ΓΕΝΙΚΟΑΝΘΡΩΠΟΙ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Βλέπετε εμείς δεν ξέρουμε πού ζει το ζωντανό "τώρα", τί είναι και πώς ονομάζεται.......δεν ξέρουμε πού ν' ακουμπήσουμε, από πού να πιαστούμε, τί ν' αγαπήσουμε και τί να μισήσουμε, τί να εκτιμήσουμε και τί να περιφρονήσουμε! Εμείς ακόμα κι αυτό το ότι είμαστε άνθρωποι το βαρυόμαστε - το ότι είμαστε άνθρωποι με πραγματικό χωριστό κορμί και αίμα. Ντρεπόμαστε γι' αυτό, το θεωρούμε αίσχος και πασχίζουμε να γίνουμε κάτι απίθανοι γενικοάνθρωποι." (Ντοστογιέφσκι, Το Υπόγειο)

Πέρασαν τρεις δεκαετίες και περισσότερο για να καταλάβω τί είναι γενικοάνθρωπος. Τώρα, με την ιστορία μου αυτή, μέσα σε μερικές γραμμές, προσπαθώ να μεταδώσω την εμπειρία μου στον αναγνώστη που τυχόν τον ενδιαφέρει , ώστε να υπερασπιστεί το μοναδικό πρόσωπο που ενδεχομένως είναι ακόμα.

Η ιστορία μου είναι από το γράψιμο, από τον πόθο μου να γράφω. Έγραφα για περισσότερο από τρεις δεκαετίες ως γενικοάνθρωπος. Δεν καταλάβαινα γιατί οι γενικές σκέψεις κι η θεωρητικολογία είχαν μικρότερη αξία, από το να έγραφα π.χ. ότι σήμερα είδα μια γάτα στα κεραμίδια.

Κι όμως μετά τριάντα χρόνια, όταν έψαξα στα εβδομήντα χοντρά τετράδια με γενικές ιδέες, να βρω έστω και μία φράση που να αξίζει, δεν βρήκα ούτε μία, και τα πέταξα όλα στον κάδο των απορριμάτων.

Το ίδιο δεν βρήκα στις τριακόσιες σελίδες με σημειώσεις του μακαρίτη του πατέρα μου, ούτε μία φράση που να αξίζει να μείνει, ως μια μαρτυρία για το πρόσωπο που υπήρξε!

Αν έγραφε π.χ. σήμερα είδα μια ωραία πεταλούδα , με χρώματα σε τόνο σκούρο, αυτόν που μου αρέσει, θα ήξερα ότι ο πατέρας μου αγαπούσε τα νωπά χρώματα, όπως κι εγώ, και θα χαιρόμουν που του μοιάζω.

Σήμερα αντιληφθήκαμε επί τέλους, ότι πρώτα μας αρπάζουν το πνεύμα κι ύστερα το ψωμί. Και είναι αρπαγή το να σε μετατρέπουν σε αντικείμενο, σε ένα κάποιον γενικό άνθρωπο, που τον αντικαθιστούν αμέσως ακόμα και στη μνήμη των αγαπημένων του.