ΕΜΠΟΡΙΟΚΡΑΤΙΑ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Εμποριοκρατία δεν σημαίνει αυτό που λέει η λέξη, ότι επικρατεί το εμπόριο παντού. Σημαίνει βέβαια κι αυτό, αλλά οι οικονομολόγοι όταν μιλούν για την εμποριοκρατία εννοούν την παρέμβαση του κράτους στις εισαγωγές και τις εξαγωγές. Τί είναι εμποριοκρατική παρέμβαση του κράτους; Είναι να χρησιμοποιεί το κράτος τις υπηρεσίες του και τα όργανά του , να "επηρεάζουν" με διάφορους τρόπους τους εμπόρους ενός άλλου κράτους για να εξασφαλίζουν ευνοϊκότερους τρόπους συναλλαγών από τους άλλους ανταγωνιστές.

Παρόλο που η εμποριοκρατία στην επιστήμη και στην πράξη δέσποσε στο 16ο μέχρι 18ο αιώνα στην Ευρώπη, φαίνεται ότι μερικές χώρες , ας μην αναφέρουμε ονόματα εφαρμόζουν και σήμερα εμποριοκρατικές μεθόδους, κατά κόρον , στην Ελλάδα, και ανταγωνίζονται τις χώρες, οι οποίες εξάγουν ομοειδή προϊόντα στη χώρα μας.

Εμβαθύνοντας στην ερμηνεία της λέξης εμποριοκρατία,(μερκαντιλισμός από το λατινικό "μερκατούρα" που σημαίνει εμπορία), θα μπορούσαμε να εννοήσουμε το φαινόμενο αυτό, σαν εξάπλωση του εμπορίου σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να έχουν στο μυαλό τους τίποτε άλλο, νύχτα και μέρα, παρά το εμπόριο και το κέρδος.

Οι αξίες που δεν αποτιμώνται με το χρήμα δεν υπάρχουν. Ή "παν ότι αποφέρει κέρδος , θεωρείται θεμιτόν".

Όταν η αρρώστια αυτή κολλήσει όλο τον κόσμο, κάποτε συνειδητοποιούν οι άνθρωποι ότι τα χρήματα δεν είναι το παν και αγωνίζονται να περιορίσουν το εμπόριο στο χώρο του.

Και πάλι οι αρχαίοι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι σ΄ αυτό και εθέσπισαν ρήτρες του πολιτισμού, για να μην γίνει η ζωή εμποριοκρατική κόλαση. ΌΠως είναι π.χ. η ρήτρα της "Καλής Πϊστης", των "Συναλλακτικών Ηθών" και άλλες.

Δείτε αυτές τις ρήτρες και εμβαθύνατε στο νόημά τους, για να εκτιμήσετε σωστά μερικά "κατορθώματα" των διαφωτιστών. Π.χ. τί σημαίνει η διακήρυξη της Γαλλικής Επανάστασης, όταν λέει, ότι "εμείς δεν θέλουν να είναι το ήθος, το θεμέλιο της κοινωνίας μας".

Ο πόνος μας κάνει καλύτερους;

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

«Μέσα απ΄ τον πόνο θα ευλογήσεις τη ζωή», γράφει στους «Αδελφούς Καραμαζώφ», ο Φεοντόρ Ντοστογέφσκι.

Στην κινηματογραφική ταινία του Μιζογκούτσι, "Ο Επιστάτης"ο ήρωας θυσιάζει τη ζωή του, για να μην στερηθούν το ρύζι τους οι κάτοικοι μιας επαρχίας της Ιαπωνίας.
Τη στιγμή του αποχωρισμού, λέει στο γιο του: «Αυτός που δεν έχει συμπόνια, δεν είναι άνθρωπος».

Πώς ένας άνθρωπος είναι τόσο καλός, να θυσιάζει τη ζωή του για τους άλλους; Είναι γιατί έτσι γεννήθηκε; Είναι γιατί πόνεσε στη ζωή του και νιώθει τον πόνο των άλλων;

Πιστεύω ότι μόνο όταν πονέσεις νιώθεις και τον πόνο των άλλων. Καταλαβαίνεις ότι έχεις ανάγκη των άλλων και του Θεού;

Υπάρχει και αντίθετη άποψη, ότι ο πόνος μπορεί να μας κάνει καλύτερους, αλλά μπορεί να μας κάνει και χειρότερους.

Στη συμπόνια, τη συμπάθεια ή την ενσυναίσθηση, πρέπει να έχεις φαντασία, για να μπορείς να δεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου. Αυτός που δεν πονάει τους άλλους, ούτε τον εαυτό του τον πονάει.

Κάποιος άγιος είπε: «Υπάρχουν πολλοί δρόμοι σωτηρίας. Εγώ την ασθένεια ηρετισάμην (διάλεξα)».

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Περνώντας τη διάβαση πεζών κάτω από τον Άγιο Αχίλλειο, με κατεύθυνση προς την πλατεία Σωτήρη Σκίπη, νιώθεις ότι οι οδηγοί των αυτοκινήτων που έρχονται προς τον Άγιο Αχίλλειο, έχουν την καλή προαίρεση να σου παραχωρήσουν την προτεραιότητα.

Πηγαίνουν αργά και σου επιτρέπουν τελικά να περάσεις, αν και είναι η δική τους σειρά. Πράγμα που δεν συμβαίνει σε άλλες διαβάσεις, όπως π.χ. στη διάβαση πεζών στην εθνική τράπεζα, όπου οι οδηγοί ,για να προλάβουν να εισέλθουν στο χώρο της κεντρικής πλατείας, ορμούν επάνω στους πεζούς, που περνούν με ερυθρό σηματοδότη.

Είναι εύλογο που συμβαίνει αυτό. Άλλη είναι η ευλογία των Αγίων και άλλη η επιρροή των τραπεζών. Οι Άγιοι παροτρύνουν να πορευόμαστε σιγανά και ταπεινά, ενώ για τις τράπεζες και τους οπαδούς τους "ο χρόνος είναι χρήμα"!

ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ, ΑΦΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΝ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

'Αρχοντες δημοτικοί που βάζετε την υπογραφή σας να χτίζονται δρόμοι, αυλές, προαύλια σχολικά, εκκλησιαστικά κ.ά. σκεφθείτε ότι οι οι πόλεις έχουν ανάγκη να αναπνέουν, ιδίως οι πόλεις σαν την Λάρισα, που είναι χτισμένες καταμεσής του κάμπου. Οι αρχαίοι ιδρυτές των πόλεως φρόντιζαν να αφήνουν διόδους για τον αέρα, για να αναπνέουν οι πόλεις.

Ειδάλλως, αν περιφρονείτε την κοινή λογική και τους νόμους της πολεοδομίας, προσέξτε μήπως αναγκασθείτε να μείνετε σε τέτοιες πόλεις που ασφυκτιούν και δεν μπορείτε να πάτε στα χωριά σας ή στις βίλες σας στις διάφορες παραλίες και στα βουνά. Τότε θα αναλογιστείτε το λάθος σας, αλλά μαζί με σας θα πληρώσουν και τα αθώα θύματα, οι πολίτες και τα παιδιά τους.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να σκοτώσετε τους ανθρώπους. Ο πιο σίγουρος και ο πιο ασφαλής είναι να βάλετε τους ανθρώπους να ζουν στο κέντρο μιας σύγχρονης, ασφυκτικά κτισμένης πόλης.

Το αντίδοτο στο δαίμονα της ανθρωπαρέσκειας

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβαρδου

Όταν έμπαινα στο γραφείο του προέδρου εφετών, χαιρετούσα μόνο αυτόν. Δεν ήταν ευγενικό να αποσύρω την προσοχή μου από τον πρόεδρο και να προσέχω άλλους, παρόντος του προέδρου.

Το αντίδοτο στο δαίμονα της ανθρωπαρέσκειας νομίζω ότι είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού.

Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Τί είναι "η χαρά του Θεού"; Τί σημαίνει "χαίρομαι εν Κυρίω";

Κατά τον Ι.Θ. Κολιτσάρα, "χαρά εν Κυρίω" είναι να χαίρεσαι βλέποντας τα μεγαλεία του Θεού. (Υπόμνημα στους Ψαλμούς).

Όλοι νιώσαμε τη χαρά του Θεού. Ίσως όχι με τον ίδιο τρόπο. Ποια είναι για μένα η χαρά του Θεού; Ποιες είναι οι μαρτυρίες των Αγίων Πατέρων και της Αγίας Γραφής; Πώς ερμηνεύουν το στίχο "ευφρανθήσεται δίκαιος εν τω Κυρίω και ελπιεί επ΄ Αυτόν";

Η ζωή των ίδιων των μοναχών, ο μοναχισμός, ο ασκητισμός, η αποταγή του κόσμου, είναι ζωντανές μαρτυρίες περί της χαράς εν τω Κυρίω.

Πώς θα ένιωθες τη "χαρά του Θεού", αν ζούσες έστω λίγες στιγμές ως μοναχός ή ως κληρικός ή ως λαϊκός που αγαπάει τον Ιησού πάνω από όλα;

Νομίζω θα ένιωθες τη "χαρά του Θεού" ως βεβαιότητα ότι μπορείς να ζεις και χωρίς τα πράγματα του κόσμου.

Η εμπειρία αυτή , άγνωστη στη φιλοσοφία και στις θρησκείες του κόσμου ,μεταδίδεται στην Ορθόδοξη Παράδοση από τον Γέροντα στον υποτακτικό.

Το ρητό των αρχαίων "ανάγκα και θεοί πείθονται." μαρτυρεί την άγνοια των αρχαίων για την εμπειρία της "χαράς του Θεού".

ΔΙΠΛΑ ΧΑΜΕΝΟΙ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Αυτοί που θέλουν άθεο, αντιχριστιανικό κράτος, είναι διπλά χαμένοι. Δεν χάνουν μόνο την εκκλησιαστική τους υπόσταση, χάνουν και την κρατική , γιατί το άθεο κράτος οτιδήποτε άλλο μπορεί να είναι εκτός από ελληνικό.

Οι εχθροί της Εκκλησίας θέλουν να πλήξουν την Εκκλησία και πλήττουν τον εαυτό τους. Η Εκκλησία του Χριστού, είναι Εκκλησία των διωγμών από την άρχή και θα εξακολουθεί να υπάρχει είτε με φιλικό κράτος είτε με εχθρικό. Οι διώκτες, οι αυτοκρατορίες, τα κράτη κι οι δυνάστες φεύγουν με τη σειρά τους από το προσκήνιο της ιστορίας, ενώ η Εκκλησία μένει.

Η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι ούτε κρατική ούτε εθνική. Στους κόλπους της υπάρχουν όλα τα κράτη και όλα τα έθνη. Τα κράτη και τα έθνη έχουν ανάγκη την Εκκλησία και όχι η Εκκλησία τα κράτη και τα έθνη.

Η κρατική και η εθνική υπόσταση χάνεται, πλήθος λαοί δεν έχουν κρατική υπόσταση και κάποιοι λαοί δεν έχουν ούτε έθνος, γιατί ξέχασαν την ιστορία τους και αγωνίζονται να την αποκτήσουν.

ΤΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Μου τηλεφώνησε κάποια γνωστή κυρία από την Αθήνα και μου ζήτησε δανεικά.

-Πότε θα τα επιστρέψετε; ρώτησα.
-Αυτό δεν το συζητώ, είπε.

'Οτι οι άνθρωποι συζητούν μόνο αυτό που τους ενδιαφέρει τους ίδιους και δεν συζητούν αυτό που ενδιαφέρει τους άλλους, ίσχυε από πάντα και όχι μόνο στην πολιτική. Γι΄ αυτό αναγκάστηκε να πει ο Απόστολος Παύλος "οι πάντες τα εαυτών ζητούσι".

Ο κόσμος είναι τόσο τυφλωμένος από αυτό που τον ενδιαφέρει, ώστε δεν βλέπει καθόλου, τί ενδιαφέρει ή δεν ενδιαφέρει τον άλλον.

Μπορεί να κάνεις παρέα πολύ καιρό με κάποιον και να μην ξέρει τί σε ενδιαφέρει πέραν από αυτά που ενδιαφέρουν τον ίδιον.

Επιστροφή στην Παράδοση

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

 Λαρισινά

Δοκίμια

Του Μ. Ε. Λαγκουβάρδου

                                    Επιστροφή στην Παράδοση

     Κάποιος ποιητής είπε, «αυτό που κάνουν στο πνεύμα σήμερα, θα κάνουν στο ψωμί αύριο.» Διαλύουν τους ανθρώπους και μετά τους παίρνουν και το ψωμί. Γι’  αυτό να μην πεις, τι με ενδιαφέρει το πνεύμα.

     Το αιώνιο ερώτημα που τίθεται σε Δύση και σε Ανατολή είναι αυτό: «Μπορούμε  να ζούμε με ενότητα, με ειρήνη, με δικαιοσύνη, σε ένα κόσμο, στον οποίο δεν επικρατεί ενότητα, ειρήνη, δικαιοσύνη,;

    Στο δυτικό κόσμο, στον οποίο προέχει η επιθυμία για δύναμη και πλούτο, η απάντηση είναι , όχι δεν μπορούμε να ζούμε. Στη δική μας ελληνο-ορθόδοξη παράδοση, στην οποία εκείνο που προέχει είναι η πίστη στο Χριστό, η απάντηση είναι, ναι, μπορούμε να ζούμε, χωρίς να κάνουμε κατάχρηση του κόσμου.

     Από τα αρχαία χρόνια, στον τόπο μας , η κατάχρηση είναι αμάρτημα. Το πρόβλημα για μας δεν είναι αν η γη μπορεί να θρέψει τον πληθυσμό της. Μπορεί , ακόμα και χωρίς την επιθετική τεχνολογία. Το πρόβλημα είναι ηθικό.

     Η μόρφωση των νέων  δεν είναι για επίδειξη.  Το ερώτημα αυτό αν και δεν διατυπώνεται πάντοτε καθαρά, απασχολεί  τους γονείς , όταν πρέπει να φύγουν τα παιδιά τους , για να κάνουν τη δική τους ζωή.

       Το Σχολείο, η οικογένεια , η Εκκλησία εξακολουθούν  να μεταδίδουν  την μόρφωση στους νέους. Οι γονείς όμως μέσα τους δεν θα ήθελαν τα παιδιά τους να πορευτούν στη ζωή  με το «σταυρό στο χέρι». Θα εύχονταν  να βρουν  μόνα τους τον τρόπο να συμβιβάσουν την αληθινή μόρφωση με τον κόσμο. «Αν δεν πεις ψέματα δεν πολιτεύεσαι». «Αν δεν κλέψεις θα μείνεις φτωχός», λένε κάποιοι πιο πονηροί.

       Ο δυτικός κόσμος θεωρεί ως δεδομένο ότι η αγάπη είναι ακατόρθωτη (ουτοπία) και η επικοινωνία ανειλικρινής (τυπική). Ο κόσμος αυτός είναι άρρωστος πνευματικά και σωματικά, επειδή αυτές οι δύο αρρώστιες δεν ξεχωρίζουν. Όταν ένας διάσημος Άγγλος συγγραφέας , ο Όσκαρ Ουάϊλντ, έγραψε για την υποκρισία της αγγλικής κοινωνίας της εποχής του, οι συμπατριώτες του τον έκλεισαν στη φυλακή.

       Θα μου πείτε σε τί εμείς οι ορθόδοξοι διαφέρουμε από τους δυτικούς. Διαφέρουμε στην Ορθόδοξη Παράδοση. Κατά τα  άλλα είμαστε ίδιοι, γιατί και ο πολιτισμός της Δύσης ξεκινάει από τους αρχαίους Έλληνες.

      Και πού διαφέρει η Ορθόδοξη Παράδοση; Διαφέρει στο θεμέλιο της κοινωνίας μας. Η Ορθόδοξη Παράδοση έχει ως θεμέλιο τον Ιησού Χριστό. Οι ορθόδοξοι πιστεύουμε στην ένωση του ανθρώπου με το Θεό διά μέσου της αγάπης του Χριστού.

      Τι πρέπει να κάνει ο νέος γι α να καλλιεργήσει μια γεμάτη εμπιστοσύνη σχέση με το Θεό, ώστε να αισθάνεται την παρουσία Του σε όλα τα πράγματα και να μην τον βασανίζει η αγωνία για την ύπαρξή του; Γιατί -αν και ο Θεός είναι πέρα από όλα τα πράγματα-  στον ταπεινό, που ζητεί τη βοήθειά Του με εμπιστοσύνη, δεν είναι απρόσιτος.

      Το  κέντρο της ψυχικής και πνευματικής ζωής του ανθρώπου, στην Ορθόδοξη Παράδοση, δεν είναι η λογική, αλλά η καρδιά. Η λογική είναι πεπερασμένη. «Η λογική προχωρεί καθορίζοντας «αναλογίες» ανάμεσα σ΄ εκείνο που της είναι γνωστό και σ΄ εκείνο που πρέπει να ανακαλύψει, αλλά ο Θεός βρίσκεται πέρα από κάθε αναλογία.»

            Στην Εκκλησία , οι νέοι μας πρέπει να ενθαρρύνονται να δημιουργούν μια γεμάτη εμπιστοσύνη σχέση με το Θεό. Η σχέση αυτή κρατάει το ηθικό μας δυνατό. Ο Θεός είναι παρών σε όλα τα πράγματα. «Θα χαρεί ο δίκαιος στην παρουσία του Κυρίου και θα ελπίζει σ΄ Αυτόν.» (Ψαλμ.ΞΓ,11).  

                         

Γιατί δεν μπορούμε να βρούμε χαρά μακριά από το Θεό

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Ευφρανθήσεται δίκαιος εν τω Κυρίω και ελπιει επ΄ Αυτόν, και επαινεθήσονται πάντες οι ευθείς τη καρδία" (Ψαλμ. ΞΓ,11)

Για να καταλάβουμε γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει αλλού χαρά, εκτός απ΄ το Θεό , να παραλληλίσουμε τον άνθρωπο με ένα πράγμα, που είναι πολύ γνωστό, το αυτοκίνητο π.χ. Όπως το αυτοκίνητο πρέπει να το διατηρούμε όμοιο με αυτό που έφτιαξε ο κατασκευαστής του και όχι διαφορετικό, έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να διατηρείται όμοιος με τον εαυτό του, όπως τον έπλασε ο Θεός.

Το αυτοκίνητο λειτουργεί καλά, αν το χρησιμοποιείς όπως το έκανε η "μάνα του", ο κατασκευαστής του. Αν προσθέσεις ξένα σώματα επάνω του και το κάνεις αγνώριστο, ώστε να μην είναι όμοιο με το αληθινό, το αυτοκίνητο αυτό δεν θα λειτουργεί καλά. Θα έχει "κρίση ταυτότητας", που λέμε, σαν αυτήν που έχουμε εμείς τώρα, ως λαός, με το να τρώμε το ασυνείδητο της Ευρώπης στη "μάπα".

"Ευλογείτε και μην καταράσθε"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ"

Να βλέπουμε μόνο την αδικία ή να βλέπουμε και την αδικία και τον άνθρωπο που αδικεί;

'Ενας άγιος λέει να ξεχωρίζουμε την αδικία από τον άνθρωπο που τη διαπράττει. Επειδή ο άνθρωπος είναι του Θεού, ενώ η αδικία είναι του διαβόλου. Ο Θεός δεν συγχρωτίζεται με το διάβολο.

Να ξεχωρίζουμε δηλαδή τον άνθρωπο από τις πράξεις του. Να μην αποδίδουμε τις πράξεις στον άνθρωπο που τις διαπράττει.

Στον εαυτό μας δεν κάνουμε το ίδιο. Στον εαυτό μας θυμώνουμε και με την άδικη πράξη, αλλά και με τον ίδιο. Πώς μπορεί να γίνεται διαφορετικά με τους άλλους; Δεν μας αρέσουν ούτε οι αδικίες τους ούτε οι ίδιοι.

Το ότι δεν μας αρέσουν δεν σημαίνει ότι δεν τους συγχωρούμε. Όπως και με τον εαυτό μας το ίδιο συμβαίνει. Μετανοούμε για τις αμαρτίες μας και δεχόμαστε με ανακούφιση τη συγχωρητική ευχή του Πνευματικού μας για τον εαυτό μας.

Ο άγιος όμως έχει δίκιο. Η σωστή απάντηση βρίσκεται στα λόγια του Ιησού , "ευλογείτε, και μην καταράσθε";

Γιατί είμαι αισιόδοξος

Λαρισινά

Δοκίμια
Του Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

Γιατί είμαι αισιόδοξος

Είμαι αισιόδοξος πιστεύοντας στο Χριστό. Οι πιστοί στο Χριστό είναι αισιόδοξοι. Ο Χριστός ανέστη και ελευθέρωσε τον άνθρωπο από τη δουλεία του φόβου του θανάτου.
Η αισιοδοξία μας εξαρτάται από την πνευματική μας κατάσταση, και συγκεκριμένα από τη συνείδησή μας αν είναι καθαρή. Όταν η συνείδησή μας δεν μας κατηγορεί, έχουμε παρρησία και καταφεύγουμε στο Θεό και πατέρα μας, ζητώντας να μας βοηθήσει.
«Ο Θεός ημών καταφυγή και δύναμις, βοηθός εν θλίψεσιν ταις ευρούσαις ημάς σφόδρα. /δια τούτο ου φοβηθησόμεθα εν τω ταράττεσθαι την γην/ και μετατίθεσθαι όρη εν καρδίαις θαλασσών.» (Ψαλμ.45)
( Είν’ ο Θεός για μας καταφύγιο και δύναμη/ στάθηκε στις ανάγκες μας βοήθεια σπουδαία./ Γι’ αυτό και δε φοβούμαστε όταν σαλεύει τη γη/ κι αλλάζουν θέση τα βουνά στου ωκεανού τα βάθη).
Η Πίστη είναι αισιοδοξία. Πιστεύουμε ότι ο Θεός βοηθάει αυτούς που ζητούν τη βοήθειά Του.
Και πάλι η αντίρρηση είναι η ίδια , όπως τα αρχαία χρόνια, με τον Ιώβ. Όχι, δεν είναι ο Ιώβ ευτυχισμένος επειδή πιστεύει, αντέκρουσε ο Διάβολος το Θεό, αλλά επειδή στηρίζεται στα πλούτη του. Τα ίδια ισχυρίζεται και σήμερα ο νέος αντιρρησίας. Δεν είναι αισιόδοξος ο πιστός επειδή πιστεύει στο Χριστό, αλλά επειδή δεν έχει οικονομικά προβλήματα. Αν είχε αξεπέραστα οικονομικά προβλήματα δεν θα ήταν αισιόδοξος.
Πράγματι αυτό είναι μια γενική εντύπωση. Άλλωστε όλος ο σύγχρονος κόσμος έχει στρέψει το ενδιαφέρον του στην υλική ευημερία. Ο σύγχρονος κορυφαίος ψυχολόγος , ο Καρλ Γιουγκ περιγράφει ως εξής την κατάσταση: «Ο μεγάλος κίνδυνος ( εννοεί τον κίνδυνο του ολοκληρωτισμού), έγκειται στο ότι δεν βρισκόμαστε στο επίπεδο του ίδιου μας του πνευματικού προβλήματος. Η τεχνολογία και η «κοινωνική ευημερία» δεν προσφέρουν τίποτα που να μπορεί να υπερνικήσει την πνευματική μας τελμάτωση…παγιδευόμαστε σε νέες , απροσδόκητες , περίπλοκες, πολύπλοκες, ακατανόητες παραλλαγές δυστυχίας, τέτοιες που ποτέ πριν δεν είχαμε ονειρευτεί. Σκεφθείτε τη σχεδόν μυστηριώδη αύξηση των διαζυγίων και των νευρώσεων!» (Κάρλ Γιουγκ. Επιστολαί, Έκδ. Αντινέα, ).
Όσον αφορά εμένα, η αισιοδοξία μου είναι η πίστη μου. Αν είναι αιτιολογημένη από τα πράγματα ή όχι , δεν με ενδιαφέρει. Πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. Περάσαμε και χειρότερες καταστάσεις και δεν μας έβλαψαν αν εξαιρέσουμε την έλλειψη των ανέσεων, ο κόσμος δεν ήξερε τί είναι το άγχος. Μπορώ να πως ότι εμάς τους νέους εκείνο τον καιρό μας ωφέλησαν, γιατί γίναμε πιο υπομονετικοί και γιατί εμβαθύναμε περισσότερο στα πράγματα από ό,τι το πνεύμα του σημερινού κόσμου. Η ζωή μας έχει νόημα. Δεν ζητάμε απ΄ το Θεό, να πάρει τις δυσκολίες, αλλά ζητάμε να μας δίδει τη δύναμη να τις νικάμε.
Η αισιοδοξία μας ξεκινάει από την καθαρότητα της συνείδησης, όπως ορίζει η Εκκλησία μας , με την μετάνοια και την εξομολόγηση. Αν δεν προσέχουμε την συνείδηση να είναι καθαρή, νιώθουμε φόβο, όχι τόσο από τους άλλους όσο από τον ίδιο τον εαυτό μας. Αυτό είναι το εσώτατο, υπαρξιακό άγχος, ο φόβος από τον ίδιο τον εαυτό μας.

Η ΚΤΙΣΗ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ

Λαρισινά
Δοκίμια
Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου

Η νοοτροπία του μοντερνισμού

Η νοοτροπία του μοντερνισμού εξακολουθεί να επικρατεί στις μέρες μας, αν και όχι με τον ίδιο ενθουσιασμό , όπως όταν πρωτοεμφανίστηκε, ως αντίδραση στον ακαδημαϊσμό και στην φιλοσοφία του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού.
Με τον μοντερνισμό και με τον μοντέρνο άνθρωπο ή θα τολμήσεις να γελάσεις ή θα υποκριθείς ότι αποδέχεσαι τη μοντέρνα φιλοσοφία τους . Διαφορετικά κινδυνεύεις να θεωρηθείς ότι δεν είσαι μέσα στα πράγματα. Για τον μοντερνισμό τίποτε στον κόσμο δεν είναι ιερό και απαραβίαστο. Ο άνθρωπος ο ίδιος θέτει τα όρια των πραγμάτων και ο ίδιος τα υπερβαίνει. Δεν υπάρχει μέτρο στα πράγματα. Το μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος.
Με τις υπερβολές της φιλοσοφίας και της τέχνης του μοντερνισμού χάνει ο άνθρωπος ακόμα και την αίσθηση του γελοίου. Ο Άρπ , π.χ. ζωγράφος της εποχής μας , υπέγραφε διάφορα βιομηχανικά ή καθημερινά αντικείμενα σαν να τα είχε φτιάξει ο ίδιος και τα εξέθετε σε διάφορες αίθουσες τέχνης. Μια φορά υπέγραψε ένα ουρητήριο! Στα «Ντοκουμέντα» διεθνή έκθεση ζωγραφικής στη Γερμανία, που διενεργείται κάθε τέσσερα χρόνια, σε κάποια διοργάνωση εκτέθηκαν πτώματα ζώων ως έργα τέχνης.
- Ποια είναι τα όρια , που η υπέρβασή τους συνιστούν κατάχρηση; Πώς θα ξέρουμε τα όρια του κάθε πράγματος;
-Τα όρια του κάθε πράγματος, για τον ορθόδοξο χριστιανό, εκτείνονται μέχρι εκεί όπου μέσω της κτίσης δοξάζεται ο Θεός. Όλα τα πράγματα έχουν όρια. Μόνο ο Θεός είναι πέραν των ορίων του κτιστού κόσμου. Κάθε φορά, λοιπόν, που αποδίδουμε σε πράγματα τιμή, προσκύνηση , λατρεία που ταιριάζει στο Θεό, έχουμε υπερβεί τα όρια. Όταν λατρεύουμε σαν Θεό , πλούτο, γυναίκα, αξιώματα, έχουμε υπερβεί τα όρια του πλούτου, της ηδονής, της εξουσίας. Η υπέρβαση των ορίων της κτίσης είναι, σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, θανάσιμη αμαρτία, διότι δεν έχουμε τη ζωή του Θεού μέσα μας. Η πίστη μας στο Θεό είναι νεκρή.
-Η υπέρβαση των ορίων των πραγμάτων ή αλλιώς η κατάχρηση του κόσμου έχει μόνον θεολογική σημασία; Με άλλα λόγια, ισχύει μόνον για τους πιστούς ή τις συνέπειες τις υφίστανται και οι άθεοι ή οι αντίθεοι και γενικά οι μηδενιστές;
- Το να έχει ξεπεράσει κανείς τα όριά του φυσικά κάποτε θα το μάθει από τις συνέπειες είτε πιστεύει στο Θεό είτε όχι. Στην προσευχή του «Πάτερ ημών» παρακαλούμε το Θεό, να μαθαίνουμε πριν υποστούμε τις συνέπειες. Αυτό σημαίνουν τα λόγια «Και μη εισενέγκης ημάς είς πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού».
-Ποιες είναι οι υπερβολές της μοντέρνας νοοτροπίας;
-Όλα τα πράγματα έχουν όρια. Κανένα κτιστό πράγμα δεν είναι τα πάντα. Αυτό ισχύει επίσης για κάθε τέχνη και για κάθε έργο τέχνης. Αν παραβείς τα όρια της τέχνης και του έργου τέχνης, η τέχνη και το συγκεκριμένο έργο δεν θα έχει χαρά. Το ίδιο συμβαίνει με την ηδονή. Και η ηδονή επίσης έχει όρια. Σε πάει μέχρι ένα όριο. Αν το υπερβείς, επειδή πιστεύεις ότι μπορεί να σου δώσει τα πάντα, θα πονέσεις, γιατί η ηδονή έγινε αρρώστια. Η μοντέρνα νοοτροπία της υπέρβασης των ορίων των πραγμάτων είναι αρρώστια. Και ο πιο ανίδεος γνωρίζει ότι όποιος παγιδεύεται σε κάποιο πάθος, του πλούτου, της ηδονής, της φιλοδοξίας, όσα αποκτάει , άλλα τόσα θέλει. Ζει την Κόλαση της απληστίας του.

"ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΕΣ"*

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Το κριτήριο για να διακρίνουμε τους ανθρώπους και τις εξουσίες είναι η φροντίδα των φτωχών και των αδυνάτων.

Με ποιους, λοιπόν, πολιτικούς και με ποια πολιτικά κόμματα πρέπει να έχουμε καλές ελπίδες ότι θα εργαστούν για την φροντίδα των φτωχών και των αδυνάτων;

Γιατί να κάνουμε πως δεν βλέπουμε τις αντιφάσεις των πολιτικών και των πολιτικών κομμάτων; Χάριν τίνος να μην βλέπουμε πως ενώ υπόσχονται κοινωνικό κράτος, ταυτοχρόνως είναι εναντίον της πίστης στον Ιησού και στη διδασκαλία Του; Δεν θέλουν τα παιδιά μας να παίρνουν χριστιανική αγωγή, δεν θέλουν την προσευχή, τις εικόνες ή οι ίδιοι δεν βαφτίζουν τα παιδιά τους;

Ο Ιησούς ταύτισε τον εαυτό Του με τους ταπεινούς, και τους ελαχίστους. Διώχθηκε από την εξουσία της εποχής Του και υπέμεινε για μας τους αμαρτωλούς τον ατιμωτικό θάνατο του σταυρού.

Πώς πρέπει να ζούμε και να υπερβαίνουμε τις καθημερινές ανάγκες μας, σύμφωνα με τη φιλοσοφία των πολιτικών; ; Να μην πιστεύουμε στην ειρήνη, στη δικαιοσύνη, στην ενότητα, στην αλληλεγγύη, στην αδελφοσύνη; Με ποιο πρότυπο άλλο να ζούμε εκτός από αυτό που υπάρχει, του Ιησού Χριστού;

Ο Θεός είναι το μόνο Ον που είναι ελεύθερο από τις ανάγκες. Και εμείς οι άνθρωποι είμαστε παιδιά Του και αγωνιζόμαστε με τη βοήθειά Του, να γίνουμε όμοιοι με Αυτόν, ελεύθεροι από την καταπίεση των αναγκών.

Η διδασκαλία του Ιησού Χριστού σκανδάλισε τους Φαρισαίους, τους πλουσιότερους και τους ισχυρότερους από τους Ιουδαίους της εποχής Του. Όταν οι μαθητές του Ιησού του είπαν , "ξέρεις πως οι Φαρισαίοι σκανδαλίστηκαν με τη διδασκαλία σου, ο Ιησούς είπε: «Πάσα φυτεία , ην ουκ εφύτευσεν ο Πατήρ μου ο ουράνιος,εκριζωθήσεται. Άφετε αυτούς, οδηγοί εισί τυφλοί τυφλών.» (Κάθε φυτεία που δεν την φύτεψε ο ουράνιος Πατέρας μου θα ξεριζωθεί. Αφήστε τους αυτούς, είναι τυφλοί που οδηγούν τυφλούς.)

Τώρα η θέση των πολιτικών κομμάτων απέναντι στην Πίστη , είναι σαν των Φαρισαίων,εχθρική με την Χριστιανική διδασκαλία. Δεν το κρύβουν ότι επιδιώκουν να επιβάλουν στον ελληνικό λαό ένα άθεο κράτος. Τα αριστερά κόμματα πολεμούν την Πίστη φανερά , τα δε δεξιά την καπηλεύονται.

"Η παρούσα εποχή του παραλόγου"

Λαρισινά

Δοκίμια
Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου

«Η παρούσα εποχή του παραλόγου»

«Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ υμών οικτίρμων εστί.»
(Λουκ. στ’ , 31-36)

   Δεν μπορείς να πεις στον μέσο άνθρωπο, πως φταίει το πνεύμα, η σημερινή νοοτροπία, για τις δυσχέρειες που συναντά στη ζωή του, και να περιμένεις να σε καταλάβει.
Το πνεύμα, θα σου πει, δεν είναι για μένα. Εγώ είμαι πρακτικός άνθρωπος. Δεν είμαι ούτε φιλόσοφος, ούτε στοχαστής, ούτε πνευματικός. Δεν φταίει το πνεύμα.
Μια φορά ένας φιλόσοφος πήγε σε έναν ληστή για να του πει να μην κλέβει. Ο ληστής του απάντησε ότι για όλα τα δεινά των λαών, φταίνε οι διανοούμενοι.
Όταν ήμουν στο χωριό μου πήγαινα τις Κυριακές και τις Γιορτές στην Εκκλησία. Ήταν γεμάτη κόσμο. Αγρότες, κτηνοτρόφοι, τεχνίτες Ποτέ δεν ένιωσα άγχος. Μόλις ήρθαν στην Εκκλησία οι διανοούμενοι με κόλλησαν άγχος, για την Παράδοση. Απαιτούσαν να συμμορφωθεί η Παράδοση στις ιδιορρυθμίες τους.
Όσα περισσότερα γνωρίζεις τόσο περισσότερο άγχος έχεις. Αν νομίζεις ότι μαθαίνοντας περισσότερα θα πλησιάζεις περισσότερο στο Θεό, θα έχεις καλύτερες σχέσεις με τους συνανθρώπους σου και θα είσαι σε ειρήνη με τον εαυτό σου, απατάσαι. Όσο περισσότερα γνωρίζουμε τόσο πιο δύσκολα είναι τα πράγματα. Εκτός αν εννοείς ως γνώσεις τις τεχνικές γνώσεις.
Ο Ιησούς όταν έστελνε τους μαθητές Του να διδάξουν, τους έλεγε να μην σκέφτονται καθόλου τί να πουν,. Αυτός που προσθέτει γνώσεις, λέει η Αγία Γραφή, προσθέτει βάρος και θλίψη πνεύματος.
Ο προηγούμενος Αρχιεπίσκοπος των Σέρβων δίδασκε να μην λέμε πολλά στα κηρύγματα Όσο περισσότερα λέμε, τόσο λιγότερα ακούγονται. Αν πεις σε κάποιον
Αν πούμε σε κάποιον τρία πράγματα, μπορεί να συγκρατήσει τα δύο. Αν πεις τέσσερα πράγματα, ίσως συγκρατήσει το ένα. Αν πεις περισσότερα, δεν θα συγκρατήσει κανένα.
Το πλήθος των ανθρώπων και των πραγμάτων είναι αντιστρόφως ανάλογο προς την πνευματικότητα. Όσο αυξάνει το πλήθος, τόσο μειώνεται η πνευματικότητα. Ο καθηγητής της Εγκληματολογίας στο Αριστοτέλεια πανεπιστήμιο, μας αφηγήθηκε κάποτε πως μετέχοντας με έναν συνάδελφό του σε ένα μεγάλο πλήθος, διέρρηξε κάποιο φούρνο για να πάρουν ψωμί, στην Κατοχή,.
Παραθέτω ένα απόσπασμα απ το βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ, «Μηδενισμός» Με τίποτε δεν θα μπορούσα να διατυπώσω καλύτερα τις σκέψεις του: «Η μόνη θεραπεία για την κατάσταση του παραλόγου βρίσκεται στην πηγή του: πρέπει να γίνουμε ξανά χριστιανοί. Ο Καμύ έθεσε με τρόπο ορθό το θέμα, όταν είπε: «Πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ των θαυμάτων και του παραλόγου».
«Πρέπει να γίνουμε πάλι χριστιανοί. Είναι εφήμερο, στην πραγματικότητα παράλογο, να μιλάμε για αναμόρφωση της κοινωνίας, αλλαγή του δρόμου της ιστορίας, ανάδυση από το παράλογο σε μια εποχή πέραν του παραλόγου, έαν δεν έχουμε τον Χριστό στις καρδιές μας. Εάν έχουμε τον Χριστό στις καρδιές μας, έχουμε τα πάντα.» (Ευγένιος (π. Σεραφείμ) Ρόουζ, Μηδενισμός, η αρχή της αποστασίας στη σύγχρονε εποχή, Εκδόσεις Μυριόβιβλος, σελ. 188).

Πνευματικός απολογισμός

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Πνευματικός απολογισμός

Χθες έκανα στην τύχη έναν απολογισμό της συγγραφικής μου δραστηριότητας τα τελευταία 6 χρόνια.

Πήρε το μάτι μου την καταμέτρηση που κάνει το ιστολόγιό μου "Μικρα δοκίμια". Γράφει 2224 δοκίμια σε έξι χρόνια. Κάνε τη διαίρεση, έρχεται 370,5 δοκίμια το χρόνο. Δηλαδή ένα δοκίμιο και κάτι την ημέρα.

'Ενα δοκίμιο και κάτι την ημέρα είναι μερικές ώρες την ημέρα δουλειά χωρίς αμοιβή, έτσι για την ψυχή του πατέρα μου.

Αν κατά μέσο όρο χρειάζονται 3 με 4 ώρες δουλειά για να διαβάσεις και να γράψεις αυτού του είδους τα κείμενα, δούλεψα στα τελευταία 6 χρόνια γύρω στις οχτώ χιλιάδες ώρες, δωρεάν.

Είναι βέβαια η δόξα, αλλά ποιος δουλεύει καμιά δεκαριά χιλιάδες ώρες τζάμπα;

Δίκιο είχε εκείνος που έλεγε, πως η τέχνη τρώει τα παιδιά της.

Ο Ιησούς αντιμέτωπος με τον Μηδενισμό

Λαρισινά

Δοκίμια
Του Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

Ο Ιησούς αντιμέτωπος με τον Μηδενισμό

Όταν ο Ιησούς βρισκόταν στη Βηθανία, στην οικία του λεπρού, ήρθε μια γυναίκα και του άλειψε το κεφάλι με πολύτιμο μύρο. Έσπασε το αλάβαστρο και του άλειψε το κεφάλι με το μύρο. Η οικία γέμισε με το άρωμα του μύρου.
Οι παρευρισκόμενοι μαθητές του Ιησού, αντί να συγκινηθούν με την εκδήλωση της τρυφερής αγάπης της γυναίκας προς τον Διδάσκαλό τους, αγανάκτησαν. «Δεν θα μπορούσε να πουληθεί το μύρο αυτό και να δοθούν τα χρήματα στους φτωχούς;»
Οπωσδήποτε η σκέψη τους δεν ήταν εκείνη τη στιγμή τους φτωχούς. Ήταν ο σκεπτικισμός μέσα τους που τους ωθούσε να αμφισβητήσουν μια εκδήλωση αγάπης, χωρίς ιδιοτέλεια. Νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία που ζητούσαν, να δείξουν ότι δεν υπάρχει αγάπη, χωρίς κάποιο κίνητρο εκτός από την ίδια.
Ο Νίτσε χιλιάδες χρόνια αργότερα αρνείται ότι υπάρχει αγάπη χωρίς ιδιοτέλεια , και ορίζει την ανιδιοτελή αγάπη ως κρυμμένη μνησικακία.
Γιατί να χυθεί το μύρο ως ένδειξη αγάπης, ενώ δεν περιμένει κανείς οποιαδήποτε ωφέλεια από την πράξη αυτή; Έχει αξία η αγάπη από μόνη της; Αν δεν περιμένεις τίποτα από την αγάπη, σε τι χρησιμεύει;
Μέσα στο σκεπτικισμό τους φανέρωσαν ότι δεν πιστεύουν στην αληθινή αγάπη. Τι είναι αγάπη, αν δεν έχει κανένας όφελος; Αντιμέτωπος με τον σκεπτικισμό τους ο Ιησούς συνδέει το μύρο με το θάνατό Του. Δεν υπάρχει κανένα άλλο κίνητρο στη γυναίκα που του έδειξε την αγάπη της με τον τρόπο αυτόν. «Έργον καλόν ηργάσατο εις εμέ. Είς τον ενταφιασμόν μου εποίησε τούτο.» Ο Ιούδας ακούοντας αυτά τα λόγια του Ιησού , τρέχει στους Φαρισαίους να προδώσει το Διδάσκαλό του.
Η ιστορία αυτή με το μύρο είναι μία από τις ιστορίες μηδενιστικής υστερίας, ένα από τα μηδενιστικά φαινόμενα, που δίνουν μια εικόνα της μηδενιστικής νοοτροπίας που τα υποκινεί.
Στην εποχή μας ο Μηδενισμός «είναι τόσο διαδεδομένος και διεσπαρμένος, έχει εισχωρήσει τόσο βαθειά και με τρόπο ολοκληρωτικό στο νου και τις καρδιές των σημερινών ανθρώπων που δεν υπάρχει πλέον «μέτωπο» αντίστασης.» (Σεραφείμ Ρόουζ).
Για να δούμε πώς εκδηλώνεται ο Μηδενισμός στην ιστορία του μύρου χρειάζεται να τον ορίσουμε: «Ο ορισμός του Μηδενισμού έχει γίνει επιτυχώς από τον ιδρυτή του φιλοσοφικού ρεύματος , τον Νίτσε, σύμφωνα με τον οποίο «δεν υπάρχει αλήθεια, δεν υφίσταται το απόλυτο, δεν έχουμε υπόσταση.»
Για τον δυτικό κόσμο ο οποίος έχει παραδοθεί εντελώς στον Μηδενισμό, δεν υπάρχει αληθινή αγάπη, η επικοινωνία είναι ανειλικρινής κι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνον για να τηρούν τους τύπους.
Από τη Γαλλική επανάσταση ακόμα, στη Δύση, κάτω από την επίδραση του Διαφωτισμού, κοινωνικά σύνολα διακήρυξαν ότι δεν επιθυμούν να είναι θεμέλιο της ζωής τους το ήθος!
Στην Ελλάδα, στο χώρο της Ορθοδοξίας η  Πίστη είναι ζωντανή στον απλό λαό, που δεν δέχτηκε τις μηδενιστικές επιδράσεις της Δύσης. Ο λαός πιστεύει στην αγάπη ως ζωντανή πραγματικότητα και όχι ως ιδέα.   Παράδειγμα το δημοτικό αυτό τραγούδι από την περιοχή Γρεβενών.

                                                   Πέρα σ΄ εκείνο το  βουνό
                                                        στο πέρα και στο δώθε,
                                                   πώχει αντάρα στην κορφή
                                                        και κατιχνιά στη ρίζα,
                                                   εκεί  ΄ταν μια κρυόβρυση,
                                                        κρύα, παταχωμένη.
                                                   Κι ο νιούτσικος απέρασε
                                                        από την κρύα βρύση.
                                                  Τού  'πεσε το μαντήλι του,
                                                        το βαριοξομπλιασμένο,
                                                   Πώχει τρακόσια δυο φλουριά
                                                        κι εξήντα δράμια μόσκο.
                                                   Δεν κλαίω ο μαύρος τα φλουριά,
                                                        δεν κλαίω και το μόσκο.
                                                   Μόν'  κλαίω το μαντήλι μου
                                                         το βαριοξομπλιασμένο,
                                                   που τό 'χει η αγάπη κεντητό!  
                                                 

                                           

Η "Κρίση" πέτυχε

Λαρισινά
Δοκίμια
Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου

Η «Κρίση» πέτυχε

-Η μεγαλύτερη επιτυχία της «Κρίσης», μετά την γενική δυσπιστία, είναι η γενική φτώχεια.
-Γιατί θεωρείς μεγάλους τους δύο αυτούς στόχους;
-Διότι είναι η προϋπόθεση για την υλοποίηση του τρίτου μεγάλου στόχου, της εκποίησης της χώρας.
-Πιστεύεις ότι η κρίση είναι τεχνητή; Ότι είχε προσχεδιασμένους στόχους;
-Δεν επιβάλλεται η κατάσταση σε μια χώρα, χωρίς να ξέρουν εκείνοι που διευθύνουν τις τύχες των λαών, τί έχουν να κερδίσουν και τι έχουν να χάσουν.
-Πώς, πιστεύεις, ότι θα τελειώσει η κρίση ή μήπως πιστεύεις ότι ο δικτάτορας της νέας εποχής θα είναι αιώνιος.
-Θα είναι αιώνιος , εκτός αν ο κόσμος πάψει να χειραγωγείται από την προπαγάνδα.
-Υποθέτεις ότι πρέπει να πετάξουμε την τηλεόραση;
-Όχι, γιατί αυτό δεν γίνεται. Μπορούμε όμως στα διαλείμματα, όταν βγαίνουμε από τον ύπνο, να σκεφτούμε ,πώς φτάσαμε έως εδώ. Το επόμενο βήμα είναι να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Να αποκτήσουμε αυτό που είχαμε και αφήσαμε να μας το πάρουν, την ψυχή μας. Με ένα λόγο, να αλλάξουμε νοοτροπία. Εννοώ ο καθένας να πάρει το δρόμο της επιστροφής.
-Δεν είναι αυτό πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο; Αλλάζει ο άνθρωπος νοοτροπία;
- Είναι πράγματι ακατόρθωτο χωρίς την Πίστη. Ας ξαναβρούμε την Πίστη, για να αλλάξουμε και νοοτροπία. Γι΄ αυτό φυλάμε την Εκκλησία ως κόρην οφθαλμού. Δεν αναζητάμε ευκαιρίες να εκθέσουμε του Κληρικούς. Αναζητάμε το Θεό σε κάθε πράγμα.
-Τί εννοείς «αλλαγή νοοτροπίας»;
-Εννοώ να ξαναβρούμε τις ρίζες μας. Να αποκτήσουμε την νοοτροπία που μας ενώνει. Και άλλες φορές στην ιστορία πέρασε ο κόσμος από καταστάσεις διαφθοράς και έφτασε στο χείλος της αβύσσου. Έτρωγαν, έπιναν και έπαιζαν, ώσπου έκριναν ότι δεν πήγαινε άλλο. Έπρεπε να βρουν τρόπους να ενωθούν για να μην είναι διηρημένοι. Η διαίρεση έρχεται με τα σκάνδαλα. Τις ενώσεις τις δημιουργεί το ωραίο. Να επιστρέψουν στο πνεύμα που δεν υποθάλπει τα πάθη τους. Να νηστέψουν από τα λόγια που δεν οικοδομούν, αλλά γκρεμίζουν. Να νηστέψουν από την γενική αμφισβήτηση των αξιών και των θεσμών. Έτσι έκαναν στην αρχαία Νινευή, πόλη εξακοσίων χιλιάδων κατοίκων, που είχαν πέσει στο έσχατο σημείο της διαφθοράς. Στη Νινευή πήγε ο προφήτης Ιωνάς και προφήτεψε πως η πόλη θα καταστραφεί, αν δεν συνέλθουν οι Νινευίτες. Οι Νινευίτες έβαλαν ακόμα και τα ζώα να νηστέψουν.
-Είναι πολλοί που δεν μπορούν να αφήσουν τις συνήθειες να ψεύδονται, να κλέβουν, να εκμεταλλεύονται τον αδύνατο.
-Δεν τις αφήνουν γιατί είναι η γενική αντίληψη που ευνοεί τη διαφθορά. Η γενική αντίληψη που θεωρεί ικανότητα το να αποφύγει κανείς τις συνέπειες των πράξεών του. «Αφού τα κατάφερε;» λένε οι πολλοί γι΄ αυτόν που κλέβει χωρίς να τον πιάσουν. Αν δεν αλλάξει αυτό το πνεύμα ο τόπος αυτός , όπως έλεγε ο Κολοκοτρώνης, ούτε θα καταστραφεί, ούτε θα γίνει ποτέ. Αιωνίως θα σέρνεται. Να αλλάξει το πνεύμα που εκμεταλλεύεται τα πάθη των ανθρώπων. "Η νύχτα προχώρησε. Η μέρα πλησίασε. Ας πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους κι ας ενδυθούμε τα όπλα του φωτός.".
Αυτές είναι μερικές σκέψεις επάνω στο θέμα της «Κρίσης» που πέτυχε. Πρέπει να ξέρουμε πώς σκέφτονται και οι υπέρμαχοι της «Κρίσης». Δείτε πώς σκέφτονται οι κάθε είδους μηδενιστές της νέας τάξης πραγμάτων. Παραθέτω μερικές σκέψεις ενός από τους πιο ένθερμους θεωρητικούς της νέας τάξης, τον Γερμανό φιλόσοφο και ποιητή Φρειδερίκο Νίτσε. Οι σκέψεις είναι παρμένες από το πιο χαρακτηριστικό βιβλίο του, τη "Θέληση της δυνάμεως":
"Η αλήθεια δηλητηριάζει τη ζωή....Η ζωή για να υπάρχει δε χρειάζεται βαθύτερες αλήθειες, αλλά βαθύτερες πλάνες...Ο μόνος κόσμος που μας ενδιαφέρει είναι ο φαινομενικός, τελείως μη πραγματικός. Να εισάγουμε εν είδη δογμάτων πλήρεις μύθους... ο αριθμός είναι το μεγάλο μέσον που θα καταστήσει υποχείριό μας τον κόσμο."
(Νίτσε, Η Θέληση της Δυνάμεως, Ενωμένοι Εκδότες, σελ. 97-113)

Η αίσθηση της παρουσίας

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΜΒΑΘΥΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Μόσχος Λαγκουβάρδος

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΜΒΑΘΥΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Γιατί να εμβαθύνουμε στη διδασκαλία του Ιησού; Πριν μερικά χρόνια κουβεντιάζαμε με το φίλο μου Στέργιο. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του: "Θα γεμίσει ο κόσμος καρδιακά και εγκεφαλικά νοσήματα." Σκέφτομαι , γιατί άραγε; Πιστεύω ότι η ανισορροπία οδηγεί στις αρρώστιες.

Είμαστε όντα μιμητικά. Χάρις στην ικανότητα να μιμούμαστε μαθαίνουμε. Αλλά ποιον μιμούμαστε; Μερικοί, όπως ο Νίτσε έλεγε, πως πρέπει να μιμούμαστε τα ΄ζώα, ακόμα και τα φυτά. Ο Νίτσε τρελάθηκε.

Η γιαγιά μου, πίστευε ότι το μεγαλύτερο πράγμα, το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή είναι να βρει ο άνθρωπος τον όμοιό του. Δεν ξέρουμε πόσο μας ενοχλούν αυτοί που δεν μας μοιάζουν. Αλλά ποιος είναι ο όμοιός μας; Είναι κανένα ζώο, κανένας ελέφαντας ή καμιά έχιδνα; Ή μήπως είναι κανένα φυτό, κανένας αλεξανδρινός ή κανένας πρίνος;

Είναι κοινός τόπος να μιλάμε για σκάνδαλα και για "κρίση ταυτότητας". Τί είναι σκάνδαλο και τί είναι κρίση ταυτότητας; Σκάνδαλο στην εκκλησιαστική γλώσσα είναι το ξένο σώμα που μας εμποδίζει να είμαστε όμοιοι με τον αληθινό εαυτό μας, δηλαδή με τον Ιησού.

Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, "ουδείς δύναται θείναι θεμέλιον άλλον, ει μή τον κείμενον , ος έστι Ιησούς Χριστός". Αν μπει ανάμεσα ξένο σώμα γινόμαστε ανισόρροποι και οδηγούμαστε στην τρέλα ή στην αρρώστια.

Για τον Ιησού και για τη διδασκαλία του Ιησού, ο Ιουστίνος, ο φιλόσοφος και μάρτυς δέχθηκε το μαρτύριο του αποκεφαλισμού, στη Ρώμε, το 167 μ.Χ.
Ο βίος γίνεται αβίωτος χωρίς το Χριστό. Η ζωή μας , "ξένη, φορτική".

Ποιο είναι το πρότυπο; "Πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία. Έλθετε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς. Πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου (των εντολών), ελαφρύ" (στους προαιρουμένους, σ΄ αυτούς που θέλουν).

Παραποίηση, μια σατανική μέθοδος παραπλάνησης

Λαρισινά
δοκίμια
Του Μ. E. Λαγκουβάρδου

 
                                  Παραποίηση, μια σατανική μέθοδος παραπλάνησης
     Κάθε φορά που διαπιστώνω , ότι παραποιείται κάπου η αλήθεια, αναρωτιέμαι , πώς μπορεί κανείς να είναι σε διαρκή πνευματική επαγρύπνηση, για να μην παραπλανηθεί. Πώς μπορεί , να δει την αλήθεια, που είναι κρυμμένη, με διάφορα τεχνάσματα.
     Πρώτος στην ιστορία της ανθρωπότητας χρησιμοποιεί την παραποίηση ο διάβολος, και παραπλανά την Εύα κι αυτή τον Αδάμ. Ο διάβολος κρύβει την αλήθεια των λόγων του Θεού και στη θέση της αλήθειας του Θεού βάζει το δικό του ψεύδος, ενδιαφερόμενος δήθεν γι΄ αυτούς: «Γιατί δεν σας αφήνει ο Θεός να τρώτε από όλα τα δέντρα του παραδείσου;», ρωτάει , με τη μορφή του φιδιού, την Εύα. Δεν σας αφήνει για να μη γίνετε θεοί. Η
     Η Εύα δέχεται τα λόγια του Διαβόλου. Φτάνει να υπάρχει κάπου παραποίηση της αλήθειας, για να μη χρειαζόμαστε άλλη απόδειξη ότι αυτός που κάνει την παραποίηση κι αυτός που την αποδέχεται αποκρύπτουν την αλήθεια για να πλήξουν κάποιο αγαθό στο οποίο δεν μπορούν φανερά να εναντιωθούν
     Για να αποκαλύψουμε, λοιπόν, την παραποίηση, πρέπει να ξέρουμε δύο βασικά πράγματα, την κρυμμένη αλήθεια και το αγαθό, που πλήττεται κρυφά. Παραθέτουμε μερικά παραδείγματα από το βιβλίο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Ιστορίες του κ. Κούνερ», Εκδόσεις Θεμέλιο.
     Στην ιστορία με τίτλο «Αγάπη για την πατρίδα» και υπότιτλο «Μίσος για τους πατριδολάτρες» η υπόθεση είναι η εξής: Ο κ. Κούνερ (ο ήρωας του Μπρεχτ) συναντάει έναν εθνικιστή και γίνεται εθνικιστής. Διαπιστώνει ότι έχει αγανακτήσει ενάντια σ΄ αυτόν τον άνθρωπο και στη χώρα του και ευχήθηκε να γίνει σεισμός να την καταπιεί. Ο κ. Κούνερ αναρωτιέται γιατί έγινε εθνικιστής εκείνη τη στιγμή. «Γιατί συνάντησες έναν εθνικιστή», απαντάει ο Μπρεχτ δια του κ. Κούνερ, του ήρωά του «Μα γι΄ αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύσουμε τη βλακεία. Γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν.»
      Το ερώτημα που γεννάται από την ιστορία αυτή είναι γιατί ο κ. Κούνερ δεν βλέπει τη δική του κακία που τον κάνει εθνικιστή, και βλέπει μόνο την κακία των άλλων, και εύχεται να γίνει σεισμός και να καταπιεί μια χώρα, στην οποία δεν κατοικούν μόνο βλάκες, αλλά και άλλοι άνθρωποι, γέροι, γυναίκες, παιδιά.
     Στην ιστορία με τίτλο «Το ερώτημα αν υπάρχει Θεός», παραποιείται η έννοια του Θεού. Η υπόθεση είναι ότι κάποιος ρωτάει τον κ. Κ. αν υπάρχει Θεός. Ο κ. Κ. του λέει: «Σε συμβουλεύω να σκεφτείς αν η συμπεριφορά σου θ’ αλλάξει ανάλογα με την απάντηση που θα δώσεις στο ερώτημα. Αν δε θ΄ αλλάξει, τότε η ερώτηση είναι περιττή. Αν θ’ αλλάξει τότε μπορώ τουλάχιστον να σε βοηθήσω λέγοντας πως εσύ αποφάσισες κιόλας: χρειάζεσαι ένα θεό.»
      Η έννοια του Θεού, ως δημιουργού του κόσμου, είναι γνωστή στους πάντες και στον Μπρεχτ, είτε πιστεύει στο Θεό, είδε δεν πιστεύει. Το να θεωρεί ο ήρωάς του το Θεό ως εργαλείο που υπάρχει μόνο όταν το χρειάζεσαι και δεν υπάρχει όταν δεν το χρειάζεσαι, είναι τόσο μεγάλη η παραποίηση της έννοιας του Θεού, που είναι ανάλογη με το μηδενισμό αυτού που το σκέφτηκε.