Το μυστήριο του ανθρώπου

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ένα μεσημέρι ,στη Βέροια,, στο σπίτι όπου έμενα ,στη λεωφόρο Ανοίξεως 54, άκουσα φτερούγισμα πουλιού, μέσα στον τοίχο. Κατάλαβα ότι κάποιο πουλί είχε πέσει στην παλιά καμινάδα που υπήρχε εκεί. ΄Ανοιξα γρήγορα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παιδιών μου, μια μεγάλη τρύπα στον τοίχο και έβγαλα ένα μικρό πουλί ,έναν σπουργίτη κατάμαυρο απ τις καπνιές. Φύσηξα την καρβουνόσκονη απ τις φτερούγες του ,άνοιξα το παράθυρο και τον έβαλα στο περβάζι για να πετάξει

Ο δύστυχος έστεκε μαρμαρωμένος στο παράθυρο. ΄Ισως ήταν το πρώτο του πέταγμα. Μπορεί να τον τύφλωνε το φως. Καθόμαστε πίσω του τα παιδιά μου κι εγώ και περιμέναμε να δούμε τι θα κάνει. ΄Υστερα από λίγα λεπτά της ώρας ,έδωσε μια και πέταξε απέναντι στα δέντρα του δημοτικού σχολείου .. ΄Ο σπουργίτης φοβόταν το πρώτο του πέταγμα απ το σκοτάδι όπου ήταν πεσμένος στο φως. ΄Ετσι άραγε φοβάται κι ο άνθρωπος στο πρώτο και τελευταίο πέταγμα του θανάτου;

Ο άνθρωπος είναι αντιφατικός. Σε όλη του τη ζωή συσσωρεύει οδυνηρές εμπειρίες Το ίδιο του το σώμα είναι ένα κουβάρι δεσμεύσεων και περιορισμών . Ο βίος του είναι γεμάτος οδυνηρές σκέψεις και φόβο θανάτου, διανθισμένος με στιγμές μόνον χαράς. Παρ΄ όλα αυτά ο άνθρωπος γνωρίζει επίσης ότι το πνεύμα του υπερβαίνει όλους τους περιορισμούς. Κα στη χειρότερη περίπτωση διατηρεί την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του. Είναι άραγε οι οδυνηρές εμπειρίες του ανθρώπου μια πτώση σε μια κατασκότεινη παλιά καμινάδα;

Η οδύνη της ζωής του ανθρώπου θυμίζει συχνά την οδύνη της Σταύρωσης του Χριστού. Είναι ο άνθρωπος από την άποψη των περιορισμών του σώματός του ένας είδος σταυρωμένος θεός; Ακόμα και ανθόσπαρτος να είναι

ο βίος, το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν ικανοποιείται με τίποτε, μοιάζει σαν σταύρωση το ότι δεν είναι ελεύθερος να πάει παντού, οι δυνάμεις του είναι μικρές, η σοφία του περιορισμένη και η καλοσύνη του επίσης. Ακόμα και

το δηλητήριο του φιδιού να έχει κάποιος κάτω απ τη γλώσσα του, κάποια στιγμή θα αναρωτηθεί <<ήταν ανάγκη να δαγκώνω σαν το φίδι; >>

Είναι ο θάνατος μια αποκαθήλωση απ το σταυρό της ζωής και μια ανάσταση σε μια νέα ζωή; Κατά την ορθόδοξη πίστη ο άνθρωπος πεθαίνοντας αναμένει την τελική κρίση ,όταν θα προσκολληθεί στο πνεύμα του Θεού ή θα γνωρίσει μια νέα κόλαση φοβερότερη από την κόλαση της οδυνηρής επίγειας ζωής , την κόλαση της αιώνιας στέρησης της παρουσίας του Θεού.

Η προσευχή που βγαίνει αυθόρμητη από τα βάθη της καρδιάς μου αυτόν τον καιρό, είναι αυτή : << Θεέ μου , κάμε να μη σε αποχωριστώ ποτέ, να μη στερηθώ ποτέ την παρουσία Σου, Ιησού μου γλυκύτατε >> Αυτό άλλωστε είναι και το βαθύτερο αίτημα της προσευχής του <<Πάτερ ημών>> . Ζητάμε από τον Κύριο να μας ελευθερώσει από την προσκόλλησή μας στο πνεύμα του πονηρού ,η οποία μας στερεί την αίσθηση της παρουσίας Του.

Ο άνθρωπος όσο πιο πολύ γνωρίζει τον εαυτό του, τόσο περισσότερο τείνει προς τον Θεό. ,διψά την αιωνιότητα. Τα ζώα φοβούνται επίσης το θάνατο, αλλά δεν έχουν καμία γνώση ή επιθυμία για τη ζωή μετά το θάνατο. Δεν δείχνουν τον παραμικρό σεβασμό στους νεκρούς των. Αδιαφορούν εντελώς γι αυτούς. Αντίθετα ο άνθρωπος συμπεριφέρεται με σεβασμό στο νεκρό σώμα. Ο αποθανών συνεχίζει να ζη χωρίς το σώμα. Αυτοί που τον αγαπούν εξακολουθούν να τον αγαπούν. Οι αρχαίοι έκαναν εκεχειρία για να θάψουν τους νεκρούς των. Τους απέδιδαν τιμές. Η προσβολή της τιμής του νεκρού τιμωρούνταν.