Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ρώτησα κάποιον αν κάνει νοερά προσευχή και μου απάντησε ότι δεν είναι άξιος να κάνει νοερά προσευχή.
-Γιατί δεν είσθε άξιος;
-Γιατί δεν είμαι άξιος! Είπε συγκρατώντας το θυμό του για την ακατανοησία μου.
Θυμάμαι το τζάκι μας στο χωριό. Ο παππούς μου είχε φτιάξει ένα εργαλείο για να σκαλίζει τη φωτιά, τη «μασιά», όπως λέγεται. Είχαμε τη «μασιά» για να «συνδρομάμε» τη φωτιά,ώστε να καίγονται ολόκληρα τα ξύλα και να μην αφήνουν «κούτσουρα».
Αν η φωτιά δε χρειαζόταν «συνδρομή» και τα ξύλα καίγονταν ολόκληρα και δεν άφηναν «κούτσουρα», δε θα χρειαζόταν κι η «μασιά». Το να λέμε ότι θα γίνουμε πρώτα άξιοι να κάνουμε νοερά προσευχή κι ύστερα να προσευχόμαστε, είναι σαν να θέλουμε να χρησιμοποιούμε τη «μασιά» όταν δεν υπάρχουν «κούτσουρα».
Το ίδιο συμβαίνει όχι μόνο στη νοερά προσευχή, αλλά και γενικά στη ζωή: Θεωρούμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια ως ατυχίες, ενώ οι δυσκολίες και τα εμπόδια, οι πειρασμοί με ένα λόγο, είναι το υλικό της ζωής, που πρέπει να επεξεργαστούμε. Ο τρόπος που θα το επεξεργαστούμε δείχνει την πνευματικότητά μας. Τις δυσκολίες και τα εμπόδια τα δεχόμαστε με το πνεύμα του Χριστού. Οι Άγιοι αλλάζουν τη γνώση με τη χάρη.
moschoblog.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου