Γράμμα σ΄ έναν άνεργο
Ρώτησα κάποιον ιερέα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας: «Μια ολόκληρη ζωή διαβάζεις, πάτερ, το Ευαγγέλιο. Πες μου ένα στίχο, που αγαπάς πιο πολύ». Ο καλός αυτός ιερέας, χωρίς να σκεφθεί, μου απάντησε αμέσως. «Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο».
Με την απάντηση αυτή ο ιερέας έδειξε την ουσία της Ορθοδοξίας. Έδειξε ότι στην Ορθοδοξία ο άνθρωπος και η ζωή του ανθρώπου δεν είναι ιδιωτική, ατομική υπόθεση, αλλά κοινωνική. Κανείς δεν σώζεται μόνος του , τηρώντας το Σάββατο, γιατί το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο.
Τα λόγια αυτά του Ευαγγελίου, που είναι τα λόγια του Χριστού, διαλύουν το μύθο και την ψευδαίσθηση που διατηρεί την ανεργία . Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. Η εργασία έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για την εργασία.
Τι σημαίνει άνεργος ,όταν η ανεργία είναι διαρκής και όχι μια προσωρινή κατάσταση ,όταν υπάρχουν εργαζόμενοι, για τους οποίους δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, ούτε θα υπάρξουν ποτέ; Στις περιπτώσεις των ανέργων είναι φανερό ότι η εργασία δεν έγινε γι’ αυτούς.
Η σημερινή κοινωνία εξαπατά τους εργαζομένους, ότι δήθεν είναι οργανωμένη στη βάση της εργασίας και όχι της απουσίας της και γι΄ αυτό είναι μια κοινωνία εξαφανισμένη. Είναι μια άκαρπη συκή , που ούτε καρπούς κάνει και το έδαφος αχρηστεύει και θα κοπεί. Το τραγικό είναι ότι συμβάλλουν και οι εργαζόμενοι στη διατήρηση των μύθων της και γίνονται δυο φορές θύματα : Δεν φτάνει ότι ζουν στην αθλιότητα, επί πλέον πέφτουν στην αυτο-λύπη και χάνουν την αγωνιστικότητά τους, γιατί κρίνουν τον εαυτό τους με τα κριτήρια, μιας υποκριτικής (εξαφανισμένης) κοινωνίας.
«Από αυτό το σύστημα», γράφει στο βιβλίο της «Οικονομική φρίκη» η Βιβιάν Φορεστέρ « προκύπτει ωστόσο ένα ουσιαστικό ερώτημα: πρέπει να είναι κανείς «άξιος» για να ζήσει, για να έχει δικαίωμα να ζει;» Κατά την Βιβιάν Φορεστέρ η εργασία έχει ουσιαστικά καταργηθεί, αφού η ανεργία δεν είναι πια μια προσωρινή κατάσταση, που πλήττει μόνο ορισμένους τομείς. Η Φορεστέρ υποστηρίζει ότι η εργασία στην πραγματικότητα είναι ένας μύθος, μια καλοστημένη απάτη, μια οντότητα χωρίς ουσία και οι αγώνες των εργαζομένων για να αποκτήσουν τον έλεγχο της δήθεν «αγοράς εργασίας» είναι μάταιοι.
«Τι απάτη|! Πόσες ζωές (ανέργων) σφαγιασμένες με μοναδικό σκοπό να διατηρηθεί το ομοίωμα μιας εξαφανισμένης κοινωνίας, που βασιζόταν στην εργασία και όχι στην απουσία της. (….) Οι άνεργοι αντιμετωπίζονται και κρίνονται στη βάση των ίδιων κριτηρίων που ίσχυαν την εποχή που οι θέσεις εργασίας αφθονούσαν (…) Οι άνεργοι αυτοκατηγορούνται –όπως κατηγορούνται από τους άλλους- επειδή ζουν μία ζωή αθλιότητας ή απειλούνται από μία τέτοια ζωή. Όλα αυτά που δεν έχουν τίποτα το αθώο οδηγούν τους ανέργους στην ντροπή, στη συναίσθηση της αναξιότητάς τους και στην πλήρη υποταγή» (Βιβιάν Φορεστέρ, «Η Οικονομική φρίκη», Εκδ. «Σύνορα», μετάφραση Αγγέλα Βερυκοκάκη).
Θα με ρωτήσεις, ευγενικέ φίλε, η Εκκλησία , τι κάνει για όλα αυτά; Τι κάνει για τους ανέργους; Η Εκκλησία, δηλαδή το σύνολο των πιστών , βιώνει την οδύνη των ανθρώπων, που ο Χριστός ονόμασε «ελαχίστους» και ταύτισε την ύπαρξή Του μαζί τους. «Εάν σε έναν από αυτούς τους ελαχίστους κάνετε κάτι , σε μένα το κάνετε.» Αν δεν γνωρίζουμε τα θύματα και τους διωκομένους ανέργους και κάνουμε σαν να μην υπάρχουν , ούτε το Χριστό γνωρίζουμε, ούτε ο Χριστός μας γνωρίζει.
Κανένας δεν μπορεί να πει ότι μόνο αυτός νιώθει την οδύνη του ανέργου και κανείς άλλος. Τι μπορούμε να κάνουμε ; Τι μπορεί να κάνει η Εκκλησία, με την χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη δύναμη του αγιασμού που κατέχει; Η Εκκλησία σήμερα υποβιβάστηκε σε υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας, αντί να ελέγχει την εξουσία και ειδικότερα τους υπουργούς παιδείας και να τους καθοδηγεί.
Οι υπουργοί παιδείας καταλαμβάνουν τη θέση τους (γνωριμίες, πολιτική ισχύς, κομματική δύναμη, εξωτερικοί παράγοντες, συμπαιγνία επιστήμης και βιομηχανίας και εμπορίου κλπ.). Ξέρουν άραγε που οδηγούν τον κόσμο; «Η σκέψη είναι το πιο διαδεδομένο πράγμα στον κόσμο, το πιο αυθόρμητο, το πιο οργανικό. Όμως είναι επίσης και το πράγμα από το οποίο μας αποτρέπουν περισσότερο. Μπορεί να ξεμάθουμε να σκεφτόμαστε. Όλα συντείνουν σ΄ αυτό»(Φορεστέρ).
Το πανεπιστήμιο μετεβλήθη σε επαγγελματικές σχολές. Κάθε νέος υπουργός παιδείας υπόσχεται ότι θα αγωνιστεί για να συνδεθεί η παιδεία με την εργασία, και ο κόσμος το δέχεται, γιατί τον εμποδίζουν να σκεφτεί ότι αυτό σημαίνει μια καλοστημένη απάτη.
Η Εκκλησία να αγωνιστεί με σθένος για την αλήθεια που είναι ο Χριστός. Να μετανοήσουμε και να βάλουμε ως βάση της κοινωνίας αντί την ανύπαρκτη εργασία για όλους , την υπαρκτή διδασκαλία του Χριστού, η οποία υπάρχει για όλους, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, γλώσσης και θρησκείας.
Ο Χριστός κάνει σήμερα την ερώτηση, που έκανε για τα θύματα της εποχής του. Μήπως νομίζετε ότι οι άνεργοι και όλα γενικά τα θύματα ταλαιπωρούνται επειδή είναι πιο αμαρτωλοί από σας ή είναι λιγότερο άξιοι; «Όταν δείτε τα σύννεφα να έρχονται από τη δύση, αμέσως λέτε πως έρχεται βροχή, κι έτσι γίνεται. Κι όταν φυσάει νοτιάς, λέτε πως θ’ ακολουθήσει καύσωνας, κι έτσι γίνεται. Υποκριτές! Τα σημάδια του ουρανού και της γης ξέρετε να τα διακρίνετε. Πώς δεν ξέρετε να διακρίνετε τα σημάδια των καιρών; Γιατί δεν κρίνετε κι από μόνοι σας ποιο είναι το σωστό; (…) Αν δεν μετανοήσετε, όλοι με τον ίδιο τρόπο θα χαθείτε.»
Οι αρχαίες αυτοκρατορίες εξαφανίστηκαν, γιατί ο κόσμος δεν είχε το πνευματικό επίπεδο, για να μετανοήσει και να καταργήσει τη δουλεία. Σήμερα ο κόσμος εμποδίζεται να σκεφτεί και να κατανοήσει την απάτη, τους μύθους και τις ψευδαισθήσεις εις βάρος των εργαζομένων, ώστε να αγωνιστεί και να τις καταργήσει.
Ένας διάσημος, σύγχρονος , Εβραίος συγγραφέας ,έγραψε τα εξής: «Αν ο εικοστός πρώτος αιώνας δεν γίνει χριστιανικός , δεν θα υπάρξει».
Όπως πάνε τα πράγματα, δεν έχουμε άλλη επιλογή, από την θεληματική φτώχεια των αγίων της Εκκλησίας μας. Η μόνη επιλογή μας είναι να κάνουμε το αναγκαίο, θεληματικό. Να δούμε τη φτώχεια ως ευλογία Κυρίου και έλεος και όχι ως απειλή.
Έχω κι εγώ έναν αγαπημένο στίχο του Ευαγγελίου. Αυτός μου δίνει θάρρος και δύναμη και το σπουδαιότερο μου δίνει το νόημα, να μην λυπάμαι τον εαυτό μου, αλλά να χαίρομαι: Ο στίχος είναι αυτός: « Είτε ζώμεν είτε θνήσκομεν, του Χριστού εσμέν» ( η ζωή μας κι ο θάνατός μας ανήκουν στο Χριστό).
"Ελευθερία"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου