Η θλίψη του παραλύτου

" Κύριε,άνθρωπον ουκ έχω" (Ιωάν.5,7)




Ο πιο μεγάλος φόβος του ανθρώπου που γερνάει , είναι ο φόβος να μην τον κρατούν τα πόδια του, ο φόβος να μην πέσει στο κρεβάτι. Η πιο μεγάλη θλίψη είναι η θλίψη του παραλύτου. Η παραλυσία σε κάνει να νιώθεις, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ότι χρειάζεσαι τόσο πολύ τον άλλον άνθρωπο.

Σε καμιά άλλη κατάσταση δεν χρειαζόμαστε τόσο πολύ τον άλλον άνθρωπο, όσο στην κατάσταση της παραλυσίας. Ο παράλυτος νιώθει ότι χρειάζεται τους άλλους, ενώ τον ίδιο δεν τον χρειάζεται κανείς. Φαντασθείτε πόσο καταλυτικό είναι αυτό το συναίσθημα σ΄ ένα κόσμο του απόλυτου εγωισμού, αντί της αλληλεγγύης και της ενότητας των ανθρώπων.

Η αίσθηση ότι χρειάζεσαι απόλυτα τους άλλους, ενώ δε σε χρειάζεται κανείς είναι η πιο καταλυτική από όλες. Καταλύει την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό , την αυτοεκτίμηση, την αγάπη για τον εαυτό μας και γενικά το νόημα που κάνει τη ζωή να αξίζει να τη ζεις.

Γιατί να ζει κανείς όταν δε νιώθει παρά μόνο λύπη για τον εαυτό του; Η αυτό-λύπη είναι το πιο καταλυτικό από όλα τα αισθήματα του ανθρώπου. Σε κάνει να ζηλεύεις ακόμα και τη μοίρα των ζώων. Σε βάζει κάτω από όλη τη δημιουργία.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη θλίψη στο πρόσωπο της παράλυτης μητέρας μου. Πρώτη φορά έβλεπα τόσο μεγάλη θλίψη στο πρόσωπό της. Ήταν πάνω από ένα χρόνο παράλυτη στο κρεβάτι. «Κρίμα, θα φύγεις», είπε. (Αν και ποτέ δεν έμεινε μόνη, γιατί τα αδέρφια μου που μένουν μαζί της είναι διαρκώς γύρω απ΄ το κρεβάτι της).

Είμαστε πλασμένοι να νιώθουμε ότι μας χρειάζονται . Κάθε φορά που νιώθουμε ότι δεν μας χρειάζεται κανείς νιώθουμε μεγάλη θλίψη. Η στιχομυθία ανάμεσα στο Χριστό και στον παράλυτο αρχίζει με αυτά τα λόγια του Χριστού: «τι θέλεις να σου κάνω;». «Δεν έχω άνθρωπο», απαντάει ο παράλυτος. Ακόμα και η παραλυσία υποφέρεται, όταν έχεις άνθρωπο, που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν είσαι εντελώς άχρηστος, ένα βάρος σε όλους.

Αν έχεις δει τη θλίψη στο πρόσωπο του αγαπημένου σου που κείται παράλυτος , θα καταλάβεις πόσο του είναι απαραίτητη η παρουσία των δικών του. Αυτό ήξερε ένας γέρος κτηνοτρόφος που κάθε μέρα πήγαινε απ΄ το χωριό του στη Θεσσαλονίκη και κρατούσε συντροφιά στον εγγονό του, όσον καιρό νοσηλευόταν σε κάποια κλινική.

«Δεν έλειψα ούτε μια μέρα από κοντά του», είπε ο γέρος, που μου διηγιόταν στο λεωφορείο την ιστορία του.

Κάθε μέρα έκανε μερικές ώρες ταξίδι απ΄ το χωριό μέχρι τη Θεσσαλονίκη για να βρίσκεται κοντά στον εγγονό του, για να διατηρεί το ηθικό του ακμαίο. Ο εγγονός του , ένας νέος είκοσι ετών ,ακρωτηριασμένος μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα, νοσηλευόταν για πολύ καιρό, περισσότερο από ένα χρόνο!

Άκουγα με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία του γέρου αυτού. Πήγαινα στη Θεσσαλονίκη για τον ίδιο σκοπό, για να επισκεφτώ την άρρωστη μητέρα μου. Με ενδιέφερε να ξέρω πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έναν ανήμπορο άνθρωπο, που η κατάσταση της υγείας του τον θέτει στο περιθώριο της ζωής.

Ο ανήμπορος άνθρωπος μπαίνει στο περιθώριο κι αλίμονο, αν δεν έχει την πνευματική δύναμη να μπορέσει να διατηρήσει τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμηση και πέσει στην αυτο-λύπη.

Ο γερο-κτηνοτρόφος ήξερε πόσο μεγάλη σημασία έχει το ηθικό του εγγονού του. Πηγαινοερχόταν κάθε μέρα στη Θεσσαλονίκη, για να βρίσκεται κοντά στον εγγονό του, μην τυχόν νιώσει εγκατάλειψη και χάσει το θάρρος του.

Όπως είναι σήμερα ο κόσμος και η ζωή στον κόσμο, τόσο απογυμνωμένη από την πνευματικότητα, όλοι μας νιώθουμε την έλλειψη του ανθρώπου. Δεν είναι ανάγκη να πάμε στην έρημο, για να νιώσουμε τη μοναξιά και την εγκατάλειψη, ούτε να μην μας κρατάνε τα πόδια μας και να πέσουμε στο κρεβάτι - αυτό που φοβούνται οι γέροι.
Η έρημος είναι μέσα μας.

Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"