για τους αδελφούς μου τους ελαχίστους, σ'Εμένα το κάνεις”.

Να μπορείς να καθίσεις όσο πιο πολύ μπορείς στο προσκέφαλο της μάνας του, που υποφέρει από τα χρόνια και τις αρρώστιες. Να πού και πώς πρέπει να πεθαίνουμε κάθε μέρα!

Όπως τα παιδιά που έστειλαν στην Τσετσενία. Ένας κρετίνος πετάει μια χειροβομβίδα και ένας αντισυνταγματάρχης έπεσε πάνω της. Δε δίστασε και σκοτώθηκε. Έσωσε οχτώ άτομα. Ήταν κομμουνιστής. Αβάπτιστος. Σκέφτηκε όμως χριστιανικά.

Γιατί τι σου χρησιμεύει να πηγαίνεις στην εκκλησία και η καρδιά σου να είναι άδεια; Χωρίς μια χριστιανική πράξη. Μπορείς εσύ να επισκεφτείς όλα τα Άγια Όρη και να προσκυνήσεις όλα τα λείψανα. Τσάμπα. Βλέπεις ένα φτωχό, κακομοίρη και σκέφτεσαι “θα είναι από εκείνους τους απατεώνες που δείχνει η τηλεόραση”. – “Δώσε του 50 καπίκια. Δε θα φτωχύνεις”. Η αληθινή μαφία είναι αυτοί οι πέντε-έξι που χειραγωγούν τα πλήθη από την τηλεόραση….



Δε διακόπτω τους άλλους όταν μιλούν. Οι Άγιοι Πατέρες μας μαθαίνουν να στεκόμαστε μπροστά στους άλλους σαν να είμαστε μπροστά σε μια παλιά εικόνα.

Τι σημαίνει να μην κρίνεις; Να μη βγάζεις καταδικαστικές αποφάσεις. Γνώμη είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε. Ο Χριστός προσπάθησε να κάνει κάποιες διευκρινήσεις στους Φαρισαίους, ενώ ο θυμός του ήταν δίκαιος. Έχεις δίκιο όταν θυμώνεις με τον εαυτό σου επειδή π.χ. χτες βράδυ μέθυσες. Να μισείς την αμαρτία σου, τα πάθη σου, αυτά που σε βασανίζουν και δε βρίσκεις γιατρικό. Μόνο αν μισήσεις την αμαρτία βαθιά θα γευτείς το άρωμα της νίκης.Αν και μεγάλος, κάθε μέρα προσπαθώ να μαθαίνω.


Να, πηγαίνω συχνά με το λεωφορείο μέχρι την Μόσχα. Δύο ώρες χωρίς στάση. Μπροστά μου κάθονταν δύο νεαροί, μεθυσμένοι. Έβριζαν, μιλούσαν πάρα πολύ άσχημα. Έτρεμα και μόνο στην σκέψη ότι πρέπει να τους υποστώ για δύο ώρες. Μετά όμως σκέφτηκα. Για να δούμε. Ποιοι είναι αυτοί οι νεαροί; Μεγάλωσαν σε χωριό. Τι είδαν εκεί; Τον πατέρα μεθυσμένο, τη μάνα να τους δίνει σφαλιάρες, βρισιές. Η τηλεόραση συνεχώς ανοιχτή. Αυτή είναι η νέα γενιά. Τι να τους ζητήσεις. Εγώ προσωπικά τους έμαθα κάτι; Πέρασα το κατώφλι του σπιτιού τους; Τους διάβασα κάποιο βιβλίο; Βγαίνω από το λαβύρινθο των σκέψεών μου και διαπιστώνω ότι φθάσαμε...



Όλα είναι στα χέρια μας: το πώς ακούμε, το αν τα μάτια μας είναι καθαρά, το εάν τα αυτιά μας είναι κλεισμένα, το εάν η ψυχή μας είναι ξεκλειδωμένη, το αν η συνείδησή μας είναι καθαρή. Με αυτά τα πράγματα πρέπει να ασχοληθούμε. Οι άγιοι μας μαθαίνουν: σώσου και είναι αρκετό για μια ζωή. Τρόπος δράσης; Φτιάξε τον εαυτό σου. Ένα χιλιοστόμετρο. Αλλά αυτό το χιλιοστόμετρο θα φέρει πιο πολύ φως. Εάν μείνουμε όμως μόνο σε διαπιστώσεις…. τίποτα δε θ’ αλλάξει. Μόνο το κακό, από το οποίο έχουμε αρκετό, θα πολλαπλασιαστεί. Να ελαττώσουμε την κακία. Αυτό προσπαθήσαμε και με την ταπεινή ταινία μας το “Ostrov”.

Ίσως κάποιοι κριτικοί έχουν δίκιο. Ίσως υπάρχει πολύ “φλυαρία” στις κινήσεις. Προσπάθησα να τις εξηγήσω. Βρισκόμασταν σε μια περίεργη κατάσταση, μια αδυναμία από την οποία προσπαθήσαμε μ’ όλες μας τις δυνάμεις να βγούμε. Όπως τα παιδιά,δεν προσπαθούσαμε να καταλάβουμε, αλλά να συγκρατήσουμε τι συμβαίνει με τον άνθρωπο που αρχίζει να πιστεύει, και προσπαθεί να γνωρίσει το Θεό, όπως ήταν ο ήρωάς μου…..

Επειδή ξεχνάμε ότι η αμαρτία είναι έλλειψη φωτός. Εμείς της δίνουμε μορφή, την κάνουμε χειροπιαστή...Με τους ερεθισμούς μας. Με την έλλειψη σεβασμού στον άλλο…Τι είναι παράδεισος και τι είναι κόλαση; Οι Πατέρες μας μαθαίνουν ότι παντού υπάρχει ένας ωκεανός θεϊκής αγάπης. Όσους λαθεύουν τους τιμωρεί με το μαστίγιο της αγάπης. Σκεφτείτε – έναν ωκεανό αγάπης, όπου όλος ο κόσμος αγαπιέται. Αυτό μας λείπει σ’ αυτή τη ζωή, η αγάπη. Να λοιπόν η κόλαση, η έλλειψη αγάπης. Και αν το σκοτάδι είναι έλλειψη φωτός, η σκοτεινή ψυχή, όταν βγαίνει στο φως, λειώνει.


(….)

Το μόνο που θέλω είναι να μεταδώσω κάτι από την προσωπική μου εμπειρία. Είμαι σαν όλους τους άλλους – αδύνατος. Αλλά αισθάνθηκα μια ανάγκη. Αισθάνομαι την Αλήθεια σαν κάτι το επείγον, σαν έναν κόμπο στο λαιμό. Μια από τις ονομασίες του Χριστού είναι ο Ήλιος της Αλήθειας. Προς αυτόν τον ήλιο κατευθύνομαι μ’ όλες μου τις πενιχρές δυνάμεις.


Διαβάζω: «Δε ζούμε ποτέ τη στιγμή. Ακόμη και τότε που καθόμαστε στο τραπέζι οι σκέψεις μας πετάνε, πότε στα αγγουράκια, πότε στο κβας, πότε στη σούπα. Δοκιμάστε έστω ανά λεπτό την ημέρα, όταν δεν έχετε κάτι να κάνετε, να συγκεντρωθείτε στον εαυτό σας, για να ζήσετε το τώρα. Σ’ εκείνο ακριβώς το λεπτό. Είναι πολύ δύσκολο. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας θα είναι να αισθανθείτε την παρουσία του Θεού».

Αισθάνομαι ηθοποιός; Εγώ είμαι ο Μαμμόνωφ Πέτρος Νικολάεβιτς. Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ. Δίνω κάθε στιγμή όλες μου τις δυνάμεις. Όταν μετά από πέντε χρόνια θα κοιτάξω πίσω και θα πω: «Πως μπόρεσες να παίξεις τόσο χάλια;» Θα έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, επειδή εκείνη τη στιγμή έκανα ότι μπορούσα.

Έτσι ήταν και με την ταινία “Ostrov”. Πέτυχε έτσι; Θα εντυπωσιάσει. Προσπάθησα να βοηθήσω τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Όταν ο Χριστός μπήκε στην Ιερουσαλήμ επί πώλου όνου, τον έραναν με λουλούδια και τον υποδέχθηκαν με επευφημίες. Το ζωάκι πίστευε ότι σ’ αυτό, απευθύνονται όλα αυτά.
Έτσι είμαστε και εμείς σαν τον όνο που έφερε το Χριστό.
Εγώ έχω πολλά ταλέντα, αλλά τα έχω με την αξία μου; Ένα γενναιόδωρο χέρι τα έσπειρε… Ζω μ’ αυτά. Προσπαθώ να μην τα διαψεύσω, να μην τα προδώσω. Δεν έχω οργασμούς με το “εγώ” μου. Καταλαβαίνω ότι εγώ, ο Πέτρος Μαμμόνωφ δεν έκανα κάτι με την αξία μου. Έχω με τι να περηφανευτώ; Σ’ όσους ο Θεός δίνει, τους το ζητάει. Πρέπει να ζήσουμε όσο πιο καθαρά μπορούμε. Όλα είναι τόσο εύθραυστα, απροστάτευτα…


ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ www.proskynitis.blogspot.com

