Σκηνές από ένα γάμο

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Σκηνές από ένα γάμο

Χθές παραβρέθηκα σ΄ ένα γάμο., στην Αγιά. Ο γάμος είναι ακόμα ένδειξη ζωντάνιας, χαράς, πίστης στη συνέχιση της ζωής και πάνω από όλα ένδειξη ότι πιστεύουμε ακόμα στο διπλό νόημα του γάμου και της οικογένειας, το φυσικό και το πνευματικό.
Ο γάμος έγινε στην Αγιά και το γλέντι στη Λάρισα. Οι φίλοι του ζευγαριού, τα «μπρατίμια», με το άσπρο μαντήλι στον ώμο, τα και οι παράνυμφοι. Μια νεανική παρουσία που δεν την βλέπεις τώρα πουθενά. Στις καφετέριες οι νέοι κάθονται σαν να έχουν παραιτηθεί από όλα,. Λείπουν μόνο οι ναργιλέδες μπροστά τους, αντί του νεσκαφέ ή του γαλλικού.
Η νέα εποχή δεν πιστεύει στην ανανέωση της κοινωνίας. Γι΄ αυτό κατήργησε την παράδοση και τη μελέτη της σοφίας του παρελθόντος. Θέλει τους νέους να ζουν μισοκοιμισμένοι.
Τα πάντα έχουν νόημα, μόνο αν κερδίζεις χρήματα κι αν αυτό που σκέφτεσαι ή που κάνεις εκφράζεται με τα χρήματα, όπως είναι για παράδειγμα η μετοχή στην εξουσία. Τα πολιτικά κόμματα ευαγγελίζονται την ευτυχία, με την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση του πλούτου των πλουσίων και τη μεγαλύτερη φτώχεια των φτωχών.
Ο φιλελευθερισμός κι η παγκοσμιοποίηση πρεσβεύουν πως όταν οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι., ο πλούτος θα ξεχειλίσει κάποτε και θα ταϊσει και τους φτωχούς. Η θεωρία αυτή θυμίζει την αισιοδοξία της πεθεράς που τάζει στον γαμπρό της ότι θα του πάρει σπίτι με πισίνα, όταν κερδίσει το λαχείο.
Ο κόσμος που δεν πείθεται απ΄ τους πολιτικούς κι από τις θεωρίες τους του φιλελευθερισμού, γλεντάει όπως μπορεί. Κι η ίδια η Γραφή παροτρύνει να χαιρόμαστε με ό,τι υπάρχει. Γράψε ένα καινούριο τραγούδι για το Θεό, λέει ο Δαβίδ.
Γράφω μετά από ένα ξενύχτι.. Οι άνθρωποι γλεντούν. ακόμα και στον πόλεμο και στις δικτατορίες, όπως η σημερινή. . Και εμπόδισμα δεν είναι στις κορασιές να τραγουδούν και στα παιδιά να παίζουν, στους ελεύθερους πολιορκημένους .
Θαυμάζω τους λαϊκούς συνθέτες που έγραψαν τα τραγούδια τους στη φτώχεια, ξενυχτώντας στις ταβέρνες και στα καπηλιά, σαν τον Μουφλουζέλη, που κάποια τέτοια νύχτα έγραψε για το Μίδα. Με το τραγούδι του για το Μίδα εμπνεύστηκα κι εγώ το άρθρο αυτό που γράφω σήμερα για την στήλη μου της Τρίτης, στην φίλη Ελευθερία.
Παραθέτω τους στίχους του Γιώργου Μοφλουζέλη:
«Με μια λάμπα πετρελαίου/Και μια κουβέρτα απ΄ το στρατό/
Κι ένα κορμί με δίχως έννοιες/Τέτοιο πορτραίτο είμαι γώ.
Μη μιλάς για μεγαλεία/άνθρωπέ μου, να χαρείς/
Κι άλλος ζούσε στο πιθάρι/ Όμως ήταν ευτυχής./
Και ο βασιλιάς ο Μίδας/ Έπαθε υποσιτισμό.»
Ο βασιλιάς ο Μίδας, ό,τι έπιανε στο χέρι του γινόταν χρυσάφι και έπαθε υποσιτισμό! Στην πραγματικότητα έτσι παθαίνουν κι η παγκοσμιοποίηση κι ο φιλελευθερισμός., γιατί μετατρέπουν τα πάντα σε εμπόρευμα. .
Οι μαθητές του Ιησού στην αρχή , διακονούσαν στα γεύματα των φτωχών..Μετά είπαν, ότι η δική μας αποστολή δεν είναι να «διακονούμε στα γεύματα»,, και επιδόθηκαν στη διακονία του Λόγου του Θεού..