Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Υπάρχουν πάμπολλοι τρόποι για τον νικηφόρο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων από την φράγκικη σκλαβιά και την ξενοκρατία από την οποία ουδέποτε απελευθερώθηκαν. Η αιτία είναι ότι οι ίδιοι οι Έλληνες "φράγκεψαν" δηλαδή έχασαν αυτό που τους χαρακτήριζε και τους ξεχώριζε από τους άλλους, την ηπιότητα, την ανδρεία , την πίστη στην ειλικρινή επικοινωνία και στην ανιδιοτελή αγάπη και φιλία."Φραγκεύω" στην κοινή μας γλώσσα θα πει "οργίζομαι, γίνομαι εκτός εαυτού". "Αυτός "φράγκεψε" λέμε στο χωριό μας για κάποιον που οργίστηκε. Οι διαρκώς οργισμένοι νέοι, οι επαναστημένες γυναίκες, ο διασυρμός του γέρου, η υποτίμηση του ενηλίκου και άλλες παρόμοιες μορφές οργής δεν είναι στο χαρακτήρα του Έλληνα και δεν ήταν ποτέ. Η αιώνια πάλη των τάξεων, η πάλη για την πάλη και το ταξικό μίσος δεν είναι ελληνική εφεύρεση, αλλά είναι το λάθος ενός Εβραίου,του Μαρξ.
Γι' αυτό , ευγενικέ αναγνώστη, πρέπει να πονέσουμε τη γλώσσα μας, στην οποία εκμυστερεύθηκαν τη σοφία τους οι πατέρες μας και να εμβαθύνουμε σ' αυτήν για να ανανεώσουμε την κοινωνία μας. Αν σου πουν ρατσιστή ή φασίστα ζήτησέ τους να σου το πουν Ελληνικά. Δεν υπάρχουν Ελληνικές λέξεις για πράγματα που δεν τα νιώσαμε ποτέ. Η γλώσσα μας είναι η πατρίδα μας κι ο πνευματικός μας καθρέφτης. Εμβάθυνε στη γλώσσα σου για να δεις ποιος είσαι και ποια είναι η εθνική σου ταυτότητα.
Ο πρώτος και σπουδαιότερος τρόπος είναι η θετική συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε ελεύθεροι και ότι η "ελευθερία" και ο "πολιτισμός" της Ευρώπης είναι ψευδοελευθερία και ψευδοπολιτισμός που δυστυχώς απειλεί με την κατάρρευσή του να συμπαρασύρει όλο τον κόσμο στην αυτοκτονία. Οι κραυγές των μεγάλων μορφών του πνεύματος "σταματήστε την αυτοκτονία της Γης" "πείτε τους αυτούς που κυβερνούν ότι είναι άρρωστοι" ( Ρομαίν Ρολλάν, Αλμπερ Καμύ, Τόμας Έλιοτ κ.α.)δεν είναι σε θέση να ξυπνήσουν τον κόσμο από την παθητικότητα, τον εφησυχασμό και την ηττοπάθεια.
Ο κόσμος δεν κατανοεί ότι του στέρησαν την ελευθερία του και θεωρεί τη σκλαβιά του ως κοινωνική κατάκτηση! Ευτυχώς για τους Έλληνες πριν έρθει η μάστιγα της Ανατολής θα αναγκαστούν από τη φτώχεια να δουν τον εαυτό τους και να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι ελεύθεροι και ότι η ψευδοευδαιμονία τους παίρνει τέλος. Οι Έλληνες τώρα ΄.η θα μπορέσουν να κάνουν αυτήν την μεγάλη θετική συνειδητοποίηση ή θα δοκιμάσουν τα καλά που επιφυλάσσει για τους λαούς ο μελλοντικός αιώνιος δικτάτορας. Ο κόσμος έχασε την αίσθηση της ελευθερίας. "Οι Έλληνες πρέπει να μάθουν πάλι τους λαούς της Ευρώπης πως να ζουν". Αυτά δεν είναι λόγια κάποιου Έλληνα που αγαπάει υπερβολικά την πατρίδα του, την ιστορία της και τον πολιτισμό της. Είναι τα λόγια ενός Γάλλου φιλοσόφου, του Αλμπέρ Καμύ.
Ο δυτικός κόσμος δεν γνωρίζει ότι έχασε το αίσθημα της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Απόδειξη τα όπλα που κατασκευάζει, τις ολοένα και τελειότερες μεθόδους ολοκληρωτικής καταστροφής, τις οποίες επινοεί, τις εστίες αναταραχής που προκαλεί στον κόσμο , για να πουλήσει τα όπλα του την αναισθησία του μπροστά στο βιασμό του του ανθρώπου και της Φύσης, τη δίψα του για δύναμη δίχως ηθικά όρια.
(Συνεχίζεται)
ΛΕΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ: "απελευθέρωση" "ηπιότητα", "Φραγκιά", "ψευδοελευθερία", "ψευδοπολιτισμός","αιώνιος δικτάτορας","οργή", "αυτοκτονία της Γης", "θετική συνειδητοποίηση"
27.2.10
Βιβλίο χλευάζει την Ευχή!
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
«Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων
κατηρτίσω αίνον»
(Ψαλμ. 8,2)
Ρώτησαν τους πατέρες για την ποιότητα της Ευχής κι οι Πατέρες απάντησαν ότι η ποιότητα της Ευχής δεν εξαρτάται από εμάς. Από μας εξαρτάται η ποσότητα της Ευχής (εύξαι εκτενώς). Εμείς έχουμε ανάγκη να προσευχόμαστε αδιαλείπτως και δεν πρέπει να αποδίδουμε την ποιότητα της Ευχής στην αξιοσύνη μας και στην νοητική μας προσπάθεια. Εμείς πρέπει να λέμε τα λόγια της Ευχής ακαταπαύστως ακόμα κι όταν εργαζόμαστε και δεν έχουμε το νου μας στα λόγια της Ευχής ή δεν κατανοούμε πλήρως το νόημά τους, επειδή ο Θεός το εννοεί για μας. «Το πνεύμα του Θεού υπερντυγχάνει εν ημίν στεναγμοίς αλαλήτοις»!
Κάποτε μιλώντας σ΄ ένα φίλο μου θεολόγο καθηγητή εξέφρασα τη λύπη μου γιατί κάποιο κείμενο ορθοδόξου χριστιανικού προσανατολισμού που έγραψα δεν το διάβασε σχεδόν κανείς. «Δεν πειράζει» μου είπε ο φίλος μου . « Εσύ να συνεχίσεις να γράφεις κι ας μην τα διαβάζει κανείς. Ο Θεός θεωρεί ότι τα διαβάζουν».
Το βιβλίο για το οποίο λυπήθηκα που το αγόρασα και έκλαψα τα χρήματά μου γράφει ότι δεν έχουν αξία τα λόγια της Ευχής, αλλά οι σκέψεις και τα αισθήματα . Το βιβλίο συνιστά εμμέσως πλην σαφώς να αφήσουμε την προσευχή αφού το ουσιώδες δεν είναι τα λόγια και το Όνομα αλλά τα αισθήματα και οι σκέψεις.
Στην προσευχή ο άνθρωπος μιλάει στο Θεό. Στο διαλογισμό δε μιλάει ο άνθρωπος στο Θεό, αλλά ο Θεός στον άνθρωπο. Το να μη μιλάει ο άνθρωπος στο Θεό (προσευχή) ταιριάζει σε όσους δεν έχουν προσωπική σχέση με το Θεό και δεν ομολογούν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός όπως είναι οι διάφοροι λάτρεις του απολύτου ινδουιστές, βουδιστές, ορθολογιστές, οικουμενιστές κ.α. Αυτός είναι ο λόγος που για τους οικουμενιστές δεν είναι εμπόδιο να συμπροσεύχονται ή και να λατρεύουν το Θεό με αλλοθρήσκους.
Τα λόγια δεν είναι αναγκαία, είναι μόνον ήχοι όπως τα «μάντρα στο διαλογισμό διεγείρουν τα « τσάκρα» στα οποία σύμφωνα με τους ινδουιστές και τη γιόγκα εδρεύει η ψυχική και η σωματική δύναμη του ανθρώπου. Ο διαλογισμός με λίγα λόγια είναι μια μέθοδος αυτοβελτίωσης, αυτοτελείωσης και αυτοσωτηρίας. Απόδειξη ότι τον ασκούν και πιστεύουν σ΄ αυτόν οι βουδιστές, των οποίων η θρησκεία δεν έχει θεό. Οι βουδιστές πιστεύουν στο κενό, στην ανυπαρξία και είναι μια καθαρά δαιμονική θρησκεία αφού η ανυπαρξία είναι η απειλή του Διαβόλου κατά του Θεού.
Δεν έχουν σημασία τα λόγια της προσευχής αλλά οι σκέψεις και τα αισθήματα αυτού που προσεύχεται διότι ο Θεός ξέρει τι ανάγκες έχουμε. Η δικαιολογία της αχρήστευσης της προσευχής είναι ότι ο Θεός ξέρει τις ανάγκες μας. Δεν πρέπει να λέμε στο Θεό τι να κάνει. Έτσι λένε οι Ινδουιστές, έτσι λένε οι Βουδιστές , έτσι λένε οι παπικοί έτσι λένε οι οικουμενιστές όπως φαίνεται απ΄ το οικουμενιστικό βιβλίο των εκδόσεων της Ι. Μητροπόλεως Πρεβέζης, έτσι λένε όλοι όσοι φανερά ή κρυφά ασκούνται στο διαλογισμό της ινδουιστικής γιόγκα και της βουδιστικής ζεν και εγκατέλειψαν την προσευχή. Παράδειγμα ο Εβραίος Αϊνστάϊν ο οποίος έγραψε ολόκληρο βιβλίο (!) με τίτλο «Να μη λέμε στο Θεό τι να κάνει», για να πείσει τον κόσμο να εγκαταλείψει την προσευχή όπως και ο αμερικανός Άλλαν Γουάτς. Πόσο η σοφία του κόσμου είναι άχρηστη, αν δεν υπάρχει η ανάλογη εμπειρία!
Ένα βιβλίο των Εκδόσεων Ι.Μητροπόλεως Πρεβέζης με τίτλο «Μυσταγώγηση στην Σωτήρια Προσευχή», που εν αγνοία του περιεχομένου του το αγόρασα διαπίστωσα με λύπη μου ότι εμμέσως χλευάζει την ευχή κι αυτούς που την τηρούν προσέχοντας τα λόγια της Ευχής. Ωσάν να είναι η αξία της Ευχής το αποτέλεσμα της νοητικής προσπάθειας του ευχομένου και της αξιοσύνης του. Δεν είναι αυτό υπερηφάνεια και υποκρισία; «Ευχαριστώ Κύριε ότι δεν είμαι καθώς οι άλλοι που ψελίζουν τα λόγια της Ευχής δίχως να τα εννοούν!» Παρακάτω θα δώσουμε με θλίψη ένα μικρό δείγμα της χλεύης του βιβλίου, του οποίου αγνοούμε τον μεταφραστή κι αυτόν που έκαμε την επιλογή να το συμπεριλάβει στις εκδόσεις της Ι. Μητροπόλεως Πρεβέζης.
Για κανένα μα κανένα βιβλίο δεν έκλαψα τα λεφτά μου και το πιο χειρότερο από όλα δεν πληγώθηκα στην ψυχή μου απ΄ τις κρυφές δαγκανιές της χλεύης εκτός από αυτό. Είναι ένα βιβλίο με όμορφη εμφάνιση, με όμορφο πορτραίτο του Ρώσου συγγραφέως κληρικού , ένα βιβλίο- άγγελος φωτός που κρύβει κακία και πονηρία.
Ο Διάβολος χρησιμοποιεί τη χλεύη ,τη λάσπη , την απειλή, τρεις μεθόδους εναντίον της προσευχής και εναντίον των ορθοδόξων χριστιανών που προσεύχονται:
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα του βιβλίου , είναι τα λόγια του αγίου Θεοφάνη του έγκλειστου. Συγγραφεύς του βιβλίου είναι ο πρωθιερέας Βαλεντίνος Σβεντσίτσκι, ο οποίος έκανε μια συλλογή από κείμενα των αγίων Πατέρων για την προσευχή. Τα λόγια που ακολουθούν είναι του αγίου Θεοφάνη του έγκλειστου των οποίων το νόημα αλλάζει εντελώς αν παραλειφθεί το όνομα του Ιησού « Η «ευχή» ή προσευχή είναι πολύ απλή: *Στάσου όρθιος *Με το νου και την καρδιά. *Ενώπιον του Κυρίου ( παραλείπεται το όνομα του Ιησού) * και επικαλέσου Τον! Η δύναμη της προσευχής δεν ευρίσκεται στα λόγια, αλλά στα νοήματα και στα αισθήματά μας».
Στην σελίδα 144 ο άγιος αναφέρει πάλι το όνομα του Ιησού. Με αυτό το όνομα πρέπει να γίνουν κατανοητά τα λόγια του για την προσευχή. Αν παραλειφθεί το όνομα του Ιησού, τα λόγια του αγίου χλευάζουν την προσευχή και τους προσευχομένους και δίνουν αξία σε άλλης μορφής λατρείες, όπως είναι π.χ. ο διαλογισμός. Να τι γράφει επί λέξει ο άγιος (ή ο πρωθιερέας Βαλεντίνος Σβεντιτσκι;) στη σελίδα αυτή: « Και που να ήξερες πως την «βλέπουν» τώρα την ευχή του Ιησού! Ω, τι αστεία και καλαμπούρια που επενόησαν για την ευχή!... Και ξεχνούν εντελώς την ουσία της. Και έτσι συμβαίνει, και μερικοί μένουν στα λόγια. Σταματούν σ΄ αυτά. Τα λένε σωστά: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με. Τα λένε, χωρίς να τα σκέπτωνται. Χωρίς να τα αισθάνονται. Εγώ αυτούς τους ξεχωρίζω σ΄ εκείνους που «κινούν τα χείλη τους, χωρίς να μιλούν». Και σ΄ εκείνους που «κάτι ψιθυρίζουν, χωρίς κανείς να το ακούει»! Κι άλλοι, κολλούν στην ταύτιση της ευχής με την ρινική αναπνοή, και απλά «ρουθουνίζουν». Είναι οι «ρουθούνοι»! Έκαναν την εμφάνισή του και κάτι άλλοι, που μη έχοντας την δύναμη να σταματήσουν την εσωτερική τους κίνηση, (προφανώς εννοεί την αυτενεργούμενη ευχή όταν η καρδιά είναι καθαρή από λογισμούς), αρχίζουν να ξεφωνίζουν (νευρικά): Ιησού, Ιη…Ιη… Αυτοί είναι οι «φωνακλάδες»!
Αναρωτιέται κανείς αν κάποιος γράφει με αυτό το πνεύμα για την Ευχή έχει την παραμικρή εμπειρία της! «Θεού δει μνημονεύειν ημάς ει γε δια τούτο εποιήθημεν» (Όσιος Φιλόθεος, Νηπτικά Κεφάλαια).
Ο άγιος Ιωάννης ο έγκλειστος δεν φαντάζεται ότι κάποιο πονηρό πνεύμα θα αφαιρέσει από τα λόγια του το Όνομα του Ιησού για να αλλάξει εντελώς το νόημα των λόγων του περί προσευχής. Μετά από αυτό δεν θέλησα να διαβάσω τίποτε άλλο απ’ το βιβλίο αυτό έστω κι αν με κατηγορήσουν ότι έκρινα ένα βιβλίο χωρίς να το διαβάσω. Δεν θεωρώ ότι από λάθος παραλείφθηκε το όνομα του Κυρίου Ιησού από το οπισθόφυλλο του βιβλίου. Η επιγραφή ενός καταστήματος μαρτυρεί πρώτον το περιεχόμενόν του και δεύτερον το πνεύμα υπό το οποίο είναι διευθετημένο.
ΛΕΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ:
"Ευχή","Λόγια προσευχής","το Όνομα του Ιησού",",μνεία του Θεού" "νοήματα", "διαλογισμός","μάντρα"
«Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων
κατηρτίσω αίνον»
(Ψαλμ. 8,2)
Ρώτησαν τους πατέρες για την ποιότητα της Ευχής κι οι Πατέρες απάντησαν ότι η ποιότητα της Ευχής δεν εξαρτάται από εμάς. Από μας εξαρτάται η ποσότητα της Ευχής (εύξαι εκτενώς). Εμείς έχουμε ανάγκη να προσευχόμαστε αδιαλείπτως και δεν πρέπει να αποδίδουμε την ποιότητα της Ευχής στην αξιοσύνη μας και στην νοητική μας προσπάθεια. Εμείς πρέπει να λέμε τα λόγια της Ευχής ακαταπαύστως ακόμα κι όταν εργαζόμαστε και δεν έχουμε το νου μας στα λόγια της Ευχής ή δεν κατανοούμε πλήρως το νόημά τους, επειδή ο Θεός το εννοεί για μας. «Το πνεύμα του Θεού υπερντυγχάνει εν ημίν στεναγμοίς αλαλήτοις»!
Κάποτε μιλώντας σ΄ ένα φίλο μου θεολόγο καθηγητή εξέφρασα τη λύπη μου γιατί κάποιο κείμενο ορθοδόξου χριστιανικού προσανατολισμού που έγραψα δεν το διάβασε σχεδόν κανείς. «Δεν πειράζει» μου είπε ο φίλος μου . « Εσύ να συνεχίσεις να γράφεις κι ας μην τα διαβάζει κανείς. Ο Θεός θεωρεί ότι τα διαβάζουν».
Το βιβλίο για το οποίο λυπήθηκα που το αγόρασα και έκλαψα τα χρήματά μου γράφει ότι δεν έχουν αξία τα λόγια της Ευχής, αλλά οι σκέψεις και τα αισθήματα . Το βιβλίο συνιστά εμμέσως πλην σαφώς να αφήσουμε την προσευχή αφού το ουσιώδες δεν είναι τα λόγια και το Όνομα αλλά τα αισθήματα και οι σκέψεις.
Στην προσευχή ο άνθρωπος μιλάει στο Θεό. Στο διαλογισμό δε μιλάει ο άνθρωπος στο Θεό, αλλά ο Θεός στον άνθρωπο. Το να μη μιλάει ο άνθρωπος στο Θεό (προσευχή) ταιριάζει σε όσους δεν έχουν προσωπική σχέση με το Θεό και δεν ομολογούν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός όπως είναι οι διάφοροι λάτρεις του απολύτου ινδουιστές, βουδιστές, ορθολογιστές, οικουμενιστές κ.α. Αυτός είναι ο λόγος που για τους οικουμενιστές δεν είναι εμπόδιο να συμπροσεύχονται ή και να λατρεύουν το Θεό με αλλοθρήσκους.
Τα λόγια δεν είναι αναγκαία, είναι μόνον ήχοι όπως τα «μάντρα στο διαλογισμό διεγείρουν τα « τσάκρα» στα οποία σύμφωνα με τους ινδουιστές και τη γιόγκα εδρεύει η ψυχική και η σωματική δύναμη του ανθρώπου. Ο διαλογισμός με λίγα λόγια είναι μια μέθοδος αυτοβελτίωσης, αυτοτελείωσης και αυτοσωτηρίας. Απόδειξη ότι τον ασκούν και πιστεύουν σ΄ αυτόν οι βουδιστές, των οποίων η θρησκεία δεν έχει θεό. Οι βουδιστές πιστεύουν στο κενό, στην ανυπαρξία και είναι μια καθαρά δαιμονική θρησκεία αφού η ανυπαρξία είναι η απειλή του Διαβόλου κατά του Θεού.
Δεν έχουν σημασία τα λόγια της προσευχής αλλά οι σκέψεις και τα αισθήματα αυτού που προσεύχεται διότι ο Θεός ξέρει τι ανάγκες έχουμε. Η δικαιολογία της αχρήστευσης της προσευχής είναι ότι ο Θεός ξέρει τις ανάγκες μας. Δεν πρέπει να λέμε στο Θεό τι να κάνει. Έτσι λένε οι Ινδουιστές, έτσι λένε οι Βουδιστές , έτσι λένε οι παπικοί έτσι λένε οι οικουμενιστές όπως φαίνεται απ΄ το οικουμενιστικό βιβλίο των εκδόσεων της Ι. Μητροπόλεως Πρεβέζης, έτσι λένε όλοι όσοι φανερά ή κρυφά ασκούνται στο διαλογισμό της ινδουιστικής γιόγκα και της βουδιστικής ζεν και εγκατέλειψαν την προσευχή. Παράδειγμα ο Εβραίος Αϊνστάϊν ο οποίος έγραψε ολόκληρο βιβλίο (!) με τίτλο «Να μη λέμε στο Θεό τι να κάνει», για να πείσει τον κόσμο να εγκαταλείψει την προσευχή όπως και ο αμερικανός Άλλαν Γουάτς. Πόσο η σοφία του κόσμου είναι άχρηστη, αν δεν υπάρχει η ανάλογη εμπειρία!
Ένα βιβλίο των Εκδόσεων Ι.Μητροπόλεως Πρεβέζης με τίτλο «Μυσταγώγηση στην Σωτήρια Προσευχή», που εν αγνοία του περιεχομένου του το αγόρασα διαπίστωσα με λύπη μου ότι εμμέσως χλευάζει την ευχή κι αυτούς που την τηρούν προσέχοντας τα λόγια της Ευχής. Ωσάν να είναι η αξία της Ευχής το αποτέλεσμα της νοητικής προσπάθειας του ευχομένου και της αξιοσύνης του. Δεν είναι αυτό υπερηφάνεια και υποκρισία; «Ευχαριστώ Κύριε ότι δεν είμαι καθώς οι άλλοι που ψελίζουν τα λόγια της Ευχής δίχως να τα εννοούν!» Παρακάτω θα δώσουμε με θλίψη ένα μικρό δείγμα της χλεύης του βιβλίου, του οποίου αγνοούμε τον μεταφραστή κι αυτόν που έκαμε την επιλογή να το συμπεριλάβει στις εκδόσεις της Ι. Μητροπόλεως Πρεβέζης.
Για κανένα μα κανένα βιβλίο δεν έκλαψα τα λεφτά μου και το πιο χειρότερο από όλα δεν πληγώθηκα στην ψυχή μου απ΄ τις κρυφές δαγκανιές της χλεύης εκτός από αυτό. Είναι ένα βιβλίο με όμορφη εμφάνιση, με όμορφο πορτραίτο του Ρώσου συγγραφέως κληρικού , ένα βιβλίο- άγγελος φωτός που κρύβει κακία και πονηρία.
Ο Διάβολος χρησιμοποιεί τη χλεύη ,τη λάσπη , την απειλή, τρεις μεθόδους εναντίον της προσευχής και εναντίον των ορθοδόξων χριστιανών που προσεύχονται:
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα του βιβλίου , είναι τα λόγια του αγίου Θεοφάνη του έγκλειστου. Συγγραφεύς του βιβλίου είναι ο πρωθιερέας Βαλεντίνος Σβεντσίτσκι, ο οποίος έκανε μια συλλογή από κείμενα των αγίων Πατέρων για την προσευχή. Τα λόγια που ακολουθούν είναι του αγίου Θεοφάνη του έγκλειστου των οποίων το νόημα αλλάζει εντελώς αν παραλειφθεί το όνομα του Ιησού « Η «ευχή» ή προσευχή είναι πολύ απλή: *Στάσου όρθιος *Με το νου και την καρδιά. *Ενώπιον του Κυρίου ( παραλείπεται το όνομα του Ιησού) * και επικαλέσου Τον! Η δύναμη της προσευχής δεν ευρίσκεται στα λόγια, αλλά στα νοήματα και στα αισθήματά μας».
Στην σελίδα 144 ο άγιος αναφέρει πάλι το όνομα του Ιησού. Με αυτό το όνομα πρέπει να γίνουν κατανοητά τα λόγια του για την προσευχή. Αν παραλειφθεί το όνομα του Ιησού, τα λόγια του αγίου χλευάζουν την προσευχή και τους προσευχομένους και δίνουν αξία σε άλλης μορφής λατρείες, όπως είναι π.χ. ο διαλογισμός. Να τι γράφει επί λέξει ο άγιος (ή ο πρωθιερέας Βαλεντίνος Σβεντιτσκι;) στη σελίδα αυτή: « Και που να ήξερες πως την «βλέπουν» τώρα την ευχή του Ιησού! Ω, τι αστεία και καλαμπούρια που επενόησαν για την ευχή!... Και ξεχνούν εντελώς την ουσία της. Και έτσι συμβαίνει, και μερικοί μένουν στα λόγια. Σταματούν σ΄ αυτά. Τα λένε σωστά: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με. Τα λένε, χωρίς να τα σκέπτωνται. Χωρίς να τα αισθάνονται. Εγώ αυτούς τους ξεχωρίζω σ΄ εκείνους που «κινούν τα χείλη τους, χωρίς να μιλούν». Και σ΄ εκείνους που «κάτι ψιθυρίζουν, χωρίς κανείς να το ακούει»! Κι άλλοι, κολλούν στην ταύτιση της ευχής με την ρινική αναπνοή, και απλά «ρουθουνίζουν». Είναι οι «ρουθούνοι»! Έκαναν την εμφάνισή του και κάτι άλλοι, που μη έχοντας την δύναμη να σταματήσουν την εσωτερική τους κίνηση, (προφανώς εννοεί την αυτενεργούμενη ευχή όταν η καρδιά είναι καθαρή από λογισμούς), αρχίζουν να ξεφωνίζουν (νευρικά): Ιησού, Ιη…Ιη… Αυτοί είναι οι «φωνακλάδες»!
Αναρωτιέται κανείς αν κάποιος γράφει με αυτό το πνεύμα για την Ευχή έχει την παραμικρή εμπειρία της! «Θεού δει μνημονεύειν ημάς ει γε δια τούτο εποιήθημεν» (Όσιος Φιλόθεος, Νηπτικά Κεφάλαια).
Ο άγιος Ιωάννης ο έγκλειστος δεν φαντάζεται ότι κάποιο πονηρό πνεύμα θα αφαιρέσει από τα λόγια του το Όνομα του Ιησού για να αλλάξει εντελώς το νόημα των λόγων του περί προσευχής. Μετά από αυτό δεν θέλησα να διαβάσω τίποτε άλλο απ’ το βιβλίο αυτό έστω κι αν με κατηγορήσουν ότι έκρινα ένα βιβλίο χωρίς να το διαβάσω. Δεν θεωρώ ότι από λάθος παραλείφθηκε το όνομα του Κυρίου Ιησού από το οπισθόφυλλο του βιβλίου. Η επιγραφή ενός καταστήματος μαρτυρεί πρώτον το περιεχόμενόν του και δεύτερον το πνεύμα υπό το οποίο είναι διευθετημένο.
ΛΕΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ:
"Ευχή","Λόγια προσευχής","το Όνομα του Ιησού",",μνεία του Θεού" "νοήματα", "διαλογισμός","μάντρα"
26.2.10
Γιατί οι άγιοι έφευγαν στα όρη;
Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
Γιατί οι άγιοι έφευγαν στα όρη; Οι άγιοι θεωρούν ως αιτία του πολέμου την φιλαργυρία και την πλεονεξία. Με αυτό που γίνεται σήμερα στη δύστυχη λωρίδα της Γάζας και προκαλεί τη φρίκη σε όλο τον κόσμο, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί οι άγιοι άφηναν τις πόλεις και έφευγαν στα όρη. Έφευγαν για να μη βλέπουν τους δυνατούς να εξοντώνουν τους αδυνάτους και τους φτωχούς. Άφηναν τις πόλεις και πήγαιναν στα όρη, θεωρώντας μικρότερη τη βλάβη από τα θηρία και τα στοιχεία της φύσεως από τη βλάβη των ανθρώπων.
Δείτε τι γράφει στη Φιλοκαλία ο όσιος Νείλος ο Ασκητής για τη φυγή των αγίων στα όρη και στα βουνά: «‘Όλα λοιπόν τα περιέχοντα την αρετή είναι σταθερά και βέβαια κι όλα αυτά που συνοδεύουν την κακία είναι σχήματα και σκηνές, που δεν διαφέρουν απ΄ τη φαντασία. Γι’ αυτό οι άγιοι έφευγαν απ΄ τις πόλεις και απέφευγαν τις συντυχίες των πολλών, γνωρίζοντας ότι η επαφή με διεφθαρμένους ανθρώπους σε φθείρει σαν κολλητική αρρώστια.
Γι’ αυτό δεν έπαιρναν τίποτα μαζί τους και εγκατέλειπαν ό,τι είχαν , παραιτούμενοι απ΄ τους περισπασμούς και τις φροντίδες τους, γιατί γνώριζαν ότι όχι μόνο κατέχεσαι από αυτά που κατέχεις, αλλά μετατρέπεσαι και σε πρόβατο, που το βόσκουν για να το αρμέξουν. Γι’ αυτό ο μέν Ηλίας εγκατέλειψε την Ιουδαία και έζησε στο όρος Κάρμηλος, που ήταν έρημο και γεμάτο θηρία, και δεν υπήρχε ούτε τροφή ούτε τίποτε, εκτός από δέντρα και αρκούνταν να τρέφεται με τα ακροβλάσταρα. Το ίδιο και ο μαθητής του Ελισσαίος, που εκτός απ΄ την διαγωγή δέχτηκε απ΄ το διδάσκαλό του και το καλό να φεύγεις και να ζεις στην έρημο. Και ο Ιωάννης επίσης ζούσε στην έρημο του Ιορδάνη και τρεφόταν με ακροβλάσταρα και άγριο μέλι.
(…) Και γενικά όλοι οι άγιοι, (και όχι μόνο οι άγιοι και οι προφήτες του Ισραήλ) , για τους οποίους δεν ήταν άξιος ο κόσμος, εγκατέλειπαν την οικουμένη, «επ’ ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης, ντυμένοι με δέρματα, στερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, αποφεύγοντας τις κακίες των ανθρώπων και τα αλλόκοτα πράγματα που πλημμυρίζουν τις πόλεις, όπως δραπετεύει κανείς από μια φυλακή»
Τα λόγια αυτά περιέχονται σε ένα απόσπασμα από κάποιο κείμενο του οσίου Νείλου του Ασκητή, (4ος αιών μ.Χ.) του οποίου η πατρίδα ήταν η Κωνσταντινούπολη και καθηγητής του ο θείος Χρυσόστομος. Ευγενής και πολύ πλούσιος , χρημάτισε έπαρχος της πατρίδας του. Κατόπιν όμως «χαίρειν ειπών», καθώς γράφει στο βίο του ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «και το Σίναιον καταλαβών Όρος , τον ασκητικό βίο διάλεξε».
Τα θύματα των αμάχων περιμένουν από μας κι από ολόκληρο τον κόσμο, αντί να σωπαίνουμε και να δεχόμαστε να μας εθίζει η τηλεόραση με τον τρόπο της , χάριν των χρημάτων, να μη δεχθούμε παθητικά τον πόλεμο και τη βία από όπου κι αν προέρχεται.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Γιατί οι άγιοι έφευγαν στα όρη; Οι άγιοι θεωρούν ως αιτία του πολέμου την φιλαργυρία και την πλεονεξία. Με αυτό που γίνεται σήμερα στη δύστυχη λωρίδα της Γάζας και προκαλεί τη φρίκη σε όλο τον κόσμο, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί οι άγιοι άφηναν τις πόλεις και έφευγαν στα όρη. Έφευγαν για να μη βλέπουν τους δυνατούς να εξοντώνουν τους αδυνάτους και τους φτωχούς. Άφηναν τις πόλεις και πήγαιναν στα όρη, θεωρώντας μικρότερη τη βλάβη από τα θηρία και τα στοιχεία της φύσεως από τη βλάβη των ανθρώπων.
Δείτε τι γράφει στη Φιλοκαλία ο όσιος Νείλος ο Ασκητής για τη φυγή των αγίων στα όρη και στα βουνά: «‘Όλα λοιπόν τα περιέχοντα την αρετή είναι σταθερά και βέβαια κι όλα αυτά που συνοδεύουν την κακία είναι σχήματα και σκηνές, που δεν διαφέρουν απ΄ τη φαντασία. Γι’ αυτό οι άγιοι έφευγαν απ΄ τις πόλεις και απέφευγαν τις συντυχίες των πολλών, γνωρίζοντας ότι η επαφή με διεφθαρμένους ανθρώπους σε φθείρει σαν κολλητική αρρώστια.
Γι’ αυτό δεν έπαιρναν τίποτα μαζί τους και εγκατέλειπαν ό,τι είχαν , παραιτούμενοι απ΄ τους περισπασμούς και τις φροντίδες τους, γιατί γνώριζαν ότι όχι μόνο κατέχεσαι από αυτά που κατέχεις, αλλά μετατρέπεσαι και σε πρόβατο, που το βόσκουν για να το αρμέξουν. Γι’ αυτό ο μέν Ηλίας εγκατέλειψε την Ιουδαία και έζησε στο όρος Κάρμηλος, που ήταν έρημο και γεμάτο θηρία, και δεν υπήρχε ούτε τροφή ούτε τίποτε, εκτός από δέντρα και αρκούνταν να τρέφεται με τα ακροβλάσταρα. Το ίδιο και ο μαθητής του Ελισσαίος, που εκτός απ΄ την διαγωγή δέχτηκε απ΄ το διδάσκαλό του και το καλό να φεύγεις και να ζεις στην έρημο. Και ο Ιωάννης επίσης ζούσε στην έρημο του Ιορδάνη και τρεφόταν με ακροβλάσταρα και άγριο μέλι.
(…) Και γενικά όλοι οι άγιοι, (και όχι μόνο οι άγιοι και οι προφήτες του Ισραήλ) , για τους οποίους δεν ήταν άξιος ο κόσμος, εγκατέλειπαν την οικουμένη, «επ’ ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης, ντυμένοι με δέρματα, στερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, αποφεύγοντας τις κακίες των ανθρώπων και τα αλλόκοτα πράγματα που πλημμυρίζουν τις πόλεις, όπως δραπετεύει κανείς από μια φυλακή»
Τα λόγια αυτά περιέχονται σε ένα απόσπασμα από κάποιο κείμενο του οσίου Νείλου του Ασκητή, (4ος αιών μ.Χ.) του οποίου η πατρίδα ήταν η Κωνσταντινούπολη και καθηγητής του ο θείος Χρυσόστομος. Ευγενής και πολύ πλούσιος , χρημάτισε έπαρχος της πατρίδας του. Κατόπιν όμως «χαίρειν ειπών», καθώς γράφει στο βίο του ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «και το Σίναιον καταλαβών Όρος , τον ασκητικό βίο διάλεξε».
Τα θύματα των αμάχων περιμένουν από μας κι από ολόκληρο τον κόσμο, αντί να σωπαίνουμε και να δεχόμαστε να μας εθίζει η τηλεόραση με τον τρόπο της , χάριν των χρημάτων, να μη δεχθούμε παθητικά τον πόλεμο και τη βία από όπου κι αν προέρχεται.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
23.2.10
Λουκιανού Ερμής και Χάροντας
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Ο Λουκιανός γεννήθηκε το 119-130 μ.Χ στα Σαμόσατα της Συρίας από φτωχούς γονείς που τον προόριζαν να γίνει λιθοξόος. Αυτός όμως ήθελε να γίνει φιλόσοφος και συγγραφέας. Αγαπούσε τα γράμματα και παρά την οικονομική δυσπραγία της οικογένειας σπούδασε ρητορική εγκαταστάθηκε στην Αθήνα -ήταν πολύ Έλληνας για να ζήσει μακριά απ΄ την Ελλάδα- και εγκατέλειψε τη ρητορική και τις δίκες για να αφοσιωθεί στη φιλοσοφία και στο γράψιμο. Ο διάλογος του Ερμή και του Χάροντα είναι ένας απ΄ τους νεκρικούς διαλόγους του.
Η εποχή που έζησε ο Λουκιανός, η Ελληνιστική εποχή- φαίνεται ότι δε διαφέρει ως προς τη νοοτροπία από τη δική μας εποχή, στην οποία όλες οι αξίες ευτελίζονται για να αντικατασταθούν από το χρήμα. Ο κόσμος και τότε , όπως και τώρα στηρίζει όλες τις ελπίδες του και τις προσδοκίες του στην ανάπτυξη της οικονομίας. Το χρήμα λοιπόν είναι το κύριο θέμα του διαλόγου μεταξύ του θεού Ερμή και του Χάροντα. Οι θεοί της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας είχαν όλα τα χαρίσματα και τα ελαττώματα των ανθρώπων και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό.
Η υπόθεση του διαλόγου είναι κάποια διαφορά στα ναύλα ανάμεσα στον ψυχοπομπό Ερμή, το θεό που οδηγούσε τις ψυχές στον Άδη και του Χάροντα , που ήταν ο παραλήπτης των ψυχών.
Οι περιγραφές των ψυχών που παρεμπιμπτόντως όπως θα δούμε γίνονται στον παρόντα διάλογο δεν πρέπει να μας παραξενεύουν , γιατί οι θεοί σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία έβλεπαν τις ψυχές, που ήταν όμοιες με τα σώματά τους. Κανείς από τους θνητούς δεν μπορούσε να δει τις ψυχές εκτός από τον τυφλό μάντη Τειρεσία. Μόνο αυτός μπορούσε να βλέπει τις ψυχές. Οι θεοί του έδωσαν αυτό το μοναδικό χάρισμα σαν αντιστάθμισμα που τον τύφλωσαν επειδή είδε τη θεά Αθηνά γυμνή.
Ο Τειρεσίας αποζημιώθηκε για τη φυσική του τύφλωση γιατί μπορούσε να βλέπει έκτοτε τα πνευματικά, τα μη βλεπόμενα από αυτούς που είχαν τη φυσική τους όραση. Ίσως με αυτό θέλει να πει η αρχαία μυθολογία πως όποιος βλέπει πολύ τα υλικά χάνει τα πνευματικά. Πρέπει δηλαδή να μην προσκολλιέσαι στα υλικά για να βλέπεις τα πνευματικά. Τώρα όμως κανείς δεν κάνει πίσω στις υλικές απολαύσεις και στην καλοπέραση ούτε και οι πιο πνευματικοί από τους ανθρώπους της εποχής μας.
Αναρωτιέμαι ποιο είναι το ενδιαφέρον της ιστορίας του Λουκιανού . Για ποιο λόγο ασχολήθηκε με τη διαφορά ανάμεσα σε δυο θεούς για τα ναύλα εκ της μεταφοράς των νεκρών από αυτή τη ζωή στον Άδη; Για μένα το ενδιαφέρον της ιστορίας αυτής του Λουκιανού, πιστεύω ότι αυτό ισχύει και για τον ίδιο, είναι η κατάντια του ανθρώπου ο οποίος δεν αλλάζει ποτέ ούτε με το θάνατο. «Ο λύκος την τρίχα αλλάζει» λέει η παροιμία εννοείται όσο ζει. Κατά πως διηγείται όμως ο Λουκιανός στο διάλογό του δεν αλλάζει ούτε μετά το θάνατο. Η ψυχή παίρνει μαζί της την κακία της και στον άλλο κόσμο. Αυτό θέλει να πει η παροιμία «μόνο μια κακία μένει».
Οι άνθρωποι της εποχής του μας λέει ο Λουκιανός ακόμα κι όταν έφταναν σε κάποιο ανώτερο επίπεδο δεν ελευθερωνόταν από τα πάθη τους και τις κακίες τους ιδίως από το χειρότερο από όλα τα πάθη , την προσκόλληση στο χρήμα. Ο Λουκιανός ήταν μαθητής του Σωκράτη που έλεγε πως επιστήμη χωρίς αρετή είναι κακουργία.
Να πάρουμε όμως τώρα μια γεύση από το διάλογο του Λουκιανού Ερμής και Χάροντας : Ο Χάροντας δεν έχει να πληρώσει το χρέος που του ζητεί ο Ερμής και προβάλλει τη δικαιολογία ότι αυτήν την εποχή υπάρχει μεγάλη αναδουλειά, οικονομική ύφεση όπως θα λέγαμε σήμερα.
Ερμής: «Λοιπόν σαν πότε λες να μου τα δώσεις». Χάροντας:- «Ερμή μου, τώρα είναι αδύνατο. Μόλις όμως μου στείλεις καμπόσους μαζεμένους, καμιά επιδημία ή πόλεμος, τότε θα μπορέσω να έχω κάποιο κέρδος, κάνοντας καμιά κομπίνα στα ναύλα εξαιτίας της κοσμοσυρροής.»
Ο Ερμής συμφωνεί με τον Χάροντα ότι αυτό είναι το κακό με την ειρήνη και θυμάται άλλες εποχές που ο Χάροντας ξοφλούσε τα χρέη του γιατί υπήρχε μεγάλη κίνηση. «Θυμήσου» λέει στο Χάροντα «σε ποια κατάσταση έφταναν οι παλαιοί εδώ πέρα, όλοι τους παλικάρια, βουτηγμένοι στο αίμα κι οι περισσότεροι τραυματίες. Μα τώρα πια έρχονται ή γιατί πέθανε κανείς φαρμακωμένος απ’ το παιδί του ή από τη γυναίκα του, ή κανένας με πρησμένη κοιλιά και τα σκέλη του απ’ την καλοπέραση, όλοι τους κατακίτρινοι και κακομοίρηδες, τελείως αλλιώτικοι από κείνους. Κι όπως δείχνει το πράγμα, οι πιο πολλοί τους έρχονται επειδή ο ένας είχε βάλει στο μάτι τα χρήματα του αλλουνού».
Πείτε μου, ευγενικέ αναγνώστη, σε τι διαφέρει η δική μας εποχή από την Ελληνιστική εποχή του Λουκιανού, αν κρίνουμε από αυτούς που έχουν βάλει στο μάτι τα χρήματα του Ελληνικού λαού;
(Λουκιανού Διάλογοι, Εταιρικοί, Ενάλιοι, Θεών και Νεκρικοί, Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια Αικατερίνης Τσοτάκου-Καρβέλη, Εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα 1995).
Ο Λουκιανός γεννήθηκε το 119-130 μ.Χ στα Σαμόσατα της Συρίας από φτωχούς γονείς που τον προόριζαν να γίνει λιθοξόος. Αυτός όμως ήθελε να γίνει φιλόσοφος και συγγραφέας. Αγαπούσε τα γράμματα και παρά την οικονομική δυσπραγία της οικογένειας σπούδασε ρητορική εγκαταστάθηκε στην Αθήνα -ήταν πολύ Έλληνας για να ζήσει μακριά απ΄ την Ελλάδα- και εγκατέλειψε τη ρητορική και τις δίκες για να αφοσιωθεί στη φιλοσοφία και στο γράψιμο. Ο διάλογος του Ερμή και του Χάροντα είναι ένας απ΄ τους νεκρικούς διαλόγους του.
Η εποχή που έζησε ο Λουκιανός, η Ελληνιστική εποχή- φαίνεται ότι δε διαφέρει ως προς τη νοοτροπία από τη δική μας εποχή, στην οποία όλες οι αξίες ευτελίζονται για να αντικατασταθούν από το χρήμα. Ο κόσμος και τότε , όπως και τώρα στηρίζει όλες τις ελπίδες του και τις προσδοκίες του στην ανάπτυξη της οικονομίας. Το χρήμα λοιπόν είναι το κύριο θέμα του διαλόγου μεταξύ του θεού Ερμή και του Χάροντα. Οι θεοί της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας είχαν όλα τα χαρίσματα και τα ελαττώματα των ανθρώπων και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό.
Η υπόθεση του διαλόγου είναι κάποια διαφορά στα ναύλα ανάμεσα στον ψυχοπομπό Ερμή, το θεό που οδηγούσε τις ψυχές στον Άδη και του Χάροντα , που ήταν ο παραλήπτης των ψυχών.
Οι περιγραφές των ψυχών που παρεμπιμπτόντως όπως θα δούμε γίνονται στον παρόντα διάλογο δεν πρέπει να μας παραξενεύουν , γιατί οι θεοί σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία έβλεπαν τις ψυχές, που ήταν όμοιες με τα σώματά τους. Κανείς από τους θνητούς δεν μπορούσε να δει τις ψυχές εκτός από τον τυφλό μάντη Τειρεσία. Μόνο αυτός μπορούσε να βλέπει τις ψυχές. Οι θεοί του έδωσαν αυτό το μοναδικό χάρισμα σαν αντιστάθμισμα που τον τύφλωσαν επειδή είδε τη θεά Αθηνά γυμνή.
Ο Τειρεσίας αποζημιώθηκε για τη φυσική του τύφλωση γιατί μπορούσε να βλέπει έκτοτε τα πνευματικά, τα μη βλεπόμενα από αυτούς που είχαν τη φυσική τους όραση. Ίσως με αυτό θέλει να πει η αρχαία μυθολογία πως όποιος βλέπει πολύ τα υλικά χάνει τα πνευματικά. Πρέπει δηλαδή να μην προσκολλιέσαι στα υλικά για να βλέπεις τα πνευματικά. Τώρα όμως κανείς δεν κάνει πίσω στις υλικές απολαύσεις και στην καλοπέραση ούτε και οι πιο πνευματικοί από τους ανθρώπους της εποχής μας.
Αναρωτιέμαι ποιο είναι το ενδιαφέρον της ιστορίας του Λουκιανού . Για ποιο λόγο ασχολήθηκε με τη διαφορά ανάμεσα σε δυο θεούς για τα ναύλα εκ της μεταφοράς των νεκρών από αυτή τη ζωή στον Άδη; Για μένα το ενδιαφέρον της ιστορίας αυτής του Λουκιανού, πιστεύω ότι αυτό ισχύει και για τον ίδιο, είναι η κατάντια του ανθρώπου ο οποίος δεν αλλάζει ποτέ ούτε με το θάνατο. «Ο λύκος την τρίχα αλλάζει» λέει η παροιμία εννοείται όσο ζει. Κατά πως διηγείται όμως ο Λουκιανός στο διάλογό του δεν αλλάζει ούτε μετά το θάνατο. Η ψυχή παίρνει μαζί της την κακία της και στον άλλο κόσμο. Αυτό θέλει να πει η παροιμία «μόνο μια κακία μένει».
Οι άνθρωποι της εποχής του μας λέει ο Λουκιανός ακόμα κι όταν έφταναν σε κάποιο ανώτερο επίπεδο δεν ελευθερωνόταν από τα πάθη τους και τις κακίες τους ιδίως από το χειρότερο από όλα τα πάθη , την προσκόλληση στο χρήμα. Ο Λουκιανός ήταν μαθητής του Σωκράτη που έλεγε πως επιστήμη χωρίς αρετή είναι κακουργία.
Να πάρουμε όμως τώρα μια γεύση από το διάλογο του Λουκιανού Ερμής και Χάροντας : Ο Χάροντας δεν έχει να πληρώσει το χρέος που του ζητεί ο Ερμής και προβάλλει τη δικαιολογία ότι αυτήν την εποχή υπάρχει μεγάλη αναδουλειά, οικονομική ύφεση όπως θα λέγαμε σήμερα.
Ερμής: «Λοιπόν σαν πότε λες να μου τα δώσεις». Χάροντας:- «Ερμή μου, τώρα είναι αδύνατο. Μόλις όμως μου στείλεις καμπόσους μαζεμένους, καμιά επιδημία ή πόλεμος, τότε θα μπορέσω να έχω κάποιο κέρδος, κάνοντας καμιά κομπίνα στα ναύλα εξαιτίας της κοσμοσυρροής.»
Ο Ερμής συμφωνεί με τον Χάροντα ότι αυτό είναι το κακό με την ειρήνη και θυμάται άλλες εποχές που ο Χάροντας ξοφλούσε τα χρέη του γιατί υπήρχε μεγάλη κίνηση. «Θυμήσου» λέει στο Χάροντα «σε ποια κατάσταση έφταναν οι παλαιοί εδώ πέρα, όλοι τους παλικάρια, βουτηγμένοι στο αίμα κι οι περισσότεροι τραυματίες. Μα τώρα πια έρχονται ή γιατί πέθανε κανείς φαρμακωμένος απ’ το παιδί του ή από τη γυναίκα του, ή κανένας με πρησμένη κοιλιά και τα σκέλη του απ’ την καλοπέραση, όλοι τους κατακίτρινοι και κακομοίρηδες, τελείως αλλιώτικοι από κείνους. Κι όπως δείχνει το πράγμα, οι πιο πολλοί τους έρχονται επειδή ο ένας είχε βάλει στο μάτι τα χρήματα του αλλουνού».
Πείτε μου, ευγενικέ αναγνώστη, σε τι διαφέρει η δική μας εποχή από την Ελληνιστική εποχή του Λουκιανού, αν κρίνουμε από αυτούς που έχουν βάλει στο μάτι τα χρήματα του Ελληνικού λαού;
(Λουκιανού Διάλογοι, Εταιρικοί, Ενάλιοι, Θεών και Νεκρικοί, Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια Αικατερίνης Τσοτάκου-Καρβέλη, Εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα 1995).
21.2.10
H μυστική ζωή της Ορθοδοξίας
του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου
από το βιβλίο του «Όσοι Πιστοί»,
Εκδόσεις Ι.Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Λιβαδειά), 1996
Εκκλησία και Ορθοδοξία ταυτίζονται. Η Εκκλησία είναι Ορθόδοξη και η Ορθοδοξία είναι η μόνη Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χρίστου. Σε αυτό το ευλογημένο Σώμα υπάρχει το Πανάγιο Πνεύμα πού σαν ψυχή το ζωοποιεί. Το Άγιο Πνεύμα κατευθύνει την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν». Άρα μέσα στην Εκκλησία φυλάσσεται η αλήθεια, όπως την αποκάλυψε ο Χριστός, την παρέλαβαν οι Απόστολοι, την διαφύλαξαν οι άγιοι Πατέρες και την ομολόγησαν οι ένδοξοι Μάρτυρες. Επειδή, λοιπόν, ένα είναι το Σώμα του Χριστού και μία είναι η αλήθεια, γι΄ αυτό λέμε ότι Εκκλησία και Ορθοδοξία ταυτίζονται.
Επειδή ένα είναι το Σώμα του Χριστού, γι΄ αυτό δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες, αλλά μία. Το λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως. «Πιστεύω... εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν». Αν ισχυρισθούμε ότι υπάρχουν πολλές Εκκλησίες, διαπράττουμε μεγάλο σφάλμα, βλασφημούμε την Κεφαλή της Εκκλησίας, τον Χριστό. Δεν μπορούμε, επομένως, να λέμε η Καθολική Εκκλησία ή η Προτεσταντική Εκκλησία, αλλά ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για ένωση των Εκκλησιών. Αφού υπάρχει η μία Εκκλησία, απομένει όσοι απομακρύνθηκαν από αυτήν να επιστρέψουν.
Αυτό σημαίνει ότι μία είναι η αλήθεια την οποία αποκάλυψε ο Χριστός και στην οποία μας καθοδηγεί το Πανάγιο Πνεύμα. Στις ήμερες μας γίνεται προσπάθεια να ξεχάσουμε τον θησαυρό πού κατέχουμε και να παραδεχθούμε ότι όλοι οι Χριστιανοί από κοινού ψάχνουμε να βρούμε την αλήθεια. Αυτό είναι μεγάλη αμαρτία, γιατί είναι σαν να πιστεύουμε ότι πέθανε το πραγματικό Σώμα του Χρίστου και ότι απέτυχε το Πανάγιο Πνεύμα στο να καθοδηγή την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν», όπως είπε ο Χριστός. Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει η Εκκλησία και αυτή είναι η Ορθόδοξη και ακόμη περιμένουμε τους πεπλανημένους και αιρετικούς να επιστρέψουν σε αυτήν και να παραδεχθούν την αλήθεια, όπως μας την παρέδωσαν οι Πατέρες μας.
Είναι ανάγκη, όμως, να τονισθή ότι και εμείς πρέπει να αρχίσουμε να εκτιμούμε τον μεγάλο θησαυρό, πού αν και κατέχουμε, εν τούτοις όμως αγνοούμε. Τότε θα κατορθώσουμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα, πού μας απασχολούν σωστά και θα εκδιώξουμε το άγχος, πού το γέννησαν και το ζουν εκείνοι πού έφυγαν από την αλήθεια και έχασαν την ζωή.
* * *
Ο Ναθαναήλ εξεπλάγει επειδή ο Κύριος απεκάλυψε το άδολο της καρδίας του και τον τόπο όπου βρισκόταν. Απαντώντας ο Κύριος στην ερώτησή του προσφέρει μια καινούργια αποκάλυψη: «απ’ άρτι όψεσθε τον ουρανόν ανεωγότα και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον υιόν του ανθρώπου» (Ιω. α’ 52) Απόδοση στα Νεοελληνικά «Σας διαβεβαιώνω πως πολύ γρήγορα θα δείτε ανοιγμένο τον ουρανό και τους αγγέλους του Θεού να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν στον Υιό του ανθρώπου». Αυτό μας δίδει την αφορμή να κάνουμε ένα μικρό σχολιασμό και να παρουσιάσουμε πολύ σύντομα το μεγαλείο της Ορθοδοξίας, που είναι το ένα και μοναδικό Σώμα του Χριστού.
Προφανώς με τη απάντησή Του αυτή ο Κύριος θέλει να τονίσει την μεγάλη αλήθεια ότι ο Ιησούς, ως Υιός του Θεού, είναι η μεγαλύτερη και κατ’ εξοχήν αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο. Πράγματι οι μαθηταί Του και γενικά οι άγιοι αξιώθηκαν να δουν πολλές φορές το άνοιγμα των ουρανών και την δόξα του Θεανθρώπου Ιησού. Αυτό έγινε προ της Πεντηκοστής, αλλά και μετά την Πεντηκοστή. Ακόμη και ο Πρωτομάρτυς Στέφανος στο Συνέδριο ομολόγησε «Θεωρώ τους ουρανούς ανεωγμένους και τον υιόν του ανθρώπου εκ δεξιών του Θεού εστώτα» (Πραξ. ζ’ 56).
Αλλά ξέρουμε καλά από την εμπειρία όλων των αγίων ότι η θέα της δόξης του Θεανθρώπου γίνεται δια της θεώσεως του ανθρώπου δηλαδή δια της εσωτερικής μεταμορφώσεως και επομένως δεν είναι μια απλή θεωρία με τα σωματικά μάτια. Επάνω στο Θαβώριο Όρος όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς, «μετασκευάζονται οι οφθαλμοί των Αποστόλων τη δυνάμει του θείου Πνεύματος» και αξιώνονται να δουν την δόξα του Χριστού. Και ο Προφήτης Ηλίας «ουκ αισθητώς εκείνος είδεν» τον άσαρκο Λόγο, δηλαδή τον Χριστό, αφού το πρόσωπό του ήταν κεκαλυμμένο με την μηλωτή. Άρα δια της εσωτερικής καθάρσεως και με τους αισθητούς οφθαλμούς, που μεταμορφώνονται από το Άγιον Πνεύμα, βλέπει κανείς την δόξα του Χριστού, όπως άλλωστε και ο Ίδιος απεκάλυψε: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. ε’ 8).
Αυτά δείχνουν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ορθοδοξίας, το ότι η Ορθοδοξία είναι μυστική, δηλαδή όλη η θεολογία και η ζωής της είναι μυστική. Όταν λέμε μυστική ζωή δεν εννοούμε την ύπαρξη διαφόρων «μυστικών» ή μια αφηρημένη και άγνωστη ζωή, δεν υπονοούμε ακόμη τον μυστικισμό ό όποιος συνδέεται με πλατωνικές απόψεις για την επάνοδο της ψυχής στον κόσμο των ιδεών, αλλά την ζωή εκείνη πού κινείται πέρα από την επιφάνεια, πέρα από αυτά που βλέπουμε. Αυτό φαίνεται καθαρά σε τρία σημεία.
Πρώτον. Η Ορθοδοξία χωρίς να παραγνωρίζει την λογική κινείται πέρα απ’ αυτή. Ο άνθρωπος λέμε συνήθως ότι είναι λογικό ον. Αυτό είναι σωστό κυρίως γιατί ο άνθρωπος πλάστηκε «κατ’ εικόνα» του Λόγου, του Δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Η Ορθοδοξία δεν παραθεωρεί την λογική του ανθρώπου, αλλά και δεν την απολυτοποιεί. Γνωρίζει ότι η λογική λειτουργία είναι μια από τις λειτουργίες της ψυχής, αφού η ψυχή είναι ενιαία και πολυδύναμη. Εκτός από την λογική υπάρχουν και άλλες ενέργειες όπως η επιθυμία, ο νους, η βούληση, η φαντασία κλπ. Αυτό το γνωρίζει και η σύγχρονη ψυχολογία που διαπιστώνει την ύπαρξη του υποσυνειδήτου, στο οποίο υπάρχουν πράγματα που δεν έχουν αξιολογηθεί από την λογική. Έτσι λοιπόν η Ορθοδοξία είχε ανέκαθεν στραμμένη την προσοχή της σ’ αυτόν τον μυστικό και κεκρυμμένο θησαυρό που λέγεται καρδιά και είναι το κέντρο όλου του πνευματικού κόσμου και αυτήν επιδιώκει να καθαρίσει και να ελευθερώσει. Ο Προφήτης Δαβίδ ψάλλει: «καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός». Η καρδιά ζει την κοινωνία με τον Θεό και η λογική διατυπώνει τις εμπειρίες της. Όταν όμως ο άνθρωπος θέλει να τα καταλαβαίνει όλα με την λογική του, τότε παύει να είναι ορθόδοξος. Γίνεται σχολαστικός, δηλαδή αιρετικός.
Δεύτερον. Η Ορθοδοξία χωρίς να παραγνωρίζει τις σωματικές αισθήσεις, κινείται πέρα από αυτές. Ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα και ψυχή. Όπως το σώμα έχει αισθήσεις το ίδιο έχει και η ψυχή. Είναι οι λεγόμενες νοερές ή πνευματικές αισθήσεις. Με την μυστηριακή ορθόδοξη ζωή οι σωματικές αισθήσεις μεταμορφώνονται, δηλαδή γίνονται αισθήσεις του Σώματος του Χριστού. Συγχρόνως αναπτύσσονται οι νοερές εσωτερικές αισθήσεις. Οι άγιοι Πατέρες λένε ότι το αληθινό στοιχείο της αναγεννήσεως του ανθρώπου είναι η ανάπτυξη των νοερών αισθήσεων. Π.χ. ο άγιος Ισαάκ μας λέγει ότι «η ζωή εν Θεώ, κατάπτωσις των αισθήσεων εστίν. Ότε δε ζήσει η καρδία, καταπίπτουσιν οι αισθήσεις. Η ανάστασις των αισθήσεων, εστίν νέκρωσις καρδίας».
Πέρα από την προσπάθεια για την ανακάλυψη αυτών των ψυχικών, πνευματικών αισθήσεων πρέπει να καταλαβαίνουμε μέσα στην λατρεία και την γλώσσα των συμβόλων. Το άναμμα του κεριού, η καύση της κανδήλας, το κερί προ του Ευαγγελίου, ο τρόπος της ευλογίας θέλουν να δείξουν κάτι εσωτερικό. Επίσης η Ορθοδοξία με την εικόνα της, της οποίας την αναστήλωση εορτάζουμε σήμερα, δεν θέλει απλώς να στολίσει τους Ναούς ή να ικανοποιήσει την όραση, αλλά να μεταδώσει άλλες εμπειρίες στον προσευχόμενο Χριστιανό. Στην Ορθόδοξη αγιογραφία φαίνεται η μεταμόρφωση της ανθρωπίνης φύσεως και του κόσμου, η έκχυση του Θαβωρίου Φωτός πάνω στο ανθρώπινο σώμα, η μεγάλη αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού, η αγάπη των αγίων στο Θεό και όλα τα εσωτερικά βιώματά τους. Είναι παρατηρημένο ότι όταν ο άνθρωπος ξέρει να βλέπει τις εικόνες, μεταμορφώνεται. Και όσο μεταμορφώνεται τόσο μπορεί να εκτιμήσει την μεγάλη αξία της Ορθόδοξης αγιογραφίας.
Τρίτον. Η Ορθοδοξία χωρίς να παραθεωρεί τα φαινόμενα, κινείται πέρα από αυτά. Ο Ορθόδοξος Χριστιανός δεν βλέπει ή δεν επηρεάζεται από τα εξωτερικά πράγματα, αλλά βλέπει την Πρόνοια του Θεού, που βρίσκεται κάτω από όλα τα ιστορικά και φυσικά γεγονότα. Αυτό γίνεται δια της εσωτερικής μεταμορφώσεως. Συνήθως εμείς, όντας ακάθαρτοι, αγνοούμε το θέλημα του Θεού και αποδίδουμε σ’ Αυτόν όλα τα πάθη μας και τους στοχασμούς μας με αποτέλεσμα να παλεύουμε με τον Θεό! Οι ορθόδοξοι σταυρώνουν όλα αυτά τα φαινόμενα. Ο άγιος Μάξιμος λέγει κάπου ότι «τα φαινόμενα πάντα δείται σταυρού… και τα νοούμενα χρήζει ταφής» και τότε ανασταίνεται ο εν ημίν λόγος και έρχεται η σωτηρία. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταυρώνουμε καθημερινά κάθε σχέση με τα αισθητά, την αμεσότητα και να επιδιώκουμε την ελευθέρωση του νου από την θανατηφόρο ενέργεια των εξωτερικών ερεθισμάτων. Σταυρωμένοι μπορούμε να γνωρίσουμε το μακάριο πνεύμα της Ορθοδοξίας μας και να δούμε την δόξα του Χριστού.
Απαιτείται προσωπικός αγώνας για να μπορέσουμε να βιώσουμε την μυστική αύτη ζωή της Εκκλησίας. Απαιτείται αγώνας εναντίον της αμαρτίας, κάθαρση των αισθήσεων, υπακοή σε πνευματικό πατέρα και τότε θα γνωρίσουμε αυτή την μυστική ζωή της Εκκλησίας, πού, δυστυχώς, είναι άγνωστη σε πολλούς Ορθοδόξους. Τότε τα ακατάληπτα γίνονται γνωστά και όσα φαίνονται πολύ μπερδεμένα, είναι πολύ απλά.
Τελευταία ανανέωση ( 21.02.10 )
Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου
από το βιβλίο του «Όσοι Πιστοί»,
Εκδόσεις Ι.Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Λιβαδειά), 1996
Εκκλησία και Ορθοδοξία ταυτίζονται. Η Εκκλησία είναι Ορθόδοξη και η Ορθοδοξία είναι η μόνη Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χρίστου. Σε αυτό το ευλογημένο Σώμα υπάρχει το Πανάγιο Πνεύμα πού σαν ψυχή το ζωοποιεί. Το Άγιο Πνεύμα κατευθύνει την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν». Άρα μέσα στην Εκκλησία φυλάσσεται η αλήθεια, όπως την αποκάλυψε ο Χριστός, την παρέλαβαν οι Απόστολοι, την διαφύλαξαν οι άγιοι Πατέρες και την ομολόγησαν οι ένδοξοι Μάρτυρες. Επειδή, λοιπόν, ένα είναι το Σώμα του Χριστού και μία είναι η αλήθεια, γι΄ αυτό λέμε ότι Εκκλησία και Ορθοδοξία ταυτίζονται.
Επειδή ένα είναι το Σώμα του Χριστού, γι΄ αυτό δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες, αλλά μία. Το λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως. «Πιστεύω... εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν». Αν ισχυρισθούμε ότι υπάρχουν πολλές Εκκλησίες, διαπράττουμε μεγάλο σφάλμα, βλασφημούμε την Κεφαλή της Εκκλησίας, τον Χριστό. Δεν μπορούμε, επομένως, να λέμε η Καθολική Εκκλησία ή η Προτεσταντική Εκκλησία, αλλά ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για ένωση των Εκκλησιών. Αφού υπάρχει η μία Εκκλησία, απομένει όσοι απομακρύνθηκαν από αυτήν να επιστρέψουν.
Αυτό σημαίνει ότι μία είναι η αλήθεια την οποία αποκάλυψε ο Χριστός και στην οποία μας καθοδηγεί το Πανάγιο Πνεύμα. Στις ήμερες μας γίνεται προσπάθεια να ξεχάσουμε τον θησαυρό πού κατέχουμε και να παραδεχθούμε ότι όλοι οι Χριστιανοί από κοινού ψάχνουμε να βρούμε την αλήθεια. Αυτό είναι μεγάλη αμαρτία, γιατί είναι σαν να πιστεύουμε ότι πέθανε το πραγματικό Σώμα του Χρίστου και ότι απέτυχε το Πανάγιο Πνεύμα στο να καθοδηγή την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν», όπως είπε ο Χριστός. Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει η Εκκλησία και αυτή είναι η Ορθόδοξη και ακόμη περιμένουμε τους πεπλανημένους και αιρετικούς να επιστρέψουν σε αυτήν και να παραδεχθούν την αλήθεια, όπως μας την παρέδωσαν οι Πατέρες μας.
Είναι ανάγκη, όμως, να τονισθή ότι και εμείς πρέπει να αρχίσουμε να εκτιμούμε τον μεγάλο θησαυρό, πού αν και κατέχουμε, εν τούτοις όμως αγνοούμε. Τότε θα κατορθώσουμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα, πού μας απασχολούν σωστά και θα εκδιώξουμε το άγχος, πού το γέννησαν και το ζουν εκείνοι πού έφυγαν από την αλήθεια και έχασαν την ζωή.
* * *
Ο Ναθαναήλ εξεπλάγει επειδή ο Κύριος απεκάλυψε το άδολο της καρδίας του και τον τόπο όπου βρισκόταν. Απαντώντας ο Κύριος στην ερώτησή του προσφέρει μια καινούργια αποκάλυψη: «απ’ άρτι όψεσθε τον ουρανόν ανεωγότα και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον υιόν του ανθρώπου» (Ιω. α’ 52) Απόδοση στα Νεοελληνικά «Σας διαβεβαιώνω πως πολύ γρήγορα θα δείτε ανοιγμένο τον ουρανό και τους αγγέλους του Θεού να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν στον Υιό του ανθρώπου». Αυτό μας δίδει την αφορμή να κάνουμε ένα μικρό σχολιασμό και να παρουσιάσουμε πολύ σύντομα το μεγαλείο της Ορθοδοξίας, που είναι το ένα και μοναδικό Σώμα του Χριστού.
Προφανώς με τη απάντησή Του αυτή ο Κύριος θέλει να τονίσει την μεγάλη αλήθεια ότι ο Ιησούς, ως Υιός του Θεού, είναι η μεγαλύτερη και κατ’ εξοχήν αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο. Πράγματι οι μαθηταί Του και γενικά οι άγιοι αξιώθηκαν να δουν πολλές φορές το άνοιγμα των ουρανών και την δόξα του Θεανθρώπου Ιησού. Αυτό έγινε προ της Πεντηκοστής, αλλά και μετά την Πεντηκοστή. Ακόμη και ο Πρωτομάρτυς Στέφανος στο Συνέδριο ομολόγησε «Θεωρώ τους ουρανούς ανεωγμένους και τον υιόν του ανθρώπου εκ δεξιών του Θεού εστώτα» (Πραξ. ζ’ 56).
Αλλά ξέρουμε καλά από την εμπειρία όλων των αγίων ότι η θέα της δόξης του Θεανθρώπου γίνεται δια της θεώσεως του ανθρώπου δηλαδή δια της εσωτερικής μεταμορφώσεως και επομένως δεν είναι μια απλή θεωρία με τα σωματικά μάτια. Επάνω στο Θαβώριο Όρος όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς, «μετασκευάζονται οι οφθαλμοί των Αποστόλων τη δυνάμει του θείου Πνεύματος» και αξιώνονται να δουν την δόξα του Χριστού. Και ο Προφήτης Ηλίας «ουκ αισθητώς εκείνος είδεν» τον άσαρκο Λόγο, δηλαδή τον Χριστό, αφού το πρόσωπό του ήταν κεκαλυμμένο με την μηλωτή. Άρα δια της εσωτερικής καθάρσεως και με τους αισθητούς οφθαλμούς, που μεταμορφώνονται από το Άγιον Πνεύμα, βλέπει κανείς την δόξα του Χριστού, όπως άλλωστε και ο Ίδιος απεκάλυψε: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. ε’ 8).
Αυτά δείχνουν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ορθοδοξίας, το ότι η Ορθοδοξία είναι μυστική, δηλαδή όλη η θεολογία και η ζωής της είναι μυστική. Όταν λέμε μυστική ζωή δεν εννοούμε την ύπαρξη διαφόρων «μυστικών» ή μια αφηρημένη και άγνωστη ζωή, δεν υπονοούμε ακόμη τον μυστικισμό ό όποιος συνδέεται με πλατωνικές απόψεις για την επάνοδο της ψυχής στον κόσμο των ιδεών, αλλά την ζωή εκείνη πού κινείται πέρα από την επιφάνεια, πέρα από αυτά που βλέπουμε. Αυτό φαίνεται καθαρά σε τρία σημεία.
Πρώτον. Η Ορθοδοξία χωρίς να παραγνωρίζει την λογική κινείται πέρα απ’ αυτή. Ο άνθρωπος λέμε συνήθως ότι είναι λογικό ον. Αυτό είναι σωστό κυρίως γιατί ο άνθρωπος πλάστηκε «κατ’ εικόνα» του Λόγου, του Δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Η Ορθοδοξία δεν παραθεωρεί την λογική του ανθρώπου, αλλά και δεν την απολυτοποιεί. Γνωρίζει ότι η λογική λειτουργία είναι μια από τις λειτουργίες της ψυχής, αφού η ψυχή είναι ενιαία και πολυδύναμη. Εκτός από την λογική υπάρχουν και άλλες ενέργειες όπως η επιθυμία, ο νους, η βούληση, η φαντασία κλπ. Αυτό το γνωρίζει και η σύγχρονη ψυχολογία που διαπιστώνει την ύπαρξη του υποσυνειδήτου, στο οποίο υπάρχουν πράγματα που δεν έχουν αξιολογηθεί από την λογική. Έτσι λοιπόν η Ορθοδοξία είχε ανέκαθεν στραμμένη την προσοχή της σ’ αυτόν τον μυστικό και κεκρυμμένο θησαυρό που λέγεται καρδιά και είναι το κέντρο όλου του πνευματικού κόσμου και αυτήν επιδιώκει να καθαρίσει και να ελευθερώσει. Ο Προφήτης Δαβίδ ψάλλει: «καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός». Η καρδιά ζει την κοινωνία με τον Θεό και η λογική διατυπώνει τις εμπειρίες της. Όταν όμως ο άνθρωπος θέλει να τα καταλαβαίνει όλα με την λογική του, τότε παύει να είναι ορθόδοξος. Γίνεται σχολαστικός, δηλαδή αιρετικός.
Δεύτερον. Η Ορθοδοξία χωρίς να παραγνωρίζει τις σωματικές αισθήσεις, κινείται πέρα από αυτές. Ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα και ψυχή. Όπως το σώμα έχει αισθήσεις το ίδιο έχει και η ψυχή. Είναι οι λεγόμενες νοερές ή πνευματικές αισθήσεις. Με την μυστηριακή ορθόδοξη ζωή οι σωματικές αισθήσεις μεταμορφώνονται, δηλαδή γίνονται αισθήσεις του Σώματος του Χριστού. Συγχρόνως αναπτύσσονται οι νοερές εσωτερικές αισθήσεις. Οι άγιοι Πατέρες λένε ότι το αληθινό στοιχείο της αναγεννήσεως του ανθρώπου είναι η ανάπτυξη των νοερών αισθήσεων. Π.χ. ο άγιος Ισαάκ μας λέγει ότι «η ζωή εν Θεώ, κατάπτωσις των αισθήσεων εστίν. Ότε δε ζήσει η καρδία, καταπίπτουσιν οι αισθήσεις. Η ανάστασις των αισθήσεων, εστίν νέκρωσις καρδίας».
Πέρα από την προσπάθεια για την ανακάλυψη αυτών των ψυχικών, πνευματικών αισθήσεων πρέπει να καταλαβαίνουμε μέσα στην λατρεία και την γλώσσα των συμβόλων. Το άναμμα του κεριού, η καύση της κανδήλας, το κερί προ του Ευαγγελίου, ο τρόπος της ευλογίας θέλουν να δείξουν κάτι εσωτερικό. Επίσης η Ορθοδοξία με την εικόνα της, της οποίας την αναστήλωση εορτάζουμε σήμερα, δεν θέλει απλώς να στολίσει τους Ναούς ή να ικανοποιήσει την όραση, αλλά να μεταδώσει άλλες εμπειρίες στον προσευχόμενο Χριστιανό. Στην Ορθόδοξη αγιογραφία φαίνεται η μεταμόρφωση της ανθρωπίνης φύσεως και του κόσμου, η έκχυση του Θαβωρίου Φωτός πάνω στο ανθρώπινο σώμα, η μεγάλη αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού, η αγάπη των αγίων στο Θεό και όλα τα εσωτερικά βιώματά τους. Είναι παρατηρημένο ότι όταν ο άνθρωπος ξέρει να βλέπει τις εικόνες, μεταμορφώνεται. Και όσο μεταμορφώνεται τόσο μπορεί να εκτιμήσει την μεγάλη αξία της Ορθόδοξης αγιογραφίας.
Τρίτον. Η Ορθοδοξία χωρίς να παραθεωρεί τα φαινόμενα, κινείται πέρα από αυτά. Ο Ορθόδοξος Χριστιανός δεν βλέπει ή δεν επηρεάζεται από τα εξωτερικά πράγματα, αλλά βλέπει την Πρόνοια του Θεού, που βρίσκεται κάτω από όλα τα ιστορικά και φυσικά γεγονότα. Αυτό γίνεται δια της εσωτερικής μεταμορφώσεως. Συνήθως εμείς, όντας ακάθαρτοι, αγνοούμε το θέλημα του Θεού και αποδίδουμε σ’ Αυτόν όλα τα πάθη μας και τους στοχασμούς μας με αποτέλεσμα να παλεύουμε με τον Θεό! Οι ορθόδοξοι σταυρώνουν όλα αυτά τα φαινόμενα. Ο άγιος Μάξιμος λέγει κάπου ότι «τα φαινόμενα πάντα δείται σταυρού… και τα νοούμενα χρήζει ταφής» και τότε ανασταίνεται ο εν ημίν λόγος και έρχεται η σωτηρία. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταυρώνουμε καθημερινά κάθε σχέση με τα αισθητά, την αμεσότητα και να επιδιώκουμε την ελευθέρωση του νου από την θανατηφόρο ενέργεια των εξωτερικών ερεθισμάτων. Σταυρωμένοι μπορούμε να γνωρίσουμε το μακάριο πνεύμα της Ορθοδοξίας μας και να δούμε την δόξα του Χριστού.
Απαιτείται προσωπικός αγώνας για να μπορέσουμε να βιώσουμε την μυστική αύτη ζωή της Εκκλησίας. Απαιτείται αγώνας εναντίον της αμαρτίας, κάθαρση των αισθήσεων, υπακοή σε πνευματικό πατέρα και τότε θα γνωρίσουμε αυτή την μυστική ζωή της Εκκλησίας, πού, δυστυχώς, είναι άγνωστη σε πολλούς Ορθοδόξους. Τότε τα ακατάληπτα γίνονται γνωστά και όσα φαίνονται πολύ μπερδεμένα, είναι πολύ απλά.
Τελευταία ανανέωση ( 21.02.10 )
Το εγκώμιον του φτωχού
Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
«Η φτώχεια κι ο θάνατος καίνε ό,τι δεν είναι μέσα μας αγάπη»
Ρίλκε
Το εγκώμιον , ως είδος του λόγου , κατά τον Αριστοτέλη , προήρθε απ΄ την υμνητική ωδή. Το εγκώμιο, με την Αριστοτελική έννοια ,είναι ένα ιδιαίτερο είδος του λόγου που εξυμνεί, εκθειάζει, επαινεί κάποιον για κάτι. Το εγκώμιο ταιριάζει μόνο στο νικητή. Από μια άποψη όμως όλοι οι άνθρωποι δίνουν τον αγώνα τους . Από την άποψη αυτή το εγκώμιο ταιριάζει σε όλους , πολύ περισσότερο στους φτωχούς, που η ζωή τους είναι ένας διαρκής αγώνας για τη ζωή.
Μην νομίσεις, ευγενικέ αναγνώστη, ότι είναι εύκολο να γράψεις εγκώμιο: Πρώτον ,πρέπει να γράψεις με ενθουσιασμό, (η μετριοπάθεια δεν είναι καλή στο εγκώμιο). Δεύτερον πρέπει να είσαι ειλικρινής και να πιστεύεις αυτά που γράφεις. Τρίτον πρέπει να είσαι σαφής και καθαρός. Αν έχεις σκοτεινές επιδιώξεις κινδυνεύεις να μπλέξεις σαν τον Μακιαβέλι. Ο Μακιαβέλι εγκωμίασε τον Ηγεμόνα για να τον χτυπήσει , αλλά ο κόσμος τον παρανόησε και πίστεψε ότι το εγκώμιο είναι αληθινό. Έτσι μίσησε τον ίδιο με το μίσος του κατά του Ηγεμόνα. Τέταρτον θα κάνεις εχθρούς εκείνους που νομίζουν ότι δεν γράφεις απ΄ την καρδιά σου , αλλά ότι πληρώνεσαι για να επαινείς αυτούς που σε πληρώνουν κ.α.
Με αυτά και άλλα εμπόδια γράφω αυτό εδώ το εγκώμιο του φτωχού και του ταπεινού που δίνει τον αγώνα του και που υψώνει πότε πότε το νου του και την καρδιά του προς τον Ύψιστο, γιατί δεν ξεχνάει ότι τα όρια του ανθρώπου είναι περιορισμένα και η ζωή του σύντομη.
Αν είχαμε πάντοτε αυτό κατά νου, θα δείχναμε μεγαλύτερη κατανόηση σ' αυτούς που ο Ιησούς τους αποκαλεί «ελαχίστους», δηλαδή στους φτωχούς, τους ανήμπορους, τους φυλακισμένους..». Ιδίως σ΄ αυτούς που μας έβλαψαν, στους εχθρούς μας. Θα λέγαμε για τον καθένα από αυτούς : «Ξέρω, έδωσες κι εσύ τον αγώνα σου όπως όλοι και κανείς δεν ξέρει τι πέρασες . Αν περνούσα κι εγώ αυτά που πέρασες εσύ , μπορεί να έκανα κι εγώ τα ίδια» και θα συγχωρούσαμε όσους μας έβλαψαν.
Αν νιώθαμε θαυμασμό ο ένας για τον άλλον, γιατί καθένας δίνει τον αγώνα του, δεν θα είχαμε ανώριμους ανθρώπους, που αν και προόδεψαν , έγιναν σπουδαίοι καλλιτέχνες, επιστήμονες, πολιτικοί, παρέμειναν μεγάλα παιδιά και δεν συγχώρησαν ποτέ τον πατέρα τους.
Ο Πόντιος Πιλάτος έδειξε στο πλήθος τον καταπληγωμένο Ιησού, «Να ο άνθρωπος», είπε. Ο σκοπός του ήταν να κάνει το πλήθος να λυπηθεί τον πληγωμένο Ιησού και κατ΄ επέκταση τον εαυτό του. «Να ο άνθρωπος», μπορούμε να πούμε και εμείς σήμερα για τον πληγωμένο, τον φτωχό, τον ταλαιπωρημένο σύγχρονο άνθρωπο ,και να δούμε τις πληγές του ως δικές μας πληγές. Αλλά κανείς δεν θα λυπηθεί μέσα στην υλική ευμάρεια που ζει και δεν θα εγκαταλείψει τις ψευδαισθήσεις και τους μύθους.
Ο τελευταίος άγιος της Ορθοδοξίας , ο Ρώσος άγιος Σιλουανός ο Αγιορείτης, απηύθυνε αυτά τα λόγια στο σύγχρονο άνθρωπο: «Να 'χεις το νου σου στον Άδη και να μην απελπίζεσαι». Παράδοξα λόγια ,δυσκολονόητα. Πώς μέσα στο σκοτάδι και στην απελπισία να μην απελπίζεσαι; Το ίδιο παράδοξα είναι και τα λόγια της προφητείας του Δαβίδ : «εξ αιτίας της καταδυναστεύσεως των φτωχών και του στεναγμού των πενήτων, τώρα αμέσως θα ρθώ, λέγει ο Κύριος, και θα βάλω σε ασφαλή και σωτήριο τόπο τον καταπιεζόμενο φτωχό» ( 6ος ψαλμός). Το νόημα της προφητείας του Δαβίδ, η οποία, όπως όλες οι προφητείες για το Χριστό, επαληθεύτηκε, είναι ίσως αυτό: Ο Χριστός ήρθε και η διδασκαλία του διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Οι φτωχοί που πιστεύουν σ' Αυτόν είναι ήδη σε ασφαλή και σωτήριο τόπο , όπως είναι όλοι οι πιστοί , αφού τίποτε δεν μπορεί να τους χωρίσει απ΄ την αγάπη του Χριστού.
Το 1956 ο παππούς μου , λίγους μήνες πριν το θάνατό του, έφυγε απ΄ το χωριό του τη Δεσκάτη Γρεβενών, χτυπημένος από ημιπληγία που έπαθε στο βουνό, όπου πήγαινε με ένα φίλο του δάσκαλο του δημοτικού σχολείου για να μαζέψουν άγριο μέλι. Κι οι δυο ήταν ερασιτέχνες μελισσοκόμοι. Ο παππούς μου ήταν φτωχός. . Τον αγαπούσε όμως ο κόσμος ,γιατί ήταν καλός. Όταν έφυγε όλο το χωριό βγήκε στην πλατεία, να τον αποχαιρετήσει και κάποια μάτια δάκρυσαν. Κανείς δεν περίμενε κάτι από αυτόν τον φτωχό και ταπεινό, παράλυτο. Βγήκε στην πλατεία να πει στον παππού μου το στερνό αντίο, γιατί μέσα στην καρδιά του ένιωσε αυτήν την ανάγκη.
Το προνόμιο του γέρου είναι να δίνει συνετές συμβουλές. Ο παππούς μου μάθαινε την αγάπη και τη συμπόνια όχι μόνο για τους ανθρώπους, αλλά για όλες τις αισθανόμενες υπάρξεις. Το ίδιο μάθημα το έμαθε απ΄ τους προγόνους του, γιατί στο σχολείο πήγε μόνο μερικές τάξεις , για να ξέρει να γράφει και να διαβάζει. Στο χωριό οι καλοί άνθρωποι είναι αγαπητοί. Στις πόλεις αλλάζουν τα κριτήρια .
Τώρα η μόρφωση παραμελήθηκε απ΄ την Εκπαίδευση. Κύριο μέλημα του Υπουργείου είναι η σύνδεση της Εκπαίδευσης με την εργασία.
Η αναδιάρθρωση του κράτους και η αναγέννηση της κοινωνίας είναι αδύνατη με τους στόχους που έχει τώρα η Εκπαίδευση. Πρέπει να φύγουν όλοι αυτοί που κατευθύνουν την Εκπαίδευση αποκλειστικά στον επαγγελματισμό, στην υπερκατανάλωση και στο χρήμα και να επανέλθει η μόρφωση και το ήθος ως η βάση της επιστήμης και της ζωής.
«Η φτώχεια κι ο θάνατος καίνε ό,τι δεν είναι μέσα μας αγάπη»
Ρίλκε
Το εγκώμιον , ως είδος του λόγου , κατά τον Αριστοτέλη , προήρθε απ΄ την υμνητική ωδή. Το εγκώμιο, με την Αριστοτελική έννοια ,είναι ένα ιδιαίτερο είδος του λόγου που εξυμνεί, εκθειάζει, επαινεί κάποιον για κάτι. Το εγκώμιο ταιριάζει μόνο στο νικητή. Από μια άποψη όμως όλοι οι άνθρωποι δίνουν τον αγώνα τους . Από την άποψη αυτή το εγκώμιο ταιριάζει σε όλους , πολύ περισσότερο στους φτωχούς, που η ζωή τους είναι ένας διαρκής αγώνας για τη ζωή.
Μην νομίσεις, ευγενικέ αναγνώστη, ότι είναι εύκολο να γράψεις εγκώμιο: Πρώτον ,πρέπει να γράψεις με ενθουσιασμό, (η μετριοπάθεια δεν είναι καλή στο εγκώμιο). Δεύτερον πρέπει να είσαι ειλικρινής και να πιστεύεις αυτά που γράφεις. Τρίτον πρέπει να είσαι σαφής και καθαρός. Αν έχεις σκοτεινές επιδιώξεις κινδυνεύεις να μπλέξεις σαν τον Μακιαβέλι. Ο Μακιαβέλι εγκωμίασε τον Ηγεμόνα για να τον χτυπήσει , αλλά ο κόσμος τον παρανόησε και πίστεψε ότι το εγκώμιο είναι αληθινό. Έτσι μίσησε τον ίδιο με το μίσος του κατά του Ηγεμόνα. Τέταρτον θα κάνεις εχθρούς εκείνους που νομίζουν ότι δεν γράφεις απ΄ την καρδιά σου , αλλά ότι πληρώνεσαι για να επαινείς αυτούς που σε πληρώνουν κ.α.
Με αυτά και άλλα εμπόδια γράφω αυτό εδώ το εγκώμιο του φτωχού και του ταπεινού που δίνει τον αγώνα του και που υψώνει πότε πότε το νου του και την καρδιά του προς τον Ύψιστο, γιατί δεν ξεχνάει ότι τα όρια του ανθρώπου είναι περιορισμένα και η ζωή του σύντομη.
Αν είχαμε πάντοτε αυτό κατά νου, θα δείχναμε μεγαλύτερη κατανόηση σ' αυτούς που ο Ιησούς τους αποκαλεί «ελαχίστους», δηλαδή στους φτωχούς, τους ανήμπορους, τους φυλακισμένους..». Ιδίως σ΄ αυτούς που μας έβλαψαν, στους εχθρούς μας. Θα λέγαμε για τον καθένα από αυτούς : «Ξέρω, έδωσες κι εσύ τον αγώνα σου όπως όλοι και κανείς δεν ξέρει τι πέρασες . Αν περνούσα κι εγώ αυτά που πέρασες εσύ , μπορεί να έκανα κι εγώ τα ίδια» και θα συγχωρούσαμε όσους μας έβλαψαν.
Αν νιώθαμε θαυμασμό ο ένας για τον άλλον, γιατί καθένας δίνει τον αγώνα του, δεν θα είχαμε ανώριμους ανθρώπους, που αν και προόδεψαν , έγιναν σπουδαίοι καλλιτέχνες, επιστήμονες, πολιτικοί, παρέμειναν μεγάλα παιδιά και δεν συγχώρησαν ποτέ τον πατέρα τους.
Ο Πόντιος Πιλάτος έδειξε στο πλήθος τον καταπληγωμένο Ιησού, «Να ο άνθρωπος», είπε. Ο σκοπός του ήταν να κάνει το πλήθος να λυπηθεί τον πληγωμένο Ιησού και κατ΄ επέκταση τον εαυτό του. «Να ο άνθρωπος», μπορούμε να πούμε και εμείς σήμερα για τον πληγωμένο, τον φτωχό, τον ταλαιπωρημένο σύγχρονο άνθρωπο ,και να δούμε τις πληγές του ως δικές μας πληγές. Αλλά κανείς δεν θα λυπηθεί μέσα στην υλική ευμάρεια που ζει και δεν θα εγκαταλείψει τις ψευδαισθήσεις και τους μύθους.
Ο τελευταίος άγιος της Ορθοδοξίας , ο Ρώσος άγιος Σιλουανός ο Αγιορείτης, απηύθυνε αυτά τα λόγια στο σύγχρονο άνθρωπο: «Να 'χεις το νου σου στον Άδη και να μην απελπίζεσαι». Παράδοξα λόγια ,δυσκολονόητα. Πώς μέσα στο σκοτάδι και στην απελπισία να μην απελπίζεσαι; Το ίδιο παράδοξα είναι και τα λόγια της προφητείας του Δαβίδ : «εξ αιτίας της καταδυναστεύσεως των φτωχών και του στεναγμού των πενήτων, τώρα αμέσως θα ρθώ, λέγει ο Κύριος, και θα βάλω σε ασφαλή και σωτήριο τόπο τον καταπιεζόμενο φτωχό» ( 6ος ψαλμός). Το νόημα της προφητείας του Δαβίδ, η οποία, όπως όλες οι προφητείες για το Χριστό, επαληθεύτηκε, είναι ίσως αυτό: Ο Χριστός ήρθε και η διδασκαλία του διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Οι φτωχοί που πιστεύουν σ' Αυτόν είναι ήδη σε ασφαλή και σωτήριο τόπο , όπως είναι όλοι οι πιστοί , αφού τίποτε δεν μπορεί να τους χωρίσει απ΄ την αγάπη του Χριστού.
Το 1956 ο παππούς μου , λίγους μήνες πριν το θάνατό του, έφυγε απ΄ το χωριό του τη Δεσκάτη Γρεβενών, χτυπημένος από ημιπληγία που έπαθε στο βουνό, όπου πήγαινε με ένα φίλο του δάσκαλο του δημοτικού σχολείου για να μαζέψουν άγριο μέλι. Κι οι δυο ήταν ερασιτέχνες μελισσοκόμοι. Ο παππούς μου ήταν φτωχός. . Τον αγαπούσε όμως ο κόσμος ,γιατί ήταν καλός. Όταν έφυγε όλο το χωριό βγήκε στην πλατεία, να τον αποχαιρετήσει και κάποια μάτια δάκρυσαν. Κανείς δεν περίμενε κάτι από αυτόν τον φτωχό και ταπεινό, παράλυτο. Βγήκε στην πλατεία να πει στον παππού μου το στερνό αντίο, γιατί μέσα στην καρδιά του ένιωσε αυτήν την ανάγκη.
Το προνόμιο του γέρου είναι να δίνει συνετές συμβουλές. Ο παππούς μου μάθαινε την αγάπη και τη συμπόνια όχι μόνο για τους ανθρώπους, αλλά για όλες τις αισθανόμενες υπάρξεις. Το ίδιο μάθημα το έμαθε απ΄ τους προγόνους του, γιατί στο σχολείο πήγε μόνο μερικές τάξεις , για να ξέρει να γράφει και να διαβάζει. Στο χωριό οι καλοί άνθρωποι είναι αγαπητοί. Στις πόλεις αλλάζουν τα κριτήρια .
Τώρα η μόρφωση παραμελήθηκε απ΄ την Εκπαίδευση. Κύριο μέλημα του Υπουργείου είναι η σύνδεση της Εκπαίδευσης με την εργασία.
Η αναδιάρθρωση του κράτους και η αναγέννηση της κοινωνίας είναι αδύνατη με τους στόχους που έχει τώρα η Εκπαίδευση. Πρέπει να φύγουν όλοι αυτοί που κατευθύνουν την Εκπαίδευση αποκλειστικά στον επαγγελματισμό, στην υπερκατανάλωση και στο χρήμα και να επανέλθει η μόρφωση και το ήθος ως η βάση της επιστήμης και της ζωής.
18.2.10
Ο π. Συμεών Αγιορείτης μοναχός απ΄ το Περού
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"
(απόσπασμα)
Οι μοναχοί ζουν εν Χριστώ και γι΄ αυτό ερωτεύονται τα πάντα που τα προσφέρουν με τρόπο ερωτικό μπροστά στο θρόνο του Θεού. Κάθε χριστιανός είναι καλεσμένος να εκτελεί μέσα του καθημερινά και διηνεκώς τη θεία αναφορά, τη Θεία Λειτουργία, λέγοντας διηνεκώς μυστικά και μ΄ όλη την ύπαρξη του το «Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα». Σήμερα γίνεται ένα αδιάκοπο γκρέμισμα και είναι προνόμιο να ζούμε σ' ένα πολιτισμό πού χάνεται, πού καταστρέφεται, πού είναι ερείπιο.
Γιατί προνόμιο;
Προνόμιο γιατί ο πολιτισμός αυτός είναι ψεύτικος. Φτιάχτηκε απ΄ τον άνθρωπο πού θέλησε δίχως Θεό να γίνει Θεός. Τώρα αυτός ο πολιτισμός γκρεμίζεται Πέφτει το ψεύτικο και ο άνθρωπος αναγκαστικά συνειδητοποιεί το αδιέξοδο πού δημιουργήθηκε γύρω του απ΄ τον πολιτισμό. Και δεν υπάρχει αμφιβολία, πως ο άνθρωπος θα αναγκασθεί να ψάξει και να βρει τη μοναδική αυθεντική αξία πού είναι το πρόσωπο του Θεού. Είναι ή αύρα πού θα θεραπεύσει την ψυχή του βασανισμένου και πονεμένου σημερινού ανθρώπου. Από αυτή την άποψη, ζούμε σε προνομιακή εποχή.
Και ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός;
Ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός ήταν ένας θαυμάσιος πολιτισμός πού δεν έχει καμιά σχέση με το Δυτικό Πολιτισμό. Οι διανοούμενοι λένε ότι ο Δυτικός Πολιτισμός εμπνέεται και βασίζεται στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Αυτό δεν είναι αλήθεια γιατί ή Αναγέννηση της οποίας και ο σημερινός πολιτισμός αποτελεί εξέλιξη, ήταν μια παρερμηνεία του Αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν ήσαν ορθολογιστές. Αρκεί να διαβάσει κανείς την Ιλιάδα ή τον Πίνδαρο και θα δει ότι οι Έλληνες δεν έκαναν κανένα βήμα χωρίς αναφορά στους θεούς. Συνέχεια οι θεοί ήσαν παρόντες στην καθημερινή τους ζωή. Και υπήρχε στους Αρχαίους Έλληνες μια αναμονή του Αληθινού Θεού. Οι ουμανιστές της Δύσης είναι ορθολογιστές και πιστεύουν σε αφηρημένες ιδέες. Αντίθετα οι Έλληνες πίστευαν σε συγκεκριμένες μορφές ιδεών.
Αγιορείτης μοναχός απ΄ το Περού
Ο Αριστοτέλης και ο πατέρας Συμεών
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/symewn/index.htm
Ο ΜΑΡΙΟ ΒΑΡΓΚΑΣ ΓΙΟΣΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/10/2002)
Προέλευση: http://www.angelfire.com/ma/platon/simeon3.html
Της ΒΙΚΗΣ ΤΣΙΩΡΟΥ
(απόσπασμα)
Οι μοναχοί ζουν εν Χριστώ και γι΄ αυτό ερωτεύονται τα πάντα που τα προσφέρουν με τρόπο ερωτικό μπροστά στο θρόνο του Θεού. Κάθε χριστιανός είναι καλεσμένος να εκτελεί μέσα του καθημερινά και διηνεκώς τη θεία αναφορά, τη Θεία Λειτουργία, λέγοντας διηνεκώς μυστικά και μ΄ όλη την ύπαρξη του το «Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα». Σήμερα γίνεται ένα αδιάκοπο γκρέμισμα και είναι προνόμιο να ζούμε σ' ένα πολιτισμό πού χάνεται, πού καταστρέφεται, πού είναι ερείπιο.
Γιατί προνόμιο;
Προνόμιο γιατί ο πολιτισμός αυτός είναι ψεύτικος. Φτιάχτηκε απ΄ τον άνθρωπο πού θέλησε δίχως Θεό να γίνει Θεός. Τώρα αυτός ο πολιτισμός γκρεμίζεται Πέφτει το ψεύτικο και ο άνθρωπος αναγκαστικά συνειδητοποιεί το αδιέξοδο πού δημιουργήθηκε γύρω του απ΄ τον πολιτισμό. Και δεν υπάρχει αμφιβολία, πως ο άνθρωπος θα αναγκασθεί να ψάξει και να βρει τη μοναδική αυθεντική αξία πού είναι το πρόσωπο του Θεού. Είναι ή αύρα πού θα θεραπεύσει την ψυχή του βασανισμένου και πονεμένου σημερινού ανθρώπου. Από αυτή την άποψη, ζούμε σε προνομιακή εποχή.
Και ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός;
Ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός ήταν ένας θαυμάσιος πολιτισμός πού δεν έχει καμιά σχέση με το Δυτικό Πολιτισμό. Οι διανοούμενοι λένε ότι ο Δυτικός Πολιτισμός εμπνέεται και βασίζεται στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Αυτό δεν είναι αλήθεια γιατί ή Αναγέννηση της οποίας και ο σημερινός πολιτισμός αποτελεί εξέλιξη, ήταν μια παρερμηνεία του Αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν ήσαν ορθολογιστές. Αρκεί να διαβάσει κανείς την Ιλιάδα ή τον Πίνδαρο και θα δει ότι οι Έλληνες δεν έκαναν κανένα βήμα χωρίς αναφορά στους θεούς. Συνέχεια οι θεοί ήσαν παρόντες στην καθημερινή τους ζωή. Και υπήρχε στους Αρχαίους Έλληνες μια αναμονή του Αληθινού Θεού. Οι ουμανιστές της Δύσης είναι ορθολογιστές και πιστεύουν σε αφηρημένες ιδέες. Αντίθετα οι Έλληνες πίστευαν σε συγκεκριμένες μορφές ιδεών.
Αγιορείτης μοναχός απ΄ το Περού
Ο Αριστοτέλης και ο πατέρας Συμεών
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/symewn/index.htm
Ο ΜΑΡΙΟ ΒΑΡΓΚΑΣ ΓΙΟΣΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/10/2002)
Προέλευση: http://www.angelfire.com/ma/platon/simeon3.html
Της ΒΙΚΗΣ ΤΣΙΩΡΟΥ
17.2.10
Η πολιτική επίθεση εναντίον της χώρας μας
Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Στην πολιτική επίθεση εναντίον της χώρας μας που έχει εξαπολύσει η Γερμανία και άλλες δυνάμεις της ΕΕ και στην κερδοσκοπική επίθεση που τη συνοδεύει, χρησιμοποιούνται ένα σωρό προπαγανδιστικοί μύθοι και ανακρίβειες, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους Ελληνες εργαζόμενους και να παραλύσουν εκ των προτέρων τις όποιες αντιδράσεις τους στα μέτρα στραγγαλιστικής λιτότητας που υποχρέωσαν τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να εξαγγείλει. Επικεντρώνοντας όλη τη συζήτηση στο ύψος του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους, επιχειρείται η παραπλάνηση της ανενημέρωτης κοινής γνώμης.
ΑΡΧΕΙΟ
Πώς μας πούλησαν και μας αγόρασαν
Η ΕΕ δεν έδωσε χρήματα
Νυχτώνει πάνω από την Ελλάδα
«Τσίρκο» η ΕΕ πριν από τη σύνοδο
Στην Ουκρανία κέρδισε η... Μόσχα
Η αλήθεια για την κρίση του ευρώ
«Οι Ελληνες υποδουλώθηκαν»
Χρεοκοπεί άραγε μια χώρα όταν επί σειρά ετών έχει ελλείμματα; Ναι, είναι η απάντηση που προσπαθούν να υποβάλουν. Οχι, είναι η σωστή απάντηση. Σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν τα ελλείμματα για να οδηγηθεί μια χώρα σε χρεοκοπία.
Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι γίνεται στις οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη - την ευρωζώνη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία.
Και οι τρεις, ολόκληρη τη δεκαετία 2001 - 2010 (εννοείται ότι για το 2010 αναφερόμαστε σε προβλέψεις) είχαν ελλείμματα και μόνο ελλείμματα και τα δέκα ανεξαιρέτως συνεχή χρόνια!
Η ευρωζώνη 6,6% για το 2010 και 6,2% για το 2009, αλλά και 2,5% το 2002 ή 3% το 2003.
Πολύ χειρότερη η κατάσταση στις ΗΠΑ: έλλειμμα 10% το 2010 και 12,5% το 2009 ή 5,9% το 2008. Επίσης 3,7% το 2002 και 4,8% το 2003.
Στην Ιαπωνία απερίγραπτα χειρότερα τα πράγματα: έλλειμμα 8% το 2002 και επίσης 8% το 2003, αλλά και 5,8% το 2008 και 10,5% το 2009 ή 10,2% το 2010! Για ολόκληρη τη δεκαετία, τα ελλείμματα της Ιαπωνίας ήταν σαφώς χειρότερα από αυτά της Ελλάδας!
Ναι, λένε κάποιοι, όμως η Ελλάδα δεν έχει μόνο υψηλά ελλείμματα έχει και υψηλό δημόσιο χρέος. Η Ιαπωνία να δείτε! Στο 135,4% (!) του ΑΕΠ της βρισκόταν το δημόσιο χρέος της ήδη από το 2000 και καθόλου δεν έχει μειωθεί στη διάρκεια της δεκαετίας. Αντιθέτως έχει εκτοξευθεί στο 197,2% (!), όταν το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 112,6% το 2009 και εκτιμάται ότι θα φτάσει στο 125% το 2010.
Επειτα, ο περιορισμός της συζήτησης στο δημόσιο χρέος δεν επιτρέπει την πλήρη απεικόνιση της κατάστασης.
Αν επεκτείνουμε την ανάλυση στο συνολικό χρέος κάθε χώρας (το σύνολο του ποσού δηλαδή που έχει δανειστεί το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες, άρα δημόσιο συν ιδιωτικό χρέος), η εικόνα αλλάζει εντυπωσιακά.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του 179% του ΑΕΠ. Εξαιρετικά υψηλό, μπορεί να νομίσει κανείς. Ισως, αλλά ο μέσος όρος της ΕΕ είναι... 175%! Ιδιο δηλαδή με της Ελλάδας.
Στο συνολικό χρέος δε καθόλου «πρωταθλήτρια» της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα. Την ξεπερνούν η Ολλανδία (!) με 234%, η Ιρλανδία με 222%, το Βέλγιο με 219%, η Ισπανία με 207%, η Πορτογαλία με 197%, η Ιταλία με 194% και πάει λέγοντας.
Εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν επίσης όταν ασχοληθεί κανείς με το εξωτερικό χρέος μιας χώρας (πόσα χρωστούν δηλαδή το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες μιας χώρας σε ξένες τράπεζες, δεδομένου ότι πάντα ένα τμήμα του χρέους αναφέρεται σε τράπεζες της ίδιας της χώρας).
Περιορίζοντας το δείγμα στις βαλλόμενες μεσογειακές χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) και στην Ιρλανδία, η οποία ως... χώρα-φούσκα του νεοφιλελευθερισμού έχει συρρικνωμένο σχετικά δημόσιο χρέος αλλά αστρονομικό χρέος επιχειρήσεων και ιδιωτών, προκύπτει μια εντελώς διαφορετική κατάταξη αυτών των χωρών.
Στο εξωτερικό χρέος, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η Ιρλανδία χρωστάει στους ξένους το... 414% του ΑΕΠ της και η Πορτογαλία το 130% του δικού της ΑΕΠ.
Σε σαφώς καλύτερη μοίρα βρίσκονται η Ελλάδα με 89,5% του ΑΕΠ και η Ισπανία με 80% βάσει των στοιχείων που δίνει η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».
Υπάρχουν κι άλλες χώρες της ευρωζώνης, λοιπόν, που στην πραγματικότητα χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες ή στους ξένους από την Ελλάδα.
ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
Κερδοσκοπικά και πολιτικά τα αίτια
Εξι χώρες της ευρωζώνης τουλάχιστον με επικεφαλής την Ολλανδία και το Βέλγιο, έχουν συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας! Δέκα ολόκληρα χρόνια η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος τρομερά μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας και παράλληλα την ίδια δεκαετία έχει ελλείμματα κατά μέσο όρο πολύ χειρότερα από τα ελληνικά!
Ο κατά κεφαλήν εξωτερικός δανεισμός της Ιρλανδίας είναι σχεδόν οκταπλάσιος (!) από της Ελλάδας. Το γεγονός ότι για καμιά από αυτές τις χώρες δεν λένε ότι χρεοκοπεί (πολύ σωστά, άλλωστε), ενώ το λένε για την Ελλάδα (εντελώς αβάσιμα), αποδεικνύει ότι η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο πολιτικών και κερδοσκοπικών επιθέσεων.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=10202891
Στην πολιτική επίθεση εναντίον της χώρας μας που έχει εξαπολύσει η Γερμανία και άλλες δυνάμεις της ΕΕ και στην κερδοσκοπική επίθεση που τη συνοδεύει, χρησιμοποιούνται ένα σωρό προπαγανδιστικοί μύθοι και ανακρίβειες, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους Ελληνες εργαζόμενους και να παραλύσουν εκ των προτέρων τις όποιες αντιδράσεις τους στα μέτρα στραγγαλιστικής λιτότητας που υποχρέωσαν τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να εξαγγείλει. Επικεντρώνοντας όλη τη συζήτηση στο ύψος του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους, επιχειρείται η παραπλάνηση της ανενημέρωτης κοινής γνώμης.
ΑΡΧΕΙΟ
Πώς μας πούλησαν και μας αγόρασαν
Η ΕΕ δεν έδωσε χρήματα
Νυχτώνει πάνω από την Ελλάδα
«Τσίρκο» η ΕΕ πριν από τη σύνοδο
Στην Ουκρανία κέρδισε η... Μόσχα
Η αλήθεια για την κρίση του ευρώ
«Οι Ελληνες υποδουλώθηκαν»
Χρεοκοπεί άραγε μια χώρα όταν επί σειρά ετών έχει ελλείμματα; Ναι, είναι η απάντηση που προσπαθούν να υποβάλουν. Οχι, είναι η σωστή απάντηση. Σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν τα ελλείμματα για να οδηγηθεί μια χώρα σε χρεοκοπία.
Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι γίνεται στις οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη - την ευρωζώνη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία.
Και οι τρεις, ολόκληρη τη δεκαετία 2001 - 2010 (εννοείται ότι για το 2010 αναφερόμαστε σε προβλέψεις) είχαν ελλείμματα και μόνο ελλείμματα και τα δέκα ανεξαιρέτως συνεχή χρόνια!
Η ευρωζώνη 6,6% για το 2010 και 6,2% για το 2009, αλλά και 2,5% το 2002 ή 3% το 2003.
Πολύ χειρότερη η κατάσταση στις ΗΠΑ: έλλειμμα 10% το 2010 και 12,5% το 2009 ή 5,9% το 2008. Επίσης 3,7% το 2002 και 4,8% το 2003.
Στην Ιαπωνία απερίγραπτα χειρότερα τα πράγματα: έλλειμμα 8% το 2002 και επίσης 8% το 2003, αλλά και 5,8% το 2008 και 10,5% το 2009 ή 10,2% το 2010! Για ολόκληρη τη δεκαετία, τα ελλείμματα της Ιαπωνίας ήταν σαφώς χειρότερα από αυτά της Ελλάδας!
Ναι, λένε κάποιοι, όμως η Ελλάδα δεν έχει μόνο υψηλά ελλείμματα έχει και υψηλό δημόσιο χρέος. Η Ιαπωνία να δείτε! Στο 135,4% (!) του ΑΕΠ της βρισκόταν το δημόσιο χρέος της ήδη από το 2000 και καθόλου δεν έχει μειωθεί στη διάρκεια της δεκαετίας. Αντιθέτως έχει εκτοξευθεί στο 197,2% (!), όταν το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 112,6% το 2009 και εκτιμάται ότι θα φτάσει στο 125% το 2010.
Επειτα, ο περιορισμός της συζήτησης στο δημόσιο χρέος δεν επιτρέπει την πλήρη απεικόνιση της κατάστασης.
Αν επεκτείνουμε την ανάλυση στο συνολικό χρέος κάθε χώρας (το σύνολο του ποσού δηλαδή που έχει δανειστεί το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες, άρα δημόσιο συν ιδιωτικό χρέος), η εικόνα αλλάζει εντυπωσιακά.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του 179% του ΑΕΠ. Εξαιρετικά υψηλό, μπορεί να νομίσει κανείς. Ισως, αλλά ο μέσος όρος της ΕΕ είναι... 175%! Ιδιο δηλαδή με της Ελλάδας.
Στο συνολικό χρέος δε καθόλου «πρωταθλήτρια» της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα. Την ξεπερνούν η Ολλανδία (!) με 234%, η Ιρλανδία με 222%, το Βέλγιο με 219%, η Ισπανία με 207%, η Πορτογαλία με 197%, η Ιταλία με 194% και πάει λέγοντας.
Εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν επίσης όταν ασχοληθεί κανείς με το εξωτερικό χρέος μιας χώρας (πόσα χρωστούν δηλαδή το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες μιας χώρας σε ξένες τράπεζες, δεδομένου ότι πάντα ένα τμήμα του χρέους αναφέρεται σε τράπεζες της ίδιας της χώρας).
Περιορίζοντας το δείγμα στις βαλλόμενες μεσογειακές χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) και στην Ιρλανδία, η οποία ως... χώρα-φούσκα του νεοφιλελευθερισμού έχει συρρικνωμένο σχετικά δημόσιο χρέος αλλά αστρονομικό χρέος επιχειρήσεων και ιδιωτών, προκύπτει μια εντελώς διαφορετική κατάταξη αυτών των χωρών.
Στο εξωτερικό χρέος, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η Ιρλανδία χρωστάει στους ξένους το... 414% του ΑΕΠ της και η Πορτογαλία το 130% του δικού της ΑΕΠ.
Σε σαφώς καλύτερη μοίρα βρίσκονται η Ελλάδα με 89,5% του ΑΕΠ και η Ισπανία με 80% βάσει των στοιχείων που δίνει η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».
Υπάρχουν κι άλλες χώρες της ευρωζώνης, λοιπόν, που στην πραγματικότητα χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες ή στους ξένους από την Ελλάδα.
ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
Κερδοσκοπικά και πολιτικά τα αίτια
Εξι χώρες της ευρωζώνης τουλάχιστον με επικεφαλής την Ολλανδία και το Βέλγιο, έχουν συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας! Δέκα ολόκληρα χρόνια η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος τρομερά μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας και παράλληλα την ίδια δεκαετία έχει ελλείμματα κατά μέσο όρο πολύ χειρότερα από τα ελληνικά!
Ο κατά κεφαλήν εξωτερικός δανεισμός της Ιρλανδίας είναι σχεδόν οκταπλάσιος (!) από της Ελλάδας. Το γεγονός ότι για καμιά από αυτές τις χώρες δεν λένε ότι χρεοκοπεί (πολύ σωστά, άλλωστε), ενώ το λένε για την Ελλάδα (εντελώς αβάσιμα), αποδεικνύει ότι η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο πολιτικών και κερδοσκοπικών επιθέσεων.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=10202891
Το νόημα της ζωής
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
«Είτε ζώμεν, είτε θνήσκομεν του Κυρίου εσμέν»
(Η ζωή μας κι ο θάνατός μας είναι του Κυρίου)
Ματθ. 3, 3-6
Ένα όμορφο δημοτικό τραγούδι της περιοχής Δεσκάτης Γρεβενών μιλάει για την αγάπη το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου. Ένας νέος καβαλάρης σε δροσερή πηγή έχασε τα χρυσά φλουριά και το άρωμα του μόσχου, τα πιο πολύτιμα πράγματα που είχε, αλλά δεν λυπήθηκε γι΄ αυτά: «Δεν κλαίω τα χρυσά φλουριά, ούτε τ’ άρωμα του μόσχου. Μόν’ κλαίω το μαντήλι που τό ’χε η αγάπη κεντητό».
Ο ίδιος φόβος και η λύπη για τη ζωή δίχως αγάπη είναι και για το θάνατο δίχως αγάπη. Αυτό σημαίνουν οι στίχοι της προσευχής του Ρίλκε: «Θεέ μου, το θάνατό του δώσε στον καθένα». Ο Ρίλκε προσεύχεται να κάνει ο Θεός να έχει νόημα ο θάνατος, όπως και η ζωή, γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο σκληρό από τη ζωή και το θάνατο δίχως νόημα.
Η ανάγκη για το νόημα της ζωής είναι η μεγαλύτερη ανάγκη, πιο μεγάλη κι απ΄ την ανάγκη της επιβίωσης ή της αναπαραγωγής. Η Χριστιανική Διδασκαλία διδάσκει ότι ο Θεός προνοεί για τον άνθρωπο. «Πολλών στρουθίων διαφέρετε υμείς». Θυσιάστηκε γι΄ αυτόν. Πέθανε στο σταυρό και αναστήθηκε. Η δυστυχία του ανθρώπου δεν του είναι ξένη. Ο Θεός εννοεί τον πόνο του ανθρώπου. Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Ψαλμού: «Πού πορευθώ από του πνεύματός σου και από του προσώπου σου πού φύγω(..) Εάν κατεβώ στον Άδη, βρίσκεσαι εκεί». Ακόμα και στον πιο σκληρό δρόμο μας ο Ιησούς πορεύεται πριν από μας. "Προπορεύου, Κύριε Ιησού", αυτή ήταν η προσευχή κάποιου που έπασχε από χρόνια ασθένεια. Κάθε φορά που έμπαινε στο χειρουργείο ικέτευε τον Κύριο να πορευτεί πριν από αυτόν. Έτσι οι φόβοι του εξαφανίζονταν. Ο ποιητής Ρίλκε πίστευε ότι ζει ο Κύριος μέσω αυτού: «Κύριε, η στάμνα σου είμαι» γράφει σε κάποιο ποίημά του που θυμίζουν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου «Ζω δε ουκέτι εγώ ζει εν εμοί Χριστός». .
Ο πρώτος που ανέβηκε μόνος στο Έβερεστ , στην υψηλότερη κορυφή των Ιμαλαϊων, ο Έντμοντ Χίλαρυ, έγραψε στο Ημερολόγιό του, πως δεν ήταν ποτέ μόνος. Ένιωθε πάντα μια αόρατη παρουσία να είναι μαζί του. Τώρα, στην εποχή μας, μέσα στην ερημιά της σύγχρονης μεγαλούπολης, ακόμα κι αν δεν νιώθουμε ποτέ την παρουσία του Θεού μαζί μας, ωστόσο αισθανόμαστε την ανάγκη να ρωτήσουμε: «Είσαι εδώ, μαζί μου, Ιησού;». Ο πιστός χριστιανός , στον μεγάλο πόνο του, νιώθει ότι ο Χριστός υποφέρει γι΄ αυτόν. Νιώθει σαν το παιδί, που ο πατέρας του σηκώνει το φορτίο του
Κάποιος φοβόταν πως , αν τον εγκατέλειπε η γυναίκα του και δεν ζούσε μαζί με τα παιδιά του που υπεραγαπούσε θα πέθαινε απ΄ τη λύπη του. Όταν όμως συνέβη αυτό που φοβόταν ένιωθε σαν να μη χώρισε αυτός, αλλά χώρισε γι΄ αυτόν ο Χριστός. Σαν να ήταν η δυστυχισμένη ζωή του ζωή του Χριστού.
Ο λαός πιστεύει ότι ο Θεός δίνει δύναμη, ότι στέλνει τον άγγελό του αρωγό και προστάτη του ανθρώπου. Εκείνοι που έχουν αυτές τις εμπειρίες έχουν εμπιστοσύνη στην πρόνοια και στην ευσπλαχνία του Θεού. Στη μεγάλη οδύνη ο Θεός στέλνει τον άγγελό Του. Ο Θεός δεν δοκιμάζει τον άνθρωπο περισσότερο από όσο μπορεί να αντέξει.
Παραθέτω τα λόγια του π. Συμεών του Αγιορείτη. Πόσο ανάγκη τα είχα τα ενθαρρυντικά αυτά λόγια ιδίως όταν ήμουν νέος; Αναλογίζομαι τι ζημία προκαλούν στους νέους τα βιβλία που οι συγγραφείς δεν έχουν πίστη στο Θεό και θέλουν να παρασύρουν και τον αναγνώστη τους στο σκεπτικισμό τους και στην απιστία τους:
«Οι μοναχοί ζουν εν Χριστώ και γι΄ αυτό ερωτεύονται τα πάντα που τα προσφέρουν με τρόπο ερωτικό μπροστά στο θρόνο του Θεού. Κάθε χριστιανός είναι καλεσμένος να εκτελεί μέσα του καθημερινά και διηνεκώς τη θεία αναφορά, τη Θεία Λειτουργία, λέγοντας διηνεκώς μυστικά και μ΄ όλη την ύπαρξη του το «Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα». Σήμερα γίνεται ένα αδιάκοπο γκρέμισμα και είναι προνόμιο να ζούμε σ' ένα πολιτισμό πού χάνεται, πού καταστρέφεται, πού είναι ερείπιο. (…)
Προνόμιο γιατί ο πολιτισμός αυτός είναι ψεύτικος. Φτιάχτηκε απ΄ τον άνθρωπο πού θέλησε δίχως Θεό να γίνει Θεός. Τώρα αυτός ο πολιτισμός γκρεμίζεται Πέφτει το ψεύτικο και ο άνθρωπος αναγκαστικά συνειδητοποιεί το αδιέξοδο πού δημιουργήθηκε γύρω του απ΄ τον πολιτισμό. Και δεν υπάρχει αμφιβολία, πως ο άνθρωπος θα αναγκασθεί να ψάξει και να βρει τη μοναδική αυθεντική αξία πού είναι το πρόσωπο του Θεού. Είναι ή αύρα πού θα θεραπεύσει την ψυχή του βασανισμένου και πονεμένου σημερινού ανθρώπου. Από αυτή την άποψη, ζούμε σε προνομιακή εποχή.» (Απόσπασμα από συνέντευξη του π. Συμεών του Αγιορείτη στην Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»).
Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στον πόλεμο κι ένιωσα όλη τη φρίκη του. Τη ζωή μου τη σημάδεψε ο φόβος του θανάτου. Από τα νεανικά μου χρόνια με βασάνιζε το ερώτημα γιατί ζω. Όταν ήμουν είκοσι ετών περίπου αρρώστησα και νοσηλεύθηκα σε κάποιο νοσοκομείο. κι ένιωσα μεγάλο φόβο για τη ζωή μου. Τα μόνα πράγματα που πήρα μαζί μου ήταν δύο βιβλία. Για κακή μου τύχη τα βιβλία αυτά ήταν γεμάτα σκεπτικισμό, οι συγγραφείς τους δεν πίστευαν στο Θεό. Τα βιβλία τους αντί να με βοηθήσουν και να με στηρίξουν με βύθισαν ακόμα περισσότερο στην απελπισία και στην απόγνωση.
Όταν άρχισα κι εγώ να γράφω - στην αρχή κρατούσα σημειώσεις από αξιόλογα βιβλία- πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι το πιο σπουδαίο για μένα ήταν να νιώθω ότι με χρειάζονται, ότι με έχουν ανάγκη, ότι είμαι για κάποιους μοναδικός, όπως κι εκείνοι είναι μοναδικοί για μένα. Το αίσθημα αυτό νιώθουμε με την αγάπη του Κυρίου Ιησού Χριστού.
«Είτε ζώμεν, είτε θνήσκομεν του Κυρίου εσμέν»
(Η ζωή μας κι ο θάνατός μας είναι του Κυρίου)
Ματθ. 3, 3-6
Ένα όμορφο δημοτικό τραγούδι της περιοχής Δεσκάτης Γρεβενών μιλάει για την αγάπη το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου. Ένας νέος καβαλάρης σε δροσερή πηγή έχασε τα χρυσά φλουριά και το άρωμα του μόσχου, τα πιο πολύτιμα πράγματα που είχε, αλλά δεν λυπήθηκε γι΄ αυτά: «Δεν κλαίω τα χρυσά φλουριά, ούτε τ’ άρωμα του μόσχου. Μόν’ κλαίω το μαντήλι που τό ’χε η αγάπη κεντητό».
Ο ίδιος φόβος και η λύπη για τη ζωή δίχως αγάπη είναι και για το θάνατο δίχως αγάπη. Αυτό σημαίνουν οι στίχοι της προσευχής του Ρίλκε: «Θεέ μου, το θάνατό του δώσε στον καθένα». Ο Ρίλκε προσεύχεται να κάνει ο Θεός να έχει νόημα ο θάνατος, όπως και η ζωή, γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο σκληρό από τη ζωή και το θάνατο δίχως νόημα.
Η ανάγκη για το νόημα της ζωής είναι η μεγαλύτερη ανάγκη, πιο μεγάλη κι απ΄ την ανάγκη της επιβίωσης ή της αναπαραγωγής. Η Χριστιανική Διδασκαλία διδάσκει ότι ο Θεός προνοεί για τον άνθρωπο. «Πολλών στρουθίων διαφέρετε υμείς». Θυσιάστηκε γι΄ αυτόν. Πέθανε στο σταυρό και αναστήθηκε. Η δυστυχία του ανθρώπου δεν του είναι ξένη. Ο Θεός εννοεί τον πόνο του ανθρώπου. Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Ψαλμού: «Πού πορευθώ από του πνεύματός σου και από του προσώπου σου πού φύγω(..) Εάν κατεβώ στον Άδη, βρίσκεσαι εκεί». Ακόμα και στον πιο σκληρό δρόμο μας ο Ιησούς πορεύεται πριν από μας. "Προπορεύου, Κύριε Ιησού", αυτή ήταν η προσευχή κάποιου που έπασχε από χρόνια ασθένεια. Κάθε φορά που έμπαινε στο χειρουργείο ικέτευε τον Κύριο να πορευτεί πριν από αυτόν. Έτσι οι φόβοι του εξαφανίζονταν. Ο ποιητής Ρίλκε πίστευε ότι ζει ο Κύριος μέσω αυτού: «Κύριε, η στάμνα σου είμαι» γράφει σε κάποιο ποίημά του που θυμίζουν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου «Ζω δε ουκέτι εγώ ζει εν εμοί Χριστός». .
Ο πρώτος που ανέβηκε μόνος στο Έβερεστ , στην υψηλότερη κορυφή των Ιμαλαϊων, ο Έντμοντ Χίλαρυ, έγραψε στο Ημερολόγιό του, πως δεν ήταν ποτέ μόνος. Ένιωθε πάντα μια αόρατη παρουσία να είναι μαζί του. Τώρα, στην εποχή μας, μέσα στην ερημιά της σύγχρονης μεγαλούπολης, ακόμα κι αν δεν νιώθουμε ποτέ την παρουσία του Θεού μαζί μας, ωστόσο αισθανόμαστε την ανάγκη να ρωτήσουμε: «Είσαι εδώ, μαζί μου, Ιησού;». Ο πιστός χριστιανός , στον μεγάλο πόνο του, νιώθει ότι ο Χριστός υποφέρει γι΄ αυτόν. Νιώθει σαν το παιδί, που ο πατέρας του σηκώνει το φορτίο του
Κάποιος φοβόταν πως , αν τον εγκατέλειπε η γυναίκα του και δεν ζούσε μαζί με τα παιδιά του που υπεραγαπούσε θα πέθαινε απ΄ τη λύπη του. Όταν όμως συνέβη αυτό που φοβόταν ένιωθε σαν να μη χώρισε αυτός, αλλά χώρισε γι΄ αυτόν ο Χριστός. Σαν να ήταν η δυστυχισμένη ζωή του ζωή του Χριστού.
Ο λαός πιστεύει ότι ο Θεός δίνει δύναμη, ότι στέλνει τον άγγελό του αρωγό και προστάτη του ανθρώπου. Εκείνοι που έχουν αυτές τις εμπειρίες έχουν εμπιστοσύνη στην πρόνοια και στην ευσπλαχνία του Θεού. Στη μεγάλη οδύνη ο Θεός στέλνει τον άγγελό Του. Ο Θεός δεν δοκιμάζει τον άνθρωπο περισσότερο από όσο μπορεί να αντέξει.
Παραθέτω τα λόγια του π. Συμεών του Αγιορείτη. Πόσο ανάγκη τα είχα τα ενθαρρυντικά αυτά λόγια ιδίως όταν ήμουν νέος; Αναλογίζομαι τι ζημία προκαλούν στους νέους τα βιβλία που οι συγγραφείς δεν έχουν πίστη στο Θεό και θέλουν να παρασύρουν και τον αναγνώστη τους στο σκεπτικισμό τους και στην απιστία τους:
«Οι μοναχοί ζουν εν Χριστώ και γι΄ αυτό ερωτεύονται τα πάντα που τα προσφέρουν με τρόπο ερωτικό μπροστά στο θρόνο του Θεού. Κάθε χριστιανός είναι καλεσμένος να εκτελεί μέσα του καθημερινά και διηνεκώς τη θεία αναφορά, τη Θεία Λειτουργία, λέγοντας διηνεκώς μυστικά και μ΄ όλη την ύπαρξη του το «Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα». Σήμερα γίνεται ένα αδιάκοπο γκρέμισμα και είναι προνόμιο να ζούμε σ' ένα πολιτισμό πού χάνεται, πού καταστρέφεται, πού είναι ερείπιο. (…)
Προνόμιο γιατί ο πολιτισμός αυτός είναι ψεύτικος. Φτιάχτηκε απ΄ τον άνθρωπο πού θέλησε δίχως Θεό να γίνει Θεός. Τώρα αυτός ο πολιτισμός γκρεμίζεται Πέφτει το ψεύτικο και ο άνθρωπος αναγκαστικά συνειδητοποιεί το αδιέξοδο πού δημιουργήθηκε γύρω του απ΄ τον πολιτισμό. Και δεν υπάρχει αμφιβολία, πως ο άνθρωπος θα αναγκασθεί να ψάξει και να βρει τη μοναδική αυθεντική αξία πού είναι το πρόσωπο του Θεού. Είναι ή αύρα πού θα θεραπεύσει την ψυχή του βασανισμένου και πονεμένου σημερινού ανθρώπου. Από αυτή την άποψη, ζούμε σε προνομιακή εποχή.» (Απόσπασμα από συνέντευξη του π. Συμεών του Αγιορείτη στην Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»).
Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στον πόλεμο κι ένιωσα όλη τη φρίκη του. Τη ζωή μου τη σημάδεψε ο φόβος του θανάτου. Από τα νεανικά μου χρόνια με βασάνιζε το ερώτημα γιατί ζω. Όταν ήμουν είκοσι ετών περίπου αρρώστησα και νοσηλεύθηκα σε κάποιο νοσοκομείο. κι ένιωσα μεγάλο φόβο για τη ζωή μου. Τα μόνα πράγματα που πήρα μαζί μου ήταν δύο βιβλία. Για κακή μου τύχη τα βιβλία αυτά ήταν γεμάτα σκεπτικισμό, οι συγγραφείς τους δεν πίστευαν στο Θεό. Τα βιβλία τους αντί να με βοηθήσουν και να με στηρίξουν με βύθισαν ακόμα περισσότερο στην απελπισία και στην απόγνωση.
Όταν άρχισα κι εγώ να γράφω - στην αρχή κρατούσα σημειώσεις από αξιόλογα βιβλία- πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι το πιο σπουδαίο για μένα ήταν να νιώθω ότι με χρειάζονται, ότι με έχουν ανάγκη, ότι είμαι για κάποιους μοναδικός, όπως κι εκείνοι είναι μοναδικοί για μένα. Το αίσθημα αυτό νιώθουμε με την αγάπη του Κυρίου Ιησού Χριστού.
15.2.10
The Greatest Lesson
By Moschos Emm.Lagouvardos
Translated by Fane Karatzu
Reacting against terrorism usually enhances terrorism. The world can only hope that it can be saved from terrorism only when the circumstances, which nurture it, stop existing, when famine, injustice and oppression are eliminated. Education must aim at creativity, a creative being. Today’s educational systems ignore freedom and creativity and they aim only at productivity, at the excessive increase in production. The Earth can feed all people without the use of destructive technology. Scientists are already studying the potentiality of producing pure nuclear energy free from negative effects on the environment (cold fusion). It is considered a moral problem. Many consider the example of Jesus resistance to violence as unrealistic. It seems that the time when people won’t have any other choice is approaching, since those who use violence have such destructive power at hand (nuclear energy).
If terrorists are in the position to achieve such great injury, as their last action in the USA has proven, and to provoke such a reaction, we can imagine what is going to happen, with the weapons used by those who are attacked by terrorism.
The world is afraid that a lunatic may appear who will make use of nuclear weapons. We hope that such a man will never exist. However with the terrorist’s blows, someone can be made mad with anger or fear or panic. I wonder is this what they are working towards. The means of propaganda through daily use of brainwashing develop a controlled way of life. And the public accepts this model. If no one is willing to live freely, if we ignore freedom in the sense of delivering us from evil, where should we search for a solution to our daily problems?
The innocent victims of terrorist actions are the contemporary martyrs. Their sacrifice won’t be futile if the world understands that the answer to violence and terrorism is the creation of works, which enhance justice and legality in the world and generally in civilization. The Commandment of Christ not to put up any resistance to the Evil One means not responding to barbarity with barbarity. All those of goodwill are waiting for America to teach the world a lesson: to turn the other cheek, meaning that it should fight for the prevalence of justice, peace and legality in the world more than for the imperative punishment of the guilty.
(From the book The lonliness of the nighty sentry)
Translated by Fane Karatzu
Reacting against terrorism usually enhances terrorism. The world can only hope that it can be saved from terrorism only when the circumstances, which nurture it, stop existing, when famine, injustice and oppression are eliminated. Education must aim at creativity, a creative being. Today’s educational systems ignore freedom and creativity and they aim only at productivity, at the excessive increase in production. The Earth can feed all people without the use of destructive technology. Scientists are already studying the potentiality of producing pure nuclear energy free from negative effects on the environment (cold fusion). It is considered a moral problem. Many consider the example of Jesus resistance to violence as unrealistic. It seems that the time when people won’t have any other choice is approaching, since those who use violence have such destructive power at hand (nuclear energy).
If terrorists are in the position to achieve such great injury, as their last action in the USA has proven, and to provoke such a reaction, we can imagine what is going to happen, with the weapons used by those who are attacked by terrorism.
The world is afraid that a lunatic may appear who will make use of nuclear weapons. We hope that such a man will never exist. However with the terrorist’s blows, someone can be made mad with anger or fear or panic. I wonder is this what they are working towards. The means of propaganda through daily use of brainwashing develop a controlled way of life. And the public accepts this model. If no one is willing to live freely, if we ignore freedom in the sense of delivering us from evil, where should we search for a solution to our daily problems?
The innocent victims of terrorist actions are the contemporary martyrs. Their sacrifice won’t be futile if the world understands that the answer to violence and terrorism is the creation of works, which enhance justice and legality in the world and generally in civilization. The Commandment of Christ not to put up any resistance to the Evil One means not responding to barbarity with barbarity. All those of goodwill are waiting for America to teach the world a lesson: to turn the other cheek, meaning that it should fight for the prevalence of justice, peace and legality in the world more than for the imperative punishment of the guilty.
(From the book The lonliness of the nighty sentry)
Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου
Ψαλμός 142 του Δαβίδ, ότε κατεδίωκεν αυτόν
Αβεσσαλώμ ο υιός αυτού
Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου,
ενώτισαι τη δέησίν μου εν τη αληθεία σου,
εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου
και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου,
ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων.
ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου,
εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου,
εκάθισέν με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος
και ηκηδίασεν επ΄ εμέ το πνεύμα μου,
εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.
εμνήσθην ημερών αρχαίων
εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου,
εν ποιήμασιν των χειρών σου εμελέτων.
διεπέτασα προς σε τας χείρας μου,
η ψυχή μου ως γη ανυδρός σοι.
(διάψαλμα)
ταχύ εισάκουσόν μου, κύριε,
εξέλιπεν το πνεύμα μου.
μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ' εμού
και ομοιωθησομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον,
ακουστόν ποίησόν μου το πρωί το έλεός σου,
ότι επί σοι ήλπισα.
γνώρισόν μοι, κύριε, οδόν εν ή πορεύσομαι,
ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου.
εξελού με εκ των εχθρών μου, κύριε,
προς σε κατέφυγον.
δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου,
ότι συ εί ο Θεός μου.
το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει μοι εν γη ευθεία.
ένεκεν του ονόματός σου, κύριε, ζήσεις με,
εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου
και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου
και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου,
ότι εγώ δούλος σου ειμί.
Αβεσσαλώμ ο υιός αυτού
Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου,
ενώτισαι τη δέησίν μου εν τη αληθεία σου,
εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου
και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου,
ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων.
ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου,
εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου,
εκάθισέν με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος
και ηκηδίασεν επ΄ εμέ το πνεύμα μου,
εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.
εμνήσθην ημερών αρχαίων
εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου,
εν ποιήμασιν των χειρών σου εμελέτων.
διεπέτασα προς σε τας χείρας μου,
η ψυχή μου ως γη ανυδρός σοι.
(διάψαλμα)
ταχύ εισάκουσόν μου, κύριε,
εξέλιπεν το πνεύμα μου.
μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ' εμού
και ομοιωθησομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον,
ακουστόν ποίησόν μου το πρωί το έλεός σου,
ότι επί σοι ήλπισα.
γνώρισόν μοι, κύριε, οδόν εν ή πορεύσομαι,
ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου.
εξελού με εκ των εχθρών μου, κύριε,
προς σε κατέφυγον.
δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου,
ότι συ εί ο Θεός μου.
το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει μοι εν γη ευθεία.
ένεκεν του ονόματός σου, κύριε, ζήσεις με,
εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου
και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου
και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου,
ότι εγώ δούλος σου ειμί.
14.2.10
Η επιτυχία των κυβερνήσεων και η αποτυχία των λαών
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Η επιτυχία των κυβερνήσεων είναι αποτυχία των λαών . Παράδειγμα οι φόροι που επιβάλλει η Ελληνική κυβέρνηση στη μεσαία τάξη και στα λαϊκά στρώματα χάρις στην οικονομική κρίση. Το ίδιο γίνεται παντού σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει μια τόσο βαριά φορολογία της μεσαίας τάξης και των λαϊκών στρωμάτων , αν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση. Άρα η επιτυχία της κυβέρνησης είναι αποτυχία του λαού που πληρώνει την οικονομική κρίση, αντί να την πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν .
Το ίδιο ισχύει σε όλους τους τομείς π.χ. στην εκπαίδευση: όσο επιτυγχάνουν οι κυβερνήσεις με τις αλλεπάλληλες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις τους αρχίζοντας από την κατάργηση του θεσμού των Επιθεωρητών και τον εξοβελισμό του ήθους και της μόρφωσης τόσο αποτυγχάνουν οι λαοί. Οι κοινωνίες χάνουν τη συνοχή τους, η ζωή γίνεται πιο σκληρή, οι ρήτρες του πολιτισμού, η καλή πίστη, η επιείκεια, τα συναλλακτικά ήθη δεν ισχύουν , οι οικογένειες δεν είναι ενωμένες αφού μία στις τρεις διαλύεται. Όσο οι κυβερνήσεις επιτυγχάνουν να ετοιμάζουν τους νέους να γίνουν δούλοι, δηλαδή άβουλοι καταναλωτές που είναι το ίδιο τόσο η ζωή χάνει την ανθρωπιά της και η ποιότητά της υποβαθμίζεται.
Λαοί και κυβερνήσεις δεν μάχονται για τους ίδιους σκοπούς ούτε έχουν κοινά σχέδια και κοινούς στόχους. Η επιτυχία των κυβερνήσεων είναι αποτυχία των λαών και το αντίθετο. ‘Ένα άλλο παράδειγμα: Όσο η Ελληνική κυβέρνηση επιτυγχάνει να αποκόψει το λαό από τις ρίζες του τόσο ο λαός χάνει την κοινωνική του συνοχή και οι άνθρωποι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους ακόμα με τα παιδιά τους.
Μια αποτυχία των κυβερνήσεων και αντίστοιχη επιτυχία των λαών υπήρξαν τα εμβόλια κατά της πανδημίας της νέας γρίπης. Παρά την μέγιστη κινητοποίηση όλου του κόσμου σε όλα τη Γη οι κυβερνήσεις απέτυχαν να πείσουν τον κόσμο να εμβολιαστεί με το εμβόλιο με τις θανατηφόρες παρενέργειες. Η επιτυχία των λαών να αποτρέψουν τον εμβολιασμό τους είναι αποτυχία των κυβερνήσεων και της παγκόσμιας «κοινοπραξίας» επιστήμης, βιομηχανίας και εμπορίου που κρύβεται πίσω τους.
Στον διαρκή αγώνα μεταξύ λαών και κυβερνήσεων οι λαοί υπέστησαν μια μεγάλη ήττα εξαιτίας της προπαγάνδας των κυβερνήσεων κατά της ανδρείας και της αγωνιστικότητας και υπέρ της ηττοπάθειας και του εφησυχασμού. Οι κυβερνήσεις απάλειψαν από τη μάθηση τη μόρφωση. Οι νέοι μαθαίνουν να γίνονται δούλοι , άβουλοι καταναλωτές ,που είναι το ίδιο. Η μεγαλύτερη δυστυχία της ανθρωπότητας , είπε κάποιος γέρο- Κρητικός, είναι ότι απέκοψαν τους λαούς από τις ρίζες τους.
Ο Τόμας Έλιοτ είναι ένας μεγάλος Άγγλος ποιητής. Υπήρξε σταθμός στην ποίηση της εποχής μας. Ο Έλιοτ υποστηρίζει ότι η ανθρωπότητα οδηγείται στην αυτοκτονία και επικαλείται όλα τα φωτισμένα πνεύματα και κάθε έντιμο άνθρωπο που έχει επίγνωση που οδηγούν τους λαούς οι κυβερνήσεις να αγωνιστούν για να εμποδίσουν την αυτοκτονία της ανθρωπότητας.
Οι πλούσιοι κατέχονται από τον ενδόμυχο φόβο του υπερπληθυσμού. Τα σχέδια της διεθνούς πλουτοκρατίας είναι να επιβάλει μια παγκόσμια κυβέρνηση για να επιτύχει τη μείωση του πληθυσμού της Γης. Είναι γνωστό σε όλους όσον αφορά τον πλούτο ότι η δίψα γι΄ αυτόν μεγαλώνει όσο μεγαλώνει και ο πλούτος. Θα έλεγε κανείς ότι τα σχέδιά τους για την παγκόσμια δικτατορία είναι ο πλούτος, αν δεν τον είχα ήδη αποκήσει. Δεν είναι στόχος ο πλούτος. Ο στόχος τους είναι η μείωση του πληθυσμού της Γης, η αυτοκτονία της ανθρωπότητας, όπως την ονομάζει ο Έλιοτ.
Το αντίδοτο στη χειραγώγηση των λαών είναι η διαφώτιση.Το καινούριο στην εποχή μας είναι η επικοινωνία με το διαδίκτυο. Μπορούμε να αποκαλύψουμε τα σχέδιά τους και να τους εμποδίσουμε διαφωτίζοντας τον κόσμο για το που οδηγούν την ανθρωπότητα.
Η Γη μπορεί να θρέψει τους κατοίκους της χωρίς την επιθετική τεχνολογία της σύγχρονης εποχής.
Η επιτυχία των κυβερνήσεων είναι αποτυχία των λαών . Παράδειγμα οι φόροι που επιβάλλει η Ελληνική κυβέρνηση στη μεσαία τάξη και στα λαϊκά στρώματα χάρις στην οικονομική κρίση. Το ίδιο γίνεται παντού σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει μια τόσο βαριά φορολογία της μεσαίας τάξης και των λαϊκών στρωμάτων , αν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση. Άρα η επιτυχία της κυβέρνησης είναι αποτυχία του λαού που πληρώνει την οικονομική κρίση, αντί να την πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν .
Το ίδιο ισχύει σε όλους τους τομείς π.χ. στην εκπαίδευση: όσο επιτυγχάνουν οι κυβερνήσεις με τις αλλεπάλληλες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις τους αρχίζοντας από την κατάργηση του θεσμού των Επιθεωρητών και τον εξοβελισμό του ήθους και της μόρφωσης τόσο αποτυγχάνουν οι λαοί. Οι κοινωνίες χάνουν τη συνοχή τους, η ζωή γίνεται πιο σκληρή, οι ρήτρες του πολιτισμού, η καλή πίστη, η επιείκεια, τα συναλλακτικά ήθη δεν ισχύουν , οι οικογένειες δεν είναι ενωμένες αφού μία στις τρεις διαλύεται. Όσο οι κυβερνήσεις επιτυγχάνουν να ετοιμάζουν τους νέους να γίνουν δούλοι, δηλαδή άβουλοι καταναλωτές που είναι το ίδιο τόσο η ζωή χάνει την ανθρωπιά της και η ποιότητά της υποβαθμίζεται.
Λαοί και κυβερνήσεις δεν μάχονται για τους ίδιους σκοπούς ούτε έχουν κοινά σχέδια και κοινούς στόχους. Η επιτυχία των κυβερνήσεων είναι αποτυχία των λαών και το αντίθετο. ‘Ένα άλλο παράδειγμα: Όσο η Ελληνική κυβέρνηση επιτυγχάνει να αποκόψει το λαό από τις ρίζες του τόσο ο λαός χάνει την κοινωνική του συνοχή και οι άνθρωποι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους ακόμα με τα παιδιά τους.
Μια αποτυχία των κυβερνήσεων και αντίστοιχη επιτυχία των λαών υπήρξαν τα εμβόλια κατά της πανδημίας της νέας γρίπης. Παρά την μέγιστη κινητοποίηση όλου του κόσμου σε όλα τη Γη οι κυβερνήσεις απέτυχαν να πείσουν τον κόσμο να εμβολιαστεί με το εμβόλιο με τις θανατηφόρες παρενέργειες. Η επιτυχία των λαών να αποτρέψουν τον εμβολιασμό τους είναι αποτυχία των κυβερνήσεων και της παγκόσμιας «κοινοπραξίας» επιστήμης, βιομηχανίας και εμπορίου που κρύβεται πίσω τους.
Στον διαρκή αγώνα μεταξύ λαών και κυβερνήσεων οι λαοί υπέστησαν μια μεγάλη ήττα εξαιτίας της προπαγάνδας των κυβερνήσεων κατά της ανδρείας και της αγωνιστικότητας και υπέρ της ηττοπάθειας και του εφησυχασμού. Οι κυβερνήσεις απάλειψαν από τη μάθηση τη μόρφωση. Οι νέοι μαθαίνουν να γίνονται δούλοι , άβουλοι καταναλωτές ,που είναι το ίδιο. Η μεγαλύτερη δυστυχία της ανθρωπότητας , είπε κάποιος γέρο- Κρητικός, είναι ότι απέκοψαν τους λαούς από τις ρίζες τους.
Ο Τόμας Έλιοτ είναι ένας μεγάλος Άγγλος ποιητής. Υπήρξε σταθμός στην ποίηση της εποχής μας. Ο Έλιοτ υποστηρίζει ότι η ανθρωπότητα οδηγείται στην αυτοκτονία και επικαλείται όλα τα φωτισμένα πνεύματα και κάθε έντιμο άνθρωπο που έχει επίγνωση που οδηγούν τους λαούς οι κυβερνήσεις να αγωνιστούν για να εμποδίσουν την αυτοκτονία της ανθρωπότητας.
Οι πλούσιοι κατέχονται από τον ενδόμυχο φόβο του υπερπληθυσμού. Τα σχέδια της διεθνούς πλουτοκρατίας είναι να επιβάλει μια παγκόσμια κυβέρνηση για να επιτύχει τη μείωση του πληθυσμού της Γης. Είναι γνωστό σε όλους όσον αφορά τον πλούτο ότι η δίψα γι΄ αυτόν μεγαλώνει όσο μεγαλώνει και ο πλούτος. Θα έλεγε κανείς ότι τα σχέδιά τους για την παγκόσμια δικτατορία είναι ο πλούτος, αν δεν τον είχα ήδη αποκήσει. Δεν είναι στόχος ο πλούτος. Ο στόχος τους είναι η μείωση του πληθυσμού της Γης, η αυτοκτονία της ανθρωπότητας, όπως την ονομάζει ο Έλιοτ.
Το αντίδοτο στη χειραγώγηση των λαών είναι η διαφώτιση.Το καινούριο στην εποχή μας είναι η επικοινωνία με το διαδίκτυο. Μπορούμε να αποκαλύψουμε τα σχέδιά τους και να τους εμποδίσουμε διαφωτίζοντας τον κόσμο για το που οδηγούν την ανθρωπότητα.
Η Γη μπορεί να θρέψει τους κατοίκους της χωρίς την επιθετική τεχνολογία της σύγχρονης εποχής.
13.2.10
Ποιοι προσπαθούν να χειραγωγήσουν τους Έλληνες;
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Οι ευγενείς κυράδες της Δύσεως γράφει ο Ροϊδης στην Πάπισσα Ιωάννα είχαν φτάσει σε τέτοιο υψηλό επίπεδο λεπτότητος και ευαισθησίας που υπέφεραν να βλέπουν τους νεκρούς μονομάχους στις αρένες να πέφτουν άτσαλα στην άμμο. Διαμαρτύρονταν γι’ αυτό και απαιτούσαν να τους μάθουν όταν σκοτώνονται να πέφτουν με χαριτωμένο τρόπο. Άτσαλα πέφτουν και οι σημερινοί Έλληνες στις παγίδες που τους στήνουν αυτοί που τους χειραγωγούν. Είναι αυτοί που τους κλέβουν και που διαμαρτύρονται γιατί οι Έλληνες δεν γίνονται θύματα με χαριτωμένο τρόπο.
Τα ντόπια όργανά τους προσπαθούν να πείσουν τους Έλληνες ότι είναι ψεύτες και κλέφτες και δεν είναι εντάξει απέναντι στους συμμάχους τους και τους ρίχνουν στην αυτοκατηγόρια και στην αυτολύπη. Το ίδιο γίνεται και με τους ανέργους νέους ή με τους φτωχούς. Αντί να αναλάβουν την ευθύνη ότι η εργασία τους και οι ίδιοι είναι περιττοί στην αγορά της εργασίας και ποτέ δεν θα αποκτήσουν εργασία ούτε θα δημιουργήσουν οικογένεια, τους ρίχνουν το φταίξιμο στους ίδιους για την αθλιότητα στην οποία τους εξαναγκάζουν να ζουν.
Ποιοι κατευθύνουν την προπαγάνδα με σκοπό τη χειραγώγηση του λαού ; Το όπλο του λαού είναι η σκέψη. Αυτός είναι ο λόγος που πολεμείται η ικανότητα να σκεφτόμαστε απ’ το σχολείο ακόμα, από τότε που κατέλαβαν την εξουσία αρχομανείς και μηδενιστές οι οποίοι ευτελίζουν τις αξίες και τις υποκαθιστούν με το χρήμα.
Το 1999 μεταξύ των διαδηλωτών της αντι-παγκοσμιοποίησης στο Σιάτλ των ΗΠΑ κυκλοφορούσε αυτό το ποίημα με τίτλο «Γιατί είμαστε εδώ»: Το ιστορικό του ποιήματος φαίνεται σχετίζεται με την ερώτηση που έκανε ο φιλόσοφος Έμερσον στον μαθητή του φιλόσοφο Θορώ, που προτίμησε να τον κλείσουν στη φυλακή παρά να πληρώνει φόρους στην πολιτεία που διατηρούσε το καθεστώς της δουλείας. «Εν ονόματι τίνος πράγματος θα μπορούσε η ελευθερία του εμπορίου να αναγορευτεί σε αξία ανώτερη από τη διαφύλαξη του παγκόσμιου περιβάλλοντος και της αξιοπρέπειας του εργαζόμενου ανθρώπου;» «Θορώ, γιατί είσαι εδώ;» ρώτησε ο Έμερσον όταν τον επισκέφθηκε στη φυλακή. Κι ο Θορώ αποκρίθηκε: «Έμερσον, γιατί δεν είσαι εδώ;»΄.
Παραθέτουμε μερικούς στίχους του ποιήματος «Γιατί είμαστε εδώ»:
«Είμαστε εδώ γιατί μια φωνή μέσα μας ,/ μια μνήμη στο αίμα μας, μας λέει:/ Δεν είσαι μόνο μία τράπεζα ή ένα ταμείο./ Έχεις γίνει η τυφλή κορυφή/ ενός σκοτεινού κύματος που έχει ξεχάσει την πηγή του.
Οι ευγενείς κυράδες της Δύσεως γράφει ο Ροϊδης στην Πάπισσα Ιωάννα είχαν φτάσει σε τέτοιο υψηλό επίπεδο λεπτότητος και ευαισθησίας που υπέφεραν να βλέπουν τους νεκρούς μονομάχους στις αρένες να πέφτουν άτσαλα στην άμμο. Διαμαρτύρονταν γι’ αυτό και απαιτούσαν να τους μάθουν όταν σκοτώνονται να πέφτουν με χαριτωμένο τρόπο. Άτσαλα πέφτουν και οι σημερινοί Έλληνες στις παγίδες που τους στήνουν αυτοί που τους χειραγωγούν. Είναι αυτοί που τους κλέβουν και που διαμαρτύρονται γιατί οι Έλληνες δεν γίνονται θύματα με χαριτωμένο τρόπο.
Τα ντόπια όργανά τους προσπαθούν να πείσουν τους Έλληνες ότι είναι ψεύτες και κλέφτες και δεν είναι εντάξει απέναντι στους συμμάχους τους και τους ρίχνουν στην αυτοκατηγόρια και στην αυτολύπη. Το ίδιο γίνεται και με τους ανέργους νέους ή με τους φτωχούς. Αντί να αναλάβουν την ευθύνη ότι η εργασία τους και οι ίδιοι είναι περιττοί στην αγορά της εργασίας και ποτέ δεν θα αποκτήσουν εργασία ούτε θα δημιουργήσουν οικογένεια, τους ρίχνουν το φταίξιμο στους ίδιους για την αθλιότητα στην οποία τους εξαναγκάζουν να ζουν.
Ποιοι κατευθύνουν την προπαγάνδα με σκοπό τη χειραγώγηση του λαού ; Το όπλο του λαού είναι η σκέψη. Αυτός είναι ο λόγος που πολεμείται η ικανότητα να σκεφτόμαστε απ’ το σχολείο ακόμα, από τότε που κατέλαβαν την εξουσία αρχομανείς και μηδενιστές οι οποίοι ευτελίζουν τις αξίες και τις υποκαθιστούν με το χρήμα.
Το 1999 μεταξύ των διαδηλωτών της αντι-παγκοσμιοποίησης στο Σιάτλ των ΗΠΑ κυκλοφορούσε αυτό το ποίημα με τίτλο «Γιατί είμαστε εδώ»: Το ιστορικό του ποιήματος φαίνεται σχετίζεται με την ερώτηση που έκανε ο φιλόσοφος Έμερσον στον μαθητή του φιλόσοφο Θορώ, που προτίμησε να τον κλείσουν στη φυλακή παρά να πληρώνει φόρους στην πολιτεία που διατηρούσε το καθεστώς της δουλείας. «Εν ονόματι τίνος πράγματος θα μπορούσε η ελευθερία του εμπορίου να αναγορευτεί σε αξία ανώτερη από τη διαφύλαξη του παγκόσμιου περιβάλλοντος και της αξιοπρέπειας του εργαζόμενου ανθρώπου;» «Θορώ, γιατί είσαι εδώ;» ρώτησε ο Έμερσον όταν τον επισκέφθηκε στη φυλακή. Κι ο Θορώ αποκρίθηκε: «Έμερσον, γιατί δεν είσαι εδώ;»΄.
Παραθέτουμε μερικούς στίχους του ποιήματος «Γιατί είμαστε εδώ»:
«Είμαστε εδώ γιατί μια φωνή μέσα μας ,/ μια μνήμη στο αίμα μας, μας λέει:/ Δεν είσαι μόνο μία τράπεζα ή ένα ταμείο./ Έχεις γίνει η τυφλή κορυφή/ ενός σκοτεινού κύματος που έχει ξεχάσει την πηγή του.
11.2.10
Η Ελλάδα είναι το θύμα
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Η Ελλάδα είναι το θύμα των ισχυρών της Ευρώπης και της Αμερικής που δημιουργούν τις οικονομικές κρίσεις τις πανδημίες και άλλα παρόμοια γεγονότα με σκοπό την οικονομική εκμετάλλευση των λαών και συγκεκριμένα της μεσαίας τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Ο σχετικός μύθος του Αισώπου για τους λύκους και για τα πρόβατα, αν και γράφτηκε χιλιάδες χρόνια πριν περιγράφει τη σύγχρονη πραγματικότητα σαν να γράφτηκε σήμερα. Στο μύθο αναφέρονται οι λύκοι, τα πρόβατα και οι σκύλοι που τα φυλάγουν. Αντικαταστήστε τους λύκους με τις δυνάμεις που δημιουργούν τις τεχνητές οικονομικές κρίσεις, τα πρόβατα με τους λαούς και στην συγκεκριμένη περίπτωση με τους Έλληνες και τους σκύλους-φύλακες με την Παιδεία και θα βγάλετε μόνοι σας το συμπέρασμα. Οι σκύλοι του Αισώπειου μύθου συμβολίζουν την παιδεία αφού μόνο η αληθινή παιδεία φυλάει τους λαούς από την χειραγώγηση.
Να τι λέει ο μύθος του Αισώπου: " Κάτι λύκοι που επιβουλεύονταν ένα κοπάδι πρόβατα, αλλά δεν μπορούσαν να τα βάλουν στο χέρι εξαιτίας των σκύλων που τα φύλαγαν, αποφάσισαν να το πετύχουν με δόλο. Έτσι έστειλαν πρέσβεις και ζητούσαν απ΄ αυτά να τους δώσουν τους σκύλους λέγοντας ότι εκείνοι είναι αίτιοι της έχθρας τους και ότι, αν τους πάρουν, θα γίνει ειρήνη μεταξύ τους. Και τα πρόβατα, που δεν προνόησαν, τους έδωσαν τους σκύλους. Έτσι οι λύκοι μπόρεσαν εύκολα να ξεκάνουντο αφύλακτο κοπάδι." (Αίσωπος, Εκδόσεις Εξάντας, μετάφραση Άγνή Λιάπα).