Μαρούλι δίχως ξύδι

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Ο μύθος για το γάϊδαρο που καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί έφαγε μαρούλι δίχως ξύδι. Ο συγκατηγορούμενος λύκος αθωώθηκε για το θάνατο των προβάτων.
(Αίσωπος;). Πώς λειτουργεί ο θυματοποιητικός μηχανισμός; Με ποιο τρόπο θα τον σταματήσουμε, πώς δεν θα συνεργαστούμε με τους διώκτες μας και πώς δεν θα γίνουμε θύματα; Ποιος είναι ο ρόλος του αποδιοπομπαίου τράγου; Τι ζητούν οι διώκτες απ΄ τα θύματα; Η περίπτωση του Ιώβ. Κανείς δεν μπορεί να σε βλάψει, αν δεν συνεργαστείς μαζί του. Πώς να μην συνεργαστούμε με τους διώκτες μας και να μη γίνουμε θύματα; Όλα αυτά θέλουν μελέτη και εμβάθυνση. Οι δυσκολίες δεν είναι ατυχήματα. Είναι αυτό το ίδιο το υλικό της ζωής και ο τρόπος που τις δεχόμαστε δείχνει το πνευματικό μας επίπεδο. Το Ευαγγέλιο είναι ο οδηγός μας για μια ανώτερη , πνευματική ζωή. «Έλθετε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρύ» τοις προαιρουμένοις. Παλιά υπήρχαν πνευματικοί οδηγοί. Τώρα πνευματικοί οδηγοί είναι τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας.
Το μαρούλι δίχως ξύδι είναι μια παραβολή για τους φτωχούς που δεν έχουν άλλη λύση και δέχονται την καταπίεση και την αδικία των διωκτών, όπως ο γάϊδαρος που τιμωρήθηκε από το δικαστήριο των διωκτών όχι γιατί έφαγε ένα μαρουλόφυλλο, αλλά γιατί το έφαγε δίχως ξύδι(!) ενώ ο λύκος αθωώθηκε για το φόνο των προβάτων. Αλλά κι ο γάϊδαρος κάποια στιγμή κλωτσάει. Το θέμα είναι η κλωτσιά του γαϊδάρου να έχει αποτέλεσμα και να μην είναι στον αέρα, για ψυχική εκτόνωση, που κι αυτή κατευθύνεται απ΄ τους διώκτες του. Έτσι αποδυναμώνεται η λαϊκή οργή και αποφεύγεται η κοινωνική εξέγερση. Η αναρχία βέβαια είναι ακόμα χειρότερη απ΄ το πιο άδικο καθεστώς γι΄ αυτό πρέπει να εργαζόμαστε για την ελευθερία τόσο των διωκομένων όσο και των διωκτών. Η ελευθερία είναι ενιαία. Δεν είμαι ελεύθερος ακόμα κι αν δεν με καταπιέζει κανείς, όσο δεν είναι ελεύθεροι και οι διώκτες μου από την κακία τους και την απληστία τους.
Η ελευθερία είναι ενιαία τόσο των διωκομένων όσο και των διωκτών . Τι ζητούν οι διώκτες από τα θύματα. Η απάντηση των θυμάτων. Παραίτηση. Αυτοπεριορισμός. Απόρριψη αυτού που δεν είναι ζωή. Αυτάρκεια. Κάνω μόνος μου αυτό που μπορώ.
Στο στρατό δεν σ΄ αφήνουν να παραιτηθείς. Αλλά η θητεία κρατάει μήνες. Στον καταναλωτισμό δεν σ΄ αφήνουν επίσης να παραιτηθείς με τη διαφήμιση. Κι αυτή η θητεία κρατάει μια ζωή . Παραιτηθείτε από αυτήν. Καταργείστε τη διαφήμιση που σας κάνει πλύση εγκεφάλου. Μην συνεργάζεστε μαζί της για να σας κάνει θύματα. Δε νοιάζεται για σας, αλλά για το δικό της συμφέρον. Σας διευκολύνει για να σας περιπλέξει στα δίχτυα της, όπως ο διάβολος μπλέκει τα θύματά του. Ενημερωθείτε για τη ζημία που σας προκαλεί. Σας υπνωτίζει για να σας χειραγωγεί με σκοπό το κέρδος. Βάλτε το δέκτη της τηλεόρασης στην αποθήκη. Αρνηθείτε την πλύση
εγκεφάλου. Κατανοείστε το θυματοποιητικό μηχανισμό πως λειτουργεί και σταματείστε τον. Οι διώκτες σπρώχνουν το θύμα να αδικήσει για να το συλλάβουν να αδικεί. Όπως ο καπετάνιος που πληρώνει μπροστά την αμοιβή στο δύτη για να την ξοδέψει και να τον αναγκάσει να πάει στο σπογγαλιευτικό ταξίδι, που αλλιώς δεν θα πήγαινε γιατί κανείς δεν ξέρει ποιος θα γυρίσει ζωντανός, όπως όταν πηγαίνει κανείς στον πόλεμο.

Μην πέφτετε θύματα όπως οι δύτες . Με αυτόν τον τρόπο έπεσε θύμα και η Ελλάδα στην επιβουλία των ξένων. Η Ελλάδα είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος της Ευρώπης. Η Ευρώπη πολιτιστικά βρίσκεται ακόμα στην εποχή που γίνονταν ανθρωποθυσίες. Η Ευρώπη ενεθάρρυνε την Ελλάδα να δανείζεται χωρίς να τα επιστρέφει για να την συλλάβει να μην μπορεί να τα επιστρέψει και να την κάνει αποδιοπομπαίο τράγο. Μην αφήνετε να σας σπρώχνουν στην κατανάλωση για να σας συλλάβουν να χρωστάτε και να μην μπορείτε να ξεπληρώσετε το χρέος σας. Πείτε τους να κρατήσουν τα σκουπιδοπροϊόντα τους για τον εαυτό τους. Θα τους βοηθήσετε να ελευθερωθούν απ΄ την απληστία τους.
Γνωρίζετε την πραγματικότητα, τις ψευδαισθήσεις, τους μύθους. Να εμβαθύνετε σε όλα αυτά και να σχηματίσετε προσωπική γνώμη αντί να αφήνετε να σας κατευθύνουν όπου θέλουν . Το ξίφος που κόβει όλες τις δυσκολίες είναι η παραίτηση κι ο αυτοπεριορισμός.
Οι διώκτες ξέρουν ότι δεν μπορεί να παραιτηθεί ο φτωχός που περιορίζεται από τη φτώχεια του στα απαραίτητα και χτυπούν τους φτωχούς. Έτσι αυτή η θητεία κρατάει ολόκληρη ζωή. «Όμως τούτη η θητεία δεν σταματάει πουθενά», όπως λέει το λαϊκό τραγούδι που μιλάει για τα θύματα. Τους πλούσιους που έχουν εναλλακτικές λύσεις και μπορούν να παραιτούνται και να αυτοπεριορίζονται , δεν τους πειράζουν.
Αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά και οι φτωχοί μπορούν να διαλέξουν αυτό που είναι ζωή και ό,τι δεν είναι ζωή να το πετάξουν. Οι φτωχοί είναι οι περισσότεροι και θα κοστίσει στους διώκτες τους, γιατί στηρίζονται στην ευρεία κατανάλωση. Το όπλο των φτωχών είναι η διάκριση. Κάντε διάκριση ανάμεσα σ΄ αυτό που είναι ζωή και σ΄ αυτό που δεν είναι κι αποκτείστε αυτάρκεια.
Διαβάστε και εμβαθύνατε σ΄ αυτά τα λόγια: «Ήθελα να ζήσω ελεύθερος, αντιμετωπίζοντας μόνο τα βασικά προβλήματα της ζωής, και να δω αν θα μπορούσα να διδαχθώ τα όσα θα είχε να μου διδάξει η ζωή, και όχι , σαν έρθει η ώρα του θανάτου μου, να ανακαλύψω πως η ζωή μου είχε πάει χαμένη. Δεν ήθελα να ζήσω ό,τι δεν είναι ζωή: η ζωή είναι τόσο ακριβό πράγμα! Ούτε και ήθελα να κάνω συμβιβασμούς, εκτός αν ήταν ολότελα αναγκαίο» (Χέντρι Ντέϊβιντ Θορώ, Γουώλντεν. Εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1981).
Το συμπέρασμα που βγαίνει για μας τώρα από όλα αυτά είναι ότι ήρθε ο καιρός να βάλουμε στο περιθώριο κάθε τι που δεν είναι η αληθινή ζωή και να αγαπήσουμε πάνω από όλα Αυτόν που είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή, τον μόνον αξιαγάπητο πάνω από όλα γλυκύτατο Ιησού.

moschoblog.blogspot.com
m_lagouvardos@hotmail.com

Άγγελοι και δαίμονες

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Ο Ντοστογιέφσκι διέκρινε τους ανθρώπους σε αγγελικούς και σε δαιμονικούς. Οι αγγελικοί είναι πράοι και ταπεινοί και οι δαιμονικοί είναι υπερήφανοι και πάντοτε ταραγμένοι. Ο κόσμος των ανθρώπων είναι γεμάτος αγγελικές και δαιμονικές μορφές. Μια αγγελική μορφή θα την αναγνωρίσουμε από την ηρεμία, την σταθερότητα. Πορεύεται, όπως λέει το νησιώτικο τραγούδι «σιγανά, σιγανά και ταπεινά». Αντιθέτως ο δαιμονικός άνθρωπος είναι υπερήφανος ,ταραγμένος, αγαπάει το θόρυβο και τη βιασύνη.
Το γνώρισμα με το οποίο μπορούμε να διακρίνουμε μια δαιμονική μορφή είναι η διαρκής αλλαγή. Αν δεις στον ύπνο σου ΄(ή στον ξύπνο σου) δαιμονική μορφή θα τη διακρίνεις από την έλλειψη διάρκειας. Οι δαιμονικές μορφές είναι ρευστές σαν το κερί που λιώνει και σαν το χιόνι που εξαφανίζεται στη φωτιά.
Το «ζαλισμένο κοτόπουλο» που σχεδιάζει να κάνει τον άνθρωπο η νέα εποχή δεν είναι νέα εφεύρεση. Είναι η ίδια αρχαία απολυταρχία την οποία νίκησαν οι Έλληνες και την εμπόδισαν να κατακτήσει την Ευρώπη. Τώρα η Ευρώπη νιώθει πιο κοντά στην Ανατολή παρά στην Ελλάδα, γιατί ταιριάζουν στη λατρεία του απολύτου, δηλαδή της δύναμης χωρίς ηθικά όρια και στον δαιμονικό μηδενισμό τους.
Ο ολοκληρωτισμός είναι άρνηση της ουσίας. Δεν υπάρχει ουσία στη λατρεία του απολύτου σε οποιοδήποτε επίπεδο, θρησκευτικό, κοινωνικό, πολιτικό κλπ., αλλά διαρκής αλλαγή . Η απολυταρχία τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης (στα ολοκληρωτικά καθεστώτα) διακρίνεται από το ίδιο στοιχείο που όπως λένε οι άγιοι που έχουν εμπειρία είναι κοινό στους δαίμονες, το στοιχείο της έλλειψης διάρκειας και σταθερότητας. Ότι τίποτε δε διαρκεί πίστευε και ο Ηράκλειτος αλλά εννοούσε τον κόσμο των αισθητών. Ο Ηράκλειτος πίστευε στο Θεό.
Στα ολοκληρωτικά συστήματα και στους δαίμονες δεν υπάρχει ουσία.
Την ουσία των πραγμάτων την υποκαθιστά η διαρκής αλλαγή. Τίποτε δεν μένει και όλα οδηγούν στο αντίθετό τους. Ο άνθρωπος είναι εν δυνάμει βάτραχος και ο βάτραχος είναι εν δυνάμει άνθρωπος. Η ιδέα της διαρκούς αλλαγής εκφράζεται κάπως έτσι: ό,τι είναι, είναι. . Ό,τι δεν είναι, δεν είναι. Ό,τι δεν είναι, είναι. Ό,τι είναι δεν είναι. Το βουνό είναι βουνό. Το βουνό δεν είναι βουνό. Το μη βουνό είναι βουνό. Το βουνό είναι μη βουνό. Η ιδέα της διαρκούς αλλαγής αντί της ουσίας στη θρησκεία αλλά και στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο είναι η έκφραση του ασυνειδήτου. Είναι ο θεός πρωτέας, ο θεός του ονείρου στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Μέσα στη ζάλη από το αιώνιο στροβίλισμα ο άνθρωπος δεν αναζητεί τίποτε άλλο πιο βαθιά από την ανυπαρξία. Ο πόθος για την ανυπαρξία είναι δαιμονικός, αφού ο ίδιος ο διάβολος απειλεί τη δημιουργία του Θεού με την καταστροφή και την εκμηδένιση.

Kρυφό σχολειό: μια απάντηση στην ιστοσελίδα «Ρεσάλτο»

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Το κρυφό σχολειό στην Τουρκοκρατία ιδρύθηκε από την Εκκλησία και λειτούργησε με φωτισμένους ιερείς και μοναχούς , με σκοπό να διαφυλάξει την πίστη, την ελευθερία και τη γλώσσα του σκλαβωμένου Γένους των Ελλήνων.

Υπήρχαν φωτισμένοι ιερείς να διδάξουν και φωτισμένοι γονείς να εμπιστευθούν τα παιδιά τους σ΄ αυτούς γιατί ανταποκρίνονταν στο αίτημα του Γένους των Ελλήνων που είχε επίγνωση ότι απώλεσε την ελευθερία του και ζει κάτω από το ζυγό των Τούρκων.

Υπήρχε ενότητα στην αφετηρία, στην πορεία και στον προορισμό. Ο εχθρός ήταν ορατός και ο πόλεμος επίσης ήταν ένας ορατός πόλεμος γι΄ αυτό και ένα σχολείο που θα δίδασκε την πίστη, την ελευθερία και τη γλώσσα έπρεπε να είναι κρυφό.

Τώρα ο εχθρός είναι αόρατος και ο πόλεμος που διεξάγει είναι επίσης αόρατος. Οι πολεμούμενοι δεν έχουν επίγνωση ότι πρέπει να υπερασπιστούν την πίστη, την ελευθερία και τη γλώσσα τους.

Αν λειτουργούσε σήμερα κρυφό σχολειό δεν θα είχε 1)επίγνωση του σκοπού για τον οποίο λειτουργεί 2) ενότητα στην αφετηρία του, στην πορεία του και στον προορισμό του και 3) φωτισμένους δασκάλους να διδάξουν και φωτισμένους γονείς να εμπιστευθούν τα παιδιά τους σ΄ αυτό επειδή όπως είπαμε δεν είναι ορατός ούτε ο εχθρός ούτε τα όπλα του.

Ο στόχος του εχθρού είναι το ελεύθερο πνεύμα. Ο εχθρός γνωρίζει ότι δε γίνεται κανείς σκλάβος όσο έχει το πνεύμα του ελεύθερο, και ότι δεν φοβάται τίποτα εκείνος που έχει ακμαίο ηθικό. Ο εχθρός γνωρίζει εκείνο που λησμονούμε εμείς, ότι αυτό που προέχει είναι το πνεύμα του Κυρίου Ιησού και γι΄ αυτό δεν το πολεμάει, αλλά το υποκαθιστά. Διότι γνωρίζει επίσης ότι το πνεύμα πολεμούμενο ενδυναμώνεται ενώ όταν υποκαθίσταται από άλλο νοθευμένο πνεύμα πέφτει σε μαρασμό.

Ο Εχθρός μας αρρωσταίνει με το να μας δίνει συνεχώς τροφή να κατακρίνουμε, να απωθούμε, να νιώθουμε αυτολύπη. Μιμείται τον πειρασμό που θέλει να τον έχουμε πάντα στο νου μας και να μη σκεφτόμαστε τίποτε άλλο εκτός από αυτόν. Έτσι όμως συνηθίζουμε στην ήττα και δεν έχουμε το σθένος να τον πολεμήσουμε. Η εποχή αυτή έχει μετατρέψει το κακό σε επιστήμη!

Το κρυφό σχολείο σήμερα πρέπει να έχει ως στόχο την ανανέωση του πνεύματος. «Ανακαινίζεσθε με τη δύναμη του νου» ,γράφει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του. Στην προκειμένη περίπτωση η ανακαίνιση θα γινόταν με τη δύναμη του κρυφού σχολειού. Το κρυφό σχολειό θα πολεμούσε με τα όπλα του πνεύματος, με δασκάλους, γονείς και μαθητές ενδεδυμένους την πανοπλίαν του πνεύματος και τα όπλα του φωτός. «Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατούντες. Μη κώμοις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις, μη έριδι και ζήλω. Μη της σαρκός πρόνοιαν ποιούντες εις επιθυμίας».

Τώρα μπορούμε να διακρίνουμε τις αληθινές αξίες από τις ψευδοαξίες του αντιχριστιανισμού."Τίποτε δεν είναι πιο συναρπαστικό, τίποτε δεν είναι πιο διεγερτικό» γράφει ο Γάλλος φιλόσοφος Ρενέ Ζιράρ στο βιβλίο του Η αρχαία οδός των ασεβών « από το να βλέπεις να επαναπροβάλλει με μια δύναμη ακατανίκητη ό,τι περίμενες λιγότερο, εκεί που κανένας δεν το περίμενε."

Διαβάστε με αυτό το πνεύμα την αφήγηση για το Εμμαούς στο Ευαγγέλιο. «Ο Χριστός συμβαδίζει με τους μαθητές και τους εξηγεί τις Γραφές. Η εκδίωξη του Λόγου είναι η αρχή του τέλους για το "βασίλειο του σατανά" Η ήττα μέσα στον κόσμο σημαίνει στην πραγματικότητα νίκη πάνω στον κόσμο. Ο Λόγος που εκδιώχθηκε "δίνει τη δυνατότητα να γίνουν παιδιά του Θεού σε όλους εκείνους που τον κατεδίωξαν, σε όλους εκείνους που τον «δέχονται». "Η δήθεν σύγχρονη κουλτούρα, το οχυρό του αντιχριστιανισμού, αρχίζει να διαλύεται στην επαφή του με το ευαγγελικό κείμενο... Η πίστη ότι η ήττα του Χριστού μεταβάλλεται σε νίκη έχει ήδη πραγματωθεί ανάμεσά μας με την κατάρρευση της μαρξιστικο-φροϋδικο-νιτσεϊκής κουλτούρας, με την οξεία κρίση όλων των αξιών που η μεταχριστιανική εποχή πίστευε πως αντιθέτει νικηφόρα στον χριστιανισμό".

ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ:
«Πολύ περιεκτική τοποθέτηση για ένα θέμα που τόσο συζητήθηκε. Μια σύγχρονη μορφή κρυφού σχολειού
είναι το έργο που γίνεται σε κάποιες ενορίες. Κατά παράδοξο τρόπο αυτές βρίσκονται περισσότερο σε μεγάλες πόλεις παρά στην επαρχία». (Κ.Τ)
Aγαπητέ μου έχω διαβάσει την ανάρτηση του ΡΕΣΑΛΤΟ και διαπίστωσα ότι αυτά τα οποία λέει είναι σαφώς επίκαιρα και πρακτικά εφαρμόσιμα. Τώρα το πως εσύ πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει το κρυφό σχολειό είναι δική σου άποψη. Όμως η αναγκαιότητα λειτουργίας του σχολειού δεν αποδομεί την σκέψη και τη θέληση. Εκτιμώ ότι σε πρώτη φάση πρέπει να γίνει η αρχή και στη πορεία θα δούμε τα αποτελέσματα. Μη ξεχνάς ότι και η επανάσταση του 21 κάπως έτσι ξεκίνησε. Καλή Ανάσταση Έλληνες! (Εύδειος)
Αγαπητέ Εύδειε, στο συγκεκριμένο θέμα φιλοξενήσαμε την ανάρτηση τού φίλου μας κ.Μόσχου. Ο κ.Μόσχος επισημαίνει την μεγάλη διαφορά πού υπάρχει ανάμεσα στις δύο εποχές. Εμείς προσωπικά πιστεύουμε πώς οι ίδιοι άνθρωποι πού χάνουν το παιχνίδι δεν μπορούν να το ξανακερδίσουν. Κατά τη γνώμη μας δεν πρέπει ακόμη να παραδώσουμε τα όπλα σαν να χάσαμε ήδη.
Και κάτι άλλο : ο λαός ξεκίνησε τον αγώνα για την ελευθερία του αφού γνώρισε τη σκλαβιά. Σήμερα οι Έλληνες και οι Χριστιανοί χάνουν το παιχνίδι και γίνονται περίγελος τής οικουμένης (αποκτήσαμε μια μικρή οικουμενικότητα) επειδή δεν έχουν ομόνοια και δεν την θέλουν. (amethystos)

Αυτοβιογραφικό

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Συνάντησα το Γιάννη στην εκκλησία την ώρα που παίρναμε αντίδωρο από το χέρι του ιερέα. Μου έσφιξε το χέρι λέγοντάς με ότι χαίρεται να διαβάζει τα κείμενα που δημοσιεύω στην «Ελευθερία». Είναι αλήθεια, πως ό,τι κι αν κάνουμε χρειαζόμαστε ενθάρρυνση, ακόμα κι αν βρισκόμαστε εις τα δυσμάς του βίου. Πολύ περισσότερο όμως είναι ευπρόσδεκτα τα ενθαρρυντικά λόγια όταν ασχολείσαι με οτιδήποτε έχει σχέση με την τέχνη. Στην τέχνη, ( και το γράψιμο τέχνη είναι), ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε αποδεχθούν και πότε θα σε απορρίψουν. Ακόμα κι ο Γιαννούλης Χαλεπάς να είσαι θα βρεθεί κάποιος να σε απορρίψει ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά. στο έργο που θυσίασες μπορεί και δέκα χρόνια απ΄ τη ζωή σου για να το δημιουργήσεις.
Από μικρός ήθελα να γίνω σωφέρ. Δεν υπήρχε ίσως παιδί της ηλικίας μου τα χρόνια εκείνα, να μη θέλει να γίνει σωφέρ. Ήταν μετά τον πόλεμο, είχαν έρθει τα πρώτα αυτοκίνητα στο χωριό στρατιωτικά τα πιο πολλά, τζέϊμς, τζιπ, τριών τετάρτων, καναδάδες. Ο σωφέρ εκείνη την εποχή που έκανε μια μέρα να διανύσει ένα δρόμο σαράντα πέντε χιλιομέτρων πάνω στα βουνά ήταν ένας ήρωας στα μάτια μας. Ίσως γιατί κάθε διαδρομή ήταν μια νίκη ή γιατί υπήρχε μεταξύ τους μια αλληλεγγύη που ένωνε όλους τους οδηγούς των φορτηγών αυτοκινήτων , καθώς αντιμετώπιζαν τους ίδιους κινδύνους, το να πέσουν επάνω σε νάρκη, να τους παρασύρει το ρεύμα του ποταμού ή να φύγουν έξω απ΄ το δρόμο και να πέσουν στο γκρεμό.
Ένας εξάδελφός μου, ο Ζήσης, που υπηρετούσε στο στρατό ως οδηγός στρατιωτικού τζιπ είχε τιναχτεί πολλά μέτρα μακριά, όταν το αυτοκίνητό του πάτησε νάρκη, που σκότωσε όσους επέβαιναν σ΄ αυτό. Ο Ζήσης ξέροντας την αγάπη που είχα για την οδήγηση , με άφηνε πότε- πότε να κρατάω το τιμόνι στο χωματόδρομο που οδηγούσε στο αμπέλι του παππού μου Αγγελάκη, στη Δεσκάτη Γρεβενών. Αν εξαιρέσω την αγάπη που είχα για τον παππού μου, για το αμπέλι και για το σκύλο μας, τον Λέοντα, τίποτε δεν μου έδινε τόση χαρά όση να κρατάω για λίγα μόνο λεπτά το τιμόνι , σε κείνο το όμορφο τζιπ. Κανένα αυτοκίνητο δεν είχε αυτό το μαλακό τιμόνι του αμερικάνικου τζιπ της εποχής του Β΄ παγκοσμίου πολέμου!
Αργότερα όταν πήγα στο γυμνάσιο ήθελα να γίνω συγγραφέας. Ζήλευα αυτούς που έγραφαν βιβλία ιδίως βιογραφίες και αυτοβιογραφίες, αλλά δεν αγαπούσα το γράψιμο. Δεν αγαπούσα τα μυθιστορήματα. Δεν ήθελα να γράφω ψέματα. Έγραφα μικρά ποιήματα και διηγήματα που αναφέρονταν σε πραγματικά περιστατικά. Μερικά δημοσιεύονταν στις τοπικές εφημερίδες, στη Λάρισα. Θυμάμαι με τι λαχτάρα έβγαινα πρωί πρωί έξω στους δρόμους πολύ ώρα πριν κυκλοφορήσουν οι εφημερίδες αψηφώντας το κρύο, τη βροχή ή το χιόνι, για να δω το έργο μου τυπωμένο. Το ίδιο έκαναν κι οι φίλοι που έγραφαν εκείνη την εποχή ο Νίκος, ο Φίλιππος, ο Ρούλης…
Ο Ρούλης διακρινόταν στην ποίηση και στην απαγγελία και πήρε κάποιο βραβείο ποιήσεως. Ο Νίκος βραβεύτηκε σε όλους τους διαγωνισμούς που έλαβε μέρος. Όσο για μένα δεν πιστεύω στα βραβεία γι’ αυτό και δεν με βράβευσε κανείς.
Στα βιβλία που διάβαζα μου άρεσε να υπογραμμίζω όλα εκείνα που πίστευα ότι θα με βοηθούσαν στη ζωή μου. Αν σ΄ ένα βιβλίο δεν υπήρχε τίποτε άξιο να υπογραμμιστεί λυπόμουν γιατί πήγε χαμένο το διάβασμα. Φαντάσου τι χαρά ένιωσα όταν κάποιος διάσημος συγγραφέας, με τον οποίο αργότερα γίναμε φίλοι, μου είπε, ότι θα ήθελε να γράψει κάποτε ένα βιβλίο με όλα αυτά που υπογραμμίζει κανείς σ΄ ένα βιβλίο!
Στο γυμνάσιο, φοίτησα στο δεύτερο γυμνάσιο αρρένων Λαρίσης όπου όλοι οι καθηγητές ξεχώριζαν ο καθένας σε κάτι. Κανείς δεν ήταν αυτό που λέμε «γκουάρντα ε πάσσα». Και πάντοτε το προβάδισμα το είχε ο φιλόλογος της τάξης. Αυτός ήταν ο καθηγητής μας, που έδινε την ενότητα στη διδασκαλία και στο ήθος. Η παρακμή της παιδείας που ζούμε σήμερα είναι σκόπιμη και επιτεύχθηκε με την υποτίμηση του κύρους του φιλολόγου. Δυστυχώς ούτε οι ίδιοι οι φιλόλογοι γνωρίζουν σήμερα την μεγάλη συμβολή στην εκπαίδευση των νέων και στην ανανέωση της κοινωνίας. Ο στόχος είναι να μην μάθουν οι νέοι να σκέφτονται, για να είναι εύκολη η χειραγώγηση των ανθρώπων. Για τον ίδιο λόγο καταργήθηκε ο θεσμός του επιθεωρητή στην εκπαίδευση κι αντικαταστάθηκε με το σύμβουλο, που δεν έχει την ίδια ουσιαστική συμβολή στην εκπαίδευση.
Στις εκθέσεις στο γυμνάσιο δεν ήμουν καλός. Δεν έγραφα πολλά κι αυτά που έγραφα ήταν σκέψεις που είχα αντιγράψει από τα βιβλία που διάβαζα. Όλο το κείμενο της έκθεσης ήταν τι είπε ο ένας συγγραφέας και τι είπε ο άλλος επάνω στο θέμα ή και εκτός θέματος.
Μια φορά σε μια έκθεση στο φροντιστήριο του Θεάκου στην Αθήνα έκανα συρραφή από σκέψεις καμιά δεκαπενταριά συγγραφέων αναγράφοντας και τα ονόματά τους. Ο φροντιστής φιλόλογος τρόμαξε. Διάβασε την έκθεσή μου σε όλη την τάξη σαν υπόδειγμα κακής έκθεσης. Ευτυχώς δεν γέλασε κανείς γιατί ήμουν υπερευαίσθητος και θα υπέφερα πολύ. Στους γονείς μου που ήρθαν στην Αθήνα και ρώτησαν πώς πηγαίνω, ο διευθυντής του φροντιστηρίου τους είπε να με πάρουν. «Τζάμπα ξοδεύεστε γιατί δεν έχει καμιά ελπίδα να πετύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο», είπε. Οι γονείς μου προτίμησαν να με αφήσουν να συνεχίσω το φροντιστήριο. Μια φορά που ένας θείος μου μαραγκός είπε αστεία να με πάρει στη δουλειά αφού δεν τα παίρνω τα γράμματα, τα μάτια μου γέμισαν δάκρια.
Παρόλα αυτά πέτυχα στη νομική την οποία δεν αγαπούσα καθόλου και ίσως χάρις στην αντιπάθειά μου για τους νόμους αγάπησα το γράψιμο γιατί γράφοντας ξεχνούσα τη νομική. Ο τρόπος που έγραφα από μικρός έμεινε ο ίδιος μέχρι τώρα. Για το φίλο μου από τα μαθητικά μας χρόνια ,το Λουκιανό, είναι καιρός πια να σταματήσω να γράφω τα σοφά λόγια των άλλων. «Πίστεψέ με, δεν χρειάζεσαι άλλο πατερίτσες», λέει. Μα εγώ θέλω να είμαι ένας αναμεταδότης. Δεν μ’ αρέσει να κάνω την αυθεντία γιατί δεν είμαι.
Μου φτάνει η χαρά να γράφω με τον τρόπο που μου αρέσει και που μου άρεσε πάντα. Ο Αμερικανός χιουμορίστας συγγραφέας Σύδνεϋ Τζότζεφ Πέρελμαν όταν ρωτήθηκε γιατί γράφει είπε: «γράφεις για να πάρεις πίσω αυτό που στα παιδικά σου χρόνια υπέφερες απ’ τις βρισιές και τις προσβλητικές εκφράσεις. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος μου. Αποφάσισα εδώ και πολύ καιρό, πως οτιδήποτε κι αν συμβεί δεν πρόκειται να γίνω ένας ταλαίπωρος γέρος άνθρωπος. Ενόσω μπορώ να γράψω δεν θα γίνω ποτέ».
Σύμφωνα με το μύθο για τον σπορέα των αστεριών, κάποιος έσπερνε αστέρια που δεν φαίνονταν την ημέρα με γυμνό μάτι. Τη νύχτα όμως με ξαστεριά έλαμπαν στον ουρανό. Σαν τον μυθικό σπορέα των αστεριών θα γράφω κι εγώ τις σκέψεις μου ακόμα κι αν δεν τις διαβάζει κανείς. Αν είναι αληθινές ο Θεός θα τις θεωρεί σαν να τις διαβάζουν όλοι!

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ:
Απουσία, έλαβα μόνο την αρχή του σχολίου σου.
Σε ευχαριστώ. Κοντεύει μία η ώρα κι εγώ έγραφα
κάτι για τα κρυφά σχολειά. Σβύστηκε κι αυτό
μαζί με το σχόλιό σου, αλλά το έχω στο μυαλό μου
και θα το ξαναγράψω.
Τώρα αντί "καλημέρα", "καλησπέρα" και "καλό βράδυ"
πρέπει να λέμε "καλό ηθικό και καλή διάθεση" που
σημαίνουν δυνατό, ελεύθερο πνεύμα και διάθεση
να μην κατακρίνεις και να μην απωθείς, γιατί αυτά
τα δυο μας αρρωσταίνουν. Ο Εχθρός μας πολεμάει με
το να μας δίνει συνεχώς τροφή να κατακρίνουμε και
να απωθούμε. Μιμείται τον πειρασμό που θέλει να
τον έχουμε πάντα στο νου μας και να μη σκεφτόμαστε
τ΄ποτε άλλο εκτός από αυτόν. Έτσι όμως συνηθίζουμε
στην ήττα και δεν έχουμε σθένος να τον πολεμήσουμε.
Η εποχή αυτή έχει μετατρέψει το κακό σε επιστήμη!
Γράψε μου πάλι.
Μ.Λ.