Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Γράφεις μεταξύ άλλων, ευγενικέ αναγνώστη, στο σχόλιό σου τα εξής:
Η αποχή έδωσε μήνυμα αμφισβήτησης των πολιτικών - πόσοι το κατάλαβαν όμως αφού όλοι τους δήλωσαν κερδισμένοι και δικαιωμένοι;- αλλά τελικά αυτοί δεν θα συνεχίσουν να μας κυβερνούν;
Αυτοί θα συνεχίσουν να μας κυβερνούν, αλλά εμείς δεν είμαστε οι ίδιοι. Αυτοί παίζουν το παιχνίδι της τρέλας. Απλώς εμείς δεν είμαστε συμπαίκτες τους. Η αποτυχία τους έγκειται στο ότι όλο και πιο λίγους συμπαίκτες βρίσκουν. ΄
Το παιχνίδι της τρέλας το παίζει αυτός που θέλει να περνάει ως ο μόνος δυνατός. Ο μόνος δυνατός παίζει κάπως έτσι το παιχνίδι του: Ρωτάει τους συμπαίκτες του: Τί περιμένεις από ένα τρελό; Αυτοί που παίζουν το παιχνίδι του απαντούν. Τα πάντα μπορεί να περιμένει κανείς από ένα τρελό. Κάπως έτσι μπορεί να ερμηνευτεί η συμμετοχή σ΄ αυτές τις εκλογές. Οι ψηφοφόροι εν γνώσει ή εν αγνοία τους έλαβαν μέρος σε μια παραλλαγή του παιχνιδιού του μόνου δυνατού. Αναγνώρισαν ότι αυτοί που μας κυβερνούν είναι οι μόνοι δυνατοί.
Πιστεύεις ότι είναι οι μόνοι δυνατοί; Πες το ότι είσαι απελπισμένος. Δεν είναι οι μόνοι δυνατοί. Αυτοί το ξέρουν. Εκείνοι που συμπαίζουν δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Αυτό φοβούνται οι δήθεν μόνοι δυνατοί.Τη συνειδητοποίηση της αδυναμίας τους από τους άλλους.
Το αντίδοτο στο παιχνίδι της τρέλας είναι να δώσεις να καταλάβουν ότι δεν είναι οι μόνοι δυνατοί. Η αποχή είναι αποχή από την συμπαιγνία. Το αντίδοτο στο παιχνίδι της τρέλας είναι να πεις στο μόνο δυνατό: Εμείς δεν περιμένουμε τίποτε, εσύ τι περιμένεις από τον εαυτό σου.
Το παιχνίδι δεν παίζεται όταν δεν βρίσκονται πρόθυμοι συμπαίκτες, όπως καλή ώρα οι ψηφοφόροι που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση των κομμάτων και έδειξαν πόσο είναι παγιδευμένοι.
Το παιχνίδι της τρέλας καθώς τα άλλα παιχνίδια της υποκρισίας δεν έχουν πλέον πέραση στην Ελλάδα, ίσως τώρα και στην Αμερική.
4 σχόλια:
Προσπαθώ αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τον συλλογισμό σας...
Δεν θέλω να δώσω σε κανένα ψήφο εμπιστοσύνης από τους 300 γιατί τους θεωρώ υπεύθυνους για τη κατοχή της πατρίδας μου από το ΔΝΤ και από κυβερνήτες που θέλουν να εξαφανίσουν τον ελληνικό έθνος, την ελληνική οικογένεια και την Ορθοδοξία, γνήσιοι υπηρέτες της Νέας Τάξης, του Οικουμενισμού και της Παγκόσμιας Κυβέρνησης των Σιωνιστών. Όμως με την αποχή, απομακρύνομαι και τους αφήνω αυτούς να επιλέγουν για μένα δίχως εμένα! Να λέγαμε ότι αυτοί που δεν βγήκαν στο πρώτο γύρο, να συνέχιζαν να είναι υποψήφιοι και στον δεύτερο θα το δεχόμουν με την ελπίδα να στηρίξουν οι Έλληνες κάποιον τίμιο άνθρωπο που δεν έχει υποχρεώσεις σε σκοτεινά κυκλώματα Εβραίων, Μασόνων και γω δεν ξέρω τι άλλο!
Όμως τώρα με την αποχή, θα μείνει ένα μικρό ποσοστό από το πληθυσμό να καθορίσει τη μοίρα ολόκληρης της χώρας! Αυτό δεν είναι τρέλα;
Βλέπω με μεγάλη θλίψη να υλοποιούνται για άλλη μια φορά τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, όπου ο κόσμος έχει αηδιάσει από τη πολιτική...μένοντας όμως αμέτοχος ανοίγει το δρόμο στον παγκόσμιο κυβερνήτη...
Συνεχίζοντας να μας κυβερνούν οι ίδιοι ανθέλληνες υπηρέτες της Νέας Εποχής, δεν μπορώ να δω το όφελος της αποχής...
Είναι ένας άλλος εντελώς διαφορετικός τρόπος σκέψης.
Προσπαθώ να σκεφτώ όχι ως επιστήμων, αλλά ως απλός άνθρωπος.
Πίσω από τους 300 τους οποίους δεν εμπιστεύεστε υπάρχουν εκείνοι που τους δίνουν μια επίφαση αξίας.
Ο εχθρός μας δεν είναι αυτός που πολεμάει π.χ. τη δικαιοσύνη.
Ο εχθρός είναι αυτός που υποκαθιστά τη δικαιοσύνη.
Όσο βρίσκει ανταπόκριση η ψευδο-δικαιοσύνη του, στην πατρίδα μας δεν θα υπάρχει αληθινή δικαιοσύνη. Το ίδιο με τη δημοκρατία. Όσο υποκρινόμαστε ότι δεν βλέπουμε ότι δεν λειτουργεί η δημοκρατία και αρκούμαστε στο υποκατάστατο αυτής, τόσο το υποκατάστατο μένει στη θέση του. Το να μη βλέπεις αυτό που είναι ολοφάνερο, σημαίνει ότι γίνεσαι συμπαίχτης με αυτόν που υποκρίνεται ότι αυτή η ψευδο-δημοκρατία είναι η μόνη δυνατή.
Θεωρητικολογώ χωρίς να το θέλω.
Στην πράξη να δούμε τί γίνεται.
Η πράξη όπως εξελίσσεται τώρα είναι σαν τον Καραγκιόζη. Είναι μια σύμβαση. Δεχόμαστε συμβατικά ότι οι χάρτινες φιγούρες είναι πραγματικοί άνθρωποι. Αν δεν κάνουμε αυτήν την σύμβαση δεν υπάρχει θέατρο.
Θέλεις να είναι η ζωή σου θέατρο;
Δέξου τη σύμβαση προσχωρήσεως χωρίς όρους.
Θα μετείχες στην ψηφοφορία αν ανακάλυπτες ότι η ψήφος σου είναι χωρίς αξία, αφού οι όροι είναι δεδομένοι και αφού το μόνο που θέλουν από σένα είναι έναν αριθμό που θα προστεθεί στους άλλους, για να αποδειχθεί ότι ο κόσμος αποδέχεται χωρίς όρους τα πράγματα όπως είναι.
Και τι θά γίνει αν απέχουμε;
Θα τους αφήσουμε να καταπέσουν από μόνοι τους.
Να σου πω ένα παράδειγμα. Αν κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν συνεργαζόταν με την τηλεόραση. Δεν θα κατέπεφτε από μόνη της από την ίδια της την αναξιότητα και τη βλακεία;
Αυτό εννοεί το Ευαγγέλιο με τα λόγια, να μην αντισταθείς στο πονηρό. Να το αφήσεις να καταπέσει από μόνο του. Η αντίσταση σ΄ αυτό του δίνει το μόνο ενδιαφέρον.
Με άλλα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο πράγμα ως εξής: Μην εμποδίζεις τη βλακεία να αποκαλυφθεί από μόνη της.
Αν γυρίζαμε την πλάτη σε κάποιους που χωρίς να το αξίζουν κατέλαβαν την εξουσία. Αν εγκατέλειπαν τα έδρανά τους στη βουλή και παραιτούνταν απ΄ τους μισθούς τους, τί θα έκαναν οι κυβερνούντες;
Το ξέρεις ότι ο μισθός είναι υποχρεωτικός;
Θα μου πεις αυτό δεν θα το κάνουν ποτέ. Θα το κάνουν. Θα γίνει μόνο του, όταν αποκαλυφθεί ότι τζάμπα εισπράττουν τους μισθούς του.
Αυτή η αποκάλυψη, ονομάζεται αλλιώς ΑΠΟΧΗ.
Αν η αποχή ήταν η πλειοψηφία τότε ίσως να άλλαζε κάτι, όμως μέχρι να γίνει αυτό η μειοψηφία θα κανονίζει το μέλλον όλων μας στηρίζοντας το θέατρο λόγω διαφόρων μικροσυμφερόντων. Τελικά και εκείνοι που απέχουν θα υποστούν τις αποφάσεις των προδοτών πολιτικών...
Οι άγιοι διαφέρουν από μας, γιατί δεν αγωνίζονται να αλλάξουν τους άλλους. Αγωνίζονται να αλλάξουν τον εαυτό τους.
Αυτή είναι η διαφορά. Ότι στην αποχή ακολουθείς το δρόμο των αγίων. Πιστεύεις πώς δεν έχεις τίποτε περισσότερο να προσφέρεις στο κοινωνικό σύνολο, εκτός απ΄ το παράδειγμά σου.
Στην Ορθοδοξία πιστεύουμε στην αλλαγή του κόσμου με το προσωπικό παράδειγμα.
Στο προσωπικό παράδειγμα στηρίζεται και η διδαχή της Εκκλησίας.
Στα μοναστήρια ο Γέρων διδάσκει τον υποτακτικό του με το προσωπικό του παράδειγμα.
Η Ορθοδοξία είναι εμπειρική. Δεν είναι σχολαστική. Δεν στηρίζεται στον άνθρωπο, αλλά στο Θεό.
Η Δύση απομακρύνθηκε απ΄ το Θεό και έβαλε κέντρο της ζωής τον άνθρωπο.
Αντί να πολεμάμε να κάνουμε τον άλλον αυτό που πιστεύουμε ότι είναι ο αληθινός άνθρωπος, γινόμαστε εμείς αυτό που θέλουμε να γίνει ο άλλος.
Μόνον έτσι ελπίζουμε ότι ακολουθούμε την οδό που ακολούθησε ο Κύριος.
Ο Κύριος, είπε ότι μπορούσε να καλέσει λεγεώνες αγγέλων και να επιβάλλει τη βασιλεία του Θεού.
Δεν το έκανε. Ο Κύριος δίδαξε το δρόμο του προσωπικού παραδείγματος.
Πρόκειται για τη διαφορά ανάμεσα στην ποσότητα και στην ποιότητα.
Η χήρα με τα δύο λεπτά πρόσφερε περισσότερα απ΄ τους πλούσιους.
Θα μου πείτε , περιμένετε έτσι να αλλάξει ο κόσμος;
Αν υπάρχει ένας τρόπος να αλλάξει, όταν το θέλει, αυτός είναι μόνο με το προσωπικό παράδειγμα.
Με κανένα άλλο τρόπο δεν αλλάζει.
Αν είχατε πίστη θα λέγατε στο βουνό να πέσει στη θάλασσα και θα γινόταν.
Αυτά τα λόγια του Κυρίου για μένα σημαίνουν. Αν είχατε πίστη ως κόκκο σινάπεως θα λέγατε σε κάποιον να αλλάξει και θα θα άλλαζε.
Αν δεν έχουμε τόση λίγη πίστη, ούτε προσωπικό παράδειγμα δίνουμε σε κανέναν. Ούτε στα παιδιά μας.
Γι' αυτό τα παιδιά μας δεν μας ακούν. Γιατί δεν έχουμε πίστη.
Δημοσίευση σχολίου