Περί ομοφωνίας

Λαρισινά

δοκίμια

Μ. Ε. Λαγκουβάρδου

                                                      Περί ομοφωνίας

                         "Όταν η καταδικαστική απόφαση είναι ομόφωνη,

                         ο κατηγορούμενος είναι αθώος"

                                                                 "Δώδεκα"

            Ομόφωνα ο πολιτικός κόσμος της χώρας καταδικάζει τα γνωστά τοις πάσι ραπίσματα εις βάρος εκπροσώπου του. Ραπίσματα δέχεται επίσης η ορθόδοξη πίστη, η δημοκρατία κι ο ίδιος ο ελληνικός λαός, αλλά τα ραπίσματα αυτά δεν πονάνε!

            Η ομοφωνία γενικά δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Τίποτε δεν είναι όμοιο στη φύση . Χαρακτηριστική είναι η ψευδο-ομοφωνία στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Στη Σοβιετική Ένωση υπήρχαν εντεταλμένοι οι οποίοι  καθοδηγούσαν το κοινό πότε θα ζητωκραυγάσει και πότε θα σταματήσει τις ζητωκραυγές ,για να υπάρχει ομοφωνία στις εκδηλώσεις .  

              Στην ομοφωνία και στην απουσία διαφορετικής γνώμης διακρίνεται το αληθινό από το ψεύτικο. Στο ψεύτικο υπάρχει απόλυτη ομοφωνία, επειδή προσπαθεί να φανεί αληθινό. Μερικοί αμφισβητούν το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού, διότι υπάρχει διαφωνία στους τέσσερις ευαγγελιστές. Το αντίθετο συμβαίνει. Το ότι τα ευαγγέλια δεν συμφωνούν είναι η καλύτερη απόδειξη της αλήθειας τους.

            Λέγεται πως η νοημοσύνη του ανθρώπου μειώνεται συμμετέχοντας στο πλήθος. Ως πλήθος λογίζεται π.χ. το τηλεοπτικό κοινό  διότι αποτρέπεται ο θεατής από το να έχει διαφορετική γνώμη. Είναι τόσο μεγάλη η υποβολή του μέσου αυτού ώστε  κάμπτεται η  ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται.  Αν αυτό αληθεύει το  μεγάλο πλήθος δεν έχει καμιά νοημοσύνη.

               Πόσο ορθή μπορεί να είναι η ομοφωνία, όταν οι πολλοί δεν σκέφτονται καθόλου από μόνοι τους, και ακολουθούν αυτούς που τους κατευθύνουν;

               Αυτή είναι η μία άποψη ως προς την ορθότητα της ομοφωνίας. Από την άποψη της προσωπικής κατηγορίας σε βάρος κάποιου άλλου, πρέπει να αναρωτηθούμε πόσο η κατηγορία είναι άσχετη με αυτό που είμαστε.  

           Η ομόφωνη  κατηγορία φαίνεται πως μας μοιάζει. Είμαστε ίδιοι με αυτό που ομόφωνα κατηγορούμε. Το μέτρο με το οποίο μετράμε τους άλλους είναι το ίδιο με το οποίο θα μετρηθούμε όταν θα γίνει φανερό αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα..

             Το φαινόμενο αυτό στην ψυχολογία ονομάζεται "προβολή" και συμβαίνει όταν η συνείδηση δεν ελέγχει τα περιεχόμενα του ασυνειδήτου. Παράδειγμα μη ελέγχου των περιεχομένων του ασυνειδήτου είναι πάλι οι εικόνες της τηλεόρασης και της φαντασίας, που εισέρχονται στην ψυχή ως υποβολές, χωρίς να προλαβαίνει να τις ελέγξει ο συνειδητός νους.

            Κατά τον Απόστολο Παύλο υπάρχουν τέσσερις νόμοι, οι οποίοι ελέγχουν τη συνειδητή και την ασυνείδητη ζωή του ανθρώπου: Ο νόμος του Θεού, ο νόμος της συνειδήσεως, ο νόμος του ασυνειδήτου και ο νόμος της αμαρτίας.

         Ο νόμος του ασυνειδήτου είναι το άγνωστο μέσα μας: "άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου". Ο Δημιουργός του ανθρώπου προστατεύει ο Ίδιος το ασυνείδητό μας από τις υποβολές του νόμου της αμαρτίας, χωρίς να καταργεί την ελευθερία του ανθρώπου.

            Μόνον εκείνος που δεν θέλει να φυλάει το ασυνείδητό του ο Θεός, μένει με ανυπεράσπιστο ασυνείδητο, εκτεθειμένος στις υποβολές του νόμου της αμαρτίας:  δεν θέλησε ευλογίαν και απομακρύνθηκε από αυτόν."  

             Το ανεξέλεγκτο ασυνείδητο κατευθύνεται με υποβολές, οι οποίες παρακάμπτουν τον έλεγχο του κριτικού νου και εισέρχονται στην ψυχή. Έτσι γίνεται επίσης όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε ύπνωση και εκτελεί ασυνείδητα τις εντολές του υπνωτιστή.

             Είναι γνωστή η παροιμία: " Ας φέξει να δούμε , τίνος μάνα κολυμπάει". (Κάποιος θέλοντας να σπρώξει την πεθερά του στη θάλασσα, έσπρωξε τη μάνα του). Η παροιμία λέγεται για κείνους που πάνε να θάψουν τους άλλους και θάβονται οι ίδιοι. Ο κόσμος δεν πείθεται στις κατηγορίες ιδίως όταν είναι ομόφωνες. Αντιθέτως βλέπει με συμπάθεια, αυτόν που δέχεται πάνω του τις κατηγορίες όλων. Ζωντανό παράδειγμα η ομόφωνη δυσφήμηση της Ελλάδος, την οποία κατηύθυνε η οικονομική προπαγάνδα των τοκογλύφων δανειστών της.

        Η κινηματογραφική ταινία “Δώδεκα” πραγματεύεται το θέμα της ομοφωνίας, πώς αυτή παρουσιάζει το άσπρο μαύρο εις βάρος των θυμάτων.