Μ.Ε.Λαγκουβάρδος, "Ω, Κύριε, πέρασέ με αντίπερα"

«Ω, Κύριε, πέρασέ με αντίπερα»
(Ομ μάνι πέντμε χουμ)
Μ.Ε.Λαγκουβάρδος

«Ή φεύγων φεύγε ή εμπαίζων έμπαιζε
Τον πονηρό και μάταιο αυτό κόσμο»

Ω, Κύριε, πέρασέ με αντίπερα. Ω, Κύριε, πέρασέ με αντίπερα. Αυτή είναι η πιο συνηθισμένη προσευχή των Βουδιστών του Μεγάλου Οχήματος (ή του Μικρού, θα σας γελάσω). Μου κάνει εντύπωση η προσευχή αυτή, γιατί πράγματι ο θάνατος μοιάζει με το πέρασμα ενός επικίνδυνου ποταμού. Αυτός είναι ο λόγος που θεωρώ τους νεκρούς από την άποψη ότι πέρασαν το επικίνδυνο ποτάμι του θανάτου , τυχερούς!
Είναι παράξενο αλλά καμιά φορά μας φοβίζει η ιδέα μήπως δεν μπορέσουμε να πεθάνουμε! Αν και ο θάνατος αναμφισβήτητα ανήκει στον καθένα εντούτοις δεν είναι στο χέρι του καθενός να πεθάνει. Δεν ξέρω τι ακριβώς νιώθει κανείς, αλλά κρίνοντας απ΄ τον εαυτό μου πιστεύω ότι τα αισθήματα του κάθε ανθρώπου απέναντι στο θάνατο είναι ανάμικτα. Δεν είναι πάντα το αίσθημα του φόβου, αν και επικράτησε το αίσθημα αυτό εξαιτίας της κακής λογοτεχνίας.
Σε μένα προέχει το αίσθημα της αχρηστίας, του εξευτελισμού και της ντροπής. Κάποτε που αντιμετώπισα το θάνατο το πιο φριχτό μαρτύριο ήταν η έλλειψη νοήματος. Δεν εύρισκα κανένα νόημα στο θάνατό μου, ίσως επειδή δεν είχε νόημα η ζωή μου. Όταν η ζωή μας έχει νόημα δε φοβούμαστε το θάνατο ούτε υποφέρουμε το μαρτύριο της αχρηστίας, του εξευτελισμού και της ντροπής.
Ο Χριστιανός π.χ. πρέπει να πιστεύει ότι δεν πεθαίνει ο ίδιος, αλλά ότι πεθαίνει ο Χριστός γι΄ αυτόν. «Πέρασέ με αντίπερα» σημαίνει ακριβώς αυτό. Μην μ΄ αφήνεις να πεθάνω μόνος, αλλά πάρε με στα χέρια σου και πέρασέ με αντίπερα. Έχουμε μια τέτοια εικόνα του Αγίου Χριστοφόρου, που μεταφέρει στους ώμους του
τον Ιησού περνώντας τον μέσα από κάποιο ποτάμι. Ο Άγιος Χριστοφόρος είναι ο άγιος προστάτης των οδηγών φορτηγών αυτοκινήτων.
Οι σημερινοί γιατροί έχουν εύκολα τα ηρεμιστικά χάπια στους γέρους . Δεν υπάρχει γέρος, ιδίως από αυτούς που ζούν στις σύγχρονες πόλεις να μην είναι ψιλο-καταθλιπτικός. Η «ψιλο-κατάθλιψη» στην εποχή μας, είναι σαν επιδημία. Δύσκολα να την αποφύγει κανείς. Παράδειγμα οι πολιτικοί: έχουν όλοι το προσωπείο του καταθλιπτικού και του απελπισμένου. Με το δίκιο τους, αφού αναγκάζονται να προπαγανδίζουν την πρόοδο και την ανάπτυξη, αν και ξυπνούν τη νύχτα κι ο αέρας μυρίζει κάρβουνο! Οι σημερινοί πολιτικοί απειλούνται εκτός απ΄ τις μεγάλες εκφυλιστικές ασθένειες του πολιτισμού και από τη διάσπαση της προσωπικότητας,.
Άλλα πιστεύουν, άλλα σκέφτονται, άλλα λένε και άλλα πράττουν!
Οι απλοί άνθρωποι όμως αποφεύγουν όσο μπορούν τα ηρεμιστικά και προσπαθούν με τον τρόπο που ξέρουν να τα βγάλουν πέρα με τους φόβους τους. Σπουδαιότεροι από όλους τους τρόπους κόντρα στην ψιλο-κατάθλιψη είναι η φυγή και το γέλιο. Τη φυγή και το γέλιο συνιστά και η Εκκλησία μας , όπως φαίνεται απ΄ τα λόγια του Αγίου, που παραθέτουμε στο μότο του μικρού αυτού δοκιμίου.
Μια φορά κάποιοι πολιτικοί δοκιμάζοντας τη φυγή ως ένα αντίδοτο στην ψιλο-κατάθλιψή τους πήγαν στην Αφρική και επιδόθηκαν στις αγαπημένες τους δηλώσεις προς τους πάντες, ακόμα και στους πρωτογόνους . Σε κάθε πολιτική δήλωση οι πρωτόγονοι της Αφρικής κραύγαζαν: «Ούμπαλα», «Ούμπαλα».
Οι πολιτικοί έμειναν ευχαριστημένοι με την υποδοχή και την κατανόηση των πρωτογόνων. Όταν τελείωσε η επίσκεψή τους , ο φύλαρχος
χάρισε στη σύζυγο του αρχηγού τους ένα τόσο σπάνιο ζωάκι που κανείς δεν είχε δει
προηγουμένως κάτι παρόμοιο!
Η σύζυγος του αρχηγού δέχτηκε το ζωάκι με μεγάλη χαρά, και ρώτησε το φύλαρχο ,αν είναι αρσενικό ή θηλυκό. Ο Φύλαρχος έδειξε πώς μπορεί να το εξακριβώσει η ίδια , αρκεί να κοιτάξει κάτω απ΄ την κοιλιά του. «Αν έχει «Ούμπαλα», είναι αρσενικό!», είπε.

"Ρεθεμνιώτικα Νέα"