Οι θαλασσινοί και η διαρκής μνήμη του Θεού

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου





Στην Κάλυμνο υπάρχουν αμέτρητες εκκλησιές και παρεκκλήσια! Το ίδιο και στα άλλα ελληνικά νησιά. Δεν είναι αυτό ένα δείγμα ότι οι θαλασσινοί ζουν με τη διαρκή μνήμη του Θεού;
Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση στον στεριανό είναι πόσο οι θαλασσινοί είναι δεμένοι με τον καιρό! Καιρός στη γλώσσα των θαλασσινών είναι ο αέρας. Η υγεία τους, η διάθεσή τους, οι δουλειές τους και η ζωή τους ακόμα εξαρτάται από τον καιρό. Αυτό σημαίνει ότι οι θαλασσινοί δεν έχουν θεμέλιο στη ζωή τους, όπως οι στεριανοί, τη γη, αλλά τον Ιησού Χριστό.
Τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, ας προσέχει έκαστος πώς εποικοδομεί, θεμέλιον άλλον ουδείς δύναται θείναι ειμή τον κείμενον, όστις εστί Ιησούς Χριστός, έχει τέλεια εφαρμογή στους θαλασσινούς. Οι θαλασσινοί με τη ζωή τους να κρέμεται στον αέρα δεν έχουν άλλο θεμέλιο από τον Ιησού Χριστό.Για τους θαλασσινούς έχουν γραφεί οι στίχοι του Δαβίδ, Σύ Κύριε φυλάξαις ημάς και διατηρήσεις ημάς. Σώσον με, Κύριε, ότι εξέλιπεν όσιος.
Όταν διαβάζω την περικοπή του Ευαγγελίου για την τρικυμία στη θάλασσα θυμάμαι τους Καλύμνιους, επειδή έζησα τέσσερα χρόνια κοντά τους και τους αγάπησα, δηλαδή τους ξέρω καλά, αφού η μεγαλύτερη γνώση είναι αυτή που μαθαίνεις αγαπώντας.
Οι θαλασσινοί άφησαν τους πολλούς. Αυτό νιώθουν κάθε φορά που ταξιδεύουν στη θάλασσα με εμπιστοσύνη στο Θεό, ότι τους φυλάει και τους διατηρεί.Οι θαλασσινοί είναι ένα παράδειγμα πώς πρέπει να ζούμε με εμπιστοσύνη στον Κύριο. Αυτός θα μας φυλάξει και θα μας διατηρήσει.
Η μακαρίτισσα μητέρα μου μου έλεγε πάντα αυτά τα λόγια, που τα έχω γράψει στο ευαγγέλιό μου και θα τα θυμάμαι πάντα σ΄ αυτή τη ζωή και σε όλη την αιωνιότητα:"Κάνε το σταυρό σου και μη φοβάσαι."
Ο Απόστολος Παύλος ερμηνεύοντας τους στίχους του Δαβίδ γράφει στη δεύτερη επιστολή του προς του Κορινθίους:" Ο Θεός μας στερεώνει στο Χριστό. Ο Ίδιος μας εγγυάται το μέλλον και σαν πρόγευσή του, δίνει μέσα στις καρδιές μας το πνεύμα."
Παραθέτω την περικοπή από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο για την τρικυμία για να τη διαβάζω όχι μόνο σαν ένα πραγματικό γεγονός, αλλά και ως μια σπουδαία μεταφορά:" Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού μαθηταίς. Διέλθωμεν εις το πέραν. Και αφέντες τον όχλον, παραλαμβάνουσιν αυτόν ως ην εν τω πλοίω. και άλλα δε πλοία ην μετ΄αυτού. Και γίνεται λαίλαψ ανέμου μεγάλη. τα δε κύματα επέβαλλεν εις το πλοίον, ώστε ήδη αυτό βυθιζεσθαι. Και ην αυτός επί τη πρύμνη, επί το προσκεφάλαιον καθεύδων. και διεγείρουσιν αυτόν, και λέγουσιν αυτώ. Διδάσκαλε, ου μέλει σοι ότι απολύμεθα; Και διεγερθείς επετίμησε τω ανέμω, και είπε τη θαλάσση. Σιώπα, πεφίμησο. Και εκόπασεν ο άνεμος, και εγένετο γαλήνη μεγάλη. Και είπεν αυτοίς. Τί δειλοί έστε ούτω; Πώς ούκ έχετε πίστιν; Και εφοβήθησαν φόβον μέγαν, και έλεγον προς αλλήλους. Τίς άρα ούτος εστιν, ότι και ο άνεμος και η θάλασσα υπακούουσιν αυτώ;