Οι τίγρεις πεθαίνουν τρέχοντας

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου


  

       “Σπλαχνίζομαι επί τον όχλον.” (Ματθ.ιε΄32-39)

       “Ουδείς γαρ ημών εαυτώ ζη και ουδείς εαυτώ αποθνήσκει” (Ρωμ.ιδ΄6-9)

      Οι τίγρεις πεθαίνουν τρέχοντας. Είναι ίσως το αγριότερο ζώο, όπως είναι η κόμπρα στα ερπετά. Δεν εξημερώνεται ποτέ.

      Ο Ντοστογιέφσκι διέκρινε τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες, στους  πράους και ταπεινούς, τους αγγελικούς, και στους περήφανους , τους δαιμονικούς , που δεν ησυχάζουν ποτέ. Το παραμικρό  τους προσβάλλει.

       Στο χωριό μου  δεν υπήρχε λόγος να βιάζεται κανείς. Ο κόσμος πήγαινε αργά και ταπεινά. Έτρεχες μόνον αν σε κυνηγούσαν.  Από ένστικτο ο κόσμος αγαπούσε την ησυχία..  Η φύση γύρω τους είναι ήμερη. Τα καλά βουνά, τα Καμβούνια όρη, το ποτάμι, η βλάστηση. Όταν ήρθαν οι αντάρτες και συγκέντρωσαν τον κόσμο στην πλατεία, ο παππούς μου τους είπε ότι δε διαφέρουν απ΄  το στρατό: Όπλα ο ένας όπλα κι ο άλλος. Το λαϊκό δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο.     

     Οι τίγρεις πεθαίνουν τρέχοντας. Τρέχουν  για να μη δουν το θάνατο .  Ο σύγχρονος κόσμος  επίσης δεν θέλει να δει το θάνατο. Στη Σουηδία ήταν μόδα να βάφουν τα φέρετρα άσπρα. Στην Αμερική  βάφουν τα πρόσωπα των νεκρών!

       Οι τίγρεις είναι μια αρχετυπική εικόνα της δύναμης.  Όποιος κυνηγάει τη δύναμη δίχως όρια  είναι μια τίγρης π.χ. μια τίγρης του πλούτου, αν κυνηγάει τη δύναμη του πλούτου ή μια τίγρης της πολιτικής, αν κυνηγάει τη δύναμη της πολιτικής. Η Εκκλησία μας έχει ένα παράδειγμα για τη δύναμη. Αν θέλεις δύναμη, λέει, να τη χρησιμοποιήσεις στην αγιότητα.

       Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ έζησε χίλιες μέρες και χίλιες νύχτες στην έρημο, επάνω σ΄ ένα βράχο. Είχε γίνει ένα με την άγρια φύση. Μια  τεράστια αρκούδα ερχόταν και έτρωγε ψωμί απ΄  το χέρι του. Απόκτησε την εσωτερική σου ειρήνη, έλεγε , και χίλιοι άνθρωποι γύρω σου θα σωθούν.

       Ο άγιος Σεραφείμ συμβούλευε να έχεις πάντοτε μαζί σου ένα κομματάκι ψωμί. Το ψωμί θα σου φτιάξει τη διάθεση, όταν χρειαστεί. Το ψωμί θα σου θυμίζει τον Κύριον Ιησού Χριστό, όταν σπλαχνίστηκε τον όχλο και πολλαπλασίασε τους άρτους. Με το ψωμί θυμούμαστε το θαύμα των άρτων. Παίρνουμε θάρρος ότι δεν είμαστε όχλος αφημένος στην τύχη του.

       Οι πολιτικοί αγνοούν ότι ο άνθρωπος έχει ψυχή. Ότι πρέπει να βρει την ισορροπία του ανάμεσα στον  εξωτερικό κόσμο και στην ψυχή του. Μια ιστορία από την Τάϊγκα της Βόρειας Σιβηρίας μιλάει για την ισορροπία ανάμεσα στην άγρια φύση και στην ψυχή ως ευσπλαχνία για όλα τα όντα.

     Στην Τάϊγκα οι ιθαγενείς Γουντ ζούσαν με το κυνήγι. Σκότωναν μόνο για να ζήσουν. Μια φορά , μια τίγρης, μια άμπα, όπως την ονομάζουν στην διάλεκτό τους οι Γουντ, κυνηγούσε τον Ντερσού. Ο Ντερσού μάταια προσπαθούσε να την αποφύγει. Μια μέρα της φώναξε: Άμπα, γιατί θέλεις να με σκοτώσεις. Μπορούμε να ζήσουμε στην Τάϊγκα, χωρίς να σκοτώνει ο ένας τον άλλον. Η τίγρης τον επιτέθηκε κι ο Ντερσού τη σκότωσε. Από τότε ο Ντερσού έχασε την ησυχία του. Μια μόνιμη ανησυχία τον συνόδευε όπου βρισκόταν και σε ό,τι έκανε.

      Ο Ντερσού πίστευε πως το Πνεύμα θα βάλει μια άλλη άμπα να τον σκοτώσει. Η ισορροπία ανάμεσα στον άνθρωπο και στην άγρια φύση είχε διαταραχθεί. Ο Ντερσού δε ζούσε πια  με τη φύση, αλλά εναντίον της φύσης.

       Μια μόνιμη ανησυχία συνοδεύει τον σύγχρονο άνθρωπο. Δεν μπορούμε να βρούμε την ισορροπία της ψυχής μας με τον κόσμο. Ιδιαίτερα έντονη είναι η ανησυχία μας τις μέρες αυτές. Οι πολιτικοί αγνοούν ότι ο άνθρωπος είναι και ψυχή. Κάνουν εκλογές με απειλές. Οι πολιτικοί αγνοούν ότι ο άνθρωπος είναι  και ψυχή και ότι δε ζει  κανείς μόνο με οξέα και άλατα.

      Η ψυχή απαιτεί την προσοχή και τη σκέψη μας. Το να προσφέρουμε τη γεμάτη σεβασμό προσοχή μας στην ψυχή είναι ένας τρόπος να την αγαπήσουμε, να τη φροντίσουμε, να τη θρέψουμε.

     Οι τίγρεις αναζητούν τη δύναμη μέχρι το τέλος. Οι τίγρεις πεθαίνουν τρέχοντας.