Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Διάβασα στο διαδίκτυο την εξής καταγγελία μιας γυναίκας, που μοιάζει με κραυγή εξιλέωσης; «Η απιστία στο γάμο δεν είναι «μαγκιά», αλλά ταπείνωση.»
Η συνειδητοποίηση ότι η απιστία στο γάμο, είναι ταπείνωση είναι το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση των θυμάτων από τους μηχανισμούς που ιεροποιούν την βία, δήθεν με τον ιερό σκοπό της βοήθειας προς αυτά, που τα εξασφαλίζει μια ψεύτικη ευμάρεια.
Ο Ιησούς κατήργησε τις θυσίες για να σταματήσει την ιεροποίηση της βίας. Υπάρχουν όμως ακόμα θυματοποιητικοί μηχανισμοί που εξακολουθούν να λειτουργούν εις βάρος των θυμάτων. Χρειάζεται το θάρρος των θυμάτων να καταγγείλουν την ιεροποίηση της βίας. Το πρώτο βήμα είναι να μην υποκρίνονται ότι δήθεν υπάρχει «ιερός σκοπός». Δεν είναι ιερές θυσίες η εκμετάλλευση. Όταν τα θύματα της βίας συνειδητοποιήσουν ότι η εκμετάλλευση της ανάγκης τους δεν είναι ιερός σκοπός , θα κάνουν το πρώτο βήμα προς την απελευθέρωσή τους από αυτήν.
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία το παράδειγμα του Θησέα είναι κλασικό. Ο Θησέας, σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο, επιστρέφοντας από την Κρήτη, «ξέχασε» να αλλάξει τα μαύρα πανιά των πλοίων, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς της Αθήνας Αιγέας να αυτοκτονήσει πέφτοντας στη θάλασσα, που έκτοτε ονομάζεται Αιγαίον Πέλαγος απ΄’ το όνομά του. Στην πραγματικότητα ο Θησέας κατήργησε τις ανθρωποθυσίες που τελούσε το καθεστώς του πατέρα του, στέλνοντας τους νέους της Αθήνας στον Μινώταυρο της Κρήτης, δήθεν για ιερό σκοπό, που δεν ήταν άλλος από την παραμονή ενός ανελεύθερου καθεστώτος στην εξουσία. Παρόμοιους «ιερούς σκοπούς» μετέρχεται η βία εις βάρος των θυμάτων για την διαιώνισή της.
«Ιερά σφάγια» της βίας μπορούμε να θεωρήσουμε την Αναστάσια Φιλίπποβνα στον Ηλίθιου του Ντοστογιέφσκι και την Λόλα στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του Φαϊσμπίντερ. Για να ελευθερωθούν από την θυματοποίησή τους έπρεπε να υπομείνουν μέχρι τέλους την ανέχεια, για την οποία το περιβάλλον τους δεν τις «προετοίμασε» στα παιδικά τους χρόνια, γιατί τις μεγάλωσε με την ψεύτικη υλική ευμάρεια, που δεν διαρκεί μέχρι το τέλος.
Το θέμα που ανέκυψε την εποχή των πρώτων χριστιανών στη διανομή της τροφής στα κοινά συσσίτια έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από ό,τι η διανομή της τροφής, γιατί δείχνει τη στάση της κοινωνίας απέναντι στις χήρες και στα ορφανά, αλλά και στις μητέρες γενικά και στα παιδιά.
Oι Απόστολοι εξέλεξαν " άντρες με καλή φήμη, γεμάτους με τη σοφία του Αγίου Πνεύματος," για να ασχοληθούν με αυτό το θέμα, που είναι ευρύτερο από όσο φαίνεται, αν δεν το δούμε μόνο από την άποψη της διανομής της τροφής. Δεν είναι μόνο η σωστή διανομή της τροφής στις γυναίκες που μεγαλώνουν τα παιδιά μας, αλλά αφορά γενικά στη στάση της κοινωνίας απέναντι στα παιδιά. Την ευθύνη κατ’ αρχήν έχουν ο πατέρας και η μητέρα που μεγαλώνει τα παιδιά, αλλά τα παιδιά δεν είναι μόνον του πατέρα και της μητέρας που τα μεγαλώνει, τα παιδιά είναι η μελλοντική κοινωνία ολόκληρη. Ποια είναι η στάση της κάθε γενιάς απέναντι στη γενιά που έρχεται;
Η σημερινή στάση της γενιάς αυτής, η οποία φαίνεται ότι ξεπερνάει σε διαφθορά και σε αδιαφορία κάθε άλλη γενιά, είναι φαινόμενο παθολογικό που χρειάζεται θεραπεία. Στην πραγματικότητα τα παιδιά ή μάλλον οι μητέρες που μεγαλώνουν παιδιά έχουν αφεθεί στην τύχη τους και στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουν την αδιαφορία και την περιφρόνηση των ανδρών.
Ανυπομονώ, γράφει ο Απόστολος Παύλος, πότε θα γεννηθεί εντός σας ο Χριστός. Πότε θα βάλουμε πρότυπο της ζωής μας τον Ιησού Χριστό. Ο Ιησούς κατήργησε τις θυσίες και απεκάλυψε την υποκρισία των διωκτών
Διάβασα στο διαδίκτυο την εξής καταγγελία μιας γυναίκας, που μοιάζει με κραυγή εξιλέωσης; «Η απιστία στο γάμο δεν είναι «μαγκιά», αλλά ταπείνωση.»
Η συνειδητοποίηση ότι η απιστία στο γάμο, είναι ταπείνωση είναι το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση των θυμάτων από τους μηχανισμούς που ιεροποιούν την βία, δήθεν με τον ιερό σκοπό της βοήθειας προς αυτά, που τα εξασφαλίζει μια ψεύτικη ευμάρεια.
Ο Ιησούς κατήργησε τις θυσίες για να σταματήσει την ιεροποίηση της βίας. Υπάρχουν όμως ακόμα θυματοποιητικοί μηχανισμοί που εξακολουθούν να λειτουργούν εις βάρος των θυμάτων. Χρειάζεται το θάρρος των θυμάτων να καταγγείλουν την ιεροποίηση της βίας. Το πρώτο βήμα είναι να μην υποκρίνονται ότι δήθεν υπάρχει «ιερός σκοπός». Δεν είναι ιερές θυσίες η εκμετάλλευση. Όταν τα θύματα της βίας συνειδητοποιήσουν ότι η εκμετάλλευση της ανάγκης τους δεν είναι ιερός σκοπός , θα κάνουν το πρώτο βήμα προς την απελευθέρωσή τους από αυτήν.
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία το παράδειγμα του Θησέα είναι κλασικό. Ο Θησέας, σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο, επιστρέφοντας από την Κρήτη, «ξέχασε» να αλλάξει τα μαύρα πανιά των πλοίων, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς της Αθήνας Αιγέας να αυτοκτονήσει πέφτοντας στη θάλασσα, που έκτοτε ονομάζεται Αιγαίον Πέλαγος απ΄’ το όνομά του. Στην πραγματικότητα ο Θησέας κατήργησε τις ανθρωποθυσίες που τελούσε το καθεστώς του πατέρα του, στέλνοντας τους νέους της Αθήνας στον Μινώταυρο της Κρήτης, δήθεν για ιερό σκοπό, που δεν ήταν άλλος από την παραμονή ενός ανελεύθερου καθεστώτος στην εξουσία. Παρόμοιους «ιερούς σκοπούς» μετέρχεται η βία εις βάρος των θυμάτων για την διαιώνισή της.
«Ιερά σφάγια» της βίας μπορούμε να θεωρήσουμε την Αναστάσια Φιλίπποβνα στον Ηλίθιου του Ντοστογιέφσκι και την Λόλα στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του Φαϊσμπίντερ. Για να ελευθερωθούν από την θυματοποίησή τους έπρεπε να υπομείνουν μέχρι τέλους την ανέχεια, για την οποία το περιβάλλον τους δεν τις «προετοίμασε» στα παιδικά τους χρόνια, γιατί τις μεγάλωσε με την ψεύτικη υλική ευμάρεια, που δεν διαρκεί μέχρι το τέλος.
Το θέμα που ανέκυψε την εποχή των πρώτων χριστιανών στη διανομή της τροφής στα κοινά συσσίτια έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από ό,τι η διανομή της τροφής, γιατί δείχνει τη στάση της κοινωνίας απέναντι στις χήρες και στα ορφανά, αλλά και στις μητέρες γενικά και στα παιδιά.
Oι Απόστολοι εξέλεξαν " άντρες με καλή φήμη, γεμάτους με τη σοφία του Αγίου Πνεύματος," για να ασχοληθούν με αυτό το θέμα, που είναι ευρύτερο από όσο φαίνεται, αν δεν το δούμε μόνο από την άποψη της διανομής της τροφής. Δεν είναι μόνο η σωστή διανομή της τροφής στις γυναίκες που μεγαλώνουν τα παιδιά μας, αλλά αφορά γενικά στη στάση της κοινωνίας απέναντι στα παιδιά. Την ευθύνη κατ’ αρχήν έχουν ο πατέρας και η μητέρα που μεγαλώνει τα παιδιά, αλλά τα παιδιά δεν είναι μόνον του πατέρα και της μητέρας που τα μεγαλώνει, τα παιδιά είναι η μελλοντική κοινωνία ολόκληρη. Ποια είναι η στάση της κάθε γενιάς απέναντι στη γενιά που έρχεται;
Η σημερινή στάση της γενιάς αυτής, η οποία φαίνεται ότι ξεπερνάει σε διαφθορά και σε αδιαφορία κάθε άλλη γενιά, είναι φαινόμενο παθολογικό που χρειάζεται θεραπεία. Στην πραγματικότητα τα παιδιά ή μάλλον οι μητέρες που μεγαλώνουν παιδιά έχουν αφεθεί στην τύχη τους και στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουν την αδιαφορία και την περιφρόνηση των ανδρών.
Ανυπομονώ, γράφει ο Απόστολος Παύλος, πότε θα γεννηθεί εντός σας ο Χριστός. Πότε θα βάλουμε πρότυπο της ζωής μας τον Ιησού Χριστό. Ο Ιησούς κατήργησε τις θυσίες και απεκάλυψε την υποκρισία των διωκτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου