Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η άκαρπη συκή είναι σύμβολο της ύπαρξης χωρίς νόημα, σύμβολο του ανθρώπου που δεν ξέρει γιατί ζει. Που είναι βάρος της γης. Η άκαρπη συκή διαθέτει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται για να κάνει καρπό, χώμα, ρίζες, κορμό, φύλλα κ.α. Τα έχει όλα κι όμως δεν κάνει καρπό ποτέ και γι΄αυτό κάποτε θα κοπεί και θα καεί. Δεν έχει νόημα να υπάρχει. Μπορεί το κάθε μέρος της να είναι εντάξει. Όλα μαζί όμως βρίσκονται σε αταξία. Δεν έχουν συνεργασία μεταξύ τους.
Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα έμβια όντα. Τα μυρμύγκια όταν πεθαίνουν δεν πετάνε ποτέ προς την ίδια κατεύθυνση. Το καθένα τραβάει προς τη δική του κατεύθυνση. Κι οι άνθρωποι το ίδιο αν δεν βρίσκουν νόημα να υπάρχουν και να συνεργάζονται μεταξύ τους δημιουργούν σύγχυση και ακαταστασία.
«Ου γαρ εστιν ακαταστασίας ο Θεός, αλλά ειρήνης» (δεν είναι ο Θεός, Θεός ακαταστασίας, αλλά ειρήνης). Τα πάντα να γίνονται προς οικοδομήν. (Α’ Κορ. ιδ’ 26). Οι αρχαίοι πρόγονοί μας δεν απένειμαν δημόσια αξιώματα σε κείνους που δε διακρίνονταν για το ήθος τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου