Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
"Ότι ο Θεός ο ειπών εκ σκότους φως λάμψαι, ος έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού εν προσώπω Ιησού Χριστού. Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσιν, ίνα η υπερβολή της δυνάμεως ή του Θεού και μη εξ ημών..." (Β' Κορ., Δ΄, 1-12)
Εδώ που φθάσαμε τώρα είτε από την άγνοιά μας είτε από την πονηρία μας , για να βγούμε από τη σύγχυση και για να βοηθήσουμε κι αυτούς που έρχονται, για να μην στερηθούμε το γραπτό μας λόγο, πρέπει καθένας από εμάς να παίρνει μια λέξη και να εμβαθύνει σ΄ αυτήν, που σημαίνει να την μελετάει για πολύ καιρό.
Με την ταχύτητα που χρησιμοποιούμε τις λέξεις και το λόγο αδικούμε και τον εαυτό μας, και τους άλλους.
Πώς μελετάμε και πώς εμβαθύνουμε στη λέξη; Κατ΄ αρχήν κατανοούμε την ανάγκη της ανανέωσης της κοινωνίας μας. Η συνειδητοποίηση της ανάγκης της ανανέωσης , μας αποκαλύπτει ότι ο μόνος τρόπος για να ανανεωθεί, με τη χάρη του Θεού, η κοινωνία μας και να βγει από τη σύγχυση είναι ο Λόγος.
Οι δυο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με τον Ιησού, ζήτησαν από τον Κύριο, ενώ βρίσκονταν επάνω στο σταυρό να τους σώσει. Κι οι δυο τους ζήτησαν το ίδιο , ο ένας όμως μιλούσε με επίγνωση, ενώ ο άλλος δεν ήξερε ούτε τί έλεγε, ούτε σε Ποιον μιλούσε, ούτε ποιος ήταν ο ίδιος.
Η εμβάθυνση στη λέξη είναι επίγνωση. Δεν είναι απλή γνώση. Είναι γνώση ότι γνωρίζουμε. Δεν είμαστε ερμηνευτικά λεξικά. Είμαστε άνθρωποι, που γνωρίζουμε τον εαυτό μας και γνωρίζουμε αυτά που γνωρίζουμε κι αυτά που αγνοούμε.
Ο Πόντιος Πιλάτος, στην υποκρισία του, ρώτησε τον Ιησού, τί είναι αλήθεια, γιατί ήθελε να μάθει την ερμηνεία της λέξης, ενώ περιφρονούσε την ουσία. Γιατί αν δεν περιφρονούσε την ουσία της Αλήθειας, δεν θα σταύρωνε Αυτόν που είναι η Αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου