Πιστεύω, Κύριε!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου


Θα νιώσεις κάποτε τη σπουδαιότητα που έχουν τα λόγια της Γραφής,"φύλαγε την καρδιά σου, για να μη γεννηθεί μέσα της ούτε μια μάταιη σκέψη (αργόν ρήμα)."

"Όπου είναι ο θησαυρός σας είναι και η καρδιά σας".Η στάση του ανθρώπου μπροστά στο θάνατο με απασχολούσε από τα παιδικά μου χρόνια. Δεν υπήρχε τίποτε πιο πικρό για μένα από αυτό που εκφράζουν οι δυο αυτές λέξεις, "ποτέ πια".

Από παιδί ακόμα, από τότε που έμεινα ορφανός από πατέρα,δεν δέχθηκα το θάνατο ως εξαφάνιση. Ο νους μου αρνούνταν να δεχθεί τη σκέψη ,ότι ο αποθανών δεν θα συναντηθεί ξανά με τους αγαπημένους του. Κάθε φορά που πρόβαλε το ερώτημα αυτό μέσα μου,δεν έψαχνα την απάντηση με το μυαλό μου, αλλά με την καρδιά μου. Ήμουν βέβαιος ότι θα ξανασυναντηθούμε με τους αγαπημένους μου, γιατί η καρδιά μου αναπαυόταν στη βεβαιότητα της συνάντησης."Όπου είναι ο θησαυρός σας εκεί είναι και η καρδιά σας".

Γιατί θα ένιωθα τόση χαρά και τόση βεβαιότητα για κάτι που δεν υπήρχε; Πώς θα επιθυμούσα κάτι ανύπαρκτο με τόση βεβαιότητα και απαντοχή που διαρκεί μια ολόκληρη ζωή;Ο άνθρωπος είναι ον που γίνεται ένα με αυτό που μετέχει με όλη του την καρδιά, με όλη του τη διάνοια και με όλη του τη δύναμη.

"Πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται χωρίσαι ημάς από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού του Κυρίου ημών".

(Κι είμαι πραγματικά βέβαιος πως ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε κάτι άλλο είτε στον ουρανό είτε στον άδη ούτε κανένα άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού για μας, όπως αυτή φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και Κυρίου μας.)(Ρωμ.η,39).

Ο Άντον Τσέχωβ στο "Θείο Βάνια" βάζει στο στόμα της ηρωίδας του αυτά τα λόγια στο τέλος του έργου: "Θα ζήσουμε, θείε Βάνια. Θα ζήσουμε πολλές μέρες αράδα κι ατέλειωτα βράδια. Θα υποφέρουμε υπομονετικά τις δοικιμασίες που μας στέλνει η μοίρα. Θα δουλεύουμε για τους άλλους και τώρα και στα γερατειά μας - χωρίς ξεκούραση. Κι όταν έρθει η ώρα μας, θα πεθάνουμε ήσυχα ήσυχα, χωρίς κανένα παράπονο. Κι εκεί , πέρα απ΄τον τάφο μας, θα πούμε πως υποφέραμε, πώς κλάψαμε , πως η ζωή μας πίκρανε, κι ο Θεός θα μας σπλαχνιστεί. Και τότε κι εγώ κι εσύ, θείε μου αγαπημένε, θα δούμε τη ζωή φωτεινή, χαρούμενη, ωραία. Θα χαιρόμαστε τότε και θα κοιτάζουμε πίσω τα τωρινά μας βάσανα και τις πίκρες με καλοσύνη, με χαμόγελο - και θ΄αναπατούμε. Πισtεύω, θείε μου. Πιστεύω, θερμά,με πάθος".