Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Διαβάζοντας σήμερα το Ευαγγέλιο υπογράμμισα αυτά τα λόγια του Κυρίου Ιησού "σπλαχνίζομαι επί τον όχλον" καθώς κι αυτά τα λόγια του Αποστόλου από την σχετική περικοπή της επιστολής του προς τους Ρωμαίους, "ουδείς γαρ ημών εαυτώ ζη και ουδείς εαυτώ αποθνήσκει. εάν τε ζώμεν, τω Κυρίω ζώμεν, εάν τη αποθνήσκομεν, τω Κυρίω αποθνήσκομεν. Εάν τε ζώμεν εάν τε αποθνήσκωμεν , του Κυρίου εσμέν."
Τα λόγια αυτά θα έχω στο νου μου σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι από χθες με βασανίζει η ιδέα της αυτονομίας και της προσωπικής ανεξαρτησίας, την οποία προβάλλουν μερικοί για να δικαιολογήσουν την απομάκρυνσή τους απ΄ το Θεό. Κάθε φορά που αισθάνομαι αποξενωμένος θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια στη Δεσκάτη Γρεβενών. Η σύγχρονη πόλη είναι νεκρή. Δεν έχει τη ζωντάνια ενός κόσμου που συγκεντρώθηκε κάπου για να κάνει το καλό. Στη σύγχρονη πόλη δεν βρίσκεις ένα μέρος, έλεγε ο φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ, ν΄ ακουμπήσεις την καρδιά σου.
Στο χωριό μου η βασική ερώτηση των γέρων όταν συναντούσαν κάποιον άγνωστό τους νέο ήταν η ερώτηση , τίνος παιδί είσαι. Την ερώτηση αυτήν την έκαναν οι γέροι. Κανένας νέος δε νοιαζόταν να μάθει ποιος είναι ο πατέρας σου, ούτε ποια είναι η πατρίδα σου.
Κι αφού κανένας δε νοιαζόταν για τον πατέρα και για την πατρίδα, ο πατέρας κι η πατρίδα σιγά σιγά μπήκαν στο περιθώριο, για το σύγχρονο κόσμο.
Τίνος είναι λοιπόν ο σύγχρονος άνθρωπος, που θέλει να είναι αυτόνομος;
Ίσως θέλει να μην ανήκει σε κανέναν παρά μόνον στον εαυτό του. Ανήκω στον εαυτό μου σημαίνει ότι δεν χρειάζομαι κανέναν; Μπορεί να ζή κανείς μόνος του; Θα μου πείτε πολλοί ζουν μόνοι. Εξαρτάται τί εννοούμε αληθινή ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου