ΖΕΙΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΣ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Σύμφωνα με τον αρχαίο ελληνικό μύθο της Σφίγγας, όταν συναντούσες στο δρόμο σου τη Σφίγγα, έπρεπε, με δική σου ευθύνη να απαντήσεις σωστά στο αίνιγμά της. Αν έκανες λάθος, έχανες τη ζωή σου. Αν την απέφευγες, δεν κινδύνευες τη ζωή σου, αλλά δεν άξιζε να ζεις. Έχανες δηλαδή αυτό που έκανε τη ζωή σου να αξίζει να τη ζεις. Αν επέλεγες να λύσεις το αίνιγμα, έπρεπε να κάνεις αυτό που έκρινες ότι είναι το καλύτερο. Έπρεπε δηλαδή να πεις τη σωστή απάντηση. Αν έκανες λάθος, τόσο το χειρότερο για σένα.
Κατά τον μύθο της Σφίγγας, οι άνθρωποι διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, σ' αυτούς που ενδιαφέρονται για τις ανθρώπινες αξίες και σ΄ αυτούς που αδιαφορούν και σαν τον Πόντιο Πιλάτο "νίπτουν τας χείρας τους" Οι πρώτοι όταν συναντούν στο δρόμο τους την Σφίγγα δεν αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο, να απαντήσουν στα αίνιγμα που τους θέτει, ενώ οι άλλοι το αντιπαρέρχονται.
Αν επέλεγες να λύσεις το αίνιγμα, έπρεπε να κάνεις αυτό που έκρινες ότι είναι το καλύτερο. Έπρεπε δηλαδή να πεις τη σωστή απάντηση. Αν έκανες λάθος, τόσο το χειρότερο για σένα.
Ο πατέρας του Βούδα επέλεξε ο ίδιος, ήταν μαχαραγιάς, να μεγαλώσει το γιο του, μέσα σε ένα τεχνητό περιβάλλον, για να μη δει τη δυστυχία του κόσμου και λυπηθή. Τον έκλεισε μέσα σε ένα παλάτι και δεν του επέτρεπε να δει τίποτε άσχημο, θλιβερό, άρρωστο, αδύναμο, νεκρό. Τον άφηνε να ζει μέσα σε ένα κόσμο όχι όπως είναι, αλλά όπως ήθελε να είναι.
Το αποτέλεσμα; Όταν ο Βούδας είδε τον κόσμο όπως είναι, δεν μπορούσε πια να ζει σ΄ αυτόν και έφυγε μακριά, για να υποφέρει σε όλη τη ζωή από τον αγιάτρευτο οίκτο για τον κόσμο και για τη ζωή στο κόσμο.
Έτσι έγινε ο ιδρυτής μιας θρησκείας, η οποία στηρίζεται στις τεχνικές της αυτοβελτίωσης, η οποία συνίσταται στη νέκρωση της ζωής, ώστε να μην νιώθεις τον οίκτο για τον εαυτό σου και για τον κόσμο.
Οι πιστοί προσεύχονται να μην ζήσουν ούτε σ΄ αυτή τη ζωή , ούτε σε άλλη ζωή, την οποία δεν πιστεύουν. Προσπαθούν να συναντήσουν το κενό. Προτιμούν ακόμα και να μεταβούν σε άλλες μορφές υπάρξεως, αρκεί να μη ζήσουν αυτή τη ζωή.
Η θρησκεία του Βούδα είναι η θρησκεία της απελπισίας. Οι πιστοί δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, αλλά στην ανυπαρξία, δηλαδή στο "Μηδέν". στο οποίο επιδιώκουν να φτάσουν με τις διάφορες τεχνικές της αυτοβελτίωσης και της αυτοσωτηρίας. Η προσευχή τους είναι να μην υπάρξουν.
Ένα είδος θρησκείας της απελπισίας είναι και ο σύγχρονος τεχνικός πολιτισμός. Οι θεωρητικοί και οι ιδεολόγοι της απελπισίας δεν στηρίζονται σ΄ αυτό που είναι, αλλά στα οράματά τους, σ΄ αυτά που έχουν στο μυαλό τους. Προβάλουν τον πλούσιο, το νέο, τον ωραίο, τον δυνατό και περιφρονούν το φτωχό, τον γέρο, τον άσχημο, τον αδύνατο. Νομίζουν ότι ξέρουν πώς να ζουν ως πλούσιοι, νέοι, δυνατοί κι ωραίοι, αλλά δεν ξέρουν πώς να ζουν ως φτωχοί, γέροι, άσχημοι, ανήμποροι.
Πού οδηγεί τον κόσμο το πνεύμα αυτό της θρησκείας της απελπισίας, δεν είναι δύσκολο να το δούμε. Δύσκολο είναι να μην μετέχουμε σ΄ αυτό, ώστε να ζούμε με τις αυταπάτες και τις προκαταλήψεις μα