Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Κάποιος κοιτάζοντας ένα τοπίο σκεφτόταν: δεν καταλαβαίνω τι βρίσκουν αυτοί που αγαπούν τα τοπία. Τι έχω να κερδίσω κοιτάζοντας ένα ωραίο τοπίο;
Αν μόνο αυτό που είναι επωφελές μας δίνει χαρά, δεν θα νιώσουμε τη χαρά του ωραίου. Το ωραίο είναι ανιδιοτέλεια.
Η χαρά του ωραίου είναι όπως ή χαρά της παρουσίας ενός αγαπημένου προσώπου. Χαιρόμαστε γιατί νιώθουμε την αγαπημένη παρουσία.
Η παρουσία του αγαπημένου προσώπου νιώθεται με όλο το είναι μας. Είναι αίσθημά μας. Γίνεται ένα με εμάς. Δεν είμαστε εμείς και η αγαπημένη παρουσία. Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου, «αυτός που αγαπάει το Θεό είναι στο Θεό». Δηλαδή αυτός που αγαπάει το Θεό, γίνεται ένα με το Θεό.
Το ίδιο ισχύει και στην αγάπη του ανθρώπου. Αυτός που αγαπάει κάποιον , τον αγαπάει με όλο του το είναι. Γίνεται ένα μαζί του. Αυτός που αγαπάει την παρουσία ενός προσώπου, χαίρεται όταν το πρόσωπο αυτό είναι κοντά του, χωρίς να περιμένει κάτι άλλο , για να χαρεί. Του αρκεί η αίσθηση της παρουσίας του. Δεν σκέφτεται, τί έχει να κερδίσει από την παρουσία αυτή.
Δεν σκέφτεται π.χ. πως αν είμαι μαζί με το πρόσωπο αυτό στην καφετέρια, μπορεί να έρθει να καθίσει στο τραπέζι μας ο νομάρχης. Άρα πρέπει να χαίρομαι που πίνω τον καφέ μου παρέα με το πρόσωπο αυτό. Είμαι χαρούμενος γιατί ελπίζω ότι θαρθεί ο νομάρχης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου