Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Περπατώντας στην παραλία του Ρεθύμνου, δεν έβλεπα τη θάλασσα -ο δρόμος ήταν λίγο απομακρυσμένος απ΄ τη θάλασσα- αλλά ένιωθα συνεχώς την αίσθηση της θάλασσας μέσα μου.
Έτσι γίνεται κι όταν αγαπάμε με όλη μας την αγάπη κάποιον. Η αίσθηση του σώματός του είναι μέσα μας. Δεν αγαπάμε την ιδέα του μόνο. Αγαπάμε και τη μορφή, δηλαδή το σώμα του. Ο Καβάφης θεωρεί τη μορφή πιο πολύτιμη κι από το πνεύμα του ανθρώπου.
Και το Χριστό οι Μαθητές Του, τον αγαπούσαν με όλη την αγάπη τους ως άνθρωπο τέλειο, με σώμα και ψυχή. Όχι μόνο με ψυχή. Μόνο με ψυχή τον αγαπούν αυτοί που δεν πιστεύουν στην ενανθρώπιση του Θεού, γιατί θεωρούν το σώμα του ανθρώπου, άνθρωπο βήτα κατηγορίας. Η αγάπη τους αυτή είναι αίρεση , η αίρεση του μονοφυσιτισμού.
Το ίδιο θεωρούσε κι ο Πλάτων το σώμα ως φυλακή του πνεύματος.
Στην Ανατολή ο ασκητισμός είναι σωματομάχος και προσπαθεί να εξοντώσει το σώμα και να παραμείνει μόνο η ψυχή, γι΄ αυτό το βασανίζουν και το περιφρονούν.
Κατά τη χριστιανική διδασκαλία το σώμα είναι ο ναός του πνεύματος. Αγαπάμε, λοιπόν και το σώμα στις φιλίες μας και όχι μόνο το πνεύμα. Αν η αγάπη αυτή δεν είναι αληθινή, είναι άλλο θέμα. Σημαίνει πως ούτε η αγάπη του πνεύματος είναι αληθινή. Κι όταν η αγάπη του πνευματος δεν είναι αληθινή, τότε ξεπέφτουμε στο σεξ προς πάσαν κατεύθυνσιν και στον υλισμό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου