Μόσχος Λαγκουβάρδος, Το νόημα της ζωής

«Είτε ζώμεν, είτε θνήσκομεν του Κυρίου εσμέν»
(Η ζωή μας κι ο θάνατός μας είναι του Κυρίου)
Ρωμ.ΙΔ΄,3-6


Ο πιστός χριστιανός , στον μεγάλο πόνο του, νιώθει ότι ο Χριστός υποφέρει γι΄ αυτόν. Νιώθει σαν το παιδί, που ο πατέρας του σηκώνει το φορτίο του
Γνώρισα κάποιον , που φοβόταν πως , αν τον εγκατέλειπε η γυναίκα του και δεν ζούσε μαζί με τα παιδιά του, που τα υπεραγαπούσε, δεν θα άντεχε και θα πέθαινε απ΄ τη λύπη του. Όταν όμως συνέβη αυτό που φοβόταν, αντί να πεθάνει από τη λύπη του χωρισμού , ένιωθε ότι δε χώρισε αυτός, αλλά χώρισε γι΄ αυτόν ο Χριστός. Σαν να μην ήταν η δυστυχισμένη ζωή δική του, αλλά του Χριστού.
Ο λαός πιστεύει ότι ο Θεός δίνει δύναμη, ότι στέλνει τον άγγελό του αρωγό και προστάτη του ανθρώπου. Εκείνοι που έχουν αυτές τις εμπειρίες έχουν εμπιστοσύνη στην πρόνοια και στην ευσπλαχνία του Θεού. Στη μεγάλη οδύνη ο Θεός στέλνει τον άγγελό Του. Ο Θεός δεν δοκιμάζει τον άνθρωπο περισσότερο από όσο μπορεί να αντέξει.
Την ώρα που μετρούσα, σήμερα το πρωί , την πίεσή μου ένιωθα ωραία, κάνοντας τη σκέψη : «ώστε δεν είναι δική μου αυτή η ζωή για την οποία τόσο ανησυχώ, αλλά είναι του Κυρίου;» Αχ, τι ωραία που νιώθεις, όταν δεν είσαι μόνος στην ανησυχία σου και στον πόνο σου! Άλλοτε με έπιανε πανικός και μόνο που έβλεπα το πιεσόμετρο. Ο φόβος μου ήταν ολιγοπιστία. Ακόμα και η επιστήμη τώρα δέχεται ότι « η μόνη έντιμη στάση είναι η στάση του τελώνη: «Η χάρη του Θεού να είναι μαζί μου.» (Ο θεός να με ελεήσει τον αμαρτωλό). Να είσαι ειλικρινής. Να μην απωθείς».(Τζώρτζ Γκρόντεγκ).
Από νεαρός φοιτητής αναζητούσα το νόημα της ζωής, γιατί μεγάλωσα μέσα στον πόλεμο και είδα ανθρώπους να πεθαίνουν. Από τότε άρχισα να γράφω. Όταν πήγα στο ΑΧΕΠΑ με το φόβο του θανάτου, πήρα μαζί μου το σημειωματάριό μου.
Γράφοντας αναζητούσα το νόημα της ζωής. Ήθελα να νιώσω το αίσθημα ότι σε χρειάζονται, ότι σε έχουν ανάγκη, ότι είσαι για κάποιους μοναδικός.
Το αίσθημα αυτό εκφράζει το υπέροχο δημοτικό τραγούδι της περιοχής Δεσκάτης, που μιλάει για κάποιον καβαλάρη, που περνώντας από κάποια δροσερή πηγή, έχασε το μαντήλι με τα χρυσά φλουριά και με το ακριβό άρωμα του μόσχου.
Ο νέος αυτός δεν έκλαιγε τα φλουριά ούτε το μόσκο, αλλά έκλαιγε το μαντήλι, που το είχε η αγάπη κεντητό.
Ο ίδιος φόβος και η λύπη για τη ζωή δίχως αγάπη είναι και για το θάνατο δίχως αγάπη. Αυτό σημαίνουν οι στίχοι της προσευχής του Ρίλκε: «Θεέ μου, το θάνατό του δώσε στον καθένα». Ο Ρίλκε προσεύχεται να κάνει ο Θεός να έχει νόημα ο θάνατος, όπως και η ζωή, γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο σκληρό από τη ζωή και το θάνατο δίχως νόημα.
Αυτήν την έλλειψη νοήματος στην εποχή μας νιώθει περισσότερο από κάθε άλλον ο άνεργος. Είναι απίστευτη η έλλειψη κατανόησης της τραγικής ζωής του ανέργου απ΄ τις σημερινές νέο- βάρβαρες δυτικές κοινωνίες της νέας εποχής.
Η ανάγκη για το νόημα της ζωής είναι η μεγαλύτερη ανάγκη, πιο μεγάλη κι απ΄ την ανάγκη της επιβίωσης ή της αναπαραγωγής. Η Χριστιανική Διδασκαλία διδάσκει ότι ο Θεός χρειάζεται τον άνθρωπο. Θυσιάστηκε και θυσιάζεται διαρκώς γι΄ αυτόν. Πέθανε στο σταυρό και αναστήθηκε για να ζει για τον πάσχοντα άνθρωπο , ως πάσχων Θεός, ώστε η δυστυχισμένη ζωή του ανθρώπου να είναι δική του ζωη.
Δεν υπάρχει τόπος , όσο πιο χαμηλά μπορείς να σκεφτείς, που να μην βρίσκεται εκεί ο Κύριος. Αυτό λέει ο Ψαλμός: «Πού πορευθώ από του πνεύματός σου και από του προσώπου σου πού φύγω(..) Εάν κατεβώ στον Άδη, εκεί είσαι παρών». Ο Ρίλκε , πάλι, εκφράζει το νόημα αυτό, ότι η ζωή του ανθρώπου είναι ζωή του Χριστού με αυτούς τους στίχους: «Κύριε, η στάμνα σου είμαι. Αν σπάσω;».
Αν είναι τόσο σπουδαίο πράγμα το νόημα της ζωής, που είναι η αγάπη, πρέπει με κάθε θυσία να βάλουμε αγάπη εκεί όπου δεν υπάρχει. «Εκεί όπου δεν υπάρχει αγάπη, βάλε αγάπη και θα βρεις αγάπη», λέει κάποιος άγιος της Εκκλησίας. Γιατί δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος, αν νιώθει ότι δεν τον χρειάζεται κανείς. Η απελπισία, το εσώτατο υπαρξιακό άγχος και η στενοχώρια θα τον σκοτώσει.
Ο πρώτος που ανέβηκε μόνος στην Αιώνια Γαλήνη (Έβερεστ) , στην υψηλότερη κορυφή των Ιμαλαϊων, ο Έντμοντ Χίλαρυ, έγραψε στο Ημερολόγιό του, πως δεν ήταν ποτέ μόνος. Ένιωθε πάντα μια αόρατη παρουσία να είναι μαζί του. Τώρα, στην εποχή μας, μέσα στην ερημιά της σύγχρονης μεγαλούπολης, ακόμα κι αν δεν νιώθουμε ποτέ την παρουσία του Θεού μαζί μας, ωστόσο αισθανόμαστε την ανάγκη να ρωτήσουμε: «Είσαι εδώ, μαζί μου, Ιησού;».

"Ρεθεμνιώτικα Νέα"