Αθανασία της ψυχής
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με δυο γιαγιές κι έναν παππού και τους αγάπησα. Ήταν όλοι τους απλοί άνθρωποι της τρίτης δημοτικού. Αλλά ήταν ευφυείς και καλοί κι άκουσα τα λόγια τους γιατί ήταν ειπωμένα με αγάπη. Δεν προσπάθησαν να με πείσουν με επιχειρήματά τους ούτε χρησιμοποίησαν αποδείξεις για την αθανασία της ψυχής και για τη ζωή μετά το θάνατο. Δεν ένιωθαν την ανάγκη να αποδείξουν αυτά που πίστευαν . Η πίστη τους στηριζόταν στην αγάπη. Αγαπούσαν τους δικούς τους γι΄ αυτό και πίστευαν πως όταν πέθαιναν δεν εξαφανίζονταν. Πίστευαν στο Θεό γιατί αγαπούσαν το Θεό και στην αθανασία της ψυχής, γιατί αγαπούσαν τις ψυχές και προσεύχονταν γι΄ αυτές
Ο Ρομπέρτος ,σε ερώτησή μου, αν πιστεύει ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, μου απάντησε με αυτά τα λόγια: «αν δεν υπήρχε γιατί θα ένιωθα την ανάγκη να προσεύχομαι γι΄ αυτούς που έφυγαν»; Σκέφτηκα πολύ επάνω στα λόγια αυτά του , ώσπου ένιωσα κάτι μέσα μου. Αν ήταν η φυγή τους εξαφάνιση, δε θα διέφερε η στάση μου από τη στάση των ζώων απέναντι στο θάνατο. Τα ζώα ενδιαφέρονται για τα άλλα όσο εκείνα είναι στη ζωή. Όταν πεθαίνουν τα ξεχνούν. Η μνήμη τους δε διαρκεί πέρα απ΄ το θάνατο.
Έτσι ήμουν έτοιμος να δεχθώ την απάντηση του Ρομπέρτου γιατί έβλεπα τους δικούς μου με πόση αγάπη θυμούνταν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, που όταν «έφυγαν» τους ένιωθαν περισσότερο κοντά τους, γιατί τους είχαν στην καρδιά τους.
Πράγματι, όταν περάσει ο μεγάλος πόνος απ΄ το θάνατο των προσφιλών μας η ανάμνησή τους ολοένα και περισσότερο αποβάλλει την πίκρα από την στέρησή τους και αποκτάει μια γλυκύτητα που δεν περιγράφεται με λόγια.
1 σχόλιο:
Σαφώς και συμφωνώ. Άλλωστε μάλλον πρόκειται για κάτι που όλοι γνωρίζουμε, μερικοί απλώς το έχουν ξεχάσει γιατί έτσι προτιμούν. Είμαστε αθάνατα όντα που "παίρνουμε" ένα σώμα, κι όταν αυτό δε μας κάνει -για διάφορους λόγους- το αφήνουμε...
Δημοσίευση σχολίου