Το σχέδιο της ημέρας, Μ.Ε.Λαγκουβάρδος

Το σχέδιο της ημέρας
Μ.Ε.Λαγκουβάρδος

Εδώ και μερικές βδομάδες ξυπνώ στις τέσσερις και τέταρτο το πρωί. Ανοίγω τα παράθυρα να μπει δροσερός αέρας και να ανανεωθεί η ατμόσφαιρα στο διαμέρισμα.
Στη συνέχεια γυμνάζομαι επί τρία τέταρτα της ώρας, αργά και με ιδιαίτερη προσοχή: Επιβάλλεται λόγω της ηλικίας (εξήντα εφτά ετών) και του υπερβολικού βάρους μου (ενενήντα τέσσερα κιλά , με ύψος ένα και εβδομήντα οχτώ).
Είναι μια πεντάδα ασκήσεων , την οποία είδα σε κάποιο βιβλίο και την επαναλαμβάνω εφτά φορές. Ανάμεσα στην κάθε πεντάδα λέω με το νου μου μια προσευχή καθισμένος ήσυχα στη στάση του λιονταριού (καθισμένος στις φτέρνες) , όπως κάθονταν παλιά οι γυναίκες που αρμάθιαζαν καπνό στο Αργυροπούλι, πρώην Καρατζιόλι Τυρνάβου. Την προσευχή δεν την είχε το βιβλίο και την πρόσθεσα εγώ, σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα).
Η καλή αυτή συνήθεια της προσευχής ανάμεσα στις σωματικές ασκήσεις , εκτός απ΄ τη χαρά της επικοινωνίας με τον Κύριο και Θεό μου, διώχνει την ένταση που συσσωρεύεται απ΄ την σωματική προσπάθεια και με κάνει χαλαρό και ξεκούραστο.
Μου δίνει έτσι τη διάθεση και τη δύναμη να συνεχίσω, δεδομένου ότι οι ασκήσεις είναι πολλές κι αν στο ενδιάμεσο δεν είχα αυτές τις μικρο-απολαυές πιθανόν να εγκατέλειπα την προσπάθεια. Όλες οι ασκήσεις είναι τριάντα πέντε και πρέπει να γίνονται αργά και χωρίς βιασύνη κι ανταγωνισμό.
Παρέλειψα να σημειώσω ότι δεν μπαίνεις κατ΄ ευθείαν μια κι έξω στο πρόγραμμα, αλλά σταδιακά, αρχίζοντας την πρώτη βδομάδα από μια πεντάδα τη μέρα κι αυξάνοντας σιγά σιγά τον αριθμό των πεντάδων μέχρι να φτάσεις στον αριθμό που δεν σε κουράζει. Για μένα οι εφτά πεντάδες είναι καλές. Μετά την έκτη πεντάδα αρχίζω να κουράζομαι και να ιδρώνω. Για να συνεχίσω πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου πράγμα που δεν επιτρέπεται για κανένα λόγο. Οι ασκήσεις εκτός απ΄ το γύμνασμα του σώματος ευεργετούν και την ψυχή και το πνεύμα που μαθαίνει να κάνει υπομονή και να έχει μέτρο, αρμονία και ρυθμό.
Μια φορά έκανα το λάθος να υπερβάλω (έκανα δώδεκα φορές τις ασκήσεις, δηλαδή δώδεκα επί πέντε , σύνολο εξήντα ασκήσεις) , ευτυχώς χωρίς να μου συμβεί τίποτε κακό. Φοβήθηκα μόνο, γιατί επάνω στον ενθουσιασμό μου κουράστηκα δίχως να το καταλάβω. Ήταν ένα καλό μάθημα για να προσέχω να μην πέσω στην υπερβολή, στον ανταγωνισμό με τον εαυτό μου και στην κατάχρηση.
Εκείνο το πρωί έπρεπε να πάω στη Θεσσαλονίκη για να δω την άρρωστη μητέρα μου. Με την κούραση που ένιωθα λόγω του υπερβολικού αριθμού των ασκήσεων φοβόμουν ότι δεν θα αντέξω την ταλαιπωρία, τη ζέστη, το θόρυβο και τη βιασύνη της Θεσσαλονίκης.
Στεκόμουν στο σκαλοπάτι του λεωφορείου, ο τελευταίος επιβάτης, και δεν ήξερα αν πρέπει να ανεβώ ή να φύγω. Ο οδηγός του λεωφορείου, συνηθισμένος ως φαίνεται απ΄ τις παραξενιές πολλών ηλικιωμένων, έκανε υπομονή και περίμενε να αποφασίσω την τελευταία στιγμή, αν θέλω να ταξιδέψω ή όχι. Έκανα το σταυρό μου, όπως με συμβούλευε η μητέρα μου να κάνω σε ανάλογες περιπτώσεις και προχώρησα.
Η μέρα μου ευτυχώς πήγε καλά εκτός από μια μικρή ζημιά στο μασελάκι μου. Όταν φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη εξαντλημένος όπως ήμουν απ΄ τις ασκήσεις κι απ΄ το ταξίδι έτρεξα στο περίπτερο κι αγόρασα ένα παστέλι με μέλι και το έφαγα με βουλιμία για να ανακτήσω τις δυνάμεις μου. Ό,τι πρέπει για να ξεκολλήσουν τα ψεύτικα δόντια μου. Με τη μικρή γέφυρα στο χέρι μου ευχαρίστησα το Θεό γιατί ξεκόλλησε αλλά δεν την κατάπια, όπως ήταν πιθανόν να συμβεί.
«Η κάθε μέρα δίνει το σχέδιό της.» «Η καλή μέρα απ΄ το πρωί φαίνεται». Οι παροιμιακές αυτές εκφράσεις δείχνουν ότι η κάθε μέρα έχει το δικό της ύφος, χαρακτήρα, ρυθμό, αρκεί να προσέχει κανείς και να μη ζει μηχανικά.
Στη σημερινή εποχή που οι μηχανές δίνουν το μέτρο της ζωής (δεν μιλώ για το ρυθμό γιατί οι μηχανές δεν έχουν ρυθμό) έχει μεγάλη αξία η συμβουλή της Εκκλησίας μας που συνοψίζεται σ΄ αυτή εδώ τη μικρή φράση: « Πρόσεχε σεαυτόν»( πρόσεχε τον εαυτό σου)!
Μια άλλη φορά ίσως μπορέσω να περιγράψω αυτές τις ασκήσεις που κάνω. Σε όλους όμως είναι γνωστές κάποιες εύκολες ασκήσεις που μπορεί ο καθένας να τις επαναλάβει μερικές φορές σιγανά, σιγανά, σιγανά και ταπεινά, για να μην είναι αγύμναστος και εγκαταλειμμένος.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"