Η ενοχή του προδότη

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Τί χρειάζεται ο προδότης όταν το θύμα είναι γνωστό; Παράδειγμα στην προδοσία του Ιούδα. Ο Ιησούς είπε σ΄ αυτούς που τον συνέλαβαν, γιατί ήρθατε να με συλλάβετε σαν ληστή; Φανερά δίδασκα στις συναγωγές. 

Το Ιησού τον συνέλαβαν για το Ευαγγέλιο το οποίο κήρυττε φανερά. Τί χρειαζόταν ο προδότης Ιούδας να τους δείξει έναν άνθρωπο που είχε κερδίσει χάρις στα θάυματά του όλον τον κόσμο και τον γνώριζαν οι πάντες και τον αγαπούσαν;

Το ίδιο ερώτημα προβάλλει και τώρα με την προδοσία του ελληνικού λαού από τους προδότες του. Τί χρειάζονται λοιπόν οι προδότες; Δεν είναι γνωστό το θύμα τους; Γιατί πρέπει να υπάρξουν οι προδότες;

Ποιοι προδίδουν τον ελληκνικό λαό την εποχή αυτή; Ποιοι τον παραδίδουν στα χέρια των διωκτών του, χωρίς να του δοθεί η δυνατότητα να υπερασπιστεί΄τον εαυτό του, την ελευθερία του, τη δικαιοσύνη, την ειρήνη και γενικά τις αξίες στις οποίες πιστεύει;

Ποιοι εξευτέλισαν τις αξίες του ελληνικού λαού και ποια είναι τα τριάκοντα αργύρια τα οποία έλαβαν είναι γνωστοί στους πάντες. Συνάμα δεν είναι γνωστός ο ρόλος του προδότη που ανέλαβαν εις βάρος του ελληνικού λαού.

Γιατί΄χρειάζεται ο προδότης;, όταν το θύμα είναι γνωστό κι όταν έχει προετοιμαστεί από καιρό για να γίνει το θύμα.

Η προδοσία τρομάζει κάθε συνετό άνθρωπο. Κανένας δεν θέλει να έχει έναν προδότη στους πατέρες του και στους απογόνους του. Η ενοχή της προδοσίας μεταβιβάζεται στους απογόνους του προδότη, αλλά και στους πατέρες του μέχρι τον Αδάμ. Όπως η προσευχή ή μια άλληκ αγαθή πράξη εκτείνεται τόσο στους απογόνους όσο και στους προγόνους, με τον ίδιο τρόπο και η αμαρτία έχει αντίκτυπο σε όλους. 

Κάθε άνθρωπος βρίσκεται σε κατ΄ευθείαν γραμμή σύνδεση με τον Αδάμ. Θα γίνει εύκολα κατανοητό αν κάνουμε την υπόθεση ότι η ανθρωπότητα είναι όπως ο ήλιος με τις αχτίνες του. Ο ήλιος είναι ο Αδάμ και καθένας από εμάς είναι μια αχτίνα του. 'Ετσι η πτώση του Αδάμ συμπαρέσυρε την πτώση καθενός από εμάς. Το ίδιο και η αρετή ή η κακία καθενός μας εκτείνεται από τον Αδάμ έως τη συντέλεια του κόσμου.

Η Εκκλησία μας όταν αναφέρεται στο θάνατο του ανθρώπου μιλάει για τους κόλπους του Αβραάμ και εννοεί ότι ο άνθρωπος που πεθαίνει "ΠΡΟΣΤΊΘΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΟΥ".

Για την προδοσία, ως αμαρτία κατά του πνεύματος, κανένας δεν θα ήθελε , αν γνώριζε τις συνέπειες να αναλάβει μια τέτοια φοβερή ενοχή η οποία τον αποξενώνει από τους πατέρες του και από όλη του τη γενιά.

Δείτε πώς περιγράφει την προδοσία ο προφήτης και βασιλεύς Δαβίδ:

"Ότι στόμα αμαρτωλού και στόμα δολίου επ΄ εμέ ηνοίχθη.
Ελάλησαν κατ΄ εμού γλώσση δολία
και λόγοις μίσους εκύκλωσάν με
και επολέμησάν με δωρειάν.
αντί του αγαπάν με ενδιέβαλλόν με,
εγώ δε προσευχόμην.
και έθεντο κατ΄ εμού κακά αντί αγαθών
και μίσος αντί της αγαπήσεώς μου.
κατάστησον επ΄ αυτόν αμαρτωλόν,
και διάβολος στήτω εκ δεξιών αυτού.
εν τω κρίνεσθαι αυτόν εξέλθοι καταδεδικασμένος.
και η προσευχή αυτού γενέσθω εις αμαρτίαν.
γεννηθήτωσαν αι ημέρα αυτού ολίγαι,
και την επισκοπήν αυτού λάβοι έτερος.
γεννηθήτωσαν οι υιοί αυτού ορφανοί
και η γυνή αυτού χήρα.
σαλευόμενοι μεταναστήτωσαν οι υιοί αυτοιύ και επαιτησάτωσαν,
εκβληθήτωσαν εκ των οικοπέδων αυτών.
εξερευνησάτω δανειστής πάντα, όσα υπάρχει αυτώ,
διαρπασάτωσαν αλλότριοι τους πόνους αυτού.
μη υπαρξάτω αυτώ αντιλήμπτωρ,
μηδέ γεννηθήτω οικτίρμων τοις οραφανεοίς αυτού.
γεννηθήτω τα τέκνα αυτού εις εξολέθρευσιν,
εν γενεά μιά εξαλειφθήτω το όνομα αυτού.
αναμανησθείη η ανομία των πατέρων αυτού έναντι κυρίου,
και η αμαρτία της μητρός αυτού μη εξαλειφθείη.
γεννηθήτωσαν έναντι κυρίου δια παντός,
και εξολεθρευθειη εκ γης το μνημόσυνον αυτών,
αν΄ων ουκ εμνήσθη του ποιήσσαι έλεος
και κατεδίωξεν άνθρωπος πένητα και πτωχόν".
(Ψαλμός 108, 2-16)