Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
Σοβαρή (ή απλά σοβαροφανής) Αθηναϊκή εφημερίδα δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα της την είδηση, ότι η μονογαμία είναι μύθος και ότι όπως διαπίστωσαν ύστερα από επιστημονικές έρευνες ειδικοί ερευνητές επιστήμονες, στη Φύση επικρατεί πλήρης σεξουαλική ασυδοσία !
Τα ζώα , κατά τους ειδικούς αυτούς επιστήμονες ( η εφημερίδα δεν γράφει τι είδους ειδικότητα κατέχουν), δεν έχουν όριο στην ικανοποίηση του σεξουαλικού ενστίκτου. Αυτό σημαίνει κατ΄ αυτούς ,ότι τα ζώα, αν δεν τους σταματήσει κάποιο εξωτερικό εμπόδιο, μπορούν να φτάσουν μέχρι το θάνατο, λόγω της σεξουαλικής ασυδοσίας τους. Τα ζώα που με το ένστικτό τους ξέρουν να φυλάγονται απ΄ τον κίνδυνο, την αρρώστια και το θάνατο, είναι εντελώς απροστάτευτα όταν πρόκειται για τη σεξουαλική τους ικανοποίηση.
Κατ΄ αρχήν τα ζώα δεν έχουν σεξουαλικές ορμές καθ΄ όλο το έτος. Έπειτα αν ήταν σεξουαλικά ασύδοτα , όπως ισχυρίζονται οι ειδικοί επιστήμονες, το ίδιο έπρεπε να είναι ασύδοτα και στις άλλες φυσικές ανάγκες τους, όπως π.χ. στην τροφή και στο πιοτό. Κι όμως τα ζώα δεν κάνουν κατάχρηση της τροφής και είναι πάντοτε μετρημένα στην τροφή και στο νερό. Ούτε τρώνε ούτε πίνουν περισσότερο από όσο έχουν ανάγκη, κι αποφεύγουν τις αφύσικες τροφές.
Αν αληθεύει ότι στη Φύση επικρατεί τέτοια σεξουαλική ασυδοσία, όπως βεβαιώνουν οι ειδικοί επιστήμονες , σημαίνει ότι οι άνθρωποι που δεν είναι σεξουαλικά ασύδοτοι πάνε κόντρα στη φύση και δεν είναι φυσιολογικοί!
Άραγε η «καλή» αυτή εφημερίδα και ακριβέστερα ο δημοσιογράφος , ο οποίος ξεσήκωσε από κάποιο «σοβαρό» έντυπο την είδηση αυτή κι ο αρχισυντάκτης, που για να της δώσει τη μεγαλύτερη δυνατή δημοσιότητα, την έβαλε στην πρώτη σελίδα, γνωρίζουν ότι οι ιδέες αυτές , ότι ο άνθρωπος είναι μια μηχανή, όπως τα ζώα, είναι ιδέες που πρόβαλε και εφάρμοσε ο Ναζισμός, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα σε όλο τον κόσμο;
Ο άνθρωπος-μηχανή (υπεράνθρωπος) είναι πολύ χειρότερος απ΄ τα άγρια ζώα. Ενώ εκείνα έχουν το ένστικτό τους να τα προστατεύει απ΄ την ασυδοσία, ο άνθρωπος αν δεν έχει το λόγο, με τον οποίο θέτει ηθικά όρια στη δύναμη και ειδικότερα στα ζωικά του ένστικτα, κατρακυλάει σε αφάνταστη αγριότητα , την οποία στρέφει εναντίον του εαυτού του ή εναντίον των συνανθρώπων του.
Τι μανία κατέλαβε πολλούς που επείγονται να αποδείξουν τι είναι φυσιολογικό και τι δεν είναι φυσιολογικό στον άνθρωπο, με το να τον παραβάλλουν άλλοτε με μηχανή κι άλλοτε με ζώο; Είναι η ανθρώπινη φύση όπως είναι η ζωώδης; Μήπως ξεχάσαμε πώς γίνεται ο άνθρωπος, όταν χάσει την ανθρώπινη ουσία (την ανθρωπιά του) και κατέχεται από τα ένστικτα του ζώου;
Γνωρίζει ο απλός άνθρωπος, ενημερώνεται απ΄ την «καλή» εφημερίδα ο απλώς αναγνώστης που την αγοράζει , πώς σκέφτονται αυτοί που προπαγανδίζουν ιδέες ναζιστικές; Διαβάζουμε σε εφημερίδες και σε περιοδικά, πως δεν είναι μύθος μόνο η μονογαμία, αλλά κι ο γάμος μύθος είναι και η οικογένεια επίσης και η σχέση γονέων και παιδιών! Ενώ η πραγματικότητα είναι η σεξουαλική ασυδοσία, που θεωρεί θεμιτή ακόμα και την αιμομιξία, την πορνεία,( όπως είναι ο συμβατικός γάμος) κλπ.
Γνωρίζει αυτά τα πράγματα ο απλός φορολογούμενος πολίτης, ο απλός ψηφοφόρος και τα αναλογίζεται όταν ακολουθεί άκριτα κι αβασάνιστα κάποια πολιτικά κόμματα , χωρίς να εξετάζει σε τι πιστεύουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ζητούν την ψήφο του και που διαχειρίζονται τον πλούτο της χώρας του;
31.8.10
Θύματα του 1922
Αποσπάσματα από το βιβλίο «1922 - H Μαύρη Βίβλος» του Γιάννη Π. Καψή (Εκδόσεις: ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ - Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ)
«Εσύ αναγνώστη που θα θελήσεις να διαβάσεις τις σελίδες που ακολουθούν, σφίξε την ψυχή, αλλά άφησε το δάκρυ να κυλήσει ελεύθερο. Ο πόνος, η δυστυχία, η φρίκη πολύ συχνά θα νιώσεις να σε πνίγουν.» Γ. Καψής
...Ονομάζομαι Σοφία Νικολάου. Είμαι από το Ιβρινδί της Μικράς Ασίας... Είχαμε καταφύγει με τον άνδρα μου και τον γιο μας Μανωλάκη, 8 ετών, στον μύλο του Γκιούν-Γκιορκές... Ξαφνικά, φάνηκαν να έρχονται Τούρκοι χωριάτες. Τριγύρισαν τον μύλο βγάζοντας άγριες φωνές... Μετά έσπασαν την πόρτα του μύλου κι όρμησαν επάνω μας... Μπροστά στα μάτια του συγχωρημένου του άνδρα μου και του παιδιού μου με ατίμασαν πολλές φορές. Ύστερα, έσφαξαν το παιδί μου και κομμάτια σαν με τα μαχαίρια τους τον άνδρα μου. Του έβγαλαν τα εντόσθια και μου έδιναν να φάω το κρέας του. Μου φώναζαν πως, αν δεν έτρωγα από το κρέας τον άνδρα μου, θα έσφαζαν κι εμένα. Εκείνη τη ώρα ακούστηκαν πυροβολισμοί. Έριχναν οι ίδιοι οι Τούρκοι για να ειδοποιήσουν τους δικούς τους ότι έρχεται ο Ελληνικός στρατός... Περνούσε το σύνταγμα του Μπαλούκ-Κεσέρ. Στο άκουσμά του, έτρεξαν να φύγουν. Έτσι σώθηκα ...Είδαν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες τα παθήματά μου και με πήραν μαζί τους...
Σοφία Νικολάου
.Όταν μπήκαν οι κεμαλικοί, ήμουν στο Κορδελιό της Σμύρνης. Είδα να σφάζουν Χριστιανούς. πτώματα ήταν εδώ κι εκεί. Είχαμε συγκεντρωθεί στην προκυμαία κι οι Τούρκοι ερχόντουσαν, άλλους λήστευαν κι άλλους βασάνιζαν κι άρπαζαν ωραίες γυναίκες και κορίτσια και τα ατίμαζαν μπροστά στα μάτια μας.
Χαράλαμπος Τσακίρης
...Την 27η Αυγούστου, ευρισκόμενος στην Σμύρνη, άκουσα ότι οι κεμαλικοί είχαν μπει στον Μπουρνόβα, χωριό που απέχει ένα τέταρτο από την Σμύρνη, όπου έσφαζαν τους Χριστιανούς και κατέστρεφαν το παν. Τρομοκρατημένος, πήρα την οικογένεια μου και καταφύ γαμε στην καθολική εκκλησία Σάντα Μαρία. Αργότερα, σκέφθηκα να τρέξω στο σπίτι μου για να πάρω μερικά τρόφιμα, αλλά στο μεταξύ είχαν φθάσει οι κεμαλικοί. Στον δρόμο, είδα πλήθος Χριστιανών να καταφεύγουν έντρομοι στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου. Αλ λά κεμαλικοί μαζί με τσέτες καί πολίτες Τούρκους ορ μούσαν μέσα στην εκκλησία όπου έσφαζαν αδιακρίτως άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Πολλοί Χριστιανοί, στην απελπισία τους, πηδούσαν από τα παράθυρα και τους τοίχους. Αλλά κι αν δεν τραυματιζόντουσαν, τους περί μενε η ίδια τύχη. ...Κατόρθωσα να φθάσω μέχρι το σπίτι μου, όπου είχαν καταφύγει κι άλλοι γνωστοί και γείτονες. Οι γυναίκες έκρυψαν τους άνδρες στο υπόγειο. Αλλά όταν μπήκαν οι Τούρκοι, αφού τις λήστεψαν όλες, σκότωσαν δύο γυναίκες και δύο παιδιά και φεύγοντας πήραν μαζί τους τρία νεαρά κορίτσια. Την επομένη, χάρις σ' έναν Τούρκο που δωροδοκήσαμε, δίνοντας πολλά χρήματα και δώρα, μας οδήγησε στην παραλία, αλλά στον δρόμο άλλοι Τούρκοι σκότωσαν τον αδελφό μου Βασίλη, 24 ετών. Όλα όσα γινόντου σαν τα έβλεπαν πολλοί ξένοι, Άγγλοι και Γάλλοι, και Ιταλοί και Αμερικανοί...
Παύλος Μιχαηλίδης
.Κατέφυγα με πολλούς συγχωριανούς μου, οι κογενειακώς, στην Σμύρνη όπου είδα κεμαλικούς στρατιώ τες και Τούρκους πολίτες να σφάζουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά... Επί τέσσερες ημέρες, εμέναμε μέσα εις το αμερι κανικό καπνεργοστάσιο. Οι Τούρκοι αξίωσαν και παρέλα βαν όλους του άνδρες μέχρι 50 ετών, ενώ τα γυναικόπαιδα και τους γέροντας τους αφήκαν στους δρόμους. Και απει λώντας τους με τις λόγχες, τους καταλήστευαν και ερευ νούσαν τις γυναίκες στους μαστούς και τα πανταλόνια τους. Όλα αυτά, παρουσία άλλων, Αμερικανών, Γάλλων και άλλων ξένων στρατιωτών και αξιωματικών.
Παύλος Σταύρου Μιχαηλίδης
.Οι κεμαλικοί στρατιώται κράτησαν αιχμαλώτους τους δύο αδελφούς μου. Έβαλαν φωτιά κι έκαψαν το σπίτι μας. Είδα να σκοτώνουν πολλούς Χριστιανούς. Την Ελένη του Νι κολάου Ντελάλη, ετών 20, την απήγαγαν και την επομένη που επέστρεψε μας διηγείτο τρέμοντας και κλαίοντας ότι πολλοί Τούρκοι είχαν ασελγήσει επάνω της. Εμένα μου έκλεψαν τα κοσμήματά μου.
Δέσποινα Αυγείου
.Εις το χωρίον Καραντίναν, που απέχει μισή ώρα από την Σμύρνη, όπου είχαμε καταφύγει, οι Τούρκοι απήγαγαν τον άνδρα μου Παντελή, ετών 32, αφού και μας ελήστευσαν. Είδα με τα μάτια Τούρκους φονεύοντας Χριστιανούς, των οποίων τα πτώματα έτρωγαν οι σκύλοι.
Ελένη Αυγείου
.Οι Τούρκοι απήγαγαν τον άνδρα μου κι έκτοτε έχασα τα ίχνη του. Εμένα μου αφήρεσαν τα χρή ματα, έπιπλα και κοσμήματα και έκαψαν το σπίτι μου. Χιλιάδας οικογενειών μας έκλεισαν εις την βάσιν και μας αφήκαν νηστικούς επί τρία ημερονύκτια. Την νύχτα ερχόντουσαν και άρπαζαν γυναίκες και κορίτσια για να τα ατιμάσουν. Όλους τους άλλους συνεχώς εβίαζαν, έδερναν και κακοποιούσαν.
Στέλλα Βρεκούση
...Εγκαταλείψαμε το χωριό και καταφύγαμε στην πα ραλία, στην θέση Οκτσάι. Εκεί κατέφθασαν τσέτες που συνέλαβαν τα ωραιότερα και καλύτερα κορίτσια του χωριού μας, όπως την Κατίνα του Αντωνίου Παπου τσή, 14 ετών, και την αδελφή της Μερσίνα, 17 ετών, την Ελένη Παπουτσή, την Ελένη και Χριστίνα Ψωμά και πολλές άλλες που από την σύγχυση δεν ενθυμούμαι τα ονόματά τους. Τα κορίτσια ριχνόντουσαν στην θά λασσαν να πνιγούν, προτιμώντας τον θάνατον από την ατίμωση, αλλά οι Τούρκοι τις κατεδίωκαν και τις άρπα ζαν, ενώ τα δυστυχισμένα πλάσματα έκλαιγαν και σφά δαζαν. Ελήστευον όλους. Τον εκ Μαγνησίας Παπαγεώργη έσυραν από τα γένια μαζί με τα πέντε κορίτσια του, αφού δε του επήραν 500 λίρες τον απήγαγαν με όλη την οικογένεια του, άγνωστον πού.
Σουλτάνα Βασιλείου, εξ Αδραμυτίου
.Τον άνδρα μου Αρμένιο Αβεντίς, ετών 35, και τον γιο μου Αργύρη, ετών 17, επή ραν αιχμαλώτους οι Τούρκοι. Είδα Τούρκους να σφάζουν Έλληνες και Αρμενίους και να καίουν σπίτια. Εδιάλεγαν τα πιο όμορφα κορίτσια και γυναίκες και τις απήγαγαν. Είδα πολλές γυναίκες και κορίτσια να πέφτουν στην θά λασσα για να σωθούν από τους Τούρκους.
Λεμονιά Σαντηρηκιάν, Ελληνίς εκ Σμύρνης
.Στις 28 Αυγούστου, έφυγε ξαφνικά ο ελληνικός στρα τός. Όλοι οι Τούρκοι, ιδιαίτερα οι προύχοντες, έκαναν κάθε τι για να μας καθησυχάσουν, διαβεβαιώνοντας ότι δεν κινδυνεύουμε. Αλλά την επομένη μπήκαν στην κωμό πολή μας οι τσέτες κι αμέσως άρχισαν την σφαγή. Εμένα με συνέλαβαν, μου πήραν 1.000 λίρες και με έδεσαν σ' ένα δένδρο. Και μπροστά στα μάτια μου πήραν την αδελφή μου Πηνελόπη και την κόρη του Αντωνιάδη, Ελένη, κι αφού τις ντρόπιασαν κατά διαφορετικούς τρόπους τους έκοψαν τους μαστούς. Η σφαγή συνεχιζόταν όταν, γύρω στα μεσάνυχτα, ακούγεται ένας πυροβολισμός. Ερχότανε ο ελληνικός στρατός. Οι τσέτες αντιστάθηκαν 1-2 ώρες, αλλά αναγκάσθηκαν τελικά να υποχωρήσουν στα βουνά. Είχαν έλθει από την Κρεμαστή Κιρκάσιοτ με αρχηγό τον Δαούτ Εφένδη. Όταν με έλυσαν από το δένδρο, η αδελφή μου και η Ελένη Αντωνιάδου είχαν πεθάνει...
Αντώνιος Γεωργιάόης, εκ Σιντιρκή Μ. Ασίας
...Οι προύχοντες του τόπου μας, μας είχαν διαβεβαιώσει ότι δεν διατρέχαμε κανέναν κίνδυνο... Οι τσέτες δεν θα μας πείραζαν ...Μετά 8 ημέρες, μπήκε ο τακτικός στρατός που μας πήρε, όλους εν γένει, και μας οδηγούσε στο εσωτερικό. Φθάνοντας στο Κιομέρτς μας επιτέθηκαν οι χωρικοί, οι οποίοι άρπαζαν τις γυναίκες και τα κορίτσια μας και τις ατίμαζαν με ακατονόμαστες πράξεις. Αυτό το μαρτύριο συνεχίσθηκε για δυο μέρες. Μετά μας οδήγησαν στο Χαάζ Τσακήλ, μας έδεσαν 5-5 μαζί και μας λόγχιζαν γκρεμίζοντας μας στον μεγάλο γκρεμό, το Τσακήλ. Εγώ είχα δεχθεί δυο λογχισμούς αλλά ζούσα. Και πέφτοντας σκεπάσθηκα από πτώματα. Δεν ξέρω πόσο έμεινα αναίσθητος. Κάπως όμως, συνήλθα και μετά 4 ημέρες κατόρθωσα να φθάσω στην πατρίδα μου, το Μοσχονήσι. Εκεί υπάρχει ένα μεταλλείο που ονομάζεται Πύργος. Ευτυχώς, βρήκα μια βάρκα και κατόρθωσα να περάσω απέναντι, στην Μυτιλήνη. Για τα άλλα 4 μέλη της οικογένειας μου δεν ξέρω αν τους σκότωσαν, αν ζούνε αιχμάλωτα ή αν έχουν σωθεί.
Δημήτριος Χατζή Διαμαντής, εκ Μοσχονησίων
...Την 23η Αυγούστου, πληροφορηθήκαμε ότι στην Σμύρνη είχαν καταπλεύσει πλοία για να μας παραλάβουν. Φύγαμε σιδηροδρομικώς και μετά δυο ημέρες ήμα σταν στην Σμύρνη. Μετά δυο ημέρες κατέφθασε ο κεμαλικός στρατός... Επειδή η πυρκαϊά επεκτείνετο, ο κόσμος είχε συγκε ντρωθεί στην παραλία, ζητώντας προστασία στα πλοία. Αλλά προτεραιότητα είχαν οι υπήκοοι ξένων χωρών, ενώ εμείς μέναμε στο έλεος των κεμαλικών... Πολλοί έπεφταν στην θάλασσα και επειδή δεν τους άφηναν να ανέβουν στα πλοία έμεναν εκεί και πνιγόντουσαν ...Το βράδυ μας πήραν τους μισούς περίπου στον Μπαλτζόβα, όπου ανενόχλητοι πια οι κεμαλικοί στρατιώτες διάλεγαν τις πιο ωραίες κοπέλες κι αφού χόρταιναν όλη την νύχτα τις ασελγείς ορμές τους τις επέστρεφαν το πρωί, αιμόφυρτες, στους γονείς τους...
Αλέκος Αλτίνογλου, εκ Μαγνησίας
«Εσύ αναγνώστη που θα θελήσεις να διαβάσεις τις σελίδες που ακολουθούν, σφίξε την ψυχή, αλλά άφησε το δάκρυ να κυλήσει ελεύθερο. Ο πόνος, η δυστυχία, η φρίκη πολύ συχνά θα νιώσεις να σε πνίγουν.» Γ. Καψής
...Ονομάζομαι Σοφία Νικολάου. Είμαι από το Ιβρινδί της Μικράς Ασίας... Είχαμε καταφύγει με τον άνδρα μου και τον γιο μας Μανωλάκη, 8 ετών, στον μύλο του Γκιούν-Γκιορκές... Ξαφνικά, φάνηκαν να έρχονται Τούρκοι χωριάτες. Τριγύρισαν τον μύλο βγάζοντας άγριες φωνές... Μετά έσπασαν την πόρτα του μύλου κι όρμησαν επάνω μας... Μπροστά στα μάτια του συγχωρημένου του άνδρα μου και του παιδιού μου με ατίμασαν πολλές φορές. Ύστερα, έσφαξαν το παιδί μου και κομμάτια σαν με τα μαχαίρια τους τον άνδρα μου. Του έβγαλαν τα εντόσθια και μου έδιναν να φάω το κρέας του. Μου φώναζαν πως, αν δεν έτρωγα από το κρέας τον άνδρα μου, θα έσφαζαν κι εμένα. Εκείνη τη ώρα ακούστηκαν πυροβολισμοί. Έριχναν οι ίδιοι οι Τούρκοι για να ειδοποιήσουν τους δικούς τους ότι έρχεται ο Ελληνικός στρατός... Περνούσε το σύνταγμα του Μπαλούκ-Κεσέρ. Στο άκουσμά του, έτρεξαν να φύγουν. Έτσι σώθηκα ...Είδαν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες τα παθήματά μου και με πήραν μαζί τους...
Σοφία Νικολάου
.Όταν μπήκαν οι κεμαλικοί, ήμουν στο Κορδελιό της Σμύρνης. Είδα να σφάζουν Χριστιανούς. πτώματα ήταν εδώ κι εκεί. Είχαμε συγκεντρωθεί στην προκυμαία κι οι Τούρκοι ερχόντουσαν, άλλους λήστευαν κι άλλους βασάνιζαν κι άρπαζαν ωραίες γυναίκες και κορίτσια και τα ατίμαζαν μπροστά στα μάτια μας.
Χαράλαμπος Τσακίρης
...Την 27η Αυγούστου, ευρισκόμενος στην Σμύρνη, άκουσα ότι οι κεμαλικοί είχαν μπει στον Μπουρνόβα, χωριό που απέχει ένα τέταρτο από την Σμύρνη, όπου έσφαζαν τους Χριστιανούς και κατέστρεφαν το παν. Τρομοκρατημένος, πήρα την οικογένεια μου και καταφύ γαμε στην καθολική εκκλησία Σάντα Μαρία. Αργότερα, σκέφθηκα να τρέξω στο σπίτι μου για να πάρω μερικά τρόφιμα, αλλά στο μεταξύ είχαν φθάσει οι κεμαλικοί. Στον δρόμο, είδα πλήθος Χριστιανών να καταφεύγουν έντρομοι στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου. Αλ λά κεμαλικοί μαζί με τσέτες καί πολίτες Τούρκους ορ μούσαν μέσα στην εκκλησία όπου έσφαζαν αδιακρίτως άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Πολλοί Χριστιανοί, στην απελπισία τους, πηδούσαν από τα παράθυρα και τους τοίχους. Αλλά κι αν δεν τραυματιζόντουσαν, τους περί μενε η ίδια τύχη. ...Κατόρθωσα να φθάσω μέχρι το σπίτι μου, όπου είχαν καταφύγει κι άλλοι γνωστοί και γείτονες. Οι γυναίκες έκρυψαν τους άνδρες στο υπόγειο. Αλλά όταν μπήκαν οι Τούρκοι, αφού τις λήστεψαν όλες, σκότωσαν δύο γυναίκες και δύο παιδιά και φεύγοντας πήραν μαζί τους τρία νεαρά κορίτσια. Την επομένη, χάρις σ' έναν Τούρκο που δωροδοκήσαμε, δίνοντας πολλά χρήματα και δώρα, μας οδήγησε στην παραλία, αλλά στον δρόμο άλλοι Τούρκοι σκότωσαν τον αδελφό μου Βασίλη, 24 ετών. Όλα όσα γινόντου σαν τα έβλεπαν πολλοί ξένοι, Άγγλοι και Γάλλοι, και Ιταλοί και Αμερικανοί...
Παύλος Μιχαηλίδης
.Κατέφυγα με πολλούς συγχωριανούς μου, οι κογενειακώς, στην Σμύρνη όπου είδα κεμαλικούς στρατιώ τες και Τούρκους πολίτες να σφάζουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά... Επί τέσσερες ημέρες, εμέναμε μέσα εις το αμερι κανικό καπνεργοστάσιο. Οι Τούρκοι αξίωσαν και παρέλα βαν όλους του άνδρες μέχρι 50 ετών, ενώ τα γυναικόπαιδα και τους γέροντας τους αφήκαν στους δρόμους. Και απει λώντας τους με τις λόγχες, τους καταλήστευαν και ερευ νούσαν τις γυναίκες στους μαστούς και τα πανταλόνια τους. Όλα αυτά, παρουσία άλλων, Αμερικανών, Γάλλων και άλλων ξένων στρατιωτών και αξιωματικών.
Παύλος Σταύρου Μιχαηλίδης
.Οι κεμαλικοί στρατιώται κράτησαν αιχμαλώτους τους δύο αδελφούς μου. Έβαλαν φωτιά κι έκαψαν το σπίτι μας. Είδα να σκοτώνουν πολλούς Χριστιανούς. Την Ελένη του Νι κολάου Ντελάλη, ετών 20, την απήγαγαν και την επομένη που επέστρεψε μας διηγείτο τρέμοντας και κλαίοντας ότι πολλοί Τούρκοι είχαν ασελγήσει επάνω της. Εμένα μου έκλεψαν τα κοσμήματά μου.
Δέσποινα Αυγείου
.Εις το χωρίον Καραντίναν, που απέχει μισή ώρα από την Σμύρνη, όπου είχαμε καταφύγει, οι Τούρκοι απήγαγαν τον άνδρα μου Παντελή, ετών 32, αφού και μας ελήστευσαν. Είδα με τα μάτια Τούρκους φονεύοντας Χριστιανούς, των οποίων τα πτώματα έτρωγαν οι σκύλοι.
Ελένη Αυγείου
.Οι Τούρκοι απήγαγαν τον άνδρα μου κι έκτοτε έχασα τα ίχνη του. Εμένα μου αφήρεσαν τα χρή ματα, έπιπλα και κοσμήματα και έκαψαν το σπίτι μου. Χιλιάδας οικογενειών μας έκλεισαν εις την βάσιν και μας αφήκαν νηστικούς επί τρία ημερονύκτια. Την νύχτα ερχόντουσαν και άρπαζαν γυναίκες και κορίτσια για να τα ατιμάσουν. Όλους τους άλλους συνεχώς εβίαζαν, έδερναν και κακοποιούσαν.
Στέλλα Βρεκούση
...Εγκαταλείψαμε το χωριό και καταφύγαμε στην πα ραλία, στην θέση Οκτσάι. Εκεί κατέφθασαν τσέτες που συνέλαβαν τα ωραιότερα και καλύτερα κορίτσια του χωριού μας, όπως την Κατίνα του Αντωνίου Παπου τσή, 14 ετών, και την αδελφή της Μερσίνα, 17 ετών, την Ελένη Παπουτσή, την Ελένη και Χριστίνα Ψωμά και πολλές άλλες που από την σύγχυση δεν ενθυμούμαι τα ονόματά τους. Τα κορίτσια ριχνόντουσαν στην θά λασσαν να πνιγούν, προτιμώντας τον θάνατον από την ατίμωση, αλλά οι Τούρκοι τις κατεδίωκαν και τις άρπα ζαν, ενώ τα δυστυχισμένα πλάσματα έκλαιγαν και σφά δαζαν. Ελήστευον όλους. Τον εκ Μαγνησίας Παπαγεώργη έσυραν από τα γένια μαζί με τα πέντε κορίτσια του, αφού δε του επήραν 500 λίρες τον απήγαγαν με όλη την οικογένεια του, άγνωστον πού.
Σουλτάνα Βασιλείου, εξ Αδραμυτίου
.Τον άνδρα μου Αρμένιο Αβεντίς, ετών 35, και τον γιο μου Αργύρη, ετών 17, επή ραν αιχμαλώτους οι Τούρκοι. Είδα Τούρκους να σφάζουν Έλληνες και Αρμενίους και να καίουν σπίτια. Εδιάλεγαν τα πιο όμορφα κορίτσια και γυναίκες και τις απήγαγαν. Είδα πολλές γυναίκες και κορίτσια να πέφτουν στην θά λασσα για να σωθούν από τους Τούρκους.
Λεμονιά Σαντηρηκιάν, Ελληνίς εκ Σμύρνης
.Στις 28 Αυγούστου, έφυγε ξαφνικά ο ελληνικός στρα τός. Όλοι οι Τούρκοι, ιδιαίτερα οι προύχοντες, έκαναν κάθε τι για να μας καθησυχάσουν, διαβεβαιώνοντας ότι δεν κινδυνεύουμε. Αλλά την επομένη μπήκαν στην κωμό πολή μας οι τσέτες κι αμέσως άρχισαν την σφαγή. Εμένα με συνέλαβαν, μου πήραν 1.000 λίρες και με έδεσαν σ' ένα δένδρο. Και μπροστά στα μάτια μου πήραν την αδελφή μου Πηνελόπη και την κόρη του Αντωνιάδη, Ελένη, κι αφού τις ντρόπιασαν κατά διαφορετικούς τρόπους τους έκοψαν τους μαστούς. Η σφαγή συνεχιζόταν όταν, γύρω στα μεσάνυχτα, ακούγεται ένας πυροβολισμός. Ερχότανε ο ελληνικός στρατός. Οι τσέτες αντιστάθηκαν 1-2 ώρες, αλλά αναγκάσθηκαν τελικά να υποχωρήσουν στα βουνά. Είχαν έλθει από την Κρεμαστή Κιρκάσιοτ με αρχηγό τον Δαούτ Εφένδη. Όταν με έλυσαν από το δένδρο, η αδελφή μου και η Ελένη Αντωνιάδου είχαν πεθάνει...
Αντώνιος Γεωργιάόης, εκ Σιντιρκή Μ. Ασίας
...Οι προύχοντες του τόπου μας, μας είχαν διαβεβαιώσει ότι δεν διατρέχαμε κανέναν κίνδυνο... Οι τσέτες δεν θα μας πείραζαν ...Μετά 8 ημέρες, μπήκε ο τακτικός στρατός που μας πήρε, όλους εν γένει, και μας οδηγούσε στο εσωτερικό. Φθάνοντας στο Κιομέρτς μας επιτέθηκαν οι χωρικοί, οι οποίοι άρπαζαν τις γυναίκες και τα κορίτσια μας και τις ατίμαζαν με ακατονόμαστες πράξεις. Αυτό το μαρτύριο συνεχίσθηκε για δυο μέρες. Μετά μας οδήγησαν στο Χαάζ Τσακήλ, μας έδεσαν 5-5 μαζί και μας λόγχιζαν γκρεμίζοντας μας στον μεγάλο γκρεμό, το Τσακήλ. Εγώ είχα δεχθεί δυο λογχισμούς αλλά ζούσα. Και πέφτοντας σκεπάσθηκα από πτώματα. Δεν ξέρω πόσο έμεινα αναίσθητος. Κάπως όμως, συνήλθα και μετά 4 ημέρες κατόρθωσα να φθάσω στην πατρίδα μου, το Μοσχονήσι. Εκεί υπάρχει ένα μεταλλείο που ονομάζεται Πύργος. Ευτυχώς, βρήκα μια βάρκα και κατόρθωσα να περάσω απέναντι, στην Μυτιλήνη. Για τα άλλα 4 μέλη της οικογένειας μου δεν ξέρω αν τους σκότωσαν, αν ζούνε αιχμάλωτα ή αν έχουν σωθεί.
Δημήτριος Χατζή Διαμαντής, εκ Μοσχονησίων
...Την 23η Αυγούστου, πληροφορηθήκαμε ότι στην Σμύρνη είχαν καταπλεύσει πλοία για να μας παραλάβουν. Φύγαμε σιδηροδρομικώς και μετά δυο ημέρες ήμα σταν στην Σμύρνη. Μετά δυο ημέρες κατέφθασε ο κεμαλικός στρατός... Επειδή η πυρκαϊά επεκτείνετο, ο κόσμος είχε συγκε ντρωθεί στην παραλία, ζητώντας προστασία στα πλοία. Αλλά προτεραιότητα είχαν οι υπήκοοι ξένων χωρών, ενώ εμείς μέναμε στο έλεος των κεμαλικών... Πολλοί έπεφταν στην θάλασσα και επειδή δεν τους άφηναν να ανέβουν στα πλοία έμεναν εκεί και πνιγόντουσαν ...Το βράδυ μας πήραν τους μισούς περίπου στον Μπαλτζόβα, όπου ανενόχλητοι πια οι κεμαλικοί στρατιώτες διάλεγαν τις πιο ωραίες κοπέλες κι αφού χόρταιναν όλη την νύχτα τις ασελγείς ορμές τους τις επέστρεφαν το πρωί, αιμόφυρτες, στους γονείς τους...
Αλέκος Αλτίνογλου, εκ Μαγνησίας
29.8.10
Το επαναστατημένο παιδί ως σύνδρομο της απόλυτης εξουσίας
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Στην κινηματογραφική ταινία "Ο Δικτάτωρ" ο Τσάρλι Τσάπλιν παρουσιάζει σε κάποια σκηνή τον Χίτλερ να παίζει με μια μεγάλη σφαίρα που παριστάνει τη Γη. Ο Χίτλερ παίζει τον αρχηγό που κρατάει όλη τη Γη στα χέρια του. Πίσω από κάθε απόλυτη εξουσία υπάρχει ένα επαναστατημένο παιδί, ένα διαρκώς ανικανοποίητο παιδί. Ό,τι και να αποκτήσει, ό,τι και να γίνει, με το να είναι ένα παιδί, δεν θα υπάρξει ποτέ ένας ικανοποιητικός ρόλος γι΄ αυτό.
Το επαναστατημένο παιδί, με τους σημερινούς κουρασμένους γονείς, είναι ο πραγματικός αρχηγός της σύγχρονης οικογένειας. Όπως και η Δαναϊδα γυναίκα. Δαναϊδα είναι η γυναίκα που αποκεφαλίζει ψυχολογικά τον άντρα της.
Τα χαρακτηριστικά του επαναστατημένου παιδιού είναι η δυσχέρεια του λόγου και οι γονεϊκές επιδράσεις τις οποίες ουδέποτε κατόρθωσε να υπερβή. Επαναστατημένο παιδί είναι εκείνος ο ενήλικος που δεν συγχώρησε ποτέ τον πατέρα του. Στην πολιτική το επαναστατημένο παιδί κατακτά την εξουσία και την επιβάλλει με το φόβο.
Μια άγνωστη απειλή επικρέμαται πάνω απ΄ τον κάθε πολίτη, όταν τα παιδιά καταλαμβάνουν την εξουσία. Χαρακτηριστικό γνώρισμα ότι στην εποχή μας κατέχουν την εξουσία μεγάλα παιδιά, που δεν έχουν ψυχολογική και πνευματική ωριμότητα και ολοκλήρωση είναι ότι δεν γνωρίζουν τη γλώσσα, και ότι στην πραγματικότητα περιφρονούν τον Ενήλικο και εξευτελίζουν τους γέρους .
Η περιφρόνηση των γέρων και των ενηλίκων στην οικογένεια και στην κοινωνία είναι χαρακτηριστικό της ανωριμότητας αυτών που ασκούν την εξουσία . Ζούμε την εποχή των παιδιών και των Δαναϊδων γυναικών, που από ψυχολογική άποψη ανήκουν στην ίδια κατηγορία, στην κατηγορία του επαναστατημένου παιδιού.
Κατά την αρχαία μυθολογία η τιμωρία αυτού που πάσχει από το σύνδρομο του παιδιού και της επαναστατημένης γυναίκας είναι το ανικανοποίητο. Η εξουσία του στηρίζεται στο φόβο, όπως συμβαίνει σε κάθε δικτατορία φανερή ή κρυφή, όταν η δημοκρατία δεν λειτουργεί.
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του παιδιού από ψυχολογική άποψη είναι η δυσχέρεια στο λόγο. Τα χρόνια φέρνουν γεράματα, δεν φέρνουν σοφία.Το κριτήριο της ωριμότητας είναι η στάση απέναντι στον πατέρα. Η σύγκρουση με τον πατέρα και η μή απόδοση τιμής και σεβασμού είναι ένδειξη ανωριμότητας.
Στην Πολιτεία του ο Πλάτων θεωρούσε ότι πρέπει να επιβάλλονται ποινές εις βάρος αυτών που δεν σέβονται και δεν τιμούν τους γονείς τους. Η εγκατάλειψη των γονέων και η έκθεση στον κίνδυνο της υγείας ή της ζωής τους πρέπει κατά τον Πλάτωνα να τιμωρείται με την ποινή του θανάτου. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου για να ζήσεις μακρά και ευτυχισμένη ζωή, λέει η Αγία Γραφή. Αυτή είναι η πρώτη Εντολή.
Ο Λαός με το σοφό αισθητήριό του, ονομάζει με υποκοριστικό,αυτόν που έχει δυσχέρεια στο λόγο, ακόμα κι αν κυβερνά μια χώρα. Η δυσχέρεια στο λόγο είναι το χαρακτηριστικό του παιδιού.
Στις μέρες που ζούμε, τα παιδιά λιγότερο ή περισσότερο εγκαταλείπουν τους γονείς τους. Δε νιώθουν ευχαριστία ή ευγνωμοσύνη. Στη Γερμανία τους επισκέπτονται στους οίκους ευγηρίας κάθε τρεις μήνες και μόνο όταν είναι άρρωστοι τους επισκέπτονται κάθε ένα μήνα με μια ανθοδέσμη και τους φέρνουν και τα εγγόνια τους να τα δουν σαν ξένοι σε κάποιο θάλαμο αναμονής.
Η νοοτροπία αυτή μετατρέπει τις προσωπικές σχέσεις από σχέσεις αγάπης και στοργής σε συμβατικές σχέσεις μισθωτού ή δούλου, στις οποίες κυρίαρχο αίσθημα είναι αυτό του φόβου είτε φόβος του μισθωτού ότι δεν θα λάβει την πληρωμή που δικαιούται είτε φόβος του δούλου, που νιώθει αβεβαιότητα για την υπόστασή του. Εκεί οδήγησε η μακρά και επίμονη προπαγάνδα του κομμουνιστικού ή καπιταλιστικού υλισμού, που θεωρεί τον άνθρωπο ως οικονομική μονάδα.
Η γενεά που δεν εμβαθύνει στη σοφία των προγόνων της που γελοιοποιεί τον Ενήλικο και εξευτελίζει τους γέρους δεν ανανεώνεται και η κοινωνία της μεταβάλλεται σε ένα μεγάλο τέλμα. Δυστυχώς ούτε οι ίδιοι οι φιλόλογοι κατενόησαν γιατί η εξουσία του Παιδιού τους έβαλε στο περιθώριο και τους παρόπλισε. Ο σημερινός νέος άνθρωπος δεν έχει ευχέρεια λόγου και στην πραγματικότητα αγνοεί τη γλώσσα του και αδυνατεί να εκφράσει τον εαυτό του και να σκεφτεί. Όταν το επαναστατημένο παιδί καταλάβει την εξουσία αυτό που καταδιώκεται περισσότερο από όλα είναι η ικανότητα του ανθρώπου να σκεφτεί.
Στην κινηματογραφική ταινία "Ο Δικτάτωρ" ο Τσάρλι Τσάπλιν παρουσιάζει σε κάποια σκηνή τον Χίτλερ να παίζει με μια μεγάλη σφαίρα που παριστάνει τη Γη. Ο Χίτλερ παίζει τον αρχηγό που κρατάει όλη τη Γη στα χέρια του. Πίσω από κάθε απόλυτη εξουσία υπάρχει ένα επαναστατημένο παιδί, ένα διαρκώς ανικανοποίητο παιδί. Ό,τι και να αποκτήσει, ό,τι και να γίνει, με το να είναι ένα παιδί, δεν θα υπάρξει ποτέ ένας ικανοποιητικός ρόλος γι΄ αυτό.
Το επαναστατημένο παιδί, με τους σημερινούς κουρασμένους γονείς, είναι ο πραγματικός αρχηγός της σύγχρονης οικογένειας. Όπως και η Δαναϊδα γυναίκα. Δαναϊδα είναι η γυναίκα που αποκεφαλίζει ψυχολογικά τον άντρα της.
Τα χαρακτηριστικά του επαναστατημένου παιδιού είναι η δυσχέρεια του λόγου και οι γονεϊκές επιδράσεις τις οποίες ουδέποτε κατόρθωσε να υπερβή. Επαναστατημένο παιδί είναι εκείνος ο ενήλικος που δεν συγχώρησε ποτέ τον πατέρα του. Στην πολιτική το επαναστατημένο παιδί κατακτά την εξουσία και την επιβάλλει με το φόβο.
Μια άγνωστη απειλή επικρέμαται πάνω απ΄ τον κάθε πολίτη, όταν τα παιδιά καταλαμβάνουν την εξουσία. Χαρακτηριστικό γνώρισμα ότι στην εποχή μας κατέχουν την εξουσία μεγάλα παιδιά, που δεν έχουν ψυχολογική και πνευματική ωριμότητα και ολοκλήρωση είναι ότι δεν γνωρίζουν τη γλώσσα, και ότι στην πραγματικότητα περιφρονούν τον Ενήλικο και εξευτελίζουν τους γέρους .
Η περιφρόνηση των γέρων και των ενηλίκων στην οικογένεια και στην κοινωνία είναι χαρακτηριστικό της ανωριμότητας αυτών που ασκούν την εξουσία . Ζούμε την εποχή των παιδιών και των Δαναϊδων γυναικών, που από ψυχολογική άποψη ανήκουν στην ίδια κατηγορία, στην κατηγορία του επαναστατημένου παιδιού.
Κατά την αρχαία μυθολογία η τιμωρία αυτού που πάσχει από το σύνδρομο του παιδιού και της επαναστατημένης γυναίκας είναι το ανικανοποίητο. Η εξουσία του στηρίζεται στο φόβο, όπως συμβαίνει σε κάθε δικτατορία φανερή ή κρυφή, όταν η δημοκρατία δεν λειτουργεί.
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του παιδιού από ψυχολογική άποψη είναι η δυσχέρεια στο λόγο. Τα χρόνια φέρνουν γεράματα, δεν φέρνουν σοφία.Το κριτήριο της ωριμότητας είναι η στάση απέναντι στον πατέρα. Η σύγκρουση με τον πατέρα και η μή απόδοση τιμής και σεβασμού είναι ένδειξη ανωριμότητας.
Στην Πολιτεία του ο Πλάτων θεωρούσε ότι πρέπει να επιβάλλονται ποινές εις βάρος αυτών που δεν σέβονται και δεν τιμούν τους γονείς τους. Η εγκατάλειψη των γονέων και η έκθεση στον κίνδυνο της υγείας ή της ζωής τους πρέπει κατά τον Πλάτωνα να τιμωρείται με την ποινή του θανάτου. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου για να ζήσεις μακρά και ευτυχισμένη ζωή, λέει η Αγία Γραφή. Αυτή είναι η πρώτη Εντολή.
Ο Λαός με το σοφό αισθητήριό του, ονομάζει με υποκοριστικό,αυτόν που έχει δυσχέρεια στο λόγο, ακόμα κι αν κυβερνά μια χώρα. Η δυσχέρεια στο λόγο είναι το χαρακτηριστικό του παιδιού.
Στις μέρες που ζούμε, τα παιδιά λιγότερο ή περισσότερο εγκαταλείπουν τους γονείς τους. Δε νιώθουν ευχαριστία ή ευγνωμοσύνη. Στη Γερμανία τους επισκέπτονται στους οίκους ευγηρίας κάθε τρεις μήνες και μόνο όταν είναι άρρωστοι τους επισκέπτονται κάθε ένα μήνα με μια ανθοδέσμη και τους φέρνουν και τα εγγόνια τους να τα δουν σαν ξένοι σε κάποιο θάλαμο αναμονής.
Η νοοτροπία αυτή μετατρέπει τις προσωπικές σχέσεις από σχέσεις αγάπης και στοργής σε συμβατικές σχέσεις μισθωτού ή δούλου, στις οποίες κυρίαρχο αίσθημα είναι αυτό του φόβου είτε φόβος του μισθωτού ότι δεν θα λάβει την πληρωμή που δικαιούται είτε φόβος του δούλου, που νιώθει αβεβαιότητα για την υπόστασή του. Εκεί οδήγησε η μακρά και επίμονη προπαγάνδα του κομμουνιστικού ή καπιταλιστικού υλισμού, που θεωρεί τον άνθρωπο ως οικονομική μονάδα.
Η γενεά που δεν εμβαθύνει στη σοφία των προγόνων της που γελοιοποιεί τον Ενήλικο και εξευτελίζει τους γέρους δεν ανανεώνεται και η κοινωνία της μεταβάλλεται σε ένα μεγάλο τέλμα. Δυστυχώς ούτε οι ίδιοι οι φιλόλογοι κατενόησαν γιατί η εξουσία του Παιδιού τους έβαλε στο περιθώριο και τους παρόπλισε. Ο σημερινός νέος άνθρωπος δεν έχει ευχέρεια λόγου και στην πραγματικότητα αγνοεί τη γλώσσα του και αδυνατεί να εκφράσει τον εαυτό του και να σκεφτεί. Όταν το επαναστατημένο παιδί καταλάβει την εξουσία αυτό που καταδιώκεται περισσότερο από όλα είναι η ικανότητα του ανθρώπου να σκεφτεί.
27.8.10
π. Γεώργιος Calciu ο ομολογητής και ποιμένας,
από το αγγλόφωνο περιοδικό «Orthodox Word»
[μετάφρασις: Ι. μονή Αγ. Αυγουστίνου Φλωρίνης]
Από την εφημερίδα «Χριστιανική σπίθα», Ιούλιος-Αύγουστος 2010 αριθμ. φυλ. 686
Το 1945 στη Ρουμανία σχηματίσθηκε κυβέρνηση συνασπισμού από κομμουνιστάς και σοσιαλδημοκράτες της αριστεράς. Το 1947 επήλθε το τέλος της βασιλείας, ενώ η κυβέρνηση ανακήρυξε τη χώρα λαϊκή δημοκρατία. Στις 21-8-1965 η χώρα της Ρουμανίας υιοθέτησε νέο σύνταγμα, που τόνιζε τη μετάβαση από τη λαϊκή στη σοσιαλιστική δημοκρατία. Το 1967 ο Νικολάε Τσαουσέσκου, ήδη γενικός γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος, ανέλαβε και την προεδρία. Ο Τσαουσέσκου εφήρμοσε την πολιτική της καταπατήσεως των ανθρωπίνων και χριστιανικών δικαιωμάτων. Στα χρόνια αυτά, όπως και στις άλλες κομμουνιστικές χώρες, οι πιστοί της Εκκλησίας της Ρουμανίας υπέφεραν τα πάνδεινα. Ωστόσο ο βαθμός του διωγμού γίνεται γνωστός μόνο στις ήμερες μας, καθώς έρχονται στο φως τα νέα μαρτυρολόγια της χώρας..... παραθέτουμε εδώ την φρικτή ομολογία του π. Γεωργίου Calciu, η οποία θα μας δώση την γενική εικόνα του διωγμού των Χριστιανών που συνέβη στη Ρουμανία μέχρι την καταδίκη και την εκτέλεσι του Τσαουσέσκου το 1989.
Στις 21 Νοεμβρίου 2006, σε ηλικία 80 χρονών, εκοιμήθη από καρκίνο ο π. Γεώργιος Calciu, μεγάλος ομολογητής της Ορθοδόξου πίστεως, έχοντας περάσει 25 χρόνια της ζωής του στις σατανικές φυλακές της κομμουνιστικής Ρουμανίας. Από τις εμπειρίες αυτές ο π. Γεώργιος αναδείχθηκε ένας ομολογητής της αγάπης, της συγχωρητικότητος και της αναστάσεως του Χριστού.
Ο π. Γεώργιος γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1925 στην Tulcea της Ρουμανίας από ευσεβείς γονείς, τον Στέφανο και την Ηλιάνα. Ήταν το τελευταίο από τα έντεκα παιδιά μιας αγροτικής οικογένειας. Η μητέρα του ενστάλαξε τη βαθειά πίστη του Θεού στα παιδιά της με τις θερμές προσευχές της και με την εμπιστοσύνη της σ' Αυτόν που της έδινε λύσι σε όλες τις δυσκολίες της ζωής.
Με την ενθάρρυνση του ιερέως του χωριού ο Γεώργιος κατάφερε να τελείωση το λύκειο και συνέχισε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή του Βουκουρεστίου. Εκεί συνδέθηκε με μια πνευματική κίνηση γνωστή ως η «Φλεγόμενη Βάτος», η οποία ήταν μια ομάδα διανοουμένων φοιτητών και κληρικών αφιερωμένη στην καλλιέργεια της προσευχής του Ιησού.
Στο δεύτερο έτος των σπουδών του, το 1948, ο Γεώργιος συλλαμβάνεται, επειδή εκφράζει γνώμη εναντίον της εισαγωγής του μαρξισμού και του κομμουνισμού ως των αποκλειστικών φιλοσοφιών που θα διδάσκονται στα σχολεία. Στα υπόλοιπα 16 χρόνια θα περάση από τις χειρότερες φυλακές της κομμουνιστικής Ρουμανίας.
Κατά την περίοδο αύτη, στη φυλακή της Pitesti, υφίσταται το δαιμονικό κομμουνιστικό πείραμα της «μετεκπαιδεύσεως». Με σκοπό να δημιουργηθή ο «νέος κομμουνιστικός άνθρωπος», οι φυλακισμένοι υπέστησαν συνεχή βασανιστήρια, ώστε να αρνηθούν προφορικά όλα όσα πίστευαν και αγαπούσαν έθνος, οικογένεια και Θεό. Αφού οι βασανισταί επιτύγχαναν το σκοπό τους, το τελευταίο μέρος της «μετεκπαιδεύσεως» ήταν να γίνουν οι ίδιοι οι φυλακισμένοι οι επόμενοι βασανισταί των συγκρατουμένων τους. Κανένας δεν άντεξε στο υψηλά - εξευγενισμένο σύστημα αυτού του βασανισμού και αρκετοί φυλακισμένοι προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν προκειμένου να αποφύγουν αυτό το αβάσταχτο τελευταίο στάδιο. Ο Γεώργιος, παρ' όλη την ευσεβή ανατροφή του, βρέθηκε απροετοίμαστος για τα φρικτά βασανιστήρια της Pitesti. Αργότερα θα έλεγε, «Γνώριζες πολύ καλά ότι την επόμενη μέρα θα έλεγες πάλι κάτι εναντίον του Θεού. Όμως τις λίγες στιγμές της νύχτας στο κελλί, καθώς άρχιζες να κλαις και να προσεύχεσαι στο Θεό για συγχώρηση και για βοήθεια, εύρισκες παρηγοριά».
Ανεξάρτητα από τα απάνθρωπα βασανιστήρια και την άρνηση του Θεού, η εμπειρία τελικά βοήθησε τον Γεώργιο να επιβεβαίωση την αναμφισβήτητη γνώση του για την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο.
Ενώ τα πειράματα της «μετεκπαιδεύσεως» τερματίσθηκαν το 1952, ο Γεώργιος συνέχισε να φυλακίζεται και να βασανίζεται σε κάποιες από τις χειρότερες φυλακές της Ρουμανίας. Σε μία από αυτές, στην Jilava, όπου τα κελλιά ήταν επτά μέτρα κάτω από τη γη, γνώρισε έναν ετοιμοθάνατο συγκρατούμενο, τον Κωνσταντίνο Oprisan. Η βαθειά πίστη και χριστιανική ταυτότητα του Κωνσταντίνου βοήθησε να αναστηθούν οι ψυχές του Γεωργίου και των συγκρατουμένων του, οι οποίοι, πέρα από το ασθενικό αδυνατισμένο σώμα του Κωνσταντίνου, είδαν έναν άνθρωπο μεταμορφωμένο καθ' ομοίωσιν του Χριστού. Αργότερα μας λέει ο π. Γεώργιος:
«Ήμουν πολύ τυχερός, γιατί ήμουν ένας από τους δεκαέξι φυλακισμένους της φυλακής της Jilava, κι εκεί άρχισε η πνευματική μου θεραπεία. Η φυλακή αυτή ήταν σε ένα ημικυλινδρικό σχήμα και ήμασταν επτά μέτρα κάτω από τη γη. Στον κύλινδρο αυτό υπήρχαν τέσσερα κελλιά χωρίς παράθυρα, και μόνο μία πόρτα. Είχαμε μία ηλεκτρική λάμπα αναμμένη μέρα - νύχτα. Σε κάθε κελλί υπήρχαν τέσσερις φυλακισμένοι και σε κάθε κελλί έβαζαν ή έναν άρρωστο ή έναν τρελλό. Στο κελλί μας είχαμε τον Κωνσταντίνο Oprisan, που τα πνευμόνια του ήταν αδυνατισμένα πλήρως από φυματίωση. Δύο φορές την ημέρα ο Κωνσταντίνος έβγαζε φλέγματα και αίμα από το στόμα του. Ήταν φοβερό θέαμα. Την πρώτη φορά αηδίασα. Το παρατήρησε ο Κωνσταντίνος και μου είπε- «Συγχώρεσέ με». Ντράπηκα τόσο πολύ! Γιατί ήμουν και φοιτητής της ιατρικής. Έτσι ανέλαβα να τον φροντίζω. Δεν μπορούσε να κουνηθή και έκανα τα πάντα γι' αυτόν. Τον τάιζα και τον καθάριζα.
Αυτός ήταν σαν άγιος. Ήταν πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή με τέτοιον άνθρωπο. Μας μιλούσε κάθε μέρα, μία ή δύο ώρες, μόνο για το Χριστό, για την αγάπη, για τη συγχώρηση. Προσευχόταν δυνατά κι αυτό είχε μια μεγάλη επιρροή επάνω μας, γιατί ξέραμε ότι υποφέρει. Αισθανόμασταν το άγιο Πνεύμα να τον περιβάλλη. Ήταν ευγενικός ακόμα και τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Προσευχόταν αδιαλείπτως. Μας μιλούσε για το πώς εργαζόταν με τη νεολαία στον κόσμο ως πρόεδρος της αδελφότητος «Σταυρός».
Δεν ήταν εύκολο να είσαι στο ίδιο κελλί με τα ίδια άτομα συνέχεια. Όποτε ξεκινούσε μια παρεξήγηση μεταξύ των τριών μας, αυτός προσευχόταν και η προσευχή του ήταν πολύ αποτελεσματική. Δεν προσευχόταν δυνατά, αλλά η μορφή του άλλαζε εντελώς. Ντρεπόμασταν και σταματούσαμε να μαλώνουμε.
Η κατάσταση του ήταν τέτοια, γιατί είχε βασανιστή στις φυλακές της Pitesti για τρία χρόνια. Τον είχαν χτυπήσει στο στήθος, στην πλάτη, και είχαν καταστρέψει τα πνευμόνια του. Όμως προσευχόταν όλη μέρα. Δεν είπε ποτέ τίποτε εναντίον των βασανιστών του, μας μιλούσε για το Χριστό. Μου έμαθε να είμαι καλός, να συγχωρώ, να μην καταριέμαι αυτόν που με βασανίζει, και να μη θεωρώ θησαυρό τίποτα στον κόσμο τούτο. Αυτός ζούσε σε άλλο επίπεδο. Το φαντάζεσαι; Ζούσαμε σε ένα κελλί χωρίς παράθυρα, χωρίς αέρα, υγρό, λερωμένο, κι όμως ζούσαμε τέτοιες στιγμές χαράς, που δεν ζήσαμε ποτέ ως ελεύθεροι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω».
Μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου ο Γεώργιος και οι δύο συγκροτούμενοι του μεταφέρθηκαν στη φυλακή της Aiud, στο τέλος της δεκαετίας του 1950. Εκεί γνώρισε ιερείς που είχαν κι αυτοί συλληφθή. «Ήρθαν ως παρηγοριά για τις καρδιές μας. Μας έφεραν τη συγχώρηση. Με τον τρόπο αυτό, σιγά - σιγά, οι καρδιές και οι ψυχές μας θεραπεύτηκαν και η πίστη μας επέστρεψε».
Το 1964 ο Γεώργιος ελευθερώθηκε, μέχρι τη δεύτερη φυλάκιση του...
"Zoiforos"
[μετάφρασις: Ι. μονή Αγ. Αυγουστίνου Φλωρίνης]
Από την εφημερίδα «Χριστιανική σπίθα», Ιούλιος-Αύγουστος 2010 αριθμ. φυλ. 686
Το 1945 στη Ρουμανία σχηματίσθηκε κυβέρνηση συνασπισμού από κομμουνιστάς και σοσιαλδημοκράτες της αριστεράς. Το 1947 επήλθε το τέλος της βασιλείας, ενώ η κυβέρνηση ανακήρυξε τη χώρα λαϊκή δημοκρατία. Στις 21-8-1965 η χώρα της Ρουμανίας υιοθέτησε νέο σύνταγμα, που τόνιζε τη μετάβαση από τη λαϊκή στη σοσιαλιστική δημοκρατία. Το 1967 ο Νικολάε Τσαουσέσκου, ήδη γενικός γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος, ανέλαβε και την προεδρία. Ο Τσαουσέσκου εφήρμοσε την πολιτική της καταπατήσεως των ανθρωπίνων και χριστιανικών δικαιωμάτων. Στα χρόνια αυτά, όπως και στις άλλες κομμουνιστικές χώρες, οι πιστοί της Εκκλησίας της Ρουμανίας υπέφεραν τα πάνδεινα. Ωστόσο ο βαθμός του διωγμού γίνεται γνωστός μόνο στις ήμερες μας, καθώς έρχονται στο φως τα νέα μαρτυρολόγια της χώρας..... παραθέτουμε εδώ την φρικτή ομολογία του π. Γεωργίου Calciu, η οποία θα μας δώση την γενική εικόνα του διωγμού των Χριστιανών που συνέβη στη Ρουμανία μέχρι την καταδίκη και την εκτέλεσι του Τσαουσέσκου το 1989.
Στις 21 Νοεμβρίου 2006, σε ηλικία 80 χρονών, εκοιμήθη από καρκίνο ο π. Γεώργιος Calciu, μεγάλος ομολογητής της Ορθοδόξου πίστεως, έχοντας περάσει 25 χρόνια της ζωής του στις σατανικές φυλακές της κομμουνιστικής Ρουμανίας. Από τις εμπειρίες αυτές ο π. Γεώργιος αναδείχθηκε ένας ομολογητής της αγάπης, της συγχωρητικότητος και της αναστάσεως του Χριστού.
Ο π. Γεώργιος γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1925 στην Tulcea της Ρουμανίας από ευσεβείς γονείς, τον Στέφανο και την Ηλιάνα. Ήταν το τελευταίο από τα έντεκα παιδιά μιας αγροτικής οικογένειας. Η μητέρα του ενστάλαξε τη βαθειά πίστη του Θεού στα παιδιά της με τις θερμές προσευχές της και με την εμπιστοσύνη της σ' Αυτόν που της έδινε λύσι σε όλες τις δυσκολίες της ζωής.
Με την ενθάρρυνση του ιερέως του χωριού ο Γεώργιος κατάφερε να τελείωση το λύκειο και συνέχισε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή του Βουκουρεστίου. Εκεί συνδέθηκε με μια πνευματική κίνηση γνωστή ως η «Φλεγόμενη Βάτος», η οποία ήταν μια ομάδα διανοουμένων φοιτητών και κληρικών αφιερωμένη στην καλλιέργεια της προσευχής του Ιησού.
Στο δεύτερο έτος των σπουδών του, το 1948, ο Γεώργιος συλλαμβάνεται, επειδή εκφράζει γνώμη εναντίον της εισαγωγής του μαρξισμού και του κομμουνισμού ως των αποκλειστικών φιλοσοφιών που θα διδάσκονται στα σχολεία. Στα υπόλοιπα 16 χρόνια θα περάση από τις χειρότερες φυλακές της κομμουνιστικής Ρουμανίας.
Κατά την περίοδο αύτη, στη φυλακή της Pitesti, υφίσταται το δαιμονικό κομμουνιστικό πείραμα της «μετεκπαιδεύσεως». Με σκοπό να δημιουργηθή ο «νέος κομμουνιστικός άνθρωπος», οι φυλακισμένοι υπέστησαν συνεχή βασανιστήρια, ώστε να αρνηθούν προφορικά όλα όσα πίστευαν και αγαπούσαν έθνος, οικογένεια και Θεό. Αφού οι βασανισταί επιτύγχαναν το σκοπό τους, το τελευταίο μέρος της «μετεκπαιδεύσεως» ήταν να γίνουν οι ίδιοι οι φυλακισμένοι οι επόμενοι βασανισταί των συγκρατουμένων τους. Κανένας δεν άντεξε στο υψηλά - εξευγενισμένο σύστημα αυτού του βασανισμού και αρκετοί φυλακισμένοι προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν προκειμένου να αποφύγουν αυτό το αβάσταχτο τελευταίο στάδιο. Ο Γεώργιος, παρ' όλη την ευσεβή ανατροφή του, βρέθηκε απροετοίμαστος για τα φρικτά βασανιστήρια της Pitesti. Αργότερα θα έλεγε, «Γνώριζες πολύ καλά ότι την επόμενη μέρα θα έλεγες πάλι κάτι εναντίον του Θεού. Όμως τις λίγες στιγμές της νύχτας στο κελλί, καθώς άρχιζες να κλαις και να προσεύχεσαι στο Θεό για συγχώρηση και για βοήθεια, εύρισκες παρηγοριά».
Ανεξάρτητα από τα απάνθρωπα βασανιστήρια και την άρνηση του Θεού, η εμπειρία τελικά βοήθησε τον Γεώργιο να επιβεβαίωση την αναμφισβήτητη γνώση του για την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο.
Ενώ τα πειράματα της «μετεκπαιδεύσεως» τερματίσθηκαν το 1952, ο Γεώργιος συνέχισε να φυλακίζεται και να βασανίζεται σε κάποιες από τις χειρότερες φυλακές της Ρουμανίας. Σε μία από αυτές, στην Jilava, όπου τα κελλιά ήταν επτά μέτρα κάτω από τη γη, γνώρισε έναν ετοιμοθάνατο συγκρατούμενο, τον Κωνσταντίνο Oprisan. Η βαθειά πίστη και χριστιανική ταυτότητα του Κωνσταντίνου βοήθησε να αναστηθούν οι ψυχές του Γεωργίου και των συγκρατουμένων του, οι οποίοι, πέρα από το ασθενικό αδυνατισμένο σώμα του Κωνσταντίνου, είδαν έναν άνθρωπο μεταμορφωμένο καθ' ομοίωσιν του Χριστού. Αργότερα μας λέει ο π. Γεώργιος:
«Ήμουν πολύ τυχερός, γιατί ήμουν ένας από τους δεκαέξι φυλακισμένους της φυλακής της Jilava, κι εκεί άρχισε η πνευματική μου θεραπεία. Η φυλακή αυτή ήταν σε ένα ημικυλινδρικό σχήμα και ήμασταν επτά μέτρα κάτω από τη γη. Στον κύλινδρο αυτό υπήρχαν τέσσερα κελλιά χωρίς παράθυρα, και μόνο μία πόρτα. Είχαμε μία ηλεκτρική λάμπα αναμμένη μέρα - νύχτα. Σε κάθε κελλί υπήρχαν τέσσερις φυλακισμένοι και σε κάθε κελλί έβαζαν ή έναν άρρωστο ή έναν τρελλό. Στο κελλί μας είχαμε τον Κωνσταντίνο Oprisan, που τα πνευμόνια του ήταν αδυνατισμένα πλήρως από φυματίωση. Δύο φορές την ημέρα ο Κωνσταντίνος έβγαζε φλέγματα και αίμα από το στόμα του. Ήταν φοβερό θέαμα. Την πρώτη φορά αηδίασα. Το παρατήρησε ο Κωνσταντίνος και μου είπε- «Συγχώρεσέ με». Ντράπηκα τόσο πολύ! Γιατί ήμουν και φοιτητής της ιατρικής. Έτσι ανέλαβα να τον φροντίζω. Δεν μπορούσε να κουνηθή και έκανα τα πάντα γι' αυτόν. Τον τάιζα και τον καθάριζα.
Αυτός ήταν σαν άγιος. Ήταν πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή με τέτοιον άνθρωπο. Μας μιλούσε κάθε μέρα, μία ή δύο ώρες, μόνο για το Χριστό, για την αγάπη, για τη συγχώρηση. Προσευχόταν δυνατά κι αυτό είχε μια μεγάλη επιρροή επάνω μας, γιατί ξέραμε ότι υποφέρει. Αισθανόμασταν το άγιο Πνεύμα να τον περιβάλλη. Ήταν ευγενικός ακόμα και τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Προσευχόταν αδιαλείπτως. Μας μιλούσε για το πώς εργαζόταν με τη νεολαία στον κόσμο ως πρόεδρος της αδελφότητος «Σταυρός».
Δεν ήταν εύκολο να είσαι στο ίδιο κελλί με τα ίδια άτομα συνέχεια. Όποτε ξεκινούσε μια παρεξήγηση μεταξύ των τριών μας, αυτός προσευχόταν και η προσευχή του ήταν πολύ αποτελεσματική. Δεν προσευχόταν δυνατά, αλλά η μορφή του άλλαζε εντελώς. Ντρεπόμασταν και σταματούσαμε να μαλώνουμε.
Η κατάσταση του ήταν τέτοια, γιατί είχε βασανιστή στις φυλακές της Pitesti για τρία χρόνια. Τον είχαν χτυπήσει στο στήθος, στην πλάτη, και είχαν καταστρέψει τα πνευμόνια του. Όμως προσευχόταν όλη μέρα. Δεν είπε ποτέ τίποτε εναντίον των βασανιστών του, μας μιλούσε για το Χριστό. Μου έμαθε να είμαι καλός, να συγχωρώ, να μην καταριέμαι αυτόν που με βασανίζει, και να μη θεωρώ θησαυρό τίποτα στον κόσμο τούτο. Αυτός ζούσε σε άλλο επίπεδο. Το φαντάζεσαι; Ζούσαμε σε ένα κελλί χωρίς παράθυρα, χωρίς αέρα, υγρό, λερωμένο, κι όμως ζούσαμε τέτοιες στιγμές χαράς, που δεν ζήσαμε ποτέ ως ελεύθεροι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω».
Μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου ο Γεώργιος και οι δύο συγκροτούμενοι του μεταφέρθηκαν στη φυλακή της Aiud, στο τέλος της δεκαετίας του 1950. Εκεί γνώρισε ιερείς που είχαν κι αυτοί συλληφθή. «Ήρθαν ως παρηγοριά για τις καρδιές μας. Μας έφεραν τη συγχώρηση. Με τον τρόπο αυτό, σιγά - σιγά, οι καρδιές και οι ψυχές μας θεραπεύτηκαν και η πίστη μας επέστρεψε».
Το 1964 ο Γεώργιος ελευθερώθηκε, μέχρι τη δεύτερη φυλάκιση του...
"Zoiforos"
24.8.10
Συνέντευξη π. Συμεών Βιλόφσκι στον "Αντιφωνητή" (Α΄ Μέρος)
Συνέντευξη π. Συμεών Βιλόφσκι
στον "Αντιφωνητή" (Α΄ Μέρος)
από την εφημερίδα «Αντιφωνητής», 16 Αυγούστου 2010 - αριθμ. φύλλου 300-301
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ
1) Πάτερ, τόν προηγούμενο μῆνα, σέ μιά πολύ σημαντική του ἀπόφαση ὁ Ἄρειος Πάγος σᾶς δικαίωσε καί δέν ἐκδοθήκατε στή Σερβία, ὅπου σᾶς κατηγοροῦν γιά διάφορα ζητήματα, ἐκκλησιαστικῆς καί οἰκονομικῆς φύσεως. Φαίνεται ὅτι ἡ ἑλληνική Δικαιοσύνη δέχθηκε τήν δική σας ἄποψη κι ὄχι αὐτήν τοῦ σερβικοῦ ὑπουργείου Δικαιοσύνης.
α) Πῶς τό δικαιολόγησε;
Θά ἤθελα πρῶτα ἀπ’ ὅλα νά σᾶς εὐχαριστήσω γιατί μοῦ παρέχετε τήν δυνατότητα νά καταθέσω τίς σκέψεις μου στήν φιλόξενη καί ἔγκριτη ἐφημερίδα σας.......
Μιά ἐφημερίδα πού ὅπως ὁ ἴδιος διαπίστωσα ἀλλά καί πολλοί ἄλλοι ἐπιμαρτυροῦν, ὑπηρετεῖ ἐδῶ καί πολλά χρόνια τήν ἀλήθεια καί τίς διαχρονικές ἀξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἀπαντώντας στό πρῶτο σκέλος τοῦ ἐρωτήματός σας θά ἔλεγα ὅτι ἄν κανείς μελετήσει νηφάλια τήν ἀπόφαση τοῦ ἀνωτάτου ἑλληνικοῦ δικαστηρίου θά διαπιστώσει ὅτι ὁ Ἄρειος Πάγος ἐνδελεχῶς καί ἐπισταμένως ἐρεύνησε τό φάκελο τῆς δικογραφίας πού μέ ἀφοροῦσε. Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά ἐπισημάνω γιά τούς ἔχοντες γνώσεις νομικῆς ὅτι ὁ Ἄρειος Πάγος δίκασε τήν ὑπόθεσή μου ὡς ἐφετεῖο καί ὄχι ὡς ἀναιρετικό δικαστήριο. Ἔτσι, ἀφοῦ διαπίστωσε σκόπιμες παραλείψεις, στοχευμένες ἀνακρίβειες ἀλλά καί ἀντιφάσεις ἐκ μέρους τῆς σερβικῆς δικαιοσύνης, ἀποφάσισε νά εἰσέλθει στήν οὐσία τῆς ὑποθέσεώς μου, δηλαδή ἐάν ἡ δίωξη ἐναντίον μου ἀφοροῦσε ποινικές πράξεις (κατάχρηση ἐξουσίας, ὑπεξαίρεση ἐκκλησιαστικοῦ χρήματος) ἤ ἦταν προσχηματική καί ἀφοροῦσε τίς θρησκευτικές καί πολιτικές πεποιθήσεις μου.
Τό σύνολο τῶν ἐπισήμων στοιχείων πού κατατέθηκαν στό δικαστήριο ἀλλά κυρίως ἡ ἀκροαματική διαδικασία πού ἀκολουθήθηκε (ἀγορεύσεις δικηγόρων, μαρτυρία Σεβασμιω-τάτου Ἀρτεμίου, ἀπολογία δική μου) ὁδήγησαν τόν Ἄρειο Πάγο ὥστε μέ ὑψηλό αἴσθημα εὐθύνης, ἀβίαστα καί ἀμερόληπτα νά δεχθεῖ τήν δική μου ἄποψη καί ὄχι αὐτήν τοῦ σερβικοῦ ὑπουργείου Δικαιοσύνης. Θά ἤθελα σ᾿ αὐτό τό σημεῖο νά ἐξάρω τό σημαντικό ρόλο πού διαδραμάτισε ἡ κατάθεση τοῦ –ὄντως Σεβασμιωτάτου– Ἐπισκόπου Ἀρτεμίου, ὁ ὁποῖος μέ χαρακτηριστική ἐνάργεια, σαφήνεια, εὐθύτητα καί εἰλικρίνεια, ἀφοῦ ἐξέθεσε τήν δική του ἄποψη γιά τό ζήτημα πού ἀπασχολοῦσε τό δικαστήριο, ἀπάντησε μέ πληρότητα καί ἐπάρκεια σ’ ὅλες τίς ἐρωτήσεις τῶν δικαστῶν –πού δέν ἦταν λίγες– καί ἔτσι συνέβαλε ἀποφασιστικά στήν ἀνάδειξη τῆς ἀλήθειας.
Ἀκόμη ἐπιτρέψτε μου νά ἐπισημάνω ὅτι καί ὁ ἴδιος ὁ Ἄρειος Πάγος στήν ἀπόφασή του τονίζει ἰδιαιτέρως τήν ταύτιση τῶν θεολογικῶν καί ἐθνικῶν μου ἀπόψεων μέ αὐτές τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου, μιά ἀναγνώριση πού ἦταν ἀναγκαία συνθήκη γιά νά προχωρήσει τό ἀνώτατο αὐτό ἑλληνικό δικαστήριο στήν δόμηση τοῦ σκεπτικοῦ τῆς ἀποφάσεώς του ἀλλά καί ἡ ὁποία ἀναγνώριση μέ τιμᾶ ἰδιαίτερα ὡς πνευματικό τέκνο τοῦ Σεβασμιωτάτου.
Ἀπολύτως δικαιολογημένα ὁ Ἄρειος Πάγος μέ τήν ἀπόφασή του ἀποφαίνεται μέ ἀδιαμφισβήτητο τρόπο ὅτι τά αἴτια τῆς διώξεως μου εἶναι τά θρησκευτικά καί ἐθνικά φρονήματά μου, οἱ θεολογικές διαφωνίες μου μέ Ἱεράρχες τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἡ δράση μου γιά τήν προστασία τῶν Σέρβων τοῦ Κοσόβου. Σκοπός δέ τῆς δίωξής μου εἶναι ἡ περιέλευσή μου σέ δυσχερῆ θέση προκειμένου νά ἐπιτευχεῖ ἡ καταστολή τῶν ἀντιδράσεών μου καί ἡ δημόσια ἔκφραση τῶν ἀντιθέτων ἀπόψεών μου σέ ζητήματα θεολογικά, θρησκευτικῆς γλώσσας, σέ ζητήματα πού ἀφοροῦν τήν προστασία τῶν Σέρβων στην περιοχή του Κοσόβου, σέ θέματα προστασίας τῶν σερβικῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν καί μοναστηριῶν στήν ἴδια περιοχή ὡς στοιχείων τῆς πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς τοῦ σερβικοῦ λαοῦ. Ἐπίσης ἡ ἐναντίωσή μου στίς πρωτοβουλίες τῆς ἀλβανικῆς διοίκησης στό Κόσοβο ὅσον ἀφορᾶ στήν ὑλοποίηση διεθνοῦς προγράμματος γιά τήν ἐπισκευή καί ἀναστήλωση ὀρθοδόξων χριστιανικῶν μνημείων πού καταστράφηκαν κατά τίς συγκρούσεις τοῦ ἔτους 2004.
Συνοψίζοντας διαπιστώνει κανείς ἀβίαστα ὅτι ὁ Ἄρειος Πάγος ἀπέρριψε τό αἴτημα τῶν σερβικῶν ἀρχῶν νά εκδοθῶ στή Σερβία γιά νά δικαστῶ γιά τήν κατηγορία τῆς «κατάχρησης ἐξουσίας», ἀποφαινόμενος ὅτι: α) πρόκειται γιά προσχηματική δίωξη, ὄπισθεν τῆς ὁποίας ὑποκρύπτεται δίωξη πολιτικῶν καί θρησκευτικῶν φρονημάτων, καί ὅτι: β) δέν θά τύχω δίκαιης δίκης στή Σερβία.
β) καί ἐσεῖς πῶς τό σχολιάζετε;
Καταρχήν μέ τήν ἀπόφαση τοῦ Ἀρείου Πάγου ἔλαβε τέλος γιά μένα μιά ὑπέρ τό τρίμηνον δοκιμασία μου στίς ἑλληνικές φυλακές. Αὐτό ἦταν θά λέγαμε τό πρῶτο, ἁπτό ἀποτέλεσμα. Ἡ ἀπόφαση ἀκόμη ἀναφέρεται στή σερβική κρατική ἔννομη τάξη, ἀλλά εἶναι σαφές ἀπό τό κείμενο ὅτι ἡ εὐθύνη δέν περιορίζεται ἐκεί, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί στή Σερβική Ἐκκλησία. Καί δέν εἶναι καθόλου κολακευτικά γιά τούς ὑπευθύνους ἐν Σερβίᾳ τά ὅσα καταμαρτυρεῖ ὁ Ἄρειος Πάγος.
Ἡ ἀπόφαση ἐκθέτει, ξεσκεπάζει τήν ἐν Σερβίᾳ πολιτική ἡγεσία, τῆς ὁποίας ἡ συνεργασία μέ τήν ἀντίστοιχη ἐκκλησιαστική γιά τήν δημιουργία ὅλης αὐτῆς τῆς σκευωρίας καθώς καί γιά παρόμοιες περιπτώσεις κοινῶν κακῶς ἐννοουμένων «συμφερόντων» ἀποδεικνύεται ἀγαστή. Ἡ ἐν λόγῳ ἀπόφαση ἀφήνει νά ἐννοηθεῖ ὅτι παρόμοιοι διωγμοί ίσως να ακολουθήσουν καί στό μέλλον, ξεσκεπάζοντας ἔτσι τήν κατ᾿ ἐπίφαση δημοκρατικότητα στη Σερβία καί παρουσιάζοντας τό πραγματικό πρόσωπό της, αὐτό τοῦ στυγνοῦ ὁλοκληρωτισμού, πού κληρονόμησε τελεολογικά ὕστερα ἀπό δεκαετίες ὁλόκληρες σκληροῦ, ἀπάνθρωπου καί ἀδίστακτου ἀθεϊστικοῦ κομμουνισμοῦ.
Συγκεκριμένα τό γεγονός τῆς μή ἐκδόσεώς μου στή Σερβία θά πρέπει νά σηματοδοτήσει σοβαρές ἐξελίξεις στήν δικαστική, πολιτική καί ἐκκλησιαστική ζωή τῆς χώρας μου, τῆς Σερβίας. Ὁ συγκατηγορούμενός μου στήν ὑπόθεση αὐτή, οἰκογενειάρχης μέ δύο παιδιά, ἐπί ἕξι μήνες βρίσκεται κρατούμενος σέ φυλακές ὑψίστης ἀσφαλείας στή Σερβία, ἀδυνατώντας νά δεῖ τό ἀνήλικό παιδί του, ὡσάν νά ἦταν ἕνας φοβερός ἐγκληματίας. Ἡ συζυγός του ἔχει φθάσει στά ὅρια τῆς ἀπελπισίας. Καί ἡ κράτησή του συνεχίζεται ἀπό τόν ἀνώτατο Ἀνακριτή χωρίς νά ὑπάρχουν ἀποδεικτικά στοιχεῖα ἐνοχῆς εἴτε ἐναντίον του εἴτε ἐναντίον μου.
Ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε, ὁ συγκατηγορούμενός μου κ. Σουμποντίτσκι, εἶναι τό ἐξιλαστήριο θύμα, καί ὑφίσταται ὁ δυστυχής ὅσα προετοιμάζονταν καί γιά μένα μετά τήν τυχόν ἔκδοσή μου: μακροχρόνια προφυλάκιση χωρίς στοιχεῖα, ἐξευτελισμό τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, καταρράκωση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων... Βεβαίως, ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἀρείου Πάγου θά πρέπει σφόδρα νά προβληματίσει τούς ἐν Σερβίᾳ δικαστικούς λειτουργούς, ὥστε ἐπιτέλους, ἔστω καί τώρα, νά παύσουν τήν καθ᾿ ἡμῶν ἄδικη καί δίχως στοιχεῖα δίωξη, νά ἀπελευθερώσουν τόν ἄνθρωπο αὐτόν πού ἀδίκως κρατεῖται τόσον καιρό σέ ἄθλιες συνθῆκες καί νά ἀναθεωρήσουν τήν ἀξιοπιστία τῶν σημερινῶν μελῶν τῆς ΔΙΣ ὅσον ἀφορᾶ τήν παροῦσα ἤ καί μελλοντικές καταγγελίες ἐναντίον τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀντιπάλων τους.
Ἀκόμη, στόν ἐκκλησιαστικό τόμέα, ἡ ποινική δίωξή μου ἦταν ἡ ἀφορμή ἀπομακρύνσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου ἀπό τήν Ἐπισκοπή Ράσκας καί Πριζρένης ἤ ἀλλιῶς Κοσόβου καί Μετοχίων. Συνεπῶς, ἐάν ἡ Ἱεραρχία θέλει νά σέβεται τόν ἑαυτό τῆς καί νά ἀποκαταστήσει τό τρωθέν συνοδικό κῦρος της, ὀφείλει νά ἀποκαταστήσει τόν Σεβασμιώτατο Ἀρτέμιο στήν Ἐπισκοπή Ράσκας καί Πριζρένης ἀπ᾿ ὅπου ἀδίκως ἐξεδιώχθη.
2) Λέτε ὅτι ἄλλοι εἶναι οἱ λόγοι τῆς δίωξής σας καί τό ὑπόβαθρό τῆς εἶναι πολιτικό. Μπορεῖτε νά τό ἀποσαφηνίσετε αὐτό λιγάκι;
Ἐπιτρέψατέ μου νά κάνω ἐδῶ μιά ἀναφορά στίς ἀξίες μέ τίς ὁποῖες γαλουχηθήκαμε ἀπό τόν πνευματικό μας πατέρα ἐπίσκοπο Ἀρτέμιο. Στήν καρδιά μας τό ὑπέρτατο ἀγαθό τῆς Ὀρθοδοξίας πάντοτε συμβάδιζε καί συμβαδίζει μέ μιά ὑγιῆ ἀγάπη καί σεβασμό πρός τό ἔθνος καί τήν Πατρίδα, μέ τήν προσήλωση στήν ἱερά Παράδοση, μέ τόν σεβασμό πρός τήν ἱστορία, τή γλώσσα, τά ἤθη καί τά ἔθιμα τοῦ ὀρθοδόξου σερβικοῦ λαοῦ. Ὅπως δηλαδή ἰσχύει καί στήν Ἑλλάδα: πατριῶτες ἀποδεικνύονται τελικά μόνον οἱ πιστοί ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Ἐάν κανείς κρατήσει τήν πίστη του, τότε, καί νά χάσει πρόσκαιρα τήν πατρίδα του, κάποια στιγμή θά τήν ξαναβρεῖ. Ὅπως ἔγινε μετά ἀπό 400 χρόνια τουρκοκρατίας στήν Ἑλλάδα, ὅπως ἔγινε μετά 500 χρόνια τουρκοκρατίας στή Σερβία. Ἄν ὅμως χάσει τήν πίστη του προκρίνοντας δῆθεν τήν πατρίδα του, τότε καί τήν πίστη του θά ἔχει χάσει καί κατόπιν θά χάσει ἀναμφίβολα καί τήν πατρίδα του.
Αὐτά ἦταν τό πιστεύω καί ὁ τρόπος ζωῆς ὄχι μόνον τῶν Μοναχῶν τοῦ Κοσόβου, ἀλλά καί ὅλου τοῦ πιστοῦ λαοῦ του, οἱ ὁποῖοι ἐμπνέονταν καί ἔπαιρναν κουράγιο ἀπό τό παράδειγμα τοῦ ἰδίου τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου. Αὐτό τό γεγονός ὑπῆρξε κάρφος στόν ὀφθαλμό τῶν δυτικῶν (εὐρωπαϊκῶν κυβερνήσεων καί ἡγεσίας τῶν ΗΠΑ) καί δυτικόφιλων Σέρβων καί ἐμπόδιο στά σχέδιά τους γιά ἀνεξαρτητοποίηση τοῦ Κοσόβου. Συνεπῶς ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι μετῆλθαν κάθε μέσο γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό αὐτό τό ἐμπόδιο.
Ἐνδεικτικά θά ἀναφέρω μερικά μόνον παραδείγματα ὅπου φαίνεται καθαρά ἡ μεθόδευση πού ὑπῆρξε ὥστε νά καμφθεῖ ἡ ἰσχυρότερη ἐθνοπολιτική καί θρησκευτική φωνή ἀντίστασης, πού ἦταν καί παραμένει ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος.
α) Καταρχήν, στά μέσα τοῦ Ἰανουαρίου τό 2010 στή πόλη Πεκίου (δυτικό Κοσσυφοπέδιο) σέ μιά ἐπίσημη συνάντηση πού ἀφοροῦσε θέματα ἀσφαλείας, ἕνας ἀξιωματικός τῆς ΚΦΟΡ ἀνήγγειλε στούς συμμετάσχοντες ὅτι εἶναι βέβαιο πώς ὁ Ἐπίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης Ἀρτέμιος σύντομα θά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν θρόνο του καί στή θέση του θά ὀριστεῖ ἄλλος Ἐπίσκοπος, ὁ οποῖος θά εἶναι πιό ἀνοιχτός γιά συνεργασία καί διάλογο μέ τήν Δύση (Julia Gorin, Totalitarianism In Service To The West, http://www.juliagorin.com/wordpress/?p=2324).
Ἐδώ ἀβίαστα ἀναφύονται πολλά ἐρωτήματα. Πρῶτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα, πώς ἡ Δύση, στό πρόσωπο τῶν ἀπεσταλμένων της, ἤξερε, ἀκόμα καί πρίν ἀπό τήν ἐκλογή τοῦ νέου Πατριάρχου Εἰρηναίου, ὅτι ὁ Ἀρτέμιος θά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν θρόνο του; Ἠ ἐκλογή τοῦ Πατριάρχου ἔγινε στά τέλη τοῦ Ἰανουαρίου 2010. Εἶναι βέβαιο δέ ὅτι μέ τήν ἐκλογή ἄλλου προσώπου στή θέση τοῦ Πατριάρχου Σερβίας (π.χ. τοῦ συνυποψήφιου γιά τήν Πατριαρχία παραδοσιακοῦ Ἐπισκόπου Ἐφραίμ) τό θέμα «Ἀρτέμιος» σίγουρα δέν θά εἶχε ξεκινήσει, καί πολύ περισσότερο δέν θά ἐξελισσόταν μέ τέτοιο παράνομο καί βίαιο τρόπο. Συνεπῶς ἡ ἀνάρρηση στό θρόνο τοῦ νῦν Πατριάρχου ἦταν κάτι περισσότερο ἀπό «ἐπιβεβλημένη».
β) Ἀμέσως μετά τήν ἐκλογή τοῦ Πατριάρχου Εἰρηναίου, σέ σύντομο χρονικό διάστημα 15-20 ἡμερῶν (ἕως ὅτου ἄρχισε ἡ διαδικασία ἀπομακρύνσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου ἀπό τόν θρόνο του), οἱ πρέσβεις τῶν ἰσχυρῶν δυτικῶν κρατῶν σύχναζαν στό Πατριαρχεῖο, προφανῶς γιά νά ἐνθαρρύνουν τό κλῖμα γιά τήν ἐπικείμενη φοβερή τομή στή ζωή τῆς Μητροπόλεως Ράσκας-Πριζρένης.
Ἔτσι φθάσαμε στό σημεῖο νά ἐκδιωχθεῖ ὁ Ἀρτέμιος ἀπό τό Κόσοβο καί νά ἀπαγορευθεῖ ἡ ἐπιστροφή καί ἡ διαμονή του στήν Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης. Καί διώκτης δέν ἦταν τό ΝΑΤΟ (οὔτε μέ τούς βομβαρδισμούς τοῦ 1999 δέν ἐπιτεύχθηκε τέτοιο πράγμα) οὔτε τό μουσουλμανικό-ἀλβανικό UCK, ἀλλά ἡ ἴδια ἡ ΔΙΣ καί ὁ Πατριάρχης Σερβίας, οἱ οποῖοι ἐκπλήρωσαν εἰς τό ἔπακρο τήν ἐπιθυμία τῶν ὡς ἄνω ἀναφερθέντων. «καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ» (Ματθ. ι΄, 36).
Εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι ὁ Ἀρτέμιος ἦταν «ὁ κατέχων» καί ὅτι πολλοί ποθοῦσαν ἵνα ὁ Ἀρτέμιος «ἐκ μέσου γένηται» (Β΄ Θεσ., β΄, 7).
γ) Μετά τήν ἀνάληψη διοικητικῶν καθηκόντων ἀπό τόν τοποτηρητή ἐπίσκοπο Ἀθανάσιο Γιέφτιτς στήν Ἐπαρχία Ράσκας καί Πριζρένης, ἄλλαξε ἄρδην ἡ πολιτική ὡς πρός τίς σχέσεις μέ τούς Δυτικούς καί τά σχέδιά τους, καθώς καί μέ τούς μουσουλμάνους Ἀλβανούς καί τήν παράνομη κυβέρνηση τους. Βέβαια τό σερβικό κράτος καί ἡ σερβική Ἐκκλησία δέν ἀναγνώρισαν ποτέ ἐπίσημα αὐτήν τήν κυβέρνηση. Στήν πράξη ὅμως ἡ σημερινή πολιτική σερβική ἡγεσία ὁδηγεῖ τίς ἐξελίξεις πρός μία ἤπια ἀναγνώριση τῆς ἀνεξαρτησίας τοῦ Κοσόβου...
