Μου έρχονται στο νου αυτές οι δυο ιστορίες, μία από το Ευαγγέλιο
και μία από τη σοφία της Άπω Ανατολής (δεν θυμάμαι σε ποιο βιβλίο
τη διάβασα).
Στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο, πως όταν έχεις κάτι εναντίον του αδελφού σου
μην πηγαίνεις το δώρο σου στην Εκκλησία. Να το αφήσεις έξω από το ναό και να πας να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου. Κατόπιν να ρθεις να προσφέρεις το δώρο σου στην Εκκλησία.
Είναι τόσο συνηθισμένο να σκέφτεται κανείς ότι η Εκκλησία είναι η Εκκλησία και η μνησικακία είναι μνησικακία! Μια Κυριακή πήγα στην εκκλησία με κάποιο φίλο μου. Όταν σχόλασε η εκκλησία ο φίλος μου αυτός μου είπε: Δεν μπορώ να καταλάβω πως οι ίδιοι που στέκονται σαν αρνάκια στην εκκλησία όταν βγαίνουν εξω είναι ικανοί να κάνουν μήνυση ακόμα και στις εικόνες των αγίων!
Η άλλη ιστορία λέει τα εξής:
Μια φορά πήγε κάποιος σε έναν ασκητή, που ζούσε
στην έρημο και του ζήτησε να τον ελευθερώσει γιατί ένιωθε σαν ένας σκλάβος.
-Ποιος σ΄ έχει σκλαβωμένο; τον ρώτησε ο ασκητής.
-Δεν ξέρω απάντησε ο άνθρωπος.
- Ψάξε να βρεις ποιος σ΄ έχει σκλαβωμένο και μετά ναρθείς
να σε ελευθερώσω, είπε ο ασκητής.
Ο άνθρωπος έψαξε, έψαξε , αλλά δεν μπόρεσε να βρει
ποιος τον έχει σκλαβωμένο.
Πήγε ξανά στον ασκητή και του είπε:
-Δεν ξέρω, ποιος μ’ έχει σκλαβωμένο.
Βλέπεις, σε ελευθέρωσα, είπε ο ασκητής
Εννοείται ότι την ελευθερία δεν μπορεί να μας την προσφέρει κανείς, εκτός από τη
Χάρη του Θεού, που μας επισκέπτεται όταν είμαστε καθαροί από τα πάθη με την μετάνοια , την ψυχική συντριβή και την μετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου