Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η σπουδαιότερη διδασκαλία του Ευαγγελίου, πιστεύω ότι είναι η διδασκαλία της προσευχής. Η Παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου είναι μια παραβολή για την προσευχή. Και το σπουδαιότερο που μας διδάσκει είναι η ανάγκη να προσευχόμαστε και να μην διακόπτουμε την προσευχή μας και όταν δεν έχουμε καθαρή συνείδηση, ιδίως τότε.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας για να μην διακόπτεται η προσευχή όταν νιώθουμε την αμαρτωλότητά μας, όταν επικαλούνται το όνομα του Ιησού κάνουν μνεία ότι είναι αμαρτωλοί.
Η προσευχή είναι δύναμη στην αγώνα της ζωής και δεν πρέπει να παύει ποτέ είτε όταν έχουμε καθαρή συνείδηση είτε όταν συνείδησή μας δεν είναι καθαρή. Νιώθουμε την ανάγκη να προσευχόμαστε για να επικοινωνούμε με το Θεό και μεταξύ μας και για να φτάσουμε κάποτε στην ελευθερία από την καταπίεση των αναγκών.
Και κάτι άλλο για την νοερά προσευχή ή προσευχή της καρδιάς ή προσευχή του Ιησού, δηλαδή την προσευχή της επίκλησης του Ονόματος του Ιησού: Η Γραφή λέει, όποιος επικαλείται το Όνομα του Κυρίου και Θεού, θα σωθεί. Η νοερά προσευχή είναι αυτή ακριβώς η επίκληση, μέσα στην καρδιά μας. Πιστεύω ότι στη νοερά προσευχή όπως και σε κάθε άλλη προσευχή, το κίνητρο της προσευχής είναι η αγάπη. Όταν έχουμε στο νου και στην καρδιά μας κάποια πρόσωπα η νοερά προσευχή γίνεται και για τα πρόσωπα αυτά. Δηλαδή η δύναμη της νοεράς προσευχής μεταβιβάζεται και στα πρόσωπα αυτά.
Στη Γραφή θα βρούμε την επιβεβαίωση του γεγονότος αυτού, όταν μιλάει για την σωτηρία των προσευχομένων με τα λόγια "θα σωθείς εσύ και ο οίκος σου". Δηλαδή θα σωθεί ο προσευχόμενος και τα αγαπημένα του πρόσωπα. Με αυτό το σκεπτικό είναι καλό να έχουμε φίλους που προσεύχονται αδιαλείπτως, γιατί μαζί με τον εαυτό τους σώζουν και εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου