Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Προχθές το μεσημέρι του Σαββάτου επισκέφτηκα σε κλινική της Λάρισας το συμμαθητή μου και συνάδελφο στο γράψιμο Γιώργο. Δίπλα στο προσκέφαλό του μια γυναίκα απ΄ τη Βουλγαρία, τον κρατούσε συντροφιά.
-Μεταξύ ενός Έλληνα και μιας Βουλγάρας, η ελληνική γλώσσα είναι νεκρή., είπε ο φίλος μου. Έσπασα το κεφάλι μου να καταλάβω τι σημαίνει «έχιτι».
-Ελινικί γκλώσα είνι ντίσκουλι, είπε η γυναίκα από τη Βουλγαρία,στενοχωρημένη κάπως, που δεν τα καταφέρνει με την ελληνική γλώσσα. Ντεν μαθένιτι ελλινικί γκλώσσα απ’ τιν τιλιόρασι.
Μεταξύ ενός Έλληνα και μιας Βουλγάρας, η ελληνική γλώσσα είναι νεκρή. Και μεταξύ μιας ζωόφιλης και ενός μη ζωόφιλου η ελληνική γλώσσα φθείρεται νοηματικά: Ποιος θα πει την αγαπημένη του «κοπέλα μου, γλυκιά μου κοπέλα», αν ακούει όλη μέρα τα ίδια γλυκόλογα να λέγονται και σε μια σκυλίτσα;
Έλεος, κυρίες μου των σκύλων. Αν δεν αγαπάτε την ελληνική γλώσσα και δεν σέβεσθε το γλωσσικό αίσθημα των ανθρώπων που την μιλούν, σεβαστείτε τουλάχιστον τους σκύλους. Μιλείστε τους στη γλώσσα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου