του Αρχιμ. Νεκταρίου Μουλατσιώτη
Από την ελληνική μας ιστορία, που τόσο πολύ κάποιοι προσπαθούν να ξαναγραφτεί με ψεύδη και αλλοιώσεις για να την ξαναμάθουμε από την αρχή, μπορούμε να αντλήσουμε εξηγήσεις που φωτίζουν τις πολλές πτυχές της σημερινής εθνικής μας κρίσης.
Είναι γνωστό ότι ο φόβος της παπικής τιάρας, της θρησκευτικής και εθνικής υποταγής τους στην παπική Δύση, είχε κάνει τους Βυζαντινούς προγόνους μας να προτιμήσουν το τουρκικό φέσι, καθώς είχαν διαπιστώσει τη δήθεν χριστιανική δυτική υποκρισία και σκληρότητα που έταζε ψίχουλα βοηθείας προκειμένου να κατακερματίσει την ορθόδοξη ψυχή της εκπνέουσας Ελληνικής αυτοκρατορίας του Βυζαντίου. Όμως αυτή η ψυχή έμεινα ζωντανή και κατόρθωσε να διατηρήσει τη συνοχή και ενότητα του Ελληνικού Γένους επί 4 σκοτεινούς αιώνες τουρκοκρατίας και ακόμα να το οδηγήσει στην «ακατόρθωτη» επανάσταση της ελευθερίας του!
Όμως η πάγια τακτική του «διαίρει και βασίλευε», γνωστή και επιτυχημένη μέθοδος για τους Ευρωπαίους, έμελλε να φέρει πολλά δεινά στο νεοσύστατο μικρό ελληνικό κράτος. Μέχρι την εποχή της διακυβέρνησης Καποδίστρια διατηρούνταν ζωηρός ο ελληνορθόδοξος προσανατολισμός, το όραμα της απελευθέρωσης της Πόλης και της ΑγιαΣοφιάς, του Πατριαρχείου που στεκόταν αιώνιο σύμβολο ενότητας του Ελληνισμού, που έδενε τους απελεύθερους με τους ακόμα σκλαβωμένους Έλληνες, με την κοινή πίστη, με τον κοινό αγώνα.
Ξαφνικά, η δολοφονία του κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια άλλαξε τα πάντα! Ο μαρτυρικός αγωνιστής της πίστεως και της πατρίδας μας μοναχός Κοσμάς Φλαμιάτος, με λεβεντιά καταγγέλει δημοσίως ως ηθικούς αυτουργούς τους Άγγλους, που όπλισαν προδοτικά χέρια Ελλήνων με το πρόσχημα της δήθεν ελευθερίας. Σύμφωνα με την πολιτική του σκέψη, «εκείνοι που σκότωσαν τον Καποδίστρια σκότωσαν την Ελλάδα» και αυτό φάνηκε καθώς η αιματοκυλισμένη επανάσταση των Ελλήνων του ’21 κατέληξε σε απλή μεταβίβαση εξουσίας από τους Οθωμανούς στους Άγγλους και στους Φράγκους της Ευρώπης!
Πράγματι τα Ελληνικά οράματα διαδέχθηκε η ξενομανία της Βαυαροκρατίας, η εθελοδουλεία με νέο τύραννο την Ευρώπη, η κατάργηση των παραδόσεων, η ανθελληνική φράγκικη παιδεία, ο άθεος «ψευτοδιαφωτισμός», ο διωγμός των γνησίων διδασκάλων και των αγίων του μοναχισμού, η παραχάραξη της αλήθειας. Η ελλαδική Εκκλησία βρέθηκε αποκομμένη από τη Μητέρα Εκκλησία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με κεφαλή της όχι πια τον Χριστό αλλά των ρωμαιοκαθολικό Βασιλέα Όθωνα, οι ξένοι έβαλαν τους Έλληνες σε διχόνοια, η απελευθέρωση της Πόλης ξεχάστηκε και όσοι αντιστάθηκαν στον εκδυτικισμό της Ελλάδος φυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν, εδκιώχθηκαν. Οι Βαυαροί έκλεισαν εκατοντάδες μοναστήρια, γνωρίζοντας ότι εκεί βρισκόταν η ψυχή του Γένους μας, που με τόσους αγώνες κατάφερε να διατηρήσει γλώσσα και πίστη και να αναστηθεί, χιλιάδες μοναχοί αποσχηματίσθηκαν, πολλοί κλείσθηκαν σε φυλακές, σε μπουντρούμια, δυσβάστακτα κάτεργα, όπως ο Φλαμιάτος, που κλεισμένος στο φοβερό κάστρο αράπη του Ρίου με άλλους 150 μοναχούς, δολοφονήθηκε.
Η Δύση έπρεπε να κερδίσει την Ελλάδα και για να επιβληθεί, έπρεπε να παταχθούν οι αντιφρονούντες και να διαιρεθεί ο λαός. Η αρρωστημένη εικόνα αυτή που μας ακολουθεί μέχρι και σήμερα συμπληρώθηκε με τον χωρισμό της πολιτικής ζωής σε τρία κόμματα ευρωπαϊκού προσανατολισμού και εξάρτησης από τις αντίστοιχες μεγάλες δυνάμεις. Ήταν το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό κόμμα. Τα δύο πρώτα πρόβαλλαν τον «προοδευτισμό» των Ελλήνων κατά τα δυτικοερωπαϊκά τους πρότυπα και συμφέροντα, ενώ το τρίτο υποστήριζε τον ορθόδοξο προσανατολισμό για να κρατήσει την Ελλάδα στη ρωσική σφαίρα επιρροής, κάτι που ευνοούσε την πατρίδα μας τουλάχιστον από απόψεως παράδοσης του λαού της. Εξέλιξη αυτού του κομματικού τρίπτυχου είναι τα σημερινά μας κόμματα, το ΠΑΣΟΚ του αγγλικού, η ΝΔ του γαλλικού και το ΚΚΕ του ρωσικού, με πολλές βέβαια μεταλλάξεις που προέκυψαν με την πάροδο του χρόνου.
Η εθνική μας υπόσταση βρέθηκε λοιπόν, από τα χρόνια ήδη της απελευθέρωσης, μπολιασμένη και δηλητηριασμένη από τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, ζεμένη στο άρμα των μεγάλων δυνάμεων, που δεν βοήθησαν σχεδόν ποτέ χωρίς αντάλλαγμα και μάλιστα βαρύ, αναλαμβάνοντας να κάνουν κουμάντο στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή και παίρνοντας αποφάσεις από τα πλούσια σαλόνια τους για τις ελληνικές υποθέσεις.
Από την άλλη, μέσα από τους διχασμούς που αποτελούν διαχρονική κατάρα της ελληνικής φυλής μας, η ιστορία μας ανέδειξε και πολλές ηρωικές μορφές πατριωτισμού και ορθόδοξου φρονήματος, που με θάρρος, ανιδιοτέλεια και αγωνιστικότητα αντιστάθηκαν στο πνεύμα της αλλοτρίωσης των ηθών και της πίστεως, πολέμησαν τους θιασώτες της προδοσίας, στάθηκαν αληθινοί διαφωτιστές των Ελληνών και θυσιάστηκαν ποικιλοτρόπως γι’ αυτή τους τη δράση και προσφορά. Ήταν οι αφυπνιστές του Γένους, οι επικίνδυνοι για τις δυνάμεις που το θέλουν κοιμώμενο, εκείνοι που ανέκαθεν κολλούσαν τη ρετσινιά του σκοταδιστή, του φανατικού, του οπισθοδρομικού, του φονταμεταλιστή, του μεσαιωνιστή και άλλων επιθέτων, προσπαθώντας να μειώσουν το κύρος του λόγου τους και την επιρροή του στο λαό, να περιορίσουν την καθοριστική για τις εξελίξεις δράση τους και ν’ απαξιώσουν την λυτρωτική για την πατρίδα προσφορά τους.
Ήταν εκείνοι που συχνά αδικήθηκαν από τους ιχνογράφους των ιστορικών γεγονότων που εξυπηρετούν σκοπιμότητες και συχνά έμειναν στα «ψιλά γράμματα» της ιστορίας, η οποία ενώ θα έπρεπε να ξαναγραφτεί από ανιδιοτελείς λογίους και φιλαλήθεις πατριώτες, επιχειρείται στις μέρες μας να προσαρμοστεί στη «Νέα Τάξη», να διαστρέψει τα γεγονότα, να εξαφανίσει κάθε ίχνος πατριωτικής υπερηφάνειας, να μειώσει κάθε αξία και ιδανικό που έθρεψε αυτό το λαό. Ανάμεσα σ’ εκείνες τις ηρωικές μορφές της αντιδυτικής δράσεως, στέκονται ως διαχρονικοί οδοδείκτες ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο άγιος Μάρκος ο Εφέσου ο Ευγενικός, διδάσκαλοι του Γένους όπως ο επίσκοπος Ευγένιος Βούλγαρης και ο άγιος ιερομόναχος Κοσμάς ο Αιτωλός, εκπρόσωποι του κινήματος των Κολλυβάδων όπως ο άγιος ιερομόναχος Νικόδημος ο Αγιορείτης και ο άγιος επίσκοπος Μακάριος ο Νοταράς και μετά την Επανάσταση ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, ο μοναχός Φλαμιάτος και ο όσιος μοναχός Παπουλάκος, ο ιερομόναχος Ιγνάτιος Λαμπρόπουλος που υπήρξε διδάσκαλος του οσίου ιερομονάχου Ευσέβιου Ματθόπουλου, στον οποίο μαθήτευσε και ο αγωνιστής και άγιος επίσκοπος της Φλώρινας Αυγουστίνος Καντιώτης.
Όλοι αυτοί που στάθηκαν με σθένος απέναντι στο έγκλημα της εθνικής διαστροφής, απέναντι στην παράδοση και προδοσία των ιερών και οσίων της καθ’ ημάς ανατολής, αποτελούν μια ένδοξη συνέχεια που αναζητά απεγνωσμένα τη σημερινή της έκφραση.
Λίγο πριν το μαρτυρικό του τέλος, εν έτει 1849 ο μοναχός και μάρτυρας Κοσμάς Φλαμιάτος διεισδύει προφητικά στο μέλλον μέσα από το έργο του «Φωνή Ορθόδοξος» διαβλέποντας ότι οι Άγγλοι και οι Ευρωπαίοι σχεδίαζαν να ενισχύσουν την ιδέα να επανασυσταθεί το Εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη και αργότερα ν’ ανεγερθεί ο Ναός του Σολομώντα και επισημαίνει ότι από τότε υφίσταντο σκοτεινές προσπάθειες των Εβραίων, οι οποίοι κατέγραψαν τα ήθη και τα έθιμα των λαών, προκειμένου να μετρήσουν τη δύναμη και τη διαγωγή του κάθε λαού για να βρουν τους κατάλληλους τρόπους να επιβληθούν σ’ αυτούς αργότερα! Μάλιστα συνδέει τις προσπάθειες αυτές με της συμμετοχή των Εβραίων στον ιερόσυλο φόνο του Πατριάρχη μας αγίου Γρηγορίου του Ε’, το 1821. Ας σημειωθεί ότι η Παλαιστίνη ήταν τότε υπό αγγλική κατοχή και ότι με πρωτοβουλία των Άγγλων οι Εβραίοι επέστρεψαν από τη διασπορά τους και κατάφεραν να ιδρύσουν το κράτος του Ισραήλ σχεδόν 100 χρόνια μετά την πρόβλεψη του Φλαμιάτου, το 1948.
Με αυτά τα δεδομένα μπορούμε να κατανοήσουμε σήμερα γιατί οι πολιτικοί μας έκαναν μονόδρομο την πορεία της Ελλάδας προς την Ευρώπη και γιατί η εξάρτησή μας από το ευρωπαϊκό πολιτικό άρμα, σε συνάρτηση με τους κερδοσκοπικούς οίκους που οι ιδιοκτήτες τους έχουν εβραϊκά ονόματα, οδήγησαν την πατρίδα μας σε τόσο δεινή θέση. Αυτά τα δεδομένα είχε βέβαια υπόψη του ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος, που αποκαλούσε τους Ευρωπαιϊστές «Ευρωλιγούρηδες» και επαναλάμβανε με αγωνία ότι πρέπει να δεχθούμε την ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά μόνο κρατώντας τις δύο «βαλίτσες» μας, την Ελλάδα και την Ορθοδοξία. Αυτό σημαίνει ότι επέμενε στην υπογραφή των διεθνών συνθηκών με όρους, για να μην ξεπουληθούμε…
Αλλά και προσωπικώς το 1997 κυκλοφορήσαμε 200.000 μικρά τεύχη με τον τίτλο «Η Ελλάδα δεν ανήκει πια στους Έλληνες», όπου ζητούσαμε από την ελληνική βουλή να μην υπογράψει την Συνθήκη του Σένγκεν άνευ όρων. Αλλά δεν εισακουστήκαμε.
Αλλά και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου όταν επέλεγε τα αξέχαστα συνθήματα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «Η Ελλάδα είναι αδιαπραγμάτευτη» και «Έξω από την ΕΟΚ», προφανώς προσπαθούσε να κρατήσει τις απαραίτητες ισορροπίες για να μην παραδώσει αμαχητί «γη και ύδωρ». Όμως ήδη από την εποχή της μεταπολίτευσης με σειρά αλλαγών στο εκπαιδευτικό σύστημα κατέστρεψε την ελληνική παιδεία με μεθοδικότητα σατανική, οδηγώντας τις νεώτερες γενιές σε άχρωμες, κενές, δήθεν επαναστατικές θεωρήσεις, που τις απομακρύνουν από τις παραδοσιακές αξίες όλο και περισσότερο, ενώ τα συνθήματα σταδιακά έσβησαν…
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 το εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ πίεζε αφόρητα για να επικυρώσει η Ελλάδα την Συνθήκη του Σένγκεν, συνδέοντας έντεχνα την πράξη αυτή με τη βελτίωση των σχέσεων Ελλάδας – Ισραήλ. Αυτή την ολέθρια Συνθήκη, ο Παπανδρέου είχε βάλει τότε στο συρτάρι, παρά το πολιτικό κόστος και τις πιέσεις, γιατί εκτός των εξουσιών που παρέδιδε αυτόματα στις Βρυξέλλες εν αγνοία του ελληνικού λαού, είχε ανακαλύψει και ότι ήταν αδύνατο να προστατευθούν οι πολίτες από τη νομιμοποίηση του ηλεκτρονικού φακελλώματος που προέβλεπε. Οι επόμενες κυβερνήσεις έπαψαν να έχουν τέτοιους ενδοιασμούς. Η εθνική ταυτότητα άλλαξε, παρά την ύστατη προσπάθεια αφύπνισης από την Ελλαδική Εκκλησία, της οποίας η συλλογή υπογραφών πετάχτηκε στα σκουπίδια και η εικόνα του κύρους της, ως του μακράν των άλλων πιο αξιοσέβαστου θεσμού, πνίγηκε στο βούρκο της σκανδαλολογίας.
Σήμερα στην εποχή των τεχνικών οικονομικών κρίσεων και των επίσης τεχνητών παγκοσμίων προβλημάτων που πρέπει να λάβουν την παγκόσμια (σιωνιστική;) λύση, οι ψευδαισθήσεις του ευρωπαϊκού μας προσανατολισμού εξέπνευσαν πια οριστικά, μαζί με το ιδρυτικό τρίπτυχο του ΠΑΣΟΚ που διακήρυττε «Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Απελευθέρωση». Ήδη φθάσαμε να καταργούμε εθνικές εορτές και παρελάσεις με το φαιδρό πρόσχημα της εξοικονόμησης χρημάτων, τη στιγμή που ξοδεύονται τεράστια ποσά σε ευτελείς εκδηλώσεις και θεάματα. Ήδη ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου ομολόγησε δημοσίως και κατ’ επανάληψη ότι η Ελλάδα εκχώρησε μέρος της εθνικής της κυριαρχίας (!) για να πάρει ανάσα από τα χρέη που την πνίγουν. Έγκριτοι δημοσιογράφοι (Στ. Σταυρόπουλος – Ελευθεροτυπία, Μ. Ιγνατίου – Έθνος) θεωρούν ότι οι δηλώσεις αυτές είναι άκρως – άκρως ανησυχητικές, καθώς δεν αναφέρονται απλώς στην επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας από τους ξένους, αλλά ακόμη και στα σύνορα ή τα εδάφη της πατρίδας μας! Ήδη οι Γερμανοί βουλευτές τόλμησαν ξεδιάντροπα, ξεχνώντας το τεράστιο χρέος που οφείλουν στην Ελλάδα για τα δεινά και τις απώλειες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, να μας προτρέψουν να πουλήσουμε την Ακρόπολη ή την Κέρκυρα ή άλλα νησιά μας, για να πληρώσουμε τα τοκογλυφικά μας χρέη.
Καθώς οι καιροί είναι εξαιρετικά κρίσιμοι, τόσο γιατί οδεύουμε προς το τέλος των εθνικών κρατών, όσο και γιατί η Ελλάδα βρίσκεται στο στόχαστρο των ισχυρών της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, η ανάγκη μας για αφυπνιστικές φωνές που θα μας συσπειρώσουν σε αγώνα νέας εθνικής και θρησκευτικής αντίστασης, είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά. Η ιστορία μας είναι γεμάτη διδάγματα. Η ελληνική ψυχή άντεξε στις φανερές επιθέσεις των ξένων. Σήμερα καλείται να πολεμήσει την ίδια της αυτοκατάργησή της. Ατέλειωτοι αγώνες, μας κληροδότησαν αυτά που σήμερα ξεπουλάμε χωρίς συναίσθηση, χωρίς ντροπή. Ας τολμήσουμε επιτέλους να φύγουμε από την Δύση, που γέμισε τον τόπο μας με συμφορές και μας υποδουλώνει καθημερινά όλο και χειρότερα, φορώντας μας βαριές αλυσίδες. Ας στραφούμε επιτέλους στην Ορθόδοξη Ανατολή, εκεί που οι πρόγονοί μας είχαν τα οράματά τους. Αλλά και αν ο Θεός επιτρέψει να χάσουμε, τουλάχιστον ας μας βρει η πτώση μαχόμενους και όχι κοιμώμενους.
πηγή: http://www.freemonks.gr/index.php?page=news_info&lang=1&id=183 αναδημοσίευση από: http://exagorefsis.blogspot.com/
3 σχόλια:
Επειδή ή ΔΥΣΗ δεν μπορεί να δεχθεί τον Χριστόν, και επειδή ή Ανατολή δεν ημπορεί να δεχθεί τον Ιησούν.
Η επειδή ή ΔΥΣΗ ανεγνώρισε τον άνθρωπον και δεν αναγνωρίζει τον Θεόν, ενώ ή Ανατολή ανεγνώρισε τον Θεόν και δεν αναγνωρίζει τον άνθρωπον.
Δια τούτο ή ΔΥΣΗ ευρίσκεται στην σπασμώδη ταραχή και ή Ανατολή στην παραίτηση στο πεπρωμένο. Καθώς ό Ιησούς Χριστός απλώνει και τα δικά του χέρια, δια να εναγκαλιστεί εις μίαν αγκάλη και την Ανατολή και την Δύση, αλλά δεν μπορεί. Δεν μπορεί να εναγκαλιστεί την Ανατολή, λόγω της νιρβάνας, ούτε την Δύση λόγω των ξιφών.
Ιδού ή Ανατολή και ή ΔΥΣΗ είναι στην ψυχή σου. Ό σπασμός και ή παραίτησης είναι σπόροι στον ίδιο αγρό. Το Δένδρον της Γνώσεως και το Δένδρον της Ζωής μεγαλώνουν το ένα πλάι εις το άλλο. Ή Ανατολή και ή ΔΥΣΗ συγκρούονται εις έκαστο άνθρωπον. Και δεν σημαίνουν την συγκατοίκησα, αλλά την σύγκρουσιν
(Απόσπασμα απ΄ το βιβλίο του Σέρβου Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Ανατολή και Δύση, Εκδόσεις
Για να μη κουράσω τους αναγνώστες σας: http://kyprianoscy.blogspot.com/2010/04/blog-post_12.html
Νομίζω είναι συναφές με αυτά που γράφετε.
Μια φορά έχασα το δρόμο μου στο Αγίον Όρος πηγαίνοντας προς την Ιερά Μονή Βατοπεδίου με άλλους δυο προσκυνητές. Σε μια διασταύρωση η επιγραφή που ήταν καρφωμένη στον κορμό ενός δέντρου με δυο καρδιά, για να μην την γυρίζει ο αέρας έδειχνε προς τα δεξιά. Ο πιο έμπειρος της παρέας (είχε πάει πολλές φορές, εγώ καμία) είπε ότι το σωστό μονοπάτι είναι αυτό που πάει προς τα αριστερά.
Ο τρίτος είπε θα ακολουθήσει αυτόν που είχε ξαναπάει στο μοναστήρι. Εγώ δεν μπορούσα να αρνηθώ τηνεπιγραφή και τράβηξα το δεξιό μονοπάτι. Ύστερα από πορεία περίπου δύο ωρών (είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει) το μονοπάτι σταμάτησε ξαφνικά σε κάποιο σημείο, που δεν ήταν κατασκέπαστο από τα κλαδιά των δέντρων και δεν έβλεπες καθόλου ουρανό. Ήταν αδύνατο να γυρίσω πίσω στην διασταύρωση γιατί θα νύχτωνε και θα κινδύνευα από τα άγρια θηρία.
Εάν τραβούσα προς τα εκεί που υπολόγιζα ότι θα ήταν η θάλασσα λόγω της κλίσης του εδάφους, θα κινδύνευα από τα φίδια, γιατί ο τόπος ήταν σκεπασμένος από ένα παχύ στρώμα ξεραμμένων φύλλων και κλαδιών.
Δεν ξέρω γιατί προτίμησα τον κίνδυνο των φιδιών. Έτρεξα προς τα κάτω με ένα τρόπο που κι αν πατούσα επάνω σε κάποια οχιά, δεν θα προλάβαινε να με δαγκώσει, τόσο γρήγορα έτρεχα. Είχα β΄γάλει φτερά στα πόδια! Ή ο φύλακας άγγελός μου με κρατούσε στα χέρια. Ίσως γιατί την ίδια μέρα βοήθησα έναν καρδιοπαθή που ακομπούσε στο μπράτσο μου, χώ ρια το βάρος απ΄ το σακκίδιό του. Του έδινα θάρρος και εφάρμοσα μια δική μου τακτική με τον συγχρονισμό των βημάτων, της αναπνοής και της διακοπτόμενης προσπάθειας.Π.χ. Ένα, δύο, τρία, τέσσαρα βήματα, στάση, χαλάρωση, και αναπνοή. Έτσι ανεβήκαμε μαζί τις ανηφόρες.
Ο άγγελός μου με έσωσε από τα φίδια, αλλά κατάκοπος καθώς ήταν με το να με κρατάει στα χέρια Του και να τρέχει με άφησε τη νύχτα, όταν με παρέδωσε στο μοναστήρι.Ήταν αργά τη νύχτα και όλοι κοιμούνταν. Ένας μοναχός μου έδειξε ένα ράντσο που ήταν δίπλα σε κάποιον άλλον. Με πήρε αμέσως ο ύπνος απ΄ τη φοβερή κούραση και την σωματική και ψυχική ταλαιπωρία εκείνης της μέρας. Ας σημειωθεί ότι φοβόμουν μήπως πάθει κάτι ο καρδιοπαθής.
Κάποια στιγμή ένιωσα το κρεβάτι μου να συγκλονίζεται και μια άγρια φωνή να μου λέει: "Ροχαλίζεις". Ήταν η φωνή του καρδιοπαθή.
Προσπαθούσα να μην κοιμηθώ για να μη ροχαλίζω αλλά δεν τα κατάφερνα και κάθε φορά ο άνθρωπος με ξυπνούσε τραντάζοντας το κρεβάτι μου!
Για σου τα γράφω όλα αυτά;
Επειδή έκανες καλά που μού ΄δειξες το δρόμο. Μακάρι τα κείμενα που γράφω να μην έχουν πάρει λάθος δρόμο, έστω κι αν οι επιγραφές είναι καφωμένες με δυο καρφιά για να μην τις γυρίζει ο αέρας. Η εμπειρία είναι πιο σίγουρη. Λόγος αναιρεί άλλο λόγο. Τη ζωή ποιος θα την αναιρέσει;
Τα μεγάλα σχόλια είναι και ένα είδος ενθάρρυνσης προς τους φίλους να μην αντιρριούνται και να γράφουν ελεύθερα.
Δημοσίευση σχολίου