Σέ αὐτήν τήν μειοδοτική πολιτική βρίσκει πρόθυμους συνεργάτες (μέ τό ἀζημίωτο;) μιά μικρή ἀλλά ἰσχυρή καί δραστήρια ὁμάδα Ἱεραρχῶν τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας (Ἀμφιλόχιος Ραντοβιτς, Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, Ἀθανάσιος Γιέφτις, Θεοδόσιος Σίμπαλιτς, Γρηγόριος Ντούριτς...), πού ἐξαιτίας τῆς δίψας τους γιά δόξα καί ἐξουσία προσκολλῶνται στό ἅρμα τῆς ἑκάστοτε ἐξουσίας, κρατικῆς ἤ διεθνοῦς (αὐτῆς πού ὑπολογίζουν ὅτι θά ἐπικρατήσει), ταυτίζονται ἐνσυνείδητα μαζί της καί καθίστανται ὑποχείριά της. Καί ἐδῶ ἐντοπίζεται ἡ μεγάλη ὑποκρισία καί ἀνεντιμότητα πολιτικῆς καί θρησκευτικῆς ἡγεσίας ἀπέναντι στόν γενναῖο καί περήφανο σερβικό λαό, ἀλλά καί ἀπό ἐδῶ πηγάζει ἡ δίωξη ὅλων ἡμῶν τῶν ἐκφραζόντων δημοσίως μέ ἔργα καί λόγια ἀντίθετη πολιτική ἄποψη στήν ἐφαρμοζόμενη μειοδοτική πολιτική τῆς σερβικῆς κυβέρνησης καί ἡγεσίας τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἀνέκαθεν ἡ μερίδα αὐτή τῶν Ἱεραρχῶν ἀναμιγνυόταν ἐνεργά στά παιχνίδια ἐξουσίας κάθε εἴδους (πολιτικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς), ὄχι βέβαια γιά κάποιο ὄφελος τοῦ ποιμνίου, ἀλλά γιά προσωπικό, κακῶς ἐννοούμενο, συμφέρον.
Ὁ πόθος γιά τήν δόξα ὥθησε αὐτούς τούς Ἱεράρχες νά ἐπιθυμήσουν τήν προσωπική καταξίωση καί προβολή περισσότερο ἀπό τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Βλέπετε, ὁ ταπεινός Ναζωραῖος δέν μποροῦσε νά ἱκανοποιήσει τήν ἀνθρώπινη ματαιοδοξία τους· καί ἔτσι ὑπέπεσαν στούς πειρασμούς τοῦ διαβόλου. Ἔτσι ἔγινε αὐτό πού πάντα γίνεται ὅταν κάποιος δέν ἔχει ἁγνά κίνητρα καί ἀγάπη γιά τόν Χριστό καί δέν ἔχει τήν ἐλπίδα του σέ Αὐτόν: μεταβάλει προσωπεῖο ἀνάλογα μέ τίς περιστάσεις. Ἀνέριστος πνευματικά, κλίνει πάντα στό πλευρό τῶν ἰσχυρῶν. Στά ἑλληνικά ὑπάρχει ἡ πολύ ταιριαστή ἔκφραση «ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος»...
Γιά νά δεῖτε πῶς αὐτοί πολιτεύονται θά ἀναφέρω τό ἑξῆς: παλαιότερα, ἐπί Μιλόσεβιτς, ἡ στάση τῶν περισσοτέρων ἀπό αὐτούς ἦταν ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀντιδυτική, ὅπως ἦταν καί ἡ κρατική γραμμή. Στή συνέχεια ὅμως ἡ πρώην Γιουγκοσλαβία ἔχασε τόν πόλεμο τόσο μέ τίς ἀποσχισθεῖσες περιοχές τῆς πρώην Γιουγκοσλαβίας, ὅσο καί μέ τό ΝΑΤΟ τό 1999. Καί τότε τί ἀκολούθησε; Ἡ μερίδα αὐτή τῶν Ἱεραρχῶν, ἴσως ἀπειλούμενοι ἀπό τό ΝΑΤΟ (βλέπε ὁμιλία Κόσαρα Γκαβρίλοβιτς, http://thriskeftika.blogspot.com/2010/03/blog-post_08.html), ἴσως δελεαζόμενοι ἀπο διάφορες «προσφορές», ἴσως πάλι ἁπλῶς ἐπειδή αὐτό θεώρησαν ὅτι ἦταν τό προσωπικό τους συμφέρον (πράγμα πού κατ᾿ ἐμέ εἶναι καί ἡ πιθανότερη ἐξήγηση), ἀπέβαλαν τό προσωπεῖο τοῦ ἐθνικιστῆ καί ἐνεδύθησαν τό προσωπεῖο τοῦ διεθνιστῆ, τοῦ κοσμοπολίτη, τοῦ πολιτισμένου εὐρωπαίου. Σφιχταγκάλιασαν τό ἅρμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἄρχισαν νά κηρύττουν νέον θεό, τήν νομοτελειακή ὑποτέλεια στήν παγκοσμιοποίηση.
Πρεσβεύουν πλέον τήν θέση ὅτι πρέπει νά δεθτούμε τήν πραγματικότητα, ἐφόσον ἤδη τά πιό ἰσχυρά κράτη τοῦ κόσμου ἔχουνε ἀναγνωρίσει τήν ἀνεξαρτησία τοῦ Κοσόβου. Ἡ συμβουλή αὐτῶν καί τῶν ὁμοίων τους πρός τό ἔθνος συμπίπτει μέ αὐτήν ἕλληνα πολιτικοῦ καί εἶναι ἡ ἑξῆς: «Εἶναι καλύτερα νά ἔχουμε μερικά στρέμματα γῆς λιγότερα ἀπό ἐκεῖνα πού μᾶς ἀνήκουν, καί νά κοιμόμαστε τά βράδια ἥσυχοι καί ἀσφαλεῖς, παρά νά ἔχουμε ὅτι μᾶς ἀνήκει καί νά μήν μποροῦμε νά κλείσουμε μάτι ἀπό τόν κίνδυνο κάποιας ξαφνικῆς ἐπίθεσης κακόβουλων γειτόνων ἐναντίον μας.» Ὅμως, ὅπως ξέρετε πολύ καλά, ἔτσι σκέφτονται καί δροῦν οἱ ἐθνικοί μειοδότες. Καί προδότες στίς μέρες μας ὑπάρχουν ἄφθονοι, καί μάλιστα σέ ὑψηλά πόστα.
Οἱ Ἱεράρχες αὐτοί τῆς Σερβίας σήμερα ἔχουν καταστεῖ φερέφωνα τῆς Δύσεως... Ἀπό τότε μάλιστα πού ἀνέβηκε ἡ φιλοδυτική κυβέρνηση τοῦ Μπόρις Τάντιτς στήν ἐξουσία, οἱ συγκεκριμένοι συναγωνίζονται σέ ὅλα τά ἐπίπεδα μέ τό Κράτος ποιός θά φανεῖ πιό ἀρεστός στούς δυτικούς, ποιός θά ἐκπληρώσει πιό γρήγορα καί πιό δουλικά τά θελήματα τῆς Δύσεως εἴτε αὐτή λέγεται ΝΑΤΟ, εἴτε ΗΠΑ, εἴτε ΕΕ, εἴτε ... πάπας.
3) Ποιά εἶναι ἡ κατάσταση τῶν Σέρβων στό Κόσοβο καί στά Μετόχια;
Ὁ πιστός λαός τῶν Σέρβων τοῦ Κοσσόβου καί Μετοχίων ἀναζητᾶ τόν ποιμενάρχη του καί αἰσθάνεται προδομένος ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἐνέργειες τῆς Τριανδρίας καί τῆς σημερινῆς σερβκῆς κυβέρνησης. Ἀναζητᾶ τόν πνευματικό του πατέρα, τό στήριγμα καί τήν ἀπαντοχή του, μετά τόν Χριστό, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους στούς ὁποίους καθημερινά μέ πιστή καταφεύγει. Εἶναι ὅπως τό μικρό παιδί πού κλαίει ὅταν χαθεῖ ἀπό τά μάτια του ἡ ἀγαπημένη του μητέρα· ἔτσι καί ὁ λαός τοῦ Κοσόβου θρηνεῖ γοερᾶ τήν ἀπομάκρυνση τοῦ γνήσιου πνευματικοῦ του πατέρα, αὐτοῦ πού πατρικά μοιραζόταν τόν καθημερινό πόνο καί τήν ἀγωνία του μαζί του. Τώρα ποιός θά στηρίξει αὐτόν τόν λαό;
Σᾶς πληροφορῶ ὅτι στόν τόπο ὅπου ἡ ΔΙΣ τῆς ΣΟΕ ἐξόρισε οὐσιαστικά τόν Σεβασμιώτατο, στή Μονή τοῦ Σισάτσοβατς, συρρέουν χιλιάδες πιστοί Σέρβοι, ὑπό τύπον προσκυνήματος σχεδόν, γιά νά πάρουν τήν εὐχή τοῦ πολυπόθητου πνευματικοῦ τους ἡγέτου. Μάλιστα, δέν προσέρχονται μόνον Σέρβοι τοῦ Κοσόβου, ὄχι μόνον οἱ κατατρεγμένοι ἀπό τήν Τριανδρία μοναχοί, ἀλλά καί πιστοί Σέρβοι ἀπό ὅλες τίς γωνιές τῆς Σερβίας, ἀκόμη καί ἁπλοί πατριῶτες πού δέν ἔχουν ἴσως τόση σχέση μέ τήν Ἐκκλησία, ὅμως βλέπουν ὅτι μόνον ὁ Ἀρτέμιος τούς ἔλεγε τήν ἀλήθεια καί τήν ὑποστήριζε σθεναρά ἕως τέλους.
Οἱ Σέρβοι τοῦ Κοσόβου ζοῦν μέσα σέ μιά καθημερινή ἀγωνία καί ἀνασφάλεια. Ἐπί Ἀρτεμίου, ἡ Μητρόπολη Κοσόβου καί Μετοχίων ἔπαιζε ἕναν ἐθναρχικό ρόλο στήν περιοχή ὡς τελευταία ὀργανωμένη παρουσία τοῦ σερβισμοῦ στήν περιοχή καί συσπείρωνε τόν κόσμο κυρίως γύρω ἀπό τά μοναστήρια καί τόν ἐμψύχωνε. Πέρα ἀπό τό ποιμαντικό καί πνευματικό ἔργο της, ἐξασκοῦσε καί τεράστιο κοινωνικό καί φιλανθρωπικό ἔργο μέ τά ἐκτεταμένα συσσίτια καί παρεῖχε οὐσιαστική βοήθεια στόν κόσμο. Ἐκτός αὐτῶν, σέ καθε περίπτωση ἄδικης συμπεριφορᾶς ἐκ μέρους εἴτε τῶν Ἀλβανῶν εἴτε καί τῆς ἴδιας τῆς ΚΦΟΡ, διαμαρτυρόταν ἔντονα καί ἔκανε οὐσιαστικές παρεμβάσεις σέ ὅλα τά διεθνῆ ὄργανα, μέ σκοπό τήν προστασία τῶν Σέρβων καί τῶν σερβικῶν ὀρθοδόξων μνημείων σύμφωνα μέ τό ψήφισμα 1244 τοῦ ΟΗΕ. Τέλος δέν συνεργαζόταν μέ Ἀλβανούς τοῦ ψευδοκράτους.
Κάτι τέτοιο ἦταν ἀδιανόητο ἐπί Ἀρτεμίου, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖτο νά ἀναγνωρίσει τούς ἐκπροσώπους τῶν δυτικῶν πρεσβειῶν στήν Πρίστινα ὡς πρέσβεις, συνεπής στίς ἐπίσημες ἀποφάσεις τοῦ σερβικοῦ κράτους καί τῆς σερβικῆς Ἐκκλησίας νά μήν ἀναγνωρίσουν τό παράνομο κράτος τοῦ Κοσόβου. Ἐπίσης ἀρνεῖτο νά ἀναγνωρίσει ἀκόμη καί τούς ἐπισήμους ἐκπροσώπους τῶν κρατῶν αὐτών στήν Πρίστινα, τά ὁποῖα κράτη ἀμέσως μετά τήν ἀναγνώριση τῆς παράνομης ἀνεξαρτησίας τοῦ Κοσόβου ἀνεβίβασαν τίς ἀντιπροσωπεῖες τους στήν Πρίστινα σέ ἐπίπεδο πρεσβειῶν. Ἡ Ἑλλάδα δέν ἔπραξε κάτι τέτοιο ἀλλά διατηρεῖ τό Ἑλληνικό γραφεῖο συνδέσμου στήν Πρίστινα. Ἀρνεῖτο ἀκόμη νά συνεργαστεῖ μέ τούς ἐκπροσώπους τοῦ ΝΑΤΟ στόν τομέα τῆς σύστασης τοῦ νέου κράτους τοῦ Κοσόβου. Ἀρνεῖτο νά προβεῖ σέ θυρανοίξια ναῶν ἀνακαινισμένων μέ συμμετοχή τῶν μουσουλμάνων Ἀλβανῶν καί μέ τά χρήματά τους (πράγμα τό ὁποῖο ἀνοίγει τόν δρόμο γιά ταχεία καί βέβαιη ἀναγνώριση-σφετερισμό τῆς σερβικῆς πνευματικῆς καί πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς στό Κοσσυφοπέδιο ὡς «κοσοβάρικης-ἀλβανικῆς» κ.ο.κ.)
Ἔτσι μετά τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου καί πρίν ἀκόμη ἀπό τήν ἀπόφαση τοῦ ΔΔ τῆς Χάγης, ἤδη εἶχε ἀρχίσει νά διαμορφώνεται μιά ἐντελῶς διαφορετική συμπεριφορά τῶν ἐκπροσώπων τῆς ΣΟΕ στή Μητρόπολη Κοσόβου καί Μετοχίων ἀπέναντι στίς ἐπιταγές τῆς Δύσεως, ὅπως προαναφέραμε.
α) Ἡ ἐπιδοκιμασία ἀπό τήν Δύση αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς στάσεως τῶν διοικητικῶν ὀργάνων τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας δέν ἄργησε νά ἔρθει, καί τόν Ἰούνιο τοῦ 2010 ὁ εἰδικός ἐντεταλμένος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἔνωσης στό Κοσσυφοπέδιο Pieter Feith (τοῦ ὁποίου ἐπίσημο καθῆκον εἶναι ἡ βοήθεια στήν σύσταση τοῦ νέου κράτους τοῦ Κοσόβου καί ἡ προώθηση τῆς ἀνεξαρτησίας του, μέ ἐπιστράτευση δυτικῶν χρημάτων, γνώσεων καί προσωπικοῦ) χαιρέτησε τήν ἀλλαγή στάσεως τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στό θέμα τοῦ Κοσσυφοπεδίου. Μιλώντας γιά τήν κατάσταση στό Κοσσυφοπέδιο ἐνώπιον τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου τήν Τρίτη 22-6-2010 ὁ Φέϊθ δήλωσε: «Ἡ ἀλλαγή τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας καί ἡ μετάβαση πρός μιά περισσότερο μετριοπαθή προσέγγιση στό θέμα τοῦ Κοσσυφοπεδίου εἶναι ἐπίσης μιά ἄλλη θετική ἐξέλιξη» (http://www.eusrinkosovo.eu/?id=20&n=39).
β) Δέν πρέπει νά παραθεωρηθεῖ καί τό γεγονός ὅτι ἡ ΕΕ ἐνθαρρυμένη ἀπό τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου ξεκίνησε καινούργιες πρωτοβουλίες καί ἐνέτεινε τίς ὑπάρχουσες στόν τομέα προστασίας τῆς σερβικῆς πνευματικῆς καί πολιτιστικῆς κληρονομίας στό Κόσοβο καί τά Μετόχια. Κυριάρχο στοιχεῖο αὐτῶν εἶναι ἡ συμμετοχή βέβαια τῶν μουσουλμάνων Ἀλβανῶν καί ἡ ἀνάδειξη τους σέ βασικούς παράγοντες σέ ἕναν τόσο εὐαίσθητο καί κρίσιμο τομέα, μέ ταυτόχρονη περιθωριοποίηση τῶν σερβικῶν θεσμῶν καί γνώσεων. Σύμφωνα μέ μιά τέτοια νέα πρωτοβουλία ὁ ἐκπρόσωπος τῆς ΕΕ κ.Μοσχόπουλος(Ἕλληνας, δυστυχῶς), ὁ καί ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλάδος στήν Πρίστινα, θά μεσολαβεῖ καί θά συντονίζει τίς ἐνέργειες τῆς ἀλβανικῆς κυβερνήσεως τῆς Πρίστινας καί τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Ἐδῶ ἀναφύονται νέα ἐρωτήματα: Γιατί δέν συμμετέχει σ᾿ αὐτήν τήν πρωτοβουλία ἡ σερβική κυβέρνηση, ἀφοῦ πρόκειται γιά σερβική κληρονομία στό σερβικό ἔδαφος; Γιατί δέχτηκε αὐτήν τήν πρωτοβουλία ἡ Σερβική Εκκλησία;
"Πηγή:Ζωηφόρος"
στον "Αντιφωνητή" (Α΄ Μέρος)
από την εφημερίδα «Αντιφωνητής», 16 Αυγούστου 2010 - αριθμ. φύλλου 300-301
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ
1) Πάτερ, τόν προηγούμενο μῆνα, σέ μιά πολύ σημαντική του ἀπόφαση ὁ Ἄρειος Πάγος σᾶς δικαίωσε καί δέν ἐκδοθήκατε στή Σερβία, ὅπου σᾶς κατηγοροῦν γιά διάφορα ζητήματα, ἐκκλησιαστικῆς καί οἰκονομικῆς φύσεως. Φαίνεται ὅτι ἡ ἑλληνική Δικαιοσύνη δέχθηκε τήν δική σας ἄποψη κι ὄχι αὐτήν τοῦ σερβικοῦ ὑπουργείου Δικαιοσύνης.
α) Πῶς τό δικαιολόγησε;
Θά ἤθελα πρῶτα ἀπ’ ὅλα νά σᾶς εὐχαριστήσω γιατί μοῦ παρέχετε τήν δυνατότητα νά καταθέσω τίς σκέψεις μου στήν φιλόξενη καί ἔγκριτη ἐφημερίδα σας.......
Μιά ἐφημερίδα πού ὅπως ὁ ἴδιος διαπίστωσα ἀλλά καί πολλοί ἄλλοι ἐπιμαρτυροῦν, ὑπηρετεῖ ἐδῶ καί πολλά χρόνια τήν ἀλήθεια καί τίς διαχρονικές ἀξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἀπαντώντας στό πρῶτο σκέλος τοῦ ἐρωτήματός σας θά ἔλεγα ὅτι ἄν κανείς μελετήσει νηφάλια τήν ἀπόφαση τοῦ ἀνωτάτου ἑλληνικοῦ δικαστηρίου θά διαπιστώσει ὅτι ὁ Ἄρειος Πάγος ἐνδελεχῶς καί ἐπισταμένως ἐρεύνησε τό φάκελο τῆς δικογραφίας πού μέ ἀφοροῦσε. Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά ἐπισημάνω γιά τούς ἔχοντες γνώσεις νομικῆς ὅτι ὁ Ἄρειος Πάγος δίκασε τήν ὑπόθεσή μου ὡς ἐφετεῖο καί ὄχι ὡς ἀναιρετικό δικαστήριο. Ἔτσι, ἀφοῦ διαπίστωσε σκόπιμες παραλείψεις, στοχευμένες ἀνακρίβειες ἀλλά καί ἀντιφάσεις ἐκ μέρους τῆς σερβικῆς δικαιοσύνης, ἀποφάσισε νά εἰσέλθει στήν οὐσία τῆς ὑποθέσεώς μου, δηλαδή ἐάν ἡ δίωξη ἐναντίον μου ἀφοροῦσε ποινικές πράξεις (κατάχρηση ἐξουσίας, ὑπεξαίρεση ἐκκλησιαστικοῦ χρήματος) ἤ ἦταν προσχηματική καί ἀφοροῦσε τίς θρησκευτικές καί πολιτικές πεποιθήσεις μου.
Τό σύνολο τῶν ἐπισήμων στοιχείων πού κατατέθηκαν στό δικαστήριο ἀλλά κυρίως ἡ ἀκροαματική διαδικασία πού ἀκολουθήθηκε (ἀγορεύσεις δικηγόρων, μαρτυρία Σεβασμιω-τάτου Ἀρτεμίου, ἀπολογία δική μου) ὁδήγησαν τόν Ἄρειο Πάγο ὥστε μέ ὑψηλό αἴσθημα εὐθύνης, ἀβίαστα καί ἀμερόληπτα νά δεχθεῖ τήν δική μου ἄποψη καί ὄχι αὐτήν τοῦ σερβικοῦ ὑπουργείου Δικαιοσύνης. Θά ἤθελα σ᾿ αὐτό τό σημεῖο νά ἐξάρω τό σημαντικό ρόλο πού διαδραμάτισε ἡ κατάθεση τοῦ –ὄντως Σεβασμιωτάτου– Ἐπισκόπου Ἀρτεμίου, ὁ ὁποῖος μέ χαρακτηριστική ἐνάργεια, σαφήνεια, εὐθύτητα καί εἰλικρίνεια, ἀφοῦ ἐξέθεσε τήν δική του ἄποψη γιά τό ζήτημα πού ἀπασχολοῦσε τό δικαστήριο, ἀπάντησε μέ πληρότητα καί ἐπάρκεια σ’ ὅλες τίς ἐρωτήσεις τῶν δικαστῶν –πού δέν ἦταν λίγες– καί ἔτσι συνέβαλε ἀποφασιστικά στήν ἀνάδειξη τῆς ἀλήθειας.
Ἀκόμη ἐπιτρέψτε μου νά ἐπισημάνω ὅτι καί ὁ ἴδιος ὁ Ἄρειος Πάγος στήν ἀπόφασή του τονίζει ἰδιαιτέρως τήν ταύτιση τῶν θεολογικῶν καί ἐθνικῶν μου ἀπόψεων μέ αὐτές τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου, μιά ἀναγνώριση πού ἦταν ἀναγκαία συνθήκη γιά νά προχωρήσει τό ἀνώτατο αὐτό ἑλληνικό δικαστήριο στήν δόμηση τοῦ σκεπτικοῦ τῆς ἀποφάσεώς του ἀλλά καί ἡ ὁποία ἀναγνώριση μέ τιμᾶ ἰδιαίτερα ὡς πνευματικό τέκνο τοῦ Σεβασμιωτάτου.
Ἀπολύτως δικαιολογημένα ὁ Ἄρειος Πάγος μέ τήν ἀπόφασή του ἀποφαίνεται μέ ἀδιαμφισβήτητο τρόπο ὅτι τά αἴτια τῆς διώξεως μου εἶναι τά θρησκευτικά καί ἐθνικά φρονήματά μου, οἱ θεολογικές διαφωνίες μου μέ Ἱεράρχες τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἡ δράση μου γιά τήν προστασία τῶν Σέρβων τοῦ Κοσόβου. Σκοπός δέ τῆς δίωξής μου εἶναι ἡ περιέλευσή μου σέ δυσχερῆ θέση προκειμένου νά ἐπιτευχεῖ ἡ καταστολή τῶν ἀντιδράσεών μου καί ἡ δημόσια ἔκφραση τῶν ἀντιθέτων ἀπόψεών μου σέ ζητήματα θεολογικά, θρησκευτικῆς γλώσσας, σέ ζητήματα πού ἀφοροῦν τήν προστασία τῶν Σέρβων στην περιοχή του Κοσόβου, σέ θέματα προστασίας τῶν σερβικῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν καί μοναστηριῶν στήν ἴδια περιοχή ὡς στοιχείων τῆς πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς τοῦ σερβικοῦ λαοῦ. Ἐπίσης ἡ ἐναντίωσή μου στίς πρωτοβουλίες τῆς ἀλβανικῆς διοίκησης στό Κόσοβο ὅσον ἀφορᾶ στήν ὑλοποίηση διεθνοῦς προγράμματος γιά τήν ἐπισκευή καί ἀναστήλωση ὀρθοδόξων χριστιανικῶν μνημείων πού καταστράφηκαν κατά τίς συγκρούσεις τοῦ ἔτους 2004.
Συνοψίζοντας διαπιστώνει κανείς ἀβίαστα ὅτι ὁ Ἄρειος Πάγος ἀπέρριψε τό αἴτημα τῶν σερβικῶν ἀρχῶν νά εκδοθῶ στή Σερβία γιά νά δικαστῶ γιά τήν κατηγορία τῆς «κατάχρησης ἐξουσίας», ἀποφαινόμενος ὅτι: α) πρόκειται γιά προσχηματική δίωξη, ὄπισθεν τῆς ὁποίας ὑποκρύπτεται δίωξη πολιτικῶν καί θρησκευτικῶν φρονημάτων, καί ὅτι: β) δέν θά τύχω δίκαιης δίκης στή Σερβία.
β) καί ἐσεῖς πῶς τό σχολιάζετε;
Καταρχήν μέ τήν ἀπόφαση τοῦ Ἀρείου Πάγου ἔλαβε τέλος γιά μένα μιά ὑπέρ τό τρίμηνον δοκιμασία μου στίς ἑλληνικές φυλακές. Αὐτό ἦταν θά λέγαμε τό πρῶτο, ἁπτό ἀποτέλεσμα. Ἡ ἀπόφαση ἀκόμη ἀναφέρεται στή σερβική κρατική ἔννομη τάξη, ἀλλά εἶναι σαφές ἀπό τό κείμενο ὅτι ἡ εὐθύνη δέν περιορίζεται ἐκεί, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί στή Σερβική Ἐκκλησία. Καί δέν εἶναι καθόλου κολακευτικά γιά τούς ὑπευθύνους ἐν Σερβίᾳ τά ὅσα καταμαρτυρεῖ ὁ Ἄρειος Πάγος.
Ἡ ἀπόφαση ἐκθέτει, ξεσκεπάζει τήν ἐν Σερβίᾳ πολιτική ἡγεσία, τῆς ὁποίας ἡ συνεργασία μέ τήν ἀντίστοιχη ἐκκλησιαστική γιά τήν δημιουργία ὅλης αὐτῆς τῆς σκευωρίας καθώς καί γιά παρόμοιες περιπτώσεις κοινῶν κακῶς ἐννοουμένων «συμφερόντων» ἀποδεικνύεται ἀγαστή. Ἡ ἐν λόγῳ ἀπόφαση ἀφήνει νά ἐννοηθεῖ ὅτι παρόμοιοι διωγμοί ίσως να ακολουθήσουν καί στό μέλλον, ξεσκεπάζοντας ἔτσι τήν κατ᾿ ἐπίφαση δημοκρατικότητα στη Σερβία καί παρουσιάζοντας τό πραγματικό πρόσωπό της, αὐτό τοῦ στυγνοῦ ὁλοκληρωτισμού, πού κληρονόμησε τελεολογικά ὕστερα ἀπό δεκαετίες ὁλόκληρες σκληροῦ, ἀπάνθρωπου καί ἀδίστακτου ἀθεϊστικοῦ κομμουνισμοῦ.
Συγκεκριμένα τό γεγονός τῆς μή ἐκδόσεώς μου στή Σερβία θά πρέπει νά σηματοδοτήσει σοβαρές ἐξελίξεις στήν δικαστική, πολιτική καί ἐκκλησιαστική ζωή τῆς χώρας μου, τῆς Σερβίας. Ὁ συγκατηγορούμενός μου στήν ὑπόθεση αὐτή, οἰκογενειάρχης μέ δύο παιδιά, ἐπί ἕξι μήνες βρίσκεται κρατούμενος σέ φυλακές ὑψίστης ἀσφαλείας στή Σερβία, ἀδυνατώντας νά δεῖ τό ἀνήλικό παιδί του, ὡσάν νά ἦταν ἕνας φοβερός ἐγκληματίας. Ἡ συζυγός του ἔχει φθάσει στά ὅρια τῆς ἀπελπισίας. Καί ἡ κράτησή του συνεχίζεται ἀπό τόν ἀνώτατο Ἀνακριτή χωρίς νά ὑπάρχουν ἀποδεικτικά στοιχεῖα ἐνοχῆς εἴτε ἐναντίον του εἴτε ἐναντίον μου.
Ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε, ὁ συγκατηγορούμενός μου κ. Σουμποντίτσκι, εἶναι τό ἐξιλαστήριο θύμα, καί ὑφίσταται ὁ δυστυχής ὅσα προετοιμάζονταν καί γιά μένα μετά τήν τυχόν ἔκδοσή μου: μακροχρόνια προφυλάκιση χωρίς στοιχεῖα, ἐξευτελισμό τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, καταρράκωση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων... Βεβαίως, ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἀρείου Πάγου θά πρέπει σφόδρα νά προβληματίσει τούς ἐν Σερβίᾳ δικαστικούς λειτουργούς, ὥστε ἐπιτέλους, ἔστω καί τώρα, νά παύσουν τήν καθ᾿ ἡμῶν ἄδικη καί δίχως στοιχεῖα δίωξη, νά ἀπελευθερώσουν τόν ἄνθρωπο αὐτόν πού ἀδίκως κρατεῖται τόσον καιρό σέ ἄθλιες συνθῆκες καί νά ἀναθεωρήσουν τήν ἀξιοπιστία τῶν σημερινῶν μελῶν τῆς ΔΙΣ ὅσον ἀφορᾶ τήν παροῦσα ἤ καί μελλοντικές καταγγελίες ἐναντίον τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀντιπάλων τους.
Ἀκόμη, στόν ἐκκλησιαστικό τόμέα, ἡ ποινική δίωξή μου ἦταν ἡ ἀφορμή ἀπομακρύνσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου ἀπό τήν Ἐπισκοπή Ράσκας καί Πριζρένης ἤ ἀλλιῶς Κοσόβου καί Μετοχίων. Συνεπῶς, ἐάν ἡ Ἱεραρχία θέλει νά σέβεται τόν ἑαυτό τῆς καί νά ἀποκαταστήσει τό τρωθέν συνοδικό κῦρος της, ὀφείλει νά ἀποκαταστήσει τόν Σεβασμιώτατο Ἀρτέμιο στήν Ἐπισκοπή Ράσκας καί Πριζρένης ἀπ᾿ ὅπου ἀδίκως ἐξεδιώχθη.
2) Λέτε ὅτι ἄλλοι εἶναι οἱ λόγοι τῆς δίωξής σας καί τό ὑπόβαθρό τῆς εἶναι πολιτικό. Μπορεῖτε νά τό ἀποσαφηνίσετε αὐτό λιγάκι;
Ἐπιτρέψατέ μου νά κάνω ἐδῶ μιά ἀναφορά στίς ἀξίες μέ τίς ὁποῖες γαλουχηθήκαμε ἀπό τόν πνευματικό μας πατέρα ἐπίσκοπο Ἀρτέμιο. Στήν καρδιά μας τό ὑπέρτατο ἀγαθό τῆς Ὀρθοδοξίας πάντοτε συμβάδιζε καί συμβαδίζει μέ μιά ὑγιῆ ἀγάπη καί σεβασμό πρός τό ἔθνος καί τήν Πατρίδα, μέ τήν προσήλωση στήν ἱερά Παράδοση, μέ τόν σεβασμό πρός τήν ἱστορία, τή γλώσσα, τά ἤθη καί τά ἔθιμα τοῦ ὀρθοδόξου σερβικοῦ λαοῦ. Ὅπως δηλαδή ἰσχύει καί στήν Ἑλλάδα: πατριῶτες ἀποδεικνύονται τελικά μόνον οἱ πιστοί ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Ἐάν κανείς κρατήσει τήν πίστη του, τότε, καί νά χάσει πρόσκαιρα τήν πατρίδα του, κάποια στιγμή θά τήν ξαναβρεῖ. Ὅπως ἔγινε μετά ἀπό 400 χρόνια τουρκοκρατίας στήν Ἑλλάδα, ὅπως ἔγινε μετά 500 χρόνια τουρκοκρατίας στή Σερβία. Ἄν ὅμως χάσει τήν πίστη του προκρίνοντας δῆθεν τήν πατρίδα του, τότε καί τήν πίστη του θά ἔχει χάσει καί κατόπιν θά χάσει ἀναμφίβολα καί τήν πατρίδα του.
Αὐτά ἦταν τό πιστεύω καί ὁ τρόπος ζωῆς ὄχι μόνον τῶν Μοναχῶν τοῦ Κοσόβου, ἀλλά καί ὅλου τοῦ πιστοῦ λαοῦ του, οἱ ὁποῖοι ἐμπνέονταν καί ἔπαιρναν κουράγιο ἀπό τό παράδειγμα τοῦ ἰδίου τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου. Αὐτό τό γεγονός ὑπῆρξε κάρφος στόν ὀφθαλμό τῶν δυτικῶν (εὐρωπαϊκῶν κυβερνήσεων καί ἡγεσίας τῶν ΗΠΑ) καί δυτικόφιλων Σέρβων καί ἐμπόδιο στά σχέδιά τους γιά ἀνεξαρτητοποίηση τοῦ Κοσόβου. Συνεπῶς ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι μετῆλθαν κάθε μέσο γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό αὐτό τό ἐμπόδιο.
Ἐνδεικτικά θά ἀναφέρω μερικά μόνον παραδείγματα ὅπου φαίνεται καθαρά ἡ μεθόδευση πού ὑπῆρξε ὥστε νά καμφθεῖ ἡ ἰσχυρότερη ἐθνοπολιτική καί θρησκευτική φωνή ἀντίστασης, πού ἦταν καί παραμένει ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος.
α) Καταρχήν, στά μέσα τοῦ Ἰανουαρίου τό 2010 στή πόλη Πεκίου (δυτικό Κοσσυφοπέδιο) σέ μιά ἐπίσημη συνάντηση πού ἀφοροῦσε θέματα ἀσφαλείας, ἕνας ἀξιωματικός τῆς ΚΦΟΡ ἀνήγγειλε στούς συμμετάσχοντες ὅτι εἶναι βέβαιο πώς ὁ Ἐπίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης Ἀρτέμιος σύντομα θά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν θρόνο του καί στή θέση του θά ὀριστεῖ ἄλλος Ἐπίσκοπος, ὁ οποῖος θά εἶναι πιό ἀνοιχτός γιά συνεργασία καί διάλογο μέ τήν Δύση (Julia Gorin, Totalitarianism In Service To The West, http://www.juliagorin.com/wordpress/?p=2324).
Ἐδώ ἀβίαστα ἀναφύονται πολλά ἐρωτήματα. Πρῶτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα, πώς ἡ Δύση, στό πρόσωπο τῶν ἀπεσταλμένων της, ἤξερε, ἀκόμα καί πρίν ἀπό τήν ἐκλογή τοῦ νέου Πατριάρχου Εἰρηναίου, ὅτι ὁ Ἀρτέμιος θά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν θρόνο του; Ἠ ἐκλογή τοῦ Πατριάρχου ἔγινε στά τέλη τοῦ Ἰανουαρίου 2010. Εἶναι βέβαιο δέ ὅτι μέ τήν ἐκλογή ἄλλου προσώπου στή θέση τοῦ Πατριάρχου Σερβίας (π.χ. τοῦ συνυποψήφιου γιά τήν Πατριαρχία παραδοσιακοῦ Ἐπισκόπου Ἐφραίμ) τό θέμα «Ἀρτέμιος» σίγουρα δέν θά εἶχε ξεκινήσει, καί πολύ περισσότερο δέν θά ἐξελισσόταν μέ τέτοιο παράνομο καί βίαιο τρόπο. Συνεπῶς ἡ ἀνάρρηση στό θρόνο τοῦ νῦν Πατριάρχου ἦταν κάτι περισσότερο ἀπό «ἐπιβεβλημένη».
β) Ἀμέσως μετά τήν ἐκλογή τοῦ Πατριάρχου Εἰρηναίου, σέ σύντομο χρονικό διάστημα 15-20 ἡμερῶν (ἕως ὅτου ἄρχισε ἡ διαδικασία ἀπομακρύνσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου ἀπό τόν θρόνο του), οἱ πρέσβεις τῶν ἰσχυρῶν δυτικῶν κρατῶν σύχναζαν στό Πατριαρχεῖο, προφανῶς γιά νά ἐνθαρρύνουν τό κλῖμα γιά τήν ἐπικείμενη φοβερή τομή στή ζωή τῆς Μητροπόλεως Ράσκας-Πριζρένης.
Ἔτσι φθάσαμε στό σημεῖο νά ἐκδιωχθεῖ ὁ Ἀρτέμιος ἀπό τό Κόσοβο καί νά ἀπαγορευθεῖ ἡ ἐπιστροφή καί ἡ διαμονή του στήν Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης. Καί διώκτης δέν ἦταν τό ΝΑΤΟ (οὔτε μέ τούς βομβαρδισμούς τοῦ 1999 δέν ἐπιτεύχθηκε τέτοιο πράγμα) οὔτε τό μουσουλμανικό-ἀλβανικό UCK, ἀλλά ἡ ἴδια ἡ ΔΙΣ καί ὁ Πατριάρχης Σερβίας, οἱ οποῖοι ἐκπλήρωσαν εἰς τό ἔπακρο τήν ἐπιθυμία τῶν ὡς ἄνω ἀναφερθέντων. «καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ» (Ματθ. ι΄, 36).
Εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι ὁ Ἀρτέμιος ἦταν «ὁ κατέχων» καί ὅτι πολλοί ποθοῦσαν ἵνα ὁ Ἀρτέμιος «ἐκ μέσου γένηται» (Β΄ Θεσ., β΄, 7).
γ) Μετά τήν ἀνάληψη διοικητικῶν καθηκόντων ἀπό τόν τοποτηρητή ἐπίσκοπο Ἀθανάσιο Γιέφτιτς στήν Ἐπαρχία Ράσκας καί Πριζρένης, ἄλλαξε ἄρδην ἡ πολιτική ὡς πρός τίς σχέσεις μέ τούς Δυτικούς καί τά σχέδιά τους, καθώς καί μέ τούς μουσουλμάνους Ἀλβανούς καί τήν παράνομη κυβέρνηση τους. Βέβαια τό σερβικό κράτος καί ἡ σερβική Ἐκκλησία δέν ἀναγνώρισαν ποτέ ἐπίσημα αὐτήν τήν κυβέρνηση. Στήν πράξη ὅμως ἡ σημερινή πολιτική σερβική ἡγεσία ὁδηγεῖ τίς ἐξελίξεις πρός μία ἤπια ἀναγνώριση τῆς ἀνεξαρτησίας τοῦ Κοσόβου...
Σέ αὐτήν τήν μειοδοτική πολιτική βρίσκει πρόθυμους συνεργάτες (μέ τό ἀζημίωτο;) μιά μικρή ἀλλά ἰσχυρή καί δραστήρια ὁμάδα Ἱεραρχῶν τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας (Ἀμφιλόχιος Ραντοβιτς, Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, Ἀθανάσιος Γιέφτις, Θεοδόσιος Σίμπαλιτς, Γρηγόριος Ντούριτς...), πού ἐξαιτίας τῆς δίψας τους γιά δόξα καί ἐξουσία προσκολλῶνται στό ἅρμα τῆς ἑκάστοτε ἐξουσίας, κρατικῆς ἤ διεθνοῦς (αὐτῆς πού ὑπολογίζουν ὅτι θά ἐπικρατήσει), ταυτίζονται ἐνσυνείδητα μαζί της καί καθίστανται ὑποχείριά της. Καί ἐδῶ ἐντοπίζεται ἡ μεγάλη ὑποκρισία καί ἀνεντιμότητα πολιτικῆς καί θρησκευτικῆς ἡγεσίας ἀπέναντι στόν γενναῖο καί περήφανο σερβικό λαό, ἀλλά καί ἀπό ἐδῶ πηγάζει ἡ δίωξη ὅλων ἡμῶν τῶν ἐκφραζόντων δημοσίως μέ ἔργα καί λόγια ἀντίθετη πολιτική ἄποψη στήν ἐφαρμοζόμενη μειοδοτική πολιτική τῆς σερβικῆς κυβέρνησης καί ἡγεσίας τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἀνέκαθεν ἡ μερίδα αὐτή τῶν Ἱεραρχῶν ἀναμιγνυόταν ἐνεργά στά παιχνίδια ἐξουσίας κάθε εἴδους (πολιτικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς), ὄχι βέβαια γιά κάποιο ὄφελος τοῦ ποιμνίου, ἀλλά γιά προσωπικό, κακῶς ἐννοούμενο, συμφέρον.
Ὁ πόθος γιά τήν δόξα ὥθησε αὐτούς τούς Ἱεράρχες νά ἐπιθυμήσουν τήν προσωπική καταξίωση καί προβολή περισσότερο ἀπό τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Βλέπετε, ὁ ταπεινός Ναζωραῖος δέν μποροῦσε νά ἱκανοποιήσει τήν ἀνθρώπινη ματαιοδοξία τους· καί ἔτσι ὑπέπεσαν στούς πειρασμούς τοῦ διαβόλου. Ἔτσι ἔγινε αὐτό πού πάντα γίνεται ὅταν κάποιος δέν ἔχει ἁγνά κίνητρα καί ἀγάπη γιά τόν Χριστό καί δέν ἔχει τήν ἐλπίδα του σέ Αὐτόν: μεταβάλει προσωπεῖο ἀνάλογα μέ τίς περιστάσεις. Ἀνέριστος πνευματικά, κλίνει πάντα στό πλευρό τῶν ἰσχυρῶν. Στά ἑλληνικά ὑπάρχει ἡ πολύ ταιριαστή ἔκφραση «ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος»...
Γιά νά δεῖτε πῶς αὐτοί πολιτεύονται θά ἀναφέρω τό ἑξῆς: παλαιότερα, ἐπί Μιλόσεβιτς, ἡ στάση τῶν περισσοτέρων ἀπό αὐτούς ἦταν ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀντιδυτική, ὅπως ἦταν καί ἡ κρατική γραμμή. Στή συνέχεια ὅμως ἡ πρώην Γιουγκοσλαβία ἔχασε τόν πόλεμο τόσο μέ τίς ἀποσχισθεῖσες περιοχές τῆς πρώην Γιουγκοσλαβίας, ὅσο καί μέ τό ΝΑΤΟ τό 1999. Καί τότε τί ἀκολούθησε; Ἡ μερίδα αὐτή τῶν Ἱεραρχῶν, ἴσως ἀπειλούμενοι ἀπό τό ΝΑΤΟ (βλέπε ὁμιλία Κόσαρα Γκαβρίλοβιτς, http://thriskeftika.blogspot.com/2010/03/blog-post_08.html), ἴσως δελεαζόμενοι ἀπο διάφορες «προσφορές», ἴσως πάλι ἁπλῶς ἐπειδή αὐτό θεώρησαν ὅτι ἦταν τό προσωπικό τους συμφέρον (πράγμα πού κατ᾿ ἐμέ εἶναι καί ἡ πιθανότερη ἐξήγηση), ἀπέβαλαν τό προσωπεῖο τοῦ ἐθνικιστῆ καί ἐνεδύθησαν τό προσωπεῖο τοῦ διεθνιστῆ, τοῦ κοσμοπολίτη, τοῦ πολιτισμένου εὐρωπαίου. Σφιχταγκάλιασαν τό ἅρμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἄρχισαν νά κηρύττουν νέον θεό, τήν νομοτελειακή ὑποτέλεια στήν παγκοσμιοποίηση.
Πρεσβεύουν πλέον τήν θέση ὅτι πρέπει νά δεθτούμε τήν πραγματικότητα, ἐφόσον ἤδη τά πιό ἰσχυρά κράτη τοῦ κόσμου ἔχουνε ἀναγνωρίσει τήν ἀνεξαρτησία τοῦ Κοσόβου. Ἡ συμβουλή αὐτῶν καί τῶν ὁμοίων τους πρός τό ἔθνος συμπίπτει μέ αὐτήν ἕλληνα πολιτικοῦ καί εἶναι ἡ ἑξῆς: «Εἶναι καλύτερα νά ἔχουμε μερικά στρέμματα γῆς λιγότερα ἀπό ἐκεῖνα πού μᾶς ἀνήκουν, καί νά κοιμόμαστε τά βράδια ἥσυχοι καί ἀσφαλεῖς, παρά νά ἔχουμε ὅτι μᾶς ἀνήκει καί νά μήν μποροῦμε νά κλείσουμε μάτι ἀπό τόν κίνδυνο κάποιας ξαφνικῆς ἐπίθεσης κακόβουλων γειτόνων ἐναντίον μας.» Ὅμως, ὅπως ξέρετε πολύ καλά, ἔτσι σκέφτονται καί δροῦν οἱ ἐθνικοί μειοδότες. Καί προδότες στίς μέρες μας ὑπάρχουν ἄφθονοι, καί μάλιστα σέ ὑψηλά πόστα.
Οἱ Ἱεράρχες αὐτοί τῆς Σερβίας σήμερα ἔχουν καταστεῖ φερέφωνα τῆς Δύσεως... Ἀπό τότε μάλιστα πού ἀνέβηκε ἡ φιλοδυτική κυβέρνηση τοῦ Μπόρις Τάντιτς στήν ἐξουσία, οἱ συγκεκριμένοι συναγωνίζονται σέ ὅλα τά ἐπίπεδα μέ τό Κράτος ποιός θά φανεῖ πιό ἀρεστός στούς δυτικούς, ποιός θά ἐκπληρώσει πιό γρήγορα καί πιό δουλικά τά θελήματα τῆς Δύσεως εἴτε αὐτή λέγεται ΝΑΤΟ, εἴτε ΗΠΑ, εἴτε ΕΕ, εἴτε ... πάπας.
3) Ποιά εἶναι ἡ κατάσταση τῶν Σέρβων στό Κόσοβο καί στά Μετόχια;
Ὁ πιστός λαός τῶν Σέρβων τοῦ Κοσσόβου καί Μετοχίων ἀναζητᾶ τόν ποιμενάρχη του καί αἰσθάνεται προδομένος ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἐνέργειες τῆς Τριανδρίας καί τῆς σημερινῆς σερβκῆς κυβέρνησης. Ἀναζητᾶ τόν πνευματικό του πατέρα, τό στήριγμα καί τήν ἀπαντοχή του, μετά τόν Χριστό, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους στούς ὁποίους καθημερινά μέ πιστή καταφεύγει. Εἶναι ὅπως τό μικρό παιδί πού κλαίει ὅταν χαθεῖ ἀπό τά μάτια του ἡ ἀγαπημένη του μητέρα· ἔτσι καί ὁ λαός τοῦ Κοσόβου θρηνεῖ γοερᾶ τήν ἀπομάκρυνση τοῦ γνήσιου πνευματικοῦ του πατέρα, αὐτοῦ πού πατρικά μοιραζόταν τόν καθημερινό πόνο καί τήν ἀγωνία του μαζί του. Τώρα ποιός θά στηρίξει αὐτόν τόν λαό;
Σᾶς πληροφορῶ ὅτι στόν τόπο ὅπου ἡ ΔΙΣ τῆς ΣΟΕ ἐξόρισε οὐσιαστικά τόν Σεβασμιώτατο, στή Μονή τοῦ Σισάτσοβατς, συρρέουν χιλιάδες πιστοί Σέρβοι, ὑπό τύπον προσκυνήματος σχεδόν, γιά νά πάρουν τήν εὐχή τοῦ πολυπόθητου πνευματικοῦ τους ἡγέτου. Μάλιστα, δέν προσέρχονται μόνον Σέρβοι τοῦ Κοσόβου, ὄχι μόνον οἱ κατατρεγμένοι ἀπό τήν Τριανδρία μοναχοί, ἀλλά καί πιστοί Σέρβοι ἀπό ὅλες τίς γωνιές τῆς Σερβίας, ἀκόμη καί ἁπλοί πατριῶτες πού δέν ἔχουν ἴσως τόση σχέση μέ τήν Ἐκκλησία, ὅμως βλέπουν ὅτι μόνον ὁ Ἀρτέμιος τούς ἔλεγε τήν ἀλήθεια καί τήν ὑποστήριζε σθεναρά ἕως τέλους.
Οἱ Σέρβοι τοῦ Κοσόβου ζοῦν μέσα σέ μιά καθημερινή ἀγωνία καί ἀνασφάλεια. Ἐπί Ἀρτεμίου, ἡ Μητρόπολη Κοσόβου καί Μετοχίων ἔπαιζε ἕναν ἐθναρχικό ρόλο στήν περιοχή ὡς τελευταία ὀργανωμένη παρουσία τοῦ σερβισμοῦ στήν περιοχή καί συσπείρωνε τόν κόσμο κυρίως γύρω ἀπό τά μοναστήρια καί τόν ἐμψύχωνε. Πέρα ἀπό τό ποιμαντικό καί πνευματικό ἔργο της, ἐξασκοῦσε καί τεράστιο κοινωνικό καί φιλανθρωπικό ἔργο μέ τά ἐκτεταμένα συσσίτια καί παρεῖχε οὐσιαστική βοήθεια στόν κόσμο. Ἐκτός αὐτῶν, σέ καθε περίπτωση ἄδικης συμπεριφορᾶς ἐκ μέρους εἴτε τῶν Ἀλβανῶν εἴτε καί τῆς ἴδιας τῆς ΚΦΟΡ, διαμαρτυρόταν ἔντονα καί ἔκανε οὐσιαστικές παρεμβάσεις σέ ὅλα τά διεθνῆ ὄργανα, μέ σκοπό τήν προστασία τῶν Σέρβων καί τῶν σερβικῶν ὀρθοδόξων μνημείων σύμφωνα μέ τό ψήφισμα 1244 τοῦ ΟΗΕ. Τέλος δέν συνεργαζόταν μέ Ἀλβανούς τοῦ ψευδοκράτους.
Κάτι τέτοιο ἦταν ἀδιανόητο ἐπί Ἀρτεμίου, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖτο νά ἀναγνωρίσει τούς ἐκπροσώπους τῶν δυτικῶν πρεσβειῶν στήν Πρίστινα ὡς πρέσβεις, συνεπής στίς ἐπίσημες ἀποφάσεις τοῦ σερβικοῦ κράτους καί τῆς σερβικῆς Ἐκκλησίας νά μήν ἀναγνωρίσουν τό παράνομο κράτος τοῦ Κοσόβου. Ἐπίσης ἀρνεῖτο νά ἀναγνωρίσει ἀκόμη καί τούς ἐπισήμους ἐκπροσώπους τῶν κρατῶν αὐτών στήν Πρίστινα, τά ὁποῖα κράτη ἀμέσως μετά τήν ἀναγνώριση τῆς παράνομης ἀνεξαρτησίας τοῦ Κοσόβου ἀνεβίβασαν τίς ἀντιπροσωπεῖες τους στήν Πρίστινα σέ ἐπίπεδο πρεσβειῶν. Ἡ Ἑλλάδα δέν ἔπραξε κάτι τέτοιο ἀλλά διατηρεῖ τό Ἑλληνικό γραφεῖο συνδέσμου στήν Πρίστινα. Ἀρνεῖτο ἀκόμη νά συνεργαστεῖ μέ τούς ἐκπροσώπους τοῦ ΝΑΤΟ στόν τομέα τῆς σύστασης τοῦ νέου κράτους τοῦ Κοσόβου. Ἀρνεῖτο νά προβεῖ σέ θυρανοίξια ναῶν ἀνακαινισμένων μέ συμμετοχή τῶν μουσουλμάνων Ἀλβανῶν καί μέ τά χρήματά τους (πράγμα τό ὁποῖο ἀνοίγει τόν δρόμο γιά ταχεία καί βέβαιη ἀναγνώριση-σφετερισμό τῆς σερβικῆς πνευματικῆς καί πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς στό Κοσσυφοπέδιο ὡς «κοσοβάρικης-ἀλβανικῆς» κ.ο.κ.)
Ἔτσι μετά τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου καί πρίν ἀκόμη ἀπό τήν ἀπόφαση τοῦ ΔΔ τῆς Χάγης, ἤδη εἶχε ἀρχίσει νά διαμορφώνεται μιά ἐντελῶς διαφορετική συμπεριφορά τῶν ἐκπροσώπων τῆς ΣΟΕ στή Μητρόπολη Κοσόβου καί Μετοχίων ἀπέναντι στίς ἐπιταγές τῆς Δύσεως, ὅπως προαναφέραμε.
α) Ἡ ἐπιδοκιμασία ἀπό τήν Δύση αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς στάσεως τῶν διοικητικῶν ὀργάνων τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας δέν ἄργησε νά ἔρθει, καί τόν Ἰούνιο τοῦ 2010 ὁ εἰδικός ἐντεταλμένος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἔνωσης στό Κοσσυφοπέδιο Pieter Feith (τοῦ ὁποίου ἐπίσημο καθῆκον εἶναι ἡ βοήθεια στήν σύσταση τοῦ νέου κράτους τοῦ Κοσόβου καί ἡ προώθηση τῆς ἀνεξαρτησίας του, μέ ἐπιστράτευση δυτικῶν χρημάτων, γνώσεων καί προσωπικοῦ) χαιρέτησε τήν ἀλλαγή στάσεως τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στό θέμα τοῦ Κοσσυφοπεδίου. Μιλώντας γιά τήν κατάσταση στό Κοσσυφοπέδιο ἐνώπιον τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου τήν Τρίτη 22-6-2010 ὁ Φέϊθ δήλωσε: «Ἡ ἀλλαγή τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας καί ἡ μετάβαση πρός μιά περισσότερο μετριοπαθή προσέγγιση στό θέμα τοῦ Κοσσυφοπεδίου εἶναι ἐπίσης μιά ἄλλη θετική ἐξέλιξη» (http://www.eusrinkosovo.eu/?id=20&n=39).
β) Δέν πρέπει νά παραθεωρηθεῖ καί τό γεγονός ὅτι ἡ ΕΕ ἐνθαρρυμένη ἀπό τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρτεμίου ξεκίνησε καινούργιες πρωτοβουλίες καί ἐνέτεινε τίς ὑπάρχουσες στόν τομέα προστασίας τῆς σερβικῆς πνευματικῆς καί πολιτιστικῆς κληρονομίας στό Κόσοβο καί τά Μετόχια. Κυριάρχο στοιχεῖο αὐτῶν εἶναι ἡ συμμετοχή βέβαια τῶν μουσουλμάνων Ἀλβανῶν καί ἡ ἀνάδειξη τους σέ βασικούς παράγοντες σέ ἕναν τόσο εὐαίσθητο καί κρίσιμο τομέα, μέ ταυτόχρονη περιθωριοποίηση τῶν σερβικῶν θεσμῶν καί γνώσεων. Σύμφωνα μέ μιά τέτοια νέα πρωτοβουλία ὁ ἐκπρόσωπος τῆς ΕΕ κ.Μοσχόπουλος(Ἕλληνας, δυστυχῶς), ὁ καί ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλάδος στήν Πρίστινα, θά μεσολαβεῖ καί θά συντονίζει τίς ἐνέργειες τῆς ἀλβανικῆς κυβερνήσεως τῆς Πρίστινας καί τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Ἐδῶ ἀναφύονται νέα ἐρωτήματα: Γιατί δέν συμμετέχει σ᾿ αὐτήν τήν πρωτοβουλία ἡ σερβική κυβέρνηση, ἀφοῦ πρόκειται γιά σερβική κληρονομία στό σερβικό ἔδαφος; Γιατί δέχτηκε αὐτήν τήν πρωτοβουλία ἡ Σερβική Εκκλησία;
"Πηγή:Ζωηφόρος"
23.8.10
« Όπως ένας πατέρας στα παιδιά του»*
Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
"Συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε"
(Ρωμ.Ε,8)
Κάποιος είπε ότι η ζωή μοιάζει με βίδες που δε βιδώνουν πουθενά.
Σ΄ αυτόν τον κόσμο μετά από κάθε «ναι» υπάρχει ένα «όχι». Αν έχουν έτσι τα πράγματα, όλα τα προβλήματα είναι άλυτα. Ακόμα και η ζωή η ίδια είναι ένα άλυτο πρόβλημα. Κανείς δεν ξέρει αν μετά δέκα λεπτά θα ζει.
Σ’ ένα τέτοιο κόσμο, λοιπόν, καλύτερα να μην είσαι προσκολλημένος. Οι άγιοι, οι ασκητές, οι φιλόσοφοι που όλη τους η ζωή είναι μια μελέτη θανάτου πιστεύουν ότι τον κόσμο ή πρέπει να τον αποφεύγεις ή πρέπει να τον εμπαίζεις. «Η φεύγων φεύγε, ή εμπαίζων έμπαιζε».
Ένας άγιος όπου πήγαινε έχτιζε την καλύβα του για λίγο μόνο καιρό, όπως οι Σαρακατσάνοι. Ύστερα την έκαιγε για να μην προσκολληθεί και μείνει εκεί. Ονομάστηκε «καυσοκαλυβίτης». Εντελώς αντίθετα με αυτούς που χτίζουν πελώριες κατοικίες, σαν να ζήσουν αιώνια κι ύστερα δυσκολεύονται να πεθάνουν. Ο φιλόσοφος Θορώ έζησε σε μια καλύβα στο δάσος που την έκανε μόνος του για να αποδείξει ότι η φύση μπορεί να ζήσει έναν άνθρωπο. Ένας φίλος μου πταισματοδίκης στη Βέροια, κάθε φορά που συναντούσε κάποιο αξεπέραστη δυσκολία ή κάποιο εμπόδιο επαναλάμβανε την ίδια πάντοτε φράση: «διά της φυγής θα σωθούμε». Καλύτερα να αποφεύγεις ή να εμπαίζεις ένα τέτοιο κόσμο αντιθέτων, που η μορφή του διαρκώς αλλάζει και η επιθυμία του το ίδιο, αντί να τον αφήνεις να βασανίζει το νου σου και να ταράσσει την καρδιά σου.
Για τους πιστούς στο Χριστό το πρότυπο για τη στάση τους απέναντι στη ζωή είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός . Το πρότυπο του Ιησού είναι το πρότυπο του πατέρα προς τα παιδιά του, δηλαδή η αγάπη προς όλους, ακόμα και προς αυτούς που μας στενοχωρούν. Ο πατέρας αγαπάει όλα τα παιδιά του ακόμα και το άσωτο παιδί του, όπως περιγράφει η σχετική μεγάλη παραβολή του Κυρίου.
Αν πεις ότι το πρότυπο του Ιησού και των Αποστόλων δεν είναι για μένα γιατί ο Ιησούς είναι Θεός και ο απόστολοι είναι άγιοι θα σου φέρω ένα παράδειγμα πριν το Χριστό που είναι πρότυπο και αξίζει να το μιμηθούμε, το παράδειγμα του Αγησιλάου, του βασιλιά της Σπάρτης ή τον Κάτωνα του Πλουτάρχου ή τον Βοήθιο και μύριους άλλους, που ήταν απλοί άνθρωποι όπως εμείς. Αν και ο Ιησούς όπως οι μαθητές τον είδαν, τον ψηλάφισαν, τον άκουσαν και έφαγαν μαζί του μαρτυρούν ότι υπήρξε τέλειος άνθρωπος όπως και οι ίδιοι και όπως και εμείς. Οι άγιοι διέφεραν από εμάς μόνο στο ότι δεν κατέκριναν τους άλλους αλλά αγωνίζονταν να γίνουν καλύτεροι από αγάπη για τον Ιησού.
Να τους αγαπάμε όλους, όπως ο πατέρας αγαπάει τα παιδιά του . Όπως ο πατέρας προς τα παιδιά του αυτό είναι το πρότυπο της συμπεριφοράς και γι΄ αυτό ονομάζουμε το Θεό Ουράνιο Πατέρα μας, γιατί βρέχει επί δικαίους και αδίκους και γιατί τους δικαίους αγαπάει και τους αμαρτωλούς ελεεί και γιατί θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν. Το πρότυπο της συμπεριφοράς μας είναι ο Ιησούς όχι μόνο απέναντι στους φίλους μας, αλλά και απέναντι σ΄ αυτούς που μας στενοχωρούν. Ο Ιησούς συγχώρησε ψηλά απ΄ το σταυρό αυτούς που τον σταύρωσαν.
Ένα παράδειγμα πριν το Χριστό είναι αυτό του βασιλιά της Σπάρτης Αγησιλάου του Β΄. Ο Αγησίλαος ο Β΄ (444-361 π.Χ.) υπήρξε βασιλιάς της Σπάρτης και πριν από όλα ένας άνθρωπος με καλό χαρακτήρα, που τον κοσμούσαν σπάνιες αρετές, όπως φαινόταν από τη συμπεριφορά του προς τους αντιπάλους του και τους εχθρούς του.
Ο Αγησίλαος , που τον βίο του έγραψε ο φίλος του Ξενοφών, φερνόταν ακόμη και στους πολιτικούς του αντιπάλους όπως ο πατέρας προς τα παιδιά του χωρίς να θεωρεί εχθρό κανένα συμπολίτη του. Θεωρούσε απώλεια, αν πέθαινε έστω και ένας ασήμαντος.
Ένας ύμνος προς την αγάπη προς όλους είναι τα λόγια αυτά του Ζωσιμά στους Αδελφούς Καραμαζώφ: «Αδελφοί, μη σας φοβίζει η αμαρτία των ανθρώπων, αγαπήστε τον άνθρωπο έστω και εν μέσω των αμαρτιών του, διότι η αγάπη τούτη προσομοιάζει προς την αγάπη του Κυρίου και αποτελεί την κορύφωση της επί της γης αγάπης. Αγαπήστε όλη την Πλάση του Θεού, και το σύνολό της αλλά και τον κάθε κόκκο της άμμου. Αγαπήστε το κάθε φυλλαράκι, την κάθε θεία αχτίδα. Αγαπήστε τα ζωντανά, αγαπήστε τα φυτά, αγαπήστε το καθετί. Όταν αγαπήσεις το καθετί, τότε θα ανακαλύψεις το μυστήριο του Θεού μέσα στα πράγματα.» (Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Αδερφοί Καραμάζοφ, Εκδόσεις Πατάκη, Μετάφραση Σταυρούλας Αργυροπούλου,Δ΄Έκδοση ,πρώτος τόμος, .σελ.484).
*(Ξενοφώντος Αγησίλαος, Εκδόσεις Ζήτρος, σελ.173).
"Συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε"
(Ρωμ.Ε,8)
Κάποιος είπε ότι η ζωή μοιάζει με βίδες που δε βιδώνουν πουθενά.
Σ΄ αυτόν τον κόσμο μετά από κάθε «ναι» υπάρχει ένα «όχι». Αν έχουν έτσι τα πράγματα, όλα τα προβλήματα είναι άλυτα. Ακόμα και η ζωή η ίδια είναι ένα άλυτο πρόβλημα. Κανείς δεν ξέρει αν μετά δέκα λεπτά θα ζει.
Σ’ ένα τέτοιο κόσμο, λοιπόν, καλύτερα να μην είσαι προσκολλημένος. Οι άγιοι, οι ασκητές, οι φιλόσοφοι που όλη τους η ζωή είναι μια μελέτη θανάτου πιστεύουν ότι τον κόσμο ή πρέπει να τον αποφεύγεις ή πρέπει να τον εμπαίζεις. «Η φεύγων φεύγε, ή εμπαίζων έμπαιζε».
Ένας άγιος όπου πήγαινε έχτιζε την καλύβα του για λίγο μόνο καιρό, όπως οι Σαρακατσάνοι. Ύστερα την έκαιγε για να μην προσκολληθεί και μείνει εκεί. Ονομάστηκε «καυσοκαλυβίτης». Εντελώς αντίθετα με αυτούς που χτίζουν πελώριες κατοικίες, σαν να ζήσουν αιώνια κι ύστερα δυσκολεύονται να πεθάνουν. Ο φιλόσοφος Θορώ έζησε σε μια καλύβα στο δάσος που την έκανε μόνος του για να αποδείξει ότι η φύση μπορεί να ζήσει έναν άνθρωπο. Ένας φίλος μου πταισματοδίκης στη Βέροια, κάθε φορά που συναντούσε κάποιο αξεπέραστη δυσκολία ή κάποιο εμπόδιο επαναλάμβανε την ίδια πάντοτε φράση: «διά της φυγής θα σωθούμε». Καλύτερα να αποφεύγεις ή να εμπαίζεις ένα τέτοιο κόσμο αντιθέτων, που η μορφή του διαρκώς αλλάζει και η επιθυμία του το ίδιο, αντί να τον αφήνεις να βασανίζει το νου σου και να ταράσσει την καρδιά σου.
Για τους πιστούς στο Χριστό το πρότυπο για τη στάση τους απέναντι στη ζωή είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός . Το πρότυπο του Ιησού είναι το πρότυπο του πατέρα προς τα παιδιά του, δηλαδή η αγάπη προς όλους, ακόμα και προς αυτούς που μας στενοχωρούν. Ο πατέρας αγαπάει όλα τα παιδιά του ακόμα και το άσωτο παιδί του, όπως περιγράφει η σχετική μεγάλη παραβολή του Κυρίου.
Αν πεις ότι το πρότυπο του Ιησού και των Αποστόλων δεν είναι για μένα γιατί ο Ιησούς είναι Θεός και ο απόστολοι είναι άγιοι θα σου φέρω ένα παράδειγμα πριν το Χριστό που είναι πρότυπο και αξίζει να το μιμηθούμε, το παράδειγμα του Αγησιλάου, του βασιλιά της Σπάρτης ή τον Κάτωνα του Πλουτάρχου ή τον Βοήθιο και μύριους άλλους, που ήταν απλοί άνθρωποι όπως εμείς. Αν και ο Ιησούς όπως οι μαθητές τον είδαν, τον ψηλάφισαν, τον άκουσαν και έφαγαν μαζί του μαρτυρούν ότι υπήρξε τέλειος άνθρωπος όπως και οι ίδιοι και όπως και εμείς. Οι άγιοι διέφεραν από εμάς μόνο στο ότι δεν κατέκριναν τους άλλους αλλά αγωνίζονταν να γίνουν καλύτεροι από αγάπη για τον Ιησού.
Να τους αγαπάμε όλους, όπως ο πατέρας αγαπάει τα παιδιά του . Όπως ο πατέρας προς τα παιδιά του αυτό είναι το πρότυπο της συμπεριφοράς και γι΄ αυτό ονομάζουμε το Θεό Ουράνιο Πατέρα μας, γιατί βρέχει επί δικαίους και αδίκους και γιατί τους δικαίους αγαπάει και τους αμαρτωλούς ελεεί και γιατί θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν. Το πρότυπο της συμπεριφοράς μας είναι ο Ιησούς όχι μόνο απέναντι στους φίλους μας, αλλά και απέναντι σ΄ αυτούς που μας στενοχωρούν. Ο Ιησούς συγχώρησε ψηλά απ΄ το σταυρό αυτούς που τον σταύρωσαν.
Ένα παράδειγμα πριν το Χριστό είναι αυτό του βασιλιά της Σπάρτης Αγησιλάου του Β΄. Ο Αγησίλαος ο Β΄ (444-361 π.Χ.) υπήρξε βασιλιάς της Σπάρτης και πριν από όλα ένας άνθρωπος με καλό χαρακτήρα, που τον κοσμούσαν σπάνιες αρετές, όπως φαινόταν από τη συμπεριφορά του προς τους αντιπάλους του και τους εχθρούς του.
Ο Αγησίλαος , που τον βίο του έγραψε ο φίλος του Ξενοφών, φερνόταν ακόμη και στους πολιτικούς του αντιπάλους όπως ο πατέρας προς τα παιδιά του χωρίς να θεωρεί εχθρό κανένα συμπολίτη του. Θεωρούσε απώλεια, αν πέθαινε έστω και ένας ασήμαντος.
Ένας ύμνος προς την αγάπη προς όλους είναι τα λόγια αυτά του Ζωσιμά στους Αδελφούς Καραμαζώφ: «Αδελφοί, μη σας φοβίζει η αμαρτία των ανθρώπων, αγαπήστε τον άνθρωπο έστω και εν μέσω των αμαρτιών του, διότι η αγάπη τούτη προσομοιάζει προς την αγάπη του Κυρίου και αποτελεί την κορύφωση της επί της γης αγάπης. Αγαπήστε όλη την Πλάση του Θεού, και το σύνολό της αλλά και τον κάθε κόκκο της άμμου. Αγαπήστε το κάθε φυλλαράκι, την κάθε θεία αχτίδα. Αγαπήστε τα ζωντανά, αγαπήστε τα φυτά, αγαπήστε το καθετί. Όταν αγαπήσεις το καθετί, τότε θα ανακαλύψεις το μυστήριο του Θεού μέσα στα πράγματα.» (Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Αδερφοί Καραμάζοφ, Εκδόσεις Πατάκη, Μετάφραση Σταυρούλας Αργυροπούλου,Δ΄Έκδοση ,πρώτος τόμος, .σελ.484).
*(Ξενοφώντος Αγησίλαος, Εκδόσεις Ζήτρος, σελ.173).
21.8.10
Προβοκάτσια
Του Στρατή Ανδριώτη
Δύο ημέρες πριν τελεσθεί η μετά από 88 χρόνια ιστορική Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά του Πόντου (15 Αυγούστου 2010), άγνωστοι σύλησαν μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Κομοτηνή της Θράκης, επιδιώκοντας φανερά να δημιουργήσουν αντεγκλήσεις και θερμό επεισόδιο, ώστε να χαλάσουν την Χριστιανική γιορτή στον Πόντο. Και ενώ η Ελληνική Αστυνομία δεν έχει βγάλει κάποιο πόρισμα, ούτε συνέλαβε κάποιους υπόπτους, βγήκαν οι εν Ελλάδι γνωστοί «δημοσιογραφίσκοι», οι οποίοι για να κατηγορήσουν τους Ορθοδόξους, ένεκεν του αθεράπευτου κόμπλεξ που φέρουν για κάθε τι το Ορθόδοξο, γράφουν ότι αυτή η απαράδεκτη και καταδικαστέα πράξη είναι έργο Ελλήνων Ορθοδόξων(;), χωρίς να αναφέρουν ονόματα, δυναμιτίζοντας έτσι επικίνδυνα την όλη κατάσταση.
Φαντάζει απίθανο και άκρως αντιφατικό, κάτι τέτοιο να συνέβη από Ορθοδόξους, διότι οι Ορθόδοξοι δεν φημίζονται για φανατισμούς και πράξεις βίας. Ποτέ στο παρελθόν δεν έχουν κάνει κάτι που να έχει σχέση με τα όσα τραγικά κάνουν παγκοσμίως οι φανατικοί ισλαμιστές που φθονούν με απύθμενο μίσος την διαφορετικότητα του άλλου. Οι Ορθόδοξοι θεωρούνται από τους πιο φιλήσυχους πιστούς, αφού δεν έχουν καταγραφεί ποτέ επεισόδια, τρομοκρατικές ενέργειες, βιαιότητες, ακρότητες και παρόμοιες πράξεις στην μακραίωνη ιστορία τους, στην οποία ήταν πάντα διωκόμενοι, πολεμούμενοι, σκλάβοι και ταπεινωμένοι. Αν δει κανείς καθημερινά τον ελληνικό «τύπο», είναι γεμάτος από ύβρεις κατά της Ορθοδοξίας, χωρίς κανείς να δίνει σημασία στα ανοσιουργήματα με τα οποία προσπαθούν αναπόδεικτα κάποιοι αθεΐζοντες υπηρετούντες τη «Νέα Εποχή», να συκοφαντήσουν με κάθε τρόπο την Εκκλησία.
Στην προκειμένη περίπτωση της Κομοτηνής, αφού ληφθούν υπόψη η προ ολίγων ημερών ρίψη βόμβας μολότοφ στην περίφραξη του τουρκικού προξενείου στην Θεσσαλονίκη, το επικείμενο δημοψήφισμα στην Τουρκία στις 12 Σεπτεμβρίου, το οργανωμένο σχέδιο "Βαριοπούλα" και φυσικά τους ξένους πράκτορες που δρουν δολίως, μοιάζει ανόητο να νομίζει κανείς ότι κάποιοι Ορθόδοξοι, θα κατέστρεφαν μουσουλμανικό νεκροταφείο, παραμονές μιας ιστορικής ημέρας για την Ορθοδοξία. Είναι καραμπινάτη η περίπτωση ότι κάποιοι φανατικοί δεν ήθελαν να λειτουργήσουν οι Ορθόδοξοι στον Πόντο και ήθελαν να δυναμιτίσουν με προβοκατόρικο τρόπο και να χαλάσουν το μεγάλο αυτό γεγονός. Και είναι γνωστό ότι οι φανατικοί ισλαμιστές επεξεργάζονται πάντοτε δόλιες μεθοδεύσεις για να δικαιολογούν τις βιαιότητες που πράττουν. Η όλη υπόθεση θυμίζει τα όσα συνέβησαν στις 6 Σεπτεμβρίου του 1955, όταν οι Τούρκοι για να διώξουν τους Έλληνες από την Κωνσταντινούπολη λεηλατώντας καταστήματα, σπίτια και Εκκλησίες σκοτώνοντας και βασανίζοντας αθώους ανθρώπους, πρωτίστως έστησαν «σικέ» επεισόδιο στην Θεσσαλονίκη, βάζοντας βόμβα οι ίδιοι οι Τούρκοι στην αυλή του υποτιθέμενου σπιτιού του Κεμάλ για να δικαιολογήσουν τους διωγμούς κατά των Ελλήνων στην Πόλη ότι έγιναν για λόγους δήθεν εκδίκησης.
Πως λοιπόν κάποιοι Ορθόδοξοι, όπως υποστηρίζει ο ανημέρωτος «δημοσιογραφίσκος», θα κατέστρεφαν το μουσουλμανικό νεκροταφείο θέτοντας σε κίνδυνο τους αδελφούς τους που θα πήγαιναν μέσα στο στόμα του «γκρίζου» λύκου; Και συνεχίζοντας ο εν λόγω «αρθρογράφος», αναρωτιέται για το ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις των Ελλήνων, εάν ερχόταν κάποιοι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα για να επισκεφτούν μνημεία τους, αγνοώντας ότι ήδη στην Ελλάδα -κυρίως στην Θράκη- λειτουργούν καθημερινά πάμπολλα τζαμιά χωρίς να τους ενοχλεί κανένας Έλληνας και ότι στην Ελλάδα διαμένουν χιλιάδες λαθρομετανάστες μουσουλμάνοι που λόγω «καλοπέρασης» έφυγαν από τις χώρες τους και πέρασαν από πολλές μουσουλμανικές χώρες ως πρόσφυγες, αλλά αφού τους εκμεταλλεύθηκαν οι ομόθρησκοι τους πάσαραν στην Ελλάδα. Να μην αγνοείται επίσης το ποιος σέβεται τις διεθνείς συνθήκες, διότι οι μουσουλμάνοι της Θράκης υπάρχουν και απολαμβάνουν την ελευθερία και την Ελληνική δημοκρατία, ενώ οι Έλληνες της Πόλης απόμειναν μόλις 2.000 ψυχές. Και όποιος επιθυμεί να γνωρίσει τα πράγματα από κοντά, ας επισκεφτεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Πόλη για να δει πως αντιμετωπίζονται οι εκεί ολιγάριθμοι Ορθόδοξοι Έλληνες, τι προβλήματα τους δημιουργούν οι εκεί υπερπατριώτες και ας μάθουν πόσες φορές έχει συληθεί το Ορθόδοξο κοιμητήριο του Σισλή -και όχι μόνο- από φανατικούς ισλαμιστές.
Τέλος, ας μην ξεχνάμε και κάτι βασικότατο: Τα μέρη αυτά που κατοικούν σήμερα οι Τούρκοι, τα έκλεψαν από τους Έλληνες και αυτό το γνωρίζουν όλοι πολύ καλά, όπως και ότι στις φλέβες τους ρέει άφθονο ελληνικό αίμα. Ενώ εδώ στην Ελλάδα, μας βρήκαν.
Στρατής Ανδριώτης
Δύο ημέρες πριν τελεσθεί η μετά από 88 χρόνια ιστορική Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά του Πόντου (15 Αυγούστου 2010), άγνωστοι σύλησαν μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Κομοτηνή της Θράκης, επιδιώκοντας φανερά να δημιουργήσουν αντεγκλήσεις και θερμό επεισόδιο, ώστε να χαλάσουν την Χριστιανική γιορτή στον Πόντο. Και ενώ η Ελληνική Αστυνομία δεν έχει βγάλει κάποιο πόρισμα, ούτε συνέλαβε κάποιους υπόπτους, βγήκαν οι εν Ελλάδι γνωστοί «δημοσιογραφίσκοι», οι οποίοι για να κατηγορήσουν τους Ορθοδόξους, ένεκεν του αθεράπευτου κόμπλεξ που φέρουν για κάθε τι το Ορθόδοξο, γράφουν ότι αυτή η απαράδεκτη και καταδικαστέα πράξη είναι έργο Ελλήνων Ορθοδόξων(;), χωρίς να αναφέρουν ονόματα, δυναμιτίζοντας έτσι επικίνδυνα την όλη κατάσταση.
Φαντάζει απίθανο και άκρως αντιφατικό, κάτι τέτοιο να συνέβη από Ορθοδόξους, διότι οι Ορθόδοξοι δεν φημίζονται για φανατισμούς και πράξεις βίας. Ποτέ στο παρελθόν δεν έχουν κάνει κάτι που να έχει σχέση με τα όσα τραγικά κάνουν παγκοσμίως οι φανατικοί ισλαμιστές που φθονούν με απύθμενο μίσος την διαφορετικότητα του άλλου. Οι Ορθόδοξοι θεωρούνται από τους πιο φιλήσυχους πιστούς, αφού δεν έχουν καταγραφεί ποτέ επεισόδια, τρομοκρατικές ενέργειες, βιαιότητες, ακρότητες και παρόμοιες πράξεις στην μακραίωνη ιστορία τους, στην οποία ήταν πάντα διωκόμενοι, πολεμούμενοι, σκλάβοι και ταπεινωμένοι. Αν δει κανείς καθημερινά τον ελληνικό «τύπο», είναι γεμάτος από ύβρεις κατά της Ορθοδοξίας, χωρίς κανείς να δίνει σημασία στα ανοσιουργήματα με τα οποία προσπαθούν αναπόδεικτα κάποιοι αθεΐζοντες υπηρετούντες τη «Νέα Εποχή», να συκοφαντήσουν με κάθε τρόπο την Εκκλησία.
Στην προκειμένη περίπτωση της Κομοτηνής, αφού ληφθούν υπόψη η προ ολίγων ημερών ρίψη βόμβας μολότοφ στην περίφραξη του τουρκικού προξενείου στην Θεσσαλονίκη, το επικείμενο δημοψήφισμα στην Τουρκία στις 12 Σεπτεμβρίου, το οργανωμένο σχέδιο "Βαριοπούλα" και φυσικά τους ξένους πράκτορες που δρουν δολίως, μοιάζει ανόητο να νομίζει κανείς ότι κάποιοι Ορθόδοξοι, θα κατέστρεφαν μουσουλμανικό νεκροταφείο, παραμονές μιας ιστορικής ημέρας για την Ορθοδοξία. Είναι καραμπινάτη η περίπτωση ότι κάποιοι φανατικοί δεν ήθελαν να λειτουργήσουν οι Ορθόδοξοι στον Πόντο και ήθελαν να δυναμιτίσουν με προβοκατόρικο τρόπο και να χαλάσουν το μεγάλο αυτό γεγονός. Και είναι γνωστό ότι οι φανατικοί ισλαμιστές επεξεργάζονται πάντοτε δόλιες μεθοδεύσεις για να δικαιολογούν τις βιαιότητες που πράττουν. Η όλη υπόθεση θυμίζει τα όσα συνέβησαν στις 6 Σεπτεμβρίου του 1955, όταν οι Τούρκοι για να διώξουν τους Έλληνες από την Κωνσταντινούπολη λεηλατώντας καταστήματα, σπίτια και Εκκλησίες σκοτώνοντας και βασανίζοντας αθώους ανθρώπους, πρωτίστως έστησαν «σικέ» επεισόδιο στην Θεσσαλονίκη, βάζοντας βόμβα οι ίδιοι οι Τούρκοι στην αυλή του υποτιθέμενου σπιτιού του Κεμάλ για να δικαιολογήσουν τους διωγμούς κατά των Ελλήνων στην Πόλη ότι έγιναν για λόγους δήθεν εκδίκησης.
Πως λοιπόν κάποιοι Ορθόδοξοι, όπως υποστηρίζει ο ανημέρωτος «δημοσιογραφίσκος», θα κατέστρεφαν το μουσουλμανικό νεκροταφείο θέτοντας σε κίνδυνο τους αδελφούς τους που θα πήγαιναν μέσα στο στόμα του «γκρίζου» λύκου; Και συνεχίζοντας ο εν λόγω «αρθρογράφος», αναρωτιέται για το ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις των Ελλήνων, εάν ερχόταν κάποιοι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα για να επισκεφτούν μνημεία τους, αγνοώντας ότι ήδη στην Ελλάδα -κυρίως στην Θράκη- λειτουργούν καθημερινά πάμπολλα τζαμιά χωρίς να τους ενοχλεί κανένας Έλληνας και ότι στην Ελλάδα διαμένουν χιλιάδες λαθρομετανάστες μουσουλμάνοι που λόγω «καλοπέρασης» έφυγαν από τις χώρες τους και πέρασαν από πολλές μουσουλμανικές χώρες ως πρόσφυγες, αλλά αφού τους εκμεταλλεύθηκαν οι ομόθρησκοι τους πάσαραν στην Ελλάδα. Να μην αγνοείται επίσης το ποιος σέβεται τις διεθνείς συνθήκες, διότι οι μουσουλμάνοι της Θράκης υπάρχουν και απολαμβάνουν την ελευθερία και την Ελληνική δημοκρατία, ενώ οι Έλληνες της Πόλης απόμειναν μόλις 2.000 ψυχές. Και όποιος επιθυμεί να γνωρίσει τα πράγματα από κοντά, ας επισκεφτεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Πόλη για να δει πως αντιμετωπίζονται οι εκεί ολιγάριθμοι Ορθόδοξοι Έλληνες, τι προβλήματα τους δημιουργούν οι εκεί υπερπατριώτες και ας μάθουν πόσες φορές έχει συληθεί το Ορθόδοξο κοιμητήριο του Σισλή -και όχι μόνο- από φανατικούς ισλαμιστές.
Τέλος, ας μην ξεχνάμε και κάτι βασικότατο: Τα μέρη αυτά που κατοικούν σήμερα οι Τούρκοι, τα έκλεψαν από τους Έλληνες και αυτό το γνωρίζουν όλοι πολύ καλά, όπως και ότι στις φλέβες τους ρέει άφθονο ελληνικό αίμα. Ενώ εδώ στην Ελλάδα, μας βρήκαν.
Στρατής Ανδριώτης
20.8.10
Το αίσθημα της ζωής και του θανάτου
Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
«Ο αγαπών τον Θεόν εν αυτώ εστίν»
Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος
Για τα μόνα πράγματα που δεν μπορεί κανείς να θεωρητικολογεί, ευγενικέ αναγνώστη, είναι για το αίσθημα της ζωής και για το αίσθημα του θανάτου. Μαθαίνει κανείς γι’ αυτά με την εμπειρία του. Στη δική μας Ελληνο-ορθόδοξη παράδοση όλη η γνώση της ζωής (και του θανάτου) που αξίζει είναι εμπειρική. «Τι έμαθα; Ό,τι έπαθα».
Το αντίθετο με την παράδοση του δυτικού κόσμου, όπου ισχύει η σχολαστική γνώση. Στη σχολαστική γνώση δεν είναι απαραίτητο το βίωμα. Μπορεί να είναι κανείς θεολόγος, χωρίς να πιστεύει, φτάνει να έχει αποκτήσει γνώσεις για την πίστη. Το ίδιο και στη ζωή.
Εμείς όμως στην παράδοσή μας πιστεύουμε ότι η αληθινή ζωή δεν είναι γνώσεις για τη ζωή, αλλά εμπειρία της ζωής. Η Ορθοδοξία είναι εμπειρική και υπάρχει μεγάλο χάσμα με τη Δύση. Αυτός είναι ο λόγος που δε δίνουμε βάση στις θεωρίες και προσέχουμε τη ζωή. Η μελέτη μας είναι οι βίοι των αγίων. Στο Άγιον Όρος όταν μιλάει κάποιος για την αγιότητα ενός μοναχού, οι μοναχοί λένε, να δούμε πώς θα πεθάνει.
Μιλώντας ,λοιπόν, για το αίσθημα της ζωής και του θανάτου αναφερόμαστε σε ό, τι ξέρουμε από την εμπειρία τη δική μας ή των άλλων. Υπάρχουν άπειροι τρόποι με τους οποίους νιώθουμε τη ζωή, το ίδιο και το θάνατο. Μπορούμε μόνο να τους διακρίνουμε σε δυο μεγάλες κατηγορίες ανάλογα του πως νιώθουμε τη ζωή, από τις άπειρες ευεργεσίες του Θεού ή από τα ατέλειωτα βάσανα; Νιώθουμε τη ζωή από την παρουσία του Θεού ή από την απομάκρυνσή μας απ΄ το Θεό.
Ο Τζελαλουντίν Ρουμί στο ποίημά του «Ο Αγαπημένος» περιγράφει το αίσθημά του αυτό της παρουσίας του Θεού: «Ω αγαπημένε μου/ πάρε μακριά ό,τι θέλω/ πάρε μακριά ό,τι κάνω,/ πάρε μακριά κάθε τι/ που με παίρνει μακριά σου.» (Τζελαλουντίν Ρουμί, Ο Αγαπημένος, Απόδοσις Καδιώς Κολύμβα, Εκδόσεις Αρμός, 1997).
Η θέα της ζωής μέσα από το αίσθημα της αγάπης είναι η το αποκορύφωμα της ευτυχισμένης ύπαρξης. Το Άσμα Ασμάτων είναι το τελειότερο ποίημα της θέας της ζωής μέσα από το αίσθημα της αγάπης.
Όταν χάρισαν τη ζωή στο Ντοστογιέφσκι τη στιγμή που βίωνε τη μεγαλύτερη αγωνία του θανάτου, το αίσθημα αυτό του θανάτου το αντικατέστησε το αίσθημα της ζωής με τη μορφή μιας απέραντης αγάπης για όλα τα πλάσματα!
Ένας φίλος μου , κάποτε , μου αφηγήθηκε το θάνατο του πατέρα του. Ο φίλος μου ήταν γιατρός και ήξερε ότι πλησιάζει το τέλος του πατέρα του. Τον ξύρισε, τον έπλυνε, του φόρεσε τα ρούχα του και καθόταν δίπλα του σιωπηλός. Κάποια στιγμή ο πατέρας του γύρισε ήσυχα προς το μέρος του, τον κοίταξε στα τα μάτια και του είπε: «Μη λυπάσαι. Δε θα πεθάνω. Οι χαζοί πεθαίνουν .Πήγα δυο φορές στη Μικρά Ασία και γύρισα ζωντανός.»
Θυμάμαι αυτή τη σκηνή γιατί έζησα μια παρόμοια σκηνή με το θάνατο του πατριού μου. Είμαστε μόνοι στο θάλαμο. Καθόμουν στο κρεβάτι του. Ήταν ήσυχος. Δεν ένιωθε πια τη δυσκολία στην αναπνοή που τον βασάνισε τις τελευταίας μέρες. Είχε κλειστά τα μάτια του, αλλά ένιωθε την παρουσία μου. «Μόσχο, θα πεθάνω»,ψιθύρισε. «Μη φοβάσαι», του είπα . «Ο Ιησούς Χριστός στον Οποίο πιστεύουμε είναι η Ανάσταση και η ζωή». «Kαθένας που πιστεύει σε μένα ως Θεό, δεν θα πεθάνει ποτέ»,είπε.
Μου έσφιξε το χέρι, ως έκφραση ευγνωμοσύνης, όχι τόσο γιατί του είπα αυτά τα λόγια του Ευαγγελίου που τα γνώριζε, όσο γιατί πίστευα στα λόγια αυτά. Η πίστη των άλλων στηρίζει και τη δική μας πίστη.
Ένα μεγάλο μέρος των αρχαίων επιγραμμάτων έχουν θέμα τους το θάνατο. Σε κανένα δεν υπάρχει η πίστη για τη ζωή μετά το θάνατο. Ούτε η παραμικρή ελπίδα.
Στην Κρήτη γράφουν ακόμα μαντινάδες για τους νεκρούς τους. Στην πλειονότητά τους εκφράζουν την απελπισία του ανθρώπου μπροστά στο θάνατο. Ελάχιστες μόνο είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
«Ο αγαπών τον Θεόν εν αυτώ εστίν»
Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος
Για τα μόνα πράγματα που δεν μπορεί κανείς να θεωρητικολογεί, ευγενικέ αναγνώστη, είναι για το αίσθημα της ζωής και για το αίσθημα του θανάτου. Μαθαίνει κανείς γι’ αυτά με την εμπειρία του. Στη δική μας Ελληνο-ορθόδοξη παράδοση όλη η γνώση της ζωής (και του θανάτου) που αξίζει είναι εμπειρική. «Τι έμαθα; Ό,τι έπαθα».
Το αντίθετο με την παράδοση του δυτικού κόσμου, όπου ισχύει η σχολαστική γνώση. Στη σχολαστική γνώση δεν είναι απαραίτητο το βίωμα. Μπορεί να είναι κανείς θεολόγος, χωρίς να πιστεύει, φτάνει να έχει αποκτήσει γνώσεις για την πίστη. Το ίδιο και στη ζωή.
Εμείς όμως στην παράδοσή μας πιστεύουμε ότι η αληθινή ζωή δεν είναι γνώσεις για τη ζωή, αλλά εμπειρία της ζωής. Η Ορθοδοξία είναι εμπειρική και υπάρχει μεγάλο χάσμα με τη Δύση. Αυτός είναι ο λόγος που δε δίνουμε βάση στις θεωρίες και προσέχουμε τη ζωή. Η μελέτη μας είναι οι βίοι των αγίων. Στο Άγιον Όρος όταν μιλάει κάποιος για την αγιότητα ενός μοναχού, οι μοναχοί λένε, να δούμε πώς θα πεθάνει.
Μιλώντας ,λοιπόν, για το αίσθημα της ζωής και του θανάτου αναφερόμαστε σε ό, τι ξέρουμε από την εμπειρία τη δική μας ή των άλλων. Υπάρχουν άπειροι τρόποι με τους οποίους νιώθουμε τη ζωή, το ίδιο και το θάνατο. Μπορούμε μόνο να τους διακρίνουμε σε δυο μεγάλες κατηγορίες ανάλογα του πως νιώθουμε τη ζωή, από τις άπειρες ευεργεσίες του Θεού ή από τα ατέλειωτα βάσανα; Νιώθουμε τη ζωή από την παρουσία του Θεού ή από την απομάκρυνσή μας απ΄ το Θεό.
Ο Τζελαλουντίν Ρουμί στο ποίημά του «Ο Αγαπημένος» περιγράφει το αίσθημά του αυτό της παρουσίας του Θεού: «Ω αγαπημένε μου/ πάρε μακριά ό,τι θέλω/ πάρε μακριά ό,τι κάνω,/ πάρε μακριά κάθε τι/ που με παίρνει μακριά σου.» (Τζελαλουντίν Ρουμί, Ο Αγαπημένος, Απόδοσις Καδιώς Κολύμβα, Εκδόσεις Αρμός, 1997).
Η θέα της ζωής μέσα από το αίσθημα της αγάπης είναι η το αποκορύφωμα της ευτυχισμένης ύπαρξης. Το Άσμα Ασμάτων είναι το τελειότερο ποίημα της θέας της ζωής μέσα από το αίσθημα της αγάπης.
Όταν χάρισαν τη ζωή στο Ντοστογιέφσκι τη στιγμή που βίωνε τη μεγαλύτερη αγωνία του θανάτου, το αίσθημα αυτό του θανάτου το αντικατέστησε το αίσθημα της ζωής με τη μορφή μιας απέραντης αγάπης για όλα τα πλάσματα!
Ένας φίλος μου , κάποτε , μου αφηγήθηκε το θάνατο του πατέρα του. Ο φίλος μου ήταν γιατρός και ήξερε ότι πλησιάζει το τέλος του πατέρα του. Τον ξύρισε, τον έπλυνε, του φόρεσε τα ρούχα του και καθόταν δίπλα του σιωπηλός. Κάποια στιγμή ο πατέρας του γύρισε ήσυχα προς το μέρος του, τον κοίταξε στα τα μάτια και του είπε: «Μη λυπάσαι. Δε θα πεθάνω. Οι χαζοί πεθαίνουν .Πήγα δυο φορές στη Μικρά Ασία και γύρισα ζωντανός.»
Θυμάμαι αυτή τη σκηνή γιατί έζησα μια παρόμοια σκηνή με το θάνατο του πατριού μου. Είμαστε μόνοι στο θάλαμο. Καθόμουν στο κρεβάτι του. Ήταν ήσυχος. Δεν ένιωθε πια τη δυσκολία στην αναπνοή που τον βασάνισε τις τελευταίας μέρες. Είχε κλειστά τα μάτια του, αλλά ένιωθε την παρουσία μου. «Μόσχο, θα πεθάνω»,ψιθύρισε. «Μη φοβάσαι», του είπα . «Ο Ιησούς Χριστός στον Οποίο πιστεύουμε είναι η Ανάσταση και η ζωή». «Kαθένας που πιστεύει σε μένα ως Θεό, δεν θα πεθάνει ποτέ»,είπε.
Μου έσφιξε το χέρι, ως έκφραση ευγνωμοσύνης, όχι τόσο γιατί του είπα αυτά τα λόγια του Ευαγγελίου που τα γνώριζε, όσο γιατί πίστευα στα λόγια αυτά. Η πίστη των άλλων στηρίζει και τη δική μας πίστη.
Ένα μεγάλο μέρος των αρχαίων επιγραμμάτων έχουν θέμα τους το θάνατο. Σε κανένα δεν υπάρχει η πίστη για τη ζωή μετά το θάνατο. Ούτε η παραμικρή ελπίδα.
Στην Κρήτη γράφουν ακόμα μαντινάδες για τους νεκρούς τους. Στην πλειονότητά τους εκφράζουν την απελπισία του ανθρώπου μπροστά στο θάνατο. Ελάχιστες μόνο είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
17.8.10
Πώς εκμαυλίζεται ένας κόσμος
Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
«Μην ξαναμπαίνετε κάτω από ζυγό δουλείας»
(Γαλ. Ε,1)
Μια εικόνα εκμαυλισμού και παγίδευσης του σημερινού ανθρώπου σε ό,τι ανελεύθερο υπάρχει μέσα του, είναι το ωραίο ποίημα που ακολουθεί με τον τίτλο «Άκου τη μπάντα». Το έγραψε ο Άγγλος ποιητής Ντέϊβιντ Χέρμπερτ Λώρενς, και το παραθέτουμε εδώ σε μετάφραση απ΄ το βιβλίο “Imagist poetry, Penguin books,1972):
« Μια μπάντα παίζει πολύ πρωί/ Μα είναι μόνο δυστυχισμένοι άνθρωποι/ που κάνουν θόρυβο για να πνίξουν/ τη δική τους και τη δική μας εσωτερική κακοφωνία. /
Ένα μικρό φεγγάρι, αρκετά ήσυχο,/ γέρνει και τραγουδάει στον εαυτό του,/ μέσα στη νύχτα./ Κι η μουσική των ανθρώπων/ είναι σαν ένα ποντίκι που ροκανίζει,/ που ροκανίζει μέσα σε μια ξύλινη παγίδα/ παγιδευμένο.»
Συνάντησα τις προάλλες στο Ρέθυμνο ένα γέρο Κρητικό καπετάνιο. Πίστευε ότι χειρότερη κι απ’ την καταραμένη τη φτώχεια είναι η αποκοπή του λαού από τις ρίζες του και η αποστέρησή του από τη σοφία του, που καθηλώνει τους λαούς σε αιώνια χαμηλό πνευματικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.
Στο χωριό μου λέγαμε αυτήν την παροιμία: «Όποιος δεν έχτισε σπίτι και δεν πάντρεψε κόρη δεν είναι νοικοκύρης» εννοώντας ότι δεν είναι κύριος του εαυτού του, δηλαδή ελεύθερος, αλλά είναι δούλος.
Σε κάποια περιοχή, νομίζω στην Κρήτη, λένε πως ήταν παράδοση, όταν κάποιος δεν μπορεί να χτίσει το δικό του σπίτι, να του το χτίζουν οι άλλοι. Η κοινωνία τους δεν ανεχόταν την ανελευθερία στα μέλη της. Ο κόσμος ήθελε κοινωνία ελευθέρων και όχι δούλων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων.
Δεν ξέρω αν υπήρξε άλλη εποχή που οι άνθρωποι νά ’ναι τόσο ευάλωτοι, τόσο ανυπεράσπιστοι σε ό,τι φθείρει το ηθικό τους, (εκμαυλιστικά δημοσιεύματα, διδάγματα, κηρύγματα, πρότυπα, εκμαυλιστική επίδραση).
Σε μια παρόμοια εποχή ηθικής κατάπτωσης και διαφθοράς ο Απόστολος Παύλος επικαλείται την πανοπλία του πνεύματος. Γράφει στην επιστολή του στους Ρωμαίους: « Είναι κοντά το τέλος. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε από τον ύπνο. Γιατί τώρα η σωτηρία βρίσκεται πιο κοντά μας παρά τότε που πιστέψαμε. Η νύχτα όπου νά ’ναι φεύγει, και η μέρα κοντεύει ναρθεί. Γι’ αυτό ας πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους, κι ας φορέσουμε τα όπλα του φωτός. Η διαγωγή μας ας είναι κόσμια, τέτοια που ταιριάζει στο φως. Ας πάψουν τα φαγοπότια και τα μεθύσια, η ασύδοτη κι ακόλαστη ζωή, οι φιλονεικίες κι οι φθόνοι. Ντυθείτε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και μην αφήνετε τον αμαρτωλό εαυτό σας να σας παρασύρει στην ικανοποίηση των επιθυμιών σας (…) Ο Χριστός μας απελευθέρωσε για να είμαστε ελεύθεροι. Παραμένετε, λοιπόν, σταθεροί στην ελευθερία και μην ξαναμπαίνετε κάτω από ζυγό δουλείας».
Στο τυπικό των αρχαίων ανθρωποθυσιών περιλαμβανόταν και ο εκμαυλισμός των θυμάτων , στα οποία επιτρέπονταν τα πάντα. Οι θύτες ωθούσαν τα θύματά τους στην ηθική κατάπτωση ικανοποιώντας τις επιθυμίες τους, για να τους εξοντώσουν όχι μόνο σωματικά, αλλά και ηθικά.
Αυτός που ακολουθεί το Χριστό εγκαταλείπει την μιμητική επιθυμία. Στον Προφήτη του Χαλίλ Χιμπράν υπάρχει μια ιστορία με ένα προφήτη και μια πόρνη. Μια όμορφη πόρνη, τόσο όμορφη που την ήθελαν όλοι, πλησίασε τον προφήτη, αλλά εκείνος την έδιωξε λέγοντάς της πως δεν ήρθε ακόμα η ώρα τους. Μετά από χρόνια μια λεπρή γυναίκα κρυβόταν στο σκοτάδι, γιατί όλοι την αποστρέφονταν. Ήταν η πανέμορφη πόρνη. Ο προφήτης την πλησίασε κι ακούμπησε τρυφερά το χέρι του στον ώμο της και της είπε: «έλα κόρη μου. Τώρα ήρθε η ώρα μας».
Η ελευθερία στη γλώσσα της Εκκλησίας είναι συνώνυμη με την καθαρότητα. Όταν ο Απόστολος γράφει «μείνετε ελεύθεροι» εννοεί να μείνουμε ελεύθεροι από τα πάθη, δηλαδή εσωτερικά καθαροί. Το αντίθετο της ελευθερίας με την έννοια αυτή είναι ο εκμαυλισμός στον οποίο ο άνθρωπος ωθείται να γίνεται δούλος των παθών του.
«Μην ξαναμπαίνετε κάτω από ζυγό δουλείας»
(Γαλ. Ε,1)
Μια εικόνα εκμαυλισμού και παγίδευσης του σημερινού ανθρώπου σε ό,τι ανελεύθερο υπάρχει μέσα του, είναι το ωραίο ποίημα που ακολουθεί με τον τίτλο «Άκου τη μπάντα». Το έγραψε ο Άγγλος ποιητής Ντέϊβιντ Χέρμπερτ Λώρενς, και το παραθέτουμε εδώ σε μετάφραση απ΄ το βιβλίο “Imagist poetry, Penguin books,1972):
« Μια μπάντα παίζει πολύ πρωί/ Μα είναι μόνο δυστυχισμένοι άνθρωποι/ που κάνουν θόρυβο για να πνίξουν/ τη δική τους και τη δική μας εσωτερική κακοφωνία. /
Ένα μικρό φεγγάρι, αρκετά ήσυχο,/ γέρνει και τραγουδάει στον εαυτό του,/ μέσα στη νύχτα./ Κι η μουσική των ανθρώπων/ είναι σαν ένα ποντίκι που ροκανίζει,/ που ροκανίζει μέσα σε μια ξύλινη παγίδα/ παγιδευμένο.»
Συνάντησα τις προάλλες στο Ρέθυμνο ένα γέρο Κρητικό καπετάνιο. Πίστευε ότι χειρότερη κι απ’ την καταραμένη τη φτώχεια είναι η αποκοπή του λαού από τις ρίζες του και η αποστέρησή του από τη σοφία του, που καθηλώνει τους λαούς σε αιώνια χαμηλό πνευματικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.
Στο χωριό μου λέγαμε αυτήν την παροιμία: «Όποιος δεν έχτισε σπίτι και δεν πάντρεψε κόρη δεν είναι νοικοκύρης» εννοώντας ότι δεν είναι κύριος του εαυτού του, δηλαδή ελεύθερος, αλλά είναι δούλος.
Σε κάποια περιοχή, νομίζω στην Κρήτη, λένε πως ήταν παράδοση, όταν κάποιος δεν μπορεί να χτίσει το δικό του σπίτι, να του το χτίζουν οι άλλοι. Η κοινωνία τους δεν ανεχόταν την ανελευθερία στα μέλη της. Ο κόσμος ήθελε κοινωνία ελευθέρων και όχι δούλων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων.
Δεν ξέρω αν υπήρξε άλλη εποχή που οι άνθρωποι νά ’ναι τόσο ευάλωτοι, τόσο ανυπεράσπιστοι σε ό,τι φθείρει το ηθικό τους, (εκμαυλιστικά δημοσιεύματα, διδάγματα, κηρύγματα, πρότυπα, εκμαυλιστική επίδραση).
Σε μια παρόμοια εποχή ηθικής κατάπτωσης και διαφθοράς ο Απόστολος Παύλος επικαλείται την πανοπλία του πνεύματος. Γράφει στην επιστολή του στους Ρωμαίους: « Είναι κοντά το τέλος. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε από τον ύπνο. Γιατί τώρα η σωτηρία βρίσκεται πιο κοντά μας παρά τότε που πιστέψαμε. Η νύχτα όπου νά ’ναι φεύγει, και η μέρα κοντεύει ναρθεί. Γι’ αυτό ας πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους, κι ας φορέσουμε τα όπλα του φωτός. Η διαγωγή μας ας είναι κόσμια, τέτοια που ταιριάζει στο φως. Ας πάψουν τα φαγοπότια και τα μεθύσια, η ασύδοτη κι ακόλαστη ζωή, οι φιλονεικίες κι οι φθόνοι. Ντυθείτε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και μην αφήνετε τον αμαρτωλό εαυτό σας να σας παρασύρει στην ικανοποίηση των επιθυμιών σας (…) Ο Χριστός μας απελευθέρωσε για να είμαστε ελεύθεροι. Παραμένετε, λοιπόν, σταθεροί στην ελευθερία και μην ξαναμπαίνετε κάτω από ζυγό δουλείας».
Στο τυπικό των αρχαίων ανθρωποθυσιών περιλαμβανόταν και ο εκμαυλισμός των θυμάτων , στα οποία επιτρέπονταν τα πάντα. Οι θύτες ωθούσαν τα θύματά τους στην ηθική κατάπτωση ικανοποιώντας τις επιθυμίες τους, για να τους εξοντώσουν όχι μόνο σωματικά, αλλά και ηθικά.
Αυτός που ακολουθεί το Χριστό εγκαταλείπει την μιμητική επιθυμία. Στον Προφήτη του Χαλίλ Χιμπράν υπάρχει μια ιστορία με ένα προφήτη και μια πόρνη. Μια όμορφη πόρνη, τόσο όμορφη που την ήθελαν όλοι, πλησίασε τον προφήτη, αλλά εκείνος την έδιωξε λέγοντάς της πως δεν ήρθε ακόμα η ώρα τους. Μετά από χρόνια μια λεπρή γυναίκα κρυβόταν στο σκοτάδι, γιατί όλοι την αποστρέφονταν. Ήταν η πανέμορφη πόρνη. Ο προφήτης την πλησίασε κι ακούμπησε τρυφερά το χέρι του στον ώμο της και της είπε: «έλα κόρη μου. Τώρα ήρθε η ώρα μας».
Η ελευθερία στη γλώσσα της Εκκλησίας είναι συνώνυμη με την καθαρότητα. Όταν ο Απόστολος γράφει «μείνετε ελεύθεροι» εννοεί να μείνουμε ελεύθεροι από τα πάθη, δηλαδή εσωτερικά καθαροί. Το αντίθετο της ελευθερίας με την έννοια αυτή είναι ο εκμαυλισμός στον οποίο ο άνθρωπος ωθείται να γίνεται δούλος των παθών του.
14.8.10
Ερνέστο Καρντενάλ, Προσευχή για την Μαίριλυν Μονρόε
"προσευχή για τις Μαίριλυν Μονρόε
Θα μπορούσε να είναι και μιά προσευχή για όλες τις Μαίριλυν , τις θαμπωμένες από τα ψεύτικα φώτα των ΜΜΕ και τις υποσχέσεις για γρήγορο πλουτισμό , κρεμούν τη φρέσκια σάρκα τους στα τσιγκέλια των τηλεκρεοπωλείων και «αυτοκτονούν» σε κοινή θέα.
Το ποιημα έχει γράψει ο Ερνέστο Καρντενάλ , ένας χριστιανός θεολόγος από τη Νικαράγουα ,ποιητής προταθείς για βραβείο Νόμπελ, και πρώην ιερέας του Βατικανού , καθαιρεθείς επειδή μετείχε ως υπουργός στην αντιαποικιοκρατική κυβέρνηση των Σαντινίστας". (Mischa)
ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΙΡΙΛΥΝ ΜΟΝΡΟΕ
Κύριε,
Δέξου την κοπέλα αυτή, γνωστή σε όλη τη γη,
με το όνομα Μαίριλυν Μονρόε.
Αν και δεν είναι αυτό το αληθινό της όνομα
(αλλά Εσύ ξέρεις το αληθινό της,
αυτό της μικρής ορφανής που βιάστηκε στα εννιά της χρόνια
και της μικρής εργάτριας που στα δεκάξι της ήθελε να αυτοκτονήσει),
που παρουσιάζεται τώρα μπροστά Σου
χωρίς κανένα μακιγιάζ, χωρίς τον ατζέντη της,
χωρίς φωτογράφους και χωρίς να υπογράφει αυτόγραφα,
μόνη σαν ένας αστροναύτης στη διαστημική νύχτα.
Όταν ήταν παιδί ονειρεύτηκε, ότι στεκόταν γυμνή σε μια εκκλησιά
Σύμφωνα με τη διήγηση του ΤΙΜΕ)
μπροστά σ΄ ένα πλήθος που γονάτιζε με τα πρόσωπα στο έδαφος
κι έπρεπε να περπατήσει στις μύτες των ποδιών της, για να μην πατήσει τα κεφάλια.
Εσύ ξέρεις τα όνειρά μας καλύτερα παρά οι ψυχίατροι.
Εκκλησία, σπίτι, υπόγειο, είναι η σιγουριά της μητρικής αγκαλιάς.
Αλλά και κάτι περισσότερο από αυτό επίσης
Τα κεφάλια είναι φανερό ότι είναι οι θαυμαστές
(η μάζα των κεφαλιών στο σκοτάδι κάτω από μια φωτοπλημμύρα).
Όμως το τέμπλο δεν είναι στούντιο της 20TH CENTURY FOX
Που έκαναν το ναό σπηλιά ληστών.
Κύριε,
Σ αυτόν τον κόσμο, το μολυσμένο από αμαρτίες και ραδιενέργεια
Εσύ δεν θα ενοχοποιήσεις τόσο πολύ μια μικρή εργάτρια,
Που όπως κάθε μικρή εργάτρια ονειρεύτηκε να γίνει σταρ του σινεμά.
Το όνειρο βγήκε αληθινό (αλλά σαν την αλήθεια του τεχνικολόρ).
Εκείνη αυτό που έκανε ήταν να παίξει αυτό που της είπαμε
-το έργο της ίδιας μας της ζωής- κι ήταν ένα έργο παράλογο.
Συγχώρα την ,Κύριε, και συγχώρα μας για την 20TH CENTURY-FOX μας
γι αυτήν την τεράστια Υπέρ-Παραγωγή, όπου όλοι μας έχουμε δουλέψει.
Πεινούσε γι΄ αγάπη και της προσφέραμε ηρεμιστικά.
Για τη θλίψη που δεν είμαστε άγιοι της συστήσαμε την ψυχανάλυση.
Θυμήσου, Κύριε, τον αυξανόμενο φόβο στο δωμάτιο
Και το μίσος για το μακιγιάζ επιμένοντας να την μακιγιάρουν σε κάθε σκηνή-
Και πόσο μεγάλωνε η φρίκη κι η σύγχυση στο στούντιο.
Σαν κάθε μικρή εργάτρια ονειρεύτηκε να γίνει σταρ του σινεμά
κι η ζωή της υπήρξε τόσο μη πραγματική
σαν ένα όνειρο που ένας ψυχίατρος το αναλύει και το αρχειοθετεί.
Τα ειδύλιά της ήταν ένα φιλί με κλεισμένα μάτια, που όταν τα άνοιγε
ανακάλυπτε ότι βρισκόταν κάτω από προβολείς
κι οι προβολείς έσβηναν κι αποσυναρμολογούνταν οι δυο τοίχοι (ήταν ένα σετ
κινηματογραφικό), ενώ ο σκηνοθέτης απομακρύνονταν με το λιμπρέτο του
γιατί η σκηνή είχε γυριστεί.
Ή σαν ένα ταξίδι με γιωτ, ένα φιλί στη Σιγκαπούρη, ένας χορός στο Ρίο,
η υποδοχή στην κατοικία του Δούκα και της Δούκισσας του Ουίνδσορ
ειδωμένους στη μικρή σάλα του θλιβερού διαμερίσματος.
Το φιλμ τελείωσε χωρίς το φιλί στο τέλος.
Τη βρήκαν νεκρή στην κάμαρή της με το χέρι στο τηλέφωνο.
Κι οι αστυνομικοί δεν έμαθαν ποιον καλούσε.
Εφυγε
σαν κάποιον που σχημάτισε τον αριθμό της μοναδικής φιλικής φωνής
κι ακούει από ένα δίσκο να του λένε: ΡΟΝΓΚ ΝΑΜΠΕΡ (Λάθος Αριθμός)
ή σαν κάποιον πληγωμένο απ΄ τους γκάγκστερς
που τεντώνει το χέρι του σ΄ ένα τηλέφωνο αποσυνδεμένο.
Κύριε,
Όποιον κι αν ήθελε να καλέσει και δεν τον κάλεσε (κι ίσως να μην ήταν κανείς
Ή ήταν κάποιος που ο αριθμός του στον τηλεφωνικό κατάλογο του Λος Άτζελες
δεν υπάρχει)
απάντησε Εσύ στο τηλέφωνο.
Μετάφραση απ΄ τα Ισπανικά: Μόσχος Ε.Λαγκουβάρδος
2 Δημοσιεύτηκε: 17 Μαρ 2010
Πηγή:Mischa
Θα μπορούσε να είναι και μιά προσευχή για όλες τις Μαίριλυν , τις θαμπωμένες από τα ψεύτικα φώτα των ΜΜΕ και τις υποσχέσεις για γρήγορο πλουτισμό , κρεμούν τη φρέσκια σάρκα τους στα τσιγκέλια των τηλεκρεοπωλείων και «αυτοκτονούν» σε κοινή θέα.
Το ποιημα έχει γράψει ο Ερνέστο Καρντενάλ , ένας χριστιανός θεολόγος από τη Νικαράγουα ,ποιητής προταθείς για βραβείο Νόμπελ, και πρώην ιερέας του Βατικανού , καθαιρεθείς επειδή μετείχε ως υπουργός στην αντιαποικιοκρατική κυβέρνηση των Σαντινίστας". (Mischa)
ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΙΡΙΛΥΝ ΜΟΝΡΟΕ
Κύριε,
Δέξου την κοπέλα αυτή, γνωστή σε όλη τη γη,
με το όνομα Μαίριλυν Μονρόε.
Αν και δεν είναι αυτό το αληθινό της όνομα
(αλλά Εσύ ξέρεις το αληθινό της,
αυτό της μικρής ορφανής που βιάστηκε στα εννιά της χρόνια
και της μικρής εργάτριας που στα δεκάξι της ήθελε να αυτοκτονήσει),
που παρουσιάζεται τώρα μπροστά Σου
χωρίς κανένα μακιγιάζ, χωρίς τον ατζέντη της,
χωρίς φωτογράφους και χωρίς να υπογράφει αυτόγραφα,
μόνη σαν ένας αστροναύτης στη διαστημική νύχτα.
Όταν ήταν παιδί ονειρεύτηκε, ότι στεκόταν γυμνή σε μια εκκλησιά
Σύμφωνα με τη διήγηση του ΤΙΜΕ)
μπροστά σ΄ ένα πλήθος που γονάτιζε με τα πρόσωπα στο έδαφος
κι έπρεπε να περπατήσει στις μύτες των ποδιών της, για να μην πατήσει τα κεφάλια.
Εσύ ξέρεις τα όνειρά μας καλύτερα παρά οι ψυχίατροι.
Εκκλησία, σπίτι, υπόγειο, είναι η σιγουριά της μητρικής αγκαλιάς.
Αλλά και κάτι περισσότερο από αυτό επίσης
Τα κεφάλια είναι φανερό ότι είναι οι θαυμαστές
(η μάζα των κεφαλιών στο σκοτάδι κάτω από μια φωτοπλημμύρα).
Όμως το τέμπλο δεν είναι στούντιο της 20TH CENTURY FOX
Που έκαναν το ναό σπηλιά ληστών.
Κύριε,
Σ αυτόν τον κόσμο, το μολυσμένο από αμαρτίες και ραδιενέργεια
Εσύ δεν θα ενοχοποιήσεις τόσο πολύ μια μικρή εργάτρια,
Που όπως κάθε μικρή εργάτρια ονειρεύτηκε να γίνει σταρ του σινεμά.
Το όνειρο βγήκε αληθινό (αλλά σαν την αλήθεια του τεχνικολόρ).
Εκείνη αυτό που έκανε ήταν να παίξει αυτό που της είπαμε
-το έργο της ίδιας μας της ζωής- κι ήταν ένα έργο παράλογο.
Συγχώρα την ,Κύριε, και συγχώρα μας για την 20TH CENTURY-FOX μας
γι αυτήν την τεράστια Υπέρ-Παραγωγή, όπου όλοι μας έχουμε δουλέψει.
Πεινούσε γι΄ αγάπη και της προσφέραμε ηρεμιστικά.
Για τη θλίψη που δεν είμαστε άγιοι της συστήσαμε την ψυχανάλυση.
Θυμήσου, Κύριε, τον αυξανόμενο φόβο στο δωμάτιο
Και το μίσος για το μακιγιάζ επιμένοντας να την μακιγιάρουν σε κάθε σκηνή-
Και πόσο μεγάλωνε η φρίκη κι η σύγχυση στο στούντιο.
Σαν κάθε μικρή εργάτρια ονειρεύτηκε να γίνει σταρ του σινεμά
κι η ζωή της υπήρξε τόσο μη πραγματική
σαν ένα όνειρο που ένας ψυχίατρος το αναλύει και το αρχειοθετεί.
Τα ειδύλιά της ήταν ένα φιλί με κλεισμένα μάτια, που όταν τα άνοιγε
ανακάλυπτε ότι βρισκόταν κάτω από προβολείς
κι οι προβολείς έσβηναν κι αποσυναρμολογούνταν οι δυο τοίχοι (ήταν ένα σετ
κινηματογραφικό), ενώ ο σκηνοθέτης απομακρύνονταν με το λιμπρέτο του
γιατί η σκηνή είχε γυριστεί.
Ή σαν ένα ταξίδι με γιωτ, ένα φιλί στη Σιγκαπούρη, ένας χορός στο Ρίο,
η υποδοχή στην κατοικία του Δούκα και της Δούκισσας του Ουίνδσορ
ειδωμένους στη μικρή σάλα του θλιβερού διαμερίσματος.
Το φιλμ τελείωσε χωρίς το φιλί στο τέλος.
Τη βρήκαν νεκρή στην κάμαρή της με το χέρι στο τηλέφωνο.
Κι οι αστυνομικοί δεν έμαθαν ποιον καλούσε.
Εφυγε
σαν κάποιον που σχημάτισε τον αριθμό της μοναδικής φιλικής φωνής
κι ακούει από ένα δίσκο να του λένε: ΡΟΝΓΚ ΝΑΜΠΕΡ (Λάθος Αριθμός)
ή σαν κάποιον πληγωμένο απ΄ τους γκάγκστερς
που τεντώνει το χέρι του σ΄ ένα τηλέφωνο αποσυνδεμένο.
Κύριε,
Όποιον κι αν ήθελε να καλέσει και δεν τον κάλεσε (κι ίσως να μην ήταν κανείς
Ή ήταν κάποιος που ο αριθμός του στον τηλεφωνικό κατάλογο του Λος Άτζελες
δεν υπάρχει)
απάντησε Εσύ στο τηλέφωνο.
Μετάφραση απ΄ τα Ισπανικά: Μόσχος Ε.Λαγκουβάρδος
2 Δημοσιεύτηκε: 17 Μαρ 2010
Πηγή:Mischa
9.8.10
"Ψυχή απούσα"
Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
Στο ποίημα «ψυχή απούσα» ο Λόρκα θρηνεί το θάνατο του φίλου του ταυρομάχου Ιγνάτιο Μεχίας. Το ποίημα που φέρει το γενικό τίτλο «Θρήνος για τον Ιγνάτιο Σάντσεθ Μεχίας», αρχίζει με αυτούς τους στίχους: «Δε σε γνωρίζει ο ταύρος ούτε η συκιά ούτε τ’ άλογα ούτε τα μυρμήγκια του σπιτιού σου γιατί έχεις πεθάνει για πάντα». Το ωραίο αυτό ποίημα είναι ένας θρήνος στην απουσία του ανθρώπου με ψυχή, του ανθρώπου που με τη ζωή του εξημερώνει και κάνει τον κάθε τόπο οικείο ώστε να αξίζει να ζεις εκεί.
« Αν δεν είμαστε εμείς εδώ ο τόπος αυτός θα ήταν ζούγκλα.» Θυμάμαι αυτά τα λόγια που μου είπε κάποτε ένας χωρικός. Είχα πάει σ΄ ένα χωριό της Καλαμπάκας και με δέχτηκαν στο σπίτι τους ένας γέρος με τη γριά του. Θαύμασα την όμορφη αυλή, τα δέντρα, τον κήπο, το σπιτικό τους που έλαμπε από καθαριότητα και πάστρα.
«Αν δεν είμαστε εμείς εδώ ο τόπος αυτός θα ήταν ζούγκλα», είπε ο καλός γέρος και μου έδειξε το ρέμα με τα ερείπια ενός εγκαταλειμμένου νερόμυλου, που βρισκόταν σε μικρή απόσταση από το σπίτι του, πνιγμένο στη βλάστηση. Χάρηκα το γέρικο ζευγάρι για τη φιλόξενη διάθεσή του και για τη σοφία τους. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Κάθε μέρα βάζουμε πράγματα στη θέση τους, στο τραπέζι, στο δωμάτιο, στη κουζίνα, στο γραφείο… Κάθε μέρα κάνουμε αγώνα με το χάος γύρω μας. Το ίδιο με τις σκέψεις και τα αισθήματα μέσα μας. Ο άνθρωπος βάζει τάξη στο χάος. Άραγε μαθαίνουμε στα παιδιά μας να βάζουν τάξη; Να βάζουν το κάθε πράγμα στη θέση του; Η ομορφιά είναι η ακτινοβολία της τάξης. ( Ακινάτος). Η αταξία και η ακαταστασία είναι θλίψη και βάρος πνεύματος.
Για να φανεί ποιος δίνει το ρυθμό στη σύγχρονη ζωή, θα διηγηθούμε δυο παλιές ιστορίες παρόλο που ο σημερινός αναγνώστης αρέσκεται στο καινούριο και αποστρέφεται το παλιό, ως νεκρό, παλιομοδίτικο, οπισθοδρομικό. Με την αποστροφή προς το παλιό ούτε τα παλιά πρότυπα θέλουν ούτε τα καινούρια τα βρίσκουν. Ο ποιητής Εμπειρίκος σατιρίζει την απουσία του ανθρώπου στο σημερινό κόσμο στο ποίημά του «Δεν έχουμε κυδώνια». Ίσως γιατί ο βασιλιάς των δέντρων είναι η κυδωνιά.
Η πρώτη ιστορία είναι από το Γεροντικό. Μια φορά κάποιος γέροντας 98 ετών , όταν τον ρώτησαν οι υποτακτικοί του που θέλει να τον πάνε, απάντησε: «Οπουδήποτε, αρκεί να μην υπάρχουν γυναίκες.»
Η άλλη ιστορία, που μας διηγήθηκε ένας φίλος, αναφέρεται επίσης στις γυναίκες. Κάποιος ασκητής πήγε στην πόλη και συνάντησε μια γυναίκα ελευθερίων ηθών, που τον κοίταζε στα μάτια. «Εσύ πρέπει να σκύβεις το κεφάλι σου και να κοιτάζεις το χώμα» της είπε αυστηρά. «Εσύ να κοιτάζεις το χώμα» απάντησε η γυναίκα, «γιατί εσύ πλάστηκες από αυτό, ενώ εγώ πλάστηκα από σένα.»
Αναφερθήκαμε στο μικρό αυτό δοκίμιο στο ποίημα του Λόρκα, στο γέρικο ζευγάρι στην Καλαμπάκα και στις παλιές ιστορίες με τους ασκητές, γιατί πιστεύουμε ότι σήμερα το ρυθμό (ή την αρρυθμία) της ζωής δεν τον δίνει η παρουσία του ώριμου και του ανδρείου ανθρώπου, αλλά η απουσία του. Ο άντρας ως ενήλικος έχει μπει πλέον στο περιθώριο. Η σπουδαιότερη ίσως συνέπεια της επαναστατημένης γυναίκας μεγαλύτερη κι από την εγκατάλειψη του τόπου στις επιθυμίες ενός φανταστικού κόσμου, είναι η διάλυση της οικογένειας. Στο δυτικό κόσμο το ποσοστό των διαλυμένων οικογενειών ξεπερνάει το 70% και στην Ελλάδα σύντομα θα φτάσει στο 50%!
Τα δέντρα μεγαλώνουν άρρωστα στη Λάρισα. Το όπλο που διαθέτει ο πολίτης είναι η σκέψη. Η σκέψη πολεμείται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ποιος φοβάται τη σκέψη; Δείτε την Εκπαίδευση. Μη βασανίσετε τη σκέψη σας. Το κόμμα θα σκεφτεί για μας. Η ψυχή είναι απούσα. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν σ΄ ένα άκαρδο κόσμο!
Στο ποίημα «ψυχή απούσα» ο Λόρκα θρηνεί το θάνατο του φίλου του ταυρομάχου Ιγνάτιο Μεχίας. Το ποίημα που φέρει το γενικό τίτλο «Θρήνος για τον Ιγνάτιο Σάντσεθ Μεχίας», αρχίζει με αυτούς τους στίχους: «Δε σε γνωρίζει ο ταύρος ούτε η συκιά ούτε τ’ άλογα ούτε τα μυρμήγκια του σπιτιού σου γιατί έχεις πεθάνει για πάντα». Το ωραίο αυτό ποίημα είναι ένας θρήνος στην απουσία του ανθρώπου με ψυχή, του ανθρώπου που με τη ζωή του εξημερώνει και κάνει τον κάθε τόπο οικείο ώστε να αξίζει να ζεις εκεί.
« Αν δεν είμαστε εμείς εδώ ο τόπος αυτός θα ήταν ζούγκλα.» Θυμάμαι αυτά τα λόγια που μου είπε κάποτε ένας χωρικός. Είχα πάει σ΄ ένα χωριό της Καλαμπάκας και με δέχτηκαν στο σπίτι τους ένας γέρος με τη γριά του. Θαύμασα την όμορφη αυλή, τα δέντρα, τον κήπο, το σπιτικό τους που έλαμπε από καθαριότητα και πάστρα.
«Αν δεν είμαστε εμείς εδώ ο τόπος αυτός θα ήταν ζούγκλα», είπε ο καλός γέρος και μου έδειξε το ρέμα με τα ερείπια ενός εγκαταλειμμένου νερόμυλου, που βρισκόταν σε μικρή απόσταση από το σπίτι του, πνιγμένο στη βλάστηση. Χάρηκα το γέρικο ζευγάρι για τη φιλόξενη διάθεσή του και για τη σοφία τους. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Κάθε μέρα βάζουμε πράγματα στη θέση τους, στο τραπέζι, στο δωμάτιο, στη κουζίνα, στο γραφείο… Κάθε μέρα κάνουμε αγώνα με το χάος γύρω μας. Το ίδιο με τις σκέψεις και τα αισθήματα μέσα μας. Ο άνθρωπος βάζει τάξη στο χάος. Άραγε μαθαίνουμε στα παιδιά μας να βάζουν τάξη; Να βάζουν το κάθε πράγμα στη θέση του; Η ομορφιά είναι η ακτινοβολία της τάξης. ( Ακινάτος). Η αταξία και η ακαταστασία είναι θλίψη και βάρος πνεύματος.
Για να φανεί ποιος δίνει το ρυθμό στη σύγχρονη ζωή, θα διηγηθούμε δυο παλιές ιστορίες παρόλο που ο σημερινός αναγνώστης αρέσκεται στο καινούριο και αποστρέφεται το παλιό, ως νεκρό, παλιομοδίτικο, οπισθοδρομικό. Με την αποστροφή προς το παλιό ούτε τα παλιά πρότυπα θέλουν ούτε τα καινούρια τα βρίσκουν. Ο ποιητής Εμπειρίκος σατιρίζει την απουσία του ανθρώπου στο σημερινό κόσμο στο ποίημά του «Δεν έχουμε κυδώνια». Ίσως γιατί ο βασιλιάς των δέντρων είναι η κυδωνιά.
Η πρώτη ιστορία είναι από το Γεροντικό. Μια φορά κάποιος γέροντας 98 ετών , όταν τον ρώτησαν οι υποτακτικοί του που θέλει να τον πάνε, απάντησε: «Οπουδήποτε, αρκεί να μην υπάρχουν γυναίκες.»
Η άλλη ιστορία, που μας διηγήθηκε ένας φίλος, αναφέρεται επίσης στις γυναίκες. Κάποιος ασκητής πήγε στην πόλη και συνάντησε μια γυναίκα ελευθερίων ηθών, που τον κοίταζε στα μάτια. «Εσύ πρέπει να σκύβεις το κεφάλι σου και να κοιτάζεις το χώμα» της είπε αυστηρά. «Εσύ να κοιτάζεις το χώμα» απάντησε η γυναίκα, «γιατί εσύ πλάστηκες από αυτό, ενώ εγώ πλάστηκα από σένα.»
Αναφερθήκαμε στο μικρό αυτό δοκίμιο στο ποίημα του Λόρκα, στο γέρικο ζευγάρι στην Καλαμπάκα και στις παλιές ιστορίες με τους ασκητές, γιατί πιστεύουμε ότι σήμερα το ρυθμό (ή την αρρυθμία) της ζωής δεν τον δίνει η παρουσία του ώριμου και του ανδρείου ανθρώπου, αλλά η απουσία του. Ο άντρας ως ενήλικος έχει μπει πλέον στο περιθώριο. Η σπουδαιότερη ίσως συνέπεια της επαναστατημένης γυναίκας μεγαλύτερη κι από την εγκατάλειψη του τόπου στις επιθυμίες ενός φανταστικού κόσμου, είναι η διάλυση της οικογένειας. Στο δυτικό κόσμο το ποσοστό των διαλυμένων οικογενειών ξεπερνάει το 70% και στην Ελλάδα σύντομα θα φτάσει στο 50%!
Τα δέντρα μεγαλώνουν άρρωστα στη Λάρισα. Το όπλο που διαθέτει ο πολίτης είναι η σκέψη. Η σκέψη πολεμείται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ποιος φοβάται τη σκέψη; Δείτε την Εκπαίδευση. Μη βασανίσετε τη σκέψη σας. Το κόμμα θα σκεφτεί για μας. Η ψυχή είναι απούσα. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν σ΄ ένα άκαρδο κόσμο!
5.8.10
Πάροικος
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
" Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, την άνω επιζητούμεν"
(Εβρ.13,14)
Επισκέφθηκα πριν από χρόνια τη θεία μου Ελένη, μια σεβάσμια γερόντισσα στη Δεσκάτη Γρεβενών, η οποία συνήθιζε να με φιλάει στο μέτωπο με μια ιεροπρέπεια που μου ενέπνεε σεβασμό και τρυφερότητα.
-"Πώς είσαι, θεία;" τη ρώτησα.
-"Πονίδια",είπε.
Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια και κάθε φορά, που κάποιος πόνος με ξυπνάει ή δεν μ΄ αφήνει να κοιμηθώ,θυμάμαι τη θεία μου, αν και δεν την μοιάζω καθόλου, γιατί εκείνη καθόταν ήσυχη στη γωνιά της ό,τι και νά ΄χε συμβεί. Εγώ μ ε τον παραμικρό πόνο που τρέχει στο κορμί μου πετιέμαι απ΄ το κρεβάτι σαν να γίνεται σεισμός ή σα να πήρε το σπίτι φωτιά, ντύνομαι βιαστικά και είμαι έτοιμος να φύγω.
Υπάρχουν πολλές αιτίες για να ανησυχεί κανείς. Μία από αυτές είναι και τα πυρηνικά.Σε μια ταινία του Μπέρκμαν ο ήρωας αυτοκτονεί γιατί δεν μπορεί να αντέξει την απειλή ενός πυρηνικού ολέθρου. Η πιο συνηθισμένη όμως αιτία είναι οι πόνοι, οι αρρώστιες και οι φοβίες τους.
Η θεία μου με την τελετουργική της αξιοπρέπεια δεν το κούνησε απ΄ τη θέση της εξήντα χρόνια με όλα όσα συνέβησαν τα χρόνια αυτά. Η θεία μου πίστευε ότι ο άνθρωπος δε φοβάται όταν το κύριο μέλημά του είναι να αρέσει στο Θεό. Ο αγαπών τον Θεόν, εν αυτώ εστί, λέγει ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος.
Να κάνεις το σταυρό σου και να μη φοβάσαι, μου έλεγε η μητέρα μου, για να μη φοβάμαι. Τα λόγια της αυτά δεν θα τα ξεχάσω ποτέ όσο ζω και μετά το θάνατό μου, σε όλη την αιωνιότητα.
Ρώτησαν ένα στάρετς (στάρετς λένε οι Ρώσσοι τους άγιους ασκητές τους) ποιο αίσθημα θα κυριαρχεί στον αιώνα που έρχεται και απάντησε, το αίσθημα του φόβου.
Ο σημερινός άνθρωπος φοβάται τα πάντα, εκτός απ΄ την Κόλαση, γιατί ο Διάβολος έπεισε τον κόσμο ότι δεν υπάρχει. "Η μεγαλύτερη νίκη του Διαβόλου είναι να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει" (Σαρλ Μπωλντλέρ).
Ο σημερινός άνθρωπος φοβάται γι' αυτό φεύγει διαρκώς και δεν μένει πουθενά. Δεν έχει ένα σταθερό τόπο, μια πατρίδα, μια Ιθάκη για να επιστρέψει, όταν αρχίσει το ταξίδι της επιστροφής. Είναι ένας πάροικος.
Όταν συναντώ στο δρόμο κάποιον φίλο μου αναρωτιέμαι που γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι, στη Δεσκάτη,στον Τίρναβο, στο Καρατζιόλι (Αργυροπούλι),στο Βλαχογιάννη, στο Βόλο, στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη, στην Κάλυμνο, στη Βέροια, στα Γρεβενά ή κάπου αλλού;
Η φυγή απ΄ τον ένα τόπο στον άλλο γινόταν τόσο ξαφνικά, που δεν προλαβαίναμε να ντυθούμε και φεύγαμε γυμνοί, όπως φεύγει ο κόσμος στο σεισμό. Αυτός είναι ο λόγος που μισούμε τις πυζάμες και τις παντόφλες και κοιμούμαστε όπως οι μοναχοί με τα ρούχα τους, και καμιά φορά και με τα παπούτσια.
Οι δαίμονες του φόβου και της φυγής έχουν κοινοπραξία. Σ' αφήνει ο ένας και σε πιάνει ο άλλος. Ο δαίμονας του φόβου σε παραδίδει στο δαίμονα της φυγής, που σε περιφέρει παντού, ώσπου να βρει ευκαιρία να σε εξοντώσει. Χιλιάδες άνθρωποι αφήνουν την τελευταία τους πνοή στους δρόμους.
" Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, την άνω επιζητούμεν"
(Εβρ.13,14)
Επισκέφθηκα πριν από χρόνια τη θεία μου Ελένη, μια σεβάσμια γερόντισσα στη Δεσκάτη Γρεβενών, η οποία συνήθιζε να με φιλάει στο μέτωπο με μια ιεροπρέπεια που μου ενέπνεε σεβασμό και τρυφερότητα.
-"Πώς είσαι, θεία;" τη ρώτησα.
-"Πονίδια",είπε.
Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια και κάθε φορά, που κάποιος πόνος με ξυπνάει ή δεν μ΄ αφήνει να κοιμηθώ,θυμάμαι τη θεία μου, αν και δεν την μοιάζω καθόλου, γιατί εκείνη καθόταν ήσυχη στη γωνιά της ό,τι και νά ΄χε συμβεί. Εγώ μ ε τον παραμικρό πόνο που τρέχει στο κορμί μου πετιέμαι απ΄ το κρεβάτι σαν να γίνεται σεισμός ή σα να πήρε το σπίτι φωτιά, ντύνομαι βιαστικά και είμαι έτοιμος να φύγω.
Υπάρχουν πολλές αιτίες για να ανησυχεί κανείς. Μία από αυτές είναι και τα πυρηνικά.Σε μια ταινία του Μπέρκμαν ο ήρωας αυτοκτονεί γιατί δεν μπορεί να αντέξει την απειλή ενός πυρηνικού ολέθρου. Η πιο συνηθισμένη όμως αιτία είναι οι πόνοι, οι αρρώστιες και οι φοβίες τους.
Η θεία μου με την τελετουργική της αξιοπρέπεια δεν το κούνησε απ΄ τη θέση της εξήντα χρόνια με όλα όσα συνέβησαν τα χρόνια αυτά. Η θεία μου πίστευε ότι ο άνθρωπος δε φοβάται όταν το κύριο μέλημά του είναι να αρέσει στο Θεό. Ο αγαπών τον Θεόν, εν αυτώ εστί, λέγει ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος.
Να κάνεις το σταυρό σου και να μη φοβάσαι, μου έλεγε η μητέρα μου, για να μη φοβάμαι. Τα λόγια της αυτά δεν θα τα ξεχάσω ποτέ όσο ζω και μετά το θάνατό μου, σε όλη την αιωνιότητα.
Ρώτησαν ένα στάρετς (στάρετς λένε οι Ρώσσοι τους άγιους ασκητές τους) ποιο αίσθημα θα κυριαρχεί στον αιώνα που έρχεται και απάντησε, το αίσθημα του φόβου.
Ο σημερινός άνθρωπος φοβάται τα πάντα, εκτός απ΄ την Κόλαση, γιατί ο Διάβολος έπεισε τον κόσμο ότι δεν υπάρχει. "Η μεγαλύτερη νίκη του Διαβόλου είναι να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει" (Σαρλ Μπωλντλέρ).
Ο σημερινός άνθρωπος φοβάται γι' αυτό φεύγει διαρκώς και δεν μένει πουθενά. Δεν έχει ένα σταθερό τόπο, μια πατρίδα, μια Ιθάκη για να επιστρέψει, όταν αρχίσει το ταξίδι της επιστροφής. Είναι ένας πάροικος.
Όταν συναντώ στο δρόμο κάποιον φίλο μου αναρωτιέμαι που γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι, στη Δεσκάτη,στον Τίρναβο, στο Καρατζιόλι (Αργυροπούλι),στο Βλαχογιάννη, στο Βόλο, στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη, στην Κάλυμνο, στη Βέροια, στα Γρεβενά ή κάπου αλλού;
Η φυγή απ΄ τον ένα τόπο στον άλλο γινόταν τόσο ξαφνικά, που δεν προλαβαίναμε να ντυθούμε και φεύγαμε γυμνοί, όπως φεύγει ο κόσμος στο σεισμό. Αυτός είναι ο λόγος που μισούμε τις πυζάμες και τις παντόφλες και κοιμούμαστε όπως οι μοναχοί με τα ρούχα τους, και καμιά φορά και με τα παπούτσια.
Οι δαίμονες του φόβου και της φυγής έχουν κοινοπραξία. Σ' αφήνει ο ένας και σε πιάνει ο άλλος. Ο δαίμονας του φόβου σε παραδίδει στο δαίμονα της φυγής, που σε περιφέρει παντού, ώσπου να βρει ευκαιρία να σε εξοντώσει. Χιλιάδες άνθρωποι αφήνουν την τελευταία τους πνοή στους δρόμους.
4.8.10
Θα υπαχθεί η Ορθοδοξία υπό τον πάπα;
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Η υπαγωγή της Ορθοδοξίας υπό τον πάπα δεν είναι μια απλή υπόθεση. Η επιβολή του Νέου Ημερολογίου είναι φανερό ότι έχει απώτερο στόχο την υπαγωγή της Ορθοδοξίας υπό τον πάπα, ως μελλοντικό ηγέτη όλων των θρησκειών οι οποίες θα ενωθούν και θα αποτελέσουν μια παγκόσμια πανθρησκεία. Η υπαγωγή της Ορθοδοξίας υπό τον πάπα δεν είναι μια απλή υπόθεση αλλά μια πραγματικότητα γι΄ αυτούς που έχουν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους. Ο μελλοντικός δικτάτορας θα είναι αιώνιος, όχι γιατί η δύναμή του θα είναι ανεξάντλητη, αλλά γιατί ο κόσμος δεν θα έχει την αίσθηση ότι απώλεσε την ελευθερία του. Θα θεωρεί τη σκλαβιά του ως κοινωνική ή ως θρησκευτική κατάκτηση!(Παράβαλε τον Οικουμενισμό).
Το Νέο Ημερολόγιο είναι το δίλημμα του Κλήρου. Οι πιστοί γνωρίζουν απλώς ότι κάποτε είμαστε όλοι του Ημερολογίου του Πατέρων όπως οι κεκοιμημένοι οι οποίοι εξακολουθούν να είναι σε όλη την αιωνιότητα. Το δίλημμα του Νέου Ημερολογίου δημιουργήθηκε με απόφαση που ελήφθη κατά τα δυτικά πρότυπα (ενός ανδρός αρχή) με σκοπό την υπαγωγή της Ορθοδοξίας υπό τον πάπα. Το πρόσωπο που έλαβε την απόφαση αυτή και την υλοποίηση με την συνδρομή της κρατικής εξουσίας ονομάζεται Μεταξάκης και υπήρξε πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
Η εν λόγω απόφαση μεταμόρφωσε την Εκκλησία από ζωντανό οργανισμό με κεφαλή τον Ιησού Χριστό σε οργάνωση κρατική, την οποία επηρεάζει η ύπαρξη του μισθού θετικώς μεν γιατί συμβάλλει στη συνοχή του Κλήρου και αρνητικώς επειδή οι ποιμένες έγιναν μισθωτοί. Η αιτιολογία ότι και οι ποιμένες ζούν από την ποίμανσή τους δεν ευσταθεί, όταν ο μισθός αλλοιώνει τη μορφή της Εκκλησίας. Ο Κλήρος υπάρχει χάριν της Εκκλησίας και όχι το αντίθετο.
Οι μοναχοί και τα μοναστήρια δεν ακολούθησαν το Νέο Ημερολόγιο, αν και μνημονεύουν τους επισκόπους του Νέου.Τους μοναχούς δεν τους επηρεάζει ο μισθός. Δεν νοείται μοναχός και μισθωτός.
Το συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά είναι ότι η Εκκλησία με τη μορφή της κρατικής Εκκλησίας περιορίζει τα περιθώρια του Κλήρου να ασκήσει την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Ο κανόνας πως αυτός που σε πληρώνει σου λέει τί να κάνεις ισχύει δυστυχώς παντού, ακόμα και στον Κλήρο.
Ετικέτες: Νέο Ημερολόγιο, Ορθοδοξία, Κλήρος, ποιμένες, μοναχοί, μισθός
Η υπαγωγή της Ορθοδοξίας υπό τον πάπα δεν είναι μια απλή υπόθεση. Η επιβολή του Νέου Ημερολογίου είναι φανερό ότι έχει απώτερο στόχο την υπαγωγή της Ορθοδοξίας υπό τον πάπα, ως μελλοντικό ηγέτη όλων των θρησκειών οι οποίες θα ενωθούν και θα αποτελέσουν μια παγκόσμια πανθρησκεία. Η υπαγωγή της Ορθοδοξίας υπό τον πάπα δεν είναι μια απλή υπόθεση αλλά μια πραγματικότητα γι΄ αυτούς που έχουν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους. Ο μελλοντικός δικτάτορας θα είναι αιώνιος, όχι γιατί η δύναμή του θα είναι ανεξάντλητη, αλλά γιατί ο κόσμος δεν θα έχει την αίσθηση ότι απώλεσε την ελευθερία του. Θα θεωρεί τη σκλαβιά του ως κοινωνική ή ως θρησκευτική κατάκτηση!(Παράβαλε τον Οικουμενισμό).
Το Νέο Ημερολόγιο είναι το δίλημμα του Κλήρου. Οι πιστοί γνωρίζουν απλώς ότι κάποτε είμαστε όλοι του Ημερολογίου του Πατέρων όπως οι κεκοιμημένοι οι οποίοι εξακολουθούν να είναι σε όλη την αιωνιότητα. Το δίλημμα του Νέου Ημερολογίου δημιουργήθηκε με απόφαση που ελήφθη κατά τα δυτικά πρότυπα (ενός ανδρός αρχή) με σκοπό την υπαγωγή της Ορθοδοξίας υπό τον πάπα. Το πρόσωπο που έλαβε την απόφαση αυτή και την υλοποίηση με την συνδρομή της κρατικής εξουσίας ονομάζεται Μεταξάκης και υπήρξε πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
Η εν λόγω απόφαση μεταμόρφωσε την Εκκλησία από ζωντανό οργανισμό με κεφαλή τον Ιησού Χριστό σε οργάνωση κρατική, την οποία επηρεάζει η ύπαρξη του μισθού θετικώς μεν γιατί συμβάλλει στη συνοχή του Κλήρου και αρνητικώς επειδή οι ποιμένες έγιναν μισθωτοί. Η αιτιολογία ότι και οι ποιμένες ζούν από την ποίμανσή τους δεν ευσταθεί, όταν ο μισθός αλλοιώνει τη μορφή της Εκκλησίας. Ο Κλήρος υπάρχει χάριν της Εκκλησίας και όχι το αντίθετο.
Οι μοναχοί και τα μοναστήρια δεν ακολούθησαν το Νέο Ημερολόγιο, αν και μνημονεύουν τους επισκόπους του Νέου.Τους μοναχούς δεν τους επηρεάζει ο μισθός. Δεν νοείται μοναχός και μισθωτός.
Το συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά είναι ότι η Εκκλησία με τη μορφή της κρατικής Εκκλησίας περιορίζει τα περιθώρια του Κλήρου να ασκήσει την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Ο κανόνας πως αυτός που σε πληρώνει σου λέει τί να κάνεις ισχύει δυστυχώς παντού, ακόμα και στον Κλήρο.
Ετικέτες: Νέο Ημερολόγιο, Ορθοδοξία, Κλήρος, ποιμένες, μοναχοί, μισθός
2.8.10
Marcia M. Kelly, The Lonliness of the Night Sentry, (Prologue)
Moschos Lagouvardos and Robert Lax were kindred spirits. Lax, an
> American writer and poet, and Lagouvardos, a Greek writer and poet met
> on the island of Kalymnos in 1968 where both lived at the time. They
> became close friends "... like father and son," and their exchanges
> and conversations during this time, and for years to come, influenced
> the direction of their spiritual lives and their writing.
>
> Lax speaks of the prayer in "The Way of a Pilgrim," saying, The
> repetition of the prayer " ... is to remind us constantly of what
> the whole goal of our journey is and to keep us going toward it ....
> to seek first the kingdom of heaven ... then all other things will
> come into line with our lives ..."* He says that when people see that
> your goal is the kingdom of heaven, whatever that means to each of us,
> it helps them understand who you are, and it helps them see that they
> can do that too. And this was the case with these two friends. They
> saw and understood they were both on the same path, striving for
> the same goal, and thus spoke the same spiritual language. The many
> years of their friendship allowed them to use the written word as a kind of prayer. A practice that helped and encouraged them both. Lagouvardos says that
> "My writing before meeting Roberto was aesthetic searching, and after
> Roberto writing became a way to make a new song to God, to understand
> that writing is prayer."
>
> The essays in "The Loneliness of the Night Sentry" reflect this
> lifelong journey. You can see the paths he has travelled in his search
> for understanding and completion, and the barriers he has met along
> the way. Lagouvardos writes in a personal and readable way about the
> deepest concerns and struggles of human existence, and uses his own
> life and views, and stories of his friends and townspeople, the
> stress of cities and modern life, to make his points. He cites Albert
> Camus on alienation, Herman Melville, Kostas Kariotakis and other
> major thinkers, using their views of society as examples and
> reinforcement for his outlook on life.
>
> But all isn't darkness and despair, as Portuguese song, Spanish
> Flamenco, compassion, wisdom and humor play a part in this book of
> essays. The doctor comes to visit. "What have I got, doctor?" he asks
> apprehensively. "Thoughts," he said. "You think too much." He also
> writes of reading, writing, dreams, gardens, nature, children, love,
> peace, and divine grace.
>
> There's something for everyone here. "Different people. Different
> principles. Variety is beauty," he says. "We don't all think the same
> way."
Marcia M. Kelly
New York
May/2010
Ετικέτες: Marcia Kelly, Robert Lax, Writing, Kalymnos, essays,prayer, alienation,
> American writer and poet, and Lagouvardos, a Greek writer and poet met
> on the island of Kalymnos in 1968 where both lived at the time. They
> became close friends "... like father and son," and their exchanges
> and conversations during this time, and for years to come, influenced
> the direction of their spiritual lives and their writing.
>
> Lax speaks of the prayer in "The Way of a Pilgrim," saying, The
> repetition of the prayer " ... is to remind us constantly of what
> the whole goal of our journey is and to keep us going toward it ....
> to seek first the kingdom of heaven ... then all other things will
> come into line with our lives ..."* He says that when people see that
> your goal is the kingdom of heaven, whatever that means to each of us,
> it helps them understand who you are, and it helps them see that they
> can do that too. And this was the case with these two friends. They
> saw and understood they were both on the same path, striving for
> the same goal, and thus spoke the same spiritual language. The many
> years of their friendship allowed them to use the written word as a kind of prayer. A practice that helped and encouraged them both. Lagouvardos says that
> "My writing before meeting Roberto was aesthetic searching, and after
> Roberto writing became a way to make a new song to God, to understand
> that writing is prayer."
>
> The essays in "The Loneliness of the Night Sentry" reflect this
> lifelong journey. You can see the paths he has travelled in his search
> for understanding and completion, and the barriers he has met along
> the way. Lagouvardos writes in a personal and readable way about the
> deepest concerns and struggles of human existence, and uses his own
> life and views, and stories of his friends and townspeople, the
> stress of cities and modern life, to make his points. He cites Albert
> Camus on alienation, Herman Melville, Kostas Kariotakis and other
> major thinkers, using their views of society as examples and
> reinforcement for his outlook on life.
>
> But all isn't darkness and despair, as Portuguese song, Spanish
> Flamenco, compassion, wisdom and humor play a part in this book of
> essays. The doctor comes to visit. "What have I got, doctor?" he asks
> apprehensively. "Thoughts," he said. "You think too much." He also
> writes of reading, writing, dreams, gardens, nature, children, love,
> peace, and divine grace.
>
> There's something for everyone here. "Different people. Different
> principles. Variety is beauty," he says. "We don't all think the same
> way."
Marcia M. Kelly
New York
May/2010
Ετικέτες: Marcia Kelly, Robert Lax, Writing, Kalymnos, essays,prayer, alienation,
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)