Oi δρόμοι ή τρόποι ζωής ταιριάζουν ,λίγο ή πολύ , στον τύπο του ανθρώπου. Ο δρόμος του πρακτικού ανθρώπου, είναι ο δρόμος των έργων, στα οποία ο άνθρωπος της δράσης δεν έχει συνήθως διαρκή μνήμη του Θεού. Θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε δρόμο της λήθης του Θεού. Η διαρκής μνήμη του Θεού είναι ενοχλητική για τον πρακτικό άνθρωπο.
Ο δρόμος του θεωρητικού ανθρώπου ταιριάζει στον θεωρητικό τύπο. Σ’ αυτόν θυμούμαστε το Θεό κάθε στιγμή. Όταν ξεχνάμε το Θεό υποφέρουμε. Σ’ αυτόν τον δρόμο, η λήθη του Θεού είναι ενοχλητική.
Επιλέγουμε ελεύθερα τον ένα ή τον άλλο τρόπο ζωής. Η διαρκής μνήμη του Θεού ή η λήθη του Θεού είναι τα γνωρίσματα που διακρίνουν τον έναν από τον άλλον δρόμο. Ένα άλλο γνώρισμα που διακρίνει τον ένα τρόπο ζωής από τον άλλον είναι σε ποιον θέλουμε να αρέσει ο τρόπος της ζωής μας. Στον πρακτικό άνθρωπο συνήθως κυριαρχεί η θέληση να αρέσει στους ανθρώπους, ενώ στο θεωρητικό η επιθυμία να αρέσει στους ανθρώπους είναι αμάρτημα.
Ο θεωρητικός άνθρωπος σκέφτεται: «Αν ενώπιον του Θεού δεν είμαι τίποτα, τί με νοιάζει ο έπαινος των ανθρώπων;» «Αν άρεσα στους ανθρώπους» γράφει ο Απόστολος στην επιστολή του προς τους Γαλάτες , «δεν θα ήμουν δούλος του Χριστού.»
Οι δύο δρόμοι ή τρόποι ζωής διακρίνονται, επίσης, από τα αποτελέσματα. Ο θεωρητικός νιώθει τις ευκολίες και τις χαρές του πρακτικού ως δυσκολίες και λύπες. Και το αντίθετο αυτό που δίνει χαρά στον θεωρητικό, στον πρακτικό δίνει θλίψη, μπορεί και οργή. Αν και κανείς δεν είναι αμιγής θεωρητικός ή πρακτικός άνθρωπος. Κι οι δύο έχουν στοιχεία του ενός και του άλλου τύπου. Και ο θεωρητικός έχει την πρακτική του πλευρά και ο πρακτικός έχει τη θεωρητική του πλευρά.
Αυτό που προέχει όμως διαφέρει στον καθένα. Στον θεωρητικό αυτό που προέχει είναι όπως είπαμε η διαρκής μνήμη του Θεού. Για τον θεωρητικό «καμία σκέψη δεν αξίζει να τη σκέφτεται, αν δεν είναι σκέψη του Θεού. Καμία αναπνοή δεν αξίζει χωρίς να ευχαριστεί τον Ένα Τριαδικό Θεό στον Οποίο ανήκει.»»
Αυτό που προέχει στον πρακτικό άνθρωπο είναι η δράση. Ωστόσο και στη θεωρία και στην πράξη υπάρχουν όρια. Στη θεωρία το όριο είναι τα ίδια τα λόγια του Ιησού «Ου πας ο λέγων με Κύριε, Κύριε, σωθήσεται, αλλά ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς.» Και ο θεωρητικός έχει επαφή με τα πράγματα και με τα έργα, με τη διαφορά ότι αναζητεί σε όλα τα πράγματα το Θεό.
Στο δρόμο του πρακτικού ανθρώπου το όριο είναι η φιλανθρωπία, όταν αφιερώνει ένας μέρος της προσπάθειάς του στους άλλους, στο όνομα του Θεού.
Πιστεύω ότι πρέπει να ενθαρρύνουμε τη θεωρητική πλευρά του ανθρώπου στους νέους, πράγμα που δεν γίνεται με την τεχνοκρατική εκπαίδευση. Πρέπει να ενθαρρύνουμε την θεωρητική πλευρά του νέου, γιατί όταν το κίνητρο του ανθρώπου είναι να αρέσει στο Θεό, ούτε θα εξαπατήσει κανέναν, ούτε θα υποκριθεί, επειδή ο Θεός γνωρίζει τα μύχια της καρδιάς του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου