Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Μ' αρέσει να προσέχω την αρχή και το τέλος των πραγμάτων. Στα βιβλία π.χ. υπογραμμίζω την πρώτη και την τελευταία φράση. Η πρώτη και η τελευταία φράση στα βιβλία που διαβάζω έχει σημασία για μένα. Οι ύμνοι της όλης ημερονυκτίου ακολουθίας , για παράδειγμα, αρχίζουν με τον στίχο "Εξεγερθέντες του ύπνου..." Το Άγιο Πνεύμα μέσα από τους Ύμνους της ημερονύκτιας ακολουθίας, μας φωνάζει:¨"ξυπνάτε, υπερασπισθείτε την εσωτερική ελευθερίας σας"
Το πονηρό πνεύμα, αντιθέτως, αποκοιμίζει τους νέους. "κοιμηθείτε", τους λέει. " Ζείτε το παρόν. Ο κόσμος τραβάει το δρόμο του και το χορτάρι φυτρώνει μοναχό του" . Τους λέει να ζούνε το "παρόν". Να αδιαφορούν για όλα, που δεν είναι το "παρόν" Και ποιό είναι αυτό το παρόν; Είναι ο ύπνος. Η "αυτούπνωση" ή αλλιώς "διαλογισμός".
Σαν να μην είναι στον παρόντα χρόνο όλος ο χρόνος, το παρελθόν και το παρόν και το μέλλον. Ο χρόνος, λέει το πονηρό πνεύμα, είναι μόνο όταν ξεχνάς, δηλαδή όταν αδιαφορείς. Ο ύπνος αυτός είναι αδιαφορία.
Η Εγρήγορση του πνεύματος είναι το τελευταίο, το Μέγιστο Μάθημα του Ιησού στους Μαθητές Του. " Μείνετε άγρυπνοι μαζί μου", τους λέει στον Κήπο της Γεσθημανή.
Ο τελευταίος στίχος της ημερονυκτίου ακολουθίας είναι "ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ότι σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών" , που είναι από τον ύμνο στην Θεοτόκο και ψάλλεται τρεις φορές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου