Οι φάλαινες του Αυγούστου

 Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

«Μερικές φορές ξεκινάμε μια αναζήτηση και δεν ξέρουμε που πηγαίνουμε ώσπου να ξαναρθούμε στην αρχή» (Ρόμπερτ Λαξ)

         Γιατί θυμούμαστε πάντα μερικούς ανθρώπους κι άλλους δεν τους θυμούμαστε καθόλου; Γιατί νιώθουμε ότι μας κερδίζουν μερικοί ανθρώπινοι τύποι κι άλλοι  μας είναι αδιάφοροι.  Μήπως η διαίσθηση μας παροτρύνει να γνωρίσουμε και να συναντήσουμε αυτούς τους τύπους, για να μας βοηθήσουν να ανακαλύψουμε ίσως τους εαυτούς μας;              

       Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ανακαλύψουμε τους εαυτούς μας; Ίσως γι΄ αυτό ακριβώς, γιατί μόνο μέσα από τους άλλους μπορούμε να το κάνουμε. Η αγάπη για τον εαυτό μας περνάει μέσα από τους άλλους.  Όταν κρατάμε την αγάπη εγωιστικά για τον εαυτό μας αυτό μας καταδικάζει στη μοναξιά.

      Αυτό είναι το θέμα της κινηματογραφικής ταινίας με την Μπέττυ Ντέϊβις και τον Βίνσεντ Πράϊς, ο οποίος ενσαρκώνει για μένα ένα από τους ωραιότερους ανθρώπινους τύπους, τον τύπο που ξοδεύει τη ζωή του επισκεπτόμενος φίλους.

      Οι τρεις ήρωες του έργου, δυο ηλικιωμένες αδερφές, η μια τυφλή, κι ο επισκέπτης, που αναζητεί στη μια από τις δυο αδερφές την ιδανική φίλη, τόσο διακριτικά, τόσο κοντά και τόσο μακριά. Δεν ξέρει κανείς αν είναι για πάντα ή μόνο για την τωρινή στιγμή η θέρμη της υπέροχης φιλίας , δύο γέρων, για τους οποίους δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνο το παρόν, με όλη την ομορφιά, που έχει ο Αύγουστος στις παραλίες της Ουαλίας, στο μοναχικό εξοχικό σπίτι, με την αναμονή της εμφάνισης των φαλαινών στο βάθος της καλοκαιρινής θάλασσας.

      Θα σας κάνω αλιείς ανθρώπων, είπε ο Κύριος στους αλιείς μαθητές Του. Ό,τι ισχύει για τους μαθητές του Κυρίου ισχύει και για τον καθένα από εμάς. Η αναζήτηση των άλλων είναι το περιεχόμενο της Εντολής αγαπάτε αλλήλους. Μην κλείνεστε στον εαυτό σας, μην παγιδεύεστε στις επιθυμίες σας, ώσπου να μείνετε περισσότερο μόνοι όταν τις ικανοποιείτε.

    Θα μου πείτε, πως ακόμα και στην εποχή μας, στην οποία κλονίστηκε η εμπιστοσύνη μεταξύ μας, θα είμαστε ανοιχτοί στους άλλους και θα τους αγαπάμε σαν τον εαυτό μας; Ο κυνικός  Διογένης αναζητώντας   φίλους  παραιτήθηκε από  τις ευκολίες μιας συμβατικής ζωής για να βρει αυτούς με τους οποίους μπορούσε να είναι αληθινός. Με αυτήν την έννοια αναζητούσε ανθρώπους και δεν τους εύρισκε. Η εποχή που αναπτύχθηκε η κυνική φιλοσοφία μοιάζει με τη δική μας.

     Η Γραφή περιγράφει με αυτά τα λόγια της Επιστολής του Ιούδα την εποχή μας, ως εποχή των εσχάτων πραγμάτων.  «εν εσχάτω χρόνω έσονται εμπαίκται κατά τας εαυτών επιθυμίας πορευόμενοι των ασεβειών. Ούτοι εισιν οι αποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεύμα μη έχοντες ».

      ( Στους έσχατους χρόνους θα εμφανιστούν άνθρωποι που θα σας εμπαίζουν και θα ζουν σύμφωνα με τις αμαρτωλές επιθυμίες τους. Αυτοί είναι που προκαλούν τις διαιρέσεις.  Κυριαρχούνται από τις φυσικές τους επιθυμίες κι όχι από το Πνεύμα του Θεού ).

       Εμείς όμως οι απλοί άνθρωποι ούτε θέλουμε, ούτε μπορούμε να μιμηθούμε τους τρόπους τους. Για μας ισχύουν τα λόγια του Ιησού, «να ζείτε σ΄ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να είστε από τα στοιχεία αυτού του κόσμου.» Οι αρχαίοι το είχαν αντιληφθεί. Το λένε στη μυθολογία τους. Αν είσθε , λένε από τα στοιχεία του χρόνου (Κρόνου),  θα αναλωθείτε από το χρόνο.

       Η αναζήτηση του αληθινού, του πραγματικού σε όλους τους τομείς είναι η αληθινή επανάσταση, που περιμένει ο κόσμος, αλλά δεν έρχεται. Η Γραφή στο βιβλίο των Ψαλμών, με τον πρώτο κιόλας ψαλμό περιγράφει τον αληθινό άνθρωπο:

«Μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών, και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη, και επί καθέδρα λιμών ουκ εκάθισεν. ….»

    Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που δεν πορεύτηκε στο δρόμο των αμαρτωλών και δεν συναναστράφηκε με θεομπαίχτες!