Ένα τραγούδι της αγάπης από την περιοχή των Γρεβενών

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ένα τραγούδι της αγάπης από την περιοχή των Γρεβενών κομίζει ένα προσωπικό μήνυμα για τον καθένα από μας, στους δύσκολους αυτούς καιρούς, που μας βασανίζει το ερώτημα, τί να κάνουμε. Θα μπεις στο νόημα των στίχων του, ευγενικέ αναγνώστη, αν τους διαβάσεις με προσοχή κι ύστερα μείνεις για λίγο σιωπηλός,με τα χέρια σταυρωμένα, για να ακούσεις τη φωνή της ψυχής σου.Η φωνή της ψυχής είναι ξεχωριστή για τον καθένα. Αυτό σημαίνει ότι και το νόημα των στίχων του τραγουδιού είναι ξεχωριστό για τον καθένα. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός.

Πριν γράψω εδώ τους στίχους και τις σκέψεις μου επάνω στο όμορφο αυτό τραγούδι, που βγαίνει μέσα από την ορθόδοξη παράδοση του Γένους μας, θα ήθελα να σε προετοιμάσω λίγο ακόμα, αν θέλεις να εμβαθύνεις περισσότερο. Θα ήθελα να παραβάλεις τους στίχους του τραγουδιού με τα λόγια αυτά από ένα μικρό ενδιαφέρον βιβλίο του Μιχαήλ Μιχαήλωφ. Γράφει στο βιβλίο του "Η μυστική εμπειρία" o Μιχαήλωφ τα εξής: <<Ο πόνος δείχνει στον άνθρωπο το δρόμο προς την αληθινή ελευθερία. Τον ελευθερώνει από καθετί εξωτερικό, ασήμαντο, προπάντων όμως από την ειδωλολατρία των ισχυρών αυτής της γης που, όπως δείχνει η εμπειρία, δεν τον σώζουν κατά την ώρα του θανάτου. "Η καταπίεση της ψυχής πέρασε οριστικά",κράζει χαρούμενα ο Σολζενίτσιν και ευλογεί τη φυλακή>>.

Θα ήθελα ακόμα περισσότερο να σου πω να διαβάζεις την Αποκάλυψη σαν εφημερίδα. Αυτό όμως πιστεύω ότι θα βρεθεί κάποιος πιο άξιος από μένα και θα σου το πει, αν το ζητήσεις στην προσευχή σου. Στην Αποκάλυψη υπάρχουν σαφείς οδηγίες για τον καθένα από μας για το τί να κάνουμε τις μέρες αυτές που δεχόμαστε απροκάλυπτα τις επιθέσεις του Αντιχρίστου.

Το τραγούδι της αγάπης από την περιοχή Γρεβενών λέει:

"Πέρα σ΄ εκείνο το βουνό,
"στο πέρα και στο δώθε,

"πώ ΄χει αντάρα στην κορφή
"και κατιχνιά στη ρίζα,

"εκεί 'ταν μια κρυόβρυση
"κρύα, παταχωμένη,

"κι ο νιούτσικος απέρασε
"από την κρύα βρύση.

"Τού 'πεσε το μαντήλι του,
"το βαριοξομπλιασμένο,

"πώ 'χει τρακόσια δυο φλουριά
"κι εξήντα δράμια μόσκο.

"Δεν έχω ο μαύρος τα φλουριά,
"δεν έχω και το μόσκο.

"Μούγκι έχω το μαντήλι μου,
"το βαριοξομπλιασμένο,

"που το ΄χει η αγάπη κεντητό.

"Τί συμβολίζει άραγε η μυστική κρύα βρύση στο μακρινό ανταριασμένο βουνό, όπου ο νέος χάνει τα φλουριά και το πολύτιμο άρωμα του μόσχου;

Ίσως σημαίνει τις δυσκολίες και τα βάσανα της αγάπης. Πώς δοκιμάζεται η πίστη στην αγάπη. Πώς η αξία της αναδεικνύεται πάνω από όλα. Πώς ένα μαντήλι, ως μαρτυρία της αγάπης αξίζει πιο πολύ από τα φλουριά και τα ακριβά αρώματα(...)

Έτσι όπως ο νέος απεκδύεται από την παρουσία του υλιστικού στοιχείου (φλουριά) η συνείδησή του γίνεται αγαθή και τον οδηγεί στο ωραίο και στο αγαθό. Η απώλεια στην πηγή είναι ένας θάνατος, όπως είναι στο βάπτισμα, πεθαίνουμε για τον κόσμο, για να ζήσουμε για το Χριστό. Μόνον εκείνος που θα χάσει τη ζωή του για την αγάπη του Ιησού, θα τη σώσει.

Η απώλεια του νέου δεν γίνεται χωρίς πόνο. Γι΄ αυτό αποκαλεί τον εαυτό του "μαύρο".
Αλλά μέσα από αυτήν την δυστυχία, με τη χάρη του Θεού, αποκαλύπτει το πιο πολύτιμο γι' αυτόν, την μαρτυρία της αγάπης, το μαντήλι, που το 'χει η αγάπη κεντητό.

Σήμερα κάθε χριστιανός ορθόδοξος νιώθει ότι βρίσκεται σε διωγμό. Ότι προσπαθούν σκοτεινές δυνάμεις να του αρπάξουν την ψυχή με υλικά ανταλλάγματα. Νιώθει ότι η σωτηρία του είναι η καταφυγή στα όρη, όπως γράφει το Ευαγγέλιο. Αλλά δε γίνεται η καταφυγή στα όρη, παρά μόνο "εν πνεύματι", δηλαδή με τη χάρη του Θεού και όχι μόνο με τη δική μας προσπάθεια.