"Όταν ο σοφός της Κίνας Μέγκιος επισκέφτηκε το βασιλιά Χούϊ του κρατιδίου Λιάνγκ, ο τελευταίος του είπε: "Σεβαστέ μου δάσκαλε, δε δίστασες να ταξιδέψεις χίλια μίλια για να με δεις. Ασφαλώς θα έχεις κάτι να μου πεις που θα ωφελήσει το βασίλειό μου. Ο Μέγκιος του αποκρίθηκε: " Γιατί πρέπει σώνει και καλά να μιλήσουμε για ωφέλεια; Τα μόνα που έχω να προτείνω είναι η ανθρωπιά και η ορθότητα. Αν η μεγαλειότητά σου ζητεί να μάθει τί είναι ωφέλιμο για τη χώρα του, τότε οι μεγάλοι αξιωματούχοι θα ρωτήσουν τι είναι ωφέλιμο για τις οικογένειές τους και οι κατώτεροι αξιωματούχοι, όπως και ο απλός λαός, τί συμφέρει τους ίδιους. Με τη νοοτροπία αυτή όλοι θα επιδιώκουν όσα τους συμφέρουν (εγωιστικά) και η χώρα θα καταρρεύσει. Όσο δίνεται προτεραιότητα στο συμφέρον (την ωφέλεια) κανείς δεν αισθάνεται ικανοποιημένος, εκτός αν του δοθεί η δυνατότητα να αρπάξει ό,τι επιθυμεί".(Δ.Βελισσαρόπουλου,Ιστορία της Κινεζικής Φιλόσοφίας,τ.1ος, Ο άρχοντας ως ανώτερος άνθρωπος, σελ.225, Αθήνα-Γιάννινα 1981).
Ο Αντώνης Β. Βεργανελάκης στο βιβλίο του "Ανατομία του Σήμερα' εκδόσεις «Τυπωθήτω», γράφει: " Η επιθετική ανταγωνιστική συμπεριφορά σε παγκόσμια κλίμακα σε συνδυασμό και με την ακόρεστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, προβλέπεται μακροπρόθεσμα να συσσωρεύσει στις κοινωνίες τεράστια προβλήματα προς κάθε κατεύθυνση. Ο Αμερικανός οικονομολόγος Herman Daly Ηέρμαν έφτασε στο σημείο να γράψει στον Scientific American ότι οι οικονομολόγοι έχουν γίνει επικίνδυνοι για τη Γη και τους κατοίκους της. Ο επίσης Αμερικανός οικονομολόγος Hazel Henderson επαναλαμβάνει ότι έχουμε φθάσει σ΄ ένα σημείο όπου τίποτε δεν αποτυγχάνει περισσότερο απ΄ όσο αποτυγχάνει η επιτυχία.
Τέτοια επιτυχία υπόσχεται, δυστυχώς, η κυβέρνηση στους Έλληνες
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν είναι αποτυχία των κυβερνήσεων αλλά επιτυχία γιατί δεν είναι τυχαία ούτε αυθόρμητη αλλά σχεδιασμένη για ορισμένους σκοπούς, κυρίως για να ξεζουμίσει τα μεσαία και φτωχά λαϊκά στρώματα. Οι οικονομικές κρίσεις όπως και οι πανδημίες είναι τεχνητές, πρόσφατο παράδειγμα η τεχνητή πανδημία της νέας γρίπης. Αυτό δεν σημαίνει ότι συγκεντρώνονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα από όλον τον κόσμο κάποιοι και μελετούν διάφορους τρόπους χειραγώγησης των λαών ( γίνεται κι αυτό όπως π.χ. οι μετέχοντες στα μυστικά συμβούλια της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ). Οι σκοτεινές δυνάμεις προωθούν τα σχέδιά τους με την προπαγάνδα και εξίσου αποτελεσματικά με το είδος της παρεχόμενης παιδείας στους νέους. Πρόσφατο παράδειγμα η τεχνητή πανδημία της νέας γρίπης. Τα ΜΜΕ βομβάρδιζαν συνεχώς τους Έλληνες με την προπαγάνδα τους υπέρ του εμβολίου με τις θανατηφόρες παρενέργειες αλλά δεν μπόρεσαν να πείσουν τον κόσμο!
Όσον αφορά το είδος της παρεχόμενης παιδείας στους νέους χάριν της παγκοσμιοποίησης εγκαταλείφθηκε η μόρφωση και το ήθος και ειδικότερα η καλλιέργεια της ανδρείας, του πατριωτισμού και πάνω από όλα της πίστης στον Κύριο Ιησού Χριστό. Η παγκοσμιοποίηση ευτελίζει τις αξίες για να τις υποκαταστήσει με το χρήμα. Ο προσανατολισμός της Εκπαίδευσης είναι η εργασία και η κατανάλωση. Οι νέοι πρέπει να γίνουν άβουλοι εργαζόμενοι και καταναλωτές με απώτερο σκοπό τη χειραγώγηση των λαών από μια παγκόσμια κυβέρνηση. Αυτός είναι ο λόγος που το αντίδοτο στα σκοτεινά σχέδια της παγκοσμιοποίησης είναι η αληθινή Παιδεία.
Η Ελλάδα είναι το θύμα των ισχυρών της Ευρώπης και της Αμερικής που δημιουργούν τις οικονομικές κρίσεις τις πανδημίες και άλλα παρόμοια γεγονότα με σκοπό την οικονομική εκμετάλλευση των λαών και συγκεκριμένα της μεσαίας τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Ο σχετικός μύθος του Αισώπου για τους λύκους και για τα πρόβατα, αν και γράφτηκε χιλιάδες χρόνια πριν περιγράφει τη σύγχρονη πραγματικότητα σαν να γράφτηκε σήμερα. Στο μύθο αναφέρονται οι λύκοι, τα πρόβατα και οι σκύλοι που τα φυλάγουν. Αντικαταστήστε τους λύκους με τις δυνάμεις που δημιουργούν τις τεχνητές οικονομικές κρίσεις, τα πρόβατα με τους λαούς και στην συγκεκριμένη περίπτωση με τους Έλληνες και τους σκύλους-φύλακες με την Παιδεία και θα βγάλετε μόνοι σας το συμπέρασμα. Οι σκύλοι του Αισώπειου μύθου συμβολίζουν την παιδεία αφού μόνο η αληθινή παιδεία φυλάει τους λαούς από την χειραγώγηση.
Να τι λέει ο μύθος του Αισώπου: " Κάτι λύκοι που επιβουλεύονταν ένα κοπάδι πρόβατα, αλλά δεν μπορούσαν να τα βάλουν στο χέρι εξαιτίας των σκύλων που τα φύλαγαν, αποφάσισαν να το πετύχουν με δόλο. Έτσι έστειλαν πρέσβεις και ζητούσαν απ΄ αυτά να τους δώσουν τους σκύλους λέγοντας ότι εκείνοι είναι αίτιοι της έχθρας τους και ότι, αν τους πάρουν, θα γίνει ειρήνη μεταξύ τους. Και τα πρόβατα, που δεν προνόησαν, τους έδωσαν τους σκύλους. Έτσι οι λύκοι μπόρεσαν εύκολα να ξεκάνουντο αφύλακτο κοπάδι." (Αίσωπος, Εκδόσεις Εξάντας, μετάφραση Άγνή Λιάπα).
"Όταν ο σοφός της Κίνας Μέγκιος επισκέφτηκε το βασιλιά Χούϊ του κρατιδίου Λιάνγκ, ο τελευταίος του είπε: "Σεβαστέ μου δάσκαλε, δε δίστασες να ταξιδέψεις χίλια μίλια για να με δεις. Ασφαλώς θα έχεις κάτι να μου πεις που θα ωφελήσει το βασίλειό μου. Ο Μέγκιος του αποκρίθηκε: " Γιατί πρέπει σώνει και καλά να μιλήσουμε για ωφέλεια; Τα μόνα που έχω να προτείνω είναι η ανθρωπιά και η ορθότητα. Αν η μεγαλειότητά σου ζητεί να μάθει τί είναι ωφέλιμο για τη χώρα του, τότε οι μεγάλοι αξιωματούχοι θα ρωτήσουν τι είναι ωφέλιμο για τις οικογένειές τους και οι κατώτεροι αξιωματούχοι, όπως και ο απλός λαός, τί συμφέρει τους ίδιους. Με τη νοοτροπία αυτή όλοι θα επιδιώκουν όσα τους συμφέρουν (εγωιστικά) και η χώρα θα καταρρεύσει. Όσο δίνεται προτεραιότητα στο συμφέρον (την ωφέλεια) κανείς δεν αισθάνεται ικανοποιημένος, εκτός αν του δοθεί η δυνατότητα να αρπάξει ό,τι επιθυμεί".(Δ.Βελισσαρόπουλου,Ιστορία της Κινεζικής Φιλόσοφίας,τ.1ος, Ο άρχοντας ως ανώτερος άνθρωπος, σελ.225, Αθήνα-Γιάννινα 1981).
Ο Αντώνης Β. Βεργανελάκης στο βιβλίο του "Ανατομία του Σήμερα' εκδόσεις «Τυπωθήτω», γράφει: " Η επιθετική ανταγωνιστική συμπεριφορά σε παγκόσμια κλίμακα σε συνδυασμό και με την ακόρεστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, προβλέπεται μακροπρόθεσμα να συσσωρεύσει στις κοινωνίες τεράστια προβλήματα προς κάθε κατεύθυνση. Ο Αμερικανός οικονομολόγος Herman Daly Ηέρμαν έφτασε στο σημείο να γράψει στον Scientific American ότι οι οικονομολόγοι έχουν γίνει επικίνδυνοι για τη Γη και τους κατοίκους της. Ο επίσης Αμερικανός οικονομολόγος Hazel Henderson επαναλαμβάνει ότι έχουμε φθάσει σ΄ ένα σημείο όπου τίποτε δεν αποτυγχάνει περισσότερο απ΄ όσο αποτυγχάνει η επιτυχία.
Τέτοια επιτυχία υπόσχεται, δυστυχώς, η κυβέρνηση στους Έλληνες
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν είναι αποτυχία των κυβερνήσεων αλλά επιτυχία γιατί δεν είναι τυχαία ούτε αυθόρμητη αλλά σχεδιασμένη για ορισμένους σκοπούς, κυρίως για να ξεζουμίσει τα μεσαία και φτωχά λαϊκά στρώματα. Οι οικονομικές κρίσεις όπως και οι πανδημίες είναι τεχνητές, πρόσφατο παράδειγμα η τεχνητή πανδημία της νέας γρίπης. Αυτό δεν σημαίνει ότι συγκεντρώνονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα από όλον τον κόσμο κάποιοι και μελετούν διάφορους τρόπους χειραγώγησης των λαών ( γίνεται κι αυτό όπως π.χ. οι μετέχοντες στα μυστικά συμβούλια της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ). Οι σκοτεινές δυνάμεις προωθούν τα σχέδιά τους με την προπαγάνδα και εξίσου αποτελεσματικά με το είδος της παρεχόμενης παιδείας στους νέους. Πρόσφατο παράδειγμα η τεχνητή πανδημία της νέας γρίπης. Τα ΜΜΕ βομβάρδιζαν συνεχώς τους Έλληνες με την προπαγάνδα τους υπέρ του εμβολίου με τις θανατηφόρες παρενέργειες αλλά δεν μπόρεσαν να πείσουν τον κόσμο!
Όσον αφορά το είδος της παρεχόμενης παιδείας στους νέους χάριν της παγκοσμιοποίησης εγκαταλείφθηκε η μόρφωση και το ήθος και ειδικότερα η καλλιέργεια της ανδρείας, του πατριωτισμού και πάνω από όλα της πίστης στον Κύριο Ιησού Χριστό. Η παγκοσμιοποίηση ευτελίζει τις αξίες για να τις υποκαταστήσει με το χρήμα. Ο προσανατολισμός της Εκπαίδευσης είναι η εργασία και η κατανάλωση. Οι νέοι πρέπει να γίνουν άβουλοι εργαζόμενοι και καταναλωτές με απώτερο σκοπό τη χειραγώγηση των λαών από μια παγκόσμια κυβέρνηση. Αυτός είναι ο λόγος που το αντίδοτο στα σκοτεινά σχέδια της παγκοσμιοποίησης είναι η αληθινή Παιδεία.
8.2.10
Αγκυλώσεις και Οικουμενισμός
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Άκουσα τις ομιλίες δύο οικουμενιστών , ενός κληρικού ( μητροπολίτου) και ενός εκπαιδευτικού- συγγραφέως. Ο κληρικός ήλθε στη Λάρισα και μίλησε σε μια μικρή συγκέντρωση, που έγινε στο πατάρι ενός βιβλιοπωλείου, με την ευκαιρία της παρουσίασης κάποιου βιβλίου. Ο καθηγητής-συγγραφέας αντιθέτως μίλησε μπροστά σε πάρα πολύ κόσμο, που είχε κατακλύσει το μεγάλο αμφιθέατρο του Χατζηγιάννειου Πνευματικού Κέντρου. Ο ομιλητής ήταν γνωστός στο κοινό από τα βιβλία του , ιδίως από το ογκώδες, αλλά ενδιαφέρον βιβλίο του για τους ασκητές της Ορθοδοξίας.
Και οι δύο ομιλητές υπήρξαν για μένα και για τον περισσότερο κόσμο που τους άκουσε, αν κρίνω από τη στάση του, μια μεγάλη δυσάρεστη έκπληξη! Από τότε μπορώ να πω ότι δεν ξαναπάτησα το πόδι μου σε ομιλία. ( Ήταν η δεύτερη ή η τρίτη φορά που άκουσα παρόμοιες θεολογικές (η θρησκειολογικές ) ομιλίες κληρικών ή λαϊκών στις οποίες ,ας σημειωθεί, οι ομιλητές δεν ανέφεραν ούτε μία φορά το όνομα του Ιησού! Όταν ρώτησα γιατί παραλείπουν το όνομα του Ιησού δεν μου απάντησε κανείς).
Στην προκειμένη περίπτωση κι οι δυο ομιλητές σαν να ήταν συνεννοημένοι μίλησαν για πνευματικές «αγκυλώσεις» του Ελληνισμού, για "εσωστρέφεια" κ.α. Κι οι δυο υποστήριξαν με θέρμη ότι πρέπει οι Έλληνες να εγκαταλείψουμε τις «αγκυλώσεις» και την "εσωστρέφεια" τις οποίες καλλιεργεί η Εκκλησία , το Σχολείο και η κοινωνία μας ,γενικά, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρέπει να αποκτήσουμε επί τέλους κι εμείς την ευρύτητα του πνεύματος του δυτικού κόσμου.
Τί εννοούσαν άραγε με τον όρο «αγκυλώσεις» του Ελληνισμού και «ευρύτητα» του πνεύματος της Δύσης. Εννοούσαν ότι οι κοινωνίες της Δύσης πρέπει να γίνουν το υπόδειγμα για τους Έλληνες; Ότι οι ορθόδοξοι Έλληνες δεν διαθέτουμε την ευρύτητα του πνεύματος που χαρακτηρίζει τους καθολικούς και πρέπει να τους μιμηθούμε;
Οι ομιλητές λες και ήταν από κάπου «δασκαλεμένοι» αναφέρθηκαν κι οι δυο στο Βυζάντιο, το οποίο παραλλήλισαν με τον Μεσαίωνα στη Δύση. Σε ερώτηση σε ποια ιστορικά ευρήματα και σε ποιες μαρτυρίες στηρίζουν τις απόψεις τους δεν έδωσαν καμία απάντηση, και άφησαν να εννοηθεί ότι μιλούν ως αυθεντίες. Άρα δεν πρέπει να αμφισβητεί κανείς τους ισχυρισμούς τους.
Στη συγκεκριμένη ερώτηση προς τον καθηγητή- συγγραφέα, γιατί μετά την επιστροφή του από το Πρίνστον, όπου προσκλήθηκε να δώσει διάφορες διαλέξεις, μιλάει, σαν να μη είναι αυτός που έγραψε το βιβλίο του για τους ασκητές της Ορθοδοξίας, ο ομιλητής επίσης δεν έδωσε καμία απάντηση. Πράγματι ο ένας ομιλητής είναι αρχιερεύς κι ο άλλος καθηγητής πανεπιστημίου και μάλιστα με διεθνή ακτινοβολία.
Κάποιος άλλος ομιλητής, επίσης ανώτερος εκπαιδευτικός, πιο απλός από τους προαναφερθέντες , μιλώντας σε διάλεξη σε κάποια εκπαιδευτήρια στη Λάρισα, αναφέρθηκε κι αυτός στις περίφημες «αγκυλώσεις». (Δεν υπάρχει οικουμενισμός χωρίς "αγκυλώσεις", "εσωστρέφεια", "Βυζάντιο, ο μεσαίωνας του Ελληνισμού" και "πολυ-πολιτισμικότητα" ;). "Σε μια εποχή «πολυ-πολιτισμική» σαν τη δική μας", είπε, "δεν μπορούμε να προβάλουμε την Ορθοδοξία και πρέπει να είμαστε περισσότερο διακριτικοί, για να μην προσβάλλουμε την πίστη των άλλων. Στην Ελλάδα τώρα ζουν πολλοί που πρεσβεύουν άλλα θρησκεύματα και δεν είναι φρόνιμο σε μας να προβάλλουμε την ορθόδοξη πίστη, ως τη μοναδική ορθή πίστη!"
Οι οικουμενιστές έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο πολύς κόσμος θα είναι με το μέρος τους αν αναφέρονται στην αγάπη και παραλείπουν το Όνομα του Ιησού γιατί μας χωρίζει απο τους άλλους, ενώ η αγάπη ενώνει όλους τους ανθρώπους κι όλες τις θρησκείες. Όταν όμως διαψεύδονται στις προσδοκίες τους και αποκαλύπτονται τα κριτήριά τους και οι επιδιώξεις τους τηρούν σιωπή ιχθύος. Ο οικουμενισμός τους φοβάται το φως, αλλ' αυτοί επιμένουν στην αίρεσή τους!
Άκουσα τις ομιλίες δύο οικουμενιστών , ενός κληρικού ( μητροπολίτου) και ενός εκπαιδευτικού- συγγραφέως. Ο κληρικός ήλθε στη Λάρισα και μίλησε σε μια μικρή συγκέντρωση, που έγινε στο πατάρι ενός βιβλιοπωλείου, με την ευκαιρία της παρουσίασης κάποιου βιβλίου. Ο καθηγητής-συγγραφέας αντιθέτως μίλησε μπροστά σε πάρα πολύ κόσμο, που είχε κατακλύσει το μεγάλο αμφιθέατρο του Χατζηγιάννειου Πνευματικού Κέντρου. Ο ομιλητής ήταν γνωστός στο κοινό από τα βιβλία του , ιδίως από το ογκώδες, αλλά ενδιαφέρον βιβλίο του για τους ασκητές της Ορθοδοξίας.
Και οι δύο ομιλητές υπήρξαν για μένα και για τον περισσότερο κόσμο που τους άκουσε, αν κρίνω από τη στάση του, μια μεγάλη δυσάρεστη έκπληξη! Από τότε μπορώ να πω ότι δεν ξαναπάτησα το πόδι μου σε ομιλία. ( Ήταν η δεύτερη ή η τρίτη φορά που άκουσα παρόμοιες θεολογικές (η θρησκειολογικές ) ομιλίες κληρικών ή λαϊκών στις οποίες ,ας σημειωθεί, οι ομιλητές δεν ανέφεραν ούτε μία φορά το όνομα του Ιησού! Όταν ρώτησα γιατί παραλείπουν το όνομα του Ιησού δεν μου απάντησε κανείς).
Στην προκειμένη περίπτωση κι οι δυο ομιλητές σαν να ήταν συνεννοημένοι μίλησαν για πνευματικές «αγκυλώσεις» του Ελληνισμού, για "εσωστρέφεια" κ.α. Κι οι δυο υποστήριξαν με θέρμη ότι πρέπει οι Έλληνες να εγκαταλείψουμε τις «αγκυλώσεις» και την "εσωστρέφεια" τις οποίες καλλιεργεί η Εκκλησία , το Σχολείο και η κοινωνία μας ,γενικά, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρέπει να αποκτήσουμε επί τέλους κι εμείς την ευρύτητα του πνεύματος του δυτικού κόσμου.
Τί εννοούσαν άραγε με τον όρο «αγκυλώσεις» του Ελληνισμού και «ευρύτητα» του πνεύματος της Δύσης. Εννοούσαν ότι οι κοινωνίες της Δύσης πρέπει να γίνουν το υπόδειγμα για τους Έλληνες; Ότι οι ορθόδοξοι Έλληνες δεν διαθέτουμε την ευρύτητα του πνεύματος που χαρακτηρίζει τους καθολικούς και πρέπει να τους μιμηθούμε;
Οι ομιλητές λες και ήταν από κάπου «δασκαλεμένοι» αναφέρθηκαν κι οι δυο στο Βυζάντιο, το οποίο παραλλήλισαν με τον Μεσαίωνα στη Δύση. Σε ερώτηση σε ποια ιστορικά ευρήματα και σε ποιες μαρτυρίες στηρίζουν τις απόψεις τους δεν έδωσαν καμία απάντηση, και άφησαν να εννοηθεί ότι μιλούν ως αυθεντίες. Άρα δεν πρέπει να αμφισβητεί κανείς τους ισχυρισμούς τους.
Στη συγκεκριμένη ερώτηση προς τον καθηγητή- συγγραφέα, γιατί μετά την επιστροφή του από το Πρίνστον, όπου προσκλήθηκε να δώσει διάφορες διαλέξεις, μιλάει, σαν να μη είναι αυτός που έγραψε το βιβλίο του για τους ασκητές της Ορθοδοξίας, ο ομιλητής επίσης δεν έδωσε καμία απάντηση. Πράγματι ο ένας ομιλητής είναι αρχιερεύς κι ο άλλος καθηγητής πανεπιστημίου και μάλιστα με διεθνή ακτινοβολία.
Κάποιος άλλος ομιλητής, επίσης ανώτερος εκπαιδευτικός, πιο απλός από τους προαναφερθέντες , μιλώντας σε διάλεξη σε κάποια εκπαιδευτήρια στη Λάρισα, αναφέρθηκε κι αυτός στις περίφημες «αγκυλώσεις». (Δεν υπάρχει οικουμενισμός χωρίς "αγκυλώσεις", "εσωστρέφεια", "Βυζάντιο, ο μεσαίωνας του Ελληνισμού" και "πολυ-πολιτισμικότητα" ;). "Σε μια εποχή «πολυ-πολιτισμική» σαν τη δική μας", είπε, "δεν μπορούμε να προβάλουμε την Ορθοδοξία και πρέπει να είμαστε περισσότερο διακριτικοί, για να μην προσβάλλουμε την πίστη των άλλων. Στην Ελλάδα τώρα ζουν πολλοί που πρεσβεύουν άλλα θρησκεύματα και δεν είναι φρόνιμο σε μας να προβάλλουμε την ορθόδοξη πίστη, ως τη μοναδική ορθή πίστη!"
Οι οικουμενιστές έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο πολύς κόσμος θα είναι με το μέρος τους αν αναφέρονται στην αγάπη και παραλείπουν το Όνομα του Ιησού γιατί μας χωρίζει απο τους άλλους, ενώ η αγάπη ενώνει όλους τους ανθρώπους κι όλες τις θρησκείες. Όταν όμως διαψεύδονται στις προσδοκίες τους και αποκαλύπτονται τα κριτήριά τους και οι επιδιώξεις τους τηρούν σιωπή ιχθύος. Ο οικουμενισμός τους φοβάται το φως, αλλ' αυτοί επιμένουν στην αίρεσή τους!
7.2.10
Η ανειλικρίνεια των πολιτικών
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Η ανειλικρίνεια των πολιτικών φαίνεται από τα εξής δύο πράγματα: Πρώτον από το ότι αγνοούν ότι υπάρχουν άλυτα προβλήματα και δεύτερον από το ότι αγνοούν τους ίδιους τους πολίτες.
Η ανειλικρίνεια των πολιτικών φαίνεται από τα εξής δύο πράγματα: Πρώτον από το ότι αγνοούν ότι υπάρχουν άλυτα προβλήματα και δεύτερον από το ότι αγνοούν τους ίδιους τους πολίτες.
5.2.10
Οι φιλόσοφοι
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Μια ιστορία του Γεωργιανού συγγραφέα Σουλκχάν- Σαμπά Ορμπελιάνι , του αποκαλουμένου «Πατέρα της Γεωργίας», λέει , ότι «κάποτε ζούσε ένας φιλόσοφος γνωστός για τη μόρφωση και τη σοφία του. Μια μέρα ο φιλόσοφος αυτός εγκατέλειψε την πόλη, έστησε τη σκηνή του στην έρημο, όπου σκεπτόταν και προσευχόταν μέσα στη μοναξιά και τη γαλήνη. Υπήρξαν ακόμα κι άλλοι έξι φιλόσοφοι πολύ μορφωμένοι, που ωστόσο δεν κατάφεραν να δώσουν τη σωστή έννοια σε μια λέξη και πήγαν να ζητήσουν τη γνώμη του ερημίτη».
Ποια ήταν η λέξη που δυσκολευόταν να εξηγήσουν την έννοιά της οι έξι φιλόσοφοι δεν το λέει η ιστορία. Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Πιθανόν να ήταν η έννοια της πόλης, μια που ο φιλόσοφος πήγε να ζήσει στην έρημο, προφανώς γιατί η πόλη γι΄ αυτόν είχε χάσει κάθε έννοια. Πολλοί από μας θα θέλαμε να ξέρουμε πως είναι μια σωστή πόλη ή πώς είναι ένας σωστός πολίτης. Άλλοι πάλι θα ήθελαν να μάθουν πώς εγκαταλείπει κανείς μια πόλη που τον σκοτώνει και καταφεύγει στην έρημο ή στα βουνά.
Σίγουρα το αντιλεγόμενο σημείο των έξι φιλοσόφων ήταν η έννοια της πόλης ή της δημοκρατίας. Αν και εμένα προσωπικά θα με ενδιέφερε να ήταν η έννοια του δοκιμίου που γράφω τα τελευταία χρόνια, μια που κι αυτή αμφισβητούμενη είναι. Θα ήθελα να ξέρω τι πιστεύει ένας ερημίτης φιλόσοφος ότι είναι το δοκίμιο που γράφεται σε μια πόλη σαν τη Λάρισα π.χ. Το δοκίμιο ξεκίνησε απ΄ τον προφορικό λόγο, που ήθελε να πείσει τους ακροατές για κάποιο πράγμα. Αλλά ένας ερημίτης δεν νοιάζεται να πείσει κανέναν για τίποτα.
Τι είναι το δοκίμιο λοιπόν για έναν ερημίτη που ζει στην έρημο ; Δεν είναι λόγος με τον οποίο προσπαθείς να πείσεις κάποιους για κάτι. Δεν είναι κάποια αντικειμενική άποψη. Για μένα είναι μια αναζήτηση στην οποία δοκιμάζεις κάτι αν είναι αληθινό.
Γι’ αυτό και λέγεται δοκίμιο, απ΄ το ρήμα δοκιμάζω. Θα ήταν βαρετό να γράφεις αυτά που ξέρεις, όπως γράφει π.χ. ένας ειδικός ένα άρθρο ή μια μελέτη.
Αλλά ας δούμε τι έγινε με τη συνάντηση των έξι φιλοσόφων με τον ερημίτη. Ο Ορμπελιάνι λέει πως ο ερημίτης άκουσε την ερώτηση των έξι φιλοσόφων κι έμεινε βουβός. Τον ξαναρώτησαν. Στο τέλος ο μοναχικός τους αποκρίθηκε: «Ξοδέψατε τα πλούτη σας για να μιλάτε όμορφα κι εγώ παράτησα τα δικά μου και τον κόσμο για να μπορώ να σωπαίνω». Και μια και δεν κατάφεραν να του πάρουν άλλη λέξη, οι φιλόσοφοι έφυγαν σαστισμένοι.
Είναι φανερό από τα λόγια του ερημίτη ότι το σημείο το αντιλεγόμενο μεταξύ των έξι φιλοσόφων είναι η σωστή έννοια της πόλης. Ο ερημίτης με τη σιωπή του τους έδωσε ένα μάθημα για τη σωστή πολιτεία και για τον λαό τον πάντοτε προδομένο. Είναι καλύτερα να παρατήσεις τα πλούτη σου και τον κόσμο για να σωπαίνεις παρά να ξοδέψεις τα πλούτη σου για να μιλάς όμορφα και να εξαπατάς τον κόσμο.
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος είναι πάντοτε προδομένος από αυτούς που ξοδεύουν ολόκληρες περιουσίες για να μαθαίνουν να μιλάν όμορφα για να τον εξαπατούν.
Στην Ελληνική γλώσσα είναι καταγραμμένη όλη η σοφία του κόσμου. Για να ανανεώσουμε την κοινωνία μας πρέπει να εμβαθύνουμε στα νοήματα των λέξεων. Πρέπει να ξέρουμε π.χ. ποια είναι η σωστή έννοια του πολιτικού ή του πολιτικάντη ή του φιλοσόφου ή του σοφιστή, ώστε ο πολιτικός να είναι πολιτικός και ο φιλόσοφος να είναι φιλόσοφος. Πρέπει να ξέρουμε ότι πάνω από όλα είναι ο Κύριος Ιησούς και οι αρχές της Διδασκαλίας Του, οι αρχές του πολιτισμού και πως ό,τι αντιβαίνει στις αρχές αυτές δεν ισχύει και δεν δεσμεύει κανέναν. Η έννοια της πόλης, του πολίτη, του πολιτικού ή της πολιτείας πρέπει να συμφωνεί με τις αρχές του πολιτισμού. Ο νόμος που αντιβαίνει στις αρχές του πολιτισμού δεν εξαναγκάζει κανέναν. Ο σωστός πολίτης σε έναν τέτοιο νόμο πρέπει να κάνει πολιτική ανυπακοή, αφού παραιτηθεί από πολλά πράγματα. Αυτήν την έννοια της παραίτησης έχει η φυγή στην έρημο.
Ο Αμερικανός φιλόσοφος Χένρυ Θορώ υπήρξε ο ίδιος ένα παράδειγμα πολιτικής ανυπακοής, θεωρίας την οποία ανέπτυξε ο ίδιος. Ετοίμασε τον εαυτό του για να είναι ένας σωστός πολίτης ο οποίος να είναι σε θέση να μην υπακούσει στο νόμο που αντιβαίνει στις αρχές του πολιτισμού. Και η μόνη προετοιμασία είναι η παραίτηση. Ο Θορώ παραιτήθηκε από όλες τις ευκολίες του συστήματος που πολέμησε. Δεν ήθελε να είναι αναρχικός του γλυκού νερού που επωφελείται ό,τι μπορεί από το σύστημα που πολεμάει.
Ο Θορώ αρνήθηκε να πληρώσει τους φόρους και πήγε στη φυλακή γιατί η πολιτεία της Μασαχουσέτης διατηρούσε το καθεστώς της δουλείας. Ποιος από μας θα μπορούσε να πάει στη φυλακή γιατί η πολιτεία παραβιάζει κάποια αρχή του πολιτισμού π.χ. όσον αφορά την προστασία του αγέννητου παιδιού ή την ανεργία των νέων ή οτιδήποτε άλλο, αν δεν είχε τη δύναμη να παραιτηθεί από πολλά πράγματα που η πολιτεία αυτή του εξασφαλίζει; Οι μόνοι αληθινοί πολίτες σήμερα είναι οι μοναχοί που εγκατέλειψαν τις πόλεις και ζουν στην έρημο.
« Ζούσα μόνος στα δάση,» γράφει ο Θορώ στο βιβλίο του «Ουώλντεν» « σ΄ ένα σπίτι που είχα χτίσει μοναχός μου, στην όχθη της λίμνης Ουώλντεν, στην Κόνκορντ της Μασσαχουσέτης. Κέρδιζα τη ζωή μου με τη δουλειά των χεριών μου μόνο. Έζησα εκεί δυο χρόνια και δυο μήνες. Τώρα, κατοικώ και πάλι σε πολιτισμένο μέρος».
Για το δοκίμιο που με ενδιαφέρει γράφει στο ίδιο βιβλίο του: « Εγώ προσωπικά το μόνο που ζητώ από ένα συγγραφέα είναι να μου μιλήσει απλά και ειλικρινά για τη δική του ζωή και όχι για ό,τι έχει ακουστά για τη ζωή των άλλων ανθρώπων. Ζητώ δηλαδή να μου μιλήσει έτσι όπως θα έγραφε στους δικούς του ξενιτεμένος σε χώρα μακρινή. Γιατί αν έζησε με ειλικρίνεια, θα πρέπει να έζησε σε μια άλλη χώρα άγνωστή μου!»
( Σουλκχάν Σαμπά Ορμπελιάνι, Η σοφία του Μύθου, Εκδόσεις Χατζηνικολή, μετάφραση Κώστας Ασημακόπουλος, Ντίνα Σιδέρη, 1988.
Χένρι Ντέϊβιντ Θορώ, Ουώλντεν, Εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, μετάφραση Ι.Ζαχαράκη, Αθήνα 1981)
Μια ιστορία του Γεωργιανού συγγραφέα Σουλκχάν- Σαμπά Ορμπελιάνι , του αποκαλουμένου «Πατέρα της Γεωργίας», λέει , ότι «κάποτε ζούσε ένας φιλόσοφος γνωστός για τη μόρφωση και τη σοφία του. Μια μέρα ο φιλόσοφος αυτός εγκατέλειψε την πόλη, έστησε τη σκηνή του στην έρημο, όπου σκεπτόταν και προσευχόταν μέσα στη μοναξιά και τη γαλήνη. Υπήρξαν ακόμα κι άλλοι έξι φιλόσοφοι πολύ μορφωμένοι, που ωστόσο δεν κατάφεραν να δώσουν τη σωστή έννοια σε μια λέξη και πήγαν να ζητήσουν τη γνώμη του ερημίτη».
Ποια ήταν η λέξη που δυσκολευόταν να εξηγήσουν την έννοιά της οι έξι φιλόσοφοι δεν το λέει η ιστορία. Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Πιθανόν να ήταν η έννοια της πόλης, μια που ο φιλόσοφος πήγε να ζήσει στην έρημο, προφανώς γιατί η πόλη γι΄ αυτόν είχε χάσει κάθε έννοια. Πολλοί από μας θα θέλαμε να ξέρουμε πως είναι μια σωστή πόλη ή πώς είναι ένας σωστός πολίτης. Άλλοι πάλι θα ήθελαν να μάθουν πώς εγκαταλείπει κανείς μια πόλη που τον σκοτώνει και καταφεύγει στην έρημο ή στα βουνά.
Σίγουρα το αντιλεγόμενο σημείο των έξι φιλοσόφων ήταν η έννοια της πόλης ή της δημοκρατίας. Αν και εμένα προσωπικά θα με ενδιέφερε να ήταν η έννοια του δοκιμίου που γράφω τα τελευταία χρόνια, μια που κι αυτή αμφισβητούμενη είναι. Θα ήθελα να ξέρω τι πιστεύει ένας ερημίτης φιλόσοφος ότι είναι το δοκίμιο που γράφεται σε μια πόλη σαν τη Λάρισα π.χ. Το δοκίμιο ξεκίνησε απ΄ τον προφορικό λόγο, που ήθελε να πείσει τους ακροατές για κάποιο πράγμα. Αλλά ένας ερημίτης δεν νοιάζεται να πείσει κανέναν για τίποτα.
Τι είναι το δοκίμιο λοιπόν για έναν ερημίτη που ζει στην έρημο ; Δεν είναι λόγος με τον οποίο προσπαθείς να πείσεις κάποιους για κάτι. Δεν είναι κάποια αντικειμενική άποψη. Για μένα είναι μια αναζήτηση στην οποία δοκιμάζεις κάτι αν είναι αληθινό.
Γι’ αυτό και λέγεται δοκίμιο, απ΄ το ρήμα δοκιμάζω. Θα ήταν βαρετό να γράφεις αυτά που ξέρεις, όπως γράφει π.χ. ένας ειδικός ένα άρθρο ή μια μελέτη.
Αλλά ας δούμε τι έγινε με τη συνάντηση των έξι φιλοσόφων με τον ερημίτη. Ο Ορμπελιάνι λέει πως ο ερημίτης άκουσε την ερώτηση των έξι φιλοσόφων κι έμεινε βουβός. Τον ξαναρώτησαν. Στο τέλος ο μοναχικός τους αποκρίθηκε: «Ξοδέψατε τα πλούτη σας για να μιλάτε όμορφα κι εγώ παράτησα τα δικά μου και τον κόσμο για να μπορώ να σωπαίνω». Και μια και δεν κατάφεραν να του πάρουν άλλη λέξη, οι φιλόσοφοι έφυγαν σαστισμένοι.
Είναι φανερό από τα λόγια του ερημίτη ότι το σημείο το αντιλεγόμενο μεταξύ των έξι φιλοσόφων είναι η σωστή έννοια της πόλης. Ο ερημίτης με τη σιωπή του τους έδωσε ένα μάθημα για τη σωστή πολιτεία και για τον λαό τον πάντοτε προδομένο. Είναι καλύτερα να παρατήσεις τα πλούτη σου και τον κόσμο για να σωπαίνεις παρά να ξοδέψεις τα πλούτη σου για να μιλάς όμορφα και να εξαπατάς τον κόσμο.
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος είναι πάντοτε προδομένος από αυτούς που ξοδεύουν ολόκληρες περιουσίες για να μαθαίνουν να μιλάν όμορφα για να τον εξαπατούν.
Στην Ελληνική γλώσσα είναι καταγραμμένη όλη η σοφία του κόσμου. Για να ανανεώσουμε την κοινωνία μας πρέπει να εμβαθύνουμε στα νοήματα των λέξεων. Πρέπει να ξέρουμε π.χ. ποια είναι η σωστή έννοια του πολιτικού ή του πολιτικάντη ή του φιλοσόφου ή του σοφιστή, ώστε ο πολιτικός να είναι πολιτικός και ο φιλόσοφος να είναι φιλόσοφος. Πρέπει να ξέρουμε ότι πάνω από όλα είναι ο Κύριος Ιησούς και οι αρχές της Διδασκαλίας Του, οι αρχές του πολιτισμού και πως ό,τι αντιβαίνει στις αρχές αυτές δεν ισχύει και δεν δεσμεύει κανέναν. Η έννοια της πόλης, του πολίτη, του πολιτικού ή της πολιτείας πρέπει να συμφωνεί με τις αρχές του πολιτισμού. Ο νόμος που αντιβαίνει στις αρχές του πολιτισμού δεν εξαναγκάζει κανέναν. Ο σωστός πολίτης σε έναν τέτοιο νόμο πρέπει να κάνει πολιτική ανυπακοή, αφού παραιτηθεί από πολλά πράγματα. Αυτήν την έννοια της παραίτησης έχει η φυγή στην έρημο.
Ο Αμερικανός φιλόσοφος Χένρυ Θορώ υπήρξε ο ίδιος ένα παράδειγμα πολιτικής ανυπακοής, θεωρίας την οποία ανέπτυξε ο ίδιος. Ετοίμασε τον εαυτό του για να είναι ένας σωστός πολίτης ο οποίος να είναι σε θέση να μην υπακούσει στο νόμο που αντιβαίνει στις αρχές του πολιτισμού. Και η μόνη προετοιμασία είναι η παραίτηση. Ο Θορώ παραιτήθηκε από όλες τις ευκολίες του συστήματος που πολέμησε. Δεν ήθελε να είναι αναρχικός του γλυκού νερού που επωφελείται ό,τι μπορεί από το σύστημα που πολεμάει.
Ο Θορώ αρνήθηκε να πληρώσει τους φόρους και πήγε στη φυλακή γιατί η πολιτεία της Μασαχουσέτης διατηρούσε το καθεστώς της δουλείας. Ποιος από μας θα μπορούσε να πάει στη φυλακή γιατί η πολιτεία παραβιάζει κάποια αρχή του πολιτισμού π.χ. όσον αφορά την προστασία του αγέννητου παιδιού ή την ανεργία των νέων ή οτιδήποτε άλλο, αν δεν είχε τη δύναμη να παραιτηθεί από πολλά πράγματα που η πολιτεία αυτή του εξασφαλίζει; Οι μόνοι αληθινοί πολίτες σήμερα είναι οι μοναχοί που εγκατέλειψαν τις πόλεις και ζουν στην έρημο.
« Ζούσα μόνος στα δάση,» γράφει ο Θορώ στο βιβλίο του «Ουώλντεν» « σ΄ ένα σπίτι που είχα χτίσει μοναχός μου, στην όχθη της λίμνης Ουώλντεν, στην Κόνκορντ της Μασσαχουσέτης. Κέρδιζα τη ζωή μου με τη δουλειά των χεριών μου μόνο. Έζησα εκεί δυο χρόνια και δυο μήνες. Τώρα, κατοικώ και πάλι σε πολιτισμένο μέρος».
Για το δοκίμιο που με ενδιαφέρει γράφει στο ίδιο βιβλίο του: « Εγώ προσωπικά το μόνο που ζητώ από ένα συγγραφέα είναι να μου μιλήσει απλά και ειλικρινά για τη δική του ζωή και όχι για ό,τι έχει ακουστά για τη ζωή των άλλων ανθρώπων. Ζητώ δηλαδή να μου μιλήσει έτσι όπως θα έγραφε στους δικούς του ξενιτεμένος σε χώρα μακρινή. Γιατί αν έζησε με ειλικρίνεια, θα πρέπει να έζησε σε μια άλλη χώρα άγνωστή μου!»
( Σουλκχάν Σαμπά Ορμπελιάνι, Η σοφία του Μύθου, Εκδόσεις Χατζηνικολή, μετάφραση Κώστας Ασημακόπουλος, Ντίνα Σιδέρη, 1988.
Χένρι Ντέϊβιντ Θορώ, Ουώλντεν, Εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, μετάφραση Ι.Ζαχαράκη, Αθήνα 1981)
2.2.10
Ο άγγελος του Θεού
Του Μόσχου Εμμ Λαγκουβάρδου
Όταν περνούσα έξω απ΄ το μαγαζί του φίλου μου άφηνε για μια στιγμή τη δουλειά του για να μου εκφράσει τη φιλία του με κάποια ευχή ή κάποιο καλό λόγο. Χαιρόταν που τον άκουγα προσεκτικά. Το θεωρούσε μεγάλη τιμή να ακούω τα λόγια ενός αγραμμάτου. Χαιρόταν που με έβλεπε κι όταν έφευγα με συνόδευαν οι ευχές του. Μου μιλούσε κρατώντας κάποιο εμπόρευμα στο χέρι, ενώ ο πελάτης περίμενε με κατανόηση. Ο κόσμος εκτιμάει τα φιλικά αισθήματα.
Μια μέρα τον είδα να κάθεται μπροστά στο μαγαζί ακουμπώντας στο μπαστούνι του. Ήταν συνταξιούχος πια και το μαγαζί του το δούλευε ο γιος του. "Έλα να σου πω κάτι να το θυμάσαι" μου φώναξε. Πλησίασα στο φίλο μου και περίμενα με ενδιαφέρον όπως πάντα να ακούσω τα λόγια του. Τώρα δεν κρατούσε τίποτα στα χέρια του και δεν περίμενε κανένας πελάτης." Θα σου δώσω μια συμβουλή, τη συμβουλή ενός αγραμμάτου: Κάθε φορά που πηγαίνεις κάπου να στέλνεις πριν από σένα τον άγγελο του Θεού".
Τον κοιτούσα στα μονίμως δακρυσμένα μάτια του με ευγνωμοσύνη γιατί ήθελε να μου μεταδίδει τη σοφία του για να με βοηθάει στη ζωή μου. "Ποιος είναι ο άγγελος του Θεού" τον ρώτησα. "Ο άγγελος του Θεού είναι ο καλός ο λόγος", είπε.
Από τότε δεν ξαναείδα το φίλο μου. Τώρα όταν διαβάζω στο Ευαγγέλιο την Εντολή "ευλογείτε μην καταράσθε" τον θυμάμαι.
Με ρώτησε κάποτε ο Ρομπέρτος (Ρόμπερτ Λαξ ,Αμερικανός ποιητής, 1915-2000), αν ερχόταν ένας άγγελος και σου έλεγε να κάνεις μια ευχή, τί θα ζητούσες απ΄ το Θεό;» "Θα ζητούσα σοφία", είπα.
Μετά από πολλά χρόνια, γέρος πια, κατάλαβα ότι είχα κάνει λάθος. Δεν χρειαζόμουνα σοφία αλλά σοφό, να με πιάσει απ’ το χέρι και να με οδηγήσει στην αληθινή ζωή. Στην Ορθόδοξη Παράδοση αυτό που προέχει δεν είναι η σοφία που μαθαίνεις στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, (όπως στη Δύση), αυτό που προέχει είναι η εμπειρία του διδασκάλου. Η μάθηση είναι εμπειρία που μεταδίδει ο δάσκαλος στο μαθητή. Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν έγραψαν ούτε μία λέξη που δεν την έζησαν.
Η Ορθοδοξία δεν είναι σχολαστική αλλά εμπειρική. Αυτό που προέχει δεν είναι οι θεωρίες και οι κανόνες, αλλά η ζωή. Στη ζωή πορευόμαστε ακολουθώντας την εμπειρία . Δεν μας ενδιαφέρει τι είναι η αλήθεια, αλλά ποιος είναι η Αλήθεια. «Δεν έγινε ο άνθρωπος για το Σάββατο, αλλά το Σάββατο για τον άνθρωπο». Το ίδιο για την εργασία. Ψάχνουν να βρουν θεωρίες και συστήματα για να συντηρούν μια απάτη σε βάρος των ανέργων, σαν να έγινε ο άνθρωπος για την εργασία και όχι η εργασία για τον άνθρωπο.
Δεν θέλουμε θεωρίες για τις θεωρίες, ούτε κανόνες για του τους κανόνες. Είμαστε αληθινοί άνθρωποι γιατί ο Κύριος Ιησούς ζει. Αν δε ζει, όπως διατείνονται όσοι απομακρύνθηκαν απ΄ το Θεό, δεν είμαστε παρά ένα είδος «καραγκιόζη». «Επειδή εσύ υπάρχεις είμαι κι εγώ αληθινός», γράφει ο Ισπανός ποιητής και φιλόσοφος Μιγκέλ ντε Ουναμούνο στο ποίημά του «Η προσευχή του αθέου».
Ανάμεσα στα πολλά πνευματικά διαμάντια που είχα τη χαρά να λάβω ως ευλογία απ΄ το φίλο μου παπα- Ηλία, είναι κι αυτό: «Οι Κινέζοι, ξέρεις» μου είπε κάποτε « έχουν μια παροιμία. Θα σου την πώ να χαρείς: Οι Κινέζοι λένε: «Δεν έχεις γέρο; Αγόρασε έναν». Στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου η λέξη «γέρος» σημαίνει «σοφός».
Στα όνειρα στη δική μας παράδοση ο γέρος είναι ο άγιος. Γι' αυτό και οι μοναχοί ονομάζονται "καλόγεροι". Η αγιότητα και όχι η σοφία είνα αυτό που προέχει".
Όταν περνούσα έξω απ΄ το μαγαζί του φίλου μου άφηνε για μια στιγμή τη δουλειά του για να μου εκφράσει τη φιλία του με κάποια ευχή ή κάποιο καλό λόγο. Χαιρόταν που τον άκουγα προσεκτικά. Το θεωρούσε μεγάλη τιμή να ακούω τα λόγια ενός αγραμμάτου. Χαιρόταν που με έβλεπε κι όταν έφευγα με συνόδευαν οι ευχές του. Μου μιλούσε κρατώντας κάποιο εμπόρευμα στο χέρι, ενώ ο πελάτης περίμενε με κατανόηση. Ο κόσμος εκτιμάει τα φιλικά αισθήματα.
Μια μέρα τον είδα να κάθεται μπροστά στο μαγαζί ακουμπώντας στο μπαστούνι του. Ήταν συνταξιούχος πια και το μαγαζί του το δούλευε ο γιος του. "Έλα να σου πω κάτι να το θυμάσαι" μου φώναξε. Πλησίασα στο φίλο μου και περίμενα με ενδιαφέρον όπως πάντα να ακούσω τα λόγια του. Τώρα δεν κρατούσε τίποτα στα χέρια του και δεν περίμενε κανένας πελάτης." Θα σου δώσω μια συμβουλή, τη συμβουλή ενός αγραμμάτου: Κάθε φορά που πηγαίνεις κάπου να στέλνεις πριν από σένα τον άγγελο του Θεού".
Τον κοιτούσα στα μονίμως δακρυσμένα μάτια του με ευγνωμοσύνη γιατί ήθελε να μου μεταδίδει τη σοφία του για να με βοηθάει στη ζωή μου. "Ποιος είναι ο άγγελος του Θεού" τον ρώτησα. "Ο άγγελος του Θεού είναι ο καλός ο λόγος", είπε.
Από τότε δεν ξαναείδα το φίλο μου. Τώρα όταν διαβάζω στο Ευαγγέλιο την Εντολή "ευλογείτε μην καταράσθε" τον θυμάμαι.
Με ρώτησε κάποτε ο Ρομπέρτος (Ρόμπερτ Λαξ ,Αμερικανός ποιητής, 1915-2000), αν ερχόταν ένας άγγελος και σου έλεγε να κάνεις μια ευχή, τί θα ζητούσες απ΄ το Θεό;» "Θα ζητούσα σοφία", είπα.
Μετά από πολλά χρόνια, γέρος πια, κατάλαβα ότι είχα κάνει λάθος. Δεν χρειαζόμουνα σοφία αλλά σοφό, να με πιάσει απ’ το χέρι και να με οδηγήσει στην αληθινή ζωή. Στην Ορθόδοξη Παράδοση αυτό που προέχει δεν είναι η σοφία που μαθαίνεις στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, (όπως στη Δύση), αυτό που προέχει είναι η εμπειρία του διδασκάλου. Η μάθηση είναι εμπειρία που μεταδίδει ο δάσκαλος στο μαθητή. Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν έγραψαν ούτε μία λέξη που δεν την έζησαν.
Η Ορθοδοξία δεν είναι σχολαστική αλλά εμπειρική. Αυτό που προέχει δεν είναι οι θεωρίες και οι κανόνες, αλλά η ζωή. Στη ζωή πορευόμαστε ακολουθώντας την εμπειρία . Δεν μας ενδιαφέρει τι είναι η αλήθεια, αλλά ποιος είναι η Αλήθεια. «Δεν έγινε ο άνθρωπος για το Σάββατο, αλλά το Σάββατο για τον άνθρωπο». Το ίδιο για την εργασία. Ψάχνουν να βρουν θεωρίες και συστήματα για να συντηρούν μια απάτη σε βάρος των ανέργων, σαν να έγινε ο άνθρωπος για την εργασία και όχι η εργασία για τον άνθρωπο.
Δεν θέλουμε θεωρίες για τις θεωρίες, ούτε κανόνες για του τους κανόνες. Είμαστε αληθινοί άνθρωποι γιατί ο Κύριος Ιησούς ζει. Αν δε ζει, όπως διατείνονται όσοι απομακρύνθηκαν απ΄ το Θεό, δεν είμαστε παρά ένα είδος «καραγκιόζη». «Επειδή εσύ υπάρχεις είμαι κι εγώ αληθινός», γράφει ο Ισπανός ποιητής και φιλόσοφος Μιγκέλ ντε Ουναμούνο στο ποίημά του «Η προσευχή του αθέου».
Ανάμεσα στα πολλά πνευματικά διαμάντια που είχα τη χαρά να λάβω ως ευλογία απ΄ το φίλο μου παπα- Ηλία, είναι κι αυτό: «Οι Κινέζοι, ξέρεις» μου είπε κάποτε « έχουν μια παροιμία. Θα σου την πώ να χαρείς: Οι Κινέζοι λένε: «Δεν έχεις γέρο; Αγόρασε έναν». Στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου η λέξη «γέρος» σημαίνει «σοφός».
Στα όνειρα στη δική μας παράδοση ο γέρος είναι ο άγιος. Γι' αυτό και οι μοναχοί ονομάζονται "καλόγεροι". Η αγιότητα και όχι η σοφία είνα αυτό που προέχει".
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)