Μνήμη προγόνων

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Οι πρόγονοί μου ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι. Το σπίτι τους ήταν εκκλησία, ανοιχτό σε όλους. Στην προσευχή και στην εξυπηρέτηση των φτωχών εύρισκαν τη χαρά τους. Τίποτε δεν έδινε μεγαλύτερη χαρά στον παππού μου τον Αγγελάκη, απ΄ τη φιλοξενία. Την ίδια αγάπη της φιλοξενίας είχε κληρονομήσει κι η μητέρα μου Ελένη κι η γιαγιά μου Βασιλική, ο Θεός να αναπαύει την ψυχή τους.

Είχα την ευλογία του Θεού να μεγαλώσω ανάμεσα σε αγίους ανθρώπους. Σ’ αυτούς αποδίδω την κάθε ευεργεσία του Θεού σε μένα . Εκείνοι την άξιζαν . Δεν θεώρησα άξιο τον εαυτό μου για τις μύριες ευεργεσίες που δέχθηκα, για τις οποίες ευχαριστώ και δοξάζω το Θεό. . Από μικρός αγάπησα τη φιλοσοφία ως τρόπο ζωής και ο Θεός μου χάρισε κάτι ακόμα πιο πολύτιμο από την διδαχή των φιλοσόφων, την πίστη των αγίων. Οι πρόγονοί μου ήταν πιστοί χριστιανοί. Μέσω της πίστης τους στο Χριστό, ο Θεός τους αξίωσε να γνωρίσουν τον εαυτό τους.

Ζήτησα από τη μητέρα μου να μου πει ένα λόγο, για να τον συνδέσω με την ανάμνηση των αγαπημένων μου και μου είπε για τον παππού μου, ότι θεωρούσε πλούτο τις αρετές. Δεν είμαι φτωχός είχε πει κάποτε, όταν θέλησε κάποιος να τον πειράξει. Φτωχός είναι ο διάβολος. Ο άνθρωπος που τον πείραξε, δεν ξέρω , αν κατάλαβε την αναγωγή του παππού μου από το υλικό επίπεδο στο πνευματικό. Πράγματι ο παππούς υλικά ήταν φτωχός, αλλά είχε το Χριστό μέσα του. Όταν έφυγε απ΄ το χωριό, για να μείνει με την κόρη του στη Λάρισα, ένα πλήθος ανθρώπων συγκεντρώθηκε να τον αποχαιρετήσει και πολλοί έκλαιγαν.

Από την απάντηση αυτή που ταιριάζει απόλυτα στον παππού μου, καταλαβαίνω ότι ο παππούς μου είχε δει το φως του Χριστού μέσα του. Γνώριζε τον εαυτό του. Δεν άφηνε να τον διαμορφώνει το περιβάλλον ή τα ορμέμφυτά του. Ήταν ελεύθερος από την ψευδο-ταυτοποίηση με το περιβάλλον. Γνώριζε ότι αυτό που σε διαμορφώνει σε καταβάλει. Ο Απόστολος Παύλος υπέφερε στη σκέψη ότι οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν το Χριστό και ταυτίζουν τον εαυτό τους με το σώμα τους ή με ό,τι είναι μπροστά τους.

Δοξάζω το Θεό γιατί με ευεργέτησε δίνοντάς μου προγόνους αγίους. Για τη γιαγιά η μητέρα μου είπε, πως θα ταίριαζαν τα λόγια, που επαναλάμβανε πάντα «όλο με το καλό, όλο με το καλό». Πίστευε ότι το καλό συμβαδίζει με την πειθώ. Ο καλύτερος τρόπος να πείθουμε είναι το καλό.

Από τη μητέρα μου θυμάμαι πάντα τα λόγια της : «κάνε το σταυρό σου και μη φοβάσαι». , Πϊστευε ότι ο σταυρός είναι η δύναμη σε κάθε εμπόδιο και σε κάθε δυσκολία. Ο σταυρός του Χριστού συνδέεται άμεσα με το πνεύμα της θεϊκής παρρησίας. Με τίποτε άλλο δεν μπορούμε να είμαστε τόσο επάγρυπνοι στις επιθέσεις των δαιμόνων, όσο με το σημείο του σταυρού του Χριστού. Ακόμα κι η νοερά προσευχή εμποδίζεται μέσα στη σύγχυση και στο θόρυβο. Δεν έχουμε άλλο όπλο από τη σκέψη μας στο Χριστό, τη μνήμη του Θεού.