Πέμπτη, 31 Μαρτίου 2011
Τὸ παιδὶ στὸ ποτάμι (Γεώργιος Βιζυηνός)Σὰν κρυστάλλι κυλᾷ τὸ ποτάμι,τὸ παιδὶ τὸ θωρεῖ καὶ γελᾷ:
Τί κακὸν εἰμπορεῖ νὰ τοῦ κάμῃ
τὸ καθάριο νερὸ ποῦ κυλᾷ;
Δυὸ κρίνοι στὸ ρεῦμα σαλεύουν
πότ᾿ ἐδῶ πότ᾿ ἐκεῖ σταυρωτοί.
Τὸ παιδάκι θαρρεῖ πὼς τὸ γνεύουν,
σὰν νὰ θὲν νὰ τοῦ ποῦν κάτι τί.
Πότ᾿ ἐδῶ πότ᾿ ἐκεῖ τοὺς προσκλίνει
τὸ νερὸ ποὺ περνᾷ μὲ σπουδὴ
τί νὰ γνεύουν οἱ κίτρινοι κρίνοι,
τί νὰ θέλουν νὰ ποῦν στὸ παιδί;
Στῆς ἰτιᾶς τὸ κλωνάρι θαρριέται,
ἄχ! ν᾿ ἀκούσ᾿ ὁ μικρὸς προσπαθεῖ!
Ξάφνου σπᾷ τὸ κλωνί, ποὺ κρατιέται,
καὶ κυλᾷ στὸ νερὸ τὸ βαθύ!
Μιὰ τὸ φῶς ἀπ᾿ τὰ μάτια του σβύνει,
μιὰ σὰν κόκκιν᾿ ἀστράφτει βαφή,
ὡς ποὺ πέσαν οἱ κίτρινοι κρίνοι
σὰν σταυρὸς στὴ νεκρή του μορφή!
Ποιὸ παιδί, ποὺ σιμόνει ποτάμι,
δὲν τὸ βλέπ᾿ ἀπ᾿ ἐδῶ καὶ καλά,
τί κακὸν εἰμπορεῖ νὰ τοῦ κάμῃ
τὸ καθάριο νερὸ ποῦ κυλᾷ;
επειδή αγαπάτε το Βιζυηνό
θα σας στείλω αυτό το ποίημα
για να το χαρείτε εσείς κι
οι φίλοι αναγνώστες σας:
Μου το υπαγόρευσε ο κ. Μαρσιτόπουλος,
όπως το θυμόταν από το αναγνωσματάριο
του δημοτικού σχολείου, τη δεκαετία
του Σαράντα!
Με φιλικά αισθήματα
Μόσχος Λαγκουβάρδος
Γεώργιος Βιζυηνός
Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟ ΘΕΟ
Κι αν δε μου μένει εντός του κόσμου
πού ν΄ ακουμπήσω, να σταθώ.
εκεί ψηλά είν ο Θεός μου,
πώς ημπορώ ν΄ απελπιστώ;
Είν΄ ο Θεός που μ΄ έχει πλάσει
το χέρι Του το σπλαχνικό
δεν μπορεί να με ξεχάσει
και να μ΄ αφήσει νηστικό.
Φαιδρά στα δάση ολογυρίζουν
του ουρανού τα πετεινά,
πτέ δεν σπέρνουν, δε θερίζουν
κι όμως κανένα δεν πεινά.
Μες στους αγρούς ανθοί και κρίνοι
δεν έμαθαν υφαντική
κι όμως ο Πλάστης μας τα ντύνει
με μια στολή βασιλική!
Και μένα τώρα εντός του κόσμου
μικρό παιδί και ταπεινό,
θα με φωτίσει ο πλαστουργός μου
που κατοικεί στον ουρανό